رمان مهمانی به یاد ماندنی به قلم معصومه ظرافتی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

مادر و پدر ترانه بخاطر مشکلات خانوادگی از هم دیگه جدا میشن؛ بدون اینکه به فکر تنها فرزندشون باشن. ترانه بعد از جدایی پدر و مادرش یه شب همراه پدرش به مهمونیی میره که همه‌ی اتفاق‌های داستان از این مهمونی شروع میشه. آشنایی با آدم های جدید و مرموز!! قبولی در دانشگاه...

فصل اول

سر و صداشون کل خونه رو برداشته بود. همینطور که با خونسردی به داد و هوارشون گوش می کردم با برداشتن کیف از اتاق خارج شدم.

مامان: دیگه از زندگی با تو خسته شدم. می فهمی ؟ خستـــه. دیگه نمی تونم تحملت کنم.

مثل همیشه داد مامان کار ساز شد و بالاخره بابا از میدان جنگ به در شد و بیرون رفت. این دعواها برام عادی شده بود به طوری که دیگه خودم می تونستم آخرش رو حدس بزنم. از پله ها پایین اومدم. مامان توی آشپزخونه نشسته بود و سرشو گذاشته بود روی میز. یه نگاه سرسری بهش انداختم و از رو به روی آشپزخونه رد شدم. با این که آشپزخونه اُپن بود ولی اصلا متوجه من نشد ! میخواستم از در بیرون برم که توی آیینه کنار در، خودم رو دیدم. کمی مداد مالیده بود زیر چشمم. با انگشت کوچیکم پاکش کردم و چشم از آیینه گرفتم. با صدای بلند گفتم:

من دارم میرم بیرون.

اما جوابی نداد. کفش هامو پوشیدم و از خونه زدم بیرون. بی هدف برای خودم قدم می زدم. همیشه قدم زدن تو این شرایط آرومم می کرد. باعث می شد که از حال و هوای غمگین اون خونه یا همون میدون جنگ بیرون بیام. همینطور که از کنار جوب پریدم سمت پیاده رو به این فکر می کردم که آخر عاقبت دعواهاشون چی می خواد بشه. شاید جوابش رو می دونستم اما دوست نداشتم باور کنم. گوشیم رو که داشت زنگ می خورد از تو کیفم درآوردم. (( BITA )).

- سلام

- سلام کجایی؟

- خیابون.

- متر می کنی؟

- نه صبر کردم با هم دیگه متر کنیم.

- در هر صورت کم نیار.

- اگه کم بیارم زیادیت میشه. چی شد ثبت نام کردی؟

- آره ولی اصلا حس درس خوندن ندارم.

- منم دیروز رفتم ثبت نام کردم.

- به نظرت یکم دیر نیست؟

- یکم؟ خیلی دیره.

- عیب نداره امسالم نشد سال دیگه.

- وای نه سال اول رو بمونیم انگیزه مونو از دست می دیم.

- هنوز که کنکور ندادیم بیتا. از الان عذا گرفتی؟

- نخیر شما خیلی ریلکسی. یه لحظه گوشی رو نگه دار.

از اون ور خط صدای مامانش رو می شنیدم که داشت صداش می زد.

- باز من یه دقیقه این گوشی رو گرفتم دستم مامان صدام زد. برم تا کچلم نکرده. فردا شب می بینمت.

- باشه خدافظ

با کلافگی به در خونه نگاه کردم. از این سر کوچه رفتم از اون سر کوچه برگشتم. سر جمع پنج دقیقه نشد که از خونه بیرون اومده بودم اما باز حالم بهتر شده بود. ااقل بهتر از چند دقیقه پیش. در رو باز کردم و رفتم تو. مامان روی مبل نشسته و سرش رو با دستاش گرفته بود.

- سلام

با شنیدن صدام سرش رو بلند کرد و نگام کرد.

- سلام.

داشتم می رفتم بالا که گفت:

- بیا بشین باهات کار دارم.

نفسمو با کلافگی فوت کردم بیرون و برگشتم. نشستم رو به روش و زل زدم بهش.

مامان: من فردا دارم از ایران میرم.

زهر خندی زدم و تو دلم گفتم : جالب شد.

- کجا به سلامتی؟

سرش رو پایین انداخت و آروم تر گفت:

- پیش مادرجون. همون جا هم غیابی میخوام از بابات جدا بشم.

پوزخندی تحویلش دادم و گفتم:

- شما که تصمیم هاتونو گرفتید دیگه چرا دارید به من می گید.

- ترانه تو دخترمی. این زندگی تو هم هست. تو هم..

تک خنده عصبی کردم و پریدم میون حرفش.

- جدا؟ پس چرا نمی مونی و برای دخترت مادری نمی کنی؟ هان؟ تویی که ادعا می کنی من دخترتم؟

- تحمل این زندگی برام سخته می فهمی؟ تا همین جاشم زیادی تحمل کردم.

- اتفاقا برای منم سخته.

با حرص بلند شدم سر پا.

- هر دوتون خودخواهید. اصلا یه ذره به این فکر می کنید که منم آینده دارم؟ یکم در قبال من احساس مسئولیت می کنید؟ از اون موقعی که یادم میاد همش تو این خونه جنگ و دعوا بوده. بابا منم آدمم. حق دارم زندگی کنم. بعضی وقت ها فکر می کنم اصلا منو نمی بینید. نه می پرسید کجا میرم با کی میرم چرا میرم. همه پدر و مادرها اینقدر روشن فکرن یا فقط شما اینطوری هستید؟ شما که با هم تفاهم نداشتید چرا ازدواج کردید یا اصلا چرا بچه دار شدید؟ به نظر خودتون این زندگیه برای من ساختید؟

روم رو برگردوندم و با بغض دویدم سمت پله ها. در اتاق رو محکم به هم کوبیدم و کوله پشتیم رو با حرص پرت کردم وسط اتاق. دو تا نفس عمیق کشیدم تا اشکام سرازیر نشن. خودم رو با همون لباس ها انداختم روی تخت و چشم هام رو بستم. دوست ندارم مُهر بچه طلاق بخوره رو پیشونیم. برام سنگینه، گرونه. اما کاریش نمی شه کرد. باید تاوان تصمیم های غلط پدر و مادرم رو من بدم. کاش.. کاش.. زنگ گوشی رشته افکارم رو پاره کرد. فرهاد بود. سعی کردم به خودم مسلط باشم. تا جواب دادم صدای شادش پیچید تو گوشی.

- سلام تری .

- سلام فرهاد چه طوری؟

- بد نیستم تو چطوری؟ حال؟ احوال؟

- خوب نیستم.

لحن فرهاد جدی شد.

- اتفاقی افتاده؟

چشم هام رو بستم و گفتم:

- بالاخره چیزی که ازش می ترسیدم اتفاق افتاد.

- چه اتفاقی؟ چی میگی ترانه درست حرف بزن ببینم.

- مامان فردا داره میره آمریکا. به فکر طلاقه.

فرهاد با تعجب گفت:

- طلاق؟.... مگه میشه؟ مگه الکیه؟

پوزخندی زدم و گفتم:

- همچین الکی هم نیست. 19 ساله خونمون میدون جنگه.

- میخوای بیام دنبالت بریم بیرون؟

- که چی بشه؟ چقدر فرار کنم از واقعیت؟ چقدر خودم رو گول بزنم. اینطور که معلومه خیلی وقته مامان دنبال کارهای رفتنشه.

- من..

پریدم میون حرفش.

- بیخیال فرهاد. کاری نداری؟

- ترا..

- زنگ می زنم بهت خدافظ.

تماس رو قطع کردم. نمی خواستم برام دلسوزی کنه. من نیازی به ترحم کسی ندارم. الان که به عمه احترام ( مامانش ) بگه نیم ساعت نشده همه می فهمن و زنگ می زنن برای همدردی. حوصله هیچ کدومشون رو نداشتم برای همین گوشی رو خاموش کردم. با سر درد به غروب غم انگیز تهران نگاه کردم. آهی کشیدم و بعد از عوض کردن لباس هام رفتم پایین. مامان سر جاش نبود. رفتم آشپزخونه و از تو یخچال یه قرص سر درد برداشتم و گذاشتم تو دهنم. شیشه آب رو برداشتم و سر کشیدم. چقدر مامان از این کار بدش میاد. نگاهی به شیشه دهنی کردم و گذاشتمش تو سینک و از آشپزخونه بیرون اومدم. به یه خواب اساسی نیاز داشتم تا رو به راه بشم.

با هول از خواب بیدار شدم و دویدم سمت در. قفل بود. یادم افتاد دیشب خودم قفلش کردم. سریع بازش کردم و به سمت اتاقشون دویدم. دعا دعا می کردم خواب باشه. در رو باز کردم و خودم رو پرت کردم تو اتاق. نبود، یعنی هیچ کدومشون نبودن. از اتاق زدم بیرون و رفتم پایین. در به در همه جا رو سرک می کشیدم ولی اثری از هیچ کدومشون نبود. به ساعت دیواری نگاه کردم. عقربه ها ساعت 11 رو نشون می دادن. یعنی من از دیروز عصر تا الان خواب بودم؟ البته اونقدر که من از خواب پریدم و دوباره خوابیدم بایدم تا الان می خوابیدم. رفتم سمت تلفن و شماره مامان رو گرفتم.

" دستگاه مشترک مورد نظر خاموش می باشد. "

خدایا خواهش می کنم، مامان نرفته باشه. تند تند شماره بابا رو گرفتم. بعد از چهارتا بوق بالاخره جواب داد.

بابا: بله؟

- مامان کجاست؟

- ساعت 7 پرواز داشت.

با حرص تماس رو قطع کردم و تلفن رو پرت کردم روی مبل. چرا فکر می کردم نمیره؟ این فکر احمقانه رو کی انداخته بود تو سرم؟ قطره اشک مزاحمی که آماده ریختن بود رو با لجاجت پاک کردم. نمی خواستم...نمی خواستم فرو بریزم. این همه سال چشم هام رو بستم اینم روش. اون برمی گرده من مطمئنم. به خاطر منم که شده برمی گرده. من از گوشت و پوست خودشم. من از وجود خودشم. نمی تونه منو رها کنه و بره. اون مادره. اما یه صدایی مثل پتک کوبیده شد تو سرم. صدایی که می گفت اگه می خواست برگرده چرا رفت؟ مگه اون نمی دونه که تو از وجود خودشی ؟ مگه خودش نمی دونه مادره؟ کاش این صدا خفه می شد. خفه.

احساس ضعف می کردم هم روحی هم جسمی. از دیروز هیچی نخورده بودم. رفتم آشپزخونه و یه لیوان شیر و چندتا بیسکوییت خوردم. از آشپزخونه بیرون اومدم و دوباره دکمه تکرار تلفن رو زدم. بوق اول به دوم نرسیده جواب داد.

- بله؟

- چکم کو؟

- کدوم چک؟

- همونی که برای تعویض ماشینم قرار بود بهم بدید .

- سوئیچش رو گذاشتم روی اُپن آشپزخونه.

این دفعه اون بود که گوشی رو قطع کرد. شونه هامو با بی قیدی بالا انداختم و به سمت جایی که گفته بود رفتم. چرا قبلا ندیدمش؟ سوئیچ رو برداشتم و رفتم بالا تا لباس هام رو عوض کنم.

ماشینی که انتخاب کرده بودم گوشه حیاط بهم چشمک می زد. نزدیک تر رفتم و دستم رو کشیدم رو بدنه اش. برای اولین بار از دیروز تا الان لبخندی روی لبام نشست. درش رو باز کردم و سوارش شدم. به قول بچه ها عروسکیه برای خودش. سوئیچ رو چرخوندم و با روشن شدن ماشین رفتم سمت دروازه. دو تا بوق زدم تا آقا رحمان در رو باز کنه. یه نیش گاز که می دادی از جاش کنده می شد. امروز روز عزا و غم و ناراحتی نبود. روز عشق و حال بود. روز خوش گذرونی. وقتی مامان می تونه بره و ازم دل بکنه وقتی بابا اصلا رفتن زنش براش مهم نیست. پس برای منم مهم نیست ... پس برای منم رفتنش مهم نیست. هر چی باشه بچه خودشونم... .

