رمان زاده تاريكي به قلم ldkh

ادامه رمان:

با صداي درينگ درينگ اف اف از روي مبل بلند شدم. بازم مثل هميشه جلوي تلويزيون خوابم برده بود. عین جن زده ها به طرف ايفون مي رفتم كه باز صدای زنگش بلند شد.

ــ اه، چقدر پيله ست!

تصوير كتي روي صفحه ايفون افتاده بود. زير لب اي وايي گفتم و سريع در رو باز كردم، تازه داشتم توي اتاقم می رفتم كه در خونه باز شد و قيافه عصباني كتي روي من زوم شد. توي خونه اومد و جيغ جيغ كنان گفت :

ــ خداي من تو هنوز اماده نشدي ارتيميس؟ هيچ مي دوني من از كي تا حالا اون پايين منتظرتم؟

بدون توجه بهش رفتم توي اشپز خونه و دست و صورتم رو شستم. بالاخره از حالت منگ بودن در اومدم و رو به كتي گفتم :

ــ چه خبرته حالا، الان ميام.

كتي رو مبل نشست و گفت :

ــ اصلاًمي دوني كيا هستن؟

به اشپزخونه برگشتم. در يخچال رو باز كردم. زير لب گفتم :

ــ ژله يا كيك و شير؟

صداي داد كتي من رو به خودم آورد :

ــ اصلاً شنيدي من چي گفتم؟

كيك و شير به نظرم بهتره! كيك و شيري كه مربوط به ديشب بود رو بيرون آوردم و با پام در يخچال رو بستم. از گوشه چشم به كتي نگاه كردم و گفتم :

ــ متوجه ام...حالا كيا هستن؟

پوف كلافه اي كشيد و روي كاناپه ولو شد و گفت :

ــ جديدن.

شير رو توي ليوان ريختم و در همون حال گفتم :

ــ كتي شير و كيك مي خوري؟

كتي: نه!

خنديدم و گفتم:

ــ آروم باش...نيم ساعت دير كردن كه چيزي رو تغيير نميده!

كتي: براي تو شايد ولي برای من تغيير ميده. حالا هم زود باش، شير تو بخور، بيا بريم.

گفتم :

ــ باشه.

وبعد ليوان شير رو سر كشيدم. ليوان و پايين گذاشتم و عاجزانه به كيك شكلاتي خوشمزه اي كه براش زحمت كشيده بودم، زل زدم. بازم صداي كتي من رو از فكر بيرون آورد :

ــ آرتيميس!

پوفي كشيدم و گفتم :

ــ اگه گذاشتي كوفت كنيم.

وبعد كيك رو برداشتم و بدون توجه به جلب توجه اي كه مي كرد توي يخچال گذاشتمش.كتي داخل آشپز خونه اومد و دستم رو كشيد و من رو توي اتاق پرت کرد و گفت :

ــ زود اماده شو!

خنديدم و مشغول اماده شدن شدم. از توي كمد يه تيشرت مشكي با يه شلوار جين در اوردم و مشغول پوشيدن شون شدم. صداي كتي رو از پشت در شنيدم :

ــ الان بچه ها توی جنگل، منتظر ما هستن، زود باش.

در رو باز كردم و براي اينكه حال و هوا عوض شه يه چشمك زدم و گفتم :

ــ بريم، من كه آمادم خانوم ديوونه!

چشم غره اي بهم رفت و جلوتر از من راه افتاد. سوار ماشين من شديم. بعد نيم ساعت روندن بالاخره به جنگل رسيديم.

ماشين رو يه گوشه پارك كردم، از ماشين پياده شديم. براي اينكه حرص كتي رو دربيارم گفتم :

ــ واي كتي ، فكر كنم بچه ها رفتن.

كتي: اگه اونا رفته باشن توهم باهاشون ميري، منتها خونه نه،يه راست ميري اون دنيا!

من: بي تو كه لطفي نداره، داره؟

كتي: ارتيميس!

خنديدم. هميشه با شيطنتام كتي رو اذيت مي كردم و به حرص خوردنش مي خنديدم. خدا مي دونه حرص دادن كتي چقدر كيف ميده!

ديگه توي جنگل بوديم كه صداي جيغ چند تا دختر ما رو از جا پروند. به طرف صدا كه برگشتيم، سه تا دختر ديدم كه داشتن با دهن هايی که از جیغ باز شده (به خاطر جیغ باز مونده)، طرف مون می اومدن. سريع رفتم پشت كتي قايم شدم و گفتم :

ــ‌كتي اون فيلمه رو يادته توش سه تا دختره زامبي بودن؟ اين ها همونان!

كتي: ديوونه اينا جوليا و سلنا و اليس هستن.

ــ پس چرا دهن شون بازه؟

دهن باز كرد جواب بده كه اون سه تا زامبي به ما رسيدن و تقريبا نيم ساعت با اون دهن

هاي بازشون دنبال مون كردن. نفس نفس زنان توي چادر رفتیم؛ يه لگد نثار جوليا كردم و گفتم :

ــ فقط دستم بهت برسه حسابت رو مي رسم!

همه مون باهم شروع به خنديدن کردیم كه سلنا رو به كتي گفت :

ــ چرا اينقدر دير كردين؟

كتي: تقصیر این خرس بود.

نگاه هرچهار نفر روی من زوم شد. اب دهنم رو قورت دادم و گفتم :

ــ اصلا خرس چي هست...؟ نكنه به كتي مي گين خرس اره؟

صداي خنده همه بالا رفت به جزء كتي كه داشت با حرص نگام مي كرد، من هم با لبخند ژكوند داشتم تو چشماي ابيش نگاه مي كردم.كتي خيلي روي هيكلش حساس بود، همچين يه كم هم تپل بود، براي همين بهش گفتم خرس!كتي با دستش به كمرم زد و گفت:

ــ هيش! هركي حرف بزنه مي زنم تو دهنش.

