رمان بن بست بهشت به قلم افسون امینیان

ژانر : #اجتماعی #عاشقانه

خلاصه :

قصه ی دختری است به نام شاداب خجسته که با سفارش یکی از اقوام پدری اش در یک شرکت مشغول به کار میشود.

و ماجراها و اتفاقات شرکت مسیر ارام زندگی او را دست خوش تغییر می کند و در این میان عشق را تجربه میکند.

پایانی خوش.

پاییز میرسد تا مرا مبتلا کند

با رنگهای تازه مرا آشنا کند

پاییز میرسد که همانند سال پیش خود را در دل قالیچه جا کند

او میرسد که بازهم عاشق کند مرا

او قول داده است به قولش وفا کند

خش خش صدای پای خزان است ،یک نفر در را به روی حضرت پاییز وا کند. « علیرضا بدیع»

انوار خورشید خرامان خرامان خود را از لای پنجره ی فلزی به داخل کشاند و نرم نرمک روی دیوار نشست.

یک نور باریک و لاجون ، بعد هم زوایه دار از کنج دیوار خودرا به کاشی های چرک و لب پر رساند ، و روی زمین پهن شد.

سرمای اول صبح روی تار تار وجودش نشست و لرزشی هم میان تنش ...! بعد از یک شب بیداری دیگری ، زبانش را نرم روی لبهای خشک و قاچ شده اش کشید ونگاه ماتش را از کنج دیوار گرفت.

پتوی سربازی بوی کهنه گی و کثیفی اش بیداد می کرد و بوی بد آن مثل چسب به پرز های بینی اش چسبیده بود. آن را به کناری پس زدو تکه اش را به دیوار گچی اتاقک نه متری داد .

صدای قیژ قیژ تخت چوبی سکوت اتاقک را برهم زد و میان هیاهوی افکار پریشانش نشست.

چشم هایش روی کتانی های رنگ و رو رفته و زوار رفته اش ثابت شدکه با نخی سیاه رنگ محکم دوخته شده و رویه را با کوک های درشت به کف آن متصل کرده بود.

لبخندی روی لب هایش جان گرفت و قدری خم شد و دستی نوازش وار به روی کوک های درشت کشید ، پشت هرکوک ، دنیایی عشق و محبت خوابیده بود ....

شده بود حوایی که از بهشت رانده شده و حالا چشم به راه بود تا جفتش از گرد راه برسد و او را مانند شوالیه ایی نجات دهد

بغضی سر دلش سنگینی می کرد به بزرگی یک کوه .... . و مانند یک جلاد او را تا مرز اعدام نفس هایش می برد.

زانو هایش را خم کرد تا جفت سینه اش بالا کشاند و دستانش را دور آن حلقه زد و سر بر روی آن گذاشت و قطره اشکی سرگردان از گوشه ی چشمش قل خورد

و کج کج تا امتدادچانه اش آمدو عاقبت در گو دی گردنش محو و ناپدید شد.

حس سربازی را داشت که از جنگ بر گشته است ، همان قدر خسته و فرسوده ..... و غنیمت این جدال عشقی بود ناب ....!، عشقی که با تمام تارو پودش عجین شده بود.

نگاهش روی پارگی مانتواش نشست گویی آن هم از کازار برگشته که این چنین زار و نزار بود...!

میان آن همه بغض و کمبود نفس ، در آهنی اتاقک باز شد ، با صدای سرباز سر برداشت و نگاه سردش توی صورت پهن و آفتاب سوخته ، چشمان بادامی او

نشست .

سرباز لبهای کلفتش را از هم باز کرد و با صدایی ناسور تر از قیژ قیژ در آهنی گفت:

« خجسته... پاشو بیا بالاخره اومدن دنبالت....!»

چشم از چشمان ریز و بادامی سرباز گرفت و نمیدانست لهجه اش ریشه در کدام منطقه دارد ....؟

کش و قوسی به بدن کوفته اش دادباقدری تامل ازروی تخت بلند شدو دستی به مانتوی درب و داغونش کشید ، باگامهایی سست از اتاق بیرون آمد .

نمیدانست چند روز چشم به در انتظار این لحظه را می کشید ، می بایست خوشحال می بود ،اما حالا از هر هیجانی خالی بود ....

تهی مثل بادکنکی که در هوا سرگردان معلق می ماند...!

بوی نم را پشت در اتاق جا گذاشت و با گامهای لرزان پشت سر سر باز به راه افتاد .

هوهوی باد در سکوت بیابان می پیچید و گاهی صدایش ناله وار می شد و حتی از پشت در های بسته هم صدای ناله اش به گوش می رسید.

باز هم وارد اتاق افسر نگهبان شد همان مرد چاق و کم حوصله ایی که حرف حسابش هم نا حسابی بود ....!

آقا جون و شهاب با دیدنش به طرفه العینی از جایشان برخاستند و مثل مجسمه ایی بی حرف و کلامی به تماشا ایستادند ...نگاهش توی حلقه ی اشک چشمان آقاجون که میلرزید جا

ماند و نفس های خودش هم در سینه...!

اشکهایش بی اراده در چشم به هم زدنی توی یک خط صاف راه گونه اش را در پیش گرفت ، ممتد و یک نواخت ... لبهایش بی آوا روی هم تکانی نرم خورد و مثل ماهی که روی پاشویه

حوض افتاده باشد بی صدا گفت : « آقا جون....»

آقا جانش در سکوت فقط نگاه می کرد و چانه اش از بغض می لرزید....

شهاب پاپیش گذاشت و به آن همه هیجان غلبه کرد و قدری نزدیک تر شد و بغض مردانه اش را فرو داد و با صدایی پر خط و خش گفت : « شاداب....!»

و اشکهای او هم فرو ریخت....سپس دست پیش برد و او را به آغوش کشید و شاداب در اغوش برادرانه ی او گم شد....

آقا جانش با پشت دست اشکهایش را پس زد و با صدایی که همچنان میلرزید رو به افسر نگهبان شدو دعا هایش را ردیف کرد:

« جناب سروان خدا چیزی از بزرگی تون کم نکنه .... خدا بچه هاتون رو براتون نگه داره ....می تونم دیگه دخترم رو ببرم مدارکش رو هم که تقدیم کردم....»

دعا هایش تمام شد و حالا وقت ناله ونفرین هایش بود...

« خدا از باعث و بانیش نگذره .....!»

هنوز چند تایی از نفرین هایش مانده بود که شهاب به میان حرفش آمد و گفت:

« آقا جون .... دیر وقته بهتر راه بیافتیم وگرنه دیر میشه....»

برای آخرین بار نگاهش روی صورت گوشت آلود سروان میان سال نشست و برای آخرین میخواست سراغی از او بگیرد اما شرم حضور آقاجانش و شهاب مانع شد و سوالش پشت

لبهایش جا ماند...

خب همه چیز به پایان رسید ، گویی خوابی بوده که با طلوع خورشید پشت پلک شب جا مانده باشد... تمام قصه ی آدم و حوایش همین جا تمام شد و یقین داشت که

دیگر هیچ چیز به روال سابق بر نخواهد گشت ....به یاد بهشتی افتاد که عاشق فرزند آدم شد و حال او را میان کش و قوس بازی روزگار گم کرده

بود....!

و او چقدر دلش می خواست بازهم بر می گشت به همان بن بست بهشت....!

باز هم خواب مانده بود....!

یک لنگه جورابش را از زیر تخت پیدا کرد و لنگه ی بعدی را زیر فرش ....!

سرش را از زیر تخت بیرون کشید ، محکم به کشوی میز کنار تخت ،که مثل دهان اژدها باز مانده بود اصابت کرد و صدای آخ خفیفش میان دندانهایش جا ماند.

بی خیال درد پیچیده در سرش برخاست ، موهای تاب دارش را شانه نکرده تابی داد با کلیپسی بالای سرش فرستاد .

مقنعه اش را از زیر تلی لباس های تلنبار شده ی روی صندلی بیرون کشید بی توجه به چروک های ریز و درشتش، آن را روی سرش نشاند موهایش را زیر مقنعه ی مشکی اش پنهان کرد ...!

دستش بند کیفش بود ، وقتی دکمه های مانتواش را یکی بعد از دیگری می بست ...!

گویی شلختگی هایش را روی یک خط ممتد گذاشته بودند که پایانی نداشت ... شلختگی که شاخ و دم نداشت ....! لابد شلخته هم کسی بود خیلی شبیه او...!

رو بروی آینه ایستاد و دستی به چشم های پف دارش کشید....