رفتم طرف خونه عمه احترام اینا. عمه احترام عمه کوچیکم بود و عمه محترم عمه بزرگه. یه عمو هم بیشتر نداشتم. عمو کامران. وقت های بیکاری بیشتر می رفتم خونه عمه احترام اینا. چون با بچه هاش فرگل و فرهاد که بهشون دوقلوهای افسانه ای می گیم بیشتر از بقیه بچه های فامیل راحت تر بودم. طرف مامان هم یه خاله و یه مادربزرگ بیشتر نداشتم، که خاله مو دو سال یه بار به زور می دیدم و مادربزرگمم که آمریکا بود.

پنج دقیقه بعد ماشین و خاموش کردم و اومدم پایین. زنگ در رو زدم.

فرگل: عع تری تویی؟ بیا تو..

داشتم می رفتم طرف ساختمون که در باز شد و فرگل بدو بدو اومد تو حیاط. تا بهم رسید مهلتم نداد و بغلم کرد. چند روزی می شد که هم دیگه رو ندیده بودیم. وقتی ازم فاصله گرفت نگاهش یه طوری بود. یه چیزی تو نگاهش بود که ازش بیزار بودم. حدس می زدم دلیلش چی باشه.

فرگل: چه عجب راه گم کردی؟

لبخندی زدم تا بدونه ترانه نیازی به ترحم نداره. ترانه محکم می ایسته. ترانه همچنان نقاب خوشحالی رو روی صورتش نگه می داره. این منم. درسته. این دختر شاد منم. نه دختر دیروز عصر و امروز صبح... این شخصیت قلابی منه که همه باورش دارن.

- من که هر روز چترم اینجا. کی هست؟

- کس خاصی نیست خودمونیم بیا بریم تو.

همین که خواستم راه بیفتم فرهاد رو دیدم که داشت می اومد سمت ما. وقتی رسید لبخندی زد و رو به فرگل گفت:

- تا کی میخوای نگهش داری توی حیاط دختره ی بی عقل؟

فرهاد حکم برادر نداشته مو داشت. بیش از اندازه دوسش داشتم. هنوز یک هفته از آخرین دیدارمون نگذشته بود ولی دلم براش یه ذره شده بود.

فرهاد: ستاره سهیل شدی.

لبخندی زدم و گفتم:

خوبه یک هفته نگذشته اینجوری می کنید. بیاید بریم تو دیگه. نکنه تا آخر شب می خواید منو همین جا نگه دارید.

خودم جلوتر از دوتاشون راه افتادم و اونا هم پشت سرم. در ساختمون رو باز کردم و رفتم تو. عمه توی آشپزخونه بود و با خودش داشت حرف می زد.

- معلوم نیست نیم ساعته کجا موندن. هم دیگه رو که ببینن یا در حال جنگ و دعوان یا مسخره بازی. کی می خوان بزرگ بشن خدا می دونه.

بی هوا زدم رو شونش و گفتم :

چی میگی با خودت عمه خانوم.

هول شد و قاشق از دستش توی ماهیتابه افتاد برگشت سمتم و یه اخم مصنوعی کرد.

- دختر ترسیدم جای سلام دادنته؟

لبخندی زدم و بغلش کردم به قول فرگل و فرهاد عمه ی مهربان تر از مادرم رو.

- سلام عمه ی خوشگل من. دلم برات تنگولیده بودا.

- علیک سلام وورجک صد دفعه نگفتم اینطوری حرف نزنید تنگولیده بود یعنی چی دیگه؟

- عع احترام جون گیر نده دیگه.

کمی ازش فاصله گرفتم و بهش نگاه کردم. بازم همون نگاه. مثل نگاه فرگل. تا خواست دهن باز کنه پیش دستی کردم.

- سیب زمینی هات جزغاله شد.

هینی گفت و برگشت طرف گاز، از آشپزخونه رفتم بیرون، هیچ کدوم نبودن.

- فرگل... فرهاد.. کجایید؟

صدای فرگل از تو اتاقش بلند شد: بیا اینجا تری.

در رو باز کردم و رفتم تو. کف اتاقش کلی کتاب ریخته بود و خودشم با گوشیش مشغول بود.

فرگل: خود شیرینی هاتو کردی؟

- حسود هرگز نیاسود.

اشاره ای به کتاب ها کردم و گفتم:

این کتاب ها چی میگن اینجا؟

همونطور که چشمش به گوشی بود جواب داد:

اینا مختص مامانه. تا صدای پاش رو می شنوم می پرم وسط کتاب ها و گوشی رو قایم می کنم. مثلا من کنکوریم دیگه.

اشاره ای به گوشی تو دستاش کردم و گفتم:

- بله کاملا واضحه.

کمی کتاب ها رو جا به جا کردم تا بتونم رد بشم. نشستم روی تختش. 5 دقیقه ای نگاهش کردم اما همچنان با گوشیش مشغول بود.

- فرگل میشه اون گوشیت رو بزاری کنار؟ همش سرت تو اونه. اصلا چیکار داری می کنی؟

- بابا قاچاقی به نت وصل شدم.

- حالا چرا قاچاقی؟

- فرهاد رمز وای فای رو عوض کرده تا من درس بخونم.

- چقدرم که میخونی.

- جون تری حسش نیست.

- چند روز پیش رفتم کلاس کنکور ثبت نام کردم. از فردا باید برم.

گوشیش رو کنار گذاشت و گفت:

منم باید ثبت نام کنم.

- دیره.

- عوضش از دست غرغر های مامان راحت میشم .

تو دلم گفتم کاش مامان منم می موند و غرغر می کرد سرم. کاش آینده منم برای پدر و مادرم مهم بود. سرم رو انداختم پایین و چیزی نگفتم.

