رمان قانون شکنی به قلم طاهره.الف

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

ژانر : #عاشقانه ‎

خلاصه :

دو تا مرد و یه دخترِ قانون شکن…

یه زن که توی بی عدالتی و قانون شکنی می سوزه…

یک زن و یک مرد که مادر و پدرِ بازی های بچگیِ همدیگه بودن!

و مردی که اشتباه و قانون شکنی می کنه ولی “مَــــــرد” هست و پای اشتباهش می مونه!

فصل اول

کاغذ های روی میز را کنار می زند تا گوشی اش را که در حال زنگ خوردن است، پیدا کند: وای فروغی اگه این وضعیتِ میزمو ببینه اخراجم میکنه...منشیَم این همه بی نظم؟!

گوشی را چنگ می زند و تماس را وصل می کند و گوشی را بین شانه و گوشش جای می دهد و مشغولِ مرتب کردن کاغذ ها می شود: الو پری

دسته ای از کاغذ ها را درونِ پوشه ی صورتی رنگ جای می دهد: الو مُری

دست در جیب، نچی می کند: اَاَاَاَه!

پوشه را کنار می گذارد و زونکنی را باز می کند و لبخندِ عمیقی می زند: اااااا!

سر تکان می دهد و هوفی می کشد: خیلی خب بابا...الو پریزاد!

از بین کاغذ ها دنبالِ، فیشی می گردد تا درون زونکن بگذارد: الان میام مرتضی...پنج دقه بمونی اومدم

مرتضی ابرو هایش را بالا می فرستد و به دیوار تکیه می زند: باش...منتظرم

پریزاد گوشی را قطع می کند و آن را درون جیبش می گذارد. به سرعت مشغولِ مرتب کردنِ کاغذ ها می شود.

*****

-سانی...سانی...ســــــــــــا نی

بالشت را از زیر سرش برمی دارد و به سمت او پرتاب می کند و می توپد: اَاَاَاَه! سانی و کوفت...سانی و درد...سانی و مرض...چته سرِ صُبی؟! خروسِ بی محل!

سینا بالشت را به شدت به سمتِ او پرت می کند که باعث می شود مانند فنر از جا بجهد!

لبخندِ دندان نمایی می زند و با بی قیدی می گوید: کلاسِ ساعتِ دهِت تموم شد گفتم بیام دیگه از اون خوابِ خرسی بیدارت کنم

با خنده از اتاق بیرون می رود. ساناز کمی منگ به اطرافِ اتاق چشم می دوزد و سعی می کند حرفِ او را تحلیل کند. نگاهش را پیِ ساعت، که روی میزِ تحریر است می فرستد. چشمانش را ریز می کند تا از آن فاصله بتواند ببیند.

پتو را به شدت کنار می زند و مانندِ مرغِ سر کنده شروع به بالا و پائین پریدن می کند: وای ساعت نُه و نیم شد...ای وای دیر شد...خُدّام حذفم میکنه...ای خدا!

ندایی درونی او را وادار به ایستادن می کند: «چیه عین مرغِ در حال آموزش پرواز هی پر پر میزنی؟! آروم بگیر و فکر کن!»

چشمانش را می بندد و نوک انگشت های شَست و اشاره ی دستانش را به هم می چسباند و دستانش را هماهنگ با دَم و بازدم های عمیق، پائین و بالا می برد. بعد از ده نفسِ عمیق، هوا را پر فشار بیرون می فرستد و چشمانش را باز می کند و در اتاقِ بزرگش می چرخاند!

لب تَر می کند: اول باید برم دستشوئی...صبحونه که نمیرسم بخورم پس بعدِ دستشوئی آماده میشم برای رفتن!

لبخندِ پهنی می زند و به سمتِ دستشوئی به راه می افتد.

*****

از درونِ آینه ی جیبی اش، نگاهی به خود می اندازد و مقنعه اش را مرتب می کند و مو های بیرون زده را داخل می فرستد. آینه را درون کیفش می گذارد و نگاهی به میزش می اندازد. با اطمینان به اینکه همه چیز مرتب است، زونکنی را برداشته و به سمتِ اتاقِ رئیس حرکت می کند. در می زند و "بفرمائید" فروغی را که می شنود، دستگیره ی در را پائین می کشد و آرام و موقر واردِ اتاق می شود.

-با اجازه

فروغی لبخندِ مهربانی می زند: بفرمائید خانوم

نزدیک می رود و زونکن را روی میز می گذارد: این قراردادِ شرکت آقای محبی...ساعتِ یازدهِ امروزم با ایشون قرارِ ملاقات دارید...با اجازه تون من دیگه باید برم

فروغی نگاهی به درون زونکن می اندازد و سر تکان می دهد: ممنون...خسته نباشید...میتونید برید

لبخند می زند: با اجازه

فروغی هم لبخند زده و سر تکان می دهد. از اتاق بیرون می آید. پالتویش را به تن می کند و کیفش را برمی دارد و به سمت آسانسور پا تند می کند.

*****

لب هایش را روی هم می فِشُرَد و صورتِ تازه آرایش شده اش را درون آینه برانداز می کند. لبخندِ رضایتمندی می زند و رژِ لبش را درونِ کیفش می اندازد. نگاهِ دیگری در آینه به خود می اندازد و مو های از مقنعه بیرون زده اش را مرتب می کند. کیفش را از روی میز توالت چنگ زده و به سرعت از اتاق خارج می شود. پله ها را دو تا یکی می کند و "سلام و خداحافظ" بلندی می گوید. به کنار جاکفشی می رود.

مادرش از آشپزخانه بیرون آمده و سری به تأسف تکان می دهد: بدونِ صبحانه؟!

مادرش را کوتاه در آغوش می گیرد: فقط ده دقه وقت دارم مامانی...امروز اگه نرم استاد حذفم میکنه

سینا در حالِ پائین آمدن از پله ها، با نیشخند می گوید: بپا وقتی گاز میدی ماشینو به جایی نکوبونی

اخم می کند و می توپد: تو نگران نباش سی و نُه جان!

این را می گوید و سوئیچش را از روی آویزِ کنار در چنگ می زند و در مقابلِ نگاه متحیرِ مادرش و نیشخندِ برادرش از خانه بیرون می رود.

-مرتضی؟!

مرتضی از افکارش بیرون می آید و نگاه گذرایی به پریزاد می اندازد: هوم؟!

پریزاد دم عمیقی می گیرد: توو لَکی اخوی؟! حرفِ جدی دارم باهات

مرتضی می ایستد و پرسشگر نگاهش می کند: چه حرفی؟!

پریزاد لبخندِ محوی می زند و همانطور که گام هایش را تندتر می کند، می گوید: حواست به مصطفی و مریم هست؟!

ابرو های مرتضی بالا می روند و بهت زده می پرسد: منظور؟!

پریزاد می ایستد و مرتضی هم به تبع او می ایستد: ببین اینا دچار تبِ تندِ نوجوونی شدن...از این عشقای یه ساعته

چشمان مرتضی گرد می شود و بعد از مکث کوتاهی می خندد: چی میگی تو؟! و سرش را تکان می دهد و دوباره شروع به قدم زدن می کند.

پریزاد نفسش را پر فشار بیرون می دهد و با یک گامِ بلند با او هم قدم می شود: به جانِ تو راست میگم مرتضی

مرتضی می ایستد و با شک می پرسد: پری جدی میگی دیگه؟!

پریزاد هوفی می کشد و روبه روی او می ایستد و کلافه می گوید: آره آره آره...بابا دروغم چیه؟!

مرتضی ناباورانه و با لبخندِ عصبی ای می گوید: نه امکان نداره...اشتباه میکنی..

نگاهش را به چشمان پریزاد می دوزد و با لحن مطمئنی ادامه می دهد: بابا این دو تا از دو/سه سالگی با هم همبازی بودن امکان نداره اینی که میگی

پریزاد چشم در حدقه می چرخاند و دست به سینه می شود: اتفاقاً این خودش یکی از دلایلِ اصلیِ این احساس زود گذرشونه

مرتضی دستانش را تکان می دهد و سعی می کند او را قانع کند: نه ببین...خب...خب منظورم اینه که ما هم از هشت/ده سالگی همبازی بودیم چه طور درگیر چنین چیزی نشدیم؟!

پریزاد سرش را تکان می دهد و با انگشتِ اشاره پیشانی اش را ماساژ می دهد: مرتضی...آقا مرتضی ما دقیقاً کِی وقت داشتیم اصن به این چیزا فکر کنیم؟! من به سنِ مریم که بودم، هیجده سالم که بود عینِ چی داشتم درس میخوندم تا کنکور قبول بشم و جوابِ زحماتِ مامانمو با یه کاره ای شدن بدم...از دو سال پیشم که دارم کار میکنم توو شرکت عمو فروغی...تو هم که از هیجده سالگی داری کار میکنی تا جای بابای خدا بیامرزت رو برای خاله آمنه و مصطفی پر کنی...مرتضی ما زود یتیم شدیم و زود درگیریامون زیاد شد ولی مصطفی و مریم که مثه ما درگیری ندارن...مصطفی دلش به داشتنِ داداشی مثل تو قرصه و مریمَم که همه ی خونواده ش سُر و مُر و گنده ن!

مرتضی سرش را تکان می دهد و م*س*تأصل می نالد: باورم...باورم نمیشه...ما...ما چهار تا همیشه خواهر و برادر بودیم نه بیشتر...باورم نمیشه

پریزاد لبخند می زند و مهربان می گوید: اونا نوجوونن مرتضی...این عشقِ الکیِ یه ساعته طبیعتِ سنشونه..

نگاهش غمگین می شود و تلخ ادامه می دهد: ما زود بزرگ شدیم...وگرنه شاید ما هم درگیر این نوع حس میشدیم...ما خیلی زود بزرگ شدیم مرتضی

مرتضی لبش را به دندان می گیرد و آرام می پرسد: مطمئنی اشتباه نمیکنی؟!

