رمان عاشقانه انتقام میگیرد به قلم یلدا فلاح

♥ ساخته شده با نرم افزار : پی دی اف ، پرنیان ، کتابچه ، اندروید ، epub

♥ تعداد صفحات : ۴۷۰

♥ خلاصه داستان :

لیلی دانشجوی رشته ی عکاسی و دختری آروم و بی سروصداست که به خاطر شرایط خاص زندگی که داشته و داره منزوی و گوشه گیر شده.. عاشق یکی از هم کلاسیاشه به اسم سیاوش آزادروش و به شدت حس می کنه تو رقابتش برای بدست آوردن قلب این پسر بین دخترهای دیگه بازندست و این وسط همه چیز به تصمیم این پسر بستگی داره… و زمانی که باید بگذره و همه امیدوارن با گذشتنش بدی ها بره و خوبی ها به جاش بیاد.. اما آیا واقعا همیشه اینطوری میشه ؟ آیا همیشه با گذشتن زمان خوشبختی پیدا میشه… شاید هم زمان همون چیزی باشه که در نهایت انتقام میگیره

ادامه رمان:

به نام او که داده هایش رحمت و نداده هایش حکمت است.....

بارانی که روزها

بالای شهر ایستاده بود

عاقبت بارید

تو بعدِ سال ها به خانه ام می آمدی...

تکلیفِ رنگ موهات

در چشم هام روشن نبود

تکلیفِ مهربانی، اندوه، خشم

و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم

تکلیفِ شمع های روی میز

روشن نبود

من و تو بارها

زمان را

در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم

و حالا زمان داشت

از ما انتقام می گرفت

در زدی

باز کردم

سلام کردی

اما صدا نداشتی

به آغوشم کشیدی

اما

سایه ات را دیدم

که دست هایش توی جیبش بود

به اتاق آمدیم

شمع ها را روشن کردم

ولی

هیچ چیز روشن نشد

نور

تاریکی را

پنهان کرده بود...

بعد

بر مبل نشستی

در مبل فرو رفتی

در مبل لرزیدی

در مبل عرق کردی

پنهانی،بر گوشه ی تقویم نوشتم:

نهنگی که در ساحل تقلا می کند

برای دیدن هیچ کس نیامده است

" گروس عبدالمالکیان"

***

حامد چراغ ها را خاموش کرد...

هنوز همهمه ی بچه ها که پشت در دو لنگه کمین کرده بودند فروکش نکرده بود..

الهام جیغ کوتاهی کشید و بلافاصله صدای ارشیا آمد که ببخشید پایت را لگد کردم حواسم نبود..

همه خندیدند.

الهام غرغرکنان گفت: ببین توروخدا واسه تولد یه الف بچه به چه وضعی کشیده شدیم!

حامد که سعی می کرد خودش را جایی کنار من مخفی کند پچ پچ کنان گفت: خوبه نمردیم و معنیه بچه رو هم فهمیدیم...دوستان عزیز ازین به بعد با صلاحدید سرکار الهام خانم به جای واژه ی نره غول از واژه ی دلنشین بچه استفاده می کنیم! آخه خواهر من کی به دومتر قد و چند صد کیلو میگه بچه!

نیلوفر از جایی نامعلوم اعتراض کرد: کجاش دومتر قد و چند صد کیلو!؟! بنده خدا سیاوش!

حامد که دقیقا پشت سرم قرار گرفته بود به شانه ام زد..

ناشیانه سر برگرداندم و به طرفش...در تاریکی چشمهایش برق شیطنت باری میزد..

- کجایی شما مادموازل..؟

- چی..؟ من..؟ همینجا..!

- همینجا...آخه دورغم بلد نیستی بگی جوجه خانوم! بگو ببینم کی باعث شده اینجوری بری تو فکر..؟ به جون حامد بدخواه مدخواه داشته باشی...

خندیدم: صبر کن..صبر کن..تند نرو.....دوباره واسه خودت خیال پردازیم نکن..!

- اها..حالا اسمش شد خیال پردازی..! ضربان قلبتو منم دارم میشنوم...! میگن این همه استرس واسه پیرزنی به سن و سال شما اصن به صلاح نیستا..

ناخوداگاه دستم رفت طرف قلبم و پیراهنم را چنگ زدم..

قلبم وحشیانه به درو دیوار تنم می کوبید.

آب گلویم را قورت دادم..

- نخیر..! اولا که سخت در اشتباهی قلبم از همیشه ام آرومتر میزنه در ثانی میگن فضولی برای پیرمردی به سن و سال شما هم چندان خوب نیس!

- اتفاقا فضولی کار پیرمرداس...البته بلا نسبت تمام پیرمردای فامیل شما و خودم و الهام و ارشیا و نیلوفر و سیاوش و..

- خوبه..خوبه..بسه..سرم رفت چقد حرف میزنی تو...!

دهانش را باز کرد که چیزی بگوید که صدای مشتاق و هیجان زده ی نیلوفر متوقفش کرد: رسیدن.!.

همه سکوت کردن...

جعبه ی انفجار کاغذ رنگی ها را محکم تر توی دستم فشردم...حالا خودم هم می دانستم که قلبم آنقدر تند میزند که حامد که در چند سانتی متری ام ایستاده مطمئنا احساسش می کند. صورتم گر گرفته بود...

چرا هر دفعه اینطوری می شدم؟ چرا نمی توانستم خودم را آرام نشان بدهم و وانمود کنم که نسبت به این قضیه کاملا بی تفاوتم! هر بار بدتر از بار قبل می شدم...شک داشتم که دفعه های بعدی یکدفعه فلج نشوم و جلویش نقش زمین نشوم...هربار مثل دفعه ی اول همان حس و حال آشنا به سراغم می آمد. نه تکراری می شد نه عادت...، توی تاریکی اتاق، مقابل جفت جفت چشمهای سیاهی که شیطنت آمیز از این سو به آن سو می چرخیدند، توی سکوت، صدای حرف زدنش با حسام را می شنیدیم که نزدیکتر می شد..

استوانه را بین انگشتانم فشردم..باید بالای سرش منفجر می کردم تا کاغذ رنگی ها توی هوا پخش شود..همه نیم خیز شده بودند..دستگیره ی در که چرخید حامد توی گوشم گفت طرز کارشو که بلدی پیرزن؟

صدای متین و آرامش بخشش آمد: چرا تاریکه؟ فکر کنم بچه ها امشب نیومدن!

حسام هلش داد به داخل...

یکدفعه چراغ ها روشن شد...صدای سوت و جیغ و دست فضای اتاق را پر کرد...

حالا نوبت من بود...دستپاچه ته استوانه را چرخاندم، قبل از آنکه بفهمم رویش را به کدام طرف گرفته ام...

آخرین چیزی که به خاطر می آوردم چهره ی خندان و متعجب سیاوش بودو...

بعد...

انفجار..!

فصل اول

لیلی

صداهایی نامفهوم توی مغزم می چرخید.

- من میگم ببریمش دکتر..

_نه چیزی نیست فکر کنم فقط شوکه شده..

- آخه چرا بهش یاد ندادین طرز کارشو

- یاد داده بودیم بلد بود..نمی دونم چرا اینجوری شد

- هول کرده حتما..!

- بعلهه...معلومه که هل کرده..!

- الان وقت این حرفا نیست که، حامد یه لیوان آب بیار سریع..

- لیلی...لیلی خانوم..صدامو میشنوی؟

احساس کردم دستی زیر گردنم رفت و سرم را از زمین بلند کرد..چند قطره آب به صورتم پاشیده شد. ترجیح می دادم از زور شرم و خجالت چشم هایم را باز نکنم. این حس وقتی در من شدت گرفت که از لای پلک های نیمه بازم، سیاوش را در فاصله ای نزدیک به صورتم دیدم...

بچه ها بالای سرم دایره وار ایستاده بودند و با نگرانی نگاه می کردند. سیاوش لبخند گرمی زد و روبه بچه ها گفت: بفرمایین به هوش اومد..

همه نفس عمیقی کشیدن و پراکنده تر شدن.

حامد کنارمان زانو زد و گفت: من که ازت پرسیدم طرز کارشو بلدی یا نه جوجه خانوم...

خجالت زده با نگاهی قدرشناسانه به سیاوش سرم را از روی دستش بلند کردم و در جایم نشستم. اطرافم پر از کاغذ رنگی های ریز و درشت بود. استوانه چند متر آن طرف تر پرت شده بود.

به حامد نگاه کردم و با بغض گفتم: همه چیو خراب کردم...

حتی در آن موقعیت هم توان نگاه کردن به سیاوش را نداشتم.

ارشیا که صدایم را شنیده بود، در حالیکه شمع ها را روی کیک جاساز می کرد با شوخ طبعی گفت: فدای سرت خواهر من..چیزی که زیاده تولد واسه خراب کردن اصلا می دونی چیه؟ من و حامد و الهام هم تولدمون تو همین ماهه..! این خراب شد یکی دیگه اون یکی خراب شد یکی دیگه..

همه خندیدند.

لبخند غمگینی زدم خواستم بلند شوم که سیاوش از کنارم با نگرانی پرسید: حالت خوبه؟ می خوای چند لحظه بشین بازم..