فرگل: چی شد چرا ساکت شدی؟

- هیچی.

دستش رو گذاشت رو شونه ام و ملایم گفت:

دیشب فرهاد گفت که...

سرم رو بالا گرفتم و آروم گفتم:

آره امروز رفت.

- مامان خیلی ناراحت شده. ولی من میگم که مامانت سر ماه نشده برمی گرده.

پوزخندی زدم.

- فکر نکنم.

چند لحظه ای چیزی نگفت اما یکدفعه که انگار چیز مهمی یادش افتاده باشه گفت:

- راستی فهمیدی نریمان برگشته؟

با تعجب گفتم:

جدا؟ نه نمی دونستم. کی برگشته؟

- چند روز پیش... منم نمی دونستم از فرهاد شنیدم.

- چه بی خبر. راستی ندا چی ؟ میخونه ؟

- اوه چه جورم. منو توی خریم که ول معطلیم.

فرهاد در رو باز کرد و اومد تو.

فرگل: اووو در زدنم بلند نیستی؟

فرهاد: بیاید ببینید چی دم در خونه پارکه.

فرگل: چی؟

- یه پورشه مشکی جیگر. یعنی هلو.

فرگل: یعنی مال کیه؟ کوفتش بشه.

- عع فرگل واسه چی کوفتم بشه؟

- تو رو نمیگم که .. منظورم...

یهو چشماش گرد شد.

- یعنی.. یعنی مال توئه؟

لبخند ژکوندی زدم و سرم و به معنای تایید تکون دادم.

فرهاد: تری مرگ فرهاد سوئیچش رو بده برم بهش سر بزنم بیام.

- تو کولمه برش دار.

فرگل: منم میام ببینم یه وقت جاش بد نباشه. زیر آفتاب پارکش نکرده باشی یه وقت.

بلند بلند خندیدم. کارها داشتند این دوقولوها ، تا رفتن بیرون منم رفتم پذیرایی و نشستم رو به روی تلویزیون. کنترل رو برداشتم و همینطور که تلویزیون رو روشن می کردم با صدای بلند گفتم:

عمه جون نمیای بشینی؟

عمه: چرا عمه دارم میام بچه ها کجا رفتن؟

- رفتن بیرون یه چرخی بزنن بیان.

عمه با سینی شربت اومد و نشست کنارم.

- وا تو رو اینجا ول کردن رفتن چرخ بزنن؟

لبخندی زدم و یکی از شربت ها رو برداشتم.

عمه: بابات چیکار می کنه ؟

- صبح تا شب کار خودش رو توی کارش خفه کرده زندگیش رو خلاصه کرده تو شرکتش اصلا یادش رفته زن و بچه داره.

- این حرف ها چیه عزیزم. حتما سرش شلوغه نمی تونه به همه کارها رسیدگی کنه.

- آره فکر کنم. به قدری شلوغ هست که بیخیال رفتن زنش شده. خیلی ریلکس می خوان از هم جدا بشن. اصلا گور بابای من کی به من اهمیت میده این وسط؟

بغضم رو قورت دادم و شربت رو سر کشیدم. هرچقدر می خوام فرار کنم نمی شه. هر دو ساکت نشسته بودیم و چیزی نمی گفتیم. مدت زیادی نگذشته بود که عمو علی ( شوهر عمه احترام) و بچه ها اومدن و ناهار و با شوخی و خنده خوردیم.

دم دم های غروب بود که نگار زنگ زد.

- سلام عاشق دلخسته.

- زهرمار.

- شماره حساب بده واریز کنم.

- چیو؟

- ارث باباتو. چیه باز پاچه می گیری؟

- نمی دونم چی بپوشم.

- یه گونی چیزی تنت کن دیگه. آخه کی به تو نگاه می کنه؟

- چی بپوشم؟

- من چه بدونم. فقط جون هرکی دوست داری اون مانتو خفاشیتو نپوش.

- عع چرا قشنگه که..

- نگـــــار.

- باشه بابا. کی میای؟

- یه ربع دیگه سر کوچه تونم.

- اوکی پس می بینمت.

کلا عاشق شده عقل از کله اش پریده. به فرگل که باز با گوشیش مشغول بود نگاه کردم. از 24 ساعت 23 ساعتش رو با اینترنت و این شبکه های اجتماعی مشغول بود.

- بیچاره دیوونه می شی ها. بسه دیگه. من دارم میرم. تو نمیای؟

فرگل: هوووم؟

- هووم و کوفت. میگم من دارم میرم.

همینطور که داشت با گوشی یه چیزی رو تایپ می کرد گفت:

- عع کجا ؟ شب بمون زنگ بزنیم بچه ها هم بیان.

- امشب با بیتا و نگار قراره رستوران گذاشتم. بمونه یه وقت دیگه. تو نمیای؟

- منم بخوام عمه جونت نمیزاره.

بلند شدم سرپا و کوله مو برداشتم.

- خب دیگه خدافظ.

- بیام تا دم در؟

- شما به گروه هات برس.

- یه روز تو رو هم می برم حالا ببین.

- خدافظ.

- خدافظ.

بعد از خداحافظی از عمه و دست رد زدن به اصرارهاش برای موندن از خونشون بیرون رفتم تا برم دنبال بچه ها.

تا برسیم رستوران کلی ادا اصول درآوردن. از کوفت و زهرمار کردن ماشین جدید به من گرفته تا ایراد گرفتن از لباس عابرهای پیاده ای که اصلا نمی شناختنشون. تا ماشینو پارک کردم و پیاده شدیم بلافاصله یه ماشین مدل بالای سفید رنگ ، کنار ما زد رو ترمز و یه دختر در راننده رو باز کرد و با عجله اومد پایین وبه سمت رستوران دوید.

نگار: حاضرم قسم بخورم قرار

بیتا: اونم با یه آدم خیلی مهم.

