رمان ارباب عشق به قلم پریسا رحمانی

ژانر: #جنایی #معمایی #عاشقانه

خلاصه :

سارانکوهش‌، تک دختر رضا نکوهش‌، دختری مغرور و بی‌احساس! ثروت پدرش او را قدرتمند ساخته؛ اما روزگار همیشه بر وقف مراد نیست. ورق بر می گردد و این دختر مغرور، مجبور می شود درخانه ی خود مانند یک رعیت زندگی کند و از ثروت پدری محروم شود. ثروتی که توسط مردی سنگ دل تصاحب می شود. این دختر تلاش می کند تا آن را پس بگیرد. آیاموفق می شود یا…

مقدمه:

به نام خدایی که عشق را آفرید، تا قلب های سنگی را ذوب کند.

آمدم جانت رابگیرم، اما نشد.

قصه برگشت...

عشق تو جانم را گرفت!

"به نام خدا"​

در اولین نگاه ما، چیزی جز نفرت دیده نمی شود. تو برای نابودی من آمده بودی ومن برای نابودی تو؛ امّا قصه برگشت.

حسی بین ما قرارگرفت، حسی به نام عشق!

و حال تو برای به دست آوردن من تلاش می‌کنی و من برای به دست آوردن قلب سرد و سنگی تو!

"سارا"

تا آخرین حد ممکن صدای ضبط ماشین رو بلند کردم و همراهش می‌خوندم. نگار هم من رو همراهی می کرد.

توی بزرگ راه شلوغ بودیم. با آخرین سرعت رانندگی می‌کردم. از بچگی عشق سرعت بودم و هیچ ترسی هم نداشتم. با نگار مشغول خوندن بودیم که یه پراید قراضه کنارمون قرار گرفت. با غرور نگاهشون کردم. دوتا پسر جوون سرنشین ماشین بودن.نگار هم متوجه شد و بهم گفت:

- این روخاموش کن؛ ببین چه مرگشونه!

ضبط روخاموش کردم و باهمون غرور همیشگی که مخصوص خودم بود، گفتم:

- کاری داشتین؟

راننده ماشین گفت:

- ببینم خانم عشق سرعت، حاضری با ما کورس بذاری؟ می‌خوام ببینم جراتش رو داری یا نه؟

یه پوزخند تحویلش دادم و گفتم:

- شما می‌خواین با این ماشین قراضه با من کورس بذارین؟!

انگاری بهش برخورد؛ چون گفت:

- انقدر به خودت نناز خانم مایه دار!

پسر بغل دستیش با خنده گفت:

- این خانم کوچولو می‌ترسه ضایع بشه. چون می‌دونه ما برنده می‌شیم.

لبخندکجی زدم و گفتم:

- سارا نکوهش هیچ وقت از هیچ احد و الناسی نمی‌ترسه و هیچ وقت هم ضایع نمیشه. شما که دیگه خیلی واسم بی ارزشین؛ چه برسه که بخوام بترسم!

راننده عصبانی شد و گفت:

- ببینم تو فقط حرف می‌زنی یا توی عمل هم انقدر جسور و شجاعی؟!

پدال گاز رو فشار دادم و گفتم:

- خودت ببین!

به سرعت از کنارشون رد شدم. اوناهم پشت سرم حرکت کردن؛ اماعمرا با اون ماشین به من می‌رسیدن.

با آخرین سرعت رانندگی می‌کردم. نگار با ترس گفت:

- سارا بی خیال شو! الان هردومون رو به کشتن می‌دی.

- نگران نشو بچه.

از آینه جلو نگاهشون کردم. خیلی از ما عقب بودن.به آخر بزرگ راه که رسیدیم، ماشین رو نگه داشتم.

نگار: چرا وایسادی؟

-می‌خوام قیافه های ضایعشون رو ببینم.

طولی نکشید که کنارمون وایسادن. با پوزخند گفتم:

-دلم براتون می‌سوزه، هیچ کسی نمی‌تونه با من دربی‌افته.

باتعجب نگام کردن. این رو گفتم وبه سرعت ازشون دور شدم. من سارا نکوهش، دختری مغرور وجدی هستم. بدون کوچک‌ترین حس توی قلبم، زندگیم رو می‌گذرونم. سرخوش و خوشحال به زندگی ادامه میدم، به نظرم هیچ کس توی این دنیا ارزشش رو نداره که بخوای واسش آبغوره بگیری؛ به نظر سارا نکوهش فقط باید خوش باشی! من دختری بیست و پنج ساله، با ثروت عظیم پدرم، بهترین تفریح ها رو می کنم به هیچ کس هم اجازه نمیدم این خوشی رو از من بگیره. البته کسی جراتش رو نداره!نگار رژ لبش رو تمدید کرد و گفت:

-سارا؟ بیخیال شو دیگه! بیا امشب بریم. آرش این مهمونی رو به خاطر تو گرفته.

بااخم غلیظی نگاش کردم وگفتم:

- غلط کرده! یه بار دیگه هم بهش هشدار داده بودم که دور و ور من نپلکه؛ اما انگار حالیش نیست. حتما بهش بگو دور من رو خط بکشه و گرنه یه جور دیگه برخورد می‌کنم.

- ای خداتو چرا انقدر مغروری؟

با لبخندی که به زور روی لبم جا داده بودم گفتم:

- همینه که هست. خوش نداری می‌تونی دوستیت رو با من تموم کنی،

پوفی کشید وگفت:

-واقعا نمی تونم درکت کنم. من رو آرایشگاه همیشگی پیاده کن.

-من راننده ی کسی نیستم.

-خیله خب بابا، همین جانگه دار.

خیلی زود ماشین رو نگه داشتم؛ بدون حرف اضافه ای.حتی بهش مجال ندادم که حرف بزنه. به سرعت ازکنارش رد شدم.

نمی دونم چطور تا الان دوستیش رو با من به هم نزده! هیچ کس تا به حال نتونسته کنارم بمونه. خب کاریش نمیشه کرد من همین جوریم‌ و همیشه هم می‌مونم. ازبچگی این غرور رو داشتم. شکوه و جلال بابام من رو این قدر پر قدرت و مغرور کرده.

