رمان نوشداروی عشق به قلم اکرم رشیدی (آناهیل)

ژانر : #رئال #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

وقتی اوج می‌گیری و به رسیدن به بی‌نهایت‌ها فکر می‌کنی، خبر نداری که پشت پرده‌ی روزگار چی در انتظارته، و نمی‌دونی که فاصله از عرش تا فرش‌ یک چشم برهم زدنه! نوشداروی عشق روایت دو رفیق است، یکی از جنس استقامت و توکل و امید که در روزهای اوج خودش با دیو سیاه مرگ روبرو می‌شود و تصمیم می‌گیرد با آن مبارزه کند، و دیگری از جنس بی‌خیالی و خوشگذرانی که‌ به علت رازی در گذشته‌اش اراده کرده با کلمه‌ای به نام عشق بیگانه باشد اما ...

مقدمه:

گاهی در دنیای سراسر رمز و رازی که آفریدی سردرگم می‌شوم، دنیایی که هیچ امری نه قابل پیش بینی است و نه غیر‌ممکن، تو خدای عاشقانه هایی، خدای امور خارق العاده، خدای جهان پررمزو راز، عشق فقط تو را سزاست اگر بفهمیم.

پارت ۱

با قدم‌های سست و لرزان پله‌های بیمارستان را طی کرد تا به سالن اصلی رسید، پریسا دختر دایی‌اش که او را همراهی می‌کرد، نگران بود و تپش‌های قلبش تندترو تندتر می‌شد.

آرمین مثل همیشه سعی کرد قوی و آرام باشد، و اجازه ندهد طوفانی که در دلش برپاست نگاهش را تحت تاثیر قرار دهد، او نمی‌خواست پریسا اضطرابش را بخواند و ترحمش بیشتر شود! به چشمان غمگین پریسا نگاه کرد و دلداری‌اش داد.

_ نترس! من حالا حالا بیخ ریشتونم!

پریسا نگاهش را گرفت و بغض کرد، به عمه‌اش فکر کرد که در خانه، پای سفره‌ی صلواتی که پهن کرده با چشمان اشکبار امید خبری خوب دارد. به اینکه آرمین را مثل برادرش دوست می‌داشت و با او بزرگ شده بود و نمی‌توانست دردش را ببیند، و برای همین امروز به اصرار همراهش شده بود، در حالی که آرمین با اصرار مانع همراهی خانواده‌اش شده بود.

در سالن انتظار نشستند و منتظر شدند که نوبتشان بشود. پریسا کتاب دعایش را دردست گرفت و شروع به خواندن کرد. آرمین که دستانش را در هم قفل کرده و به تلویزیون بیمارستان خیره شده بود، غرق در افکارش، به روزی برگشت که جواب کنکورش را گرفته بود.

"خودش هم نفهمید چطور از کافی‌نت تا خانه را آنقدر سریع رسیده بود، از خوشحالی روی پا بند نبود و هیجان زده انگشتش را روی زنگ در گذاشت و یادش رفت بردارد. با صدای مادر به خودش آمد و دستش را پایین آورد.

_ کیه؟ چه خبرته؟ مگه سرآوردی؟!

در بازشد و آرمین دستهایش را به دو طرف لنگه‌ی در گذاشت و در چشمان مادرش نگاه کرد. عمیق و با لبخند...

_ تویی مادر؟! این چه طرز زنگ زدنه؟ تو مگه کلید نداری؟

_مادر به آرزوت رسیدی.

مادر که فراموش کرده بود امروز موعد اعلام نتایج کنکور است، با کلافگی سری تکان داد:

_ آرزوم چیه دیگه؟ بیا تو ببینم چی می‌گی...کنار رفت و اجازه داد وارد شود، در را آرام بست و پرسید:

_ حالا می‌گی چی شده یا نه؟

دست هایش را در هوا تکان داد، نفس عمیق کشید و به سمت مادرش برگشت. برگه‌ای که زیر لباسش پنهان کرده بود را نشان داد؛ چشمانش از شادی درخشید و خیره به مادر گفت:

_ مادر من، چرا باید روز به این مهمی رو فراموش کنی؟!

پارت۲

مادر که حالا پی به ماجرا برده بود، با هیجان و اضطراب پرینت نتایج را از دستش کشید:

_ یا خدا! بده ببینم ...

چادرش را رها کرد و همانجا وسط حیاط نشست و شروع کرد به جستجو.

آرمین روی دو زانو نشست و شانه های مادر را گرفت و بلند کرد و در چشمانش خندید:

_مهندسی عمران، رتبه ی دورقمی، شهر خودمون.

مادر نگاه گره شده در چشمان پسرش را گرفت و به آزیتا دوخت که سراسیمه خودش را به آن‌ها رسانده بود، و با شنیدن حرف آرمین دستش را جلوی دهانش گذاشته بود تا جیغش را خفه کند. مادر در حالی که کاسه‌ی چشمانش در حال لبریز شدن بود، روی زمین به سجده رفت و آزیتا برگه را برداشت و به سرعت به طرف تخت گوشه‌ی حیاط دوید. آرمین اندام نحیف مادر را در آغوش مردانه‌اش جای داد و تا کنار تخت همراهی کرد و در گوشش نجوا کرد:

_همش به خاطر دعاهای خودته مادری، نوکرتم!"

با صدای مسئول بخش آزمایشات که نامش را صدا می‌زد به هیاهوی بیمارستان برگشت،

_آقای آرمین معینی...

به جایی که پریسا نشسته بود نگاهی انداخت و از نبودنش خوشحال شد، چون می‌خواست خودش اولین کسی باشد که جواب را بگیرد. بلند شد و اضطراب تمام وجودش را در بر گرفت! ضربان قلبش بالا رفت و نفس هایش به شماره افتاده بود، مدام نفس عمیق می‌کشید و سعی می‌کرد نیرومندتر از همیشه روی پاهایش بایستد، او در تمام این چندوقت با خود اتمام حجت کرده بود و خود را برای شنیدن هر چیزی آماده کرده بود!

قدم های بی‌جانش را آرام برمی‌داشت و به اتاقی که مخصوص دادن برگه های آزمایشات بود، نزدیک می‌شد. وارد شد و به مرد فربه و عینکی که پشت میز نشسته خیره شد، با کمی مکث لب زد:

_ سلام، معینی هستم.

مرد نگاهی به او انداخت و زیر لب جواب سلامش را داد و برگه ها را زیرورو کرد، آن را پیدا کرده و با نگاه کردن به آن بار دیگر به آرمین چشم دوخته، پرسید:

_ شما چه نسبتی باهاش داری؟

_من... من داداشش هستم!

خودش هم نفهمید چرا دروغ گفت! شاید می‌ترسید برگه‌ی آزمایش را به خودش ندهند. مرد کمی عینکش را روی بینی گوشتی خود جابجا کرد و برگه را به طرفش گرفت، با احتیاط پرسید:

_شما می‌دونین نتیجه ی آزمایش چیه؟

مرد در حالی که سرش پایین بود و چیزی می‌نوشت، مکث کوتاهی کرد و گفت:

_فقط می‌دونم آزمایش قبلیش رو تایید کرده.

پارت۳

پلک نمی‌زد، دستانش توان نگه داشتن کاغذ لعنتی را نداشت. چیزی درونش فروریخت، اما ایستاده بود.

_ آرمین تو اینجایی؟! چی شد جواب رو گرفتی؟

بدون اینکه جوابی به پریسا بدهد، یا حتی نگاهی بکند، پاهای سستش را دنبال خود ‌کشید. پریسا برگه ی آزمایش را از دستش گرفت و به سرعت به سمت مسئول آزمایشگاه دوید،

_ تورو خدا آقای دکتر، این تو چی نوشته؟

_ خانم من تخصصی در این مورد ندارم ولی به اون آقا هم گفتم، آزمایش قبلی رو تایید می‌کنه.