بی خیال آرایش و مقوله ایی از این دست قرتی بازی ها شد امروز به قدر کافی دیرکرده بود وقت بزک دوزک نداشت..!

امروز اگر تاخیر میخورد دیگر چیزی از حقوق مهیج و چشم گیرش باقی نمی ماند و مجبور بود تا پایان ماه در نقش مرتاض ظاهر می شد.... ،و قید خیلی چیزها را میزد و ساندویج سوسیس بندری یکی از آنها بود.

اصلا این قانون مزخرف را آقاجانش گذاشته بود که اگر شاغل شود و به سر کار برود دیگر از پول توجیبی ماهانه خبری نیست....!

و او در یک محاسبه ی دو دو تا چهارتا استقلال را ترجیح داد و قید پول توجیبی چشم گیر آقا جانش را زد.

محال بود این شغل را به خاطر شلختگی هایش از دست بدهد...

آن هم بعد از آن همه التماس و قربان صدقه که خرج شهاب کرده بود تا آقاجانش را راضی کند ،و کرور کرور منتی که هوشنگ خان پسر عموی همه فن حریف آقا جانش برایش ردیف کرده بود ...!

آخرین نگاهش را به اتاق درهم و برهم و شلخته اش انداخت ونظافت آن را به آخر هفته موکل کرد ....و برای اطمینان در پشت سرش بست ....!

تا مبادا مامان زری به فکر تمیز کردن این بازار شام بیفتد ...و بعد از ظهر به محض ورودش سخنرانی دست به نقدش را برایش رو کند...

و در باب اینکه وقتی هم سن او بود نه تنها ازدواج کرده بود بلکه دوتا بچه قدو نیم قد به همسر دست گلش تقدیم کرده بود....!

اصلا تقصیر این فیلم های مهیج هالیودی است که او را تا دیر وقت میخ خودش میکند ....! وگرنه راس ساعت ده مثل یک دختر خوب و وظیفه شناس میخوابید و صبح زود هم بیدار میشد.

در حالی که ساعتش را دور مچش می بست... به دنبال موبایلش چشمی به اطراف چرخاند و وارد سالن پذیرایی شد به حالت دو به سمت جا کفشی کنج در ورودی آپارتمان رفت میخواست بپرسد :

« مامان موبایل من رو ندیدی ....؟»

که لقمه ی مامان زری به همراه ساندویچ پرو پیمانش به سمتش روانه شد ... و سوالش را فراموش کرد.

تازه یادش آمده که به اهالی خانه سلام و صبح به خیر نگفته است....!

لقمه ی پرو پیمان را از دست مامان زری اش گرفت و آن را به داخل کیفش سُر داد...

لقمه کوچک تر را درسته در دهانش چپاند طعم پنیر و گردو زیر دندانهایش نشست و با همان دهان پر با کلماتی نا مفهوم گفت:

« سلام مامان دیرم شده ... دستت درد نکنه....»

سپس به سختی لقمه اش را جویده و نجویده فرو داد.... و از پس شانه های مامان زری که مثل ستونی روبرویش ایستاده بود گردن کشید و با صدایی رسا تر گفت :

« سلام آقا جون صبح به خیر.....»

آقا جانش دل از لقمه ی نان و مربای پرو پیمانش نگرفت و آن را در دهان گذاشت و رویش هم چای شیرینش را با هورتی صدا دار سر کشید و به تکان سری اکتفا کرد ....

اما زرین خانوم غرغر کنان تابی به دامن چیت گلدارش داد و سلامش را بی پاسخ گذاشت و معترض گفت:

« مگه ساعت کوک نکرده بودی .....؟از صداش من بیدار شدم ، آخه من نمی فهمم توی اون فیلم ها چی نشون میدن که تو رو تا ساعت دو نیمه شب بیدار نگه میداره ...!؟»

خب توی اون فیلم ها خیلی چیز ها بود ....

حس خوبی مثل هیجان که او عاشق آن بود.

گاهی هم یک عشق زیر پوستی همچون ریز و لطیف میان قهرمانان فیلم به این هیجان اضافه می شد....!

و صحنه های رمانتیک آن که بعضا سر از مثبت هیجده در می آورد....! و آن هم خالی از لطف نبود...!

کلیپسش حریف آن همه حجم مو نشد و سرکشی کرد و باز شد و موهای فر فری اش از زیر مقنعه بیرون زد و تا کمرش پهن شد ....!

آه از نهادش بر آمد.... توی این هاگیر واگیر که دیرش هم شده بود این موهای سرکش را کم داشت....!

پر مقنعه اش را از پشت بالا داد و موهای پریشانش را داخل مانتویش هل داد....

مامان زری این بار دیگر چشمانش گرد شد و در حالی لقمه ایی دیگر در دهان او می چپاند گفت:

« چند بار بهت بگم موهات رو همین جوری نفرست توی لباست ...!مانتوت از پشت پف میکنه و انگار قوز در آوردی....!»

سپس دستهایش را در هوا تابی داد و اضافه کرد:

« همین کار ها رو می کنی که خواستگار شده جن و تو بسم الله .... دختر منیر خانوم ، همسایه ی کوچه پشتی رو میگم..... اون هم عروس شد »

لقمه ی دوم خیال پایین رفتن نداشت و جایی میان سینه اش جا مانده بود با دوضربه ی محکم به سینه اش آن را فرو داد .....

و برای اینکه بحث جذاب همشیگی مامان زری راکه حول خواستگار و عروسی می چرخید را قیچی کند نیم نگاهی به ساعت مچی اش انداخت و بی توجه

به غرولند های مادرانه ی مامان زری هول و شتاب زده نامربوط گفت:

« وای مامان.... دیرم شده ....!باشه، باشه..... دفعه ی دیگه آلان دیرم شده....»

زرین خانوم منظورش را از دفعه ی دیگه نفهمید ....بی خیال چرندو پرند های او شد،قری به گردنش داد و دستی به موهایش کشید و با لحنی دلخور گفت:

« عصر بعد از شرکت جایی نرو .....شهاب و ندا برای شام میان اینجا میخوام کوفته بار بگذارم و کنارش هم یه آش ماست... زود تر بیا کمک.... این کار رو که میتونی بکنی...؟»

خم شد و پاشنه ی کتانی هایش را بالا کشید ، قامت راست کرد با همان بی حواسی اش گفت :

« باشه ...باشه زود میام....»

سپس رو به آقا جانش که با زیر جامه ی راه راه محبوبش چهار زانو کنار سفره همچنان نشسته بود و دل از مربای آلبالو نمی کند گفت:

« آقا جون خداحافظ من رفتم ....»

آقا جانش لقمه ی پرو پیمان کره و مربا را داخل دهانش فرو برد . با همان دهان پر در حالی که جملاتش را همراه لقمه میجوید و چندان مفهوم نبود گفت:

« صبر کن ....ماشین خودم تعمیر گاهه ....آلان عمو منصور میاد دنبالم با هم میرم مغازه ، تو رو هم تا جایی می رسونیم.»

چینی ریز به بینی اش داد و گوشه لبش نا محسوس قدری بالا رفت ....!

حوصله ی عمو منصور و نصیحت های صبحگاهی اش را نداشت ....

هنوز سلامش به احوال پرسی نرسیده شمشیر از رو می بست و در باب این موضوع که زن مال خونه است و کار مال مرد.... داد سخن می داد .

بعد از سخنرانی غرایی رو به آقا جانش می کرد و بادی توی غبغبش می انداخت و می گفت:

« منوچهر..... زود وا دادی ها .... ! این دختر آلان باید بچه هاشو بزرگ کنه نه اینکه صبح خروس خون برای چندر غاز بره سرکار...! با مردو نامرد سرو کله بزنه.....!

من رو نگاه کن ندا رو فرستادم خونه ی بخت نگذاشتم سرش هوا بخوره و خیال کار کردن بزنه به سرش .... حالا خودش میدونه و شوهرش ...!»

با صدای مامان زری و بوی پرتقالی که زیر بینی اش پیچید ،عمو منصور و نطق غرایش را به گوشه ی ذهنش پرتاب شد .....

شتاب زده پرتقال را هم به داخل کیفش سُر داد و نگاهش به سمت آقاجانش چرخید:

« مرسی آقاجون دیرم شده نمی تونم صبر کنم ،خودم میرم ، تا بعد خداحافظ....»

زرین خانوم موبایل شاداب را از شارژ بیرون آورد و شتابان چند پله را به دنبالش روان شد ....