من: نکنه بازم قراره بریم فوضولی؟

از لبخند ژکوندی که تحویلم دادن فهمیدم که بازم کارمون در اومد. بس که دوتاشون فوضول بودن فوضولی شون به منم سرایت شده بود. همین که وارد رستوران شدیم رفتیم و جای همیشگی نشستیم. با دقت کل سالن رستوران رو نگاه کردم اما خبری از دختره نبود.

- پس کو این دختره؟

بیتا: غلط نکنم رفته بالا.

نگار: قیافش....

پریدم میون حرفش و گفتم:

- نگار صدبار نگفتم قیافه آدم ها رو مسخره نکن.

نگار: خبه خبه تیریپ با ادبی برندار اصلا بهت نمیاد.

مدتی بعد کلا بیخیال دختره شده بودیم و داشتیم با هم دیگه بحث می کردیم. رستوران رو گذاشته بودیم رو سرمون. کی بود که بیاد بگه آروم باشید. اونم به ما. ماهایی که مشتری دائم این رستوران بودیم. مدیر رستوران حاضر بود کل رستورانش رو به آتیش بکشیم اما بازم مشتریش باشیم. همین طور که به جک بی مزه و بی ادب بیتا می خندیدم به طور اتفاقی چشمم به در ورودی رستوران افتاد. چند لحظه روی پسر خوش استایل و خوش قیافه ای که با گارسون در حال صحبت بود مکث کردم. چشم ازش برداشتم و رو به بیتا و نگار که افتاده بودن به جون غذای رو به روشون گفتم:

فکر کنم دختره با این یارو که داره از پله ها بالا میره قرار داره.

گردن هر دوتاشون 360 درجه چرخید سمت جایی که اشاره کرده بودم. با این که هیچ کدوم قیافه پسره رو ندیده بودن اما باز شروع کرده بودن.

بیتا:یه لیوان آب قند بیارید برای من که دارم غش می کنم .

نگار:وای چه تیکه ای ورداشته دختره!

با بهت به هر دوشون نگاه کردم و گفتم:

- شما که اصلا ندیدید یارو رو؟

نگار: از پشت تیپش اینه ببین قیافه اش چیه دیگه.

بیتا رو به نگار با غیض گفت:

- ای چشم چرون. تو مگه عاشق میکائیل نیستی؟ چرا به یه پسر دیگه نگاه می نگار لبخند مصلحتی زد و گفت:

- من فقط داشتم جو می دادم همین. وگرنه انگشت کوچیکه ی میکائیل منم نمیشه.

بی توجه به تو سر و کله ی هم زدن بیتا و نگار داشتم غذامو می خوردم که با صدای پاشنه های کفشی که از پله ها با سرعت می اومد پایین به پله ها نگاه کردم. همون دختره بود که دنبال پسره از پله ها پایین می اومد و هی صداش می کرد:

آقای زند کجا؟ .... آقای زند یه لحظه صبر کنید... من منظور بدی نداشتم.

همه ی رستوران چشم شده بود و به اون نگاه می کرد که از در رستوران خارج شد.

بیتا: دیده بودیم پسر بدوئه دنبال دختر.

- بیخیال بابا شام تونو بخورید.

بیتا: فردا ساعت چنده کلاس؟

- 8 صبح تا 2 بعد از ظهر.

نگار: چه خبره ؟

بیتا: چه خبره؟ همش دوماه تا کنکور وقت داریم. حالا هفته ای سه روز 8 تا 2 زیاده به نظرت؟

با دستمال دور لبم رو پاک کردم و شونه ای بالا انداختم.

- بیخیال ما که می دونیم درنمیایم.

بیتا: اه موج منفی نده دیگه.

نگار: بلند شید بریم دیگه ساعت 9 /30 شد.

بچه ها رو سر راه پیاده کردم و خودمم رفتم خونه.

بابا مثل همیشه رو به روی تلویزیون بود ولی حواسش جای دیگه. سلامی دادم و خواستم از پله ها برم بالا که گفت:

- کجا بودی؟

چشم هام رو تو حدقه چرخوندم و یه پله اومدم پایین.

- تا عصری خونه عمه اینا بودم. شامم با دوستام رفته بودم بیرون.

- تا این موقع شب؟

تلخ خند صدا داری زدم و گفتم:

- مگه برای شما مهمه ؟ نکنه دیگه دست از روشن فکر بودن برداشتید؟

نیم نگاهی بهم کرد و دوباره به تلویزیون که داشت مستند نشون می داد خیره شد.

- به یه نفر گفتم تا از فردا بیاد به کارهای خونه برسه.

پله ای که برگشته بودم رو بالا رفتم. همینطور بقیه پله هارو. بعد از عوض کردن لباس هام رو به روی آیینه وایسادم و به دختری که توی آیینه بود نگاه کردم. دختری سفید پوست با چشم های عسلی کشیده که هیچ وقت بدون خط چشم دیده نمی شدن و دماغ و دهن متوسط. کش موهام رو باز کردم و موهای خرمایی ریختن پایین و تا وسط کمرم خودشون رو به رخ کشیدن. کم پیش می اومد کوتاهشون کنم. همه میگن شبیه مامانمم. مثل سیبی که از وسط نصفش کرده باشن. تنها چیزی که شبیه اون نیست رنگ موهامه بخاطر این که موهای مامان همیشه به رنگ عسلی رنگ شده. با یاد آوری مامان چشم از آیینه گرفتم و گوشیم رو برداشتم و شماره شو گرفتم ولی زود پشیمون شدم و تماس رو قبل از این که بوق بخوره قطع کردم. اصلا گیریم که زنگ زدم اون وقت چی می گفتم؟ دستت درد نکنه منو و شوهرت رو ول کردی رفتی اونور دنیا. زنگ زدم ببینم همه چی رو به راهه؟ الان می تونی این زندگی که داری رو تحمل کنی؟ تحملش برات سخت نیست؟ روی تخت نرم و دوست داشتنیم دراز کشیدم و چشم هام رو بستم. خیلی نگذشته بود تقه ای به در خورد و پشت سرش بابا وارد شد.

