رمان از فرش تا عرش به قلم سارا اکبری

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

برايم دعا كن... مي‌گويند دعاي تو مي‌گيرد... مي‌گويند آن فردوس برين زير پاي توست... براي مهرانگيزت دعا كن... و براي تك‌تك شير خام خورده‌هاي اين سياره كه دنيا را از ديد ساده‌اي مي‌بينند... دعا كن دمشان در تله گرگ‌ها گرفتار نشود... دعا كن...

به نام او

إِلَّا الَّذِینَ صَبرَُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُوْلَئکَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ کَبِیر

مگر آن کسانى که صبر کردند در بلاها و عمل کردند نیکیها را، آن گروه از براى ایشان آمرزش و مژده بزرگ است

سوره هود آیه ۱۱

به نام او كه مي بيند و ساكت است و دوست ندارد كساني را كه نمي بينند و مي گويند از نديده هاي زشت از نديده هاي خجالت آور و مي شكنند دل را مي گويم دل آدم ها را شيشه نازك آبروشان را جام آمالشان را مي شكنند

كسي نفهميد درون يادگاري هاي ممنوعه مهرانگيز درديست كه با جنس خاندانش بناي ناسازگاري دارد

و كسي نفهميد درد هاي مهرانگيز از جنس داشته هايش نيست

كه داشته اي ندارد

كه خيال مي كند دارد

و كسي نفهميد خدا هم درون داشته هايش گم شده است

درد را با دو هجي داشته اش درون سرنوشتم حك كردند و من ميان همه آنچه برايم گذاشتند و دوباره برش داشتند رد پاي خدا را دوباره خواستم

خدايي كه كنار روح مرده ام جايش گذاشتم و براي آينده ام ذخيره اش نكردم كه پل خراب كردم كه ناشكر شدم كه بي خيال بودنش تمام سياره را دويدم كه پشت به لبخند محجوبانه اش تلخ تلخ تر قه قه زدم كه

خدا آن زمان خيلي قبل تر ها ندا داده بود كه اگر ديدي زمين سياه شد

خيال نكن بنده من خيال نكن من خواستم

و خيال نكن من هم كدرم

و خيال نكن كه دوستت ندارم

و خيال نكن كه رهايت كرده ام

و

و من من بچه من جاهل هيچ وقت برنگشتم كه ببينم دستش درست كنار پاهاي من پناه من مراقب من پا به پاي من سايه به سايه ام همراه است

من بي انصاف نديدمش

و بريدمش

دستانم را جمع مي كنم خودم و تمام وجودم را در هم مچاله مي كنم شايد شايد گرسنگي و هر آنچه نياز من ناقص است رنگ ببازد قول داده ام قول داده ام تنها يك بار در هفته سر چهار راه ايزدي ها گدايي كنم قول داده ام به خودم تنها به خودم و به تمام آنچه از غرور له شده ام باقيست

مرضيه نزديك مي شود با همان روسري لاجوردي و بلوز آبي آسماني مردانه اش با همان لبحند و حواس پرتش به اطراف و اين ديوارهاي لوكس و جدا از ما گويي هيچ چيزي براي او تغيير نكرده او همين است هميشه بي خيال هميشه خونسرد

- تو كه هنوز خوابي پاشو ديگه دختر لنگ ظهره

نمي داند از ديشب چشم برهم نگذاشتم نمي داند !

- سر و صدا راه ننداز سر درد دارم مي خوام بخوابم ديشبم با خر و پفت چند بار بيدار شدم

از زير اين ملحفه رنگ و رو رفته و پاره هم مي شود ابرو هاي بالايش را ديد

- از خر و پف من ؟؟؟؟؟؟؟؟؟! به يكي بگو نشناستت من خر و پف مي كنم يا تو كه هر شب با سر و صدا من بي نوا رو بيدار مي كني ؟

ديگر صدايي نمي آيد نه صداي من نه صداي مرضيه كه همه چيز اوست

صداي او بوي او چشم او !

- بازم شما ؟!

مرضيه چند قدمي عقب مي رود از شنيدن اين صداي هميشه ترسناك پر از دلهره پر از تشويش ولي من

از جايم بر مي خيزم و به مانتوي قهوه اي كوتاهم دست مي كشم كه پر از خاك است و چشم آزار

- شما با ما چه مشكلي داريد ؟

اين را مرضيه گفته بود سرش را كج مي كند و هاج و واج به چهره مان نگاه مي كند

- عجب ! من با شما چه مشكلي دارم ؟! خواهر من بي اذن از ديوار مردم بالا مياي شبو تو حياط خلوت باغ مي خوابي يك هفته بهتون فرصت دادم يا يك جايي رو پيدا كنيد يا بريد بهزيستي ولي الان چند ماهه؟ !!!

مرضيه ساكت است هميشه قسمتهاي سخت مال من است آب دهان خشكم را قورت مي دهم

زير لب لااله الااللهي مي گويد و ريموت درب باغسرايش را مي زند در حاليكه سوار ماشين مازراتي مشكي اش مي شود حرفش را تكرار مي كند

- امروز بيام ديگه نبينمتون

با خروجش مرضيه آه بلندي مي كشد و به سمت من مي آيد

- واي خدا رو شكر شرش كم شد

دوباره روي زير اندازم چمبره مي زنم

- خوب راست ميگه بنده خدا هر كي جاي اين بود تا حالا صد دفعه بيرونمون كرده بود

صداي قدمهاي خدمتكار مهربان هميشه خندانش از پشت سر مي آيد و بوي شير و قهوه

مرضيه سنگي را درون استخر دو قدم آنطرفتر مي اندازد با غيض هم مي اندازد

- به درك بزار هر چي مي خواد غر بزنه مهم اينه كه حداقل هر سه روز كه مياد سيرمون مي كنه

اشرف خانوم از دور داد مي زند

- سلام دخترا بياين آقا صبحونه واستون سفارش داده

اين آقاي خانه از هر ده روزش يك روز اينجا است نه روزش نا كجا آباد و اهالي خانه مي گويند فرنگ رفته است ولي به محض برگشتنش به قول مرضيه هم غرهايش مي آيد و هم محبت هاي هر از گاهش

بوي شير تازه و تلفيقش با بوي قهوه ترك مرا مي برد به گذشته ها آنزمان كه خاندان مروت بزرگ بود و گرگ ها حمله نكرده بودند!

بوي نسيم سرد پاييزي مي آيد و هواي مدرسه و دانشگاه و مهر ولي

ياد سرماي جانسوز زمستان هاي زندگيم كه مي افتم ياد مهر و آن دوران طلايي از ذهنم پاك مي شود

به مرضيه ام نگاه مي كنم خواهر كوچكترم كه با هزار جان دادن تا اينجا مطيع و حرف گوش كن نگهش داشته ام با هزار جان دادن حواسش را به مرضيه بودن جمع كرده ام تا زماني كه مرضيه مرضيه بماند دردي ندارم حداقلش اين است كه همان گداي هفت درز چرك و حقارت هستم و امثال اين آقا زاده برايم كري مي خوانند

- مهري مي گم بيا برگرديم

چشمانم گرد مي شود قد شجاعت كذايي مرضيه

- چي مي گي تو حالت خوبه ؟ هوس كردي سلاخي شي؟

شيرش را بدون داشتن حتي كمي از ژن خانوادگي امان سر مي كشد و

- سلاخي چيه خواهر من من هيچ كدوم از حرفاي شريفي و امثال اونو باور نمي كنم مگه ميشه برادر تني آدم كه از پوست و استخون خودته اون بلا رو سرت بياره اونم با اون طرز

اخمي را درون چشمان قهوه اي سيرش نشانه مي روم

- مرضيه اين پنبه رو از تو گوشت در آر من بميرم تو كثافت و فقر دست و پا بزنم مثه اين چند روز گرسنگي بكشم اراجيف و هزار حرف ديگه از اطرافم بشنوم نه خودم برمي گردم به سمت اون جماعت نه ميذارم تو برگردي اونجا اگر تو يادت رفته و به قول خودت باور نداري من بودم من ديدم كه شريفي كي بود و به قول تو اون عمو كي بود من تك تك اون حرفا رو باور كردم بلايي كه سر مامان بابا اومدو با تك تك جوارحم حس كردم

وسط حرفهايم وسط نگاه خم نشده و هنوز پر از شجاعت مرضيه وسط ترس دلم بابت رم كردنش دوباره يك بوي آشنا يك صدا صداي نفس كشيدن آن آقا زاده باعث سكوتمان مي شود

بر نمي گردم ولي مرضيه بر مي گردد بر مي گردد و زبان مي چرخاند

- حالا ديگه فال گوش واي ميستيد ؟!

خنده بي چون و چرايش مهرتاييدي براي شنيدن دوباره است و بوي حقارت

- نكنه ادعا داري تو حريم شخصي شما وارد شدم ؟!

صداي قدمهايش يورتمه صداي قلب نا آرام من است مي آيد و درست روي پله سنگي و پر از برگ روبروي من مي نشيند من كه ليوان قهوه يخ كرده را با فشار درون دستانم تا آستانه شكستن پيش برده ام سر بالا مي كنم و با ديدنش به سرعت مي ايستم

- سلام

سرش را چند بار تكان مي دهد

حتي زبانش را براي جواب سلام دادن به زحمت نمي اندازد مثل هميشه

ولي براي غر زدن و يادآوري فقير بودنم يادآوري گدا بودنم ياداوري آواره بودنم و يا شايد !

چند بار مي چرخاند

- من يه خيريه رو سراغ دارم كه از افراد بي سرپرست مراقبت مي كنن شما رو به اونا معرفي كردم يه معرفي نامه دادن گفتن با اين فردا صبح بريد اونجا

مرضيه چند قدم جلوتر مي رود و آن كاغذ آچهار دستش را مي قاپد

من بي سرپرستم ؟ مادري دارم به زيبايي هفت جد تو پدري دارم مهربان كه عينش را نه تو ديده اي نه آبا و اجدادت به من مي گويي بي سرپرست بغض پر شده تا سر حدم را خفه مي كنم و با قدمهايي كه از پدرم به ارث برده ام به سمت مرضيه مي روم ميان نگاه كردن آن از دماغ فيل افتاده و نگاه كنجكاو مرضيه كه دارد خط به خط آن مثلا معرفي نامه را زير و رو مي كند كاغذ را از دستانش مي گيرم و ريز ريزش مي كنم دست مرضيه را مي گيرم و مي كشم

دو قدم نرفته مكث مي كنم و بر مي گردم با آن تيرهايي كه اين روزها كم دارمشان نگاهم را نشانه مي روم درون چشمان آقا زاده روبرويم

- ممنون از لطفتون ولي من و مرضيه به امثال اين لطفا نيازي نداريم اگر اين چند وقت نتونستيم پول اجاره اين دو متر موزاييكي كه روش مي خوابيديم رو بديم عذر مي خوايم اگر بوي چرك و كثافت تنمون باعث آزار گلاي باغچتون شدن شرمنده ايم اگر

با اگر آخري كه جمله پسوندش را فقط من مي دانم و خدا بغض وامانده ام مي تركد اشكانم بي صدا مي آيند و گونه هاي برجسته ارث برده از مادر را نم زده مي كنند نگاه آقا زاده درون چشمانم دنبال چيزيست چيزي كه هرگز نخواهد فهميد !

اين عمارت باغ يا هر چيز ديگري كه نمي دانم و نمي خواهم بدانم يك در دو در ندارد ده در دارد كه يكي از درهايش همين درب مستطيل شكل قرمز حياط خلوت اين پشت است بازش مي كنم و خودم را از اين محيط خفه اش مي كشانم داخل اكسيژن اين بيرون

چند قدمي مرضيه را پشت سرم مي كشانم و مرضيه غر زنان همراه است

- مهري دست بردار الان بريم كجا خوب مي رفتيم ببينيم اين جايي كه اين يارو ميگه كجاست شايد جاي خوبي باشه

خواهر ساده لوح من هيچ ارثي از تيزي مادر و زرنگي پدر نبرده است!

- زر نزن راه بيا

- مهري دستم شكست خوب يه لحظه وايسا ببين چي ميگم

ولي اينجا در اين كوچه كوچه اي كه عمارت اين مغرور چند لاافاده درونش است جاي ايستادن نيست

- مهري

وسط غر هاي مرضيه صداي اشرف خانم خدمتكار همان عمارت مي آيد

- مهرانگيز جان صبر كن

صداي اشرف خانم باعث مكثم مي شود اشك در چشم لرز در پا و دستانم رمق را از وجودم دزديده است كه ناگهان گرماي دست اشرف خانم روي شانه ام مي شود كمي آرامش

- آقا گفتن برگرديد

مرضيه دست مي زند محكم

- هورا ميگم مهربونه نگو نه

بر مي گردم سمت اشرف خانم ولي سعي مي كنم عصبانيتم را بپوشانم او چه تقصيري دارد

- به آقا بفرماييد مهرانگيز غلط كرد گدايي دلسوزي كرد من به خاطر خواهرم گداي پول ميشم ولي گداي ترحم نه ببخشيد اشرف خانم تا اينجاشم بهتون زحمت داديم

اشك امان بريده است هق هق دلم هم دل نم زده من دل سرما زده من دلم آغوش مادر مي خواهد و گرماي صداي پدر از همان جملات نابش كه هنوز درون گوشم است

- مهر انگيزم نفس بابا جان بابا چي شده باز چرا چشاي خوشگلت قرمزه

باز مداد رنگياتو گم كردي بابا نترس من به مامان ميگم دعوات نكنه مهرانگيزم دخترم گريه نكن بابا

صداي اشرف صداي گرم پدر را مي برد و حذف مي كند

- بريد كجا اون كي بود دوستتون كه هر چند وقت يه بار زنگ مي زنه شريفي اگر زنگ بزنه و نباشيد مگه نميگي همه آيندت بسته به تلاشاي خير خواهانه اونه مگه نميگي شايد اون بتونه حقتونو بگيره

اشكانم را با انگشت سبابه پاك مي كنم مرضيه آويزانم مي شود

- خواهري مهري جونم بمونيم ديگه بخدا مي ترسم شب بمونيم يه جايي بلايي سرمون بياد هنو اصغر دنبالمونه پيدامون كنه بايد اشهدمون و بخونيم مهري جونم

بوسه هاي جانانه اش روي گونه ام تزريق مي شود و در نهايت صداي سنگين مردي از جنس همان سنگ هاي نماي خانه لوكسش!

- برگرديد داخل گفتي اجاره مي خوام حياط خلوت رو بهت اجاره بدم !

پوزخندي را به چشمانش حواله مي كنم و مردد به راهم ادامه مي دهم كه جملات مابعدش مي شود ترمز

- خانم مروت مجبوريد همينجا بمونيد عموي محترمتون در به در دنبالتون مي گردن!!!

چشمانم گشاد مي شود لرزش دستانم مضاعف مرضيه زير جفت گوشهايم وز وز مي كند

- اين يارو اينا رو ا كجا مي دونه ؟؟؟!!! اصلا ا كجا مي دونه فاميلمون مروته ؟؟؟

جواب نداده شاهگوش بودنش را اثبات مي كند

- من با وكيلتون جناب شريفي در تماسم درست از چند ماه پيش كه شما رو تو خونه ديدم و موافقت كردم مثلا يك هفته اينجا بمونيد اصرارمم براي رفتنتون كاملا فرماليته بود كه از اينجا نريد شريفي گفت محتاط عمل ميكني و هنوز به خودشم اعتماد كامل نداريد

شنيده هاي موجود برق هشتاد فازي را به مغزم ارسال مي كنند و تحملم در حد زيادي افول كرده است ديگر تحمل هيچ حرف و نامي از اين خاندان را ندارم از خدم و حشمش گرفته تا شريفي وكيلي كه خود را در جلد بره اي خير به ما نزديك كرد و اين روز هاي آخر شك كرده بودم به حسن نيتش ولي چاره ديگري نداشتم اين آخرين كارت دستم بود آخرين فرصتم براي بازگشت اعتماد به شريفي مصداق بالاتر از سياهي رنگي نيست جلوه مي كرد

مرضيه با شنيدن اراجيف آن آقا زاده دستش را آرام از بين انگشتانم مي كشد و مچ دستش را نوازش مي دهد غر مي زند

- انگار مجرم گرفتي هان دستم شكست بيا برگرديم تو

و صداي مغرور او

- گفتني ها رو گفتم باقيش رو خود داني خدا نگهدار

دست گرم اشرف خانم روي كمرم مي شود برگشتم به آن حياط لوكس و سوهان گونه

روي زير انداز خمپاره زده ام چهار زانو نشسته ام و مغزم پر است از اما و اگر راضي شده ام به ماندن و حقير اين خانه لوكس و شيشه اي شدن به ماندن و خنده هاي رضايت مرضيه را چشيدن تا مرضيه راضي باشد من هم راضيم به جان مادر اگر مرضيه نبود اگر مرضيه نمي خواست يك لحظه درون اين قفس شيشه اي و كريستالي نمي ماندم

ناخواسته اشك از روي گونه هايم جاري مي شود دوباره ياد امن ترين جاي دنيا مي افتم آغوش مادر مادر من مادر دست پينه بست من مادري كه شناور در ثروت و جبروت هم دست از كار نمي كشيد و پا به پاي كلفت هاي خانه زاد خاندان پدريم كار مي كرد و كسي دم نمي زد كه تو چرا ؟!!!

مرضيه دستمال به دست مي آيد همچنان حواس پرت چشمانش روي درختان و گلهايي كه چند ماه و اندي ديده است مي چرخد روي طاق سه بعدي حياط خلوت روي زرين چه هاي حك شده بر در انباري و دوباره مي خندد

- اي بابا دلم مي سوزه اينا در انباريشونم لوكس و شيكه خو حيف ني كسي نمي بينتش مي گم هان

خودش را مي رساند به من و چهار زانو جلويم مي نشيند

- مهري بيا ازشون تقاضا كنيم همينجا بهمون كار بدن اين يارو خرتر از اين حرفاست باور كن يه كم گريه زاري كنيم دل مي سوزنه و خونش رو هم دربست در اختيارمون ميذاره

ديگر نياز داشت به يك تلنگر با دست راست محكم مي خوابانم پس كله اش شايد كمي سلولهاي خاكستريش گرد افشاني كنند اخم بين دو ابروهايم را عميقتر مي كنم

- بفهم چي مي گي هان اين مرتيكه رو با صد من عسلم نميشه خورد باز بيام منت كارم بكشم ازش

چشمانش روي اشكانم خيره مي ماند ساكت مي شود شور و ذوق مرضيه تنها با گريه هايم كمي مكث دارد تنها با گريه هايم دست چپش را روي گونه ام مي كشد

- دوباره كه گريه كردي خوب الان كه جامون امنه چرا داري خودتو اذيت مي كني ؟

چه مي داند چه مي داند دل من چه داغ هايي دارد چه مي داند

آه درونم را با شدت به بيرون هل مي دهم و از جايم بر مي خيزم

- اگرم بخوام كار كنم پيش هر خر و سگي كار مي كنم به جز اين مغرور از دماغ فيل افتاده تو هم اين پنبه رو از تو گوشت در آر كه بخواي منت كار پبش اين بكشي خودم با دستاي خودم ادبت مي كنم اگر در اين مورد دست از پا خطا كني

مي روم به سمت دستشويي بزرگ گوشه حياط خلوت

- مرتيكه ميگه با شريفي تماس گرفته مجبور بوده اينقدر تحقيرمون كنه كه شك نكنم ؟!

مكث مي كنم انگار اين اسم كم كم دارد مشكوك تر از قبل مي شود

شريفي مهره سوخته خاندان پدريم !

شايد مرضيه حق داشته باشد شايد اين شريفي براي هدفي ديگر دم من و وارثان به حق پدرم را از آن خانه و خاندان كنده باشد اصلا نكند دستش با دست عمو و عمو زاده ها يكي باشد و من صد من بي عقل سر در خاك آرام سر جايم نشستم و دل خوش كردم به حرفهاي هر از گاهي اميدوار كننده اش

بر مي گردم سمت مرضيه

- تو گفتي پيش اين يارو

مرضيه دستمالش را بين انگشتانش مي پيچاند

- اين يارو چي ؟

پلك زدنم نامنظم مي شود

- هيچي نه هيچي

مي روم به سمت پله هاي هميشه براق جلوي انباري مرضيه مثل باد مي پرد به سمتم و راهم را سد مي كند

- جون مرضي بگو چي مي خواستي بگي از جملت بوي خوبي ميومد

از حرفش نيمچه لبخندي مي زنم

- تازگيا حس بوياييت پيشرفت كرده هان !

لبش را غنچه مي كند

- ماييم ديگه چاكر شما مرضي گربه

فدايش شوم عاشق اين لوس بازيهايش هستم دوباره آويزانم مي شود

- مهري بگو ديگه چي مي خواستي بگي ؟

نگاهش مي كنم گفتن اين جمله درد دارد ترديد دارد اما ماندن در زير يراق اين مردك دردش بيشتر است با وجود حس احمقانه ام !

به اين تصميم شك دارم به فرستادن مرضيه به انداختن مرضيه درون دسته گرگ ها به دامن زدن به تمام استرس ها و نگراني هايم بابت مرضيه ماندن مرضيه شك دارم شك ولي ديگر نمي شود بيش از اين كوتاه آمد دستم زيادي كوتاه شده است از حقم حقش حقمان حق وارثان به حق خاندان مروت حق پدر و مادر سلاخي شده امان

نمي دانم مرضيه درون مردمك لرزان من چه مي بيند كه دستمال را پرت زمين مي كند و دستانش را روي بازوانم محكم چشم در چشمم مي اندازد

- مهري فكري داري ؟ نگات اين نگات ميگه يه نقشه اي تو كلت داري

دوباره براي خودم فقط براي خودم تمام ريز به ريز شاهراه ها رو مرور مي كنم به ابروهاي كشيده مرضيه مي نگرم به چشمان خرماييش به بيني قلمي و كوچكش به لبهاي غنچه و صورتي رنگش مرضيه ام براي دستاويز شدن با گرگ ها زيادي ظريف است و من آيا طاقت مي اورم دوباره داد مي زند اما با احتياط

- مهري ميگي چي تو سرته يا نه ؟

سرم را به اطراف تكان مي دهم و به هر زحمتي است بازوانم را از زير انگشتان قفل شده اش نجات مي دهم

- هيچي تو سرم نيست

ولي بود خوب هم بود منتهاي مراتب هنوز شك دارم و اين شك همچون خوره تمام اعصاب تصميم گيريم را مختل كرده است مرضيه اي كه تا اكنون هر ثانيه كنار من بوده است و باز هم نگرانش بوده ام درون قفس شيرها تكه پاره مي شود و اگر اين اتفاق بيفتد من قبل از فرو شدن اولين دندان ماده شير ها جان خواهم داد به والله جان خواهم داد

ساعت از دو نيمه شب گذشته است كنار مرضيه هفت پادشاه را خواب ديده ، نشسته ام و زانوانم را به جاي محبت پدر و آغوش مادر بغل گرفته ام بايد اولين قدم را براي رها شدن از اين وضعيت اسف بار بردارم اما با كدام عصا با مرضيه ؟ بايد خودم را راضي كنم مرضيه ام را طعمه قرار دهم ؟

نگاهش مي كنم تارهاي مو صورتش را عجيب در اين ثانيه معصوم جلوه مي دهد آه مي كشم و دستان خشك شده ام را روي پوست هميشه نرمش مي كشم

اگر آنجا وسط گرگ هاي خاندان مروت آسيب ببيند اگر بفهمند كيست اگر بفهمند هنوز ريشه مروت نخشكيده چه خاكي بر سرم خواهد شد

ساعت چهار نيمه شب است صداي موذن قديمي و دوست داشتني از مسجد محله مي آيد از جايم بر مي خيزم و به ياد نماز خواندن هاي مادر به سمت شير آب نزديك استخر مي روم شير آب را باز مي كنم و شريان آب يخ سحرگاه را درون موج موج خونم حس مي كنم وضو مي گيرم و با همين يك دست لباس چروكيده اين چند ماه بدبختي به گدايي معبود مي نشينم

به سلام نمازم كه مي رسم بوي آشنايي مثل بخار يك جور ممنوعه تا مشامم پر مي كشد

در نمازم خم ابروي در ياد آمد حالتي رفت كه محراب به فرياد آمد !

به روي خودم نمي اورم ولي نزديك تر كه مي آيد دستان لرزانم مثل هميشه رسواي عالمم مي كند صدايش كنار گوشم دوست داشتني تر مي شود

- قبول باشه

چشمانم بين مهر و دستان يخ كرده ام مي چرخد

- قبول حق باشه

دست دراز شده اش را مي بينم

يك چادر سفيد و جانماز صورتي رنگ با زر پريهاي جواهر نشان بعد فكر مي كنم كه جانماز هايشان هم بوي تجمل طبقه اشراف را مي دهند با تمام ثروت پدريم جانماز مادرم هميشه سفيد و ساده بود گاه گاه با يك مهر نماز مي خواند مي گفت پيش خدا كه مي روي بايد خودت باشي زيبا و در عين حال خالي از زرق و برق جدايي افكن

زير لب تشكري مي كنم و به سجده مي روم تا لرزش دستانم به چشم نيايد ولي مگر مي گذارد اين تن صداي لعنتي

- اين يك هديه براي عذر خواهيه اگر قبول نكني مجبورم هديه ديگه اي خدمتتون بدم

از سجده برمي خيزم

- عذر خواهيتون قبول ولي من صدقه نمي خوام حتي مهر و چادر نماز من با همين سنگ هم مي تونم نماز بخونم

خودش را روي زير اندازم مي اندازد و خيره مي شود درون چشمانم

با آن چشمان درشت و مشكي نافذ از جان دل خسته من چه مي خواهد

خدايا مي شود بگويي برود

نگاهم را مشغول اطراف و ديدن هاي بالاجبار مي كنم كه صداي آهسته اش ديــــــــوانه ام مي كند

- خواهرت مي دونه ؟!

بدون اينكه نگاهش كنم با ترس و ترديد مي پرسم

- چي رو ؟!

پوزخندش را نديده حس مي كنم

- اينكه چرا اينجايي !

از جايم بر مي خيزم و نمي گذارم بيشتر از اين هواي دلم را پسزده رسوايي كند هواي گذشته هاي نه چندان دور نه چندان نزديك شايد قد يك روز و يك شب

يك شب باراني

يك شب سراسر باراني كنار پسرك مولتي ملياردر محله كه پدرش هميشه مي گفت يا تلاش خودت با هيچ شايد قد يك جمله فاصله بود " مي خوام برم "

صدايش مثل هميشه تيغه مي شود و مي نشيند درست وسط گيجگاه عصبيم

- دروغ ميگم ؟! درست حدس نزدم ؟ نه نگو كه درست نبود مي خواي بيدارش كنم از خودش بپرسم كه چرا وسط اين همه خونه خونه من ؟ ! مي خواي يادش بيارم اين كوچولوي كنار من كه الان بزرگ شده و نماز مي خونه و وانمود مي كنه منو نميشناسه منو بهتر از خودم ميشناسه ؟!

چرا دستانم يخ مي زند ؟

كسي توي گوشم مي گويد : احمق خفه اش كن

- مي خواي بهش بگم ؟ مهرانگيز مروت با علم اينكه مي دونست من كيم و چه حسي به من داره وارد اين حياط و به قول خودت اين يه متر موزائيك شد ؟!

چرا نفسم شماره اش از كانتر مغزم خارج مي شود ؟ ها خدا ؟

ابروهاي لعنتي اش به طرز مزخرفي بالا مي رود و برق چشمانش چشم دلم را مي زند سنگ مهر نما را درون دستان يخ كرده ام فشار مي دهم و با سكوت

تنها با سكوت به اين برق نگاه و اين لحن نيشدار در دلم جوابيه مي دهم

يادش بخير آن صبح ها درخت آلبالوي ته كوچه يادش بخير آن يواشكي ديدن ها يادش بخير سر و رويم مرتب بود يادش بخير لباس هايم برند جديد ترين متد هاي تركيه و تايلند و امريكا را به پز شهر مي فروخت يادش بخير عطر فلاور بمب و ورساچه ام تا ته كوچه خط مي انداخت يادش بخير كاخ سفيد برج نمايمان

مادر سفيد دل قامت بسته ام سر نماز هاي شب و نيمه شب يادش بخير پدر هميشه پر كارم با نفوذم مهربانم

و دوباره برق مي زند اين چشمان نافذ بي رحم درون خانه دلم فرش مي اندازد و مي گويد آشنايم در را باز كن باز كن

و من

زانو زده حقارت

پشت در اشك هايم گر و گر جاري گونه هاي برجسته ام مي شود

به نفسم دستور مكث مي دهم و به لرزش پاهايم امر توقف و به قلب وحشيم نيز

حق ندارد مرا مهرانگيز را عروسك خيمه شب بازي دانسته هاي صد من يه غازش كند

من مهرانگيز قلبم را دستاويز اين حماقت بچگانه نخواهم كرد

تنها وقت مي خواهم

تنها مي خواهم اين بي شرف از جلوي چشمانم نيست شود مي خواهم نباشد

تا قلبم قلب كودكم قلب كوچكم قلب نادانم پرتش كند بيرون به همان گذشته ها

ولي انگار ته ته قلبم كسي به خدا فكس سري ارسال مي كند

خدا مي شود نشنيده بگيري

از جايش بر مي خيزد با آن قد و قامت بلندش به سمت من مي آيد مني كه سرم را عين لاك پشت هاي احمق تا يقه فرو كرده ام داخل مني كه قاعده حكومت بر قلبم را از ياد مي برم جلوي اين موجود براق و مي لرزم درست مثل بيد خانه امان مثل همان بيد هاي زرد طلايي يا نه خوشه گندم هاي مزرعه آق دايي همان مزرعه اي كه قلب مرا گره مي زد به حسي كه درون بچگيم جاهليتم

اسمش را " نمي دانم چه " گذاشته بودم

دستانش را درون جيب شلوار دودي مشكي اش فرو مي برد و سر كج مي كند و با همان تن صدايي كه

ديوانه ام مي كند رد تهديد را خط مي اندازد

- صداش كنم بگم دختر مروت بزرگ هنوزم خاطرمو مي خواد ؟! نمي دونستي كه شناختمت ؟ از همون روز اول روز اولي كه اون نگاه شيفتت به چشام رسيد هنوز صداي گريه كردنت يادمه زماني كه رفتم تنها شدي يادته ؟!

و چقدر يادم است و چقدر دلم مي خواهد يادم نباشد اين محفظه يادگاري هاي ممنوعه

داد مي زنم به مثابه ماده شيري كه درون قلمرو سلطان جنگل گذشته هايش گير كرده و نمي داند به كدامين گناه اينطور دستاويز شيطنت هاي كودك وارش قرار گرفته است

- كه چي گيرم من همون دختر مغرور مروت بزرگم گيرم تو هم همون پسر از دماغ فيل افتاده شناور تو ثروت بابات

انگشت اشاره ام را بالا مي برم نوك بينيش نمي دانم اين همه شجاعت در برابر مهدي را چگونه آن لحظه درون دستان نلرزم ريختم ولي او ماتش برده بود

- خوب گوش كن با با ت از همون اولم دمت به دم ثروت بابات بند بود خرت با خر بابات مي رفت همه به خاطر ارادتي كه به حــــــــاج صادق پرتوي داشتن جلوت خم و راست مي شدن مهدي پرتوي به خاطر نام حاج صادق پرتوي و كاخ و مكنت اون مي شد آقـــــــــــــــا

يك قدم جلو مي روم و او يك قدم مي رود عقب

صداي مرضيه ام مي آيد صداي جانم مي آيد صداي پاره تنم مي آيد با خميازه و خوابالود هم مي آيد

- مهري اينجا چه خبره ؟ بابا ساعت پنج خروسخونه

پشت به مرضيه ام و نمي دانم مي بيند يا نه ولي مهم نيست اگر قرار است كه اين آقا زاده هم درون شاهراه هاي نقشه ام جولان دهد بايد بايد يك بار و براي هميشه دمش را قيچي كنم و دم مسقاطي دستباف خودم را وصله پينه اش نمايم دوباره زبان مي چرخانم دوباره مات تر مي شود

- حالا هم خوب گوش كن مهدي پرتوي آقـــــــاي مهدي پرتوي از اين خونه و دم و دستگاهت حالم به هم مي خوره از اين بالا بلند ديدنت از اين بالا بلند حرف زدنت از اين غرور مملو از خود برتر بينيت حالم به هم مي خوره همون موقع هم اعتماد به نفس كاذبت خيالات واهي انداخت تو سرت مي گم بلند مي گــــم آقاي مهدي پرتوي من

مهر انگيز مروت هيچ حسي به شخص شما نداشتم و ندارم و نخــــــــــواهم داشت

نعره مي زنم و مي بينم كه مي لرزد نعره مي زنم و مي بينم كه پايه هاي اعتماد به نفسش سست مي شود

- تو گوشاي كرت نشست حرفـــــــــــــم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

صداي ساييده شدن فكش مي آيد و صداي مرضيه و دستهاي مرضيه دور بازوانم و نگاه مرضيه بهت زده

- مهري چي ميگي مهري مهري اين كيه مهري؟

دستش را بالا مي برد و به سمت درب مي گيرد يعني گمشو و من گم مي شوم

دست مرضيه را دوباره مي كشم و گم مي شوم

كه من گم شدن را خوب بلدم!

مرضيه شكوه مي كند

- كجا ؟

داد مي زنم و مي روم داد مي زنم و مكث نمي كنم داد مي زنم و قلب هميشه نادانم به التماس مي آيد

نرو طاقت نمي آورم رحم كن

داد مي زنم

- سر قبرم چهار راه ايزدي ها ميرم گدايـــــــــــــي

پوشيه زده جلوي هر ماشين گذرايي را مي گيرم و با دست دراز و تنها نگاهم تنها

التماس ميكنم يكي فقط يكي از اين گلهاي رز بي بو را بخريد فقط يكي

و در دلم به خودم و

هر چه درهم و دينار و پول و نياز من آدميست لعنت مي فرستم

مرضيه كه پاي لرزانم را مي بيند نزديك مي آيد با همان دستار خنده دار دور بر و بازويش با همام چادر چوخماق دور كمرش با همان خنده كج كولي وارش انگار يكي از اينهاست يكي از همين ها كه از همان ابتداي زيستنشان گدا بوده اند و عادت دارند به التماس

اما من مهر انگير عادت ندارم به خداي داشته هاي ديروز و نداشته هاي امروزم عادت ندارم و اين عادت نداشتنم خوردم مي كند حقيرم مي كند خارم مي كند

اشكانم زير پوشيه مي لغزند و من خدا را شكر مي كنم كه مرضيه ام نمي بيند كه نمي لغزد كه نمي گريد

- مهر انگيز بيا بشين اينا خوراك خودمن خواهري بيا بشين اينا رو بسپار به من اينا زبون چاخان مي خوان كه تو نداري خواهري

او هم مي داند مي داند كه مهرانگيز گداي خوبي نيست ولي نمي توانم نمي توانم مرضيه ام را وسط منجلاب التماس و حقارت ، تنهاي ميدان كنم دوباره منتظر چراغ قرمز مي شوم بايد خرج اين يك هفته را در بياورم بايد خرج خودم و مرضيه ام را در بياورم كه در خانه شريفي را نزنم كه دست به سمت اين گرگ بره نما دراز نكنم ولي مرضيه دست بردار نيست با همان لحن خنده دار و كولي وار زننده اش

- ميگم دستتو وا كن فالت بگيرم

دستانم را به زور با آن دستان حنا گرفته باز مي كند دستانش را خودش حنا زد كنار مهرانه بدبختتر از خودش

- ميگم واي اين دستا دارن ميگن طالعت باز و گشاده است يه مرد سوار يه اسب سفيد اوه اون دور دورا داره مياد هي داره نزديك تر ميشه ولي وولك حواست باشه خطري در كمينه خطري كه نوك پيكونش سمت تو و خواهرته ها كنار اون مرد يه سايه مي بينم يه سايه واي واي خاك بر سرم تو به اين ماه چهره اي چرا خون خون مي بينم روي دست سايه كنار مرد حواست باشه دست به چاقو نشيا

دستانم را از دستانش مي كشم و وانمود مي كنم از روي فال دلقك گونه اش نگران نشدم و انگار كه شده ام نگران شده ام از حرفهايي كه مي دانم از حس مرضيه و تمرين و ممارست فراوانش به زبانش لغزيده ولي من احمق ترسيده ام وحشت كرده ام بعد فكر مي كنم كه هنوز بايد لبخند بزنم

و به معناي تمام كلمه حس ششمم را زير تمام خوش بيني هايم پنهان كنم

چراغ قرمز مي شود و مرضيه با همان حال و هواي نقشش بر مي خيزد و به سمت ام وي ام نقره اي مي دود و من هنوز در حرف به حرف فال مرضيه

خون سايه خطر

در دلم صلواتي مي فرستم و خودم را سرزنش مي كنم كه اينقدر احمقانه دلنگران چيزي شده ام كه تخيل محض است بعد به خدا رو به چشمانش شكوه مي كنم كه خدا كافي نيست؟ براي بزرگ شدنم درد به قدر كافي نداشته ام؟!

شب را درون هتل مرزي اصغر مرزبان مي خوابيم !

هه مرزبان مرز بين دارايي و نداري مرز تمام بدبختي هاي من آن طرف سكوت آن طرف خفه شدن آن طرف

روي پتوي پاره آبي ثريا غلت مي زنم مي گفت اصغر تا دوروز ديگر در بازداشتگاه آب خنك مي خورد مي گفت اصغر را مامورين شهرداري گرفته اند و من ذوق كردم ولي نگفتم و حتي نشان هم ندادم كه خوشحالم مرزبان قصه ها داشتم در اين چند ماه در اين چند ماه كه بزرگ شده بودم بد اساسي

مرضيه مي گفت اين خر خرش مي رود مرضيه مي گفت مرضيه مي گفت اگر باشيم و هر از چند گاهي آدمش كه نه خرش باشيم چهار پايش باشيم حيوان دست آموزش باشيم مي شود به نون و نواييرسيد

آي آي مرضيه بيچاره من نبودي كه ببيني اين نون و نوايي كه تو آرزويش را داري يك هزارم آني نيست كه حقش را

پهلو مي چرخانم به چپ خانه ثريا و بچه ها آن طرف بيابان عرضي پشت محله كارتن خواب هاست همانجا كه شهرداري زباله خالي مي كند و بويش مي شود مگس و سوسك و حشره و هزار كوفت و زهر مار ديگر با ده بيست بچه قد و نيم قد و مادراني كه شايد مادر بودند و نبودند آخر هم نفهميدم وسط اين نداري چرا مي شدند ماشين جوجه كشي و هي هي هي بعد آن بچه را هم مي بردند به گل فروختن و شيشه تميز كردن و التماس زاييدن و خرد شدن و هزار كار بدتر و آن بچه و آن بچه

دور نبود همان روزها كه مادر من در نبود پدري كه هشت سالگيم را نديد ترشي مي انداخت

من زير كرسي بودم و مي نوشتم مي نوشتم و حل مي كردم آخ آخ آخ اين انتگرال لعنتي جان مي گرفت ولي حل نمي شد بوي سير و سياه دانه و سبزي هاي معطر به مشامم نشست بوي ترشيهاي مادر هميشه بوي زندگي بود بوي عوض شدن بوي اميد داشتن بوي اينكه علارغم تمام نداشتن هايم مادري دارم كه هنوز سالم است و از همه دنيا بيشتر دوستم دارد

مي ديدمش كه خندان خندان ملاغه پر از هويج و گل كلم و كرفس را درون شيشه مي ريخت و چقدر با عشق چقدر با حوصله بعد خودم را از كرسي مي كندم و مي رفتم كنارش ناخنك مي زدم و هي مادر مي گفت نكن مال مردمه مديون ميشم هي ناخنك مي زدم و مادر غر مي زد و آخر سر هم يك كاسه پر برايم مي ريخت و آن طرف يك نيمروي تر و تازه و نان لواش گرم شده من مي خوردم و مادر نگاه مي كرد نگاه مي كرد و مي خنديد و من و من چقدر خوشحال بودم آن روزها كه مادري دارم كه هنوز سالم است كه هنوز مي خندد و مرا مهرانگيز اخوان را !

بيشتر از دنيا دوست دارد حتي بيشتر از خودش

و آن زمان فكر مي كردم حتي بيشتر از خدا

خدايي كه شبها نيمه شب ها براي رضاي او قامت مي بست و مي شنيدم كه مي گفت خدايا به خداونديت قسم تا تو راضي باشي من هم راضيم و من هيچ وقت نفهميدم معناي ناب اين راضي بودن به قيمت راضي بودن خدا در چيست

همان روزها بود كه مدرسه مي رفتيم و فرار مي كرديم و سحر كه از اهالي محله خودمان بود منتها با دك و پز محشرتر حرف از دوست پسر هايش مي زد و بوسه گرفتنهايش همان روزها بود كه هي مي گفت آرش اين را گفت و آرش آن را جالبيش در اين بود كه يك ماه بعد آن آرش مي شد مجتبي و دو ماه بعد فريبرز و خلاصه تمام پسر هاي شهر را يك بار از زير شناخت به قول مادرش روشن فكرانه مي گذراند

وقتي مادر من مي گفت مقنعه ات را تنگ كن و گه گاه غر مي زد كه چرا بدون چادر مي روي و مي آيي و دختر قشنگي اش به حيايش است به مادر روشن فكر سحر حسادت مي كردم

زمستان گذشت و هر روز و هر شبش من درگير امتحان ها بودم و مادر درگير خستگي و درد و آرتروز گردن و كمر و زانويش

صبح بيست و دوم ارديبهشت ماه بود كه من در حياط را بستم و مثل هميشه سرم را به زير انداختم و نگاه چپ به اين و آن نكردم و راهي مدرسه اي شدم كه از ديروز منتظر ورودش بودم

نه به خاطر درس خواندن كه به خاطر ديدن سحري كه از پارتي ديشبش با آرش و رفقا گفتني ها داشت برايم خوب كه فكر مي كنم درست همان روز بود كه صبحش دور از چشم مادري كه از تمام هشت ساعت ديشب فقط دو ساعت خوابيده بود و در آن حال و احوال تغيير و تحولات من هفت پادشاه را خواب ميديد از داخل وسائل به قول خودش دوره جواني ماتيك كم رنگ پوست پيازي خوش رنگي را گير آوردم و لايه لايه روي لبان بي رمق و رنگ و رو رفته ام ماليدم و بعد با خودم فكر كردم اگر اينطور به خودم برسم از سحر هم خوشگلتر مي شوم كمي موهايم را به مثابه سحر يكوري روي صورتم ريختم و همانطور خوش خوشك راهي شدم

هوا آفتابي بود از آن آفتاب هايي كه پوست گندم گون من را سبزه مي كرد و من اصلا از روال تيره كردنش خوشم نمي آمد و زير لب غر مي زدم كه چرا در ايران چتر زير آفتاب رايج نيست

همان روز بود كه به جاي چك كردن كتاب هايم عطر سحر را چك كردم كه داخل كيفم گذاشته باشم و بدقول نباشم

بله همان روز بود !

دل توي دلم نبود وقتي تمام پياده روي شيبدار كوچه را دويدم و تا نزديك نبش هي با خودم خيالات كردم كه امروز از آن امروز هايي است كه شيرين است و كنار مهد پرستو چيزي در فكرم گفت

چرا امروز ديوار هاي اين مهد از هميشه آبي ترند و خنديدم خنديدم و هي خنديدم

ساعت هنوز هفت نشده بود كه رسيدم و يادم مي آيد صف تشكيل شد و دعا و ورزش صبحگاهي و تمام غر و لند هاي خانم احدي معاون عينك ذره بيني را گوش دادم و سحر نيامد سحر نيامد و رفتيم كلاس و من با خودم گفت اي و درون اين اي ها هر چه فحش و ناسزا در چنته داشتم بارش كردم و يادم بود كه جلوي رويش هم بگويم كه غيبت نشود ! كه

رفتيم سر كلاس فيزيك استاد خش خشي اسمي بود كه بچه ها به واسطه موهاي تيز و بالا آمده اش روي دبير فيزيك گذاشته بودند و من يادم نمي امد اولين بار خودم اين صفت را با صداي بلند ادا كردم و بچه ها علمش كردند بچه ها مي گفتند من يادم نمي امد !

نيم ساعتي گذشت و سحر با قيافه اي كه تابلو بود تازه روكش خواب را از رويش برداشته اند با صورت پف كرده و رنگ و روي پريده و سرخاب نزده وارد شد و هيچ كس نفهميد سحر امروز بوي بلوليدي نمي دهد و هيچ كس نفهميد امروز سحر آن دستبند نقره اي اسماجش را به دست نكرده

سحر آمد و نشست كنارم با همان لب هاي قلوه اي بي رنگ و رو و متفاوت هر روز با همان لب هايي كه مرتب جلوي آينه با لب هاي خودم مقايسه شان مي كردم و مي گفتم خدا نمي شد كمي مال ما هم بزرگتر مي بود ؟!

خدا تو كه خسيس نبودي !

بعد به خودم نهيب مي زدم كه اگر مادر اين حرفها را مي شنيد سرم را به ديوار ميخكوب مي كرد و قربان صدقه ام مي رفت كه چرا كفر مي گويم و خدا مي داند به كه چه داده و من نمي دانستم و سر از كار خدا در نمي آوردم و با عقل ناقصم نبايد قضاوت كنم و كلا بايد خفه شوم

علي ايحال خدا را شكر كردم كه مادر جن نبود و قدرت روخواني افكارم را نداشت

كيف سحر كه روي صندلي افتاد نگاه فيزيكدان عصبي كلاسمان برگشت سمت سحر و با چشم غره اي ندا داد :

- دير اومدي آلودگي صوتيم راه ميندازي خانم بهمدي ؟ بشين ديگه اينقدر تكون نخور

و من كه نمي دانستم در آن حال و اوضاع و شرايط اين حرف چه معنايي دارد به جاي سحر ميخكوب شده جواب دادم

- خوب آقا نقطه گرانشش جا نيفتاده

نفهميدم چه گفت و نفهميدم كه حرفم بمب انداخته شده خنده را بيشتر به شريان مي اندازد و وسط اين ندانستن و جوگيري خنداندن جمع حاضر حرفم را امتداد دادم :

- آقا ميشه شما جاش بندازين حواس ما رو هم پرت كرد !

اين حرف من و بمب خنده كلاس و سكندري محكم سحر داخل پهلوي من باز هم جا نينداخت كه درون جمله بي غرض من چه نهفته بود كه اينطور ديوانه شدند و تا آخر زنگ خنديدند و حتي بعدش زنگ تفريح همه گفتن :

مهري تو هم بله ؟!

و من كه هاج و واج اين تعجب ها هنوز ذوق زده حضور سحر بودم و حرف و نگفته هايش ديگر به اين فكر نكردم كه اين مساله بيخ پيدا خواهد كرد !

سحر گفت و من شنيدم تا احدي معاون پيدايش شد و نزديك كه آمد فهميدم چه خاكي بر سرم شده

نگاهي به وجناتم انداخت و به هيكل سحر كه اينبار علارغم آتشي كه به پا شده بود سريع ازش گذشت و

دوباره به من بي خبر خيره شده :

- اخوان ؟!

داشتم به خودم غر مي زدم كه نمي شد حرف نزني و زبون به كام بگيري كه اينطوري به تله اين مادر فولاد زره نيفتي كه حرفش تمام غرهايم را يكهو ريخت بيرون و به جايش يك فحش آبدار نثار زبانم كرد !

- از تو بعيد بود جلوي دبير مرد اينطوري حرف بزني و نظم كلاس رو به هم بريزي من داشتم شاخ در مياوردم وقتي شنيدم چنين حرف زشتي به زبون يكي از با اخلاقترين بچه هاي كلاس دوي ب اومده

چشمان گشاد شده ام را بين سحر و احدي معاون چرخاندم و در حاليكه دستمال كاغذي هميشه ميهمان دستانم را مچاله و ريز ريز مي كردم و با عرق دستانم معجون مي ساختم من من كردم :

- خانوم ما كه چيزي نگفتيم به خدا

همان حوالي بود كه مدير صدايش كرد و احدي به همان دو جمله آخر قناعت كرد كه :

- برو از خشاوه عذر خواهي كن من بهشون گفتم اخوان دختر با ملاحظه ايه و اين تو كتم نميره حرف نامناسبي گفته باشه

و من ندانستم سحر با آن خنده تو پر چرا آن سوال را كرد

- خانوم مگه آقاي خشاوه گفتن مهري چي گفته ؟!

و باز هم گيج تر شدم وقتي احدي معاون زير لب خنده اش را قورت داد البته سعي كرد قورت دهد و در حاليكه سوت اتمام زنگ تفريح را براي تاييد برگشت بچه ها به زندان كلاس مي زد گفت

- نه از بچه هاي كلاستون شنيدم چه گلي كاشته !

سحر زير لب غر زد و چند ناسزا از نوع ناسزاهايي كه مخصوص خودش بود نثار دهن لق هاي كلاس كرد

چند بار از سحر پرسيدم كه چه شده و چرا هيچ كس به من نمي گويد چه گلي كاشتم كه خودم خبر ندارم و معناي آن حرف كذايي كه كاش لال شده بودم و نمي گفتم چه بود و بعد سحر حرفهاي خاك بر سري زد كه دلم تا خود خدا رفت و عذر خواست و گفت :

به خود خودت من من اصلا نمي دانستم معناي اين جمله چيست

و خدا هم خنديد !

با همان متانت هميشگي

تمام آن روز با همان جو عجيب گذشت و من و سحر سر تو سر … شانه به شانه دوباره گفتيم و شنيديم از شنيده و گفته هاي ممنوعه و آن حرفهاي خاك بر سري بيخ گرفت و رسيد به آرش و

سحر كه ديد رازدار خوبي پيدا كرده از چيزهايي گفت كه تابحال از زبانش نشنيده بودم و حس كردم هشت شاخ تيز روي سرم در اورده ام و هر لحظه در حال رشد مضاعفند

خوب كه فكر مي كنم درست از همان روز شروع شد يخلا شدن بيش از حد من و سحر بهمدي كه كلا در روابط به قول مادرش روشن فكرانه يد بيضايي داشت و من را هم با تمام يديتش مي برد به ناكجا آباد ممنوعه ها و سر در مي آوردم كه درون تمام نداشته هايم چه ها بوده و ميتوانستم بشنوم و حظ كنم و نشنيدم

هر روز با شوق شنيده هاي عجيبتر ولا ممكن تر و صد البته براي من جذاب پا مي گذاشتم بيرون و روانه مدرسه اي مي شدم كه ثانيه به ثانيه از مدرسه بودنش برايم فاصله مي گرفت و مي شد آتشكده

مي شد شكن در شكن تماميت مهر انگيز اخوان با تمام سابقه درخشان خانواده اش در خدا شناسي و حيا و وقار و متانت

سحر بود و من و ممنوعه ها سحر بود و زنگ هاي كلاسي كه هيچ چيزي را در بر مغزم نمي گذاشت جز اينكه بايد بروم و ببينم و تجربه كنم اين صحراي محشر ممنوعه ها را

و اينكه شنيدن كي بود مانند ديدن !

كنار مادر نشسته بودم و به گردو هاي پوست گرفته شده ناخنك مي زدم و مادر در حاليكه گردو ها را براي فروش بسته بندي ميكرد مي گفت از اينكه امروز سر بازارچه پسر عمو محمد را ديده كه چطور قد كشيده و بزرگ شده و پشت لبش سبز شده و من كتاب بينش را تا ته باز كرده بودم و مثلا مي خواندم و در اصل به حرف به حرف گفته هاي سحر پشت تلفن فكر مي كردم

- واي نديديش چه پسر خوش تيپيه يه تيكه اس به خدا اگر با آرش دوس نبود تورش مي زدم از خداشم باشه من به اين نازي خوشگلي

- - ماشاالله محمد نگو يه تيكه جواهر سر به زير آقا خدا دوست خانواده دار

- آرش و نديدي مرتب با اين و اون مي خنده و كل ميندازه ولي مهدي اصلا رو نميده كه كسي بخواد باهاش حرف بزنه من عاشق همين غرورشم واي مهري دلم لك زده كه يه نگاه كوچيك بهم بندازه اما لامصب محل نميذاره انگار از دماغ فيل افتاده

- - ميگن تو اداره كشاورزي كارمندش كردن يعني از جربزه خودش بوده مادر تو آزمون استخدامي قبول شد از پارتي مارتي استفاده نكرد اصلا خانواده عموي خدا بيامرزت كي رو داشتن كه پارتي داشته باشن اي بابا خدا پارتيه همه بيكساست كسي خدا رو از ما نگيره

- حالا اين مهدي يه دوست جون جوني داره كه داره از آمريكا بر مي گرده و مهدي مي خواد يه دوست دختر صوري براش جور كنيم يعني از آرش خواست يكي رو كه براش مهم نباشه واسه اين چند وقت جور كنيم

- - خدا بهشون ببخشه اين پسر و خوشا به حال كسي كه قراره زنش شه !

و من نمي فهميدم كه درون تمام حرفهايي كه مي شنيدم و نمي شنيدم مقدمات خواستگاري زن عمو صديقه است!

زن عمو صديقه اي كه از تمام سيصد و شصت و پنج روز سال يك روز هم به خانه ما نيامده بود و از تمام بند خويشاوندي فقط خويشش را شناخته بود كلا خانواده پدريم از بعد فوت پدر خدا بيامرزم انگار جفت خودشان را از ناف ما قطع كردند و مادرم مي گفت: هر كسي بدبختياي خودشو داره و نبايد به قضاوت نشست و همينكه سلام و عليكي هست خدا رو شكر و بيشتر از اين توقعي نيست

ولي ميديدم و مي شنيدم گريه هاي نيمه شبيش را با خداي بالاي سرش كه از همه كس برايش محرم تر بود

حتي از من حتي

مي گفت كه خدايا ازشون دلخورم اما تو به دل من راه نيا و سر به سرشون نزار مي گفت كه

- خدايا بعد مرگ اكبرم چه تهمتا كه بهم نزدن چه نيشترا كه به قلب ناسالمم فرو نكردن خدا فقط مي گم كه گفته باشم مي گم كه گوله قطور عقده نشه تو دلم و بخوره روح و جسممو مي گم چون گوشي رو زمين پيدا نميشه كه بگم خدا تو بشنو ولي انگار كه نشنيدي

و دست آخر هم سوال مي كرد

- خوب خدا ؟

همان زن عمو صديقه از همان تير و طايفه مرا مي خواست و من بعد ها فهميدم درست روزي كه قرار بود من مهر انگيز اخوان آماده يك ديدار صوري شوم ديدار صوري با مهدي پرتوي كسي كه به گفته سحر نه اخلاق داشت نه زبان كسي با تمام معيار هاي ظاهري كسي ميان تمام كساني كه من نميشناختم ديدار صوري كه از تمام عبارتش تنها ديدارش را باور داشتم و با همان جزء اولش شيرين مي شدم و هي ذوق مي كردم و الكي مثل ديوانه ها با خودم مي خنديدم و انگار نه انگار كه پسر عمو محمدي وجود دارد كه از قضا مادرش نديده خواستارم شده

همان روزها بود كه ديگر زيادي آن رژ لب پوست پيازي را به لبانم مي كشيدم و روانه مدرسه مي شدم ساعت خانم مهرپويا بود گويا كه نزديك آمد و همانطور كه دستانش را پشت كمرش قفل مي كرد نگاه چپ چپي انداخت و با نيش و كنايه و لحن بانمكي گفت

- اخوان اين روزا خيلي تغيير كردي !

انگار همه ديدند كه من تمام لبان باريك و نداشته ام را با تمام سربهاي پوست پيازي خوردم و له كردم كه خنديدند و مهرپويا با همان قيافه ظريفش حرفش را تصحيح كرد

- لباتو نمي گم روحيتو مي گم!

و من سرخ و سفيد و زرد شدم و يه كلام رنگين كمان رنگ ها از صورتم بابت اين سرب خوردن گذشت

مهرپويا در حالي كه مي رفت به سمت ميز مستطيل شكل مشكي بالاي سكو ادامه داد

- خوبه كه بعد مدت ها شاد مي بينمت خوشحالم از اين بابت

همان لحظه برقي طوفاني در دلم بابت اين مهرورزي معلم هندسه از دل و قلب و تماميت احساسم گذشت همان روز ها بود كه داخل تقديرم نوشتم

پاك كردن مهرپويا هرگز و خدا امضاء كرد

سحر من را برد آرايشگاه تا دستي به ابروهايم بكشد و نوايي به صورتم بدهد كه رفته بودم و ننشسته روي صندلي از قهر و دعوايي كه بعدش بايد متحمل مي شدم ترسيدم و وسط داد و بيداد هاي سحر برگشته بودم كه به خاطر يك ديدار صوري نمي خواهم تمام خردادم را خراب كنم و امتحانها را يكي پس ازديگري فاتحه بخوانم سحر هم آخرش قانع شد كه نه ارزشش را ندارد

ولي گفت و خط و نشان كشيد كه بايد دم رفتن خوب بزك كني و سرخاب سفيداب بزني كه مبادا آنجا يكي يك جايي از امل بودنم بدش بيايد و من گفتم : چشم باشه

و در دلم گفتم اينقدر ذوق زده ام كه خدايي سرخاب مي افتد روي گونه ام و تو خبر نداري و نمي گذارم حتي خدا هم بفهمد بنده ضعيفش تنها به واسطه يك ديدار صوري اينطور به هم ريخته و سر از پا نمي شناسد تمام روز هايي كه سحر به قول خودش من چشم و گوش بسته را آماده اين ديدار صوري مي كرد مادر من را آماده خواستگاري مي كرد كه حتي به خ اولش هم فكر نكرده بودم و آن زمان حتي نمي دانستم مادر چه مي گويد چه برسد به فكر و سرخ و سفيد شدن

هر چه بود اين ديدار صوري بود

ديداري كه مي دانستم ته تهش خداحافظيست و هر كه رود خانه خود ولي

واي من چقدر احمق بودم كه يك هفته از شدت استرس شبها هشت بار در ميان راهي دستشويي مي شدم و

مدر بودن استرس تا ته عبارتش برايم معنا مي شد!

و بالاخره رسيد آن روز كذايي روزي كه درون تقويمم اسمش را گذاشتم

روز سيـــــــــــــاه

سحر آمد و دست من را گرفت و تا خود خانه اشان غر زدم كه : اگر مادرم بفهمد كه از مدرسه جين شدم پوست به سرم نمي گذارد و چنين و چنان مي كند و سحر اگر اين بشود بدبختم

ولي گوش سحر از در و دروازه نشات گرفته بود و گفت كه

- فداي سرم

دندان شكن ترين و در عين حال راحتترين جواب ممكن اين جواب دادنها مخصوص سحر بود سحري كه در قاعده زندگي آزادانه با مادرش آزادانه ها را داشت تجربه مي كرد اشتباه مي كرد و كسي هم نبود كه بگويد اينجا اشتباه است پاكش كن كه اگر هم بود پاك كني نبود جز برگشتن كه سحر در اين زندگي راه برگشتي نداشت

چون مادرش انتخاب شده بود !

و چقدر برخي اوقات مادر حرفهاي طلاگونه اي به گوشهايم آويزان مي كرد

مادر كه بد باشد زعفران يك روزه ، مي شود خشخاش صدساله

بله رسيد روزي كه نبايد رسيد روز سياه زندگي من رسيد آن روز كه من تمام شب را به واسطه افكار و هيجانات تصور فردا نخوابيدم و هي غلت زدم غلت زدم و گفتم

فردا اگر نشود فردا اگر خواب بمانم فردا اگر مريض شوم فردا اگر مادر يكهو فيلش هواي هندوستان كند و من را در خانه كنج دل خودش نگه دارد آي فردا

بيايي و نروي تا بروم و بيينم اين دنياي دخترانه ممنوعه سايرين چگونه است كه من از سر و تهش هيچ نمي دانم

نمي دانم چرا هنوز باور نداشتم من هم دخترانه هايي دارم كه ازشان لذت ببرم كه ممنوعه نيست كه حلال اندر حلال است و اصلا اعتماد به نفسم صفر بود ولي ذوقم آنقدري بود كه اين اعتماد به نفس صفر درونش به حساب نيايد و رنگ ببازد

اذان شد و قامت بستم و وقتي چشمان مادر باز شد گشاد شد و يك وري لبخند زد و از گوشه چشم در كنار السلام علينا و علي عباد الله الصالحينم ديدم كه خنده اش را بارزتر كرد و همانطور كه دستش زير سرش بود نگاههاي مادرانه اش به دلم نشست و بال بال زدن هاي دلم ثانيه اي آرام گرفت و كمي گرم شدم

نماز را تمام كردم و يكراست راهي آشپزخانه اي شدم كه هفته اي يك بار بيشتر براي كار داخلش نمي رفتم و تمام كارها گردن مادري بود كه الان درد داشت و درد

و من چه ساده از كنار دردهايش به لذت مي رسيدم

اما امروز روز ديگري بود و بد هوس كار كردن به سرم زده بود داخل كتري آب ريختم و گاز را روشن كردم هي الكي خنديدم و تمام اتمسفر ريه هايم را مرتب فوت كردم بيرون كه شايد سينه ام از اين همه استرس خالي شود ولي انگار نشد نشد كه چند بار تمام استكان هاي برق افتاده را دوباره دستمال كشيدم نشد كه كابينتهاي قهوه اي روشن آشپزخانه را يك ساعت تمام سابيدم نشد كه چند بار سينك ظرفشويي را شستم نشد

دستانم يخ بود در اين روز بهاري گرم و تنم يختر و يكي نبود كه بگويد

احمق ساده لوح براي چه اينقدر بي تابي براي يك لحظه گذرا و براي بازي كردن جلوي مردي كه نمي داني كيست و چه كاره است و انگار كه قلبم سيلي جانانه اي را نثار عقلانيتم كرد و گفت : ببند بابا !

و من چه خوشبينانه فكر كردم كه قلبم حق دارد زيادي سخت مي گيرد عقل خودخواه من

چايي را دم كردم و دو فنجان دسته قرمز و تنه سفيد از داخل سرويس جهازي مادر برداشتم و يك چايي براي او و يك چايي براي خودم مادر با همان قد كوتاه و لنگ لنگان

با همان دامن گل آبي و زمينه لاجوردي داخل آشپزخانه شد و نگران نگاهم كرد و گفت

- مهرانگيزم حالت خوبه مادر ؟!

و من چقدر حالم خوب بود آن ثانيه بغلش كردم و هر چه خوشحالي بود در بوسه جانانه به گونه اش خالي كردم و مادر هم فهميد كه دخترك در دانه اش امروز اصلا حالش خوب نيست

كه سر وقت نماز خوانده

كه چايي دم كرده

كه اول صبحي مثل ديوانه ها آشپزخانه تميز را سابيده

كه ابراز محبت خشن از خود بروز داده

و همه اينها براي اثبات بدي حال من براي مادر كافي بود كه او خود مرا بزرگ كرده بود و ميمم را از ه دو چشمم تشخيص مي داد

تمام راه را سايه به سايه سحر دويده بودم و نفس نفس مي زدم و هي غر مي زدم كه:

آرومتر كه از نفس افتادم كه مثانه ام دوباره پر است و سحر بي هيچ حاشيه گفت : خاك بر سر نديد پديدت كنن

و من هم عين خل و چل ها خنديدم

رسيديم به خانه مدرن و دنج سحر با ان ديزاين آبي نفتي و شكلاتي سير كفپوش هاي قهوه اي طرح چوب درب سفيد ميله اي ديوار تمام شيشه اي باغچه هاي مستطيل شكل و چيده شده و مرتب گل هاي قرمز و بنفش ارديبهشت ماهي سالن ربع دايره اي و بيضي شكل آشپزخانه تمام استيل و برق زده مرغ عشق هاي خوش خوان پلكان تمام چوب و يك در ميان قهوه اي لوستر هاي بزرگ و چشم نوازش

و همه اش يكجا

تفاوت خانه ما كجا و اينجا كجاي من را

داد مي زد و من كه ميان اين همه تفاوت حس كردم

چيزي در من در حال خرد شدن است

چيزي مانند غرور و چقدر حس كردم بدبختم وقتي هيچ كدام اينها را ندارم و هميشه فكر مي كردم بايد بگويم خدا را شكر و هنوز هم بايد بگويم

سحر بيخيال و تب گرفته ديدار من بود و حواسش پي اين نبود كه من داغ اين همه تفاوت اين ديدار را فراموش كرده ام و بعد با خودم فكر كردم همان بهتر كه حواسش پرت است وگرنه تا يك هفته بايد خجالت اين همه تعجب را مي كشيدم و بيشتر خرد اين نداشتن ها مي شدم

لباسم را عوض كرد نه يك بار ده بار و عين مدير يك شركت طراحي من را به اين طرف و آن طرف ميچرخاند و من هم غر زدم كه :

- سر عروسيم اينقدر آدم و اذيتت مي كنن ؟

و او هم نه گذاشت و نه برداشت بدون اينكه نگاهم كند گفت :

- اره وقتي بخوان موجود اجق وجقي مثه تو رو درست كنن !

و من اصلا ناراحت نشدم عادت داشتم و

نمي دانستم كه در تماميت زبان سحر حقيقتيست كه هنوز باور ندارم !

آينه به آينه چرخيدم تمام مانتو هاي سحر را پوشيدم و در آوردم تا بالاخره به مانتوي ليمويي برشته شكلش راضي شد و پوفي از سر اجبار كشيد كه

- ولش كن بابا همين خوبه خسته شدم

و اينبار كمي بهم برخورد و غر زدم كه :