صدای کوبیدن در آهنی آپارتمان توی راه پله پیچید و آه از نهاد زرین خانوم برآمد....

شاداب سر به هوایش باز هم موبایلش را جا گذاشته بود....!

در آهنی سنگین آپارتمان را به هم کوبید ....

با دیدن ماشین ون سبز رنگ اقای نوروزی که به قدر نفس کشیدنی سرکوچه ایستاد و بعد به راه افتاد ....

ابتدا قدمهای بلند ی برداشت و بعد گامهایش حالت دویدن به خود گرفت پا تند کرد...و دوان دوان خود را به سر خیابان رساند....!

میان نگاههای خیره و گاه متعجب عابرین به دنبال ون سبز رنگ آقای نوروزی شروع به دویدن کرد و دستهایش را چیزی شبیه به بال بال زدن در هوا تکان داد....

و تنها چیزی که از این بال بال زدن نصیبش شد فرو رفتن پایش دورن گودالی از آب بود و دیگر هیچ....!

چرا که آقای نوروزی گاز ماشین را گرفت و تندو تیز مثل شوماخر از میان ماشین ها لایی کشید و رفت...

حالا اگر توی ماشین نشسته بود از حرکت حلزونی آن به خواب پادشاه هفتم هم می رسید...!

برای شروع یک روز عالی فقط باران پاییزی را کم داشت و چاله چوله های خیابان را که زیر رگبار پاییزی در دم پر آب شده بودند....!

به این روز عالی ، اگر صف عریض و طویل مسافران چتر به دست را هم اضافه می کرد ،جا ماندن از آقای نوروزی را هم کنارش می گذاشت مجموعه ی خوشی هایش تکیمل می شد...!

از این تلاش بیهوده با نفس های خسته وسط خیابان ایستادو باران شلاقی روی صورتش نشست ....

با هر دم و بازدمش هاله ایی از بخار دور دهانش شکل می گرفت....و لحظه ایی بعد در هوا نیست و نابود می شد...

نگاهی به کتانی های غرق آبش انداخت و نیم نگاهی هم به چاله ی پشت سرش و غرو لند کنان زیر لب با خودش گفت:

« چاله ی در به در شده تو دیگه وسط خیابون چه غلطی میکنی....!؟»

خسته از دویدن بی حاصلش دو دستش را روی زانو گذاشت ، حالتی مثل رکوع.... نفسی چاق کرد و دستی به صورت غرق آبش کشید ...

چاره ایی نبود باید با تاکسی میرفت ...اما با دیدن صف مسافران ، قید آخرین تروال باقی مانده از حقوقش را زد و سر خم کرد و از کلمه ی جادویی استفاده کرد و به اولین تاکسی گفت:

« آقا دربست....»

کلمه ی جاودیی کار خودش را کرد ... تاکسی ، دردم جلوی پایش ایستاد و او مثل فاتحی جلوی نگاههای خیره خیره و منتظر سایر مسافران سوار ماشین شد....

و تمام نفس های خسته اش را روی صندلی تاکسی هوار کرد...

تروال درشتش تبدیل شد به سه تا اسکناس درب و داغون پنچ هزارتومانی و یک هزار تومانی که از وسط به دونیم شده بود وبا مهارت بوسیله ی چسب نواری به هم متصل شده بود ....

باران بی وقت پاییزی گویی ماموریت داشت به استقبال او بیایید به هیکلش گند بزند و برود هنوز هم تمام لباسش خیس بود و حس میکرد نم کشیده است....

از همه بدتر موهای مجعدش که حجم آن چندین برابرشده بود ....و حتم داشت پف پشت مانتو اش را دوبرابر کرده است...!

از تاکسی پیدا شد .... نفسی در هوای باران خورده ی شهر تازه کرد و لطافت بعد از باران خلق تنگش را تلطیف کرد ....

به قدر سر خم کردنی کوتاه ، نگاهی به مانتو ی سرمه ایی اش انداخت ...گویی از ماراتون سخت در جاده ی گلی برمی گشت... و شلوار و کتانی هایش هم که دیگر گفتن نداشت.

دستی برای آقای رمضانی نگهبان خوش قلب و مهربان دم در تکان داد.

به نظر او آقای رمضانی تنها فردی بود که در این شرکت، صادقانه کار میکرد...و از وقت کاریش هم اصلا نمی دزدید...

انسان شریفی که با آن لهجه ی شیرینش همه را «بالام جان» صدا می زد،، پیرمرد خوش رویی که همیشه خدا بساط چاییش به راه بود و سماور نفتی اش غریبه و آشنا نمی شناخت....!

و برج نگهبانی اش جایی درست گوشه ی حیاط ، کنار در ورودی توی یک اتاق چند متری نقلی و جمع و جور بود.

وقتی کارتش را کشید .... آه پر حسرتی از سینه اش خارج شد ...!

خب به سلامتی رکورد این ماه هم شکسته شد و یقین داشت چهارتا تاخیری تاثیرش خودش را بر روی حقوق لاغر مردنی و لا جون او خواهد گذاشت....!

یعنی تنها قانون شرکت که خوب و به جا انجام می شد همین قانون بود، که البته کارمندان لطف میکردند و در زمان غیبت دوستان عزیزشان کارت آنها را هم می کشیدند...!

تا مبادا خدایی نا کرده به حقوقشان خدشه ایی وارد شود....!

هستی هم چند بار پیشنهاد داده بود، که این کار را برایش انجام دهد ، اما از آن جایی که اعتقاد شدیدی به نان حلال داشت

مخالف سرسخت این کار بود و بعد از کلی سخنرانی در باب نان حلال و مزایای آن.... هستی بینوا رسما به غلط کردن افتاد و عذر خواهی کرد....

با قدمهای خسته و هن هن کنان وارد کریدور شد و بعد از آن هم سالن شرکت....

خانوم نعمتی پرونده به دست به سمت پله های طبقه ی دوم می رفت و با دیدن او ایستاد و چند قدم فاصله ی میانشان را پر کرد روبرویش قرار گرفت و درحالی که سعی داشت صدایش کوتاه باشد در قد و قواره ی یک گفتگوی دو نفره با همان چرب زبانی ذاتی اش گفت:

« سلام خجسته جون ... صبحت به خیر تو سروی

س ندیدمت ...!؟ »

لبخند بی حس و حالی رو لبش نشست...

« سلام خانوم نعمتی صبح شما هم به خیر ....خواب موندم به ون آقای نوروزی نرسیدم....»

«به این نوروزی ذلیل شده گفتم یکم صبر کن ها ،آلان پیداش میشه.... ولی یه گوشش شد در و اون یکی دروازه ....»

خانوم نعمتی دست از دلسوزی هایش برداشت و ادامه ی جمله اش را بی خیال شد و با سر به پرونده های دستش اشاره ایی کردو ادامه داد:

« دارم این پرونده هارو میبرم برای آقای رییس ... نمیدونی امروز چه گردو خاکی به پا کرد و چقدر عصبانی بود .... »

سرش را بیخ گوش شاداب برد و با احتیاط نگاهش را توی سالن خلوت چرخی داد وپچ پچ وار گفت:

« با یه من عسل هم نمیشد خوردش ....راستی زیتون آوردم ... این دفعه اصلا تلخ نیست ... کارت سبک شد بیا ببر...»

خانوم نعمتی مسئول بایگانی شرکت و کارخانه بود و کنار شغل شریفش زیتون هم میفروخت ...

از همه نوع با هسته و بی هسته ،حتی پروده اش که طرفدار زیادی داشت و از چند روز قبل باید سفارش میدادی...

خیلی هم با سلیقه بود و شیشه ها را به ردیف زیر میز میچید ... چیزی شبیه به فروشگاه....! یکی دوتا از آن ها برای نمونه روی میز می گذاشت...

لبخندی روی لبش جان گرفت .... این زن با این زبان چرب و نرمش زهرمار را هم به راحتی می فروخت زیتون که جای خود داشت....

لبخندش را جمع و جور کرد و دستی به مانتوی نم دارش که بد جوری به تنش چبیده بود ،کشید و گفت:

« چشم میان ولی نه بین ساعت کاری ...ان شاالله آخر وقت یه سر میام پیشتون....»

خانوم نعمتی خیالش از فروش یک شیشه ی دیگر زیتون هایش راحت شد و لبخندی روی لب های باریکش نشاندو دندانهای کج ومعوجش را سخاوتمندانه به نمایش گذاشت در جواب او گفت:

« پس منتظرتم دیر نکنی ها...آقایی که برام این زیتون ها میاره خیلی تعرفیش رو می کرد و میگفت درجه یکه واسه ی خودمم برداشتم .... »

سرش به سمت ساعت مچی اش رفت و شتاب زده گفت:

« اوخ اوخ دیر شد...! برم ،خانوم حقّی گفت آب دستت بگذار زمین و پرونده ها را بیار بالا... اون وقت واستادم با تو دل و قلوه رد و بدل می کنم...»

