رمان تو شدی آرامشم به قلم رقیه حسینی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

رمانمون راجبه یه دختره که توی بچگی شاهد مرگ مادرشه و با یه پسر هم خونه میشه، چند سال بعد یه نفر میاد تو زندگی‌اش که چیزهایی رو میفهمه و زندگی‌اش تغییر می کنه.

مقدمه:

باران رنگ های آهنگین دارد

خورشید و بادبان های خیره کننده

سفر خود را در بی نهایت تصویر می کنند.

در بندر آبی چشمانت

پنجره ای گشوده به دریا

و پرنده هایی در دوردست

به جستجوی سرزمین های به دنیا نیامده.

در بندر آبی چشمانت

برف در تابستان می آید.

کشتی هایی با بار فیروزه

که دریا را در خود غرقه می سازند

بی آنکه خود غرق شوند.

در بندر آبی چشمانت

بر صخره های پراکنده می دوم چون کودکی

عطر دریا را به درون می کشم

و خسته باز می گردم چون پرنده ای.

در بندر آبی چشمانت

سنگ ها آواز شبانه می خوانند

در کتاب بسته ی چشمانت

چه کسی هزار شعر پنهان کرده است؟

ای کاش ، ای کاش دریانوردی بودم

ای کاش قایقی داشتم

تا هر شامگاه در بندر آبی چشمانت

بادبان بر افرازم.

فصل یک:

با صدای جیغ و داد از اتاقم خارج شدم، با ترس و لرز دنبال صدا می گشتم اما هر جا رو گشتم کسی نبود، حدس زدم تو اتاق مامان باشن.

دویدم طرف اتاق، یکم در رو باز کردم؛ یه آقای هیکلی و مامانم داشتن بحث می کردن، مامان کلافه داد زد:

-من نمی ذارم ببریش نمی تونی اون رو ازم بگیری، اون بچه منه تو هیچ حقی نداری.

با خودم گفتم تنها بچه مامان منم پس مامان داره راجبه کی حرف میزنه؟ مامان بچه دیگه ای نداره که.

مرد هیکلی به طرف مامانم رفت دستش رو دور گردن مامانم حلقه کرد، به گردن مامان فشار میاورد مامان هم سعی می کرد اون رو از خودش جدا کنه اما موفق نمی شد.

با دیدن این صحنه چشمام گرد شده بود، می خواستم برم جلو و مامان رو نجات بدم اما می ترسیدم؛ می ترسیدم بلایی سرم بیاره.

صورت مامانم کبود شده بود، اشک تو چشمام پر شد بخاطر این که انقدر ترسو بودم که نمی تونستم مامانم رو نجات بدم.

یه دفعه مامان بی حال شد و افتاد، چشمام گرد تر شد، چرا مامان افتاد؟ چی شد یهو؟ چه اتفاقی افتاد؟

مرد بعد چند لحظه مامان رو ول کرد و داشت میومد سمت در که دویدم و از پله ها پایین رفتم، روسریم رو سرم کردم و از خونه خارج شدم.

با صدای بوق ماشینی ایستادم، ماشین خیلی بهم نزدیک بود اما من انقدر شوکه بودم که نمی تونستم عکس العملی نشون بدم.

ماشین به طور سطحی بهم برخورد کرد، درسته ضربه ش محکم نبود اما برای یه دختر بچه نه ساله ضربه آرومی هم نبود.

نتونستم تعادلم رو حفظ کنم و افتادم روی زمین، راننده که یه پیرمرد بود اومد کنارم و با اخم و داد گفت:

-دختر مگه کوری؟ ماشین رو نمی بینی که از جات تکون نمی خوری؟ اگه کوری چرا می خوای از خیابون رد بشی؟

با حرص نگاهش کردم، پیرمرد احمق کور خودتی، با اون کله کچلش، خواستم چیزی بگم که با شنیدن صدای گرم و محکمی ساکت شدم:

-رحیم این چه طرز حرف زدن با یه دختره؟ نمی فهمی دختره شوکه شده بود؟ زود ازش عذرخواهی کن بخاطر حرفات.

پیرمرد اخمش بیشتر شد و خواست اعتراض کنه که اون صدا دوباره گفت:

-نکنه نشنیدی چی گفتم؟ می خوای اخراج بشی؟

پیرمرد پـــــــوفی کرد و با اخم و آروم گفت:

-عذر می خوام دختر جوان.

سری تکون دادم و به صاحب اون صدا خیره شدم، بهش می خورد هیجده، نوزده سالش باشه، اولین چیزی که تو صورتش توجه جلب می کرد چشمای آبیش بود.

همیشه فکر می کردم پسرا تو این سن باید خیلی زشت باشن اما انگار این طور نیست اون خیلی جذاب بود، کنارم زانو زد و با استرس گفت:

-چیزیت شده؟ دختر کوچولو حواست کجاست آخه؟

اخمی کردم و سریع گفتم:

-من کوچولو نیستم.

با یادآوری مامان با استرس گفتم:

-آقا یه مردی اومد تو خونه مامان رو خفه کرد، نمی دونم مامانم مرده یا زنده، من فرار کردم می ترسم دوباره برگردم خونه، میشه شما باهام بیای؟

با یادآوری این که ممکنه مامان چیزیش شده باشه اشکی چکید رو گونم، اون پسر با تعجب گفت:

-مامانت رو خفه کرد؟ مطمئنی دختر؟

با گریه جیغ کشیدم:

-آره خودم دیدم، لطفا تا دیر نشده بیا و ببین.

سری تکون داد با هم بلند شدیم و رفتیم داخل خونه، خداروشکر اون مرد هیکلی نبود دویدم تو همون اتاق که دیدم مامان همون جور خوابیده، خدایا بلایی سر مامانم نیاد ازت خواهش می کنم ازت مامانم رو ازم نگیر، صداش زدم چند بار تکونش دادم اما جوابم رو نداد، گریه ام شدت گرفت رو به همون پسر گفتم:

-چرا مامانم بیدار نمی شه؟ چرا جوابم رو نمی ده؟ نکنه مرده؟ نه نه حتما بیهوش شده نه؟

پسر اومد کنارم و به زور بلندم کرد و رفتیم حیاط، زنگ زد به جایی که احتمال دادم آمبولانس باشه، لب حوض نشست و من رو هم کنار خودش نشوند.

در حالی که با مهربونی نگام می کرد با همون لحن گفت:

-ناراحت نباش خب؟ دیگه گریه نکن اگه دختر خوبی باشی بهت کلی پاستیل و شکلات میدم.

با گریه و حرص غریدم:

-من بچه دوساله نیستم که این جوری گولم بزنی، من فقط مامانم رو می خوام همین.

پـــــــــوف کلافه ای کشید و دیگه چیزی نگفت؛ بعد چند دقیقه آمبولانس اومد و دو سه نفر با برانکارد رفتن داخل، بعد چند دقیقه اومدن بیرون و بردنش داخل آمبولانس.

رفتم کنارشون و به اون دکتر چشم دوختم، خدایا بابام رو ازم گرفتی حداقل مامانم رو ازم‌ نگیر خدایا بی کسم نکن، ازت خواهش می کنم خدایا.

دکتر سری تکون داد و سرش رو بالا گرفت، با استرس چشم دوختم بهش و با استرس گفتم:

-چیشده؟

سری با تاسف تکون داد و گفت:

-تسلیت می گم، مادرتون فوت کرده.

تسلیت میگم، تسلیت میگم، مادرتون فوت کرده، مادرتون فوت کرده، صداش تو گوشم پیچید اما...اما باورم نمیشد امکان نداشت، اون تنهام نمی ذاره اون گفت تنهام نمی ذاره، نه نه نه نه نه.

نفهمیدم دیگه چیشد، همه چی جلو چشمام سیاه شد و افتادم زمین.

با حس سوزشی چشمام رو باز کردم، خاله مرضیه کنارم نشسته بود با یه لباس مشکی و چشمای قرمز و دستام تو دستش بود.

آروم صداش زدم که سریع سرش رو بالا گرفت، با دیدن چشمای بازم لبخندی زد و با بغض و صدای لرزون گفت:

-عزیزخاله بیدار شدی بالاخره؟ تو که مارو دق دادی خوشگلم.

پوزخندی به حرفش زدم، من؟ خوشگلشونم؟ عزیزشونم؟ دقشون دادم؟ هه چه کسایی این جوری میگن، دقیقا کسایی که بهم همش میگن ح*ر*و*م*ز*ا*د*ه.

پوزخندی زدم و خواستم چیزی بگم که تقه ای به در خورد و بعد همون پسر اومد داخل، وقتی دید چشمام بازه لبخندی زد و کنارم نشست.

با لحن مهربونی گفت:

-خب بالاخره بیدار شدی پس، خوبی حالا؟

سری تکون دادم و با نیمچه لبخندی گفتم:

-اوهوم خوبم مرسی.

یکم مکث کرد و بعد رو به خاله گفت:

-میشه من چند لحظه باهاش تنها حرف بزنم؟

خاله با ترش رویی و اخم گفت:

-تو کی باشی که میخوای با خواهر زادم تنها حرف بزنی؟ اون خواهر زاده منه یادگار خواهر منه.

با شنیدن این حرفش آتیش گرفتم، خواهر؟ هه آره؛ با حرص داد زدم:

-یادگار خواهرتم؟ کدوم خواهر؟ همون خواهری که همش تو این چند سال همش بهش زخم زبون زدین؟ من عزیزتونم؟ منی که همش بهم تو این نه سال بهم می گفتین ح*ر*و*م*ز*ا*د*ه؟ حالا هم اومدین دخالت می کنین تو کارای من؟ اصلا خودم می خوام باهاش تنها صحبت کنم بفرما بیرون بفرما.

با ترش رویی و لحن بدی گفت:

-الحق که هستی.

و رفت بیرون، با حرص بالشت رو پرت کردم که خورد به در، با صدای پسره بهش خیره شدم:

-اسمت چیه خانوم جوان؟

-سوگل.

لبخندی زد و گفت:

-مثل خودت قشنگه.

نیمچه لبخندی زدم و گفتم:

-مرسی اسم تو چیه؟

-سامیار، رفیقام سام صدام می زنن.

-خوبه اسم توام قشنگه.

یکم مکث کرد و گفت:

-یه خواهشی ازت داشتم.

سوالی نگاهش کردم که با پیشنهادی که داد هنگ کردم:

-بیا با من زندگی کن.

شوکه نگاهش کردم که سریع گفت:

-برداشت بد نکن، من این چیزا رو تجربه کردم و نمی خوام تو بیشتر از این تجربش کنی.

اخم کردم و خواستم چیزی بگم که دوباره خودش گفت:

-من اصلا قصدم مزاحمت و سواستفاده نیست بخدا، چون خودم این دردا رو کشیدم نمی خوام توام بکشی، من بهت قول شرف می دم هیچ کار بدی نداشته باشمت، اصن کار بدی کردم برو، اما من بهت قول شرف دادم، این جا بمونی بهتره یا این که با من بیای و یه عمر راحت بشی از اون حرفا؟

به نظر نمیومد پسر بدی باشه تو چشماش صداقت موج می زد، اگه اینجا می موندم خاله اینا دست از سرم بر نمی داشتن، اگه سامیار کار بدی کرد از اون خونه میرم؛ آره همین خوبه.

سری تکون دادم و گفتم:

-باشه میام اما ببین قول دادیا حواست خیلی باشه، نبین فقط نُه سالمه من بیشتر از یه زن بالغ میفهمم حواست رو خیلی جمع کن.

سامیار خندید و چیزی نگفت، بعد چند لحظه گفت:

-خب لباسات اینا رو جمع کن که زودتر بریم.

سری تکون دادم سامیار هم رفت بیرون، بلند شدم و چمدون رو از زیر تخت بیرون کشیدم و گذاشتم روی تخت.

وسایل و لباسام رو گذاشتم داخل چمدون و خودم هم آماده شدم، تقه ای به در خورد که بفرماییدی گفتم.

در باز شد و سامیار اومد داخل، با دیدنم که آماده بودم لبخندی زد و گفت:

-خوبه پس آماده شدی، بیا بریم به حرف بقیه هم توجهی نکن‌.

سری تکون دادم و با هم رفتیم از اتاق بیرون، نگاهی به خونه انداختم خونه ای که کلی خاطره با مامان و بابا داشتم.

آهی کشیدم و از خونه خارج شدم، همه یه جور بدی نگاهم می کردن اما من دیگه برام مهم نبود، هرچی دلشون می خواد بزار بگن انقدر بگن تا خسته بشن؛ حس خوبی داشتم که قراره از دست این آدما حرفاشون راحت بشم.

سوار ماشین شدیم رو به همون پیرمرد سلام کردم اما در کمال تعجب اخم نکرد و به جاش با گرمی و لبخند جوابم رو داد.

به بیرون خیره شدم بعد چند دقیقه رسیدیم، پیاده شدیم و رفتیم داخل، واااااو چقدر بزرگ و سرسبز، مثل باغ بود پر از گل و درخت.

وارد خونه شدیم واااای خدا دقیقا شبیه قصر بود، رو به رو یه پله بود که میرفت بالا، سمت راست پله نشیمن بود؛ داخل نشیمن دو دست مبل سلطنتی به رنگ های سبز یشمی و زرشکی بود با کلی مجسمه به رنگ های طلایی.

سمت چپ پله یه راه رو بود و نمیدونم دقیقا به کجا می رسید، با صدای سامیار بهش نگاه کردم:

-بیا بریم اتاقتو انتخاب کن.

از همون پله رفتیم بالا، کلی اتاق بود، یکی یکی در اتاقا رو باز می کردم و می دیدم هر کدوم با اون یکی فرق داشت هم رنگش هم دکوراسیونش، دو تا اتاق مونده بود یکی رو باز کردم واااای رنگش فیروزه ای بود عاشق این رنگ بودم.

برگشتم طرفش و آروم گفتم:

-میشه این اتاقم باشه؟

با مهربونی گفت:

-البته که میشه اینجا هم اتاق منه هرچی خواستی به خودم بگو‌.

و بعد به اتاق آخری اشاره کرد لبخندی زدم و سری تکون دادم، رفتم داخل اتاق چمدون رو روی تخت گذاشتم و لباسا و وسایلام رو جا به جا کردم.

رو تخت دراز کشیدم و قاب عکس رو بغلم گرفتم، عکسی که من و مامانم و بابام توش بودیم شاد و خوشحال و خوشبخت.

خیلی باورش سخت بود که دیگه بی کس و کار شدم، قاب عکس رو محکم تر بغل کردم و خوابیدم.

۹ سال بعد:

با صدای غرغرای مامان هدیه از گوشی و گپ دل کندم و رفتم سر میز برای خوردن ناهار.

مامان هدیه با دیدنم اخماش رو کرد تو هم و گفت:

-مادرجان یعنی من تا صد بار صدات نکنم از اون ماسماسک دل نمی کنی و نمیای چیزی بخوری؟

لپاشو کشیدم و با خنده در حالی که برای خودم برنج می کشیدم گفتم:

-خب مامان هدیه جونم داشتم با دوستام چت می کردم تا خدافظی کنم طول کشید ببخشید.

اون چشمای خوشگلشو گرد کرد و گفت:

-چت؟ چت چیه دیگه؟ نکنه کار بدیه؟ راستشو بهم بگو.

خندیدم و گفتم:

-نه مامان هدیه، صبر کن الان بهت نشون میدم.

بلند شدم و رفتم کنارش نشستم، رفتم تو تلگرام و گفتم:

-ببین مامان هدیه این یه برنامه ست برای حرف زدن با دوستات مثل زنگ زدن اما اینجا به جای زنگ می نویسیم.

رفتم تو پی وی مریم و در حالی که براش پیامی می نوشتم گفتم:

-دیدی مامان هدیه، اینو بهش میگن چت کردن.

مامان هدیه در حالی که سر تکون می داد گفت:

-چه جالب، چه چیزا که در نمیاد.

با دیدن جای خالی سامیار رو به مامان هدیه با غرغر گفتم:

-این شازده هنوز نیومده اون وقت به جای اینکه به اون گیر بدی افتادی به جون من بدبخت.

-کی گفته شازده هنوز نیومده؟ کم غر بزن سوگل، تبدیل شدی به ننه غرغرو.

با حرص خواستم چیزی بگم در حالی که می نشست گفت:

-هیس هیس حرص نخور پوستت چروک میشه غذاتو بخور به جاش.

با یه چشمک و بوس از راه دور مشغول غذا کشیدن برای خودش شد.

خون خونمو می خورد دلم می خواست خفش کنم این میمون شامپانزه رو.

از جام بلند شدم و رفتم کنارش، با تعجب نگام کرد که لبخندی زدم و نزدیکتر رفتم و تو یه حرکت آنی بازوش رو محکم گاز گرفتم.

داد میزد ولش کنم اما من هنوز حرصم خالی نشده بود دلم می خواست اون موهای حالت گرفتش رو بکنم.

بچه پررو به من میگه غرغرو، یه غرغرویی نشونت بدم که دیگه از اسم غرغرو هم ترس داشته باشی، دندونامو محکمتر فشار دادم که داداش بیشتر شد.

یهو دست کرد تو موهام و کشیدشون، خیلیییی دردم اومد، می خواستم جیغ بکشم اما نمیشد اون وقت آقا به خواستش می رسید.

پس محکمتر فشار دادم که با داد گفت:

-سوگل غلط کردم ولم کن کندی بازومو، بابا غلط کردم شکر خوردم ول کن دیگه.

ازش جدا شدم و لبخندی به صورت و بازوی قرمز شده اش زدم، هر چند بازوش از قرمز هم گذشته بود، بیچاره کبود شده بود.

اون با حرص و من با خنده مشغول خوردن غذا شدیم، با چشماش برام خط و نشون می کشید که بیشتر خنده ام می گرفت.

با صدای زنگ گوشیم بلند شدم و دویدم تو اتاق، با دیدن اسم مارال جیغی از خوشحالی کشیدم و اتصالو زدم.

-سلاااااااااام عنتر.

-سلاااااااام بزغاله.

هر دو به این طرز سلام کردنمون خندیدیم، رو تخت نشستم و گفتم:

-ورپریده رفتی اونجا خوش می گذره؟ یه وقت یه خبر نگیری میمیریا.

خندید و گفت:

-بخدا اصن مشغول بودیم حواسم نبود.

چشمامو ریز کردم و گفتم:

-چه مشغولی؟ به چی مشغول بودی؟ با کی مشغول بودی؟ زود تند سریع حرف بزن تا اون حرفو از حلقومت نکشیدم بیرون.

با خنده گفت:

-بابا منحرف مگه من نگفته بودم عمه بعد پنج سال برگشته؟ خب مشغول جشن و اینجور چیزا بودیم دیگه.

خیالم راحت شد و آهااااااای بلندی گفتم که خندید، سریع گفتم:

-راستی منحرف هم عمته.

با صدای بلند خندید و گفت:

-دیوونه عمه من عمه توام میشه دیگه.

یهوساکت شد و بعد چند دقیقه گفت:

-چرا نمیای اخه سوگل؟ میدونی که چقدر عمو و بابا اصرار کردن بیای؟

کلافه و عصبی گفتم:

-بیام باز با عمه حرفم میشه مارال حوصله ندارم، لطفا دیگه ادامه نده این بحثو.

یکم دیگه فک زدیم و گوشی رو قطع کردم، حوصله ام بدجور سر رفته بود.

با فکری که به ذهنم رسید با ذوق بلند شدم و رفتم طرف ضبط، آهنگ شادی گذاشتم و صداش رو تا آخر زیاد کردم.

می رقصیدم و می خندیدم، یهو در باز شد و سامیار اومد داخل، با دیدن من با خنده گفت:

-باز تو خل شدی دختر؟

دستشو گرفتم و در حالی که سمت خودم می کشوندمش گفتم:

-اولا خل عمته، دوما بیا وسط نمی دونی که چه حالی میده رقص با این آهنگ.

اونم با رقص مردونه اش با من همراهی کرد، بعد از گذشت نمی دونم چند دیقه یا چند ساعت آهنگ رو خاموش کردم و رو تخت ولو شدم.

سامیارم کنارم ولو شد، با خنده گفتم:

-وااااای خیلی باحال بود خیلی خوش گذشت این رقص.

ضربه آرومی به سرم زد و با خنده گفت:

-سوگل تو دیوونه ای دیوونه، مثلا قرار بود با میثم برم بیرون اما ببین..همش تقصیره توئه وروجک.

به پهلو دراز کشیدم و گفتم:

-میثم همونیه که چشماش سبزه؟ همون جیگره نه؟

اخمی کرد و نیشگونی از پهلوم گرفت که جیغم هوا رفت.

با حرص زدم تو سینه اش و گفتم:

-مگه مرض داری نیشگون می گیری؟ الان جاش کبود میشه.

-تا تو باشی هیز بازی درنیاری.

پشت چشمی نازک کردم که خنده ای کرد و منو کشید تو بغلش.

-حالا قهر نکن زلزله، منم برم تا الانم ازم کفری شده دیرتر برم دیگه رسما می کشه منو.

خندیدیم و سامیار بلند شد و رفت، دلم می خواست منم برم بیرون اما می دونستم نمی ذاره.

با فکری که به سرم زد تندی بلند شدم و دویدم دنبالش.

بدون در زدن وارد اتاقش شدم که دیدم داره لباسشو می پوشه، با دیدنم با تعجب گفت:

-چیزی شده سوگل؟ چرا انقدر مضطربی؟

با لبخند رفتم سمتش و در حالی که یه جورایی داشتم براش ناز می کردم گفتم:

-سامی؟

یه ابروش رو بالا انداخت که پشت هم پلک زدم که خندید و در حالی که لپم رو می کشید گفت:

-باز چی می خوای سوگل که داری اینجوری ناز می کنی؟

خندیدم و گفتم:

-سامی میشه منم باهات بیام؟

اخمی کرد که تند و پشت سر هم گفتم:

-سامی توروخدا بخدا خیلی حوصله ام سر رفته، فردا هم که تعطیله کاری ندارم، لطفا بزار بیام، لطفا لطفا لطفا.

اخماش بدجور توهم بود و بهم خیره شده بود، وقتی این شکلی میشد عمرا راضی نمیشد.

با ناراحتی سر پایین انداختم و از اتاق رفتم بیرون و رفتم توی اتاقم و رو تخت دراز کشیدم.

بغضم گرفته بود، کم کم اشک تو چشمام جمع شد، هیچوقت تا حالا سامی باهام مخالفت نکرده بود و این قضیه لوسم کرده بود‌.

با نوازش موهام از فکر بیرون اومدم، دستاش تو موهام بود و داشت نوازششون می کرد.

عادت همیشگیش بود، هروقت ناراحت میشدم با این کار آرومم می کرد انگار نه انگار که قبلش ناراحت بودم.

حالا هم با همون راه حل داشت از دلم در میاورد، همون منت کشی خودمون‌.

صدای بم و گیراش رو دم گوشم شنیدم:

-سوگلی بلند شو آماده شو الام میثم میاد دنبالمون.

یه لحظه به گوشام شک کردم، الان سامی چی گفت؟ گفت آماده بشم؟ گفت میثم میاد دنبالمون؟ یعنی.......

سیخ سرجام نشستم و با چشمای گرد شده گفتم:

-الان اینی که گفتی یعنی چی؟

با لبخند گفت:

-یعنی اینکه باهامون میای، مگه همینو نمی خواستی؟

از خوشحالی جیغی کشیدم و محکم بغلش کردم که با خنده گفت:

-دختر آرومتر خفم کردی.

سریع بلند شدم و از تو کمد یه مانتوی تقریبا کوتاه قرمز با شال همرنگش و شلوار جین مشکی درآوردم.

سامی بلند شد و با خنده گفت:

-یه وقت خجالت نکشیا.

چشمامو گرد کردم و گفتم:

-چرا؟ مگه خجالت کشیدنیه؟ چه چیزا که درنمیاد وای وای وای‌.

سامی در حالی که می خندید گفت:

-دختره خل می خوای جلوی من لباس عوض کنی؟

با خونسردی گفتم:

-آره مگه چیه؟ تو به اندازه سنت دختر دیدی و ....

حالا نوبت اون بود که چشماش گرد بشه.

-مگه من چند سالمه؟ من فقط۲۷ سالمه، ولی خب گزینه دوم درسته.

بی حیایی زیر لب نثارش کردم که خندید و رفت بیرون.

همه چیو پوشیدم، موهامو کمی بیرون ریختم، چشمامو ریمل زدم و لبامو رژ قرمز.

ماشالله ماشالله آخه دختر تو چقدر خوشگلی، اصن من پیش خودم شرمنده میشم که انقدر خوشگلم، خدا هر چی خوشگلی داشته داده به من.

یه بوس خوشگل واسه خودم فرستادم و بعد زدن عطر و برداشتن کیفم رفتم بیرون.

سامی یه تیشرت سفید و شلوار جین آبی تفتی پوشیده بود، کلا این بشر گونی هم بپوشه بهش میاد.

رفتیم بیرون که همون لحظه هم میثم جیگر با اون ماشین جنسیس خوشگلش اومد.

سوار شدیم و سلام بلند بالایی گفتم که میثم هم مث خودم جوابمو داد.

-چطوری زلزله؟

-عااالی تو چطوری ولوله؟

سامی و میثم خنده ای کردن و میثم رو به من گفت:

-یه وقت از زبون کم نیاریا.

-باشه اگه کم آوردم از تو قرض می گیرم.

تا رسیدن به مکان مورد نظر گفتیم و خندیدیم، میثم رو به روی یه عمارت ترمز کرد که گفتم:

-اینجا کجاست؟

-اینجا خونه یکی از رفقاست قراره فردا بره آلمان امشب هم گودبای پارتی گرفته.

سر تکون دادم و با هم رفتیم داخل که همون دوستش اومد استقبالمون.

پسرا همو بغل کردن، با دیدن من لبخندی زد و گفت:

-تو دوست دختر سامی هستی؟ یا دوست دختر میثم؟

چشم غره ای به اون دوتا نره غول رفتم و گفتم:

-به من می خوره دوست دختر این دوتا گوریل باشم؟ هیچکدوم نیستم، من سوگلم.

پسره خندید و بعد در حالی که دستاشو دراز می کرد گفت:

-آها پس سوگل تویی؟ چه خوب که بالاخره قسمت شد شما رو زیارت کنیم، منم آرسامم دوست این دو تا گوریل.

در حالی که می خندیدم باهاش دست دادم و همگی رفتیم داخل.

با ناراحتی رو به سامی گفتم:

-سامی من لباس نپوشیدم که، فکر نمی کردم جشن باشه.

زدم تو بازوش و گفتم:

-تو به من نگفته بودی که.

دوستش یا همون آرسام خندید و گفت:

-اینجا یه اتاق پر از لباس و اینجور چیزا هست، می خوای بریم بهت نشون بدم؟

با ذوق لبخندی زدم و سر تکون دادم که اخمای سامی رفت تو هم و گفت:

-نمیخواد خودم نشون میدم.

آرسام مثل زنا پشت چشم نازک کرد و گفت:

-ایییییش انگار می خوام بخورمش، یه اتاق نشون دادنه دیگه.

خنده ریزی کردم و همراه سامی رفتیم طرف اتاق، رفتیم داخل که با دیدن اتاق دهنم باز موند.

اتاق پر بود از لباسا و کفشای خوشگل، دویدم طرف لباسا و یکی یکی نگاهشون می کردم.

یکی از لباسا خیلی چشممو گرفت، یه پیرهن طلایی تا بالای زانو.

رو به سامی گفتم:

-سامی ببین چه خوشگله؟

سامی باز اخماش رفت تو هم و گفت:

-اما کوتاهه.

پامو کوبیدم رو زمین و گفتم:

-سامی گیر نده دیگه.

پشتمو کردم بهش و گفتم:

-اصن من قهرم.

پووووف کلافه ای کشید و گفت:

-باشه باشه قهر نکن بپوشش، من بیرون منتظرم.

گونه اش رو بوسیدم و سر تکون دادم، سامی رفت بیرون و منم لباس رو پوشیدم.

لباس توی تنم برق می زد، خیلی بهم میومد، رژ قرمزم رو تجدید کردم و موهام رو باز روی شونم ریختم.

رفتم بیرون که سامی با دیدنم اخم کرد که با ناراحتی رفتم پیشش و گفتم:

-سامی توروخدا اخم نکن دیگه، ببین چقدر خوشگل شدم؟

چشمامو مظلوم کردم و خیره شدم به چشمای دریاییش، خنده ای کرد و دستاشو دور شونم انداخت و منو کشید تو بغلش و با هم رفتیم پایین.

میثم و آرسام با تعجب نگام می کردن که گفتم:

-چتونه؟ ببندین دهناتونو الان مگسی چیزی میره داخلش.

آرسام گفت:

-مطمئنی زمانی که داشتن لباس رو می دوختن مدلش تو نبودی؟

خندیدیم که گفت:

-دقیقا اندازه خودته، خیلی هم بهت میاد.

لبخندی زدم و تشکر کردم، آهنگ شادی که گذاشته شد چشمام برق زد.

برگشتم طرف سامی که با خنده گفت:

-دختر تو همین یکی دو ساعت پیش رقصیدی، خسته نشدی؟

-نچ خسته نشدم.

درحالی که دستشو می کشیدم گفتم:

-اه بیا دیگه سامی، من زورم به توی نره غول نمیرسه.

خندید و باهام اومد وسط پیست رقص، با ذوق و شوق و انرژی می رقصیدم، انگار نه انگار که چند ساعت پیش رقصیده بودم.

با خستگی بیش از حد از پیست خارج شدم و نشستم رو یه مبل و سامی هم کنارم نشست.

خدمتکار اومد و یه سینی جلومون گرفت که یه آب انگور گرفتم و تشکر کردم.

داشتم آب انگورمو می خوردم که یهو یه پسر جلفففففففف و زشتتتتتتت و مو سبخ سیخی کنارم نشست.

با یه لحن چندشی گفت:

-اوم خوشگله میای بریم برقصیم؟

چشم غره ای رفتم و گفتم:

-نه من همین الان رقصیدم، حوصله ندارم.

اومد نزدیک تر و گفت:

-کارای دیگه چی؟ می تونیم کارای دیگه ای بکنیم؟

خواستم چیزی بگم که سام دو سه تا مشت خوابوند تو صورتش.

پسره بلند شد بره که گفتم:

-یه لحظه صبر کن کارت دارم.

سام با حرص گفت:

-این ح*ر*و*م*ز*ا*د*ه رو چیکار داری؟

-سامی جان صبر داشته باش.

رفتم جلو و گفتم:

-می خواستی کارای دیگه بکنیم؟

پسره لبخند چندشی زد و سر تکون داد، سر تکون دادم و تو یه حرکت غیر منتظره محکم زدم وسط پاش.

پسره با داد بلندی دستشو رو پاش گذاشت و افتاد، مقابل چشمای گرد شده سامی و آرسام و میثم با لبخند سر جام نشستم.

آرسام هنگ کرده گفت:

-دختر این چه کاری بود کردی؟

شونه ای بالا انداختم و گفتم:

-خب من چیکار کنم؟ خودش خواست کار دیگه ای جز رقص بکنیم، اینم یه کاری بود دیگه.

اول هنگ کرده نگام کرد، بعد چند دیقه قهقه اش هوا رفت، خنگول انگار تازه دو هزاریش افتاده بود.

اون شب به اندازه سه سال رقصیدیم، با کلی خستگی و پا درد برگشتیم خونه.

انقدر خسته بودم که حتی حال حموم رفتن هم نداشتم، بعد عوض کردن لباسم پریدم رو تخت و بشمار سه خوابم برد.

با صدای نحس آلارم به زووور چشمامو باز کردم، اه خدا کی میخواد این امتحانم تموم بشه و از دست این مدرسه راحت بشم.

با بی حوصلگی بلند شدم و رفتم توالت، بعد کارای مربوطه اومدم بیرون که با دیدن سامی یه لحظه ترسیدم و جیغ کشیدم که با خنده گفت:

-چه خبرته دختر آروم، چه عجب زود بیدار شدی، اومدم بیدارت کنم دیدم خودت بیدار شدی.

سر تکون دادم و گفتم:

-آره اون دفعه که خانوم رضایی بیرون انداختم از کلاس واسم درس عبرت شده، البته به منم میگن سوگل تا تلافی نکنم ول کن نیستم.

بعد با ذوق گفتم:

-امروز آخرین امتحانمه.

در حالی که موهامو بهم می ریخت گفت:

-باشه نی نی کوچولو حالا بیا صبحونه بخور تا دیر نشده.

-باشه اول آماده بشم میام.

سر تکون داد و رفت بیرون، لباس نحس و زشت مدرسه رو پوشیدم و چند تار مو بیرون ریختم و بعد گرفتن کیفم رفتم پایین.

چند تا لقمه ای که سامی برام گرفته بود رو تند تند خوردم و خدافظی کردم و اومدم بیرون.

همون لحظه سرویس اومد و سوار شدم، همین که رسیدیم تشکر کردم و پیاده شدم و دویدم سمت کلاس.

کنار آرمیتا نشستم، طبق معمول سرش تو اون کتاب کوفتی بود و داشت درس می خوند.

محکم زدم پشت گردنش که با حرص سر بلند کرد و با اون صدای جیغ جیغوش گفت:

-مگه مرض داری سوگل؟ باز چه مرگته که منو می زنی؟

-حالم از هر چی درس بهم می خوره، از بس دست تو کتاب دیدم، ببند اون بی صاحاب رو.

آرمیتا چشم غره ای رفت که از پهلوش نیشگون گرفتم که باز جیغش هوا رفت.

همون لحظه آقای مرادی دبیر فیزیک اومد داخل، آقای مرادی یه مرد ۲۴ ساله که کل کلاس واسش غش می کردن.

خب بخوام واقعیت رو بگم واقعا جذاب بود لامصب، البته من که اصلا تو کفش نبودم.

آقای مرادی که صدای جیغ رو شنیده بود با اخم گفت:

-کی جیغ زد؟ همین الان خودشو معرفی کنه.

اوهوووووع جوری میگه خودشو معرفی کنه انگار داره به مجرم میگه بیاد به پلیس اعتراف کنه.

وقتی دید کسی چیزی نمیگه همه رو یه دور نگاه کرد که یه دفعه رو به من با چشمای ریز شده گفت:

-فرهمند نکنه کار تو بود؟ راستشو بگو.

با اخم گفتم:

-عه آقای مرادی همه چی که تقصیر من نیست، درسته یکم کرم میریزم اما این باعث نمیشه هر چی که پیش اومد کار من باشه.

سری تکون داد و برگه ها رو پخش کرد، اوف خداروشکر این آخرین امتحان بود و دیگه از مدرسه خلـــــــــــاص اما باز اون دانشگاه مزخرف شروع میشد.

خداروشکر همه رو نوشتم و از کلاس خارج شدم، می دونستم خانوم رضایی امروز توی این کلاس مراقبه، بعد اینکه همه بچه ها از کلاس خارج شدن، از تو کیفم رنگ رو برداشتم و کل رنگ رو روی صندلی خالی کردم.

اما دلم خنک نشد، نمی دونستم چی کار کنم تا دلم خنک بشه.

فکری به سرم زد، با لبخند شیطانی بلند شدم و رفتم تو آبدار خونه.

رو به آقای رستمی گفتم:

-آقای رستمی روغن مایع دارین؟

-آره دخترم، چطور؟

-اممم خب راستش کمی لازم داشتم، میشه یکم بدین؟

خندید و گفت:

-باز میخوای سر کی بلا بیاری؟

کل مدرسه دیگه منو شناخته بودن، یه اتفاقی میوفتاد به چشم من می دیدن.

با خنده سرمو بردم جلو و گفتم:

-میخوام از یکی انتقام بگیرم، لطفا بدین اون روغنو آقای رستمی.

سری با تاسف و خنده تکون داد و روغن رو داد بهم، تشکری کردم و برگشتم تو کلاس.

بعد از انجام کارم لبخندی زدم و روغن رو به آقای رستمی دادم و برگشتم، همونجورکه حدس میزدم همه اومده بودن، خانوم رضایی اومد و با اون اخمای در همش سلام کرد که جوابشو دادن، برگه ها رو پخش کرد.

خواست بشینه که با دیدن صندلی رنگی گفت:

-اینو کی رنگ کرده؟

همه شونه ای بالا انداختن، نگاهی با شک به صندلی انداخت و سر تکون داد، کتاب رو از کیفش درآورد و نشست رو صندلی.

خانوم رضایی طبق عادتش بلند شد و اومد جلوی میزش اما چون لیز بود و کفشش هم پاشنه بلند پاش سر خورد.

یه پاش رفت هوا و با ضرب افتاد زمین، کل کلاس ترکید با این حرکت.

دلم رو گرفته بودم و آروم می خندیدم.

در حالی که صورتش از حرص و عصبانیت قرمز شده بود بلند شد و داد زد:

-این کار مسخره رو کی کرده ها؟ زود خودش اعتراف کنه تا پنج نمره از نمره مستمرش کم نکردم.

همه از ترس ساکت شدن اما من هنوز می خندیدم.

با چشمای ریز شده به طرفم برگشت و گفت:

-کار تو بود درسته؟

چشمامو گرد کردم و گفتم:

-کی؟ من؟ نه بخدا کار من نبود.

-دروغ نگو فرهمند، میدونم کار تو بود، کار تو نباشه کار کی میتونه باشه.

الکی بغض کردم و سرمو پایین انداختم و گفتم:

-من دروغ نمیگم خانوم رضایی، اگه می خواین می تونم از اونجا راه برم تا باور کنین.

سر تکون داد و گفت:

-باشه بیا.

چشمام یه لحظه گرد شد، فکر نمی کردم قبول کنه، به ناچار وارد کلاس شدم و رفتم کنار خانوم رضایی.

با سر بهم اشاره کرد که برو دیگه، با هزار تا نذر و بسم الله رفتم جلو.

نزدیک بود سر بخورم اما تعادلم رو حفظ کردم.

با هزار بار آیه الکرسی خوندن رد شدم و برگشتم پیش خانوم رضایی.

با پیروزی بهش نگاه کردم و گفتم:

-خانوم رضایی اینجا که لیز نبود که شما بخورین زمین.

چشماش گرد شد و در حالی که قدم بر می داشت گفت:

-وا یعنی چی؟ لیز بود، یعنی من الکی میگم؟

خواست چیز دیگه ای بگه که همون لحظه دوباره پاش لیز خورد با باسن به ضرب افتاد.