من: كتي بروسلي مي شود!

اون سه تاي ديگه به زور خندشون رو خورده بودن، اينو مي شد از قيافه هاشون كه به سرخي مي زد فهميد.

كتي: مي خواي برات بروسلي بشم؟

من: نه شوخي كردم!

كتي: دلم برات مي سوزه، نمي زنمت.

وضعيت ديگه سفيد شده بود، براي همين خنده اون سه تفنگدار به هوا رفت.

با صداي شكم ام رو به بچه ها گفتم :

ــ ساكت! براي من يه چيزي بيارين مردم از گشنگي!

كتي خودش رو به مردن زد، جوليام خودش رو به غش كردن. سلنام خودش رو به خوابيدن زد. كتي همون طور كه چشماش بسته بود گفت:

ــ فقط شما دو تا مونديد، بريد صبحانه رو بيارين!

من: كتي قرار بود باهم بريم اون دنيا ولي مثل اينكه تو مشتاق تر بوديا! بالاخره روحت شاد.

چشماي كتي باز شد و گفت:

ــ ساكت!

من: واي بچه ها مرده زنده شد!

بعد خودم رو به مردن زدم و گفتم :

ــ حالا شما دوتا موندين، يالا پاشين.

كتي يه لعنتي زير لب گفت و همراه اليس بيرون رفت.

همه مون به حال ادميزاد برگشتيم. رو به سلنا گفتم :

ــ توهنوز هم كلاس ميري؟

سلنا: اره، چطور..؟!

من: برامون يكم اواز بخون!

جوليا: اوو!

سلنا: مي خونم خوبه شم مي خونم، اوهوم اوهوم.

بعد شروع كرد به خوندن اهنگbirthday سلنا گومز :

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

When I party like that

وقتی به مهمانی اینجوری میرم

Every night's my birthday

هرشب تولدمه

They dont know, so it's okay

اونا نمی دونن ،پس این خوبه

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

When I party like that

وقتی به مهمانی اینجوری میرم

Jazz it up, jazz it up

صدای جاز رو بالا ببر، صدای جاز رو بالاببر

Happy as can be, falling into you, falling into me

شادی اونجوری که می تونه باشه، در تو سقوط می کنم، در من سقوط کن

How do you do, calling me the queen, baking cream

ازآشنایی تون خوشوقتم، دعوت ملکه از من، بکینگ کرم

Blow your dreams, blow your dreams, blow your dreams away with me

بعد از تموم شدن اهنگ، اليس و كتي داخل شدن. اليس سوتي كشيد و گفت :

ــ معلومه اين كلاس رفتنات بي خودي نبوده!

سلنا: پس چي فكر كردي؟

اليس به علامت تسليم شدن دستاش رو بالا برد و گفت :

ــ من كه فكري نكردم!

بچه ها از قيافه خنده دار اليس خندشون گرفته بود. كتي صبحانه رو اماده كرد وگفت :

ــ اينم از صبحانه

اولين نفر كه طرفشون پرید، من بودم. اليس زير لب گفت :

ــ فكر كنم منظورش از خرس ارتيميس بود.

بدون اينكه سرم رو بالا بيارم خيره تو چشم هاي ابيش گفتم :

ــ شنيدم چي گفتيا!

سرش رو پايين انداخت.

لقمه رو توي دهنم گذاشتم و گفتم :

ــ ديگه تكرار نشه... حالام بيا غذات رو بخور.

جوليا: اه... صد بار بهت گفتم با دهن پر حرف نزن، اشتهام كور شد.

رو بهش با خنده گفتم :

ــ خوب بيناش كن خانوم دكتر.

جوليا چشم غره اي بهم رفت و گفت :

ــ من دندون پزشكم نه چشم پزشك.

از حرفش لبخندي زدم. جوليا رشته اش پزشكي بود و تازه ليسانسش رو گرفته بود، ولي من تازه همين چهار ماه پيش دبيرستانم تموم شد و به دانشگاه اومدم. با صداي كتي عين ادم شروع كرديم به خوردن :

ــ ديگه تمومش كنين، صبحانتون رو بخورين وگرنه خودم توي دهان تون می کنم.

ريز ريز خنديدم، مي دونستم هنوز هم از رودستي كه تازه سر مردن و زنده شدن ازم خورده بود عصبانيه. براي همين ترجيح دادم چيزي نگم و فقط بخورم. غذا كه تموم شد كتي و اليس و جوليا اروم كنار رفتن. جوليا با خنده گفت :

ــ اين دفعه نوبت شماست كه جمع و جورش كنين.

پوفي كردم و گفتم :

ــ اي بخشكي شانس!

همراه با سلنا وسايل رو جمع كرديم و بيرون چادر رفتیم. داشتم زباله ها رو توي پلاستيك مي ريختم، كه صداي خش خش برگ اومد. سلنا اب دهنش رو قورت داد و گفت :

ــ هي ارتيميس، فكر كنم اونجا جني چيزي باشه.

روبهش گفتم:

ــ ديوونه شدي؟ جن كجا بود اين موقع روز.

دوباره صداي چخ چخ اومد، اين بار سلنا اومد پشت من قايم شد، سرم رو به طرفش چرخوندم و گفتم :

ــ دارم ميگم چيزي اينجا نيست، اخه از چي مي ترسي؟ از يه خش خش ساده؟

با تموم شدن حرفم يه خرگوش از لاي بوته ها بيرون پرید و پا به فرار گذاشت. نفس آسوده سلنا رو پشت گردنم حس كردم. سلنا با صدايي كه تقريبا مي لرزيد گفت :

ــ هوف، مردم از ترس!