این را گفت و بی آنکه منتظر جواب شود به هیکل فربه اش تابی داد و قل قل کنان آن را به سمت بالا کشاند ....!

چشم از خانوم نعمتی و قدمهای سنگینش گرفت به سمت آبدار خانه به راه افتاد ....و آقای ترّقی موبایل به دست از اتاقش خارج شد ...

و بی آنکه متوجه ی او بشود به سمت حیاط شرکت به راه افتاد...

نگاهش به سمت قد کوتاه و شکم بر آمده اش کشیده شد که همیشه خدا شکم قلی قلی اش از زیر کت تنگ و ترشش بیرون میزد....

آقای ترّقی مسئول تنظیم قرار داد های فروش محصولات کارخانه بود .... البته نه تنها چیزی نمی فروخت بلکه با چرب زبانی هم میخرید....

بله همه چیز می خرید ....! خریدو فروشش هم اصلا ربطی به کار های شرکت نداشت....

از ماشین گرفته تا ملک ، باغ و باغچه ، البته وسایل خانه هم جزء این خرید و فروش ها محسوب میشد ... ، درست مثل یک سمسار فقط خریدار بود و به نوعش هم کاری نداشت....!

ظاهرا آقای ترّقی .... پله های ترّقی را پیدا کرده بود و در آمدش هم خیلی خوب بود ، این را از ماشین خارجی زیر پایش به راحتی می شد فهمید...!

فقط دقیقا نمی دانست چیزهای که می خرد دقیقا به کدام بخت برگشته ایی می فروشد...!

نگاهش او راتا بیرون سالن همراهی کرد .... و عاقبت شانه هایش را بی قید بالا انداخت .... قدمهایش به سمت آبدارخانه روان شد.

لابد باز هم لقمه ی چرب و نرمی به تورش خورده بود که قسم راست و دروغش را به هم می بافت و پشت سر هم ردیف می کرد...

آبدارخانه تحت قلمرو آقای رحمتی بود و از تمیزی برق میزد و کسی جرات نداشت حتی یه قطره چای بر روی سرامیک های سفید آشپزخانه بریزد و قوری چای وسماور برقی اش هم براه بود

اما برای او نه ... ! همیشه با قیافه ایی حق به جانب چشم هایش را در حدقه تاب میداد می گفت : « انتهای راه رو خارج از محدوده ی کاری منه چایی میخوای خودت بیا ببر..... »

چرا که آقای رحمتی فکر می کرد شاداب خجسته حق دختر او را خورده و با قانون و تبصره ایی به نام پارتی بازی به جای دختر او در مسند منشی شرکت نشسته است ....!

به همین خاطر از دید آقای رحمتی به خارج از محدوده پرتاب شده بود.... فنجان های چای خوش عطر و بویش نصیب او نمی شد...!

و او مجبور بود هر روز صبح فلاسک چایی اش را زیر نگاههای غضب آلود و البته غیر دوستانه ی آقای رحمتی پُر کندو تا پایان وقت اداری جلوی چشم این مرد محترم نباشد...

آخر وقت هم دوباره فلاسک چایش را بعد از شستن کنار سماور بگذارد و زود ، تند ، سریع از حیطه ی او دور شود....!

بوی عطر چای تازه دم در آبدارخانه غوغا می کرد و او مست این بو داخل شد و سلامی بلند داد و تنها تکانی سر ، همراه با چشم غره ایی جانانه نصیبش شد....

چشم غره های آقای رحمتی را نادیده گرفت و زیر سیبلی رد کرد .....فلاکسش را برداشت و میخواست آن را پر کند که با صدای آقای رحمتی به سمت او چرخید...

« چایی رو تازه دم کردم هنوز برای آقای رییس نبردم ها.... همش رو خالی نکنی توی فلاکست ....! آب جوش هم کم بریز تا آب دوباره جوش بیاد کلی طول میکشه....»

جواب چشمش خفیف بود ، لبهایش بی صدا فقط تکان خورد .....هنوز چای قوری به سمت فلاکس سرازیر نشده بود که لیلی سرابی از گرد راه رسید....

لیلی سرابی دختر خوشگل و خوش پوش شرکت نه تنها مثل مانکن ها لباس میپوشید بلکه مثل آنها هم راه می رفت، مسئول بازار یابی محصولات کارخانه بود و حاضر نبود هیچ کس را کنار خوش داشته باشدو دلش میخواست مانند زیبایش تک تاز میدان باشد و بس...!

لیلی از در داخل شد و با عشوه و صدایی کش دار گفت:

« آقای رحمتی ... پس چی شد این چایی اول صبحت.... !؟ میدونی که من خونه صبحانه نمیخورم....»

آقای رحمتی با دیدن لیلی به سرعت ازجایش بلند شد دستمال چهارخانه ی را که همیشه بند گردنش را میکرد برداشت و توی دستانش گرفت و گفت:

« سلام خانوم سرابی شما چرا زحمت کشیدید اومدید..... آلان انجام وظیفه میکنم یه چایی تازه دم میارم خدمتتون....»

لیلی با دیدن شاداب خوش خدمتی آقای رحمتی را نا دید

ه گرفت و نگاهش به سمت او چرخید ،یک تای ابروش بالا رفت و منتظر سلام شاداب ماند اما جز نگاههای خیره ی او چیزی عایدش نشد ... از این دختر از همان بدو ورودش خوشش نمی آمد و خوشحال بود که از قلمرو کاری خودش به بیرون پرتش کرده بود....

عاقبت تاب نباورد وحرص بی احترامی و خیره سری شاداب را پشت نیش زبان هایش پنهان کرد.

« به به .... ببین کی اینجاست....! مسئول امور بیخودی....!؟»

سپس با همان لحن کش دار و تحقیر آمیز به سمت آقای رحمتی چرخید و ادامه داد:

« آقای رحمتی هنوز خجسته نیومده توی محدوده ی کاریتون ....!؟»

دستهایش مشت شد می خواست جوابی دندان شکن و مرد افکنی نثارش کند اما نیما صبوری میان جمله های قطار شده ی ذهنی اش رسید و به ناچار ،ناخواسته مجبور به سکوت شد ..... سلامی کوتاه به او داد و به سمت قوری چرخید تا فلاسکش را هر چه زود تر پرکند و به اتاقش برود....!

نیما صبوری پسر خوش تیپ خوش پوش و البته مجرد شرکت بود که هواخواهان بسیار داشت و عاشق سینه چاک هم بسیار ....

دختر های شرکت برایش سرو دست می شکستندو لیلی سرابی در اول صف بود... !

به دو زبان زنده ی دنیا آلمانی و انگلیسی تسلط کافی داشت وعلاوه بر ترجمه ی نامه ها و قرار داد های خارجی با آقای ترّقی همکار بود و در سفر های خارجی هم همراه تیم آقای رییس به عنوان مترجم راهی میشد...!

قوری را سرجایش روی سماری که در حال قل قل کردن بود سوار کرد و تر و فرز ،فلاسک را زیر شیر سماور گرفت و بعد از ثانیه ایی کوتاه به همان مقدار آبجوش قناعت کرد....

در فلاسک را بست و قبل از اینکه لیلی ناز و غمزه هایش را رو کند عزم رفتن کرد...اما وقتی نیما را ایستاده در چهار چوب در دید قدری تامل کرد.

لیلی با دیدن نیما با آن کت جیر قهوه ایی اش که خواستنی تر از همیشه شده بود نگاهی خریدار به کت جدید او انداخت با لحنی اغوا کننده گفت:

« سلام آقای صبوری .... صبح پاییزی تون به خیر.... »

نیما از آستانه ی در قدری کنار تر ایستاد و بی آنکه شخص خاصی را مخاطب قرار دهد جواب داد:

« سلام .... صبح همگی به خیر ....»

لیلی برای اینکه سر حرفی رابا نیما باز کند ..... با همان لحن کشدار به ماگ دستش اشاره کرد و گفت:

« عجب ماگ گوگولی و نایسی .... لیوانتون رو عوض کردید....!؟»

نیما ماگش را روی میز آبدارخانه گذاشت ، بی آنکه به عشوه های زیر و درشت لیلی جوابی بدهد ، نگاهش به سمت آقای رحمتی چرخید...