پریزاد پلک روی هم می گذارد و کف دستش را جلو می آورد: مرتضی شما ها برای من عینِ این کف دستین...تمام خطوطِ مغزتونو از حفظم!

مرتضی نفس عمیقی می کشد و نگاه و چهره اش نگران می شود: حالا چی کار کنیم؟!

پریزاد لبخندِ عمیقی می زند و به او پشت می کند و به راه می افتد و مرتضی هم با او هم قدم می شود: ببین اینجور حسا زود از بین میرن...یه کم که از هم دور باشن، حله!

مرتضی یکی از ابرو هایش را بالا می فرستد و تک خنده ای می کند: چی میگی پری؟!...ما دروازه ی خونه مونو باز کنیم چشم توو چشم میشیم باهاشون اونوقت تو میگی از هم دور باشن؟! چه طوری آخه؟!

پریزاد شانه بالا می اندازد: خب پس باید باهاشون حرف بزنیم...مریم با تو، مصطفی هم با من

مرتضی دست به سینه می شود: روو چه حسابی اینجوری تقسیم بندی کردی؟!

پریزاد می خندد و با شیطنت می گوید: روو حسابه قطبای آهنربا...غیرهمناما همدیگه رو جذب میکنن و همناما همدیگه رو دفع میکنن...من اگه با مصطفی حرف بزنم چون فاصله م باهاش بیشتره حرفام رو میذاره به حسابِ بزرگتری ولی تو اگه باهاش حرف بزنی چون داداششی حرفاتو میذاره به حساب گیرِ الکی دادن

مرتضی لبخند عمیقی می زند: تو جای حسابداری باید میرفتی روانشناسیِ بالینی یا چه میدونم مددکاری

پریزاد سرفه ای می کند و مغرورانه می گوید: ما اینیم دیگه

کوتاه می خندند و در سکوت قدم می زنند. سوزِ پائیزی نوک بینیشان را سرخ می کند. صدای بوقِ ماشین ها و رفت و آمدِ مردم در خیابان و پیاده رو، سکوتِ پائیز را بر هم می زند. بویِ سوسیسِ در بر گرفته شده با نانِ باگت، عطرِ برگ های پائیزیِ پایِ تک و توک درختانِ کنار خیابان را می بلعد و اشتها را تحریک می کند.

مرتضی آرام و غمگین زمزمه می کند: اگه عشقشون الکی نباشه چی؟!

پریزاد نفسِ عمیقی می کشد و لبخند می زند: باهاشون حرف میزنیم و یه مدت مراقبشون میمونیم...اگه مطمئن شدیم عشقشون واقعیه حمایتشون میکنیم و صبر میکنیم تا بزرگتر شن

مرتضی لبخند می زند و سر تکان می دهد. سرش را پائین می اندازد و عمیقاً به فکر فرومی رود. پریزاد نیم نگاهی به او می اندازد. حالش را می فهمد: «کاش کاری از دستم برمیومد تا برات انجام بدم اخوی!»

چند قدم جلو می رود و به سمت مرتضی برمی گردد و همانطور که عقب عقب می رود با شیطنت می گوید: باز که رفتی توو هپروت مرتضی

مرتضی گویی نه صدایش را شنیده و نه او را دیده است، همچنان گام برمی دارد.

پریزاد کمی خم می شود و دستش را جلوی صورتِ او تکان می دهد: الو! اخوی؟! با منی یا در یَمَنی برادر؟!

مرتضی سر بلند می کند و نگاهش به پشتِ سر پریزاد گره می خورد: بیا کنارم وایسا

پریزاد متعجب می پرسد: هوم؟!

مرتضی اخم می کند. پیش رفته و آستینِ پالتوی پریزاد را می گیرد و دو قدم جلوتر از او می رود. پریزاد با دیدنِ پسرانِ جوانی که از سمتِ مقابل می آیند، لبش را به دندان می گیرد و آستینش را از دست مرتضی بیرون می کشد و پشت سر او حرکت می کند.

پسر ها که می روند، پریزاد با دو قدم کنار مرتضی می رود و با شیطنت می گوید: ایول! انقده خوشم میاد رگِ غیرتت قلمبه میشه!

مرتضی چشم غره ای به او می رود و با اخم تصنعی ای می گوید: بچه تو که جلوی پاتو نمیبینی واسه چی برمیگردی و عقب عقب میری؟!

پریزاد چینی به بینی اش می دهد: ایــــــــش! بابابزرگ!

مرتضی سرش را تکان می دهد و هیچ نمی گوید. همیشه همینطور بوده؛ این دخترک با تمامِ عقلش، از هشت سالگی هم سر به هوا و شوخ و شنگ بوده است و این را پدرِ بازی های بچگی خوب می داند!

پریزاد نگاهی به ساعت مچی اش می اندازد و پا تند می کند: من ده و نیم با منصوری کلاس دارم...بدو اخوی! بدو که فقط ده دقه وقت دارم!

مرتضی هم پا تند می کند: تا ظهر کلاس داری؟!

-اوهوم!

مرتضی لبخند عمیقی می زند و ابرو هایش را بالا می اندازد: پس ناهار مهمونِ من!

پریزاد دستانش را به هم می کوبد و شادان می گوید: آخ جون، جوج!

مرتضی لبخند دندان نمایی می زند و با شیطنت می گوید: نَــــــــــع! فلافِل!

روی میز با انگشتِ اشاره اش خط های نامفهوم می کشد و با خود فکر می کند که مرتضی چه طور از حرف های استادشان سر درمی آورد؟! از ده کلمه ی استاد یکیشان را هم نمی فهمد! سرفه ی آشنایی می شنود. سر می چرخاند سمتِ مرتضی و سرش را به معنای "چیه؟!" تکان می دهد. مرتضی نگاهی به استاد می اندازد و سپس تکه کاغذی را به سمت او می گیرد. پریزاد دست دراز می کند و تکه کاغذ را سریعاً از دست او می قاپد.

: چرا اومدی اینجا؟

کیفش را از کنار پایه ی صندلی برمی دارد و دست در آن فرومی برد و خودکاری بیرون می کشد: کلاس کنسل شد. منم حوصله نداشتم اومدم اینجا. بعدشم اومدم که یه وقت بعد کلاست از جوج دادن فرار نکنی اخوی!:)

نگاهی به شکلکِ لبخندِ پایانِ نوشته اش می اندازد و ابرو هایش بالا می روند. نگاهش را در کلاس می چرخاند و کاغذ را به سمت مرتضی می گیرد. مرتضی نوشته های کاغذ را می خواند و نگاهِ بدجنسش را به او می دوزد.

پریزاد هم لبخند عمیقی می زند و لب می زند: جوج!

مرتضی ابرو هایش را به معنای "نه!" بالا می فرستد و با لبخندِ کجی، لب می زند: فلافِل!

پریزاد سرش را به حالت قهر برمی گرداند و مرتضی سر به زیر می اندازد و لبش را از داخل به دندان می گیرد.

*****

گوشی اش را از درون کیفش بیرون می کشد. دو پیام و پنج تماس از دست رفته از زانیار! لبخندِ پهنی می زند و گوشی را از حالت بی صدا خارج می کند. بعد از ظهر یک کلاس عمومیِ دیگر دارد، پس فعلاً بیکار است. روی اسم زانیار را لمس می کند و تماس وصل می شود.

بعد از یک بوق، زانیار گوشی را برمی دارد و ساناز دوباره لبخند می زند: الو عشقم!

می خندد: سلام زانیار! کلاس داشتم...کاری داشتی؟!

زانیاز دست در مو هایش فرومی برد و لبخندِ کجی می زند: میتونیم ناهارو با هم باشیم سانیِ من؟!

ساناز ریز می خندد. او شاید زیادی از لحنِ نوازشگرِ زانیار خوشش می آید.

-اوهوم!

زانیار چشم تنگ می کند: ایول! خیلی خوبه! خب پس توو رستوران می بینمت

ساناز ابرو هایش را بالا می اندازد: اوکِی! بای!

زانیار لبخندِ عمیقی می زند: بای هانی! و تماس را قطع کرده و گوشی را روی میزش پرت می کند.

ساناز کیفش را از روی میز چنگ می زند و از سلف بیرون می رود.

*****

قاسمِ ضربه ای به پشت مرتضی می زند: داشی! نگفته بودی زن گرفتیا

پریزاد سر به زیر، لب به دندان می گیرد و مرتضی اخم می کند: زن چیه؟!...خوبه پری رو میشناسیا

قاسم ابرو هایش را بالا می فرستد و لبخندِ پهنی می زند: شوخی کردم نمیخواد بزنی ما رو حالا!..

و رو به پریزاد ادامه می دهد: احوالِ خانومِ فرشته؟!

پریزاد لبخند می زند: خوبم آقا قاسم...ممنون...شما خوبین؟!

قاسم خودکارش را درونِ جیب کاپشنش جای می دهد و لبش را کج می کند: شکر!

مرتضی لبخندی حواله ی قاسم می کند: خب داداش! من امروز این پری خانوم رو ناهار مهمون کردم...تا کلاسِ بعد از ظهر

قاسم ضربه ای به شانه ی او می زند: نوش جون..

رو به پریزاد با شیطنت ادامه می دهد: میگما به شما حسودیم میشه! والا یه مو از این خرس گنده کندن غنیمته!

پریزاد می خندد و مرتضی اخم می کند: خرس خودتی، قطبی!

قاسم عقب عقب می رود و با شیطنت می گوید: باش! من قطبی تو گریزلی! به هر حال من خوشکلترم داشی! فعلاً! و دستش را به معنای خداحافظی بالا می آورد و از کلاس بیرون می رود.

مرتضی و پریزاد هم از کلاسِ خالی شده، بیرون می روند...