وارد قصر بزرگ پدریم شدم. ماشین رو توی باغ پارک کردم که یکی ازخدمتکارا سریع اون رو سمت پارکینگ برد. از باغ گذشتم وارد قصر شدم. روی دیوارها تابلوهای برگ وسلطنتی نسبت شده بود که جلوه ی خاصی به خونه می داد. رفتم سمت پذیرایی، انگار پدرم نبود. یکی دیگه از خدمتکارها که حتی اسمش رو هم نمی‌دونستم به سمتم اومد وگفت:

-سلام خانم. خوش اومدید.

بی توجه به حرفش سمت اتاقم رفتم و گفتم:

-وان رو واسم حاضر کن.

وارد اتاقم شدم. اتاق بزرگ با تمام وسایل مربوط هیچ چیز کم نداشت.روی تخت سلطنتیم نشستم و به اطراف نگاه کردم، حس کردم وسایل هام قدیمی شده. باید فردا بگم همه رو عوض کنند.

خدمتکار وان رو حاضر کرد و پرسید :

- خانم امر دیگه ای ندارین؟

- بابام کی میاد؟

- اطلاع ندارم. ناهارتون رو حاضر کنم؟

نگاه کوتاهی به چهره ی معمولیش انداختم. به نظر من که زیبایی نداشت. از روی تخت بلند شدم و گفتم:

-نه؛ میل ندارم.

- چشم خانم.

توی وان نشستم. برخورد آب به بدنم، حس آرامش رو بهم داد. چشمام رو بستم و توی وان خوابیدم.واقعا حس خوبی بود. توی زندگیم هیچی کم نداشتم. مثل یه شاهزاده زندگی میکردم و نمی‌خواستم این خوشی رو با هیچ چیز عوض کنم.

***

حوله حموم رو تنم کردم، یه حوله کوچیکتر هم گذاشتم روی سرم و از حموم بیرون اومدم. نشستم جلوی آیینه و به خودم خیره شدم.حتی بدون آرایش هم جذاب بودم.چشم های درشت به رنگ خاکستری که دل هرکسی رو آب می‌کرد؛ چشمام خیلی نافذ بود.لب های قلوه ای و دماغ قلمی و پوستی سفید بدون هیچ عیب و نقصی؛ همه چیز عالی بود!

به بدنم کرم مرطوب کننده زدم و رفتم سراغ کمدم که انبوهی از لباسها رو توی خودش جا داده بود؛ طوری که انتخاب برام سخت می‌شد!

نگاهی به لباس ها انداختم و بالاخره یه تاپ و شلوار کوتاه انتخاب کردم. حتی توی خونه هم واسه انتخاب لباس یکم سختگیر بودم. دوست داشتم همه جا شیک به نظر بیام حتی توی خونه!

موهام رو شونه کردم و همونجور رهاشون گذاشتم. یه رژ لب صورتی به لبم و خط چشم درشت هم پشت چشمام کشیدم. عطرمخصوصم رو هم روی خودم خالی کردم ورفتم بیرون. باید الان بابام خونه باشه.

حدسم درست بود. توی پذیرایی نشسته بود و به لب تابش چشم دوخته بود. آروم گونه هاش رو بوسیدم و کنارش نشستم. با لبخند مهربونی گفت:

- خوبی دختر بابا؟

بالبخندی که تنها بابام اون رو دیده بودگفتم:

-مرسی بابا؛ شما خوبین؟

بابا همون طور که به صفحه لب تاپ چشم دوخته بود گفت:

- خوبم.

بهش نزدیک شدم وگفتم:

- حداقل توی خونه از کار دست بکشین. واسه قلبتون خوب نیست. یکم به خودتون استراحت بدین!

عینکش رو از چشمش برداشت و با مهربونی گفت:

- تونگران من نباش. فقط به درست فکر کن. چون بعد من تو باید رئیس اون شرکت بشی و کارمندا هم رئیس بی سواد نمی‌خوان.

پوفی کردم وگفتم:

- بابا من به اجبار شما دارم می‌رم دانشگاه. درضمن شما واسه همیشه رئیس اون شرکت خواهی بود.

دستش رو روی دستم قرار داد و گفت:

- دخترم چیز زیادی به عمرم نمونده.

با لبخند نیمه جونی به حرفاش ادامه داد:

- دختر این قلب دیگه بیشتر از این نمی‌تونه کارکنه. دکتر بهم گفت اوضاعت خیلی بده.

باترسی که به وجودم غلبه کرده بود، نگاهش کردم.

بابا: می‌ترسم بعد از من واسه انتقام از کارای گذشته تو رو مجازات کنن.

باتعجب بیشتری گفتم:

- بابا لطفا حاشیه نرو. اصل مطلب رو بهم بگو.

- باید اول این اموال به نامت بشه، بعد بهت همه چی رو می‌گم. به مسعودی گفتم برگه های وکالت تام رو اماده کنه و فقط یه امضا ازمن لازمه؛ اونوقت تو صاحب این املاک می‌شی و بعد من راحت سرم رو می‌ذارم زمین.

با بغضی که نمی‌خواستم تبدیل به گریه بشه، چون ازگریه کردن نفرت داشتم گفتم:

- لطفا بابا! من از شما چیزی نمی‌خوام. توخودت میدونی که تو دنیا بعد ازرفتن مامان، شما برام موندی؛ پس لطفا از مرگ حرفی نزنین.

بالبخندگفت:

- من که نگفتم همین فردا قراره بمیرم، فقط میخوام خیالم ازجهت تو راحت باشه .

***

این استاد گند اخلاق هم حسابی روی اعصابم بود. اصلاً نمی‌فهمیدم داره چی می‌گه. به نگار زل زدم. با دقّت به حرفای استاد گوش می‌داد. چه دل خسته ای داشت؛ یعنی واقعا میفهمید داره چی داره میگه؟

بلاخره کلاس تموم شد.آیینه ام رو از توی کیفم بیرون آوردم وبه خودم نگاه کردم؛ از خستگی رنگم پریده بود. نگار از روی صندلی بلند شد و گفت:

- سارا بریم دیگه.

- می‌بینی که کار دارم.

- باشه خانم پرنسس.

به حرفش لبخندکجی زدم. عادت به خنده ی بزرگ نداشتم. اگر هم چیزی واسم جالب میشد، به لبخند کمرنگی اکتفا می‌کردم.

از کلاس که خارج شدیم، یه نفر صدام زد. اصلا به خودم زحمت ندادم که ببینم کیه؛ هر کی بود بالاخره بهم می‌رسید.

آرش بود. روبه روم وایساد. از دوییدن زیاد به نفس نفس افتاده بود. نگار مارو تنها گذاشت.

- حرفت رو بزن که کلی کارم دارم.

- چرادیشب نیومدی؟!

- نیازی نمی‌بینم که واست توضیح بدم!

- فقط یه سوال بود.

- منم دوست ندارم جواب بدم.

باکلافگی به موهاش دستی کشیدوگفت:

- کی می‌خوای بفهمی که دوستت دارم لعنتی!؟ می‌دونی چند نفر فقط منتظرن که یه نگاه کوچیک بهشون بندازم؟ اما من به تو علاقه مند شدم.

- تمومش کن. توچطور به خودت جرات میدی که به من ابراز عشق کنی؟! اخه تو کجا و من کجا!

اخمی روی پیشونیش نشست وگفت:

- منظورت چیه؟

دستام رو توی هم حلقه کردم و گفتم‌:

- چون تو در حد من نیستی آقا پسر!

با عصبانیت گفت:

- این طرز بر خوردت بی جواب نمی‌مونه. درسته که دوستت دارم، امّا بهت اجازه نمی‌دم بهم توهین کنی.

نگاه کوتاهی سر تا پاش انداختم و گفتم:

- عددی نیستی که بخوای من رو تهدید کنی.

ارش با تهدید بیشتری گفت:

- تلافیش رو سرت درمیارم؛ منتظرم باش.

منم باعصبانتت بهش زل زدم وگفتم:

- مواظب حرف زدنت باش.

پوزخندی زد و ازکنارم رد شد. به حرفاش خندیدم. آخه این بی سرو پا چطور می‌خواد کار من رو تلافی کنه؟

***

"فرهاد"

چهارمین سیگار خاموش شده رو توی جاسیگاری له کردم و یکی دیگه رو روشن کردم. پک عمیقی بهش زدم. اتاق از دود سیگار پر شده بود و هیچ چیز قابل مشاهده نبود.

اصلاً هم برام مهم نبود که چه بلایی به سر ریه ام میاد. خیلی وقت بود که خودم رو فراموش کرده بودم و از زنده موندن فقط یک هدف داشتم؛ انتقام! انتقامی که باعث می‌شد قلبم مثل سنگ بشه و به بدترین شکل ممکن به اونایی که زندگیم رو نابو دکردن ضربه بزنم.

به قاب عکس توی دستم نگاه کردم.دیدن این عکس من روبرای انتقام مصمّم تر می‌کرد. این سیگار هم تموم شد. اون رو هم گذاشتم توی جاسیگاری که از سیگار پرشده بود. خواستم یکی دیگه رو روشن کنم که در باز شد.

باخشم نگاهش کردم. نفرت داشتم از اینکه یه نفر خلوتم روبهم بزنه و بی اجازه وارد اتاقم بشه. قیافه ی خشمگینم روکه دید باترس گفت:

- خوب راستش قربان... مسعودی اومده؛ خودتون گفتین بهتون خبر بدم.

باعصبانیت از روی صندلی بلند شدم وگفتم:

-به جهنم که اومده.این دلیل نمی‌شه که مثل حیوون وارد اتاق بشی.

باترس بیشتری گفت:

- شرمنده آقا فرهاد.

باحالتی نفرت انگیز نگاهش کردم و گفتم:

- برو بهش بگو بیاد داخل. معطل نکن؛ یالا!

-چشم اقا. الان می‌رم.

قاب عکس رو توجای مخصوصش پنهان کردم ودوباره سیگاری رو روشن کردم. به درضربه ای خرد.

- بیا تو.

مسعودی بود. شادو خندون وارد اتاق شد و دستش روبه سمتم درازکرد. نگاه کوتاهی به دستش انداختم و روی صندلی نشستم. پاهام رو روی هم انداختم. بعد از اینکه به سیگار یه پک زدم،گفتم:

- امیدوارم خبرای خوبی آورده باشی. چون میدونی که فرصتت تمومه.

باخوشحالی که توی صورتش مشخص بود،کیفش روبازکردوچند برگه جلوم گذاشت.

- خب اینا چیه؟

- قربان حلش کردم. بدون هیچ شکی برگه هایی که به اسم شمابود رو امضا کرد.

لبخند کجی زدم وگفتم:

- یعنی انقدر بهت اعتمادداره؟!

لبخندی بزرگی زد و گفت:

- بله اقا فرهاد. تمام زندگیش دست من بود. واسه همین با اعتماد کامل، اونارو امضا کرد.

باخوشحالی به برگهای توی دستم نگاه کردم. بالاخره شکستش دادم. بعد از چندسال تلاش بالاخره دارم حاصلش رو می‌بینم؛ اماهنوز کارم تموم نشده. رو کردم به مسعودی و گفتم:

- باید بهش خبربدم. شخصاً باید از خودم بشنوه.

همون طور که سیگارم رو دود می‌کردم بهش زنگ زدم. البته هنوز کارم نیمه تمومه؛ من با اون خانواده حالا حالا ها کار داشتم.

بعداز چندبوق بلاخره جواب داد. با پوزخند روی لبم گفتم:

- باختی اقای نکوهش. شکستت دادم. بالاخره حقم رو ازت گرفتم.منتظرم باش.

***

"سارا"

با بی حوصلگی وارد خونه شدم. خدمتکار همیشگی بهم خوش آمد گفت. نگاه کوتاهی بهش انداختم و گفتم:

- ناهار روحاضر کن. خیلی گرسنه ام.

- چشم خانم.

- راستی بابا خونست؟!

-بله خانم؛ توی اتاقشون هستن.

رفتم سمت اتاق بابا و تقه ای به در زدم اما جوابی نداد.

دوباره در زدم اما بازم چیزی نگفت. دلهره ام بیشتر شد. برای اولین بار دستام از ترس لرزید. آروم در رو باز کردم و با چیزی که جلوم دیدم ،همونجا کنار در خشکم زد.بابا بی حال کنار میز افتاده بود. به سمتش رفتم وکنارش زانو زدم.صداش زدم:

-باباجون؟ خوبی؟ بابا صدام رو می‌شنوی؟!.

به سختی و با صدای ضعیفی گفت:

- دخترم مواظب خودت باش.