سرم را پایین انداختم: نه..خوبم مرسی..

و با خودم گفتم از این خرابتر نمی تونستی بکنی دختر...

به زحمت سر پا شدم. هنوز هم سرم گیج می رفت. مانتوی بلند رنگارتگ گَل و گشادم را تکان دادم تا کاغذ رنگی ها بریزد. این همان مانتویی بود که حاج آقا اسمش را گذاشته بود خلعت دلقک و سیاوش می گفت هارمونی چشم نواز رنگ ها! حقیقتا که نگاه ها چقدر می تواند متفاوت باشد. یکی چشم بسته تمام چیزهای جدید را به سخره بگیرد و یکی دیگر در مسخره ترین چیزها دنبال زیبایی های جدید باشد...

شالم را روی سرم مرتب کردم و با گام هایی لرزان به جمع بچه ها پیوستم که حالا شمع های روی کیک را روشن کرده بودند و سیاوش را به طرف خودشان می خواندند.

بچه های این جمع را عزیزترین و با ارزش ترین دوستان زندگی ام تشکیل می دادند. به غیر از الهام، خواهر سیاوش بقیه همه دانشجوهای وردی هشتاد و چهار رشته ی عکاسی دانشکده ی هنر بودند. با اینکه یک سال و نیم بیشتر از آشناییمان نمی گذشت اما باز هم صمیمت و معرفتی در جمعمان بود که نظیرش را هیچ جای دیگر و در هیچ دوره ی دیگری از زندگیم تجربه نکرده بودم. و حقیقت این بود که احساسی که در این یک سال و نیم هم داشته ام هرگز قبل از تر از این هم تجربه نگرده بودم.

خودم را در حلقه ی بچه ها قرار دادم که حالا گرداگرد سیاوش آهنگ تولدت مبارک را زمزمه می کردند. شعله های شمع توی چشمهای سیاه رنگ و شفافش می درخشید...با همان لبخند آرامش بخش همیشگی..

با بچه ها همراه شدم. آهنگ را زمزمه کردم...تمام که شد نیلوفر خودش را لوس کرد و با ناز گفت: آرزو یادت نره سیاوش خان....

سیاوش ابرویش را بالا انداخت و در فکر فرو رفت..

حامد با مسخرگی گفت: اووووه...چه تفکریم می کنه پروفسور..! واقعا همینه که میگن، آرزو بر جوانان عیب نیست..

چقدر دلم می خواست آن لحظه توی ذهنش بودم و می دانستم به چه فکر می کند. دوست داشتم بدانم کدام آرزوهایش را برای زودتر برآورده شدن جلوی چشم می آورد.

الهام گفت: اینا همش خرافاته! من پارسال سر تولدم یه آرزو کردم بهش که نرسیدم هیچی برعکسشم اتفاق افتاد..

در کسری از ثانیه چشمهایش را بست و همرمان با فوت کردن شمع ها باز کرد....

نگاه خندانش را از بچه ها که شلوغ می کردند گرفت و به چهره ی من انداخت که مشتاقانه دست میزدم. حالت صورتش تغییر کرد. تغییری که فقط خودم فهمیدم. یک جور خاص..مثل همیشه...که تا مغز استخوان آدم را سوراخ می کرد. لبخندش مهربان تر شد و چشمکی زد که به گمانم هیچکس جز من ندید. چرا که حالا همه مشغول زدن حامد بودند که انگشت اشاره اش را توی کیک فرو برده بود.

هول شدم. مثل بچه های کوچک.. سریع سرم را پایین انداختم...حرارت از گونه هایم بیرون میزد..همه چیز قشنگ بود..همه چیز عجیب بود.... قشنگ ترین لحظه های دنیا...انگار روی ابرها راه می رفتم...کاش لحظه ها متوقف میشد..کاش..

هرچند می دانستم اگر در همان حال و هوا بمانم خیلی زود حامد مچم را خواهد گرفت.

سعی کردم کنترل اوضاع را به دست بگیرم. حواسم را پرت کردم به بچه ها که هنوز با حامد درگیر بودند. هرکسی یک کوسن دست گرفته بود و او را می زد.میخواستم به قیافه ی زار و خنده دارش بخندم اما در چنین شرایطی خندیدن هم سخت و تصنعی است فقط می خواهی بروی یک گوشه شاید اتاق خلوت خودت توی تنهایی به لحظه های قشنگی که گذراندی به نگاه هایی که رد و بدل شده فکر کنی و با معنیه تمام این ها رویا بافی کنی... اما به جای تمام این ها بین آدمهایی که هراس داری هر لحظه از التهابت با خبر شوند باید برای خونسرد و بی تفاوت نشان دادن خودت بجنگی...هرچند که دیگر طرز فکر خود سیاوش برایم چندان فرق نمی کرد. شاید حتی ازینکه از احساسم دربیاورد هم ناراحت نمی شدم..شاید این قضیه خودش باعث فرجی می شد..شاید باعث می شد به من بیشتر فکر کند..شاید من هم برایش به همان جدیتی میشدم که خودش در زندگی ام شده بود...تحمل این وضع یکنواخت بعد از یک سال و نیم کم کم برایم عذاب آور می شد...شاید اینکه احساسم به خودش را می فهمید همه چیز را تغییر می داد.

حامد معترضانه از زیر ضربه هایی که چپ و راست به صورتش می خورد گفت: بابا..آخه جشن تولده یا جشن پتو...گدابازیا چیه درمیارید؟ یه انگشت کیک این حرفا رو داره آخه؟ داداش سیاوش تو یچی بگو..

حتی برنگشتم به سیاوش نگاه کنم که گفت: اون بنده خدا رو ول کنید...بیایید میخوام کیک و ببرما..!

- کی رقص چاقو میره؟

همه خندیدند.

نیلوفر دوربینش را از روی میز برداشت و گفت: بزا قبلش از خودت و کیکت چندتا عکس بگیرم.

دوربین را جلوی صورتش گرفت و چشمش را چسباند به دریچه ی کوچک بالایش.

- آماده؟ بخند...بیشتر..بیشتر...آهاا..عالیه...یک..دو.

سه را نگفته الهام و حامد کله کشیدند و خودشان را انداختند توی کادر.

عکس گرفته شد.

سیاوش با مشت کوبید توی سر حامد: همیشه عین زرافه گردنت وسط عکسای من درازه.

اما زورش نرسید به خواهرش چیزی بگوید..

همه خندیدند. نیلوفر دوباره دوربین را جلوی چشم گرفت و گفت: اصن خودتو ناراحت نکن سیاوش جان بازم میگیریم...یکی اون دوتا رو فقط مهار کنه که باز نپرن وسط..یک..دو...سه..

از نیلوفر تشکر کرد و آستین هایش را بالا زد تا کیک را ببرد.حالا نوبت سخت ترین قسمت ماجرا بود. کادو دادن!

از یک ماه پیش قرار گذاشته بودیم هرکس جداگانه هدیه ای متناسب با علایق و سلایقی که توی این یکسال از سیاوش دیده و شناخته بخرد و تا روز تولد مخفی نگه دارد تا بقیه نفهمند که چه خریده..من برایش یک کتاب عکس از جاذبه های گردشگری شیراز گرفته بودم. جایی که همیشه می گفت دلم می خواهد بروم و موقعیتش پیش نیامده.. دوباره همه دورتادورش روی کاناپه های راحتی نشستیم هرکسی کادویش را روی میز گذاشت. با وسواس همیشگی اش در تقسیم عادلانه کیک را به قطعه های مساوی برش داد. ارشیا که سعی می کرد تعادلش را روی دسته ی صندلی حفظ کند گفت: حالا ما که داریم کیک می خوریم توام زودتر این کادو ها رو باز کن دیگه بابا...ببینیم سلیقه ی رفیقامون چیه چه جوریه؟ اگه خیلی افتضاح بود دیگه تو تولدامون دعوتشون نکنیم.

سیاوش درحالیکه یکی از پاکت ها را به طرف خودش می کشید گفت: یعنی می خوای بگی از کادوهای هم خبر نداشتید دیگه..؟

حامد با دهان پر گفت: سبیلاتو کفن کنم نه..! مگه اینا گذاشتن؟! همه ی عالم و آدم در جریانن من فقط تو کادو خریدن واسه دخترا تبحر دارم. اینا هم که راهنماییم نکردن خلاصه اگه یکم صورتی و ملوس بود به آقایی خودت ببخش.

همه خندیدند.

سیاوش پاکت را بالا گرفت و لبخند زنان گفت: خب..کی زحمت اینو کشیده؟

ارشیا..

دستش را فرو کرد توی پاکت و جعبه ی عطری بیرون آورد. از جعبه ی آبی رنگش هم مشخص بود که عطر مورد پسند سیاوش است...عطری که همیشه و همه جا او را با آن می شناختند. خنک و ملایم..

هدیه ی بعدی متعلق به الهام بود یک ساعت بند چرم که لابد خیلی هم دوست داشت و خواهرش فقط از این علاقه اش با خبر بود. حامد برایش یک عروسک خنده دار گرفته بود که هر وقت با مشت توی سرش میزدی صدایش در می آمد و آهنگ اعصاب خردکنی می خواند. کادوی مرا از روی میز برداشت نگاهی به من و نیلوفر انداخت و با تردید و شیطنت پرسید: واسه کدومتونه؟

***

با صدایی که ته گلویم مانده بود گفتم: مال منه..