پریزاد، تسبیحش را می ب*و*سد و دورِ مُهر می گذارد. جانماز و چادرش را تا می کند و رویِ دراوِر می گذارد. زیپِ کیفِ زنانه ای را که امروز، در رستوران، کنارِ پایه ی صندلی پیدا کرده بود را باز می کند و در آن به دنبالِ گوشی ای که در هنگام نماز خواندنش زنگ می خورد، می گردد. گوشی را بیرون می کشد و دکمه ی روشنش را می فِشُرَد. صفحه اش روشن شده و صفحه کلیدی روی آن ظاهر می شود.

پریزاد چشم در حدقه می چرخاند و لب هایش را روی هم می فِشُرَد: حالا رمزشو از کجا بیارم؟!

هوفی می کشد و گوشی را درونِ جیبِ تونیکش می گذارد و از اتاق بیرون می رود. صبورا خانوم، کنارِ درِ ورودی ایستاده است و مشغولِ جمع کردنِ گوشه های چادرش است.

به کنار مادرش می رود و قابلمه ی روی زمین را می بیند: مامانی میری خونه ی خاله آمنه؟!

مادرش لبخندی می زند که چروک های ریزِ پای چشمش بیشتر به چشم می آیند: قبول باشه...آره...برم این دلمه ها رو بدم بهشون

از کنار مادرش می گذرد و چادرِ گلدارش را از روی آویز برمی دارد: قبول حق مامانی...خودم میبرم...با مرتضی هم کار دارم

مادرش سر تکان می دهد و چادرش را از سرش برمی دارد: دستت درد نکنه

پریزاد لبخندی نثارش می کند و گوشه های چادرش را زیرِ ب*غ*لش جمع می کند و قابلمه را از روی زمین برمی دارد. از خانه خارج می شود و سرمای هوا، بینی اش را می سوزاند. از حیاطِ خزان زده می گذرد و دروازه را نیمه باز می گذارد. با چند قدم پشتِ دروازه ی خانه ی خاله آمنه می رسد. دستش به سمتِ زنگ می رود اما با دیدنِ نخِ آویزان، رویِ میخِ کنار دروازه، هوفی می کشد. نخ را می کشد و دروازه باز می شود. واردِ حیاط می شود. پله های ورودی را بالا می رود و چند تقه به در می زند. بعد از چند لحظه، در باز می شود.

مصطفی نگاهی به پریزاد و نگاه دیگری به قابلمه ی در دستش می اندازد و لبخند عمیقی می زند: سلام آبجی پری

پریزاد دمپایی هایش را درمی آورد و همانطور که وارد خانه می شود جواب او را می دهد: سلام اخوی...صد دفه نگفتم شبا این نخِ دروازه رو جمع کنین؟!

مصطفی می خندد و با بیخیالی می گوید: بیخیالِ مامان بازی!..

با ابرو به قابلمه اشاره می کند و لبخند دندان نمایی می زند: چیه؟!

پریزاد سر تکان می دهد و دم عمیقی می گیرد: دلمه...این اخوی مرتضی کوش؟!

مصطفی شانه هایش را بالا می اندازد: تا چند دقیقه پیش که داشت نماز میخوند

پریزاد "اوهوم"ـی می گوید و به آشپزخانه می رود. قابلمه را روی اجاق می گذارد.

*****

زانیار گوشی را از درون جیبش بیرون می کشد و باز هم شماره ی ساناز را می گیرد.

بعد از سه بوق، تماس وصل می شود: الو سانی؟!...بـِ..ببین قطع نکن...قطع نکن تا برات توضیح بدم

پریزاد کمی مکث می کند و آب دهانش را قورت می دهد: الو ببخشید آقا شما صاحبِ این گوشی رو میشناسین؟!

زانیاز ابرو هایش را بالا می اندازد و دست به پشت گردنش می گیرد: ببخشید خانوم شما؟!

پریزاد دم عمیقی می گیرد: ببینین آقا من امروز توی رستوران یه کیف زنونه پیدا کردم که انگار کسی کنار پایه ی صندلی جا گذاشته بودش...حالا شما اگه میدونین این کیف مالِ کیه لطفاً یه آدرسی یا شماره ی دیگه ای از ایشون بدین تا من کیف رو به صاحبش تحویل بدم

زانیار لبش را به دندان می گیرد: خانوم من به صاحبش خبر میدم بعد زنگ میزنم

پریزاد در همان حال که از آشپزخانه خارج می شود، می گوید: باشه پس من منتظر تماستون می مونم

زانیار گوشی را از گوشش فاصله می دهد و بی حوصله می گوید: باشه...بای! و بدونِ اینکه منتظر جواب بماند تماس را قطع می کند.

پریزاد نگاهی به صفحه ی خاموش شده ی گوشی انداخته و شانه هایش را بالا می اندازد. زانیار گوشی را روی پاتختی می اندازد و خودش را روی تخت رها می کند. طاق باز می خوابد و دستانش را قلاب شده در هم، روی چشمانش می گذارد.

لبخندِ محوی می زند و با خود زمزمه می کند: دختره ی بی جنبه! سرِ قهر با من کیفشو جا میذاره! حالا آسه آسه سانی خانوم..

به راست می غلتد و دستش را زیر سرش ستون می کند و نیشخند می زند: آسه آسه!

خاله آمنه واکر به دست، به سختی از اتاق بیرون می آید.

پریزاد با دیدن او لبخند مهربانی می زند: سلام خاله

خاله آمنه هم لبخندِ مهربانی می زند و مثلِ همیشه آرام جوابش را می دهد: سلام پری جان

مصطفی هر دو دستش را درونِ جیب های گرمکن ورزشی اش فرو برده و همانطور که به سمت آشپزخانه می رود، می گوید: مامانی میموندی توی اتاق...الان باید پماد بزنم به پَر و پات

پریزاد به سمتِ خاله آمنه می رود و همانطور صدایش را کمی بلند می کند و مصطفی را خطاب قرار می دهد: پسرم وقتی اینو میگی اول باید بیای مامانتو کمک کنی بره توو اتاق

پریزاد زیرِ ب*غ*ل و پهلوی خاله آمنه را می گیرد و به او در چرخیدن به سمت اتاق کمک می کند و مصطفی در حال ناخونک زدن به دلمه ی برگ مو، با صدای بلند می گوید: دیگه ببخشید مامان پری!

پریزاد می خندد و سرش را به طرفین تکان می دهد. به خاله آمنه کمک می کند تا روی تخت بنشیند. پیرزن را فشارِ خون و مرگ شوهرش و سکته ی بعد از آن، به این روز درآورده است.

خاله آمنه بالشت را به تاجِ تخت تکیه می دهد و پریزاد واکر را کنارِ دیوار می گذارد: ببخش پری جان که این همه به تو و مادرت زحمت میدم

آهی از عمقِ دل می کشد و چشمانش پر آب می شوند و پریزاد اخمِ تصنعی ای می کند: وای! چه قدرم که شما زحمت میدی به ما! والا ما رو از اداره ی امور مملکت انداختی! خاله چه زحمتی آخه؟! هِی زحمت، زحمت! به خدا خاله یه بار دیگه بگی زحمت میدم بهتون دیگه باهات حرف نمیزنم

خاله آمنه آرام و غمگین می خندد و پریزاد "با اجازه"ای می گوید و از اتاق بیرون می رود. راهش را به سمتِ چپ و راهرو کج می کند و چادرش را که روی شانه هایش افتاده بود را روی سرش باز می گرداند. پنج پله ی راهرو را بالا می رود و پشتِ درِ اتاق مرتضی می ایستد و چند ضربه به در می زند اما جوابی نمی شنود.

مصطفی پماد به دست، در آستانه ی در اتاق مادرش ایستاده و با شیطنت می گوید: برو توو نترس پیژامه پاشه!

پریزاد لبش را می گزد و خنده اش را مهار می کند: بی ادب!

مصطفی ابرو هایش را بالا می اندازد و داخل اتاق می رود. پریزاد هم نفسش را پرفشار بیرون می فرستد و در اتاق را باز می کند و اول سرش را داخل می برد. چشم در اتاق می چرخاند و مرتضی را می بیند که هدفون روی گوشش است و در حالِ تایپِ چیزی است. چشم در حدقه می چرخاند و وارد اتاق می شود و در را می بندد. پشتِ سرِ او قرار می گیرد و نگاهی به صفحه ی مانیتور می اندازد. سرش را به تأسف تکان می دهد و هدفون را از رویِ گوشِ او برداشته و روی گوشِ خودش می گذارد. مرتضی هول شده و به سرعت برمی گردد و با دیدن پریزاد اخم می کند و سعی می کند هدفون را از او پس بگیرد. پریزاد اخم می کند و سرش را عقب می کشد و سعی می کند حواسش را به آهنگِ در حال پخش جمع کند.

»سلام روزای تلخِ من

هنوزم دوستِش دارم...

هدفون را به شدت روی میز پرت می کند و به مرتضی می توپد: این چیه گوش میدی؟!

مرتضی هم کم نیاورده و با عصبانیت می گوید: تو توی اتاق من چی کار میکنی؟!

پریزاد نفسِ عمیقی می کشد و سعی می کند عصبانیتش را کنترل کند: باهات کار دارم...ولی اول بگو چرا این آهنگو گوش میدادی؟!

مرتضی هیچ نمی گوید. چند لحظه مکث می کند و سپس کلافه و عصبی از روی صندلی بلند می شود و به کنار پنجره می رود. به حیاطِ خزان زده و تاریک خیره می شود و کفِ دستانش را رویِ طاقچه ی سرد و مَیَعان زده یِ مرمرِ پنجره می گذارد. پریزاد سرش را به شدت به طرفین تکان می دهد و به کنار او می آید.

سعی می کند آرام باشد: مرتضی...آقا مرتضی...اخوی...برادر...زهرا تموم شد! زهرا یه دختری بود که تو دوستش داشتی و خیال ازدواج باهاش رو داشتی ولی چون پولدار بود و پر توقع نمیتونستی باهاش بسازی، پس تموم شد! مرتضی برای چیزی که تموم شده این قدر خودتو اذیت نکن!