باترس نگاهش کردم و از اتاق بیرون رفتم. با صدای بلندی رو به خدمتکارا گفتم:

- زود باشین آمبولانس خبر کنید.

دوباره رفتم توی اتاق و دستای سردش رو توی دستم گرفتم. با لرزشی که توی صدام ایجاد شده بود گفتم:

- صبرکن بابا. الان خوبی میشی.

بی توجه به حرفم دوباره گفت:

- بلایی که ازش می‌ترسیدم سرم اومد.دختر بابا مواظب خودت باش. از اینجابرو سارا. من رو ببخش. همه اینا تقصیر منه. من...من...گناهکار...

یهو چشاش بسته شد.با جیغ و فریاد صداش زدم. برای اولین بار تنهایی روحس کردم.یعنی بابام رفت؟ باباجونم دیگه نیست؟! نه امکان نداره!

***

یک هفته از مرگ بابا میگذره. توی مراسم خاکسپاری آدمایی رودیدم که به عمرم یه بار هم ندیده بودم.

آدمایی که ادعا میکردن اقوام هستن. چه آدمایی بودن که تا بابا زنده بود براشون مهم نبود؟ پس حالا چی شده؟! حتما پول میخوان! الان من صاحب این دارایی هستم و باید مثل بابا ازش مراقبت کنم و نذارم این آدما طمع کنن. توی افکارم بودم که موبایلم زنگ خورد. نگار بود. این صدمین بار بود که بهم زنگ میزد.

- الو؟ سلام.

- سلام خوشگلم خوبی؟

- بخداخوبم نگار؛ باور کن!

- بیام پیشت؟!

- نه؛ می‌خوام تنها باشم.

- باشه. هر جور راحتی عزیزم.

"فرهاد"

از پشت پنجره ی غبار گرفته، به بیرون خیره بودم. مثل همیشه سیگارم روشن بود. دکتر بهم تذکر داده بود که سیگار رو ترک کن؛ اما من بی توجه به کارم ادامه می‌دادم. خودم هم نمی‌دونستم واسه چی دارم لج می‌کنم!

امروزخوشحالم. چون به هدفم رسیدم. دوست نداشتم نکوهش بمیره. دلم می‌خواست به وسیله ی من زجرکش بشه. اما خب دخترش هنوز مونده! به وسیله اون انتقامم رو می‌گیرم. پک عمیقی به سیگار زدم. حس کردم نفس کشیدن واسم سخت شده. سعی کردم نفس عمیق بکشم. اما نمی‌شد. می‌دونستم این به خاطر سیگاره.

به سختی رفتم سراغ کمد تا اسپری تنفسم رو پیدا کنم اما نبود.کل اتاق رو به هم زدم اما اثری ازش پیدا نشد. نفسم هر لحظه کم تر می‌شد. نباید الان می‌مردم. من هنوز هدف داشتم. بی جون نشستم کف اتاق که در باز شد. علی مثل همیشه به دادم رسید. خودش از حالم فهمید چی شده. باتعجب اسپری رو از کتم بیرون اورد و به دهنم زد. بالاخره نفسم درست شد. یه نفس عمیق کشیدم. حالم جا اومد.

- قربان؟ چرا با خودتون این کار رو می‌کنین؟دکتر بهتون گفت سیگارو ترک کنید. اخه چرا...

رو به روش وایسادم و گفتم:

- بس کن. همه چی حاضره؟

- بله قربان. راستی نگفتین این خونه رو می‌فروشین یا...

- نه. واسه مواقع ضروری خوبه. توهم آماده باش. داریم می‌ریم قصر جدید.

- اقا واقعا فکر می‌کنین...

باخشم به چشماش زل زدم. اونم فهمید که نباید بیشتر حرف بزنه.کتم رو پوشیدم وگفتم:

- بریم.

علی یکی از افراد زیر دستم بود؛ و البته یه دوست قدیمی که همیشه نگرانم بود اما من نمی‌تونستم به هیچ کس غیر از خودم اعتماد کنم.

سوارماشین شدم وبه راننده گفتم حرکت کنه. حس عجیبی داشتم. بعداز این همه سال دارم می‌رم اون خونه. خونه ای که.....باخشم به موهام چنگ زدم. دیگه نباید به چیزی فکرکنم. الان قدرت دست منه. نکوهش خودت خواستی اینجوری بشه.دلم می‌خواست زنده بودی وزجر کشیدنت رو می‌دیدم. اما دخترت تاوان پس می‌ده. منتظر باش خانم نکوهش!

روبه روی در ویلا وایسادیم که مسعودی به سمتمون اومد ورفت زنگ رو زد. پیرمردی در رو باز کرد. ما هم سریع وارد شدیم. درست مثل چند سال پیش، لرزش پاهام رو حس کردم. بازهم ترس بهم غلبه کرد. صدای گریه ها و التماس ها، چهره ی دختر بچه ای که رو به روم وایساده بود و با گریه نگاهم می‌کرد. رو یادم اومد. این ویلا بازهم من رو یاد کتک هایی انداخت که به نا حق خوردم. الان مثل اون زمان بغض کرده بودم. به علی نگاه کردم. چشماش توی باغ می‌چرخید. نمی‌خواستم ترس رو توی چهره ام ببینه.

به خودم گفتم پسر این خونه الان مال توئه. قدرت دست خودته. تو آقا فرهادی؛ دیگه از چی میترسی؟!نفس عمیقی کشیدم و از ماشین پیاده شدم.مسعودی با عجله خودش رو بهم رسوند و گفت:

- خوش اومدین اقا.

به شیرین زبونیش پوزخند زدم. میدونستم بااین کارها، می‌خواد خودش رو بهم نزدیک کنه. اما کورخونده! من به آدمای خیانتکار، هیچ وقت اعتماد نمی‌کنم.

همون پیرمرده اومد سمتمون و گفت:

- اقای مسعودی ایشون کی هستن که بی خبر وارد ویلاشدن؟ بدون اطلاع خانم خونه.

بااین حرف یه تای ابروم رودادم بالا وگفتم:

- خانم خونه؟!

- بله؛ ،ساراخانم.

به حرفی که زده بود خندیدم.تعجب زده گفت:

- بفرمایید بیرون.

افرادم اومدن سمتش وگفتن:

- خفه پیری. برو اونور.

بی توجه بهشون همراه مسعودی به سمت ویلا حرکت کردیم.

"سارا"

از پشت پنجره چند تا مرد خیلی گنده دیدم که با با غبونمون حرف می‌زدن. مسعودی و یه مرد دیگه هم اومدن این سمت.

بی حوصله شالم رو انداختم روی سرم و رفتم پایین.

با عصبانیت به مردی که با غرور به مبل تکیه داده بود، نگاه کردم.این مرد چطور جرات کرده بدون اطلاع من وارد خونه بشه؟! بی توجه بهش، مسعودی رو صدا زدم وگفتم:

- بگو ببینم این اقا اینجا چی میخواد؟! اونم بدون اطلاع من!

قبل از اینکه مسعودی حرفی بزنه خودش گفت:

- من به اجازه ی کسی نیاز ندازم.

باخشم نگاهش کردم. یه پسرجوون بود. تقریبا بیست هشت یاسی ساله. کت و شلوار خوش دوختی هم پوشیده بود. انگاری پیش ازحد غرور داشت. پوزخندی زدم و گفتم:

- البته،غیر از این، اینجا مال منه و من میگم کی بیاد و کی نیاد.

خنده ی بلندی کرد و گفت:

- اشتباه می‌کنی جوجه. اینجا مال تو نیست.

اینبار من به حرفش خندیدم و گفتم:

- پس لابد خونه ی توئه!

نگاه کوتاهی بهم انداخت و گفت:

-درست حدس زدی!

خنده ی بلندی کردم که اخماش رفت توی هم.دستام روتوی هم حلقه کردم وگفتم:

- بفرمایید بیرون اقای به ظاهر محترم.

از روی مبل بلندشد و توی دو قدمیم وایساد. نمی‌دونم اون خیلی دراز بود یامن خیلی کوتاه! باخشم سرم رو بلند کردم و زل زدم توی چشماش. رنگش خیلی عجیب بود و مشخص نبود چه رنگیه.

-ببین کوچولو؛ اینجایی که الان وایسادی به اسم منه. فهمیدی یا حالیت کنم؟

لبخندکجی زدم و با غرورگفتم:

- نه. نمی‌فهمم. اصلاً تو کی هستی که اومدی توی خونه من وادعا میکنی صاحبش هستی!؟

رو کردم به مسعودی و گفتم:

- توچرا لال شدی؟ بهش بگو بابام تمام املاک رو به من داده.

مسعودی نگاه کوتاهی بهم انداخت و خواست حرفی بزنه که خودش گفت:

- اینم با منه خانم کوچولو. توی برگه هایی که قرار بود اسم شما باشه، اسم من آورده شده بود. به بوسیله همین اقای مسعودی.

با خشم و ناباوری رفتم سمت مسعودی و گفتم:

- این چی داره میگه؟ اصلا این کیه؟ چراحرف نمیزنی؟

رو کردم به همون مرد. درحالی که سیگاری رو روشن می‌کرد گفت:

- بهش نشون بده. معطلش نکن.

ازش چشم برداشتم و منتظر به مسعودی نگاه کردم. چند برگه، به سمتم گرفت. با عصبانیت ازش گرفتم. اسم اون لعنتی توی برگها بود:«فرهاد مقامی». یعنی چی؟ چطور ممکنه ؟!

باعصبانیت برگه ها رو پرت کردم سمت مسعودی و رو کردم به اون مرد. که حالا می‌دونستم اسمش فرهاده.

- فکرکردین با بچه طرفی که باچندتا برگه حرفاتون روباورکنم؟! گمشید بیرون. هردوتاتون.

بهم نزدیک شد. دستاش رو به صورتم نزدیک کرد که با عصبانیت پسش زدم. دود سیگارش رو به صورتم داد. داشتم خفه می‌شدم؛ اما نمی‌تونستم بذارم ضعفم رو ببینه.

فرهاد: خانم خوشگله؛ این برگه ها قانونیه. خب درسته پدرت بدون اطلاع امضا کرده‌، اما به هر جهت این کار انجام شد. اونم به وسیله ی پدرت!

نمی‌دونستم چیکارکنم. من تنها بودم‌‌. حتی مسعودی هم طرف اون بود.با نفرت نگاهش کردم و گفتم:

- آشغال پست فطرت! جواب خوبی های بابای من این بود؟! آشغال عوضی. حالم از آدمایی مثل تو بهم می‌خوره.

مسعودی لبخند کجی زد و گفت:

- خانم نکوهش؛ پای پول که بیاد وسط،دیگه هیچ کس رو نمی‌شناسم.

خیره شدم به فرهاد. با حالتی نفرت انگیز نگاهم می‌کرد. نه نمی‌ذارم ثروتی که بابام خودش واسش زحمت کشیده ‌پای مال بشه!

- ازتون شکایت می‌کنم. فکر کردی به این راحتی می‌تونی صاحب همه چیز بشی؟! تا من هستم نمی‌ذارم اینجور بشه.

بعد رو کردم به مسعودی و تهدیدوار گفتم:

-به حساب تو هم می‌رسم.

صدای خندهاش باعث شد دوباره نگاهش کنم. حسابی عصبیم کرده بود. اخه این لعنتی یهو از کجا پیداش شد؟ همون‌طور که داشت می‌خندید با خشم بهش گفتم:

- خفه شو آشغال.

این حرف رو که زدم، اخم بدی روی پیشونیش نشست و به سرعت به سمتم حمله کرد. این اولین بار بود که از کسی می‌ترسیدم. نمی‌دونم اون خیلی قوی بود یا الان که تنهام همچین حسی رو داشتم!

مچ دستم رو فشار داد که دردم اومد؛ اما انقدر مغرورم بودم که دم نزدم. با خشمی که توی چشماش جا شده بود گفت:

- ببین جوجه، این اموال مال منه. حتی توهم مال منی. تو چنگ من اسیری!

با ناباوری نگاهش کردم. چشماش از خشم نزدیک بود بیرون بیاد. نمی‌تونستم انکارکنم؛ واقعا ترسیده بودم! نمی‌تونستم بفهم چطور این آدم یهویی پیداش شد.حرفای بابام یادم اومد:«سارا از اینجابرو. فرارکن.» نکنه این مرد باعث مرگ بابام شده و حالا هم می‌خواد جون من رو بگیره؟!