بابا: خوابیدی؟

بدون اینکه نگاهش کنم گفتم:

- آره.

- فردا شب جایی نرو باید بریم مهمونی.

- چه مهمونی؟

- یه مهمونی کاریه. ساعت 8 میام که بریم.

در رو بست و رفت. همچین بد به حالمم نشد. مهمونی کله گنده ها که بدی نداره. حالش رو نداشتم چراغ رو خاموش کنم. خم شدم و از کنار تخت یه لنگه دمپایی برداشتم و پرت کردم سمت کلید برق که محکم خورد بهش و چراغ خاموش شد. لبخندی زدم و به پهلو خوابیدم و چشم هامو بستم سعی کردم فکرم رو از همه چیز آزاد کنم.

پایین پله ها که رسیدم وایسادم رو به روی آشپزخونه و به زنی که پشت به من با مهارت داشت کابینت ها رو تمیز می کرد نگاه کردم. حتما همون زنیه که دیشب بابا می گفت. وارد آشپزخونه شدم و یه سرفه مصلحتی کردم. با صدای سرفه برگشت و نگاهم کرد. زنی با پوست تیره و چشم های مشکی. حدودا 45 ساله. لبخندی زد و گفت:

- سلام خانوم صبحتون بخیر.

- سلام چیکار می کنید؟ چرا کابینت هارو بهم ریختید؟ مگه کثیف بودن؟

- نه خانوم اتفاقا یه ذره هم گرد و خاک ندارن. راستش دنبال هر چی می گشتم پیدا نکردم برای همین بهمشون ریختم تا دوباره بچینمشون و بدونم که چی به چیه.

از این که یه ذره هم کثیف نبودن مطمئن بودم چون مامان به این جور مسائل خیلی حساس بود. مخصوصا به این که کسی بیاد تو آشپزخونه اش و با وسایل اون آشپزی کنه و به همه چیزش سرک بکشه. عقیده داشت که آشپزخونه خصوصی ترین و مهم ترین مکان برای یه زن تو خونشه ، حتی از اتاق خوابش هم مهم تر. اما حالا کجا بود که ببینه یه نفر از راه نرسیده کل آشپزخونه شو بهم ریخته تا اونجور که خودش می خواد بچیندش. از این که یک چیز دیگه خلاف عقیده مامان داشت صورت می گرفت ته دلم پوزخندی بهش زدم. رو به زن مستخدم سری تکون دادم و گفتم:

- کار خوبی کردید.

یکی از صندلی ها رو بیرون کشیدم و نشستم. همینطور که صبحونه می خوردم کارهای زن رو هم زیر نظر داشتم. سخت مشغول چیدن وسایل بود. وقتی صبحونه ام تموم شد بلند شدم و گفتم:

من ساعت 2 میام.

- باشه خانوم..

خواستم از آشپزخونه برم بیرون که برگشتم سمتش و پرسیدم:

راستی اسمتون چیه؟

- ماه منیر هستم.

سری تکون دادم و خواستم برم که گفت:

- خانوم چی بپزم برای ناهار؟

- هرچی که خودت دوست داری.

- چشم خانوم.

چشم هام رو باز و بسته کردم و گفتم:

انقدر نگو خانوم اسم من ترانه اس و دختر آقای افشار هستم نه خانومشون.

- چشم ترانه خانوم.

- خانوم آخرش رو هم بردار خدافظ.

- خدا به همرات.

سوار ماشین شدم و عینک دودیم رو زدم به چشم هام. وسط راه بیتا و نگار رو هم سوار کردم. وقتی رسیدیم مستقیم رفتیم سر کلاس. به غیر ما 5 ، 6 نفر دیگه ای هم بودن که قیافه شون داد می زد از اون خرخونان. جو کلاس به قدری سنگین بود که هیچکس جرات نمی کرد به غیر تابلو و جزوه به جای دیگه نگاه کنه. هر دو ساعت یه بار کلاسمون عوض می شد. ساعت 2 بود که دیگه چشم هام باز نمی شد. اما جرات نمی کردم به این معلم عصا قورت داده اعتراض کنم. ولی بالاخره بیتا طاقت نیاورد و شروع کرد:

ببخشید آقای شفیعی فکر نمی کنید برای امروز کافیه؟ مغزمون دیگه نمی کشه. با کامپیوترم آدم بخواد کار کنه وسطاش یه استراحتی بهش میده.

شفیعی نگاهی به ساعتش کرد و گفت:

بله حق با شماست حواسم به ساعت نبود. خسته نباشید.

با ذوق جزوه و خودکارم رو انداختم تو کیفم و خم شدم یه دونه محکم بیتا رو بوسیدم.

- آخ قربون دهنت بیتا جون.

بیتا: دیدم هیچی نگم تا فردا این موقع باید جزوه بنویسیم.

نگار: جمع کنید بریم که دارم از گشنگی هلاک میشم.

از موسسه خارج شدیم.

بیتا: بریم یه چیزی بخوریم.

- من که خونه منتظرم هستند.

نگار: مگه مامانت نرفته؟ نکنه بابات ناهار میاد خونه؟

- یه دونه مستخدم آورده خونه رو از انفجار کثیفی حفظ کنه و به آشپزی برسه. بهش گفتم ساعت 2 میرم خونه.

بیتا: خوش به حالت من الان باید برم خسته و کوفته ناهارم رو داغ کنم.

نگار: منو بگو که مامانم خونه نیست باید تخم مرغ بخورم.

- بریم خونه ما ؟

بیتا: نه من میرم همین رستوران بغل یه چیز بخورم و مستقیم برم خونه بخوابم.

نگار: منم میام بیتا.

- نمیاین برسونمتون؟

بیتا: نه تو برو ما خودمون می ریم خدافظ.

سوار ماشین شدم و مستقیم رفتم خونه. بدون اینکه لباس هام رو عوض کنم رفتم آشپزخونه. ماه منیر میز رو چیده بود و داشت ظرف های اضافی رو می شست. با شنیدن صدای پام نگام کرد. لبخندی زدم و گفتم:

- سلام خسته نباشید.