دهن باز كردم چيزي بگم كه جوليا وسط حرفم پرید :

ــ چرا اينقدر طولش دادين؟

به طرف جوليا برگشتم و گفتم :

ــ چيزي نيست.

به سلنا نگاه كردم و ادامه دادم :

ــ حواس مون به يه خرگوش پرت شد.

سرش رو تكون داد و داخل چادر رفت. سلنا با قدرداني نگام كرد و گفت :

ــ خيلي ازت ممنونم كه نگفتي، وگرنه اين جولياي بي جنبه تا اخرش روي اعصابم راه مي رفت.

دستش رو گرفتم و گفتم :

ــ قابلي نداشت، ولي ترس تو هم بي مورد بود!

سرش رو پايين انداخت كه موهاي بلوندش صوتش رو پوشوند. دوباره سرش رو بالا اوردو گفت :

ــ اخه نمي دونم چرا... خيلي از جن مي ترسم!ميشه به كسي نگي؟

من خنديدم و گفتم :

ــ معلومه كه نميگم... چه دليلي داره كه برم بگم؟

سلنا نفس آسوده اي كشيد و گفت:

ــ اخه خيلي ها توي دبيرستان اذيتم مي كردن، ديگه نمي خوام براي دانشگاهم همچين اتفاقي بيافته.

بهش لبخند زدم.مي تونستم دركش كنم ، چون منم وقتي توي دبيرستان بودم به خاطر اينكه پدر و مادرم مرده بودند خيلي مسخره ام مي كردن، ولي من جلوشون در ميومدم و نمي ذاشتم بيشتر از اين توي زندگيم فضولي كنن، ولي سلنا اين روحيه جنگيدن رو نداشت، به خاطر همين هم از ترس هاش رو به هیچکس نمي گفت.

باهم داخل چادر رفتیم و نشستيم. رو به كتي گفتم :

ــ چي مي گفتين؟

اليس: داشتيم درباره چيزاي تخيلي صحبت مي كرديم.

ابروهام رو بالا انداختم و گفتم :

ــ منظورت چيزاي مزخرفه ديگه؟

اليس: به نظرت جن مزخرفه؟

گوشيم رو از توي جيبم دراوردم و همين طور كه داشتم جيميلم رو چك مي كردم، گفتم:

ــ از نظر من آره، وقتي چيزي رو باچشمات نديدي يعني چيز بي خوديه.

جوليا: شايد خون اشام و گرگينه ها واقعيت نداشته باشن، ولي فرشته ها، شياطين و اجنه قطعا واقعيت دارن.

ناليدم:

ــ خداي من... تو واقعا ساده اي جوليا!

جوليا: ولي اجنه ها وجود دارن اين رو بهت ثابت مي كنم!

پوفي كشيدم و گوشيم رو توي جيبم گذاشتم. حاضر بودم از درخت به پایین پرت بشم تا بتونم ثابت كنم همچين موجودات ماورائي وجود نداشتن، ندارن و نخواهند داشت! منتها نميدونم چرا انسان ها اينقدر اي كيو شون پايينه كه اين چرنديات رو باور مي كنن، به هر حال نميشه كاري كرد.

رو به بچه ها گفتم :

ــ بچه ها پاشين بريم بيرون يه عكسي چيزي بگيریم، ناسلامتي اومديم جنگل ها!

همه موافقت كردن.همه ی بچه ها به جزء سلنا بیرون رفتن، بهش نگاه كردم؛ توي چشم هاي درشت قهوه ايش ترس رو می شد حس كرد. رو بهش گفتم :

ــ از چي مي ترسي؟ اينا چيزي جزء مزخرفات نبودن، بي خود ذهنت رو درگير اين چيزا نكن.

سلنا با چشمايي كه توش ترس موج مي زد خيره به چشمام گفت:

ــ هر كاري مي كنم ولي نميشه، ناخود آگاه ذهنم ميره طرفشون.

توي دلم به ترسو بودنش اعتراف كردم. رو بهش مطمئن گفتم :

ــ نگران نباش فقط همراه من راه بيا همين، اين كه ديگه ترسي نداره؟

سلنا مشتش رو به بازوم زد و گفت :

ــ ديگه اينقدر ها هم ترسو نيستم!

ــ پس پاشو بريم كه الان دوباره ميافتن روي سرمون!

با هم ديگه توي جنگل رفتیم، صداي پرنده ها فضا رو قشنگ تر مي كرد، مخصوصاً با بودن برگاي زرد و قرمز زير پامون و له شدنشون فضا رويايي تر مي شد. هميشه از له شدن برگ ها حس خوبي داشتم، نمي دونم چرا هم لذت بخش بود هم احساس مي كردم كه دارم دشمنام رو زير پام خوردشون مي كنم، كه خيلي بيشتر باعث لذت مي شد!باصداي سلنا از فكر برگ ها بيرون اومدم :

ــ هي اونجا رو چه قشنگه!بريم يه عكس بگيريم.

به صحنه رو به روم نگاه كردم، واقعاً زيبا بود!گوشيم رو از توي جيبم در اوردم و توي دوربين رفتم. به سلنا گفتم :

ــ بدو بريم يه سلفي بگيريم.

باهم راه افتاديم، بالاي يه سنگ خيلي بزرگ رفتیم. با دستامون كمر هم ديگه رو گرفتیم.

ــ تا سه مي شمرم

ــ باشه... فقط ارتيميس يه وقت نيافتيم؟

باخنده گفتم :

ــ فوقش كارمون می کشه به بيمارستان.

با دستش يه نيشگون ازم گرفت.

ــ اووچ!چيكار مي كني؟اخ.. دردم گرفت!

سلنا: تا تو باشي من رو اذيت نكني!حالا بشمر.

نه مثل اينكه اينقدر هام کم رو نبود!

ــ 1...2...3!

ــ‌ چيليك!

عكس گرفته شد. باهم پايين اومدیم كه سر و كله اون سه تا پيدا شد.

كتي: شما كجا بودين؟

سلنا:

ــ داشتيم باهم سلفي مي گرفتيم، مشكليه؟

اليس: خب با ما مي اومدين ديگه!

دست به سينه گفتم :

ــ اونجوري كه شما گازش رو گرفتين، كانگورو هم به پاتون نمي رسيد، چه برسه به ما!

جوليا: خيلي خب حداقل الان بگيريم.

كتي: بريم اونجا، خيلي قشنگه!

اليس: اره واقعا. صبر كن ببينم شما اينجا عكس مي گرفتين؟

خيره توي چشماش گفتم :

ــ اره چطور؟

اليس: خيلي بدجنسي ارتيميس چرا به ما نگفتي؟

با يه لبخند شرارت اميز گفتم :

ــ جمله قبليم رو يادت رفت؟

اليس: شرور!

ريز خنديدم. باهم دست جمعي چند تا سلفي گرفتيم، واقعا خيلي با حال شده بود، تا اينا بيان عكس بگيرن من كله ام يا دستم رو جلوي دوربين مي گرفتم كه داد همشون به هوا مي رفت. بالاخره بعد هزار تا سلفي گرفتن و تموم شدن شارژ موبايل كتي، دوباره توي چادر رفتیم. دراز كشيدم، رو به بچه ها گفتم:

ــ بچه ها اين كتي كه نذاشت بخوابم، حالا هم مي خوام بخوابم پس سر و صدا نكنين!

جوليا: بي خيال!

چشم غره اي بهش رفتم كه ساكت شد. هميشه چشم غره من كارخودش رو مي كرد، حالا نمي دونم به خاطر اين بود كه رنگ چشمام طوسي تيره هستش يا يه چيزه ديگه! به هر حال مهم اين بود كه كار خودش رو مي كرد.

سرم رو روي دستام گذاشتم و كم كم چشم هام گرم شد و خوابيدم.

***

با تكون هايي كه مي خوردم بيدار شدم، چهره آليس جلوي چشمم بود، خميازه اي كشيدم و گفتم:

ــ چي شده آليس؟

اليس با لبخند گفت :

ــ بيا مي خوايم دور اتيش سيب زميني كباب كنيم.

اوه! من چقدر خوابيده بودم؟سريع بلند شدم و گفتم :

ــ ساعت چنده آليس؟

آليس: هشت، مثل اينكه خيلي خوابيدي!

سرم رو تكون دادم و گفتم :

ــ فكر كنم ركورد زدم!

آليس خنديد و گفت :

ــ هميشه ادم رو مي خندوني!

صاف تو چشماش زل زدم و گفتم :

ــ مگه دلقكم؟

اليس: يه چيزي بيشتر از اون.

یه تا ابروم رو بالا انداختم و گفتم :

ــ من دلقكم؟

اليس باخنده گفت :

ــ بالا تر!

يه جيغ خفيف كشيدم و دنبالش كردم ، دور اتيش داشتم دنبالش مي كردم، بقيه هم داد مي زدن :

ــ بدو بدو بدو بدو،... بگيرش بگيرش بگيرش بگيرش.

بالاخره گرفتمش و شروع به قلقلك دادنش کردم كه خنده اش به هوا رفت :

ــ خخ، نكن... خخ ارتيميس!

ولش كردم و گفتم :

ــ اين هم بابت بدهي م.

بعد رفتم روي يكي از تخته سنگ ها نشستم و يه سيب زميني توي سيخ كردم و توي اتيش گذاشتم. همه مشغول سيب زميني هاشون بودن و سكوت برقرار شده بود. صداي هو هو جغد فضا رو جالب تر مي كرد. سرم رو بالا گرفتم و به ماه كامل امشب كه مرموز تر و سفيد تر از هميشه بود، نگاه كردم. عاشق شب بودم و از روز هاي افتابي متنفر! هميشه اين حس مرموز و ارامشي كه شب داشت رو دوست داشتم، انگار يه چيزي پشت اين ارامش بود.

با صداي جوليا از نگاه كردن به ماه دست کشیدم.

جوليا: بچه ها امشب ماه كامله.

دوباره به ماه خيره شدم و گفتم:

ــ كه چي؟

اليس: خب امشب، شب گرگينه هاست!

پوفي كشيدم. از چيز هاي تخيلي بدم نمي اومد، فقط اون ها رو به عنوان تخيل دوست داشتم، ولي اصلا دوست نداشتم توش غرق شم، مثل بقيه ادم ها. به سلنا نگاه كردم تا عكس العملش رو ببينم ولي در كمال حيرت ديدم كه نيست!

رو به بچه ها گفتمو:

ــ سلنا نيست!

همه به جاي خالي سلنا نگاه كرديم و از سر جا هامون بلند شديم.

كتي: ارتيميس تو مي دوني كجا رفته؟

متعجب گفتم :

ــ من چه مي دونم!

كتي دستي توي موهاش كشيد و گفت :

ــ خيلي خب، ارتيميس تو همين جا بمون و مراقب چادر باش شايد سلنا برگرده. اليس، جوليا بامن بياين، بايد بريم دنبال سلنا.

بعد باهم رفتن، سرجام نشستم و به سيب زميني ام كه حالا براي خوردن اماده شده بود نگاه كردم، اروم درش اوردم و مشغول خوردن شدم. باد شروع به وزيدن كرده بود و موهام رو به بازي گرفته بود، دستام رو دور خودم حلقه كردم تا از شدت سرمای تنم كم كنم ولي اين سرما فرق داشت، اين سرما از ترس من بود. باد اتيش رو هم به بازي گرفته بود، آتيش هرلحظه داشت كم تر مي شد، بلند شدم كه توي چادر برم ولي با صداي خش خش برگ سرجام ايستادم. ترسم دو برابر شده بود.

اروم گفتم :

ــ سلنا تويي؟

دوباره صداي خش خش برگ اما اينبار نزديك تر!مي تونستم تپش قلبم رو حس كنم كه داشت ديوانه وار مي كوبيد. با خاموش شدن اتيش همون قدر نوري هم كه بود، از بين رفت. تاريكي دورم رو گرفته بود، چيزي جزء تاريكي نبود، تنها صدايي كه بود صداي خش خش برگ بود كه هر لحظه بيشتر ميشد، دوباره گفتم :

ــ سلنا تو هس... هستي؟

صدام مي لرزيد، ناخوداگاه به ماه نگاه كردم، ماهي نبود! ابر ها اومده بودن جلوي ماه و نمي ذاشتن ماه ديده بشه. اب دهنم رو پشت سرهم قورت مي دادم، دهنم خشك شده بود، سرم رو پايين اوردم كه دو تا چشم بزرگ سياه توي پنج سانتي متري صورتم ديدم. ديگه تنم نمي لرزيد، فقط با تمام ترسي كه داشتم توي اون چشماي سياه زل زده بودم. به خودم اومدم و جيغ زدم :

ــ كتی كت...

ولي دستي كه خيلي سرد بود مانعم شد و كم كم به خوابي عميق فرو رفتم.

***

صدا ها نامفهوم بودن، آروم چشمام رو باز كردم ولي فايده اي نداشت چون همه چي رو تار مي ديدم، خواستم دستم رو تكون بدم ولي نشد، انگار با طناب بسته بودنش، آروم نشستم، چشمام رو چند بار باز و بسته كردم تا تونستم اطرافم رو تشخيص بدم، با بهت گفتم :

ــ اينجا كجاست؟

يهو يه دختره گفت :

ــ زندان!

من: چي؟!

دختر كناريش لباس عجيب غريبي داشت، يه چيزي كه شبيه يه رداي قرمز بود،گفت:

ــ نشنيدي؟ اينجا زندانه.

يعني چي كه اينجا زندانه؟ براي جواب گرفتن به اونجايي كه توش بوديم نگاه كردم، ميله هايي كه سفيد و آغشته به مايعي قرمز بودن و نمي دونم چي هستن. ديواري سفيد با سقفي بلند، به اين فكر مي كردم كه چه جوري به اين جا اومدم، به جايي كه خودم هم نمي دونم كجاست! به داخل نگاه كردم، دوتا دختر با سه تا پسر كه دهن دو تاشون ردي از خون بود و بي هوش افتاده بودن و اون يكي هم بي هدف به در و ديوار خيره شده بود، با پام به پاي پسره لگد زدم وگفتم :

ــ تو مي دوني ما كجاييم؟

پسره بي روح توي چشمام زل زد و سرش رو پايين انداخت و چيزي نگفت. لعنتي زنداني هام مثل اين زندان كذايي بي روح و سرد بودن. رو به دختره گفتم :

ــ اين چرا جواب نميده؟

دختره: چون زبونش رو از دهنش در اوردن، همون طور اون دو تاي ديگه.

بابهت به لباي دختره نگاه مي كردم كه بالا پايين ميشد، هيچي نمي فهميدم، فقط يه جمله مثل پتك به كلم می خورد.

" چون زبونش رو از دهنش دراوردن" پس به خاطر همين بود كه دهن هاي اون دو تا پر از خون بود؟زير لب گفتم :

ــ لعنتي اينجا كجاست؟

كه صدام رو دختر با لباس عجيب و غريب شنيد و گفت :

ــ تو جاسوسي؟

پوزخند زدم و گفتم :

ــ جاسوس؟

بعد با عصبانيت اضافه كردم :

ــ من و دوستام اومده بوديم جنگل براي خوش گذروني، تا يه كم حال و هوام عوض شه، ولي يكي دستش رو گذاشت جلوي دهنم و بيهوش شدم، چشم هام رو باز كردم و خودم رو توي اين زندان لعنتي ديدم، حالا من به نظرت جاسوسم؟ اره؟

تيكه اخرش رو با داد گفتم كه سر پسر بالا اومد و خيره توي چشمام شد.

دوباره دوجفت چشم سياه جلوي چشمام اومد، تنم لرزيد و مور مور شد، زير لب گفتم :

ــ لعنت به اون چشم ها!

يهو ياد گوشيم افتادم، دستم رو كنار جيبم بردم و درش اوردم، اون دو تا دختر با تعجب داشتن نگاه مي كردن، متعجب گفتم :

ــ تا حالا گوشي نديدين؟

متعجب گفتن :

ــ چي؟!

پوفي كردم و بادستم رمزش رو زدم، چند تا پيام توش بود، بازش كردم، توي اولي كه از كتي بود، نوشته شده بود :

ــ ارتيميس كجايي؟... هرجا هستي بيا.

پيام دوم هم از كتي بود، با خوندن پيام روح از تنم رفت :

ــ ارتيميس، هرجا هستي زود بيا، سلنا.. جسدش پيدا شده.

گوشي از دستم پايين افتاد و با بهت به صفحه گوشيم زل زدم. پسر خودش رو جلو كشيد و نگاهي به گوشي انداخت و بعد بهت زده كنار رفت. يه قطره اشك از چشمام سر خورد. ياد خاطرات همين امروزمون افتادم، ترسش از جن، قايم شدنش پشت من، آواز خوندنش و آخر جاي خاليش! دلم براي صداش تنگ شده بود.صداش! اره ضبط اش كرده بودم،گوشي رو برداشتم و صداش رو روي پلي گذاشتم :

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

When I party like that

وقتی به مهمانی اینجوری میرم

Every night's my birthday

هرشب تولدمه

{همراه باهاش زمزمه كردم}

They dont know, so it's okay

اونا نمی دونن ،پس این خوبه

Tell em that is my birthday

بهشون بگو که تولدمه

When I party like that

اهنگ تموم شده بود، همه به جزء پسره بهت زده داشتن نگاهم مي كردن؛ پاهام رو توي شكمم جمع كردم و سرم رو روش گذاشتم و به اتفاقاتي كه برام افتاد فكر كردم. حدود يه ساعت بود كه داشتم فكر مي كردم؛ باصداي باز شدن در سلول ما، سرم رو به طرف در چرخوندم که خشكم زد.

يه مرد با مو و چشم هاي سياه در حالي كه لباس سفيدي مثل ارواح به تن داشت، گفت :

ــ پاشين بايد بريم براي مراسم.

صداش، عجيب زيبا و در عين حال ترسناك بود. همه پا شدن و به سمت بيرون رفتن ولي من هنوز نشسته بودم. مرد با اون چشم هايي كه من رو ياد اون جفت چشم ترسناك مي انداخت رو به من گفت :

ــ بهتره بلند شي.

نمي دونم چرا ناخوداگاه به حرفش گوش دادم و بلند شدم، مثل بقيه همراهش راه افتادم. از راه روي باريكي در حال عبور بوديم، راه رويي كه كف اش ردي از خون بود و چيزي كه وحشتناك ترش مي كرد صداي جيغ و فرياد هاي بود كه نمي دونم از كجا مي اومد.

تمام سلول ها پر بود از دخترا و پسرا كه به طور فجيع اي ازشون خون اومده بود. در تمام طول راه تنم مي لرزيد و چيزي كه اين لرزش رو بيشتر مي كرد اسكلت هاي انساني بود كه از ديواره بعضي از سلول ها آويزون شده بود.

به يه در بزرگ چوبي رسيديم، مرد كه دقيقا كنار من بود جلو رفت و دستش رو روي در گذاشت و يه چيزي زير لب گفت كه در باز شد، ولي من بهت زده به اون مرد عجيب و غريب خيره بودم، بدون اينكه پاش به زمين بخوره راه مي رفت.مرد رو به ما گفت :

ــ راه بيافتيد(به من نگاه كرد و ادامه داد) اسم من اتريس هستش، نمي خواد من رو به اون اسم صدام كني ارتيميس!

اب دهنم رو قورت دادم و چشم هايي كه نزديك بود از كاسه در بياد رو به زمين دوختم و مثل بقيه راه رفتم، ولي چيزي كه اذيتم مي كرد جمله اي بود كه عين خوره به ذهنم افتاده بود و نمي ذاشت به هيچ چيز ديگه اي فكر كنم، دوباره جمله توی ذهنم اومد" اينجا يه دنياي ديگه ست" سرم رو به شدت به اطراف تكون دادم كه صداي اتريس رو شنيدم كه گفت :

ــ ذهنت درست ميگه.

سرم رو به طرفش چرخوندم و بالاخره لب باز كردم :

ــ اينجا كجاست؟

اتريس به روبه روش خيره شد و گفت :

ــ جايي كه تو و بقيه قرباني خواهيد شد.

ناخوداگاه ايست كردم. اتريس هم ايست كرد و گفت:

ــ بهتره راه بياي، بار دومه كه دارم بهت هشدار ميدم!

بازم ناخوداگاه به حرفش گوش دادم، همين طور مي رفتيم، تا حالا چندين راهرو رو باشكل و قيافه مختلف پشت سر گذاشته بوديم ولي هنوز خبري از قربانگاه نبود! با تصور قربانگاه تنم لرزيد، وقتي دختر پسرا رو اونطوري شكنجه مي دادن، به احتمال زياد قرار بود بلايي بدتر از اينا سر من يا ما بياد. چشمام رو بستم و به راهم ادامه دادم، دوباره چهره سلنا توي ذهنم جون گرفت، چشمام رو باز كردم، بالاخره هرچي كه بود تا چند دقيقه ديگه منم پیش سلنا مي رفتم. نفسم رو با آه بيرون فرستادم و به اتفاقاتي كه برام افتاد فكر كردم.

چقدر دلم براي كتي و سرزنش هاش تنگ شده بود! براي خرس گفتن هاش،براي جوليا و مسخره بازياش، براي بارون هاي لندن، براي آليس كه هميشه بهش مي گفتم آليس در سرزمين عجايب، ولي مثل اينكه قصه آليس داره براي منم پيش مياد، منتها داره خيلي زود تموم ميشه، خيلي زود! اينبار به يه در نقره اي با نقوش زيباي طلايي رسيديم، دوباره اتريس همون كار رو تكرار كرد كه در بازشد و من داخل مكاني شدم كه توي عمرم تصورش رو هم نمي كردم! به تخت رو به روم كه انگار تخت پادشاه ها بود خيره شدم، واقعا زيبا و خيره كننده بود، طوري كه همه چي رو فراموش كردم، جلوي پامون هم يه فرش باريك نقره اي با نقوش طلايي بود، به در و ديوار نگاه كردم، پرده هاي نقره اي با نقوش طلايي و خيلي چيز هاي ديگه كه حيرت انگيز بودن. ديگه داشتم كم كم به حرف ذهنم پي مي بردم كه صداي يه مرد حواسم رو پرت كرد :

ــ نميخواي انجام بدي اتريس؟!

به مردي كه حالا روي تخت نشسته بود و رداي زيبايي به تن داشت نگاه كردم، واقعاُ شگفت انگيز بود!اتريس سرش رو خم كرد و گفت :

ــ بله سرورم!

سرورم؟ متعجب به اتريس و بعد به مرد خيره شدم كه دوباره مرد گفت :

ــ من پادشاه اين سرزمين هستم... دختر زميني... ارتيميس.

با تموم شدن اين حرفش، سر اون دو تا دختر سريع طرف من چرخید. تعجبي نكردم، چون ديگه برام عادي شده بود يكي بياد ذهنم رو بخونه و بره! اتريس يه بشكن زد كه يه شمشير و يه تخته چوبي اماده شدن. با ترس به صحنه رو به روم زل زدم و آب دهنم رو قورت دادم. پادشاه خنديد و گفت :

ــ خيلي زود دست به كار شدي اتريس!

اتريس: بايد هرچه زود تر تموم شه، حداقل خيال من از بابت سلامتي شما راحت ميشه.

در عرض يه ثانيه امپراطور ناپديد شد و جلوي اتريس اومد، دست روي شونه اتريس گذاشت و گفت :

ــ وقتي جنگ تمام شد پاداش در شان خودت بهت ميدم.

دوباره رفت و روي تختش نشست، رو به اتريس گفت :

ــ شروع كن.

اتريس سرخم كرد و به ما چهار تا نگاه كرد، نمي دونم درست ديدم يا نه ولي انگار ترديد داشت، از بابت چي رو نمي دونم ودر اخر اين نگاه ها يه اسمي رو اورد :

ــ گلوريا.

سر دختر با رداي قرمز به طرفش چرخيد، بعد چند ثانيه گلوريا با چهره اي استوار و مغرور به طرف قربانگاه رفت كه صداي پادشاه باعث شد ايست كنه :

ــ گلوريا، تو دختر باهوش و قوي ای هستي، با افتخارات قابل توجه، حيف که همچين دختري قرباني شه، موافقي كه جاسوس ما در سرزمين خودت باشي؟

چهره گلوريا سخت شد و گفت :

ــ ترجيح ميدم سرم براي سرزمينم قطع شه ولي خيانت كار نباشم.

پادشاه قهقهه اي سر داد كه توي تمام تالار پيچيد. بعد چند قدم به گلوريا نزديك شد و گفت:

ــ خيلي خوب مي شد كه... جزئي از سرزمين ما بودي، ولي خب خودت نخواستي، (بعد با فرياد اضافه كرد) اتريس سرش رو قطع كن!

پادشاه با چهره اي برافروخته به گلوريا خيره شد، گلوريا دوباره با همون غرور قدم برداشت و جلوي تخته زانو زد و سرش رو روش گذاشت. چشمام رو بستم تا اين صحنه وحشتناك رو كه فقط توي فيلما ديده بودمش نگاه نكنم! تصور اينكه قرار من هم عين گلوريا سرم با اون شمشير زيبا در عين حال تنفر انگيز قطع شه تنم رو به شدت مي لرزوند. اروم نبودم، دلم ماه رو مي خواست، ماه ای كه توي تنهايي هام بهش خيره مي شدم و اروم مي شدم ولي اينجا خبري از ماه آرامش بخش من نبود! به افكار خودم پوزخند زدم، به اينكه حاضر بودم از درخت پرت شم ولي اين ها واقعيت نداشته باشن، به اينكه چيزاي تخيلي واقعيت نداشته باشن و به هزار تا حرف ديگه كه حالا اونا چيزي جزء تخيل نيستن، نبودند و نخواهند بود! صداي پادشاه باعث شد كه چشمام رو باز كنم :

ــ براي اخرين بار ميگم، حاضري جاسوس من باشي؟

گلوريا سرخ شد و فرياد زد :

ــ هرگز! زود باشين سرمن رو قطع كنين تا اين همه تحقير نشم.

پادشاه جلو اومد و شمير رو از دست اتريس گرفت و گفت :

ــ بذار بهش بفهمونم سرپيچي از دستور من يعني چي!

گلوريا پوزخندي زد و گفت :

ــ براي من يعني ازادي.

پادشاه شمير رو بالا برد، خواست با فرياد پايين بيارتش كه زمين شروع به لرزيدن كرد، به طوري كه شمشير از دست پادشاه به زمین افتاد.

لعنتي، دلم گواهي مي داد كه قراره بدتر از اين ها بشه. لرزش زمين بيشتر شد، گلوريا از فرصت استفاده كرد و با دستش ضربه ای به تن پادشاه زد كه پايين افتاد، شمشير رو برداشت و خواست به سر پادشاه بزنه كه يهو زمين به طور وحشتناكي لرزيد؛ به طوري كه همه پايين افتادیم. ناگهان صداي خيلي مهيبي پيچيد كه باعث شد به طرف اون صدا نگاه كنم، دركمال حيرت ديدم كه بيشتر ديوار ريخته و پرده ها به اتيش كشيده شدن، ترسناك تر از همه كسايي بودن كه با ردايي سياه و كلاه اي كه صورت شون رو پوشونده بود، در حالي كه روي هوا معلق بودن و اتيش به اطراف پرت مي كردن، هر لحظه به ما نزديك مي شدن.

با زحمت از روي زمين بلند شدم، كه يهو يكي از همون ها جلوم اومد. اختيار خودم رو ازدست دادم و جيغ كشيدم كه گلوريا جلوم پريد و شمشيري رو توي تن اون موجود وارد كرد و موجود كم كم به گرده هاي سرخي تبديل و توي هوا محو شد. هم زمان حس ترس و بهت و خطر بهم هجوم اورد و همين باعث مي شد من نتونم به هيچ چيزي فكر كنم، فقط تونستم زير تكه سنگي كه قبلا ديوار بوده برم و قايم بشم تا به سرنوشت مرگ دچار نشم. آروم سرم رو بيرون اوردم. گلوريا در حال مبارزه با اون موجودات بود و مدام از دستش اتيش بيرون مي اومد و به طرف اون ها فرستاده مي شد و همين من رو متعجب مي كرد، پادشاه و اتريس هم درحال مبارزه بودن. حس بيهوده بودن هم به حس هام اضافه شده بود، احساس بي ارزشي مي كردم، درحالي كه گلوريا و حتي اون پادشاه در حال جنگ بودن من عين موش قايم شده بودم. صداي فرياد گلوريا باعث شد بيرون بيام ولي سرجام خشكم زد، گلوريا تمام تنش در حال سوختن بود. ديگه نتونستم تحمل كنم و خواستم برم طرف گلوريا كه يهو يه طناب دورم حلقه شد. اين بار اون موجود جلوم بود، براي اولين بار صداش رو شنيدم كه فرياد زد :

ــ بسه، اتيش كشيدن بسه، همراه اسير ها به طرف گذر گاه مي ريم.

همه اون موجودات دست از به اتيش كشيدن و جنگيدن برداشتن و در كسري از ثانيه، پادشاه رو به همراه اتريس و اون دو تا دختر و پسر عين من طناب پيچ كردن.

با عصبانيت به موجودي زل زدم كه من رو طناب پيچ كرده بود، گفتم :

ــ اون ها رو ازاد كن.

قهقهه اي زد و به پرواز در اومد و با به پرواز دراومدن اون من هم چون طناب بهم وصل بود، معلق به پرواز در اومده بودم و جيغ مي زدم.

چون ترس از ارتفاع داشتم. از كاخ بیرون رفتيم ولي من هيچي نمي ديدم چون چشمام بسته بود. باد مثل شلاق به صورتم مي خورد و همين اعصابم رو بهم ريخته بود، پاهام از ترس بي حس شده بود، طوري كه مطمئن بودم اگه روي زمين فرود بيام هم براي نيم ساعت نمي تونم راه برم! سعي كردم ترس رو كنار بذارم ولي نمي شد، همه اش تصور مي كردم كه الان طناب پاره ميشه و من روی زمين می افتم. اي كاش مي شد اينجا نبودم، اي كاش مي شد هرگز پام رو به اين دنياي عجيب و غريب نمي ذاشتم.

حدود دو ساعت بود كه توي هوا بوديم و من هنوزم زير پام رو نگاه نكرده بودم. صداي فرياد موجود، عين سوهان توي ذهنم بود :

ــ همين جا فرود ميايم.

يهو باشدت به پايين رفتيم، مي تونستم جيغ بقيه رو هم كه پا به پاي من فرياد مي كشيدن بشنوم. كم كم شدت كمتر شد و من بالاخره تونستم زمين رو حس كنم ولي چون تعادل نداشتم افتادم. چشمام رو باز كردم اما به دلیل اینکه توي اين مدت همه اش محكم چشمام رو روي هم فشار مي دادم تصاوير تار شده بود. چند بار چشمام رو باز و بسته كردم تا تونستم جايي كه توش هستيم رو ببينم، مثل يه جنگل بود منتها با برگ هايي كه قرمز بودن. با ديدن اين برگ ها ياد پاييز افتادم؛ آروم نشستم و به اطراف نگاه كردم، اون موجودات عجيب و غريب دور يه اتيش ايستاده بودنو قهقهه ميزدن و ما اينجا همراه با پادشاه و اتريس و بقيه نشسته بوديم. جاي خالي گلوريا رو به خوبي مي شد حس كرد، دختري كه با بدي جنگيد و در اخر خوبي به دست بدي نابود شد، چيزي كه بارها و بارها ديده بودم. صداي اتريس كه كنار من نشسته بود رو شنيدم :

ــ بهتره فكرت رو ازاد بذاري چون ممكنه اونا ذهنت رو بخونن.

پوزخندي زدم و گفتم:

ــ نه كه تو نمي خوني.

اتريس: دست من نيست نا خودگاه صداي ذهنت رو مي شنوم.

پوفي زير لب كردم و به بقيه نگاه كردم، دختري كه هم سلوليم بود، حالا با نگاهي بي تفاوت خيره به زمين بود.

به درختي كه پشتم بود تكيه دادم. همين طور كه به اون موجودات نفرت انگيز خيره بودم، گفتم :

ــ ما رو دارن كجا مي برن؟

اتريس:به سرزمين خودشون.

با اخم گفتم:

ــ اونجا ديگه چه كوفتيه؟

اتريس خنديد و گفت :

ــ سرزمين خودشون يعني سرزمين شياطين.

با چشم هايي از كاسه بيرون اومده بهش زل زدم و گفتم :

ــ چي گفتي؟ شياطين؟ اين ديگه بلوفه!

اتريس ابرو بالا انداخت و گفت :

ــ چي لوفه؟

سعي كردم لبخندي كه داشت روي لبم می اومد رو كنترل كنم و موفق هم شدم :

ــ بلوف، يعني دروغه.

اتريس: آهان.

سوالي كه مدام توي ذهنم رژه مي رفت رو بالاخره گفتم:

ــ اتريس، تو بودي اون شب...

آتريس حرفم رو قطع كرد و گفت :