دور شد و دیگر چیزی نمی‌شنید، قطرات اشک یکی پس از دیگری روی گونه هایش روان شد، صداهای اطراف را می شنید ولی گویی برای عکس العمل واکنشی از مغز دریافت نمی‌کرد،

_هوی آقا جلو پاتو نگا کن.

_ مگه کوری عامو.

و صدای ترمزهایی که پی در پی گرفته می‌شد.

جز هاله‌ای از غبار و تاریکی چیزی احساس نمی‌کرد، نفهمید کی هوا تاریک شده و چگونه به این پارک رسیده بود، آه سردی کشید و روی نیمکتی دراز کشید و در خود مچاله شد. دقایق، یکی پس از دیگری می‌گذشت و چند ساعتی در سکوت و بهت و غم برایش گذشت.

****

پریسا سراسیمه دنبالش دوید، اما نتوانست به او برسد و در خیابان و لابلای ماشین‌ها گمش کرد، گریه کنان سوار تاکسی شد و نمی‌دانست چطور باید به خانواده‌ی عمه اش خبر بدهد، سر کوچه شان پیاده شد. گمان می‌کرد به خانه برگشته باشد، در زد و آزیتا نگران در را برایش باز کرد.

_ چی شد پری؟ آرمین کو؟ جواب رو گرفتین؟

پریسا فهمید که خانه نیامده و همانجا به در حیاط تکیه داد و نشست، قهوه ای روشن چشمانش از گریه قرمز شده بود، آزیتا که پی به موضوع برده بود، در را بست و کنار پریسا نشست. هردو سر بر زانوان گذاشتند و هق هق کنان گریستند، پریسا سر بلند کرد و عمه‌ آذر را دید که با دیدن دخترها بیهوش وسط حیاط افتاده بود، جیغی کشید و به طرف عمه‌اش دوید...

****

_ آقا پسر؟ جوان؟

با صدای پیرمرد پارکبان از دنیای گنگ و مبهمش خارج شد، تکانی ‌خورد و نشست. به روبرو خیره شد و حتی دنبال صدا هم نمی‌گشت!

_ چی شده پسرم؟ چند ساعته حواسم بهت هست، کمک نمی‌خوای؟

با چشمانی خالی از احساس و صورتی مغموم نیم‌نگاهی به پیرمرد انداخت و دوباره به روبرو خیره شد، بدون اینکه بخواهد قطره اشکی روی گونه‌اش دوید.

پیرمرد به آرامی کنارش نشست، دستکش های نارنجی را از دستان پینه بسته‌اش بیرون کشید و درسکوت غم انگیز حاکم بر پارک لب زد:

_دنیا ارزش غصه خوردن نداره، اونم برای جوان برازنده‌ای مثل تو، خدا قهرش می‌گیره از این همه ناامیدی.

_من نمی‌خوام بمیرم!

این را گفت و سرش را میان دستانش گرفت، و بغضش را رها کرد تا کمی از حجم سنگین غصه‌اش بکاهد، چنان گریست که قلب پیرمرد فشرده شد! سرش را در آغوش گرفت و لب زد:

_ گریه کن پسرم! گریه کن تا آروم بشی!

گویی آسمان هم گریه اش گرفته بود، شروع به باریدن کرد.

_ پاشو بریم تو کانکس من، خیس نشی، پاشو.

شانه های مردانه‌اش را از آغوش پیرمرد جدا کرد و گفت:

_ ممنون، مزاحم شما نمی‌شم، می‌رم خونه.

_ حالا بیا یه چایی بخور بارون که بند اومد برو.

با دلی پر از غم دنبال پیرمرد راه افتاد و داخل کانکس گوشه ای نشست و به گل های قالیچه‌ی قدیمی که زیر پایش پهن شده بود، خیره شد.

پارت۴

پیرمرد، استکان های کمر باریکش را درسینی گذاشت و با چای خوشرنگی که به خوبی دم کشیده بود آن‌ها را پر کرد، و جلویش قرار داد، آرمین یاد خانواده‌اش افتاد و به سرعت به جستجوی گوشی به جیب‌هایش دست کشید. آن را پیدا کرد و با دیدن گوشی خاموشش اخمی کرد. خوب می‌دانست که حالا چقدر نگران شده اند. دلش به حال مادرش سوخت؛ نگاهی به پیر‌مرد کرد و لب زد:

_ نفهمیدم گوشیم کی خاموش شده، حتما خانواده‌ام خیلی نگرانن...

پیرمرد گوشی کوچک و ساده‌اش را با مهربانی به طرف او گرفت:

_ بیا زنگ بزن از نگرانی درشون بیار.

شماره‌ی خانه را گرفت، و با شنیدن صدای گرفته‌ی آزیتا لب زد:

_ الو... آزیتا؟

باشنیدن صدای برادرش، تکانی خورد و هیجان زده پاسخ داد:

_ آرمین؟! خودتی؟!

با صدای گرفته و پر ازبغض ادامه داد:

_ عزیز دلم کجایی؟ تو که مارو نصف عمر کردی! مامان حالش بد شده توی بیمارستانه، خودت رو برسون، تو رو ببینه حتما بهتر می‌شه.

آرمین نگران و مستاصل شد:

_ چی؟! مامان بیمارستانه؟!

کلافه دستی به موهای به هم ریخته اش کشید:

_ میام عزیزم، نگران نباش، یکساعت دیگه اونجام.

بدون اینکه خداحافظی کند، تماس را قطع کرد و گوشی را به سمت پیرمرد گرفت و بلند شد:

_ پدر جان خیلی ازت ممنونم، باید دیگه برم.

پیرمرد نگاهی به هوای بیرون انداخت و گفت:

_ ولی بارون هنوز بند نیومده.

_ مهم نیست می‌رم.

پیرمرد بلند شد و به سمت کمدش رفت؛ چتر سیاهش را بیرون کشید و به طرف جوان گرفت.

_ بیا پسرم، این چتر رو ببر لازمت میشه.

آرمین با تردید چتر را گرفت:

_ حتما بهتون برش می‌گردونم، بازم ممنون.

پیرمرد لبخند زد:

_ برو خدا پشت و پناهت...

در تمام طول مسیر به این فکر می‌کرد که باید طوری رفتار کند که خانواده‌اش کمتر غصه بخورند، خودش را آماده می‌کرد تا غمی که داشت جانش را به تاراج می‌برد پنهان کند، شاید امیدی در دل خانواده‌اش راه یابد.

تاکسی را دم در خانه نگه داشت و زنگ را فشار داد. بعد از لحظاتی در باز شد، و آزیتا را دید که سراسیمه به استقبالش می‌آمد، با صدای آرمین نیمه‌ی راه متوقف شد.

_ برو آماده شو بریم بیمارستان...

آزیتا با چشمانی که از نگرانی دو دو می‌زد، نگاهش کرد. انگار می‌خواست مطمئن شود حال برادرش خوب است، به خود آمد و به سرعت بازگشت. مانتویش را برداشت و با آرمین همراه شد.

پارت ۵

آرمین با قلبی شکسته می‌رفت تا قلب مادرش را تسلی ببخشد، خودش نیاز به دلداری و امید داشت ولی تاب دیدن رنج خانواده‌اش را نداشت، آن‌ها با حقیقتی تلخ و انکار ناپذیر روبرو بودند و باید به هم کمک می‌کردند که آن را بپذیرند.

آزیتا چشم از برادر نمی‌گرفت و گاه و بیگاه، پنهان و آشکار اشک می‌ریخت. به بیمارستان رسیدند و پس از پیاده شدن، آزیتا جلوتر راه افتاد که با صدای آرمین ایستاد.

_ آزیتا صبر کن ببینم.

رفت و درست روبروی خواهرش قرار گرفت، چشم در چشم و رخ در رخش ایستاد.