- سلام ترانه جان. شما هم خسته نباشی. بشین تا ناهارتو بیارم.

- آخ که دارم می میرم از گشنگی.

ناهارم رو کشید و گذاشت رو به روم خواستم شروع کنم که یه لحظه مکث کردم.

- شما ناهار خوردید؟

- شما بخور عزیزم من بعدا می خورم.

- خب چه فرقی می کنه. بیاید بشینید با هم دیگه بخوریم دیگه. چه معنی داره من تنها بخورم شما تنها و آقا رحمان هم تنها.

- آخه..

- آخه نداره که آقا رحمان انقدر خجالتیه که اصلا روش نمیشه بیاد تو نکنه شما هم خجالت می کشید؟

لبخند شرمگینی زد و گفت:

نه دخترم این حرفا چیه. الان میام.

* * *

آلارم گوشی رو قطع کردم و نشستم سرجام دلم نمی خواست از خواب بیدار بشم اما چاره ای نداشتم ساعت 6 بود و باید برای مهمونی آماده می شدم. حولم رو برداشتم و رفتم حموم. آب سرد که به بدنم خورد کلا خواب از سرم پرید. یه ربع بعد همینطور که موهام رو خشک می کردم رفتم پایین. ماه منیر داشت جارو برقی می کشید. رفتم آشپزخونه و یه دونه سیب از تو یخچال برداشتم. همین که خواستم گازش بزنم ماه منیر سر رسید.

ماه منیر: وای عزیزم چرا نشسته می خوری؟ بدش من تا بشورمش.. بده.

سیب و از دستم بیرون کشید و شست. گذاشت داخل بشقاب و نشست برام پوست گرفت.

- بفرمایید حالا شما تا اینو بخورید تا من براتون قهوه درست می کنم.

لبخندی زدم و نشستم پشت میز و با ولع سیب های قاچ شده رو می خوردم. ماه منیر یه فنجون قهوه گذاشت رو به روم. با دهن پر گفتم:

برای خودت هم بریز.

لبخندی زد و یه قهوه دیگه ریخت و نشست پشت میز رو به روی من. داخل فنجون شکر ریختم و پرسیدم:

- شما تنها زندگی می کنید؟

ماه منیر: شوهرم تو یه تصادف عمرش رو داد به شما.

- بچه مچه چی؟

- اجاقمون کور بود.

با حسرت سرش رو انداخت پایین. آخه یکی نیست بگه تو رو سننه. هیچکدوم چیزی نمی گفتیم تا اینکه ماه منیر سکوت بینمون رو شکست.

- شما چی دخترم؟ مادرت کجاست؟ خواهر برادر نداری؟

- مامانم دیروز رفت آمریکا...نه تک فرزندم.

- بسلامتی رفته مسافرت؟

- می خوان طلاق بگیرن.

نمی خواستم بیشتر از این راجع بهش حرف بزنم خیلی دل خوشی ازش دارم دم به ثانیه هم باید راجع بهش برای همه توضیح بدم. بعد از تشکر رفتم بالا تا برای شب حاضر بشم. دفعه ی اولم نبود که می خواستم با بابا مهمونی برم همیشه با مامان می رفتن و گاهی اوقات منم همراهشون می بردن مهمونی های بزرگی که کله گنده های تهران می گرفتند بی شباهت به پارتی های خارجی نبود. اتو رو زدم به برق و شروع کردم موهام رو صاف کردن موهام صاف بود ولی ل*خ*ت شلاقی رو بیشتر دوست داشتم قسمتی از جلوی موهام رو جدا کردم و بقیه رو دم اسبی از بالا بستم تا وسط پشتم می رسید از جلو فرق باز کردم و پایینش رو کمی حالت دادم تا مواج وایسه آرایشم خلاصه شد توی خط چشم و سایه دودی و رژ لب کالباسی همیشه خط چشم رو داشتم فرگل می گفت فکر کنم تورو با خط چشم بزارن توی قبر. وقتی آرایشم تموم شد رفتم سر وقت کمد که همون لحظه صدای بابا رو که داشت با ماه منیر حرف می زد رو از بیرون شنیدم یه پیرهن کوتاه کتان آستین حلقه ای سفید که از روش یه کت نیم تنه سفید می خورد و انتخاب کردم و پوشیدم کفشهای پاشنه بلند قرمزم رو هم پام کردم و کیف دستی ستش رو هم برداشتم و از اتاق خارج شدم که هم زمان با من اونم از اتاقش خارج شد. نگاهی بهم انداخت و جلوتر از من راه افتاد و از پله ها رفت پایین.

فصل دوم

صدای موزیک کر کننده بود. بابا مثل همیشه خلوت ترین جای ممکن رو برای نشستن انتخاب کرد.

بابا: برو بالا لباستو عوض کن .

سرمو تکون دادم و رفتم به سمت بالا. توی راه رو معطل وایساده بودم. نمی دونستم باید کدوم اتاق برم. دل رو زدم به دریا و دستگیره اتاق رو به رویی رو گرفتم و کشیدم به سمت پایین و رفتم تو. مانتو ، شلوار و شالم رو آویزون چوب لباسی کردم و رفتم رو به روی آیینه. از کیف دستیم رژ لبم رو درآوردم و دوباره با دقت کشیدم رو لبام. همین که خواستم رژ لبم رو بزارم تو کیف صدایی از پشت در شنیدم. گوش تیز کردم تا بهتر فوضولی کنم.

- اومد؟

- آره پسرش رو هم آورده.

- پسرش؟

- آره.

- خیلی خب تو برو منم الان میام.

دست گیره در تکون خورد. کیف دستیم رو برداشتم و سریع دویدم و پشت پرده قایم شدم. یه مرد اومد تو و رفت جلوی میز آرایش و خم شد طرف آیینه. چراغ رو روشن نکرده بودم چون به اندازه کافی چراغ های راهرو اتاق رو روشن کرده بودن. اصلا چرا قایم شدم؟ من که کاری نکردم؟ داشتم به اندام ورزشکاریش نگاه می کردم که بی هوا برگشت و اومد طرف پرده و تو یه حرکت پرده رو کنار زد. با تعجب بهش نگاه می کردم درست برعکس اون که انگار می دونست من پشت پرده بودم. زول زده بودم به چشم هاش. چشم هایی به سیاهی شب. از حرف زدن یهوییش شوکه شدم.