مرتضی آهِ عمیقی می کشد و پر درد می گوید: دوسش نداشتم عاشقش بودم...پری عشق فقط یه بار اتفاق میوفته و من نمیتونم تمومش کنم دیگه...این عشقِ لعنتی تموم شدنی نیست

پریزاد دستش را روی سرش می گذارد و لبش را به دندان می گیرد. مرتضی برمی گردد و دوباره روی صندلی جا می گیرد. نیم خیز می شود و آرنج هایش را روی پاهایش می گذارد و انگشتانش را در مو هایش فرومی برد.

پریزاد پائینِ پای او می نشیند و سعی می کند صورتش را ببیند: مرتضی این دروغ رو باور نکن که عشق فقط یه بار اتفاق میوفته...تو عاشقِ مادرت نیستی؟! هستی و در همون حالم عاشقِ برادرتی و همونجورم که عاشقِ برادرتی عاشقِ بابای خدا بیامرزت بودی...اگه قرار بود عشق فقط یه بار اتفاق بیوفته که تو نمیتونستی عاشقِ آدمای اطرافت و اعضای خونواده ت باشی

مرتضی نفسِ عمیقی می کشد و دست به سینه می شود: این عشق فرق داره...تو...تو نمیفهمی

پریزاد چشم در حدقه می چرخاند: مرتضی این عشق چه فرقی داره؟! آره وقتی آدم عاشقِ یه نفر میشه دیگه ممکنه نتونه فراموشش کنه ولی این دلیل نمیشه که نتونه تحمل کنه و یا نتونه دوباره عاشق بشه...تو مگه عاشقِ عمو حمید نبودی؟! وقتی فوت شد چی کار کردی؟! صبوری! هنوزم عاشقشی ولی صبوری میکنی و نبودشو تحمل میکنی...بعد از عمو حمیدم دوباره عاشق شدی...عاشقِ کسی که وصله ت نبود...حالا هم باید صبوری کنی مرتضی...نه اینکه با گوش دادن به آهنگای غمگین و چه میدونم بیشتر فکر کردن به زهرا، خودتو اذیت کنی

مرتضی نفسِ عمیقی می کشد و سر تکان می دهد. پریزاد برمی خیزد و نگاهی به صفحه ی مانیتور می اندازد.

اخم می کند: این چه وضعه کد نوشتنه؟! چرا این قدر درهم نوشتیشون اخوی؟!

صفحه ی اچ تی ام ال را باز می کند و قالبِ باز شده در صفحه ی مرورگر را با فایلِ پی اس دیِ قالب مقایسه می کند.

هوفی می کشد و زیر لب غرولند می کند: مردم چه گ*ن*ا*هی کردن که قالبِ سایتشونو دادن یه عاشق طراحی کنه؟!!!

مرتضی می خندد و دستی به پلک هایش می کشد: بچه من خودم بهت یادم دادم واسه من ایراد گیری نکن!

پریزاد یکی از ابرو هایش را بالا می اندازد: ولی گمونم من دوباره باید بهت یاد بدم بابابزرگ که لازم نیست این همه کد رو واسه تعریفِ کلاس های مشابه توی سی اس اس تکرار کنی

مرتضی هوفی می کشد و با شَست و اشاره، پیشانی اش را ماساژ می کشد: بیخیال بعد درستش میکنم...بگو چی کارم داشتی؟!

پریزاد کفِ دستش را به پیشانی اش می کوبد: وای پاک یادم رفته بودا!

عالیه خانوم ضرباتِ منظمی به درِ اتاق می زند: ساناز...شام

ساناز سرفه ی خفه ای می کند تا گرفتگیِ صدایش آشکار نشود: گشنه م نیست مامان

اخمِ کمرنگی روی پیشانی عالیه خانوم ظاهر می شود و دستگیره ی در را چند بار پائین می کشد: ینی چی گشنه م نیست؟! درِ اتاقو چرا قفل کردی؟!

ساناز کلافه می گوید: مامان گیر نده...میخوام بخوابم

عالیه خانوم زیر لب غرولند می کند و از پله ها پائین می رود. ساناز پتو را روی سرش می کشد و به چپ می غلتد. سرش را به دیوار می چسباند و اشک می ریزد. باور نمی کند که زانیار چنین حرفی زده باشد. هنوز هم نامردیِ زانیار را باورش نمی شود. عصر که دوباره به رستوران برگشت کیفش آن جا نبود. با خود فکر می کند که لابد کیفش در دستِ زانیار است. از تصور اینکه برای پس گرفتنِ کیفش دوباره باید با آن نامرد روبه رو شود گریه اش شدت می گیرد.

*****

پریزاد روی طاقچه ی پنجره می نشیند و انگشتانش را دور بازویش حلقه می کند و مرتضی هوفی می کشد: بازم؟!

پریزاد سرش را به نشانه ی مثبت تکان می دهد و مرتضی تکیه زده به طاقچه، دست به سینه می شود: ما رو باش دلمون خوشه بابا هامون نیستن حداقل حاجی هست...اونم که..

رو برمی گرداند و ادامه ی حرفش را با نفس عمیقی ناگفته رها می کند.

-حالا به جای غیبت و غرغر کردن یه فکری کن

مرتضی سر می چرخاند و به پریزاد چشم می دوزد: فکر نمیخواد که...مثه دو دفه ی پیش همون دیالوگا رو باید بهش بگیم دیگه

آرام و کوتاه می خندند.

پریزاد قیافه ی جدی و نگرانی به خود می گیرد: ولی فکر کنم ایندفه دیگه به حرفِ ما هم گوش نده

مرتضی شانه ها و ابرو هایش را بالا می اندازد و لبش را کج می کند: حالا بمون اول حرف بزنیم...گوش میده ایشالا

پریزاد از روی طاقچه بلند می شود و چند قدم جلو می رود و گویی چیزی یادش آمده باشد می چرخد و رو به مرتضی می گوید: راستی کِی باهاش حرف بزنیم؟!

مرتضی چشم در حدقه می چرخاند و کمی مکث می کند: فردا بعد از شام

پریزاد سر تکان می دهد و عقب عقب به سمت در اتاق می رود: خب من برم...خداحافظ

مرتضی تنها سرش را برای خداحافظی تکان می دهد و پریزاد روی پنجه ی پا می چرخد و از اتاق بیرون می رود.

*****

زانیار چنگال را درون رشته های ماکارونی فرومی برد و می پیچاند. نگاهش که ناخودآگاه به گوشی اش دوخته می شود، فکری به سرش می زند. گوشی را از روی اُپن چنگ می زند و شماره ی ساناز را می گیرد.

بعد از دو بوق، صدای پریزاد در گوشی می پیچد: الو!

زانیار لبخندِ کجی می زند و به پشتی صندلی تکیه می دهد: سلام

پریزاد نخ را چند بار دور دستش می پیچد و جمع می کند و روی قفل دروازه آویزانش می کند: سلام...بفرمائید

زانیار زبانش را به گوشه ی لبش می کشد: خانوم یه آدرس بهت میدم فردا کیف رو بیار تحویل بده

پریزاد دروازه را می بندد و دم عمیقی می گیرد: آقا من کیف رو به صاحبش تحویل میدم فقط

زانیار گوشی را کمی از گوشش فاصله می دهد و اخم می کند و پلک روی هم می گذارد: خیلی خب شما بیار کیفو با هم میبریم تحویل صاحبش میدیم

پریزاد درِ هال را باز می کند و دمپایی اش را درمی آورد: باشه آقا...چند لحظه لطفاً تا کاغذ بردارم و آدرس رو بنویسم

-اوکِی! و چنگال را به دهان می برد.

بعد از چند لحظه، با صدای "بفرمائید یادداشت می کنم" پریزاد، آدرسِ شرکت را می دهد و خداحافظی می کند. تماس را قطع کرده و گوشی را روی اُپن رها می کند و مشغولِ خوردن باقیِ غذایش می شود.

پریزاد نفسِ عمیقی می کشد و در می زند و صدای "بفرمائید" فروغی را که می شنود، مثلِ همیشه آرام و موقر وارد می شود. فروغی لبخند می زند و پریزاد به کنار میزش می رود. قرار ها و کار های آن روز را یادآوری می کند و اسناد و مدارکِ موردِ نیاز را در دسترسِ فروغی می گذارد.

سپس لبش را تَر می کند و برگه ی درخواست مرخصی را روی میز فروغی می گذارد: معذرت میخوام...یه مرخصیِ دو ساعته میخواستم

ابرو های فروغی به هم نزدیک شده و لبخندش مرموز می شود: بازم؟!

پریزاد مظلومانه به او خیره می شود و با لحن پر از التماسی می گوید: عمـــــــو! اذیت نکن دیگه!

اخمِ فروغی عمیق تر می شود و لب هایش را به هم می فِشُرَد تا نخندد: عمو؟! نگفتم سرِ کار شما خانوم مجیدی هستید و من آقای فروغی؟!

پریزاد پلک روی هم می گذارد و م*س*تأصل می گوید: خب شما اذیت میکنی دیگه! وگرنه من که همیشه رعایت میکنم

فروغی آرام به تخسی اش می خندد: حالا واسه چی میخوای این مرخصی رو؟!

پریزاد لبخندِ عمیقی می زند: دیروز یه کیف پیدا کردم امروز میخوام ببرم به صاحبش پس بدم

فروغی ابرو هایش را بالا می فرستد و سرش را به نشانه ی تفهیم تکان می دهد. برگه ی مرخصی را امضا می کند و پریزاد لبخندِ عمیق و دندان نمایی حواله اش می کند. از اتاق بیرون می رود. پالتویش را می پوشد و کیفش را ضربدری روی شانه اش می گذارد. کیفِ گم شده را هم برمی دارد و به سمتِ آسانسور می رود.

