رمان بغض بی پناه به قلم خاطره کامروا

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

عسل دختری لجباز و یکدنده ست که بدون رضایت خانواده برای کار وارد درمانگاه زندان و پرستار شخصی کهنه مرد مرموز و مبهم زندان میشه …

شخصیت پیچیده و گنگ رامتین حجت عسل رو به سمت خودش می کشونه و بذر عشق رو تو قلبش میکاره ….

سرگرد تیرداد دلباخته عسل و دشمن دیرینه رامتین حجت برای از بین بردن حجت وارد ماجرا میشه و ….

این یک عاشقانه هیجان انگیزه که پایانش غیرمنتظره و روند جذاب و شیرینی داره…پس لطفا مارو همراهی کنید..

فصل اول

برای بودنت می مانم و برای دیدنت می میرم. باش تا بماند و بمان تا نمیرم.

دریا هست اما غرق شدن در چشم های تو عادتم شده .

دوست داشتنت هوس نیست که باشد یا نباشد ،نفس است تا باشم تا باشی .

من قلب خاکی م را سنگ فرش قدم هایت می کنم .

من هر روز عاشقانه تر می نویسم

تا همه تب کنند در حسرت داشتن

معشوقه ای شبیه تو .

برام مهم نيست چه مي شود، به همه ي باورهام سوگند هيچ چيزي برام مهم نيست . يک کلام ! من، دست از دوست داشتنت نمي کشم .

و اين يعني نهايت خوشبختي .

گيرم تمام دنيا بگويند ما مال هم نيستيم !

ما به درد هم نمي خوريم.

گيرم براي زير يک سقف رفتن، عشق آخرين معيار اين جماعت باشد.

گيرم دوست داشتن بدون سند حرام باشد، عجيب باشد.

باور نکردني باشد، من اما گير اين گيرها نيستم. من تا أبد گير چشمان توام، گير دوست داشتنت .

مي خواهم همه بدانند که من برای دوست داشتنت، برای لمس دستانت، برای غرق شدن در آغوشت از هیچ کس اجازه نمی گیرم،

حتی از خودت .

☆☆☆☆☆☆☆☆

قطرات سمج اشک هام که یکی

پس از دیگری روی گونه هام می غلطیدند .

بدو معطلی با حرص پسشون زدم و بغض سیب شده ی بیخ گلوم رو به زحمت فرو دادم .

لجباز شده بودم تحمل این همه دلتنگی و بی خبری من رو از پای در آورده بود .

دلتنگی لجباز ترین حس دنیاست

هر چقدر براش توضیح بدی بیشتر پاهایش را به فرش دلت می کوبه.

گریه میکنه، بهانه می گیره ، نق میزنه،

خسته می شه و خوابش می بره

اما امان از لحظه ای که بیدار بشه.

داغ دلش تازه تر می شه

بیچاره دلم....

مغموم تر از همیشه چشم هام رو بستم و افکارم رو از هر چی حس بد و بیهوده بود تهی کردم.

با یک حرکت پتوی پیچیده شده ی دورم رو باز کردم و تلو تلو خوران به سمت پنجره رفتم .

سرگیجه های تنهاییم تموم وجودم رو از پای در آورده بود .

همین روزهاست که غوطه ور شدن در خیال گذشته دیوونه م کنه .

چنگ زدم به موهای بهم ریخته ام ، خیلی وقته که مثل روح های سرگردون برای فرار از فکر و خیالت به هر سو آواره ام .

حیرون و سرگردون به دنبال چنگ زدن به ریسمانی می گردم تا برای خلاصی از این بی خبری رها بشم .

شروع کردم نرم و نرمک به قدم زدن .

زیر لب شاعرانه برای خودم برای دل بیچاره ام زمزمه وار نالیدم :

چه رویایی ست عطر نفس هایت

در آغوشم

عبور لحظات رو می بینم خاطراتت از ذهنم عبور کردند قصه دلتنگی های منن ولی یادآوریش برام سخته وعذاب آوره.

سکوت رو پیش زمینه احساسم می کنم .

خسته شدم از شنیدن صدای به بغض گرفته ام.

چشمای خیس از اشکم رو می بندم و با تموم جرات پرت شدم به گذشته های دورم گذشته هایی که هر بار با یادآوریش تلنگری به قلب زخم خورده ام زده می شه و من رو تو منجلاب پشیمونی ها غرق می کنه ..

عسل:

با قدم هایی محکم و مستبد گام برداشتم به سمت سرنوشتی که اگه روحم ازش باخبر بود هرگز به سمتش پرواز نمی کردم .

راهی که برای رقم خوردن سرنوشت نامعلومم انتخاب کردم راهی بود پر از خطر و دلواپسی .

صدای پیچیده شدن تق تق پاشنه کفشم نشانگر صلابت و سیاستی که در چهره م زبونه می زد وجودم رو اعلام می کرد .

مقنعه مشکیم رو جلوتر کشیدم تا مانع بیرون ریختن چتری های مزاحم روی پیشونیم بشم .

طبق عادتم نیمچه لبخند زیبایی که لب های کوچک و قرمزم رو مزیین می کرد رو لبم نشوندم و راهروی طویل و دراز مقابلم رو تو عرض چند ثانیه طی کردم .