به نظرم بیشتر به غار غار یک کلاغ مریض می مانست. باز هم شرمنده شدم و خودم را جمع و جورتر کردم.

- دست شما درد نکنه...

کاغذ کادویش را با سلیقه باز کرد. کتاب را با نگاه تحسین برانگیزی برانداز کرد و ورق زد. نفسم را حبس کرده بودم تمام وجودم سرا پا چشم و گوش شده بود که بدانم خوشش آمده یا نه!

سرش را بالا گرفت و با محبت گفت مرسی لیلی جان، خیلی دوسش دارم..

- خواهش می کنم..

همین!

همین مکالمه هم کافی بود و در حد خودش زیادی هم پرحرف!

کتاب را روی پایش گذاشت و کادوی نیلوفر را بلند کرد...گفت: شرط می بندم این یکی دیگه لباسه..

نیلوفر قهقهه زد: بعله...درست زدی به هدف!

الهام با تعجب گفت: آخه آدم واسه این ابعاد هیکل لباس میگیره؟!ریسک کردی جانم...من که خواهرشم همچین ریسکی نمی کنم..

حامد مشتاقانه گفت اصن غصه نخور نیلو جون...تن سیاوش نشد من هستم..شده ساسون بگیرم اندازه خودم می کنم نمیزارم سلیقه ات حیف و میل بشه..

نیلوفر بدون اینکه از دستهای سیاوش که برای باز کردن کادو بالا پایین می رفت چشم بردارد گفت: مطمئن باش اندازه اش میشه!

پلیور نازک لیمویی رنگی از داخل کاغذ بیرون آمد. سیاوش با ذوق گفت وای من عاشق این رنگم..محشره..! دستت درد نکنه نیلو..

- خواهش می کنم بپوش ببین اندازته؟

سرش را به نشانه ی تایید تکان داد و پلیور را از روی پیراهنش تن کرد. درست اندازه اش بود.

نیلوفر بلند شد و جلوتر رفت تا یقه ی پلیور را مرتب کند..

چیزی گلویم را چنگ انداخت....حسادت بود؟ حسادت ویرانگر ترین حس دنیاست...

- حالا شد!

دوباره چرخی زد و همه تبریک بارانش کردند. نمی فهمیدم یک پلیور ساده مگر چقدر جای وارسی و نمایش دادن دارد که تمامش نمی کردند؟

زمان از آن به بعد به کندی می گذشت...بیشتر از قبل در خودم کز کرده بودم. دیگر حتی توان حرف زدن هم نداشتم. دلم شکسته بود..نمی دانم کسی کار بدی هم نکرده بود، فقط یکدفعه بی دلیل دیگر حوصله ی جمعشان رانداشتم.. نه حوصله ی الهام و حامد را که یکریز با هم کل کل می کردند و اگر در هر شرایط دیگری بود بهشان می خندیدم و در بحثشان شرکت می کردم، نه حوصله ی ارشیا را که دوربین به دست راه افتاده بود از تک تک لحظه های این جشن فیلمبرداری کند، نه حوصله ی نیلوفر را که از هر فرصتی برای حرف کشیدن و بودن با سیاوش استفاده می کرد..کارش درست بود یا غلط نمی دانم...فقط می دانستم من در آن شرایط بی دست و پا ترین و افسرده ترین و بدبخت ترین آدم روی زمینم....!

یکی از ساندویچ هایی را که خودم شب گذشته برای تولدش درست کرده بودم از ظرف بر داشتم رفتم گوشه ای ومشغول خوردن شدم. به خودم گفتم چه خنده دار! مثل این بچه دبستانی هایی که از همه قهر می کنند و با تغذیه شان می روند یک گوشه ی حیاط! نیلوفر را ببین! ببین چطور دور سیاوش می چرخد! ببین چطور با حرکات و حرف هایش نظرها را جلب می کند! کور هم اگر توی این جمع بود شیفته ی خودنمایی هایش می شد...چه برسد به سیاوش که...

سیاوش چشم از اینطرف و انطرف رفتن های نیلو برنمی داشت...درست نمی فهمیدم چه می کرد! ادای بازیگر نقش رومئو را درمی آورد که در آخرین تئاتر دانشگاه دیده بودیم. همه مسخ حرکات نرم و روانش شده بودند. من اما...با بدبختی، مسخ چشمهای سیاوش که با نیلو از این سو به آن سو کشیده می شد. ساندویچم را با بغض گاز می زدم...

حباب رویاها و خیال پردازی های آن شبم در کسری از ثانیه ترکیده بود...بچه گانه فکر می کردم که به من علاقه دارد وگرنه که آدم یکبار برمی گردد ببیند طرفش کجاست یا دل نگرانش بشود!

لعنتی!

لقمه ها از گلویم پایین نمی رفت...چشمهایم پر و خالی می شدند..

سیاوش توی آن گرما هنوز با پلیور لیمویی رنگش نشسته بود...

با صدای ارشیا از فکر و خیال بیرون آمدم.

- به به..ببین کی اینجاس..! سرکار خانوم لیلی بهتاش! یه جمله بگید به رسم یادگاری برای جناب سیاوش خان..

نگاهم را به لنز دوربینی که در چند سانتی متری صورتم قرار داشت انداختم.

بی اختیار خواندم:

خوش به حال تو..

که می پری..

راستی...

دوست قدیمی ات درخت را، با خودت نمی بری؟

ارشیا گفت: و یه آرزو؟!

به همه ی آرزوهای قشنگش برسه..

و لبخند زدم....

جشن تولد، توی فرهنگسرا، پاتوق همیشگیمان تا نزدیک های ساعت نه ادامه داشت.

بالاخره که همه به صرافت افتادند که ممکن است خانواده ها هم نگران شوند کم کم خودشان را تکان دادند.هرکسی از هر جا هرچیزی که به دستش میرسید برمی داشت تا سالن را تمیز کرده باشد. حامد و سیاوش با سر و صدا مبل ها را جمع و جور می کردند...الهام و نیلوفر ظرف و بشقاب های کثیف را می شستند، ارشیا ریسه ها و بادکنک ها را باز می کرد و من سعی می کردم با جاروی بلندی که از انباری پیدا کرده بودم کف سالن را جارو کنم. کارمان نزدیک به نیم ساعت طول کشید...بعد سیاوش دوباره از همه تشکر کرد و گفت که توی ماشینش جلوی در منتظر است که ما را برساند. البته که دنبال الهام همسرش می آمد. پس فقط می ماندیم من و حامد و نیلوفر و ارشیا...

که ان ها هم یکی یکی سالن را ترک کردند. من گفتم همه بروید چراغ ها را خاموش می کنم می آیم.

تنها که شدم با تمام توانم به کاناپه لگد زدم تا حرص و بغضم را خالی کنم...بیرون سیل آسا باران می آمد. صدای قطراتی که به سقف می خورد مثل تیراندازی یک دسته نظامی منعکس می شد....

گفتم خدایا دقیقا هدفت چیه ازینکه آدمو دلبسته و وابسته ی یکی می کنی که اصلا حواسش هم به تو نیست؟ بعد به خودم گفتم نه اینکه حواسش هم نباشه ها، بعضی وقتا اتفاقا خیلی زیادی هم حواسش هست! مثل تور تنگه واشی که ماه پیش رفته بودیم و به خاطر اینکه پام پیچ خورد از همه جدا شد و فقط مواظب من بود! مثل کلاس های کارگاهمون که همیشه صندلیش و میزاشت بغل دست من و تمام حواسش به کارهایی بود که میکردم...مثل وقتایی که لباس جدید می خریدم و با دقت در موردشون نظر می داد.....بعضی وقتا هم مثل امشب که با این بی توجهیاش یه خط قرمز می کشید به تمام امید و آرززوهای آدم و کارای قبلیه خودشو به راحتی کتمان می کرد و می برد زیر سوال!

دمدمی مزاج!

آره این بهترین توصیفه برای تو آقای سیاوش آزادروش!

خسته و کلافه راه افتادم طرف کلیدهای برق...سر راه کپه ی کاغذ کادوهای مچاله رو برداشتم که بریزم سطل که چشمم افتاد به کتاب خودم..

به کتابی که برای سیاوش خریده بودم..به هدیه ای که..!

چرا امشب اینطوری میشد!

انگار آب یخ ریختند روی سرم...

هیچوقت در عمرم انقدر تحقیر نشده بودم.. هیچوقت!

کتاب را از روی زمین،قاطی آشغال ها برداشتم و دوان دوان از در پشتی فرهنگسرا که به خیابان راه داشت بیرون زدم..

آب از سرتا پایم می چکید. موهایم خیس شده بود. گریه نمی کردم، نه! نمی دانم...یادم نمی آید.

کتاب را زده بودم زیربغلم و با قدمهایی عصبی جلو میرفتم..

باران به صورتم شلاق میزد.

حتما نگرانم شده اند تا حالا! چه فرقی می کند؟ نگرانی شان را می خوام چکار وقتیکه هدیه ام را بین آشغال ها پیدا می کنم و او حتی حاضر نیست پلیور خوشرنگش! را از تنشش در بیاورد..

خیابان نیمه خلوت و تاریک منتهی به خانه مان را که به انتها رساندم ساعت نزدیک به یازده بود..یادم افتاد که امشب سه شنبه است و حتما حاج اقا هم خانه است...خواستم برگردم بروم خانه ی یکی از بچه ها که جز الهام و نیلوفر کسی را پیدا نکردم که حتی بابت شب ماندن در خانه ی او بازخواست نشوم. چاره ای نبود. فقط می دانستم عواقبش حتما زیاد است،کتاب را محکم تر چسبیدم و پا تند کردم تا زودتر برسم. جلوی در خانه ماشین حاج آقا را دیدم. موهایم را سرسختانه فرو بردم زیر شال و سعی کردم آستین هایم را پایین تر بکشم. کلید را که توی در ورودی حیاط انداختم در خود به خود باز شد و امیر حسین و مادرش جلویم ظاهر شدند. با خودم گفتم امشب افتاده ای روی دور بدبیاری.

نمی دانم شکل و ظاهرم چقدر گویای حالم بود که فاطمه خانم آنطور هول کرد. زد روی صورتش.

- خدا مرگم بده! لیلی جان، مادر این تویی؟

سلام دادم و سعی کردم به تبعیت از پسرش که سرش را به سینه چسبانده بود چهره ام را پنهان کنم.

خانواده ی شاکری یعنی امیرحسین و مادرش چند سالی می شد که مستاجرمان بودند. در واقع مستاجر ما که نه، یک جورهایی مهمان حاج آقا محسوب می شدند. طبقه ی دوم را با اجاره ی نصف آنچه که باید می پرداختند صاحب بودند. و نسبتشان با ما اینجوری می شد که فاطمه خانم بچه ی دختر عموی حاج آقا بود. از تمام خاندانشان فقط این دونفر من و مادر را می شناختند و آن هم حتما با حق السکوت و ریش گرو گذاشتن که جایی این راز را! برملا نکنند.

گفتم: شما کجا تشریف می برید این وقت شب؟

گفت خواهر زاده ام فارغ شده میریم بیمارستان..

- مبارک باشه، به سلامتی..

- زنده باشی دخترم.تو این بارون کجا بودی آخه تو؟! عین جوجه خییس شدی داری میلرزی..

و کف دستش را محبت آمیز به صورتم کشید.

گفتم تو فرهنگسرا بودم با دوستام داشتیم کار انجام می دادیم..

گفت دخترم این دوست و رفیق بازی های دانشگاه رو بریز دور! ببین مادرتم طفلک دل خوشی از این فرهنگسراتون نداره، واست یه شری آخر درست میشه

توی دلم گفتم درست شده! خبر نداری مادر..!

مثل همیشه در تایید حرفهایش مطیعانه سر تکان دادم... زندگی در تمام این سال ها بهم یاد داده بود که جر و بحث کردن با جماعتی که طرز فکرشون نه تنها کاملا متناقض با فکر توه بلکه افکار تو رو هم رد می کنن یه کار کاملا بیهوده و اعصاب خرد کنه، در این جور مواقع برای حفظ احترام و حرمت ها معمولا باید یکی از طرفین در ظاهر کوتاه میومد. و من ازاونجایی که کوچکترین بودم و سنگرم خالی همیشه می بایست کوتاه میومدم تا سرکش و یاغی و بی تربیت خطاب نشم...!

چند دقیقه ای دیگر هم همانطور جلوی در ورودی یک لنگه پا، معطل ایستادم تا خوب نصیحت بشوم و شیرفهم که این دوست و رفیق بازی های دانشگاه به درد نمی خورد و آبروی یک دختر را به خطر می اندازد و همین دوست ها هزار دام برایم پهن می کنند و...آسمون و ریسمون هایی که بهم بافته شد.

بالاخره با شنیدن اظهار ندامت و پشیمانیم کوتاه آمدند و رفتند.

یک ربعی هم دم در معطل شده بودم.

خیس و تلیس خودم را انداختم توی آسانسور. قیافه ام در آیینه ی مقابل زیاد از حد مضحک به نظر می رسید. خسته و زار..توی آن مانتوی رنگ و وارنگ گل و گشاد که تا زیر زانوهایم می رسید و حالا آب خورده به بدنم چسبیده بود...لعنت به این هارمونی چشم نواز رنگ ها!

شالم روی سرم کج و موهای وز کرده ام روی پیشمانی ام ولو شده بود.همان خرده آرایشم هم با باران شسته شده بود و لکه های سیاه زیر چشمهایم حسابی توی ذوق میزد. با پشت استین چند بار صورتم را پاک کردم...

واقعا چه چیزی در وجود من بود که می توانست سیاوش را به خودش جذب کند؟ هر مزیتی که داشتم آدم هایی مثل نیلوفر که دور و برش کم هم نبودند صد برابرش را داشتند.

چشم های درشت؟! اینکه کاری ندارد، با یکم گریم و آرایش می شود بهترین چشمهای دنیا را درست کرد.

بینی کوچک؟ خب این را هم می شود عمل کرد.

اما چیزهایی را که آن ها داشتند من نداشتم و نمی توانستم به دست بیاورم. شیطنت، روحیه ی شاد و سرزنده، اجتماعی بودن، خوش سر و زبانی،اعتماد به نفس،آزادی.

- طبقه ی ششم...

توی دلم گفتم گوینده ی آسانسور چه صدایی دارد. کاش لااقل صدایم شبیه به این بود.

بعد یکدفعه از خودم بدم آمد که انقدر غرق حسرت شدم و به ترک دیوار هم غبطه می خورم. یاد حرف مادر افتادم که همیشه می گفت وقتی خدا یه چیز بهت نمیده مطمئن باش از یه جا دیگه خیلی بهترشو بهت میده...، از ناشکری کردن همیشه بدم می اومد. اما امشب....رفتار تحقیر کننده ی تک تکشون باعث شده بود توی وجودم دنبال ضعف هایی بگردم که شاید به چشم اون ها میومد و به چشم من نه! گفتم خدایا به داده هات و نداده هات شکر..!

رسیدم پشت در. بسم الله گفتم و آروم جوری که فقط مادر بشنود چند تقه زدم به در.

صدای قدم های سنگینی آمد.

و در باز شد. حاج آقا دستش را گذاشت روی چارچوب و راهم را سد کرد.

خودم را جمع و جور کردم و سرم را انداختم پایین.

- ساعت همراهت نبوده یا صلاح دونستی که همراهت نباشه؟!

می دانستم باز هم مثل همیشه که بازخواست می شدم زبانم می گیرد و به من من کردن می افتم یا اینکه بی جهت لبخند می زنم...و همین حرکات غیر طبیعی باعث می شود طرف بیشتر شک کند و دیگر حتی حرفت هم راست باشد باورت نکند.

با لکنت زبان گفتم: کــا...کـارم..تو..تو فرهـنگ..فرهنگ سرا...طول..کــشید..

- دقیقا کدوم کارت تو فرهنگسرا طول کشید؟! بگو بخندها و جلف و جفنگ بازی هاتون یا چیز دیگه؟!

مادر را دیدم که از پشت دست حاج آقا را گرفت تا او را از چارچوب بیرون بکشاند.

با صدای آرامش بخشی که می دانستم پشتش پر از بغض و کینه است گفت: اجازه بدید بیاد تو حاج آقا، بعد میشینیم با هم حرف میزنیم.

- جای همچین آدم سرخود و ولگردی تو این خونه نیست.

پشتم لرزید. آب گلویم را به زحمت فرو دادم و ملتمسانه زل زدم به مادر. که گفت: اجازه بدید بیاد تو حرفشو بزنه توضیحشو بده اگه بیجا گفت بیرونش کنید.

چه آرامش اعصاب خرد کنی توی کلمه هایش موج می زد.

هرچه که بود روی حاج آقا تاثیر گذاشت. نرم شد. پوفی کرد و دستش را انداخت اما از جایش تکان نخورد. همانطور آب چکان و سر به سینه چسبیده ومظلوم عالم به زحمت از کنارش رد شدم و رفتم داخل.خانه گرم و روشن بود و مثل همیشه مرتب و تمیز. گرم و راحت..بوی خوش غذا توی فضا پیچیده بود. دلم ضعف می رفت....به خاطر لباس های خیسم نمی توانستم روی مبل های شیری رنگ مورد علاقه ی مادر بشینم..به ناچار در نزدیکترین محل به شومینه سرپا ایستادم...

اگر جرات و جسارتش را داشتم حتما می دویدم به اتاقم در را هم از پشت قفل می کردم تا مجبور به جواب دادن های دروغین نباشم...

حاج آقا در را با سرو صدا کوبید به هم.

آمد مقابلم سفت و سخت ایستاد. می دانستم آنقدر عصبیست که حتما صورتش قرمز شده و شاید رگ گردنش هم می زند. هرچند سرم آنقدر پایین بود که جز زیرشلواری راحتی اش چیز دیگری نمی دیدم.

گفت: خوب...؟!

گیج و منگ نگاهش کردم..

پرسید: داشتی در مورد فعالیت هاتون توی فرهنگسرا ی ناکجا آبادتون می گفتی...

مادر پشت سر شوهرش با بغض ایستاده بود و نگاهم می کرد. چشم های غمگینش کمی نیرو و توان از دست رفته ام را بازگرداند. به زحمت گفتم: قراره تا چند وقت دیگه نمایشگاه بزنیم....داشتیم..داشتیم کاراشو..انجام می دادیم...سرمون گرم شد..بعد...بعد..دیگه متوجه گذر زمان نشدیم...

- همین؟!

- مع....معذرت میخوام...دیگه تکرار نمیشه..

- معذرت خواهیه تو آخه چه دردی از من و مادرت دوا میکنه وقتی آبرومونو ریختی؟! مگه تو بی سر و صاحابی؟ مگه بی خانواده ای؟! مگه..؟! استغفرالله...

چشمهایش را بست و نفس عمیقی کشید.

- با من لج کردی؟ میخوای منو اذیت کنی؟! نقطه ضعفم و فهمیدی می خوای آزارم بدی؟!

- نـه..نه..به خدا..

- قسم خدا رو نخور

- چشم...

اخم هایش را کشید توی هم. از من فاصله گرفت..چند بار عرض پذیرایی را رفت و آمد. پاهایم در اثر حرارت شومینه زق زق دردناکی می کرد.

گفت: چه کردم مگه باهات؟! کم گذاشتم تا به امروز؟! زیر پر و بالت و نگرفتم...بلد نبودم درست پدری کنم واست تا جای اون پدر معتاد بی غیرتت و پر کنم؟! آبرو نخریدم برات که حالا داری آبروم و تو در و همسایه و کوچه خیابون میریزی؟!

چندمین باری بود که توی تمام این سال ها این بحث وسط کشیده می شد. داستان کارهای کرده و نکرده و منت گذاشتن ها سر همدیگر و به رخ کشیدن یک پدر بی غیرت و معتاد که بعد این همه مدت معلوم نبود اصلا مرده است یا زنده...

بغضم را سر سختانه فرو خوردم. مادر نشسته بود روی مبل و پیشانی اش را به دستش تکیه داده بود. شاید هم گریه می کرد. نمی دیدم.

گفتم: شما در حق من هیچ وقت از هیچی کم نذاشتید ازتونم ممنونم که توی تمام این سال ها برای من و مادرم آبرو خریدید...منم بهتون قول می دم که هیچ کار خلاف شرعی انجام نمی دم که به ابرو و اسم و رسمتون لطمه ای وارد شه...

- دیگه میخواستی چی کار کنی که نکردی دختر؟! ساعت یازده شب وقت اومدنه خونه اس؟! ببینم شبایی که منم نیستم همین ساعت ها میای یا نه، شاید اصلا نمیای! امشب که می دونستی من هستم تازه این ساعت خودتو رسوندی...

مادر دخالت کرد: نه حاج آقا، لیلی همیشه هوا تاریک نشده خونه اس...

- حتما مثل امشب!

شمشیر را از رو بسته بود و نه من و نه مادر هیچ کدام حریفش نمی شدیم. با صدایی آهسته گفتم: من براتون توضیح دادم که دلیل دیر اومدنه امشبم چی بود بازم اگه باور ندارید، اگه فکر می کنید دارم دروغ میگم،...

نتوانستم جمله ام را تمام کنم. صدایم لرزید و اشکم سرازیر شد.

نگاه سرزنش باری به صورتم انداخت و به عنوان آخرین حرف گفت: از این به بعد چه من باشم چه نباشم قبل از تاریک شدن هوا خونه ای!

این را گفت و با حالت قهرآلودی به سمت اتاقش راه افتاد.

مادر از من سرشکسته تر بود. خوب می دانستم که چقدر بازخواست شدن من جلوی حاج اقا اذیتش می کند. همیشه ازم می خواست بهانه ای دست شوهرش ندهم که عاقبتش بشود منت شنیدن ها و نبش قبر خاطرات. اما حاج آقا هربار سر هر مساله ای حتی جرئی ترین چیزها از به رخ کشیدن پدر واقعی ام دریغ نمی کرد....

مادر با نگرانی و بغض نگاهم می کرد. کوله ام را باز یکوری روی شانه ام انداختم و با قدمهایی افتان و خیزان از پله ها بالا رفتم...بعد از تمام اتفاقات آن شب وحشتناک به اتاق تاریک و آرام خودم احتیاج داشتم.....!

اتاقم متفاوت با تمام قسمت های آن خانه و باز هم جزء اکثریت مواردی بود که حاج آقا نمی پسندید و همیشه با اکراه نگاه می کرد. دیوارها را یکسر تا سقف سیاه و سرمه ای رنگ کرده بودم و عکس هایی که در این یک سال انداخته بودم در و دیوارها را پر کرده بود. چیزی شبیه تاریک خونه!

خودم را انداختم روی تخت. دستهایم را گذاشتم زیر سرم و زل زدم به عکس ها، دلم می خواست به همه چیز فکر کنم، به همه چیز درست فکر کنم، آنطور که باید...اما خیلی زودتر از آنکه حتی تصورش را هم کنم با همان لباس های خیسی که به تن و بدنم چسبیده بود به خواب رفتم.....

مادر لباس ها را گذاشت روی میز اتو... با دلخوری گفت: می خواد زن و بچه هاشو ده روز ببره مشهد، زیارت اما رضا..!

دوربین را توی دستم چرخاندم و با حواس پرتی گفتم: واقعا؟ ده روز؟!

با شک و تردید پرسید: چیه؟ خوشحال شدی؟

سریع گفتم: نه! وا..چه حرفیه که میزنی مامان!

رویش را از من گرداند. گفت: حسرت یه مشهد رفتن، زیارت رفتن مونده رو دلم.. من که بخیل نیستم خوش به سعادتشون که دارن میرن، ایشالا خدا بیشتر بهشون ببخشه..ولی آخه انصافه؟ ما هم آدمیم! دلمون پوسید تو این خونه، یه شام بیرون، یه خرید، یه مهمونی...دلم واسه ماه منیر لک زده، طفلک هربار زنگ میزنه گریه امون حرف زدن بهش نمیده!

چی بگم؟ سرم را با تاسف انداختم پایین و او باز هم ادامه داد...از زمین و زمان نالید و آه کشید و مقایسه کرد و حسرت خورد. حسرت اینکه حاج آقا برای آن یکی زنش چقدر وقت و حوصله می گذارد و چقدر برای خوشحال کردنشان سعی و تلاش می کند، اما به ما که می رسد...همه اش جنگ و دعوا و سرزنش و توبیخ و تنبیه است.

گفتم مامان جان، توبیخ و تنبیه و سرزنش و اخلاق تندش واسه اینه که من بهونه دستش میدم و کارایی و که دوست نداره انجام می دم...برای همین دلخور میشه و بحث و جدل پیش میاد. در مورد مسافرت رفتنم

، خودتو ناراحت نکن..قرار شده یکی از استادام واسم یه کاری جور کنه تو یکی از آتلیه ها،...

نگذاشت ادامه ی حرفم را بزنم. اخم هایش را در هم کشید و تند گفت: دیگه نزنی از این حرفاها..! حاج آقا خوشش نمیاد..بهش برمی خوره یه وقت.

چرا؟

خوشش نمیاد دختر بره سرکار، اونم تو این جور جاها..

پوزخندی زدم و سرم را انداختم پایین، توی دلم گفتم خب حاج آقا خوشش نمیاد دیگه!

نمی توانم بگویم زندگی بدی داشتیم، نه! خوب بود، همیشه پول زیر دستمان بود و هرچیزی که نیاز داشتیم در چشم بهم زدنی فراهم می شد. حاج آقا از پول برایمان کم نمی گذاشت. هیچ وقت نشد بگوییم فلان لباس فلان غذا فلان وسیله و او نه بیاورد! اما بعد از چند سال چیزهایی را در زندگیمان کم دیدیم که سوای پول بود. مثل توجهاتی که مادر انتظار داشت باشد و نبود!اینکه در حقیقت نقش پدری اش را تمام و کمال برای من بازی کند. اینکه در نقش شوهری اش برای مادر هیچی کم نگذارد....

اما هم من هم مادر می دانستیم چنین چیزی تقزیبا محال است! چرا که حتی اگر قرار به تقسیم عادلانه ی محبت و وقت و توجه می شد سهم بیشتری به همسر اول و بچه های تنی اش می رسید تا مادر من که باشد همسر دوم و منی که فرزند ناتنی اش محسوب شوم.

چهار سال بیشتر نداشتم. مادر چمدان زهوار در رفته ای را گرفته بود دستش و پشت سرم لک و لک کنان می آمد. هر از چند گاهی سیخونکی حواله ام می کرد که پا تند کنم. من از جلو و او از عقب. بی پناه و سرگردان و آواره فقط می رفتیم. آن روزها دیدم به این دنیا یک چیز دیگر بود به جای اینکه معنای هق هق زدن های خفه ی مادری که پشت سرم می امد را بفهمم محو دانه های شش گوش و پشمکی برف بودم که روی هوا تاب می خورد و پایین می آمد. نمی فهمیدم بعد آن همه قهر و دعوا و کتک کاری ها از خانه بیرون زدنمان چه معنایی دارد. فقط وقتی به مادر گفتم سردم شده برگردیم خانه و با گریه گفت دیگر هیچ جا برای رفتن نداریم فهمیدم دعوای این بارشان از همیشه جدی تر است. ترسیدم. قدم هایم را کند کردم و چسبیدم به چادرش. دندان هایم از سرما بهم می خورد...

روز بدی بود. روز سردی بود. روز وحشتناکی بود...

هرچه می رفتیم تمام نمی شد. مادر برخلاف دفعه های قبل مرا به هیچ جا نمی رساند. حتی بغلم هم نمی کرد که درد پاهایم کم شود. او گریه می کرد و من هم اشک ریزان به دنبالش...

گفتم بریم خونه ی عمو منصور؟

جوابش منفی بود. فهمیدیم دیگر دختر عمویم بهاره، که همبازیه همیشگی ام هم بود نخواهم دید...

از دیگر ندیدن او بیشتر غصه می خوردم تا بی پناهیمان..

گفتم بریم خونه ی دایی رضا؟

دستم را کشید و برد به سمت دیگری...

دایی رضا با خوشرویی راهمان داد. من خوشحال بودم و مادر بیشتر شرمنده و خجالت زده سربه زیر که دلیلش را نمی فهمیدم. دایی مدام به مادر تشر می زد که چرا زودتر از این ها جان خودش و من را نجات نداده؟ چرا انقدر به خودش عذاب داده و تحمل کرده؟ اصلا چرا از اول که همه مخالف این وصلت بودند پایش را توی یک کفش کرده و با لجبازی پیش رفته که حالا به این وضع دچار شده...مادر باز اشک می ریخت. رویش را زیر چادر پنهان کرده بود..با خودم گفتم چه عجیب، از برادرش هم رو می گیرد..!

از شدت پا درد و خستگی همان جا کنار بخاری خوابم برد..

یک فصل آمد و رفت و ما هنوز در خانه ی آن ها بودیم. زندایی معصومه آدم خوبی بود فقط کمی بدعنق و بی حوصله بود. شاید هم از این بابت که بچه ای نداشتند و خانه همیشه سوت و کور بوده اعصاب و حوصله نداشت. مادر سعی می کرد برای اینکه از باز زحمت هایمان کم کند کاری در آن خانه انجام دهد. هر روز حوض را می شست.حیاط را آب و جارو می کرد لباس های چرک و کثیف را می شست و نمی گذاشت ظرفی نشسته باقی بماند بیشتر نهار و شام ها پای مادر بود. زندایی معصومه فقط می نشست دست به سینه و بدعنق نگاهش می کرد. آن روزها خیلی حوصله ام سر می رفت. مادر از ترس اینکه مبادا شیطنت های من کلافه شان کند تکان که می خوردم چپ چپ نگاهم می کرد...انگار که پرنده ای را به بند کشیده باشند اجازه ی جم خوردن نداشتم، تا زمانیکه دایی به خانه بیاید وقتی او می آمد همه چیز به طور محسوسی تغییر می کرد. حتی رفتارهای همسرش با ما!

دایی مرا بغل می کرد تاب می داد با هم قایم موشک بازی می کردیم توی حیاط برایم از درخت گردویشان می چید و با دست های خودش پوست می کند و در دهانم می گذاشت..... من برایش شده بودم جای بچه ای که هرگز نداشت. خوشیه نداشته اش را تقدیمش کرده بودم. حسی که از بغل کردن و مواظبت کردن از من داشت همان حسی بود که به خاطر نداشتنش تا چند وقت پیش می خواست زنش را طلاق بدهد.

زندایی معصومه هرگز نمی توانست بچه دار شود.

این را بعدها از مادر فهمیدم و اینکه از همین حس و حال دایی رضا ترسید و آنقدر بدرفتاری و بدعنقی کرد تا یک روز کاسه ی صبر مادر لبریز شد. چمدان زهوار در رفته ی ابی رنگمان را که نه سبک تر شده بود نه سنگین تر زیر بغل زد، دست مرا گرفت و بی خبر از دایی رضا از خانه شان زدیم بیرون.

باز شدیم آواره و سرگردان این شهر...

با پس انداز کمی که در این چند ماه از داده های دایی رضا داشتیم یک اتاق کوچک و نمور در محله ای اجاره کردیم. اتاق در حقیقت انباری یک خانه باغ درندشت بود. و صاحب خانه پیرزن فرتوت و سن و سال داری که صبح تا شب با آن عینک ته استکانی اش می نشست روی صندلی تابی اش و بلند بلند از روی قرآن می خواند. بعد از چند هفته که دختر همان پیرزن فهمید مادر دنبال کار می گردد گفت بهتر است توی همین خانه که هستیم به مادرش رسیدگی کنیم و پخت و پز و رفت و روبش پای ما باشد او هم از نظر مالی تامینمان کند و زیر پر و بالمان را بگیرد.

مادر ذوق زده گونه هایش گلگون شد و گفت چه کاری از این بهتر...و ما شدیم نگهبان و باغبان و سرایدار و آشپز و پرستار آن خانه باغ.

پیرزن سه تا بچه داشت. دو تا پسرهایش که خارج بودند و ما هرگز ندیدم. این دختر و داماد و سه نوه ی دختری اش که فقط همین ها سر می زدند و از مادربزرگشان خبر می گرفتند.

روزهایی که قرار بود بیایند، از چند وقت قبل ترش مادر خبردار می شد و همه جا را برق می انداخت،با سلیقه و وسواس گونه غذا می پخت و باغچه ها را سروسامان می داد...همه چیز مهیا می شد تا فقط دختر و داماد و نوه ها تشریف فرما شوند.

از همان شش، هفت سالگی حسادت و حسرت را مزه کردم. وقتی که مادر دستور می داد باید در انباری خانه باغ حبس بمانم و تا رفتن مهمان ها اجازه ی بیرون آمدن ندارم.

مبل می گذاشتم زیر پایم می رفتم بالا تا از لای پنجره ی نرده کشی شده لباس های رنگ و وارنگ و کفش های ورنی و زیبای نوه ها را ببینم. دو تا دختر بودند و یک پسر. همه شان موهای شانه زده و کفش و لباس های نو. با اسباب بازی های رنگ و وارنگی که هر دفعه بغل می زدند و می آوردند کنار حوض بازی می کردند...

در همان آمد و رفت ها حاج آقا، داماد پیرزن را هم بیشتر می دیدیم. مرد محترمی بود همیشه سربه زیر و آرام گوشه ای می نشست و زیر لب ذکر می گفت. مادر برایم تعریف کرد حجره دار خوشنام وپولدار بازار است، مومن و امین مردم، همه به پاکیه سرش قسم می خورند، همه به ایمان و مرامش غبطه می خورند..... با مادرم با محبت و احترام برخورد می کرد..حتی بعد از چند وقت لباس و عروسک هایی هم برای من خرید و یک روز که نه زنش بود و نه بچه هایش به دست مادر رساند..

.به ما می رسید. انگار اولین کسی بود که بعد این همه مدت ما را می دید.

و من را..! من را که در حسرت یک نوازش پشت میله های انباریه خانه باغ کز کرده بودم..

دنیایم عوض شد...قشنگ تر شد.. با کادوها و لباس ها و خوراکی های جوروواجوری که به دستم می رسید...چه می دانستم دنیا چه خبر است!

هدیه هایم را با ذوق می گرفتم. حاج آقا دست محبت می کشید به سرم و آرام می گفت پیش مادرت تعریف من را هم بکنیا...!

و من بی خبر از همه جا تا چند روز آویزان گردن مادر می شدم که حاج آقا چقدر خوب است چقدر مهربان است چقدر دوست داشتنیست چقدر دست و دلباز است...

چند وقت بعد سر و کله ی بابا پیدا شد. نمی دانم از کجا...

انگار ردمان را گرفته بود. پول می خواست. مادر از ترس آبرویش هرچه داشت به او داد تا برود...

رفت و چند هفته بعد دوباره برگشت...باز برای پول. مادر گفت ندارم..ببین جیبم و! دیگه ندارم...!

گفت پس لیلی رو میدی من ببرم! یادت که نرفته! من هنوز پدرشم!

مادر گفت نمیدم..!

در و بست و پرید اومد تو انباریه خونه باغ. بی هوا بغلم کرد. بدنش یخ کرده بود و می لرزید..

گوشهایم را با دستش گرفته بود تا صدای عربده کشیدن های بابا رو توی کوچه نشنوم. صدای تهدید هایی که تن خودش را می لرزاند...

از پس آن رسوایی که به بار آمد، دختر پیرزن که به ما جا و کار داده بود، جوابمان کرد.

گفت آبرو داریم توی در و همسایه. پیرزن آرامش می خواهد...

مادر بی چون و چرا قبول کرد فقط یک هفته مهلت خواست تا باز بگردد و اتاقی پیدا کند.

یک هفته همان و گریه های هر شب مادر از پیدا نکردن جا و کار همان.

و در همان روز ها باز حاج آقا پیدایش شد. باز محبت های بی حد و اندازه اش شروع شد و مادر را بیش از پیش زیر دین لطف و بخشش هایش گذاشت.

پنهانی از زن و بچه اش برایمان خانه ای اجاره کرد، خواست بی سروصدا آنجا ساکن شویم..

من خوشحال بودم، ازینکه یک خانه ی جدید را صاحب می شویم که هم برای خودش آشپزخانه دارد هم حمام و دستشویی. نه کسی نهیب می زد که ساکت بشین نه پنجره های میله داری داشت که از پشت آن حسرتزده کسی را نگاه کنم. دیگر حسرت نمی خوردم، چرا که حالا همه چیز را، هرچیزی که از ذهنم حتی خطور می کرد حاج آقا در چشم برهم زدنی می گرفت و به خانه می آورد.

مادر اما نمی دانم چرا همیشه بغض داشت. همیشه سر سجاده ی نمازش با خدا راز و نیاز می کرد و اشک می ریخت. طللب بخشش می کردد. التماس می کردکه به آتش جهنم دچار نشود.

پیر و پیغمبر را شاهد می گرفت که جز این راهی نداشته...مرا نشان شخصی نامرئی در آسمان می داد و می گفت ببین! این بچه بی پناه توی خیابان یخ می زد، از سرما می مرد، جان بچه ام را نجات دادم...!

خلاصه که ما صاحب خانه و زندگیه جدید شدیم با قول اینکه بی سرو صدا سرمان را بدهیم به کار خودمان و با کسی هم آمد و رفتی نداشته باشیم. حاج آقا دیگر به مادر اجازه نداد دنبال کاربگردد. گفت دوست ندارم ناموسم برود جلوی محرم و نامحرم کار کند و مادر نمی دانم از سر رضایت بود یا که اجبار از تکاپو برای کار پیدا کردن هم افتاد.....حاج آقا مرا فرستاد به مدرسه مثل بچه های دیگر، مثل هم سن و سالان خودم بغل دستشان نشستم و با افتخار کیف و مانتو و دفترهای رنگ و وارنگم را نشان دادم. گفتم پدرم، یعنی حاج آقا هر شب که به خانه می اید دستش پر است، برای من یک چیزی می خرد می آید!

حتس بعضی وقتها دوماه یا بیشتر هم می آمد پیشمان می ماند.

همه چیز در ذهن و دنیای کودکانه ی من خوب بود. همه ی چیزهایی که دلم می خواست باشد و مهیا می شد. اما می دانستم نظر مادر با من فرق دارد. هر از گاهی به من می گفت: این ها آرامش قبل از طوفان است حالا می بینی! مفت و مسلم جهنم را برای خودمان خریدیم.

و جهنم آنوقتی بود که زن اول حاج آقا پی به وجود ما می برد که برد. دو سال بعد از آنکه صاحب خانه و زندگیه جدید شده بودیم.

به قول مادر تشت رسوایی مان از بام افتاد.

یک روز دیدیم دختر پیرزن که اسمش طاهره خانم بود چادر را سفت کشیده سرش و جلوی در خانه ایستاده. مادر رنگش مثثل گچ دیوار سفید شده بود و بنای لرزیدن گذاشته بود.

اما برخلاف تصوری که توی ذهنمان بود طاهره خانم آمد توی خانه خیلی متین و موقر نشست و با مادر صحبت کرد.

گفت می دانم از سر بدبختی و نداری دست به چنین کاری زدی. میدانم احتیاج و نیاز بوده مه تو را وادار به این کار کرده اما خدا را خوش نمی آید که زندگیه مردم را سیاه کنی و زن و بچه ی مردم را بدبخت. گفت می داند شوهرش مرد خَیِریست و در راه خداست که ما را سرو سامان و جا و پناه داده اما بهتر است بی آبروریزی خودمان را جمع و جور کنیم و برویم گم و گور شویم....

این ها را گفت و رفت. باز هم ما ماندیم و فرصت یک ماه ای برای پیدا کردن جا و کار.

مادر سعی کرد در این یک ماه به روی حاج آقا نیاورد تا او از قضیه ی فهمیدن زنش و اولتیماتومی که به ما داده شده بود تا بی خبر زحمت را کم کنیم با خبر نشود. به من هم سپرده بود لام تا کام حرف نزنم. اما این بار من بودم که همه چیز را خراب کردم. من بودم که در عالم کودکی ام تمام ان رفاه و شادیه زندگی را که تازه دوسال بود تجربه کرده بودم از دست رفته می دیدم. نمی خواستم دوباره باچمدان آبی رنگمام اواره ی شهر و کوچه شویم...پس به حاج آقا همه چیز را گفتم!

اول کمی هول کرد، باورش نمی د که طاهره خانم فهمیده باشد، بعد مادر را سزنش کرد که چرا چیزی در مورد این موضوع به او نگفته و بعد در فکر فرو رفت تا چاره ای پیدا کند.

ضمن آنکه من هم از لو دادن این قضیه کتک مفصل و پر از حرصی از مادر خوردم.

حاج آقا یک ماه نشده باز پنهانی و به قول خودش بی سروصدا انتقالمان داد به جایی دیگر از شهر.

این بار به یک محله ی بالاتر، به یک ساختمان بزرگتر و شیک تر، به یک جای دنج تر و زیباتر..

و از آن روز به بعد همانجا ماندیم و دیگر خبری هم از طاهر خانم نشد.

من و حاج آقا رابطه مان با هم خیلی خوب بود. خودش که می گفت مرا قد بچه هایش دوست دارد...

من هم دوستش داشتم...بی عاطفه که نبودم. سنگ هم اگر بود از آن همه محبت و توجه مهری به دلش می نشست..علاوه بر اینکه کم سن و سال هم باشد..اما نمیدانم از کی؟ نمی دانم از کجا و چند سالگی بود که اولین بار با هم بحثمان شد..من شاید اولین بار همان زمانی باشد که خواست مرا بنویسد کلاس قراان و من یرباز زدم، یا آن وقت که گفت باید توی خیابان چادر سر کنم و من توی رویش ایستادم..یا نمی دانم..شاید وقتی که گفتم می خواهم بروم رشته ی هنر و عکاسی و او خونش به جوش امد...

گرچه بده و بستانی سر این قضیه راه انداخته بودیم و الاکلنگوار گاهی او کوتاه می امد و گاهی من اما دیگر افتاده بودیم روی دور لج و لجبازی و تلافی کردن. مادر پریشان احوال خون خونش را می خورد نمی دانست طرف مرا بگیرد یا آقا بالا سرش را.

این جمله دیگر شده بود ورد دهنش که هفته ای یک بار توی گوش حاج آقا می گفت: غلط کرد، بچگی کرد، شما ببخشید...

و من باز بخشیده می شدم.

از همان وقتها یعنی سه چهار سال قبل، آمد ورفتش به خانه مان کم شد فقط دو روز در هفته می آمد که ان هم روزهای مشخص و از پیش تعیین شده ی سه شنبه و چهارشنبه بود...

به غیر از آن دیگر نمی دیدمش...

حالا این من بودم که از غیبت های طولانیش شکر می کردم. به خاطر آزادیه بیشتری که به دست می آوردم...به خاطر ارامشی که در نبودش داشتم..چرا که به جز آن دوشب می توانستم ماهواره ببینم یا با صدای بلند آهنگ گوش کنم یا با بچه ها برویم فرهنگسرا و شام بیرون و...

مادر که می دید از بازجویی ها و محدودیت های حاج آقا چقدر زجر می کشم وقتی که نبود کمتر سر به سرم می گذاشت یا کاری به کارم داشت. به قولی به هر دو طرف باج می داد و هر دو سنگر را برای برقرار کردن آرامش و صلح حفظ کرده بود...

اما خودش شده بود کودکی های من پشت میله های پنجره ی خانه باغ..

با همان چشمان حسرت بار و همان حسادت ها...

من که خیره بودم به مادیاتشان و مادری که حالا با بغض خیره مانده بود به معنویاتشان...!

ثل روز روشن بود که خانواده ی اولش را به ما ترجیح داده و سرگرم شده...و ما، یعنی من و مادر مثل همان روزهای بی سرپناهی منتها این بار با فرق اینکه سقفی بالای سرمان داریم تنها شده بودیم.

فصل دوم

از ماشین که پیاده شدم، حامد و نیلوفر را دیدم لبه ی باغچه های محوطه، که گرم حرف زدن بودند. با دیدنم بدو از جا بلند شدند و به سرعت طرفم آمدند. درها را قفل کردم و با سر بالا و قیافه ای گرفته بدون آنکه محلشان بدهم راهم را به سمت دانشکده پیش گرفتم.

بعد از قضیه ی آن شب سرمای سختی خورده بودم. دو روز کامل در تب بالا و بالاخره که برای سومین روز توانستم سرپا شوم و خودم را به دانشگاه برسانم لپ های گل انداخته و صدای گرفته و بینی قرمزم شاید گواه همه چیز بود.. دستمال را از صورتم جدا نمی کردم.

حامد چند باری صدایم کرد.

