رمان ویلای متروکه به قلم سارا ایزدی

یه سگ ببینی، اون هم جن باشه..!

می‌گن غذا نمی‌خورن؛ سایه می‌خورن..!

کلافه از خواب بيدار شدم، بايد مي رفتم دانشگاه؛ اه! اصلا حوصله نداشتم.. اما مجبور بودم که برم. اگه يه جلسه‌ ي ديگه غيبت مي‌کردم حذف مي شدم و من هم حوصله ‌ي غرغر هاي مامان و بابا رو نداشتم..! بلند شدم، به دستشويي رفتم و آبي به دست و صورتم زدم و بعد سمت کمدم رفتم..

واي! حالا چي بپوشم؟ معمولا تو انتخاب لباس گير مي‌ کنم.. نمي ‌دونم چرا؟! همين جور مونده بودم که با داد مامان به خودم اومدم:

_رها! بلند شو ديرت مي شه.

_باشه مامان؛ الان حاضر مي شم.

نمي ‌دونم حنجره‌ ي مامانم آسيب نمي بينه که اين قدر بلند جيغ مي ‌زنه؟! والا!

ده، بيست، سي، چهل، پنجاه، شصت، هفتاد، هشتاد، نود، صد؛ آهان! اين خوبه.. يه مانتوي زرشکي جلو باز که زيرش يه تاپ سفيد_مشکي هست و روي مانتو هم شکل يه گل رو داره. عاشق اين مانتومم! مامانم از کيش برام خريده بود.. سريع پوشيدمش، يه شال مشکي_قرمز هم روي سرم انداختم و شلوار مشکيم رو پوشيدم؛ اهل آرايش نبودم ولي براي اين که لب هام از بي روحي در بياد يه رژ کمرنگ زدم.

سريع پريدم پايين و بدون خوردن چيزي سوئيچ رو برداشتم و از خونه زدم بيرون. فاصله‌ ي خونه تا دانشگاه فقط چهل و پنج دقيقه بود..

****

نگاهي به ساعت انداختم، اوه اوه! دير شد! سريع در کلاس رو زدم و وارد شدم؛ استاد اسدي عينکش رو جا به جا کرد و نيم نگاهي به من انداخت و بعد گفت:

_خانم سلطاني! باز که دير اومدين! نمي‌شه اين عادت دير کردن رو بذاريد کنار؟ از شما بعيده!

با اين حرفش همه‌ ي پسر‌‌‌‌‌‌‌‌ ها زدن زير خنده! از همه بلندتر سياوش مي‌خنديد؛ دشمن خوني من! چشم غره‌اي بهش رفتم.. ولي اون که از رو نميره! سريع خودم رو لوس کردم و گفتم:

_استاد! شرمنده، ديگه تکرار نمي‌شه؛ حال مامانم بد شد مجبور بودم پيشش وايسم. ببخشيد..

استاد نگاهي بهم انداخت و گفت:‌

_خيلي خب، بشين دخترم؛ اميدوارم حال مادرت بهتر بشه.

_ممنون استاد.

لبخندي از سر پيروزي زدم؛ کيانا برام دست تکون داد، رفتم کنارش نشستم:

_بابا رها دمت گرم! من يه لحظه شک کردم اوني که دم در ايستاده تويي! خيلي باحال فيلم بازي کردي؛ اون جوري که تو خودت رو لوس کردي من هم دلم به رحم اومد.. چه برسه به اسدي پير بيچاره!

خنديدم.. آخه استعداد خاصي تو خر کردن آدم ها... نه! ببخشيد؛ توي فيلم کردن آدم ها داشتم. کيانا زد بهم و گفت:

_چرا مي‌ خندي؟

خفه کيانا؛ بذار ببينم اين اسدي چي مي گه.._

خفه خون گرفت. کيانا مهربون ‌ترين دختريه که تا حالا ديدم، از دوم دبستان با همديگه دوست بوديم؛ خيلي باهام صميميه. بعد از کلاس از جام بلند شدم، رويا گفت:

_بچه ها! شما هيچ فهميديد که اين اسدي چي مي گه؟!

گفتم:

_من که نه! کيانا هم از اول تا آخر کلاس سرش تو گوشيش بود و داشت بازي مي‌کرد..

رويا هم اون يکي دوستمه؛ تو دانشکده با هم آشنا شديم.. البته صميميتم باهاش به پاي صميميتم با کيانا نمي رسه! توي همين فکر ها بودم که کيانا زد به دستم:

_هوي! کجايي؟!

خواستم حرف بزنم که سياوش گفت:

_سلطاني در آسمان ها، پي عشقش به سر مي ‌برد...

بعد از گفتن اين حرف همه‌ ي رفيق هاش خنديدن! از عصبانيت قرمز شده بودم، اخم کردم و به سمتش رفتم.. اما اون صداشو نازک کرد و گفت:

استاد! شرمنده، ديگه تکرار نمي ‌شه._

و باز اون رفيق هاي الدنگش خنديدن..! کارد بهم مي‌زدن خونم در نمي‌اومد.. يه قدم ديگه نزديکش شدم که خندش رو قورت داد؛ فقط با خشم نگاهش مي‌کردم. به قول کيانا: "وقتي که به چشم هاي کسي نگاه کنم سردرد مي‌گيره.."

همين طوري بهش زل زده بودم که دستش رفت سمت سرش و چشم هاش رو محکم بست.. ولي من دست از نگاه کردن بر‌نداشتم! از درد روي زمين دو زانو نشست و آروم آخ و اوخ مي‌کرد، دوست هاش دورش نشسته بودن و حالشو مي‌پرسيدن اما اون فقط ناله مي‌کرد؛ خيلي زجر کشيدنش برام لذت بخش بود! ولي ناگهان بازوم کشيده شد و کيانا فرياد زد:

_رها! بسه... نمي‌بيني داره مي‌ميره؟! ولش کن.

ناگهان سياوش بلند شد، رد ناخن هاش روي پيشونيش بود و چشم هاش هم اشکي بودن.. حتي يه ذره هم دلم به حالش نسوخت! خواستم دوباره بهش نگاه کنم که کيانا گفت:

_خواهش مي کنم بسه؛ ولش کن..!

صداش مظلومانه بود؛ سريع کيفم رو برداشتم و خطاب به ساوش گفتم:

_ديگه با من درگير نشو؛ وگرنه بدتر مي‌بيني..

همراه رويا و کيانا به سمت کافه‌ي دانشکده رفتيم و از نگاه هاي متعجب بچه ها دور شديم. قهوه‌ ترک سفارش دادم، آخه عاشق قهوه‌ي ترکم! بعد از خوردن قهوه بلند شديم و به محوطه‌ي دانشکده رفتيم؛ همه‌ي بچه ها يه جوري نگاه مي‌کردن! فکر کنم قضيه‌ي سياوش رو فهميدن.. آخه هيچ‌کس زورش به اکيپ اون ها نمي‌رسه و همه از دستشون عاصي بودن.. آخيش، دلم خنک شد! حقش بود پسره‌ي.... استغفرالله!

توي همين فکر بودم که خبرنگار دانشکدمون اومد! ترم دوميه، اسمش عليرضاست ولي چون همش دوربين به دستشه و از اين و اون خبر مي‌گيره بهش مي‌گيم "خبرنگار"

_سلام بچه ها؛ خودتون مي‌دونيد براي چي اومدم!

خواستم بگم "برو گمشو" اما رويا فکرم رو خوند و سريع گفت:

هر سوالي داري بپرس!_

چشم غره‌اي به رويا رفتم که اون هم با يه نيشگون جوابم رو داد؛ عليرضا لبخندي زد و دوربينش رو آماده کرد:

_خب! اين جا در خدمت رها سلطاني هستيم؛ دختري که تونست اشک سياوش مظفري، قلدر دانشکده رو در بياره! همه‌ي ما منتظريم تا صحبت هاي ايشون رو بشنويم..

با بي‌حوصلگي براش تعريف کردم.. اون که حسابي تعجب کرده بود گفت:

_اين غير ممکنه که با يه نگاه سردرد ايجاد کني!

بعد دوربينش رو زد روي استپ و با تعجب گفت:

_مطمئني که راستش رو گفتي؟!

حسابي کفري شدم و بدون توجه به علامت هاي کيانا و رويا با عصبانيت گفتم:

_اگه باور نداري اين عمل رو همين الان روت انجام بدم..!

اون که حسابي ترسيده بود با گفتن يه "ببخشيد وقتتون رو گرفتم" فرار کرد! وقتي رفت برگشتم سمت بچه ها، از قيافشون خندم گرفت..! وقتي اون ها خنده‌ي من رو ديدن خنديدن؛ حالا نخند کي بخند...

بعد از اين که خنده هامون رو کرديم به سمت کلاس رفتيم؛ به خاطر جلسه‌ي استاد ها يکم زمان استراحتمون بيشتر شد.. اين دفعه کلاس با استاد حسابي داشتيم، استاد پيري بود اما بي‌نهايت مهربون بود و خيلي هواي من رو داشت. اولين چيزي که چشمم بهش خورد: چهره‌ي برزخي سياوش بود..! يه لبخند شيطاني تحويلش دادم و وسط رويا و کيانا نشستم. منتظر استاد بوديم...

*****

واي واي! ببخشيد؛ يادم رفت خوم رو معرفي کنم..! بنده رها سلطاني، تک بچه‌ي خانواده‌ي سلطاني و ترم سوم دانشکده‌ي هنر در تهران هستم؛ دانشکده‌ي ما يکي از بهترين دانشکده هاي کشوره! پدر و مادرم پولدارن ولي به اندازه‌ي کافي واسم وقت نمي‌ذارن و معمولا که نه.. هميشه سر کارن! اسم ماردم لعيا و اسم پدرم اردلان، بابام کارخونه داره و مامانم پزشک متخصص اطفال. بگذريم؛ بريم سراغ خودم...

چشم هام خاکستري متمايل به سفيده و وقتي نور بخوره توي چشم هام با سفيدي چشمم يکي مي‌شه و خيلي ترسناک مي‌شم! به خاطر همين بعضي ها بهم مي‌گن "روح" بينيم کوچيک و عملي ماننده و لب هام هم قلوه‌ايه ولي هميشه بي روحن! مژه هام بلندن و چشم هام رو درشت نشون مي‌دن؛ خوش اندامم و گاهي اوقات هم براي بد نسازي باشگاه ميرم.. در کل از قيافم راضيم و به قول کيانا: "يه لبخند بزنم پسرا برام مي‌ميرن" در کل پسر کشم..!

ديگه زيادي تعريف کردم.. بسه پرو مي‌شين! راستي! هيچ وقت پولم رو به رخ ديگران نمي‌کشم، اين رو هم بگم که:? همه‌ي خانواده‌ي مادريم مردن و خانواده‌ي پدريم هم خارج از کشورن و من به جز دوست هام کسي رو ندارم..?

******

با ضربه‌اي که به بازوم خورد از افکارم بيرون اومدم، عصباني به کيانا نگاه کردم:

_هوي چته؟!