با اکراه مقابل در بسته چوبی که تاخیرم رو گوش زد می کرد توقف کردم .

نفس عمیقی کشیدم و یک بار دیگه لبخندم رو تکرار کردم .

بعد از مکث کوتاهی با زدن دو تقه به در به انتظار ایستادم .

صدای زمخت و بم مردونه اش موجی از عشق و محبت رو درون دلم سرازیر کرد .

- بیا داخل

بدون معطلی دستگیره رو چرخوندم و با خوش رویی وارد اتاق شدم .

موجی از گرمای اتاق و پیچیده شدن عطر دل انگیزش مشامم رو نوازش داد .

مثل همیشه موقر و جذاب پشت میز کارش مشغول نوشتن چیزی بود .

نگاه مهربونش لبخندم رو شکار کرد

لبخند غلیظی تحویلش دادم و خرامان خرامان به سمت بزرگترین و عزیزترین مرد زندگیم قدم برداشتم .

با دیدنم لبخندش پر رنگ شد و با خستگی تکیه زد به صندلی چرخدارش و با ابهت و مردانگی همیشگیش گفت:

-قول داده بودی دیگه دیر نرسی ؟؟

با سرخوشی خندیدم و مقابل میزش ایستادم ؛

-بابا تو رو خدا اینبار هم ببخش قول میدم فردا زودتر بیام .

چهره دلنشین بابا با لبخند گرم و مردونه ش مزیین شد .

می دونست عشق و بزرگترین تکیه گاهم بود که حاضر بودم جونم رو برای دیدن لبخندش بدم .

پدر مهربونم باز هم طبق معمول به راحتی از سر تقصیراتم گذشت و سر به هوایی های دردونه دخترش رو نا دیده گرفت .

اون روز بعد از دیدن محیط کار بابا شوق و علاقه ام نسبت به کارم دو چندان شد .

بعد از ساعتی گشت و گذار تصمیم به رفتن خونه شیما گرفتم .

با سرخوشی لیوان پایه بلند شربت خنکی که مقابلم روی میز بود رو برداشتم و لبخند زنان به چهره های عصبی و اخم آلود نازنین و شیما زل زدم

جرعه ای از شربت بهار نارنج رو مزه مزه کردم و با لحنی که ته خنده درونش موج میزد گفتم :

-خب دیگه ممنون از دعوتتون من رفع زحمت می کنم .

نازنین خنده عصبی سر داد و سریع بازوم رو گرفت و گفت :

-یعنی نمی خوای تعریف کنی دیگه ؟؟

با یک حرکت دستش رو پس زدم و لیوان رو کوبیدم روی میز و بعد با متانت پا روی پام انداختم و در حین اینکه زنجیر گردنم رو دور انگشتم می پیچوندم گفتم :

-فعلا که اتفاقی نیفتاده ، من هنوز تو دفتر بابا کار می کنم هر وقت رفتم اونجا خبرتون می کنم .

شیما با فوتی بلند تره ای از موهای فر شده ش که روی صورتش آویزون بود رو به هوا پرت کرد و با حرص گفت:

-چقدر طولش میدی عسل ؟؟ تو گفتی زودتر می ری اون قسمت ؟

- آره من گفتم ولی تا اعتماد بابا رو جلب نکنم نمی تونم به اون قسمت برم .

نازنین چینی به بینی عمل شده ش داد و زیر لب گفت :

- فکر نکنم بابات اجازه رفتن به اونجا رو بهت بده .

-بابا مجبوره این اجازه رو بده ، خودش قبول کرد این شغل منه از همون اول باید مانع کارم می شد .

-ولی خودت می دونی اونجا پر از دزد و قاتله .

ولی چه جراتی داری دختر ؟؟

لبخندم غلیظ تر شد .

-من عاشق شغلمم هیچ ترسی هم از اون روانی ها ندارم درضمن اونا تحت کنترل هستن یه مشت دیوونه که با زنجیر بسته شدن چه خطری می تونن داشته باشند؟؟

شیما خودش رو تو مبل فرو برد و با ترس گفت:

-عسل من خیلی می ترسم اونجا برم ، خیلی دل داری . اگه یک نفرشون بهت حمله کنه چیکار می کنی؟؟

بارها تموم این تفکرات به ذهنم شبیخون می زد ، ترس ها و دلهره هایی که برای جلو رفتنم سستم می کرد .

اگه و اما هایی که قصد سرکوب کردن خواسته هام رو داشتند .

ولی هر بار با دور ریختن این تفکرات واهی و بیهوده بیشتر از قبل روی تصمیمم راسخ تر می شدم.

من راهم رو انتخاب کردم هیچ کس و هیچ چیز نمی تونست مانع پیشروی من بشه .

بحث رو خاتمه دادم و برای آماده کردن خودم و راهی که پیش رو داشتم به سمت خونه رفتم .

شب رو با لب و لوچه آویزون مامان و چهره گرفته بابا طی کردم .

مدام دعا می کردم مامان دسته گل آب نده و با نگرانی های بی موردش مانع رفتنم به زندان بشه .

خوشبختانه اونشب هم با هر استرسی بود گذشت .

صبح با هزار ترفند و خواهش مامان رو از نگرانی در آوردم .