بغضم داشت می‌ترکید. دیگه از اون دختر مغرور خبری نبود. با عصبانیت دستم رو از تو چنگش کشیدم بیرون و گفتم:

- آخه تو کی هستی که تمام اموال بابام رو تصاحب کردی؟!

به موهاش دستی کشید و گفت:

- به تو ربطی نداره جوجه. فقط این رو بدون که از امروز من صاحب تو و این خونه ام!

پوزخندی زدم و گفتم:

-کور خوندی. هیچ کس نمی‌تونه من رو وادار به کاری کنه. و اینو هم بدون که تورو هم به زودی می‌ندازم بیرون.

پوزخندی زد و گفت:

- اخه بچه من رو از چی می‌ترسونی؟ هان؟ بیچاره؛ من از امروز صاحب توام و توهم مجبوری واسه من کار کنی. مثل یه کلفت.

بعد یه چشمک بهم زد و گفت:

- هرکاری بخوام واسم انجام می‌دی.

منظورش رو فهمیدم. نباید می‌ذاشتم هر چی می‌خواد بهم بگه. من هنوزم سارا نکوهش هستم و نباید بذارم بهم توهین بشه. با عصبانیت به صورتش چنگ انداختم که یه خراش بزرگ روی گونه اش برداشته شد. یه لحظه از کارم پشیمون شدم؛ چون چهره اش حسابی خشمگین شد.

صورت خونیش رو پاک کرد و آروم بهم نزدیک شد. یهو دست راستم رو اورد بالا و ته مونده سیگارش رو گذاشت روی دستم.

سوزش دستم باعث شد جیغ بزنم. تاعمق وجودم سوخت. اشکام سرازیر شد. اولین بار بود که جلوی یه مرد کم می‌اوردم. دستش رو برد توی موهام و کنارگوشم گفت:

- این آخرین باره که بهم توهین می‌کنی. حالیت شد؟ این تازه اول کاره بچه؛ کلی باهات کار دارم.

این حرف رو زد و من رو روی مبل پرت کرد. مسعودی جلوش رو گرفت و گفت:

- آقا فرهاد لطفا بس کن.

اون رو پس زد و روی صورتم خم شد. نفسای عصبیش به صورتم می‌خورد. خیره شده بودم به چشمای نافذش که هنوز نفهمیده بودم چه رنگیه!

- تو خدمتکار من می‌شی. دختر مغرور آقای نکوهش از امروز می‌شه یه خدمتکار بدبخت.

باترس نگاش کردم. همون سه مرد گنده با یه نفر دیگه که مثل فرهاد قد بلند و چهارشونه بود‌، وارد شدن. خدمتکارا هم پشت سرشون وارد شدن. انگاری اونارو هم باحرفاشون ترسونده بودن.

فرهادروکردبه یکی از اون غول های گنده و گفت:

- این رو ببرین انباری ته باغ.

باتعحب نگاش کردم. اون اصلا از کجا می‌دونست ته باغ یه انباریه؟ حتی منی که این همه سال اینجا زندگی می‌کردم، نمی‌دونستم اون اتاقک کوچیک چیه! اخه این لعنتی کی بود؟ مرده اومد سمتم و مثل بچها از روی مبل بلندم کرد. با زوهام تو دستای غول پیکرش اسیر بود.

تقلامیکردم که ولم کنه؛ اما اون زورش بیش ازحد زیاد بود. با نفرت زل زدم به فرهادو گفتم:

-اخه تو کی هستی؟!

بی توجه به حرفم دوباره سیگارش رو روشن کرد و رو به همون مرده که من رو گرفته بود، گفت:

- تا وقتی آدم نشده همون‌جا نگهش دار.

- چشم آقا فرهاد.

باترس نگاش کردم و گفتم:

- تلافی می‌کنم. تو حق نداری با من این کارو کنی.

نگاه کوتاهی بهم انداخت و گفت:

- ببرش دیگه.

هرکاری می‌کردم نمی‌تونستم از چنگ این غول پیکر بیرون بیام. من رو پرت کرد توی اتاقک کوچیک. باخنده ی چندشی گفت:

- خوش بگذره خانم خونه.

در روهم پشت سرش قفل کرد. با وحشت به جایی که بودم نگاه کردم. خیلی تاریک بود. اصلا نمی‌دونستم اطرافم چی می‌گذره!

باخشم رفتم سمت در و گفتم:

- لعنتی در رو باز کن. اخه به چه حقی با من اینکار رو می‌کنین؟

به در مشت می‌زدم؛ اما انگار نه انگار! کسی به دادم نمی‌رسید. سرخوردم روی زمین و زانو هام رو بغل کردم. اصلا چیزی قابل مشاهده نبود. دستام از شدت ترس می‌لرزید. هیچ وقت فکر نمی‌کردم که اینجوری از چیزی بترسم. منی که همیشه مغرور و جدی بودم و جلوی کسی کم نمی‌اوردم، الان توی این اتاق تاریک وسط این همه خرت و پرت گیر کردم.

دلم میخواد گریه کنم. ولی نه؛ من هنوز قوی ام. باید بفهمم این پست فطرت چطوری با پدر بیچاره ی من این کار رو کرده! آروم از روی زمین بلند شدم که یهو یه چیز کوچیک از کنار پام رد شد. با جیغ و ترس بالا پریدم. صداش همین نزدیکی ها بود.

از ترس قلبم داشت از جاش کنده می‌شد. به دیوار چسبیدم. باز هم یه چیزی از روی پام رد شد که بازم جیغ زدم.

با ترس به اطرافم که هیچ چیز معلوم نبود، نگاه کردم. اشکام راه خودشون رو پیدا کرده بودن. به در مشت می‌زدم. واقعا از این اتاق تاریک می‌ترسیدم.

بابا چیکارکنم؟! تنهام بابا؛ اون دخترمغرورت داره نابود می‌شه. بابا می‌ترسم! آخه اینا کین؟! کاش همه چی رو بهم گفته بودی. خواستم بشینم روی زمین که باز اون موجود کوچولو از کنارم ردشد. هم ازش می‌ترسیدم و هم چندشم می‌شد.

به دیوار تکیه دادم. باید از یه نفرکمک بخوام. اما کی؟ انقدر مغرور بودم که همه رو از خودم روندم. اماشاید نگار یا حتی آرش بتونن کمکم کنن. اول باید از این اتاق خلاص بشم. باید بفهمم اینا کی هستن.

«فرهاد»

رو کردم به خدمتکار ها که با ترس نگاهم می‌کردن.

- از امروز، من صاحب این خونه ام و شما هم باید از دستور من و افرادم اطاعت کنید. دستم رو تهدیدوار به سمتشون گرفتم و گفتم:

- و اینکه حق ندارید درباره ی اینکه چطور اومدم اینجا و غیره حرفی بین خودتون رد و بدل کنین. وگرنه بلایی به سرتون میارم که فکرشم نمی کنید. حالا هم زود بزرگترین اتاق رو واسم اماده کنین. خیلی زود.

چشمی گفتن ورفتن. مسعودی بهم نزدیک شد و گفت:

- آقا با من کاری ندارید؟

نگاه کوتاهی بهش انداختم و گفتم:

- خیر پیش.

از حرف جاخورد و گفت:

- آقا فرهاد؛ راستش...

با جدیت نگاش کردم و گفتم:

- تو که پولت رو گرفتی. دیگه چی می‌خوای؟

- من می‌خوام واسه شما کار کنم.چون...

حرفش رو قطع کردم و گفتم:‌

- برو مسعودی. فکر کردی انقدر ساده ام که بهت اعتماد کنم؟ تو به رئیس خودت هم رحم نکردی؛ حالا می‌خوای واسه من کارکنی و منم بهت اعتماد کنم؟! من انقدر هم ساده نیستم. حالا هم برو و گرنه یه جور دیگه باهات برخورد می‌کنم.

باناامیدی نگاهم کرد و رفت. این تنهایی توی این ویلا بازم ضعیفم کرد، دستام رو با عصبانیت مشت کردم و به سمت طبقه ی بالا رفتم.

با هر قدمی که به راهرو نزدیک می‌شدم، ترس هم بیشتر بهم سرایت می‌کرد. هیچ کس نمی‌دونست پشت این چهره ی مغرور و جدی، یه پسر بچه ی ترسو قایم شده. پسری که غرورش رو له کردن و به ناحق بهش ضربه زدن.

وسط راهروی بزرگ ایستادم. چشم دوختم به اتاق بزرگ کنار دستم که یادآوریش زجرم می‌داد.

صدای موسیقی عربی رو از این اتاق می‌شنوم؛ ختر بچه ای هم کنار در وایساده و به هنرنمایی یه دختر دیگه نگاه می‌کنه. اون دختر با مهارت برای بابا و مامانش می‌رقصه.

آروم به دختربچه نزدیک می‌شم و می‌گم:

- پریچهر؟ تو اینجا چی می‌خوای؟

با چشمای عسلیش نگاهم می‌کنه و می‌گه:

- داداش؟ منم می‌خوام مثل اون برقصم. ببین چه قشنگ می‌رقصه!

باخشم به دختری نگاه می‌کنم که با عشوه موهاش رو تکون می‌ده و پدرش هم با ذوق نگاش می‌کنه. توی همین بین پدرش متوجه ما دو تا کنار در می‌شه.

با ترس همیشگیم نگاهش می‌کنم. اونم با عصبانیت میاد سمتم و یقه ام رو می‌گیره تو دستش و می‌گه:

- تواین جا چه غلطی می کنی؟! پسره ی چشم سفید.

با ترس می‌گم:

- آقا من....

یه سیلی محکم به صورتم می‌زنه که منم مثل همیشه با ترس و لرز سرم رو می‌ندازم پایین و گریه می‌کنم. پریچهر با گریه می‌گه:

- ولش کن داداشم رو. تقصیر منه.

با خشم پریچهر رو هول می‌ده و می‌گه:

- تو خفه شو.

دوباره یکی می‌خوابونه تو گوشم و می‌گه:

- می‌دونم باهات چیکار کنم. اینجا وایسادی وبه دختر من نگاه میکنی؟

من یه پسربچه ده ساله،از حرفایی که می‌زد، هیچ سر در نمی‌اوردم. آخه یه پسر بچه چه می‌دونه هیزی چیه؟! با نفرت به دختر رو به روم نگاه می‌کنم. ازش متنفرم. به خاطر اون من و خواهرم باید کتک بخوریم. اونم با چشمای درشت خاکستریش با تعجب به من نگاه می‌کنه.

دوباره به صورتم حمله می‌کنه و هولم می‌ده سمت پله ها. با دست خودم رو به دیوار تکیه می‌دم تا از پله ها پایین نیفتم. باتهدید دستش روبه سمتم دراز می‌کنه و می‌گه:

- منتظر کتک های بعدیم باش.

باخشم از اتاق چشم برداشتم. دوباره نفسم تنگ شد. بادستای لرزون از یادآوری گذشته، اسپری رو از کتم بیرون آوردم و به دهنم زدم و بعد یه نفس عمیق کشیدم. دیگه نباید این ترس بهم غلبه کنه. من الان یه مرد قوی ام. رفتم سمت اتاق بزرگ دیگه ای که سمت چپم قرار داشت. آروم در رو بازکردم و وارد شدم. با ورودم، عطر ملایمی به مشامم خورد. پس اتاق شاهزاده خانم اینجاست!

درست مثل اتاق یه ملکه! همه چیز شیک وگرون قیمته. خیره شدم به عکس روبه روم. حتی توی این عکس هم پرا از غرور بود. چشمای درست خاکستریش سرد و بی روح بود. با حالت خاصی دستاش رو دو طرف صورتش قرار داده بود. بهش پوزخند زدم و گفتم:

- این غرورت دیگه تموم شد. از امروز مثل بیچاره ها زندگی می کنی.

از اتاق بیرون اومدم و در رو هم قفل کردم‌. دیگه بهش حق نمیدم پاش رو اینجا بذاره. باید مثل بیچاره ها زندگی کنه. بزار اونم طعم بدبختی رو بچشه. خوشی دیگه بسته خانم نکوهش.

«سارا»

الان یه روز کامله که اینجام. با ترس زانو هام رو بغل گرفتم. هیچ کس هم به دادم نمی‌رسه. حتی واسم یه ذره آب وغذاهم نیاوردن. نکنه می‌خوان همینجا خلاصم کنن؟ باورم نمی‌شه. توی یه چشم به هم زدن، این بلا سرم بیاد. همین لحظه در بازشد‌ و نور کمی وارد اتاق شد. من هم منتظر وایسادم.

خود پست فطرتش بود. بهم پوزخندی زد و گفت:

- آدم شدی یا نه؟

بدون هیچ حرفی بهش خیره بودم. اونم با خشم بیشتر ازم چشم برداشت و رو کرد به همون مرد چهارشونه و گفت:

- علی ما رو تنها بذار.

علی به فرهاد نزدیک شد و کنار گوشش حرفی زد. سرگرم بحث بودن‌. به اطرافم نگاه کردم. یه ظرف قدیمی کنار دستم بود. بدون اینکه متوجه بشن، آروم برش داشتم. باید حساب این عوضی رو می‌رسیدم. یهو بهش حمله کردم که علی متوجه ام شد. فرهاد هم سریع به سمتم برگشت ودستم رو تو هوا گرفت. باخشم زیاد نگام می‌کرد. آخه چرا کاری می‌کنم که بعد پشیمون بشم؟ مچ دستم رو محکم فشار داد از درد زیاد ناله ام بلند شد.فرهاد با خشم گفت:

- پس می‌خواستی من رو بکشی؟ الان نشونت می‌دم عوضی.

روکردبه علی و گفت:

- برو بیرون.

- آقا فرهاد ولش کن. هرچی باشه اون...

با صدای بلندی گفت:

- بهت می‌گم برو بیرون،

با التماس به علی نگاه کردم. اگه اون می‌رفت، معلوم نبود چه بلایی به سرم میاره!

علی: آقا فرهاد، خواهش...

فرهاد با خشم گفت:

- برو بیرون وگرنه به حساب توهم می‌رسم.

اونم نگاه کوتاهی به من انداخت و رفت. باترس نگاش کردم. مچ دستم رو بیشتر فشار داد و گفت:

- داشتی چه غلطی می‌کردی؟!

بغضم رو فرو دادم و گفتم:

- برو گمشو کثافط.

این حرف رو که زدم دستم رو پیچ داد ومن رو برگردوند و پشت سرم قرارگرفت . نفساش بدنم رو مور مور می‌کرد. کنارم گوشم گفت:

-کثافط لقب تو و اون پدرته.

- اسم بابای من رو به زبون کثیفت نیار.

دستم رو بیشتر فشار داد که جیغم دراومد. ادامه داد:

- اون یه حرومزاده بود؛ حرومزاده! توهم همینجوری مثل پدرت.

گریه ام گرفته بود. دستم خیلی درد می‌کرد. من روهول داد سمت دیوار. باخشم نگاش کردم و گفتم:

- تو حرومزاده ای نه من. واسه همین داری این بلا رو سرم میاری.

این حرف روکه زدم؛چهره اش ازخشم زیاد گرفته شد و یهو به صورتم حمله کرد. گرمی خون از بینیم روحس کردم .پاکش کردم و پوزخندی زدم و گفتم:

- نکنه حقیقت رو گفتم؟

من رو محکم به دیوار زد و خودش هم بهم نزدیک شد. لبخند کجی زدو گفت:

- صورت خوشگلی داری. خیلی حال می‌ده واست خط خطیش کنم.

خیره شدم به گونه اش که خراش بزرگی برداشته بود. بهم نزدیکتر شد و به لبام زل زد. قصدش رو فهمیدم. بادست هولش دادم عقب؛ اما یه قدم هم تکون نخورد .با عصبانیت گفتم:

- برو کنار عوضی. دستت به من بخوره می‌کشمت.

خنده ی بلندی کرد و گفت:

- وای ترسیدم! تورو خدا بهم رحم کن.

یهو با عصبانیت با دستش صورتم رو گرفت و گفت:

- باور کن اونقدراهم بد نیستم،

بعدیه چشمک زد و گفت:

-به امتحانش می ارزه!

صورتش رو به لبم نزدیک کرد. نباید بذارم این اتفاق بی‌افته. تف توی دهنم رو روی صورتش پرت کردم..با اینکه ترس داشتم از بلایی که به سرم بیاره، ام ابرام مهم نبود؛ چون هربلایی هم که به سرم می‌اورد بهترا از این بود که دهنش کثیفش رو به لبم بزنه.

ازم فاصله گرفت و صورتش روپاک کرد. قلبم از ترس حسابی تند میزد. با خشم به موهاش چنگ زد و دوباره یه سیلی نثارم کرد. افتادم روی زمین. صورتم خیلی درد گرفته بود. شانس اوردم فکم نشکست. بهم نزدیک شد و با موهام بلندم کرد. انقدر بی جون بودم که نمی‌تونستم اعتراض کنم. با خشم بیشتر موهام رو گرفت و گفت:

- خودت خواستی.

بی جون خیره شدم توی صورتش و گفتم:

- حالم ازت بهم می‌خوره. آشغال،حرومزاده.

رنگ خشم دوباره تو چشماش جا گرفت.محکم من رو هول داد سمت دیوار. طوری که حس کردم کمرم شکست. روی زمین سر خوردم. بالای سرم وایساد و با بی رحمی پاهاش رو گذاشت روی دستم. بابی جونی ناله کردم. بیشتر فشار داد. خورد شدن استخوانهای دستم روحس کردم. کنارم زانو زد و گفت:

- خوشت اومد؟یا بازم ادامه بدم؟

با خشم نگاش کردم وگفتم:

- تویه حرومزاده ای. یه بیچاره ی عقده ای!

دوباره وحشی شد و جوری زد توی صورتم که چشمام سیاهی رفت ودیگه چیزی نفهمیدم.

***

درد شدیدی توی کمر باعث شد چشمام رو باز کنم. به اطراف نگاه کردم. اینجا کجاست؟ به سختی نشستم روی تخت کهنه و فرسوده. همین لحظه در بازشد. خدمتکار همیشگی بود. برای اولین باربهش دقیق شدم. برخلاف همیشه که فکر می‌کردم چهره ی معمولی داره، حس کردم جذابه. صورت گردو معصومی داشت با چشمای درشت سبز. موهاش هم طلایی بود. به نظرم کم سن و سال هم بود. ظرف غذا رو کنارگذاشت و رو به روم وایساد. با نگرانی گفت:

- خانم حالتون خوبه؟

به حرفش پوزخندی زدم وگفتم: