رمان ازدواج ناگهانی به قلم ایمان.ر / ماه بانو

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

راجبه دختریه که بخاطر پدرومادرش تاوان سختی رو پس میده ازین رو مسئول تاوان و زجردادن این دختر کسیه که علاقه زیادی به انتقام و کینه توزی نداره اما....

پایان خوش

من دریام.. دریا.. مثل دریا آبی... مثل دریا مواج.. و گاهی آروم..

آرامشم کمترو شیطنتم بیشتره.. لیسانس مدیریت دارم و تو شرکت پدرم مشغول به کار هستم..

عاشق رانندگی با سرعت بالا هستم.. یه مورانوی سفید مدل 2008 دارم.. دوماه پیش کادوی تولدم بود.. تک فرزند هستمو عزیز دردونه ی بابام!

هرچی بخوام برام فراهم میکنه .. از بچگیم تاحالا اجازه نداده هیچ کسی بهم بگه بالای چشمت ابروست..

برای همینه که غرورم بی حد و اندازه ست.. تاحالا به هیچ بنی بشری اجازه ندادم غرورم رو خورد کنه...به هیچ کس..

امروزم یکی از اون روزاییه که خیلی شاد و سر خوشم.. پسر عموم فرزام قراره آخر هفته از انگلیس بیاد و منم که از هیجان در حال انفجارم... از وقتی خودمو شناختم ازش خوشم میومد... مثل همه ی دختربچه های چهارده ، پونزده ساله که برای اولین بار عاشق میشن.. اما درست همون روزها بود که برای تحصیل رفت انگلیس و موندگار شد.. فقط سالی یکبار ، یا دوسال یکبار میاد.. همین نبودن و دیر دیدن باعث شده برای دلبری بیشتر حریص بشم ...

تو شرکتمونم که صدتا خاطرخواه دارم.. البته ناگفته نماند که علاوه بر قیافه ام نصف بیشترشون عاشق جیب بابام میشن..

شرکت صادرات واردات دارو داریم... پدرم یکی از تاجرهای بزرگ تو بخش دارو هستش.. خیلی دلش میخواست من دارو سازی بخونم ، ولی متاسفانه از شیطنت زیاد و سر به هوایی نتونستم قبول بشم.. زمان ما کنکور انقدر سخت بود که همین رشته ی مدیریتم با هزار سختی و خرخونی قبول شدم.. ولی حالا چی ؟ بدون کنکور دانشگاه ها دانشجو میگیرن... دیگه استرس به کل پریده..

سوار ماشین خوشگلم شدمو با سرعت هزار ، خودمو به شرکت رسوندم.. ماشینو تو پارکینگ پارک کردم و بعد از براندازی صورتم تو آینه ی ماشین ، از ماشین پیاده شدم..

قدم هامو آهسته تر از هر جای دیگه ای برداشتمو سعی کردم خانومانه رفتار کنم... صدای پاشنه ی پنج سانتی کفشم تو فضای ساکت پارکینگ پیچید... کنار آسانسور ایستادمو منتظر شدم...

صدای قدمهایی شنیده شد و متعاقب اون چهره ی مزخرف حبیبی نمایان شد.. با اون لبخند گلو گشادش !

- سلام عرض شد خانم تهرانی... صبح عالی متعالی !

- سلام... میگن سالی که نکوست از بهارش پیداست.. متاسفانه روز ماهم از صبحش معلومه چی میشه !

- چرا متاسفانه ؟!

- میشه شمارو دیدو بدبیاری نداشت؟!

با گستاخی خیره شدم بهشو گفتم... مدیر بخش مالی شرکته و کلی برای خودش برو بیاو خاطر خواه داره... ولی عمرا به دل من نمیشینه... یه جورایی حال بهم زنه...

قد درازو بی قواره.... چشمهایی زل و سیاه.. با ابروهایی کلفت و پیوندی... بینی حالت عقابی و لب و دهانی بزرگ...

شاید به نظر خیلی از دخترها خوب باشه.. ولی به نظر من مضحکه !

چند ثانیه خیره نگاهم کردو لباشو به هم فشردو با اخم گفت

- درستت میکنم !

- آرزو بر جوانان عیب نیست... ولی نه شما که بابا بزرگی !

آسانسور رسید.. تا خواست جواب بده داخل آسانسور شدمو دکمه ی طبقه ی پنجمو زدم..با لبخند به صورت پر اخمش نگاه کردم..

- با اجازه...

با سری برافراشته... نگاهش کردم تا در بسته شد.. تا بخواد به خودش بیاد، در بسته شدو نفسی از سر آسودگی کشیدم

با گام هایی بلند ، در حالی که صدای کفشم تو سالن شرکت میپیچه قدم به اتاقم میذارم..خسته از روز کاری کسل کننده ای که داشتم

به خونه بر میگردم..

- اهل خونه.. سلام ! من اومدم !

مامان از اتاقش بیرون اومدو در حالی که لبخند مهمون لباش بود جوابمو داد..

- سلام عشق مامان.. خسته نباشی خوشگل من..

- شلام مامانی خوشجله !

- باز لوس شدی؟ بیست و سه سالت شدا.. نمیخوای بزرگ بشی؟!

- خب خودت شروع کردی مامانی جونم..

- من شروع کنم تو باید ادامه بدی؟ بیا اینجا ببینم.

.به سمت دستهای باز شده اش پرواز کردم... بهتر از اینجا.. امنتر از اینجا.. گرمتر از اینجا.. جایی وجود داره؟!

لباسامو عوض کردم.. موهامو دم خرگوشی بستمو از نرده های خونه سر خوردم پایین..

- مامان !

- باز از نرده ها سر خوردی ؟ نمیگی میوفتی؟! آخه من از دست این کارای تو چکار کنم؟! اگه آخرش کار دست خودتو ما ندادی!

- نترس مامان قشنگم.. گرگ بارون دیده شدم..

- کار یه دفعه میشه !

- بووووس... باشه.. ببخش و بخند..

لبخند زدو سرشو تکون داد..

- محبوبه..

- جانم خانم؟!

- غذا حاضره؟

- بله.. میزو بچینم ؟!

- بچین.. بچم گرسنه اس..

- مگه منتظر بابا نمیشیم؟!

- بابات امروز دیر میاد... کارش طول میکشه..

- اوکی !

بعد از خوردن غذای خوشمزه ای که محبوبه درست کرده بود ، به اتاقم رفتمو تا شب خوابیدم... نمیدونم ساعت چند بود که با نوازش موهام از خواب بیدار شدم..چشمام که به تاریکی اتاق عادت کرد بابامو دیدم.. دستامو با شوق باز کردمو خودمو تو آغوشش پرت کردم..

- سلام بابا جونم.. قربونت بره دریا !

- خدا نکنه.. دریا همه ی زندگی باباشه.. یه خار به پات بره من پس میوفتم..

- به دستم بره چی؟

بلند خندید..

- برو پدر صلواتی.. شام حاضره.. پاشو که خیلی گشنمه دخملکم..

- الهی دریا بمیره که شما گرسنه ات شده !

- باز حرف مفت زدی؟

- یعنی بابتش پول نمیگیرم؟ مفتی شد؟! چه بد ..خندیدو موهای بهم ریخته امو بیشتر بهم ریخت..

- قربون چشمای دریاییت برم، زبون نریز.. به اندازه ی کافی شیرین هستی.. بدو بیا..اینو گفتو از اتاقم بیرون رفت..لامپ اتاقمو روشن کردمو بعد از مرتب کردن موهام از پله ها سرازیر شدم..

امشب قراره فرزام بیاد ایران.. خیلی خوشحالم.. یه جورایی هنوز اون حس دوست داشتن کودکانه تو وجودم هست.. هنوز وقتی یه خبری ازش میشنوم و میفهمم میخواد بیاد قلبم ضربان میگیره و دستام یخ میکنن..

خیلی خوبه که داره میاد.. هرچند که هرسال که میاد خیلی پیشش نیستم و اونم دورش اونقدر دختر هست که منو نبینه ، ولی امسال فرق میکنه.. امسال قیافه ام از اون چهره ی بچگی فاصله گرفته و خانوم تر شدم.. خوشگل تر شدم.. ابروهامو که تو دوران دانشجویی بهشون دست نزده بودمو تمییز کردم و کمی باریکتر از حدی که دخترونه باشه شده.. چشمام درشت تر شده و صورتم با آرایش کمی که این روزها مهمون صورتمه قشنگتر شده..

زمان دانشجویی خودم دوست نداشتم دست تو صورتم ببرم ، در واقع بابامم خیلی خوشش نمیومد ، منم که عشقم بابامه همون کاریو کردم که ون دوست داره... ولی وقتی درسم تموم شد و میخواستم تو شرکت کار کنم ، رفتم آرایشگاهو ابروهای پرمو سپردم به آرایشگر..

حالا چشمهای آبی و درشتم بیشتر تو چشمه و خانمانه تر شدم..

فکر کنم فرزامم خوشش بیاد ، حالا شب که بریم فرودگاه عکس العملشو میبینم..

دل تو دلم نیست تا شب بشه.. چی بپوشم ؟

اومم... فکر کنم این مانتو آبی و این شال فیروزه ای خوب باشه.. پوشیدمشونو به خودم نگاه کردم..

عالیه.. بهم میاد و برای امشب مناسبه.. ولی.. کاش قدمم یه کم بلند تر بود ، حالا مجبورم یه کفش پاشنه بلندم بپوشم که جلوی فرزام کوتاه به چشم نیام..

چقدر بده که قدم انقدره.. اگه پنج سانت بلندتر بودم عالی میشدم .. حیف !

خداجون نمیشد منو قد بلند میکردی که مجبور نباشم صبح تا شب با این پاشنه ها و درد پا کنار بیام؟!

همه اش باید حواسم به ایستادنم باشه.. کلا دوست دارم غرورم حفظ بشه و با اقتدار به نظر بیام ، ولی با قد 160 اینطوری نمیشه مجبورم به کفش پاشنه بلند متوسل شمو درد پامو تحمل کنم..

وای چقدر با خودم فک زد.. ساعت شیش شد.. تندی آرایش مختصری کردمو لباسامم عوض کردم..

خوبه این مانتو شال با سفیدی صورتمو آبی چشمام هماهنگه و خوبم کرده..

یه مقداری هم ریمل زدمو موهامم به صورت کج ریختم تو پیشونیم..

- دریا !

- جونم مامان ؟

- حاضری؟

- آره مامانم ، الان میام..

- بدو ، بابات منتظره ..

کفشامو پوشیدمو از پله ها پایین رفتم

با خوشحالی به پسری که با کت و شلواری سرمه ای، چمدون به دست ...از دور میومد، نگاه کردم... چقدر عوض شده ... قشنگتر از قبل شده.. لبهای درشتش به لبخند از هم باز شدو با دیدنمون دست تکون داد.. زن عمو شروع کرد به قربان صدقه رفتن و عمو با غرور به پسرش نگاه میکرد.. مقابلمون که رسید چمدونشو زمین گذاشت و خودشو در آغوش پدرش رها کرد... بعد مادرشو تنگ در آغوش کشیدو سپس به روبوسی با بابام پرداخت.. با مادرم دست دادو در آخر مقابل من ایستاد... نگاهش مشتاق بود.. حس داشت... سرتاپامو نگاه کردو بازوهامو بین دستهای قدرتمندش گرفت..

- وای دریا چی شدی... خیلی ماه شدی دختر !

ذوق زده ، در حالی که نمیتونستم لبخندمو مخفی کنم جوابشو دادم.

. - تو هم همین طور..

اول با چشمهای درشت نگاهم کردو بعد سرشو کمی عقب دادو بلند خندید..

. - هنوزم بامزه و کوچولویی .. نمیدونی یه خانم نباید اینو به یه مرد بگه ؟!

مات نگاهش کردم..

- چرا؟ تعریف کردی ، منم جواب تعریفتو دادم..

- پس منم ماه شدم هان ؟

شرمگین لبخند زدمو نگاه دزدیدم..سرشو کمی خم کردو با صدای آرومی گفت

- برق چشمات از اون دور جذبم کرد.... خیلی خوشگلتر شدی... خوشگل و خواستنی !

نتونستم سرمو بلند کنم .. دستهای یخ زدمو مشت کردمو غرق لذت شدم... فاصله گرفتو با صدای شادش مشغول خوش و بش با باباش شد.. منم بعد از دقایقی تونستم نگاهمو بالا بیارمو به نگاه مشکوک مامان خیره بمونم... حتما بریم خونه کلی سوال ازم میپرسه... تیز بین و شکاک .. البته فقط به مردها بدبین و مشکوک بود .. اما در کل راهنمای خوبی برام بوده و نه تنها مادرم، بلکه مثل خواهر میمونه برام.. با صدای عمو از فکر بیرون اومدمو با لبخند به سمت خروجی فرودگاه. راه افتادیم

تمام مسیر تا خونه ی عمو انگشتای دستمو بهم گره زدمو به صدای فرزام فکر کردم... به تعریفی که ازم کرد... نفهمیدم کی رسیدیم خونه عمو ... فقط وقتی ماشین از حرکت ایستادو بابا گفت پیاده شید متوجه شدم رسیدیم..

مانتو و شالمو تو اتاق مهمان گذاشتمو کنار بابام نشستم.. بابا با لبخند دست دور شونه ام انداخت و به ادامه ی حرفش با فرزام پرداخت.. استرس داشتمو حتی جرات نگاه کردن به فرزامو هم نداشتم ، اما بعد از دقایقی نگاهم مسیر بالارو در پیش گرفتو به نگاه مشتاق فرزام رسید.. نگاهی که خیره بودو کامل قصد برانداز کردنمو داشت... درسته سنم کمه.. درسته هنوز عقلم به خیلی چیزا نمیرسه .. درسته دختر احساساتی و رویایی هستم .. ولی انقدر میفهمم که این نگاه خاصه ... خیلی خاص ... نمیدونم آنالیزش کنم .. ولی شاید.. شاید قصدشم خاص باشه و خیره گیش دلیل دیگه ای داشته باشه... موذب شدمو سرمو پایین انداختم.. سعی کردمو حواسمو به حرف های بابا و عمو بدم .. نه نگاه خیره ی فرزام .. اونم بدون خجالت و شرم در حضور بابام...

شب مهمونی عمو رسید.... لباس طلایی رنگم .... به خاطر مدل خاص و رنگ پر جاذبه اش ... باعث شده بود زیادی تو چشم باشم... یه لباس سرهمی که بجای اینکه پیراهن باشه... شلوار داشت.. در واقع بالا تنه اش حلقه آستین و یقه هفته و تفاوتش با پیراهن در اینه که به شلوار وصله.... یه سرهمی شیک و مجلسی... پشت لباسمم مثل یقه ی جلوش ، یقه هفته.. اما کمی باز تر...

با آرایش بژ ... مژه هایی که باریمل پر تر و مشکی تر شده بود.... رژگونه ی طلایی رنگی که خیلی تو ذوق نمیزنه و کم رنگه .. و لبهایی به رنگ جگری....

در کل خوب شدم.. موهامم اتو کردمو لختشون کردم... موهامو دورم ریختم... فرقمو از وسط باز کردمو تکه ای از مو هامو مثل تل به پشت سرم بردم...

صندل طلایی رنگمم پوشیدمو با مامانو بابا راهی باغ عمو شدیم...

ساعت هفته... هنوز خلوته و خیلی از مهمونا نیومدن.. اما برای مایی که درجه اول محسوب میشدیم ، این ساعت اومدن یه کم دیر بود..

مانتومو در آوردمو دست مستخدم دادم... با زن عمو سلام و احوال پرسی کردم.. عمو رو ندیدم.. حتما تو باغه... منو مامان تو محوطه ی باغ از بابا جدا شدیمو به سمت ساختمون اومدیم... هم اینجا میزو صندلی چیدن ، هم تو باغ... گفتن میخواهیم هرکی هرجا راحته بشینه..

شالمو از سرم برداشتم.. دستی به موهام کشیدمو با گفتن با اجازه ای گفتمو ازشون جدا شدم...

چشمم دور تا دور سالنو برانداز کرد... اینجا که نیست... سالن نسبتا خلوته... فقط خاله و دختر خاله های فرزام و زن داییش اومدن.. اما حوصله ی چاق سلامتی باهاشونو ندارم.. یعنی الان حسشو ندارم... دلم میخواد اول فرزامو ببینم... دوست دارم منو ببینه.. تا حالا این شکلی تو مهمونی ظاهر نشدم.. تیپم اینبار ، بر خلاف همیشه دخترانه نیستو خانومانه ست..

خوبه برم طبقه ی بالا.. شاید اونجا باشه... از پله ها بالا رفتم... به سالنی که نصف سالن طبقه ی هم کفه رسیدم... هیچ کس اینجا نیست... در تراسی که طبقه ی بالائه بازه.. شاید اونجا باشه...

این رفتار برای خودمم عجیبه.. شاید برای منی که در برابر همه کلی غرور دارم.. این رفتار و این همه توجه به فرزام ، خنده دار باشه.. اما دست خودم نیست... ضربان قلبم هر لحظه بیشتر میشه و تا نبینمش آروم نمیشم.. در واقع هیجانم برای اینه که اون منو ببینه..

در نیمه باز تراسو کامل باز کردم... روبه باغ ایستاده ... تشخیصش از پشت ، کار سختی نیست... تنها پسری که این قدو هیکلو داره تو فامیل ، فقط فرزامه...

- سلام..

با تاخیر سرشو برمیگردونه و با دیدنم چشمهاش برق میزنه.. یه نگاه طولانی.. نگاهی که از پاهام شروع میکنه به رصد کردنو به چشمام ختم میشه..

- سلااام ... شما دریای خودمونین ؟ یا دریای همسایه هستین؟

- لوس.. خودمم دیگه..

قدمی جلو تر اومد.. جامی که دستش بودو در حالی که خیره به چشمام بود به سمت لبش برد... کمی محتوای جامو مزه مزه کردو با لحن آرومی ادامه داد ..

- دریای ما که انقدر دلبر نبود... خواستنی بود.. اما کمر به قتل مردای بیچاره نبسته بود...

- خوب شدم؟

دوباره از جام نوشیدو نزدیک تر شد...

- خوب ؟ .. عالی شدی... تو هالیوودم عین تورو گیر نمیارن... چه کردی دختر!

با شوق دستامو بهم زدم...

- وای.. راست میگی ؟ مرسی..

- فقط یه سوال..

- چی ؟

چشمهاشو ریز میکنه و بیشتر براندازم میکنه..

- این همه تغییر... این همه زیبایی ... میشه بدونم به خاطر کیه؟

به خاطر کی باید باشه ؟... چه حرفایی میزنه !

اخم ریزی کردمو از کنارش گذشتم .. رو به باغ و پشت به فرزام ایستادم..

- به خاطر کی باید باشه ؟ .. اول اینکه از اولش خوشگل بودم .. دوم اینکه اگه یه کم تغییر کردم به خاط اینه که بزرگتر شدم .. در ضمن.. امشب مهمونیه.. باید مرتبو عالی باشم.. توقع نداری که با لباس تو خونه ای بیام؟

با این حرف سرمو به سمتش چرخوندمو یه ابرومو بالا انداختم.... لبخند کجی رو لبش میشینه .... دستش دور شونه ام حلقه میشه ..

- به نظر منکه با لباس تو خونه ای هم ....

مکث میکنه و سرشو کنار گوشم میاره ... با صدایی آرومتر ادامه میده...

- خوشمزه و خواستنی هستی..

با حرفش گر میگیرم... بلند شدن ضربان قلبم غیر ارادیه و ترس از این دارم که صداشو بشنوه... در حالی که لبخند رو لبشه .. نگاهش حول گردنمه ... فاصله مو بیشتر میکنمو با گفتن ممکنه مامانم دنبالم بگرده ، ازش دور میشم...

با رسیدن تو باغ .. تازه راه نفسم باز میشه ... اما احساس میکنم سرخم.. اونقدر سرخ که ممکنه همه بفهمن یه چیزی درست نیست !

با تصور نگاه مشتاقش لبخند رو لبم میشینه و غرور همیشگیم بر میگرده.. سرمو بالا میگیرمو پیش بابام میرم..

کنار عمو ایستاده.. .. عمو دستی رو موهام مکشه ... با منظور نگاهم میکنه..

- ماشالا دخترت. برای خودش خانمی شده ها.... فکر کنم دیگه وقتشه منم آستین بالا بزنم!

به دنبال این حرف هردو باهم میخندن.... همه میدونن که از اول این دو برادر دوست داشتن بچه هاشون باهم ازدواج کنن... اما از اشاره ی مستقیم عمو غرق خوشی میشمو سعی میکنم به روی خودم نیارم متوجه منظورش شدم ...

بعد از ورود همه ی مهمونها و حضور پررنگ فرزام .... تمام نگاه ها به سمتش میره ... هر لحظه بین یک جمعی می ایسته و مشغول خوش و بش باهاشون میشه... گه گداری نگاه های زیر چشمیشو به سمت خودم میبینم .. سعی میکنم خانومانه رفتار کنمو اجازه ندم بفهمه چقدر خوشحالم.. هرچند.. نمیدونم چقدر موفقم و فرزام هفت خط حالمو فهمیده یا نه !

کم کم موزیک شادتر میشه و عده ای مشغول عرض اندام میشن ... با پوزخند نگاهشون میکنم... حضور کسیو کنارم حس میکنم..

- چی باعث شده انقدر با تحقیر نگاهشون کنی؟

به پسر خاله ی فرزام که از پسرهای خوش سیما و خوش سابقه ی فامیل محسوب میشه نگاه میکنم... پیراهن و شلوار مشکی پوشیده و کروات شیری زده.. دستهاشو تو جیبش فرو کرده و به وسط مجلس خیره شده ...

- چی باعث شده فکر کنید نگاهم تحقیر کننده ست ؟

سرش میچرخه و نگاهش تو نگاهم گره میخره ..

- نیست ؟ همه میدونن که دریا تهرانی به همه از بالا نگاه میکنه بجز پسر عموی عزیزش !

- باهاتون موافقم... دلیلی نداره با کسی گرم بگیرم ... فرزامم که جای خود داره و نزدیک ترین فرد تو زندگیمه !

- خوبه .. این همه سال دوری ... باعث نشده فراموشش کنی..

- مگه آدم. برادرشو فراموش میکنه با یکی دوسال ندیدن ، که من فرزامو فراموش کنم؟

- برادر ؟ .. بعید میدونم حست بهش. خواهرانه باشه..

- اهمیتی به فکر دیگران نمیدم

- میدونم ! خیلی خوب میشناسمت..

- منم تا اونجایی که شمارو میشناسم ، همیشه عصا قورت داده بودینو اعتماد به نفستون سقفو ترک میداده!

حرفم لبش کج شد... شاید هم لبخندش این شکلیه.. نگاهی به سرتاپام انداختو چشمهاش برق زد...

- زدی به هدف .. منم مثل تو مغرورم... اما فرزام اینطور نیست..

- خب اون به خاطر قلب مهربونشه!

- زیادی ازش تعریف نمیکنی ؟ انگار بیشتر از یه پسر عموئه برات !

- دلیلی نمیبینم که براتون شفاف سازی کنم..

- برق چشمات احتیاج به شفاف سازی نداره.. شفاف هست...

دستام مشت میشه و احترامی که همیشه براش قائل بودم کنار میره..

- بس کن متین .. چقدر حرفای بیخود میزنی ؟ تو سی و پنج سالته ، فکر نمیکنی برای این حرفای خاله زنکی زیادی پیری؟!

اخم همه ی وجودشو میگیره ...

- خیلی بچه ای .. میگن نباید به بچه روی خوش داد..

- واقعا هم در برابر توی پیرمرد بچه به حساب میام !

- ناامیدم کردی .. اما دلم نمیاد بذارم تو رویاهای کودکیت بمونی.. به خاطر خودت میگم ... به خاطر نون و نمکی که با پدرو مادرت خوردیم... دل از فرزام بشور.. اون به درد تو نمیخوره ...

با خشم ازش فاصله گرفتم.. بین راه دستم کشیده شد... به فرزام که با لبخند نگاهم میکرد خیره شدم.. لبخند زدو به وسط پیست رقص اشاره کرد ..

- افتخار میدی؟

قدمی به جلو برداشتمو لبخندشو جواب دادم..

- البته..

حس خوبی داشتم .. یا شاید بهتر از خوب .. انگار رو ابرها سیر میکنم .. نمیدونم چرا اون دریای مغرور در برابر فرزام به یک دختر بچه ی شیش ساله تبدیل میشه ... لبخند از لبم کنار نمیره و نگاه دیگران برام بی اهمیته ..

فقط همین لحظه مهمه که بعد از سالها به چشم فرزام اومدم ...

مجلس خوبی بود.. اگه از اخم های گاه و بیگاه متین فاکتور بگیریم عالی بود. ...

کم کم مهمونها رفتن ... فقط ما و چندتا از اقوام زن عمو مونده بودن ..

نشستم گوشه ی باغ و به درختها نگاه کردم .. صدای قدمی که به سمتم میومد باعث شد سرمو بلند کنم .. با دیدن فرزام لبخند دندون نمایی بهش زدم..

- امشب بهت خوش گذشت پرنسس؟

- وقتی شاهزاده ی مجلس تو باشی ، مگه میشه بد بگذره ؟

ابروهاش بالا رفت.. با نگاهی خیره نزدیکتر شدو کنارم نشست ..

- واقعا؟

- آره خب ..

سرش به گوشم چسبیدو کلمات از زبونم گم شدن ..

- خوشحالم که ملوس ترین دختر شهر .. دختر عموی منه و منو برای همراهی خودش میپذیره ..

حرفشو درک نکردم.. متوجه منظورش نشدم .. منو میپذیره ؟!

اما قبل از اینکه اجازه ی تحلیل بیشترو داشته باشم ، لبش به شقیقه ام چسبید..

- کاش از عمو رو دربایسی نداشتم !

بدنم سرخ و تب دار شده بود .. تا حالا به هیچ مردی اجازه نداده بودم تا این حد به من نزدیک بشه .. اما این مرد هرکسی نبود.. فرزام بود ..

- کاش تو انقدر لوند نبودی .... کاش امشب فقط من بودمو تو ..

از شنیدن حرفهاش گیج شدم.. گنگ شدم .. منظورش قابل درک نیست برام .. یعنی به من علاقه مند شده ؟! یا شایدم .. عاشقم شده ..

با شنیدن صدای سرفه ی کسی هردو از جا پریدیم .. سرمونو به سمت صدا چرخوندیمو با دیدن متین ... من لب گزیدمو فرزام زیر لب غرید..

- بر خرمگس معرکه لعنت !

نگاهم قدمهای محکمشو نشونه گرفت .. روی نگاه به چشمهاشو نداشتم .. فرزامم بلند شد ایستاد .. صدای متین همراه با پوزخند بود. .

- انگار امشب من ملکه ی عذابت شدم پسر خاله .. پیش هرکی میری .. سر بزنگاه ، من میرسم ! انگار امشب بد شانسی آوردی !

تیکه کلامش همیشه اول هر حرف مهمش انگار میگفت برام پررنگ شد.. سر بزنگاه .. طوری حرف میزنه که انگار امشب بار چندمه که مچ فرزامو با کسی میگیره !

- چرت نگو !

- جدی ؟ دارم هذیون میگم ؟ ولی تا اونجایی که میدونم اونی که تو خوردن زیاده روی کرده جنابعالی هستی .. نه من !