چشم های بی تاب و چهره غم زده مامان من رو نگرانتر از همیشه کرد .

ترسیدم .

حس بدی ته دلم موج زد .

بابا متفکر و گرفته منتظر من تو ماشینش نشسته بود .

مامان مخفیانه قطره اشک سمجش رو از گوشه چشمش پاک کرد و با صدای به بغض نشسته اش نالید:

_عسل حلالت نمی کنم دسته گل به آب بدی یا به دور از چشم بابات کار خطایی انجام بدی .اینو بدون من همیشه حواسم بهت هست ببینم داری دست از پا خطا می کنی دیگه ساکت نمی شینم حالیت شد دیگه؟

آب دهنم رو به زحمت قورت دادم و با خنده مصنوعی گفتم:

_قربونت برم من خیالت راحت ببینم اوضاع ناجوره خودم انصراف میدم .

نا امیدی از چشم های قرمز مامان داد میزد .

صدای بوق مکرر بابا بحثمون رو نیمه تموم گذاشت .

بعد از گذاشتن یک بوس سرسری روی لپ خیس مامان به سمت ماشین بابا پا تند کردم.

☆☆☆☆☆

بعد از مدتها تلاش تونستم کنار بابا تو دفترش مشغول به کار بشم .

بالاخره به اون خواسته ای که سال هاست انتظارش رو می کشیدم رسیدم .

آرزوی دیرینه م یعنی کار کردن کنار پدرم .

اینو خوب می دونم کار کردن تو همچین محیط پر از خطر، خالی از دردسر و مشکل نیست اما من تصمیم خودم رو گرفتم .

بابا سرهنگ وظیفه شناس و رئیس یکی از زندان های تهران در وارمینه که به اصرار های مکرر عمو، خواهش و التماس های من راضی به استخدامم تو درمانگاه زندان شد .

من از امروز کارم رو تو تزریقات و کمک های اولیه و رسوندن دارو به بیماران روانی یکی از بخش های زندان شروع کردم .

***

غرق در فکر و حالتی خراب پشت میز بابا نشستم و با استرسی که مثل خوره به وجودم افتاده بود، ته خودکار رو کنج پیشونیم فشردم و با وسواس مشغول مطالعه پرونده یکی از زندانیان روانی شدم .

پسر جوون و کم سن سالی به اسم مهدی که به تازگی وارد زندان شده بود مورد آزار و اذیت جسمی قرار گرفته و همچنان شدت ضربات پی در پی وارد شده به سرش توسط قدرت مندان و زورگویان زندان، باعث از دست دادن حافظه و نابودی آینده ش شده بود .

با خوندن این اطلاعات دلم برای امثال جوون هایی مثل مهدی سوخت .

کلافه خودکار رو روی پرونده کوبیدم و سوزش اشک رو تو چشمام حس کردم.

به سختی تونستم مانع ریزش اشک هام بشم و کم کم محارشون کنم .

با دیدن عکس سه در چهار پسر جوون با چهره ساده و سر تراشیده ش که روی پرونده چسبیده بود آه از نهادم برخاست سوزش عجیبی رو ته دلم حس کردم .

چشم هام رو بستم و دست هام رو مقابل چشمام قلاب کردم .

با پس زدن افکارم سعی در محار کردن بغض تو گلوم شدم .

مطمئنن دلسوزی های بیجای من مانع پیشرفتم می شد .

نباید مقابل بابا خودم رو ببازم ، من می تونم با این مسائل کنار بیام اینو مطمئنم فقط به زمان احتیاج دارم.

گذر زمان قلبم رو سفت و سخت می کنه به خودم ایمان دارم .

تو این دنیا هر کس به دنبال سرنوشت خودش میره پس دلسوزی نیازی نیست با این کار در مقابل بابا دختری سست و بی ارداه به نظر میام، پس هر چه زودتر با این مساله کنار بیام به نفع خودمه .

با یک حرکت عصبی و حالی خراب چتری های آشفته روی پیشونیم رو کنار زدم و پرونده رو بستم .

سریع از پشت میز بلند شدم و برای فرار از افکار در هم ریخته ام به قاب پنجره اتاق پناه بردم .

نگاهم گره خورد به فضای سوت و کور محوطه پشت ساختمون که جز اتاقک نگهبانان و رفت و آمد چند مامور پلیس چیز دیگه ای به چشم نمی خورد .

صدای باز و بسته شدن در اتاق من رو از افکار آشفته ام بیرون کشید .

بلافاصله به سمت در اتاق برگشتم و سرگرد امینی همیشه اخمو رو دیدم که پرونده به دست به سمت میز در حرکت بود .

کلافه دستی به مقنعه ام کشیدم و با لحنی عصبی غریدم ؛

-جناب امینی میشه ازتون خواهش کنم دفعه بعد بدون در زدن وارد اینجا نشید؟

هنوز نگاه گُر گرفته از خشمم روی چهره خونسردش ثابت مونده بود .

حین اینکه درون پرونده چیزی رو یادداشت می کرد زیر لب گفت:

-دفعه بعدی وجود نداره خانم .

چیزی درون دلم لرزید ، بوضوح لرزش پاهام رو حس کردم .

با بهت به تنها کسی هنوز هم مخالف بودن من تو این زندانه خیره موندم .