بعد از اين حرفم کلاس رفت رو هوا! تازه فهميدم استاد داشت ازم سوال مي‌پرسيد و من هم که حواس پرت... اي خدا بکشتت کيانا! چرا زود تر خبرم نکردي؟! نگاهي به سياوش انداختم، لبخندي شيطاني بر لب داشت! شيطونه مي‌گه برم فکش رو پايين بيارم.. البته در اين موارد شيطونه چيز مي‌خوره همچين چيزي بگه.. با صداي استاد به خودم اومد:

_دخترم! حالت خوبه؟

نگاهي به استاد انداختم و از جام بلند شدم:

_ببخشيد استاد! حواسم نبود؛ مي‌شه سوالتون رو از اول بپرسين؟

_بله دخترم؛ مشهور ترين نقاش جهان کيه؟

يکم فکر کردم.. يا خدا! اين ديگه کدوم گوري بود؟ ياد کتاب کلاس زبانم افتادم؛ اهان! يادم اومد:

_استاد! فکر کنم پابلو پيکاسو؟!

آفرين دخترم؛ بشين._

پوزخندي به سياوش زدم که اون هم با اخم جوابم رو داد. بعد از کلاس به سمت ماشينم که لنکروزه رفتيم؛ توي راه کيانا و رويا رو رسوندم...

وقتي که رسيدم ديدم کسي خونه نيست!

_مامي! ددي! کجايين؟!

مامان و بابا حسابي به کلمه ها‌ي "مامي" و "ددي" حساسن..! وقتي گفتم "مامي" و کسي جواب نداده پس يعني کسي تو خونه نيست..

به سمت آشپز‌خونه رفتم، ولي روي در يخچال يادداشتي نبود! هر وقت مي‌خواستن برن بيرون نامه‌اي مي‌ذاشتن. اما حالا معلوم نيست کجا رفتن..! بي‌حوصله به سمت اتاقم رفتم، لباس هام رو عوض کردم و خودم رو روي تخت انداختم.

نگاهي سرسر‌ي به اتاقم انداختم، بيشتر وسايلم آبي بودن! يعني کمد، تخت، کاناپه، فرش و چراغ خواب و... کلا همه چي آبيه! چون من عاشق اين رنگم؛ البته آبي و فيروزه‌اي با هم، آخه ترکيب قشنگي دارن.

آروم آروم چشم هام رو بستم و به خواب رفتم..

***

فقط مي‌دويدم، يکي دنبالم بود.. ولي نمي‌دونم چه کسي! مي‌ترسيدم، از دست راستم خون مي‌اومد! اين قدر دويدم تا به يه ويلا رسيدم؛ يه ويلاي متروکه‌ بود.. اما لامپ يکي از اتاق ها روشن بود! به سمت ويلا رفتم، در ويلا زنگ زده بود! آروم نزديک در شدم و بازش کردم؛ ناگهان دست سردي اومد روي شونم و...

جيغ زدم و از خواب بيدار شدم، تموم تنم عرق کرده بود! قلبم مي‌خواست از سينم بيرون بزنه؛ دو يا شايد سه بار ديگه هم اين خواب رو ديده بودم.. اما هيچ وقت به در ويلا نمي‌رسيدم..! انگار کسي مي‌خواد چيزي رو از طريق خواب بهم بگه.! اطرافم تاريک بود، بلند شدم و از اتاقم بيرون اومدم؛ خونه تاريک بود، يعني مامان و بابا هنوز نيومدن؟! با احتياط از پله ها پايين اومدم و لامپ ها رو روشن کردم. دلم قار و قور مي‌کرد! آخه ناهارم نخورده بودم.. به سمت آشپز خونه رفتم، يه برگه روي در يخچال توجهم رو جلب کرد؛ برش داشتم روش يه نوشته بود:

"رها جان! ما رفتيم خونه‌ي خاله ليلا، مواظب خودت باش؛ از دانشگاه اومدي بيا خونه‌ي خاله، يادت نره! مي بوسمت.. مادرت."

جا خوردم! من حاضرم قسم بخورم برگه‌اي در کار نبود! خودم اومدم و ديدم برگه‌اي روي يخچال نبود..!

حتما ديوونه شدم! شونم رو انداختم بالا و از توي يخچال يه آبميوه و کيک برداشتم و خوردم تا ضعف نکنم؛ بعد رفتم بالا و در کمدم رو باز کردم، لباس گلبهيم رو برداشتم، لباسي بود که وقتي با بچه ها از طرف دانشگاه رفته بوديم مشهد، خريده بودم؛ خخخخ! چه حالي داد! ياد خاطراتم افتادم.. همه چيزش عالي بود به غير از سياوش..! اين سياوش بي پدر و مادر حسابي لجم رو در مي‌آورد که البته من هم يه جا نمي‌شينم تا هر کاري که خواست انجام بده! هي... چه خوشي گذشت؛ چقدر دردسر کشيديم... آخ آخ!

از فکر اومدم بيرون و لباس هام رو پوشيدم، سوئيچ رو برداشتم و به سمت خونه خاله ليلا روندم...

*****

خاله ليلا خاله‌ي واقعيم نيست، دوست مامانمه.. ولي بهش ميگم خاله! دو تا پسر داره؛ يکيشون ازدواج کرده ولي اون يکيش مجرده و سر کار ميره. پسر بزرگش آرياس و اون يکي هم آدرين.. آدرين عجب تيکه‌ايه! هم خوش تيپه و هم خوشگله. ولي يه اخلاق درست و حسابي نداره! اين قدر مغروره که منم محل سگ بهش نمي‌دم.

****

حدود يه ربع بعد دم خونه خاله بودم. آيفون رو زدم و حدود سه ثانيه بعد در با صداي تيکي باز شد؛ وارد شدم که خاله دم در به استقبالم اومد.. بعد از کلي بوس و تعارف وارد پذيرايي شدم. مامان با چهره‌اي نگران به طرفم حمله کرد و گفت:

_رها کجا بودي؟ چرا دير اومدي؟ نگرانت شدم دختر!

_ببخشيد! خسته بودم، خواب رفتم.

_مگه چقدر خوابت سنگينه؟ هزار بار زنگ بهت زدم! ديگه مي‌خواستم بيام خونه ببينم کجايي..

نگاهي به گوشيم انداختم، دوازده تا ميس از بابا و پونزده تا از مامان داشتم! چطور نفهميدم؟!

وا! خاک عالم.. گوشيم سايلنته! ولي.. ولي من هيچ وقت گوشيم رو روي سايلنت نمي‌ذاشتم! ديگه جدي جدي ديوونه شدم..

_رها! کجاييي؟!

_هان؟! هيچ جا.. همين جا...! ببخشيد مامان؛ گوشيم رو سايلنت بود.

مامان "باشه" ‌اي گفت و پيش بابا رفت. با همه دست دادم و رو يکي از ميل ها کنار آدرين نشستم.. آريا خونه‌ي مادر زنش بود، مامان هم داشت با خاله ليلا تو آشپزخونه حرف مي‌زد، بابا هم با آقاي سهرابي _شوهر خاله ليلا_ تو حياط مشغول صحبت بودن.

اوف! حوصلم سر رفته.. تازه سرم هم درد مي‌کنه! واقعا به هواي آزاد نياز داشتم؛ رفتم پيش مامان و بهش گفتم:

_مامان! من ميرم بيرون هوا بخورم.

_مي‌خواي بري تو کوچه؟

سرم رو به نشونه‌ي تاييد تکون دادم، اون هم مثل هميشه شروع کرد به نصيحت کردن:

_رها مواظب خودت باش! گوشيت رو هم بردار و...

حرفش رو قطع کردم و گفتم:

_باشه مامان! فهميدم؛ من ديگه بزرگ شدم... بسه! مگه داري با يه بچه‌ي يه ساله حرف مي‌زني؟!

خب نگرانتم._

_درک مي کنم.. ولي اين جور نگراني ها بي‌جاست.!

با کفگير آروم زد تو سرم و گفت:

_خيلي خب! حالا لازم نيست تو واسه من تعين تکليف کني؛ برو، زود هم برگرد.

_چشم..چ

اوف! از خونه بيرون زدم؛ هواي تهران ابري بود. عاشق هواي ابريم! من مثل بقيه ي دختر ها نيستم.. فکر مي‌کنم من انسان نيستم! خخ نه؛ دور از شوخي يه جوريم..!

اخم هام ترسناکن! خيلي هم ترسناک.. وقتي عصباني بشم عين سگ پاچه مي گيرم! يه قدرت هايي دارم، مثل همون قضيه‌ي سردرد.. نمي‌دونم چجوري اين کارو مي‌کنم! ولي از بچگي همين طور بودم. آدم احساساتي‌اي نيستم! يعني وقتي يکي گريه کنه به جاي اينکه همدردش باشم مي‌زنم زير خنده! دست خودم نيست، خندم ميگيره..!

اوم.. ديگه.. خشنم! دوست دارم همه ازم بترسن و يه حس مدريت خاص دارم؛ اصولا فضولم.. تازه چند بار آينده رو پيش بيني کردم که القضا درست بوده. واسه همين بعضي ها من رو جن صدا مي کنن! حق هم دارن..

_به به! چه جيگري..

با صداي يه پسر از افکارم خارج شدم؛ برگشتم تا صاحب صدا رو ببينم اما... کسي پشت سرم نبود! يهو يکي شونم رو گرفت! سريع صاف ايستادم اما.. نه... نه... ديگه دارم باور مي‌کنم ديوونه شدم! اين... اين امکان نداره! بسم الله الرحمن الرحيم.

قيژ...

گوش هام رو گرفتم. واي! چه صدايي.. صاف داره رو مخم رژه ميره!

قيژ...

اه! انگار يکي با ناخن هاي بلندش داره رو ديوار يا آهني چيزي مي‌کشه.. اوف! حتي فکر کردن بهش هم مو رو به تنم سيخ ميکنه! انگار... انگار صدا تو مغزمه! انگار... .

_بسه!

نفس نفس مي‌زدم.. ولي خدايا شکرت، اون صدا قطع شد. آخ! سرم... سرم داره منفجر مي‌شه..! انگار با يه چيز محکم مثل چکش دارن مي‌کوبن تو مغزم؛ آخ! دلم مي‌خواد سرم رو بکوبم تو ديوار.

گوشيم زنگ خورد و نگاهي بهش انداختم، مامان بود، جواب دادم:

_بله؟

_رها! بيا مي‌خواييم شام بخوريم.

_چيزه... مامان؟!

_بله؟

_سرم درد مي‌کنه؛ مي‌شه برم خونه؟

_واي! خدا مرگم بده! مي‌خواي بريم بيمارستان؟!

_نه مادر من.. سردرد که يه امر عاديه! نگران نشو؛ از خاله هم عذر خواهي کن.

صبر کن من هم بيام._

نه مامان! زشته._

آخه دختر..._

_مامان! خواهشا بگو از بس خوابيدم سرم درد گرفته، نياز به استرحت دارم.

_اوف! از بس خودت رو با درس مي کشي!

_مامان! الان تيکه انداختي؟!

_نه! دارم قربون صدقت ميرم.. خب معلومه تيکه انداختم! آخه دختر هم اين قدر خنگ؟!

_عه مامان من کجام خنگه؟ من که عاديم..!

_تو که قدرت داري کجات عاديه؟!

_چي؟!

_هي... هيچي... ولش کن؛ برو، مواظب خودت باش!

_حتما؛ فعلا.

_دوست دارم..

_من بيشتر.

سوئيچ الحمدالله همراهم بود؛ سوار ماشين شدم.. واي خدا! سرم داره مي‌ترکه! به راه افتادم اما چشم هام سياهي مي‌رفت؛ نمي‌تونستم رانندگي کنم..! گوشه‌ي خيابون پارک کردم، سرم رو گذاشتم روي فرمون و چشم هام رو بستم و چند تا نفس عميق کشيدم.. اوف!

تق تق...

سرم رو آوردم بالا، يه دختر خوشگل سمت شيشه خم شده بود! شيشيه رو پايين دادم، سعي کردم تا حالم خوب معلوم شه.

_ببخشيد! حالتون خوبه؟

بله ممنون، خوبم.._

_آخه کنار خيابون پارک کردين! قيافتون هم...

ريز خنديد و ادامه داد:

_خيلي داغونه!

اين قدر با مزه گفت که من هم خنديدم.. گفت:

_کمکي از دست من برمياد؟

_نه؛ خيلي ممنونم.

_مطمئنين؟ من پزشکي خوندم؛ مي‌تونم با...

به کيفش اشاره کرد و گفت:

_مي تونم با وسايلم معاينتون کنم.

_باعث زحمتتون مي‌شه..

نه عزيزم؛ چه زحمتي!_

_ممنونم؛ پس بيا اينجا بشين.

به صندلي کمک راننده اشاره کردم، سرش رو تکون داد، ماشين رو دور زد و در رو باز کرد و کنارم نشست؛ اوم.. چه بوي خوبي ميده!

يه ذره چشم هام و گوش هام رو معاينه کرد بعد با لبخند گفت:

_مشکلي نداري عزيزم؛ يکم استراحت کني خوب مي‌شي.

بعد خواست پياده شه که گفتم:

_لااقل بذار تا جايي برسونمت.

_نه عزيز! مزاحمت نمي‌شم..

_مزاحم چيه؟! تو مراحمي؛ کمربندت رو ببند که بريم.

_مي‌خواي من بشينم؟

نه بهتر شدم.._

لبخندي زد. ولي به نظرم اخم بيشتر بهش مياد! آخه با جذبش مي کنه.. آهنگي گذاشتم، صداش رو کم کردم و گفتم:

_خب خانم دکي! کجا برم؟

خيابون افريقا.._

_جدي؟!

_اوهوم.

_واي! جالبه! من هم اونجا زندگي مي‌کنم.

_نه؟!

_واقعا.

_واي! پس همسايه‌ هستيم..

_اوهوم.. از آشناييت خوشبختم؛ رها هستم.

دستم رو دراز کردم که اون هم به گرمي فشرد و گفت:

_سارا..

تا رسيدن به خونه يه دم خنديديم؛ شماره هامون رو هم به هم داديم تا هر روز بزنگيم و چون همسايه بوديم رفت و آمد آسون‌تر بود.

سارا اين ها تازه اسباب کشي کردن؛ دو يا سه تا خونه بيشتر فاصله باهام نداشت. دختر باحالي بود! هم خوشگل و هم پايه.. اخلاقش هم عالي بود.. آدم احساس راحتي مي کرد باهاش. به طور کلي اجتماعي بود.

اوم.. قيافش: چشم هاش آبين، بينيش قلميه و لب هاشم غنچه‌ايه؛ پوستش سفيده و مژه هاي بلند و فري داره، مو هاش هم قهوه‌ايه خيلي روشن هست و قشنگ معلومه که رنگ کرده..!

بعد از خداحافظي با سارا ماشين رو تو خونه بردم؛ واي نه! فردا دانشگاه دارم.. اه خدا! به دادم برس.. رفتم تو اتاقم و عين جت لباس هام رو عوض کردم و پريدم رو تخت، آخيش! با اينکه امروز خيلي خوابيدم ولي الان دارم از خستگي مي‌ميرم..

***

زينگ زينگ...

مرگ، کوفت، زهر مار، درد!_

اوف! ساعت رو قطع کردم، واي خدا! دارم از خستگي مي‌ميرم.. بي‌حوصله بلند شدم، به دستشويي رفتم و آبي به دست و صورتم زدم؛ هي! يکم حالم جا اومد.. پريدم بيرون. اوف! باز مراسم انتخاب لباس! خدايا! نمي‌شه خودت هر روز واسم يه لباس جدا بذاري تا بپوشم؟ نه خدايا، کرمت کجاست؟!

مانتوي آبي نفتيم رو همراه با شلوار لي و مقنعه‌ي مشکيم پوشيدم، کتاب هاي بيخودم که فقط واسه امتحان هام بازشون مي‌کنم رو انداختم تو کولم و پيش به سوي محل عذاب...

******

سريع وارد کلاس شدم، چشم چرخوندم تا قوم مغول رو پيدا کنم.. وا! خاک تو سرشون! حتما رفتن حمله.. آخه سر کلاس نيومدن.

نگاهي به ارغوان انداختم، با صداي بلند مي‌خنديد! سرش رو بالا آورد و با دست اشاره کرد که برم کنارش؛ اري يکي از بچه هاي کلاسه.. رفتم سمتش و روي صندلي کنارش نشستم.

_سلام.

_به! سلام رها خانم؛ چه عجب چشممون به جمالتون روشن شد؟!

_زر نزن بابا! ديروز که پيشت بودم..

_ها! ديدم چه شاهکاري سر سيا در آوردي.

_آخيش! دلم خنک شد.

_من هم..

_حالا واسه چي مي‌خنديدي؟

دوباره خنديد و گفت:

_چند تا جوک خوندم، بيا براي تو هم بخونم..

_باشه؛ فقط آروم.

_اوف! باشه، ميگه:

"يه روز بابام داشت نماز مي‌خوند که يه پرنده محکم خورد تو پنجرمون! بابام فرياد زد: خدا! من دارم با تو حرف مي‌زنم، اون وقت تو داري "انگري بردز" بازي مي‌کني؟!"

"يه روز يه مشهدي رفت بالاي يه تپه و فرياد زد: خدا! چرا پول نميدي؟ چرا ماشين نميدي؟ چرا خونه نميدي؟! تو همين حين پاش ليز خورد و از بالاي تپه افتاد پايين! فرياد زد: نميدي که نميدي چرا هول ميدي؟!"

"يه روز جعفر پاهاش رو از هم باز کرد و جلوي بانک نشست؛ بهش گفتن: "چرا با پاهاي باز نشستي جلوي بانک؟!" گفت: همين الان راديو گفت به بازنشستگان وام ميدن!"

واي خدا! پکيدم! آخ دلم..

_خدا مرگت بده اري.

_کوفت و اري، درد و اري؛ هزار بار مي گم ارغوان...

_خب عزيزم خري ديگه! دارم بهت صدات رو يادآوري مي‌کنم..

_مرگ!

يهو ياد قوم مغول افتادم.. رو به ارغوان گفتم:

_اري؟!

چشم غره‌اي رفت که گفتم:

باشه بابا، ارغوان!_

_هان؟!

_مي گم قوم مغول کجان؟!

_قوم مغول؟!

_ها ديگه؛ کيانا و رويا..

_خخ، نمي‌دونم؛ زنگي بهشون زدي؟

_نه.

_خري خب!

_نه.

_اوم.. اسکلي؟!

_نه.

_نفهم؟!

_نه.

_رواني؟!

_نه!

_وحشي؟!

_زدي تو خال!

اري دست هاش رو برد بالا و گفت:

_خدايا شکرت.. اعتراف مي‌کنه!

_زر نزن، بذار بزنگم...

شمارشون رو گرفتم اما هردوشون خاموش بودن.. واي! کجان؟ نکنه اتفاقي واسشون افتاده باشه؟! نه... خدا نکنه! ولي... اري گفت:

_چته؟

نگرانشونم._

_واسه چي؟

جفتشون خاموشن!_

_خب خاموش باشن، شايد شارژ تموم کردن.

_نمي دونم.

خب اسکل برو دم خونشون!_

ها! بايد همين کار رو بکنم._

_آفرين! تنها به اين نتيجه رسيدي يا يکي کمکت کرد؟ راستش رو بگو!

_زر نزن؛ من رفتم، فعلا..

_باي.

از دانشگاه خارج شدم، سوار ماشينم شدم و به سمت خونه‌ي کيانا و رويا روندم..

***

کيانا و رويا با هم يه خونه خريدن؛ کيانا اهل رشت و رويا سيرجانيه. کيانا خيلي خوشگله، چشم هاش عسلين، بينيش رو عمل کرده چون وقتي بچه بود يکي با موتور بهش مي‌زنه.. لب هاش هم متناسب با صورتشه. راستي پوستش خيلي سفيده، لامصب عين برف سفيده!

اوم.. خب! بريم سراغ رويا: اون هم خوشگله؛ چشم هاش قهوه‌اي روشن و بينيش و لب هاش به صورتش ميان.. بيشعور لب هاي خوشگلي داره! خدادادي صورتين و نيازي به رژ ندارن..! مژه هاش هم تقريبا بلندن، ابرو هاش هم خيلي نازکن؛ هر کي ببينه فکر مي‌کنه برداشته ولي اين طور نيست..

****

بالاخره رسيدم دم خونشون.. زنگ زدم، بعد از چند دقيقه کيانا با چشم هاي اشکون در رو باز کرد و همين که من رو ديد زد زير گريه! بغلش کردم و گفتم:

_الهي قربونت برم! چي شده؟! بگو..

اما اون همين طور اشک مي ريخت..!

کيانا! بگو.._

رها!_

_جانم؟!

_لو.. لوسي.. مرده.

_لوسي؟ لوسي کيه؟!

_گربم، گربه‌ي خودم؛ گربه‌ي خوشگلم..

همين که اين رو گفت زدم زير خنده! حالا نخند کي بخند..

_مرگ! خنده داره؟!

_يعني خاک تو سرت پنج دستي!

_وا! چرا؟!

_آدم واسه گربه گريه مي‌کنه؟!

خب! دوس... دوستش داشتم!_

_خب؟ خودم گفتم آدم واسه گربه گريه نمي‌کنه.. پس به اين نتيجه مي‌رسيم که تو آدم نيستي!

_مرض.. خيلي خري!

_نه اين چه حرفيه؟ خري از خودتونه!

نگاهي به قيافه‌ي خندون من انداخت، اون هم خنديد! تازه يه ماه بيشتر نبود که خريده بودتش.

واسه اينکه لجش رو در بيارم گفتم:

_الفاتحه مع الخلاص مع الگربه..

اين رو که گفتم بدون روسري توي کوچه دنبالم افتاد:

_مي‌کشمت رها؛ وايسا! کاريت ندارم، فقط مي‌خوام بکشمت..

_اگه دستت رسيد بعد زر زر کن.

_وايسا!

از صداي جيغ ما همه‌ي همسايه ها عين گوسفند که از آغل مي‌ريزه بيرون، از خونه هاشون بيرون ريختن و با دهان باز و چشم هاي گرد به ما زل زدن!

_رها! زشته بيا بريم تو؛ آتش بس..

_باشه قبول.

کيانا پشت سر من اومد تو، رويا دم در بود و يه گوشي تو دستش بود؛ نه! داشت از ما فيلم مي‌گرفت؟!

_رويا!

_جانم؟!

_زود پاکش کن.

_نه خلم!

_رويا!

_نه.

_رويا!

_نه.

_عزيزم!

نه!_

_گلم!

_من خر نمي‌شم!

_خر که هستي..

_باشه.. خودت خواستي! اوم.. اشتراک گذاري تو اينستا، زيرش هم بنويسم دوست هاي خلم..!

من و کيانا با هم فرياد زديم:

_نه!

دينگ دينگ...

نگاهي به گوشيم انداختم:

_خدا نکشتت آشغال عوضي؛ زود پاکش کن!

نه، نه؛ خودت هم لايکش کن.._

_بسه! زود باشين بريم.

کيانا: کجا؟

_خونه پسر شجاع..

کيانا: نه! من پرسپوليسي نيستم که برم خونه‌ي پسر شجاع خليل زاده.

_زر نزن کيانا، با مشتم مي‌کوبم تو دهنت.. بدو بايد به کلاس بعدي برسيم.

رويا: باش!

****

حدود نيم ساعت بعد اون دوتا مغول آماده شدن و عين گاو حمله کردن سمت ماشين خوشگلم! چهل پنج دقيقه بعد دم محل عذاب بوديم. قرار بود استاد جديدي واسمون بيارن؛ چون استاد اکبري مشکل قلبي داره و به حق الهي الان توي بيمارستونه..

****

وارد کلاس شديم، چشم چرخوندم اما انتر نبود! اوف.. کرمم گرفته؛ شيطونه مي گه بزنم فک اين سياوش رو پايين بيارم!

رفتيم رديف آخر که سه تا صندلي خالي داشت نشستيم. اوف! از حق نگذريم دلم واسه سيا تنگ شده.. يه جورايي به اذيت کردنش عادت کردم؛ واي! من چي دارم مي گم؟! حتما بعدش عاشق مي‌شم و بعدش هم يه خواستگار برام مياد و حتما هم سيا خواستگارمه! خخ.. عين اين رمان ها.. چه رمانتيک! وقتي هم ازدواج کرديم مي فهمم سيا يه گذشته‌ي مرموز داشته...

(دوستان گلم مي‌دونم الان داريد مي‌گيد: "اين رها زر اضافي مي‌زنه..!" درک مي‌کنم" آخه خودم هم همين فکر رو دارم!)

رها: سارا! چشمم روشن.. پشت سر من غيبت مي کني؟!

_حرف نزن! کي با خالقش اينجوري حرف مي زنه؟

_کي؟ هه! جوک باحالي بود.. تو خالق مني؟!

_باش! الان مي‌کشمت..

_نه نه! غلط کردم؛ بريم ادامه‌ي داستان..

(افرين!)

اوف! اين سارا هم خود درگيري داره.. نه نه! شوخي کردم؛ سارا عشق منه، جون منه!

اي بابا! کاشکي سيا مي اومد..

قيژ...

نگاهم به در افتاد، وا! اگه مي‌دونستم آرزوم به اين زودي برآورده مي شه يه چيز ديگه از خدا مي‌خواستم! والا..

سيا صندلي جلو‌ي من نشست.. آخي! چه مو هاي نازي داره؛ دلم مي‌خواد خرابشون کنم! يهو يه فکر ابر شيطاني به سرم زد.. هنوزم اين استاد جديده نيومده، خخ..

آروم از تو کيفم يه قيچي در آوردم، نگاهي به اطراف انداختم. خب، خدا رو شکر کسي حواسش به ما نيست! آروم دو سه تا تار مو هاش رو به دست گرفتم و "قيچ_ قيچ" هه! به همين منوال نصف سرش رو چيدم..

تق تق...

اوه اوه! سريع قيچي رو جمع کردم، مو هاش رو هم ريختم زير صندليم..

در کلاس باز شد و يه مرد جوون و خوشگل و جيگر و نفس و بسه ديگه! اومد تو. منتظر بودم بياد سمت دانشجو ها و يه جايي بشينه.. اما در کمال تعجب رفت سمت ميز استاد! امکان نداره؛ نه، نه، نه! اون... اون استاد جديده؟ اوف! چه جيگريه! قيافه‌ي نازنين ديدني بود! خخ..

_سلام! بنده استاد شما، شاهين اميري هستم؛ ممنون مي‌شم که منو به فاميل صدا کنيد.. خب از همين اول بهتره که با قانون هاي من آشنا شيد: اگر کسي دير برسه، توي کلاس راهش نميدم، يه مبحث رو بيشتر از يه بار توضيح نميدم، توي کلاس من خبري از شيطنت و بازي گوشي نيست و همتون بايد درس رو جدي بگيريد؛ اين رو هم بگم که سر کلاسم گوشي ممنوعه.. خب سوالي نيست؟!

جذبه‌ي زيادي داشت، کسي لام تا کام حرف نمي‌زد..! يه دفتر رو باز کرد و گفت:

_براي آشنايي بيشتر اسم هاتون رو مي‌خونم؛ دونه دونه بلند شيد و يه بيوگرافي از خودتون بگيد.

واي! من نصفه هاي دفترم.

_مينا ابراهيمي..

_سلام، من مينام؛ اوم. استاد چي بگم!؟

همه زدن زير خنده که با چشم غره‌ي استاد ساکت شدن:

_هيچي نياز نيست، فقط بلند شيد تا باهاتون آشنا شم.

_فاطمه ايران منش.

فاطي بلند شد.

_ارغوان افشار زاده، رويا محمدي، کيانا رضايي، محمد غياصي، الناز همتي، رها سلطاني..

تا اينو گفت بلند شدم؛ نگاهي به چشم هام انداخت، اخمي غليظ کرد و با دست اشاره کرد که بشينم.. وا! مگه ارث باباتو خوردم؟! والا.

_سياوش مظفري.

سياوش بلند شد؛ واي خدا! عجب مو هايي! نگاهي به بچه ها انداختم، همه از خنده قرمز شده بودن! تا زدم زير خنده کلاس رو هوا رفت.. سيا نگاه گنگي به ما انداخت که ابراهيم گفت:

_واي سياوش! مو هات رو دخترونه زدي؟!

سيا تازه گرفت چي شده..! سريع از کلاس بيرون رفت؛ فکر کنم رفته جلو‌ي آينه! کلاس تو سکوت بود که در به شدت باز و چهره‌ي برزخي سياوش نمايان شد..

خخ.. ولي دور از شوخي عين سگ بي مو شده! با خشمي نادر بهم زل زد که منم جوابش رو با نگاهي خنثي دادم؛ استاد نگاهي به سياوش انداخت و با تحکم گفت:

_آقاي مظفري! دانشگاه جاي اين مسخره بازي ها و جنگولک بازي ها نيست؛ اگه نمي‌تونيد مثل يه دانشجوي عادي رفتار کنيد بهتره اين درس رو با من حذف کنين.

اي جانم به فدايت اسي! (منظورش استاده! کلا کند ذهني داره، شما به کوچيکيه خودتون ببخشيدش..)

سياوش با بادي خوابيده اومد سرجاش نشست؛ يادم باشه فردا تلنبه بيارم بادش کنم! والا..

*****

بعد از کلاس همه همزمان يه نفس راحت کشيديم که مصادف شد با چشم غره‌ي استاد به من! سرم رو انداختم پايين و مشغول جمع کردن وسايلم شدم؛ با قوم مغول از اون کلاس خشک خارج شديم و به سمت ترياي دانشگاه به راه افتاديم..

کيانا: اوف! داشتم خفه مي‌شدم از بس زر زر کرد..!

رويا: آره؛ ولي لامصب عجب تيکه‌اي بود ها!

يه مشت زدم تو فرق سرش و گفتم:

_خاک تو سرت! چشم هات رو درويش کن دختره‌ي هيز.. شايد بنده‌ي خدا زن داشته باشه.

رويا: نه بابا! من نگاه کردم؛ حلقه نداشت..

_خاک تو سرت! تو به همه جاش ديد زدي؟

_ها بابا! چي فکر کردي؟!

_يعني برو بمير..

رويا: زر نزن!

_چي؟ يه بار ديگه بگو؟!

رويا: ...

_نه؛ بگو..؟

_غلط کردم!

_نه نترس؛ يه بار ديگه بگو.

_اصلا چيز خوردم، خوبه؟!

_آفرين! حالا شد.. حالا سريع کوفت کنين که بريم؛ کار دارم.

کيانا خواست چيزي بگه که ناگهان يه چيز روم ريخته شد! سرم رو بالا آوردم که با سياوش برخورد کردم؛ ليوان قهوش رو بالا گرفت و با تمسخر گفت:

_واي ببخشيد! نديدمتون..

يعني قشنگ داشت مي‌گفت که من کوچيکم و منو آدم حساب نمي‌کنه! ولي من رهام.

پوزخندي زدم و گفتم:

_هه! تعجبي نداره.. آخه کسي توقع زيادي از آدم هاي کور نداره!

بعد دستم رو کردم تو کيفم و يه دو هزاري در آوردم و کف دستش گذاشتم، يه پوزخند اضافه کردم و گفتم:

_انشاءلله خدا شفات بده.. بيا اين پول رو بگير و برو واسه خودت يه شکلات بخر خاله جون!

ديگه منتظر عکس العملش نشدم و از تريا زدم بيرون.. ولي وقتي قيافه‌ي سياوش رو با اون مدل مو تصور مي‌کنم از خنده مي‌ميرم..!

پشت سر من رويا و کيانا بيرون اومدن؛ برگشتم و به قيافه‌ي قرمز شده‌ي اونا نگاه کردم، خندم گرفت که اونا هم کم نياوردن.. آخ خدا لعنتتون کنه چقدر خنديدم!

بعد از خنديدن کيانا گفت:

_راستي! يه پيشنهاد..

_چي؟

_بريم شمال؟

_شمال؟!

کيانا: آره؛ يه هفته‌اي مي‌ريم و بر مي ‌گرديم..

_نه! خودت مامان و بابا رو مي‌شناسي.. تازش هم من ميونه‌ي خوشي با دريا ندارم..!

رويا کنجکاوانه پرسيد:

_چرا مگه چي شده؟!

_هيچي! يه سري که رفته بوديم کيش يه سگ افتاد دنبالم من هم پريدم تو دريا و از اونجايي که شنا بلد نبودم اين...

اشاره کردم به کيانا و ادامه دادم:

_اين نره گاو که نه، اين ماده گاو منو نجات داد..!

کيانا با حرص گفت:

_حقت بود که مي ذاشتم بميري!

_حالا نه که کس ديگه‌اي نبود نجاتم بده..

_اين ها رو ول کن؛ عاشق ترسيدنت از سگم..

_اتفاقا اصلا از سگه نترسيدم!

_آره کاملا مشخصه.. کي بود که به سگه التماس مي‌کرد نزديکم نيا، غلط کردم، چيز خوردم؟! حتما من بودم؟

_حتما نه، قطعا تو بودي!

_واي! رو که نيست، سنگ پاي قزوينه..

_زر نزن.

رويا: حالا ول کنين؛ بريم سراغ قضيه‌ي شمال.

_نه.