فرزام با خشم و در حالی که شونه شو به متین زد ، از کنارش گذشت .. متین هم لبخند مهربونی زدو با خم کردن سرش ازم دور شد ..

تو راه برگشت به خونه ، حسابی تو فکر بودم.. رفتار فرزام.. حرفای متین ... نکنه واقعا فرزام آب نیستو سرابه !

منی که کوه غرورم و به هیچ احد و ناسی روی خوش نشون نمیدم ، به فرزام روی خوش که چه عرض کنم؟! به قول متین.. اگه نرسیده بود .. شاید خیلی چیزا میشد.. کمترینش اولین حس بعد جسمانی من.. اگه دخترانگی های دست نخوردم توسط فرزام مخدوش بشه چی ؟

باید محتاط باشمو درست رفتار کنم.. هرکی میخواد باشه.. باید طوری رفتار کنم که از حدش فراتر نره..

شاید متین که روان شناسه بهتر از روح و روان اطرافیانش خبر داره !

با توقف ماشین از فکر بیرون اومدمو سعی کردم اخمامو باز کنمو لبخند بزنم..

پیاده شدمو با بوسیدن پدرو مادرم به اتاقم رفتم و خیلی زود به خواب رفتم.. برعکس همیشه که با فکر خراب بی خوابی سراغم میاد.. امشب دلم نمیخواد به هیچی فکر کنمو فقط میخوام بخوابم... و چه زود خواسته ام اجابت شد ...

امروز قراره با فرزام بریم بیرون... گفته خودم برم دنبالش.. میخواد دست فرمونمو ببینه.. دو هفته از شب مهمونیش گذشته و تو این دو هفته با برخورد سردم بهش حالی کردم حد خودشو بدونه .. اونم انگار فهمید نباید سواستفاده کنه و رفتارشو بهتر کرد.. البته شتید اونشب و رفتار اون شبش از تاثیرات الکل بوده و بس ... وگرنه .. فرزام همیشه آقا منشانه رفتار میکرد ..

منم که دیدم رفتارش خوبه و معقول.. درخواستش برای بیرون رفتنو قبول کردم... بگذریم که کلی ذوق دخترونه داشتمو شور جوونی ..

جلوی خونه شون ترمز کردمو دست رو بوق ماشین گذاشتم .. بی وقفه...

در حالی که دستشو به گوشش گرفته بود بیرون اومد.. سری تکون دادو با اخمو لبهایی خندون سوار ماشین شد..

- چه خبرته دختر ؟ مگه سر آوردی ؟ همه ی همسایه ها خبر شدن من امروز با یه خوشگل خانم قرار دارم !

حق دارم کمی .. فقط کمی به شعفم اضافه کنمو ذوق مرگ بشم... نه. ... ابراز احساست فرازم... راست راستی که انرژی بخشن..

- بشین دست فرمونو حال کن پسر عمو..

- این گوی و این میدان.. بفرما برو..

خنده های الکی خوشمون فضای ماشینو پر کرده بودو حواسم به افزایش سرعت ماشین نبود .. فقط حواسم به تعریف های پشت هم فرزام بودو بس !

- بابا شوماخر.... تو حیفی.. داری اینجا هدر میشی.. میبرمت اونور.. یه مسابقه ی رالی میبرمت حالشو ببری ... حتم دارم برنده میشی.. ایول !

- شکسته نفسی میفرمایین !

- ببینمت..

- ببین

- منو نگاه کن.. میخوام چشماتو ببینم..

- چشمام که باید جلو رو ببینه

- خیابون خلوته ... منو نیگا

کمی سرمو چرخوندمو کمی تو نگاهش غرق شدم.. تو لبخند پر معناش .. تو وجب کردن صورتم توسط چشمهاش ... نمیدونم چقدر شد.. ولی به نظر من فقط کمی بود.. اونقدر کم که هنوز لبخندم کامل نشده بود .. اونقدر کم که هنوز نپرسیده بودم چکار داره که باید نگاهش کنم.. اونقدر کم که ... معنای نگاه معنی دارشو نفهمیدم .. اما ... انگار این کم ها .. زیادی طولانی شد که با صدای فریاد فرزام سر چرخوندمو موتوری دیدمو پام بیدرنگ روی ترمز کوبیده شدو صدای جیغ ماشین بلند شدو.. جسمی روی هوا معلق شدو رو شیشه ی ماشین پرت شدو بعزش ..... به زمین افتاد ...

و من .. با دستی روی دهان ...

دلی لرزان...

قلبی متلاطم ...

با چشمهایی که اول دودو زدو بعد اشک باران شد ...

تازه عمق فاجعه رو فهمیدم...

اگر اون جسم محکم بمیره ... تکلیف من چیه ؟

اونم با گواهی نامه ای که مدتیه از مهلت تمدیدش گذشته ...

ماشینم که بیمه نشده ... خب این یکی قابل حله و فدای سرم .. اما ... سرعت زیاد.... بدون گواهی نامه .... تو خیابونی که انگار عبور ممنوع بوده و فقط من یکی واردش شدم... آره.. تابلوی عبور ممنوع رو دیده بودم ، اما ... گفته بودم خلوته و چیزی نمیشه ....

واقعا چیزی نشد ؟ اگر بمیره ... من چی میشم ؟ با عذاب وجدان چکار کنمو با زمونه چکار !

وای برتو دریا... وای

با صدای فرزام به خودم اومدم..

- چیو داری برو بر نگاه میکنی ؟ دنده عقب بگی بریم !

با بهت نگاهش کردم... نگاهش زیادی جدیه..

- میفهمی چی میگی ؟ اگه بمیره چی ؟

- منم همینو میگم... برو.. اگه بمیره آینده ات تباه میشه !

- فرزام..

- زودباش.. تا خلوته برو.. ممکنه یکی بیاد ، اون وقت دیگه هیچ کاری نمیشه کرد !

این آدم همونیه که من فکر میکردم مهربونتر از اون وجود نداره ؟!

اینکه نه عطوفت داره نه انسانیت !

منو بگو میخواستم بگم بجای من بشینه پشت رل.... این آدم از ترس کم مونده خودشو خیس کنه.. جرم منو گردن بگیره ؟ عمرا !

بی توجه به دریا گفتنش از ماشین پیاده شدم.. مقابل پسره رو زانو نشستم.. صداش زدم... فقط صدای ناله شنیدم... کلاه ایمنیشو از سرش در آوردم... چشمهاشو از زور درد بهم میفشرد..

- آقا....

زمزمه ای کرد که نشنیدم... سرمو جلوتر بردمو صداش زدم..

- آقا.. چی میگید ؟

- دارم میمیرم... آی !

دلم ریش شد.... نگاه از صورتش گرفتم اما فقط یه لحظه نگاهم به پاش افتادو سریع نگاه گرفتم... نتونستم به دستپختم حتی نگاه کنم... جوون بیچاره... چه دردی داره میکشه..

سریع سمت ماشینم رفتم ، با باز کردن در صدای خوشحال فرزام بلند شد..

- میدونستم عاقلتر از این حرفایی.. آفرین بشین بریم....

با خشمو تحقیر نگاهش کردمو پوزخند زدم..

- میخوام موبایلمو بردارم... اگه میترسی شریک جم شناخته بشی بزن به چاک !

- دریا.. خر نشو .... به کی میخوای زنگ بزنی ؟ عمو بفهمه کاری برات نکردم منو میکشه.. دستی دستی خودتو بدبخت نکن!

- ببند دهنتو فرزام!

به اورژانس زنگ زدمو آدرس دادم... شاید نیم ساعتی گذشت که اومدن..

تو این نیم ساعت خدا میدونه چی به اون پسر گذشت... من که حتی دل نگاه کردنشم نداشتم... خدا منو لعنت کنه که دیگه از این غلطا نکنم !

پشت سرشون حرکت کردمو مجبور بودم موعظه های مسخره ی فرزامم گوش کنم.. اما چه گوش کردنی ؟ از این گوش داخل میشدو از اون یکی خارج ..

جلوی بیمارستان پارک کردمو به داخل بیمارستان دویدم..

پزشک معاینه اش کردو با اخم سرشو تکون داد..

- خدارو شکر به سرش ضربه وارد نشده.، اما دست و پای راستش شکسته... ضربه خیلی شدید بوده .. باید سریعا عمل بشه ..

با چشمهایی اشکی به دکتر خیره شدم..

- عمل ؟! حالا من چکار کنم؟

- آشناش هستی ؟ باید به خانواده اش اطلاع بدی..

- نه.. نمیشناسمش

- پس چه نسبتی باهاش دارین؟

- ضاربم

با مکث نگاه ازم گرفتو از اتاق بیرون رفت..

پرستاری بعد از گشتن جیبهای پسر کارت های شناساییشو پیدا کردو به شماره ای که تونسته بود پیدا کنه زنگ زد... منم همون موقع ماموری اومدو همراه خودش برد ... فرزامم فقط ایستادو نگاه کرد.. در واقع نقش مترسکو بازی میکرد..

کمی تو کلانتری معطل شدم تا بابامو وکیلش رسیدن .. با دیدن بابام تازه بغضم ترکیدو زار زار گریه کردم...

دست پشتم گذاشتو آرومم کرد...

مسئول کلانتری گفت باید برم بازداشگاه.. اما با دیدن اشکامو حرفای وکیل سرشو تکون دادو. به فکر فرو رفت

- راه دیگه ای هم هست... یه پروانه ی کسب و سند حاضر کنید ، یکی هم بره از خانواده ی مضروب رضایت بگیره.. اونا رضایت بدن ، میتونین ببرینش خونه تا زمان دادگاه... بقیه اش دیگه به عهده ی قاضیه..

دادگاه ؟!

وای خدا... چکار کنم حالا ؟ تازه.. اگه خانواده اش رضایت ندن که باید بازداشگاه بمونم.... خداجونم.. خودت به دادم برس... کمکم کن

بابای پسره رضایت داد .. وضع مالی شون خوب نیست.. دستو پای پسره شکسته.. قرار شده هزینه ی عملشو بابام بده ...

دلهره دارم.. با اینکه باباش رضایت داده ، ولی این رضایت مشروطه ..

باید حال پسره خوب بشه و خودش رضایت بده .. هرچند ، فوق آخرش دیه شو میدیمو یه جریمه ی نقدی .. وکیلمون گفت اینطوریه.. به شرط اینکه پسره نمیره و زنده بمونه ..

باباش مرد خوبو مهربونیه ، موهای سفید داره.. از اون سفید پنبه ای هاکه آدمو یاد بابابزرگای مهربون میندازه ..قد بلندو لاغره ... فکر کنم 75 سالش باشه .. ازش عذر خواهی کردم.. اما در جوابم لبخند زدو گفت با قسمت نمیشه جنگید.. حتما یه خیری توش بوده !

خیلی از اخلاقش خوشم اومد.. معلومه با مرامه !

برعکس فرزام ! بی شعور .. دید بابام دارع دعوام میکنه ، نگفت تقصیر اون بوده .. مثل بز وایستاد منو نگاه کرد .. دارم براش .. حالشو جا میارم.. بی عرضه ی بچه ننه !

سه روزه از عمل اون پسره میگذره .. هنوز اسمشو نمیدونم ، فامیلیشم یادم نمونده . .. بابا گفته امروز برم ملاقاتیش .. این دو روزه ام گفته بود ، ولی دلم نمیخواست برم.. خوشم نمیاد برم معذرت خواهی کنن.. اونم از یه پسر !

اما بابام گفته اگه نرم ناراحت میشه... منم که بابا دوست.. اینه که باید برم..

مامانمم که این چند روزه فقط نقش روضه خونو بازی میکرده .. مدام نشسته تو خونه و اشک میریزه.. گاهی هم آیه ی یأس میخونه !

بابام امروز سرش شلوغه.. مجبور شدم تنها بیام بیمارستان... با اینکه بابا گفته همه چی قابل حله و پدر پسره گفته جای نگرانی نیست ، اما باز هم میترسم .. نگرانم. . انگار از اینجا بیشتر عمق فاجعه پیداست !

در اتاق خصوصیی که بابا براش گرفته رو باز میکنمو داخل میشم ..

آخی. . بیچاره ... چه مظلوم خوابیده ...

جلوتر میرم .. اجزای صورتش ریز نقشه .. لبهای باریکو کوچیک ، بینی کوچیک.. ابروهای معمولی .. چشمهاشم بسته ست... اما بهشون نمیاد درشت باشن !

در کل چهره ی معمولیی داره ... فقط مثل بقیه صورتش مردونه و بزرگ نیست.. شبیه پسر بچه هاست.

- اگه دید زدنت تموم شد کارتو بگو !

با ترس بهش خیره شدم... اینکه چشمهاش بسته ست .. پس چطور .. از کجا فهمید نگاهش میکنم !

- کی هستی ؟

- من .. من ...

چشمهاشو باز کرد.. باریکو کشیده ان ... از اون مدلهای مارموز روزگار !

- اشتباه اومدی ؟

- فکر نکنم..

- با کی کار داری؟

- نمیدونم !

- پس خلی !

از لحن بی ادبانه اش شاکی شدمو با صدای کمی بلندتر از قبل جوابشو دادم..

- خل خودتیو هفت جدو آبادت !

چشمهای پرخشمشو به صورتم دوختو دستشو مشت کرد...

- تا اونجایی که من میدونم بیارستان روانیها جدا از بقیه ی بیمارستانهاست... شایدم از تیمارستان فرار کردی !

پر جوش میشمو چشمهای آبیمو خیره ی قهوه ای تیره اش میکنم..

- حرف دهنتو بفهم ... انقدر بی فرهنگی که حتی نمیدونی با یه خانم چطور باید حرف بزنی ... معلومه دیگه ... کسی نبوده تربیتت کنه که از پایین شهر پاشدی با موتور اومدی بالای شهرو ویراژ میدی ... فرهنگ موتورسواری نداری .. هم خودتو بدبخت کردی ، هم من بد شانسو !

ابروهاش گره ی کوری خوردو نگاهش تیز شد...

- صبر کن ببینم... تو کی هستی که به خودت اجازه میدی از فرهنگ من حرف بزنی ؟ اصلا تو کی هستی ؟ کی هستی لعنتی ؟

- من همون بدبختیم که به خاطر توی عقده ای که هوای بالاشهر تو سرت زده بود ، میون زمینو هوا گیر کردم ... همون بیچاره ای که با طناب تو داره میره تو چاه .... همونی که باهات تصادف کرد !

چشمهاش گرد شدو صدای دادش تو اتاق پیچید...

- چی ؟ توی عوضی زدی ناکارم کردی ؟ زدی دستو پامو شکوندی زر اضافه ام میزنی ؟! دم از فرهنگو بالای شهر نشینی میزنی ؟ تویی که با پولهای باد آورده ی پاپا جونت شدی این ... چی از بابای فرهنگی من میدونی که دم از فرهنگ میزنی ؟ بذار خوب بشم.. بذار از روی این تخت بلند بشم.. آتیشت میزنم.. نابودت میکنم.. اون چشمهای آبی و خیره تو از کاسه در میارم دختره ی ایکبیری .... خیلی کار خوبی کردی ، بجای معذرت خواهی خوش نفسی میکنی !

- هه... تو اصلا ببینی میتونی از رو تخت بلند بشی ! بدبخت معلوم نیست تا کی باید لگن برات بذارن ، اون وقت دم از جنگیدن با شیر میزنی !

- خفه شو ... دهن آشغالتو ببند .. گمشو بیرون .. حالیت میکنم کی شیره.. شیر ندیدی که فکر کردی پشمات یالو کوپالن.. حالیت میکنم امیر کیه !

انقدر بلند داد زد که چندتا پرستار سراسیمه دویدن به اتاق ...

- اینجا چه خبره ؟ چرا صداتونو انداختین رو سرتون ؟ آقای نگهدار ... آروم باشین لطفا .. اینجا بیمارستانه !

با شنیدن فامیلی پسره قهقه ام تو اتاق پخش شد...

- وای خدا... چقدر خنده داره .. فامیلیش نگهداره.... هههه .... آقا مستقیم؟ نگهدار... دست نگهدار.. خدانگهدار ... کلا نگهدار .. وای خدا چقدر خندیدم... هم خودش مزحکه هم فامیلیش ...

دوباره دادش بلند شد...

- اینجا بیمارستانه یا تیمارستان ؟ این عفریته اینجا چی میخواد ؟ بندازینش بیرون !

- هه.. منو بندازن بیرون ؟ اگه بابای من نبود از در همچین بیمارستانی هم نمیتونستی رد بشی .. چه برسه به این که اتاق خصوصی بستری بشی !

با حرص به تختش فشار آوردو نشست...

- من یه لحظه ام حاضر نیستم جایی باشم که منت آدمهای مزخرفی مثل شما رو سرم باشه ... الان از اینجا میرم ... بعدشم بلایی سرت میارم که خودت شیش ماه اینجا بستری بشی !

- آقا... خانم... خواهش میکنم.. آروم.. خانم بفرمایید بیرون مزاحم بیمار نشید... بفرمایید

- من اینجا نمیمونم.. درخواست بدید به رضایت خودم مرخص بشم..

کفرم بالا اومد ... حالم از آدمای متظاهر بهم میخوره ...

- حالا کجا با این عجله ؟ پولیم نداری جایی بستری بشی ... میمونی رو دستمون ... بدتر.. میفتی رو دستمون... اون وقت حماقتت گردن مارو هم میگیره !

دادش بلند شدو پوزخند من بیشتر نیشش زد...

میکشمت دختره ی عوضی .. عفریته ... حالیت میکنن.. بذار از اینجا برم بیرون.. مگه دستم بهت نرسه... بیچاره ات میکنم ، رضایت نمیدم... کاری میکنم تو زندان بپوسی !

- تو ؟ تو کی باشی که منو تهدید کنی ! بی سوادی دیگه ... نمیدونی جرم من مجازاتش فوق فوقش یه جریمه ی ناچیزه ... که اونم برای ما چیزی نیست !

اینو گفتمو در برابر چشمهای سرخش از اتاق بیرون رفتم ....

اعصابم بهم ریخته ... وقتی اعصابم بهم میریزه حالم دست خودم نیست ... کنترل زبونمو از دست میدم... هرچند .. هرچی گفتم حقش بود .. خودش شروع کرد... اما ...

وای .. اگه بابا بفهمه ؟! حتما کلی دعوام میکنه ...

یخیال.. بابام دلش نمیاد به دختر یکی یدونه اش چیزی بگه ...

با صدای فریاد بابام چشمامو بستمو هیچی نگفتم..

- چرا جواب نمیدی؟ چرا ساکت شدی؟ آخه من به تو چی بگم دریا ؟ رفتی بیمارستان از دلشون در بیاری یا بدترش کنی ؟ د با توهستم !

با ترس چشممو باز کردمو آرچم سرمو بلند کردم..

- بابا..

- قصه برام نباف .. اصلشو بگو !

- خب اول اون شروع کرد !

- شروع کنه .. حق داره.. زدی ناکارش کردی.. از کارو زندگیش انداختیش ... توقع داشتی ازت تشکر کنه ؟

- چرا انقدر طرف اونو میگیرین؟

- دریا کفرمو بالا نیار !

- خب معذرت میخوام

- از من نباید عذر خواهی کنی .. باید بری از امیرو پدرش عذرخواهی کنی !

- امیر؟

- همون بدبختی که انداختیش گوشه بیمارستان !

- ایی .. اون پسره ؟

- چیه ؟ چرا قیافه تو چپکی میکنی ؟ دریا خیلی دارم ملاحظه میکنما !

- بابایی !

با حسرت نگاه از چشمهای قاطع بابام گرفتمو به مامانم نگاه کردم... پلکشو روی هم گذاشتو برای اینکه توجه بابا بهش جلب بشه سرفه کرد..

- حالا نمیخواد تا این حد بچه رو اذیت کنی .. پسره هم خیلی پررو بوده.. دریا مجبور شده جوابشو بده !

- شما دیگه چرا خانوم ؟ چرا انقدر لوسش میکنی ؟ چرا طرفداری بیخود ازش میکنی ؟

- چون من بچمو میشناسم.. میدونم چطوریه ؟ زود جوش میاره ، اما الکی حرف نمیزنه !

- شماهم حرف خودتو میزنی ... طرفداری کن.. ببین آخرش به کجا کشیده میشه ... این دریا که حالیش نمیشه اون الان شاکیه .. شکایت کرده .. نباید بدترش میکردی !

- خب شکایت کنه.. دیه شو میدیم میره... به خاطر یه ذره کمترو بیشتر پول به بچم گیر نده !

- حرف من سر پول نیست.. میترسم شر بشه برامون

- وکیلمون کارشو بلده.. شر نمیشه !

- به هرحال فردا دریا با من میریم بیمارستان

- برای چی بابا؟

- برای عذرخواهی !

با بغض نگاه از چهره ی مصمم بابام گرفتمو به اتاقم رفتم...

رو تخت دونفره ی سفید رنگم خوابیدمو پاهامو روی هم انداختم..

به سقف خیره شدمو به فردا فکر کردم ... به فردایی که نمیدونم چی قراره پیش بیاد ..

با اخم به چهره ی پیروزش نگاه کردم ... بعد از تموم شدن حرفهای بابام ، چنان نیشش باز شده بود که انگار تو همه ی انداماش عروسیه !

اه .. پسره ی نچسب ...

نگاه از چهره ی زشتو بی خاصیتش گرفتمو به بابام نگاه کردم... داشت با پدر این مترسک حرف میزد ... باباش مرد خوبی به نظر میاد .. حتی مهربونه و به من به چشم قاتل نگاه نمیکنه .. برعکس پسرش !

با حس سنگینی نگاهم ، سرشو بلند کردو نگاهم کرد ... لبخند پدرانه ای زدو برای تایید صحبت بابا سرشو تکون داد ..

بابامم به طرف من اومدو دستشو روی شونه ام گذاشت ..

- خب دیگه .. گفتنیارو من گفتم .. فقط مونده یه چیز که دریا خودش بهتون میگه ... بگو دخترم !

با تردید به بابام نگاه کردم ... لبمو جلو فرستادمو نگاه پر نفرتمو به صورت خندون روبروم دوختم..

- دلم نمیخواد تو این وضعیت ببینمتون.. امیدوارم هرچه سریع تر سلامتی تونو بدست بیارید !

ابرو های امیر بالا رفتو لبش کج شد ..

- چه جالب .. دفعه ی قبل چیز دیگه ای میگفتی !

صدای باباش بلند شد..

- شروع نکن امیر !

- چشم .... فقط ...

با اکراه نگاهش کردم.... خیره تو نگاهم لب باز کرد..

- این خانوم از من عذر خواهی نکرده !

با این حرفش اولین حرفی که به فکرم اومدو رو زبون آوردم..

- عمرا !

دست بابا روی شونم محکمتر شد...

- دریا !

- من وسیله ای التیام عقده ی ایشون نیستم .... عذرخواهی نمیکنم.. وظیفه ی انسانیمون بود بیاریمش بیمارستان.. بهش رسیدگی کنیم ... و برای بهبودیش دعا کنیم .. نه چیز دیگه .. خطایی هم کرده باشم جریمه شو میدم !

- و اگه من نقدی نخوام !

- اولین کسی هستی که نسیه رو به نقد ترجیح میدی ! .. از قدیم گفتن ، سیلی نقد بهتر از حلوای نسیه ست ... بچب به نقد.. حتی اگه سیلی باشه !

نگاه پر اخممو از چهره ی آویزونش گرفتمو قبل از بابام از اتاق بیرون رفتم ...

با قدم های تند خودمو به ماشین رسوندمو سعی کردم به نصیحت های بابام گوش ندم... من کارمو کرده بودم .. همینم از سر اون پسره زیاد بود ... چه برسه به عذرخواهی !

دادگاه تشکیل شد ... بابت دست و پای راست پسر دیه تعیین کردنو برای خلافی های من جریمه ی نقدی ... پدر مضروب ، به وکالت از پسرش تو دادگاه حضور یافتو رضایت داد ...

مرد خوبیه .. اهل دعوا و دشمنی نیست... اتفاقا خیلی هم صلح طلبه !

آقاینگهدار... .. معلم بازنشسته هستو سه تا بچه داره .. دوتا دخترو یه خل و دیوونه هم داره که از شانس بد روزگار به تور من خورد ... امیر !

بابام میگه امیر خواننده ست .. میگه تو رستورانهایی که موزیک زنده دارن میخونه ... به نظر منکه یه نیمچه خواننده ست .. فکر نکنم صداشم چنگی به دل بزنه .... حتما شب به شب یه موزیک میزننو اینم نمایش اجرا میکنه و ادای خواننده هارو در میاره ... جز دلقک چیز دیگه ای به گروه خونی اون دیو دوسر نمیخوره ...

فعلا که مرخص شده و افتاده گوشه ی خونه ... طچل درمانم براش بریدن .. بابای بیچاره ام کلی پول باید بریزه تو حلقش !

گاهی با خودم فکر میکنم تو خونه موندن سخته .. به خصوص برای مرد ... مخصوصا اگه دستو پاشم ناقص باشه .. شایدم یه کمی دلم براش بسوزه .. اما بعدش میگم جونش در بیاد .. میخواست نیاد بالای شهر دور دور !

دو هفته از روز دادگاه میگذره .. خبری از اون پسره ی خداحافظ نشد.. خوشبختانه چلاقه و نمیتونه شر بشه.. هرچند که گاهی از نگاه کینه توزش توی بیمارستان میترسم .. اون نگاه ... میگفت انتقام نیش زدنتو میگیرم.. میترسیدم همین بشه .. اما انگار یه کم مردونگی از باباش به ارث برده !

کارم تو شرکت تموم شد.. هنوز دو ساعت به پایان ساعت کاری مونده.. ولی هیچ قانونی برای تک دختر جناب رئیس وجود نداره..

دلم یه کم جوش میزنه ... دلهره دارم .. انگار قراره یه اتفاق بد بیوفته .. از اون اتفاقایی که از چند ساعت قبلش شصتت خبر دار میشه..

از اونهایی که میخوای از هرجایی که هستی سریعتر فرار کنی تا اون اتفاق نیوفته... شایدم به خاطر حس بدم امروز یاد اون پسره افتادم..

تازه دو روزه که دوباره رانندگی میکنم.. درسته یه کم ترسیده بودم ، اما قرار نیست که تا آخر عمر پشت فرمون نشینم !

از فرزام خوش غیرتم خبری ندارم... یعنی دلم نمیخواد که خبری داشته باشم.. حیف اون همه احساس که من تین چند ساله خرج اون کردمو منتظر اومدنش شدم.. متین حق داشت... فرزام قابل اعتماد نیست..

امروز علاوه بر استرس ناگهانیم ، شنیدم فرزامم با بابام اومده شرکت. . خلاصه همه چیز دست به دست هم دادن تا زودتر از شرکت بزنم بیرون... فعلا دلم نمیخواد ریختشو ببینم

هنوز استارت ماشینو نزده بودم که گوشیم زنگ خورد.. نگاهم رو گوشی نشست... شماره نا شناسه .. بهتره جواب ندم... اما اگه کار مهمی داشته باشه !

با تردید دستم گوشیو لمس کرد..

- بله ؟

نمیدونم چرا با شنیدن نفس کسی که پشت خطه ضربان قلبم شدت گرفت .. آب گلومو قورت دادمو دوباره لب باز کردم..

- الو... بفرمایید !