*****

ساناز نگاهی به خود در آینه می اندازد و اخم می کند. کمی کِرِم مرطوب کننده به پوست صورت و دستش می زند. حوصله ی آرایش کردن ندارد. شالش را آزاد روی سرش می گذارد و کیفِ کوچکِ خردلی رنگش را برمی دارد و از اتاق بیرون می رود. طبقِ عادت، پله ها را دو تا یکی می کند. عالیه خانوم به خرید رفته است و به جز او کسی در خانه نیست. به کنار میز تلفن می رود و دفترچه ی تلفن را برای پیدا کردنِ شماره ی آژانس، ورق می زند. تمام مدارکش در کیفش بود و امروز اصلاً حوصله ی جریمه شدن را ندارد!

شماره ی آژانس را می گیرد و بعد از دو بوق صدای مرد در گوشی می پیچد: سلام...بفرمائید

زبان روی لبِ خشکش می کشد: سلام...یه ماشین میخواستم...مظفری هستم، اشتراک چهارده/هفتاد و دو

-تا پنج دقیقه ی دیگه ماشین میفرستیم

زیرِ لب "ممنون"ـی می گوید و تماس را قطع می کند. به آشپزخانه می رود. لیوانی را زیرِ شیر آب می گیرد و لبالبش می کند. آب را لاجرعه سر می کشد و لیوان را آب می کشد. به پذیرایی می رود و روی مبلِ دو نفره ای، خود را رها می کند و منتظرِ رسیدنِ آژانس و زنگ آیفون می ماند.

پریزاد سرفه ای می کند تا منشی متوجهِ حضورش بشود.

منشی دست از تایپ کردن برمی دارد و لبخندِ مصنوعی ای به لب می نشاند: سلام...بفرمائید

پریزاد بعد از مکثِ کوتاهی می گوید: سلام...ببخشید من...اوووم!...من راستش نمیدونم فامیلیشون چیه یا سِمَتشون توی این شرکت چیه..

نفسِ عمیقی می کشد و کلافه از دستِ گیج بازیِ هایِ خودش، دوباره سرفه ای می کند و محکم تر از قبل ادامه می دهد: من دیروز یه کیف پیدا کردم که توش یه گوشی بود...یه آقایی زنگ زدن به گوشی و گفتن کیف رو بیارم اینجا...اسمشون رو هم کامل سیو نبود...اِممم! ینی نوشته بود زانیار!...ینی فامیلیشون نبود

منشی چشم تنگ می کند و ابرو هایش را بالا می اندازد. شاید دارد به این فکر می کند که این دختر زیادی دست و پا چلفتی است!

لبخندِ کجی می زند و به دفترِ سمتِ چپ اشاره می کند: آقای متجلی گفته بودن تشریف میارین...منتظرتونن

پریزاد لبخند محوی می زند و "ممنون"ـی می گوید. در می زند و "بفرمائید" زانیار را که می شنود، وارد می شود. چشم در دفترِ نسبتاً بزرگ می چرخاند. میزِ مدیرِ عامل درست روبه رویش قرار دارد. سمتِ راست، پنجره ی سراسری ای، که شیشه اش از بیرون فقط تصاویر را منعکس می کند وجود دارد. راحتی های چرمِ شکلاتی رنگ و میزِ بزرگِ بینشان هم مقابلِ میزِ مدیر عامل قرار دارند. پریزاد پیش تر می رود و برای تسلط بر خودش نفسِ عمیقی می کشد و لبخند می زند. زانیار سر تا پای او را برانداز می کند. شلوارِ لی، مانتویِ مشکی، پالتویِ کِرِمی و مقنعه ی سرمه ای! نگاهش چند ثانیه روی صورتِ شرمزده ی او ثابت می ماند؛ زیباست! کج خندی می زند. این یکی هم موردِ بدی نیست!

به احترامش از جا بلند می شود: سلام...بفرمائید! و به راحتی ها اشاره می کند.

پریزاد به لبخندش عمق می دهد و به وسایلِ روی میز خیره می ماند: سلام...اِممم! ببخشید اگه میشه زودتر کیف رو ببریم تحویلِ صاحبش بدیم...من فقط برای دو ساعت مرخصی دارم

زانیار گوشه ی لبش را به دندان می گیرد تا به خجالت و سادگیِ این دختر نخندد: خانوم...ببخشید هنوز فامیلیتون رو نگفتین

پریزاد بندِ کیفِ گم شده را در دستش می فِشُرَد: مجیدی هستم

زانیار سرش را به نشانه ی تفهیم تکان می دهد و کفِ دستانش را روی لبه ی میز می گذارد: خانومِ مجیدی ببینید صاحبِ کیف الان اینجا نیستن...شما کیف رو تحویلِ من بدین...من اون رو به صاحبش تحویل میدم

پریزاد اخمِ محوی می کند و سر بلند می کند و برای اولین بار با او چشم در چشم می شود، اما فوراً نگاه از او می گیرد: آقا من روی چه حساب و اطمینانی باید مالِ مردم رو بدم به شما؟!

زانیار پوزخند می زند: خانوم به نظرتون به من میاد اون قدر محتاج باشم که بخوام کیف رو خالی کنم؟! یا نه اصن چه دلیلی داره که من این کیف رو به صاحبش تحویل ندم؟!

پریزاد لبش را به دندان می گیرد و مِن مِن کنان می گوید: خب...خب ببینین...من..

زنگ خوردنِ تلفنِ دفتر، حرفِ پریزاد را نیمه کاره می گذارد و زانیار هوفی می کشد و عصبی تماس را وصل می کند: آقای متجلی، خانوم مظفری تشریف آوردن...گویا..

زانیار لبخندِ پهنی می زند و حرف او را قطع می کند: بگین بیان داخل

چند لحظه بعد، ساناز واردِ دفتر می شود. اخمِ عمیقی کرده و نگاهش بینِ زانیار و پریزاد می چرخد و روی کیفِ خودش که در دست پریزاد است ثابت می ماند. زانیار متعجب به او خیره می شود و یکی از ابرو هایش را بالا می فرستد: «آرایش نکرده؟ اونم ساناز!!»

ساناز پیش می آید و نگاه و لحنِ سرشار از نفرتش را نثار پریزادِ از همه جا بی خبر و متحیر می کند: کیفِ من دستِ تو چی کار می کنه؟!..

رو به زانیار و با پوزخند و کنایه ادامه می دهد: نه بابا! خیلی خوش سلیقه ای!

زانیار اخم می کند و پریزاد تنش از منظورِ ساناز می لرزد. نگاهش میخ و متحیر روی ساناز ثابت می ماند و دهان باز می کند تا چیزی بگوید اما نمی تواند. زانیار پیش می آید و پریزاد دو قدم به عقب برمی دارد.

زانیار مقابلِ ساناز قرار می گیرد و لبخندِ مهربانی می زند و لحنِ کلامش دلجویانه می شود: سانی چی میگی؟! این خانوم کیفت رو پیدا کرده بود گفتم بیارَش اینجا تا کیف رو تحویل بده و من بیارمش بهت بدم و بگم غلط کردم...برات توضیح میدم سانی!

ساناز عصبی فریاد می زند: توضیحِ چی؟! حرفای دیروزت هیچ توجیهی ندارن آقای زانیار خان!

پریزاد متعجب و کمی ترسیده از صدایِ بلند شده ی ساناز، نگاهش را بین آن دو می چرخاند و زانیار همچنان با آرامش می گوید: سانیِ من! عصبانی نباش! آروم شو تا برات توضیح بدم...سانی خب همه ی آدما اشتباه میکنن

ساناز پوزخند صداداری می زند و پر حرص می گوید: هه! اشتباه!..

و با فریادی بلندتر از دفعه ی قبل ادامه می دهد: لازم نیست واسه من فیلمِ مهربون بودن بیای...خوب شناختمت..

درِ دفتر به شدت باز می شود و حرفِ ساناز نیمه کاره می ماند. نگاهِ ساناز و زانیار و پریزاد به سمتِ در کشیده می شود.

زن، اخم به پیشانی پیش می آید و می گوید: چه خبر شده اینجا؟!

پریزاد مات و متحیر به زنِ تازه وارد نگاه می کند و به جای توضیحاتِ زانیار صدای غمگین مرتضی از جایی دور در گوشش منعکس می شود. دور به اندازه ی چند ماهی که گذشته:

"-گفت یادم تو را فراموش!

غمزده به چشم های پر آبِ مرتضی خیره می شود: ولی اون که گفته بود دوسِت داره و براش وضعیتِ مالیت فرقی نمیکنه..."

پریزاد پلک روی هم می گذارد و ناباورانه زمزمه می کند: زهرا!

زهرا؟! آن هم در این شرکت؟! شاید اشتباه کرده! شاید آن زن همان عشقِ مرتضی نبوده! شاید فقط شباهتِ ظاهری داشتند! شاید و هزار شاید که در ذهنِ پریزاد جریان دارند. شوک زده کیف را همان جا رها کرد و فوراً از آن شرکت بیرون آمد؛ خودش هم نمی داند چرا؟! چرا الآن دارد در پیاده رو مات و بی حواس راه می رود؟! حتی اگر زهرا همان زهرایِ مرتضی بود، خب چه فرقی به حال او داشت؟َ! چرا دیدنِ زهرا آن قدر او را مات کرده بود؟! زهرا تمام شده بود؛ همان سه ماهِ پیش که مرتضی را پس زده بود! همان موقع تمام شده بود و الآن بود و نبودش چه فرقی داشت؟!

پریزاد هوفی می کشد و به خودش لعنت می فرستد. دیدنِ زهرا در آن شرکت هر چه قدر هم که ناگهانی و غیر قابل پیش بینی بود باز او نباید این قدر بی حواس همه چیز را رها می کرد و از آن جا بیرون می زد. هر چه که بود، تمام شد و حالا فقط یک سؤال مانده که ذهن پریزاد را درگیر کرده است: «زهرا توی این شرکت کار میکنه؟»

صدای "خانوم، خانوم" گفتنِ زنی او را متوقف می کند. سر می چرخاند و از بالای شانه اش ساناز را می بیند. می چرخد و همچنان که ساناز به او نزدیک می شود، او هم به سمتِ ساناز قدم برمی دارد.

ساناز بازدمِ عمیقی بیرون می فرستد و دمِ عمیقی می گیرد: چی شد یهو؟!

پریزاد دستپاچه، سرش را به شدت تکان می دهد: هیـ..هیچی!

ابرو های ساناز به هم نزدیک شده و نگاهش کنجکاو و پرسشگر می شود: به خاطرِ هیچی کیف رو گذاشتی اونجا و سرتو انداختی پائین و اومدی بیرون؟!

پریزاد لب می گزد و بین گفتن و نگفتن، گفتن را انتخاب می کند: اون خانومی که اومد توی دفتر...زهرا خانوم...اون رو چند ماه پیش چند بار دیده بودم واسه همین یهو شوکه شدم

ابرو های ساناز بالا می روند: به خاطرِ کسی که چند ماه پیش چند بار دیده بودیش این همه شوکه شدی؟!

پریزاد اخمِ محوی می کند: داستان داره..

با ابرو به کیفِ در دست ساناز اشاره می کند و ادامه می دهد: راستی ببینین چیزی از توش کم نشده باشه

ساناز بی توجه به حرفِ او می پرسد: پیاده ای؟! و کیف را روی دوشش می گذارد.

پریزاد سر تکان می دهد و ساناز لبخند می زند: پس تا رسیدن به خطیا میتونیم با هم بریم..

و زیرِ لب می غرد: کاش میگفتم منشیه آژانس بگیره

در سکوت، هم قدم می شوند. پریزاد دست ها را در جیب های پالتویش کرده و خیره به جلوی پایش گام برمی دارد و به ارتباطِ زهرا و این شرکت فکر می کند. ساناز انگشتانش را دورِ بازویش حلقه کرده و به نامردیِ زانیار فکر می کند و اینکه چه قدر خوب شد که دنبالش نیامد و مزاحمش نشد. سکوت که بشود، صدای کلاغ ها حکم فرمایی می کند و در این پیاده رو و خیابان، اکنون عجیب سکوت فریاد می کشد. آسمان خاکستریِ بدونِ باران است. پائیز اساساً به خاکستریِ رنگارنگ بودنش پائیز است و حیف که درختان زیاد نیستند تا برگ های پلاسیده شان، پیاده رو را رنگارنگ کنند. تک و توک برگ های نارنجی که به قهوه ای می زنند و زیرِ پای ساناز و پریزاد، لِه می شوند، صدایشان می رود کنارِ صدای کلاغ ها و سکوت شکن می شود. سرمایِ هوا هم بخار های کج و معوج و محوی از بازدم هایشان بیرون می فرستد.

ساناز نفسِ عمیقی می کشد و ترجیح می دهد حرف بزند تا فکرِ زانیار و نامردی اش به حاشیه برود: تو اسمت چیه؟!

پریزاد از افکارش بیرون می آید و نگاهِ گذرایی به ساناز می اندازد: پریزاد

ساناز لبخند می زند: بهت میاد...جدی جدی انگار پریزادی

پریزاد لبخندِ عمیقی می زند و خیره به برگی که قرار است زیرِ گامِ او لِه شود، می گوید: لطف دارین

ساناز سرش را به طرفین تکان می دهد: چشایِ سیاه و خمار، رنگِ شب...ابرو های کشیده و سیاه و پرپشت و نجیب، رنگِ شب...مژه های بلند و مرتب، رنگِ شب...پوستِ سفید...بینی قلمی و کشیده...لبِ کشیده و صورتی..

نگاهش را به پریزاد می دوزد و ابرو هایش را بالا می اندازد و ادامه می دهد: دقیقاً لطفم کجای حرفم بود؟!

پریزاد متعجب و پرسشگر به او نگاه می کند و هیچ نمی گوید.

ساناز دم عمیقی می گیرد و آرام می گوید: معذرت میخوام که باهات بد حرف زدم و راجع بهت بد فکر کردم..

آه می کشد و غمگین ادامه می دهد: شاید اگه تو هم جای من اون پیشنهادِ مزخرف رو ازش میشنیدی همین فکرو میکردی

پریزاد ابرو هایش را بالا می فرستد و باز هم سکوت می کند و ساناز پرسشگر نگاهش می کند: راستی نگفتی چرا دیدنِ زهرا شوک زده ت کرد؟!

پریزاد زبانش را به لبش می کشد و دم عمیقی می گیرد: زهرا خانوم اینجا کار میکنه؟!

ساناز گردن کج می کند و شانه بالا می اندازد: اینجا شرکت باباشونه...خواهر و برادر اینجا کار میکنن دیگه

پریزاد بهت زده می پرسد: پس زهرا خواهرِ اون آقای مدیر عامله؟!

ساناز اخم محوی می کند و سر تکان می دهد و بعد از مکثِ کوتاهی می گوید: نگفتیا!

پریزاد نفسِ عمیقی می کشد و به روبه رو خیره می شود: مرتضی عاشقِ زهرا بود...اون موقع ها چند بار باهاش دیده بودمش

ساناز یکی از ابرو هایش را بالا می فرستد: مرتضی کیه؟!

پریزاد لب تر می کند و برایش از مرتضی می گوید. هر دو با هم حرف می زنند و پیش می روند.

پریزاد پلک روی هم می گذارد و بازدم آرامی بیرون می فرستد: حاجی به خدا مریم حیفه! بابا مریم کلی استعداد داره...میتونه بره دانشگاه...پزشکی رو هم که دوست داره، اگه بره دانشگاه چند سالِ دیگه خانوم دکتر میشه...باعثِ سربلندیت میشه

حاج عباس دستی به ریشش می کشد: آخرش که چی؟! آخرش میشه خانوم خونه دیگه

مرتضی چشم در حدقه می چرخاند و دست به سینه می شود: آخرش بشه خانومِ خونه! خب همه ی دخترا یه روز خانوم خونه میشن...همونطور که همه ی پسرا یه روز میشن مردِ خونه...ما حرفمون اینه که برایِ مریم هنوز زوده...بابا، آخه حاجی مریم همه ش هیجده ساله شه...اگه بره دانشگاه، بره درس بخونه بعد میتونه موقعیت اجتماعیِ بهتری پیدا میکنه، آدمای بیشتری رو میشناسه و تازه موقعیتای بهتری برای ازدواج پیدا میکنه

حمیرا خانوم که تا آن لحظه ساکت بود، به حرف می آید: موقعیت از این بهتر؟! این آقا فرهاد هم تحصیل کرده س...هم خونواده ی خوبی داره...هم شغل و خونه داره

پریزاد انگشتانِ دستانش را در هم قلاب می کند: ولی مریم الان آمادگی ازدواج نداره...این آقا فرهادم دوست نداره...چه طوری وقتی نمیخواد ازدواج کنه؟!

حمیرا خانوم اخمِ کمرنگی می کند: مریم صلاحِ خودشو نمیدونه...همه چی که به دوست داشتن نیست

پریزاد و مرتضی نگاهِ م*س*تأصل و کلافه ای به یکدیگر می اندازند و مرتضی می گوید: ولی همین قدر که میدونه فعلا دلش میخواد درس بخونه و آمادگی ازدواج نداره، کافیه...در ضمن دوست داشتن همه چیز نیست ولی مهم هست

پریزاد تصدیق می کند: مرتضی راست میگه

حاج عباس نفسِ عمیقی می کشد و سرش را به طرفین تکان می دهد: زندگیشون که شروع بشه عشق و دوست داشتنم میاد

پریزاد هوفی کشیده و مرتضی دستی به صورتش می کشد.

*****

ساناز روی تخت دراز می کشد و هوفی کشیده و دوباره ردِ تماس می دهد. زانیار لبش را می جود و گوشی را روی میز پرت می کند. پا روی پا می اندازد و تلویزیون را روشن می کند و به صفحه اش بدونِ توجه، زل می زند. زهرا سینی به دست از آشپزخانه بیرون می آید و کنار او روی مبل می نشیند و سینی را روی پایش می گذارد. چیپس را درون ماست موسیر فرومی برد و گازی به آن می زند. نگاهی به زانیار که محوِ تلویزیون است و لبخندِ کجی به لب دارد، می اندازد. سینی را روی عسلیِ کنار مبل می گذارد و خودش را به او نزدیک تر می کند. دستش را چند بار جلویِ صورتِ او تکان می دهد. زانیار از افکارش بیرون می آید و با اخم و طلبکارانه به او چشم می دوزد.

زهرا کنترل را از دستِ او می قاپد و با شیطنت می گوید: داری واسه کدوم یکی نقشه میکشی؟!

زانیار نیشخند می زند: اون دختره که امروز اومده بود شرکت رو میشناسی؟!

زهرا لبخند شیطنت آمیزی می زند: واسه اون نقشه داری؟!

زانیار دستش را روی پشتیِ مبل می گذارد و لبش را کج می کند: نه بابا...همینجوری کنجکاوم بدونم...تو رو دید عینهو جن زده ها شد! و قهقه می زند.

زهرا اخم می کند و نیشگونی از پهلوی او می گیرد: یخ کنی بی مزه!

گوشیِ زهرا زنگ می خورد.

گوشی را از روی میزِ جلو چنگ می زند و با دیدن اسم مادرش، اخم می کند و زیر لب می غرد: الان باز گیر میده بیا خونه! اَه!

*****

مرتضی دستانش را پشتِ سرش قلاب می کند و به دیوارِ بینِ دروازه ی خانه ی حاجی و خانه ی صبورا خانوم، تکیه می دهد: دو ساعت فَک زدیم آخرشم هیــــــچ!

