رمان آرام در تنهایی به قلم حدیثه اسماعیلی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #پلیسی #هیجانی

خلاصه:

داستان ما راجع به یه دختره. دختری بنام آرام.دختر نوزده ساله‌ی تنها. دختری که پدرش روش شرط بندی میکنه.توسط پدرش به یه غریبه فروخته میشه. مادرش رو از دست داده و تنها خواهرش با همسرش از ایران رفته. دختر داستان ما شاید بی‌پناه و تنها باشه ولی زرنگ‌تر از اون چیزیه که بذاره پدرش زندگیشو تباه کنه. پس دوراه بیشتر نداره. یکی اینکه به دست یه غریبه نامرد بیافته. یااینکه از زندگیش فرار کنه و پناه ببره به یه غریبه آشنا!!! کدوم راه رو انتخاب میکنه؟…

به نام خدا.

آرام در تنهایی.

حدیثه اسماعیلی.

دم دمای صبح بودو او هنوز بیدار!به یاد قدیم ها که باخواهرش تا صبح بیدار می ماندند.اما حال چقدر از هم دورند!آنا در آلمان و آرام در ایران!به خورشید نگاه کرد.گرمایش کمکم در اتاق حس میشد.نور از لابه لای ابرها بر اتاق سرک میکشید و فضای اتاق را زیبا تر میکرد.بغضش را قورت داد.دستش را بالا آوردو به ساعت نگاه کرد.پنج صبح بودو او حتی چشم روی هم نگذاشته بود.پوزخندی زد و به مردم در حال رفت و آمد نگاه کرد!باخود گفت:

چه جالب!آنا تو آلمان!مامان زیرخاک!من اینجا!بابا....بابا کجاست؟؟؟هرجایی هست الا توخونه!از دوازده رفته معلوم نیست کجاس.انگار نه انگار یه دختر داره.

و باز سرش را به طرف خیابان چرخاند.تلفنش برای بار هزارم زنگ خورد.با حرص جواب دادو گفت:

دانیال صدبار گفتم ولم کن!توپسر دوست بابامی جای داداشمی ولی انقد به من زنگ نزن و اذیتم نکن

- دهن منو باز نکن.وسایلاتو جمع کن

- وسایلامو جمع کنم کدوم گوری بیام؟؟؟؟؟میفهمی اگه بابام بفهمه من فرار کردم چیکارم میکنه؟؟؟

- نگران باباتی؟؟؟اونی که تورو ف...ای بابا.آرام وسایلاتو جمع میکنی یانه؟؟؟

- نه!تا دلیلشو بهم نگی نه!

- ااا پس دلیل میخوای؟؟؟باشه درو باز کن

- چی؟؟؟؟؟

- میگم درو باز کن.من جلوخونتونم

آرام از روی تخت پایین آمد و به طرف آیفون رفت.کلیدی را فشردو بعد در باز شد.دانیال را دید که وارد خانه می شود.نفس عمیقی کشید و کل استرسش را در خود پنهان کرد.میخواست بداند دلیل این پسر چیست که آنقدر اصرار به فرار او میکند.چند دقیقه بعد در خانه باز شد و پسری قد بلند با موهای بهم ریخته و اخمی غلیظ وارد خانه شد.با خشونت به آرام نگاه کرد.آرام آب دهانش راقورت داد وگفت:

سلام

دانیال فقط سری تکان داد.به او نزدیک شدو گفت:

چرا به حرف من گوش نمیدی؟؟؟؟هان؟؟؟

از فریاد او آرام ترسید.چشمانش را برای لحظه ای بست اما سریع بازش کردو گفت:

من برای چی باید از خونه بابام فرار کنم و با تو بیام؟؟؟؟؟هان؟؟؟؟؟من غیر بابام هیچکیو ندارم میفهمی؟؟؟هیچکیو!اونم ول کنم؟

- انقد بابا بابا میکنی میدونی چیکار کرده؟؟؟؟آره؟میدونی؟؟؟؟

- نه نمیدونم ولی میخوام بدونم.میخوام بدونم چرا بخاطر کاری که اون کرده تو میگی باهات بیام.بگو.بگو چیکار کرده!!

دانیال با دست هایش شقیقه هایش را مالید و بعد گفت:

میگم بهت میگم

کمی مکث کردو بعد ادامه داد:

بیخیال!بیا با من بریم من دلیل دارم که میگم بیا فرار کن!دلیل دارم لعنتی.

آرام عصبانی شدو فریاد زد:

دانیال منو عصبانی نکن بگو ببینم دلیلش چیه که از شب گیر دادی میگی حاضرشم و باهات بیام

با صدای فریاد آرام،دانیال هم به اوج عصبانیت رسیدو فریاد زد:

دختره احمق...انقدی که تو بابا بابا میکنی،یک چهارمش بابات بهت اهمیت نمیده.طبق معمول هفته ای یبار که میره قمار بازی و مست میکنه و خداروشکر همشم میبازه دیشبم رفته بود خونه عموی من.شانس آوردی من اونجا بودم وگرنه الان بجای من یه عده آدم علاف و عوضی اینجا بودن.دیروز که بابات همه پولاشو گذاشت وسط مست مست بود.بمبم میترکید حالیش نمیشد.همرو به جلالی باخت.میفهمی؟همه چیشو باخت!زندگیشوباخت!جلالیم گفت ادامه میدی باباتم گفت آره ادامه میدم جلالی هم گفت چی میذاری وسط!میدونی چی گذاشت؟؟؟میدونـــــــــی؟؟؟؟

آرام که تا اینجا فقط بغض کرده بود سرش را به نشانه منفی تکان داد.دانیال باهمون صدا گفت:

تورو گذاشت وسط.عکس تورو گذاشت وسط.میفهمی؟؟؟؟؟؟رو تو قمار کرد.

آرام با ناباوری به دانیال نگاه کرد.او چه میگفت؟؟؟؟پدرش؟؟؟پدرش روی دخترش شرط بسته بود؟این امکان نداشت.چند لحظه برای درک شرایط نیاز داشت.پس از دقایقی آرام با بغضو ناباوری تک خنده ای کردو گفت:

چی؟؟؟؟بابام چیکار کرده؟؟؟؟

- بابات.روی تو.شرط بست.عکس تورو گذاشت وسط و تورو به جلالی باخت!تموم شدی!تو دیگه دختر اون نیستی!باید بری بشی کلفت جلالی.

آرام همچنان متعجب بود!گوش هایش نمیشنید اما وقتی عصبانیت و لب های دانیال را که مدام تکان میخوردند و میخواستند چیزی را به او بفهمانند باور کرد!روی زمین زانو زد.بغضش ترکید و اشکی از گوشه چشمش پایین ریخت.او پدرش بود!تنها فرد در زندگی اش بود.چگونه توانست چنین کاری با او و آینده اش بکند؟؟؟؟؟؟اشک هایش کمکم به هقهق تبدیل شد.دانیال جلوی پایش زانو زدو اورا در آغوش کشید و گفت:

آرام!!!خواهر گلم...عزیز دلم...ما ازبچگی باهم بزرگ شدیم.من پیشتم نمیذارم به دست اون گرگ های بی صفت بیوفتی!نمیذارم دست جلالی بهت برسه.

آرام میان هقهقش گفت:

اون حـ...حق.. نداشت.حق نداشت با زندگی من با...ززی کنه.......اون منو...فروخت.به...

خودش را از آغوش دانیال بیرون کشیدو با ناباوری گفت:

به مشروب؟به قمار؟به پنجاه تا تیکه کاغذ؟؟؟آره!!!؟؟؟

دانیال سرش را تکان داد و بعد گفت:

آرام.آرام پاشو.الان میرسن!برسن بدبخت میشیم.پاشو...پاشو

آرام سریع از جایش پاشد.حق با دانیال بود.اگر میماند بدبخت میشد!سریع به طرف اتاقش رفت.هرچه پول داشت برداشت.هر چیزی که ممکن بود یک روزی به آنها احتیاج پیداکند را برداشت.همه را در یه کوله پشتی جاکرد.سریع یک مانتو و شلوار پوشید.شالش را هم سرش کرد و از اتاق خارج شد!دانیال لبخند پر استرسی زد.تصمیم به رفتن گرفتند که صدای زنگ آیفون بلند شد.دانیال به آیفون نگاه کرد.همان دارو دسته جلالی بودند.با ترس چشمانش را باز و بسته کردو سریع گفت:

درپشتی...بازه؟؟

- آر..ره!اومدن؟؟؟

- آره فقط بدو

آرام اخرین نگاهش را به خانه کردو راه افتاد!سریع به طرف دری که به کوچه پشتی باز میشد رفتند.خداروشکر کسی آنجا نبود.دانیال گفت:

خیلی عادی راه بیا.ماشین اون پشته.

خودش هم خیلی عادی راه رفت.یک ون مشکی دم خانه شان بود.دانیال خیلی پنهانی آرام را سوار ماشین کرد و خودش هم پشت فرمان نشست.سریع حرکت کرد و از آینه به آنها نگاه کرد.متوجهشان نبودند.پایش را روی گاز فشرد و سریع از آنجا دور شد.پس از کمی دور شدن نفس های حبس شده آزاد شد!به ترمینال که رسیدند دانیال روبه آرام گفت:

من...من نمیتونم باهات بیام.تو خودت باید تنها بری.برای امنیت خودته.منو میشناسن.میدونم آدماش همه جا هستن.یکی منو ببینه سریع بهش خبر میده.من میام...میام بهت سر میزنم...قول میدم.فقط توهم بهم زنگ بزن.نه نه.من خودم بهت زنگ میزنم.فقط خودم.برو...زود برو بلیط بگیر.هرجا میخوای بری برو!فقط تو اراک نمون.برو یه شهری که توش آشنا داشته باشی باشه؟؟؟؟؟

آرام سرش را تکان دادو بعد با چشمانی پرازاشک از ماشین پیاده شد.فعلا زندگی اش مهم تر از ناراحتی اش بود.پس خیلی عادی به طرف باجه بلیط فروشی رفت.رو به مرد گفت:

سلام.من...بلیط میخوام.واسه همین الان

مرد با صدای کلفتی گفت:

بلیط کجا؟؟؟؟

آرام چشمانش را بست!تنها کسی که میتوانست به او کمک کند و از او حمایت کند او بود.فقط او.چشمانش را باز کردو گفت:

تـ...تهران

مرد سریع یک بلیط تهران به او داد وگفت:

اتوبوس یه ربع دیگه راه میوفته.برو

آرام از لحن مرد ناراحت شد،اما چیزی نگفت.به جایی که مرد گفت رفت.بلیط خودش را نشان داد.مرد نگاهی به او انداخت.بلیطش را گرفت و گفت:

بیا خانوم.این ماشین میره تهران

آرام پله های اتوبوس را بالا رفت و روی یک صندلی دونفره،کنار شیشه نشست.بغضش ترکید.تازه فهمید چه به روزش آمده.در دل گفت:

هــــه!بابام روم شرط بست پسردوست بابام اومد منو نجات داد.خدایا چرا من آخه؟منو باید به همین راحتی میذاشت وسط.اینم بابائه؟؟؟اون بالا شما به این آدم میگین بابا؟

و اشک هایش را پاک کرد.فردی کنارش نشست.خود را جمع و جور کرد.فعلا از هر آدمی میترسید.پیرزنی که کنارش نشسته بود بی توجه به او سرش به صندلی تکیه دادو خوابید.آرام هم سرش را به شیشه تکیه داد.بعد از چند دقیقه اتوبوس حرکت کرد.آرام با خود گفت:

یعنی میشه همونجا باشن؟خدایا ازت خواهش میکنم.خونشون همون باشه.هرچند اونم زیاد یادم نمیاد!

کوله پشتی اش را به خود فشرد.تمام مسیر به بیرون نگاه کرد.با صدای راننده به خود آمد:

ترمینال تهران!پیاده شین

بعد کشیدن نفس عمیقی از جایش بلند شد!خیلی آهسته راه رفتو از پله های اتوبوس پایین آمد!تازه خورشیدبه وسط آسمان آمده و آسمان رنگ گرفته بود.هوای قشنگی بود!اما آرام فعلا چیزی برایش قشنگ نبود!به طرف تاکسی ها رفت.به همه آنها نگاه کرد.پیر ترین فرد را انتخاب کردو به طرفش رفت.مرد گفت:

خانوم.کجا میرین؟؟؟

- اقا من آدرس مشخصی ندارم!حفظی بگم...میبرین؟؟؟؟؟

- اگه پیدا نکردم چی؟

- من کامل پولتونو میدم.دربست میبرین؟

مرد سری تکان داد.آرام در صندلی عقب جا گرفت.راننده سوار شدو گفت:

خب...کجا برم

آرام چشمانش را بست.در دلش تند تند گفت:

کجا بود؟؟کجا بود؟؟؟؟پاس...پاسدار..

ناگهان بلند گفت:

پاسداران...پاسداران!

راننده:

خب...کجای پاسداران

- شما برین.وقتی رسیدین من چشمی میگم

مرد پوفی کردو راه افتاد.آرام با چشم دنبال مکان های آشنا میگشت.یک سال از دیدار آنها میگذشت!معلوم بود دیگر جای اشنایی در ذهنش نیست.اما تمام سعیش را میکرد همه چیز را به یاد بیاورد!وقتی راننده به مکان مورد نظر رسید گفت:

خب خانوم.اینم از پاسداران.کجا برم!

آرام اطراف را نگاه کرد.لبخندی از روی خوشحالی زد!همانجا بود.با خوشحالی گفت:

دست راست.برید اینور

و به راست اشاره کرد.راننده به جایی که آرام اشاره کرد نگاه کردو راه افتاد.آرام تمام مسیر را با اشاره به راننده فهماند که کجا برود.وقتی به کوچه مورد نظر رسیدند سریع از ماشین پایین آمد که راننده گفت:

خانوم...خانوم پول ما

آرام به طرف ماشین برگشت و گفت:

چقد میشه؟؟؟

- چهارده تومن

آرام از کیفش چهارده هزار تومان پول دراورد و به طرف راننده برد.راننده پول را از دست آرام گرفت و گفت:

ممنون.خدافظ

آرام سری تکان دادو کنار رفت.راننده دور زدواز کوچه خارج شد.آرام به طرف خانه رفت.یک خانه آپارتمانی بود.شیک و زیبا!زنگ خانه ای را زد.همانی که حدس میزد.کسی جواب داد:

بله؟

آرام:

سلام.منزل اقای سعادت؟

- سعادت نداریم که!

آرام با ناراحتی گفت:

یعنی چی؟؟؟؟چرا ندارین.مطمئنین؟اقای سعاد...

- گفتم که من نمیشناسم.البته زنگ طبقه بالایی رو بزنین!شاید اونا چیزی بدونن.

آرام تشکر کردو زنگ طبقه سوم را زد.زنی گفت:

بله

- منـ..منزل آقای سعادت؟

- شما؟؟؟؟؟

- من یکی از آشناهاشون هستم

- ازاینجا رفتن

آرام بغض کرد.لبش را گاز گرفت تا مانع ریختن اشک هایش شود.با صدایی پر از بغض گفت:

یعنی شما نمیدونین کجان؟

- من نه والا دخترم.حالت خوبه؟

- هیچ خبری ندارین ازشون؟

یک قطره اشک ریخت.زن گفت:

بیا بالا مادرجان.صحبت میکنیم حل میشه.بیا بالا!ناراحت نباش

در را که باز کرد آرام با ناراحتی وارد شدو در را بست.سرازیری را پایین رفت و دری را باز کرد.دکمه آسانسور را زد.آسانسور که رسید داخل شد.طبقه سوم را زد. اسانسور بعد دقایقی ایستاد و خانومی گفت:

طبقه سوم

در که باز شد آرام هم خارج شد.خانومی جلوی در با چادر ایستاده بود.با لبخند گفت:

سلام.بفرمایین تو

آرام مشکوک به او نگاه کرد.ترسید.برود یا نرود.او که جایی را نداشت.بهتر بود برود!کفش هایش را دراوردو داخل شد!آهسته روی مبلی نشست.زن لبخندی زدو گفت:

از آشناهاشونی؟؟

- بله.آقای سعادت تنها آشنای ما تو تهران هستن.من اومدم تهران.ولی نیستن.اگه پیدا نشن من ...

سرش را پایین انداخت.بغض مانع ادامه حرفش شد.زن شربتی برای او آوردو کنار او نشست.کمی پشتش را ماساژ داد و گفت:

حالت خوبه؟؟؟؟بذار همسرم بیاد.اون میتونه کمکت کنه.آخه ما اینجارو هفت ماه پیش از آقای سعادت خریدیم.خدا خیرش بده.چقد زیر قیمت داد

- الان کجا رفتن؟؟میدونین؟

- آدرس دقیقشو ندارم.ولی فکر میکنم رفتن نی...نیاوران؟آره آره نیاوران.ولی آدرس خونشونو ندارم

آرام سری تکان دادو گفت:

همسرتون شماره ای چیزی ازشون ندارن؟

- تو مگه خودت شماره نداری؟

- شماره خونشون که اینجا بودرو دارم.

صدای زنگ آیفون آمد.زن به طرف ایفون رفت و گفت:

دخترمه

و در را باز کرد.دقایقی بعد در خانه با کلید باز و دختری قد بلند داخل شد.بدون آنکه متوجه آرام شود گفت:

سلام.استاداام مارو علاف کردن.خب نمیخواید بیاید بگید ماام نیایم دیگه.اه!

و برگشت به سوی مادرش که متوجه آرام شد.گفت:

اا.سلام

مادرش لبخندی زدو گفت:

مهمون داریم رویا جان.برو لباساتو عوض کن و بیا

رویا با گیجی وارد اتاقش شد.سریع لباسهایش را عوض کردو به طرف دختر رفت.روبه رویش نشست.با گیجی به مادرش نگاه کرد.مادرش لبخندی زدو گفت:

ایشون مهمون آقای سعادت هستند.فکر میکردن اینجا خونشونه.منتظریم پدرت بیاد آدرس بده

رویا نگاهی به آرام انداخت.مادرش چرا اورا به خانه راه داده بود؟چگونه اعتماد کرده بود؟از کجا معلوم او دزد نباشد؟سوال های بیشتری در ذهنش ایجاد میشد.نمیتوانست به دختر اعتماد کند.او حتی سرش را هم بالا نمی آورد.رویا با خودش گفت:

این دختره سرشو هم بالا نمیاره من قیافشو ببینم.از کجا معلوم دزد نباشه.باید با مامان همین الان حرف بزنم.این دختره معلوم نیست کیه

لبخند ژکوندی زدو به دنبال بهانه گشت.آرام گفت:

میتونم بپرسم دستشوییتون کجاست؟

زن:

اونجاست.

و به دری اشاره کرد.آرام کیفش را روی مبل گذاشتو وارد دستشویی شد.فهمید چرا دختر صاحبخانه سکوت کرده!پوزخندی زدو آهسته گفت:

معلوم نیست تو ذهنش من الان چه نقشی رو دارم.

آبی بر سرو صورتش زدو آهسته دستگیره را چرخاند.صدای زمزمه و بحث دو نفر می آمد.فهمید که مادرو دختر در حال حرف زدن هستند.نمیخواست بشنود اما وقتی متوجه شد راجع به خودش است گوشش را تیز کرد.خیلی آهسته در دستشویی را بست و روی مبل نشست.صدا به وضوح میرسید:

مادر من هرکی میاد میگه فکو فامیل سعادته راش میدی تو؟

- این واقعا فامیلشونه!

- از کجا میدونی؟بابا این مرد یه لطفی کرد ماام کلی تشکر کردیم بسه دیگه.از کجا معلوم این دختره دزد نباشه

- رویا مادر زشته آروم تر میشنوه

- الان که اون فعلا دستشوییه!نمیشنوه.شما جواب منو بده

- خیلی ناراحت بود

- مامان من دانشجوی رشته تئاتر بازیگریم.من خودم تئاتر بازی میکنم.میدونم کی داره نقش بازی میکنه کی واقعیه.حتما اینم یکی از عاشق پیشه های سامان بدبخته!اومده اینجا کاسه چه کنم دستش بگیره

- رویا.بسه دیگه!این دختر...

- این دختر چی!همین الان برو ردش کن بره.بهتر ازاینه که بفهمیم این دفعه همه مال و منالمون رفته.یادته که دفعه پیش کیفتو زدن

- این اونجوری نیست

- مامان نری خودم میرما

- رویـ..

آرام صورتش خیس شد.او دزد نبود!خلافکار نبود.او یک دختر بیچاره بود.یک دختر تنها.به سمت کوله پشتی اش رفت.آن را برداشت و سریع به طرف در رفت که رویا اورا دیدو گفت:

بهبه!خانوم داره کجا میره؟

آرام از این لحن فوق العاده بد رویا ناراحت شد.با صدای آهسته گفت:

ممنون خانوم.خودم میرم میگردم پیداشون میکنم.

و خواست خارج شود که رویا بند کوله پشتی اش را گرفتو گفت:

چی برداشتی که انقد راحت و دور از چشم ما میخواستی فلنگو ببندی!

آرام صورتش را مچاله کردو گفت:

چی؟؟؟؟

زن:

رویا...رویا ولش کن

رویا:

مامان زهره شما یه دقه هیچی نگو من ببینم این دختره کیه

آرام نفس عمیقی کشید.در چشمان دختر نگاه کردو گفت:

ولم کن.من دزد نیستم

- من تا نگردمت باورم نمیشه

و بند کوله پشتی اش را کشید.آرام با ناراحتی گفت:

باهمه مهمونا اینجوری رفتار میکنید؟

- با مهمونا نه ولی با دزدا چرا!

کامل کوله پشتی اش را دراورد.روی مبل گذاشتو زیپش را کشید.آرام ایستادو نگاه کرد.به دختری که به او تهمت زه بود.میدانست چیزی در کیفش پیدا نمیشود.اما ناگهان رویا سوتی زدو گفت:

که تو دزد نیستی آره!پس این کیف پول تو کوله ی تو چیکار میکنه؟

آرام به کیف پولی که در دستان رویا بود نگاه کرد.کیف برای خودش بود.بااخم گفت:

اون مال منه!

- آهان.بعد چرا شبیه مال منه!

صدایش را بالا بردو گفت:

یه دزد بدبختی که اینطوری وارد خونه های مردم میشی آره!؟

وبه طرفش یورش برد.زهره دیگر هیچ دفاعی نمیکرد.آرام با خشونت او را پس زدو گفت:

هرچی هیچی بهت نمیگم پررو تر نشو.وسایلمو بده برم.

- بری؟؟؟هـه!

- آره برم.من دزد نیستم.اونم مال خودمه

- تنها نمیری.باهم میریم.اونم کلانتری.

و به مادرش اشاره کرد تا آرام را نگه دارد.آرام دل شکسته گفت:

اون کیف مال خودمه.

رویا مانتو شالش را پوشیدو سوییچی را برداشت.کوله پشتی آرام را در دست گرفت.آرام را کشیدو گفت:

راه بیوفت

آرام گفت:

ولم میکنی یانه!

- یا نه!ببین جوجه من میدونم تو دزدی.تا معرفیت نکنم ول کنت نیستم بدبخت!

و شروع به دادن فحش های رکیک کرد.آرام دیگر از خود بی خود شدو دستش را بالا برد.چنان سیلی به رویا زد که رویا مات و مبهوت ماند.صدای حین زهره بلند شدو گفت:

وای خاک بر سرم

آرام با خشونت کیف را از دست رویا که هنوز مات بود بیرون کشیدو گفت:

قبل اینکه زود قضاوت کنی اول شرایط درک کن احمق.من دزد نیستم.من خودم انقد دارم که برای چندرغاز نرم خونه مردم دزدی.هرچی گفتی جوابتو ندادم ولی زیادی از حد خودت گذشتی.

کیف پول را باز کردو گفت:

تو فقط از این کیف نداری!یه ده هزار نفری دارن منم جزوشون!این عکسیم که اینجاس که تو حتی متوجهش نشدی عکس مادرمه!

یک عابر بانک بیرون کشیدو گفت:

ایناها...نگا کن!روش نوشته آرام جاوید.انقد بیکار و سریع نیستم که همه مدارکو عوض کنم.

یک کارت دیگر بیرون کشیدو گفت:

اینم گواهی نامه!حالا فهمیدی

رویا به چهره آرام و بعد به کارت ها نگاهی کرد.آرام پوزخندی زد و گفت:

متاسفم واسه شخصیتت.بدبخت!

همان موقع در آسانسور باز شد و دو پسر از آن خارج شدند.با تعجب به صورت قرمز شده رویا و بعد به صورت غمگین و عصبانی آرام نگاه کردند.یکی از پسرها گفت:

قضیه چیه؟

آرام بدون نگاه کردن به او گفت:

از این خانوم بپرسین

و بدون نگاه کردن به کسی پوزخندی زدو بعد گفت:

خداحافظ

و سریع از پله ها پایین رفت.پسر روبه مادرش گفت:

مامان قضیه چیه؟

زهره با ناراحتی گفت:

علیرضا...برو دنبالش.برو

علیرضا گفت:

برای چی برم دنبالش؟اون کی بود اصلا؟صورت رویا چرا قرمزه؟؟؟؟

زهره برای آنکه پسرش را راضی کند سریع میان اشک هایش گفت:

دختره بدبخت دنبال آقای سعادت میگشت اومد تو.گفتم تا بابات بیاد بمونه اینجا.دختره خیلی آروم و مظلوم بود.رویا هم گیر داد که این دزدی چیزیه!دختره شنید پاشد کیفشو برداشت بره که این رویای احمق جلوشو گرفتو گفت چی دزدیدی.دختره بیچاره هرچی گفت نه...

نفس کم آورد.نفسی کشیدو گفت:

این قبول نکرد.گرفت کیف دختررو گشت.کیف پول دختره عین کیف خودش بود.حاضر شد ببرتش کلانتری و کلی بهش فحش داد دختره هم یدونه زد تو صورتش.کیفشو باز کرد که دیدیم همه مدارک مال خودشه!آخرشم با دلگیری رفت.علیرضا...علیرضا برو دنبالش.

علیرضا نگاه بدی به خواهرش انداختو به طرف پله ها رفت.آرام خیلی وقت بود از آنها جدا شده و خود را به پایین رسانده بود.از در خارج شد.از خودش متنفر بود.از اینکه هرکس هرجور میخواهد به او نگاه میکند.یکی به شکل یک دزد و دیگری به شکل یک جسم بی ارزش که میتواند اورا وسط بگذاردو روی او شرط ببندد!نفس عمیقی کشید.این بار هرکار کرد نتوانست جلوی ریزش اشک هایش را بگیرد.کاش دانیال همراهش امده بود.کاش

***

پسر دیگر نگاه بدی به رویا انداختو گفت:

خاک بر سرت.الان ما جواب آقای سعادتو چی بدیم.هان؟

رویا بدون حرف به اتاقش رفت.زهره گفت:

خداکنه علیرضا پیداش کنه

پسر:

اونقدی که اون دختر بدبخت عصبانی بود الان فکر کنم انقد تند رفته خیابونو هم رد کرده.شماهم که جلوی رویا رو نگرفتین فش نده؟؟؟

زهره:

محمد رضا...بخدا وقتی کیفش و دیدم فکر کردم دزده.دیگه نتونستم کاری کنم

محمد رضا:

مادر من...الان دل یه دخترم شیکستی.رویاهم دیگه مسخرشو دراورده.اه!

و به طرف اتاق خودش رفت.امیدوار بود برادرش آن دختر را پیدا کند***

علیرضا از ساختمان خارج شد.همانجور که اطرافش را نگاه میکرد گفت:

رویا...الهی...استغفروالله.الان من این دخترو پیدا نکنم بابا چطوری جواب سعادتو بده!خوبه میدونی یذره از قسط خونه مونده.لعنتی

باز هم دورو اطرافش را گشت.به طرف یک مرد که سرکوچه کارگری میکرد رفتو گفت:

سلام ممد آقا.ندیدی یه دختر با کوله پشتی و خیلی عصبی از اینجا رد شه

مرد کمی فکر کردو گفت:

همون دختره که انگار ازختم اومده بود؟؟؟؟

علیرضا با گیجی پرسید:

یعنی چی؟؟؟؟

- سرتا پا مشکی پوشیده بود

- آره آره آره!دقیقا همون.دیدیش؟

- دیدمش ولی یادم نیست کدوم وری رفت

علیرضا با عصبانیت پوفی کشید.مرد خندیدو گفت:

شوخی کردم.فکر کنم از این ور رفت!

و به طرف راستش اشاره کرد.علیرضا حرکت کرد***

با بغض خواست دستش را برای تاکسی بلند کند اما بعدا فهمید جایی را ندارد که برود.در دلش پدرش را...نتوانست نفرین کند!نتوانست پدرش را نفرین کند!با ناراحتی به راهش ادامه داد.اشک هایش را پاک کرد که ماشینی برایش بوق زد.سرش را چرخاند که متوجه ماشین سفید مدل بالایی شد.آب دهانش را باترس قورت داد.فکر میکرد از دارو دسته جلالی هستند که اورا شناسایی کرده اند.نفس هایش به شمار افتاده بود.پسر دماغش را بالا کشیدو گفت:

بیا بالا

آرام به راهش ادامه داد.پسر گفت:

اوف چه نازیم داره.سوار شو دیگه

آرام فهمید که منظور پسر چیست.باز هم احساس تنفر کرد.نسبت به خودش.نسبت به پدرش.نسبت به رویا.نسبت به جلالی.تقریبا نسبت به تمام مردان.با خود گفت:

خاک برسرش کوره نمیبینه هوا روشنه.هرچند اینجام کسی نیست راحت میتونه سوار کنه

سرعت قدم هایش را بیشتر کرد.پسر:

سوار شو دیگه بابا

آرام جواب نداد.همچنان به راهش ادامه داد.پسر پوزخندی زدو راهش را کج کرد و رفت.آرام لحظه ای چشمانش را بست.یک نفر دیگر هم اورا به شکل یک هرزه نگاه میکرد.***

مسیری که کارگر گفته بود را رفت.خواست به طرف خانه برود و بیخیال شود که دختری را با لباس های مشکی و کوله پشتی دید.کمی دور بود.برای همین سریع به طرف ماشین محمدرضا که بیرون پارکش کرده بود رفت.سوییچ دست خودش بود.درش را باز کردو سوار شد.ماشین را روشن کردو پایش را روی گاز فشرد.همان بود.همان دختر عصبی.نفس عمیقی کشید.سرعتش را کم کرد.کنارش که رسید بوق زد***

آرام کم کم عصبی شد.میخواست فریاد بزند که صدایی را شنید:

خانوم ببخشید

باخشونت برگشتو گفت:

میشه مزاحم نشید

علیرضا وقتی قیافه خشمگین اورا دید لبخند زد.گفت:

من مزاحم نیستم.من برادر رویاام.واقعا عذر میخوام بابت رفتار خواهرم

آرام پوزخندی زدو گفت:

مهم نیست

علیرضا که دلخوریه اورا دید ماشین را پارک کردو سریع پیاده شد.آرام سرش را برگرداند.پسر گفت:

خانوم یه لحظه

آرام ایستاد.به طرف پسر برگشت.پسر در صورت او خیره شد.دختر جذابی بود.دختری چشم ابرو مشکی با مژه هایی بلند.بینی قلمی و لبانی قلوه ای داشت.موهای مشکی با پوست سفیدش تضاد جالبی به وجود آورده بود.آرام از نگاه خیره پسر عصبانی شد.گفت:

بفرمایین

علیرضا به خود آمدو گفت:

از آشناهای آقای سعادت هستین؟

- بله!

- من...فکر کنم بتونم کمکتون کنم!

چشمان آرام برق زدو گفت:

واقعا؟؟؟؟میدونین خونشون کجاست؟؟؟؟

- دقیق نه.ولی فکر میکنم بتونم پیدا کنم!البته اگه واقعا آشناشون باشین

آرام اخم کردو گفت:

بله.آشناشونم!

- پس سوار ماشین بشین.میبرمتون

آرام نا خودآگاه گفت:

بله؟؟؟؟؟

علیرضا:

من نه مزاحمم نه هیچکس دیگه.بهتره سوار شین تا مزاحم های دیگه پیدا نشدن.

آرام نگاهی به اطراف کرد.نفس عمیقی کشید و گفت:

باشه.

علیرضا اورا به طرف ماشین هدایت کرد.آرام با ترس نگاهی به ماشین کرد.جلو بشیند یا عقب؟علیرضا که فهمیده بود در جلو را برایش باز کرد.آرام نفس عمیقی کشیدو گفت:

ممنون

و سوار شد.با دقت به راه نگاه میکرد.علیرضا تا جایی که توانست سعی کرد راه را به یاد بیاورد.هفت ماه پیش یکبار به آنجا رفته بود.میدانست نیاوران است اما شک داشت آن خیابانی که فکر میکرد باشد.بر خدا توکل کرد و وارد خیابان سعیدی شد.کوچه هارا از نظر گذراند.اما هیچکدام به نظرش آشنا نیامد.دور زد.مطمئن بود اینجاست.آرام کلافه شده بود.فکر میکرد علیرضا سعی دارد اورا اذیت کند!اما علیرضا توقف کرد.آنهم وسط خیابان.به کوچه ای که بغلش بود نگاه کرد.همان بود.این کوچه بود.بن بست جهان.بدون توجه به صدای بوق اطرافیانش ماشین را چرخاندو وارد کوچه شد.مسیر را طی کرد و جلوی یک خانه ویلایی و فوق العاده شیک ترمز کرد و گفت:

فکر کنم اینجاس

آرام لبخندی از خوشحالی زد.باخوشحالی برگشت طرف علیرضا و گفت:

مطمئنی؟؟؟؟؟؟

- تا جایی که یادم میاد اینجاس!

آرام به چشمان سبز علیرضا نگاه کرد و گفت:

ممنون.

علیرضا ماشین را پارک کردو با لبخند گفت:

جبران کار خواهرم بود.کاری نکردم.

در را که باز کرد آرام فهمید که باید پیاده شود.ازسمند مشکی محمدرضا پیاده شد.علیرضا در را قفل کرد.به طرف در ویلا رفت.آرام هم دنبالش.دستش را روی زنگ فشرد.بعد از چند دقیقه صدای مردی از پشت در شنیده شد:

بله؟؟؟؟؟

علیرضا بلند گفت:

منزل آقای سعادت؟

در باز شد.پیر مردی بیرون آمد.عینکش را جابه جا کرد.صورتش پر از چین و چروک بود.چشمان مشکیش را به علیرضا دوختو گفت:

با کی کار داری؟؟؟؟

علیرضا:

با آقای سعادت

- اقا خونه نیست.خانومشو دخترش هستن.پسرشونم نیست

بااین حرف پیرمرد آرام در دل گفت:

اا..پس پسرشون برگشته.امیدوارم بتونم بعد هفت سال ببینمش

علیرضا:

پس اینجا خونه سعادته

- آره!

- میتونم خانوم سعادتو ببینم؟

مرد جلو آمدو علیرضا عقب رفت.مرد به طرف زنگ رفتو دستش را روی آن فشرد.بعد از چند ثانیه کسی گفت:

بله؟؟؟

- خانوم سعادت؟

- بله آقا رحمان.اتفاقی افتاده؟

- نه!یه آقا و خانومی اومدن میگن با شما کار دارن!

- با من؟؟؟

- با مادرتون

- آهان.میشناسینشون؟؟؟

- نه!

- خب پس مهمونن.بگید بیان بالا!

آرام از خوش برخوردیه دختر خوشش آمد.میدانست او چقدر مهربان است.چقدر هم شیطان.دلش برای او لک زده بود.با لبخند وارد شد.سنگ ها زیر پایش صدا میدادند!درخت ها یک تونل درست کرده بودند.شاخه هایشان تقریبا بهم رسیده و فضای فوق العاده زیبایی درست کرده بود.بااینکه اوایل پاییز بود اما برگ ها کف حیاط را پوشانده بودند!یک تاب به گوشه ای از باغ وصل شده بود.خندید.یاد زمان قبل افتاد.وقتی با دختر همین آقای سعادت بازی میکرد.اما در مکانی دیگر.راه سنگی تمام شد.حال باید پنج پله را بالا میرفتند!پنج پله را بالا رفت و مقابل خانه ویلایی دوبلکس ایستاد.چه خانه زیبایی.در باز شد و دختر بیرون آمد.آرام سرش را

بالا آوردو به دختر نگاه کرد.دختر کمی به آرام نگاه کردو بعد ماتش برد.ناگهان با هیجان و خوشحالی جیغی زدو گفت:

وای...وای باورم نمیشه.آ...آرام.خودتی؟؟؟؟؟

و خود را به طرف آرام پرتاب کرد.آرام اورا در آغوش کشیدو گفت:

دلم برات یذره شده بود بچه

علیرضا در دل گفت:

رویا...بیا ببین به کی اتهام دزدی زدی.چقدم صمیمین.

دختر او را در آغوش خود فشردو گفت:

وای من هنوز باورم نمیشه.تو واقعا اینجایی؟؟؟

- آره!!آره سارینا...لهم کردی.

از سرو صداهای سارینا مادرش هم بیرون آمد.گفت:

سا...رینا

سارینا از بغل آرام جدا شد و گفت:

مامااااان.ببین کی اینجاس!

زن در صورت آرام خیره شد.لبخندی از خوشحالی زدو بلند گفت:

آرام

ارام به طرف زن رفتو گفت:

شهربانو جووون!

شهربانو اورا در آغوش کشیدو گفت:

خوش اووومدی.خوش اومدی دخترم.نمیدونی چقد دلم برات تنگ شده بود.نمیدووونی

و گونه آرام را بوسید.اورا از خود جدا کرد.پسر آشنا بود.گفت:

تو...پسر آقای زمانی هستی؟؟؟؟؟

علیرضا سری تکان داد و گفت:

ایشون اومده بودن دم خونه ما و دنبال شما میگشتن.منم آوردمشون اینجا.

شهربانو لبخندی زدو گفت:

مرسی.بیا تو.بیا چرا اونجا وایسادی

- نه نه!من باید برم خونه.ببخشید دیگه.خدافظ

آرام به طرفش برگشت و به او نگاه کرد.پسری با چشمان سبز.موهای بلند اما مدل پسرانه!دماغ معمولی و لب های برجسته.مژه های بلند اورا زیبا کرده بود.آن یکی پسری که با او از آسانسور خارج شده بود هم چشمانش سبز بود.لبخندی زدو گفت:

خیلی ممنونم ازتون!

علیرضا سری تکان دادو با لبخند گفت:

خداحافظ

شهربانو و ساریناو آرام از او خداحافظی کردند.شهربانو اورا به داخل بردو گفت:

بیا بشین.بیا بشین که یه ساله ندیدمت.چطوری تونستی بیای تهران!؟آنا کوش!مامان بابات کوشن؟

دل آرام گرفت.در این یکسال چه اتفاق هایی که نیوفتاده بود.برای اینکه فعلا موضوعی را باز نکند خندیدوگفت:

اونارو بیخیال زنعمو.شنیدم...اقا سامان برگشتن...

شهربانو لبخندی زدوگفت:

آره!برگشته.بالاخره رضایت داد برگرده!

آرام لبخندی زد.شهربانو رفت وبا سه لیوان شربت برگشت.آرام نگاهی به اطراف کردو گفت:

خونه قشنگیه.البته از سلیقه شهربانو جون چیز بدی انتظار نمیره.

شهربانو لبخند عمیقی زدو گفت:

وای که چقد دلم برای حرفات تنگ شده بود.تعریف کن.تعریف کن بگو ببینم چی شد که تو اومدی تهران؟تا اونجا که یادمه بابات...یه سال پیش...

ارام پوزخندی زدو گفت:

نمیدونین تو این یه سال چه اتفاق هایی که نیوفتاد!!!

شهربانو که قیافه غمگین اورا دید گفت:

بگو...بگو راحت باش.شربتتم بخور

ارام گفت:

خانوادمون از هم پاشید.دیگه اون خانواده چهارنفره نیستیم

شهربانو با ترس گفت:

یعنی چی؟؟؟؟

آرام:

حالا بعدا صحبت میکنیم.الان به فکر غم و غصه نباشیم...چه خبراز اقا سامان؟

شهربانو گفت:

بعد هفت سال برگشت...نمیدونی چه پسری شده.بااین که یکمی افسردگی گرفته ولی خیلی بهتره...بعد اون شکستی که خورد.

لبخندی پراز استرس زدو ادامه داد:

ازاون موقع رفت تا هفت سال،الان برگشت.حالا زیادم مهم نیست دلیلش!چه خبر از آنا

آرام فقط در جواب گفت:

ممنون.خوبه

و در فکر فرو رفت.هروقت از شهربانو راجع به آن دختر که سامان را به این روز انداخته بود صحبت میکرد او قضیه را میپیچاند.آخر پسر هجده ساله دیگر چه شکست عشقی میخورد؟؟؟؟؟آن هم سامان.با هزار نفر دوست میشد اما دل به آنها نمیداد.آرام همیشه فکر میکرد چرا آن سامان شرو شیطان به این پسر مغرور تبدیل شده است.البته همه فکر میکردند او مغرور،سنگ،بی احساس است.اما آرام همان هفت ساله پیش،وقتی سامان از ایران رفت به این موضوع پی برد.اوغرور نداشت.چیز دیگری در چشمانش بود.

شهربانو آنهارا ترک کردو به طرف آشپزخانه رفت.با خودش فکر کرد که چرا آرام با ناراحتی و غم و غصه به خانه آنها آمده بود.باید دلیلش را میفهمید.از ناراحتی او شهربانو هم ناراحت میشد.تلفن خانه را برداشت و شماره همسرش را گرفت...

- جانم؟

- سلام فرهاد جان

- سلام.خوبی؟

- مرسی.فرهاد امروز با سامان زودتر بیاین خونه.مهمون داریم!

- کیه؟؟؟

- حالا بیا خودت میفهمی کیه دیگه.فقط زود بیاینا!

- باشه.دوسه ساعت دیگه خونه ایم

- سامان رو هم حتما بیار

- خیله خب.حتما.خدافظ

- خدافظ

تلفن را قطع کرد.مطمئن بود آرام میتواند همان شادی را به خانه شان برگرداند.چقدر این دختر را دوست داشت.همچنین چقدر از آمدنش خوشحال بود.مطمئن بود چند روزی خواهد ماند.اگر هم نماند!اورا بزور نگه خواهد داشت!لبخندی زدو مشغول آشپزی شد***

سارینا با لبخند گفت: