رمان پیانو به قلم افسانه روح پرور

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

دستانم روی نت ها می لغزد و صدایی شبیه زندگی جاری می گردد بر این لحظه ی زندگی...

براین لحظه که چشمانت را با قلبم آشنا کرد و نفس هایم را بانام زیبایت...

تولدی دوباره درونم شکوفا شد با دیدارت و من همه ی این زیبایی ها را مدیون چیزی هستم که سمفونی عظیمی را در وجودم جا گذاشته.

بار دیگر انگشتانم را با ناز می کشم بر روی نت چهاردهم تا با صدایت اوج بگیرد این عشق بی انتها...

مقدمه：

دل، آغشته ی بوی توست!

می دانی چرا؟ زنی که تنش بوی معشوق را بگیرد که جای عجب ندارد.

این زنی که کنج کافه ای جای گرفته وبه بخارهای رقاص قهوه ی در دستش می نگرد؛ قهوه ای چشمانت را سرکشیده وموهای پریشانت دلش را پیچ و تاب می دهد.

او باتمام ممنوعه ها، نباید ها و اجبارها... تمامت را می خواهد .

برای بدخلقی هایت، پشتی لاکی درست کرده و برای مهربانی هایت، دلی با وسعت دریا جا گذاشته.

اخم و غضب عزیزت را محترم شمارده و برایشان فنجانی چای آماده کرده.

به پیانوی گوشه ی کافه خیره می شود و هزاربار می گوید که این یک پیانوی معمولی نیست.

آهنگی از زندگیش پخش می شود و خاطرات در ذهنش مرور...

مهرت را مانند سنجاق سینه ای به خود آویزان کرده و در انتظار قشنگ ترین آهنگ زندگیش است.

با اخمش، آشفته و با خنده اش، کودکانه می خندد.

زخم که می خورد، روحت خسته می شود و دلت می طلبد که مرحمی بر روح و جسم آسیب دیده اش بگذاری.

در لا به لای این باید ها و نبایدها، در باز می شود وتنها هم سفر عاشقی ات با غرور، رو به رویت جا می گیرد و تو می گویی：

خوش آمدی جان دل!

#پارت1

با رخوت چشمانم را می گشایم و سرگیجه ام باعث می شود، کمی دیرتر موقعیتم را درک کنم.

به ساعت خیره می شوم؛ وقت قرص های آقاجون است.

از جایم برمی خیزم و باکش و قوسی، بدنم را به حالت نرمال باز می گردانم.

امروز هم یکی دیگر از روزهای خداست که بدبختی هایش دامن گیر من است.

لباسم را به تن کرده و چادرم را سر می کنم.

قرص را به همراه لیوان آبی، کنار تخت آقاجون می گذارم و صدایش می زنم：آقاجون بیدارشین، وقت قرص هاتونه.

تکان خفیفی می خورد و چشمانش را اندک اندک می گشاید.

لبخندی مهمان لب هایم می کنم و با گفتن صبح بخیر، لیوان و قرص را به دستش می دهم.

کمی این پا و آن پا می کنم و در ذهنم جملات را کنار هم می چینم.

چه طور بگویم که امروز هم باید تنها بماند؟ دیگر روی دیدن به صورت چون ماهش را ندارم.

اما باید به دنبال کار می گشتم.

همین امروز و فرداست که صاحب خانه در را از جا بکند و ما را با وسایلمان، آواره ی کوچه و خیابان کند.

با کمی مکث و من من کردن، بالاخره سربحث را باز می کنم و می گویم：آقاجون،شرمندتون هستم اما امروز من یه مصاحبه ی کاری دارم؛ کسی چه می دونه شاید استخدام شدم. فقط شما امروز هم...

حتی کلمات هم یاری ام نمی کنند که به این پیرمرد مهربان و خوشرو، بگویم که امروز هم مثل همیشه تنهاست.

لبخندی به رویم می پاشد و می گوید：برو دخترم، نگران من نباش، خوشبختی و خوش حالی تو آرزوی منه.

بوسه ای بر دستان چروک و زمختش می زنم و خداحافظی جانانه ای با او می کنم.

ازخانه خارج میشوم و با ذکرخدا، راهم را آغاز می کنم.

درتمام مسیر دعا می کردم که این یکی بشود.

دیگر از قرارها و مصاحبه های کاری و پس زده شدن، خسته شده بودم.

اجاره خانه، قرص های آقاجون، خرج آب و برق و گاز و خوراک و خیلی دیگر که در ذهنم مرورش کردم، پول می خواست.

من باید کارمی کردم تا شرمنده ی چشمان بامحبت آقاجون نشوم.

#پارت2

به رستورانی که مرا برای مصاحبه خواسته بودند،رفتم.

رستوران شیک و تمیزی بود.

به سمت پذیرش رفتم و شرایط را توضیح دادم.

مسعول پذیرش مرا به اتاقی راهنمایی کرد که سر در ان،نام رییس رستوران حکاکی شده بود.

بعد زدن تقه ای به در و کسب اجازه از مدیر،داخل شدم.

-سلام برای مصاحبه ی کاری که دیروز باهم صحبت کردیم اومدم.

با خوشرویی و نگاهی خریدارانه مرا به نشستن دعوت کرد و سپس پرسید：خانوم؟

با متانت پاسخ دادم：میرزایی هستم.

لبخند پهنی زد که دندان های سفیدش را به نمایش گذاشت：اسم کوچیکتون عزیزم.

اخم هایم را درهم کردم و از جایم برخاستم.

از طرز صحبتش هیچ خوشم نیامد.

-مثل اینکه اینجا برای من کاری پیدا نمیشه،بااجازه.

خواستم از ان اتاق کذایی خارج شوم که گفت：اما درامد خوبی داره،نصف روز رستوران و نصف روزهم سرویس دهی به مدیر رستوران.

تمام بدنم از وقاحت این مردک به لرزش در امد و با عصبانیت کلمات را به صورتش پرتاب کردم：دنبال لاشخورهایی مثل خودت بگرد.

تعلل را جایز ندانستم و از ان رستوران خارج شدم.

سرگیجه امانم را بریده بود.

برای امروز بس است.

حسابی حالم را گرفته بودند و توانی برای این در و ان در زدن نداشتم.

به محله ی قدیمیمان رفتم که بازهم سر و کله ی شهروز،لات محله پیدا شد.

سوتی زد و بانگاه چندشش مرا برانداز کرد.

چادرم را سفت تراز قبل چسبیدم و باصدایی که درامیخته با خشونت وحرص بود،گفتم：چیه شهروز؟گوش مالی حاج محمود بست نبود؟دنبال دردسر نگرد یالا برو خونتون.

شهروز：به به!سپیده خانم دختر باحجب و حیای محله.امروز هم دست خالی برگشتی؟

کلافگی ام را سر او هوار کردم و گفتم：به تو ربطی نداره،اگه همین الان از جلوی چشمام گم نشی،یه داد میزنم بریزن سرت حالت و جا بیارن.

شهروز：همون جوجه بسیجی هارو میگی؟

نه،گویی او دست بردار این لجبازی و تیکه پرانی هایش نیست.

دادزدم：اقامحمد،اقامحمد؟

جوان با خدای این محله،محمداقا بود.

به سمتم امد و اقاوار ودرکمال ادب و احترام گفت：مشکلی پیش اومده خانوم میرزایی؟

-راستش شهروز درست بشو نیست،سپردمش به شما.

سری تکان داد و گفت：شما برید شهروز بامن،به امان خدا.

تشکری کردم و کلید را انداختم و داخل حیاط باصفایمان شدم...

#پارت3

خسته و درمانده چادرم را از سرم کشیدم و نفس عمیقی کشیدم تا با عجز و ناراحتی ام،اقاجون را هم ناراحت نکنم.

ان پیرمرد که گناهی نداشت.

به داخل خانه که می روم،عطر گل های یاس از بینی ام کنار رفته و بوی قورمه سبزی،در تمام جانم دراز می کشد.

با خنده می گویم：به به،چه کردی اقاجون،چه بویی!

باز هم با خوشرویی به استقبالم می اید و می گوید：سلام به روی ماهت،باید تقسیم کار بشه دیگه.

یه تای ابرویم را بالا می اندازم و با شیطنت می گویم：یعنی شما کدبانوی خونه و من مرد کار؟

بشکنی می زند و می گوید：دقیقا،برو لباسات و عوض کن،بیا ببین چی پختم واست.

چشمی گفته و بوسه ای بر صورت چروکیده اش کاشتم.

لباس هایم را با یک دست لباس راحتی عوض کرده و خستگی و غمی که ماه هاست مستأجر چشم هایم است را پنهان کردم.

اگر من پدر و مادرم را از دست داده بودم،اقاجون پسر و عروسش را از دست داده بود و حق او این نبود که تنها نوه ی دختری اش بی عدالتی کرده و حال او را پریشان تر کند.

میز را باهم چیده و مشغول خوردن شدیم.

الحق که دست پختش حرف نداشت.بعد اتمام ناهار،شستن ظرف هارا به عهده گرفتم و با دوفنجان چای،در کنار اقاجون جای گرفتم.

کمی به صورتم خیره شد و سپس گفت：کاش پدرت بود و می دید که چه دختر خانومی تربیت کرده.

دستش را در دست گرفته و فشردم：جاش توی بهشت باشه.

لبخندی زد و گفت：امروز چی کار کردی؟

لبخند روی لبانم رنگ باخت و با غصه گفتم：بازم نشد،اخه کی به من کار میده؟

اقاجون：توکلت به خدا باشه دخترم.

روی دستش را نوازش کردم و با گفتن چای سرد نشه،به بحث خاتمه دادم.

اذان مغرب را که گفتند،برخاستم و با گرفتن وضو،جا نمازم راپهن کرده وشروع به خواندن نماز مغرب کردم.

لحظه ای به جانماز چشم دوختم؛جانمازی که یادگار مادرم بود و با گل های قرمز و یاسی تزیین شده بود و جلای بی نظیری به این تکه پارچه داده بود.

تسبیح را در دست گرفته و ارزو کردم کسانی که در حقم،ناحقی کردند به جزایشان برسند.

دوست پدرم که با کلاه برداری از او،منجر به مرگ تکیه گاه زندگیم شد.

عمه و عموهایم که با بی رحمی،پدر بزرگم را از خانه ی خودش بیرون راندند و خیلی های دیگر.

به این معتقد بودم که زمین گرد است و روزی تاوان خواهند داد.

بساط غصه های من تمامی نداشت؛اما کسی را داشتم که حضورش باعث امید و شادابیم می شد.

خدای بالای سرم بندگانش را دوست داشت و بعد هر سختی،اسانی پیش روی انان می گذاشت.

به او توکل کردم و بر سجاده ام،بوسه ای از عشق و دلبستگی سنجاق کردم...

#پارت4

مدتی بعد،مشغول صحبت با تنها دوستم یگانه شدم.

_یگان من هرجا میرم،یا برام کار پیدا نمیشه یا از محیطش خوشم نمیاد.

یگانه：غصه نخور عزیزم،از اخر باهم می ریم مأمور اشغالی می شیم.

_بی ادب،تو هنوز کار پیدانکردی؟

آهی از ته دل کشید و گفت：نه بابا کی به من کار میده؟ملت،پرسنل با عرضه و زرنگ میخوان،نه من از همه جا بی خبر.

_ایشالا که هم برای من،هم برای تو کار پیدا میشه،نگران نباش.

یگانه：اره بابا غصم کجا بود؟میگم سپیده من فردا یه مصاحبه ی کاری دارم،یک شرکت زنجیره ایه،بیا بریم شاید تو هم استخدام شدی.

_یگانه من که کار اداری بلد نیستم،تو که میدونی دنبال رستورانایی می گردم که موزیک زنده پخش می کنن.

یگانه：حالا تو بیا بریم خدا رو چه دیدی؟اومدی و تو استخدام شدی و من رو دست ننم موندم.

خنده ی کوتاهی کردم و گفتم：باشه،ادرس و برام بفرس میام.

یگانه：باشه پس شرت کم.

بی ادبی نثارش کرده و تلفن را قطع کردم.

امیدی به این یکی هم نداشتم چون دنبال کار اداری نمی گشتم.

شام را در سکوت و ارامش خوردیم و سپس با شبخیری از اقاجون،از او جدا شدم.

به قول یگانه قبل خواب،گوسفند ها را شمرده و به خواب رفتم...

صدای الارم گوشی ام،خبر از قرص های اقاجون می داد.

لباس هایم را به تن کرده و طبق معمول،قرص را به همراه لیوان ابی کنار تخت اقاجون گذاشتم.

اورا بیدار کرده و خداحافظی سرسری با اوکردم.

کمی از ساعت قرارم با یگانه گذشته بود و می دانستم که در ذهنش،نقشه ی قتل مرا برای هزارمین بار مرور می کند...

#پارت5

چند دقیقه ای از مسیر خانه تا ادرسی که یگانه برایم فرستاده بود،در ترافیک معطل شدم تا این که سرانجام به مقصد رسیدم.

بعد حساب کرایه ی تاکسی،باعجله داخل شرکت شدم و حتی به محیط و اسم شرکت هم توجهی نکردم.

با راهنمایی یکی از پرسنل ها،به سمت اتاق مدیر رفتم که صدای یگانه درسالن طنین انداز شده بود!

یگانه：ببین این با بقیه فرق داره،اگه اوکی نشه میرم ابروت و جلوی اقاجون می برم.

صدای مردی امد که با خشم به یگانه توپید：میگم اون چیزی که تو فکر می کنی نبود،من و مجبور به کاری نکن.

سپیده چه می کنی؟

مادرت تو را این گونه تربیت کرده که از پشت در فال گوش باایستی؟

صبر را جایز ندانسته و چند ضربه ی ارام به در زدم.

گویی هم چنان مشغول بحث بودند و توجهی به شخص پشت در نداشتند.

ناچارا داخل شدم و سرفه ی مصلحتی کردم تا متوجه حضور من بشوند.

مردی خوش سیما،پشت میز مدیر جای گرفته بود و خبر از سمت او میداد.

با چشمانش فهماند که در این اتاق چه میکنم؟

صدایم را صاف کرده و با متانت گفتم：سلام،من چندبار به در زدم اما کسی متوجه نشد.برای مصاحبه اومدم خدمتتون.

یگانه با استرس نگاهش بین من و ان مرد اخمو،در نوسان بود.

یگانه：خوش اومدی عزیزم،ذکر خیرت بود.

از راحتی و بی پروایی او در مقابل یک مرد غریبه،احساس شرم کردم و چادرم را سفت تر از پیش گرفتم.

مرد،با اشاره ای مرا دعوت به نشستن کرد.

به ارامی قدم برداشته و در مبل روبه روی یگانه،جای گرفتم.

بالاخره زبانش باز و باهمان اخم گیرایش گفت：بله خانم نجم از اومدن شما اطلاع داده بودن،فرم استخدام رو پرکنید تابریم برای توضیح سایر موارد.

به یگانه نگاه کردم؛اخر من که به او گفته بودم کار اداری بلدنیستم،دیگر چه فرمی را باید پر می کردم؟

از شرمندگی و حس اضافی بودن،گونه هایم گلگون وحرارت بدنم بالارفت.

از جایم برخاستم وگفتم：شرمنده اما من به اشتباه اومدم،قرارنبود من برای مصاحبه بیام،به اصرار خانم نجم اومدم و باید بگم که هیچ تجربه و استعدادی در کارهای اداری ندارم.عذرخواهم که وقتتون و گرفتم.

با اجازه ای گفتم و قدم هایم را به سمت در اتاق برداشتم.

صدای خشمگین یگانه را شنیدم که ارام گفت：طاها قرارمون این نبود.

پس هم دیگر را می شناختند!

یگانه می دانست که من زیر بار دین کسی نمی روم،حال با تحت فشار قراردادن شخص دیگری،قصد کمک به من را دارد؟

دستم به سمت دستگیره ی در رفت که باصدای ان مرد طاها نام،به عقب برگشتم：چند لحظه صبر کنین.

اخم هایم را در هم کرده و طوری که سعی می کردم ناراحتی ام را از یگانه مخفی کنم،گفتم：شرمنده که وسیله ای برای باج خواهی خانم نجم شدم،شما مجبور نیستین بمن لطف کنید،من دنبال کاری نیستم که زوری و ترحم انگیز باشه.

و بدون خداحافظی ان اتاق منحوس شده را ترک کردم...

#پارت6

صدای فریاد سپیده،سپیده گفتن یگانه را می شنیدم اما اگر لحظه ای توقف می کردم،معلوم نبود که چه برسر یگانه و این شرکت می اوردم!

در میان راه،بازویم را گرفت و با شدت به عقب برم گرداند.

با عصبانیت و صدایی که سعی در ارام نگه داشتنش داشتم،گفتم：یگانه دیگه نه من،نه تو.لطفا راحتم بزار.

دلخور نگاهم کرد و گفت：سپیده باور کن نمی خواستم ناراحتت کنم،اگه یکم دیگه صبر می کردی بهت توضیح می دادم که اوضاع از چه قراره.بیا بریم یه جای اروم تر باهم حرف بزنیم؛همه دارن نگاهمون می کنن.

به اطراف نگاهی انداختم و پی به صداقت حرفش بردم.

خشمم را کنترل کرده و لب زدم：باشه بریم.

باهم به پارک رو به روی شرکت رفتیم و در یک صندلی جای گرفتیم.

_خب می شنوم.

یگانه：طاها پسردایی من و صاحب این شرکته.از اول راستش و بهت نگفتم چون می دونستم که مثل الان دچار سوءتفاهم میشی و فکر می کنی که من با این کارم،تو رو زیر بار دین بردم.نه این طورنیست؛طاها چند وقت پیش برای یکی از رستوران هاش طرح جالبی اماده کرده بود و به یه موزیسین احتیاج داشت.منم پرسیدم چه نوع سازی و اون گفت ترجیحا پیانو.رفتم توی فکر و وقتی از تو براش گفتم،گفت که ببرمت و تست بدی.اون دروغ و سرهم کردم که لجبازی نکنی و بیای.دعوای الانمونم سر این بود که من اصرار داشتم تو رو سرکار اداری بزاره و اون می گفت وقتی جای دیگه ای بهش احتیاج داریم،چرا باید این کار و بکنم؟و کل کل های همیشگیمون شروع شد.باور کن من نمی خواستم پیش طاها شرمندت کنم.

اقاجون همیشه می گفت که دشمن انسان،خشمشه و من با کنترل نکردن خشمم،زود قضاوت کرده و صمیمی ترین دوستم را رنجاندم.

با لحنی مهربانانه گفتم：یگانه درست نبود این راه پر پیچ و خم و بری تا من و بکشونی به این شرکت؛معذرت می خوام که عجولانه رفتار کردم.

لبخندی به رویم پاشید و یک دیگر را دراغوش گرفتیم.

یگانه：پس الان مثل دوتا دختر خوب میریم سر وقت آق طاها.

از جایم بلند شدم و به شرکت نگاهی انداختم.

طاها را دیدم که از پشت پنجره،تماشاگر من و یگانه بود.

سرم را پایین انداختم و با یگانه به داخل رفتیم.

یادم باشد تمام اتفاقات عجیب و شاید بامزه ی امروز را برای اقاجون تعریف کنم...

#پارت7

دوباره به اتاق مدیر بازگشتم و این بار کلمه ی حکاکی شده ی سر در اتاق را نگاه کردم：طاها رستگار.

به داخل رفته و بدون هیچ حرفی از جانب من،فرم را پر کردم و تحویل اقای رستگار دادم.

در این مدت،یگانه پچ پچ وار با طاها مشغول صحبت بود و خبر از ان می داد که سعی در قانع کردنش دارد.

بعد از مطالعه ی فرم و اندکی تأمل،گفت：بسیار خب،چه قدر با پیانو اشنایی دارید؟

_روی بسیاری از اهنگ ها مسلطم و می تونم چند اهنگ و با هم میکس کنم.

لحظه ای چشمانش رنگ تعجب به خود گرفت!

در دلم قهقهه ای زدم؛او کاملا حق داشت.

دختری چادری و با این حجاب فاطمی و قوی،این طور مسلط با ساز ها اشنایی دارد؟به راستی که برای خودم هم عجیب بود!

شروع کرد به توضیح دادن همان طرحی که یگانه می گفت برایش ماه ها برنامه ریزی کرده است.

کمی استرس گرفتم،زیرا اگر من افتتاح کننده ی این طرح بودم،هیجان و اشوب دردلم به راه بود.

طاها：شرکت ما تأسیس کننده ی رستوران ها و کافی شاپ های متعددی بوده و هست.ما طرح جدیدی رو راه اندازی کردیم و اون اینه که می خوایم رستوران سنتی رو راه اندازی کنیم که درعین سنتی بودنش،امروزی هم باشه.برای همین می خوایم جای موزیک های سنتی و گاهی خسته کننده،از سازها استفاده کنیم و نظر خودم پیانو هستش.می خوام شمارو مدیر این بخش بکنم موافقید؟

کمی تعجب کرده و با همان لحنی که حیرت در ان اشکار بود،گفتم：مدیر!؟من فکر می کردم که فقط مسعول بخش پیانو زدن هستم.مدیر این بخش چه مسعولیت هایی داره؟

طاها：چند تا از کارهای شمارو خانم نجم به من نشون داده و از جدیت شما در کارتون خوشم اومد.فردا روز اول کاری شماست و در همون روز از مسعولیت ها و حقوق هم صحبت می کنیم.سوالی نیست؟

هم خوشحال بودم از این که بالاخره کاری پیدا کردم و در برابر اقاجون سرافراز هستم؛و هم اضطراب برای این مسعولیت بزرگ.

ایا از پسش بر خواهم امد!؟

یادم باشد که یگانه راهم گوش مالی دهم،چون اهنگ های مرا بدون اجازه به پسردایی عزیزش نشان داده بود.یادم می اید زمانی که هنوز پدر و مادرم در قید حیات بودند،در موسسه ای برای کودکان یتیم پیانو میزدم و یگانه از شادی بچه ها و کار من فیلم می گرفت تا برایمان خاطره شود.

یادش بخیر،چه دوران خوبی بود.

دلم برای روزهای قدیم پر می کشید.

با گفتن سوالی نیست و تشکر از اقای رستگار،با یگانه راهی خانه شدیم و قرار بر این شد که امروز را با من و اقاجون بگذراند.

می دانستم که اقاجون از امدن یگانه خوشحال می شود؛چراکه اورا بسیار دوست داشت...

#پارت8

در راه از پسردایی عزیزش می گفت که در کاربلدی حرف اول را می زند.

یگانه：طاها خیلی باعرضه و مبادی اخلاق و ادبه،اقاجونم طاها رو از بقیه ی نوه هاش بیش تردوست داره.خیلیم جدی و با جذبه است که تونسته بیش از هزار کارمند و کارگر و تحت فرمان خودش نگه داره.ازطرفیم ایمانش ازبقیه ی ماها قوی تره و خیلی به این چیزا اعتقاد داره.

لبخندی زده و گفتم：یگانه چرا اینارو به من میگی؟بعنوان رئیسم،اسم و فامیلش برای من کافیه.هم چین ازش تعریف می کنی انگار روی دستت مونده و می خوای به یکی بندازیش.

یگانه：مطلب و بگیر دیگه.

با گنگی به او چشم دوختم که کلافه گفت：ولش کن به مرور خودت می فهمی.

باز هم نفهمیدم که چه می گوید و منظورش چیست!؟

بقیه ی راه در سکوت سپری شد تا رسیدیم به همان محله ی شیرین و قدیمی.

به نرگس خانم و حاج محمود،اقا محمد و خیلی های دیگر که حکم ریش سفیدان محل را داشتند،سلامی کردم و ان ها با روی خوش جواب گوی من بودند.

امروز از شهروز خبری نبود؛پس اقا محمد کارش را یک سره کرده بود.

به داخل خانه رفتیم و اقاجون با دیدن یگانه،گل از گلش شکفت.

اقاجون：سلام دخترم،خوش اومدی،چه عجب ما شما رو دیدیم!

مخاطب اقاجون یگانه بود.

کمی خودرا پکر نشان داده و با ناراحتی ظاهری گفتم：دست شما درد نکنه اقاجون،حالا یگانه شد دخترت؟

رویم را به حالت قهر از اوبرگرداندم که به سمتم امد و مرا دراغوش گرفت.

اقاجون：شما که جون منی.

هر سه خندیدیم و کمی دیگر خوش و بش کردیم.

اقاجون با یگانه مشغول صحبت بود و من اقدام به اماده کردن ناهار کردم.

خوشحال بودم از این که خانواده ی کوچکی با یگانه و اقاجون تشکیل داده ایم و همه چیز خوب پیش می رفت؛اما کسی نکی دانست که در اینده قرار است چه شود!...

#پارت9

تقسیم کار کردیم؛من غذا درست می کردم،یگانه ظرف هارا می شست و اقاجون هم در حیاط به گل ها اب می داد.

یگانه：میگم سپیده یه چیزی بگم باز نمیگی که می خوام طاها رو بندازم؟

خنده ی کوتاهی کردم و گفتم：بهت نمیاد مظلوم بشی،نه نمی گم چی شده؟

همان طور که ظرف ها را کفی می کرد،گفت：یه مدت هست طاها خیلی مشکوک می زنه،داییم میگه همش توی اتاقشه و داره برگه های روی میز کارش و بالا و پایین می کنه یا زنگ می زنه به یکی و مدت ها باهم حرف می زنن.

_خب این که مشکوک نیست،چون میره توی اتاقش و با برگه ها ور میره مشکوکه یا این که با تلفن حرف میزنه؟شاید دلش یه جا گیره.

نگاه عاقل اندر سفیهه ای به من انداخت و گفت：ادم گاهی اوقات به سلامت عقل تو شک می کنه بخدا،کسی که دلش جایی گیرباشه برگه بالا و پایین می کنه؟یه چیزی بگو با عقل جور در بیاد؛طاها دلش جایی گیر باشه؟عمرا.

شانه ای بالا انداختم：پس نگران نباشین،اگرم مشکل داره به قول خودت با عرضه است و از پسش بر میاد.بچه ی کوچیک که نیست شما رفتارش و زیر نظر بگیرین.

یگانه：اینم حرفیه.

صدای اذان ظهر،از مسجد محلمان به گوش رسید.

اقاجون مشغول وضو گرفتن شد و من صبر کردم تا این صدای زیبا و دلنشین تا مغز استخوانم را در بر بگیرد،ان گاه اقدام به وضو گرفتن کنم.

یگانه هم اگرچه حجاب درستی نداشت و رفتاری شیطون و بی پروا داشت،اما اوهم به نماز،دین و خدا و پیغمبر بسیار معتقد بود و برای همین بود که اقاجون او را بسیار دوست داشت.

اقاجون نمازش را اقامه کرد و من وضو گرفتم.

بعد از نماز،تسبیحات حضرت زهرا(س)را هم زیرلب گفتم و با یگانه بساط ناهار را فراهم کردیم.

یگانه：اقاجون بفرمایید ناهار.

اقاجون：چشم دخترم اومدم.

مشغول خوردن شدیم؛همگی ان قدر ارام بودیم که گویی زمان ایستاده است و چرخه ی مشکلات از کار افتاده.

مسرور بودم از این که کار پیدا کرده ام و بخاطر همین اشتهایم چند برابر شده بود.

میز را با کمک یگانه جمع کردیم و تا خواستیم کمی استراحت کنیم،زنگ در به صدا در امد.

یگانه جواب داد：کیه؟

_......

یگانه：علیک سلام،نخیر یگانه خانومم.

وقتی یگانه این طور مودب میشد،یعنی امیر امده است.،پسر عمه ی مهربانم که ذاتش به مادر بی رحمش نرفته بود.

یگانه دل باخته ی امیر بود و باهم سر جنگ داشتند.

چادرم را سر کردم و به اشپزخانه رفتم تا چایی و شیرینی را اماده کنم...

#پارت10

صدایش می امد که با اقاجون احوال پرسی می کرد.یگانه با شتاب داخل اشپزخانه شد و بشکن زنان گفت：سپیده می بینی چه قدر خوش شانسم؟بده بده چایی و من ببرم یکم خودشیرینی کنم بلکه به چشم بیام.

سینی چای را به دستش دادم و زمزمه وار،طوری که اقاجون و امیر نشنوند گفتم：بیا،حواست باشه مثل دفعه ی قبل چایی رو روش چپه نکنی.

لبخند دندان نمایی زد و شانه صاف کرد.

یک تای ابرویش را بالا انداخت و با اخم دوست داشتنی اش،به پذیرایی رفت.

ظرف شیرینی را برداشتم و بعد مرتب کردن چادرم،پشت سر یگانه از اشپزخانه خارج شدم.

تازگی ها زندگی برایم رنگ و بوی خاصی داشت؛منظور از تازگی ها زمانیست که کسانی که دوستشان دارم کنارم بودند.

ظرف شیرینی را روی میز گذاشتم و متین گفتم：سلام پسرعمه خوبی؟چه عجب از این طرفا!

به احترام از جای برخاست و به حالت نمایشی سر تعظیم فرود اورد.

امیر：سلام سپیده خانم به خوبی شما،اومدم یه حالی از اقاجون بپرسم.

یگانه：حالا بی زحمت بشین سرجات که دستم خسته شد.

چشمانم را گرد کردم و به یگانه توپیدم：یگانه زشته.

با حرفی که زد اقاجون به سرفه کردن افتاد و رنگ از رخسارم پرید.

یگانه：زشت عمته.

بلافاصله به امیر زل زدم که رگه هایی از خنده در چهره اش نمایان بود.

چه قدر این دو برایم عجیب بودند!خوب از پس هم بر می امدند.

امیر：عمش به زشتی دوستش نیست.

یگانه خشمگین شد و به نشانه ی شروع جنگ،دندان های ردیفش را نشان امیر داد.

به اقاجون لبخندی زدم و در کنارش نشستم.

یگانه و امیر با شیطنت هایشان،زندگی را در این خانه به جریان انداخته بودند.

گاهی از خود نا امید می شدم،چرا من این گونه نیستم؟چرا ان قدر خجالتی و ساکت هستم؟

همین طور با خود درگیر افکار دخترانه ام بودم که با صدای اقاجون به خود امدم：سپیده جان چی شده؟این اتیش پاره رو ساکتش کن،الانه که خونه رو روی سرش بزاره.

حواسم را به یگانه دادم که در حال پرخاشگری و جیغ زدن بود.

وقتی در برابر کسی کم می اورد،این گونه میشد.

امیر：سپیده جان هروقت خواستم بیام،قبلش بگو که بعضیا نباشن.

یگانه：ببخشید که هماهنگ نکرده بودی،درضمن از خداتم باشه.

امیر：مگه باید با شما هماهنگ می کردم؟حالا که از خدام نیست.

یگانه پایش را به زمین کوبید و با اعتراض گفت：اقاجون.

با اقاجون خندیدیم و...

#پارت11

یگانه را دعوت به ارامش کردم و به امیر تشری زدم تا سکوت کند.

امیر و اقاجون مشغول گفت و گو شدند و یگانه سرش در گوشی بود و معلوم نبود که باز چه کسی را دست می انداخت!

فکرم پر کشید و رفت سمت طاها؛طاها رستگار.

مردی خوش پوش بود و بسیار سنگین،از همان هایی که هر دختری ارزویش را دارد.

صدای گیرا و چهره ای خاص داشت که در برخورد اول،تا مدت ها در ذهنت می ماند.

باید دید که همانطوری که فکر میکنم است یا اوهم ظاهری گول زننده مانند خیلی های دیگر دارد،باید دید...

امیر کمی دیگر ماند و عزم رفتن کرد.

تا دم در همراهیش کردم تا باز به هم نپرند.امیر و یگانه باهم رفتند و بعد بدرقیشان من هم به داخل رفتم.

اقاجون بسیار خسته بود و بعد خوردن شام،به خواب رفت.

من هم به تنهایی دل و دماغ شام خوردن را نداشتم.

تاسرم را بر روی بالشت گذاشتم،به خواب عمیقی فرو رفتم...

طبق روال،سرساعت همیشگی بیدار شدم و بعد تهیه ی صبحانه برای اقاجون،برای نخستین روز کاری ام اماده شدم.

به خود نگاهی انداختم؛اندام کاملا دخترانه و چهره ای ظریف و شرقی داشتم.نه خوشگل و نه زشت؛حد وسط.

اقاجون را بیدار کرده و عزم رفتن کردم.

از هیجان و ذوق،لبخند از روی لبانم پاک نمیشد.

به شرکت می رسم و بعد کسب اجازه از منشی،وارد اتاق اقای رستگار می شوم.

تعارف به نشستن می کند و بی مقدمه می گوید：سلام وقت بخیر،الان می ریم رستوران تا اول با محیط اشنا بشین.

_سلام،چشم من اماده ام.

سری تکان می دهد و به شخصی زنگ می زند و سفارشات لازم را می کند.

از جایش بر می خیزد و من به تبعیت از او،به دنبالش راه می افتم.

جلوی شرکت توقف می کند و من کمی جلو می روم تا دوشادوش او باایستم.

به شانه ی خود و او نگاهی می اندازم؛حتی با کفش پاشنه بلند هم،اندازه ی کودک10ساله ای در برابرش بودم!

بر می گردد و چشمان خیره ام را غافل گیر می کند.

طاها：چیزی شده خانم میرزایی؟

هول می شوم و بدون تمرکز روی کلمات خارج شده از دهانم،می گویم：نه اصلانم هول شدم،بامن میریم یا با شما؟

لحظه ای مات نگاهم کرد و من متوجه گندی که زده ام می شوم.

وای سپیده این چه بود که گفتی؟از خجالت لبم را به زیر دندان می برم و سرم را پایین می اندازم.

صدای خنده اش به گوشم می رسد...

#پارت12

سرم را بالا اوردم و با اخم گفتم：اقای رستگار قرار با چی بریم؟

گویی فهمید که بحث را از دستی عوض کردم،چرا که لبخندش را قورت داد و با جدیت گفت：منتظر تاکسی هستم.

یعنی او با این همه شرکت ودم و دستگاه،ماشین نداشت!؟

سپیده قرار شد قضاوت نکنی.اما اخر مگر می شود؟افکار مزخرف را از ذهنم به بیرون فرستادم و منتظر ماندم.

تاکسی که رسید،من عقب و اقای رستگار در صندلی جلوجای گرفت.

ادرس را داد و من با دقت به مسیر و اسم خیابان ها نگاه می کردم که به ذهن بسپارم تا فردا روزی که خود تنها امدم،راه را گم نکنم.

روبه روی رستوران شیک و مدرنی ایستادیم؛از ماشین پیاده شده و به داخل رفتیم.

بر خلاف ورودی اش،سالن های سنتی و زیبایی داشت.

به قسمتی رفتیم که در گوشه ای از سالنش،پیانویی گذاشته بودند.

بسیار زیبا و حیران کننده بود.

با شوق به سمتش رفتم و انگشتانم را روی دکمه های کشیدم که صدایش سر تا سر سالن پیچید.

طاها：خب این طور که معلومه شما از محیط و این پیانو خوشتون اومده؛مسعولیت های شما اینه که طرح های جدیدی در عرصه ی موسیقی این رستوران نواوری کنید و همین طور مسعول اموزش و نظارت بر این بخش هستید.حقوقتون از سه ملیون شروع میشه و با کسب تجربه،بیش تر هم میشه.سوالی نیست؟

با ذکر مبلغی که گفت،چشمانم را گرد کرده و در ذهنم صفرهایش را می شمردم.

این معرکه است؛شاید برای خیلی ها مبلغ ناچیزی باشد اما برای من و این شرایط زندگی ام،بی نظیر بود.

_نه همه چی مفهومه.

با صدای جیغ دختری،سراسیمه به عقب برگشتم که...

#پارت13

به عقب برگشتم که با یگانه مواجه شدم!

اون این جا چه می کرد!؟

طاها هم که از صدای جیغ و داد یگانه به ستوه امده بود،با حرص گفت：یگانه خانم این جا خونه ی خاله نیست،چند بار بهت گفتم رعایت کن؟

کمی گیج شدم؛مگر او چند بار به این جا امده بود؟

یگانه اخمی کرد و گفت：خیلی خب حالا توام،نمی خواد رییس بازی در بیاری.

به طاها می امد که رییس بازی در بیاورد؟بعید می دانم.

دوباره نیشش را باز کرد و درمقابل ان همه خدمه که بیش ترشان مرد بودند،با جیغ گفت：وای سپیده جونم خوش اومدی.

اهسته قدم برداشته و در کنار یگانه ایستادم：یگانه درست حرف بزن،ببین چی کار کردی؟روز اولی ابروم و بردی.ازت بیش تر از اینا انتظار داشتم.

دوباره خواست داد و فریاد سر دهد که این بار نیشگونی از پهلویش گرفتم تا ساکت شود.

طاها به چهره ی خندان و رضایت مند من و صورت سرخ شده ی یگانه نگاه کرد.

انگار که اوهم از این سکوت زمان دار یگانه راضی بود.

طاها：خانم نجم مدیر بخش پرسنل ها هستن.

و به من خیره شد.

پس او خیلی وقت است که مشغول به کار شده!ای یگانه ی حقه باز؛باز هم به من کلک زد.

تا من سرگرم گفت و گو با نوازنده ها شدم،زیر چشمی مشاهده کردم که یگانه و طاها،با جدیت درحال حرف زدن هستند.

یعنی چه شده؟طاها اورا باز خواست می کند؟بخاطر کاری که انجام داد؟اما به نظر نمی امد که این باشد؛چون یگانه هم بسیار جدی با او صحبت می کرد.

از معدود دفعاتی است که او جدی می شود،پس حرف مهمی می زنند.

دست از سرکشی و کنجکاوی برداشتم و ایده هایم را برای نوازنده ها گفتم.

همگی لبخند رضایت روی لب هایشان جای گرفت و من از این بابت بسیار خرسند بودم.

لحظاتی بعد،طاها با عجله رفت و یگانه متفکر،روی یکی از صندلی ها نشست.

به سمتش رفتم و پرسیدم：اتفاقی افتاده؟

یگانه：دقیقا نمی دونم،اما داره یه چیزایی میشه.

نگران گفتم：یعنی چی؟

لبخندی زد و گفت：نترس،طاها حلش می کنه.

چه قدر از طاها انتظار داشتند.

فکر می کردند که او ابرقهرمان توی داستان هاست؟

او باتمام کمالاتش باز هم یک انسان بود.

یعنی سپردن همه چیز به او کار درستی است؟

از پسش برمی اید؟این راز چیست که طاها را سرگردان کرده است؟پس گفت وگوهای مخفیانه اش با تلفن و کاغذ بازی هایش باید به این موضوع مجهول مربوط باشد...

#پارت14

کمی دیگر ماندم و بعد تحویل لباس فرم،به یگانه گفتم：یگان اگه من الان برم اقای رستگار چیزی نمی گن؟اخه قرصای اقاجون تموم شده باید بخرم.

یگانه：الان که خودش نیست،امروزم که کاری نداری،نه عزیزم برو من باهاش هماهنگ می کنم.

_باشه دستت درد نکنه،راستی افتتاحیه ی این رستوران چه زمانیه؟

یگانه：نمیدونم والا،خوب شدگفتی اینم ازش می پرسم.

از او خداحافظی کرده و به داروخانه رفتم.

از داروخانه تا خانیمان راهی نبود؛به همین خاطر بقیه ی مسیر را پیاده طی کردم.

به خانه که رسیدم،با اقاجون احوال پرسی کرده و با هیجان اتفاقات چند روز اخیر را تعریف کردم.

ان پیرمرد بیچاره هم،در مقابل وراجی های من فقط لبخند میزد و سخنان مرا تایید می کرد.

سرم را خاراندم و گفتم：اقاجون بنظرتون مشکل اقا طاها چیه؟امروز خیلی پریشون بودن.

اقاجون：هرچی هست انشاالله که حل بشه دخترم،بنظر میاد مرد متشخصی باشه.

بعد با لبانی کش امده،چشمکی حواله ام کرد.

منظورش را فهمیدم و با اعتراض نامش را بر زبان اوردم：اقاجون.

دستانش را به نشانه ی تسلیم بالا اورد ضربه ای به نوک بینی ام زد.

باهم غذا درست کردیم و خوردیم؛اقاجون به اتاقش رفت تا کمی استراحت کند و من هم همین طور.

به سقف خیره شدم و به طاها فکر کردم.

به استایل مردانه اش،عطرش که وقتی از کنارت عبور می کرد بینی و ریه هایت را درگیر خودش می کرد.

فکرم رفت سمت سپیدی موهای کنار شقیقه اش که چه قدر به ابهتش می امد.

راستی او چندسال داشت؟او سیمای پرغروری داشت؛اما می دانست که کجا و برای چه کسی استفاده کند.

در یک کلام می توانم بگویم که این مرد خاص است؛

طاها رستگار خاص است.

سرم را به این ور و ان ور چرخاندم تا دیگر به او و رفتارش فکر نکنم.

سپیده حیایت کجا رفته؟

تو فقط کارمند اوهستی،

فقط کارمند...

#پارت15

شب را به هر ضرب و زوری که بود سپری کردیم؛اما احساس می کردم که اقاجون از مسعله ای ناراحت است و نمی خواهد که من به ان اگاه شوم.

صبح،لباس فرمم را به تن کردم و کفش های پاشنه بلندم را پوشیدم تا نقص کوتاهیم را به این وسیله پنهان کنم.

قرص های اقاجون را دادم و از او خداحافظی کردم.

قرار بر این شد کمی تا روز افتتاحیه با بچه ها کار کنیم تا هماهنگی های لازم را به دست اوریم.

به رستوران که رسیدم،با همه مشغول احوال پرسی شدم.

بچه های خوبی بودند و می توانستیم باهم جمعی دوستانه تشکیل دهیم.

از ایده ام برایشان گفتم که اکثریت موافقت کردند.

_بچه ها می خوایم یه موزیک تمام عیار و اجرا کنیم.منظورم از تمام عیار اینه که یه گروه گیتار و یه گروه پیانو داشته باشیم و چند نفر رو هم برای اجرای زنده اماده کنیم.چون رستوران سنتی هستش باید یه موزیک سنتی هم داشته باشیم.من شعر و اماده می کنم و اونایی که با هم صداهاشون هم خوانی بیش تری داره رو برای اجرا انتخاب می کنیم.موافقین؟همه دست زدن و چند تا از پسرای جوون سوت زدن.

لبخندی زدم و برگشتم به یگانه سری بزنم که با دیدن طاها جلوی روم،در جا میخکوب شدم.

از ترس هین بلندی کشیده و چادرم را سفت چسبیدم.

با دیدن چهره ی رنگ پریده ی من با هول گفت：ببخشید نمی خواستم بترسونمتون،واقعا شرمنده.

اب دهانم را قورت داده و با کشیدن نفس عمیقی سعی کردم بر خود مسلط شوم.

_اشکالی نداره،من یکم ترسوام.

لبخند ملیحی زد که بسیار به قاب صورتش می امد.

کمی نسبت به روز های قبل اشفته تر بنظر می رسید.

این را از وضع ظاهری اش فهمیدم؛همیشه با کت و شلوار در مقابل کارمندانش حاضر می شد اما امروز کاملا اسپرت بود.

گوشی ام به صدا در امد.اقاجون بود!

او که این وقت روز هیچ وقت با من تماس نمی گرفت!

پاسخ دادم：جانم اقاجون؟

طوری از پشت تلفن حرف میزد که دردلم اشوبی به پا شد.

اقاجون：س...سپیده...من...

و بوق ممتد...

از ترس و استرس چند باری شماره اش را گرفتم اما دیگر پاسخ نداد.

تمام افکار بد و منفی هجوم اوردند و من از پریشان حالی به مارک لباس طاها زل زدم...

#پارت16

ان قدر حالم بد بود که حتی صداهای اطرافم را هم نمی شنیدم و فقط حرکت لب های طاها را می دیدم که سعی دارد به من چیزی بگوید.

با سیلی که یگانه زد،به خودم امدم و با ترسی که مملو از اشک و دلهره بود گفتم：یگان،اقاجون...

دستم را روی سرم گذاشتم و با گفتن"ای وای"کف سالن نشستم.

خیلی دختر بی دست و پایی بودم و نمی دانستم چه باید بکنم.

یگانه هول و ترسیده گفت：اقاجون چی؟لامصب پاشو بریم خونتون ببینیم چی شده.

راست میگفت،باید می رفتیم اما چه جوری؟تا منتظر تاکسی بمانیم که من هزار بار می مردم و زنده می شدم.

طاها：زودباشین بریم،من می رسونمتون.