رمان نام تو زندگی من به قلم darya

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

ژانر : #عاشقانه ‎

خلاصه :

آیه , یه دختر چادری ولی شاد و شیطونه که به هیچ عنوان حاضر نیست تن به ازدواج اجباری که پدربزرگش واسه ش درنظر گرفته بده..

بنابه دلایلی می خواد شناسنامه ش رو عوض کنه که موضوع داستان ما از همین شناسنامه شروع میشه..

دلیلش هم اینه که وقتی شناسنامه رو تحویل می گیره می بینه تو قسمت نام همسر اسم یه مرد نوشته شده..

نگاه بیمار گونه ی زن جوان، روی صورت پدر لغزید و در آخر لبخندی بی جان به لب هایش آورد. اما لبخندش با دیدن قاب عکس روی طاقچه ماسید.

چشمانش را بست و آهی کشید. آهی از یک درد پنهان.

با صدای پدر چشمانش باز شد.

- ماه بانو آب بیار.

نخواست دل پدر در آن لحظات بشکند. به زور لبخندی کم جانی زد و گفت:

- وقتم تمومه آقاجون. مثل همیشه شما بردین. برنده ی این بازی شما بودین.

نگاه پدر در قاب عکس روی طاقچه گیر افتاد.

با چشمانش مادر را دنبال کرد که با چشمانی اشک آلود وارد اتاق شد و همین که خواست به دلبندش نزدیک شود زن جوان با جمله ای، جان خسته اش را به آتش کشید.

- نه عزیز. نزدیک نیا! دیگه آخرشه.

هق هق مادر سکوت اتاق را شکست و دلش را به درد آورد.

سنگینی نگاه پدرش را بروی خود دید. لبخند تلخش را تکرار کرد و نگاهش را در آن چشمان پرغرورش دوخت.

- آقا جون شنیدین می گن: "نفرین عاشق زود می گیره؟"

صدایی از پدرش خارج نشد. فقط خیره به چشمان او نگاه می کرد.

جز صدای هق هق گریه ی آرام مادر صدایی دیگر در آن اتاق شنیده نمی شد.

زن جوان دستش را به سمت گردنش برد. گردنبندی را جدا کرد و لبخندی به مادرش زد و نگاه آخرش را به پدرش دوخت. نفس عمیقی کشید.

- نفرین می کنم. آقاجون نفرین عشقی که شما رو به زانو در بیاره. نفرینی که شما رو به سجده عشق در بیاره. عشقی که شما نمی تونین جلوش رو بگیرین.

عشقی از همین خاندان و از خون شما، که شما جلوش کم بیارین.

نفسش را پر صدا بیرون داد و چشمان زیبایش را برای همیشه بست.

صدای بلند نوزادی که تازه به دنیا آمده بود، با صدای فریاد ماه بانو در آن خانه پیچید.

شوهرش را کنار زد و کنار جسد بی جان دختر دلبندش زانو زد.

در با صدای بلندی باز شد و مرد جوانی سراسیمه وارد شد. با دیدن صحنه ی پیش رو به زانو افتاد.

****

یک لحظه شد خیالم آزاد از تو

یک روز نگشت خاطرم شاد از تو

دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من

یک جان و هزار گونه فریاد از تو

با صدای بلند عزیز کتابمو بستم و نگاه خیره ام رو به در بسته اتاق دوختم، که عزیز بدون این که در بزنه وارد شد و اخم غلیظی کرد.

با لبخندی نگاهش کردم که صدای فریادش بالا رفت.

- تو هنوز این جا با این کتابا نشستی دختر؟ بلند شو.

چشمکی زدم.

- آغوش گرمتون رو باز کنین تا بیام تو آغوش گرمتون بشینم.

عزیز پشت چشمی نازک کرد که خنده ام گرفت. ولی با پس گردنی که عزیز به سرم زد، اخمی کردم و سرمو مالوندم.

- باز تو خل شدی دختر! بسه این قدر خوندی. بلند شو برو اون صبحونه تو بخور که کارت دارم.

اخمی ساختگی کردم و سرمو دوباره به طرف کتاب ها برگردوندم که عزیز نیشگونی از بازوم گرفت. خنده ای کردم و سریع از جام بلند شدم.

- خدایی عزیز باید به من بگی جریان این نیشگونایی که شما پیرزنا می گیرین چیه؟

عزیز یکی به گونه اش زد.

- اِوا! دختر از بس سرتو تو کتابا کردی هـــا درست نمی بینی. کجا من پیرم مادر!

- بله، بله. شما اول جوونیتون هست. ماشاا... از دختر چهارده ساله هم جوون ترین.

عزیز خواست باز یکی به سرم بزنه که جا خالی دادم و به طرف در اتاق دویدم.

- منو مسخره می کنی؟

خنده ای کردم و از پله ها پایین اومدم. از همون جا با صدای بلند گفتم:

- تا من صبحونمو نخورم شما ول کن من نیستین دیگه!

عزیز همون طور که از پله ها پایین می اومد لبخند مهربونی زد که با ناراحتی به طرفش برگشتم.

- اووم، عزیز ...

عزیز همون لبخند مهربون رو تکرار کرد و نزدیک شد. دستی روی سرم کشید. انگار فهمید چی می خواستم بگم.

- نیستش مادر. امروز باید به چند تا از مغازه ها سر می زد.

لبخند تلخی به لب آوردم و لقمه ای در دهانم گذاشتم. به میز خالی نگاه کردم. مثل همیشه میز خالی بود. تنهایی صبحونمو خوردم و به اتاقم برگشتم.

اتاقی که همیشه باعث آرامشم بود. پشت میز، رو به پنجره نشستم و باز هم شروع به خوندن کردم باید خودم و برای کنکور آماده می کردم.