- اینجا چیکار می کنی؟

لالمونی گرفته بودم.

- کی اومدی اینجا؟

هر کاری می کردم نمی تونستم زبونم رو تو دهنم بچرخونم.

- مگه با تو نیستم؟

یکدفعه چونه مو گرفت و فشار داد .

- جوابمو ندادی؟

- من اومده بودم لباسامو عوض کنم ....همی .....همین....!

- واسه همین قایم شده بودی ؟

- نه .

- پس چی؟

- هیچی...

دستامو گذاشتم رو دستی که باهاش چونمو گرفته بود. سعی کردم دستشو باز کنم اما یک میلی مترم جا به جا نشد.

- لعنتی ...دستتو بردار .

- اگه بر ندارم؟

سرمو کمی خم کردم و محکم دستشو گاز گرفتم . دستشو برداشت. دویدم سمت راست تا برم بیرون که یکدفعه مچ دستم رو گرفت و محکم برم گردوند بینیم پر از عطرش شده بود تلخِ تلخ.

- گازم که می گیری!

هُلش دادم عقب اما تکون نخورد.

- برو کنار می خوام برم پایین.

- نگفتی اینجا چیکار می کردی.

بازم تلاش کردم اما بی فایده بود. اخم کردم و با حرص گفتم:

- اصلا واسه چی باید به تو جواب پس بدم هان؟

- جاسوس کی هستی؟

شدم همون دختر سرتق همیشگی.

- جاسوس چیه بابا... چرا جنایی می کنی قضیه رو گفتم که لباس هام رو عوض می کردم.

- پس چرا قایم شده بودی؟

- قایم نشده بودم گرمم بود می خواستم پنجره رو باز کنم..

پسش زدم و خواستم از در برم بیرون که گفت:

بالاخره معلوم میشه.

تا از در رفتم بیرون نفهمیدم چه طوری خودمو رسوندم پیش بابا. رو به مردی که کنارش نشسته بود سلام دادم.

- سلام

با صدای من برگشت سمتم و با یه لبخندی که اصلا ازش خوشم نمی اومد گفت:

سلام خانــــوم .

رو کرد سمت بابا و گفت:

حتما این دختر زیبا و جوان همون ترانه کوچوله دیروزه؟

بابا سری تکون داد و چیزی نگفت.

مرد: تو منو نمی شناسی عزیزم. من دوست قدیمی پدرت هستم. یه زمانی رفت آمد خانوادگی داشتیم با هم دیگه.

لبخندی زدم و نشستم روی مبل کناری. سنگینیه نگاهش رو خوب درک می کردم. اگه رفت آمد خانوادگی داشتیم چرا تا حالا من ندیده بودمش؟ لابد قبل از تولد من بوده دیگه. سعی کردم فکرم رو از این موضوع مسخره منحرف کنم و به آهنگ ملایمی که پخش می شد گوش بدم و به زن و مردهای شیک پوش در حال ر**ق*ص نگاه کنم. از گوشه چشم به پله ها نگاه کردم و دوباره یاد چند دقیقه پیش افتادم. مردک دیوانه. معلوم نیست با خودش چند چند بود. با دیدن کسی که از پله ها پایین می اومد کاملا به سمت پله ها برگشتم. چقدر حلال زاده هم هست. اما هر چی فکر می کنم به این نتیجه می رسم که قبلا یه جایی دیدمش. کمی که به مغز مبارکم فشار آوردم یادم اومد که دیشب تو رستوران دیدمش. وقتی به پایین پله ها رسید با غرور کل سالن رو دید زد و نگاهش رو متوقف کرد روی ما. همچنان نگاهش می کردم. اومد سمتمون وقتی رسید با بابا دست داد.

- سلام آقای افشار از دیدنتون خوشوقتم.

بابا: بابات رو نمی بینم.

- ایران نیستند.

به دوست قدیمی بابا نگاه کرد و چشماش رنگ نفرت گرفت. پوزخندی زد و گفت:

- به به آقای مرادی شما هم که هستید.

مردی که حالا می دونستم فامیلیش مرادیه بلند شد سر پا و گفت:

- بله هستم درست بر خلاف پدرتون.

به سمت بابا برگشت و گفت:

فعلا کامبیز.

سری هم برای من تکون داد و از ما دور شد. پسره با چشم مرادی و دنبال کرد و دوباره یه پوزخند زد. یکدفعه برگشت و با نگاهش غافلگیرم کرد. ولی من پرو پرو همچنان زول زده بودم بهش. چشم ازم برداشت و رو به بابا گفت:

- فعلا آقای افشار .

باز هم همون سر تکون دادن همیشگی.

نیم ساعتی می شد که نشسته بودم سر جام و مثل جغد به اطراف نگاه می کردم. هیچ آشنایی اینجا نبود تا باهاش حرف بزنم. با بابا هم که اصلا حرفی نداشتیم بزنیم. بلند شدم سر پا و با گفتن:

- میرم حیاط.

از سالن بیرون رفتم حیاط خیلی سرسبز بود درخت ها آدم رو وسوسه می کردن تا بری میونشون و قدم بزنی. رفتم لا به لای درخت ها. همین طور که قدم می زدم صدایی شنیدم. کمی مکث کردم تا حواسم رو جمع کنم. صدای حرف زدن بود. رفتم طرف صدا. از بین شاخه ها و درخت ها سعی کردم اون طرف رو ببینم. دختر و پسری رو به روی هم وایساده بودن و در حال صحبت بودن. خیلی آروم جلوتر رفتم و پشت یکی از درخت ها قایم شدم. گوش هام رو تیز کردم تا حرف هاشون رو بشنوم.

- آقای زند من...