رمان داستان کوتاه زلیخا به قلم حمید درکی

ژانر : #داستان کوتاه

خلاصه :

داستان درمورد رقاصی به نام زلیخا هست که مردی زن داره عاشقش میشه و زن متوجه میشه وبچه های مرده براساس تلافی برای اینکه حال زلیخا بگیرند دست به عملیاتی می زنند و...

برای بعضی آدم ها زمان گذشته یا بهتربگویم زمان کودکی ،

رنگ وبوی ویژه ای دارد وروزهایش را غالبا آفتابی به یاد

می آورد. اما من اززمره کسانی هستم که آن ایام را خاکستری

بیاد می آورم …..

مادر: ببین اکبرآقا ، توزندگی داری ، ۵ تا بچه داری ، کار

داری ، زمین کشاورزی داری …. هیچ معلوم هست شبها کجا

می ری وبا کی می خوابی !؟ پدرم : بازم شروع نکن بتول ،

ازاول زندگی ما یک ریزغرمی زنی … نشد یک روزبیاد تو

نق ونوق راه نندازی زن ….. مادرم : مردی که ۶ عائله

داره که نباید شلوارش دوتا بشه …. بگو دلت تو کدوم

قبرستونی ، مونده ! پدر : چرا داری بهتان می زنی زن ،

منظورت چیه ؟ من شبها می رم برای مردم سر زمین هاشون

آبیاری می کنم تا خرج شماها روبدم ، مادر: خرجی ، کدوم

خرجی رو دادی مرد … همش می ری پیش اون زنیکه لوند

پول به پاش می ریزی . پدر: زنیکه کیه ؟ معلوم هست چی

داری می گی ؟ مادر: همون زلیخای قشنگه دیگه ؟ اون هرزه

همسردزد … همون رقاص قرتی . پدر : زلیخا … من با

زلیخا چی کار دارم ، مادر : آهان ارواح خاک بابات … مش

قنبرقهوه خونه چی به من گفت با اون سرو سری داری …

دروغ که نمی گه …. پدر : ای تف به گور… آخه زن عقلت

کجاست، من با کسی کاری ندارم …‌ یه مدت قهوه خونش نمی

رم . اونم غیظش گرفته داره تهمت می زنه … توکه زن منی

باید عاقل باشی …. مادر: عاقل باشم ، دیوانه بودم ، کوربودم

نمی دیدم رفتی برای خودت پیرهن نوخریدی ، کفش نو خریدی

بری پیش اون زلیخای تنبک زن رقاص بخوابی . ناگهان

صدای پرت شدن کاسه وبشقاب مسی به هوا خاست وچند شیشه

شکست وبعد ناگهان همه جا ساکت شد . من به همراه ۲ خواهر

و۲ برادرکوچکترازخودم زیرکرسی ، مثلا خوابیده بودیم واز

ترس سروبیرون لحاف کرسی درنیاوردیم ، می ترسیدیم

دعوای پدر ومادرم بالا بگیره وبه همین دلیل ازترس می

لرزیدیم و آروم گریه می کردیم … فقط گاهی صدای ناله

مادرم ونفرین های او بود که نثارپدرم می شد ، ما را مطمئن

می کرد که پدرازخونه زده بیرون ومادرم هم کمی بخاطر ما

آروم گرفته . بعد ازآن واقعه شب زمستانی ، نام زلیخا برای ما

آزاردهنده وبدترین ومنفورترین نامهای زندگی ما بچه ها شد.

روزها وهفته ها ازپس هم می آمدند و می رفتند اما پدرم

بسیار کم به منزل می آمد وهمیشه خدا با مادرم بحث و دعوا

وفحش وناسزا داشتند . کم کم زمستان سپری شد وشب

چهارشنبه سوری ازراه رسید که ناگهان فهمیدم زلیخا یعنی

دشمن درجه یک خانواده ما کجا زندگی می کند . آن هنگام

۱۱ سال داشتم وخواهربزرگتر بودم که به اتفاق برادر۹ ساله ام

اصغر وخواهرکوچکترم ربابه که او نیز۸ ساله بود ، یکی از

چادرهای کهنه مادرم را به نوبت سرکردیم وطبق مراسم آب

شب ، به بهانه قاشق زنی به درب خانه زلیخا رفته ودریک

فرصت مناسب که کوچه از جمعیت وآتش بازی ! خلوت شده

بود ، با سنگ بدرب خانه اوکوفته وفرارمی کردیم … تا بدین

وسیله انتقام مادرخسته خودمان را اززلیخا گرفته باشیم .

اودرب را می گشود وکسی را نمی دید ومجددا درب خانه اش

را می بست . اینبارمن آدامس خود را به زنگ خانه ی او

چسباندم وصدای بلند وممتد آن به گوش رسید وبا شتاب از

درب خانه او فرار کردم … درنهایت برای بارآخرچند هیزم

نیمه سوخته را درورودی درب خانه به آتش کشیده وگریختیم .

چند سالی کارما آزارزلیخا بود تا اینکه پدرم براثربیماری

مهلک سرطان ، بسرعت درگذشت . مراسم سوگواری درآن

زمان ، درخانه برگزارمی گردید و درطی یک هفته تقریبا ۵۰

نوبت سوگوارای طلب آمرزش جهت متوفا صورت می گرفت.

درهمین مراسمات بود که ناگهان سروکله زلیخا به خانه ما

پیدا شد . من که دیگر ۱۵ ساله شده بودم با خشم وحیرت به او

خیره شدم اما ناگهان مادرم، زلیخا را درآغوش گرفت وبه

شیون پرداخت ودرلابه لای گریه های خود چندین فحش آبدار

به پدرم داد وگفت : دیدی خواهر، زلیخا جانم چطوراون گوربه

گورشده من روبا چندین بچه صغیرتنها گذاشت ورفت خدا

نیامرزدش ، الهی روحش آتیش بگیره ……

زلیخا : نگو خواهر، نفرین نکن ، دستش ازدنیا کوتاهه ….

مرد بود دیگه خودت می دونی که مردها دربرابرزن ضعیف

هستند . مادر: خدا اون زلیخا قشنگه رولعنت کنه … الهی به

زمین گرمش بزنه …. تف به آبروی نداشتش …. زلیخا :

بسپارش دست خدا خواهر….. خون خودت روکثیف نکن ….

انشالله ، ذوالفقاد علی بخوره فرق سرش ، دونیمه بشه … اون

دل مردها رو خوب بلده چجوری ببره وزن وبچه های اونارو

پرپرکنه . من که بسیارمتعجب شده بودم تازه فهمیدم که ای

بابا ، زلیخائی که پدرم با او دررابطه بوده یا بقولی مادرم می

گفت صیغه اون بوده این زلیخا نیست . مادر: زلیخا جان ،

خواهر… رفتی پیش دعا نویس . اون جریان روحل کنی ؟

زلیخا : بله خواهر… رفتم … به او گفتم که جن ها هرشب به

حیاط خانه من سنگ پرتاب می کنند .‌‌ منم طبق دستوراو در

همه جای خانه قرآن گذاشتم اما جن ها ، اعوذ بالله ازقرآن هم

نمی ترسند و همچنان سنگ پرتاب می کنند . من که تازه

فهمیدم چه اشتباهی کردم که هرشب به خانه اش سنگ می

انداختم سخت پشیمان شدم وازخدا طلب بخشش کردم وبرای

اینکه بقول خودم دلجوئی ازش کنم ، براش گلاب وچای وحلوا

وخرما با جان ودل بردم واون هم دستی به سروروی من کشید

وروی منو بوسید وگفت : دخترم سکینه هستی دیگه عزیزم

ماشالله چه خانمی شدی ، برات یک شوهرخوب پیدا می کنم.

مادر: دستت درد نکنه خواهرجان، بعد ازرفتن اون گوربه گور

شده ….استغفرالله …. اکبرخدا بیامرز، اینا رو چجوری بزرگ

کنم‌ آخه …. خدا خودش بمن رحم کنه … اگرسکینه نباشه

کارخونه لنگ می شه . منم باید برای مردم کلفتی کنم خواهر.

زلیخا : خواهر ناراحت نباش بخدا توکل کن ودیگه پشت سر

اون خدا بیامرزم نفرین ودشنام براش نفرست …بذار روحش

درآرامش باشه . همینه دیگه ….. فکرکردی شوهرخدا بیامرز

منم ، سرم هووو نیاورد چاره چیه ؟ به فکرخودت وبچه های

دسته گلت باش . یکی دوسال بعد هم مادرم ازدنیا رفت وبرای

ما ۵ بچه ضربه سختی بود اما زلیخا ما را رها نکرد وتقریبا

پیش ما زندگی کرد ومن هم شده بودم بعنوان خواهربزرگتر

مادر۴بچه دیگر. سالها سپری شد وزلیخا درگذشت وبه رحمت

خدا رفت، او که زنی پاک ونجیب وفداکاربود، به راستی برای

ما مادری کرد ، روحش شاد باشه هنگام مراسم تشییع ودفن

او، ما ۵تن شده بودیم وبچه های نداشته او، وکسی به او بی

وارث نمی گفت، منم شوهرکرده بودم ودرخانه زلیخا اقامت

داشتم ودیگرتمام خواهروبرادرانم ازدواج کرده وهریک اسم

ورسمی به هم زده بودیم … سالیانی بدین منوال گذشت و من

هم بعنوان‌ پرستاریک بهداری مشغول کاربودم تا روزی مرا

جهت ویزیت بیماری ، روانه خانه او کردند تا آمپول و دوا و

درمان نسخه پزشک را برایش انجام دهم . به نشانی او رفتم و

زنگ خانه او را به صدا درآوردم ، بعد ازمدتی طولانی و

انتظار، پیرزنی آرایش کرده وبسیارشیک وخوش لباس و

خوشرو درب خانه را بازکرد : بله خانم با کی کار دارید ؟

سکینه : ازبهداری اومدم تا براتون آمپول بزنم . پرستارم ، نامم

سکینه احمدی هست . اینجا منزل خانم زلیخا رضائی هست

دیگه !؟ زلیخا : بله خودم هستم . بفرمائید داخل . او مرا بسمت

اتاق پذیرائی برد که درگوشه ای رخت خوابش برزمین پهن

بود … اورا بیماری دیدم بسیارمنظم وبا وقارپیش خودم گفتم

عجب پیرزن تمیزی ، اتاق مرتبی دارد وچقدرخوش سلیقه

است . چرا که برایم داخل استکان های چینی چای ریخت .

زلیخا : خانم پرستارباید سماورمن ازصبح تا شب روشن باشه.

آخه چای خورم . البته گهگاهی هم سیگارهما بیضی می کشم .

به او گفتم : امیدوارم خانوم جان ، سیگارو ترک کنی . حالا

درازبکش تا کمی شما رومعاینه کنم وآمپول ها روبزنم . در

حین انجام ماموریتم نظرم به طاقچه اتاق زیبای او افتاد و

عکس چند مرد را درآن دیدم که ناگهان خشکم زد …. عکس

پدرم درمیان آنها بود … گیج ومهبوت شدم … یعنی زلیخا

خوشگله ، زلیخا رقاصه …. همینه !! کنجکاوی من بسرعت

تحریک شد وبطرف قاب عکس رفتم … او با دیدن توجه من

به آن عکسها گفت : اینها عاشقان من بودند ، همگی به رحمت

خدا رفتند . دوستان بمن بشوخی می گن ، من سرشوهر رو

می خورم … و بعد خنده ای کرد … پرسیدم : یعنی شما

۶ بارازدواج داشتی ؟ چون ۶ عکس اینجاست . زلیخا : نه

دخترم ، اون عینکی برادرم واون یکی کلاه پهلوی سرش

داره ، فقط پدرم هستند. من ۴ تا شوهریا بهتربگم ، یک شوهر

و۳ بارصیغه شدم . آخه من هنرمندم ودرغم وشادی مردم

حضورداشتم ‌. توی عروسی هاشون می زدم ومی خوندم و

می رقصیدم ، توی عزاشون هم چای می ریختم وآشپزی

می کردم … زندگی هزارجور زیر ورو داره… منم از برکت

خدا ، یک آب ورنگ وخوشگلی وشادابی داشتم ، طرفم

می اومدند … من نمی دونستم یعنی این همون زلیخائی که ما

روبخاک‌ سیاه نشومنده بود، حالا با او چکارمی کردم ، آیا

تلافی همه ناکامی های زندگی مادر وخانواده روباید درمی

آوردم ..غرق این عوالم بودم که زلیخا گفت : دخترگلم بیا بشین

این چای کرمانشاه هست بهش می گن چای باروتی یا کله

مورچه ای …. خیلی خوشمزس ….. زلیخا : بقدری گرم و با

محبت دستهای منو بین دستهاش گرفت که بخودم آمدم اوپیشانی

مرا بوسید وگفت : هیچ می دانی کسانی که دل مردم روخوش

می کنند چه درلباس رقص وشادی وحتی عزا وچه درلباس

خدمت وپرستاری مثل شما ، فرشته خدا هستند ! ؟

این جمله او خیلی روی من اثرگذاشت ..‌.. زلیخا : دخترم ، در

زندگی هرچه که لازم داشتم دراختیارم بود اما بیا اینجا آلبوم

روببین ، من بچه دارنمی شدم واجاقم به خواست خدا کوربود

اما ببین کلی درعوض خدا به من بچه داد …‌‌ اینهارو من

شوهردادم ، براشون زن گرفتم .‌‌‌‌….‌ گاهی میان به من سر می

زنند ، تقریبا هیچ وقت تنهایی نکشیدم … از۶سالگی یتیم

بزرگ شدم وخونه مردم کارکردم ودرعوضش خدا هم به من

نظرلطف داشت وبا این چند جوانمرد هم ای .‌‌‌‌‌‌..‌‌‌ روزگاری سر

کردم ، خدا رحمتشون کنه. من که خیلی متعجب بودم در مورد

پدرم یعنی اکبرآقا هیچ به او نگفتم وبعدازخداحافظی ازآنجا به

سمت خانه ربابه خواهرکوچکترم رفتم …. ربابه جون هیچ

می دونی امروزخونه کی بودم ! ؟ ربابه : نه خواهر….

گفتم : زلیخا ….. یادته ، هووی مادرمون زلیخا خوشگله ،

همون رقاصه معروف ….. ربابه : وا ….. ! راست می گی ؟

خواهرچه شکلیه ! گفتم : قشنگه هنوزم ….. خیلی مرتبه ….

می خوای یسربه خونش بزنیم ! …. فردا باید برم آمپول بزنم

توهم بیا بریم . فردای آنروزبا خواهرم به همراه مقداری

خوراکی به نزد زلیخا رفتیم وازاو خواستیم تا برایمان خاطره

های زندگیش روبگه ….. برای ما مهم بود که چرا پدرم جذب

او شده بود ؟ اوهرچه داشت که مادرما نداشت !؟ هرچند به

وضوح بعلت بچه دارنبودنش ، تناسب اندام خوبی داشت واز

عکسهای روزگارجوانی او پیدا بود اما، او را زنی بسیار خوش

صحبت وطنازوشوخ وشنگ دیدم .

زلیخا : ببینید خانم دکترها ….‌ گفتم : دکترنیستیم ، من فقط

پرستارم وربابه جون خانه داره زلیخا خنده کنان : هرمادری که

بچه داره خودش حسابی هم دکتره وهم پرستاروهم آموزگاره

تازه آشپزوخدمتکارواربابم هست وهمه اینهارو خدا بعنوان مقام

مادری ، ارزانی او کرده ……. پرسیدم : این مردها چرا به

سمت شما اومدند ؟! گفت : مرد که خسته ازسرکارمیاد، توقع

یک استکان چای تلخ ولب سوز ویک چهره همسرمهربان و

قشنگ داره ، اما می دونی چیه ، گلهای من ، مادران ازبس

مشغول رسیدگی به بچه های قد ونیم قد وخانه داری هستند که

فرصت بزک کردن چهره ندارند ، وهمیشه خدا پیراهنشان بوی

غذا می دهد … تازه حال وحوصله زیادی هم برای خوش

گذرانی شوهران ندارند. اونهم داخل یکی … دو اتاق کوچولو

پرازجمعیت . خواهرم ربابه طاقت نیاورد وبا هیجان به او

گفت : ما فرزندان اکبراقا هستیم ، عکسش اونجاست . من که

ازشتابزدگی ربابه غافلگیرشده بودم . منتظرعکس العمل زلیخا

شدم که او خنده کنان گفت : پس شما هم جزو دختران من

هستید وصورت هریک ازما دوخواهررو بوسیده وادامه داد :

هیچ می دونید پدرتون چقدر از۵ بچه خودش برام می گفت .

شاید درست نباشه براتون بگم اما من خیلی کمک مالی بهش

می کردم ، آخه اون براثراخراجش ازمحیط کارگری روش

نمی شد بخونه خودش یعنی شما بیاد ومن با اصراربهش پول

وبراتون لباس می خریدم تا براتون بیاره …..‌

راستش اکبرخدا بیامرز ازمن چند سالی کوچکتربود و‌درختان

باغچه خونه رو هرس می کرد . می خواستم کربلا پابوس

امام حسین برم اما باید پاسپورت می گرفتم ، پس به اکبرآقا

پیشنهاد دادم تا بطورپنهانی صیغه هم بشیم وهمه هزینه های

سفرهم با من …. اون جوانمرد هم قبول کرد وباهم به زیارت

آقا رفتیم . اما خیلی زود جوان مرگ شد ، ریه هاش قوت

نفس کشیدن روازش گرفتند …. چند ماه بعد فهمیدم که

درگذشته ، من و ربابه دیگه به زلیخا وحضوراون وکسب

تجارب بسیاراو عادت کرده بودیم ولی اونیز درطی همان سال

به خاطره و یاد بودها پیوست و ازمیان ما رفت ……..

پایان