پریزاد روبه رویش، دست به سینه می ایستد و چشم در حدقه می چرخاند: ایندفه زیادی روو تصمیمش استواره...گمون نکنم بتونیم راضیش کنیم

مرتضی سرش را به دیوار تکیه می دهد و نفسِ عمیقی می کشد و پریزاد با لحن نگرانی می گوید: اخوی باید زودتر با مصطفی و مریم حرف بزنیم...اگه نتونیم حاجی رو راضی کنیم و مجبورش کنه به ازدواج اونوقت ممکنه دچار توهمِ شکستِ عشقی بشن و وضع بدتر از این شه

مرتضی تکیه اش را از دیوار می گیرد و هوفی می کشد و چشم در حدقه می چرخاند: مریم و مصطفی رو راهنمایی کنیم...حاجی و خاله حمیرا رو منصرف کنیم...درس و کار و زندگیمونم که هست..

سر و دستانش را به سمت آسمان بلند می کند و طنزگونه می گوید: خدایا ایستگاهِ غلط کردیم کجاست تا پیاده شیم؟!!!...باور کن غلط کردیم نقشِ مامان و بابا رو بازی کردیم از بچگی!

پریزاد تک خنده ای می کند: جمع نبند اخوی! بعدشم حالا که نقشِ مامان و بابا رو بازی کردیم چاره چیه؟!

مرتضی کلافه، مشتی به دیوارِ پشتِ سرش می کوبد: چِم چاره!!!

چشمانِ پریزاد گرد می شود: چه ت شد یهو؟!

مرتضی غمزده می گوید: میگفت دوست ندارم جایی کار کنم حتی توو خونه!

پریزاد هوفی می کشد و اخم می کند: قرار بود دیگه بهش فکر نکنی! اصن اشتباه کردم که بهت گفتم

زانیار گوشی اش را برمی دارد و پیامِ رسیده را باز می کند: "دیگه مزاحمِ نشو ع*و*ض*ی"

لبِ بالایی اش را می جود و نفسش را پر حرص بیرون می فرستد و نیشخند می زند: «پشیمونم کردی...بد روو اعصابم راه رفتی...بد میبینی سانیِ من!»

*****

مرتضی لپ هایش را باد می کند و بازدمش را پرفشار بیرون می فرستد و پریزاد اخم می کند و برای تسلط به اعصابش پلک روی هم می گذارد: حاجی من از هفت سالگی که اومدم اینجا، یتیم بودم...مرتضی و مصطفی شیش سالِ پیش یتیم شدن...ما همه مون شما رو جایِ پدرمون میدونیم...حاجی دخترانه ازتون خواهش میکنم دست از شوهر دادنِ خواهرم بردارین

حاج عباس قند را با زبانش به گوشه ی دهانش هدایت می کند و چای درون نعلبکی می ریزد: منم همه ی شما ها رو مثه بچه هام دوست دارم...من صلاح دخترمو بهتر میدونم...دختر که زیاد مجرد بمونه به گ*ن*ا*ه میوفته...میره سمت این دوستیای تازه باب شده

مرتضی تک خنده ی عصبی ای می کند و سرش را به طرفین تکان می دهد: حاجی این حرفت ینی به دست پرورده ی خودت شک داری؟!

پریزاد پیشانی اش را ماساژ می دهد: حاجی پس پسر چی؟! ماهان سی سال توو خونه ی شما بود چه طور به گ*ن*ا*ه نیوفتاد ولی مریم که همه ش هیجده سالشه خطرِ به گ*ن*ا*ه افتادنش هست؟! دخترا و پسرایی میرن سمت اینجور دوستیا که توی خونه محبتِ درست ندیده باشن حاجی...اگه این قدر بین مریم و ماهان و اکبر فرق نذاری...اگه مجبورش نکنی به کاری که نمیخواد مطمئن باش سی سالم اگه خونه ی شما بمونه سمتِ اینجور دوستیا نمیره

حاجی استکان و نعلبکی را روی میز می گذارد و به پشتیِ مبل تکیه می دهد: من واسه مریم هیچی کم نذاشتم...به قدری که لازم باشه هم بهش محبت کردم...الانم به صلاحشه و من خیرش رو میخوام..

اخم می کند: جلوی ازدواجِ دو تا جوون رو گرفتن گ*ن*ا*هه...پس شمام بهتره با این همه حرف و اصرار سدِ راهِ این ازدواج نشین

مرتضی دست به سینه می شود و پوزخند می زند و پریزاد اخم می کند: پیامبر میگه حتی توی ب*و*سیدنم بین بچه هاتون عادل باشین...حاجی شما کِی بین مریم و پسراتون عادل بودین؟! از نظرِ شما قدرِ محبت به دخترتون همینه؟! که چون فکر میکنین به صلاحشه مجبورش کنین به ازدواج؟! حاجی به خدا اگه مریم فقط یه کم، فقط یه کم این آقا فرهاد رو دوست داشت ما هیچ مخالفتی نداشتیم...حاجی به خدا الان وقتِ ازدواجِ مریم نیست..

نفسِ عمیقی می کشد و ادامه می دهد: در ضمن اگه سدِ ازدواج شدن گ*ن*ا*هه، به زور دختر شوهر دادنم گ*ن*ا*هه...حاجی رفتی حج...صاحبِ اون خونه ای که طوافش کردی واسه زندگی قانون گذاشته...واسه ازدواج قانون گذاشته...یکی از قوانینش اینه که دختر باید راضی باشه به ازدواج وگرنه عقد باطله...قانونِ خدا رو نباید شکست حاجی!

حاجی لبخند می زند: این قانونی که میگی پری جان! گفته پدر برای دختر نابالغش میتونه تصمیم بگیره برای ازدواج

مرتضی دستی به گردنش می کشد و لبش را تر می کند: ولی همون دخترِ نابالغم نباید به زور شوهر داد حاجی چون عقد باطله...در ضمن مریم دخترِ نابالغی نیست...ماشالا خیلیَم عقلش کامله...اینم که پدر میتونه برای دختر نابالغش تصمیم بگیره برای این نیست که به زور شوهرش بده...برایِ اینه که اگه دید دخترش داره خطا میره بتونه جلوش رو بگیره...دختر و پسر وقتی هنوز نوجوونن دچار یه جور تب عشق میشن و این قانون واسه اینه که پدر بتونه بیشتر دخترش رو کنترل کنه و جلوی اتفاقای بدتر رو بگیره...مثلا اگه دختری عاشق شخص مناسبی نشد جلوی ازدواجش رو بگیره یا اینکه خودش کم کم زمینه ی ازدواجِ دخترش با یه مردِ معقول که دوستش داره رو فراهم کنه...حاجی هیچ جای قانونِ خدا نیومده که شما بتونی دخترت رو به زور شوهر بدی...تازه مریم اونقدر عاقل هست که وقتی دیروز باهاش منطقی در موردِ موضوعی صحبت کردم منطقی رفتار کرد...پس ینی نابالغ نیست و وقتی میگه آمادگیِ ازدواج نداره و این مرد رو دوست نداره ینی واقعاً همینطوره و حرفش حجته...ینی بالغه و شما جز راهنمایی کردن و مشورت دادن حقِ اینکه بخوای توی تصمیمش دخالت بکنی رو نداری

حاجی نُچی می کند: اگه عاقل باشه پس به حرف من گوش میده

*****

سمیه خانوم شکمِ ماهی را باز می کند و محتویاتش را بیرون می کشد.

گوشیِ فروغی زنگ می خورد: جاویــــد!

فروغی عینکش را روی کاغذ ها می گذارد: بله...اومدم

از روی مبل برمی خیزد و همانطور که با شَست و اشاره گوشه ی پلک هایش را ماساژ می دهد، به کنار اُپن می رود و گوشی اش را برمی دارد و تماس را وصل می کند: الو!

نفسِ عمیقی می کشد و دل به دریا می زند: الو سلام دایی! خوبی؟! زن دایی خوبه؟!

فروغی لبخندِ عمیقی می زند: سلام مهران جان! ما خوبیم دایی...تو خوبی؟! بابات و آبجی فروزان خوبن؟! مهرداد و مهرانا چه طورن؟!

مهران دست در مو هایش فرومی برد: همه خوبیم دایی

فروغی سر تکان می دهد: شکرِ خدا!

مهران لبش را تر می کند و می گوید: دایی زنگ زدم بگم...

مریم م*س*تأصل می نالد: داداش مرتضی گفتی به احساسم به مصطفی منطقی فکر کنم...با خودم بسنجم که واقعیه یا نه...با خود و دلم و عقلم خلوت کنم...کردم...هر کاری گفتی کردم..از یه هفته ی پیش و بعد از شنیدنِ حرفات هر روز، هر ساعت به این فکر کردم...آره! من مصطفی رو دوست دارم همونطور که تو رو دوست دارم...مثه برادرم...حسم به مصطفی دوست داشتنِ برادرانه س ولی حسم به فرهاد...هیچی! من اصلاً هیچ جوره این مرد رو دوست ندارم...کلاً حسم بهش خنثی هستش...جدای از این من اصن دلم نمیخواد ازدواج کنم...دوست دارم درس بخونم...اصن...اصن آمادگیِ ازدواج رو ندارم

مرتضی هوفی می کشد و پریزاد با لحنِ خواهرانه ای می گوید: مریم جون...آبجی ما هر چی میتونستیم حرف زدیم...دیگه کاری از دستمون برنمیاد...تو باید خودت با بابات حرف بزنی...باید خودت بهش بگی نمیخوای ازدواج کنی

مریم گوشه های چادرِ گلدارش را در مشتش هایش می فِشُرَد: وقتی شما ها نتونستین راضیش کنین من چه طور میتونم؟!

مرتضی نیم خیز می شود و آرنج هایش را روی پا هایش می گذارد: چه طوری میتونم نداره مریم...هر طوری که میتونی...هر طوری که فکر میکنی راضیش میکنه...ما هر کاری از دستمون برمیموده کردیم...دیگه فقط خودت باید تلاشتو بکنی

سوز می آید و سکوت می شود. سرامیک های خاک و برگِ خشک گرفته ی کفِ حیاط خانه ی خاله آمنه، مقصدِ نگاهِ خیره ی مرتضی و پریزاد و مریم می شود. هوا خاکستریِ تیره است و کاش ببارد! خاکستریِ تیره را فقط باران قشنگ می کند. پریزاد کمی به مریم نزدیک می شود و دستش را می گیرد و نگاهِ مریم از سرامیک های حیاط به لبخندِ مهربان و آرامش بخشِ پریزاد دوخته می شود. مرتضی کفِ دستانش را روی پله ی سیمانی می گذارد و سرش را به سمتِ آسمان می گیرد. فکر می کند. به عروس شدنِ خواهری که خواهرش نیست! عروس شدنِ دخترِ بازی های بچگی اش!

*****

ساناز دستانش را قلاب شده در هم، روی میز می گذارد و اخمِ عمیقی به پیشانی اش می نشیند. زانیار خونسرد و لبخند به لب، پا روی پا انداخته و به او خیره مانده است.

ساناز نگاهِ عصبی اش را به او می دوزد: خب؟! یه هفته س هِی زنگ میزنی و پیام میدی که بیا حرف بزنیم...حالا زودتر حرف بزن و برو

زانیار تک خنده ای می کند و روی صندلی نیم خیز می شود و مثلِ همیشه، با لحن مهربانانه و نوازشگری می گوید: وقتی این قدر عصبی هستی که نمیتونم باهات حرف بزنم سانیِ من! میخوای بگم آب بیارن، بخوری و آروم شی؟!

ساناز پوزخندی می زند: ببین تو فقط حرفتو بزن...نه این هات چاکلِت رو میخوام و نه آب...فقط میخوام زودتر حرفتو بزنی و از شرت خلاص شم

زانیار ابرو هایش را بالا می اندازد و دستش را ستونِ سرش می کند: از کجا معلوم؟! شاید حرفام قانعت کرد و بخشیدی منو

ساناز دوباره پوزخند می زند: مثه اینکه یادت رفته چه پیشنهادِ مزخرفی دادی..

لحنش پر از نفرت و تأسف می شود و ادامه می دهد: فکر نمیکردم تو هم مثه بقیه ی پسرا دنبالِ...

سر تکان می دهد و سکوت می کند. زانیار نفسِ عمیقی می کشد: «یادم نرفته سانیِ من!...حالا میبینیم که آخرش کی قانع میشه!» و لبخند می زند.

دستانش را روی میز قلاب می کند: ببین سانی...اون حرف و پیشنهاد فقط برای امتحان کردن تو بود...برای اینکه بفهمم چه جور دختری هستی...قبول دارم راه جالبی نبود ولی تنها راهی بود که به نظرم رسید..

لبخندش عمق می گیرد و ادامه می دهد: و تو هم که روو سفید از این امتحان بیرون اومدی

مصطفی تیوپِ پماد را می فِشُرَد و پمادِ سفید رنگ پرفشار از آن بیرون می زند که آن را با نوک انگشتانش می گیرد و با انگشتانِ شَست و چهارمش دربِ تیوپ را روی آن می گذارد. پماد را روی پایِ مادرش می زند و دَوَرانی شروع به ماساژ دادنش می کند. خاله آمنه برای پسرش زیر لب دعای خیر می کند. پریزاد چند تقه به در می زند. مصطفی از روی تخت برمی خیزد و از اتاق بیرون می رود.

با آرنجش در را باز می کند و با دیدنِ پریزاد لبخندِ عمیقی می زند: سلام آبجی

پریزاد به دست هایِ در هوا مانده ی مصطفی نگاهی می اندازد و یکی از ابرو هایش را بالا می فرستد: علیک سلام اخوی...داشتی پماد می زدی به پای خاله؟!

مصطفی همانطور که به سمت دستشوئی می رود، می گوید: یِــس سیسی!

پریزاد دمپایی اش را از پایش درمی آورد و وارد می شود و با فشارِ آرنجش در را می بندد: درست حرف بزن بچه!

مصطفی دستش را زیرِ شیرِ آب می گیرد: باشه مـــــــامان!

پریزاد سر تکان می دهد و چشم در خانه می چرخاند: اخویت کو اخوی؟!

مصطفی همانطور که دست های خیسش را به پهلو هایِ تی شرتش می مالد، از دستشوئی بیرون می آید: رفته پماد و دارو های مامانو بگیره

پریزاد دست به سینه و با اخمِ محوی به او خیره می شود: حوله خیلی وقته اختراع شده اخوی!

مصطفی با بیخیالی می گوید: این دمِ دست تره!

پریزاد چشم در حدقه می چرخاند و لبش را کج می کند: ببین چه بچه هایی بزرگ کردم!

مصطفی لبخندِ محوی می زند: اوهوم! یکیشون داره عروس میشه...یکیشونم باید بخونه واس کنکور...ماشالا هر دوشونم که همه جوره بیستن!

پریزاد چشمانش را تنگ می کند: خوب از خودتون تعریف میکنیا

مصطفی لبخندِ کجی می زند و به سمتِ اتاقِ سمتِ راستِ خانه حرکت می کند: تعریفی هستیم دیگه!..

با صدای بلندتری، خطاب به مادرش ادامه می دهد: مامان کاری نداری؟!

خاله آمنه واکر به دست از اتاق بیرون می آید: نه مصطفی جان!

مصطفی سر تکان می دهد و پریزاد با لبخند به سمت خاله آمنه می رود و با هم سلام و احوالپرسی می کنند. سپس به آشپزخانه می روند تا در پختِ غذا به یکدیگر کمک کنند.

*****

مریم لبش را می جود و چشمانش پر آب می شوند: بابا من دلم میخواد درس بخونم...این آقا فرهاد رو دوست ندارم...بابا من الان اصلاً آمادگی ازدواج ندارم

حمیرا خانوم به جای حاج عباس جواب می دهد: شرط میذاریم تا بذارن درس بخونی...برین سرِ خونه و زندگیتون خود به خود دوستِش خواهی داشت...تازه ازدواج آمادگی نمیخواد که! آپولو هوا کردن که نیست!

مریم خسته از بحثِ طولانی و بی نتیجه، از جا بلند می شود و همانطور که اشکش جاری می شود، می گوید: چرا واسه داداش ماهان اینطوری نبود؟! صد تا مورد بهش معرفی کردی ولی آخرش با سیمین عروسی کرد...سیمینی که تو و بابا راضی نبودین ولی چون ماهان دوسش داشت هیچی نگفتین...حالا که به من رسید دوست داشتن بعداً میاد و اصلاً مهم نیست که من فرهادو دوست دارم یا نه؟! همه تون پسر دوستین...منم که اضافیَم!

هق هقش شدیدتر می شود و به سمت اتاقش می دود. به شدت وارد اتاق می شود و در را به هم می کوبد. تکیه زده به در، روی زمین سُر می خورد. زانو هایش را ب*غ*ل می گیرد و سرش را روی آن ها می گذارد و بلند گریه می کند.

*****

فروزان خانوم اخم به پیشانی، سیب پوست می گیرد: این دختره وصله ی تنِ ما نیست...هم بی پدر بزرگ شده و هم، هم سطحِ ما نیست

مهران نفسش را پرفشار بیرون می فرستد و فروغی لبخند به لب می گوید: این چه حرفیه میزنی آبجی؟! پریزاد دخترِ پاک و نجیبیه...پدرِ خدا بیامرزشم که بهترین دوستِ من بود...داره کار میکنه، درس میخونه...خودساخته س و صبور...دیگه یه دختر چی باید داشته باشه که پریزاد نداره؟! مهران چند باری که اومده شرکت و دیدتش..

رو به مهران می کند و ادامه می دهد: خدایی دخترِ سر به زیر و خوش سیمایی نیست؟!

مهران لبخند می زند و سرش را پائین می اندازد: اگه نبود که انتخابش نمیکردم دایی!

پریزاد دست در کیفش می چرخاند تا گوشیِ در حالِ زنگ خوردنش را پیدا کند: اووووف! شانس آوردم سرِ کلاس زنگ نخوردا...یادم رفته بود سایلنتش کنم

مرتضی لبخندِ کجی می زند و سرش را به طرفین تکان می دهد. پریزاد بالاخره گوشی اش را از کیف بیرون می کشد اما تماس قطع شده است. نگاهی به صفحه ی گوشی می اندازد.

ابرو هایش بالا می روند: ساناز بود

مرتضی یکی از ابرو هایش را بالا می فرستد: همین خانومی که تازه باهاش دوست شدی؟!

پریزاد سر تکان می دهد: آ..

حرفش با صدایِ بلندِ پاشیده شدنِ چیزی و جیغِ خفیفِ زنی قطع می شود. نگاه های متعجبِ پریزاد و مرتضی، اول به هم دوخته شده و سپس پیِ صدای های آمده می رود. زنِ چادر به سری که بیرون از محوطه ی دانشگاه، در پیاده رو می نالد. چادرش از پاشیده شدنِ آب بارانِ جمع شده در خیابان توسطِ چرخ های یک ماشین، خیس و کمی گِلی شده است.

مرتضی چشم تنگ می کند برای بهتر دیدنِ صورتِ وحشت زده و عصبیِ زن و زمزمه می کند: گمونم از بچه های کلاس ما باشه!

پریزاد اخم می کند: تمامِ چادرش خیس شد..

به سمتِ خروجی عقب عقب قدم برمی دارد و رو به مرتضی ادامه می دهد: خب من دیگه میرم...خداحافظ!

مرتضی دستش را بلند می کند: خداحافظ! و به سمت ساختمان دانشگاه حرکت می کند.

پریزاد از محوطه ی دانشگاه خارج می شود و کنار زن می رود: سلام...لباساتون که خیس نشد؟!