لیلی...لیلی خانوم...

با خودم گفتم بسه هر چقدر تحقیرم کردین و دستم انداختین..! دیگه بهتون اجازه نمی دم...

نیلوفر بازویم را به شتاب کشید چرخی خوردم و مقابلش قرار گرفتم..

با عصبانیت گفت: چرا گوشیتو جواب نمی دی سه روزه!؟! ؟!

جوابش را ندادم.

حامد هم پشت بندش گفت: چرا اینجوری می کنی لیلی؟ یعنی چی این کارا؟! اون کار اون شبت چه معنایی میداد که یهو بی خبر گذاشتی رفتی؟! سیاوش انقدر ناراحت شد..!

با شنیدن اسم سیاوش باز ضربان قلبم بالا رفت اما خودم را از تک و تا نینداختم. حتی در نگاه کردن به صورت هایشان امتناع می کردم! زل زده بودم به در ورودی و بچه هایی که تک و توک مشغول چانه زدن با حراست بودن. گفتم چه شانسی آوردم امروز که از ان مانتوهای مورد قبول حاج آقا پوشیدم وگرنه باز نیم ساعتی باید جلوی حراست منتظر می شدم...

نیلوفر با صدایی که لحظه به لحظه بلندتر می شد گفت: اگه از چیزی ناراحتی، اگه رفتاری از ما اذیتت می کنه، اگه کاری کردیم که دلخور شدی خب بگو....! بگو حلش می کنیم این بچه بازیا و قهر کردنا دیگه به سن و سال ما نمیاد..!

توی دلم گفتم قهرم کنم که واسه تو یکی اصلا بد نمی شه..!

حامد گفت خراب کردی تولد سیاوش و! نه با اون کاغذ رنگی ها و از حال رفتنت..! با این حرکات غیرمنطقیت.! تا دوساعت از نگرانی و دلشوره داشت تو خیابون با ماشینش می چرخید...! بعدم که هرچی زنگ زدیم تو این سه روز جواب ندادی....اگه امروز یونی نمی دیدیمت جداً می خواستیم بریم بیمارستان ها و کلانتری ها رو سر بزنیم...!

گلویم را صاف کردم و با تک سرفه ای به سردی گفتم ایشالا دفعه های بعد راهتون باز میشه به اونجا...!

نیلوفر از این حرفم یک قدم عقب رفت..

حامد با ناباوری بند کیفم را چسبید و گفت: تو چت شده لیلی؟!

کیفم را با ملایمت از دستش بیرون کشیدم و در حالیکه رویم را برمی گرداندم گفتم: کلاسم دیر میشه عجله دارم...خداحافظ...

و با قدم های کشیده و بلند ازشان فاصله گرفتم...

کلاس استاد نیکخواه طبقه ی اول بود. تنها کلاسی که فقط بین من و سیاوش مشترک بود. برخلاف دفعه های قبل نرفتم ته کلاس تا ردیف آخر کنار صندلیه سیاوش بشینم. اما با ورودم به کلاس انگار که منتظر باشد نگاهش را از پنجره گرفت و زل زد به من! با بی تفاوتیه تمام در جواب چشمان کنجکاو و گیجش روی نزدیکترین صندلی به در نشستم.

اکثر بچه ها ترم اولی بودند و ورودی جدید. برای خودنمایی با حرکاتی تظاهر گونه کلاس را روی سرشان گرفته بودند. یک دختر و پسر روی تخته کاریکاتورهای استادها رو می کشیدن و بقیه ی بچه ها بلند بلند می خندیدند. هرکسی از هرگوشه ی کلاس چیزی می گفت.

کاش مثل روزهای پیش همان ته کلاس جدا از بقیه کنار سیاوش نشسته بودم. آنوقت حتما او سر حرف را باز می کرد و از آخرین کتابی که خواندم یا آخرین فیلمی که نگاه کردم می پرسید و من یکدفعه خجالت و سکوتم را می گذاشتم کنار و با هیجان برایش از کتاب های دن براون می گفتم که به تازگی یکیشان را تمام کردم و چقدر چیزهای عجیب و غریبی از خواندنش دستگیرم شد، بعد بپرسد همون که کد داوینچی رو نوشته؟ آه..، به نظرم او دیوونه است..

نه سیاوش..اصلا اینطوری نیست..فقط موضوع هایی که انتخاب می کنه یکمی جنجال برانگیزه

اون طرفدارانه نقل می کنه لیلی، این رو که نمی تونی کتمان کنی..!

میخواهم باز هم از نویسنده ی محبویم دفاع کنم. اما بعد فکر می کنم شکست و دلخوریه سیاوش اصلا ارزشش را ندارد..

سیاوش، بیخیال بیا در مورد یک چیز دیگه بحث کنیم؟

آها..بزار عکس های جدیدی که گرفتم نشونت بدم...

بعد هم من بی توجه به استاد که مدام تذکر میداد حواسمان به درس باشد محو عکس هایش می شدم.

با مشت کوبیدم به گیج گاهم..! وای خدا..دارم دیوانه میشم..

استاد نیکخواه که وارد شد همه نیم خیز شدند. ترم اولی ها انگار که صندلی بازی باشد پریدند طرف نیمکت هایشان. امیدوار بودم هیچ کسی کنار من نشیند که اینطور هم شد....!

تمام مدت کلاس توی دفترچه ام زیر میز مشغول نقاشی کشیدن بودم. بیآنکه بفهمم چهره ی سیاوش را طراحی می کردم..مثل همیشه..ناخواسته...تقریبا نزدیک به یک دفتر دویست برگ از چهره اش در حالت های مختلف کشیده بودم و همیشه فکر می کردم که وای اگر این دفتر روزی دستش بیفتد یا کسی از وجودش با خبر شود چه رسوایی به پا خواهد شد..

داشتم به این موضوع ها فکر می کردم که صدای پچ پچ دو دختر از ردیف عقب به گوشم رسید. شاید اینکه در یبن حرف هایشان اسم سیاوش را شنیدم باعث شد که یکدفعه گوشهایم تیز شود.

یکیشان گفت فکر کنم ترم بالایی باشه..اما نمیدونم ورودیه چه سالیه..؟

مهم نیس هرسالی باشه اصلا......تو روخدا ببین میتونی از دوستات شمارشو گیر بیاری؟

حرفایی میزنیا برم به بچه ها بگم ببخشید شماره ی اقای سیاوش آزادروش و می خوام؟ نمیگن واسه چی می خوای؟عاقلانه ترین کار می دونی چیه خودت بری بهش بگی ببخشید من شنیدم شما ترم بالایی هستید می خواستم اگه اشکال نداره باهاتون بیشتر در ارتباط باشم تا سوالای درسی که دارم و بپرسم..!

ان یکی سکوت کرد انگار که دارد توی مغزش سبک و سنگین می کند. گفت خب..آره..اما..

استاد نیکخواه صدایش بلند شد. هر سه از جا پریدیم.

نمی فهمم چرا شما دانشجوهای سال اولی این کلاس و جدی نمی گیرید...از ترم بالاییاتون بپرسین، از اونایی که این درس و عین شما به شوخی گرفتن و افتادن..! مگه نه آقای آزادروش..؟!

سرها بی اختیار چرخید طرف سیاوش. توی دلم خدارا شکر کردم که من را مثال نزد...خیلی با خودم کلنجار رفتم که برنگردم عقب و نگاهش نکنم. اما نتوانستم. همراه بقیه سرم چرخید. معذب عینکش را از چشم برداشت و متین و آرام گفت بله استاد حق با شماست..

دختری که پشت سرم نشسته بود زد به پهلوی دوستش و با سرخوشی گفت بفرما اینم بهونه...

نگاهی به جفتشون انداختم و روم و برگردوندم. انگار که نگاهم جلب توجهی بود چون متوجهم شدن و بعد پچ پچ هاشون شد سر این قضیه که وای من همون دختریم که همیشه پیش سیاوش میشسته و باهاش خیلی صمیمیه و الان میرم حرفاشونو میزارم کف دست سیاوش و...

دلم خنک شده بود. همین ترس و اضطرابشان برایم کافی بود.

کلاس که تمام شد با سرعت وسایلم را جمع کردم. دلم می خواست قبل از آنکه با سیاوش رودرو شوم از آنجا فرار کنم. کوله ام را یک وری انداختم و با قدمهایی بلند قبل از استاد بیرون زدم. راهروی مثل همیشه شلوغ و پر از همهمه، جای مناسبی برای پنهان شدن بود. از گوشه ی چشم دیدم که سیاوش هم پشت سرم بیرون زد. قدم هایم را تند کردم.

لیلی...

کم کم داشتم به این موضوع معتقد می شدم که بعضی از صداها قادر هستند تا مغز استخوان آدم نفوذ کنند، دست و پای آدم را قفل کند، آدم را فلج به تمام معنا کند و حتی قدرت فکر کردن را هم از او بگیرد...بعضی صداها مثل اینکه بعضی ها اسمت را بخوانند...

بی اختیار ایستادم..! لرزم گرفته بود و نمی دانستم این از اثر سرماست یا دیدن دوباره ی سیاوش.

جلویم ایستاد..

ساده و سرد گفت سلام..