رمان تنهاتر از تنها به قلم taraneh.y

ژانر : #اجتماعی

خلاصه :

تنهاتر از تنها داستان زندگی دختری به نام آروشاست که عاشق میشه. عشقی قوی و ریشه‌دار که این روزا نایابه. اما مگه نمیگن عاشق باید بهای سنگینی برای عشقش پرداخت کنه؟

مقدمه:

آن روز که رفتی باران میبارید.صدای شکستن قلبم را نشنیدی که این چنین تنها گذاشتی آغوشم را؟بعد از رفتنت آینه ها همه شکستند.خورشید دیگر طلوع نکرد.اسمان دیگر نبارید...امروز هم مانند تمام روزها در غروب کوچه به انتظارت نشستم که به ناگه بعداز مدتها باران بارید.قطرات باران صورتم را نوازش می کردند...کسی چه میداند؟شاید در این لحظه باز هم عاشقی تنها شد.

شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی..

آوای تو می خواندَم از لایتناهی..

آوای تو می آرَدَم از شوق به پرواز..

شبها که سکوت است و سکوت است و سیاهی..

امواج نوای تو به من می رسَد از دور..

دریایی و من تشنه ی مهر تو چو ماهی..

وین شعله که با هر نفسم می جهد از جان،

خوش میدهد از گرمی این شوق گواهی..

دیدار تو گر صبح ابد هم دهَدَم دست..

من سرخوشم از لذت این چشم به راهی..

ای عشق تو را دارم و دارای جهانم..

همواره تویی.. هرچه تو گویی و تو خواهی..

(فریدون مشیری)

معانی نامها:آروشا(درخشان/نورانی/باهوش).راد(دانا/کامل).رزا(نام لاتین گل رز).ماهدخت(دختر زیباچون ماه).مهراد(بخشنده/بزرگ).سیاوش(دارنده ی اسب سیاه/از شخصیت های شاهنامه/نام پسر کیکاووسپادشاه ایران وپدر کیخسرو پادشاه کیانی)

توی اتاقم داشتم رمان می خوندم که صدای مامانمو خیلی نزدیک شنیدم.سرمو بلند کردم که دیدم مامانم با یه قیافه ی کاملا جهنمی داره قورتم میده.فهمیدم مامان الان بی نهایت بی اعصابه واسه همین از در پاچه خواری وارد شدم:-جانم مامان مهربونم؟(چه صفت تمیزی به کار بردم تو این لحظه باقیافه ی کلافه و عصبانی مامانم)

مامان-مگه نگفتم شب باید بریم خونه ی آقای همایون؟به جای اینکه آماده بشی اومدی نشستی رمان میخونی؟به علاوه چرا هرچی صدات میزنم جواب نمیدی؟

من-جدی؟صدام زدی؟اشتباه میکنی ها من که چیزی نشنیدم..

با گفتن این حرف مامان چشماشو توی حدقه چرخوند و یه چشم غره بهم رفت.

حالا من خودم میدونستم که وقتی رمان میخونم کلا از دنیا جدا میشم ولی به روی مبارکم نمی آوردم.دوباره صدای مامان منو از عالم هپروت پرت کرد بیرون:

مامان-پاشو واسه ی شب یه سروسامونی به خودت بده.یالا آروشا!

من-باشه مامانم.باشه.

مامانم رفت و من یه نفس راحت کشیدم.آروشا یزدانی ام.بیست سالمه و اگه خدابخواد در آینده ای نه چندان دور میشم مهندس.البته پزشکی رو بی نهایت دوست داشتم ولی وقتی خون میبینم شبیه مُرده ها میشم.درنتیجه وقتی فهمیدم دلِ این چیزا رو ندارم تصمیم گرفتم بزنم توی کار مهندسی و بشم خانوم مهندس.

شب خونه ی آقای همایون دعوتیم.اونم به مناسبت ورود گُل پسر ودختر نچسبشون به ایران.خونواده ی ما وخونواده ی آقای همایون بسیار باهم صمیمی ان.طوریکه من به آقای همایون میگم عمو و به خانومش میگم خاله.ولی نمیدونم چرا آبم با دخترشون "رزا"توی یک جوی نمیره. البته دل به دل راه داره و اونم به خون اینجانب تشنه ست.

خب دیگه فکر و خیال بسه.بریم دنبال کارای مهمونیِ ِ امشب که دوباره مامانم گیرنده.بالاخره بعد از کلی دودلی و تردید یک کت و شلوار آبی انتخاب کردم.یه دور همی ِ ساده ست دیگه.عروسی که نیست.والا!دوباره جیغ جیغ های مامانم بلند شد که فهمیدم باید سیم ثانیه حاضر شم وگرنه خونم حلاله..مانتومو پوشیدم و ایستادم جلوی آینه تا شالمو ببندم.حواسم رفت به صورتم:چهره ی خوبی دارم. اما شاید بشه گفت فقط چشمای ابی ام تنها زیبایی صورتم به حساب میان.موهای بلندی دارم. بابام نمی ذاره کوتاهشون کنم و هر وقتم موهامو می بینه کُلی حال می کنه همین جوری الَکی. پدره دیگه دلش خوشه.همین طور که با شالم ور می رفتم با خدا اتمام حُجت می کردم:خدایا!یه کاری کُن این دختره(رزا) یه امشبو به پروپام نپیچه.وگرنه ناقصش می کنم ها.. دیگه خود دانی. باز صدای مامانم ذهنم رو خط خطی کرد.

مامان-آروشا!دخترم مُردی؟بیا پایین دیگه.

آرایش رو بی خیال شدم و رفتم پایین.بابام رو دیدم که کنار مامان ایستاده..اوه چه تیپی هم زده..

من-اوه! چه تیپی زده بابای من.دخترهای محل دزدن ها. گفته باشم.

بابام خندید و اومد طرفم. بغلم کرد و پیشونیمو بوسید.

بابا-قربونت برم دخترم.

مامانم که به اعتقادِ من بسیار حسودیش شده بود گفت:سالار! باز تو با این دخترت وقت گیر آوردی؟دیر شد.

از خونه خارج شدیم و سوار ماشین بابا شدیم و راه افتادیم. دوباره رفتم تو فکر: عمو ایرج یا همون آقای همایون شریک بابامم بود و حسابی با هم پول پارو می کردن.هم وضع ما و هم وضع عمو ایرجشون توپ بود.

دخترشون رزا23 سالشه وحسابداری می خونه. پسرشون هم که اسمش راده 25سالشه و پزشکی می خونه. قبلا رزا رو دیدم اما پسرشون رو تا حالا ندیدم.یعنی چه شکلیه؟ بی ریخته؟

-رسیدیم..

صدای بابا باعث شد دست از گمونه زنی بردارم و بپرم پایین. خب دیگه آروشا خانومانه رفتار کن که رسیدیم.زنگو زدیم و در باز شد.وارد حیاط که چه عرض کنم باغِ عمو ایرجشون شدیم.جالب اینجاست که نقشه ی خونه ی ما و نقشه ی خونه ی عمو ایرجشون یکیه و فقط دکوراسیون خونه ها فرق داره. چون خونه ی ما به سلیقه ی مامان چیده شده و خونه ی عمو ایرجشونم به سلیقه ی خاله مهری. جلوی خونه که رسیدیم عمو ایرج و خاله مهری رو دیدم. پس اون دوتا بی ادب کوشن؟(منظورم راد و رزاست).

-سلام آروشا جان! خوبی خاله؟

صدای خاله مهری بود.باگرمی جوابشو دادم:سلام خاله.خوبم.شما خوبی؟

خاله مهری:قربونت برم.آره خوبم عزیزم.

و بعد هم اغوششو باز کرد و منم رفتم توی بغلش.خدایی مثلِ خاله می مونه واسم.خیلی خانومِ مهربونیه. فقط نمیدونم رزا چرا مثلِ جادوگر شهر اُز میمونه. باعمو هم سلام و احوالپُرسی کردم و همگی رفتیم داخل.اوهوک!این دختر فیسیِ که داره میاد سمتمون همون رزاست؟ اره دیگه.خودشه آروشا. مامان بغلش کرد و بعد هم رزا خودشو چپوند تو بغل بابام.او مای گاد!چقدر پررو و صمیمی.بعد از اینکه از بابا جدا شد اومد و روبروی من ایستاد.هیچ کدوممون نگاه دوستانه ای به هم نداشتیم.خاله مهری فهمید و اومد سمتم.

خاله مهری-آروشا جان! نشناختی خاله؟ رزاست دیگه.

من_بله خاله جون.شناختم.

به سمت رزا برگشتم و گفتم:با وجود اینکه دماغت رو عمل کردی و گونه هم کاشتی اما هنوز قابلِ شناسایی هستی ها.

رزا-سلامت کو آروشای نه چندان عزیز؟

من_خیلی بی تجربه بودن..

رزا با تعجب گفت: کیا بی تجربه بودن؟

داشتم از خنده منفجر می شدم اما با ضرب و زور خودمو کنترل کردم که نخندم.خیلی خونسرد گفتم:همون پزشکای زیبایی که این بلا رو سر قیافت آوردن.. می خواستم برم داخلِ پذیرایی که محکم برخورد کردم به یه چیزِ سفت..سفت بود ها..احساس کردم مخم تاب برداشت.سرمو بلند کردم که دیدم بعله.خوردم به یه هرکول.سرمو با دستم گرفتم.این کیه دیگه؟

-توی راه رفتن دقت کن.

توی صورتش نگاه کردم.می خواستم بگم توصیه هاتو واسه ی خودت نگه دار اما نمی دونم چی شد که حرف تو دهنم ماسید.از من گذشت و به استقبال بابا و مامان رفت.

توی حال خودم بودم که با حرف مامان چشمام تا آخرین حدّ ممکن باز شد.

مامان:خوبی راد؟

برگشتم سمت مامان.یعنی راد اینه؟..خاله هدایتمون کرد به سمت پذیرایی.کنار مامان و خاله نشستم.رزا هم سرش توی گوشیش بود.یعنی آدم،چقدر می تونه عُقده ای باشه؟..مامان و خاله در مورد همه چیز حرف میزدند و اصلا هم به من توجه نداشتند..حوصله ام، خفن سر رفته بود..به روبرو نگاه کردم که دیدم بابا،عمو و راد میزِ گِرد تشکیل داده بودن.به راد نگاه کردم.هر از چند گاهی برای اعلامِ وجود سرشو به نشونه ی تایید تکون میداد اما زیاد حرف نمیزد.توی صورتش دقیق شدم. بسیار خوش چهره است. چشمان سبز رنگش عجیب گیرایی داشت. خوش هیکل بود و قد بلند. نمیدونم چه سِرّی هم بود که همیشه اخم داشت.البته با اخمش بسیار جذّاب میشد ها.خاک تو سرت آروشا!این چه حرفیه؟خب حقیقته دیگه.مرگ و حقیقته.چشم مامان و بابات روشن.عجب دختر با حیایی دارن.خفه بمیر بابا.همین طوری داشتم به راد نگاه می کردم که یهو برگشت و مچِ نگاهمو گرفت.سریع نگاهمو دزدیدم.ای بمیری آروشا با این هیز بازیات.این ماهدختِ بلا گرفته میگفت نگات سنگینه ها. من گوش نمی دادم.حالا هم که دیگه آبرو نموند واسم..دیدی؟ دیدی بی آبرو شدم؟ دیدی بی عفّت شدم؟ حالا با این لکه ی ننگ سرمو چه جوری بلند کنم؟صدای خاله باعث شد دست از خود درگیری بردارم.

خاله مهری:درسها که خوب پیش میره آروشا جان؟

من:بله.دیگه چیزی به شروع امتحانا نمونده..

با این حرفم، رزا سرشو بلند کرد و با یه حالت چندشی نگام کرد.برّاق شدم توی صورتشو سرمو تکون دادم.یعنی چیه؟طلب داری؟

خاله مهری:خاله شوهر چی؟ایشالا کی بیایم عروسیت؟

دیدم همه ساکت شدن و منتظر بله گفتنِ من هستن.

یه کم صدامو صاف کردم و گفتم:هنوز که زوده خاله جون.

با این حرفم رزا سرشو بلند کرد و بایه حالت چندش نگام کرد.توی صورتش نگاه کردم و سرمو تکون دادم.یعنی چه مرگته؟

خاله:وا عزیزم یعنی چی که زوده؟دیگه ماشالا خانومی شدی واسه ی خودت.

حالا این خاله چه گیری داده به من.خاله جون شما اول دختر خودتو از ترشیدگی خارج کن.بعد به فکرِ داماد دار کردنِ مامان من باش.والا!صدای بابا باعث شد خاله دیگه ادامه نده.

بابا:اوضاع خوب پیش میره راد؟روزگار بر وفق مراد هست؟

خوب گوشامو تیز کردم تا یه چیزی دستگیرم بشه.نمی دونم چرا ولی میخواستم در موردش بدونم.

راد:بد نیست عمو جان.میگذرونیم.

مامان:راد عزیزم! تو نمیخوای واسه ی مامانت عروس بیاری؟

جان؟ چی شنیدم؟ راد عزیزم؟ این جوری گفت مامانم دیگه؟یعنی چی؟ من دوست ندارم مامانم قربون صدقه ی راد بره..مامانِ خودمه..تو رو خدا به من نگید لوس.ازتون خواهش می کنم.

راد:راستش خاله جان تا حالا کسی رو ندیدم که نظرمو جلب کنه..

اوه چقدر پُر رو!حالا مامانم فقط یه تعارف زد ها.

بابا:درسا چی عموجان؟

راد:اگه خدا بخواد هدفم تخصصه عموجان.

اصلا نمیخوره.تو و تخصص؟ به قول عادل فردوسی پور اجازه بده من قانع نشم.شما یه درصد هم فکر نکنین که حسودیم شده ها.

تا شام مامان و بابا از راد می پرسیدن و اونم بسیار متین جواب می داد.منم که اون وسط سراپا گوش بودم.چیزای خاصی دستگیرم نشد فقط اینو فهمیدم که هنوز نمیدونه بمونه ایران یا برگرده آمریکا.سرِ میز شام روبروی راد نشسته بودم.هی زیر چشمی بهش نگاه می کردم.غذام که کوفتم شد.اصلا نفهمیدم چی خوردم.یه جورایی معذب بودم.نمی دونم چرا ولی در حضورش نمی تونستم همون آروشای همیشگی باشم.بعد از این که شام رو خوردیم عمو ایرج پیشنهاد داد تا بریم رامسر و یه چند روزی رو توی ویلای عموشون بمونیم.من که اصلا رویِ دیدن این رزا رو نداشتم واسه ی همین ترجیح میدادم که نریم.ولی بدبختانه مامان و بابا قبول کردن.اون لحظه فقط می خواستم سرمو بکوبم به دیوار..قرار شد پس فردا راه بیفتیم.خاله مهری موقعِ خداحافظی گفت زنگ میزنه و هماهنگ میکنه..وقتی می خواستم از راد خداحافظی کنم فقط یه "خداحافظِ" خشک و خالی گفت.من موندم اصلا چیزی از ادابِ معاشرت حالیشه؟والا..سوار ماشین شدم و سرمو به صندلی تکیه دادم.خوابم میومد خفن.توجه کردین از رزا چیزی نگفتم؟ اصلا آدم نیست دیگه.واقعا هم به جز سلام و خداحافظی (که اونم به دردِ عمه اش میخورد)چیزی ازش نشنیدم.ذهنم مشغول بود..سعی کردم ذهنمو منحرف کنم تا به راد فکر نکنم.نمیدونم اصلا چرا داشتم بهش فکر میکردم.رفتارش بدجوری به دلم نشسته بود و من دلیلشو نمیدونستم...

همین طور که سرمو به صندلی تکیه داده بودم،از شیشه به بیرون نگاه می کردم و به آهنگی که توی ماشین طنین انداز شده بود گوش می دادم.

دلم میخواست بفهمی که نباشی تلخ و سردم

شاید دیره ولی حالا می فهمم اشتباه کردم

از اون روزی که بهت گفتم به چشمای تو دل دادم نمی دونم چه جوری شد

که از چشم تو افتادم،که از چشم تو افتادم

واست اصلا مهم نیست که چه قدر بی تو آشفتم

از این حسّی که بهت دارم نباید چیزی می گفتم

منو اصلا نمی بینی با اینکه روبروت هستم

دارم پاک میرم از یادت،داری پاک میری از دستم

دارم پاک میرم از یادت،داری پاک میری از دستم

نباید رو میشد دستم،نباید وا میشد مُشتم

با اقرارم به عشقِ تو،خودم رو تو دلت کُشتم

به جرم اینکه میدونی به جرم اینکه بهت گفتم

منو نایده می گیری ازم رو برمی گردونی

ازم رو بر می گردونی،واست اصلا مهم نیست

که چقدر بی تو آشفتم، از این حسّی که بهت دارم

نباید چیزی می گفتم،منو اصلا نمی بینی

با اینکه روبروت هستم

دارم پاک میرم از یادت،داری پاک میری از دستم

دارم پاک میرم از یادت داری پاک میری از دستم

بابام اهنگ های سنتّی رو دوست داشت و اهلِ اهنگ های امروزی نبود ولی چون من این آهنگ ها رو دوست دارم بابا هم مجبوره که گوش کنه.میدونم جنسم خرابه.به روم نیارید.امّا خدایی واسم مفهوم مهم بود.کلا شعری رو گوش میدم که مفهوم داشته باشه.ماهدخت(دوست صمیمیِ من)هم همیشه معترضه.مدام غر میزنه که اینا دیگه چه آهنگهای مسخره ایه که تو گوش میکنی،اینا که بیشتر شبیه دکلمه است تا آهنگ.چون خودش از اون آهنگهایی گوش می کنه که حتما باید باهاشون دست و سوت زد.کلا این بشر چیزی به نام مفهوم نمی شناسه.چشمام رو بستم تا بخوابم.موفق هم شدم و خواب خیلی زود منو تسلیمِ خودش کرد.با صدای زنگ گوشیم چشمام رو باز کردم.اِ روی تختم چی کار میکنم؟تا جایی که یادمه دیشب توی ماشین خوابم برد نه روی تختم..یعنی چه فعل و انفعالاتی صورت گرفته؟آهان!حتما بابای مهربونم منو آورده توی اتاقم..خودم فدات بشم یه تنه.گوشیم دیگه داشت جیغ میزد.اسم ماهدخت روی صفحه بود.دکمه ی اتصالِ تماس رو زدم.

من:چیه؟

ماهدخت:مرگ و چیه.کوفت و چیه.سلام کردن بلد نیستی؟

من:ماهدخت.عزیزم.نفهم.من الان خواب بودم.زنگ زدی که چی بگی؟ها؟

ماهدخت:اِ؟خواب بودی؟خب پس خدا رو شکر.اوّلِ صبحی یه کارِ مثبت انجام دادم.ایشالا خدا هم قبول کنه.سپیده دم وقتی سر از بالین برداشتم،هیچگاه نمی پنداشتم که چنین ثمربخش باشم.هی روزگارِ جوانی!

من:میخوای دلقک بازی هاتو تموم کنی ماهدخت؟

ماهدخت:نه.قصد دارم به استادم نشون بدم که تلاش های بی وقفه اش برای آموزش به من بی نتیجه نبوده .

من:ماهدخت.مامان صدام می کنه.باید یرم.

ماهدخت:برو گورتو گُم کن.من که دیگه کارمو انجام دادم.فقط خواهرم.دمِ رفتن،بدون که دروغ گناهِ کبیره است.والسّلام.

بعد هم شروع کرد به قهقهه زدن.یه کوفتِ زیر لبی گفتم و گوشی رو قطع کردم.دوباره سعی کردم بخوابم امّا دیگه خوابم نبرد.پریدم توی حموم و یه دوش ده دقیقه ای گرفتم و اومدم بیرون.یه تاپ و شلوارِ سفید-مشکی پوشیدم و موهامو هم خیس روی شونه هام رها کردم.رفتم پایین. راهِ آشپزخونه رو در پیش گرفتم و دیدم که بساط صبحانه هنوز پهنه. مامانم هم توی آشپزخونه بود.

من:سلام به اهالی خونه.صبحِ عالی،پُرت..نه ببخشید.متعالی.

بعد هم یه لبخند کج زدم.مامان و لیلی جون جوابمو دادن.نشستم پشتِ میز و گفتم:لیلی جونم.میشه یه چایی منو مهمون کنی؟

لیلی جون:بله عزیزم.الان برات یه فنجون چایِ خوشرنگ میارم دخترم.

من:مرسی.لب دوز و لب سوز باشه ها.

لیلی جون خنده ی آرومی کرد و سرشو تکون داد.خدمتکار خونه مون بود.ولی نه من به چشم خدمتکار بهش نگاه می کردم و نه پدر و مادرم. من معتقد بودم که لیلی جون مادر دومِ منه.یه زن تنها و مهربون بود که با ما زندگی می کرد.از وقتی که چشم باز کردم لیلی جونو دیدم و مهربونی هاشو.خیلی دوسش دارم.با صدای مامانم از فکر اومدم بیرون.

مامان:مگه نگفتم هر وقت از حموم میای بیرون،موهاتو خشک کن؟

تیپِ لاتی برداشتم و گفتم:باز شوما پیچیدی به ما ننه؟

توی صورت مامان همه چیز پیدا شد.چشم غرّه،اخم،گزیدن لب.ولی چون یه کم از اخمش می ترسیدم(فقط یه کم ها)سعی کردم حرفمو توجیه کنم.سرمو انداختم پایین و با صدای مظلومی گفتم:تقصیر من نیست.ماهدختِ ذلیل شده این طوری حرف میزنه.

لیلی جون چایی رو جلوم گذاشت و گفت:بفرما دختر عزیزم.

همه چیز یادم رفت.

من:مرسی لیلی جون.یه دونه ای.

لیلی جون:وظیفم بود عزیزم.

در حالی که چایی رو داغ داغ میخوردم،سرمو تند تند به طرفین تکون دادم . گفتم: نه خیر.لیلی جونِ من لطف کرد و برام چایی ریخت.

با این حرفم لبخند قشنگی زد. لیلی جون هیچ وقت نمی تونست بغض اشو پنهون کنه.الان هم نتونست.می دونستم همیشه آرزو داشته که یه دختر داشته باشه.امّا لیلی جون هرگز ازدواج نکرده بود که بتونه بچه دار بشه..منم بغض کردم.باصدای خش داری گفت:با اجازه من برم به کارام برسم.

فقط سرمو تکون دادم و لیلی جون رفت.نمی دونم چرا این قدر احساساتی بودم.بارها سعی کردم که این اخلاقمو کنار بذارم امّا نشد.پدرم همیشه منو زیر نظر داشت چون معتقد بود این ویژگیِ من باعثِ شکننده بودنم شده.از وقتی که یادم میاد از حیات وحش متنفر بودم.هیچ وقت مستندِ حیات وحش نگاه نمی کردم.یه بار سرِ اینکه توله ی یه شیر مُرد نیم ساعت گریه کردم..صدای مامان توجهمو به خودش جلب کرد.

مامان:آروشا وسایلتو آماده کن.فردا نباید معطل تو بشیم.

سعی کردم طبیعی باشم.

من: مامان؟ مگه من تا حالا شما رو معطلِ خودم کردم؟

مامان: راستشو بخوای آره.حتما سابقه داری که میگم دیگه دخترم.

من:بابا بازم طبق معمول زود رفت؟

مامان:از نظر تو زوده.پدرت همیشه وقت شناس بوده و هست.

من:بر منکرش لعنت.من فقط میگم سهام دار و رییس یه شرکت میتونه استثناهایی توی قانون به وجود بیاره .

مامان:این نظر توئه آروشا.

شونه هامو بالا انداختم.

من:خاله مهری زنگ زد؟

مامان:بله. مثلِ اینکه رزا نمیاد ولی راد مایله که بیاد.فردا صبح میان اینجا،تا از اینجا حرکت کنیم.

فنجونِ چایی رو کوبیدم رو میز و تقریبا با داد گفتم:رزا نمیاد؟

مامان با اخم گفت: نه.

مثل دیوانه ها شروع کردم به دست زدن(البته دور از جونم).همین طور داشتم دست میزدم که با چشم غرّه ی مامان دستام رو هوا موند.حالا چون این مامان میدونه من ازش می ترسم،هی راه به راه سوء استفاده می کنه. صندلی رو کشیدم عقب و بلند شدم.

من:اوم.. چیزه.. میرم بالا ساکمو آماده کنم.

بعد از این حرفم،سریع جیم شدم.در اتاقم رو باز کردم و رفتم تو..شیرجه زدم رو تختم. چهار زانو نشستم و فکر می کردم که چه چیزی نیاز دارم.از وقتی فهمیدم که رزا نمیاد برای این سفر مشتاق تر شدم.

خِرت و پِرتام و ریختم توی یه ساک زرد و خوشگل که کادوی یکی از دوستام بود.با اینکه سالها از اون موقعها میگذره اما هیچوقت فراموشش نکردم.اسم دوستم ارنواز بود.یادش بخیر.باهاش قهر کرده بودم و اونم برای اشتی و صلح این ساک و برام گرفته بود.الان هم هیچ خبری ازش ندارم.ام پی فورم و هم برداشتم.کنار دریا آهنگ گوش کردن حال میده.خب اینم از وسایلم.حالا ببینم بازم مامان بهم گیر میده یا نه..صبح با صدای آلارم گوشیم بلند شدم.صدای تق تق و که از پایین شنیدم،فهمیدم مامان و بابا هم آماده شدن. مثل دیروز یه دوش گرفتم وبعد از اینکه موهام و خوب خشک کردم،یه جین آبی پوشیدم که وحشتناک تنگ بود.. در حالِ انفجار بود ولی خب دوست داشتم دیگه.حرفیه؟مانتوی سفیدِ خوشگلمو پوشیدم.موهامو با کلیپس گنده ام بالای سرم جمع کردم ولی بازم از پایین شالم بیرون زده بودن. برای همین از یه طرف روی شونه ی راستم ریختم شون.برق لبم رو هم زدم و ساکمو برداشتم و رفتم پایین. اِ مامان و بابا هم که اینجا،منتظرن.اصلا همیشه همین بود ها. به محض اینکه میومدم پایین،می دیدم کنار هم واستادن و از اون پایین به درِ اتاق من خیره شدن.با احتیاط از پله ها اومدم پایین.یه لغزش برابر بود با سقوطم.چون کفشام یه ده سانتی پاشنه داشت.البته لازمه اینو بگم که پاشنه های من بی تقصیرن.لیلی جون خیلی پله ها رو می سابه.

من: سلام به زوجِ خوشبخت خونه.

بابا:سلام دخترم.صبحت بخیر.

مامان:سلام عزیزم.صبح بخیر.

یه کم خم شدم و گفتم: بامدادِ پر طراوت شما هم نور افشانی.اومدن یا نه؟

بابا: یه ده دقیقه ی دیگه میان بابا جان.

من: اوهوم. پس من میرم توی حیاط..

رفتم بیرون و روی تاب نشستم.تاب منو عقب و جلو می بُرد.به آسمون نگاه کردم. یه حسّ مبهم داشتم. میگم مبهم،چون چون حتی نمی تونم توصیفش کنم. نمیدونم چقدر گذشته بود که صدای مامان رو شنیدم: آروشا جان.اومدن دخترم.

من: باشه. بریم. پس بابا کو؟

مامان: بابات رفت بیرون.

من:اِ؟ چه زود. پس ساکِ وسایلاتون کجاست؟

مامان:وای آروشا! بابات با خودش بُرده توی ماشین.بریم.معطلن.

با خودم گفتم حالا اگه یه کم اون کوهِ یخ منتظر بمونه، به جایی بر نمیخوره.

دنبال مامان راه افتادم و از خونه خارج شدیم.جلوی در، مامان با خاله مهری، عمو ایرج و کاکل زری شون سلام و احوال پُرسی کرد.یه کم این طرف و اون طرف رو نگاه کردم تا ببینم رزا هست یا نه. خدا رو شکر نبود.خاله مهری و عمو ایرج و بغل کردم و نوبت به راد رسید. با چه ژستی هم منتظره تا بهش سلام کنم. اوه! عجب تیپی هم زده.یه جین آبی پوشیده بود با یه پیرهنِ مردونه ی مشکی که آستیناشو تا آرنجش داده بود بالا.عادتش بود.اوهوک! من از کجا عادت هاشو میدونم؟سه تا دکمه ی بالای پیرهن اشو هم نبسته بود.با کفش های اسپرت مشکی تیپش و تکمیل کرده بود.صورتش و هم برق انداخته بود.موهاشو هم خیلی مردونه داده بود بالا.. عینک آفتابی شو برداشت و به من نگاه کرد.

من: سلام.

با همون اخم همیشگی اش گفت:سلام.

تموم.من رفتم طرف ماشین مون و پریدم بالا..

راه افتادیم. یه کم از راه که گذشت، توی ماشینِ عموشون سرک کشیدم. راد رانندگی می کرد. این راد، مگه تازه از آمریکا نیومده؟ پس با چه جرأتی نشسته پشتِ فرمون؟ اونم توی جاده.معلومه کپسولِ اعتماد به نفسه ها. نمی دونم چرا همش به راد نگاه می کردم. دوست داشتم بهش خیره بشم و حرکاتشو هنگامِ رانندگی نگاه کنم. باید اعتراف کنم همه ی حرکاتشو هنگام رانندگی دوست داشتم. بعد از چند ساعت، به ویلای عموشون رسیدیم. ویلای بسیار زیبایی دارن. تا چشم کار می کنه جلوی ویلاشون بوته های گُلِ رز دیده میشه. به احتمالِ زیاد این بوته های گُل رو خاله مهری کاشته. چون خوب میدونم خاله مهری عاشقِ گُله. درست مثل من. از ماشین پیاده شدم و همراه بقیه رفتم داخل. جلوی یه بوته ی گل سرخ ایستادم و به گلِ خوشگل و بزرگی که روی بوته رو تزیین کرده بود، نگاه کردم. مدام هم لبخند ژکوند تحویل می دادم و با دستم روی گلبرگ هاشو نوازش می کردم. خیلی لطیف بود. این لطافتش، مجبورم کرد که چشمام و روی هم بذارم.

- گل ها رو دوست داری؟

وحشت کردم. یه جیغ خفیف کشیدم و دستمو روی قلبم گذاشتم. با چشمای گِرد شده به اطراف نگاه کردم.همه که رفتن داخل. پس این کی بود؟ سرم و به سمت دیگه برگردوندم که راد رو دیدم.

راد: نمی خواستم بترسونمت.

من: مهم نیست. چیزی گفتی؟

راد: بله. گفتم گل ها رو دوست داری؟

با شوقی کودکانه دستام و بهم کوبیدم و گفتم: آره. من همه ی گلها رو دوست دارم. عاشق گُلم. ازشون انرژی می گیرم. شما چطور؟

راد: البته ولی نه به اندازه ی تو.فکر نمی کنم دیگه این قدر ذوق داشته باشه.

ناخوداگاه خم شدم و اون گل و چیدم. گل و گرفتم طرفش. چشماش گرد شد و یه تای ابروش رفت بالا. مات و مبهوت بهم نگاه می کرد.

من: بگیرش تا بدونی گل ها خیلی لطیف و قشنگن. گل خیلی زیباست. این طور نیست؟

دستش و جلو آورد امّا باز هم مبهوت به من خیره شد.گل و گذاشتم توی دستش و رفتم داخل. وقتی می خواستم برم داخل، برگشتم و به راد نگاه کردم. هنوز به جای خالی من نگاه می کرد و گل هم توی دستش بود. سریع رفتم داخل. در و بستم و بهش تکیه دادم. چرا قلبم رفته روی دور تند؟ دستم و روش گذاشتم و آروم گفتم: آروم بگیر! چته؟ سعی کردم آروم باشم. چشمام و بستم که تصویر گُلی رو که چیدم و دادم به راد، اومد پشت پلکام. نمی دونم چرا، ولی از عمق وجودم لبخند زدم. چشمام و باز کردم. نکنه دیوانه شدم؟ بهتره برم پیشِ مامان تا بدتر نشدم.جلو تر که رفتم دیدم بابا و عمو مثل همیشه از شرکت و درد سراش میگن و مامان و خاله هم.. نه دیگه. اونا رو نمیدونم. مامان و خاله موضوعات مورد بحث شون یکنواخت نیست. کنار مامان نشستم که خاله با لبخند بهم گفت: آروشا جان، خاله میتونی بری و یکی از اتاقای بالا رو واسه ی خودت برداری.

من: ممنون خاله. چشم. پس با اجازه تون من میرم بالا.

خاله: برو عزیز دلم. راحت باش.

ساکم و برداشتم و رفتم بالا.اوه چقدر اتاق! یعنی الان باید همه ی اینا رو بازدید کنم؟درِ یکی از اتاقا رو باز کردم که دیدم چمدون بابا و مامان اونجاست. عجب اتاقی هم انتخاب کردن ها. محشر بود. ست آبی- سفید، بزرگ، شیک. این اتاق رنگ چشمای منه. پس من باید بردارمش.یه نچی گفتم. شونه هام و بالا انداختم و رفتم سراغِ یه اتاق دیگه. در اتاقو که باز کردم، عطر تلخِ راد به مشامم رسید. پس این اتاقِ راده. ست سفید- مشکی. عجب اتاق شیکی! چشمام و بستم و یه نفس عمیق کشیدم. مشامم و پُر کردم از عطر تلخش و یه لبخند غیر ارادیِ دیگه زدم. لبخندم برای چی بود دیگه؟ اگه به خودم بود تا صبحِ فردا همین جا می موندم و تند تند نفس عمیق می کشیدم. ولی خب، نمیشه دیگه . درِ اتاق و بستم و رفتم توی یه اتاق دیگه. اتاقی درست کنارِ اتاق راد. درِ اتاق و باز کردم که ست سبز و سفید اتاق چشمم و گرفت. نا خوداگاه گفتم: سبز مثل چشمای راد. همون اتاق و انتخاب کردم و رفتم داخل. لباسامو عوض کردم و وسایلِ توی ساکمو، منتقل کردم به کمد. ترجیح دادم یه کم بخوابم. چون صبحِ زود هم بیدار شده بودم و بدجوری خوابم میومد. پریدم روی تخت و شروع کردم به شمارش گوسفندای مشهور. یه کم که گذشت، بی هوش شدم. چشمام و که باز کردم، اولین چیزی که دیدم ساعت بود. ساعتِ چهار بعد از ظهر بود. یا خدا! چرا این قدر زیاد خوابیدم؟ صبح زود بیدار شده بودم، کوه که نکنده بودم. صدای امواج دریا رو می شنیدم. بلند شدم. جلوی پنجره ایستادم و بازش کردم. وای خدای من! این عالیه. پنجره ی اتاقم رو به دریا باز می شد. تصمیم گرفتم برم لب دریا.جینِ مشکی و تونیک قرمزم و پوشیدم. موهامو زیر کلاه لبه دارم جمع کردم. حوصله ی شال و روسری و نداشتم. بعد از اینکه خوب به خودم رسیدم، رفتم پایین. خاله و مامان با دیدنم لبخند زدن. خاله گفت: بیدار شدی عزیزم؟ ببخشید که برای ناهار بیدارت نکردیم.دلم نیومد بیدارت کنم. خیلی خسته بودی.

من: نه خاله جون. این چه حرفیه؟ اتفاقاً خوب کاری کردین. ممنونم. به استراحت نیاز داشتم خاله جون.

کنار مامان نشستم.خاله ادامه داد: حالا میخوای غذاتو بیارم عزیزم؟

من: نه خاله مهری. ممنون. می خوام برم یه گشتی این اطراف بزنم.

مامان: آروشا، از اینجا زیاد فاصله نگیر.

به مامان نگاه کردم و گفتم: مگه بچه ام مامانم؟

مامان: این موضوع هیچ ربطی به حرف من نداره.

من:بله میدونم. حق با شماست. بقیه کجان؟

مامان: عمو و بابات خوابن. راد هم رفته بیرون.

من: این بابا و عموی من، یا همش در مورد شرکت و سهام و کارشون صحبت می کنن یا خوابن. اصلا درک نمی کنم. مگه نه؟

مامان چشم غرّه رفت امّا خاله خندید و گفت: آروشا جان، حرف دل منو زدی. خدا رو شکر تو منو می فهمی دخترم.

لبخندی زدم و گفتم: خب دیگه من میرم. شما نمیاین؟

مامان: نه عزیزم. برو.

من: باشه پس فعلا.

خاله: خوب خوش بگذرون دخترم.

دستی تکون دادم و خارج شدم. رفتم لبِ دریا. از پشت ویلای عموشون درست می رسیدی به دریا. چشمم که به آبی دریا افتاد یه لبخند پت و پهن زدم و دویدم طرف موجها.

از وقتی که یادمه عاشق دریا و صدای امواج بودم. یه موج در حال پیشروی به سمت ساحل بود. همین که رسید، خودمو پرت کردم روش و چهار زانو نشستم. یقیناً هر کی منو ببینه، به سلامت عقلم شک می کنه. دستام و روی ماسه ها گذاشتم و فشار دادم. ردّ دستام روی ماسه ها موند. داشتم با دریا حال می کردم که صدای گیتار شنیدم. آره صدای گیتاره... کیه که این قدر حرفه ای میزنه؟ بلند شدم و به سمت صدا حرکت کردم. کنجکاوی بدجوری بهم فشار آورده بود. قدم هام و بلندتر برمیداشتم تا زودتر برسم و نوازنده رو ببینم. وقتی رسیدم، آب توی سرم منجمد شد.اون فرد، راد بود که روبروی دریا نشسته بود و گیتار میزد. باز نمیدونم چی شد که با دیدنش، قلبم رفت رو دور تند. این چه حالتیه که تا حالا تجربه اش نکردم؟ من که قبلا این طوری نمی شدم. حواسمو دادم به راد. چه قدر قشنگ میزنه!! چه ماهرانه انگشتاشو روی سیم های گیتار حرکت میده!!! منتظر بودم بخونه اما نخوند.. جلوتر رفتم. دقیقا روبروش ایستادم. سرش و بلند کرد و نگاهم کرد.. زیر نگاهش قلبم داشت از حرکت می ایستاد.. خدایا! چرا این طوری میشم؟ درونم بد جوری متلاطم بود. نمی دونستم چه مرگمه فقط می دونستم دیگه اون آروشای قبلی نیستم. یه چیزی از وجودم کم شده.. نمی دونم شاید هم اضافه شده. سعی کردم راد متوجه حالم نشه. لبخند زدم و گفتم: میشه بشینم؟ نگاشو ازم گرفت و به گیتارش نگاه کرد. سرشو به نشونه ی مثبت تکون داد. چقدر مغروره این بشر! خب بگو بله. بفرمایید بشینید..

من: عالی میزنی.

سرش و بلند کرد و به من نگاه کرد.مو شکافانه نگاهم کرد.

من: اوم. خب راستش داشتم گوش میکردم..

راد: نواختن گیتار آرومم می کنه!

من: میشه اهنگ عشق من و بزنی؟ و البته بخونی..

بهم نگاه کرد.. التماس و ریختم تو چشمام و نگاهش کردم... تا حالا روی هر کی امتحان کردم جواب داده! ولی این بشر و دیگه نمی دونم.. بعیدم نیست بگه بیخود!!! دیدم بدون هیچ حرکتی زل زده تو چشمام.

لب باز کردم: آخه من گیتار و خیلی دوست دارم...

گیتارش و آماده کرد و شروع کرد به نواختن. از این که داشت اهنگی رو که ازش خواسته بودم، میزد هم خوشحال بودم هم متعجب.. کمی بعد صدای گرمش بلند شد و قلبم داغ شد. داغِ داغ...

نگو تموم شد هرچی بوده.. داری میری از پیشم..

من هنوزم از نبودن تو دیوونه میشم..

هنوزم با دیدنت دلم تو سینه میزنه، هنوزم اسم قشنگت تموم دنیای منه..

تو قلبِ من جز عشق تو هیچی دیگه جا نداره.. نگو بهم میخوای بری

نگو که حرف آخره.. بی تو می میرم به خدا.. بی تو می میرم من

ذره ذره ی وجودم بی تو هر لحظه ازم تو رو میخواد.. هرچی فریاد میزنم

اسمِ تو رو، از تو جوابی نمیاد.. بذار چشماتو ببینم.. بذار آروم بگیرم..

بذار عاشقِ تو باشم.. به پای عشقم بمیرم..دلم گرفت از این که

می بینم چه بی تو بی کسم..از این که احساس می کنم دیگه

به تو نمی رسم.. چشمای بی طاقت من به جز تو چیزی ندارن..

با دیدنت بی اختیار قدّ یه دنیا میبارن..تو قلب من جز عشق تو

هیچی دیگه جا نداره.. نگو بهم میخوای بری.. نگو که حرف آخره

بی تو می میرم به خدا بی تو می میرم من.. ذره ذره ی وجودم

بی تو هر لحظه ازم تو رو میخواد.. هرچی فریاد میزنم اسم تو رو

از تو جوابی نمیاد.. بذار چشماتو ببینم.. بذار آروم بگیرم.. بذار

عاشقِ تو باشم به پای عشقم بمیرم.. بذار عاشق تو باشم

به پای عشقم بمیرم.. بذار عاشق تو باشم، به پای عشقم بمیرم...

چقدر خوشحال بودم.. دلیل این خوشحالی رو نمی دونستم و خوشحال بودم.. لبخندم محو نمی شد.. قلبم دیوانه وار به دیواره ی سینه ام می کوفت.. اون قدر محکم میزد که امکان داشت هر آن بایسته.. خدای من چه بلایی داره سرم میاد؟ چرا وقتی داشت می خوند چشمام از دیدنش سیر نمی شد؟ چرا صداش در نظرم گرم ترین صدای دنیاست؟ سرم و بردم بالا و تو چشماش نگاه کردم تا ازش تشکر کنم.. امّا همین که نگاهم توی نگاهش قفل شد زبونم بند اومد.. قادر به گفتن کلمه ای نبودم.. راد هم بدون هیچ حرفی نگاشو توی چشمام می چرخوند.. تاب نگاه کردن تو چشماشو نداشتم.. قلبم هم که داشت توی سینه ام می رقصید...نگاهمو دزدیدم و به دستاش که روی گیتار بود نگاه کردم.. ناخود اگاه دلم خواست دستای محکمش و بگیرم.. چرا؟ چرا دستاشو می خواستم؟ مدتی بود که پاسخ این "چرا" ها دغدغه ام شده بود.. سنگینی نگاهشو احساس می کردم...سرم و اوردم بالا که دیدم هم چنان داره بهم نگاه می کنه... میخواستم حرفی بزنم امّا درست همون لحظه بادی شدید وزید.. تا اومدم به خودم بجنبم کلاه از سرم کنده شد و موهام تو هوا پخش شد.. چشمم به راد افتاد که خیره به موهام بود و حرفی نمیزد.. بدون هیچ حرکتی فقط نگاه می کرد.. یهو از جاش بلند شد و تقریباً داد زد: قصدت از این کارا چیه؟ هان؟... با چشمای گرد شده بهش نگاه کردم..دستش و گذاشت پشت گردنش و پشت به من ایستاد.. پوف بلندی کشید و گیتارش و برداشت و به سرعت از من دور شد...

من: وا!! مگه من چی کار کردم؟ خود در گیری داره؟

شونه هامو بالا انداختم: بی خیالش.. دوباره صداش توی گوشم طنین انداز شد.. ناخود اگاه لب باز کردم: می دونستی خیلی قشنگ میخونی؟ من که دیوونه ی صدات شدم.. و بعدش دوباره یه لبخند غیر ارادیِ دیگه.. این چه حسّیه؟ چیه که ای قدر شیرینه؟ تو میدونی راد؟ خدایا خودت آخر و عاقبتم و بخیر کن! تصمیم گرفتم برگردم ویلا.. امّا یه فکری به ذهنم خطور کرد.. برم جنگل؟ دیوانه شدی آروشا؟ تنهایی؟ یه کوچولو می مونم فقط.. بر می گردم.. قول میدم.. راهم و کج کردم و به سمت جنگل قدم برداشتم.. به ساعت مُچیم نگاهی انداختم.. خوبه ساعت شیش و نیمه. میرم و زودی میام.. هنوز وقت هست... یه کم راه رفتم تا به جنگل رسیدم.. داخل جنگل که پا گذاشتم بزرگیش، وحشتناک توی چشم بود.. از این بزرگی و تنهاییِ من فقط حسِّ ترس متولد میشد.. امّا زیبایی جنگل ترسِ توی وجودم و مغلوب می کرد.. تا چشم کار می کرد، رنگ سبز دیده می شد.. جنگل بدجوری با رنگ سبز به چشم می اومد.. یه کم دوییدم.. جلو تر که رفتم ایستادم و دستام و به هم کوبیدم: وای خدایا! چه خوشگله.. همه جا چشم می گردوندم.. یاد گرفته بودم که از طبیعت انرژی بگیرم.. در حال ذوقیدن بودم که یه خرگوش سفید و خوشگل دیدم.. بلند گفتم: ای جان! تپلِ من! اونجا چی کار می کنی بلا؟ لحنم و بچه گونه کردم و گفتم: میای بَگلِ (بغل) مامانی؟ دوییدم طرفش و خواستم بگیرمش ولی خرگوش هم به طرف دیگه ای دویید.. می دوییدم و بلند بلند می گفتم: وایسا جیگرِ مامان.. اونقدر دوییدم که نفسم بالا نمی اومد.. ایستادم و دستامو روی زانو هام گذاشتم. روی زانو هام خم شدم و نفس عمیق می کشیدم... سرم و بلند کردم و به اطراف نگاه کردم ولی خرگوشه نبود.. پام و با حرص روی زمین کوبیدم و گفتم: حالا می مُردی اگه می موندی تا نازت کنم؟ به اطرافم نگاه کردم.. وای خاک بر سرم. این جا کجاست دیگه؟ وای نه!!! یعنی گم شدم؟ نه پَ تازه پیدا شدی ذلیل مرده... سعی کردم به ترسم غلبه کنم.. نه آروشا نترس! راهم و کج کردم و تلاش کردم از همون راهی که اومدم، برگردم. یه بیست دقیقه ای می شد که داشتم راه می رفتم.. ایستادم و اطرافو از نظر گذروندم.. تا اطرافو دیدم، روی زمین افتادم و با ناله گفتم: وای خدایا! بدتر شد... دیگه امیدی نداشتم.. گم شدم.. به ساعتم نگاه کردم.7/5 بود. هوا تاریک شده بود.. با دستام صورتم و پوشوندم. نفس عمیق می کشیدم تا اشکام پایین نریزه.. صدای رعد و برق شنیدم. به آسمون نگاه کردم.. بارون شروع به باریدن کرد.. وای نه! فقط بارون و کم داشتم.. سرمو بین دستام گرفتم و به اشکام اجازه ی جولان دادم.. کاش گوشیمو بر میداشتم.. هر چند که فکر نکنم آنتن میداد.. بارون سیل وار می بارید.. زیر یه درخت نشستم و زانو هامو بغل گرفتم... مثل دیوانه ها فقط به روبرو خیره شده بودم.. مغزم انگار قصد همکاری باهامو نداشت... نمی دونستم باید چیکار کنم؟ جیغ بزنم؟ کسی صدامو نمی شنوه.. بلند شم و سعی کنم راه و پیدا کنم؟ فکر کنم این دفعه از همین جا از مرز ایران رد میشم... فقط می تونستم زار بزنم.. خدایا! اینجا تموم نشه! خواهش می کنم... اشکامو از روی گونه هام پاک کردم... باید راهو پیدا کنم. اینجا نمی مونم.. بلند شدم و راه افتادم.. دوباره به ساعتم نگاه کردم.. یه ربع گذشته بود.. نه دیگه نمیشه اینجا موند.. جلو می رفتم..ولی باید با خودم صادق باشم، اصلا نمی دونستم دارم کجا میرم...همین طور که داشتم می رفتم، صدایی شنیدم.. به اطرافم نگاه کردم.. صدا از پشت یه بوته شنیده می شد.. بوته تکون می خورد و به ترس من افزوده میشد... عقب عقب می رفتم.. خیره به بوته بودم و به عقب گام بر می داشتم که توی یه لحظه پام به یه چیزی گیر کرد و به داخل یه گودال فرو رفتم. حتی فرصت نکردم جیغ بزنم.. بعدش هم دیگه چیزی نفهمیدم.. با احساس دردِ وحشتناکی توی ساق پام چشمام و باز کردم.. کم کم همه چیز یادم اومد.. دوباره اشکام لرزیدن و صورتم و خیس کردن.. صورتم از درد جمع شده بود.. پام خیلی درد می کرد.. لبم و گاز گرفتم تا ناله نکنم.. سعی کردم از گودال بیام بیرون.. ولی درد پام امونم و بریده بود...

دستمو گذاشتم بیرون گودال و وزنمو انداختم روی دستام تا بتونم از گودال خارج بشم. پای چپم و نمی تونستم تکون بدم.. به عبارت دیگه ترجیح میدادم اصلا تکونش ندم چون دردش نفس گیر بود. با کلی تلاش و بسم ا... گفتن تونستم خودمو بیرون بکشم.. اشکام تمومی نداشت.. بارون بند اومده بود و همه جای زمین گِلی بود.. تونیکم کاملا گِلی شده بود.. شلوارم که دیگه قابل استفاده نبود.. پای چپمو بی حرکت روی زمین دراز کرده بودم و آروم ماشاژش میدادم.. اشکام بدون اجازه می ریخت و من قدرتی برای مهارشون نداشتم.. اگه الان نمی ریختن، پس کی باید می ریختن؟ چرا نباید می ریختن؟ حداقل اشکام سبکم می کردن.. تصویر راد مدام جلوی چشمم بود.. با چشمای پر از اشکم به آسمون خیره شدم و زمزمه کردم الان داری چی کار می کنی راد؟ بغض داشت گلومو پاره می کرد.. حتی اشکام هم بغضمو از بین نمی برد... یعنی دیگه نمی بینمشون؟ بابام، مامانم، خاله، عمو ایرج و... و راد. دیگه نمی بینمشون؟ حس کردم صدای پا می شنوم.. قلبم در آستانه ی ایستادن بود.. از ترس، دیگه حتی گریه هم نمی کردم... به زور نفس می کشیدم.. با چشمای گرد شده به سایه ی مردی که در تاریکی به من نزدیک می شد خیره شده بودم.. خودمو روی زمین عقب می کشیدم... دیگه هیچ توانی نداشتم.. مغزم دیگه گنجایش نداشت.. صدای آشنایی که منو به اسم می خوند جونمو به تنم برگردوند... صدا خیلی آشنا بود.. خیلی آشنا...دوباره صدام کرد.. با صدایی که نگرانی رو فریاد میزد: آروشا... راد بود.. آره. صدای راده! نمی دونم با چه انرژی و توانی بلند شدم.. با همون پای چلاقم دوییدم طرفش و خودمو توی آغوشش انداختم... دستامو دور کمرش حلقه کردم. سرمو توی سینه اش مخفی کردم.. عطر تلخش عجیب بهم آرامش میداد... چند دقیقه ای بود که در آغوش راد بودم و به هیچ وجه هم حاضر نبودم ازش جدا بشم.. گریه می کردم و به وضوح می لرزیدم که یهو دستاش دور کمرم حلقه شد و منو سفت در آغوش نگه داشت.. با آرامش چشمامو بستم.. همون لحظه بود که همه چیز و فهمیدم.. دلیل لبخند های بی دلیلمو، دلیل ضربان دیوانه کننده ی قلبمو، دلیل آرامشمو... همه رو فهمیدم...از همه ی احساس های ناشناخته ام پرده برداشته شد... همه ی اینارو امنیت آغوشش بهم فهموند... من توی این آغوش امنیت و ارامش داشتم... صدای قلبشو می شنیدم و ذوق می کردم... رازِ قلبمو فهمیدم.. من عاشقشم. اینه رازِ قلبِ بی تابم.. منو از خودش جدا کرد.. با لحن مهربونی گفت: خوبی؟ این حرفش کافی بود تا دوباره چشمه ی اشکم بجوشه... میون گریه گفتم: نه.. پام درد می کنه.. لبخند قشنگی زد.. لبخندی که واسه ی اولین بار دیدمش و فهمیدم چقدر با لبخند خواستنی تر میشه!!!

راد: آروشا، دیگه گریه نکن.. من الان پیشتم..

واسم بس بود. همین یه جمله بس بود تا آروم شم. آرامشی بی نظیر قلبمو نوازش می کرد.. دستمو گرفت و گفت: بشین تا پاتو ببینم.. چقدر لحنش مهربون و گرم بود.. روی زمین نشستم و گفتم: پای چپم.. جلوم زانو زد. همون طور که سرش پایین بود و سعی داشت پامو ببینه، سرشو به نشونه ی فهمیدن تکون داد.. دستش و گذاشت روی ساق پام... گرمی دستش، حسّ خوبی رو بهم منتقل می کرد.. همه ی وجودم، با گرمای وجودش گرم شد.. دستش و روی پام حرکت می داد.. نه! دیگه قلبم تحمل این همه گرما و هیجان و نداشت.. داشت پام و ماساژ می داد.. قلب منم داشت می ایستاد.. خدا خدا می کردم دستش و برداره.. حسّ خوبی بود. اما قلبِ عاشق من تاب نداشت.. من عاشقِ گرمای دستاش بودم امّا با این گرما قلبم هر لحظه بی قرارتر می شد..

دستشو برداشت و سرشو بلند کرد: آروشا! پات ضرب دیده. چیز مهمی نیست. باید زودتر از اینجا بریم. باشه؟

سرمو تکون دادم و گفتم: اوهوم..

راد: می تونی راه بری؟

باورم نمی شد. این راد مغرور بود که این قدر با من گرم و مهربون و دوست داشتنی صحبت می کرد و منو عاشق تر می کرد؟ سرمو به نشونه ی مثبت تکون دادم..کمکم کرد تا بلند شم.. کنارش آهسته و لنگون لنگون قدم برمی داشتم.. صدای قدم هاش توی این سکوت و وحشت فقط آرامش بود و آرامش بود و آرامش.. راد خیلی خاص بود .خیلی خاص.. در تمام لحظاتی که با نگرانی و مهربونی باهام صحبت می کرد و حالم و می پرسید، جدیّت و غرور خودشو هم حفظ می کرد، طوری که من کاملا مطیعش شده بودم.. بماند که چقدر از دیدن نگرانی تو چشماش ذوق مرگ می شدم.. این نشون می داد که حداقل من براش بی اهمیت نیستم.. من عاشق راد بودم و یقیناً داشتم عاشق تر می شدم.. همون طور که کنار راد قدم بر میداشتم به این فکر می کردم که من در کنارش چه بی نهایت قدرتمندم..کنار راد از هیچ کس و هیچ چیز واهمه نداشتم..بعد از یه ربعی که داشتیم راه می رفتیم، نشستم.. دیگه نمی تونستم ادامه بدم. درد پام زیاد شده بود و خستگی توی تنم حکمروا.. پیشونیمو روی دستم تکیه دادم و نفس عمیقی کشیدم.. صدای گرم راد رو شنیدم: آروشا! خسته شدی؟ مسلماً راد تنها کسی بود که اسمم و اینقدر قشنگ صدا میزد..با چشمای پر از اشکم بهش نگاه کردم و گفتم: دیگه نمی تونم بیام.. اشکام سرازیر شدن. ادامه دادم: دیگه حتی یه قدمم نمی تونم بردارم.. دوباره یه لبخند آروم زد که باعث شد من متوجه چال کوچیکی که روی گونه ی چپش افتاد بشم..اومد و جلوم زانو زد. با انگشت اشاره اش نرم و آروم اشکام و پاک کرد..تو چشمام زل زده بود.. با پشت دستش روی گونه ام و نوازش میکرد.. تو چشماش خیره شده بودم.. این چشمای سبز منبع آرامشم بود.. قلبم یه روز با این کارات می ایسته راد...

با صدای گرمی گفت: آروشا! گریه نکن.. چیزی نمونده که از جنگل خارج بشیم.الان هم باید مسیر و ادامه بدیم.

می خواستم بگم چه جوری؟ من که نمی تونم بیام. امّا فرصت نکردم تا لب باز کنم.. راد منو در اغوش کشید و راه افتاد..یه دستش دور کمرم حلقه شده بود و دست دیگه اش زیر پاهام بود و منو محکم در آغوش داشت.. همه ی وجودم از گرمای وجود راد، اتیش گرفته بود.. دستم و بلند کردم و دور گردنش انداختم. با این کارم راد از حرکت ایستاد و چشماشو روی هم گذاشت.. بعد از چند لحظه دوباره به راه افتاد.. متعجّب شده بودم.. امّا هرم نفس های گرم راد که توی صورتم پخش می شد، همه ی چی رو از ذهنم پاک می کرد... مست بوی عطر تلخش بودم.. آغوش راد پُر بود از این عطر تلخ و خوشبو.. سرم و روی شونه ی محکم راد گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم تا عطر تلخش و به عمق وجودم بفرستم.. من حاضر نبودم این آغوشو از دست بدم با وجود اینکه هیچ حقی هم نسبت به این آغوش نداشتم.. خودم و تسلیم گرمای آغوشش کردم و به خواب رفتم..

صبح با صدای قشنگ امواج دریا چشمام و باز کردم.. اِ؟ چرا روی تختم؟ تا جایی که یادمه دیشب با راد توی جنگل بودم.. با یادآوری دیشب، لبخند بزرگی زدم..همه ی سختی های دیشب به تجربه ی آغوش راد می ارزید.. تو جام نیم خیز شدم که دیدم مامانم کنار تختم خوابیده... الهی سقط شی آروشا! ببین چقدر مامانت و آزار میدی.. حتما به خاطر من همه ی دیشب و بیدار مونده.. با دستم روی دستش و نوازش کردم...

از رو تختم اومدم پایین و لنگون لنگون رفتم طرف پنجره که صدای مامان و شنیدم: آروشا! عزیزم بیدار شدی؟ حالت خوبه؟ پات که درد نمی کنه؟

برگشتم و لبخندی تحویل مامان دادم.

من: سلام. صبح بخیر! حالم خوبه.. پامم، درد که می کنه ولی نه زیاد! بابت دیشب هم عذر میخوام..

مامان: نمی دونی دیشب چه حالی داشتیم. خدا راد رو نگه داره که پیدات کرد. پات و هم دیشب راد بست!

به پام نگاه کردم. آره راد پام و بسته بود.. یه دفعه خجالت کشیدم. مامان و بابا، عمو ایرج و خاله مهری من و دیشب توی بغل راد دیدن؟ وای چقدر بد!!! حالا مامان و بابای من ادمایی منطقی هستن.. بارها دیدن که من با سام، پسر عموم، رقصیدم اما نمیدونم چرا الان خجالت کشیدم. البته اینو بگم که سام مثل برادر نداشته ام می مونه. دلش هم پیش دختر خاله ی من، تهمینه گیر کرده... هی جوونی کجایی که یادت بخیر!!!

من: مامان من میرم حموم یه دوش بگیرم! شما هم استراحت کن! معلومه دیشب خوب نخوابیدی.

مامان: صبحانه میخوری آروشا؟

من: نیکی و پرسش؟ بله میخورم! البته بعد از اینکه دوشم و گرفتم...

بدون اینکه منتظر حرف دیگه ای از جانب مامان باشم، چپیدم توی حموم... وان و پُر از اب کردم و پریدم توش.. با اب داغ پام و ماساژ میدادم.. اینم یه یادگاری از این سفر..هه!! یه ساعتی می شد که توی حموم بودم.. چون هر اتاق حموم و دستشویی جداگانه داشت منم راحت بودم... همین طوری توی حموم داشتم واسه خودم مسخره بازی در می اوردم که از پشت در صدای مامان و شنیدم..

مامان: آروشا! یه ساعته اون تویی. داری چی کار می کنی؟ ضعف نکردی؟ بیا بیرون. واست صبحانه آوردم.

من: باشه مامانم! اومدم..

سریع رفتم زیر دوش و حوله ام و دور خودم پیچیدم و اومدم بیرون... کو مامان پس؟ فقط سینی صبحانه رو روی میز گذاشته و رفته.. یه پیرهن زرد پوشیدم که کوتاه بود و آستین های سه ربعی داشت.. یقه اشم فقط یه کم باز بود.. یاد راد افتادم که همیشه سه تا دکمه ی بالای پیرهنش و باز میذاره.. فکر کنم میدونه من عاشق اون زنجیرشم که دور گردنشه...لبخند زدم و شلوار سفیدم و پام کردم..

موهای بلندم و بعد از خشک کردن روی شونه هام رها کردم.. روی تخت نشستم و صبحانه امو کامل و مفصل خوردم.. می خواستم سینی رو ببرم پایین و به همین بهونه راد و هم ببینم. امّا گوشیم زنگ خورد.. اگه دیشب می بردمش پام این جوری لنگ نمی شد.. هر چند که همچین بدم نشد.. خاک بر سرم کنن چقدر بی حیا شدم من!! گوشیم و برداشتم. اسم ماهدخت روی صفحه بود..چه عجب!!

من: به به ماهدخت خانوم!! چه عجب قابل دونستی و زنگ زدی! دیگه داشتم ازت نا امید می شدم دختر!

ماهدخت: کم وراجی کن! سلام! خوبی؟ خیلی پر رویی به خدا! من الان به تو چی بگم؟ رفتی شمال و به من هیچی نگفتی. دانشگاه رو هم که پیچوندی. دیشب چرا گم شده بودی؟ تو به این گندگی مگه می شه گم بشی؟ حالا الان زنده ای؟

من: اوهو! یواش سوال بپرس تا یادم بمونه و بتونم جوابت و بدم! آره الان زنده ام و فقط پام ضرب دیده! بعدشم هرچی باشم گنده تر از تو یکی نیستم! تو اینارو از کدوم گوری میدونی؟

ماهدخت: دیشب به گوشیت زنگ زدم که مامانت جواب داد و همه چی رو تعریف کرد! خدا لهت کنه آروشا! بنده خدا خیلی نگران بود..

من: دانشگاه چه خبر؟ خوش میگذره؟

ماهدخت: اوه اوه دانشگاه و که دیگه نگو! استاد جاوید بدجوری از دستت شکاره! عاشق دلخسته ات هم که در فراق یار داره می سوزه! فکر کنم یه ده-بیست کیلویی کم کرده بدبخت!

من: اَه! جاوید که بره بمیره! ازش بدم میاد!! اصلا کلا عادت داره به پاچه گیری!! بعدشم دفعه ی آخرت باشه از این پسره ی بوق حرف بزنی ها!!!!

ماهدخت: حالا جاوید و، آره قبول دارم.. پاچه ی منم می گیره!! ولی این مجنون بدبختت چه گناهی کرده مگه!!؟وزن کم کرده ها!! بیچاره شده!!

من: ماهدخت! میشه از اون پسره ی چلمن صحبت نکنی!! خوبه میدونی من ازش بدم میاد!!

ماهدخت: دقیقاً چون بدت میاد، صحبت می کنم ازش. بعدشم چلمن بودنش مهم نی!! مهم دلشه که خفن بی قراره!!

من: صد سال سیاه نمیخوام بی قرار باشه!! همه رو برق می گیره، من و چوب کبریت سوخته!! می بینی تو رو خدا؟؟؟

صدای خنده های ماهدخت بدجوری رو اعصابم بود..

با حرص گفتم: بخند!! بخند که عروسی به کوچه ی ما هم میرسه!! نوبت منم میشه که بهت بخندم!!!

باخنده گفت: بابا یه کم باهاش راه بیا!! گناه داره!!! تو هر وقت با اون بیچاره صحبت می کنی، شبیه اژدها میشی!! یه کم باهاش مهربون باش تا اونم بتونه ازت خواستگاری کنه!!! تو الان داغی. نمی فهمی که داری می تُرشی!!!

من: غلط کردی که من دارم می ترشم!! خوبه تو خودت از من دو ماه بزرگتری ها!!

ماهدخت: بیچاره اگه بدونه تو چقدر ازش متنفری، از شعاع دو کیلومتریت هم رد نمی شه!!

و بعد از این حرف از خنده منفجر شد.. باحرص گفتم: مرگ!! ماهدخت نخند وگرنه لهت می کنم!! هرهر!! بهتر بذار رد نشه نکبت!!!

عطا پور سیف یکی از دانشجوهای دانشگاه بود که دست شیر برنج و هم از پشت بسته بود. حالا از شانس گند ما هم این آقا عاشق منِ بدبخت شده !!! اوف خدایا!!!

من: راستی ماهدخت!!!

ماهدخت: چیه؟ چیزی شده؟؟

من: چیزی که نشده!! یعنی خب در واقع چرا!! یه چیزی شده!! اوم..

ماهدخت: اه.. بگو دیگه ذلیل شده!! جونم به لبم رسید. نگران شدم!!

من: مگه یاد داری؟

ماهدخت گیج پرسید: چیو؟

من: نگران شدنو!!

ماهدخت: اوه خدایا!! نه پَ. فکر کردی همه مثل خودت بی عارن؟

من: من شاگرد توام!! ولی نه نگران نباش!! وقتی برگشتم، میگم برات!!

ماهدخت: باشه!! پس دیگه گم شو!!

و بعدم قطع کرد!! عجب ادم پرروییه!! گوشی رو قطع کردم و سینی رو برداشتم تا ببرم! یه شال سفید روی سرم انداختم و رفتم پایین.. به پایین پله ها که رسیدم، خاله دویید طرفم و سینی رو ازم گرفت.

خاله: عزیزم حالت خوبه؟ بده سینی رو به من! تو چرا زحمت میکشی خوشگلم؟؟

همه ی این حرفا رو با بغض گفت. اشکش رو با سر انگشتم پاک کردم و گفتم: قربونتون برم!! بله خوبم. گریه نکنید ها!!!

خاله: برو عزیزم!! برو بشین. خودت و اذیت نکن!!

گونه ی خاله رو بوسیدم و رفتم روی مبل نشستم!! بابا اومد طرفم و بغلم کرد..

بابا: خوبی دخترم؟؟ خیلی نگرانت شده بودیم!!

خجالت زده سرمو پایین انداختم و گفتم: صبح بخیر!! معذرت میخوام.. حالم خوبه باباجون.

بابا روی پیشونیم یه بوسه ی پدرانه کاشت و گفت: مهم نیست!!

چقدر خوشحال بودم که کسی سرزنشم نمی کنه!! و در عین حال چقدر ناراحت بودم که با کار احمقانه ام نگرانشون کرده بودم!!

عمو و راد کنار بابا نشستن. عمو با لبخند نگام می کرد. راد هم دوباره اخم کرده بود.. اما چشماش اصلا عبوس نبودند!! شاید بشه گفت چشماش از خوشحالی برق میزنن!! نمیدونم شاید خیالاتی شدم!! مامان و خاله به جمعمون اضافه شدند.. مامان به بابا گفت: وسایلا رو جمع کردیم. کی راه می افتیم؟

زودتر از بابا پرسیدم: مگه میخوایم بریم؟؟

عمو گفت: آره عموجان! ایشالا بعد از ظهر راه می افتیم.

متعجب گفتم: چرا؟ مشکلی پیش اومده؟

خاله گفت: نه عزیزم. مشکلی پیش نیومده. باید زودتر به کارای عروسی برسیم.

مبهوت پرسیدم: چی؟ عروسیِ کی؟

مامان جوابم و داد: عروسی ترلان!

دیگه شاخ در آوردم: جدی؟ ترلان هم ازدواج کرد؟ ولی چرا این قدر بی سر و صدا؟

مامان: پاشو آروشا! وسایلت و جمع کن که بعد از ظهر راه می افتیم.

زیر لب باشه ای گفتم و رفتم بالا. ترلان خواهر تهمینه است. دختر خاله ی من. می دونستم خاله مهری شونم دعوتن! چون همه ی فامیلای ما خانواده ی همایون رو به خوبی می شناسن و روابطی بسیار صمیمی با هم دارن. داشتم می رفتم توی اتاق که صدای قدمهایی رو پشت سرم شنیدم. برگشتم و راد رو دیدم. ناخود اگاه دستگیره ی در رو رها کردم و به طرفش رفتم. سرش و بلند کرد و نگام کرد. توی نگاهش حالت خاصی حس می شد که نمی تونستم بفهمم چیه.

جلوش ایستادم. توی چشمام نگاه کرد. هنوزم تابِ اینو ندارم که تو چشمام زل بزنی راد!

لب باز کردم: می خواستم بابت دیشب ازت تشکر کنم راد.

همچنان توی چشمام نگاه می کرد: تشکر لازم نیست!

من: تو جونم و نجات دادی! راستش دیگه امیدی نداشتم.

راد: چرا تنهایی رفتی جنگل؟

من: خب.. راستش کنجکاو بودم.

راد: بهتره دیگه کنجکاوی نکنی، چون توی دردسر می افتی!

و رفت. جنبه ی تشکر هم نداری! هر چند که من عاشق همین غرور و جدیّتت شدم. رفتم توی اتاق. عجب سفر مسخره ای شد ها! همش دو روز؟ تازه با احتساب اینکه من یه روزش و کلا گم شده بودم. ای ترلان خدا ذلیلت کنه! فقط منتظر بودی که ما بریم مسافرت و بعد اعلام کنی که خبر مرگت، میخوای شوهر کنی؟ وسایلام و با حرص جمع کردم و رفتم پایین. بعد از ناهار همگی سوار ماشین ها شدیم و راه افتادیم به سمت تهران. موقع خداحافظی همه ی غم های دنیا ریخت توی دلم. خودمم تعجب کرده بودم که این قدر دلتنگ راد شده بودم. اونم به این زودی! هنوز نرفته بود ولی دلتنگش شده بودم. خدایا! من عاشق شدم یا دیوانه؟ با خاله و عمو خداحافظی کردم و به راد رسیدم. با غم بهش نگاه کردم و فقط خیلی آروم گفتم: خدافظ.

اونم ناراحت بود ولی نمیدونم از چی. راد هم مثل من به گفتن یه خداحافظ قناعت کرد. وارد خونه شدیم. ساکمو برداشتم و رفتم توی اتاقم. می تونستم حدس بزنم که قیافه ی مامان و بابا از تعجب چه شکلی شده. خودمم دست کمی از اونا نداشتم. منم متعجب شده بودم. لباسام و عوض کردم. یه دامن سبز که تا روی زانوم بود رو پوشیدم به همراه تاپ هم رنگش. موهامو بالای سرم جمع کردم. ولی با این حال تا زیر کمرم می رسید. گوشیم و برداشتم و رفتم تهِ باغ. تهِ باغ پاتوقم بود. از بچگی اینجا خلوت می کردم. صندلی گذاشته بودم و خیلی قشنگ آراسته بودمش. روی صندلی نشستم و به صورتم دست کشیدم. خدای من! صورتم خیس از اشک بود. من تموم این مدّت از دلتنگی راد داشتم اشک می ریختم.

دلتنگی؟ برای چی دلتنگی؟ فقط چند دقیقه است که من ازش خداحافظی کردم. از ته باغ ماشین بابا رو دیدم که از باغ خارج شد. میدونستم داره میره شرکت. اشکام بند نمی اومدن. زنگ زدم به ماهدخت.

ماهدخت: بَه سلام شپش خانوم!

من: ماهدخت! بیا اینجا. اومدیم خونه. بلند شو بیا.

ماهدخت: آروشا؟ چرا داری گریه میکنی؟ باشه. باشه میام. فقط گریه نکن. خب؟

من: باشه. منتظرتم. زود بیا.

و قطع کردم. خوشحالم که ماهدخت میاد.. دیگه گریه نمیکنم. مدتی رو منتظر شدم. متوجه شدم که در خونه باز شد و ماهدخت اومد داخل. دوییدم طرفش و بغلش کردم.

من: سلام ماهدختِ خودم. چطور مطوری؟

ماهدخت: تو حالت خوبه؟ همین الان داشتی گریه میکردی ها!

من: خوبم. جریان داره. بیا بریم تهِ باغ تا بگم برات.

به پاتوق تنهایی هام رسیدیم. فقط ماهدخت از اینجا خبر داشت.

ماهدخت: خب بنال ببینم واسه ی چی قاط زدی.

من: ماهدخت! من.. من..

ماهدخت: وای آروشا! چرا استارت میزنی؟ حسابی آب روغن قاطی کردیا! بگو دیگه. جونمو به لبم رسوندی.

من: خجالت می کشم.

ماهدخت: بلدی؟

من: چیو؟

ماهدخت: خجالت کشیدنو!

من: باید بهت بگم که همه مثل خودت بی حیا نیستن! بعدشم بار اخرت باشه که حرفای منو تقلید می کنی ها!

ماهدخت: اوهو! پس قضیه ناموسیه؟ بگو دیگه.

من: خب زبون به دهن بگیر تا بگم دیگه. اصلا نمیذاری من زر بزنم.

ماهدخت: بزن دخترم. کی جلوتو گرفته؟ زرتو بزن!

سرمو انداختم پایین.

من: ماهدخت! من عاشق شدم.

ماهدخت: نه!

من: آره!

ماهدخت: نه!

من: کوفت.

ماهدخت: مگه تو همون کسی نبودی که به عشق ایمان نداشتی؟ یادم میاد همه ی عاشقا رو خاک بر سر می نامیدی.

من: مهم الانه که دلمو دادم.

ماهدخت: اوهوکی! اولا که خجالت بکش. دلمو دادم یعنی چی؟ دختر هم دخترای قدیم. دوم: چه حرفایی می شنوم. هم دل و دادی هم عقلو! سوم: حالا آقا کی هست که دل دختر منو برده؟

من: برای اون موارد اول و دومت باید بگم که به موقعش جوابتو میدم. اسمش راده. پسر عمو ایرج و خاله مهری.

ماهدخت: برادر همون دختره ای که ازش بدت می اومد؟ اسمش چی بود؟ اها رزا..

من: اره. همونه. اینارو بی خیال ماهدخت.. من از احساس راد نسبت به خودم هیچی نمیدونم. نمیدونم دوسم داره یا نه..

ماهدخت: مگه میشه کسی همچین هلویی رو ببینه و دل بهش نده؟

من: راد خیلی مغروره ماهدخت. هیچی بروز نمیده..

ماهدخت: تو نباید انتظار داشته باشی که راد همین اولِ بسم ا... بیاد و بگه وای آروشا میمیرم برات. اگه توی کاراش دقیق بشی شاید یه چیزایی دستگیرت بشه.

می فهمی که؟

من: نه..

ماهدخت: خب پس خسته نباشی. منظورم اینه که تو باید از رفتارهای راد بفهمی که دوستت داره یا نه.

من: چه جوری؟

ماهدخت: تو با این ای کیو چه جوری زنده موندی؟

من: حرف مفت نزن ماهدخت. تا حالا عاشق نشده بودم که بدونم چی به چیه..

ماهدخت: ببین توجه کردن یه پسر به یه دختر میتونه نشونه ی علاقه باشه.. مثال میزنم. پسری روی یه دختر تعصب و غیرت داره این میتونه معنی علاقه داشته باشه.. عاشقا متوجه کوچکترین تغییر در ظاهر عشقشون میشن.. اینم می تونه یه ملاک برای تشخیص علاقمندی باشه.

سری تکون میدم.

من: افرین. یاد داریا.

مشکوک به ماهدخت خیره میشم. صورتمو به سمت دیگه ای برمیگردونه و میگه: حرف الکی نزن! آروشا فکرای بد بکنی من میدونم و تو ها!

شونه ای بالا انداختم و با یه لبخند گفتم: برو.. برو. اینقدر خالی نبند.

ماهدخت: تقصیر منه. دیگه اطلاعات گوهربارم و نمیگم بهت. بیا و خوبی کن.

من: باشه بابا. تورو خدا گنجینه ی علم بی کرانت و از من قایم نکن وگرنه تا آخر عمرم در جهل و نادانی میسوزم..

ماهدخت: تو یه باردیگه از من یه چیزی بخواه پوستت و می کَنم.

با شیطنت ابروهامو بالا انداختم و گفتم: خیالت راحت. دیگه ازت چیزی نمیخوام. این همه ادم باتجربه توی خیابون ریخته.

از جام بلند شدم و به سمت خونه گام برداشتم. ماهدخت از پشت سرم داد زد: هوی کجا راهت و کشیدی و داری میری؟

بدون اینکه برگردم داد زدم: اگه خواستی بیا..

***

با ماهدخت یه دو ساعتی صحبت کردم و بعد هم ماهدخت ازم خداحافظی کرد و به خونه اشون برگشت.. از اتاقم خارج شدم و به سمت آشپزخونه راه افتادم. صدای مامان و لیلی جون می اومد. فکر کنم پاتوقشون اینجاست.. با یه حرکت پریدم روی اپن و چهار زانو نشستم.. مامان چشم غرّه ای بهم رفت که من درجوابش با لبخند شونه هامو بالا انداختم. بنده ی خدا مامانم.

من: لیلی جونم، میشه یه چیزی بدی من بخورم؟

لیلی جون: کیک شکلاتی میخوری عزیزم؟

من: اوف.. عاشقشم. بله میخوام.

لیلی جون در حالی که می خندید کیک رو جلوم گذاشت و گفت: از دست تو وروجک!

بوسه ای روی گونه اش کاشتم و گفتم: میسی.

لیلی جون لبخندی زد و به کاراش مشغول شد. به سمت مامان برگشتم و گفتم: مامی، عروسی ترلان دقیقا کی برگزار میشه؟

مامان: دوشنبه.

با انگشتام شروع کردم به شمردن. امروز چهارشنبه است. یعنی 5 روز دیگه.

من: حالا شوهرش کی هست؟ من میشناسمش؟

مامان: پسر عموش پژمان.

من:نه! خبر دیگه ای هست بگین تورو خدا. احساس می کنم الان فقط من غریبه ام.

مامان: گلایه نکن آروشا. خودت نپرسیدی. آروشا از روی اپن بیا پایین.

من: جام خوبه مامان. حالا من کی برم خرید؟

مامان: امروز خاله مهری زنگ زد و گفت فردا راد و رزا میان دنبالت تا برین خرید.

من: نه. من نمی تونم رزا رو تحمل کنم.

مامان: اگه میخوای نری، خب نرو. ولی بدون من وقت ندارم به کارای تو برسم و همراه تو بیام خرید. خاله شبنم(مامان ترلان) نیاز به کمک داره..

من: باشه. چاره ای نیست دیگه.. مجبورم برم.

حالا دلم پر میکشه برای دیدن راد ها! ولی خب آدم توداریَم من!

***

با ماهدخت از دانشگاه خارج شدیم.

من: میخوام جاوید و بکُشم. چرا اینقدر به من گیر میده؟

ماهدخت: عُقده ایه..

من: اینم از بدبختیِ منه..

ماهدخت: ولش کن بابا. آروشا من باید برم. نمیدونم الان چه موقعِ مهمون داریه. این مامان منم خیلی خجسته دله ها..

من: باشه برو.. خدافظ.

ماهدخت: قربونت. خدافظ.

داشتم راه خودمو میرفتم که احساس کردم یه کسی داره صدام میزنه.

_ خانوم یزدانی! خانوم یزدانی.

به سمت صدا برگشتم و در کمال بدبختی و بدبیاری، عطا پورسیف و دیدم. با اکراه ایستادم و گفتم: بله؟

پورسیف: حالتون خوبه که؟

سری تکون دادم.. لبخندی زد و گفت: راستش یه عرض دارم خدمتتون.

من: بفرمایید. میشنوم.

پورسیف: نه خب.. نمیشه..

با تعجب بهش نگاه کردم و گفتم: چرا نمیشه؟ اگه کاری دارید، بگید. گفتم که گوش میدم..

پورسیف: راستش اینجا.. چه جوری بگم؟

من: من منتظرم آقای پورسیف. لطفا زودتر امرتون و بفرمایید.

پورسیف: مکان، مناسب نیست. اگه اجازه بدید بریم یه جای دنج و آروم. مثلا یه کافی شاپ. هم محیط خلوتیه، هم من میتونم حرفامو باهاتون بزنم.

من: حرفاتون در چه موردیه آقای پورسیف؟

پورسیف: اینجا نمیشه گفت. اگه اجازه بدید..

- اون وقت اگه اجازه ندن، چی میشه؟

تعجب کردم. این کیه دیگه؟ هنوز جواب سوالم و نگرفته بودم که احساس کردم دستم از مچ قطع شد.. دست قدرتمندی، مچ دستم و محکم گرفته بود.. سرمو بلند کردم و راد رو دیدم.. چرا اینقدر عصبانیه؟ ابروهاشم که بد تراز همیشه در هم گره خورده.. فشار دستش و بیشتر کرد. ناخود اگاه یه آخ گفتم..

پورسیف: جنابعالی؟ به جا نیاوردم..

عجب اعتماد به نفسی داره ها! برو گمشو دیگه.. وگرنه مادرت باید حلواتو بخوره.. راد روی یه انگشت بلندت میکنه جوجه!

راد عصبانی گفت: اینو من باید از شما بپرسم..

دستم خیلی درد میکرد.. اشک توی چشمام جمع شده بود.. با عجز رو به راد گفتم: راد دستمو ول کن! شکوندیش..

چشماش و توی چشمام دوخت.. نمیدونم چی توی نگاهم دید، که دستش و باز کرد و آروم تر شد. اما همچنان اخم داشت.

تصمیم گرفتم، خودم معرکه رو تموم کنم.

من: آقای پورسیف، متاسفم. من وقت ندارم..

راهم و در پیش گرفتم. راد دنبالم می اومد. صداش و از پشت سرم شنیدم: وایسا آروشا!

ایستادم.. اومد و روبروی من ایستاد..

راد: چرا اینطوری می کنی؟ راهتو کشیدی و داری میری..

آروم گفتم: دستم درد میکنه..

و به همراه این حرف، یه قطره اشک از چشمم چکید..