تنها دلخوشیم همین درس خوندن بود. نه خواهری کنارم بود. نه برادری. نه دوست صمیمی که بتونم به اونها دلخوش باشم.

لبخند تلخی زدم و نگاهمو به قاب عکس مامان و بابا دوختم. چشمامو بستم.

هنوز هم اون حادثه رو یادمه. مامان منو تو آغوش گرفت و دیگه هیچ. فقط صورت خونین بابا جلو چشمام بود.

لبخند تلخی به لب آوردم. هفت سال بیشتر نداشتم. حادثه ای که زندگیم رو از این رو به اون رو کرد. نمی دونم چرا فقط من زنده موندم؟!

به قول عزیز که همیشه میگه: "حکمتی تو کار خدا هست نباید توی کاراش دخالت کرد."

توی حکمت خدا موندم. نگاهی به اطرافم کردم که نگاهم به عکس آقا جون و عزیز افتاد.

بعد از اون حادثه کنار آقا جون و عزیز زندگی کردم. تنها خانواده ای که داشتم؛ مادربزرگ و پدربزرگ پدریم.

آقاجون مرد مغروری بود. مردی که با داشتن اون همه ثروت یک ذره محبت نداشت. همیشه هم حرف، حرف اون توی این خونه بود.

آرزو به دل موندم یک بار، فقط برای یک بار آقا جون منو تو آغوش بگیره و من سرمو روی شونه اش بذارم و بهش بگم:

- آقا جون به محبتتون نیاز دارم.

ولی افسوس. به جای آغوش آقا جون، همیشه آغوش عزیز بود که تموم غم هامو توی اون خالی می کردم.

عزیز حامیم بود. هرجا که بهش نیاز داشتم کنارم بود. با نصیحت هاش، با مهربونی هاش آرومم می کرد. شیطنت عزیز من رو هم شیطون کرده بود.

لبخندی زدم و از پنجره به بیرون نگاه کردم. هوای شمال هم، مثل دل من گرفته بود.

دستم و به چونه زدم و نگاهم و به قطره هایی که به شیشه ی پنجره می خورد دوختم.

کتاب ها رو کنار زدم و در بالکن رو باز کردم و اجازه دادم قطره های بارون روی صورتم بریزه.

یک دور، دور خودم چرخیدم و خنده ای از شادی کردم. بار دیگه که چرخیدم عزیز رو تکیه به چهار چوب در دیدم. لبخندی به روش زدم.

- می دونستم حالا زیر بارونی!

موهام رو که روی صورتم ریخته بود رو به پشت گوش بردم و چشمکی به او زدم.

عزیز روی تخت نشست و با لبخندی نظاره گرم شد. کنار پاش زانو زدم که دستی توی موهای خیسم کشید.

- برو لباساتو عوض کن. سرما می خوری.

سرمو بالا گرفتم و نگاهم و به چشمان غمگینش دوختم.

- عزیز جونم چیزی شده؟

عزیز لبخندی زد و از جاش بلند شد.

- برو لباساتو عوض کن. من هم می رم برای نهار یک چیزی درست کنم.

سرمو تکون دادم که از جاش بلند شد و به طرف در رفت.

- عـــزیــــز!

به طرفم برگشت که سرمو کج کردم.

- اتفاقی افتاده؟!

سرشو تکون داد که نه، و از اتاق خارج شد.

لباسای خیسمو عوض کردم و کتابایی که کنار زده بودم رو باز کردم و شروع به خوندن کردم.

نمی دونم چقدر گذشته بود. از خستگی به صندلی تکیه دادم و دستی توی موهام کشیدم. با تعجب نگاهی به ساعت رو به روم کردم. ساعت چهار و نیم بود.

یعنی؛ من شش ساعت بود داشتم درس می خوندم!

پس چرا عزیز منو صدا نزده برای نهار! از جام بلند شدم و به پایین رفتم.

عزیز روی مبل نشسته بود و خیره به مبل رو به روش نگاه می کرد. با لبخندی به او نزدیک شدم.

- عزیز چطور برای اولین بار من و برای ناهار صدا نزدین؟

کنارش نشستم که دیدم اصلاً توجهی به اطرافش نداره. دستمو روی شونه اش گذاشتم که از جاش پرید و دستشو روی قلبش. گذاشت

اخمی کرد.

چته دختر؟ - چرا مثل جن زده ها میای؟

خنده ای کردم که پس گردنی به سرم زد. این دست عزیز هم همیشه بد میره.

- وا عزیز! خب یک ساعته دارم صداتون می زنم. اصلا تو این دنیا نبودین!

عزیز گنگ نگاهم کرد و سرشو تکون داد. نگاهش رو از نگاهم گرفت.

یک تای ابرومو بالا دادم. دستمو روی دستش گذاشتم.

- عزیز چیزی شده؟ توی خودتون نیستین!

به طرفم برگشت و نوازش گونه دستی روی سرم کشید.

- کاش این قدر بزرگ نمی شدی آیه. کاش همون دختر کوچولو که اومده بودی توی این خونه، همون می موندی.

لبخندی زدم. دستشو گرفتم و ب*و*سه ای بر دستش زدم.

- چی شده که چشمای خوشگل ماه بانوی ما رو این قدر غمگین کرده؟

لبخند غمگینی زد:

- آقاجونت زنگ زد. گفت: که اون برگشته.

گیج نگاهش کردم:

- کی برگشته عزیز؟!

- شهاب برگشته.

نفسم توی سینه حبس شد. دستان عزیز از دستم افتاد. صورتمو برگردوندم و به رو به رو خیره شدم.

- کی اومد؟

دست عزیز روی دستای سردم قرار گرفت. آهی کشیدم.

- آقاجونت زنگ زد، گفت که درسش تموم شده. امروز قراره بیان قول و قرارها رو بذارن.

تنم لرزید. احساس سرما می کردم. با شنیدن این حرف ها هم احساسی نداشتم. موهایی که روی صورتم ریخته بود و به پشت گوش بردم.

- امروز ساعت چند؟

- نمی دونم مادر. فقط می دونم که امروز میان ولی ...

آهی کشیدم.

هیچ از این که عزیز حرفشو کامل نمی زد خوشم نمی اومد. از جام بلند شدم و به طرف پله ها رفتم. باید به اتاقم پناه می بردم. با صدای عزیز روی اولین پله ایستادم.

- آیه دخترم می دونم ...

- نه عزیز این روز دیر یا زود می اومد. آقا جون که بدی نوه اش رو نمی خواد. حتماً خوبی منو می خواد. صلاح منو توی این وصلت می بینه. مگه شده کسی بدی دخترشو بخواد؟

- ولی تو حق انتخاب داری دختر.

لبخند تلخی زدم. لبخند تلخی که، تلخی اون رو در دهنم، مزه کردم.

از پله ها آروم بالا رفتم.

عزیز خودش هم می دونست، حق انتخاب ندارم!

نه من هیچ حق انتخابی نداشتم! هیچ وقت حق انتخاب نداشتم! بزرگ ترین کاب*و*س زندگیم اومده بود.

در اتاق رو باز کردم و به اون تکیه دادم. رو زانوم نشستم.

پاهامو ب*غ*ل گرفتم و به پنجره که آسمون آبی در اون مشخص بود خیره شدم. قطره اشکی از روی گونم سر خورد. چشمامو بستم و در دل نالیدم.

نه آیه حالا وقت گریه نیست. مگه الان نگفتی آقا جون بدی تو رو نمی خواد؟ مطمئنم که شهاب اون طور نیست.

روی زمین دراز کشیدم و نگاهم رو به سقف دوختم. دستامو از هم باز کردم و به پنج سال پیش فکر کردم. وقتی برای خواستگاری اومدن.

اسم من و روی شهاب گذاشتن. شاید از همون روز من برای شهاب بودم.

ولی عشق چی؟! بین ما عشقی نبود. احساسی نبود!

آهی کشیدم. نفسمو با صدا بیرون دادم و چشمامو بستم.

با صدای در به خودم اومدم.

نمی دونم چند ساعتی بود که روی زمین دراز کشیده بودم، که خوابم برده بود. بدنم کوفته بود.

بار دیگه تقه ای به در زدن. روی زمین نشستم.

- بله.

از پشت در صدای عزیز به گوشم رسید.

- چرا این در قفله؟

- نمی دونم عزیز؟

صدای خنده ی ریز عزیز رو از پشت در می شنیدم.

- باز کن این درو بچه.

خیلی آروم از جام بلند شدم و با لبخندی کلید رو چرخوندم و درو باز کردم.

عزیز با دیدن چشمان خواب آلودم لبخند شیرینی زد.

- خواب بودی گلم؟

گونه اش رو ب*و*سیدم و سرمو تکون دادم که دستی به صورتم کشید.

- آماده شو بیا پایین. آقا جونت چند کلوم باهات صحبت کنه مادر.

نوازش گونه دستشو روی صورتم کشید و از اتاق بیرون رفت.

نگاهی به در حموم کردم. با یک دوش سرحال می شدم. حولمو از روی صندلی برداشتم و به طرف حموم رفتم. سریع دوشی گرفتم. لباس ساده ای به رنگ آبی آسمونی پوشیدم. بدون اینکه خودم رو توی آینه نگاه کنم بیرون رفتم. آقا جون روی صندلی سلطنتی خودش که بالای اتاق پذیرایی بود نشسته بود. به قول عزیز: "آقا جونت روی تخت پادشاهی خودش نشسته. مثل خان مغول." با یاد آوری حرف عزیز لبخندی روی لبم قرار گرفت. نگاهی به آقا جون کردم. قیافه مهربونی داشت. موهای جو گندومی. ریش یک دست سفید. قیافه اش آرامش خاصی داشت. ولی نگاهش پر بود از غرور و تکبر. برعکس عزیز که هم نگاهش مهربون بود و هم صورتش. آقا جون تسبیحشو بین انگشتاش جا به جا کرد.

- سلام آقا جون.

با شنیدن صدای من نگاهش رو بالا گرفت و در نگاهم دوخت. سرشو تکون داد. اشاره ای به مبل کرد، که رو اون بشینم. نگاهی به عزیز کردم که لبخندی زد و سرشو تکون داد. روی مبل نشستم و نگاهم رو به انگشتای دستم دوختم.

- می دونم ماه بانو (عزیز) همه چیزو بهت گفته، ولی من هم بگم، فکر کنم خیالت راحت تر بشه.

بار دیگه تسبیحشو توی انگشتاش جا به جا کرد. نگاهی به عزیز کردم که با اخمی به آقاجون زل زده بود.

- شهاب رو که دیدی و شناختی. من از همه نظر قبولش دارم. پسر با خدا و با ایمانیه. توی مسجد همیشه می بینمش سر به زیرِ، سرش تو کار خودشه. فعلا که درسش تموم شده و داره توی شرکت آقای شیدایی، پدرش کار می کنه. امروز هم آقای شیدایی اومد مغازه، درباره ی تو صحبت کرد. برای نامزدیتون قراره بیان.

دستامو مشت کردم و نگاهم رو به زیر دوختم و چشمامو بستم.

- هر چی شما بگین آقا جون.

خواستم از جام بلند بشم که صدای آقا جون اجازه نداد و سرجام نشستم.

- امروز قراره بیان که نامزدی کنید. من هیچ برای نامزدی راضی نبودم. می خواستم عقد و عروسی با هم باشه ولی شماها، بچه های امروزی هستین. برای همین بهتره همدیگر رو بشناسین و بعد عقد و عروسیو راه میندازیم.

آهی کشیدم. مگه چاره ای جز قبولی داشتم.

- بله آقا جون هر چی شما صلاح می دونین.

بار دیگه از جام بلند شدم.

- با اجازه خسته ام.

آقا جون سرشو تکون داد.

بلند شدم و به طرف پله ها رفتم. روی پله ی اول بودم که صدای عزیز متوقفم کرد.

- نمی خواین چیز دیگه ای بگین؟

به طرف هر دوی اون ها برگشتم. عزیز دست به سینه و با اخمی به آقا جون نگاه می کرد. آقا جون سرشو تکون داد و نگاهم کرد.

- می تونی اگه دانشگاه قبول شدی درست رو ادامه بدی.

- واضح تر بگین. ما متوجه نشدیم.

خندم گرفته بود. بار دیگه نگاهم رو به آقا جون دوختم.

- کسی مخالف ادامه تحصیلت نیست. خودم پی گیر ادامه تحصیلت هستم.

لبخند پهنی زدم. می خواستم به طرف آقا جون برم و گونه اش رو بب*و*سم.

- ولی اگه قبول نشدی دیگه ...

منظورش رو فهمیده بودم. باید قید تحصیل رو می زدم. سرمو تکون دادم. نگاهم رو به عزیز دوختم. عزیزم برای خودش جذبه ای داشت و ما ازش بی خبر بودیم!

- برو موهاتو خشک کن دخترم. سرما می خوری.

سرمو تکون دادم و پله ها رو دو تا یکی بالا رفتم.

اتاق بالا فقط اتاق من بود. عزیز و آقا جون همیشه پایین بودن. بالا سه اتاق داشت که اتاق وسط که به طرف حیاط دید داشت مال من بود. لبخندی زدم و پریدم توی اتاق. از خوشحالی نمی دونستم چی کار کنم. دیگه تحمل سخت بود. جیغی از شادی کشیدم. با ذوق بالا و پایین پریدم. دور خودم چرخیدم. بار دیگه جیغی کشیدم.

- مــــــــمنونـــــــــم خــــــــــدا جونــــــــــــم.

****

نگاهی به سینی چایی که توی دستام بود کردم. سینی توی دستام می لرزید. صدای بگو بخند از پذیرایی به گوش می رسید. با ناراحتی بار دیگه نگاهی به سینی کردم و آه پر دردی کشیدم.

با صدای عزیز به خودم اومدم.

- آیه دخترم، چایی بیار.

چادرمو روی سرم درست کردم. با قدم های لرزون از آشپزخونه خارج شدم. نگاهی به جمع کردم. مادر و پدر شهاب نگاهشون به من بود. ولی نگاه شهاب به زیر. با نگرانی نگاهی به عزیز کردم که با لبخندی جوابمو داد. نگاهم رو برای دیدن آقا جون گردوندم که اول سالن سرجای سلطنتیش نشسته بود. اخمی کرد. نگاهم رو ازش گرفتم و به سینی دوختم.

همون طور که عزیز یادم داده بود، اول به بزرگ ترها تعارف کردم. به شهاب رسیدم.

خانم شیدایی با لبخند گفت:

- پسرم بردار دیگه.

آهی کشیدم. هیچ از صدای جیغ جیغوی این زن خوشم نمی اومد. خود شیفته بود و به تمام چیزهایی که داشت می نازید و فخر می فروخت.

شهاب سرشو بالا گرفت و نگاهی به من کرد. سینی رو جلوش گرفتم که لبخند شیطونی، روی لبم اومد. می

دونستم حالا چشمام از شیطنت داره برق می زنه. شهاب با تعجب یک تای ابروشو بالا داد. باز هم لبخندمو تکرار

کردم.

- بهتره چاییتون رو بردارین.

حرکتی نکرد، ولی بعد آروم دستشو به طرف استکان چایی دراز کرد، که استکان از سینی سر خورد. هر دو نگاهمون به استکان بود که به طرف پایین حرکت می کرد. استکان برعکس شد و صدای فریاد شهاب بالا رفت.

- وای ســـوختم.

از جاش بلند شد. چون سینی بالای سرش بود سرش محکم به سینی خورد.

- آخ ســـرم.

دستپاچه شدم که سینی از دستم افتاد رو پای شهاب. شهاب فریاد بلندتری کشید.

- آخ پــــــام.

جلوی دهنمو گرفته بودم. با اشک تمساحِ توی چشمام نگاهش کردم. صدای مامان شهاب که از تعجب بود، بلند شد.

- چی کار کردی دختر؟!

با صدایی که خودمم نمی دونستم چطور بغض دار شده بود، یک قدم به عقب برداشتم.

نگاه همه روی من بود.

- من ... من معذرت میخوام.

و با هق هقِ گریه ی ساختگی از پله ها بالا رفتم و وارد اتاق شدم.

دیگه نتونستم تحمل کنم از خنده منفجر شدم. با صدای بلند شروع به خندیدن کردم. این قدر خندیده بودم که اشک از چشمام سرازیر شد. تکیه ام رو به دیوار کنار پنجره دادم و روی زمین نشستم. هنوز خنده روی لبم بود. دلم خنک شده بود. پیچاره، حتما اون شلوار خوش دوختش خراب شده.

خنده ی دیگه ای کردم که سایه ای بالای سرم افتاد. نفسم توی سینه حبس شده بود. نفس های عصبی کسی و بالای سرم احساس می کردم. لرزش اون نفس ها، باعث شد که قلبم تند تند توی سینه بزنه. چشمامو بستم.

- من ... من ... نمی ...

با صدایی که شنیدم چشام گرد شد. سرمو بالا گرفتم.

- سوزوندی که پسر مردمو!

با چشمای شیطون نگاهمو به عزیز دوختم. خیالم با دیدن عزیز راحت شده بود.

- آخ عزیز یعنی دلم خنک شــــدا.

با خوردن پس گردنی از عزیز اخمی کردم و سرمو مالوندم. عزیز روی صندلی نشست و خنده ای کرد.

- قربون دختر گلم برم. ماشاا... شیطنتت به خودم رفته. بذار خواستگارا برن، اِسپند برات دود می کنم.

خنده ای کردم که عزیز لبخند مهربونی زد و رو به روم به زانو نشست.

با یک پس گردنی دیگه اخمی کردم.

- ای بابا! عزیز هر چی که خونده بودم پرید.

عزیز خنده ای کرد و گره روسریش رو محکم تر کرد.

- چه فیلمی برای ما بازی کردی. این گریه رو از کجا آورده بودی؟!

خنده ی بانمکی کرد که بخاطر سفیدی پوستش، صورتش سرخ شد. لبخندی زدم.

- ولی این فیلم بازی کردنت به آقا جون بداخلاقت رفته.

- اِ، عزیز دلتون می یاد به آقا جون این طور می گین؟

عزیز باز با صدای بلندی خندید و سرمو ب*و*سید، که نگاهش به گردنبند افتاد. برق عجیبی در چشماش درخشید. انگشتشو روی گردنبند کشید و نگاهش و به چشمام دوخت. از جاش بلند شد. چادرمو که روی زمین افتاده بود برداشت.

- عزیز جون؟

- جونم عزیزم.

نگاهی به چشمای مهربونش کردم که لبخندی مهمونم کرد.

- می ... می شه من ... ازدواج نکنم؟!

عزیز دستی به صورتم کشید و چادر رو روی سرم انداخت.

- تو که آقاجونت رو بهتر می شناسی!

آهی کشیدم.

- شما گفتین من حق انتخاب دارم. پس منم می خوام انتخاب کنم. می خوام فعلاً زندگی کنم.

غم، آشکارا در چشمان عزیز درخشید. مثل همیشه جوابی برای حرف هام نداشت. موهامو که از روسریم بیرون زده بود رو درست کرد و ب*و*سه ای روی سرم نهاد. به طرف در رفت.

کنار چارچوب در مکثی کرد و به طرفم برگشت.

- سعی کن یک دور دیگه از درسات بخونی بعد بخوابی. آقاجونت گفت: "دیگه پایین نیای."

بدون حرف دیگه ای از اتاق بیرون رفت.

سرمو به دیوار تکیه دادم و چشمامو بستم. نگاه پر غرور آقا جون توی نگاهم جون گرفت. لبخند تلخی زدم. بلند شدم. لباس هامو عوض کردم که نگاهم از آینه به خودم افتاد. سفیدی پوستم با اون لباس صورتی بیشتر به چشم می اومد. دختر قد بلندی بودم. چشمایی به سیاهی شب. این قدر سیاه مثل آرزوهام. موهای مشکی براق ل*خ*ت و بلند. بینی متناسب با صورتم. آهی کشیدم و نگاهم رو از آینه گرفتم و خودم و روی تخت انداختم. از خستگی چشمامو بستم. به کل فراموش کردم که باید کتاب ها و تست ها رو دوره می کردم.

****

با تکون های شدیدی از جا پریدم. همه جا داشت می لرزید جیغی کشیدم.

- وای زلـــــــــزلـــــــــه.

از روی تخت پریدم پایین. توی کتاب چی خونده بودم؟ آهان باید برم زیر میز. به طرف میز رفتم. باید از خودم مواظبت کنم. نگاهی به میز کردم نه اون سخت نبود. اگه سقف می ریخت رو میز حتما می شکست و من هم ضربه مغزی می شدم. جوون مرگ می شدم. دور خودم چرخیدم که نگاهم به چهارچوب در افتاد. آهان جای خوبی بود. باید می رفتم زیر چارچوب در. سریع خودم و به چارچوب در رسوندم و زیر در ایستادم. دعایی که همیشه وقتی زلزله می یاد و زیر لب زمزمه کردم. شروع به صلوات فرستادن کردم. نگاهی به اطرافم انداختم. وا یعنی زلزله قطع شد؟! چرا دیگه نمی لرزیم؟! با صدای خنده ی بلند عزیز به خودم اومدم و به طرفش برگشتم. از خنده سرخ شده بود و خودش رو روی صندلی انداخته بود. با تعجب نگاهش کردم. یک تای ابروم رو بالا دادم و با احتیاط از چهارچوب در فاصله گرفتم، که عزیز با دیدن چهره رنگ پریدم بیشتر به خنده افتاد. با روسری اشک کنار چشماشو پاک کرد.

- اومدم بیدارت کنم دیرت نشه بری سر جلسه ی امتحان.

با یادآوری اون حرکاتی که کردم، از خجالت سرخ شدم. یعنی زلزله نبود؟ پوفی کردم و موهامو از جلوی صورتم کنار زدم.

- داشتیم عزیز. این چه طرز بیدار کردنه؟

عزیز پقی زد زیر خنده.

- خدا خیرت بده مادر. اول صبحی کُلی دلم وا شد.

چشمکی زدم.

- شما که همیشه با دیدن آقا جون دلتون وا می شه عزیز.

عزیز پشت چشمی نازک کرد. به طرفم اومد که با خنده پریدم توی حموم. می دونستم خیلی وقت ندارم. یک دوش سریع گرفتم. با حوله ای که دورم بود اومدم بیرون. مانتو سورمه ای و جینی به همون رنگ رو بیرون کشیدم. نگاهمو چرخوندم که چشمام به تاپ همون رنگ افتاد. تمیز و آماده از اتاق بیرون رفتم. زیر لب چند تا دعا خوندم. عزیز کنار در، قرآن به دست ایستاده بود و با لبخندی بر لب نگاهم می کرد. لقمه ای به سمتم گرفت.

- بیا مادر. اینو بخور ضعف نکنی. کره با مربا هویجه.

لبخندی زدم.

با خوشحالی لقمه رو دو لُپی توی دهنم گذاشتم. نگاهی به اطراف کردم. می دونستم گشتن بی فایده است و آقا جون نیست. لبخندی زدم و به طرف عزیز برگشتم که جلو اومد و سرمو ب*و*سید. دستمو بالا بردم که چادرمو درست کنم که دادم به هوا رفت.

- وای چادر رو یادم رفته.

عزیز خنده ای کرد. چادر رو که کنارش آویزون بود رو برداشت و روی سرم مرتب کرد. گونه اش رو ب*و*سیدم. قرآن رو بالای سرم قرار داد. دو بار از زیرش رد شدم و ب*و*سیدم. احساس خوبی داشتم. به نبود آقاجون عادت کرده بودم. به طرف در رفتم، که با صدای عزیز به طرفش برگشتم.

- بله عزیز جون.

لبخند غمگینی زد.

- با دقت جواب بده دخترم، بدون هیچ استرسی.

لبخندی زدم. سرمو تکان دادم. می دونستم اگه قبول نشم باید قید هر چی درس و دانشگاه بود رو می زدم. استرس شدیدی داشتم. ولی باید سعیم رو می کردم. باید یک قدم برای آرزوهای خودم بر می داشتم.

دستمو برای تاکسی بلند کردم و سوار شدم . دستمو از زیر روسری به طرف گردنبند بردم و گردنبند ا... رو با انگشتام لمس کردم. آرامش عجیبی در قلبم ایجاد شد که باعث شد لبخند بزنم. چشمامو بستم.

با صدای راننده چشمامو باز کردم.

- خانوم خواب موندین؟ رسیدیم.

دستپاچه کرایه رو حساب کردم و از تاکسی پیاده شدم. با ترس نگاهی به ساختمون کردم. همه یکی یکی وارد می شدن. بسم ا... زیر لبی گفتم و یک قدم به جلو برداشتم. احساس کردم چادرم کشیده شد. پوفی کردم و با سرعت وارد ساختمون شدم. چادرمو باز و بسته کردم. احساس کردم چادرم یک جایی گیر کرده و پایین نمیاد. این چرا پایین نیومد؟! به عقب برگشتم.

با چیزی که دیدم لبمو به دندون گرفتم. چشمام گرد شده بود. با ترس به کسی که زیر چادرم بود خیره شدم. دستشو بالا آورد که چادرمو از صورتش کنار بزنه. نگاهم به دست مردونه ای خورد که ساعت گرون قیمت و مارک داری زینت بخش مچش شده بود. آروم، آروم چادر از روی سرش پایین تر اومد. از خجالت و شرمندگی سرخِ سرخ شده بودم.

پسر اخمی کرد.

- من ...

قدمی به من نزدیک شد، که به سرعت یک قدم به عقب برداشتم و به کسی پشت سرم برخورد کردم. به عقب برگشتم که دختری با ابروهای نازک، اخمی کرد و با صدای نازکش داد زد:

- هـــــــوی چته! جفتک میندازی امل.

با ترس و شرمندگی نگاهمو به اون ها دوختم.

- مع ... معذ ... معذرت می خو ... ام.

دختر پشت چشمی نازک کرد و از کنارم گذشت.

پسر پوزخندی زد. وقتی که می خواست از کنارم رد بشه آروم طوری که فقط من بشنوم گفت:

- مواظب این چادرت باش کوچولو.

سرمو تکون دادم که با فهمیدن حرفی که پسر زده بود اخمی کردم. به طرفش برگشتم که با صدای خنده ی بلندش، اخمام بیشتر در هم رفت. با همون اخم از کنارش رد شدم. صدای خندش هنوز شنیده می شد. عصبی وارد سالن امتحان شدم. روی صندلی که شمارم رو نوشته بود نشستم. اخمام هنوز در هم بود که با دادن ورقه ها، اون دختر و پسر رو از یاد بردم. با دعایی که زیر لب خوندم شروع به نوشتن کردم.

****

خسته کلید رو روی در انداختم و وارد شدم. با خوردن عطر گل یاس به مشامم لبخندی روی لبم قرار گرفت. چادر رو از روی سرم برداشتم و به طرف باغچه رفتم.

خودم این گل ها رو کاشته بودم. عاشق گل یاس بودم. گل مورد علاقم بود. باز هم اون ها رو بوییدم و نگاهی به حیاط بزرگ خونه کردم. عاشق گل و گیاه بودم. ممنون آقا جون بودم که حیاط رو سپرده بود به من.

نگاهی به ساختمون کردم و به طرفش به راه افتادم. با جیغی وارد خونه شدم. عزیز که روی صندلی نشسته بود از جا پرید. خنده ای کردم.

- در حال چُرت زدن بودی عزیز جونم؟!

می دونستم عزیز همیشه این موقع ها روی صندلی در حال چُرت زدنه. ریز، ریز می خندیدم که با پس گردنی که عزیز به سرم زد اخمی کردم.

- دختر، چُرتم رو پاره کردی.

چشمکی بهش زدم.

- نخ سوزن بیارم خدمتتون تا دوباره بدوزینش؟

عزیز به طرفم خیز برداشت که با خنده ای به پشت صندلی رفتم.

- چرا جوش میاری مادر من، تموم شد.

عزیز خنده ای کرد.

- میای توی این خونه سر و صدا با خودت میاری هـــا. بیا وسایلتو بده من.

لبخندی زدم و چادرو وسایلم رو به دستش دادم.

- امتحان چطور بود عزیزم. خوب جواب دادی؟ آسون بود؟

گونشو ب*و*سیدم و ب*غ*لش کردم.

- سخت بود عزیز. تا آخر وقت نشستم. فقط فکر کردم و علامت زدم. امیدوارم قبول بشم.

عزیز دستی روی سرم کشید، که چادر رو به بینیش نزدیک کرد.

- عطر جدید خریدی؟

با تعجب نگاهش کردم.

- نه چطور!؟

عزیز لبخندی زد.

- چادرت بوی دیگه ای داره.

- جداً!

چادر رو از دستش گرفتم و به بینیم نزدیک کردم. بوی م*س*ت کننده ی شکلات تلخ توی بینیم پیچید. لبخندی زدم و بار دیگه بوش کردم.

- چه بوش خوبه.

عزیز نگاهم کرد و لبخندی زد.

- برو دست و صورت رو بشور که غذا آماده است. تا تو بیای پایین منم میز رو می چینم.

سرمو تکون دادم.

- عزیز، آقا جون نیست؟

عزیز با ناراحتی نگاهم کرد. معنی نگاهش رو فهمیدم و به طرف پله ها رفتم که صداش و از پشت سرم شنیدم.

- رفته به چند شعبه سر بزنه. نهار خورد و رفت.

- لباسامو عوض می کنم میام.

پامو روی پله اول گذاشتم که با مکثی به طرفش برگشتم.

- عزیز؟

عزیز نگاهی به چشمام کرد:

- جونم عزیزم.

سرمو زیر انداختم.

- چرا ... چرا هیچ وقت آقا جون توی شادی من نیست؟

صدایی از عزیز در نیومد. لبخند تلخی زدم. باز هم جوابی برای حرفای من نبود. از پله ها بالا رفتم و از همون بالا با صدای بلند به عزیز گفتم:

- من خیلی خستم عزیز، می خوابم. نهار رو بذارین وقتی بیدار شدم.

سنگینی نگاه عزیز رو از پشت احساس می کردم.

- آیه!

جوابی ندادم. نمی خواستم جواب بدم. چند پله باقی مونده رو هم بالا رفتم.

در اتاق رو باز کردم. خودمو توی اتاق انداختم و به در تکیه دادم. دیگه زانوهام جون نداشت. پشت در نشستم و اجازه دادم اشکام روی گونم سرازیر بشه.

نگاهی به اطراف کردم. چی کم داشتم؟ یک زندگی مرفه. یک مادر مهربون. دیگه چی کم داشتم؟ از جام بلند شدم و به طرف پنجره رفتم. واقعاً من این زندگی و می خواستم؟ دست پر مهر عزیز روی شونه ام قرار گرفت. توی آغوشش جا گرفتم.

- سهم من از این زندگی چیه عزیز؟ چی؟

عزیز منو بیشتر به سینه اش فشرد.

- عزیز، آقا جون چرا ...

- هیـــــــس.

بوی مهربون عزیز رو به ریه هام فرو دادم و به اشکام اجازه دادم که با خیال راحت روی گونم سر بخورن. نمی دونم چقدر توی آغوش عزیز بودم که با پتویی که روم کشیده شد به خواب عمیقی فرو رفتم.

****

گاز محکمی به سیب زدم. با حرص نگاهم رو به شهاب دوختم که خونسرد پاهاشو روی هم انداخته بود و تلوزیون نگاه می کرد. یک گاز دیگه زدم که عزیز سیب رو از دستم گرفت.

- بابا این سیب بیچاره چه گ*ن*ا*هی کرده؟

همون طور که نگاهم به شهاب بود اخمی کردم و سیب و به سختی قورت دادم.

- این درخت خرما این جا چکار می کنه؟ یک بار دیگه می شه بگین.

عزیز نگاهی به شهاب کرد که حواسش به ما نبود. گاز محکمی به سیب من زد که خنده ام گرفت. با حرصی که توی صداش بود گفت:

- برای آشنایی بیشتر اومده.

هر دو یک تای اَبرومونو بالا دادیم و نگاهمون رو به او دوختیم.

- فکر نکنم بخاری از این درخت خرما در بیاد. یک ساعته زل زده به این تلویزیون.

- ببینم عزیز، این ها توی خونشون تلویزیون دارن یا نه؟

عزیز نگاهی به شهاب کرد.

- نمی دونم وا... هر وقت ما رفتیم خونشون چیزی ندیدم.

خنده ای کردم.

- پس ندید بدید تشریف دارن دیگه!

- این پسره اصلاً به دلم نمی شینه.

دست به سینه تکیه ام رو به مبل دادم.

- دل به دل راه داره عزیز. من تعجب می کنم این آقا جون توی این برج غرور چی دیده؟!

عزیز آهی کشید.

- چه می دونم مادر. این آقا جونت فقط تو زندگیش یک انتخاب خوب کرد.

با یک تای ابروی بالا رفته نگاهش کردم.

- جداً! اون انتخاب چی بود؟

عزیز نیشگونی از پام گرفت که از درد جیغ خفه ای کشیدم.

- آی. چی گفتم مگه؟

- خوب دختر، چرا چشماتو باز نمی کنی؟ اون انتخابش من بودم دیگه.

اولش با تعجب نگاهی به عزیز کردم. بعد با صدای بلند شروع کردم به خندیدن. واقعاً عزیز راست گفته بود. هنوز می خندیدم و به عزیز نگاه می کردم. داشت حرص می خورد که سنگینی نگاهی رو روی خودم احساس کردم. سرمو برگردوندم که دیدم شهاب خیره نگاهش به منه. چشماش به طور عجیبی می درخشید. هیچ از اون درخشش چشماش خوشم نیومد. احساس بدی رو منتقل می کرد. اخمی کردم که شهاب پوزخندی زد. صورتمو برگردوندم.

- می گم عزیز!

- جانم.

- من آخرش یک بلایی سر این پسره می یارم.

عزیز خنده ای کرد.

- وااا! مادر نکنی از این کاراهــــا. اون دفعه که سوزوندیش. نکن این کارا رو عزیزم.

- وااا! چرا عزیز؟

عزیز چشمکی زد.

- آخه من حوصله زد عفونی کردن تو رو ندارم.

خنده ای کردم.

- شیطون شدی عزیــــزا!

عزیز لبخندی زد و گره روسریش رو محکم تر کرد.

- چی کار کنم مادر. حالا رو نبین سن و سالی از ما گذشته و شیطنت نکردیم. اگه هم شیطنتی کردیم، واسه ی آقا جونت کردیم.

به این جا که رسید از خنده منفجر شدم. عزیز مشتی به بازوم زد.

- من دارم درد و دل می کنم. تو داری می خندی؟ خلاصه بهت بگم این قدر شیطنت برای آقا جونت کردم که با اون اخلاق ییلاقیش حس و حال شیطنت پرید. وا... هی می گه: "خانمم زشته من آبرو دارم. مراعات کن."

شیطونه می گه موهاشو بکنم. ولی خدایی حیف اون موها نیست من بکنم؟ چشم نخوره. ببین سن و سالی ازش گذشته ولی اون موها روی سرش مونده. قربون او شوهر گلم برم من.

از زور خنده سرخ شده بودم.

- بابا ایول عزیز. شما هم بله؟

- بله که بله. دختر پس فکر کردی چی؟!

نگاهش رو به ساعتش دوخت و محکم به گونه اش زد که من هم بی نصیب نموندم و پس گردنی خوردم.

- چقدر حرف زدی دختر! من برم سری به غذام بزنم و با عجله از جاش بلند شد و به طرف آشپزخونه رفت.

خنده ای کردم و از جام بلند شدم و به حیاط رفتم. نگاهی به اطراف کردم. عاشق سر سبزی حیاط خونه بودم. به طرف گوشه ی باغ رفتم که جای مخصوص خودم بود. جایی که خودم زحمتش رو کشیده بودم. روی صندلی که کنار گل ها گذاشته بودم نشستم و بوی گل ها رو به ریه هام فرستادم. عاشق گل یاس بودم. عاشق عطرش که بی اختیار لبخندی روی لبم ظاهر می کرد. خواستم برم بشینم وسط گل ها که با صدای شهاب اخمی کردم.

- نشینی کثیف می شی.

آهی کشیدم. برگشتم و روی صندلی نشستم.

- دوست دارید خلوت کسی رو به هم بزنید؟

لبخند کجی زد و نگاهشو به من دوخت.

- فکر نکنم شما کسی باشید!

- منظور!

شهاب شونه اش رو بالا انداخت.

- منظور خاصی که ندارم. ولی به زودی ازدواج می کنیم اون وقت دیگه کسی نیست ...

اجازه ندادم حرفشو کامل کنه. پوزخندی زدم.

- به زودی؟! کی همچین دلگرمی به شما داده؟

شهاب هم پوزخند پر صدایی زد.

- آقا جونت این دلگرمی رو به من داده.

چیزی نگفتم و نگاهم رو به گل ها دوختم. با دیدن زنبوری که روی یکی از گل برگ ها نشست لبخندی روی لبام ظاهر شد.

- آیه؟

با اخمی نگاهش کردم.

- آیه خانوم! یادتون باشه!

از جام بلند شدم که با اخمی رو به روم قرار گرفت.

- نه، نه. اون قدرها که فکر می کردم ساده نیستی! ببین دختر نمی خوام این طور با هم آشنا بشیم!

- برو کنار می خوام رد شم.

- اگه نرم کنار چی؟

دستامو مشت کردم.

- ببین آقا فکر نکن من مثل آقا جون از شخصیت اصلیت با خبر نیستم!

شهاب دستش و به چونه اش زد.

- چه بهتر! دیگه مجبور نیستم برات نقش بازی کنم.

با عصبانیت به چشماش خیره شدم. شرارتی در چشماش می درخشید. از اون نگاهش به خودم لرزیدم. پوزخند مسخرش رو باز تکرار کرد.

- نه کم کم داره ازت خوشم می یاد.

- ولی این و توی گوشات فرو کن که من هیچ از شما خوشم نمیاد.

شهاب شونه اش رو بالا انداخت و یک قدم جلو اومد که قدمی به عقب برداشتم.

- جداً! جالب شد ولی می دونی یک مشکلی هست.

- چه مشکلی؟

لبخندی زد. لبخندی که مزه بدی رو به دهنم منتقل کرد.

- مشکل اینه که نمی تونم از آدمی مثل تو بگذرم!

نگاهشو از بالا به پایین به من دوخت. احساس کردم بدون لباس ایستادم و اون هم داره با لذت نگاهم می کنه. با عصبانیت نگاهش کردم و از کنارش رد شدم. صدای خنده اش اخم هام رو بیشتر درهم کرد.

وارد خونه که شدم عزیز رو به روم ایستاد. خواست چیزی بگه که با دیدن اخم من چیزی نگفت. من هم بدون حرفی از پله ها بالا رفتم. وارد اتاق شدم. دوست داشتم از این همه حرص جیغ بکشم! ولی باز هم سکوت کردم. خودم و روی تخت انداختم و به سقف خیره شدم. نمی دونم چقدر گذشته بود که با تقه ای که به در خورد نگاهمو از سقف گرفتم.

- بفرمایید.