بارها شاهد گفتگو و مختالفش مبنی بر همکاری یک دختر جوان بین زندانی های مرد بخصوص از نوع روانیش بود رو با پدرم دیدم .

نمیدونم این چه حسی تو وجودم رخنه کرده که عجیب دلم می خواست با شلیک یک گلوله به اون مغز نداشته اش برای همیشه از سر راهم حذفش کنم .

دلهره چنگ انداخته به دلم باعث این شده بود تا با نگرانی به جون ناخن هام بیفتم .

نگاه عصبیم میخ رد زخم روی پیشونیش بود که تو یکی از ماموریت هایش به یادگار گرفته بود .

سکوتم رو که حس کرد نگاه خسته اش رو به سمتم نشونه گرفت:

-بهتره مثل یک خانم حرف گوش کن برگردی خونه و هیچ وقت اینجا پیدات نشه.

لب هام آویزون شد ولی نباید مقابلش کوتاه بیام.

بغضی از سر کینه و نفرت تو گلوم ریشه زد .

دست از خوردن ناخن هام کشیدم

نگاه خشمگینم رو با تحکم دوختم به چهره جدیش و غریدم :

-میشه بپرسم چرا با بودن من مخالفی ؟؟

تیرداد صاف ایستاد و برگه درون دستش رو پرت کرد روی میز و دست به کمر زل زد به چهره برافروخته ام :

-چون این محیط مناسبی برای وجود خانم ها نیست .

حرفش رو نیمه تموم گذاشتم و ادامه دادم:

- پس خانم صالحی و اون چند خانم دیگه اینجا چه غلطی می کنند؟؟

کلافه دستی به موهای مرتبش کشید و گفت:

-اونا حدود بیست سالی هست اینجا مشغولند و

دوباره پریدم بین صحبتش و مثل دختر بچه های لجباز غریدم :

- به من ربطی نداره به هرحال اونا هم خانم هستن در ضمن من تو قسمت درمانگاه کار می کنم نه داخل محوطه زندان چرا الکی سنگ جلو پام پرت می کنی؟

تیرداد که خشونتم رو دید دست هایش رو برای آروم کردنم بالا برد و زیر لب با لحنی عصبی گفت:

-هیس خیلی خب ، خیلی خب آروم باش .

از شدت حرص به نفس نفس افتادم ، خیلی دلم می خواست فضول و بی ربط بودنش رو به این مساله به روش بیارم ولی مراعات بابا رو داشتم چون هیچ راضی نبود به زیر دست هاش بی احترامی کنم مخصوصا جناب تیرداد .

تنها کاری که تونستم انجام بدم این بود که تموم نفرتم رو بریزم تو چشم هام و دو دستی تقدمیش کنم .

تیرداد مردی بود مستبد و جدی و البته بسیار خشن و زورگو

بارها عصبانیت و گرفتن اعترافات وحشتانکش رو از زبون زندانیان دیده بودم و میدونستم اصلا اهل شوخی و خنده نیست .

هنوز همون نگاه اخم آلود و کینه توزم رو به سمتش نشونه گرفته بودم .

تیرداد بی تفاوت در حال جمع کردن پرونده ها بود .

کتش رو پوشید و بدون توجه به حضور من به سمت در رفت .

دل رو زدم به دریا و بدون معطلی با لحنی تمسخر آمیز گفتم ؛

-اصلا خوشم نمیاد کسی تو کارهام فضولی کنه شوخی هم ندهرم با کسی جناب آقای امینی.

تیرداد متوقف شد و پشت بهم ایستاد

لبخندی از جنس حرص کنج لبم جون گرفت .

هم اینکه به سمتم برگشت بالافاصله خودم رو مشغول مطالعه پرونده روی میز نشون دادم .

سنگینی نگاهش رو حس کردم ، سرم رو بی تفاوت بلند کردم و خونسردانه زل زدم به نگاه عصبیش .

شونه ای بالا انداختم و گفتم :

-حقیقت بود بهتره کاری به کار من نداشته باشی چون رفتنی نیستم .

نگاهش رو ازم گرفت و بدون حرف از اتاق خارج شد .

سنگینی جو اتاق با رفتنش از روی شونه ام سبک شد پوفی کشیدم و خودم رو پرت کردم روی صندلی . خودکارم رو برداشتم و بین دندان هام فشردم .

غرق در افکار بهم ریخته ام شدم ، خیلی از پرونده ها بود که هنوز مطالعشون نکرده بودم .

صدای زنگ تلفن کنار دستم من رو از جا پروند .

پوفی کشیدم

-بله بفرمایید ؟

صدای خسته اما پر از مهر بابا تو گوشم پیچید:

_بیا دفترم کارت دارم .

_چشم بابا الان میام .

بدون معطلی گوشی رو گذاشتم و بلند شدم .

دستی به سر و وضعم کشیدم و از اتاقم خارج شدم

با خوشحالی و شوق عجیبی که ته دلم چمبره زده بود به دنبال هیبت و هیکل تنومند بابا به سمت درمانگاه زندان راه افتادم .

با غرور و اقتداری که تو وجودم نهفته بود سعی در نشون دادن اعتماد بنفس و جراتم در این راهی که انتخاب کرده بودم داشتم .

با خوشرویی به چهره مهربون خانم صالحی که با دیدنم لبخندش عمیق تر شد خیره شدم .

خانم صالحی زنی مهربون و خوش برخوردی که در همون نگاه اول پی به وفاداریش طی این بیست سال خدمتش به پدرم داشت بردم .

خانم صالحی دکتر بخش درمانگاه داخلی زندان بود و خوشبختانه قرار بود زیر دستش مشغول به کار بشم .

بابا با سیاست و جدیتی که همیشه تو چهره اش موج میزد رو به خانم صالحی گفت:

-خانم صالحی تو این چند وقت دخترم عسل کنار شما کار رو یاد می گیره بعد از آموزش ها می تونه به کار خودش ادامه بده .

خانم صالحی مثل همیشه متین و موقر جواب داد:

- خیالتون راحت آقای رفیعی من حواسم به عسل خانم هست .

بابا بدون حرف ما رو تنها گذاشت و به سمت دفتر خودش راه افتاد .

با اشاره خانم صالحی وارد راهرویی که به بخش داخلی درمانگاه متصل بود شدیم .

درمانگاه خلوت بود ، ولی من با ذوق نگاه سرکشم رو که به هر جا سرک می کشید گرفتم و به دنبال خانم صالحی وارد اتاقی شدیم .

چشم چرخوندم و کل فضای اتاق رو از نظر گذروندم .

یک میز کنار پنجره و چوب لباسی کنج اتاق و کمد های فلزی دور تا دور اتاق توجهم رو جلب کرد .

خانم صالحی لبخند زنان نزدیکم اومد و رو پوش سفید پزشکی رو سمتم گرفت .

زیر لب ازش تشکر کردم و با عجله رو پوش رو پوشیدم و بعد کارتی که مشخصاتم روش حک شده بود رو دور گردنم انداختم .

مقابل آینه کوبیده شده روی در یکی از کمد دیواری ها ایستادم و با لذت به تیپ پزشکیم که برای بدست آوردنش سالها زحمت کشیدم خیره شدم .

من عسل رفیعی ۲۵ ساله دختر کوچک و لجباز محمد رفیعی بالاخره بعد از مقابله با غول مشکلات به مرحله آخر آرزوهام رسیدم .

لبخندم عمیق تر شد سرم رو با تکبر بالا گرفتم و زل زدم به لبخند دلشنین روی لبهام و برق شادی که نشات گرفته از پیروزی که بالاخره بدستش آوردم ‌.

.........

هنوز کنار قاب پنجره اتاق اندام نحیف و زجر کشیده ام رو در آغوش گرفته بودم و در کوچه پس کوچه های خیالاتم به دنبال رد پایی از تو می گشتم .

بیهوده به دنبالت می گردم خیلی وقته همه درها به روم بسته شده .

یه وقتایی که دلم میگیره گریه نمی کنم

یه لبخند کش دار تلخ می زنم

پاهام رو تکون می دم، با موهای بهم ریخته و آشفته ام ور رفتم ، بعد پوست لبم رو می کنم، بغضم رو می خورم که یک وقت اشک نشه تا نتونم مانع ریزشش بشم .

به آرومی بلند شدم تلوتلو خوران به سمت میز آرایشم رفتم .

نگاهی بی رمق به چهره شکست خورده ام درون آینه انداختم.

یک لبخندمصنوعی تحویل خودم دادم

یک موسیقی غمگین گذاشتم .زیر لب زمزمه کردم زندگی قشنگه آروم باش .

لبخند تلخی به روی همه توهماتم پاشیدم و تمسخر آمیز زیر لب ناله کردم:

تا کی می خوای خودت رو گول بزنی ؟

بس نیست این چرندیات ؟

سرگردون افکار غبار گرفته ام رو پس زدم و با بی رحمی پا می گذاشتم روی ناله های قلب دل تنگم .

این بار مقابل آینه کمد دیواری اتاقم ایستادم و چهره غرق در غمم رو که شکست زندگیم رو به رخم می کشید زیر نظر گرفتم .

دیگه خبری از اون لبخند دلنشین و حس پیروزی که برقش چشم هام رو می زد خبری نیست .

من شکست خوردم به یک باره فرو ریختم .

با دردی که به زانوهام موقع سقوط به کف اتاق حس کردم به خودم اومدم .

ای کاش هیچ وقت وارد این بازی نمی شدم .

با بی رحمی برگشتم به گذشته ...

یک هفته از شروع کارم تو درمانگاه گذشته.

با عشق و علاقه زیر دست خانم صالحی مشغول رسیدگی به زندانی های زخمی و مجروح بودم .

نسبت به قبل دیدارم با پدرم کمتر شده . تموم وقتم رو تو درمانگاه کنار زندانی های به زنجیر کشیده میگذروندم .

طبق عادت جدیدی که این روزها باهاش دست به گریبان بودم کنار پنجره به تماشای زندانی هایی که تو محوطه بیرونی زندان برای نیم ساعت وقت آزاد و تفریح با پاهای زنجیر بسته در حال استراحت بودند، می ایستادم .

خیره نگاه ترحم آمیزم رو میخ مردای جوونی که می تونستند تو جامعه بهترین موقعیت زندگی رو داشته باشند و مجبور به تحمل این وضع اسف بار نباشن می کردم.

مگه برای یک مشت دزد و قاتل و جانی هم میشه دل سوزوند ؟؟

جماعتی که برای رسیدن به خواسته هاشون دست به هر کاری می زنند لیاقت ترحم رو ندارند .

نگاهم ثابت موند به سربازان پلیس اسلحه به دست که هر کدوم دور حصار توری آهنی که اطراف زندانیان در حال تفریح کشیده شده بود در حال گشت و مراقبت بودند .

هنوز دنباله نگاه های کنجکاوم رو به هر سو نشونه می گرفتم و تو ذهنم در مورد تک تک سوژه ها با خودم و وجدانم بحث و گفتگو داشتم، که با شنیدن صدای مهربون خانم صالحی به خودم اومدم :

-خانم پرستار دیده بانی رو بسپار به برج مراقبت شما بیا اینور که مریض داریم .

با دیدن خانم صالحی لبخندم جون گرفت و بعد از تازه کردن نفسم خندان به دنبالش به راه افتادم .

وارد اتاق تزریقات شدم این بار مریضم یکی از زندانی های بیمار روانی بود .

اوایل از نزدیک شدن به این بیمارها وهم داشتم ولی کم کم به کمک خانم صالحی ترس و اضطرابم رو کنار گذاشتم .

نگاهم کشیده شد به سمت دست و پا های زنجیر بسته زندانی .

حتی حین درمان هم نباید زنجیر ها بسته شده بین دست و پاش باز باشه .

مریض که مردی جوون و لاغر اندامی بود با حالتی خراب و وضعی آشفته روی صندلی ولو شد .

نگاه رنگ باخته و خسته اش رو به نقطه ای نامعلوم دوخته و تو سکوت در خودش غرق بود .

بالافاصله دستکش هام رو دستم کردم و نزدیکش رفتم .

روی صندلی مقابلش نشستم و با تکون دادن دستم مقابل چشماش سعی در هوشیار کردنش داشتم، ولی بی فایده بود انگار تو این دنیا نبود .

نفس عمیقی کشیدم و با حوصله مشغول ضد عفونی کردن زخم صورتش شدم .

مثل مجسمه ای خشک شده مقابلم نشسته و همچنان به همون نقطه ای نا معلومی زل زده بود .

سری از روی تاسف تکون دادم و مشغول کارم شدم .

بعد از یک هفته، کارم رو به صورت شیفتی تغییر دادم .

یک شب در میون نوبت شیفت شبانه ام بود که باید تا خوده صبح بیدار می موندم و شیفتم رو ترک نمی کردم .

تو یکی از همین شب ها، خسته داخل اتاق پشت میز نشستم و در حین اینکه مشغول خوردن قهوه بودم پرونده یکی از زندانی ها رو که جدیدا به دستم رسیده بود مطالعه می کردم .

مرد جوونی که محکوم بود به حبس ابد ، به جرم قتل .

پنج سال از محکومیتش گذشته و حدود دو سالی هست که به بخش آسایشگاه زندان منتقل شده .

زیر لب اسمش رو هجی کردم :

«رامتین حجت»

مرتکب قتل همسرش .

تموم تنم به یک باره به لرزش در اومد .

یک آدم چطور می تونه انقدر ظالم و پست باشه ؟؟

به کدوم حق نفس می گیره و به زندگی انسان ها خاتمه می ده ؟؟

با سستی فنجون قهوه ام رو روی میز رها کردم و نگاه اخم آلودم رو به چهره قاب گرفته درون عکس پرونده اش دوختم .

حسی از نفرت و انزجار تموم وجودم رو نسبت به حیوون هایی پستی مثل این لعنتی در بر گرفت .

پرونده رو بستم و با نوک دو انگشتم گوشه چشم هام رو فشردم که با حضور گرم خانم صالحی سعی کردم از اون حال و هوا بیرون بیام .

خانم صالحی خسته روی صندلی کنارم نشست و بعد از برداشتن عینک از روی چشم هاش رو بهم گفت:

-حالت خوبه دخترم ؟؟ می بینم پکری؟؟

بدون مقدمه، چینی به ابروهای پهنم وارد کردم و پرونده رو باز کردم .

بعد از مکث کوتاهی با ناراحتی گفتم :

-وقتی اینجور پرونده ها رو مطالعه می کنم حالم گرفته می شه .

خانم صالحی پرونده رو برداشت و با ریز کردن چشم هاش روی مضمون پرونده دقیق شد .

سرش رو بلند کرد و زل زد به نگاه عصبیم و با خوشرویی گفت:

-این یکی از بی آزار ترین زندانی هاست ، حدوده پنج سالی هست اینجاست .

تا دو سال پیش قبل از اینکه منتقل بشه به بخش آسایشگاه تموم وقتش رو صرف کمک به بقیه زندانی ها می کرد .

تا جایی که بین بقیه از محبوبیت خاصی برخورد دار شده بود.

ولی حیف که بعد از چند بار رفتن به انفرادی حالش خراب شد و سیستم اعصابش به کل بهم ریخت .

این شد که به آسایشگاه منتقل شد .

با ترحم زل زدم به چهره اش درون عکس .

- اگه یک آدم انقدر می تونه خوب باشه پس چرا قتل کرده ؟؟؟

خانم صالحی تکیه داد به صندلیش و ادامه داد:

-اینطور که خودش گفته اون قتل نکرده ، ولی از شواهد و ثبوت ها معلومه که کار خودشه اما انکار می کنه .

درضمن پای یک قاتل دیگه هم تو این جنایت در میونه اسمش شاهرخه

از قرار معلوم این دو نفر قبل از اون ماجرا دوستی محکمی بینشون بوده که بعد از قتل شدن دشمن خونی هم .

با تعجب به دهن خانم صالحی خیره شده بودم .

قضیه با اینکه جنایی بود ولی کم کم داشت برام جالب و جذاب می شد .

شونه ای بالا انداختم و خودکار رو بین انگشت هام فشردم .

غرق در فکر با رسم شکلک های بی معنی و در هم روی سطح سفید دفتر مقابلم سعی در محار کردن جدال فکریم شدم .

نگاهم کشیه شد روی چهره رامتین حجت

نگاهم درست میخ نگاه غم زده اش در حرکت بود .

خانم صالحی غرق در دنیای خودش پشت لب تاپ، در حال تایپ متنی شده بود.

کلافه پرونده رو بستم و به سمتی پرت کردم .

لبخند خسته ای به روی خانم صالحی پاشیدم و برای ساعتی استراحت و فرار از سوالات گیج کننده ذهنم، به سمت تخت گوشه اتاق پناه بردم .

چشم هام رو بستم .

عجیب دلم خواست این قاتل مهربون و روانی رو از نزدیک ببینم .

چهره خونسرد و خالی از هر حسش مقابلم جون گرفت .

کم کم چشم هام گرم شد و خوابم برد.

با تابیده شدن نور مستیقم خورشید روی صورتم از خواب عمیقم بیرون پریدم .

به زحمت نشستم، کش و قوصی به بدن خشک شده ام دادم.

خبری از خانم صالحی نبود .

بعد از مرتب کردن شالم، از روی تخت سُر خوردم و تلوتلو خوران به سمت پنجره حرکت کردم .

صدای داد و فریاد های بیمارا ،

از بیرون اتاق شنیده می شد .

بدون توجه به صدای فریاد ها، پرده رو کنار زدم و نگاه سرگردونم رو به چند زندانی که در حال کشتی گرفتن بودند، دوختم .

نور مستقیم خورشید چشم هام رو اذیت می کرد .

پنجره رو باز کردم .

کم کم تفریح زندانی ها تبدیل شده بود به کتک کاری و در آخر تجمع پلیس ها و حمله بقیه زندانیان .

دستپاچه پنجره رو بستم و با ترس نظاره گر زد و خورد بین زندانی ها شدم .

صدای آژیر خطر به صدا در اومد ‌.

لرزه به اندامم وارد شد.

همهمه ای بوجود اومد، هر لحظه تعداد پلیس ها بیشتر می شد .

با عجله اتاق رو ترک کردم و به سمت محوطه بیرون درمانگاه دویدم .

با اضطراب پشت حصار آهنی ایستادم و متعجب به تماشای صحنه مقابلم ایستادم .

سرگرد تیرداد با همون جذبه و خشونت بین زندانی ها قدم می زد .

با چشم های به خون نشسته، اسلحه به دست سعی در محار حمله زندانی ها داشت .

با فریاد های عصبی که سر می داد، با کوبیدن چند لگد به زانو زندانی های مهاجم، وادار به نشستنشان می کرد .

لحظه ای مزه تلخ ترس رو چشیدم، واقعا تحمل و محار کردن این همه قاتل و جانی از قدرت من خارجه .

رفته رفته جمعیت پراکنده شد و به دستور تیرداد اون چند نفری که اغتشاش ایجاد کرده بودند به انفرادی منتقل شدند .

نفس حبس شده ام رو آزاد کردم .

تیرداد با خونسردی ذاتیش، اسلحه اش رو پشت کمرش زد و با تکبر خاص خودش به سمت برج نگهبانی حرکت کرد .

نگاه ترسیده ام رو به سختی از تیرداد گرفتم .

راه درمانگاه رو در پیش گرفتم که با شنیدن صدای نگهبان که حجت رو صدا می زد، متوقف شدم .

- هی حجت تفریح بسه بیا بیرون .

نتونستم رو حس کنجکاویم سرپوش بی خیالی بذارم .

به ناچار بین راه متوقف شدم و با نگاه کنجکاوم به دنبال حجت گشتم .

نگاه متعجبم میخ مردی شد که با قد و قامتی ورزیده و سر به زیر با لباس های گشاد آبی رنگ گوشه ای به تنهایی ایستاده بود .

طولی نکشید که بازوهای ورزیده اش توسط دو سرباز به حصار گرفته شد و با بی رحمی به سمت بیرون کشیده شد .

نگاهم از زنجیر پیچیده شده ی بین پاهاش کشیده شد به سمت گردن کج شده اش .

با دیدن این صحنه اسف بار دلم به درد اومد .

اما با یادآوری گناه مرتکب شده اش، آتیشی که درون دلم به پا شد رو با سردی نفرتم خاموش کردم .

سربازی که به انتظار حجت ایستاده بود رو بهم گفت:

-خانم بهتره هر چه سریعتر اینجا رو ترک کنید، چون محیط مناسبی برای شما نیست .

بالافاصله به خودم اومدم، سری به نشونه تایید تکون دادم .

نگاه ترحم آمیزم رو از حجت گرفتم و بدون معطلی به سمت درمانگاه پا تند کردم.

هیچ گاه

نفهمیده ام

دوست داشتن چرا این همه

غم انگیز ست؟

هیچ گاه

نمی فهمم

چرامی گویند

آدم ها با قلب هایشان عاشق می شوند

وقتی که من

همیشه عشق را

در گلویم احساس می کنم؟!

متفکر و سر به زیر مشغول بستن زخم بازوی مهدی بودم که با ضربات چاقو زخمی شده.

نگاه دلخورم رو دوختم به کدری نگاهش که رنجیده خاطر از من سعی فرو دادن بغضش داشت.

دستپاچه نگاه ماتم زده اش رو ازم دزدید .

اخم غلیظی که سراسر چهره ام رو پوشنده بود رو کم رنگ کردم .

بعد از بستن زخمش، روی صندلی درست مقابلش نشستم و دست به سینه با دلخوری زل زدم بهش .

سکوت رو شکست و با مظلومیت نگاهش رو دوخت بهم :

-آبجی این بارهم نادیده بگیر .

کلافه سری تکون دادم و دستی به صورتم کشیدم .

واقعا دیگه نمی دونستم باید چیکار کنم .

این بار چندم مهدی بود که تیغ جراحی رو از اتاق تزریقات دزدیده بود .

هر بار با تهدید و تذکر بخشیده بودمش ولی این بار رو نمی تونستم نادیده بگیرم .

چهره ساده و رنج کشیده این جوون کم سن و سال احساساتی عجیب دلم رو به درد می آورد که ناخواسته و سریع پیشنهاد دوستیش رو قبول کردم .

میدونستم دارم حماقت می کنم ولی مجبور شدم .

حالت روحی و روانی مهدی به شدت خراب بود و من مجبور بودم همیشه در مقابلش تسلیم باشم .

بی رمق و جدی گفتم :

- مهدی، می دونی این کارت چقدر ناراحتم کرده؟

می دونی اگه سربازها تو رو با این تیغ ببینند جات ته انفرادیه ؟

چرا هر بار از گذشتم و محبتم سوءاستفاده می کنی؟

چرا با بی عقلی، دوستی بینمون رو از بین می بری؟

مهدی تا جایی که می تونست سرش رو پایین انداخت، سکوتش آزارم می داد.

احساس کردم زیاده روی کردم .

عصبی موهام رو به داخل مقنعه ام هدایت کردم .

فشار دست هاش روی زانوش نگرانم کرد .

ترسیدم، نکنه حمله عصبی داشته باشه؟

نگاه خیس از اشک و چشم های سرخ از خونش، ترس رو به دلم تزریق کرد.

بالافاصله در صدد آروم کردنش شدم:

-باشه ، باشه . مهدی جان آروم باش .

به کل فراموش‌ کرده بودم که مهدی با شنیدن کلمه انفرادی یهو بهم می ریزه .

نفس هاش به شماره افتاد، فقط شنیدم زیر لب غرید:

-می خوای منو ببری انفرادی ؟؟؟

لرزه به اندامم وارد شد، چند قدم ازش فاصله گرفتم.

مهدی هنوز با نگاه به خشم نشسته اش منو زیر نظر گرفته بود .

نگاهم روی زنجیر های بسته شده بین دست و پاهاش قفل شد .

نفسی از سر آسودگی کشیدم .

فاصله ام رو بیشتر کردم، نباید بیش از حد با مهدی صمیمی می شدم .

تنها اشتباهم تو حیطه کاریم دلسوزیه بی موقع و مزخرفم بود، که امکان طرد شدنم رو به صد می رسوند .

با دیدن وضعیت خراب مهدی، بالافاصله دست به کار شدم .

حال مهدی هر لحظه وخیم تر می شد .

بغض گیر کرده تو صداش، هر لحظه عمیق تر و فریاد هاش گوشخراش تر می شد .

داد زدم:

_سرباز

دو نفر از سربازا با عجله وارد اتاق شدند و مهدی رو محکم گرفتن .

دستپاچه با دست های لرزونم آرامبخشی آماده کردم و به سمتش دویدم .

مهدی همچنان داد می زد و سوالش رو هر بار بلند تر از قبل تکرار می کرد :

-بگو دیگه، تو گفتی منو ببرن انفرادی؟؟

هولزده برای ختم قائله با صدای لرزونی گفتم :

-آروم باش مهدی ، کسی تو رو انفرادی نمی بره، من بهت قول می دم. فقط آروم باش .

مهدی به نفس نفس افتاد و در نتیجه حمله عصبی باعث شد مقاوت کنه و این وضع رو بدتر می کرد.

همزمان با هم چند سرباز دیگه هم اضافه شدند و به سختی تونستند مهدی رو مهار کنند .

بدون معطلی آرامبخش رو تزریق کردم .

لحظه ای بعد دست و پاهای مهدی از حرکت متوقف شدند و در آخر از حال رفت .