رمان حریم و حرام به قلم باران عبدالهی

ژانر : #غمگین #اجتماعی

خلاصه :

درمورد ماهک دختری که فریب معلمش رو میخوره و پا فراتر از حریم میگذاره….فصل اول زندگی ماهک براساس واقعیت است

- همگی ساکت! ســــــــاکت!

بالاخره با نعره ی من همه ساکت شدن. نفس راحتی کشیدم و گفتم:

- چه خبره؟! خوبه همتون سر جمع هشت نفرید! این همه سر و صدا مال شماست؟

مریم از پشت میز بلند شد و به طرفم اومد:

- حالا که قاری زاده کاری بهمون نداره تو شدی کاسه ی داغ تر از آش؟! بیا بشین بینیم!

دستم رو به پهلوم زدم و حق به جانب گفتم:

- دِ همین دیگه! یکیتون حاضر نیست نماینده بشه؛ اون وقت با سر و صداتون، همون کاسه ی سرد و خالی از آش، رو سر من بدبخت خرد می شه، بی راه می گم؟

فهیمه نخودی خندید و رو به بقیه گفت:

- بچه ها این جمله ی ماهک ایهام داشت!

بچه ها همگی با هم یک صدا گفتن:

- بابـــــــــا! بچه زرنگ!

چپ چپ نگاشون کردم، سرم رو تکون دادم:

- به حساب تک تکتون می رسم!

به سمت میزم رفتم و پشتش جا گرفتم.

فاخته همون طور که با جوشِ روی لپش ور می رفت با نگرانی گفت:

- یعنی قراره تا آخر سال، دو درس اصلیمون رو بی معلم سپری کنیم؟

حبیبه پشت چشمی نازک کرد:

- خیلی حب بابا! فهمیدیم تهرونی هستی!

اون وقت اداش رو در آورد:

- سپری کنیــــــــــم!

فاخته روی میزش خم شد و با صدای جیغ مانندی گفت:

- تو چی می گی این وسط بچه پایین ده؟!

مریم پرید وسط و رو به حبیبه گفت:

- چته دختر؟ مگه این بیچاره چی گفت که این جوری بهش می پری؟

حبیبه:

- من؟ من چمه؟ یا فاحته که از اول مهر، هنوز نیومده شهرستانی بودنمون رو به رخمون می کشه؟!

از لحن لهجه دار حبیبه لبخندی به لبم نشست و تلفظ (ح) به جای (خ) در کلماتی که به کار می برد؛ لبخندم رو به خنده تبدیل کرد. همیشه همین طور بود!

از سال پیش که فاخته به جمع کلاس ما پیوست، حبیبه اون رو یه دختر لوس و مهم تر از همه خارج از حیطه ی جنوب کشوری می دونست و باهاش لج افتاد که افتاد! و ما هنوز بعد از یک سال نفهمیدیم چرا حبیبه با تهرانی بودن فاخته مشکل داره؟!

اواخر مهرماه بود و ما هنوز معلمی برای درس های فلسفه و جامعه شناسی نداشتیم! به قول مریم کنکور امسال رو عشق است!

این هم از اثرات زندگی در خارج از کشور محسوب می شه، همیشه معلم ها دیر به محل ماموریت خودشون می رسیدن، یا اگه زود تشریف فرما می شدن فله و درهم می اومدن، چه طور؟!

به این صورت که یه معلم برای دروس مشابه و همسر خانه دارِ ایشون واسه دروس تفریحی هم چون ورزش، امور پرورشی و کتابداری!

این وسط اگه موفقیتی کسب می شد، دروسی مثل حرفه و فن و... در پایه ی راهنمایی هم به اونا داده شده و مزایایی چون حقوق مناسب در نظر گرفته می شد.

چقدر جـــــــــالب! به قول فهیمه:

- « باز جای شکرش باقیه که برچسب ناحیه ی 3 بهمون می زنن! و خودشون به محروم بودن منطقه از نظر علمی پی بردن! »

صدای زنگ همه ی بچه ها رو به تکاپو انداخت. هرچه رو میز بود رو جمع کرده و ریختند تو کوله هاشون و دِ برو که رفتیم! زنده باد ناهار خونه!

جفت جفت از کلاس بیرون اومدیم و به سمت در خروجی رفتیم. پایه ی دبستان زودتر تعطیل شده بود تا راحت تر خارج بشن و آسیبی به کوچیک ترها وارد نشه.

یک به یک دست دادیم و از هم خداحافظی کردیم. خوبیِ تعداد کم کلاس به همینه که صمیمیتی خاص بین همه حاکم بود و این نعمت خوبی در غربت محسوب می شد.

مریم گونه ام رو ب*و*سید:

- بهت زنگ می زنم، نخوابیـــا!

کوله ام و رو شونه جا به جا کردم:

- باشه.

با چشم به سمتی اشاره کرد و گفت:

- برو پرنسس! اومدن دنبالت!

خندیدم و به تقلید از او به اتوب*و*س مدرسه اشاره کردم و در جواب گفتم:

- برو دختر! جا نمونی!

خنده کنان از هم فاصله گرفتیم و به سمت ماشین تشریفات قدم برداشتم.

در رو باز کردم و عقب جای گرفتم:

- سلام آقای حسنی. خسته نباشید.

آقای حسنی راننده ی سفارت لبخند محبت آمیزی زد:

- سلام دخترم. شما خسته نباشید.

به راه افتاد.

از کنار اتوب*و*س مدرسه گذشت و من با چشم به دنبال مریم گشتم و خطاب به آقای حسنی گفتم:

- خسته؟! نه! آخه کو معلم که درسی باشه؟! امروز رسما تعطیل بودیم.

ندیدمش. کوله پشتیم رو از خودم جدا کرده و نفسی تازه کردم.

دیگه حرفی بین ما رد و بدل نشد.

کفشم رو یه بار دیگه چک کردم و دکمه ی پلی رو فشار دادم.

بدنم رو راست نگه داشتم و همراه با رینگ، حرکاتم رو شروع کردم. زیادی بدنم خشک شده. بین تمرینام وقفه افتاده بود و این خلاف قاعده ی باله است!

دستم رو به میله و پام رو قائمه گرفتم. سرم رو به سمت آینه برگردوندم و حرکت بعدی رو با گامی کوچک انجام دادم. دستم رو از میله جدا کردم و پرشی کوتاه، دنباله ی حرکاتم شد.

در اتاق باز و خیره شد بهم. از حرکت ایستادم و صدای ضبط صوت رو کم کردم:

- جانم؟!

- مطمئنی که نمی خوای همراهمون بیای؟

به طرفش رفتم و لپش رو گرفتم:

- آره مامان جون، باور کن حوصله ندارم.

دستم رو پس زد:

- نکن دختر! زشته، عادت می کنی!

خندیدم.

مامان:

- کاش می اومدی. بعضی وقتا نمی دونم چی جواب بقیه رو بدم. به خدا همه ی بچه ها خانواده هاشون رو همراهی می کنن، بده من هر دفعه یه بهونه واسه نیومدنت جور کنم!

با دستم اخمای پیشونیش رو صاف کردم:

- اگه یه هم سن و سال من توی جمعتون بود؛ حتما می اومدم. اون جا حوصله ام سر میره. راستش.... از نگاهای خانوم حسینی هم چندان خوشم نمیاد!

دستم رو تو دست گرفت:

- آره خودمم متوجه شدم. اما چه می شه کرد! همه همکار هستن و نمی شه بساط دلخوری پهن کنیم تو کشور غریب.

صدای بابا ما رو به سکوت واداشت:

- حاضری مهتاب؟

مامان:

آره، بریم!

بعد روش رو کرد طرفم:

- کاری نداری؟

-نه، فقط زود برگردید. تا گزارش از خانواده ی تازه وارد نگیرم، خوابم نمی بره!

بابا سرش رو آورد تو اتاق:

- بس که فضولی! بریم خانوم.

مامان خندید و با یادآوری گوشزدهای دقایقی پیش، همراه بابا از خونه خارج شد.

من تک فرزند آقای محمد مهدیان هستم. ماهک مهدیان، 18 سالمه و پیش دانشگاهی ام. دو _سه سالی یک بار ماموریت بابا به یکی از کشورای خارجی می خوره و سه نفری راهی می شیم. نمی دونم خوبه یا بد! اما این رو می دونم که سالی سه ماه با فامیل و در کنارشون بودن، خیلی کمه!

گذشته از آشنایی با زبان های خارجی و مزیت هاش، تحمل غربت سخته (به قول مامان) .

با این که تفریحات و سرگرمی هایی رو برام در نظر می گیره، منظورم باباست، اما... خب دیگه! چه می شه کرد؟! اینم یه جور زندگی کردنه، نه؟

امسال سال سومیه که تو این کشور به سر می بریم. یعنی از سال اولی که انتخاب رشته کردم. اونم بر خلاف عقیده ی بابا مامان! خب رشته ام رو دوست دارم! زوریه؟

بعد از یه تمرین مفصل، نیاز به یه دوش مفصل تر داشتم. قبل از اون به طرف آشپزخونه رفتم. یه آب طالبی تپل واسه خودم دست و پا کردم و جلو تلویزیون وا رفتم. کانال یک، دو، سه، چهار....

هیچ خبری نبود. نی به ته خالی لیوان خورد و صدای نا به هنجاری ازش بلند شد. و این هم زمان شد با باز شدن در.... .

سرم رو برگردوندم. برگشتن؛ چه زود! زود؟ سه ساعت گذشته بود!

- خوش گذشت؟

مامان چادر مصلحتیش رو از سرش بیرون آورد و به سمتم اومد. بابا نگاهی به او انداخت:

- الان گزارشات رو بی کم و کاست دریافت می کنی! من رفتم بخوابم! شب به خیر.

هردو به او شب به خیر گفتیم و منتظر موندیم که وارد اتاق بشه.

- خب.... چی شد؟ چه طور خانواده ای بودن؟

اخماش رو تو هم کرد و در جواب گفت:

- چرا نرفتی دوش بگیری؟ خیلی...

- گیر نده فدات. برو سر اصل مطلب!

برگشت و به پشتی مبل تکیه داد:

- به نظر خانواده ی مقبولی می اومدن، با اصالت! زیاد تو صحبت ها، مخاطب هم نشدیم. آخه همه بودن، توی سالن سفارت جای سوزن انداختن نبود! در کل، خوب بودن. به قول خانوم تاجیک از وجنات آقا پسرشون معلومه مبادی آدابن!

لیوان خالی رو روی میز گذاشتم:

- نفهمیدین چندتا بچه دارن؟

- سه تا! دخترشون ازدواج کرده و ایران موندگار شده، دوتا پسراشونم همراهشون بودن. پسر بزرگِ عجیب با بابات گرم گرفته بود! یادم باشه از بابات بپرسم قضیه از چه قراره؟!

زیاد به نظرم جالب نیومد. ابرویی بالا انداختم و پاشدم.

مامان:

- راستی....

لبم رو جمع کردم:

- باشه چشم! لیوانم رو برمی دارم!

پاشد:

- می خواستم بگم، خانم حسینی سراغت رو می گرفت...!

لیوان رو برداشتم:

- بهش یادآوری کردی که سرگرم درساشه؟!

سری تکون داد:

- بهونه ی بهتری سراغ داری؟

به طرف آشپزخونه رفتم:

- باید به بابا بگم یه تذکری به آقای حسینی بده!

خنده ام گرفت! خوبه که بابا پست مهمی داره و من.... یه اعتماد به نفس بالا!

زنگ اول رو با نصایح آقای غفاری در مورد ازدواج گذروندیم. البته.... زنگ، زنگ عربی بود!

فهیمه:

- فردا لپ تاپم رو میارم، یه فیلم دارم... اوم! کلوچه خرمایی!

الهام:

- خوبه! یعنی بهتر از در و دیوار نگاه کردنه!

مریم دستش رو پشت سر قلاب کرد:

- خوش به حال تجربیا! بکوب دارن می خونن.

لپم رو باد کردم. باز هم داشت بحث به اغماض به انسانی ها می رسید. از پشت میز پاشدم.

یلدا داشت با آخرین تکه از گچ مونده، روی تخته متنی می نوشت. نگاهی به جمله ی آخرش انداختم:

- « درد را از هر طرف نوشتم درد بود... »

بعد نگاهم رو روی صورتش چرخوندم که داشت اسمش رو پایین تخته با وسواس طراحی می کرد. به طرفش رفتم. دستام رو آروم به دو پهلوش رسوندم و یهو شروع کردم به قلقلک دادنش. فورا عین کرم تو سری خورده به خودش پیچید:

- نکـــــــــــن!

کمی ریسه رفت و باز:

- می گم نکن ماهک!

با خنده دستم رو، رو شونه اش گذاشتم و کنار گوشش گفتم:

- آخه فسقل، تو رو چه به این حرفا؟!

به طرفم چرخید:

- با تو نی!

-نچ نچ! باز هوای وطن کردی، زدی برنامه ی هم ولایتی سلام!

به بازوم زد:

- گچ نداریم! بپر برو بیار مبصر اعظم!

از سر بیکاری به سمت در رفتم و ادای حبیبه رو در آوردم:

- کوپت (کوفت)

کلاس ما تنها کلاسی بود که خارج از قاعده ی ترتیب و مکان، تو طبقه ی پایین، کنار کتابخونه و با فاصله ی کمی از آبدارخونه قرار داشت. اون هم به مدد کمبود کلاس خالی در طبقه بالا! راضی بودیم. چون نقطه ی کور مدرسه و دور از دسترس برای تذکرات گاه و بی گاه قاری زاده (ناظم) بود!

سرکی به آبدارخونه کشیدم:

- ســــــــلام خوشگل!

خانم فرجی از جا پرید و بدون این که به سمتم برگرده گفت:

- خفه نابوُوی چُوک نافهم! (به زبون بندری: خفه نشی بچه ی نفهم!)

خندیدم. رفتم تو و از روی میز به تعداد بچه های کلاس بیسکوییت برداشتم. زیر چشمی نگام کرد. بی خیال گفتم:

- مرسی داره فاطی جون!

سرش رو تکون داد:

- امروز نیومدی صبحونه بخوری؟

به طرف در برگشتم:

- از اول صبح کلی چیپس و تنقلات زدیم به بدن! فعلا هم معلم نداریم؛ دوباره بهت سر می زنم.

خندیدم:

- فعلا اینا رو برسونم بهشون!

خندید و زیر لب چیزی گفت. شونه م رو بالا انداختم و بیسکوییت به دست به طرف کلاس برگشتم.

در کلاس رو هل دادم. باز نشد. زیر لب:

- اِ.... لعنتی!

با آرنج دستگیره رو فشار دادم و با پا لگدی به در زدم و بلند گفتم:

- یکی بیاد....

و هم زمان در تا آخر باز شد و با صدایی گوش خراش خورد به دیوار:

- یکی بیاد بیـــــــــس....

همه ساکت سر جاشون نشسته بودن و داشتن من رو نگاه می کردن. مریم با ایما و اشاره لباش رو جمع کرد و در آخر سرش رو انداخت پایین.

نگام چرخید. دستاش رو تو جیب شلوارش به زور چپونده بود و داشت من رو نگاه می کرد. این دیگه کیه؟

چند قدمی به طرفم اومد.

سوژه ی نگاهش به روی دستام تغییر کرد:

- ظاهرا شمارفته بودین گچ بیارین! درست نمی گم؟!

واسه دیدنش سرم و کمی گرفتم بالا:

- من؟!

یکی از ابروهاش رو انداخت بالا و رو به یلدا با تحکم گفت:

- شما گفتید نماینده ی کلاس رفتن گچ بیارن! این طور نیست؟

یلدا سرش رو تکون داد وبا تته پته:

- قرار بود.... این طور باشه!

- خب؟!

برگشت و این جمله ی کوتاه رو چشم در چشمِ من گفت.

آب دهانم رو قورت دادم و کلافه گفتم:

- خب....!

نگاهی به محتویات توی دستم انداخت و با اشاره گفت:

- گچ!

دوهزاریم بی سر و صدا افتاد. آشکارا پوفی کشیدم و به سمت میزم رفتم. بیسکوییتای کوفتی رو ریختم روش و بی توجه به حضورش از کلاس خارج شدم.

زیر لب:

- این زغال اخته کی بود؟ گچ رو واسه چی می خواست؟ بچه ها چرا این قدر سیخ و میخ نشسته بودن؟

با این فکرا پله ها رو دو تا یکی رفتم بالا. در شیشه ایِ دفتر رو باز کردم و به خانم قاری زاده سلام کردم. سرش رو از رو برگه های روی میز بالا آورد و جواب سلامم رو در کمال خوش رویی داد. اینم از دختر سفیر بودن!

سر خود رفتم سمت کشویی که متعلق به گچ بود. همین طور که تو فکر و خیال بودم از هر رنگ گچ چندتا برداشتم.

بی هوا به سمت خانوم قاری زاده برگشتم و با تن صدایی بالا پرسیدم:

- خانـــــــــــــــوم؟

چشمای گرد شده اش رو به سمتم چرخوند:

- بله؟

-این آقایی که...این آقاهِ...

از پشت میزش بلند شد. چادرش رو روی سرش مرتب کرد و دستش رو زد به سینه. میون این گیر و دار یاد یکی از شخصیت های فیلم هری پاتر افتادم!

خانوم قاری زاده:

- آهان! منظورت آقای کیانه؟

بدون این که چیزی بگم ادامه داد:

- از امروز ایشون دبیر شماست. شانس آوردین که به این زودی تونستیم یه فکری به حال شما بکنیم. معلوم نبود کِی براتون معلم بیاد!

با هم از دفتر بیرون اومدیم و اون همین طور حرف می زد و می زد! این قدر فکرم مشغول بود که بی توجه به ایشون از پله ها سرازیر شدم.

بعد از آخرین پله، ایستادم. آهان! باید برم سر کلاس...

دم در کلاس، کمی مکث کردم و بدون در زدن رفتم تو. انگار داشت حرف می زد که من پریدم داخل!

فهمیدم با طرز خاصی داره نگام می کنه، اما توجهی نشون ندادم. به طرف تخته رفتم. گچ ها رو با سر و صدا ریختم سر جاش، اَه... دستام حسابی گچی بودن! و من چقدر بدم می اومد از گچی شدن.

چهره ام تو هم رفت و شروع کردم به دستام رو بهم زدن.

متوجه سکوت کلاس بودم، اما انگار لج بازی بیشتر بهم مزه می داد!

زیر لب غر غر کنان پشت میزم قرار گرفتم. خم شدم که بشینم اما، صداش تو کلاس پیچید:

- مِن بعد، قبل از ورود من، شرایط کلاس رو آماده کنید خانومِ... نماینده!

هان؟ با من بود؟ راست شدم؛ نگاش کردم. روی صندلی سیخ نشسته و زل زده بود به من. با خودم فکر کردم چرا اینقدر جوونه؟

منتظر بود...

به خودم اومدم، مثل این که با من بود! منِ خانومِ نماینده!

سرم رو بالا و پایین تکون دادم و مثل خودش، با همون لحن جواب دادم:

- من مهدیان هستم، نه نماینده! آماده کردن شرایط کلاس وظیفه ی نماینده است، نه من!

لبم رو جمع کردم و نگاه آخرم رو تیز بهش انداختم. فکر کنم کافی بود. محکم سرِ جام نشستم! اشک تو چشام جمع شد، این هم از عوارض استخونی بودن!

نگام رو انداختم رو کتاب جامعه شناسی و ورقش زدم.

از پشت میزش بلند شد. صدای قدم هاش فضای کوچک کلاس رو در برگرفت. زیر چشمی، چشمم خورد به کفش سیاه واکس خورده اش.

چند قدمیم ایستاد:

- داشتم می گفتم، دو تا از درساتون با منه، خوب یا بد بودنش بستگی به خودتون داره.

چند قدمی راه رفت:

- اما بد نیست بدونید، رشته ی تحصیلی من اصلا با دروس شما مرتبط نیست! اما خب...می شه اطلاعات و تجربه ام رو در این حیطه، به قبول این کار ربط داد.

- شاید هم پارتی بازی...

نگاش رو چرخوند روم، بی تفاوت!

کمی بعد گوشه چشمی فکر کرد:

- شاید!

پرروتر شدم. یه لبخند کجی اومد رو لبم:

- و حتما این پیشنهاد در اوج بی کاری شما بوده!

چشماش رو ریز کرد و گردنش رو مایل، در جواب با کمی مکث گفت:

- خیلی دلم می خواد بدونم این همه اعتماد به نفس، انتسابیه یا.... از جای دیگه آب می خوره!

بحث داشت بالا می گرفت و کم کم داشتم پی می بردم که این موضوع صورت خوشی نداره. واسه همین سکوت کردم و به بیسکوئیت های روی میز نگاه کردم.

از میز فاصله گرفت و به سمت تخته رفت. پشت به ما ایستاد و گچی برداشت.

در همین حین مریم دستش رو تو هوا تکون داد و با عصبانیت زیر لب چیزی گفت. چشم غرّه ام رو به سمت یلدا چرخوندم. با دیدن من، دستپاچه شد و سرش رو انداخت زیر.

نفسی تازه کردم و دستم رو زدم زیرچونه ام. نگاهم به تخته سیاه افتاد. یه گوشه نوشته بود:

- « به نام او که با وفاست! »

ابروهام رو انداختم بالا و اداش رو در آوردم. بچه ها فرصت نکردند بخندن، چون که سر فصل کتاب رو نوشت و گچ رو با حرکتی پرت کرد سر جاش.

شروع کرد. یه مقدمه ی کوتاه و رفت سر اصل مطلب. گفت و گفت. رسا و مسلط.

اون قدر که من پدر سوختگیِ ساختگیم و فراموش کردم و میخ گفته هاش شدم.

نمی دونم چقدر گذشته بود که دیدم داره به طرفم میاد. دستم رو که زیر چونه ام خشک شده بود رو به سختی برداشتم و راست نشستم. تند و تند اطرافم رو نگاه کردم. آخرین نفر فهیمه بود که پوست موزش رو توی سطل زباله انداخت و از کلاس بیرون رفت.

دستاش رو به دو طرف میزم تکیه داد و به سمتم خم شد.

خودم رو یهو عقب کشیدم. یه حرکت ناشیانه!

لبخند تمسخر آمیزی زد و منم نفسم رو تو سینه حبس کردم.

کیان:

- حالا وقت خوردنِ تغذیتون شده.... خانومِ مهدیان!

نیم نگاهی به بیسکوییت های روی میز انداخت و عقب عقب به سمت میزش رفت. کیف چرمش رو برداشت واز کلاس خارج شد.

جمله اش رو با خودم تکرار کردم. لبم از شدت عصبانیت چروک شد! در آخر کنترلم رو از دست دادم و تمام بیسکوییت ها رو از رو میز کنار زدم!

مریم:

- وای خیلی جذابه!

نگاه تندی نثارش کردم.

شونه هاش رو بالا انداخت:

- مگه دروغ می گم؟

الهام خندید و سرش رو به دیوار تکیه داد:

- نه. منم خیلی ازش خوشم اومده.

از حرص صورتم رو برگردوندم و به بازی بچه های مهد کودکی خیره شدم.

حبیبه:

- اسمشم حیلی بهش میاد!

فاخته در جواب او:

- خدارو شکر که اسمش حرف (خ) نداره وگرنه بیچاره....

حبیبه به طرفش هجوم برد:

- ببین حودت داری شروع می کنی!

فاخته خندید و رو به ما گفت:

- شنیدید؟! (خ) رو نگفت!

برخلاف دفعات قبل جدالشون من رو به خنده ننداخت. عجیب تو فکر بودم. احساس آدم شکست خورده ای رو داشتم که هیچکس شکستش رو به روش نمیاره! وای که چه بد احساسیه!

یلدا:

- بس کن فاخته! این قدر اذیتش نکن!

حبیبه در جواب این دفاع:

- اشکال نداره، دارم براش!

فهیمه یه دونه چیپس انداخت بالا و خرچ خرچ کنان نگام کرد.

نگاش کردم:

- چیه؟!

قورتش داد:

- باهاش لج نکنیا ماهک! دو تا از درسامون باهاشه، شوخی نیست!

- دیدی که خودش شروع کرد. اگه بخواد به این رفتارش ادامه بده شک نکن منم ساکت نمی شینم!

مریم:

- منم اگه بابام سفیر بود...

- خفه شو بابـــــــا...

مریم بهت زده:

- اِ بی ادب! از جای دیگه می سوزه، جلو ما خودش رو می زنه به آب! بده من ببینم!

و خم شد سمت پاکت چیپس فهیمه. اون رو چنگ زد. خالی بود! لباش رو جمع کرد و اون رو به طرفی پرت کرد:

- می پکیدی دلم خنک می شد، کــــــدو!

فهیمه نخودی خندید و چیزی نگفت.

الهام:

- اون یکی کجاست؟

یلدا:

- رفته کتابخونه! عروض کنفرانس داره.

مریم به طرف من:

- راستی یادم بیار دفترت رو ازت بگیرم.

بی حوصله:

- من یادت بیارم؟!

مریم که حالت من رو دید جیغ جیغ کنان گفت:

- وای خـــــــــدا! از الآن تا یه هفته باید اخلاق گند این پرنسس رو تحمل کنیم! بابا ما معلم نخواستیم!

الهام زد به بازوم و با خنده گفت:

- اذیت نکن ماهک، بذار با این آقا خوشگله خوش باشیم!

خودم رو کنار کشیدم و با حالت تهوع گفتم:

- خوشگل؟! تو به این سیاه سوخته می گی خوشگل؟

فاخته جدی گفت:

- حق با ماهکه! اصلا خوشگل نیست! آمّــــــــــــــا! نمی تونم انکار کنم که جذابه!

یلدا:

- آره....خیلی به چشم میاد.

حبیبه:

- از مرد که خوشگلی نمی خوان! مردونگی می خوان!

فاخته لباش رو کج کرد:

- اینم یه نظریه!

فهیمه خندید:

- حالا چی به شماها می ماسه که این جوری میتینگ گرفتین؟!

از فرصت استفاده کردم و گفتم:

- همین رو بگـــــو!

با شنیدن صدای زنگ، مریم پاشد. پشت مانتوش رو تکوند. نگاهی به ما که رو زمین ولو شده بودیم کرد و گفت:

- پاشید تا قاری زاده پیجمون نکرده از اون بالا!

بعد در حالیکه به سمت در ورودی می رفت، دستاش رو از دوطرفش تکون داد و گفت:

- قـــــــــــار قـــــــــــــار...

***

- تو فکری؟

سرم رو بالا آوردم، ظاهرا متوجه ما نبود. رو به مریم:

- نه!

مریم:

- پس چته؟

-هیـــــــــــس!

این تذکر خانم مرادی بود که متوجه گفت و گوی ما شد. مریم کلافه شروع کرد به ورق زدن و زیر لب فکر کنم، فحش داد!

خنده ام گرفت، اما... فکرم به سمت حرف حبیبه رفت. اسمش چی بود؟

- مریم؟!

سرش رو به معنی (هان) تکون داد. زیر چشمی به مرادی نگاه کردم:

- اسمش چی بود؟

مریم:

- چی؟!

- چی نه، کی! اسمش؟!

مریم:

- چی می گی؟

صدای خانم مرادی:

- کوهی!

مریم:

- بله خانوم؟

خانوم مرادی:

- چی داری پچ پچ می کنی؟ پاشو بیا پای تخته!

مریم پوفی کشید. از جا بلند شد و واضح گفت:

- عین بچه ابتدائی هــــــــــــــــا!

خانوم مرادی:

- غرغر نکن! بیا!

فهیمه اشاره ای بهم کرد. نگاش کردم. لب هاش رو تکون داد. نفهمیدم. شونه م و بالا انداختم و نگاهم رو به سمت مریم که داشت عروض کار می کرد برگردوندم.

کمی بعد دفترم رو ورق زدم. اوم.... درست نوشته بودم. می خواستم صورتم رو بالا بیارم که چیزی به صورتم خورد. دستم رو به گونه ام کشیدم. یه کاغذ کوچیک تا شده روی دفترم افتاده بود.

کار کی بود؟ فهیمه ریز ریز می خندید و بقیه حواسشون به من بود. اینا چشونه؟ کاغذ رو برداشتم و تاش و باز کردم:

- « دادبه کیان. »

و در پایین این اسم آیکن خنده کشیده بود!

لبخندی رو لبم نشست. فهیمه همیشه حواسش به همه جا بود. خوب یا بدش، پای خودش!

دیگه نفهمیدم زمان باقی مانده ی کلاس چه طور گذشت! گوشه ی کتابم پر شد از طراحی اسمش. دادبه...کیان!

و زمانی که زنگ خورد، رو همشون خط کشیدم و کتابم رو محکم بستم!

صدای برخورد قاشق و چنگال به ظروف، سکوت بینمون رو پر کرده بود.

نگاهی به بابا که خیره به تلوزیون بود، انداختم. مامان هم یه نگاهش به تلویزیون بود و نگاه دیگه اش به ظرف بابا که مبادا خدایی نکرده یه وقت چیزی از خورد و خوراکش کم بشه!

باید یه چیزی می گفتم! همیشه همین طور بود! اگه چیزی دغدغه ی فکریم می شد، حتما باید یه جا، پیش کسی مطرحش می کردم.

دل رو زدم به دریا:

- امروز بالاخره معلم دار شدیم!

جوابی نشنیدم. نگاهی هم همراهیم نکرد!

ادامه دادم:

- یه آقاست! آقای کیان!

مامان درحالیکه خلالی از سیب زمینی رو به دهان می برد:

- اوهوم!

با تعجب:

- اوهوم؟!

مامان:

- بابات گفت.

بابا لیوان دوغ رو برداشت:

- خودم معرفیش کردم!

آمپرم فیــــــــــــــــــــس رفت بالا:

- شما معرفیش کردین؟ از کجا؟ تازشم، مگه شما تو آموزش و پرورشم کار می کنید که ما خبر نداریم؟

مامان:

- ماهک!

و یه چشم غرّه ی بی تاثیر!

بابا:

- من فقط بهش پیشنهاد دادم و در آخر معرفیش کردم. خودش جوون با استعدادیه!

مامان:

- پس چندان هم صحبت های خانوما بیراه نبوده، پسر آقای کیانی با جنم هم هست!

تیکه ی آخر رو نگرفتم! گیج با خودم گفتم: «چی شد؟»

- این جا چه خبره؟ خانواده ی...

مامان ظرف سالاد رو برداشت و گفت:

- تو امروز چته ماهک؟!

بابا:

- جای تشکره! باید میذاشتم، معلمِ زن مُرده شون، دوره ی افسردگیش رو بگذرونه، اون وقت تشریف بیاره، یعنی بعد کنکور...!

شونه هام از دو طرف آویزون شد. کمی بعد بشقابم رو پس زدم. صندلی رو با صدای وحشتناکی عقب فرستادم و به سمت اتاقم راهی شدم!

اعتراض مامان رو این طور جواب دادم:

- سیر شدم!

پشت درِ اتاق...

چرا اصلا به فکرم نرسید؟ نرسید که این کیانی ها باید یه ربطی بهم داشته باشن؟!

با کف دستم کوبیدم به پیشونم:

- وای! چقدر من از مرحله پرتم...نچ!

گوشه لبم رو گاز گرفتم:

- چه گندی زدم! لعنت به این شانس! لعنت به زبون دراز من!

***

حسابی خوابم می اومد! دیشب اصلا نتونستم درست بخوابم.

صف رو پیچوندم و رفتم کلاس. کیفم رو پشت صندلیم آویزون کرده و خودم رو ولو کردم روش. بی حال سرم و روی میز گذاشتم. پلکام داشت رو هم می افتاد که سر و صدای بچه ها، کلاس رو پر کرد.

مریم:

- زیبای خفته ی ما رو نگا!

الهام:

- اینقدرم تابلوئه که نیومدنش تو صف صبحگاهی رو هم به پای ما می نویسن!

سرم رو بلند کردم!

مریم:

- وای چشماش رو! گریه کردی ماهک؟

بی حوصله دستم رو تو هوا تکون دادم:

- خوابم میاد!

فهیمه:

- بهتره نیاد! چون الآنِ که کیان بیاد!

زیر لب:

- خبرش بیاد!

هوشیار شدم:

- مگه الآن باهاش داریم؟

مثل همیشه خندید:

- آره دلبندم، یک ماهی رو این موقع به چرت گذروندی، دیگه کافیه!