« آقای رحمتی ... لیوانم دیروز شکست لطفا از امروز برای من توی این ماگ چایی بیارید....»

سپس بدون آن که به چراغ قرمز لیلی جوابی بدهد به سمت شاداب چرخید و گفت:

« خانوم خجسته ... تایپ انگلیسی تون مثل تایپ فارسی تون خوبه... ؟ یکی دوتا قرارداد به زبان انگلیسیه خانوم حقّی سرشون شلوغه قرار شده بدم به شما تایپ کنید....»

فلاسک را به دست چپش داد و با دست آزادش دستی به پر مقنعه اش کشید و جواب داد:

« بله آقای صبوری به ترو فرزی تایپ فارسی نیستم ولی از پسش بر میام....»

نیما تشکر کوتاهی کرد و رو به آقای رحمتی گفت:

« رحمتی... چایی من یادت نره...»

و بعد هم از در خارج شد.... و لیلی هم مثل گربه ایی که به دنبال گوشت باشد به دنبالش عزم رفتن کرد....

ولی قبل از بیرون رفتن بدون آن که چشم از قامت بلند نیما صبوری بگیرد خطاب به آقای رحمتی گفت :

«رحمتی مال منم بیار اتاقم... داغ داغ باشه ....»

آقای رحمتی سینی مخصوص و فنجان شیک آقای رییس را روی میز گذاشت ورو به او شدسری از روی تاسف تکان داد:

« هی هی ... اگه نرگس من آلان این جا بود.... جای تو از آقای صبوری دستور میگرفت... هی بسوزی روزگار با این بد عهدیت...»

با قدمهای بلند از آبدارخانه بیرون رفت ...تحمل این همه موج منفی ، آن هم سر صبح را نداشت.... و دلش قدری هوای تازه تر می خواست که مثبت باشد و بتواند مثبت بیاندیشد....

با قدمهایی بلند فلاسک به دست به اتاقش رسید و چراغ را روشن کرد ....

اتاقی چند متری جمع و جوری که از نعمت پنجره محروم مانده بود و تنها روشنایی اش لامپ کم مصرفی سفید رنگی بود که بی قواره از سیم مشکی رنگی از سقف آویزان میشد.

در حقیقت اتاقش یک انباری بود که تغییر کاربری داده و حالادر نقش اتاق کار خصوصی او ایفای نقش می کرد...!

و این را هم مدیون لیلی سرابی بود که مدام غر میزد و میگفت مسئول فروش و بازار یاب شرکت باید یک اتاق مستقل از خودش داشته باشد ...

و از آن جایی که هیچ عشوه و کرشمه ایی بلد نبود و لیلی سرابی در این مورد چند پله که هیچ فرسنگها از او جلوتر بود موفق شد آقای فراهانی معاون آقای رییس را مجاب کند تا شاداب خجسته را به این انباری شوت کند و خودش در آن اتاق دلباز با پنجره هایی عریض و طویل رو به شهر باقی بماند...

و او چقدر متنفر بوداز اتاقی که بی شباهت به یک سلول انفرادی نبود...! بدون هیچ درز و روزنه ایی به بیرون ....

و از انجایی که اعتقاد داشت به جز مرگ برای هر مشکلی راه حلیست.... یک بعد از ظهر جمعه بعد از برگشتن از خونه ی عمو منصور دست به کار شد

و با کمک میخ و چکش وچوبهای بلا استفاده ی گوشه ی پارکینگ آپارتمان یک چهار چوب مربعی ساده ساخت و به آن رنگ سفید زد و پشت آن یک منظره از کوچه باغی پر درخت که انتهایش در پیج گم میشد، با سلیقه پشت آن چسباند و با پارچه های اضافی پرده ی آشپزخانه شان یک پرده ساده آبی رنگ که گلهای ریز و سفیدی داشت هم برایش دوخت....

و کنار ه های پرده را چینی ظریف داد و به دو طرف پنجره متصل کرد ... چنان که کوچه باغ از داخل قاب چوبی پنجره ی دست ساز به راحتی دیده می شد ....

آن را به دیوار تنگ و تاریک شرکت آویخت .... و هر بار با دیدن این کوچه باغ و دیوار های کاهگلی و درختان سر به فلک کشیده اش که دست و دل باز شاخه و برگش را سایبان کوچه باغ کرده بود

پر از حس خوب می شد و تمام خستگی هایش یک جا دود میشدو به هوا میرفت....

نگاهش را از پنجره ی دست ساز و کوچه باغ دلخواهش گرفت و کتونی های خیسش را از پا بیرون کشید و آن را ایستاده به دیوار تکیه داد تا قدری خشک شود....

کامپیوترش را روشن کرد و پشت میز نشست .... هنوز به بسم الله کارش نرسیده بود که هستی سراسیمه وارد اتاق شد و با دیدنش دستش را بند قفسه ی سینه اش کرد و بی آنکه سلام کند گفت:

«خدا رو شکر اومدی شاداب جان....»

]چشم هایش را قدری باریک کرد و به چشمان موربش انهنایی کوتاه دادو موشکافانه تر نگاهش را به سمت او روانه کرد....

این هستی مارمولک را میشناخت و میدانست هر وقت این طور شاداب جان به نافش می بندد لابد طبق معمول خواسته ایی نامعقول دارد.....!

و به قول مامان زری سلام هیچ گرگی بی طمع نیست ....!

نگاهش را از او گرفت و به صفحه ی مانیتورش که دریایی را نشان میداد چشم دوخت و گفت:

« اولا سلام صبح به خیر ... دوما تند و سریع کارت رو بگو که خیلی کار دارم.... »

هستی لبخند روی لبهایش کش آمد و در حالی که روی صندلی روبروی میز شاداب می نشست ، آرنج دستش را روی میز گذاشت کاملاروی میز خم شد و با لحنی چاپلوسانه گفت:

« سلام به روی ماهت .... دیدم دیر کردی دلواپست شدم.... چندتا فیلم برات دانلود کردم از همون هایی که دوست داری عشقی و هیجان انگیز.... »

از بالای مانیتورش نیم نگاهی به او انداخت و باز هم چشم هایش پی برنامه ی ورد که طبق معمول اطوار در می آورد کشیده شد.

«هستی قربونت برم حرف آخرت رو اول بزن .... چی میخوای این رو بگو....!؟»

هستی اوضاع را برای مطرح کردن خواسته اش نا مساعد دید سر حرف را به سمت دیگر چرخاند ....

« وای شاداب نمیدونی توی این یک ساعتی که دیر رسیدی چه خبر ها که نبود....! آقای رییس شمشیر رو از رو بسته بود و حریف می طلبید و هوار هوار ها میکشد بیا و ببین.... میگفت من نمیفهم چرا هیچ کس توی این شرکت کارش رو درست انجام نمیده....»

شاداب نگاهش را از این همه هیجان هستی که با آب و تاب ماجراراتعریف میکرد گرفت.... و بالاخره موفق شد برنامه ی سرکش ورد این کامپیوتر قدیمی را باز کند....

« خب بابا بنده خدا حق داره این شرکت و کارخونه یکی از معروفترین شرکت ها توی صنف خودشه ولی توی این هشت ماهی که من این جا مشغول به کار شدم همش داره ضرر میده....! و علتش هم معلوم نیست....»

هستی هیجانش خیال فرو کش کردن نداشت و با همان آب تاب اولیه ادامه داد:

« این بحث ها رو ولش کن.... توی این تایمی که آقای رییس اومده بود توی سالن پایین و برای همه شاخه شونه میکشیدو حریف میطلبید ... نبودی ببینی لیلی چه عشوه هایی خرج نیما صبوری می کرد و قربونش برم اون هم اصلا محلش نمیداد....نمیدونی از خوشی چقدر قند توی دلم زیر رو شد....!»

حوصله ی لیلی سرابی را که در نقش مجنون به د

نبال مجنونی سرگشته میگشت نداشت ... همین طور وراجی ها و پرچانگی های هستی مشیری را....!

چینی به بینی اش داد گفت:

« هستی ترو خدا بس کن نشستی همش داری غیبت می کنی ... برو سرکارت بگذار منم به کارم برسم. هنوز نامه های تایپی دیروز مونده لیست حقوقی کارمندای شرکت رو هم باید برای آقای رییس تایپ کنم...»

