رمان بی من بمان به قلم taranom 25

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۳ ساعت و ۴۲ دقیقه!#

رمان بی من بمان

نوشته Taranom 25

خلاصه :

رمان در مورد دختري به نام ترنمه که زن مردي به نام پرهام کيا هستش که پرهام و تمام افراد خانواده ترنم از ترنم متنفرن و يجورايي از همشون ترد احساسي شده و براي اين که بفهمين چي باعث اين نفرته و آيا واقعا ترنم قصه ما يه گناهکاره يا يه بيگناهه گناهکار با من همراه باشيد…

راستي پايانش هم خوب تموم ميشه مطمئن باشيد…

مقدمه :

ادمک اخر دنیاست بخند

ادمک مرگ همیناست بخند

دستخطی که تو را عاشق کرد

شوخی کاغذیه ماست بخند

ادمک بچه نشی گریه کنی

کل دنیا سراب است بخند

ان خدایی که بزرگش خواندی

به خدا مثل تو تنهاست بخند...

با خستگی در اتاقمو باز میکنم و داخل میشم . با انگشت های بی جونم که از شدت خستگی بی قدرت شده درو میبندم و خودم رو به کنار پنجره غبار گرفته اتاقم میرسونم.از پشت پنجره به ماه که امشب از بقیه شبا درخشنده تره خیره میشم .

حالا که به خلوتگاهم برگشتم دارم با خودم فکر میکنم از کجا به اینجا رسیدم.

من تک دختر خاندانه آریایی با اون همه آرزوهای ریز و درشت چی شد که شدم خدمتکاره بی جیره مواجبه پرهام کیا .این معماییه که با گذشت 6 ماه هنوز نتونستم جوابشو پیدا کنم.شاید بهتره از اول قصه شروع کنم.خوب پس یکی بود یکی نبود...

از موقعی که یادم میاد هممون تو خونه باغ پدربزرگم زندگی میکردیم.خونه باغ باباجی یعنی همون پدربزرگم تو یکی از محله های خوب و با صفای تهران بود. پدرم امیر ارسلان و عموم امیر اصلان و عمه ستاره با باباجی تو اون خونه باغ و توی ساختمون های مجزا زندگی میکردیم.

عمه ستاره سه تا پسر داشت .اردلان که 23 سالش بود.بردیا که20 ساله بود وبرسام که 15 سالش بود. عمو اصلانمم دو تا پسر داشت .آرتان 29 ساله و آرمان 24 ساله .

اما پدر بعد از دو تا فرزند پسر که آریا و آرسام نام داشتن و به ترتیب 25 و 22 سالشون بود خدا یه دختر بهش داد و اون دختر کسی نبود جز من ، یعنی ترنم آریایی.

اینطور که بابا برام تعریف کرده وقتی من به دنیا اومدم باباجی خیلی خوشحال شد.چون من تنها فرزند دختر خانواده بودم همه خواسته هام براورده میشد. همه دوستم داشتن . باباجی بیشتر از بقیه نوه ها بهم محبت میکرد.

زندگی خوب بود. همه چی بر وفق مراد بود.هر کاری دوست داشتم میکردم و هیچ کس جلودارم نبود. البته منم بچه ای نبودم که از آزادی هامو علاقه بقیه سوء استفاده کنم .به همه محبت میکردم. همه رو دوست داشتم . خوشحال بودم . تو زندگیم غم معنایی نداشت. هر چی بود شادی بود و خنده. حتی تصورشم نمیکردم روزی تمام این خوشبختیا رو اونم به ناحق از دست بدم.

نوزده سالم بود که یه اتفاق بزرگ زندگیمونو تحت تاثیر قرار داد.

برادر شوهر عمم همراه همسر و دو تا بچه هاش تصادف کردن و فقط نازنین زنده موند. بعد از مراسم چهلم تصمیم بر این شد که نازنین همراه عمه و خانوادش تو خونه باغ زندگیشو شروع کنه. من خوشحال بودم از اینکه نازنین با ما تو خونه باغه چون منم از تنهایی در میومدم.نازنین 18 سالش بود یعنی یکسال از من کوچیکتر بود. با نازنین خیلی جور شده بودم .دوباره زندگی خوب و زیبا شده بود تا اینکه بالاخره گرفتار بازی های کثیف روزگار شدیم.

همه تو خونه باباجی جمع شده بودیم ومنتظر بودیم تا باباجی اون مطلبی رو که همرو برای گفتنش جمع کرده مطرح کنه.

باباجی:عزیزانم امروز همتونو اینجا جمع کردم تا بگم...

همه سکوت کرده بودن و منتظر بودن باباجی حرفش رو ادامه بده. باباجی یه دور سرش رو چرخوند وتک تکمونو از نظر گذروند و حرفش رو ادامه داد.

باباجی:پرهام تنها فرزند خواهرم ریحانه داره برمیگرده ایران.

هممون شکه شده بودیم آخه تا اونجایی که من میدونستم عمه به خاطر ازدواج با کسی که دوستش داشت از خانواده ترد و تمام عمرش رو همراه همسر و پسرش در آمریکا زندگی کرده بود تا اینکه دو سال پیش بر اثر حمله قلبی فوت کرده بود و حالا پرهامی که هیچ کدوم تا حالا ندیده بودیمش قرار بود به سرزمینی برگرده که تنها 5 ساله اول زنگیشو درش سپری کرده.

با دوباره صحبت کردن باباجی دوباره حواسمو به صحبتاش دادم.

باباجی : پرهام قراره با پدرش به خونه باغ بیاد و همینجا کنار ما ساکن بشه . بهتره بدونین هیچ گونه بی احترامی به اونا رو نمی بخشم پس بهتره مثل خانواده خودتون باهاشون برخورد کنین تا احساس زیادی بودن نکنن.

با این حرف پدربزرگ همه با دهن باز به هم نگاه کردن . منم که دیدم جو خیلی سنگینه گفتم

-بابا دهناتون و ببندین مگس میره تو دهنتون.

که دیدم همه با اخم نگام کردن.

- به نظرم من کلا چیزی نگم بهتره نه؟

دیدم همه با اون اخماشون سراشونو به معنیه آره تکون دادن .

منم ترجیح دادم بیخیال مزه پرونی بشم.

روزها میگذشتن و عمارت کنار ما برای ورو آقای کیا و پرهام آماده میشد.

همه از پشت شیشه های فرودگاه مث باغ وحش زل زده بودن تا آقایونه کیا رو پیدا کنن .هنوز 5 دقیقه نگذشته بود که صدای باباجی بلند شد.

