رمان باغ بی برگی به قلم الهام جنت

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی‎

خلاصه :

داستان درمورد دختری به نام پرند و پسری به اسم کوهیاره.کوهیار که بر اثر حادثه ای بینایی خودش رو از دست داده دارای خلق بسیار پرخاشگرانه ای شده و در صدد انتقام از کسی هست که باعث مرگ عزیزترین افراد زندگیش شده. و حالا پرند بعد از تردید زیاد از حرفی که می خواد بزنه به خونه ی کوهیار میره و همین که متوجه نابینا شدنش میشه به طور ناخواسته به عنوان پرستار در کنار کوهیار قرار میگیره و.....

فصل اول:

خسته بود،دندانهایش از لرز به هم می خورد،

خودش هم نمی دانست چه مدت از آمدنش می گذرد،فقط تا انجا که یادش بود وقتی به در یشمی رنگ روبرویش رسید باران نمی بارید،آن هم بااین شدت؛

دستهای یخ زده اش به به زنگ نرسیده بود که در باز شد وماشین مشکی رنگی نمایان شد.کمی کنار رفت،

ماشین کنارش متوقف شد و پنجره ی صندلی عقب پایین آمد.چهره ی مرد میان سال روبه رویش برایش آشنا بود ولی درست به یاد نمی آورد که کی و کجا او را دیده است.

-دخترم کاری داری؟

هاج و واج نگاهش کرد و چرا کلامی برای جواب از دهانش بیرون نمی آمد؟!

خوب می دانست که بالاخره یک روز می آید،ولی چرا امروز را انتخاب کرده بود؟در این باران؟حسش چرا امروز را روز محاکمه نمی دانست؟حس پیرمردی مانند او که اشتباه نمی کرد،

پیرمرد-با کی کار داری؟

-آ...آقای فرجام

پس مطمئنا هدفش کوهیار بود،اینکه امروز قرار بود چه بشود را خدا می داند....

یک لحظه چیزی به ذهنش رسید،نکند به قصد دیگری آمده بود،یعنی ممکن بود او همان پرستاری باشد که کوهیار منتظرش بود؟

-دخترم تو پرستار جدیدی؟

پرستار؟نه او پرستار نبود.....او پرند بود...پرند لطیفی،کسی که بعد از یک سال تردید آمده بودکه حرف بزند وحرف بشنود،آمده بود که اگر قرار است مجازات شود پس بشود،آمده بود که....

-.........

نه این دختر مطمئنا حال خوبی نداشت،خدا بخیر کند امروز را....

-مشکلی پیش اومده؟نکنه از اومدنت پشیمون شدی؟

پشیمان؟نه.....اینبار نه....بارها تا پشت این در آمده بود،ساعتها به در خیره شده بود، دستش را تا روی زنگ برده بود اما پشیمان شده بود و راه آمده را برگشته بود.اینبار اما فرق میکرد.قید همه چیز را زده بود،اینبار می خواست همه چیز را تمام کند،به

هرقیمتی که بود.

-نه آقا پشیمون نشدم

پیرمرد لبخندی زد....این دختر چطور می توانست با نوه اش کنار بیاید؟

-برو تو،زیر این بارون حتما سرما می خوری

-چشم...

غم چشمان این دختر عجیب چشمان کوهیار را تداعی می کرد.دیدن این چشمهای غمگین،این تردید و سردرگمی ،وادار به ماندنش می کرد اما باید به تصمیمش احترام می گذاشت.

باصدای بسته شدن در به خودش آمد.پیرمرد رفته بود.نگاهش به ساختمان روبه رویش دوخته شد.از همه ی این باغ و ساختمان سفید رنگی که وسط درختهای بدون برگ خودنمایی می کرد چشمش تنها یک در می دید.دری که اورا به آن چشمهای

مشکی می رساند.

لباسهایش به تنش چسبیده بود،از موهای روی پیشانیش آب میچکید،پاهایش توان قدم برداشتن نداشت،احساس ضعف تمام بدنش را گرفته بود،چرا این باران تمام نمی شد؟با قدم های ضعیفی خودش را به ساختمان رساند،ضربه ای به در زد...بعد از چند دقیقه زنی حدودا شصت ساله در را باز کرد.

-وای خدا مرگم بده ...دختر چرا شدی مثل موش آب کشیده؟بیا تو مادر،بیا تو

-سلام خانم

-سلام دخترم،پرستار جدیدی؟بیا بریم تو که آقا خیلی وقته منتظرته،

تا بشینی کنار شومینه منم برات یه چایی داغ میارم.

چه اصراری بود که پرستار باشد؟اصلا پرستار برای چه بود؟تا آنجا که می دانست آنها نه سالخورده ای داشتند و نه کودکی.

-عه دخترجون هنوز که وایستادی؟....راه بیفت دیگه...آقا تو سالنن،بیا من میبرمت پیششون.

تپش قلبش شبیه به صدای آلارمی شده بود که آمدن زلزله ای را خبر می دهد....بی شباهت هم نبود،قرار بود ویران شود زیر سنگینی همان نگاه سیاه رنگی که بارها و بارها در خیالش مانند شبهای کویر دلش را آرام کرده بود.

طول سالن ده قدم بیشتر نبود ولی مگر طی می شد؟!

نگاهش را به دور سالن چرخاند.سمت راستش در انتهای سالن،حرکت صندلی راکی که در کنار شومینه قرار داشت توجهش را جلب کرد.

-آقا پرستارتون اومدن.

پرستارتون؟؟؟؟؟؟نکند خانه را اشتباه آمده است؟مگر جز کوهیار کسی آنجا زندگی می کند؟

زن آرام در گوشش گفت:

-برو دخترم آقا رو منتظر نذار،من می رم یه چیز گرم واست بیارم.اگه آقا چیزی بهت گفت از لحنش دلخور نشو،خودت که می دونی با این شرایطی که داره باید بهش حق داد.

دلخور شود؟دلخوری کمترین چیزی بود که انتظارش را داشت.کسی نمی دانست که او حتی برای مرگ هم آماده است، چه رسد به......

-چشم خانم

-چشمت روشن عزیزم،برو مادر

کاش این زن هم با او می آمد،کاش تنهایش نمی گذاشت،چرا پاهایش از زمین کنده نمی شد؟چرا نمی توانست؟

_تا کی می خوای اونجا وایسی؟چیه نکنه کارت دعوت می خوای؟

خودش بود....همان صدای آشنا

-.....

-نکنه پشیمون شدی؟

شاید راست می گفت،باید پشیمان می شد...شاید هنوز برای برای بازگشتن دیر نبود،اصلا بهتر بود فکر کند خانه را اشتباه آمده است...ولی تصمیمش را گرفته بود.

قدمی به جلو برداشت و به دنبالش قدم بعدی و قدم های بعد....حالا فاصله اش با تمام ترسها و تردیدهای این روزهایش فقط یک قدم بود...!

_س...س....سلام

-چه عجب نطق خانم باز شد.

هنوز به خاطر زاویه صندلی نتوانسته بود صاحب این صدایی که حالا شک نداشت متعلق به همان چشمان مشکی است راببیند.

بیا بشین خوشم نمیاد کسی پشت سرم وایسه،

جهت اشاره ی دستهای مردانه اش به صندلی کوچک حصیری بود که کنار

شومینه درست روبروی صندلی خودش قرار داشت،وچقدر این صحنه او را یاد دادگاه می انداخت، دادگاهی که روزها انتظارش را کشیده بود.

نشست اما چرا نمی توانست سر بلند کند و ببیند اویی را که....

-خب ؟می شنوم؟

دیگر وقتش بود،وقت گفتن و شنیدن.اما دیدن آن نگاه قاطعیت می خواست.

سرش بلند کرد،کاش طاقت بیاورد،...کاش بتواند...کاش...!!

خودش بود،....کوهیار،همان شانه های مردانه،موهای مشکی حالت دار،بینی کشیده و چشمهایی به رنگ شب

-نکنه لالی؟

باید هم لال می شد،چطور می توانست در نگاه مشکی اش خیره شود و غرق نشود؟و بگوید؟و....

-م...من ...من

چرا راه حنجره اش بسته بود؟چه بود این سکوت ناخواسته؟

-تو چی؟

چه خوب بود که کوهیار نگاهش نمی کرد،ولی با این نگاه ثابت به کجا خیره بود؟!

وچقدر عجیب بود که به حضور او واکنشی نشان نمی داد،مگر نه این که خونش را حلال کرده بود؟!

-نگفتی تو چی؟چته؟نکنه اولین بارته ؟شایدم تا حالا یه آدم کور از نزدیک ندیدی!

چه می گفت؟کور؟؟؟؟؟؟؟

نگاهش را دقیق در نگاه خیره و بی حرکت کوهیار دوخت،

یعنی کوهیار؟.....چطور ممکن بود؟یعنی کوهیارش دیگر نمی دید؟

کوهیار پوزخندی زد وبا تکیه بر صندلی برخاست و به سمت پله های وسط سالن رفت....دستش را به نشانه ی خروج سمت درگرفت.

- خوش اومدی

یعنی چه؟یعنی باید می رفت؟......نه امروز روز برگشتن نبود.سرجایش ایستاد و ته مانده ی توانش را در صدایش جمع کرد

-اسمم پرنده

کوهیار باشتاب سرش را به سمت پرند چرخاند و چشمهایش را

به جایی نزدیک به پرند دوخت.

پرند؟چه می شنید؟ یعنی پرند اینجا بود؟این دختر پرند بود؟حس می کرد زمین زیر پایش حرکت می کند

-اسمم پرند مهرنیاست

خودش هم نفهمید چرا فامیلیش را دروغ گفت؟چرا ترجیح داد کسی باشد جز خودش،مگر تصمیمش را نگرفته بود؟مگر قرار نبود امروز همه چیز تمام شود؟!پس چه شد؟چرا به خودش جرات داد که رو در روی کوهیار بایستد و دروغ بگوید؟نکند باورش شده بود که به عنوان پرستار آمده است؟

کوهیار-مهرنیا؟پرند مهرنیا؟

پرند-.........

عصبی گوشه ی لبش را زیر دندانش کشید،چرا باید از میان این همه اسم پرند باشد؟

کوهیار-نمی تونید بمونین خانم

و از پله ها بااحتیاط بالا رفت،که یک باره ایستاد وسرش را کمی به سمت پرند متمایل کرد.

کوهیار-نظرم عوض شد،می تونی بمونی

چه شد،چه شد که قبول کرد ماندنش را...چرا نگفت نه؟مگر او کوهیار نبود؟کوهیار که به این راحتی پرستار نمی پذیرفت.....شاید هم خواسته بود بماند که با هربارتکرار نام این دختر بیشتر برای پیدا کردن پرند لطیفی انگیزه پیدا کند.

پرند نزدیک راه پله شد و با تعجب پرسید

پرند_بمونم؟

_میتونی بمونی به شرطی که همیشه مثل امروز شبیه آدمای لال باشی.خوشم نمیاد کسی در گوشم وراجی کنه،در ضمن از فضولی کردن،دخالت کردن و نظر دادن هم خوشم نمیاد.....بهتره اینجا فقط سرت به کار خودت گرم باشه....

فهمیدی؟

آب دهانش را غورت داد و باصدایی که خودش هم نمی شنید جواب داد،

پرند_بله

و از فردا 7 صبح اینجایی .....بدون حتی یک دقیقه تاخیر.

متوجه شدی؟

پرند_بله

سری تکان داد و بالا رفت.

همان جا لبه ی پله نشست،چه کرده بود؟با خودش، با کوهیار ؟این مرد برایش آتشی بود در کنار انبار کاه.اما نه ...شاید خود اوبود که این مرد را به خاکستر نشانده بود. خاکستری که حالا ته مانده ی شعله اش انتظار جانش را میکشید.

_بفرما دخترم اینم قهوه،عه آقا کجا رفتن؟تو چرا این جا نشستی؟

_دخترجون چت شده چرا چیزی نمیگی؟آقا بد بدخورد کرد؟گفتم که ناراحت نشو مادرجون

گرمش بود...حس میکرد حرارت بدنش را گرفته است...حتی خیسی لباسهایش نمیتوانست کمی از این التهاب را کم کند...زبانش به گفتن کلمه ای به این زن بازنمیشد

فقط گرمش بود...

برخاست و به سمت در رفت

_دخترم با توام.حالت خوب نیست وایسا کجا میری؟

نمیتوانست بماند.نمیتوانست چیزی بگوید فقط باید میرفت تا کمی نفس بکشد..انگار تمام اکسیژن خانه ته نشین شده بود

محوطه ی باغ را تا در خروجی دوید...باران قطع شده بود...چقدر به این هوا نیاز داشت

همین که در را باز کرد با دختری لاغر اندام و قدبلند با موهایی بلوند و لبهایی برجسته مواجه شد.این دختر دیگر که بود؟!

_شما اهل این خونه اید خانم؟

....اهل این خانه شده بود،درست همین چند دقیقه پیش.

توان حرف زدن نداشت ولی....

_بله.شما؟

_پرستار خواسته بودین برای یه کور

"' کور'"؟

این دختر به کوهیار میگفت کور؟!....طوری که انگار نامش کور باشد.چرا حس می کرد خون در رگهایش می دود؟انگار تمام توان نداشته اش را دوباره پس گرفته بود.....یعنی آن پرستاری که همه از او سراغش را می گرفتند او بود؟

با لحن سردی گفت:

_اولا پرستار گرفتیم و دیگه نیازی به شما نیست.دوما به نظر من

تا یاد نگرفتی چطور حرف بزنی پرستار یه ' کور'نشو....

واز عمد کلمه ی کور را محکم ادا کرد.

انگار با دیدن این دختر تمام ضعفهایش ته کشیده بود... قدرت این احساس خطرهای زنانه بیشتر از آن بود که بتواند سکوت کند

_من قصد بدی...

_نیازی نیست ادامه بدید...بفرمایید خانم بفرمایید..اینجا نیازی به شما نیست.

او که هیچ وقت اهل این برخوردها نبود.چه شده بود که این گونه واکنش نشان داد؟چرا حتی از این رفتارش حس بدی نداشت؟!...باخودش که تعارف نداشت،از اینکه نگذاشته بود این دختر به کوهیار نزدیک شود احساس رضایت هم میکرد.

ساعت 6:50بود...محال بود بگذارد دقیقه ای از 7 بگذرد...زنگ را زد...در باز شد، به سمت ساختمان رفت .همان زن در راباز کرد

_وای دخترجون یه کلام میگفتی آقا قبولت کرده میدونی من دیروز تاحالا واست چقدر ناراحت نبودم؟

وبعد محکم پرند را درآغوش گرفت

_خداروشکر دخترم،خیلی خوشحال شدم،راستشو بخوای بین همه ی پرستارا تو به دلم نشستی

این زن حتی مهلت نمیداد پرند سلام کند،

_سلام خانم

_اسمم نرگس خاتونه.آقا خاتون صدام میزنه تو هرچی دوست داری صدام کن

پرند_منم پرندم،ببخشید که نگرانتون کردم

خاتون_به به اسمت مثل خودت قشنگه،خواهش میکنم،....

نگاهی به چمدانش انداخت،

خاتون_وای خاک عالم ببین چقدر سرپا نگهت داشتم...بیا تو دخترم

پرند_ممنون

نگاهش را دورتا دور سالن چرخاند....کجا بود؟

خاتون_آقا خوابن...

بعد آروم زیر گوشش گفت،بعضی شبا انقدر زهرماری میخوره و سیگار میکشه که فرداش نمیتونه از جاش بلند شه...البته نترس فقط وقتی خیلی حالش خراب باشه میخوره

پس حالش خراب بود...

ازهمان دیروز ک از پله ها بالا میرفت متوجه شد که این مرد حالی شبیه به خودش دارد....چقدر عجله کرده بود که دیر نرسد...

_فعلا بیا اتاقتو نشونت بدم

از همان پله های وسط سالن بالا رفتند،یک راهروی نسبتا طولانی،با دیوارهایی به رنگ سبز خیلی روشن با طرح های برگ مانند...

راه پله به طبقه ی سوم ادامه پیدا میکرد اما ظاهرا اتاقش در همین طبقه بود....سه در سمت چپ بود و دو در سمت راست که کاملا به هم چسبیده بود..

مسیری که خاتون میرفت منتهی میشد به همان درهای سفید رنگ سمت راست

_این اتاق آقاس و این یکی مال شما

با اشاره ی دست خاتون به سمت اتاقی رفت که حالا اورا همسایه ی دیوار به دیوار آن چشمهای شبرنگ میکرد...

خاتون_اگه چیزی خواستی صدام کن

پرند_چشم...ممنون

چقدر این اتاق دربرابر این خانه ساده بود...دیوارهای سفید،تخت چوبی سفید رنگ با روتختی سفید ساده...یک کمد لباسی معمولی سفید و یک میز آرایش فرفوژه ی دیوارکوب....چرا همه چیز سفید بود؟یکنواختی تا این حد؟!...البته چه فرقی داشت؟

اگر تمام خانه را هم سفید میکردند تیرگی این روزهایش را کم نمیکرد.

خوب بود که اتاقش سرویس بهداشتی و یک بالکن کوچک روبه باغ داشت. پرده را کنار زد و پنجره را باز کرد،لباسهایش رادرکمد گذاشت و مختصر لوازم آرایشی اش را روی میز آریش چید، ساعت رومیزی را روی میز کوچک کنار تخت گذاشت و همین طوردوربین عکاسی اش را....

فقط میماند کتابهایش که باید فکری برایشان می کرد؛

باهمان لباسها روی تخت دراز کشید....خسته نبود اما عجیب احساس کوفتگی میکرد...انگار که کوهی راجابه جا کرده باشد...البته بیراه هم نبود این قسمت از زندگی اش واقعا کوهی بود که شانه های ظریفش توان تحمل آن را نداشت.

حالا چه باید میکرد؟حتی نمیدانست کار یک پرستار چه میتواند باشد؟

-پرستار-

بارها و بارها این کلمه را از دیروز شنیده بود و پیش خودش تکرار کرده بود،او پرستار شده بود بی آنکه بخواهد،....بی آنکه فکرش را بکند....

یعنی میتوانست؟پرستار بودن یک چیز بود و پرستار کوهیار بودن چیز دیگری ....هنوز هم نمیدانست چرا دروغ گفته بود؟چرا به کوهیار نگفته این پرند همان پرند است،همان پرندی که....

شاید ترسیده بود، اما نه.....این ترس نبود،اصلا آن لحظه به خودش فکر نکرده بود که بخواهد بترسد،آن لحظه فقط غم چشمان کوهیارش را میدید....تنهایش....خمیده شدن کمر مردانه اش و اینکه چرا دوست داشت کنارش بماند را نمی فهمید..

زیادی جرات به خرج داده بود،اگر کوهیار می فهمید چه می شد؟

هنوز برایش سخت بود باور کند که آن نگاه خیره و ثابت متعلق به کوهیار است،چطور ممکن بود؟این چشمها همیشه در خیالش اورا به شبهای آرام کویر میبرد جایی که میتوانست روی شن های گرمش دراز بکشد و ستاره های راه شیری را بشمارد....

حالاشب سوت و کور این چشمها فقط آسمانی بود که یک زندانی از پشت میله های زندانش به آن مینگردهنوز ساعت 8 نشده بود آنطور که خاتون گفته بود تا بیداری

کوهیار زمان زیادی داشت....باید با خاتون حرف میزد...

به آشپزخانه رفت ولی آنجا نبود...حتما مشغول نظافت جایی از خانه بود...همانطور که دنبال خاتون میگشت فرصتی پیش آمد که خانه راهم ببیند.... خانه ی فوق العاده ای بود....دیروز واقعا به همین خانه آمده بود؟؟؟هرچه فکر میکرد تنها چیزهایی که از این خانه درحافظه اش ثبت شده بود به ترتیب یک دریشمی،یک ساختمان سفید،یک صندلی راک کنار شومینه و یک صندلی حصیری کوچک در کنارش بود....همین ....دیروز فقط همین ها را دیده بود و امروز این خانه ،خانه ی دیگری بود.

سالن بزرگی که به طور ماهرانه ای با ترکیبی از وسایل لوکس و مدرن و همینطور سنتی و عتیقه چیده شده بود.....

اولین چیزی که نظرش را جلب کرد گرامافون بزرگی بود که در گوشه ای از سالن در کنار یک پیانوی مشکی حرفه ای قرار گرفته بود.و یک دست مبل سنتی با پارچه های محلی خاص و کوسن های سنگ کاری شده و رنگی که نیم دایره وار روبرویش چیده شده بود انگار که در دل سیاه چادرهای عشایر نشسته ای....

یک کتابخانه دیوار کوب،آواژوری که دریک تنه ی درخت تزیین شده بود،چند دست مبل راحتی و سلطنتی که هرکدام به شکلی در اطراف سالن جای گرفته بود،یک سری گلدان سرامیکی سفید رنگ در اندازه های گرد و کوتاه تا بلند و کشیده،گلدان کریستال بزرگی با سه شاخه بامبو،یک آینه ی قدی فیروزه کاری شده همراه با شمدانهای بلند.

تقریبا نیمی از سالن به سمت حیاط پنجره داشت....پنجره های قدی که با پرده های حریر و مخمل سفید و زرشکی پوشیده شده بودو چه خوب میشد اگر این پرده ها را کنار میزدند.... نگاهش به سمت قاب عکسهای روی دیوار رفت......کوهیار با کت مشکی رنگ و سیگاری بر دست،با دستبند چرمی و نگاهی مرموز،چقدر این عکسش را دوست داشت. خودش آن را قاب گرفته بود،خوب یادش بود که چندساعتی آن را به دیوار اتاق

خودش زده بود و نگاهش میکرد ،چقدر دلش میخواست این عکس را روی دیوار خانه ی کوهیار ببیند....

کمی آن طرف تر عکس خانوادگیشان بود،مادرش،پدرش،خواهرکوچکش و....و مهیار.....دوباره غم یکساله اش تمام وجودش را گرفت.....مهیار....مهیار مهربانش.... این

روزها عجیب دلش برایش تنگ شده بود،ای کاش اینجا بود.با زانو روی زمین سقوط کرد،بی صدا اشک میریخت،تمام بدنش میلرزید.

کاش هیچ وقت پرندی نبود ....کاش به این دنیا نمی آمد،کاش به زندگی هیچ کس پا نمیگذاشت،چقدر دلش میخواست بمیرد،دلش زندگی نمیخواست....هیچ وقت زندگی نمی خواست خیلی وقت بود که نمیخواست بماند...اما نمیتوانست

خاتون_دخترجون چرا رو زمین نشستی؟

سریع اشکهایش راپاک کرد و برخاست

خاتون_وا چی شده پرند؟چرا گریه کردی؟

پرند_چیز مهمی نیست خاتون یاد یه چیزی افتادم

خاتون_یاد چی افتادی که اینطوری کردی با خودت؟مشکلی داری مادر؟بگو اگه کاری از دستم برمیاد کمکت کنم

پرند_نه خاتون چیزی نیست...ببخشید من باید برم اتاقم...بعدا باهاتون حرف میزنم

خاتون_ولی آخه پرند؟.....پرند مادر؟

با سرعت از پله ها بالا دوید....گریه امانش نمیداد...

خودش را به بالکن اتاقش رساند....انگار دوباره همه چیز از نو

شروع شده بود.....پژواک آن روزها مدام در سرش تکرار

میشد....چرا تمام نمیشد؟

نمیدانست چند ساعت آنجا نشسته است،نگاهش به نقطه ای نا معلوم خیره بود،اشکهایش تمام شده بود ولی مگر دلش آرام میگرفت؟مگر نه اینکه میگویند گریه کن تا خالی شوی؟پس چرا خالی نمشد؟...چرا از خودش،از زندگی،از این بغض های خفه کننده تهی نمیشد؟ دوباره صدای در زدن خاتون میآمد،این چندمین باری بود که آمده بود.به سختی از جایش بلند شد.پاهایش بی حس شده بود،در راباز کرد

پرند_بله خاتون

خاتون_مادر منو نصفه جون کردی که....چی شد آخه یه دفعه؟؟؟چرا جواب نمیدادی دختر؟فکر کردم حالت بد شده

پرند_ببخش خاتون، حالم خوب نبود،الان بهترم نگران نباش

خاتون_کجا بهتری؟رنگ به صورت نداری زود بیا پایین تا غذاتو گرم کنم،اینطوری فشارت میافته

پرند_شما غذاتو خوردی خاتون؟

خاتون_آره مادرجون ما غذامونو خوردیم

ما؟منظورش از ما خودش و کوهیار بود؟؟؟....ای وای چرا اصلا حواسش به کوهیار نبود؟

پرند_ساعت چنده مگه خاتون؟

خاتون_ساعت دو و نیمه،ما ساعت 1 ناهار خوردیم

پرند_خاتون آقا کوهیار بیدار شده؟

خاتون_آره عزیزم خیلی وقته

پرند_من اصلا حواسم نبود حالا چی کار کنم؟

خاتون_والا مادر منم هی اومدم دنبالت که تا آقا نیومده بیای پایین ولی درو باز نکردی...تا آقا اومد کلی دعا خوندم که یه موقع بت گیر نده..ولی راسشو بخوای تعجب کردم اصلا حرفی ازت نزد وقتی هم خواستم واسه ناهار صدات کنم گفت بذار هر وقت خواست بیاد،من اولین بار بود این برخوردش رو دیدم شانس باهات بود

با احساس سردرد بدی چشمهایش را باز کرد....انگار که سرش ورم کرده باشد،کمی حالت تهوع داشت،لباسش خیس بود،از گرمای تنش حالش بهم میخورد....زیاده روی کرده بود.... دیشب مگر صبح میشد؟ چه چیزی میتوانست التهاب درونش را ذره ای

کم کند؟

خیلی وقت بود که هیچ چیز آرامش نمیکرد.

هنوز هم نمیتوانست درک کند چرا دیروز آن دختر اینگونه او را به هم ریخت

شاید از شنیدن نامش بود ولی نه.. ...از همان سلام پر از تردیدش حال دیگری پیدا کرده بود....شمار پرستارهایی که از سر بدبختی و یا شاید از سر ترحم به این خانه آمده بودند از دستش رفته بود....از همه شان بدش می آمد....چه از آن مردهایی که برای زندگی روزمره اش هم تعیین تکلیف میکردند...چه آن دختربچه های 20 ساله ای که گاهی بادست و پا چلفتیشان خسته اش میکردند و گاهی با نقشه های ازدواج و پول و ثروت حالش را بهم میزدند.باهر نیتی که می آمدن یک وجه اشتراک داشتند....اینکه فکر میکردند کور بودن مساوی احمق بودن است.

اگر دست خودش بود حاضر بود بارها و بارها زمین بخورد،از پله ها پرت شود،زخمی شود وهرچیز دیگری ولی احمق فرض نشود...با ترحم دیده نشود....کور نامیده نشود...

یکسالی میشد که این کلمه برایش حکم نامش را داشت....حتی در مکالمه های خاتون هم شنیده بود که برای دیگران از زندگی یک کور حرف میزند....

بارها به هر شیوه ای که بود سعی کرده بود خودش را از این زندگی نکبت بار نجات

دهد اما نمیشد....انگار باید می ماند....باید میماند و تاوان میداد.

مردن که فقط به یک قبر و یک جسم بی تحرک نیست....میشود بیرون از قبرت راه بروی،بنشینی،حرف بزنی .....ولی بمیری، در هر لحظه هزار بار بمیری و هیچ کس نفهمد،هیچ کس برایت مراسمی نگیرد،فاتحه ای نخواند... اشکی نریزد....میشود هر روز

هزاران بار شاهرگ روحت پاره شود و زنده بگور شوی ولی حتی خودت هم نفهمی.

کاش به جای کور،مرده مینامیدنش....حداقل حس میکرد کسی نبودنش را میفهمد ....

حالش از این بودن زورکی اش بهم میخورد....

آنچه برایش عجیب بود حسی بود که نسبت به این پرستار جدید داشت... حس میکرد این دختر هم خسته از ماندن های اجباریست.....کلام خسته و قدم های سنگینش و آن تردیدی که گلویش را گرفته بود شاید فقط برای او قابل درک بود....حس میکرد زندگی این دختر مانند لباسهای خیس بارانی اش به تنش چسبیده است و صدای خش خشش زندگیش را میخراشاند.

این حس ها خفه اش میکرد.......

لباسهایی که مطمئن بود یک شلوار راحتی و یک تیشرت است را از قفسه کمد لباسی اش برداشت...همینطور حوله و بقیه چیزهایی که نیاز داشت را....در این مدت تقریبا یاد گرفته بود چطور بدون برخورد کردن به اشیا در خانه و به خصوص در اتاقش حرکت کند...جای اشیا راهم تقریبا حفظ بود و کمتر به مشکل بر میخورد.دستی روی میز کنار

تختش کشید...ساعت مچی عجیب غریبش را لمس کرد....ساعتی که شماره هایش برجسته بود و عقربه هایش از دو گوی که دور مداری میچرخید و ساعت را نشان میداد ساخته شده بود...این ساعت را آقابزرگ برایش هدیه آورده بود...هدیه ای که مانند بیشتر هدیه های این روزها برایش درد داشت....

حدود 9 بود...نمیدانست چرا دلش میخواهد این دختر را زودتر ببیند....هنوز به در حمام درون اتاقش نرسیده بود که صدای دویدن کسی در راهرو و سپس کوبیده شدن در اتاق کناری اش مانع رفتنش شد....اتاق کناری که اتاق پرستار است...یعنی این همان دختر بود؟معلوم بود که حالش نمیتواند خوب باشدو درست هم حدس زده بود صدای گریه اش که نه صدای هق هق بلندش را میشنید....به بالکن رفت ،صدا نزدیک تر شد...انقدر

نزدیک که مطمئن بود به دیوار مشترک بالکن اتاقش تکیه داده است و گریه میکند....

_مادرجون چرا با غذات بازی میکنی؟نکنه دوست نداری؟

-نه ...نه خاتون غذات خیلی خوشمزس ....یه کم سرم درد میکنه اشتها ندارم...فقط همین

_والا منم اگه انقدر گریه کرده بودم حال و روزم بهتر از این نبود...خودتو تو آینه دیدی؟ببین با خودت چیکار کردی،آخه دخترجون تو یهو چت شد؟با این حال و وضعی که تو داری چطور قراره با آقا سر کنی؟!

-ببخش خاتون...حق باشماست....

_من واسه خودت نگرانم مادر....حیف اون چشمای خوشگلت

نیست؟

_شما درست میگی

_حالا پاشو یه گشتی تو باغ بزن هوا خوبه یه کم حالت عوض شه.پاشو مادر

_باشه میزو تمیز میکنم و میرم

_نیازی نیست عزیزم وظیفه ی خودمه تو برو نگران چیزی نباش

_ولی آخه...

_برو مادر... برو

_چشم...

خاتون راست میگفت،واقعا فضای باغ حالش را عوض

میکرد...هوای باغ هنوز از نم باران دیروز تازه بود...درختهای نیمه ع*ر*ی*ا*ن،برگهای ریخته شده روی سنگفرشها...نیمکتهای چوبی خیس، صدای گنجشکها و حتی کلاغی که حس میکرد تنها در گوشه ای برای خودش شعر میخواند،همیشه شنیده بود جایی

که گنجشک باشد کلاغ نیست،پس این کلاغ تنها اینجا چه میکرد؟!

...این حال و هوارو دوست داشت....بی شک این باغ بهار زیبایی داشت...هرچند که پاییزش را ترجیح میداد...خودش به قول مهیار دختر بهار بود....اردیبهشت....اما پاییز چیز دیگری بود.،بهاربا داشته هایش زیبا میشد و پاییز با نداشته هایش؛پاییز ذره ذره از

دست میداد و تهی میشدو باز هم می ماند....باز هم زندگی میکرد....مثل مردی که کمی آن طرف تر در چاردیواری چشمهایش محب*و*س شده بود، مثل کوهیارش....باغ بی برگی که به قول اخوان زچشمش پرتوی گرمی نمی تابد.....

چقدر این شعر به کوهیارش می آمد

"آسمانش را گرفته تنگ در آغوش"

ابر،با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی

روز و شب تنهاست

با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران،سرودش باد

جامه اش شولای ع*ر*ی*ا*نیست

ور جزاینش جامه ای باید

بافته بس شعله ی زر تارو پودش باد

گو بروید،یا نروید،هرچه در هرجا که خواهد،

یا نمیخواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست

گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت

پست خاک می گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونی است اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن،

پادشاه فصلها پاییز

هیچ وقت اهل فال گوش ایستادن نبود اما نمیدانست چرا از همان لحظه ای که روی پله ها صدای مکالمه ی خاتون با این دختر راشنیده بود دلش شنیدن میخواست....

_دیدی گفتم عزیزم بری تو باغ حالت بهتر میشه،رنگ و روت برگشت مادر،دیگه نکن باخودت این کارارو

_حق با شماست خاتون، فوق العاده بود،اگه به من باشه دلم میخواد همونجا چادر بزنم

_خب دخترجون میخواستی بیشتر بمونی

_فرصت زیاده، یه موقع آقا کوهیار میان پایین،اینجا باشم بهتره

_باشه عزیزم هرطور صلاح میدونی،فقط یه چیزی، امروز که مش حسن نیست چرا روسری سرت کردی؟

_مش حسن کیه خاتون؟

_باغبونه عزیزم ...خونش همون اتاقیه که گوشه ی باغه...زنش و بچه اش شمال زندگی میکنن خودش اینجا،معمولا آخر هر ماه میره شمال یه سری بهشون میزنه

_آهان

_خب نگفتی چرا روسری سرت کردی؟

_خب آخه آقا کوهیار که هستن

_وا دختر آدم از یه کور حجاب میگیره؟

_این طوری راحت ترم

آدم سخت گیری نبودوبه این مسائل زیاد توجه نمی کرد ولی از کوهیار حتی در خواب هم خجالت میکشید.انگار معذب می شد که جلویش راحت باشد..... هضم این هم خانه شدن برایش سخت بود

_هرطور خودت میدونی ولی عزیزم موهات خراب میشه که...پرستارای قبلی اگه بدونی با چه تیپایی میگشتن،خیلی وقتا من به جاشون خجالت میکشیدم،....از من میشنوی سعی کن راحت زندگی کنی،خوبی پرستاری از یه آدم کور اینه که هرکاریم بکنی طرفت نمیبینه که بخواد ایراد بگیره...

پشیمان شد از فال گوش ایستادنش....چه می گفت این زن؟گلویش فشرده شد...چرا این کور نامیدنها برایش عادی نمیشد؟چرا هنوز نمی توانست ندیدنهایش را باور کند؟کاش پله های آمده را برگشته بود و ه*و*س شنیدن نمیکرد....

پرند_خاتون اگه میشه دیگه ازاین کلمه استفاده نکنین.وقتی اینطوری به کسی

میگین کور مثل این میمونه که این آدم اسم نداره،به نظرم شخصیتش میره زیر سوال.

درست شنیده بود؟این دختر چه میگفت؟هنوز نیامده قلب فشرده این مرد را ندیده و ندانسته درک کرده بود....لبخندی بر لبش نشست،

ندیده بود که کسی جز ترحم های ظاهری خرجش کند.

فقط کسری و آقابزرگ بودند که مهربانیشان از جنس گذشته بود و هنوز اورا کوهیار میدیدند نه یک کور...

و حالا این دختر.....

خاتون_وا دختر یه جور حرف میزنی انگار من چی گفتم؟

پرند_خاتون قصدم جسارت نبود فقط ....

کوهیار_خاتون یه چایی به من بده

هول زده به سمت کوهیار برگشت،از کی اینجا بود؟کاش حرفهایشان را نشنیده باشد.

دوست نداشت دلش از این حرفها بگیرد.

خاتون_سلام آقا بروی چشم

پرند_سلام

کوهیار_فکر نمیکنی واسه روز اول کارت یه کم دیر سلام کردی؟!

پرند_حق با شماست.معذرت میخوام

کوهیار_معذرتت به دردم نمیخوره ولی امروز شانس باهاته چون حوصله ی اخراج کردن کسیو ندارم ...و آیا دلیلش واقعا همین بود؟!

پرند_......

کوهیار_چاییو بیار تو سالن

خاتون_چشم آقا

پرند_اجازه بدین من ببرم

خاتون_احتیاجی نیست خودم میبرم

پرند_خاتوووون از دستم دلخور نباش.

خاتون_......

پرند_خاتوووون دلخوری؟

خاتون_نه،بیا ببرش،

پرند_شما عزیزی

خاتون_برو دختر برو

لبخندی زد،به این زن نمی آمد کینه ای به دل بگیرد.

پیدا کردنش سخت نبود،اینبار هم روی همان صندلی دیروزی نشسته بود،آرام به سمتش رفت و چایی را به طرفش گرفت

پرند_بفرمایید

کوهیار_از کی تاحالا خاتون کارشو به بقیه پاس میده؟

پرند_من ازش خواستم

کوهیار_و اون وقت چرا؟

پرند_چون فرصتی بود برای شروع صحبت با شما

او با زهر همیشگی کلامش حرف میزد و این دختر چه ساده و راحت جوابش را میداد....

پوزخندی زد

_خب میشنوم

پرند_چشم...فقط فکر میکنم چاییتونو یادتون رفت

دستش را به سمت صدای پرند دراز کرد و پرند با احتیاط چایی را در دستانش گذاشت.یک قلپ از آن را مزه کرد و دوباره به سمت پرند گرفت.

کوهیار_میلی ب خوردنش ندارم چایی همیشگی نیست.از همان اول هم میلی به چایی نداشت وفقط برای آنکه مکالمه ی آن دو قطع شود آن را بهانه کرده بود و وارد آشپرخانه شده بود،اما بدش نمیامد این بی میلی را به پرند نسبت ندهد.

_باشه هرطور راحتید،

فنجان را بر لبه ی شومینه گذاشت و روی صندلی روبروی کوهیار نشست...حالا باید چه میگفت؟ چه حرفی برای زدن داشت؟

فقط میخواست حرف بزند، میخواست صدای کوهیار را بشنود حتی اگر پر از زهر بود،میخواست کمی از اضطرابش کم شودو کمی درکنار کوهیار بودن را هضم کند،....

پرند_بابت امروز معذرت میخوام،باید برای ناهار میومدم...

کوهیار_مهم نیست.

و چرا پیش خودش حس می کردمهم است؟حداقل اخمهایش که اینطور می گفت.

پرند..

کوهیار_ حرفت همین بود؟اگه این بود میتونی بری

پرند_فقط این نیست....راستش،راستش من اولین باره برای پرستاری اومدم

پوزخندی زد،بین پرستارهایش جای یک پرستار ناشی تازه کار خالی بود که آن هم تکمیل میشد....البته تعارف که نداشت همین برخورد امروز کافی بود که اورا به همه ترجیح دهد و کاش همه مثل او ناشی بودند.کاش مثل او ناشیانه کوری را از حماقت جدا میکردند.کاش ناشیانه دردش را میفهمیدند....

کوهیار_اولین بار؟جدی اولین بارته که اومدی واسه پرستاری ؟چیه نکنه فکر کردی میای خونه خالت؟

چه تلخ حرف میزد این مرد،......

نمی توانست چیزی نگوید

پرند_شاید کار سختی باشه،شاید اولین بارم باشه ولی مطمئن باشید از پسش برمیام.

کوهیار_باشه میبینیم،فقط حواست باشه من حوصله ی دست و پاچلفتی بازی ندارم،میفهمی که؟!

پرند_بله متوجهم

چرا آرامش صدایش به هم نمیریخت؟!این دختر نه میترسید،نه عصبانی میشد

تنها چیزی که درصدایش حس میکرد همان غم دیروز بود و شاید کمی نگرانی.

از موقعی که با کوهیار حرف زده بود اضطرابش به کلی از بین رفته بود،با آنکه تلخ حرف میزد،با آنکه تیغ کلامش تیز بود.

چه کسی جز خودش درد این مرد را میفهمید؟چه کسی جز خودش سزاوار یخ زدن زیر این نگاه ثابت بود؟

قرار بود برای کوهیار کتاب بخواند،نمیدانست سلیقه ی کوهیار چطور می تواند باشد، شعر میخواند یا داستان،کتاب تاریخی دوست دارد یا علمی؟چرا وقتی گفته بود برایش کتاب بخواند نپرسیده بود چه کتابی؟حالا هم انگار جرات نمیکرد بپرسد،....ترجیح داد به سلیقه ی خودش انتخاب کند....

-گزیده اشعار نیما یوشیج-

روی مبل راحتی کنار پنجره نشسته بود...سرش را به مبل تکیه داده و چشمانش را بسته بود،به آرامی روی مبل کناریش نشست.

حضورش را متوجه شد و چشمانش را از هم باز کرد اما حرفی نزد.

همین کافی بود که شروع کند.

کتاب را باز کرد و شعر مورد علاقه خودش را خواند....

تورا من چشم در راهم شباهنگام

که میگیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

تورا من چشم در راهم

شباهنگام،در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفته گانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی، دام

گرم یاد آوردی یانه

من از یادت نمی کاهم

تو را من چشم در راهم

نمیفهمید خوشش آمده یا نه،نه حرفی میزد نه حرکتی میکرد،فقط به روبرو خیره بود....چه باید میکرد؟با آنکه این سکوت آزارش میداد اما حس بدی نسبت به آن نداشت....شعر دیگری راشروع کرد،

_خشک آمد کشتزار من

در جوار کشت همسایه

گرچه می گویند میگریند روی ساحل نزدیک سوگواران در میان سوگواران

قاصد روزان ابری داروگ،کی می رسد باران؟!

بر بساطی که بساطی نیست

در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست

و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش میترکد

_چون دل یاران در هجران یاران_

قاصد روزان ابری داروگ کی میرسد باران؟

اینبار چشمهایش را بست و دوباره باز کرد....سرش را سمت پرند چرخاند و قسمتی از شعر را تکرار کرد

_بر بساطی که بساطی نیست

در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست

و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش میترکد

چون دل یاران که در هجران یاران

قاصد روزان ابری داروگ کی میرسد باران

سرش را دوباره به مبل تکیه داد و دوباره تکرار کرد

_"در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست"

و دوباره ودوباره تکرار همین یک جمله....

خوب معنی تکرار های این مرد را می فهمید،کومه ی تاریک او را مگر که ساخته بودجزخودش؟نتوانست جلوی اشکهایش رابگیرد...

شاید کوهیار اشک نمیریخت اما نم کلامش به اوهم سرایت میکرد....سرایت میکرد نه فقط به چشمانش،...که به قلبش،روحش و تمام انچه از خود میشناخت.

از جایش بلند شد،چقدر کنار کوهیار بودن سخت بود و نمیدانست...

پرند_اگه اجازه بدین من چند دقیقه برم اتاقم

کوهیار_اجازه نمیدم

پرند_ف...فقط چند دقیقه

کوهیار_گفتم که اجازه نمیدم

دلش ماندن این دختر را می خواست هرچند که خودش هم دلیلش را نمی دانست.

کوهیار_واسه گریه کردن خیلی زود نیست؟،نکنه دلت واسه مامان جونت تنگ شده؟

او که صدای گریه ش را خودش هم نمیشنید پس چطور کوهیار فهمیده بود؟!

کوهیار_جوابش سخته؟

پرند_شما چ... چطور فهمیدید؟

مگر میشد نفهمد؟در این مدت دنیارا با گوشهایش دیده بود،هرچند که به نظرش دنیای این روزهایش دیدن نداشت؛

کوهیار_چه فرقی داره ،....اگه از پس این کار برنمیای دیر نیست میتونی برگردی خونتون،هنوز دیر نیست

پرند_......

کوهیار_دختر خانم زبون نداری؟یا نکنه کر شدی؟

بغض داشت،نه برای این برخوردهای تند....بغض داشت،بغضی که هر روز زندگیه اجباریش را یاداوری میکرد.....شرم داشت،از بودنش،....از اینجا بودنش،....چطور چند دقیقه همه چیز را فراموش کرده بود؟..چطورکنار این مرد نشسته بود و برایش شعر

میخواند؟!بغض داشت و ای کاش می توانست همین الان فرار کند.

_نخیر ظاهرا هم کر شدی هم لال...خوبه منم که کورم،کلا تیم دونفره ی خوبی میشیم...میتونیم تو پاراالمپیک باهم شرکت کنیم، نظرت چیه؟

چرا این مرد نمی فهمید نفسش هم بالا نمی آید چه برسد به صدایش..

کوهیار_ببین کوچولو بهتره برگردی خونتون،من حوصله بچه بازی ندارم

بغضش را غورت داد و نفس گرفت،باید پای تصمیمش می ایستاد

پرند_آقای فرجام من متاسفم،جوابی براتون ندارم،اگه دوست دارید، از اینجا بیرونم کنید،اگه هم دوست ندارید این کارو نکنید....هر کاری که فکر میکنید انجام دادنش آرومتون میکنه انجام بدید.من اعتراضی ندارم.

اعتراضی نداشت؟مگر همیشه این طور نبود که گریه میکردند و خواهش که اخراجشان نکند،او که بارها در همین موقعیتها پرستارهایش را اخراج کرده بود،پس چطور اینبار داستان طور دیگری پیش رفته بود؟این دختر در جواب حرفهای او نه لجبازی کرد و نه التماس و نه حتی با وجود بغضش گریه کرد،چطور رفتن و ماندنش را به او سپرده بود؟ چطور معادلاتش را به هم ریخته بود؟هیچ وقت اخراج کسی برایش تا این حد گیج کننده نبود.

کوهیار_رو موود خوبمم،فعلا حال و حوصله بیرون انداختن کسیو ندارم، برو میخوام استراحت کنم

کم استراحت که نکرده بود،بهتر نبود بهانه ی دیگری بیاورد؟

پرند_باشه

کوهیار_باشه نه،چشم