هستی حرفی تا پشت لبهایش آمده بود و مردد از گفتنش .... حرفهایش را مزه مزه کرد و عاقبت دل به دریا زد و در حالی که با ریشه ی شال آبی رنگش بازی میکردگفت:

« شاداب جونم .. میدونم سرت شلوغه این حقّی ناجوانمرد هرچی نامه است میده تو تایپ کنی ... ولی میدونم به هستی خودت نه نمیگی...!»

خب این هم روشی برای خر کردن بود دیگر .... !

نگاهش را از مانیتور گرفت و نگاهش تا امتداد نگاه او بالا آمد...پس اشتباه نمی کرد این همه پس و پیش شدن ها مقدمه ایی بود برای خانوم گرگه تا به هدفش برسد ...

تکه ایی از موی موج دارش را که پر پیچ وخم تا انتهایی چانه اش میرسید را به زیر مقنعه اش هول داد ...باید فکری هم برای موهای پریشان و سرگردان زیر مانتواش میکرد ...

کیفش را پیش کشید ، زیپ آن را باز کرد ،سرخم کرد درحالی که خرت و پرت های کیفش را به امید پیدا کردن گیره ایی زیر رو میکردلبخندی کنج لبش نشست و گفت:

« هستی ....به اندازه کافی خر شدم حرفت رو بزن....»

هستی این لبخند را مثل شکارچی ماهری شکار کرد و با همان لحن چابلوسانه اش گفت:

« دور از جون .....قربون دلت برم که مثل طلا می درخشه.... آلان از سیر تا پیازش رو برات میگم»

و او میدانست این از «سیر تا پیاز » هستی یعنی کلی حرف و پشتش کلی ماجرا و دردسر....!

هستی آب دهانش را سفت و محکم فرو داد ، جمله هایش را در ذهن پس و پیش کرد ...سرش را قدری نزدیک تر برد و چشمان گردش را باریک تر..... و گفت:

« شاداب جونم میدونی که امروز قرار بود برم مرخصی....!؟»

لیست حقوق کارمندان را پیش رویش باز کرد .... اسامی کارمندن براساس میزان حقوق دریافتی آنها نوشته شده بود ،اسم آقای ترقی در صدر بود و لیلی سرابی هم بعد از او قرار داشت و اسم خودش هم در انتهای جدول آخرین نفر بود.... پول توجیبی آقا جانش خیلی چرب و نرم تر از این حقوق شگفت انگیز بود....!

لپ هایش را از هوا پر و خالی کرد و پوفی صدا دار در سکوت اتاق پیچید و پرسید:

« خب بقیه اش....!»

«بقیه اش ،دیگه دلم رو کباب کرده.... دیروز آقای فراهانی مرخصی بود و نشد برگه ی مرخصی رو بدم امضا کنه ....صبح به مامانم اینا گفتم تا شما ساک ها رو جمع و جور کنید منم میرم شرکت و برگه مرخصی رو امضا میکنم و جلدی برمیگردم .... اون وقت مرتیکه باد توی حنجره اش انداخته و با صدایی کلفتش میگه نمیشه آقای رییس دستور داده کار آموز جدید با شما کار کنه... بهش میگم اگه یه نفر رو جای خودم بگذارم چی برگه مرخصی رو امضا میکنید یا نه... ؟با یه پوزخند مسخره میگه ، شما نفر جایگزین رو پیدا کن منم برگه رو امضا می کنم....»

شاداب لیست حقوقی کارمندان را به کناری گذاشت و نگاهش در سکوت به سمت او سرازیر شد.

« شاداب جون به دادم برس ، آقای فراهانی بازم میخواد یه کارآموز دیگه رو وبال گردنم بکنه و چند ماه اسیر و گرفتار بشم...حالا مرخصی که به فنا میره به جهنم ،مسافرت نازنین مشهد رو بگو ....»

سپس دستش را بی حوصله در هوا تابی داد و اضافه کرد:

« من اصلا نمی فههم چرا این خنگ و خول ها رو نمی فرسته خط تولید کارخونه بلکه یه چیزی هم یاد بگیرن....!

این یکی نوبره بهاره ... !آقای فراهانی میگفت سفارش شده ی اقای رییسه و دستور داد که من کمکش کنم..... به خدا اون دوتا کار آموز قبلی کبابم کردند ... از کامپیوتر فقط فیس بوک بلد بودند و چت کردنش رو..... یه سره ،ور ور از دوست پسرهاشون در گوش هم پچ پچ میکردند.... فقط اومده بودند یه امضا پای ورقه ی کارآموزی کوفتیشون بخوره .... »

هستی تندو فرز دلایلش را با منطق و بی منطق پشت سر هم ردیف میکرد و قسم و آیه هایش را هم کنارش میگذاشت....!

خب محبت های گاه و بی گاه هستی را نمیتوانست منکر شود .... ولی در این مدت هشت ماه هم به خوبی فهمیده بود هستی وقتی روی دنده ی خواستن چیزی می افتد تا به آن نمی رسید محال بود کوتاه بیاید ....

و آن قدر زبون می ریخت و قربان صدقه ات میرفت تا عاقبت با کمال میل یه چیزی هم دستی روی خواسته اش میگذاشتی به او پس میدادی....!

« هستی ترو خدا من فقط یه منشی ساده ام... و فقط کارهای تایپی رو انجام میدم.... بگذریم که در نقش آچار فرانسه شرکت هم کار میکنم و هرجا گیرو گوری باشه میان سراغ من....! فقط مونده جارو و تی کشیدن که اگه اون کار رو هم به من محول کنند مجموعه ی وظایفم تکمیله....! حالا بماند که هیچ کس هم، من رو این وسط آدم حساب نمیکنه...»

چشم از چشمان خمار هستی که سعی داشت با خمار کردن چشم هایش او را تحت تاثیر قرار دهد گرفت و خنده هایش را با فشار لبهایش روی هم فرو داد و اضافه کرد:

« از اون گذشته خودت یه نگاه به این اتاق بنداز اینجا ، جا برای خودم هم نیست چه برسه یه نفر دیگه....»

هستی بازی را برنده میپنداشت.... از جایش بلند شد و دستی به پشت مانتو اش کشیدتا چروکهایش را صاف کند و با چابلوسی گفت :

« قربون آچار فرانسه ی خودم برم که ماهه .... به جون خودت از صبح به هرکی رو انداختم روم افتاد زمین ...! قرار نیست چیزی یادش بدی فقط باید با قسمتهای مختلف آشناش کنی و توضیح بدی هر بخش چه کاری انجام میده ... یه چند وقت این جاست بعد هم میره کارخونه ....به خدا راست میگم آقای فراهانی خودش گفت....به همین سادگی... دیدی اصلا هم سخت نیست...! »

سپس شالش را باز کردو دستی شانه وار به موهای لختش کشید و باز هم آن را روی سرش نشاند ....

« ممنون که قبول کردی آلان میرم پیش آقای فراهانی و میگم کارآموز جدید رو بفرسته پیشت.... از سفر که برگشتم یه سوغاتی تپل ومُپل پیش من داری .... بهتر زود تر برم ظهر پرواز داریم....»

و درحالی که به سمت در اتاق میرفت دستش را به علامت بای بای تکان داد و بوسی فرضی در هوا به سمت او پرتاب کرد و از در اتاق خارج شد....

بازهم لپ هایش را از حرص پر و خالی شد ....

نفس های پر حرصش را با دم و بازدمی عمیق جا به جا کرد ...و چقدر دلش میخواست هستی را با این قربان صدقه رفتن های ناب و یونیکش به چندین فرسخ دور از کره خاکی پرتاب کرده ودر دم تبدیل به «نیستی اش » می کرد....!

" فصل دوم "

چشم در خیابانهای همیشه شلوغ شهر تهران چرخاند ....

آن هم به امید پیدا کردن جای پارکی ... ! نگاهش را از ماشین های قطار شده ی کنار خیایان گرفت و راهنما زد و به خیابان دیگر پیچید ....

عاقبت مجبور شد ماشین را یک خیابان بالاتر از ساختمان شرکت نگه دارد و به محض پیاده شدن پایش درون چاله ایی از گل و آب فرو رفت و کتانی های درب و داغوش خیس و پر آب شد و آنچنان که موقع راه رفتن ردی از خیسی .....از خود به جا میگذاشت...

ناسزایی جانانه نثار کامران کرد ... سرمای بی وقت پاییزی لرزی میان تنش نشاند و باعث شد لبه ی کاپشن عاریه ایی اش را به هم نزدیک تر کند و با گامهای بلندبه سمت ساختمان شرکت به راه افتاد....

