رمان جانم میرود به قلم فاطمه امیری

ژانر:#عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

مهیا به دلیل دوستی با نازنین به راهی کشیده می شود که در شان خودش و پدرِ جانبازش نیست

با زخمی شدن شهاب پسر نظامی و مسجدی

برای دفاع از مهیا

و آشنایی با خانواده مهدوی زندگی مهیا دگرگون می شود...

قسمت اول

رژ لب قرمز را بر لبانش کشید و نگاه دوباره ای به تصویر خود در آیینه انداخت با احساس زیبایی چند برابر خود لبخندی زد شال مشکی را سرش کرد و چتری هایش را مرتب کرد با شنیدن صدای در اتاق خودش را برای یک جروبحث دوباره با مادرش آماده کرد زود کیفش را برداشت و به طرف در خروجی خانه رفت

مهلا خانم نگاهی به دخترکش کرد

ــــ کجا میری مهیا

ـــ بیرون

ـــ گفتم کجا

مهیا کتونی هایش پا کرد نگاهی به مادرش انداخت

ـــ گفتم کہ بیرون

مهلا خانم تا خواست با او بحثی کند با شنیدن صدای سرفه هاے همسرش بیخیال شد

مهیا هم از فرصت استفاده کرد و از پله ها تند تند پایین آمد

در خانه را بست که با دیدن پسر همسایه ای بالایی

نگاهی به آن انداخت

پسر سبزه ای که همیشه دکمه اخر پیراهنش بسته است و ریشو هم هست نمیدانست چرا اصلا احساس خوبی به این پسره ندارد با عبور ماشین پسر همسایه از کنارش به خودش آمد.

قسمت دوم

به سرکوچه نگاهے انداخت با دیدن نازی و زهرا دستی برایشان تکان داد و سریع به سمتشان رفت

نازی ــ به به مهیا خانوم چطولے عسیسم

مهیا یکی زد تو سر نازی

ـــ اینجوری حرف نزن بدم میاد

با زهرا هم سلام و احوالپرسی کرد

زهراتو اکیپ سه نفره اشان ساکترین بود و نازی هم شیطون تر و شرتر

ــــ خب دخترا برنامه چیه کجا بریم ??

زهرا موهای طلایشو که از روسری بیرون انداخته بود را مرتب کرد و گفت

ــــ فردا تولد مامان جونمه میخوام برم براش چادر نماز بگیرم

تا مهیا خواست تبریک بگه نازی شروع کرد به خندیدن

ــــ اخه دختره دیوونه چادر نماز هم شد کادو چقد بی سلیقه ای

زهرا ناراحت ازش رو گرفت مهیا اخمی به نازی کرد و دستش را روی شانه ی زهرا گذاشت

ـــ اتفاقا خیلی هم قشنگه بیا بریم همین مغازه ها یی که پیش مسجد هستن اونجا پیدا میشه

با هم قدم می زدند و بی توجه به بقیه می خندیدند و تو سر و کله ی هم می زدند

وارد مغازه ای شدند که یک پسر بسیجی پشت ویترین ایستاده بود که به احترامشون ایستاد

نازی شروع کرد به تیکه انداختن زهرا هم با اخم خریدش را می کرد مهیا بی توجه به دخترا به سمت تسبیح ها رفت یکی از تسبیح ها که رنگش فیروزه ای بود نظرش را جلب کرد با دست لمسش کرد با صدای زهرا به خودش امد

ـــ قشنگه

ـــ اره خیلی

زهرا با ذوق رو به پسره گفت همینو می‌بریم...

قسمت سوم

پسره مبارکه ای گفت و تسبیح زیبایی را همراه چادر به عنوان هدیه در کیسه گذاشت از مغازه خارج شدند چون نزدیک اذان بود خیابان شلوغ شده بود نازی هی غر میزد

ـــ نگا نگا خودشو مذهبی نشون میده بعد تسبیح هدیه میده اقا ،اخ چقدر از اینا بدم میاد

زهرا با ناراحتی گفت

ــــ چی شد مگه کار بدی نکرد

مهیا حوصله ای برای شنیدن حرفهایشان نداشت می دانست نازی یکم زیادروی می کند ولی ترجیح می داد با او بحثی نکند به پارک محله رفتن که خلوت بود و به یاد بچگی سرسره بازی کردن و زهرا ان ها را به بستنی دعوت کرد

هوا تاریک شده بود ترجیح دادن برگردن هر کدام به طرف خانه شان رفتن مهیا تنها در پیاده رو شروع به قدم زدن کرد که با شنیدن صدای بوقی برگشت با دیدن چند پسر مزاحم اهی کشید با خود زمزمه ڪرد

ـــ اخه اینا دیگه چقدر خزن دیگه کی میاد اینجوری مخ زنی کنه

بی توجه به حرف های چندش آورشان به راهش ادامه داد ولی انها بیخیال نمی شدند

مهیا که کلافه شده بود تا برگشت که چیزی تحویلشان بدهد با صدای داد یک مردی به سمت صدا چرخید

با دیدن صاحب صدا شکه شد...

قسمت چهارم

با تعجب به پسره همسایہ شان نگاهے ڪرد باورش نمے شود او براے ڪمڪ بیاید مگر همچین آدم هایی فقط به فڪر خودشان نیستند

پسرای مزاحم با دیدن پسره معروف ومسجدی محله پا بہ فرار گذاشتن

مهیا با صدای پسره به خودش آمد

ـــ مزاحم بودند

ـــ بله

پسر با اخم نگاهی به مهیا انداخت

مهیا متوجه شد که می خواهد چیزی بگوید ولی دودل بود

ــــ چیه چته نگاه میکني؟؟برو دیگه میخوای بهت مدال افتخار بدم

پسره استغفرا... زیر لب گفت

ــــ شما یکم تیپتونو درست کنید دیگه نه کسی مزاحمتون میشه نه لازمه به فکر مدال برای من باشید

مهیا که از حاضر جوابی آن عصبانی بود شروع کرد به داد و بیداد

ــــ تو با خودت چه فڪری کردی ها ?? من هر تیپی میخوام میزنم به تو چه تو وامثال تو نمیتونن چشاشونو کنترل کنن به من چه

تاپسره می خواست جوابش را بدهد یکی از دوستانش از ماشین پیاده شد و اورا صدا زد

ــــ بیا بریم سید دیر میشه

پسره که حالا مهیا دانست سید هست به طرف دوستانش رفت و سوار ماشین شد و از کنارش با سرعت گذشت

مهیا که عصبانی بود بلند فریاد زد

ــــ عقده ای بدبخت

به طرف خانه رفت بی توجه به مادرش و پدرش که در پذیرایی مشغول تماشای تلویزیون بودن به اتاقش رفت

دوروز بعد

مهیا درحالی که آهنگی زیر لب زمزمہ می ڪرد،در خانه را باز ڪرد واز پلہ ها بالا آمد وبا ریتم آهنگ بشڪڹ مے زد

خم شد تا بوت هایش را از پا دربیاورد که در خانه باز شد با تعجب به دو مردی که با برانکارد و لباس های پزشکی تند تند از پله ها بالا می آمدن و وارد خانه شدند

کم کم صداها بالا گرفت

مهیابا شنیدن ضجه های مادرش نگران شد

ـــ نفس بڪش احمد

توروخدا نفس بڪش احمد

پاهے مهیا بی حس شدند نمیتوانست از جایش تکان بخورد مے دانست در خانہ چه خبر است بار اول ڪہ نبود.

جرأت مواجه شدن با جسم بی جان پدرش را نداشت

آن دو مرد با سرعت برانکارد که احمد آقا روی آن دراز کشیده بود بلند کرده بودند مهلا خانم بی توجه به مهیا به آن تنه ای زد و پشت سر آن ها دوید...

قسمت پنجم

دیگر پاهایش نای ایستادن نداشت سرجایش نشست با اینکه این اتفاق برایشان تکراری شده است اما مهیا نمی توانست آن را هضم ڪند اینبار هم حال پدرش وخیم تر شده بود و نفس کشیدن براش سخت تر

نمیتوانست هوای خفه ی خانه را تحمل ڪند با کمک دیوار سرپا ایستاد آرام آرام از پله ها پایین رفت با رسیدن به کوچہ نفس عمیقے ڪشید

بوی چایے دارچین واسپند تو ڪل محلہ پیچیده بود ڪه آرامشی در وجود مهیا جریان داد

با شنیدن صدای مداحے

یادش آمد که امروز اول محرم هستش تو دانشگاه هم مراسم بود دوست داشت به طرف هیئت برود ولی جرأت نداشت به دیوار تڪیه داد زیر لب زمزمه ڪرد

ــــ خدایا چیڪار ڪنم

صدای زیبای مداح دلش را به بازے گرفتہ بود بغضش اذیتش مے ڪرد آرام آرام خودش را به خیابان بن بستی که ته آن مسجد و هیئت بود رساند با دیدن آن جا به وجد آمد پرچم هاے مشڪی و قرمز دود و بوی چایے کہ اینجا بیشتر احساس مے شد

نگاهی به پسرایی که همه مشکی پوش بودند و هماهنگ سینه میزدند و صدای مداحی که اشڪ همہ حاضرین را درآورده بود

باز دارم قدم قدم

میام تو حرمت

حرم کرب و بلاست

یا توی هیئتت

وسط جمعیت بود و سرگردون دوروبرش را نگاه می کرد همه چیز برایش جدید بود دومین بارش بود که به اینجا می آید اولین بار هم به اصرار مادرش آن هم چند سال پیش بود

عوض نمیکنم آقا تو رابا هیچڪسی

عڪس حرم توے قاب منو ودلواپسی

با نشستن دستی روی شونه اش به عقب برگشت دختر محجبه ای که چهره مهربان و زیبایی بود را دید

ـــ سلام عزیزم خوش اومدی بفرما این چادرِ سرت ڪن

مهیا که احساس مے ڪرد کار اشتباهی ڪرده باشه هول ڪرد

ـــ من من نمیدونم چی شد اومدم اینجا الان زود میرم

خودش هم نمی دانست چرا این حرف را زد

دختره لبخند ی زد

ـــ چرا بری ??بمون تو حتما آقا دعوتت ڪرده ڪه اینجایے

ـــ آقا؟ببخشید کدوم آقا

ـــ امام حسین(ع)

من دیگه برم عزیزم

مهیا زیر لب زمزمه کرد امام حسین چقدر این اسم برایش غریب بود ولی با گفتن اسمش احساس ارامش مے کرد...

قسمت ششم

چادر را سرش کرد مدلش ملی بود پس راحت توانست آن را کنترل ڪند بی اختیار دستی به چتری هایش کشید وآن ها را زیر روسریش برد به قسمت دنجی رفت که به همه جا دید داشت با دیدن دسته های سینه زنی دستش را بالا اورد و شروع کرد ارام ارام سینه زدن

اے امیرم یا حسیڹ

بپذیرم یا حسیڹ

باز دارم قدم قدم

میام تو حرمت

حرم ڪرب و بلاست

یا توے هیئتت

مداح فریاد زد

ــــ همه بگید یا حسین

همه مردم یکصدا فریاد زدن

ــــ یــــــا حــــــســـــیــــــن

مهیا چند بار زیر لب زمزمه کرد

ـــــ یا حسین یا حسین یاحسین

دوست داشت با این مرد که برای همہ آشنا بود و برایش غریبہ حرف بزند بغضش راه نفسش را بسته بود چشمانش پر از اشک شد مداح فریاد می زد و روضه می خواند و از مصیبت های اهل بیت می گفت مردم گریه می کردن

مهیا احساس خفگی می کرد دوست داشت حرف بزنه لب باز کرد

ــــ بابام داره میمیره

همین جمله کافی بود که چشمه ے اشکش بجوشه و شروع کنه به هق هق کردن صدای مداح هم باعث آشوب تر شدن احوالش شد

ــــ یا حسین امشب شب اول محرمه یا زینب قراره چی بکشے رقیه رو بگو قراره بی پدر بشه بی پدری خیلی سخته بی پدری رو فقط اونایی که پدر ندارن تکیه گاه ندارن میدونن چه دردیه وامصیبتا

مردم تو سر خودشون میزدند مهیا دیگه نمیتوانست گریه اش را کنترل کند احساس سرگیجه بهش دست داد از جایش بلند شد سعی مےکرد از آنجا بیرون بره هر چقدر تقلا می کرد فایده ای نداشت همه چیز را تار میدید نمیتوانست خودش را کنترل کند بر روی زمین افتاد و از هوش رفت...

قسمت هفتم

با احساس درد چشمانش را باز کرد و دستی بر روی سرش کشید با دیدن اتاقی که درآن بود فورا در جایش نشست با ترس و نگرانے نگاهی به اطرافش انداخت هر چقدر با خود فڪر مے ڪرد اینجا را یادش نمے آمد از جایش بلند شد و به طرف در رفت تا خواست در را باز کند در باز شد و همان دختر محجبه وارد شد

ــــ اِ اِ چرا سرپایی تو، بشین ببینم

مهیا با تعجب به آن نگاه مے کرد

دختره خندید

ـــ چرا همچین نگام میکنے بشین دیگه

دختره به سمت یخچال کوچکی که گوشه ے اتاق بود رفت و لیوان آبی ریخت و به دست مهیا داد و کنارش،نشست

ـــ من اسمم مریم هستش.حالت بد شد اوردیمت اینجا اینجا هم پایگاه بسیجمونه

مهیا کم کم یادش امد که چه اتفاقی افتاد

سرگیجه، مداحی ،باباش

با یادآوری پدرش از جا بلند شد

ـــ بابام

مریم هم همراهش بلند شد

ــــ بابات؟؟نگران نباش خودم همرات میام خونتون بهشون میگم که پیشمون بودی

مهیا سرش را تکان داد

ـــ نه نه بابام بیمارستانه حالش بد شد من باید برم

به سمت در رفت که مریم جلویش را گرفت

ــــ کجا میری با این حالت

مهیا با نگرانی به مریم نگاه کرد

ـــ توروخدا بزار برم اصلا من براچی اومدم اینجا بزار برم مریم خانم بابام حالش خوب نیست باید پیشش باشم

مریم دستی به بازویش کشید

ـــ اروم باش عزیزم میری ولی نمیتونم بزارمت با این حالت بری یه لحظه صبر کن یکی از بچه هارو صدا کنم برسونتمون

مریم به سمت در رفت

مهیا دستانش را درهم پیچاند ساعت ۱شب بود و از حال پدرش بی خبر بود

با امدن مریم سریع از جایش بلند شد

ـــ بیا بریم عزیزم داداشم میرسونتمون...

قسمت هشتم

مهیا همراه مریم از پایگاه خارج شدن و به سمت یک پژو مشکی رفتند

سوار شدند

مهیا حتی سلام نکرد

داداش مریم هم بدون هیچ حرفی رانندگی کرد

مهیا می خواست مثبت فکر کند اما همه اش فکرهای ناجور به ذهنش می رسید ‌و او را آزار می داد نمی دانست اگر برود چگونه باید رفتار مے ڪرد یا به پدرش چه بگویید و یا اصلا حال پدرش خوب است

ــــ خانمی باتوم

مهیا به خودش اومد

ـــ با منے ??

ـــ آره عزیزم میگم ادرسو میدی

ـــ اها، نمیدونم الان کجا بردنش ولی همیشه میرفتیم بیمارستان .....

دیگر تا رسیدن به بیمارستان حرفی زده نشد

به محض رسیدن به بیمارستان پیاده شد با پیاده شدن داداش مریم

مهیا ایستاد باورش نمی شود داداش مریم همان سیدی باشد که آن روز در خیابان با آن بحث کرده باشد ولی الان باید خودش را به پدرش می رساند بدون توجه به مریم و برادرش به سمت ورودی بیمارستان دوید وخودش را به پذیرش رساند

ــــ سلام خانم پدرمو اوردن اینجا

پرستار در حال صحبت با تلفن بود با دست به مهیا اشاره کرد که یه لحظه صبر کند

مهیا که از این کار پرستار عصبی شد خیزی برداشت و گوشی را از دست پرستار کشید

ـــ من بهت میگم بابامو اوردن بیمارستان تو با تلفن صحبت میکنی

پرستار از جاش بلند شد و تا خواست جواب مهیا را بدهد مریم و داداشش خودشان را به مهیا رساندن

مریم اروم مهیا را دور کرد و شروع کرد به اروم کردنش

ــــ اروم باش عزیزم

ـــ چطو اروم باشم بهش میگم بابامو اوردن اینجا اون با اون تلفنش صحبت میکنه

مهیا نگاهی به پذیرش انداخت که دید سید با اخم دارد با پرستار حرف می زد به سمتشان امد

ــــ اسم پدرتون

ــــ احمد معتمد

مهیا تعجب را در چشمان سید دید ولی حوصله کنجکاوی را نداشت سید به طرف پذیرش رفت اسم را گفت پرستار شروع به تایپ ڪردن کرد

و چیزی را به سید گفت

سید به طرفـ آن ها امد

مریم پرسید

ـــ چی شد شهاب

مهیا باخود گفت پس اسم این پسره مرموز شهاب هستش

ـــ اتاق ۱۱۴

قسمت نهم

مهیا دوباره سریعتر از همه به سمت اتاق رفت

به محض رسیدن به اتاق استرس شدیدی گرفت نمی دانست برگردد یا وارد اتاق شود

بلاخره تصمیم خودش را گرفت

در را ارام باز کرد و وارد اتاق شد پدرش روی تخت خوابیده بود ومادرش در کنار پدرش رو صندلی خوابش برده

ارام ارام خودش را به تخت نزدیک کرد نگاهی به دستگاه های کنار تخت انداخت از عددها وخطوط چیزی متوجه نشد به پدرش نزدیک شد

طبق عادت بچگی دستش را جلوی بینی پدرش گذاشت تا مطمئن شود نفس مے کشد با احساس گرمای نفس های پدرش نفس آسوده ای کشید

دستش را پس کشید اما نصف راه پدرش دستش را گرفت

احمد آقا چشمانش را باز کرد لبان خشکش را با لبش تر کرد و گفت

ــــ اومدی بابا منتظرت بودم چرا دیر کردی

و همین جمله کوتاه کافی بود تا قطره های اشک پشت سر هم بر روی گونه ی مهیا بشینند

ــــ ای بابا چرا گریه میکنی نفس بابا

اصلا میدونی من یه چیز مهمیو تا الان بهت نگفتم

مهیا اشک هایش را پاک کرد و کنجکاوانه پرسید

ـــ چی؟؟

احمد اقا با دستش اثر اشک ها را از روی صورت دخترکش پاک کرد

ـــــ اینکه وقتی گریه میکنی خیلی زشت میشی

مهیا با خنده اعتراض کرد

ـــ اِ بابا

احمد اقا خندید

ـــ اروم دختر مادرت بیدار نشه

دکتر گوشی ها را از گوشش دراورد

ــــ خداروشکر آقای معتمد حالتون خیلے بهتره فقط باید استراحت کنید و ناراحت یا عصبی نشید پس باید از چیزهایی که ناراحتتون میکنه دوربشید

ـــــ ببخشید آقای دکتر کی مرخص میشن

ــــ الان دیگه مرخصن

مهیا تشکر کرد

احمد آقا با کمک مهیا و همسرش اماده شد و پس از انجام کارهای ترخیص به طرف خانه رفتند مهیا به دلیل شب بیداری و خستگی بعد از خوردن یک غذای سبک به اتاقش رفت وآرام خوابید...

قسمت دهم

چشمانش را آرام باز کرد کش و قوسی یه بدنش داد نگاهی به ساعت انداخت ساعت۱۰شب بود

از جایش بلند شد

ــــ ای بابا چقدر خوابیدم

به سمت سرویس بهداشتی رفت صورتش را شست و

به اتاقش برگشت حال خیلی خوبی داشت احساس می کرد آرامشی که مدتی دنبالش می گشت را کم کم دارد در زندگی لمسش می کند نگاهی به چادر روی میز تحریرش انداخت

یاد آن شب،مریم،اون پسره افتاد

بی اختیار اسمش را زمزمه کرد

ــــ سید،شهاب،سیدشهاب

تصمیم گرفت چادر را به مریم پس دهد و از مریم و برادرش تشکر کند

ــــ نه نه فقط از مریم تشکر میکنم حالا از پسره تشکر کنم خودشو برام میگیره پسره ی عقده ای، ولی دیر نیست ???

نگاهی به ساعت انداخت با یاداوری اینکہ شب های محرم هست و مراسم تا اخر شب پابرجاست اماده شد تیپ مشکی زد اول موهایش را داخل شال برد وبه تصویر خود در آیینه نگاه کرد پشیمون شد موهایش را بیرون ریخت

آرایش مختصری کرد و عطر مورد علاقه اش را برداشت و چند پاف زد

کفش پاشنه بلندش را از زیر تخت بیرون اورد

چادر را برداشت و در یک کیف دستی قشنگ گذاشت

در آیینه نگاهی به خودش انداخت

ـــ وای که چه خوشکلم

و یک ب*و*س برای خودش انداخت

به طرف اتاق پدرش رفت

تصمیم گرفته بود هم حال پدرش را بپرسد هم به آن ها بگوید که به هیئت می رود این نزدیکی به مادر و پدرش احساس خوبی به او می داد

به طرف اتاق رفت در باز بود پدرش روی تخت نشسته بود

احساس می کرد پدرش ناراحت هست می خواست جلو برود و جویای حال پدرش شود اما با دیدن عکس هایی که در دست پدرش بودند سرجایش خشک شد

باور نمی کرد پدرش دوباره به سراغ این عکس ها بیاید

از ناراحتی و عصبانیت دستانش سرد شدند دیگر کنترلی بر رفتارش نداشت.

با افتادن کیف دستیِ چادر از دستش ،احمد اقا سرش را بالا اورد با دیدن مهیا سعی در قایم کردن عکس ها کرد اما

دیگر فایده ای نداشت...

قسمت نهم

مهیا دوباره سریعتر از همه به سمت اتاق رفت

به محض رسیدن به اتاق استرس شدیدی گرفت نمی دانست برگردد یا وارد اتاق شود

بلاخره تصمیم خودش را گرفت

در را ارام باز کرد و وارد اتاق شد پدرش روی تخت خوابیده بود ومادرش در کنار پدرش رو صندلی خوابش برده

ارام ارام خودش را به تخت نزدیک کرد نگاهی به دستگاه های کنار تخت انداخت از عددها وخطوط چیزی متوجه نشد به پدرش نزدیک شد

طبق عادت بچگی دستش را جلوی بینی پدرش گذاشت تا مطمئن شود نفس مے کشد با احساس گرمای نفس های پدرش نفس آسوده ای کشید

دستش را پس کشید اما نصف راه پدرش دستش را گرفت

احمد آقا چشمانش را باز کرد لبان خشکش را با لبش تر کرد و گفت

ــــ اومدی بابا منتظرت بودم چرا دیر کردی

و همین جمله کوتاه کافی بود تا قطره های اشک پشت سر هم بر روی گونه ی مهیا بشینند

ــــ ای بابا چرا گریه میکنی نفس بابا

اصلا میدونی من یه چیز مهمیو تا الان بهت نگفتم

مهیا اشک هایش را پاک کرد و کنجکاوانه پرسید

ـــ چی؟؟

احمد اقا با دستش اثر اشک ها را از روی صورت دخترکش پاک کرد

ـــــ اینکه وقتی گریه میکنی خیلی زشت میشی

مهیا با خنده اعتراض کرد

ـــ اِ بابا

احمد اقا خندید

ـــ اروم دختر مادرت بیدار نشه

دکتر گوشی ها را از گوشش دراورد

ــــ خداروشکر آقای معتمد حالتون خیلے بهتره فقط باید استراحت کنید و ناراحت یا عصبی نشید پس باید از چیزهایی که ناراحتتون میکنه دوربشید

ـــــ ببخشید آقای دکتر کی مرخص میشن

ــــ الان دیگه مرخصن

مهیا تشکر کرد

احمد آقا با کمک مهیا و همسرش اماده شد و پس از انجام کارهای ترخیص به طرف خانه رفتند مهیا به دلیل شب بیداری و خستگی بعد از خوردن یک غذای سبک به اتاقش رفت وآرام خوابید...

قسمت نهم

مهیا دوباره سریعتر از همه به سمت اتاق رفت

به محض رسیدن به اتاق استرس شدیدی گرفت نمی دانست برگردد یا وارد اتاق شود

بلاخره تصمیم خودش را گرفت

در را ارام باز کرد و وارد اتاق شد پدرش روی تخت خوابیده بود ومادرش در کنار پدرش رو صندلی خوابش برده

ارام ارام خودش را به تخت نزدیک کرد نگاهی به دستگاه های کنار تخت انداخت از عددها وخطوط چیزی متوجه نشد به پدرش نزدیک شد

طبق عادت بچگی دستش را جلوی بینی پدرش گذاشت تا مطمئن شود نفس مے کشد با احساس گرمای نفس های پدرش نفس آسوده ای کشید

دستش را پس کشید اما نصف راه پدرش دستش را گرفت

احمد آقا چشمانش را باز کرد لبان خشکش را با لبش تر کرد و گفت

ــــ اومدی بابا منتظرت بودم چرا دیر کردی

و همین جمله کوتاه کافی بود تا قطره های اشک پشت سر هم بر روی گونه ی مهیا بشینند

ــــ ای بابا چرا گریه میکنی نفس بابا

اصلا میدونی من یه چیز مهمیو تا الان بهت نگفتم

مهیا اشک هایش را پاک کرد و کنجکاوانه پرسید

ـــ چی؟؟

احمد اقا با دستش اثر اشک ها را از روی صورت دخترکش پاک کرد

ـــــ اینکه وقتی گریه میکنی خیلی زشت میشی

مهیا با خنده اعتراض کرد

ـــ اِ بابا

احمد اقا خندید

ـــ اروم دختر مادرت بیدار نشه

دکتر گوشی ها را از گوشش دراورد

ــــ خداروشکر آقای معتمد حالتون خیلے بهتره فقط باید استراحت کنید و ناراحت یا عصبی نشید پس باید از چیزهایی که ناراحتتون میکنه دوربشید

ـــــ ببخشید آقای دکتر کی مرخص میشن

ــــ الان دیگه مرخصن

مهیا تشکر کرد

احمد آقا با کمک مهیا و همسرش اماده شد و پس از انجام کارهای ترخیص به طرف خانه رفتند مهیا به دلیل شب بیداری و خستگی بعد از خوردن یک غذای سبک به اتاقش رفت وآرام خوابید...

قسمت دهم

چشمانش را آرام باز کرد کش و قوسی یه بدنش داد نگاهی به ساعت انداخت ساعت۱۰شب بود

از جایش بلند شد

ــــ ای بابا چقدر خوابیدم

به سمت سرویس بهداشتی رفت صورتش را شست و

به اتاقش برگشت حال خیلی خوبی داشت احساس می کرد آرامشی که مدتی دنبالش می گشت را کم کم دارد در زندگی لمسش می کند نگاهی به چادر روی میز تحریرش انداخت

یاد آن شب،مریم،اون پسره افتاد

بی اختیار اسمش را زمزمه کرد

ــــ سید،شهاب،سیدشهاب

تصمیم گرفت چادر را به مریم پس دهد و از مریم و برادرش تشکر کند

ــــ نه نه فقط از مریم تشکر میکنم حالا از پسره تشکر کنم خودشو برام میگیره پسره ی عقده ای، ولی دیر نیست ???

نگاهی به ساعت انداخت با یاداوری اینکہ شب های محرم هست و مراسم تا اخر شب پابرجاست اماده شد تیپ مشکی زد اول موهایش را داخل شال برد وبه تصویر خود در آیینه نگاه کرد پشیمون شد موهایش را بیرون ریخت

آرایش مختصری کرد و عطر مورد علاقه اش را برداشت و چند پاف زد

کفش پاشنه بلندش را از زیر تخت بیرون اورد

چادر را برداشت و در یک کیف دستی قشنگ گذاشت

در آیینه نگاهی به خودش انداخت

ـــ وای که چه خوشکلم

و یک ب*و*س برای خودش انداخت

به طرف اتاق پدرش رفت

تصمیم گرفته بود هم حال پدرش را بپرسد هم به آن ها بگوید که به هیئت می رود این نزدیکی به مادر و پدرش احساس خوبی به او می داد

به طرف اتاق رفت در باز بود پدرش روی تخت نشسته بود

احساس می کرد پدرش ناراحت هست می خواست جلو برود و جویای حال پدرش شود اما با دیدن عکس هایی که در دست پدرش بودند سرجایش خشک شد

باور نمی کرد پدرش دوباره به سراغ این عکس ها بیاید

از ناراحتی و عصبانیت دستانش سرد شدند دیگر کنترلی بر رفتارش نداشت.

با افتادن کیف دستیِ چادر از دستش ،احمد اقا سرش را بالا اورد با دیدن مهیا سعی در قایم کردن عکس ها کرد اما

دیگر فایده ای نداشت...

قسمت دهم

چشمانش را آرام باز کرد کش و قوسی یه بدنش داد نگاهی به ساعت انداخت ساعت۱۰شب بود

از جایش بلند شد

ــــ ای بابا چقدر خوابیدم

به سمت سرویس بهداشتی رفت صورتش را شست و

به اتاقش برگشت حال خیلی خوبی داشت احساس می کرد آرامشی که مدتی دنبالش می گشت را کم کم دارد در زندگی لمسش می کند نگاهی به چادر روی میز تحریرش انداخت

یاد آن شب،مریم،اون پسره افتاد

بی اختیار اسمش را زمزمه کرد

ــــ سید،شهاب،سیدشهاب

تصمیم گرفت چادر را به مریم پس دهد و از مریم و برادرش تشکر کند

ــــ نه نه فقط از مریم تشکر میکنم حالا از پسره تشکر کنم خودشو برام میگیره پسره ی عقده ای، ولی دیر نیست ???

نگاهی به ساعت انداخت با یاداوری اینکہ شب های محرم هست و مراسم تا اخر شب پابرجاست اماده شد تیپ مشکی زد اول موهایش را داخل شال برد وبه تصویر خود در آیینه نگاه کرد پشیمون شد موهایش را بیرون ریخت

آرایش مختصری کرد و عطر مورد علاقه اش را برداشت و چند پاف زد

کفش پاشنه بلندش را از زیر تخت بیرون اورد

چادر را برداشت و در یک کیف دستی قشنگ گذاشت

در آیینه نگاهی به خودش انداخت

ـــ وای که چه خوشکلم

و یک ب*و*س برای خودش انداخت

به طرف اتاق پدرش رفت

تصمیم گرفته بود هم حال پدرش را بپرسد هم به آن ها بگوید که به هیئت می رود این نزدیکی به مادر و پدرش احساس خوبی به او می داد

به طرف اتاق رفت در باز بود پدرش روی تخت نشسته بود

احساس می کرد پدرش ناراحت هست می خواست جلو برود و جویای حال پدرش شود اما با دیدن عکس هایی که در دست پدرش بودند سرجایش خشک شد

باور نمی کرد پدرش دوباره به سراغ این عکس ها بیاید

از ناراحتی و عصبانیت دستانش سرد شدند دیگر کنترلی بر رفتارش نداشت.

با افتادن کیف دستیِ چادر از دستش ،احمد اقا سرش را بالا اورد با دیدن مهیا سعی در قایم کردن عکس ها کرد اما

دیگر فایده ای نداشت...

قسمت یازدهم

مهیا جلو رفت روبه روی پدرش ایستاد

ـــ اینا چین بابا

فریاد زد

ــــ دارم میگم اینا چین چند بار گفتم ول کنید دیگه بیخیال این عکسا بشید

از فریاد مهیا مهلا خانم سریع خودش را به اتاق رساند

ـــ یا فاطمه الزهرا ،مهیا چرا داد میزنی دختر

ــــ چرا داد می زنم مامان خانوم از شوهرتون بپرسید

مهلا خانم به طرف مهیا رفت

ــــ درست صحبت کن یادت نره کسایی که جلوت ایستادن مادر و پدرت هستن

مهیا یکم از مامانش فاصله گرفت و با صدای بلند ادامه داد

ــــ یادم نرفته ولی مثل اینکه همین بابا

به احمد آقا اشاره کرد

ـــ یادش رفته از بس به این عکسا و اون روزا فکر میکنه حالش بد شده و دیشب نزدیک بود...

دیگه ادامه نداد نمی تونست بگه که ممکن بود دیشب بی پدر بشه

مهلا خانم با دیدن عکس های جبهه در دست های همسرش پی به قضیه برد با ناراحتی نگاهی به احمد آقا انداخت

ــــ احمدآقا دکتر گفت دیگه به چیزایی که ناراحتت میکنه فکر نکن میدونم این خاطرات و دوستات رو نمیتونی فراموش بکنی ولی...

مهيا پوزخندی زد

و نگذاشت مادرش ادامه بدهد

ــــ چی میگی مهلا خانم خاطرات فراموش نشدنی ؟؟

اخه چی دارن که فراموش نمیشن دوستاتون شهیدشدن خب همه عزیزاشونو از دست میدن شما باید تا الان ماتم بگیرید باید با هر بار دیدن این عکسا حالتون بد بشه

صدای مهیا کم کم بالاتر می رفت دوست نداشت اینطور با پدرش صحبت کند اما خواه ناخواه حرف هایش تلخ شده بودند

ـــ اصلا این جنگ کوفتی برات چیز خوبی به یادگار گذاشت

جز اینکه بیمارت کرد نفس به زور میتونی بکشی حواست هست بابا چرا دارید با خودتون اینکارو میکنید

مهیا نگاهی به عکس ها انداخت و از دست پدرش کشید

ـــ اینا دیگه نباید باشن کاری میکنم تا هیچ اثری از اون جنگ کوفتی تو این خونه نمونه

تا خواست عکس های پدرش و دوستانش را پاره کند مادرش دستش را کشید و یک طرف صورت مهیا سوخت

مهیا چشمانش را محکم روی هم فشار داد

باور نمی کرد ، این اولین بار بود که مادرش روی آن دست بلند مے ڪرد

مهیا لبخند تلخی زد و در چشمان مادرش نگاه کرد عکس ها را روی میز پرت کرد

و فورا از اتاق خارج شد

تند تند کفش هایش را پا کرد صدای پدرش را می شنید که صدایش می کرد و از او می خواست این وقت شب بیرون نرود ولی توجه ای نکرد...

قسمت دوازدهم

با حال آشفته ای در کوچه قدم می زد باورش نمی شد

که مادرش این کار را بکند

او تصور می کرد الان شاید مادرش او را برای آمدن به هیئت همراهی می کند ولی این لحظات جور دیگری رقم خورد

با رسیدن به سر خیابون ودیدن هیئت دلش هوای هیئت کرد خودش هم از این حال خودش تعجب می کرد باورش نمی شود که علاقه ی به این مراسم پیدا کند

ارام ارام به هیئت نزدیک شد

ــــ بفرمایید

مهیا نگاهی به پسر بسیجی که یک سینی پر از چایی دستش بود انداخت نگاهی به چایی های خوش رنگ انداخت

بی اختیار نفس عمیقی کشید

بوی خوب چایی دارچین حالش را بهتر کرد

دستش را دراز کرد و یک لیوان برداشت

و تشکری کرد

جلوتر رفت کسی را نمی شناخت

نگاه های چند خانم و آقا خیلی اذیتش می کرد مهیا خوب می دانست این پچ پچ هایشان برای چیست

کمی موهایش را داخل برد اما نگاه ها و پچ پچ ها تمامی نداشت

بلند شد و از هیئت دور شد

ـــ ادم اینقدر مزخرف اخه به تو چه من چه شکلیم چطور زل زده

به طرف پارک محله رفت نگاهی به چایی تو دستش انداخت دلش می خواست در این هوای سرد ان چایی را بخورد اما با دیدن چایی یاد اون نگاه ها و پچ پچ ها می افتاد چایی را با حرص بر روی زمین پرت کرد

ــــ قحطی چاییه مگه برم چایی این جوجه بسیجیارو بخورم اول چایی میدن بعد با نگاه هاشون ادمو فراری میدن

با رسیدن به پارک که این موقع خلوت هست روی نیمکت نشست هوا سرد بود پاهایش را در شکم خود جمع کرد و با دستانش خودش را ب*غ*ل کرد

امشب هوا عجب سرد بود بیشتر در خود جمع شد حوصله اش تنهایی سر رفته بود

ـــ ای بابا کاشکی به زهرا و نازی میگفتم بیان