_ جانم داداش؟ چیزی شده؟

دستانش را دور صورت خواهرش قاب کرد:

_ نمی‌خوام دیگه اشکات رو ببینم خواهر کوچیکه! هنوز که من نمردم عزا گرفتین! ما باید به مامان و بابا روحیه بدیم. مفهوم شد؟

آزیتا سر بر سینه‌ی برادر گذاشت و هق زد و نالید:

_ آخه چرا اینطوری شد؟ چرا؟ من می‌میرم. من از غصه می‌میرم.

_ الهی دورت بگردم. اینطوری می‌خواین به من روحیه بدین. بس کن! اشکات رو پاک کن بریم، مامان حتما خیلی نگران من شده. خیالت راحت من رفتنی نیستم. اگه فکر کردی به این راحتی از شر اذیت‌های من خلاص می‌شی کورخوندی.

تلخندی زد و با مشت به سینه ستبر برادر زد ودر حالی که اشک‌هایش را با گوشه‌ی شالش پاک می‌کرد همراه هم به طرف اورژانس بیمارستان رفتند.

آرام و پرصلابت به دنبال خواهرش قدم می‌زد و بی‌صبرانه در انتظار دیدن مادر بود، به جای جای بیمارستان نگاه می‌کرد و می‌دانست از این به بعد خاطرات تلخ زیادی در فضایی اینچنین پیش رو خواهد داشت، به اتاق مورد نظر رسیدند و داخل شدند، پدر بالای سرش ایستاده بود و با او صحبت می‌کرد، آزیتا سلام کرد و پدر سربرگرداند، آرمین با دیدن چشمان متورم پدر که از فرط گریه اینچنین شده بودند؛ قلبش فشرده شد و قبل از اینکه پدر واکنشی نشان دهد او را در آغوش کشید. پدر گریه کرد و آرمین شانه‌های خسته‌اش را در آغوش خود ‌جای داد، آزیتا به دیوار کنار پنجره تکیه داد و باز به چشمانش اذن باریدن داد! آرمین از پدرش خواست که آرام باشد و چشم غره‌ای به آزیتا رفت تا به او یادآوری کند که چه قراری گذاشته اند.

اما مگر یک خواهر می‌توانست بار همچین اندوهی را به دوش بکشد و آرام باشد؟

مادر که با چشمان نیمه‌باز شاهد آن‌ها بود، دستش را به طرف آرمین دراز کرد. به سرعت به طرف مادر رفت و دستش را گرفت و رویش خیمه زد:

_این چه حال و روزیه مادرم؟! هنوز که اتفاقی برام نیفتاده، سروحال و قبراق اینجا وایسادم. ببین!

پدر خسته و رنجور از اتاق خارج شد و روی نیمکتی که در راهروی بیمارستان قرار داشت نشست و سرش را میان دستانش گرفت، انگار هیچ مرحمی نمی‌توانست قلب زخم خورده شان را بهبود بخشد، در غمی جانکاه دست و پا می‌زدند و نمی‌توانستند بپذیرند تنها پسرشان، نور چشمشان، جوان برومندشان به استقبال مرگ می‌رود.

۶

آن شب آرمین کنار مادر ماند و به اصرار از آزیتا خواست پدر را به خانه ببرد. تا صبح با مادر صحبت کرد تا شاید قلب او را آرام کند، دستش را در دست گرفت و زمزمه ‌کرد:

_مامان علم پیشرفت کرده، من هم که بچه نیستم، بهت قول میدم اونقدر قوی باشم که از پسش بربیام.

فقط خدا می‌دانست در دل پسر جوان چه می‌گذشت و چقدر از بیماریش می‌ترسید و چقدر از راه دشواری که در پیش داشت هراس داشت. مادر نالید:

_آخه چرا ما نباید رنگ خوشی ببینیم؟! آخه به کی بد کردیم؟! حق کی رو خوردیم؟!

آن شب طولانی به صبح رسید و مادر مرخص شد و به خانه برگشت. تا روزها خانه‌شان شلوغ بود و اقوام نزدیک برای همدردی و ابراز نگرانی به آن‌ها سر می‌زدند، همه‌ی فامیل علاقه‌ی وافری به آرمین داشتند و همیشه رفتار و ادب و شخصیت او را مورد تحسین قرار می‌دادند و حالا به جد ناراحت بودند. کم کم این موضوع قابل هضم شد و بر آن شدند تا اقدامات لازم درمانی را آغاز کنند و هرکس دکتری را پیشنهاد داد، چند وقتی می‌شد دانشگاه نرفته بود و انگیزه‌ی دانشگاه رفتن را از دست داده بود. و نسبت به اصرار دوستانش برای شرکت کردن در کلاس‌ها مقاومت نشان داده بود.

قرار شد پیش دکتری که توسط یکی از دوستان پدرش معرفی کرده بود برود و کمی از بیماریش مطلع شود. تصمیم گرفته بود به تنهایی پیش برود. از بچگی همین بود، استقلال طلب و لجباز!...

_ آقای معینی بفرمایید، نوبت شماست.

از منشی تشکر کرد و به آرامی در زد و وارد شد.

_ سلام...

نگاهش روی دکتر میخ شد و آنقدر به کنکاش چهره و هیکل او مشغول شد که جواب سلامش را نشنید.

با صدای دکتر به خودش آمد

_ گفتم بشین... چیه؟! تو هپروتی؟! دکتر ندیدی؟!

لبخندی زد و فهمید با یک دکتر شوخ طبع طرف است، برگه‌ی آزمایش را جلویش گذاشت و روی صندلی نزدیکی به او قرار گرفت.

دکتر با نگاه کردن به آزمایش چهره در هم کشید. هیکل سنگینش را به پشتی صندلی تکیه داد و عینک ظریفش را روی صورت صاف و اصلاح شده‌اش تنظیم کرد. دستانش را روی شکم بزرگش در هم قفل کرد و به آرمین نگریست:

_ آزمایش مال خودته؟

_ بله آقای دکتر...

_ این آزمایش مجدد تکرار شده؛ پس حتما از جوابش هم مطلع شدی؟

با ناراحتی پلک‌هایش را روی هم قرار داد و سرش را به نشانه تایید تکان داد.

_ بله... پزشکی که آزمایش اولم رو بررسی کرد گفت که به نوعی سرطان خون مبتلا هستم.

_ کسی همراهت نیومده؟ چرا تنهایی؟

_ همراه برای چی؟ من که بچه نیستم.

_ منم نگفتم بچه‌ای پسر خوب! ولی در پروسه‌ای که پیش رو داری حضور اطرافیان و آگاهی اون‌ها ضروریه.

با نگرانی و تند پلک زد:

_ آقای دکتر هر چی هست به خودم بگید! من تحمل درد ورنج پدر و مادرم رو ندارم.

دکتر لبخندی زد و مهربانانه روی نسخه‌ای شروع به نوشتن کرد:

_ خب این که مسلمه، اول از همه خودت باید همه چیز رو بدونی. ولی همونطور که گفتم خانواده هم نقش مهمی در روند درمان دارن.

زیر چشمی نگاهی به آرمین کرد و ادامه داد:

_ نگران نباش! فقط قوی باش و روحیه‌ت رو حفظ کن.

۷

غمی در سینه‌‌اش بغض شده، گوشهای کز کرده بود، چشمان مشکی و پر از غرورش را به نشانه‌ی تایید بست و سر تکان داد و پرسید:

_ آقای دکتر... بیماریم در چه مرحله‌ایه؟ آیا درمانی داره؟

دکتر بدون اینکه نگاهش کند، نسخه‌ای که در دستش بود را بار دیگر بررسی کرد و گفت:

_ متاسفانه کمی پیشرفت کرده و باید هرچه زودتر شیمی درمانی آغاز بشه، داروهایی که نوشتم رو مرتب مصرف کن و در تاریخی که منشی بهت اعلام میکنه بیا تا ادامه درمان رو پیگیری کنیم، در ضمن امید همه‌ی ما و مرگ و زندگی همه دست خداست.

از شنیدن کلمه‌ی شیمی درمانی احساس کرد سیاهی و غم بر دنیایش خیمه زد. بلند شد و برگه را گرفت. آرام تشکر کرد و مطب را ترک کرد. به نزدیکی خانه رسید و پدر را دید که در حال بازکردن در خانه بود، به او نزدیک شد و پدر که حضورش را احساس کرد ایستاد و قبل از هر چیز نگاهش به طرف پلاستیک داروهایی که در دستش بود سر خورد، چهره در هم کشید و گفت:

_ مگه نگفتم صبر کن تا بیام؟! خواهشا سر این قضیه دیگه استقلال طلبی رو بذار کنار!

آرمین با لبخندی سعی کرد پدر را آرام کند:

_ چشم، قول می‌دم دیگه بدون هماهنگی نرم. دکتر هم خواسته که شما باشین. فقط لطفا به مادر بگو که همراهم بودی، می‌دونی که... حالا باید کلی بازخواست بشم.

پدر کلافه دستی به سروصورتش کشید و در را باز کرد و داخل شد، آرمین پشت سرش در را بست و خود را برای روبرو شدن با مادر آماده کرد؛ روی تخت مشغول سبزی پاک کردن بود و با دیدنشان، نگران به استقبالشان آمد.

_ چی شد اکبر؟! دکترش چی گفت؟! باید چیکار کنیم؟!

پدر نیم نگاهی به آرمین کرد و سری تکان داد:

_ آروم باش آذر! فعلا بهش دارو داده، باید روند درمان رو طی کنه دیگه، بقیه‌ش هم توکل به خدا...

مادر رد نگاه پر از غمش را روانه صورت آرمین کرد. نگاه گرفت و به سمت تخت رفت؛ نمی‌خواست آرمین شاهد باریدن چشمانش باشد، آرمین سری تکان داد و رو به پدر لب زد:

_ من می‌رم اتاقم کمی استراحت کنم.

_ برو پسرم.

در اتاق را بست و روی تخت دراز شد و چشمانش را بست، دلش می‌خواست ساعت‌ها در تاریکی مطلق زانو بغل بگیرد و فکر کند. تلفنش زنگ خورد و با بی میلی دستش را به میز کنار تختش رساند و گوشی را پیدا کرد. با دیدن اسم نوید رد تماس داد، حوصله‌ی این یکی را نداشت؛ ولی نوید به این راحتی دست بردار نبود، دوباره تماس گرفت و ناچارا جواب داد:

۸

_ الو نوید...

صدای بلند نوید گوشش را آزار داد، بلند شد و نشست.

_الو... کجایی تو پسر؟ حالا دیگه رد تماس می‌دی؟

دستش را لابلای موهایش برد و با بی‌حوصلگی لب زد:

_ نوید حوصله ندارم. کاری داری بگو.

_ معلومه که کار دارم، استادا سراغت رو می‌گیرن. چی بهشون بگم؟ استاد زاکری که گفته فقط با دلیل موجه باید برگردی.

پوزخندی زد و گفت:

_ هه... چه دلیلی موجه‌تر از این که دارم می‌میرم!

نوید پس از مکثی کوتاه، با نگرانی پرسید:

_ راستی رفتی دکتر؟ چی شد؟ چی گفت؟

_ بیخیال نوید... میام دانشگاه می‌بینمت برات تعریف می‌کنم.

_ باشه... باور کن نگرانتم، حتما بیا، منتظرم.

_ اوکی میام.

پس از خداحافظی از نوید، از پنجره نگاهی به بیرون انداخت و خواست از تخت پایین برود که دستگیره‌ی در به صدا در آمد و قامت مادر میان چهارچوب در قرار گرفت.

_ بیدار شدی؟ چند باره دارم میام اتاقت، دلم نیومد بیدارت کنم.

به روی مادر لبخندی زد و جلو رفت و شانه‌هایش را در دست گرفت:

_ چه‌قدربه فکر منی مادری؟! من دیگه بزرگ شدم باید بتونم گلیم خودم رو از آب بکشم.

مادراخمی کرد و خود را از میان دستانش رها کرد:

_ ای مادرقربونت بره... گلیم‌ چیه؟ آب چیه؟ بیا شام بخور. در ضمن برای مادر بچه همیشه بچه است حتی اگه صدسالش بشه!

مادر نگاهی به داروها انداخت و ادامه داد:

_ مادر داروهات رو فراموش نکنی بخوری.

آرمین چشمی گفت و بیرون رفت. آذر در اتاق او ماند و روی تختش نشست، چشم چرخاند به جای جای اتاق، و یکی یکی خاطرات از ذهنش عبور می‌کرد؛ به کتابخانه‌ی کوچک آرمین که با شوق و ذوق درست کرده بود، به لپ تاپی که به تازگی برای رفتن به دانشگاه خریده بود، به میز تحریرو ...

چشم‌هایش باریدن گرفت، ولی حتی این از اندوه جانکاهش کم نمی‌کرد. دردهای کهنه‌اش را به یاد آورد؛ بی‌کسی هایش، بی پدری و کودکی سختی که داشت، رنجی که مادرش برای بزرگ کردن او و دو خواهروبرادرش کشیده بود. ازدواجش با اکبر را به یاد آورد، پسر محجوب و سر به زیری که نسبتی به جز همسایگی با آذر نداشت، اولین روزهای ازدواجشان در اتاق کوچکی از خانه‌ی پدری اکبر آغاز شده بود، از صفر شروع کرده بودند و بعد از سال‌ها سختی توانسته بودند خانه‌ی کوچکی بخرند. روزهایی که از شادی خانه خریدن مدام سجده شکر به جا می‌آورد را به یاد آورد.

با صدای آزیتا از خاطرات دور شد و به زمان برگشت.

_ مامان؟! ما سر میز شام منتظریم چرا نمی‌یای؟!

آذر اشک هایش را پاک کرد و بلند شد. نگاهش را از نگاه نگران آزیتا گرفت و از اتاق خارج شد.

۹

_بیخیال نوید، دستت رو بکش! یکی میاد رد می‌شه زشته...

نوید نگاهی به دور و بر انداخت و رفت روی چمن‌های باغچه‌ی وسط دانشگاه ولو شد، دستانش را زیر سرش در هم قفل کردو به بیتا که دنبالش می‌آمد نگاه کرد، سرتاپایش را از نظر گذراند و با دیگر دخترهایی که تابه‌حال با آنها رابطه‌ی دوستی داشت، مقایسه کرد. تفاوت چندانی نمی‌دید. دیگر چیزی که برایش جذابیت عمد‌ه‌ای نداشت ظاهر بود! دنبال دختری مغرور بود که برای به دست آوردنش تلاش کند ولی دخترهایی که تابه‌حال دیده بود، همه خودشان ابتدا به او تمایل نشان داده بودند. بیتا آمد و روبرویش روی نیمکتی نشست و گفت:

_ نوید خیلی لوسی! مگه قرار نشد دیگه به کسی توجه نکنی؟

نوید روی پهلو چرخید و با لبخند گفت:

_ بیخیال بابا، حساس نباش دیگه...

بیتا چشمانش را که با ریمل و خط چشم حسابی آرایش کرده بود تنگ کرد و تهدید وار به او خیره شد. نوید با دست اشاره کرد و گفت:

_حالا چرا اونجا نشستی؟ بیا اینجا کنار من، کارت دارم.

بیتا که نیشش باز شده بود؛ بلند شد که به خواست او عمل کند ولی با دیدن آرمین که از ته حیاط دیده می‌شد، اخمی کرد و گفت:

_ عه! مزاحمم پیداش شد!

نوید متعجب و کنجکاو بلند شد و رد نگاه بیتا را گرفت و به آرمین رسید:

_ آرمین رو می‌گی مزاحم؟! این بدبخت کی مزاحمت ایجاد کرده؟

کیفش را روی دوشش انداخت و موهای روی پیشانیش را مرتب کرد و گفت:

_ الان دیگه... ببین من رفتم سر کلاس؛ از این دوستت که سیر شدی قرار بذار بریم یه وری همدیگه رو ببینیم.فعلا…

نوید خودش را تکاند و در حالی که برای آرمین دست تکان داد، در جواب بیتا لب زد:

_ باشه حتما.

آرمین در حالی که به بیتا نگاه می‌کرد که بدون توجه به او دور می‌شد، به نوید نزدیک شد و لبخندی با طعنه تحویلش داد:

_ سلام، انگار باز چشم من رو دور دیدی رفتی شکار...

نوید با ذوق و شوق زیاد دستش را گرفت و با لودگی روبوسی کرد و خنده کنان گفت:

_ من که بهت می‌گم از من غافل نشو، وقتی تو تحویل نمی‌گیری مجبورم برم شکار...

آرمین خندید. دستی به پشتش زد و قدم زنان به طرف ساختمان ورودی حرکت کردند.

_بس کن پسر! منم که کنارت باشم، این حوریا دست از سرت برنمی‌دارن.

نوید به تمسخر و با خنده گفت:

_ دلت خوشه! حوری کجا بود آخه؟

_ الان می‌رم بهشون می‌گم هاا.

بلند خندید.

_ نه بابا! حوصله ناز کشیدن ندارم. خوب چه خبر؟ از خودت بگو...

۱۰

سری تکان داد و با تاسف لب زد:

_ چی بگم؟ تعریفی ندارم. چه آرزوها داشتم، چه برنامه‌هایی برای آینده، چه ایده‌ها، چقدر تلاش کردم تا به اینجا رسیدم. ولی نمی‌دونم چرا سرنوشت داره من رو به سمت مرگ می‌بره...

به نزدیکی ورودی ساختمان رسیدند، ‌چشمان نم‌دارش را به نگاه غمگین و نگران نوید گره زد و با تلخندی ادامه داد:

_ آره داداش... زیاد موندنی نیستم. باید از این فرصت کوتاه درست استفاده کنم.

نوید اخم کرد و با مشت به کتفش کوبید.

_بسه دیگه آرمین ! چرا اینقدر ناامیدی؟! علم پیشرفت کرده، حتما راهی هست.

آرمین دستش را میان دو کتف او گذاشت و به طرف ساختمان هدایت کرد.

_ بریم دیگه، حتما استاد سر کلاسه.

عرض طویل سالن را طی کردند و به کلاس‌ مورد‌نظر رسیدند؛ در آن ساعت با دکتر ضیایی ریاضیات داشتند. در زدند. ابتدا نوید و سپس آرمین زیر نگاه دیگر دانشجویان به استاد سلام کردند و در ردیف عقب نشستند. استاد که در حال بررسی لیست اسامی بود آن را کنار گذاشت و زل آرمین شد:

_ به‌‌به آقای معینی! چشممون به جمالت روشن شد!

آرمین ایستاد و با لبخندی حاکی از خجالت گفت:

_ شرمنده استاد! حتما براتون توضیح می‌دم.

دکتر ضیایی که رابطه‌ی خوبی با آرمین داشت، چشمانش را به نشانه‌ی تایید بست و با حرکت سر اشاره کرد که بنشیند و درس را آغاز کرد.

بعد از نوید و دکتر ضیایی حالا نوبت نفرسومی بود که هر چند دقیقه یک‌بار به عقب برگردد و نگاه دلخورش را حواله‌ی او کند و آرمین به خوبی می‌دانست، مرجان حق دارد از او دلخور باشد؛ چرا که در تمام این مدت او را بی‌خبر گذاشته بود و حتی به تلفن‌هایش پاسخی نداده بود. آرمین نگاه‌های مرجان را شکار می‌کرد و بدون عکس‌العمل رها می‌کرد. دلش برایش تنگ شده بود ولی می‌دانست که باید به این دلبستگی پایان دهد. البته دلبستگی که بیشتر از طرف مرجان بود و آرمین بارها به او گفته بود که حسی جز همکلاسی بودن و دوستی به او ندارد و خانواده‌هایشان تفاهم فرهنگی ندارند ولی در مدت چند ماهی که از همصحبتی‌شان گذشته بود، مرجان بارها ابراز عشق کرده و به بهانه‌های مختلف به او نزدیک شده بود. کلاس پایان یافت و دانشجوها یکی یکی از استاد خداحافظی کردند و رفتند. مرجان که می‌خواست به او نشان دهد دلخور است بلند شد که برود؛ ولی آرمین سد راهش شد و با جدیت به او نگاه کرد‌:

_ می‌شه خواهش کنم توی حیاط جای همیشگی منتظرم بمونی تا بیام‌؟!

مرجان که نقطه ضعفش قیافه‌ی عبوس و جدی آرمین بود سرش را به نشانه‌ی تایید تکان داد و رفت.

۱۱

کنار استاد ضیایی رفت و منتظر شد کارش تمام شود. استاد که حضورش را حس کرد، با لبخندی نگاهش کرد و گفت:

_ خب آرمین جان، بگو ببینم چه اتفاقی افتاده که تارک دنیا شدی؟ البته نوید گفت که کسالتی داری ولی از گفتن اصل ماجرا خودداری کرد.

سرش را پایین انداخت و آب دهانش را قورت داد، و حتی دیگر برایش مهم نبود چند دانشجویی که هنوز از کلاس خارج شده بودند صدایش را بشنوند. آرام لب زد:

_ راستش... راستش یک نوع سرطان برام تشخیص داده شده که هنوز دقیق در موردش نمی‌دونم و فکر می‌کنم در حال پیشرفت هم هست و باید هرچه سریعتر اقدامات شیمی‌درمانی رو شروع کنم.

هنوز سرش پایین بود. استاد دستانش بی رمق شد و برگه‌هایی که در حال مرورشان بود را رها کرد تا روی زمین پخش شوند، چشمانش دو دو می‌زد و با نگرانی به آرمین خیره شده بود. آرمین که از علاقه‌ی او به خودش خبر داشت از ناراحتی‌اش متعجب نشد، نشست و برگه‌ها را جمع کرد. آن چند دانشجو و نوید هم دورش حلقه زدند. برگه ها را روی میز گذاشت و نگاه غمگینش را به نگاه پر از تاسف استاد گره زد:

_ چه می‌شه کرد استاد؟! سرنوشت من هم اینطوری شد، ببخشید قرار بود تو پروژه‌ها کمکتون کنم ولی حالا اصلا نمی‌دونم تا کی هستم؟

تحمل سنگینی نگاه ترحم بار دوستانش سخت بود. بدون اینکه نگاهشان کند کلاس را ترک کرد و رفت تا مرجان را هم از این حقیقت آگاه کند. سینه‌اش از فشار بغض نشکسته‌اش نزدیک بود باز شود، چشم تاباند به محوطه‌ی کوچکی که روبروی کتابخانه بود و مرجان را که روی نیمکتی نشسته بود دید و به طرفش رفت. آرام روی نیمکت کنارش نشست و کیفش را روی زانوهایش گذاشت. مرجان تکانی خورد و با دلخوری سر چرخاند و به او نگاه کرد. آرمین اما در حالی که نگاهش به روبرو بود. لب زد:

_ ببخش که تلفن‌هات رو جواب ندادم، شرایط روحی خوبی نداشتم.

نگاهش را از روبرو گرفت و به چشمان زیبا و رنگی مرجان دوخت، و ادامه داد:

_ اما من بارها بهت گفتم نمی‌خوام تو رو به خودم وابسته کنم، نمی‌خوام روزی در برابر احساس تو شرمنده بشم. مرجان من هیچوقت نخواستم تو رابطه‌مون احساسات وارد بشه.

مرجان که خیره خیره نگاه می‌کرد، پوزخندی زد و گفت:

_ شما مردا همتون همینید، مغرور و بی احساس!

آرمین کلافه شد و گفت:

_ شما زنا هم همیشه همونطور که دوست دارید قضاوت می‌کنید. ببین مرجان، الان دیگه حتی اگر بخوام هم نمی‌تونم بهت فکر کنم؟!

مرجان نگاهش را به سنگفرش‌های زیر پایش دوخت و زمزمه کرد:

_ باشه فکر نکن!

از اینکه مدام باید به بیماری سختش و رو به مرگ بودنش اعتراف می‌کرد، دلش می‌شکست و هر بار غمی در جانش لانه می‌کرد. به سختی لب زد تا خودش و مرجان را از این رابطه‌ی بی‌سرانجام راحت کند!

_ من فهمیدم مبتلا به نوعی سرطان خونم! معلوم نیست چقدر دیگه زنده باشم.

۱۲

مرجان به آرامی سرچرخاند و مات و مبهوت نگاهش کرد، با چشمانش از او خواست تا بیشتر توضیح دهد. آرمین ‌که متوجه بهت و ناباوری‌اش شد ادامه داد:

_ چند وقت پیش به خاطر یه دل‌پیچه رفتم دکتر و برام آزمایش کلی نوشت، اون آزمایش مشکوک به سرطان خون بود و مجدد آزمایش دادم. تمام اون وقتایی که جواب تلفنت رو ندادم حالم خراب بود، نه اینکه از مرگ بترسم. نه! ولی پدر و مادرم زیر بار این غم دووم نمی‌یارن! برای اونا ناراحتم.

مرجان صدای شکستن احساسش را با گوش خود شنید و آوار شدن رویایی که در سر می‌پروراند! او می‌خواست آرمین را به معرکه‌ی دلدادگی خودش بکشاند، اما حالا... حالا آرمینش، مرد رویاهایش با مرگ دست و پنجه نرم می‌کرد! نمی‌توانست این را هضم کند، چشمان لرزان و خیسش را به نگاه مغموم آرمین گره زد و زمزمه کرد:

_ نه... داری دروغ می‌گی... حقیقت نداره!

بلند شد و مبهوت و گریان، آرام آرام از او دور شد. می‌رفت تا حرف‌هایی که شنیده بود را هضم کند. می‌رفت تا تکلیف خودش را با دلش روشن کند و آیا باز هم می‌توانست عاشق بماند؟ عاشق مردی که دیگر مثل قبل سالم و نیرومند نبود؟

آرمین دلش به حال او سوخت اما از طرفی خوب می‌دانست که روزی باید مرجان را از خودش ناامید می‌کرد، چون هیچ‌وقت برای ازدواج به او حسی نداشت و حالا شاید مرجان راحت‌تر دل می‌برید. حالا که همه را در جریان بیماری‌اش قرار داده بود، احساس سبکی می‌کرد.

نوید که در حیاط دنبال آرمین می‌گشت، مرجان را دید که به سمت سرویس‌های آبخوری می‌رفت و از حال زارش پی به ماجرا برد، می‌توانست حدس بزند کجا می‌تواند او را پیدا کند؛ با دیدنش اخمی کرد و رفت کنارش نشست.

_ به مرجان هم گفتی؟ گناه داشت طفلی!

آرمین آهی کشید و بلند شد:

_ اتفاقا حالا دیگه راحت می‌ره پی زندگیش! خب نوید جان من برم خونه؛ سرم درد می‌کنه، فردا می‌بینمت.

نوید دستی به شانه‌اش زد و او را به آغوش کشید.

_ قوی باش پسر! کاری داشتی بگو داداش، دربست در اختیارتم.

آرمین لبخند محوی زد:

_ نوکرم داداش، چشم حتما.

نوید متفکرانه دور شدن او را دنبال می‌کرد که دستی روی شانه‌اش قرار گرفت، به پشت سر چرخید و با دیدن بیتا تصنعی لبخند زد و لپش را کشید. بیتا چشم گرد کرد و بانگاهی به اطراف لب زد:

_ تو نمی‌خوای بفهمی اینجا برای این حرکتا مناسب نیست؟

۱۳

نوید سرچرخاند و محوطه‌ی خلوت اطرافشان را از نظر گذراند و با خنده لب زد:

_ نه راست می‌گی، اینجا نمی‌شه. خب کجا بریم؟

بیتا پشت چشم نازک کرد:

_ هر جا تو بگی!

نوید فکری کرد و گفت:

_بریم یه دوری بزنیم تو شهر، بعدشم بریم خونه ما!

بیتا از خوشحالی برق چشمانش را حواله‌ی او کرد

_ واقعا راست می‌گی؟ منو می‌بری خونتون؟

در دلش به سادگی او خندید و به این فکر می‌کرد که چقدر این دخترها راحت خود را و ارزشی که دارند فراموش می‌کنند، خود در خانواده‌ای مرفه بزرگ شده بود و با شوکت که جای مادرش را پرکرده بود در خانه‌ای ویلایی بالای شهر زندگی می‌کرد. به خاطر ظاهر جذاب و البته لاکچری‌اش مورد توجه خیلی از دخترها بود؛ ولی هرکسی را به خلوت خودش نمی‌پذیرفت. البته خوشگذران بود و برخلاف آرمین قید و بندی در کارهایش وجود نداشت.

از روی نیمکت کیفش را برداشت و با خنده گفت:

_نه عزیزم شوخی کردم، بریم یه کافی شاپ بعدشم اگه خواستی می‌رسونمت.

بیتا اما دلش رابطه‌ای نزدیک‌تر می‌طلبید و حرص می‌خورد که نوید او را به خلوت خودش نمی‌پذیرد. چپ چپ نگاهی ناراضی تحویلش داد و دنبالش راه افتاد.

آرمین تمام راه دانشگاه تا خانه را به مرجان فکر می‌کرد، واقعا نمی‌دانست مرجان چه تصمیمی خواهد گرفت و منتظر بود ببیند او که این همه لاف عشق و دلدادگی می‌زد حالا هم با وجود این بیماری حاضر بود بماند، هرچند دلش نمی‌خواست کسی را پابست خودش کند ولی کنجکاو بود میزان علاقه‌ی مرجان را محک بزند.

به نزدیکی خانه که رسید، خیسی قطراتی را روی دست‌ها و گونه‌هایش حس کرد و به آسمان نگریست‌. لبخند زد و کلید خانه را از جیب کیفش بیرون کشید. در را کامل باز نکرده بود که به ناگاه یاد پیرمرد پارکبان افتاد، آخی گفت و با کف دست به پیشانی زد، فراموشش کرده بود و چترش را باز نگردانده بود .دلش هم عجیب برای آرامش کانکس پیرمرد تنگ شده بود! تصمیم گرفت چترش را برایش ببرد. در را که باز کرد، بوی قرمه‌‌سبزی مادر مشامش را پر کرد. از آن بو دم عمیقی گرفت و سریع از زیر بارشی که رو به تندی می‌رفت، عبور کرد و به در ورودی رسید. قبل از اینکه کامل وارد خانه شود؛ نگاهش به سمت جایی که چتر پیرمرد را آویزان کرده بود لغزید؛ وقتی خیالش راحت شد امانتی سر جایش است، وارد شد و به سمت مادر که با لبخندی پر از غم در چهارچوب در آشپزخانه نگاهش می‌کرد رفت.

_سلام مادری، بوی قرمه سبزیت کل محل رو ورداشته، نمی‌گی بنده خداها هوس کنن؟

_سلام عزیز مادر... به خاطر تو درست کردم.

کیفش را روی کانتر آشپزخانه گذاشت و گفت:

_لباس عوض نمی‌کنم، باید برم یه امانتی رو به صاحبش پس بدم، ولی برای خوردن این ناهار دیگه نمی‌تونم صبر کنم. آزیتا هنوز نیومده؟

_نه مادر... تماس گرفت گفت کلاس اضافه داره دیرتر میاد.

آستین‌هایش را بالا زد و برای شستن دست‌ها و وضو گرفتن به طرف سرویس رفت‌. آذر با حسرت و اندوه براندازش کرد و مشغول آماده کردن میز ناهار شد.

۱۴

با حرص و ولع مشغول خوردن بود که نگاه مادر را روی خود احساس کرد، سربلند کرد و در چشمان نگرانش خیره شد؛ با دهانی نیمه پر لب زد:

_ چیه مادری؟ چرا غذا نمی‌خوری؟

آذر دستش زیر چانه‌اش بود، بدون اینکه حالتش را عوض کند پلک زد:

_بخور عزیز دلم... من اشتها ندارم.

با کمی آب گلویی تازه کرد و گفت:

_غصه نخور مادرم، این دنیا چیزی نداره که آدم بخواد به خاطرش غصه بخوره، نه به من نه به هیچ چیز این دنیا دل نبند، هیچکس از فردای خودش خبر نداره.

آذر بیشتر دلش به درد آمد، می‌دانست آرمین این حرف‌ها را به خاطر دل او می‌زند، می‌دانست او خودش نیاز به دلداری دارد و نباید کاری کند که به دردش اضافه کند؛ ولی مگر دست خودش بود؟! نه! رفتارهایش دست خودش نبود، نفسش را بیرون داد و گفت:

_ آره عزیز دلم... تو درست می‌گی، باید قوی باشیم، هممون باید قوی باشیم و از این بحران هم رد بشیم.

با صدای آزیتا نگاهشان به طرف در آشپزخانه چرخید. جواب سلامش را دادند، کیفش را کنار در گذاشت و با لبخند به سمت میز رفت:

_ داداش یکی یه دونه‌ی خودم در چه حاله؟

آرمین هم با لبخند جوابش را داد:

_خوبم آبجی کوچیکه...

پر کاهویی برداشت و چپ چپ نگاهش کرد:

_ باشه من کوچیک... خیالی نی داداش بزرگه.

آذر سری از روی کلافگی تکان داد و نگاه خسته‌اش را حواله‌ی آزیتا کرد:

_ دوباره شروع نکنید! برو لباست رو عوض کن بیا برات غذا بکشم.

دهنی کج کرد و نگاهی تهدید آمیز به آرمین انداخت:

_ باشه... ولی به این پسرت بفهمون من فقط دو سال ازش کوچیکترم.

رفت و لبخندی بین آرمین و مادر رد و بدل شد.

آرمین بعد از خوردن ناهار چتر را برداشت و رفت تا آن را به پیرمرد بازگرداند، به پارک مورد نظر رسید. درختان خزان زده را از نظر گذراند. باران بند آمده بود و بوی خاک نم‌خورده در هوای مرطوب پارک پیچیده بود، انگار زمین با فرشی از برگ‌های رنگارنگ پوشانده شده بود. قدم زدن روی برگ‌های خیس دیگر صدای خش‌خش خاطره‌انگیز پاییزی را به وجود نمی‌آورد. در آن ساعت از ظهر و آن هوای بارانی طبیعی بود که کسی در پارک نباشد. به سمت کانکس پیرمرد حرکت کرد و هنگامی که آنجا رسید با در بسته‌ی کانکس مواجه شد، چند ضربه به در آلومینیومی زد ولی انگار کسی در آن نبود که در را باز کند. با ناامیدی سر برگرداند و با دیدن پیرمرد پشت سرش ابتدا جاخورد و سپس با لبخند چتر را به طرفش گرفت. پیرمرد از گرفتن چتر امتناع کرد و به طرف کانکس رفت و قفل را باز کرد و رو به آرمین گفت:

_بیا پسرم... بیا تو، اینجا سرده...

آرمین خواست مخالفت کند که یادش آمد دلش می‌خواسته کمی در کنار پیرمرد بماند و آرامش بگیرد. به دنبال او داخل شد و نشست، پیرمرد دو استکان چای ریخت و جلویش گذاشت:

_ خب پسرم حالت چطوره؟ بهتری؟

_ ممنون پدر جان، خوبم. ببخشید باید خیلی زودتر از این می‌یومدم، ولی شرایط بدی داشتم فراموش کردم.

قندان را جلویش گرفت و گفت:

_ احتیاجی نبود چتر رو بیاری، منم دیگه اینجا کارم تمومه... هوا سرد شده و چند ماهی نیاز نیست که اینجا باشم.

آرمین حبه قندی برداشت و گفت:

_ امانتی رو باید پس داد؛ اونشب لطف بزرگی به من کردین، بهم آرامش دادین بتونم برگردم به خودم.

۱۵

پیرمرد با دست‌های پینه بسته‌اش کشکک زانویش را ماساژ داد و با مهر لب زد:

_ من که کاری نکردم، تو خودت پسر قوی هستی.

آرمین برای لحظاتی خیره به صورت او شد که رد یک زندگی پرفراز و نشیب را در میان چروک‌هایش می‌شد جستجو کرد، به خود آمد و متوجه‌ی صدای پیرمرد شد.

_ پسرم تو این دنیا هرکسی یه جور داره دست و پا می‌زنه، همه هم فکر می‌کنن مشکل خودشون بزرگترین مشکله، ولی مهم اینه که بدونیم این سفر پر از سختی بالاخره یه روزی تموم می‌شه.

آرمین به تایید حرف‌هایش سر تکان داد و گفت:

_ ولی ناعادلانه است که برای بعضیا زود تموم بشه و فرصت کمی داشته باشن.

پیرمرد لبخندی زد و استکان‌ها را دوباره پر کرد و گفت:

_ مطمئن باش برد با اوناییه که کمتر می‌مونن، آدمیزاد هر چقدر بیشتر می‌مونه، بیشتر تو منجلاب اشتباهاتش فرو میره. ولی امید محکم‌ترین ریسمون زندگیه، امید داشته باش و به خدا توکل کن.

سرش پایین بود و غرق تفکر شده بود، انگار برای اولین بار بود این حرف‌ها را می‌شنید یا شاید اولین بار بود شنیدنش اینقدر دلنشین بود. سر بلند کرد و در حالی که نگاهش در فضا گم بود، زمزمه کرد:

_ بله، حق با شماست.

نگاهی به دورو ور کرد. بقچه‌ی بزرگی که مشخص بود رختخوابی در آن پیچیده شده و ساک کوچک قهو‌ه‌ای رنگ در گوشه‌ی اتاق قرار داشت. در گوشه‌ی دیگر تعداد کمی ظرف و ظروف و وسیله‌ی باغبانی به چشم می‌خورد. بلند شد و لب زد:

_ خب دیگه من برم، شما هم که انگار جمع کردین که برید، مزاحمتون نشم.

_آره دیگه، فعلا کاری نیست تا چند ماهه دیگه.

بلند شد و آرمین را بدرقه کرد و لحظه‌ی خداحافظی به او گفت:

_درسته حرفایی که من زدم همش حقیقته ولی تو اگه بجنگی و دوباره زندگی رو بدست بیاری قطعا قدرش رو می‌دونی و ازش خوب استفاده می‌کنی.

آرمین لبخند کمرنگی زد، سر تکان داد و به آرامی کفش‌هایش را پوشید. چند قدم به عقب و دستی به نشانه‌ی خداحافظی بلند کرد و دور شد.

نگاهش به همه چیز تغییر کرده بود، حالا که احساس می‌کرد باید از این دنیا دل بکند و برود، حتی دیدن مورچه‌ای او را به تفکر وامی‌داشت، دوست داشت در مورد همه‌ی آنچه در اطرافش می‌بیند فکر کند و پی به راز آفرینششان ببرد. روی نیمکتی که در ایستگاه اتوبوس قرار داشت، نشست و افراد را دید می‌زد که هرکدام با دغدغه‌ای و مشکلی در تکاپو بودند.با خود فکر کرد هر کدام از این آدم‌‌ها بدون اینکه بیماری خاصی داشته باشند هر لحظه ممکن است به هر دلیلی چشم بر روی دنیا ببندند و دیگر نگشایند. و این یعنی اینکه آدمی چه بیمار باشد چه نباشد، مرگ همیشه در کمین است. به این نتیجه رسید تا زمانی که هست باید زندگی کند و خود را به دست خدا بسپارد، تصمیم گرفت با توکل بر خداوند با بیماری‌اش مبارزه کند.

۱۶

نوید منو را سمت بیتا گرفت:

_بفرما انتخاب کن.

_هر چی خودت می‌خوری منم می‌خورم.

نوید ابرویی بالا انداخت:

_اوه چه رمانتیک...

منو را روی میز گذاشت و رو به پسر جوان که منتظر بود سفارش را بگیرد، گفت:

_دوتا معجون و دو تکه کیک وانیلی لطفا.

دست هایش را پشت گردنش قفل کرد و به صندلی تکیه زد، خیره در صورت دختری که مدت زیادی نبود صمیمی شده بودند. دختری که از خانوده‌ای کم جمعیت و از طبقه‌ی اجتماعی متوسط بود.

_خب بیتا چه خبرا؟ مادر چطوره حالش؟ بهتره؟

بیتا در حالی که قسمت ‌های مختلف کافی شاپ را دید می‌زد، جواب داد:

_ممنون، خوبه...

همه جا را که بررسی کرد، نگاهش را به سمت نوید کشاند و پشت چشمی برایش نازک کرد:

_خب تو از خودت بگو، این چند روز که من درگیر مامان بودم شیطنت که نکردی؟

نوید در جوابش فقط خندید و سر تکان داد تا حس کنجکاوی دختر جوان را بیشتر برانگیزد.

_می‌کشمت نوید!

_ ای جان! بکش ببینم.

بیتا به حالت قهر دستش را زیر چانه گذاشت و مشغول دید زدن بقیه بود. نوید که متوجه حساسیتش شد لب زد:

_ببین بیتا، تو هروقت با منی خوش باش. ولی دل نبند، وابسته نشو... چون بعد جدا شدن برات سخت می‌شه.

بیتا دهن کجی کرد و گفت:

_خب تا با منی دوس دارم فقط با من باشی. یعنی تو برات مهم نیست من دوست دیگه‌ای هم داشته بااشم؟

نوید اخمی کرد و سینی را از پسر جوان گرفت و روی میز گذاشت، لیوان معجون را برداشت وکمی سر کشید و گفت:

_بیخود! اونوقت با من طرفی!

_نوید؟

_ جانم...

_خوش به حال شما مردا! راحت می‌تونید احساساتتون رو سرکوب کنید. ما زنا خیلی بدبختیم، زود دل می‌بندیم، وابسته می‌شیم، اونوقت اول مصیبت‌هامونه اگه بفهمیم اشتباه کردیم...

نوید با آرامش نی داخل معجون رو توی دهنش گذاشته بود و به بیتا که حرف می‌زد زل زده بود.

_ولی می‌دونی من فکر می‌کنم مشکل شما زنا چیه؟

بیتا با جدیت پرسید:

_ نه چی؟

_این که ناقص العقل آفریده شدین.

نوید این را گفت و پقی زد زیر خنده، بیتا سرزنش وار او را نگاه کرد و سعی کرد جلوی خنده‌اش را بگیرد.

_آره واقعا... راست می‌گی! اگه ناقص العقل نبودیم که زودی به شما مردا وابسته نمی‌شدیم.

نوید از رو نرفت و همچنان می‌خندید.

_ دلتونم بخواد، مگه چمونه؟

بیتا سکوت کرد و به نقطه‌ی نامعلومی خیره شد.

نوید خونسرد بود ودلیلی نمی‌دید که بخواهد فقط با یک نفر باشد، همیشه تمرین آزادی کرده بود، اینکه وابسته نشود به هیچ کس و هیچ چیز؛ بیتا اما یک زن بود؛یک زن از جنس لطافت و شکنندگی، از جنس سادگی و زودباوری، دلش وفاداری می‌خواست، دلش تعهد می‌خواست، از حرف‌های نوید خوشش نیامده بود ولی دوستش داشت و نمی‌دانست چطور خودرا کنار بکشد.

نوید شوخی را کنار گذاشت و دستش را فشرد:

_ این‌قدر فکر نکن، بخور دیگه کیکت وارفت...

۱۷

دکتر نیم نگاهی به اکبر و سپس به آرمین انداخت و دوباره رو به اکبر گفت:

_از هفته‌ی دیگه جلسات شیمی درمانی رو باید شروع کنه، شما باید سعی کنید شرایط رو طوری فراهم کنید که روحیه‌ش رو حفظ کنه؛ این که روحیه‌ی خوبی داشته باشه در روند درمان خیلی مهمه.

پدر آوار شدن غم و درد را در دلش به وضوح احساس می‌کرد، قلبش تیر می‌کشید و سعی می‌کرد بغضش را پنهان کند، آرمین نگرانش بود و در دل آرزو می‌کرد که کاش می‌توانست تمام مراحل درمان را به تنهایی طی کند، دکتر سفارشات لازم را کرد و پدر و پسر مغموم گوش سپردند و بعد از تشکر مطب را ترک کردند. آرمین دوشادوش پدر حرکت می‌کرد و متوجه حال بدش بود، دستی به شانه‌اش زد و روبرویش قرار گرفت:

_بابا! من دارم با این تقدیر کنار میام، هرچی شد، شد... دنیا همینه دیگه! هیچکس از فردای خودش خبر نداره!

اکبر با آه و حسرت در چشمان او نگاه کرد و لب زد:

_ می‌دونم پسرم، منم همه چیز رو به اون بالایی سپردم، راضی‌ام به رضای خدا...

آرمین شب‌ها تا نیمه شب بیدار بود و درس می‌خواند و هر گاه به یاد بیماریش می‌افتاد ته دلش خالی می‌شد و انگیزه‌اش را از دست می‌داد؛ بلند می‌شد و می‌رفت لب پنجره و ساعت‌ها به آسمان خیره می‌شد و به مرگ و زندگی فکر می‌کرد.

آزیتا ساعت‌ها در اتاقش برای برادرش اشک می‌ریخت و به خاطراتشان فکر می‌کرد؛ آرمین را مانند جانش دوست داشت و این فکر که نباشد و برای همیشه از کنارش برود، دیوانه‌اش می‌کرد.

از اتوبوس پیاده شد و به سرعت مسافت در ورودی دانشگاه تا ساختمان اصلی را طی کرد .در زد و وارد کلاس شد. زیر سنگینی نگاه دوستان سلامی کرد و سر جایش نشست، بلافاصله دنبال مرجان گشت ولی نبود. طی چند روز گذشته مدام زنگ زده بود و بی‌قراری کرده بود، به صندلی خالی‌اش نگاه کرد و نگران شد. به تنها چیزی که توجه نداشت تدریس استاد بود؛ با صدایش از فکر و خیال خارج شد.

_آقای معینی شما بگو!

بهت زده تکانی خورد:

_بله؟ چی بگم؟

صدای خنده در کلاس پیچید و آقای صبوری که استاد زبانشان بود با لبخندی اشاره کرد که بنشیند، می‌توانست حدس بزند حالا دیگر همه‌ی استادها از شرایط او با خبر شده‌اند، بعد از تمام شدن کلاس نوید به سرعت کنارش آمد و دوزانو کنارش نشست.

_چه خبر پسر؟ حالت چطوره؟ دیگه مارو تحویل نمی‌گیری ها!

آرمین نگاه نگرانش را به او دوخت:

_مرجان نیست. تو ندیدیش؟

نوید کمی سرش را خاراند و به اطراف نگاه کرد و گفت:

_چرا اتفاقا دیروز دیدمش، ولی نمی‌دونم امروز چرا نیومده...