برای اینکه از همان بدو ورود زیاد توی چشم نباشد ترجیح داد به جای اتاق مدیر عامل یک راست به سراغ آقای فراهانی معاون شرکت برود ... !

از سد نگهبانی و پیرمرد خوش مشربش گذشت و وارد سالن گرد شرکت شد .....

در تمام اتاقها بسته و سالن با چند صندلی و یک میز روبرویش در سکوتی مطلق فرو رفته بود.... دکوراسیون سالن با چند سال پیش چندان تفاوتی نکرده و فقط صندلی هایش قدری کهنه تر شده بودند....

با قدمهای بلند به سمت طبقه ی دوم رفت و پشت میز منشی شرکت ایستاد و منتظر شد تا منشی چشم از صفحه ی مانیتور پیش رویش بردارد...

انتظارش قدری طولانی شد....عاقبت مجبور شد با سرفه ای مصنوعی توجه او را به خود جلب کند ...

منشی با سنگینی پلک های غرق ریملش را بلند کرد و از پشت عینک طبی اش ،نیم نگاهی خرجش کرد و چشم از کاپشن زوار در رفته او گرفت و همانطور که نگاهش میخ مانیتورش بود سرد و خشک با صدایی تو دماغی پرسید:

« امرتون....»

حوصله ی منشی جماعت ....مخصوصا از نوع قرو اطواری اش ....که حسابی فیس و افاده و ناز و کرشمه خرج خلق الله ارباب رجوع می کردند نداشت....

نفس عمیقی کشید و نگاهش را به سمت دیگر چرخاند و روی در اتاقی که نوشته بود مدیر عامل ثابت شد ....

« آقای فراهانی تشریف دارند...؟»

دخترک حتی به خودش زحمت نداد تا چشم به چرخاند و به او نگاه کند .... وهمان طور که نگاهش به مانیتور چسبیده بود جواب داد:

« استخدام نداریم .... به سلامت...»

اخم هایش از این توهین آشکار در هم گره شد و خطی بین دو ابرویش جا خوش کرد .....اما چاره ایی جز سکوت نداشت.... نگاهش را با همان اخم های غلیظ به سمت دیگر کشاند و گفت:

« من کار آموز جدیدم....برای استخدام نیامدم....»

دخترک گویی عادت داشت از بالای عینک طبی اش به مخاطب نگاه کند ... چرا که باز هم این کار را تکرار کرد و با لحنی بی ادبانه گفت:

« من در جریان کار آموز جدید نیستم ... منتظز بنشیند تا بهشون اطلاع بدم....»

پوزخندی کنج لبش نشاند ....سری جنباند و بی حرف و کلامی به گوشه ی سالن رفت و روی صندلی به انتظار آقای فراهانی نشست ...

مردی که زیاد از او شنیده بود ولی این اولین بار بود که او را می دید!

آخرین نامه را تایپ کرد و نگاهش به سمت میز همیشه شلوغش کشیده شد....

میان این همه کار فقط یک کار آموز را کم داشت که به لطف هستی به مجموعه ی خوشی هایش اضافه شد ....

به سمت میزش رفت و گلهای خشک شده را روانه ی سطل زباله کرد و خرده بیسکویت ها را از روی میز جمع کرد....

خب دامنه ی شلختگی هایش به شرکت و میز کارش هم نفوذ کرده بود .... خودکار های اضافی را داخل جا مدادی گذاشت و نامه های تایپی را هم مرتب کرد و با دستمال کاغذی میزش را هم از گرد و خاک پاک کرد...

نگاهش را در اتاق نه چندان دلبازش چرخی داد ... همه چیز مرتب شده بود ، از پشت میز ش بیرون آمد.... میخواست به داد موهای پریشان زیر مانتو اش برسد که صدای چند تقه ی در اتاق منصرفش کرد .

به آنی پر مقنعه اش را پایین داد و صاف ایستاد و گفت:

« بفرمایید....»

در به آهستگی باز شد و مردی بلند قامت با هیکلی نه چندان ورزشی اما پرو چهار شانه داخل شد ....

نگاهش روی مرد پیش رویش ثابت ماند ... که منتظردر آستانه ی در نیمه بازا تاق ایستاده بود....

خب اگر از کتانی های کهنه و گل آلودش فاکتور میگرفت و کاپشن زوار درفته اش را که رنگهایش مثل مشرق و مغرب با هم در تضاد بودند ندید می گرفت.... مرد پیش رویش با ریش و سیبل پر و مشکی خوابیده روی صورتش چندان هم بدک نبود ...

نگاهش روی موهای صاف و مشکی او نشست که با ریش و سیبلش عجیب هماهنگی داشت و اخم پر رنگی میان دو ابروش چسبده و سردی خاصی به نگاهش بخشیده بود...

بیش از این دید زدن پسر مردم را صلاح ندید ... صدایش را قدری صاف کرد و پرسید: « سلام خوش آمدید امرتون....»

مرد در نیمه باز اتاق را بست و داخل شد ...

نگاهش را در فضای خفه و بدون پنجره ی اتاق چرخی داد و روی چهار چوب مربع شکلی با پرده ایی آبی رنگ که منظره ی کوچه باغی را نشان میداد ثابت شد .... چشم از آن گرفت و نگاهش به سمت دختر پیش رویش چرخید و مودبانه با صدایی مردانه پرو محکم گفت:

« سلام ... من مسیح

طلوعی هستم کار آموز جدید ...!»

ابرو هایش از تعجب انحنایی رو به بالا گرفت و چشمانش هم قدری گرد شد....!

دو کار آموز قبلی هستی هر دو دختر بودند و او انتظار یک جنس مونث را داشت ...!

هستی اگر میدانست کار آموز جدید یک مرد خوش چهره و خوش قد و بالاست ... سفر به داخل کشور که هیچ .... اگر قرار بود به کره ی ماه هم سفر کند یقینا آن را هم لغو می کرد...

مسیح به آرامی قدمی پیش گذاشت ،اخمی میان دو ابرویش نشاند .... با صدایی پر و مردانه اش گفت:

« من با خانوم خجسته کار دارم آقای فراهانی به من گفتند بیام انتهای راهروی ....»

شاداب تعجب هایش را برای وقت دیگر گذاشت .... به میان حرف او آمد و دنباله ی حرف او گفت:

« آقای طلوعی ... من شاداب خجسته هستم.... از آشنای تون خوشبختم ....»

سپس برای اینکه بتواند جمله های بهتری پیدا کند به اندازه ی عمر یک نفس ذهنش را زیر و رو کرد ، دستانش را طبق عادت در هوا تاب داد و اضافه کرد:

« حقیقتش رو بخواهید شما قرار بود با خانوم مشیری مسئول آی تی شرکت همکاری کنید ولی ایشون مرخصی هستند ... من یه منشی ساده ام.... یه تایپیست.... نمیدونم میتونم کمکتون کنم یا نه ... ولی هر کمکی از دستم بر بیاد براتون انجام میدم...»

مسیح لبخندی نرم گوشه ی لبش نشاند... و به احترام این همه صداقت بی ادعا قدری سرش را خم کرد و چشم هایش به زیر افتاد وکوتاه و مختصر گفت: « به همچین.... از لطفتون ممنونم....»

و نگاهش روی جوراب های گل گلی و بدون کفش شاداب نشست وچشم هایی متعجبش بی حرف تا امتداد نگاه او بالا آمد... شاداب متوجه ی نگاه های متعجب مسیح شده بود با خجالت کف یک پایش را روی پای دیگرش گذاشت و به آن فشار آورد .... قدری سر خم کرد ،نگاهی کوتاه به جوراب های گل منگولی اش انداخت و با لبخندی روی لبهایش گفت:

« اینجوری نگام نکنید....! به خدا با کفش اومدم ....توی بارون خیس شد ، مجبور شدم درش بیارم تا خشک بشه...»

سپس با سر به کتانی های خیس او اشاره کرد و ادامه داد:

« درست مثل شما.....»

مسیح لبخند ی نرم کنج لبش نشست....سری به علامت تایید حرف او تکان داد... با این دختر ساده و بی تکلف که هیچ آرایشی روی صورتش نداشت ،خیلی راحت تر می توانست این دوران اجباری را سر کند ..و خوشحال بود ،قرو قنبیله های منشی طبقه ی بالا مثل یک مرض واگیردار به او هم سرایت نکرده و خود واقعی اش بود....

شاداب به سمت کفش هایش رفت و مسیح چشمش به پشت مانتوی او افتاد که به طرز عجیبی بر آمده بود چیزی شبیه به قوز ....! شاداب خم شد و کفش های نم دارش را تر و فرز به پا کرد و سر بر داشت با دست به تک صندلی مقابل میزش اشاره زد و رو به مسیح گفت:

« آقای طلوعی خواهش میکنم تشریف داشته باشید من چند دقیقه ی دیگه برمی گردم....»

سپس کلیپش را از لبه ی میزش برداشت به سمت سرویس بهداشتی رفت تا به داد موهای سر گردان و پریشان زیر مانتو اش برسد که او را تا مرز کلافگی برده بودند....

موهای پریشانش را تابی داد محکم بالای سرش بست تا مبادا باز هم خیال پریشان شدن به سرشان بزند.... با دست های مرطوبش دستی هم به مانتوی گِلی اش کشید و قدری پایین آن را پاک کرد ....

وقتی به اتاقش برگشت حس بهتری داشت ....با ورودش مسیح در حالی که چشمانش به زیر بود به احترامش از روی صندلی برخاست .

خب علاوه بر اسم با کلاسش که خیلی یونیک و کمیاب بود، مرد پیش رویش جنتلمن هم بود و از بخت و اقبال خوشش نگاههای نجیبی هم داشت و مثل آقای ترّقی پیچ چشمانش شل نبود و مدام

هرز نمی چرخید....!

تاملش به قدر همان چند جمله ی ذهنی کوتاه بود .....میز را دور زد با دست به صندلی اشاره کرد و گفت:

«لطفا بنشیند آقای طلو عی .... من رو شرمنده نکنید ...»

مسیح لبخندی کنج لبش نشاند و نگاهی گذرا به چهره ی شاداب انداخت، اما آن قدر طولانی نشد که چهره اش را آنالیز کند .... ولی از قوز پشت مانتو اش دیگر خبری نبود....!

شاداب دستهایش را روی میز گذاشت و آنها را در هم قلاب کرد ، نگاهش را در اتاق چرخی کوتاه داد و ساده و راحت گفت:

« آقای طلوعی ... ببخشید این جا نه شوفاژ داره نه دریچه ی کولر ... زمستون هاش میشه زمهریر و تابستون هاش هم جهنم .... »

دستی در هوا تکان داد و با لبخند ادامه داد:

« البته نگران نباشید ....!شما به جهنمش نمیرسید، ان شاالله تا اون موقع کار آموزی تون تموم شده ....»

جمله اش به پایین نرسیده خم شد از زیر میز فلاسک چایی اش را بیرون کشید و لیوان یک بار مصرف شیک و فانتزی را هم از داخل کشوی میزش بیرون آورد ، درون آن چایی ریخت و پیش روی او گذاشت و گفت:

« بفرمایید توی این سرمای زود رس پاییزی هیچی نمی تونه جای چایی را بگیره...»

مسیح چشم از قلبهای قرمز ریز و درشت لیوان یک بار مصرف گرفت آن را بر داشت بی توجه به قندون فانتزی که آن هم شبیه به قلب بود جرعه ایی از چایی اش را نوشید و پرسید:

« تعجب میکنم این شرکت با این همه اسم و رسم آبدارچی نداره ... برای شما چایی بیاره....!؟

شاداب گره دستهایش را باز کرد ....به یاد عداوت بی دلیل آقای رحمتی افتاد و نفس هایش را جا به جا کرد :

« چرا اتفاقا یه آبدارچی داره ....یه آقای بسیار محترم ، شریف و وظیفه شناس، آشپزخونه اش از تمیزی برق میزنه .... ولی ایشون اعتقاد داره که ته راهرو خارج از محدوه ی کاریش میشه و حاضر نیست این جا چایی بیاره ...»

قندان قلبی شکل را به سمت او محترمانه هدایت کرد و دستهایش را همراه سرش تکان داد :

« آدمهارو نمیتونیم مطابق میل خودمون تغییر بدیم ... »

مسیح جرعه ایی دیگر از چای را باز هم بدون قند نوشید و تعجبش را همراه تلخی چای فرو داد .... بی خیال بحث چایی و آبدارچی شد ، سپس لیوان را روی میز گذاشت و لبهایش را روی هم کشید :

« خانوم خجسته ... نامه ی معرفی و کار آموزی دانشگاه پیش آقای مدیر عامله .... آقای فرجام به من خیلی لطف دارند و قرار شد من مدت کار آموزی با فعالیت های شرکت و کار خونه آشنا بشم همین طور با قرار دادها ، نامه ها.... »

نفسی میان جمله های قطار وارش کشید و ادامه داد:

«از بخش اداری گرفته تا وظایف کارمندان شرکت و کارگران کارخونه .... خلاصه اش می کنم میخوام با تمام زیر و بم شرکت و بعد هم کار خونه آشنا بشم...»

شاداب کنجکاو چشم از بینی او که بدون هیچ قوس وانهنایی در صورت مردانه اش خوش قواره بود گرفت .... مرد پیش با این ریش و سیل پرو پیمان خوابیده روی صورتش بیشتر شیبه به یک بازرس مخفی بود .... شاید هم یک جاسوس از شرکت رقیب و شاید هم هیچ کدام فقط یک کار آموز فرصت طلب و بسیار کوشا بود که دلش میخواست سر از هرچیزی در بیاورد.... بالحنی پر از شک و بد گمانی در حالی چشم هایش را باریک کرده بود پرسید:

« آقای طلوعی ... میشه بپرسم رشته ی تحصیلی تون چیه ....!؟»

مسیح به آنی نگاهش بالا آمد و توی صورت شاداب نشست ... یک تای ابرویش را بالا داد و با زیرکی و لحنی چکشی جواب داد:

« نگران نباشید آدم بی سوادی نیستم ....!»

سپس بعد از تاملی کوتاه در حالی که چشمانش روی نگاههای او ثابت شده بود ادامه داد:

« حالا شما فکر کنید صنایع....!»

چشم از صورت جدی و پر اخم او گرفت.... لحن سرد و کوبنده ی او تمام افکارش را در دم پر داد.... به جمله اوصاف مسیح طلوعی علاوه بر چشمان نجیب ، و جنتلمن بودن باید بی اعصابی را هم اضافه میکرد....

حق با هستی بود کار آموز جدید برای خودش نوبر بهاری بود... « نوبر بهاری » که از بخت و اقبال او فصل پاییز نصیبش شده بود.

اخم هایش به آنی در هم رفت و دلخوری به جای چهره ی خندانش نشست.... ! برای اینکه دلخوری اش را پنهان کند نگاهش را به سمت صفحه ی مانیتورش برگرداند....

روی صندلی اش جا به جا شد و دلش نیامد پاسخ چکشی او را بی جواب بگذارد و با لحنی پر کنایه جواب داد:

« آقای مهندس آینده..... بهتره امروز با کار شرکت و کارخونه آشنا تون کنم .....»

آقای مهندس آینده را چنان محکم و کشیده بیان کرد که مسیح متوجه ی دلخوری او شد اما اهمیت نداد و نگاهش به سمت نامه های تایپ شده ی روز میز برگشت:

« بله موافقم بهتره وقت تلف نکنیم.... هرچند توسط آقای فرجام تا حدودی با فعالیت های کارخونه و شرکت آشنا شدم ولی شما هم یه توضیح اجمالی داشته باشید بد نیست...»

شاداب حرص های انباشته شده در سینه اش را با نفسی محکم و پر صدا بیرون فرستاد . این نوبر بهار زیادی از خود متشکر بودو اعتماد به نفسش به طاق چسبیده بود...

نگاهش را تا امتداد صورت جدی او بالا کشاند و پشت سر هم بی وقفه شروع به توضیح دادن کرد:

« آفای طلوعی ... به دلایلی که من از اون بی خبرم دفتر کارخونه بسته شده و تمام فعالیت های کارخونه اعم از پرداخت حقوق کارگران و کار های اداری و فروش محصولات و غیره از طریق دفتر تهران انجام میشه...»

مسیح با اخم های چسیبده میان دو ابروش سری تکان داد و بی حواس گفت:

« بله در این مورد آقای فرجام صبحت کردند....! »

شاداب با نوک انگشت اشاره اش انتهای ابرو اش را خاراند و گوشه ی لبش را به سمت بالا متمایل کرد و دردل چند ناسزای آبدار به روح و روان هستی فرستاد که نوبر بهارش را پیشکش او کرده بود و چند تا از همان آبدار هایش رابی زبانی خودش فرستاد ....! که «نه »در دهانش نمی چرخید .... !

نفسی از سر استیصال، پر حرارت بیرون داد و آخرین نامه را برداشت و گفت: