رمان مادمازل به قلم باروونی

ژانر : #عاشقانه #واقعی #اجتماعی

خلاصه :

داستان من داستان زندگی مریمه…دختری که فقیر زاده شده و فقیر هم بزرگ شده.تنها زاده شده و تنها زندگی میکنه.دست سرنوشت اونو میبره به دنیایی جدید…خیلی جدید…عاشق میشه و عشقش با همه عشقا فرق داره…کهنه میشه و مثل شراب کهنه

ارضا کننده تر و مثل اشیا عتیقه قیمتی تر…بامن و مریم همراه باشید…مریم از

جنس من و شما دور نیست…از احساساتش دور نباشید…

موضوع داستان و حتی برخی دیالوگ ها کاملا واقعی اند.چهره ها هم همینطور.اما

اسامی گاه غیر واقعی و گاها حقیقی اند. ….

چه کسی حال مرا می فهمید؟حال دختری 20 ساله که پدرش موقع رد کردن مواد و عتیقه و اصلا چه فرقی میکند هرچیز غیر قانونی با تیر مستقیم مرز داران کشته شد.ومادرش بی رحمانه او را که کودکی بیش نبود به مادربزرگ پیرش سپرد و با مرد مورد علاقه اش راهی فرنگ شد.

تمام دوران کودکی و نوجوانی من در دامن مادربزرگ پیرم گذشت.مادربزرگ حالا 89 سال سن داشت.نه خواهری نه برادری نه خاله و نه دایی...از طرف پدری هم اگر بود لااقل من نمیشناختمش.شاید بارها وبارها از کنار عمه و عموهایم رد شده و نشناخته بودمشان.

آهی کشیدم و نگاهم را به ساعت بزرگ و گرد داخل سالن انتظار دوختم.

یک ربعی به زمان ملاقات مانده بود.نگاهم را در سالن به چرخش در آوردم به تک تک زوایای این بیمارستان آشنا بودم.تک تک پرستاران،پزشکان،کمک بهیاران!

مادربزرگ چندماهی میشد که اینجا بستری بود.با کوله باری از درد و بیماری.خودم را برای رفتنش آماده کرده بودمو برای تنهایی...!

مادربزرگ در آستانه 90 سالگی بود و حتی به خوبی قادر به حرف زدن نبود و این من بودم که میگفتم و میگفتم...نمیدانم حرف زدنهایم را دوست داشت یا نه.نمیدانم میفهمید یک 3 واحدی افتاده ام یعنی چه یا نه...نمیدانم میفهمید که استاد سرکلاس بلد نبود پروژکتور را روشن کند من پریدم و روشن کردمش را میفهمید یا نه...اما من همه اتفاقات روز را برایش تعریف می کردم.چون واقعا هیچ کسی هیچ گوشی را برای شنیدن حرفهایم به من نمی سپرد...

چند مرد کت و شلوار پوش و چهارشانه (از همانها که اطراف رئیس جمهور و رئیس مجلس زیادند و فرنگی ها بهشان بادی گارد و ما بهشان محافظ و گاهی وقتها حراست میگوییم) میله هایی که با پارچه قرمز به هم وصل میشدند تا جلوی هجوم ملاقاتیان را بگیرن کنار زدند و جمعیت ملاقات کننده به سمت آسانسورها هجوم بردند و من هم ناخواسته همراه جمعیت برده شدم و وقتی به خودم آمدم که چون هر روز گذشته جلوی تخت مادربزرگ ایستاده بودم.

مثل هرروز خواب بود.دیگر نمیشنید.چون در جواب تمام حرف هایم فقط لبخند میزد و با همان دهان بی دندان و لب و لوچه ای که به شدت چین خورده بود به زور میگفت"وروجک شیطون"

این لقب من بود به خاطر تمام شیطنت هایی که برخلاف ظاهر آرامم یکدفعه در درونم سر باز میکرد و غیرقابل کنترل مینمود.

-خانم نوبخت؟؟

به سمت صدا برگشتم.دکتربخش بود.کمپوت و آبمیوه که این روزا تنها غذای مادربزرگ بود را روی میز فلزی کنار تختش گذاشتم و به سمتش رفتم.

-سلام خانوم دکتر.

لبخند زد:

-سلام عزیزم!میتونم باهاتون راحت صحبت کنم؟

مقنعه روی سرم را از زیر چانه گشاد کردم میدانستم خبرهای خوبی در راه نیست...

-البته بفرمایید.اتفاقی افتاده؟

-ببین عزیزم حال مادربزرگ اصلا خوب نیست به علت سن بالاشون قادر نیستیم عملشون کنیم.به درمان هم پاسخی نمیده.ناچاریم تا آخرهفته مرخصش کنیم.

سرتکان دادم و زهر خندی نثار خودم و زندگی سگی و بخت سیاهم کردم.

-امیدوارم سایه ش بالا سرت باشه...

و بی هیچ حرف دیگری از مقابلم گذشت.نگاهی به صورت مهتابگون مادربزرگ انداختم"آخه من کجا ببرمت عزیز"درست تا آخر هفته می بایست خانه را تحویل میدادم.مجبور شده بودم بفروشمش آنهم با قیمتی بسیار کمتر از قیمت واقعی.

هزینه های بیمارستان سرسام آور شده بود و از پول فروش خانه کلنگی مادربزرگ در بدترین نقطه شهر آنقدری زیاد آمد که یک زیر پله ای زیرزمین خمره خانه یا چه بگویم سردابه اجاره کنم که به دانشگاهم نزدیک باشد.حالا مادربزرگ را چه میکردم...چطور نگهش میداشتم چطور دانشگاه میرفتم.

-چی شده دخترم؟

متعجب نگاهم را از مادربزرگ گرفتم و به صورت پیرمرد قدبلندی که رو به روبه رویم با لباس آبی بیمارستان ایستاده بود دوختم.

-بله آقا؟؟؟

با نگرانی گفت:

-چرا گریه میکنی!مادربررگ رو مرخص کردن؟

گریه ام که نفهمیدم کی شروع شده بود شدت گرفت بله خفه ای گفتم.

-من و مادربزرگ هرروز قبل از اومدن تو ساعتها باهم صحبت میکردیم..

متعجب به صورت سفید و چروکیده اش که انبوهی ازموهای سفید در آن خودنمایی میکرد نگریستم.

-بامادربزرگ من حرف میزدید؟ اما مادربزگ روزهاست که حرف نمیزنه.

خندید:

-با تو چرا ...اما با من حرف میزنه...از تو میگه!

-از من؟چی میگه؟

لبخند زد:

-بله...میگه وروجک شیطون.

بی اختیار خندیدم.

-ببخشید دخترم من باید قدم بزنم سرپا ایستادن واسه ام خوب نیست!چندتا از رگام گرفتگی داشت بازشون کردم و تا آخر هفته خدا بخواد مرخصم.

دوباره یاد مادربزرگ افتادم و زمزمه کردم "درست مثل عزیز"

-آقاجون شما اینجایید؟ما تموم بخشو دنبالتون گشتیم.

به لبخند نشسته روی لبهای پیرمرد نگاه کردم و دختر جوان که آمد و با مهربانی گونه اش را بوسید.خودم را کنار کشیدم و خواستم خداحافظی کنم که پیرمرد را معرفی اش کرد:

-دخترم این عروس کوچیکمه!گلرخ...

گلرخ جلو آمد و نگاه مهربانانه ای به من انداخت.به شدت جوان بود و شاید هم سن و سال خودم.منتهی از موی رنگ شده و ابروهایی که به طرز زیبایی آراسته شده بود و حلقه بزرگ و پرنگینی که در دست داشت به راحتی میشد به متاهل بودنش پی برد.دست دراز کرد و من هم دستش را به گرمی فشردم.با ذوق گفت:

-آقاجون این خانوم کیه؟؟

همانطور که دستم را در دست گرمش میفشرد لبخند میزد و در جواب پیرمرد یا به قول گلرخ آقاجون که مرا نوه عزیز معرفی کرده بود سرتکان میداد...اخمهایم درهم رفت.مثل اینکه مرا میشناخت.با صمیمیت بیشتری دستم را فشرد

-چقدر دوس داشتم شمارو ببینم.اسمتون چیه؟

هنوز متعجب بودم:

-مریم

با ذوق گفت :

-مریم...چه اسم قشنگی!

خنده ام گرفته بود.اسم من یک اسم کاملا معمولی بود.ذوق و شوقش به نظرم بسیار مسخره بود.خشک و خالی تشکر کردم.رو به پیرمرد کردم و گفتم:

-آقای...

فوری گفت:همون آقاجون...

با لبخند ادامه دادم :

-خیلی از دیدنتون خوشحال شدم امیدوارم زودتر سلامتیتونو به دست بیارین.من از خدمتتون مرخص میشم.میرم یه سر به مادربزرگ بزنم!

"به سلامتی"همزمان نصیبم کردند و دور شدم.مادربزرگ هنوزخواب بود.سرم از هجوم افکار مختلف میرفت که منفجر شود.

بازنگاهی به مادربزرگ انداختم و سرمی که به آرامی در دستش فرو میرفت.خدایا چکارمیکردمش.آنقدرتنها مانده بودم که هراس چندانی از واژه تنهایی نداشتم.اما همیشه ته ته دلم به مادربزرگ گرم بود.

فرداتولدش بود...تولد نود سالگی.

صدای زنگ آرامی که برخاست خبر از اتمام وقت ملاقات میداد.

صورت پر از چروکش را بوسیدم.گریه امانم نمیداد.کوله ام را به سختی رو شانه ام انداختم.کمرم درد میکرد.بی شک نه از بار کیف...بلکه از بار غمی که بر دوشم سوار بود.

کاپشنم را به خودم پیچیدم و زیپش را تا انتها بالا کشیدم.سوز سرما دیوانه کننده بود.آنهم درآخرین ماه پاییز.سرم را توی شالگردنم فروکردم و تا ایسگاه همیشگی قدم زدم.

همانطور که با یک دست روی در اتاق ضرب گرفته بودم با دست دیگرم وزن جعبه کیک را کنترل میکردم...

-تولد...تولد...تولدت مبارک...مبارک مبارک ...تولدت مبارک!

مادربزرگ که سرش به سمت پنجره بودچرخید.با دیدن صورتش جیغ خفیفی کشیدم و درآخرین لحظه که میرفت کیک از دستم بیوفتد آن را نگه داشتم.باهراس از اتاق بیرون دویدم.سرپرستار صدایم کرد...

-خانوم نوبخت؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

آه که چقدر از این فامیلی متنفر بودم.نوبخت...من کجایم نوبخت بود...باید فامیلی ام میشد بدبخت...لهن صدای پرستار آنقدر واضح بود که بتوانم از تنها همین خطالب قرار گرفتن بفهمم اینبار مادربزرگ را نه برای اکو برده اند و نه عکس برداری.تندتند با شرمندگی میگفت که چندساعت پیش مادربزگ بقچه اش را جمع کرده یک "وروجک شیطون"نثار من کرده و برای همیشه زمین را ترک گفته.

سرم دوران گرفته بود و حایل کردن دستم به استیشن پرستاری کاری از پیش نبرد.وقتی چشم باز کردم که روی تخت خوابیده بودم و از همان سرم هایی که روز و شب جای غذای مادربزگ بود توی دستم فرو میرفت.اشک آرام آرام از گونه ام سرازیر میشد و روی بالشت میریخت.نالیدم"بالاخره رفتی"

-بیدارشدی مریم خانوم؟

از دیدن گلرخ درآستانه در تعجب کردم.

-بهت تسلیت میگم گلم...روحش شاد.

نگاهم را برگرفتم و به سقف دوختم!با تمام وجود تنها شدنم را حس میکردم.

-من جز مادربزگ کسی رو نداشتم.

دستم را فشرد و گفت:

-گریه نکن عزیزم...خدا که هست!مادربزگم خیلی درد میکشید.

با پشت دست اشک و آب سرازیر شده از بینی ام را گرفتم.

-آره...درد میکشید...راحت شد!خودش میگفت تا الانم زیادی زنده مونده...اونم به خاطر من!

نگاهی به سر وضعم انداختم:

-اینا چی اند تن من؟لباس بیمارستان چرا؟؟؟

کمک کرد نیم خیز بشوم.و در همان حال گفت:

سرت که گیج رفت افتادی زمینو و تموم لباست پر از کیک و خامه شد.شرمنده لباساتو بردم خونه،آخه خونم همین نزدیکی هاست.واسه ات لباس آوردم.

باشرمندگی گفتم:- ممنون یه کاریش میکردم دیگه...شرمنده ام کردی.

-نه عزیزم این چه حرفیه؟سرمت تموم شد.میگم پرستار بیاد بکشه...

با کمک گلرخ لباسی را که آورده بود پوشیدم.یک پالتو مشک و یک شال بافت مشکی که رنگ پریده تر نشانم میداد.تلو تلو خوران به سمت در رفتم گلرخ مثل یک دوست صمیمی پرسید:

-حالا میخوای چیکار کنی؟

-مادربزرگ چندماه پیش داروندارشو فروخت و یه قبر تو امامزاده علی اکبر خرید...اونم با چه بدبختی...درست کنار قبر پدربزرگم که قبل به دنیا اومدنم فوت شده بود.میرم با بیمارستان تسویه کنم و ببرمش.

پوزخندی زدم و زمزمه کردم"زودتر از آخر هفته مرخص شد"با دستش مانع رفتنم شد و با نگرانی گفت:

-الان؟اینجوری؟تو حالت خوب نیست.

طوری نگاهش کردم که یعنی پس کی؟که یعنی بگذارم مادربزرگ جسدش همانطور توی سردخانه بماند؟جوابش را که گرفت با نگرانی لبخند زد و گفت:

-ماشین دارم...اگه ناراحت نمیشی همراهت میام.

-به اندازه کافی زحمت دادم!

سرتکان داد و با گفتن اینکه"بذار به ساسان بگم"از من دور شد.و من بعد از گرفتن برگه فوت همراهش از بیمارستان خارج شدم.

ماشین شیک و نقلی اش خبر از وضع خوب مالی اش داشت.

صبح بود...صبح یک روز غم انگیز پاییزی.انگار غیر از من خانه و حوض و ماهی ها هم مرگ مادربزرگ را خوب درک میکردند.

به سرعت از میان کارتن های وسایل خانه رد شدم و خودم را به گنجه مورد علاقه مادربزرگ رساندم و پولی را که از فروش خانه کنار گذاشته بودم برداشتم که مقدمات اسباب کشی عزیز به خانه جدیدش را فراهم کنم.

لباس گلرخ را از تن بیرون آوردم و در پاکتی جا دادم.به حیاط پاییزی که برگشتم با کنجکاوی درحال سرک کشیدن به اطراف بود.لباسها را درمیان تعارفات بی امانش که بگذار بماند و...به دستش دادم و همراهش به بیمارستان

برگشتم تا مادربزرگم را پس بگیرم.صبح روز پنج شنبه مادربزرگ را زیر درخت چنار قدیمی امامزاده و درست کنار پدربزرگ دفن کردم.من بودم و گلرخ و اقدس خانوم و زینت خانوم و چند تن از همسایگان...یک ودای غم انگیز شده بود.

-حالت رو خوب میفهمم مریم جان!

با لبخند به سمتش برگشتم.بی اراده حالا دلم به او گرم بود.درحالیکه دسته گلی را که آورده بود روی قبر پرپر میکرد،درخودش فرو رفت.

نگاهی به نیمرخش انداختم.بینی کوچک و سربالایی داشت و مژه هایی که بسیار انبوه و مشکی بودند و در سایه آرایش محوش زیباتر هم به نظر میرسیدند.چند تار از موهای طلایی رنگش از زیر شال پولک دوزی شده مشکی اش سرک می کشیدند.زمزمه کرد:

-منم مادرمو چند سالی میشه که از دست دادم.پدرمم وقتی که فقط 10 سالم بود تو تصادف فوت شد.من موندم و مادرم.تک فرزند بودم و کسی رو نداشتم.مادر که مرد آقاجون...همون آقایی که تو بیمارستان دیدیش...شوهرخاله ام...قیمم شد و بعدش هم با پسرش ساسان ازدواج کردم.

برگشت و لبخند غمگینی به صورتم پاشید:

-منم اونروزا حال تورو داشتم.اما نترس...خدابزرگتر از این حرفاست.

نفس آسوده ای کشیدم بلکه بیرون رود این بغض لعنتی.نگاهی به مزار مادربزرگ انداختم.از شما چه پنهان زیاد هم ناراحت نبودم.نمیتوانستم چیز غیر منطقی از خدا طلب کنم.مادربزرگ درست 90سال عمر کرده بود و باید میرفت.خوبی اش این بود که دیگر کسی را نداشتم که نگرانش باشم.فقط خودم بودم و خودم.چه نتیجه گیری دردناک و ناجوانمردانه ای...چه کنم ؟باید یک طوری خودم را آرام میکردم یا نه؟

-پدرمادرتو چطوری مردن؟

جا خوردم؟به راستی چطور مردند؟از بچگی یاد گرفته بودم ک خوب قصه ببافم اما اینبار دلم نمیخواست دروغ گفته باشم.

گفتم و گفتم از پدر خلافکار و مادر فداکـــــــــــار و و رها کردنم و در آخرش در جواب تمام توصیف های مادرم اضافه کردم"نمیدونم مرده یا زنده س...دیگه برام مهمم نیست"و ذهنم چرخ زد پیش کتک هایی که میزد و نفرین های مادربزگ که هربار خودش را با چادر نازک و قدیمی اش می انداخت جلویم و نمیذاشت بیشتر کتک بخورم.لااقل آنقدر بدنم سالم بماند که بچه های کوچه مسخره ام نکنند.برگشتم و با چشمان اشک آلودم نگاهش کردم.

-ببین گلرخ من خیلی راحت میتونستم دروغ بگم اما نگفتم.تنها کاری که درجواب محبتهای این چند روزت ازم برمیومد این بود که باهات صادق باشم.

با ذوق در آغوشم گرفت و به شدت مرا در آغوشش فشرد:

-خدای من...مریم تو دختر فوق العاده ای هستی!من میخوام باهات دوست باشم!

در میان گریه خندیدم و سرتکان دادم.بعد با یادآوری اینکه امامزاده خلوت شده ازو خواستم که برویم.

-شوهرم اومده دنبالمون!

-براشون زحمت میشه!

دستم را کشید با خودش همراه کرد:

-چی میگی وظیفشه.

از طرز حرف زدنش خنده ام گرفت.احساس خوبی داشتم.احساسی که هنوز یک روز از مرگ عزیز نگذشته وصله ناجوری در احساسم بود.با انگشت به سانتافه ی مشکی اشاره کرد.

-اوناهاش پس خودش کو؟

بعد با کنجکاوی توی ماشین سرک کشید.من هم همراهش از سر کنجکاوی به ماشین نگاه کردم.

دنده اتوماتیک،تلویزیون و...اینطور معلوم بود وضع مالی خیلی خوبی داشتند.هردو باهم به شی سیاهی که توی ماشین تکان میخورد نگاه کردیم.صدای پــــــــــــخ بلندی برخواست و بعدش صدای خنده مردی جوان و داد و هوار گلرخ و منی که از ترس دستم را روی سینه میفشرم.

-بمیری ساسان...این چه کاریه؟

در ماشین باز شد و مرد جوان و قدبلندی از آن پیاده شد و درحالیکه به شدت میخواست خنده اش را کنترل کند گفت:

-چیه جوجوی من ترسیدی؟؟؟

گلرخ قرمز شد و لبش را گزید و زیر چشمی به من اشاره کرد.ساسان با دیدن من سرش را زیر انداخت و دو دستش را مودبانه جلویش قفل کرد:

-سلام خانوم من نمیدونستم که شما هم اینجا تشریف دارین.شرمنده.درضمن تسلیت عرض میکنم ایشالله غم آخرتون باشه.

نگاهی به سرتا پایش انداختم بسیار شبیه همان پیرمردی بود که در بیمارستان دیده بودم.منتهی با موهایی یکدست خرمایی روشن و پوستی روشن اما نه سفید.

-خیلی ممنون شما لطف دارید.

گلرخ که هنوز آثار خشم در چهره اش نمایان بود در عقب را برایم باز کرد و من به علت جثه ریزم به سختی سوار شدم.

-خب کجا برم خانوم ها؟

گلرخ فوری گفت:

-خب معلومه خونه خودمون!مریم ناهار پیش ماست!

ساسان چشم کشیده ای گفت و حرکت کرد.فوری گفتم:

-نه گلرخ جان من حتما باید برم خونه!کلی کار دارم.خودت که دیدی وضعیتمو.

گلرخ برگشت و با لب و لوچه آی آویزان گفت:

-نشدا.......قرار شد با هم دوس باشیم مثلا...خواهش میکنم؟؟؟من تنهام.ساسان میره سرکار الان.

لبخند زدم:

-ممنون گلرخ جان.میدونی که باید خونه رو تخلیه کنم.ایشالله تو یه فرصت مناسب تر.هرکجا که ممکنه پیاده ام کنید مزاحم نمیشم بیشتر از این.

ساسان از آینه نگاهی به من انداخت و گفت :

این چه حرفیه خانوم !حالا اگه مایل نیستید از دستپخت وحشتاک گلرخ بخورید میل خودتونه.اما ما شما رو تا دم درخونتون میرسونیم.این کمترین کاریه که برای جبران شرمندگی ناشی از تحمل کردن گلرخ میتونم انجام بدم.

ساسان ریز ریز خندید و من هم سعی کردم نخندم.گلرخ چشم غره ای به ساسان رفت و به سمتم برگشت:

-هرجور راحت تری عزیز.اگه میشه شمارتو بده تا باهات تماس بگیرم.

لبخند زدم و شماره ام را یادداشت کردم.بقیه راه در سکوت گذشت.گلرخ به خوبی آدرس خانه را به ساسان میگفت.ماشین درست سرکوچه متوقف شد.ساسان به سمتم برگشت و گفت:

-شرمنده مریم خانوم!ماشینم ازین جلوتر نمیره...کوچه یکم باریکه.

لبخند زدم و بند کیفم را در دست فشردم!

-شما امروز خیلی به من لطف کردید.معذرت میخوام که دعوتتون نمیکنم تشریف بیارید داخل.وسایل خونه رو جمع ردم و جای مناسب برای پذیرایی ندارم.

ساسان لبخند زد:

-ایشالله زمان مناسب تر.

همراهم پیاده شدند.گلرخ گونه ام را بوسید و زیر گوشم گفت:

-یه نقشه هایی برای کارت دارم.امیدوارم که زودی ببینمت.

-ممنونم.میدونی که بدجور به کار نیاز دارم.از تایپ مقاله و پایان نامه نمیگذره.

لبخند زد و دستم را فشرد.آنقدر آنجا ایستادند تا کلید در قفل انداختم و با تکان دستم رفتند.وارد حیاط شدم.

دیگر جانی برای تاک ها نمانده بود.مثل سیم های درهم پیچیده دورتا دور حیاط را گرفته بودند.صدای ممتد زنگ گوشی ام مرا از احوالات بدم بیرون آورد.شماره بنگاه بود.با اکراه گوشی را برداشتم.

-سلام عرض کردم خانوم نوبخت!

-سلام جناب شفیعی!بفرمایید.

-عرض کنم به خدمت شما که فردا صبح...

میان حرفش پریدم و بی حوصله گفتم:

-ساعت 12ظهر کلیدو تحویل میدم.

-بله بله...ممنون میشم.امری نیست؟

خداحافظی گفتم و گوشی را قطع کردم.با شروع باران به داخل خانه پناه بردم.چیز زیادی در خانه نداشتیم.مادربزرگ وضع خوبی نداشت و روزگارمان با مستمری کمیته امداد و کار گاه به گاه من در خانه میگذشت.

رعد و برق میزد.از رعد و برق میترسیدم.نالیدم:"عزیز کجایی من میترسم.."رعد و برقی که زد ، پنجره های چوبی خانه با آن شیشه های رنگی کثیف به شدت شرع به لرزیدن کردند.

با صدای بلند زدم زیر گریه.برای خودم،تنهایی ام و مادربزرگی که دیگر نبود.

آنقدر مچاله شده کنج اتاق زیر پتوی مندرس زبر گریستم که خوابم برد.وقتی بیدار شدم که عصر شده بود.رعد و برق و باران قطع شده بود .دلم هوای بیرون کرد.

کاپشن بادی ام را به تن کردم.بی شباهت به توپ قرمز رنگی نشده بودم.جلوی اینه ایستادم.موهای مشکی و جعدم را به زور زیر مقنعه فرو کردم.در طی این چند ماه وقت نکرده بودم دستی به سر و رویم بکشم.چشمانم قرمز شده بود و هاله ای تیره زیر پلک پایینم به چشم میخورد.

من زیبا نبودم.اما خیلی زشت هم نبودم.بینی خوش فرمی داشتم و لبهایی کلفت که اغلب با اولین باد پاییزی پوسته پوسته میشد ترک بر میداشت.چشمانی سیاه و ابرویی سیاه تر.برای خودم شکلک درآوردم:

"دیگه خودت موندی و خودت مریم دیوونه"کوله ام را دوطرفی پشتم انداختم و کفش های سردم را به پا کردم.دست توی جیبم فرو کردم و محتویاتش را بیرون ریختم.چند اسکناس درشت(!)و کلی پول خرد و یک عالمه بلیت اتوبوس.شمردم.ده هزار و هشتصد و پنجاه تومان.

آسمان همه رنگی شده بود.قرمز ،نیلی،لاجوردی!در حیاط را که با صدای بدی باز کردم مهری خانوم زن همسایه که به نظرم همیشه حامله بود به سمتم برگشت و سلام نکرده پرسید:

-کی دارین میرین مریم جون؟فردا؟

سلامی که او نگفت را من گفتم و تائید کردم.

چادر گلدارش را به خودش پیچید و سبد خریدش را زمین گذاشت.برآمدگی کوچک شکمش نشان میداد که حداکثر 6 ماهی داشته باشد.نمیدانم با 3 بچه قد و نیم قد که نمیدانستم کی به دنیا آمدند و کی بزرگ شدند این چهارمی دیگر چه به دردش میخورد.سن زیادی نداشت.با تاسف سرتکان داد و خداحافظی کنان رفت.

من هم تمام طول راه با دلی که به اندازه نوک یه سوزن تنگ شده بود با خودم حرف زدم.تمام طول راه را.نباید میگذاشتم روزگار از پا درم بیاورد.من هیچ وقت در ناز و نعمت نبودم.پس باید از پس خودم بر می آمدم.آنقدر فکر کردم و خیالبافی که نفهمیدم کی سوار اتوبوس شدم و کی به میدان انقلاب رسیدم.

دیدن آنهمه کتاب رنگارنگ و خواندنی حواسم را از زندگی بی رنگی که داشتم پرت کرد.

همه درتکاپو بودند.کسی چه میدانست که هرکدام چه مشکلی دارند شاید وضع خیلی ها از منم بدتر بود.از خیالی که کردم خنده ام گرفت.از من بدتر؟بعید بود.

چشمم به کتاب قدیمی ای افتاد"تنهایی"دست بردم که کتاب را بردارم که همزمان دستی از آن سوی میز آنطرف کتاب را گرفت.

مرد جوانی آنطرف میز ایستاده بود و مسرانه کتاب را محکم گرفته بود

-اگه ممکنه کتابو ول کنید خانوم...ممنون میشم.

خواستم کتاب را رها کنم اما نگاهش که کردم نظرم عوض شد.

یک قیافه فتوژنیک به تمام اعیار!

انگار درست از بیلبورد سرخیابان به اینجا نازل شده بود.

صورت استخوانی و پوستی گندمی با موهایی مشکی که تا پشت گوش هایش میرسید و جعد قشنگی داشت.چشمانی بی نهایت مشکی و بینی کشیده و تیز.

لبهایی محکم و ته ریشی سبز رنگ.با انگشتر نگین دار مشکی ای که در دست داشت.یاد مادربزرگ افتادم و آنوقتها که میپرسیدم"عزیز چرا صورت مردا بعضی وقتا سبز میشه"عزیز درحالیکه روسری بلند و سفیدی را روی سرش انداخته بود و ناخن هایش را حنای تبرک مشهد گذاشته بود لبش را میگزید و میگفت"مادر خوب نیست ازین سوالا بپرسی...چش سفیدیه اما خب من بهت میگم!

مادر مردایی که موهای پرپشت دارن و موهاشون حسابی سیاهه وقتی اصلاح میکنند اینطوری میشن.تا حالا دیدی یه مرد بور اینطوری باشه؟؟"و من لب ورمیچیدم و درحالیکه هنوز راضی نشده بودم میگفتم"آخه عزیز اینم شد جواب"و او باز میخندید.

مثل همه وقتهای دیگر.از یادآوری مادربزرگ و حرفهایش لبخند بی رمقی روی لبهایم نشست.

-سرکار خانوم...به چی میخندین؟لطف میکنین کتابو ول کنین من عجله دارم ماشینو بدجایی پارک کردم.

تا خواستم چیزی بگویم فروشنده جلو آمد و گفت:

-کدوم کتابه...بذارید من یکی دیگه بهتون بدم...

نگاهی به کتاب درون دستمان انداخت و خندید:

بهتره خودتون یه جوری کنار بیاین باهاش.این کتاب خیلی قدیمیه و فقط من دارمش...حالا خود دانید!

رنگ از رخسار مردجوان پرید.مرد که رفت با شیطنت گفتم:

-لطفا خودتون رها کنید!

اخمی به چهره انداخت.در دل زیباییش را ستودم.من اصلا این کتاب را نمیخواستم.یعنی اگرهم میخواستم این کتاب حداقل 50 برابر قیمت اصلی اش بود و پولم کفافش را نمیداد اما حسی موزیانه تشویقم میکرد به این جدال ادامه دهم.با خودم گفتم"اون از کجا میدونه من پول ندارم؟رو پیشونیم که ننوشته بدبخت و بی پولم!رخت و لباسمم که الحمدولله بـــــــدک نیست!"

ملتمسانه گفت:

-خانوم عزیز من به کسی قول این کتابو دادم.از سر صبح هم دنبالشم.حالا که شانس آوردم و پیداش کردم شما گذشت کنید خواهشا!

-شما فکر میکنید من بیکارم؟من خیلی وقته دنبالشم و الانم دیر وقته و باید برگردم.لطفا ولش کنید!

نمیخواستم فکرش را هم بکنم که اگر او آن کتاب را بگذارد من چطور باید پولش را می پرداختم.با خشم به صورتم زل زده بود.دهانش را باز کرد که چیزی بگوید که شاگرد کتابفروش دوان دوان از همان دم در با صدای نسبتا بلندی گفت:

-اون پژو 206قرمزه مال کیه؟

مرد بی آنکه کتاب را رها کند متعجب گفت:

-مال منه...چی شده؟

پسرک لبخند موزیانه ای زد و گفت:

-با جرثقیل بردنش!

کتاب که از دستش رها شد من هم رهایش کردم و با صدای بدی روی میز افتاد.باخشم به سمتم برگشت:

-بفرمایید...خیالتون راحت شد؟ماشینمو بردن!

با بی تفاوتی شانه ای بالا انداختم:

-به من ربطی نداره!بهتره که دوباره آئین نامه رو مطالعه کنید.پارک دور میدون!!!!!!در ضمن من از خرید کتاب منصرف شدم.

از خشم سرخ شد.دستانش را مشت کرد و خواست چیزی بگوید اما زیر لب لااله الا الله گفت و کتاب را برداشت و با قدم هایی بلند به سمت صندق رفت.

من هم آرام آرام و با تمانینه از کتابفروشی خارج شدم.

از خودم بدم آمد.غروب شده بود و صدای اذان از مسجد به گوش میرسید و در هیاهوی شهر گم میشد.از کنارم گذشت بی آنکه نگاهم کند.به سمت ایستگاه اتوبوس رفتم و اورا دیدم که آنطرف خیابان ،کلافه و عصبی به جای خالی ماشینش نگاه میکند.

اتوبوس که حرکت کرد من تا آخرین لحظه از لابه لای جمعیت نگاهش میکردم که بارانی نسبتا بلندی به تن کرده بود و دست درون جیب شلوارش فرو کرده بود.دست برد و تاکسی گرفت و...

حالم داشت از خودم به هم میخورد.اما گفتم"به درک...بچه مایه دار عوضی"

***

نمیدانم تا به حال چند نفر معنی جمله "روزها همچنان میگذشت" را خوب فهمیده اند.

اما گذشتن روزها برای من یعنی تحمل 24 ساعت پر از تنهایی و درد و فقر و تفاوت سطح زندگی وانتظار ...انتظاری عبٍث برای بهتر شدن اوضاع.

توی اتاقکی که اجاره کرده بودم روزها و شبها را پشت سر میگذاشتم.فقط و فقط پشت سر میگذاشتم.

بی آنکه حتی دلم بخواهد لحظه ای به عقب باز گردم و آنچه گذشته است را مرور کنم.مثل یک خاطره که به اندازه روزهای چندین ماه از آن فتوکپی کرده ای و در دفتر ذهنت ثبت کرده ای.

از گلرخ خبری نبود و من داشتم مطمئن میشدم که به کل مرا از یاد برده.باز هم عبٍث...چه عبث امیدی که به حضورش پیدا کرده بودم.

صبح یک روز برفی بود و برای دادن آخرین امتحانم راهی دانشگاه میشدم.خوشبختانه تا دانشگاه راه زیادی نبود و من پیاده گز میکردم.جوراب های نخ نمایم را به پا کردم و رویش یک پاکت فریزر پوشیدم و بعد کتانی.

کتانی هایم برعکس رنگ و روی نو شان حسابی زهوار در رفته و سوراخ بودند و با پلاستیک فریزری که میپوشیدم در هر صورت پاهایم حسابی گرم میماند.

این را از زن گیوه فروش زیرپل سیدخندان یادگرفته بودم.سرو سامانی به ابروهایم دادم و آرایش کمرنگی کردم و با بارانی و چتر از خانه خارج شدم.وارد دانشگاه که شدم نگذاشتم هیچ چیزی باعٍث شود اعتماد به نفسم کم باشد.حتی صدای خش خش پلاستیکی که به پا کرده بودم.

با غرور سرم را بالا گرفتم.دانشگاه خلوت بود و آنروز آخرین روز امتحانات!ناغافل لیز خوردم و به بدترین وضع ممکن نقش بر زمین شدم.ناله ای خفیف از نهادم برخاست.با خجالت سعی کردم بلند شوم اما نمیشد.دزدانه نگاهی به اطراف انداختم.هیچ کس در اطرافم نبود.به زحمت بلند شدم.و دست به دیوار گرفتم.برف دوباره باریدن گرفته بود.دختری از کنارم رد شد و فوری فقط گفت:

-بجنب مریم دیر شد امتحان...

نه توانستم چهره اش را ببینم و نه نتوانستم از روی لباسهایش بشناسمش فقط تذکری که داد باعث شد علی رغم دردپایم لنگ لنگان به طرف سالن امتحانات بروم.تمام طول امتحان را با دردی که لحظه به لحظه بر شدتش افزوده میشد گذراندم.

باورم شده بود که احتمالا بلایی سر پایم آمده و نیمی از وقت امتحانم برای حل کردن سوالها گذشت و نیمی دیگر به جمع و تفریق پس اندازم و تخمین مخارج دکتر رفتنم برای این بدشانسی لعنتی.

لنگان لنگان با کاغذی در دست و تشخیص جناب دکتر مبنی بر یک کوفتگی و رگ به رگ ساده اما دردناک راهی نزدیک ترین داروخانه شدم.

حتی کسی نبود که داروهایم را بگیرد و من با پای چلاقم مجبور بودم تمام راه را از مطب تا داروخانه خودم به تنهایی بروم.

در ابتدای ورودم به داروخانه موج مطبوعی از گرما به همراه خوشبو کننده ای ملایم به صورتم خورد.داروخانه شیکی بود.

از همانهایی که وقتی میروی تویش بی اراده چشمت میدود دنبال قفسه شامپو ها و لوازم آرایش شیکش.به شدت هم شلوغ بود.به زحمت خودم را به پشت پیشخوان رساندم و نسخه ام را با صورتی از درد فشرده شده روی میز گذاشتم.

-خانوم؟لطفا نسخه منو زودتر تحویل بدید...نمیتونم منتظر بمونم.درد دارم.

دخترک موطلایی بزک کرده انگار که اصلا مرا نمی دید...ایستاده بود و بر و بر زل زده بود به پسر جوان شیک و پیکی که چسب بینی میخواست ...چندبار صدایش کردم اما نمیدید.صدایم که بلندتر شد و رگه هایی از عصبانیت تویش پیدا شد با چشم غره ای نسخه را از دستم کشید.با درد طاقت فرسایی به دیوار کنارم تکیه زدم...

-مریم؟؟ خودتی؟

رویم را به سمت صدا برگرداندم.

گلرخ بود.فرورفته در لباسی سفید و عینکی ظریف که به چشم زده بود و صورتی که میخندید.قبل از آنکه حرفی بزنم از پشت میز بیرون آمد و در آغوشم گرفت.

-مریم جان اگه بدونی چقدر دنبالت گشتم.من درست همون روز گوشیمو گم کردم و شمارتو.

داشتم از نگرانی میمردم.هیچ آدرسی هم ازت نداشتم.آدرس بیمارستان و شماره شم که شماره خونه مادربزرگت بود.فقط هرهفته 5شنبه میرفتم امامزاده بلکه اونجا ببینمت.

از آغوشم جدایش کردم.نمیتوانستم خوشحالی ام را از دیدنش پنهان کنم.

-وای گلرخ جان فکر کردم فراموشم کردی.بگو ببینم اومدن من به این داروخونه چندان عجیب نیست اما بودن تو اینجا اونم با این قیافه و لباس چرا! دکتری؟

-نه جانم...من دکتر نیستم.داروخونه مال برادرشوهرمه!من فقط اینجا کار میکنم اونم تفننی.

نگاهی به اطراف انداختم

-ببینم کارگر اضافی نمیخواید؟

-اختیار دارید خانووم.رئیس میخوایم.

-خانوم داروهاتون!

لنگان لنگان به سمت پیشخوان رفتم و خواستم پول را پرداخت کنم که با اخمی شیرین دستم را گرفت:

-دیوونه شدی؟بذار کیفت...راستی پات چی شده؟

تشکر کردم و ماجرا را برایش توضیح دادم.داروخانه خلوت شده بود.گلرخ تند تند دکمه های لباسش را باز کرد و با صدای بلند رو به همان دخترک بزک کرده گفت:

-نازی من میرم تا ظهر برمیگردم.

بعد زیر بازویم را گرفت:

-بریم.بریم..باید خونتو نشون بدی.دیگه نمیخوام گمت کنم.

رنگ از رخسارم پرید.یعنی واقعا باید آن دخمه را نشانش میدادم.دلم را به دریا زدم.

هیچ وقت قیافه گلرخ را موقع دیدن اتاقم فراموش نمیکنم.تمام سعیش را میکرد که آه نکشد که تعجب نکند.

نگاهش را دورتا دور اتاق چرخاند.من هم دوباره و چند باره نگاهی به اتاق انداختم.

اتاقی فرش شده که یک طرفش تخت خوابی آهنی قرار داشت.کنار تخت یک میز عسلی با چند کشو که رویش چراغ مطالعه رنگ و رو رفته ای به چشم میخورد.آنطرف تر یک میز تلویزیونی چوبی که تا دلت بخواهد رویش پر از لب پریدگی و کرم خوردگی بود و به انضمام یک تلویزیون کوچک رنگی.گوشه ای دیگر ظرفشویی کهنه ای که یاد نمیرود با چه زحمتی تمیزش کردم و گاز و...

گلرخ لبخند زد و به سمتم برگشت:

-کوچیکه و ناجور و کم نور اما یه عشقی توشه که با هیچی عوض نمیشه!

بعد در آغوشم گرفت.

-وای مریم جون اگه بدونی آقاجون چقدر نگرانت بود.خوشحال میشه ببینتت..

تشکر کردم و لنگ لنگان به سمت بخاری رفتم

-بیا بشین برات چایی بریزم!

چارزانو روی زمین نشست و دست زیر چانه زد و به چای ریختنم نگاه کرد.

-چه جای دنجیه...فقط...مریمی تنهایی میترسی؟

آه کشیدم و گفتم:

-راستشو بخوای چرا...!هر روز صبح از خواب بیدار میشم و مثل یه آدم عادی زندگیمو شروع میکنم اما رفته رفته که ساعت جلو میره بیشتر میترسم!از اینکه پشت و پناهی ندارم.مخصوصا شبها.خیلی میترسم.این طرفها پر دزد و معتاده که منتظرم یه شب بابت پولی که ندارم دخلمو بیارن...

فوری گفت:

-بیا با ما زندگی کن!

با صدای بلند زدم زیر خنده،همانطور که خنده ام را کنترل می کردم گفتم:

-هیچ معلومه چی میگی؟من اگه تو وضعیت تو بودم هرگز حاضر نبودم آدمی مثل من پاشو تو خونه ام بذاره چه برسه به اینکه...

با اخم میان حرفم پرید:

-اوم!چه خوبه که جای من نیستی پس!اما اینجوری نمیشه.تو خیلی تنهایی.خرج و مخارجت از کجا میاری؟

زهر خندی زدم و استکان چای را به دهانم نزدیک کردم.

-میگذره دیگه.از پول فروش خونه یه چند میلیونی زیاد اومده که گذاشتم بانکو و ماه به ماه سودشو میگیرم!کار با کامپیوترم بدک نیست.تو دانشگاه واسه بچه ها پاور و پایان نامه مینویسم و تایپ میکنم.یه نفرم دیگه.خرجی ندارم.

-از آخرین باری که دیدمت خوشگل تر شدی!

به حرفش توجه نکردم چون باور داشتم که زیبا نیستم.

-تا به حال به ازدواج فکر کردی؟

پخی زدم زیر خنده.متعجب گفت:

-چرا میخندی؟حرف خنده داری زدم؟

-آخه عزیز دلم کی میاد منو بگیره!اصلا طفلکی کجا بیاد؟چطور بیاد؟بیاد تو این دخمه؟مگه مغز خر خورده.گلرخ هیشکی جز تو حاضر نیست بیاد تو همچین جایی 5 دقیقه بشینه...یه نگاه به وضعیتم بنداز؟

بی آنکه تغییر موضع بدهد گفت:

-وا؟مریم؟؟حرفا میزنی ها...خیلی هم دلش بخواد.به نظر من که کلی خوش به حال کسی میشه که با تو عروسی کنه.

-چرا اونوقت؟

-خب تو بانمکی...معصوم و سرد و گرم چشیده ای و خوب از پس خودت برمیای!

فقط سرتکان دادم.باید بحث را عوض میردم.

-خب بگو ببینم چه کارا میکنی؟دانشگاه رفتی؟اصلا چند سالته؟

مقنعه اش را از سر باز کرد و با خنده گفت:

-خب من 22 سالمه.دانشگاه نرفتم.البته بگما قبول شدم اما ساسان نذاشت.منم حرف گوش کن.میگفت جاری هاتم نرفتن تو هم نرو...کلا این خونواده زن دوستن...ترجیح میدن زناشون عینهو عروسک تو خونه جلوشون قر و غمزه بیاد و کلا با بیرون خونه کاری نداشته باشن.میگفت درس که بخونی بعدشم هوایی میشی که بری سرکار و من رگم بره نمیذارم زنم بره سرکار اونم تو جامعه ای که داره بر تعداد مردی هیزش اضافه میشه.

ابرویی بالا انداختم و گفتم:

-چه عاشق..چند تا جاری داری؟

عذرخواهی کرد و پاهایش را دراز کرد و مثل پیرزن ها شروع به ماساژ پاهایش کرد و گفت:

-خاله ام خدابیامرز 4 تا پسر شاخ شمشاد داشت.دو تاشون ایران نیستن.

خنده ای کرد و با شیطنت گفت:

-با جزئیات بگم؟

سرتکان دادم که یعنی بگو...

-جونم بگم برات که پسر بزرگه آقا کیان.دختراش تقریبا هم سن و سال من و تواند.تو نیس زندگی میکنند.نیس که میدونی کجاست؟یه بندر خوشگل تو فرانسه.وای نمیدونی مریم چه بازارایی داره.کلا شهر روشن و رویاییه.بعدیه کاوه س...با اینکه 40وخرده ای سالشه اما مجرده.

-چرا ازدواج نکرده.پیر پسریه واسه خودش پس؟

شانه بال انداخت:

-خودش میگه کیس مورد علاقشو پیدا نکرده اما علی میگه...

-علی کیه؟

-برادر شوهر کوچیکمه.بگما اینم مجرده.علی و کاوه باهم تو فرانسه زندگی میکردن و درس میخوندن.علی درسش که تموم شد برگشت اما کاوه همچنان در حال طی کردن مراحل مختلف تحصیلات عالیه ست!

به لهن خاص و مسخره اش موقع ادای این جمله خندیدم و گفتم:

-خب این داروخونه باید مال علی آقا باشه دیگه درست میگم؟

بلند شد و کنار پنجره نسبتا کوچکی که در ارتفای بالایی قرار داشت ایستاد و سرک کشید که بلکه بتواند بیرون را ببیند و چون موفق نشد آمد و به دیوار کنارم تکیه زد:

-آره...علی دکتر داروسازه.خودش اینقدر کم میاد که یه دکتر داروساز دیگه رو هم استخدام کردیم.

بعد که انگار چیزی یادش آمده باشد خندید و گفت:

-وای نمیدونی داروسازه دختره.مدرکشو از دانشگاه چی چی آمریکا گرفته نمیدونم اما اینقدر مودبه.وقتی میخوام باهاش حرف بزنم تموم تنم خیس عرق میشه.آدم باید هرجمله شو صدبار تو ذهنش حلاجی کنه.بسکه قلمبه سلمبه حرف میزنه.میگم مریم میتونی بیای داروخونه پیش ما؟

متعجب گفتم:

-من؟؟...کوتاه بیا گلرخ جون.من که چیزی حالیم نیس!من مدیریت میخونم.چیزی از داروها سرم نمیشه.

با هیجان آمد و کنارم نشست و دستم را گرفت:

-بابا منم بلد نبودم.فکر کن علی بدبخت دیوونه شد تا یادم داد.بداخلاقم بود شدید.حالا من خودم یادت میدم.

با تردید گفتم:

-دانشگاهم چی میشه؟

دستم را فشرد:

-تو بگو آره...اونش با من!غروب ها بیا...5 تا 10 شب خوبه؟داروخونه هم به اینجا خیلی نزدیکه!تو رفت و آمدم مشکل نداری..من با علی صحبت میکنم.هووم؟؟؟

خوشحال از اینکه ممکن بود یکبار برای همیشه از دست بیکاری راحت شوم گفتم:

-اگه اینوری بشه که عالیه.

نگاهی به ساعت مچی اش انداخت و از جا پرید:

-من باید برم...ساسان میاد دنبالم!

مقنعه به سر کرد و در حالیکه هنوز مرتبش نکرده بود به سمت پله ها دوید و در همان حال بلند بلند گفت که حق بلند شدن از جایم را ندارم.

-زودتر خوب شو که قراره دعوتت کنم خونه پدر شوهرم...

لبخند زدم:

-ممنون عزیزم لطف میکنی.

چه باید میگفتم؟ اصلا اینجور مواقع چه می گویند؟بگویم ممنون می آیم اما دفعه بعدش شما هم باید به میهمانی خانه من بیایید؟

خانه من؟...

یا نه اتاق من...

یا شایدم نه...دخمه زیرزمینی من...

که آنقدر توی کوچه پس کوچه ها بود که گاهی خودم هم خودم را توی پیچ هایش گم میکردم.

تمام طول روز را با فکر کار در داروخانه گذراندم.روی سجاده ام.میعادگاه من و خدایم دعا کردم که بتوانم توی داروخانه کارکنم.

آنوقت مجبور نبودم همیشه موقع صحبت بچه ها گوشم تیز باشد و رادارها به کار و که اگر کسی در تایپ یا ارائه تحقیق مشکل دارد بگویم که من کسی را میشناسم که میتواند برایشان مقاله و پروژه آماده کند و آنوقت خودم تمام وقتی را که باید صرف درس خواندن کنم بگذارم پای کار یه عده پولدار بی غم...

یا اینکه همیشه دست به دعا باشم تا استاد تحقیق و پاورپوینت بخواهد و توی کلاسمان پر از بچه تنبل هایی باشد که از من ...

خدایا...حق نداشتم خسته شوم...حق نداشتم زندگی راحتی را طلب کنم؟

***

با وسواس برای آخرین بار در اینه نگاهی به خودم انداختم.مثل مرده ای متحرک با دو چشم سیاه درشت زل زده بودم به خودم.صورتم هیچوقت رنگ و لعاب خاصی نداشت.هیچ وقت گونه های گلی رنگ و لبهای سرخی نداشتم.خوب میدانستم تنها گیرایی صورتم یک جفت چشم و ابروی مشکی ست.

با حرص انگشتم را روی جوشی که روی پیشانی ام در آمده بود گذاشتم و زیر لب غر زدم"لعنتی تو دیگه از کجا پیدا شدی؟"

کمی از موهایم را روی پیشانی ریختم تا استتارش کرده باشم(!)

مچ پایم بعد از گذشت 2هفته کاملا خوب شده بود.در آهنی اتاقکم را به همان سرعتی که باز کرده بودم بستم.نگاهی به آسمان انداختم.

برف بی امان میبارید...

قفل بزرگ آهنی را روی در محکم کردم و راه افتادم!

امروز اولین روزکاری ام بود.به دم در داروخانه که رسیدم از پشت شیشه های بخار گرفته اش نگاهی دزدانه به داخل انداختم.

سردرش را خواندم"دراگ استور دکتر آرین نژاد تهرانی"(اسامی واقعی نیستند و هرگونه شباهتی صرفا تصادفی ست)

در را با فشار محکمی گشودم.صدای زنگوله آویخته بر در را کسی جز خودم نشنید.گلرخ را دیدم که کلافه و عصبی در حال نسخه خوانی ست.با دیدن من با دست علامت داد که از در پشتی داخل شوم.با ذوق و شوق از تکاپویی که در داروخانه به راه بود از در کوچکی که در گوشه ای تعبیه شده بود وارد اتاقی پر از جعبه دارو و انباشته از بوی دارو شدم.مشغول وارسی اطرافم بودم که گلرخ سراسیمه وارد شد

-وااا...تو که هنوز اینجا ایستادی؟

خندیدم.اصلا امروز بی خودی از خوشحالی خنده ام میگرفت...

-سلام...چقدر هولی؟!!چیکار کنم؟

لباس سفیدی که روی جا رختی آویزان بود را توی بغلم پرت کرد:

-بپوش بیا...از صبح تا حالا سرپام.دارم از حال میرم.برف که باریده ملت کلهم مریض شدن.علی صبح تا حالا نیومده...

بعد همانطور که بلند بلند غر میزد پشت کرد که برود و گفت:

-برو تو قسمت شامپو و لوازم آرایش...کمک خانوم اکبری...

لبخندی زدم و مشغول شدم.آنروز فهمیدم داروخانه آرین نژاد یکی از معروف ترین داروخانه ها منطقه است.آنهم به خاطر ارائه داروهای کمیاب.

ساعت حوالی 8 شب بود و داروخانه خلوت شده بود و من و گلرخ مانده بودیم و کارگری که مشغول ضدعفونی ظروف داروهای دست ساز بود.پشت پیشخوان نشسته بودیم و مشغول صحبت که زنگوله در به صدا درآمد و بعدش صدای سلام بلند بالای ساسان.

-سلام بر اهالی دراگ استور آرین نژاد تهرانی اصل!

گلرخ با ناز خندید و دستش را فشرد و او را از در فنری پیشخوان به داخل کشید.ساسان با دیدنم سلام دوباره ای کرد.پلاستیک هایی را که در دست داشت بالا گرفت:

-براتون شام گرفتم.کباب سلطانی

توی دلم گفتم کباب سلطانی؟!!!من فقط یکی دو نوع کباب میشناختم.پول من و مادربزرگ هیچ وقت به کباب قد نمیداد.

به قول مادربزرگ مهم نبود چه در خانه میخوریم.

مردم که خبر شکممان بهشان نرسیده که ما مثلا امروز ناهار املت داشتیم و شب نیمرو...شکم باید سیر میشد حالا هرچه...منتهی حلال!

قیافه مادربزرگ موقع گفتن این کلمه در خاطرم مانده بود.چشمان سبزش درشت میشد و انگشت اشاره سرخ حنا زده اش را بالا میگرفتو محکم و با باوری عمیق میگفت:"منتهی حلال"

بار دیگر صدای جرینگ جرینگ قشنگ در بلند شد و اینبار مردی پیچیده در پالتو و شال گردن!درحالیکه چترش را که پر از دانه های برف بود توی جا چتری میگذاشت و همزمان سرشانه و موهایش را از دانه های درشت برف می تکاند.گلرخ و ساسان همزمان گفتند:

-علی تویی؟؟

آن مرد که علی نامیده بودنش سر بلند کرد.وای خدای من این همان مرد جوان کتابفروشی بود.همان مدل شرقی...همان...وای خدایا..

با چشمانی از حدقه درآمده نگاهش میکردم.هنوز مرا ندیده بود.

-علی؟؟پیاده اومدی؟تو این برف؟ماشینت که تعمیرگاه بود.

در جواب سوال ساسان دستش را محکم فشرد و روی صندلی بلندی روی پیشخوان نشست.

-برف قشنگیه...کمی پیاده روی برای سلامتی لازمه حتی تو هوای برفی...

بعد با سرخوشی به سمت گلرخ برگشت و ادامه داد:

-چه خبر گلی؟دوستت اومد امروز می...

بادیدن من حرفش نیمه کاره ماند.

از جا برخاست و راست ایستاد و من علاوه بر اینکه به گیرایی اش جذب شده بودم به این می اندیشیدم که احتمالا اخراج میشوم.میخواستم سلام کنم اما زبانم قفل شده بود.

با خونسردی و لبخندی فرو خورده سلام کرد.کلمه ای شبیه سلام اما فقط نام آوای سین از میان لبهای به هم چسبیده ام برخاست.

گلرخ دستم را کشید و جلوتر برد.بی ارداده با نگاه دورتا دورم را کاویدم.ابلهانه دنبال راه فراری میگشتم.

چقدر دلم میخواست دستم را از میان دست گلرخ بیرون بکشم و از در پشتی فرار کنم و یکراست به دخمه ام برگردم و زمانی آرام بگیرم که آن قفل آهنی بدترکیب را روی در زده باشم.

با تمام وجود به جمله شریف کوه به کوه نمیرسد آدم به آدم می رسد ایمان آوردم...

-علی جان معرفی میکنم...مریم خانوم نوبخت دوست عزیزم.کارت سلامت و روپوش ...

گلرخ میگفت و میگفت و من با چشمانی درشت شده به او زل زده بودم که با سری به زیر فرو افتاده در حالیکه با انگشتر درون دستش بازی میکرد به حرفهای گلرخ گوش میداد و گاه گاه سری تکان میداد.

حرف های گلرخ که به انتها رسید بی آنکه سربلند کند فقط گفت:

-بسیار خوب.خوش اومدن.اگه مشکلی داشتن بهم اطلاع بدید.

بعد بلند شد و به سمت پله هایی که به طبقه بالا منتهی می شد رفت.ساسان که مشغول چیدن ظروف یکبار مصرف بود با صدای بلندی گفت:

-علی داداش بیا سلطانی گرفتم!

دستش را در هوا تکان داد که یعنی نمیخورم.

-علی بیا شامتو بخور داری میمیری ها...

کاملا از پله ها بالا رفته بود و فقط صدایش می آمد

-نوش جون داداش...میل ندارم.

گلرخ مرا به سمت میز راهنمایی کرد و همزمان گفت:

-این علی بازم رفت تو لک!

کنجکاو و در حالیکه خیالم از بابت ماندن در داروخانه راحت شده بود پرسیدم:

-اتفاقی افتاده؟به نظر ناراحت می اومدن!

ساسان پشت میز نشست و درحالیکه پالتویش را در می آورد گفت:

-نه خانوم.امروز ازون روزاست که از صبح داداش بنده روزه سکوت میگیره و در جواب هر حرفی فقط لبخند میزنه...اینجوری...

بعد خودش به طرز مسخره ای ادای لبخند زدن را درآورد.من خندیدم اما گلرخ با اخم روی دستش زد و گفت:

-پشت سرش حرف نزن میکشمتا...

ساسان همانطور که قاشق غذا را نزدیک دهانش میبرد با چشم و ابرو به طبقه بالا اشاره کرد و گفت:

-پشت سر چیه؟همینجاست که...احتمالا هم الان داره مارو میبینه!

بعد برگشت و به سمت دوربین مداربست دست تکان داد:

Hiعلی...

نگاه گذرایی به دوربین انداختم و مثل اینکه چشمانش را روی خودم میدیدم.از حرکات آنروزم خجالت کشیدم و سرم را به زیر افکندم.

در سکوت مشغول خوردن بودیم که علی با تمانینه از پله ها پایین آمد.

یک ژاکت یشمی پوشیده بود.خودش به آرامی جواب چند مراجعه کننده را داد و آنقدر آرام صحبت میکرد و توضیح میداد که همه باید صورتشان را به شیشه پیشخوان می چسباندند تا صدایش را بشنوند.از سر نگاه زل و بی احتیاطم دیدم که نیم نگاهی به طرفم انداخت و من دستپاچه سر به زیر افکندم و فکر کردم که ته ریش سبزرنگ روی صورتش عجب هارمونی جالبی با رنگ پلیورش دارد.

-خانوم نوبخت؟

صدایم کرد...وای خدای من...چه میخواست بگوید؟با ترس بلند شدم...کف دستم عرق کرده بود.چرا اینقدر میترسیدم از او؟چرا داشتم پس می افتادم.

با قدم هایی نامطمئن به سمتش رفتم.نگاهی به دستان کشیده اش که تند و تند روی جعبه داروها ساعت و طرز مصرفش را مینوشت انداختم.دلم میخواست داد بزنم"گلرخ بیا زیر بازومو بگیر،من ازین برادرشوهرت میترسم دارم می افتم"