باباجی: دیدمشون ... دیدمشون... اوناهاشن

و با دستش به یه قسمت اشاره کرد. وقتی نگاه کردم دیدم یه مرد حدودا پنجاه وخورده ای ساله با موهای جوگندمی و یه پسره خیلی خوشتیپ که یه عینک دودی مارک رو چشماشو پوشونده بود و لباسای گرون قیمت تنش بود دارن به سمتمون میان.

همه با هم سلام و علیک کردیم و بعد از آشنایی با هم به سمت خونه حرکت کردیم .

به رفتار پرهام با بقیه که دقت کردم متوجه شدم در عین صمیمیت خیلی مغروره ولی خوب پسر بدی به نظر نمیومد .

قرار بر این بود که بعد از رسیدن به عمارت همه به عمارت های خودمون بریم تا هم آقای کیا و پسرش پرهام استراحت کنن هم خودمون.

بعد از خداحافظی از بقیه به عمارت رفتیم . وارد اتاقم شدم وروی تختم لم دادم . به امشب و اتفاقایی که قرار بود در کنار آدمای تازه وارده خونه باغ بیوفته فکر میکردم که کم کم چشمام گرم شدو به خواب عمیقی رفتم .

صبح که از خواب بیدار شدم بعد از خوردن صبحونه حاضر شدم که به خونه باباجی بریم . قرار بود امروز امروز همه به افتخار ورود مهمونای جدیدمون اونجا جمع بشیم ...

زمان حال ...　

به ساعت نگاه کردم .3:20 دقیقه رو نشون میداد . خیلی تو خاطراتم غرق شده بودم .انقدر که فراموش کردم فردا باید 7 صبح از خواب بیدار شمو برای آقا صبحانه درست کنمو آقارو بیدار کنم . شاید بگین آقا کیه ؟ پرهام از وقتی اون اتفاق نحس افتاده و ازدواج کردیم برای مجازاتم منو مستخدم خونش کرد و باید مثل یه خدمتکار بهش بگم آقا . یادمه یه بار که اون اولا هنوز عادت نداشتم بهش گفتم پرهام .اونم چنان زد تو دهنم که دهنم پر از مزه شوری خون شد . از اونجا بود که منم عادت کردم .

وقتی من شدم گناهکار و بقیه قاضی پرهامم تصمیم گرفت ازدواج کنیم ولی عوضش من بشم خدمتکارش . همه میدونن .

هیچ کس به عنوان همسرش منو قبول نداره و همه فقط و فقط به عنوان یه خدمتکار میشناسنم .

اولاش سخت بود . برای من که تو عرش بودم به فرش اومدن غریب بود .

اولاش برای منی که تا حالا جلوی هیچ کس جز خدای خودم سر خم نکرده بودم بندگی سخت بود. بله قربان گفتن سخت تر . تحقیر شدن سخت تر از بقیه. ولی عادت کردم . به گناهکار بودن عادت کردم. به قضاوت شدن . به حکم صادر شدن درموردم هرچند سخت بود اما ... به اونم عادت کردم .

به این عادت کردم که حتی خانوادم مثل یه کلفت بهم دستور بدن . بهم توهین کنن .

آره عادت کردم روح باشم . یه روح سرگردون که به دنبال گناهش ؛ خاطراتشو زیر و رو میکنه تا شاید کلید معمای زندگیشو پیدا کنه . واقعاٌ کجا اشتباه کردم .

تقاص کدوم گناه گریبانگیر سرنوشتم شد.

خسته ام ...

خسته و فرو ریخته ...

آری کاخ آرزوهایم بر سرم فرو ریخته ...

کاخی که با هزاران امید بنا نهادمش اما در چشم بر هم زدنی طوفان خیانت بر سرم فرو ریختش ...

خیلی سخته خدمتکار عشقت باشی . سخته عشقت از این که تو باهاش کوچیکتری تماس بدنی داشته باشی احساس نجاست کنه و بعدشم تحقیرت .

سخته عشقی که روزها برای بدست آوردنش تلاش کردی حالا حتی نگاهت نکنه .

گاهی فکر میکنم شاید اصلا عاشقم نبود . شاید همش فیلم بود که اگه نبود انقدر راحت ازم نمیگذشت . حرف منو له نمیکرد و حرف دیگرانو باور.

چقدر برای ازدواجم نقشه داشتم ولی تمام آرزوهام خلاصه شد تو عقد تویه محضر . ازدواجی که حتی سند اثباتشو تو انگشت دست چپم ندارم تا حداقل خودم باورش کنم .

کدوم عاشقی راضی میشه عشقشو هرچقدرم گناهکار مجازات کنه .

افسوس ...

تلخ ترین قسمت زندگی اونجاست که

آدم به خودش میگه...

چی فکر میکردیم و چی شد....

با صدای زنگ ساعتی که کوک کرده بودم از خواب پریدم .

یاد اون روزایی افتادم که با زنگ ساعت گوشیم از خواب بیدار میشدم . حیف دیگه حتی گوشی دوست داشتنیمم ندارم . پرهام وقتی ازدواج کردیم ازم گرفتشو بعدم برای عذاب بیشترم زیر پاش خوردش کرد . اون موبایل مورد علاقم بود چون خودش تو اولین روزهایی که به عشق هم اعتراف کرده بودیم برام خریده بود.

از جام بلند میشم . ساعت 7 صبحه و خورشید داره با تمام توان به صبح تابستونی میتابه .

به سمت آشپزخونه میرم و صبحانه رو حاضر میکنم .

یادش بخیر اون موقع که هنوز تک دختر خونه بودم مامانم برام صبحونمو میاورد تو اتاقم و همیشه بهم میگفت .

مامان : یه جا شوهرت میدم که از گل بالاتر بهت نگن نور چشم من . یه جا میفرستم که خدمتکارت صبح به صبح از خواب بیدارت کنه و صبحونتو بیاره تو تختت بهت بده مثل من .

ولی همون مادر الان میبینه نور چشمش کلفتی میکنه و ازم رو بر میگردونه . این آدما نمیدونن خدا هم گناهکارا رو میبخشه اونم با اولین قطره اشکی که خالصانه از اعماق قلبشون جاری بشه . اما این آدما من و که نمیدونم کجا اشتباه کردم که این شد مجازاتم کجا پامو کج گذاشتم که این شد تاوانم منی که شب و روز اشک ریختم و توهینا و تحقیراشونو تحمل کردمو نبخشیدن .

تنها کسی که برام تو این روزای سخت مونده نازنین . ببین دنیا به کجا داره میره که اونایی که از خونتن باورت نمیکنن ولی یه غریبه میشه پشتت .میشه پناهت تو روزای سخت بی کسی .

نازنین همش بهم میگه یجوری راضیش کن طلاقت بده ولی اون نمیدونه من حق حرف زدن بجز در مواقعی که خودش چیزی بپرسه رو ندارم . انگار هنوز باورش نشده اگه از این خونه ام برم بازم جایی برای آزادانه نفس کشیدن نیست . کسی نیست که یه گناهکاره بخواد .

در اتاق پرهامو میزنم و منتظر اجازش میشم . همون لحظه صداش بلند میشه انگار بیدار بوده .

پرهام :بیا تو .

- سلام . صبح بخیر آقا .

بدون جواب دادن و نگاه کردن از کنارم میگذره و به سمت آشپزخونه میره تا صبحانشو بخوره و به شرکت بره .

تخت و مرتب میکنم و راهیه آشپزخونه میشم . به محز ورودم صداش بلند میشه .

پرهام : برام چایی بریز.

چایی رو که براش میریزم تازه متوجه صورت اصلاح شدش میشم . خیلی جذاب و نفس گیر شده . دلم میخواست میتونستم رو صورت سفیدش دست بکشم . ضربان قلبم ناخودآگاه بالا میره .

انگار متوجم شده که دارم نگاش میکنم .عصبانی شده . با همون حرص تو صداش بهم هشدار میده .

پرهام : چند بار باید بگم وقتی چیزی میخورم پیشم واینستااشتهام کور میشه یه هرزه رو میبینم . برو گمشو از جلو چشام تا وقتیم نرفتم نیا اینجا .

ترسیده بوم و هنوز داشتم نگاش میکردم که یهو صدای دادش خونرو لرزوند .

پرهام : گمشو برو تو اتاقت هرزه ی آشغال .

سریع خودمو به اتاقم رسوندم وهمین که در اتاقمو بستم اشک اول چکید . دومی و سومی و ... بقیه اشکامم جاری شدن .

خدایا اخه چقدر دیگه باید تحمل کنم . یکسال کشیدم . بس نیست ؟

یعنی هنوز وقتش نشده منو ببری پیش خودت ؟

من که به مردن راضیم تو چرا ازم راضی نمیشی ؟

خدایـــــــــا .... بسه دیگه .

تو که میدونی مرد این امتحان نیستم رفوزم کن و تمومش کن .

« آدم به یه جایی که میرسه دیگه دوست نداره همه چی درست شه دوست داره همه چی تمـــــوم شه »

و صدای در خبر از رفتن پرهامو میده و نوید شروع یه روزه کاری خسته کننده دیگه برای ترنمی که دیگه کششی برای ادامه این زندگی نداره ...

با بلند شدن صدای در اشکهای خشک شده روی صورتمو پاک کردم و به سمت آشپزخونه رفتم .

میز صبحانه رو جمع کردم و ظرفا رو شستم . تازه اینا بهترین قسمته کارا بود . عمارت به این یزرگی رو باید تمیز میکردم .

یه نگاه به عمارت انداختم و با یه دستمال شروع به تمیز کاری کردم .

اول از همه کف تمام عمارت رو دستمال کشیدم . میزا , مبلا , وسایل تزیینی بوفه و حموم و ... را تمیز کردم .

به ساعت نگاه کردم. ساعت 4 بعدازظهر بود و من از 9 صبح تا الان یکسره کار کرده بودم .

نهار نخورده بودم و هنوزم شام درست نکرده بودم .

بیخیال نهار خوردن شدم . به سمت آشپزخونه حرکت کردم و شام درست کردم.

هنوز وقت داشتم . به اتاقم برگشتم و کنار پنجره اتاقم ایستادم.

به درختای باغ جلوی خونه خیره شدم .

تابستون بود و کلی میوه های خوش آب و رنگ روی درختا .

نم اشکی تو چشمام نشست . اگه خونه باغ بودم الان میرفتم و با دستای خودم از درختا میوه نوبر میچیدم .

پوزخندی زدم . حتی نمیتونم پامو تو باغ جلو خونه بزارم چ.ن مثل همیشه بعداز رفتن آقا درم پشت سرش بسته شده .

خدمتکارای دیگه که انقد محدود نیستن .

اولین قطره اشکم که روی گونه هام جاری میشه رو احساس میکنم .

این عمارت با تمام بزرگی برای من حکم قفسو داره . یه قفس پر زرق و برق که فقط از دور زیباست .

حالا که تو این موقعیتم میفهمم چرا مامان گل (مادربزرگم) بهم میگفت پول همیشه خوشبختی نمیاره اما یه دل شاد همیشه برای خوشبخت شدن کافیه .

افسوس مامان گل ...

دیر فهمیدم چی میگی ... شاید اگه تو بودی وضعیت من اینجوری نبود .

دومین قطره اشکم چکید .

قلبم فشرده شد از نبود مامان گل . کاش 5 سال پیش من جای تو میمردم ولی ...

ذهنم پر میشه از خاطرات خونه باغ .

دوباره شروع میکنم به کنکاش خاطراتم تا شاید

کسی که کلید این معما دستش رو پیدا کنم .

گذشته

چند روزی از اومدن پرهام و اقا رضا ( پدر پرهام ) گذشته بود .

باغ همیشه شلوغ بود . خیلی از فامیل های باباجی برای دیدن مهمونای خونه باغ به اینجا اومده بودن .

دیگه از پا افتاده بودم انقدر پذیرایی کرده بودم .

بالاخره باباجی تصمیم گرفت که تمام اقوام رو به یه مهمونی به افتخار ورود پرهام و آقا رضا دعوت کنه .

دو روز مونده بود به مهمونی و با نازنین داشتیم پاساژا رو برای پیدا کردن لباس مناسب میگشتیم .

نازنین : حالا چجور لباسی میخوای ترنم ؟ دیگه خسته شدم انقدر از این پاساژ به اون پاساژ رفتیم .من لباس گرفتم ، کفش گرفتم ولی تو هنوز داری میچرخی . یه چیزی بگیردیگه .

- اه چقدر غرغر میکنی .خوب هنوز لباس ه مد نظ...

همین طور که داشتم بازنین حرف میزدم از دیدن لباس مورد پسندم ادامه حرفم یادم رفت .

- اهای نازی ببین این چطوره .

و با این حرفم نازی به سمت لباس چرخید .

رنگ آبی لجنی لباس اولین چیزی بود که جلب توجه میکرد.از گردن تا روی سینه با گیپور آبی مدل داده شده بود و از روی سینه دکلته میشد . نا روی کمر تنگ بود . و روی کمرش با یه کمربنده نگین دار تزیین شده بود . از زیر کمر تا پایین هم آزاد بود .

با دیدن تایید نازی به داخل مغازه رفتیم .

لباس رو از فروشنده گرفتم تا امتحانش کنم . وقتی داخل آینه خودمو نگاه کردم یه لحظه شوکه شدم . لباس خیلی بهم میومد وتو تنم صد برابر جلوه میکرد . همونو خریدم . با نازی به مغازه کفش فروشی رفتیم . یه کفش همرنگ لباسمم خریدم . دیگه خیالم راحت شده بود . میتونستم با خیال راحت به خونه برگردم . خوشحال بودم از اینکه لباسی که در نظر داشتم و تونستم برای مهمونی پیدا کنم .

و حالا لحظه شماری میکردم تا روز مهمونی برسه

حال...

به ساعت نگاه میکنم . از 9 گذشته . دیگه کم کم آقا میرسه خونه باید برم شامو حاضر کنم .

لیوانو که سر میز میزارم صدای گردش کلید سکوت همیشگی عمارت و میشکنه .

آقا وارد میشه . به استقبالش میرم . کتشو ازش میگیرم و رو جا لباسی آویزون میکنم .

با اخم هایی درهم به سمت اتاقش میره .حتی نیم نگاهی هم به من نمیکنه . همین طور که بالا میره از پشت تماشاش میکنم و با خودم زمزمه میکنم ...　

میـدونی بن بسـتــــــ| زنـدگی کـجـاست ؟؟؟

جــایــی کـه...

نـه حـــق خــواسـتن داری

نـه تــوانــایـی فـــرامــوش کـــردن

آره من نه حق خواستنو دارم نه حق داشتنشو من ختی نمیتونم فراموشش کنم . خودشو عشقی که یه روز بهم داشت نه...

من نمیتونم مثل اون با بی رحمی عشقمو زیر سکوت سنگینم دفن کنم .

به سمت آشپزخونه قدم برمیدارم که صدای دادش تمام وجودمو به لرزه میندازه ...

با ترس برمیگردم سمت پله ها . مثل یه ببر زخمی بالای پله ها وایساده . دستاش مشت شده و از شدت فشاری که به دستاش میاره انگشتاش قرمز شده . صورتش سرخ شده و من هر آن منتظرم تا مثل باروت منفجر بشه . زیاد طول نمیکشه که به سمتم میاد و صداش تمام ساختمونو میلرزونه .

پرهام :آشغاله هرزه تواین خونه مگه چیکار میکنی جز خوردن و خوابیدن که زحمتت میشه حتی لباسای منو اتو کنی .

و صدای سیلی که به صورتم میزنه باعث میشه باور کنم که دیگه هیچ عشقی بین ما باقی نمونده .

پرهام : جواب بده احمق . چه غلطی میکردی که این همه ساعت چارتا لباسو اتو نکردی ؟

بغضی که تو گلوم خونه زده رو بزور قورت میدم .

- به خدا از صبح داشتم خونه رو تمیز میکردم . شام درست کردم . انقدر کار کردم که حتی فرصت نکردم نهار بخورم .

پرهام :به درک که هیچی نخوردی . نهار کوفت کردنه تو مهم تره یا لباسای من ؟

با ناباوری بهش نگاه میکنم . از کی انقدر بی رحم شده بود که من نفهمیده بودم . از کی من به معنای واقعی کنار گذاشته شدم از دلی که اونقدر ادعای عاشقی میکرد ؟

- حق من ای... این نیست . حتی اگه گناهکارم باشم که نیستم تو حق مجازات نداری . حتی اگه لایق مردن باشم تو لایق این نیستی که بخوای جونم بگیری . اگه من گناهکارم پس تو چی هستی ؟

کی به تو گفته حق داری با کسی ازدواج کنی تا به گناه نکرده عذابش بدی ؟ کی این حقو بهت داده لعنتی ؟ کی؟

- حق من ای... این نیست . حتی اگه گناهکارم باشم که نیستم تو حق مجازات نداری . حتی اگه لایق مردن باشم تو لایق این نیستی که بخوای جونم بگیری . اگه من گناهکارم پس تو چی هستی ؟

کی به تو گفته حق داری با کسی ازدواج کنی تا به گناه نکرده عذابش بدی ؟ کی این حقو بهت داده لعنتی ؟ کی؟

پرهام پوزخند ترسناکی میزنه و بهم نزدیک میشه .

پرهام :کی گفته برای مجازات هرزه هایی مثل تو نیاز به اجازه دارم ؟ کی گفته برای این که انتقام تمام اون روز و شبایی که تو تنهاییم تو غربت فقط به دیوار اتاقم ذل زدم و از خودم پرسیدم چرا ؟ چرا این کارو با هام کرد ؟ بگیرم نیاز به اجازس ؟

اصلا کی گفته برای مجازات آدمی مثل تو که نه حرمته عشقشو نه حرمت خانوادشو نگه نداشت باید از قانون اجازه بگیرم .

دستامو گرفت و محکم فشار داد انقدر که ناخودآگاه صدای آخم در اومد.

پرهام : فقط از جلوی چشمام گمشو . کاش زودتر وجود نحستو از زندگیم پاک میکردی تا بتونم با آرامش نفس بکشم .

- تو نمیزاری برم من راضی به اینکه آزادم کنی .

پرهام :فقط با مردنت میتونی از این زندان خلاص شی . پس زودتر منو بقیه رو راحت کنو گمشو . از این خونه ، از این دنیا . کاش زودتر یمیری.

فقط نگاش میکنم . .قتی دستمو رها میکنه و حرکت میکنه تا بره آخرین حرفمو میزنم .

- اون روزی که من بمیرم مطمئن باش روز مرگ تو هم هست . من با جسمم میمیرم و تو با عذاب وجدانت با پشیمونیت با حلالیتی که ازم نگرفتیو دیگه ام نمیتونی بگیری .

روزی که من بمیرم مطمئنن حقایقی روشن میشه که برات قابل باور نیست . بعد از اون دنبال کسی میگردی که بهت بگه تو اشتباه نکردی . تو زندانبان خوبی بود اما اون روز هیچ کس تاییت نمیکنه هیچ کس...

و بعد بلند زمزمه میکنم　

به من گفت برو گورِت رو گم کن …

و حالا هر روز با گریه به دنبال قبر من می گردد !

کاش آرام پیش خودت و زیر زبانی می گفتی :

"زبانم لال !"

یه روزی به این جا میرسی مطمئن باش

و بدون این که نگاش کنم وارد اتاقم میشم و پشت در اتاق سر میخورم...

با حرفاش نابود شدم . متلاشی شدم . قلبم تیکه تیکه شد .

همه بدنم شده درد . خدایا همه راضین که سایه من از زندگیشون پاک بشه پس تو چرا راضی نمیشی /

دیگه چقدر باید پیش برم ؟ تا کجا ؟

خدایا امشب شکستم نگام کن ...

ببینم ، هیچی از ترنمت نمونده . خدایا من کج نرفتم پس چرا راه سرنوشتم انقدر از مسیر اصلیش منحرف شده .

خدایا منم میخوام برم پیش مامان گل . بزار برم . خدایا میخوام شکستنه همشونو ببینم . میخوام وقتی میفهمن حقیقت چیه که دستشون بهم نرسه . میخوام نباشم .

خدایا .....

کاش یکی پیدا میشد که وقتی میدید گلوت ابر داره و چشمات بارون ، به جای اینکه بپرسه “چته ؟ چی شده ؟” ؛ بغلت کنه و بگه “گریه کن" …

خدایا پس کجاست اون یه نفر که بهم بگه گریه کن . به خاطر این که یه گناهکار ناخواسته ای گریه کن .

ضجه میزنم ..

کجاست خدا اون وعده هایی که دادی پس کجاست ...

کجاست ...

گذشته

سالن پر بود از ادمای پیر و جوونی که بعضیاشونو منم نمیشناختم .

همه تو سالن بودیم .بچه های عمه و عمو و خانواده خودمون . باباجی و حتی آقا رضا . فقط پرهام هنوز نیومده بود .

تو مدتی که به خونه باغ اومده بودن متوجه شده بودم که پرهام . خیلی خوش تیپه . همیشه از لباسایه مارک میپوشه و در عین راحتی اجازه نمیده کسی به حریمش وارد بشه .

توقع داشتم امشبم مثل همیشه جذای ظاهر بشه .

در سالن باز شد و پرهام وارد شد .

آه خدای من خیلی جذاب و نفسگیر شده بود . کت شلوار آبی نفتی با پیرهنه سفید و کرواتی به رنگ کت شلوارش پوشیده بود . خیلی خوشتیپ تر از زمانهایی شده بود که با تیپ اسپرت دیدمش .

تو سالن چشم گردوندم . دیدم تمام دخترای فامیل دارن با چشماشون قورتش میدن .

بگی نگی یکمی حسودیم شد .

همین که به کنار باباجی رسید ، باباجی همه رو متوجه خودش کرد .

باباجی : دوستان و آشنایان عزیزم . همونطور که میدونید این مهمونی به افتخاطر برگشت خواهرزاده عزیزم پرهامه .

پرهامو بغل کرد و ادامه داد.

باباجی : اینم پرهام عزیزم که قرار از این به بعد همراه پدرش در یکی از عمارتهای خونه باغ زندگی کنه .و در آخر میخواستم بگم که امیدوارم بهتون خوش بگذره .

یهو دیدم سالن منفجر شد . همه دست میزدن دخترا جیغ میزدن ، سوت میزدن .

یکی نبود بهشون بگه بابا نگران حنجره خودتون نیستین نگران گوشایه ما که باشین . والا خوب کر شدیم .

چقدر حال کردم که رنگ کت شلوارش با لباس من که با اون آرایش و مدل موی باز صد برابر جلوه میکرد ، ست شده بود .

موزیک پخش شد و همه جوونا به وسط سالن رفتن .

بالاخره انقدر اون وسط رقصیدن که هم خودشونو خفه کردن هم دی جی بدبختو . حالا خوبه اعلام کردن وقته شامه وگرنه اینا امشب به خونه هاشون .نمیرسیدن .

فقط منو پرهام نرقصیدیم .

همه برای صرف شام به باغ رفتن منم داشتم میرفتم که ...

صدای پرهام منو متوجه خودش کرد .

پرهام : بهت نمیخوره یه گوشه وایسیو رقص بقیه رو نگاه کنی .

به سمتش چرخیدم . یه پوزخند اعصاب خوردن روی لب های خوش فرمش خودنمایی میکرد .

منم که از دست این همه سر و صدا اعصابم به کلی متشنج بود و اون پوزخند مسخره و اون قیافه حق به جانب رو مخم بود دهنمو باز کردمو خیلی شیک چزوندمش .

- والا همه میدونن من کلا از رقصیدن زیاد خوشم نمیاد ولی در تعجبم که یه غربتی غرب زده چطور با این همه آهنگ نرفت وسط خودکشی کنه از خودنمایی.

آخ آخ آخ قیافش از عصبانیت بیشتر بنفش شده بود تا قرمز . نزدیک بود منفجر بشه و ترکش هاش به منم اصابت کنه که از جلوی چشماش جیم شدم .

به باغ رفتم تا شام بخورم .

اشتهام عجیب با دیدن قیافه کبود از خشم پرهام باز شده بود . چند نوع غذا برای خودم کشیدمو کنار نازی مشغول خوردن شدم .

داشتم غذا میخوردم که متوجه پرهام شدم که از ساختمون به سمت غذاها حرکت کرد .

صورتشو شسته بود . فکر کنم برای کم کردن عصبانیتش بوده . یه لبخند مرموز اومد رو لبم که با چشمای عسلیش غافلگیرم کرد . یه لبخند زد و مشغول غذا کشیدن شد .

یه معنای واقعی کلمه هنگ کردم . این الآن چیکار کرد . با اون کاره من لبخندم میزنه .

مشکوک میزنه .

دوباره مشغول شدم که صداش از کنار دستم شروع کرد به وراجی .

پرهام :ببین جوجه کوچولو با من در نیفت که سوسکت میکنم .

خواستم دهن باز کنم با دیوار باغ یکیش کنم که یه چیزی نظرمو جلب کرد .

در حالی که سعی میکردم خنده امو از چیزی که دیدم بروز ندم کمی ناز چاشنی حرف زدنم کردم . کمی خودمو به سمتش متمایل شدم .

- عزیزم به نظرت سوسکا هم میتونن کسی رو ببوسن ؟

نیشخند زد و اونم به سمتم متمایل شد و در حالی که به لبام نگاه میکرد زمزمه کرد .

پرهام : چرا نشه عزیزم ؟

داشت میومد جلو که آینه ای دستم بود رو روبروی گردنش گرفتمو با خنده ای که اشکو از چشمام درمیاورد ادامه دادم .

-پس برو ببین این خانم سوسک خوشگله که انگار با عکس برگردون بوسیدتت کیه .

و آینه رو تو دستش گذاشتمو از مکانه حادثه فرار کردم .

در حال رفتن بودم که دستم از پشت کشیده شد . تا بخوام برگردم یه دست جلو دهنمو گرفت .

اون شخص منو با خودش کشید قسمت تاریک باغ بعدم شوتم کرد تو تنه یه درخت .

برگشتم که دیدم پرهامه . یه پوزخند رو لباش بود و داشت همینطور جلو میومد . اون یه قدم جلو میومد من یه قدم عقب میرفتم .

یهو پشتم خورد به یه درخت .پوزخندش پررنگ تر شد . سعی کردم ترس و تو صدام مخفی کنم .

- این کارا یعنی چی ؟

و با اخم بهش خیره شدم .جلوتر اومد و دستاشو دو طرف صورتم روی تنه درخت قرار داد و صورتشو تو چند سانتی صورتم متوقف کرد .

پرهام :میخوام بهت بفهمونم که با همسنه خودت در بیوفتی .

داشتم تو ذهنم جملشو تحلیل میکردم که ... که یهو داغ شدم . اون احمق داشت منو میبوسید . اولین بارم بود کسی این کارو باهام میکرد . همیشه دوست داشتم اولین بوسم با عشقم باشه اما ...

اما این خودپرسته خودخواه همه چیو خراب کرد .

اولین قطره اشکم که چکید یکم از فاصله گرفت و با چشمایی که کمی خمار شده بود و از حالت عادیش زیباترش میکرد بهم نگاه کرد .

پرهام : نکنه از خوشحالی که این افتخارو بهت دادم داری گریه میکنی یا ش...

هنوز جملش تموم نشده بود که با تمام قدرتم زدم زیر گوشش . مثل آتش فشانی بودم که با تمام قدرت در حال فورانه .

- احمق بیشور فکر کردی منم مثل اون آشغالیم که هر غلطی بخوای باهاشون میکنی و هیچیم بهت نمیگم .

فکر کردی منم مثل دوست دخترای آشغال تر از خودتم که هر کی از راه رسید تو بغلش باشم .؟

و با تمام توانم فریاد زدم .

- آره احمق ؟ اینطوری راجع بهم فکر کردی ؟

بعدم درحالی که در بهت و ناباوری فرو رفته بود و دستشو جای سیلی که بهش زده بودم قرار داده بود ترکش کردم .

حال

از به یاد آوردن این خاطره لبخند تلخی رو لبام نشست .

دیگه سهمی تو بوسه هاش نداشتم . دیگه مال من نبود . بعد اون همه کشمکشی که با هم داشتیم نشد که تمامو کمال مال هم باشیم . سهم من از محبت های کسی که عاشقانه براش میمیرم فقط چند روزبود .

حسودا نخواستن . حسودا نزاشتن خوشبخت شیم . نشد که تمام آرزوهام در کنار مرد رویاهام براورده بشه .

یاد حرف نازنین میوفتم . همیشه که یاد خانوادش میوفتاد میگفت .

نازی : میدونی ترنم خاطرات آدم مثل یه تیغ کند میمونه که رو رگت که میکشی نمیبره اما تا میتونه زخمیت میکنه .

آره نازی راست میگفتی عزیزم . اون زمانا نمیفهمیدم چه دردی تو همین یه خط جملس اما حالا با تمام وجود درکش میکنم .

نفس عمیقی میکشم . از اتاقم بیرون میرم و به سمت آشپزخونه میرم تا میز شامو جمع کن .

به میز خیره میشم . ناخودآگاه ناراحت میشم . میز شام دست نخورده بود . دلم براش میسوزه .

به سمت راه پله راه میوفتم . برق اتاقش روشنه .

دوباره برمیگردم به آشپزخونه . یه سینی برمیدارم . یکم براش غذا میکشم . ماست و آب و ... هم براش تو سینی میزارم .

به سمت طبقه بالا راه میوفتم . در اتاقشو میزنم . یکم صبر میکنم اما صداش نمیاد .

دوباره در میزنم . اینبار صدای خش دارش بلند میشه .

پرهام : چیکار داری ؟

-میشه بیام تو ؟

پرهام : بیا .

-براتون غذا آوردم آقا .

پرهام : نمیخورم .

سینی رو روی میز مطالعش که کنار پنجره بزرگ اتاقش که روبه باغ باز میشه میزارم . یه میز از گوشه اتاقش برمیدارم و یکی یکی غذا و مخلفاتشو روش میچینم .

- باید غذاتونو بخورید . خودتون خوب میدونید برای معدتون خوب نیست گرسنه بمونید .

نگام میکنه . انگار داره تو خیالش باهام حرف میزنه.

پرهام : کاش انقدر راحت همه چیو خراب نمیکردی . کاش گند نمیزدی تو زندگیمون . من چی برات کم گذاشته بودم که این شد جوابش ؟

نم اشک میشینه تو چشمام . تا حالا احساس نکرده بودم که اونم مثل من عذاب میکشه . دلم برای هردومون سوخت که گرفتار این همه ناملایمت شدیم .

- تو همه چی بودی برام . تو همه کار کردی برام . ولی در حقم بد قضاوت کردی . شاید اگه یکم بیشتر بهم اعتماد داشتی الان همه چیز یجوره دیگه بود . همه چیز .

به سمت در حرکت کردم ولی قبل از اینکه برم بیرون متوقف شدم .

- غذاتونو بخورید نیم ساعت دیگه میام میبرمشون .

نور خورشیدی که از پنجره کوچیک اتاقم میتابید مجبورم کرد بیدار شم . تو جام نشستم و اتفاقات دیروز رو از نظر گذزوندم .

شب سختی بود اما بالاخره لب باز کرده بودمو از خودم دفاع کرده بودم .

یاد زمانی افتادم که برای پرهام غذا برده بودم .

آه از یادآوریشم بغض گلومو میگیره . چقدر عذاب میکشیم هردومون ولی بازم نمیتونیم این مشکل و از سر راه زندگیمون برداریم .

صبحانه رو آماده کردم و پرهامو صدا زدم .

در حین صبحانه خوردن خیلی آروم بود و مثل همیشه اخم نداشت .

شاید حرفهای دیشبم تاثیر گذاشته .

از سر میز بلند میشه و به اتاقش برمیگرده .

دقایقی بعد خیلی آراسته تر از همیشه برای بیرون رفتن برمیگرده .

به کنارم که میرسه عمیق نگام میکنه .

خوشحال میشم اما ...

پرهام : بد بازی رو شروع کردی . منتظر زندگی جدیدت باش . کاری میکنم که با دستای خودت وجود نحستو از زمین پاک کنی . منتظر باش پرده اصلی نمایش هنوز مونده .

و تیر آخر شلیک شد .

پرهام : از روزای خوبت لذت ببر . قراره لحظه به لحظه مرگ رو تجربه کنی .

و در حالی که از شدت شوک وارده نمیتونم رو پاهام بایستم از خونه خارج میشه .

دوباره چشمه اشکم میجوشه .

- نه خدایا ... غلط کردم ... اوضاع رو از این سخت تر نکن دیگه طاقت یه ضربه جدید و ندارم ...

گذشته ...

با گذشت یکماه از اتفاقی که بین من و پرهام هنوزم اوضاع آروم نشده بود .

من خیلی واضح نادیدش میگرفتم . اون همیشه در مقابل من جبهه میگرفت . من باهاش حرف نمیزدم و اون با یه ابرو های گره خورده نگاهم میکرد .

دیگه همه فهمیده بودن ما دو تا یه چیزیمون هست .

من از اتفاقی که افتاده بود حتی به نازنینم چیزی نگفته بودم و این موضوع حتی نازی رو هم آزار میداد .

یه روز که داشتم تو باغ برا خودم راه میرفتم دیدم پرهام هم از ساختمونشون خارج شد . راه اومده رو برگشتم . خیلی با خونه فاصله نداشتم که پرهام جلو راهم رو صد کرد .

بدون نگاه بهش اومدم از کنارش رد شم که دوباره جلوم وایستاد .

هر چی اینور اونور کردم که از کنارش رد شم نشد آخرم بیخیال شدم و با حالت طلبکارانه ای بعد یکماه نگاش کردم .

پرهام : فکر کنم باید راجع به این موضوع با هم حرف بزنیم .

- ولی من دلیلی برای حرف زدن ندارم .

پرهام : دلیل داری . رفتارای اخیرت دلیلشه . اینکه منو جلو این همه آدم نادیده میگیری ، باهام حرف نمیزنی و نگام نمیکنی دلیلشه .

- فکر نمیکنی با کاری که کردی دیگه ...

هنوز حرفم تموم نشده بود که عین قاشق نشسته پرید وسط.

پرهام : تقصیر من نبود . خودت اول با حرفات تحریکم کردی که اذیتت کنم . این حرفم یعنی اینکه کار من فقط و فقط برای اذیتت بود نه چیزه دیگه . بعدم من تو خارج زندگی کردم . فکر نمیکردم با همچین کاری دخترای اینجا رم میکنن .

حرصم دراومده بود

- الان داری مسئله رو حل میکنی با این صفت خوبی که بهم دادی ؟

و با حرص ادامه دادم .

- یعنی من اسبم که رم کردم ؟

درحالی که سعی داشت جلو خندشو بگیره که من از این عصبانی تر بشم .

پرهام : نه نه .. اِ ... خوب ... اصلا برای این که از دلت دربیارم یکاری برات میکنم .

- چیکار ؟

پرهام : من بهت .......

پرهام : من بهت پیانو زدن یاد میدم تو ام هر اتفاقی افتاده فراموش میکنی چطوره ؟ معامله خوبیه نه ؟

دهنم باز مونده بود . این از کجا میدونست من عاشق پیانو یاد گرفتنم ؟

پرهام : باباجی بهم گفت خیلی پیانو زدن رو دوست داری ولی تا حالا وقت نکردی دنبال یاد گرفتنش بری .من بهت یاد میدم البته اگه بخوای .

خوب بزار ببینم پیانو یاد گرفتن برای بخشش اونم حرکت غیر انسانی یا ادامه این رفتارای خسته کننده بدون یاد گرفتن پیانو . خوب ...

- باشه قبول میکنم . این افتخارو بهت میدو که بهم پیانو زدن یاد بدی .

بعدم یه چل خند زدم که تا لوزالمعدم معلوم شد

پرهام : هوا ورت نداره . من همیشه مهربون نیستم .مطمئن باش مربی سختگیریم هست . فقط به این خاطر بهت یاد میدم که از این لوس بازیایی که تو این یکماه ازت دیدم بدم میاد .

باز این دلقک نظر داد . ای خدا باز نظر داد .بزنم بکشمش هم خدا راضی باشه هم خلق خدا . نه واقعا بزنم بکشمش ؟

- ببین با اعصاب نداشته من بازی نکن . انقدر منو تحریک نکن بزنم شتکت کنما ؟

پرهام : چی تکم کنی ؟

- شتک . یعنی با دیواره ته باغ یکیت کنم .

پرهام : خیلی بی ادبی .

- حقته .

پرهام : خدا کاره مارو با تو بخیر کنه . اصلا ولش کن با بچه که نباید دهن به دهن گذاشت . فردا بهت میگم از کی و چجوری آموزشتو شروع میکنم .

بعدم منو در حالی که به نقطه انفجار رسیده بودمت ترک کرد . بعد از اینکه رفت منفجر شدم .

- پرهام کیــــــــــا میکشمــــــــــت .

بعد از اون روز قرار بر این شد که من یکشنبه ها به عمارت پرهام اینا برم .تا پیانو زدن رو یاد بگیرم . روزها میگذشت و من تمام حواسم رو به یاد گرفتن پیانو داده بودم .

پرهام همونطور که خودش گفته بود مربی خیلی سخت گیری بود .

گاهی سر تمرین باهام دعوا میکرد .

کافی بود یه نت رو فالش بزنم یا مثلا دستم اشتباهی به کلاویه ها میخورد . اون موقع بود که اون شروع میکرد به دعوا کردن و منم شروع میکردم زبون درازی .

تولد 26 سالگی پرهام نزدیک بود و من میخواستم جدا از خانوادم یه کادو خاص بهش بدم .

تصمیم گرفتم یه آهنگ سخت انتخاب کنم . با پیانو براش بزنم .اگه میتونستم تا تولد پرهام آهنگ رو خوب تمرین کنم مطمئنا خیلی خوشحال میشد . اون موقع بهش ثابت میشد ارزش وقتی که برام گذاشت رو داشتم .

بالاخره بعد از گشت و گذار تو اینترنت یه آهنگ پیدا کردم تا با پیانو بزنمش .

آهنگ سختی بود .

کارهام زیاد شده بود . یا تمرینایی که پرهام بهم میداد رو انجام میدادم یا آهنگی که برای تولدش انتخاب کرده بودم .

وقت سر خاروندنم نداشتم . تمام مدت پشت پیانو و انگشتم رو یه کلاویه ها بود .

دو هفته مونده بود تا تولد و من هنوز نتونسته بودم آهنگ رو اونطور که میخواستم دربیارم .

بالاخره یه هفته مونده بود به تولد که به طو کامل روی آهنگ مسلط شدم .

خیلی خوشحال بودم . به خودم اعتراف کرده بودم که به پرهام علاقه مند شدم .اما تا اون چیزی نمیگفت منم اعتراف نمیکردم . البته ظاهر قضیه که نشون میداد حاضره سر به تن من نباشه . ولی من امیدوار بودم بتونم با کاری که نزدیک دو ماه براش زحمت کشیده بودم تحت تاثیر قرارش بدم .

و بالاخره روز تولد از راه رسید . طبق پیشنهاد باباجی قرار شد یه مهمونی برای سوپرایز پرهام بی اطلاعش برگزار کنیم .

یه لباس مشکی ساده که روی گردنیش با نگین های براق کار شده بود و در عین سادگی خیلی شیک بود پوشیده بودم . موهامم با کمک نازی بالای سرم جمع کرده بودم .

آریا برادرم با پرهام بیرون بودن . یهو دیدم برقای سالن خاموش شد . پس مطمئنا اومده بودن و حالا وقت غافلگیری بود . هیجان داشتم . نه برای ورود پرهام بلکه برای قطعه آهنگی که قرار بود براش بزنم .

همه باهم منتظر بودیم که یهو در سالن باز شد .

چراغا روشن شدن . تمام سالن منفجر شد با هم .

تولــــــدتــــــــــــــ ــ مبـــــــــــارکـــــــــ ـ

قیافه پرهام خیلی خنده دار شده بود . بچه از تعجب چشماش شبیه عمو جغده شاخ دار شده بود . حالا همه آهنگ تولدت مبارک میخوندن من داشتم اون وسط از دیدن قیافه پرهام کف سالنو گاز میزدم .

لباساش خیلی شیک بود . معلوم نبود اون آریای بیشرف چه کلکی سرهم کرده بود که این لباسایه به این شیکی تنش کرده بود .

بالاخره از اون حالت دراومد . جلو اومد و با همه مهمونا خوش و بش کرد .

بیشور به من که رسید ازم رد شد .

دلیل داشت البته .

از اونجایی که امروز یکشنبه بود باز ما دوتا مثل دو حیوان کاملا محترم همدیگرو مستفیض کردیم . خلاصه یکی اون گفت یکی من گفتم و دعوا بالا گرفت. آخرشم من قهر کردمو از عمارت بیرون اومدم .

شیطونه میگفت آهنگ رو براش نزنم ولی شیطونه چیز خورده من دوماه تمرین کرده بودم . عرق ریخته بودم .حالا نمیشد بیخیالش شم که .

صدای موسیقی بلند شد . همه جوونا رفتن وسط . حتی نازنینم داشت با آرسام میرقصید .

باز دوباره من این گوشه سالن وایسادم رقصنده ها رو نگاه کردم عمو جغد شاخ دارم اون گوشه سالن .

هر چی اصرار کردن نه من رقصیم نه اون .

بالاخره وقت دادن هدایا رسید ...

مهمونا یکی یکی میومدنو کادوهاشون به پرهام میدادنو بعد از آرزوی طول عمر و موفقیتو این چیزا میرفتن .

نوبت به خانواده خودمون رسید .

پسرا با هم براش یه گردنبند ویه ساعت خیلی شیک خریده بودن .

عمه براش یه تابلوی گرون قیمت خریده بود .

عمو و بابا هم بترتیب بهش کادو دادن .

باباجی مونده بود . همه منتظر بودیم تا کادو باباجی رو ببینیم .

باباجی : راستش خیلی فکر کردم که به پرهام عزیزم چی کادو بدم . بالاخره تصمیم گرفتم براش خونه ای بخرمو سندشو بهش کادو بدم اما باید قول بده تا وقتی ازدواج نکرده مارو تنها نزاره بره اونجا .

و بعدم خودشو بقیه خندیدن .

سند ربان پیچ شده و دسته کلید خونه رو که تو جعبه شیکی قرار داشت به پرهام داد و بوسیدش .

خدا شانس بده .

همه کادوهاشونو داده بودن و حالا نوبت من بود . صدام میلرزید ولی شروع کردم .

- مهمونای عزیز راستش منم امشب برای آقا پرهام یه کادو دارم .

و همه رو دوباره به سالن رقص برگردوندم . به پرهام نگاه کردم که با تعجب بهم خیره شده بود .

پشت پیانو نشستم و با دستای لرزونم شروع کردم به نواختن .

اولین کلاویه رو با استرس دومی رو با دقت و بقیه رو با تمام حسم فشردم .

همه سالن تو خلسه زیبایی فرورفته بود و من تنها به این فکر میکردم که پرهام مطمئنا از این که تلاشاش بی نتیجه نبوده خیلی خوشحال میشه .

آهنگ که تموم شد چند لحظه مکث کردم . صدایی شنیده نمیشد .

برگشتم که دیدم همه دارن با تعجب نگام میکنن . و یکدفعه صدای سوت و جیغ به هوا رفت .

پرهام به سمتم اومد و بلند تشکر کرد اما زیز لبی جوری که فقط خودم بشنوم گفت ...

پرهام : ببینم به کسی که نگفتی من بهت پیانو یاد میدم .

- نه چطور مگه ؟

پرهام : آفرین به هیچ کس نگو .

- وا چرا ؟

یه پوزخند زد .

پرهام : گند زدی با این پیانو زدن . آخه مگه تو نمیفهمی آهنگی رو که بلد نیستی نباید تو جمع بزنی . حداقل دو روز تمرین میکردی که اینجا ابروریزی نکنی .

- اما م...

و هنوز جملم کامل نشده بود که از کنارم رد شد .

اشک تو چشمام حلقه زد . باورم نمیشه . برای همچین آدمی دو ماه از تمام زندگیم زدمو شب و روز تمرین کردم .

انگار تو سالن به اون بزرگی هوا برای نفس کشیدن نبود .

خیلی آروم مانتومو پوشیدم و از سالن زدم بیرون .

رفتم توی باغ و روبروی درختی که همسن خودم بود و باباجی همزمان با تولد من کاشته بودش نشستم .

اروم اروم شروع کردم به گریه کردن .

چقدر زحمت کشیده بودم . دوماه از خورد و خوراکم زدم تا این آهنگ و برای تولدش آماده کنم . خوب دستمزد زحماتمو داد . باورم نمیشه از اینکه به بقیه بگه به من پیانو یاد میده خجالت میکشه .

پشیمون شدم . این آدم ارزشه این همه وقتیو که حرومش کردم نداشت .

بهش نشون میدم .

اشکامو پاک کردم و به طرف خونه خودمون راه افتادم . دیگه حوصله اون مهمونیه اعصاب خورد کنو نداشتم . رفتم تو اتاقم و خوابیم .

صبح که از خواب بیدار شدم از تصمیمی که گرفته بودم راضی بودم .

یک هفته گذشت . تو این یک هفته هرجا پرهام حضور داشت من دیگه پا اونجا نمیذاشتم .