رمان طالع آغشته به خون به قلم مهلا حامدی

ژانر : #مافیایی #عاشقانه

خلاصه :

در دنیایی که سایه ها حکومت می کنند، یک قاتل متولد می شود.

به او گورکن می گویند. یک قاتل زنجیره ای حرفه ای، شبحی در تاریکی، که هیچ اثری از خود باقی نمی گذارد. تشنه به خون، زخمی و بی رحم، گورکن افسانه ای است در دنیای جنایتکاران. چشمان سیاه نافذ و هیکل تنومندش او را به گرگی درنده تبدیل کرده است.

اما سرنوشت بازی خطرناکی دارد. دختری کنجکاو، هرچند ناخواسته، پا به دنیای تاریک او می گذارد و با چهره واقعی گورکن آشنا می شود.

قانون نانوشته دنیای زیرین می گوید: "هر کس که راز گورکن را بداند، باید اسیر او شود."

دختر بیچاره، اسیر گورکن می شود. اما آیا این اسارت پایان راه است؟ یا آغازی برای یک داستان عاشقانه در دل تاریکی؟

"طالع آغشته به خون" رمانی مافیایی و عاشقانه است. داستانی پر از تعلیق، خشونت، و احساسات ممنوعه.

آیا عشق می تواند در تاریکی شکوفه کند؟

مقدمه:

طالع‌مان را از همان اول اولش با سرخی غلیظ خون نوشتند.

بی رحم بودی.

من را اسیر دنیای تاریکت کردی و شریک کثافت کاری هایت...

الحق که ترکیب خوبی بودیم.

در این میان اما، من با نفرت بوسیدمت

خنجر به دست بوسیدمت

در میان صدای مهیب گلوله ها بوسیدمت

در خیال بوسیدمت...

نباید می‌باختم

اما قلبم را بهت باختم

دیر بود

دیر هم برای من

هم برای تو

پس باز هم در خیال بوسیدمت

این بار اما فرق داشت و من در دریای خون بوسیدمت...

------

تیک تاک صدای جیغ، تیک تاک شعله‌های آتش، تیک تاک مرگ...

چشمان بسته در خون غلطیده‌اش را باز کرد.

دم عمیقی گرفت.

از روی کاناپه‌ راحتی چرم، مقابل شومینه بلند شد و قامت راست کرد.

سرش را چرخاند.

عقربه‌های ساعت دیواری گرد به طرح رومی، به او یادآور شد. که وقتش رسیده...

با همان خونسردی ذاتی‌اش دست پشت کمر برد.

و کلت طلایی خوش دستش را بیرون کشید.

با تبحر خاصی آن را دور دستش چرخاند.

با چند قدم بلند خودش را پشت شیشه رساند.

و با نیشخند نشسته کنج لبش

خیره‌ی مردی شد که، لخت و عریان لم داده در جکوزی واقع تراس پنت‌هاوسش خوش می‌گذراند.

خشاب اسلحه در دستش را چک کرد.

تنها سه گلوله

سه گلوله و دو نفر...

بدون تعلل در کشویی شیشه‌ای را باز کرد.

سوز سرما به تن تب‌زده‌اش نشست.

برف همچنان با قدرت می‌بارید و فضای تراس را کاملا سفید پوش کرده بود.

چه ترکیب جالبی می‌شد برف و خون...

قدم‌های محکمش را به سمت مرد نیمه هوشیار بر داشت.

آن لاشخور با نوشیدن زیاد، وقت عزیزش را گرفته بود. اما باید صبر می‌کرد.

صبر می‌کرد تا مستی از سرش بپرد.

بالای سرش قد علم کرد.

با نوک کفشش ضربه‌ای به کتف عریان مرد وارد کرد.

و سر اسلحه‌ را کنار شقیقه‌اش گذاشت.

چشمان نیمه باز مرد، به ثانیه باز و از حدقه بیرون زد.

ترسیده تکانی به خودش و شکم گنده‌اش داد تا برخیزد.

اما بی تعادل سر خورد و تنش بیشتر در آب فرو رفت.

در زمان هوشیاری او به لطف بادیگاردهایش مرد قدرتمندی به نظر می‌آمد.

اما حالا دست تنهاست...

_ها... هاکان چیکار می‌کنی؟

لحن لکنت وارش زهرخندی روی لبش نشاند.

پس مستی را از سرش پرانده بود.

قامت خم کرد و با لحن زیادی از حد خشدارش لب زد:

_واضح نیست! اومدم گورتو بکنم عمر اوس‌کایا...

بدن عریان مرد به شدت به لرزه افتاد.

چشمان ناباورش گرد و گرد تر می‌شد.

باورش نمی‌شد. باورش نمی‌شد.

دست پرورده‌ی خودشان، شده بود قاتل جان تک‌تک‌ شان

نفس‌های بلندش از ترس یکی در میان شده بود.

پس آن مردی که لقب گورکن را بهش داده بودند.

و سالها پیش با کشتن اولین نفر از باندشان، ترس را به جانشان انداخته بود.

و مدام تهدیدشان می‌کرد.

او بود.

اویی که شبیه به، قاتل‌های زنجیره‌ای تا حالا جان چهارنفرشان را گرفته بود.

و هیچ ردی از خودش به جا نگذاشته بود.

چطور نفهمیده بودند. چطور!

زبانش از شوک قفل شده بود.

به سختی یک کلمه را عدا کرد:

_چرا؟

پرسید،پرسید تا کمی برای خودش وقت بخرد.

تا بفهمد این مرد عصیان‌گر روبه‌رویش چه پدر کشتگی با تک تک‌شان دارد!

هاکان سر اسلحه‌اش را به حرکت در آورد.

و این دفعه زیر گلوی قربانی امشبش را هدف قرار داد:

_تا اون جایی که میدونم حشمت‌ها رو خوب میشناسی. حالا تو بگو چرا؟

آشکارا نفس در سینه‌ی مرد حبس شد.

تا ته‌ ته ماجرا را خواند.

کامبیز حشمت بزرگ، سالیان پیش با آنها همکاری می‌کرد.

واسطه‌ی خوبی برایشان بین ایران و ترکیه بود.

اما به یکباره کنار کشید.

و پسر بزرگش را جانشین خودش کرد.

او هم مثل پدرش مهره‌ی خوبی به حساب می‌آمد.

با نفوذ و قدرتمند بود.

ولی...

نگاه با نفرتش را به مرد غرق شده در فکر دوخت.

بشکنی جلوی صورتش زد.

و او را به خودش آورد.

مرد دندان‌هایش از سرمایی که به تنش نشسته بود.

بهم برخورد می‌کرد.

هر لحظه امکان داشت بمیرد.

عاجزانه با دستش پایین کت مرد مسلح روبه‌رویش را که هیچ نشانی از رحم و مروت در آن چهره‌ی ترسناک و سردش هویدا نبود.

گرفت:

_ال...التماست می‌کنم. با من کاری نداشته باش.

من دخلی به اون م...ماجرا نداشتم.

من و کامبیز رفقای صمیمی بودیم. همش دس...دستور اون بود. دستور سلیم دو...

با قرار گرفتن سر اسلحه وسط پیشانی‌اش حرف در دهانش ماسید. آب دهانش را صدادار قورت داد.

هاکان لذت می‌برد.

هر چند تلخ، از التماس کلامش، از ترس درونش، از بی‌دفاع بودنش، لذت می‌برد.

لذتی وصف نشدنی...

حالت ناامید و بیچاره‌ی چهره‌اش کمی فقط کمی التیام، قلب داغ دارش می‌شد.

_غلط کردم. ال...التماست می‌کنم از جونم بگذر.

هر چی ب... بخوای بهت میدم.

گوشش از این اراجیف پر بود.

تا حالا هم زیادی از حد کشش داده بود.

تو‌ وجود تاریک او جایی برای رحم و مروت نبود.

جواب خون را با خون پاسخ می‌داد.

بدون درنگ ماشه را کشید و بنگ...

صدای شلیک اسلحه با وجود صدا خفه کن در فضا پیچید.

خون کثیف آن لاشخور با شدت روی صورت و لباس‌هایش پاشید.

و جسمی با پیشانی سوراخ شده، با ضرب سرش کج شد.

و درون آب فرو رفت.

اسلحه‌اش را سر جای قبلش برگرداند.

با دستمال مخصوصش خون روی صورت و لباسش را پاک کرد.

به طرف حفاظ‌های شیشه‌ای که حکم جای تراس را داشت قدم برداشت.

آرنجش را لبه‌‌ی حفاظ گذاشت. و به شهر نورانی سفید پوش خیره شد.

غربت غربت بود.

چه با یک ساعت و اندی پرواز، چه با ده یا دوازده ساعت...

از جیب کتش بسته‌ی سیگارش را بیرون کشید.

نخی با فندک طلایی‌اش که رویش طرح عقاب حکاکی شده بود آتش زد.

پک عمیقی به سیگار زد.

و دودش را با تمام دردهایی که به دوش می‌کشید. پس ریه‌هایش فرستاد.

استانبول شهر بزرگی بود. بزرگ و ظالم

این شهر ازش جان گرفته بود.

جان عزیزترین‌ هایش را...

نخ دوم، سوم، و همانطور آتش‌ زد و زد.

تا یک بسته‌ را تمام کرد.

با همان خونسردی که وارد شده بود. خارج شد.

مقابل آسانسور، با گوشی‌اش ور رفت و تماس گرفت:

_بله قربان

در آسانسور باز شد.

همانطور که داخل کابین می‌شد. روی طبقه هم کف کلیک کرد.

و با لحن دورگه‌اش دستوری لب زد:

_بچه‌ها رو بفرست واسه تمیز کاری

_چشم قربان

با جنازه چیکار کنیم؟

چند لحظه مکث کرد. این آدم هم مثل قبلی‌ها ارزش نداشت.

ارزش دفن و کفن، و به خاک سپرده شدن را نداشت.

با بی‌رحمی که سالها گریبان گیرش شده و ازش همچین هیولا و خون‌خواری ساخته بود پرسید:

_سگام چند ساعته غذا نخوردن؟

فرد پشت گوشی یکه خورده، سکوت کرد. می‌دانست چه در سر رئیسش می‌گذرد.

و اطاعت نکردن از او یعنی قبر خود را کندن...

_سه چهار ساعتی میشه قربان

بوی خون آن مردک در شامه‌اش پیچید و چهره‌اش را درهم کرد.

هر چه زودتر به حمام احتیاج داشت.

دستی به گوشه‌ی چشم بی‌خوابش کشید و گفت:

_خوبه

تیکه تیکش کنین بندازین جلو سگام.

فقط قبلش از جنازش عکس بگیرین بفرستین برا سلیم دوغان بزرگ

(روای اول شخص آیلا)

کوله پشتی‌ام را یک وری روی دوشم انداخته بودم.

و مسیر سراشیبی سنگ فرش شده محله را بالا می‌رفتم.

تمام کوچه پس کوچه‌های باریک محله، به لطف برفی که شب گذشته

تا دم دمای طلوع خورشید باریده بود.

سفید پوش شده بود.

سرمای استخوان سوز هوا، لرز به تنم نشانده بود.

هرم بازدم‌هایم به شکل بخار از بینی به احتمال سرخم بیرون می‌آمد.

کلاه هودی، پاییزی نه چندان گرمم را روی سرم کشیدم.

و به قدم‌هایم سرعت بخشیدم.

هر چه به رستوران کوچک واقع در محله نزدیک می‌شدم.

بوی سوپ معروفش بیشتر معده‌ی خالی‌ام را مالش می‌داد.

از صبح تا به حال به غیر از یه سیمیت چیز دیگری نخورده بودم.

وسط کوچه ایستادم.

دستم را ته جیب شلوار جینم فرو بردم.

با دیدن اسکناس‌ خردهای کف دستم، بیخیال ناهار خوردن شدم.

و قدم‌هایم را از سر گرفتم.

هر چه به آن کوچه‌ی باریک و بسی خطرناک، البته برای به غیر از ساکنان محله، نزدیک می‌شدم.

صدای ناله و فریاد پر درد مردی که، کمک می‌خواست.

واضح‌ تر به گوش می‌رسید.

اتفاق تازه‌ای نبود.

احتمالا باز هم بچه‌های محله یکی را خفت کرده بودند.

قبل از آنکه از کوچه بگذرم.

نگاهی گذرا به مردی که، آش‌ و لاش شده، صورتش پرخون و روی زمین غلت می‌خورد.

انداختم.

پسرها با مشت و لگد به جان بی‌جانش افتاده بودند.

بی‌تفاوت شانه بالا انداختم.

نباید بی فکری می‌کرد. و پا به همچین محله‌ای می‌گذاشت.

سراشیبی را کامل بالا آمدم.

به سمت چپ تغییر مسیر دادم.

همینکه می‌خواستم از محله خارج شوم.

توجهم به زن سن و سال گذشته‌ای که با دستان پر، سردرگم اطراف را از نظر می‌گذراند.

معطوف شد.

سر تا پایش را رصد کردم.

سوت بلند بالایی در دلم کشیدم.

وجب به وجب لباس‌های تنش، مخصوصا آن کت چرم خز دار اصلش

فاخر بودنش را به رخ می‌کشید.

کنج لبم شیطانی بالا رفت.

امکان نداشت همچین فرصت توپی را دو دوستی تقدیم بچه‌های محل کنم.

قبل از اینکه بهش نزدیک بشم.

ماسک سیاه رنگم را از جلوی کوله‌ام برداشتم.

و به صورتم زدم.

چاقو کوچک ضامن دارم را از جیب جلوی هودی‌ام برداشتم.

و زیر دستکش انگشتی‌هایی که به دست داشتم.

جاساز کردم.

همانطور که به سمت زن قدم بر می‌داشتم. نگاهم را به اطراف داده بودم.

که مثلا بی‌حواس جلوه دهم.

با یه برخورد به ظاهر اتفاقی، تنه‌ای به نیمه‌ی بدنش زدم.

کیسه‌های خرید در دستش پخش و پلای زمین شد.

بی‌تعادل چند قدم عقب رفتم.

چهره‌ای ناراحتی به خودم گرفتم. و با لهجه‌ی غلیظ ترکی با ته مایه‌ی لاتی لب زدم:

_آ آ خاله جون متاسفم، معذرت میخوام.

بدون اینکه منتظر سخنی از جانبش باشم. کمر خم کردم. و مشغول جمع آوری کیسه‌های خرید شدم.

خود زن هم بعد از چند ثانیه به خودش آمد و باهام همراه شد و گفت:

_توبه توبه این چه حرفیه دخترم

_کمک میخواین؟

لبخند روی چهره‌ی چروکیده و مهربانش نشاند.

_اگه برات زحمت نمیشه!

پوزخند نامحسوسی زدم.

چه زحمتی تو رحمت بودی.

قرار بود تا هفته‌ها من را ساپورت کنی.

و شکم گرسنه‌ام را سیر و تن یخ‌زده‌ام را گرم...

باقی کیسه‌های خرید را ازش گرفتم‌.

و باهاش همراه شدم.

سکوت کرده به راهم ادامه می‌دادم.

باید تا دیر نشده، کارم را باهاش تمام کنم.

او زن وراجی بود.

یه راست فکش می‌جنبید.

_همینطور که گفتم خیلی از کرده خودم پشیمونم، نباید به خدمتکار چندین و چند سالم تهمت دزدی میزدم.

بازم سکوت و بازم فک او

_دخترم تو میدونی خونه‌ی این آسیه خانم کجاست؟ باید ازش عذرخواهی کنم.

با اینکه آسیه نام را نمی‌شناختم.

با اشاره‌ و تغییر مسیرم او را به اولین کوچه‌ی خلوت محل کشاندم:

_از این طرف

قدم‌های آرامش را پشت سرم حس می‌کردم.

لحن لرزان ترسیده‌اش برای بار چندم در گوشم پژواک شد:

_چ...چقدر اینجا خوف برانگیزه

دخترم تو فرشته‌ای بودی که خدا بر...

تنها تا اواسط کوچه توانستم.

وراجی‌اش را دوام بیاورم.

انگشت دستانم را شل کردم. و کیسه‌های خرید را از عمد روی زمین انداختم.

کلام زن قطع شد.

ناباور نگاهش خیره‌ام شد.

اخم کمرنگی بین ابروهای موربش نشاند.

_چیکار میکنی دختر؟

لحن تند و تیز طلبکارش، خشی روی روانم انداخت.

جریحه دار شده قدمی بهش نزدیک شدم. چاقوی ضامن دارم را بیرون کشیدم و تیزی‌اش را نشانش دادم.

ترسیده هینی کشید.

فرشته‌ی نجاتش، شیطان شده بود.

قبل از اینکه به خودش بیاید.

تخت سینه‌اش کوبیدم.

و محکم او را به سمت دیوار هل دادم.

تیزی چاقو را زیر گلویش گرفتم و گفتم:

_بهتره کیف پول‌تو رو کنی.

وگرنه

تیزی چاقو را به حرکت در آوردم و کنار گوشش پچ زدم:

_وگرنه، روی بدنت یه ردی به جا می‌زارم.

که همه با دیدنت وحشت کن.

و کنجکاو بشن که، چطور به وجود آمده؟ ولی تو...

نفس به وضوح در سینه‌اش حبس شده بود. و رنگ صورتش مثل گچ سفید

_نمیتونی دلیلش رو به کسی بگی. چرا؟

چون زیر گوری...

با دست لرزانش کیف دستی‌اش را بهم سپرد.

چه خوب که زبانش بند آمده بود.

چاقو را از زیر گلویش برداشتم.

داخل کیف را وارسی کردم.

کیف پول چرم کوچکش را برداشتم.

قدم به قدم ازش فاصله گرفتم. کیف دستی‌اش را آن طرف تر پرت کردم. و گفتم:

_بهتره تا نکشتنت بزنی به چاک

ازش رو گرفتم.

و او را با حال خرابی که داشت.

رها کردم.

به محض خارج شدنم. از محله

از خیابان گذشتم.

و به طرف پیاده رو رفتم.

تا به ایستگاه اتوبوس برسم.

داخل کیف پول نگاهی انداختم.

با دیدن اسکناس‌هایش این دفعه سرخوشانه، با صدا سوت بلند بالایی کشیدم.

همانطور که انتظارش را داشتم.

پر، پر‌ و پیمان...

اسکناس‌ها را برداشتم و کیف‌پول را کنار خیابان پرت کردم.

با نشستن دانه دانه های سفید برف روی تن مشکی‌پوشم

سرم را بالا گرفتم و به آسمان ابری دوختم.

خورشید رفته رفته ناپدید می‌شد.

به قدم‌هایم سرعت بخشیدم. که تا قبل از دیر شدن به شکنجه‌گاهم برگردم.

وگرنه تمام امشب را باید در خیابان‌های رخت‌پوش برف، زیر این دمای یخ‌بندان به سر می‌کردم.

تا در خوش بینانه‌ترین حالت، شاید شاید

صبح فردا را می‌دیدم.

روبه‌روی در زیادی از حد مجلل عمارت مقابلم ایستادم. نفس نفس می‌زدم.

دولا شده شکمم را گرفته بودم.

آنقدر دویده که دیگر نایی در تنم نمانده بود.

دیر شده بود. خیلی هم دیر شده بود.

نباید شبیه احمق‌ها بی‌فکر از آن محله‌های فقیر نشین به این محله‌ی اعیان نشین را با اتوبوس می‌آمدم.

آخر آن محله کجا و منطقه‌ی بشیکتاش کجا...

با دستانی لرزان کلید را در قفل در کوچک‌تر چرخاندم. و وارد حیاط طویل عمارت شدم.

مسیر سنگ فرش شده را طی کردم.

نگاه نگرانم را سمت پارکینگ گوشه‌ی حیاط کشاندم.

با دیدن ماشین غول پیکرش "لعنتی" ای زیر لب گفتم.

و فاتحه‌ی خودم را خواندم.

چند پله‌ی ورودی ساختمان دوبلکس سرتاسر شیشه‌ای روبه‌رویم را بالا رفتم.

قبل از اینکه دستگیره‌ی طلایی را لمس کنم. در باز شد.

نگاهم با نگاه دریایی سونگول سر خدمه قدیمی عمارت، که حق مادری به گردنم داشت.

تلاقی خورد.

حالت چهره‌ی مضطرب و نگرانش بهم می‌فهماند که اوضاع خوبی در پیش ندارم.

مواخذه‌گر و آهسته لب‌زد:

_آیلا دختر، مگه هزار بار بهت نگفتم قبل از اومدن آقا خونه باش

چشمانم را با خستگی باز و بسته کردم. و نفسم را آه مانند بیرون...

سونگول ازچهارچوب در کنار رفت.

پا به سالن عمارت فاخر با آن گرمای لذت بخشش گذاشتم.

می‌گویم فاخر چون سرتاسر سالن اصلی را، مجسمه‌ها و عتیقه‌جات گران‌قیمت در بر گرفته بود.

و تابلوهای معروف نقاشی روی دیوار همه و همه قدرت را به رخ می‌کشید.

قدرت وحشی‌گری و سفاک شاهان و فرمانروایان بزرگ تاریخ...

با همان پوتین‌های گلی که کف‌ شان سوراخ و باعث تاول زدن کف پاهایم شده بود.

به سمت مردی که روبه‌روی شومینه‌ پیپش را به دست گرفته، کام می‌گرفت.

قدم برداشتم.

در تمام طول بیست‌سال زندگی‌ام ازش می‌ترسیم.

پدر بود.

اما هیچگاه حق نداشتم. کمتر از آقا صدایش بزنم.

یعنی واضح تر بگویم نه حقش را داشتم.

نه جانی برای تنبیه شدن

_س...سلام آ...آقا

متنفر بودم از ضعفی که با دیدنش به جانم می‌افتاد.

و اینطور زبانم را بند و لحنم را لرزان می‌کرد.

همینکه که به طرفم چرخید.

نگاه از نیم رخ و پیپ در دستش گرفتم.

و به پوتین‌هایم دوختم.

چند ثانیه سنگین بهم نگاه دوخت.

تن صدای بم با اقتدارش را بالا‌تر از حد معمول برد و لب زد:

_هر جایی برای خودش قانون و قوانینی داره. کسی که قوانین این خونه رو دور بزنه.

همون بهتر که تو سطل آشغال‌های این شهر، شبش رو صبح کنه.

تلخندی روی لبم نشست.

سرم را بالا آوردم. نفرت آویخته نگاهش تنها چیزی بود.

که قلبم را به درد می‌آورد.

دستم مشت شد.

سالها بود به خودم قول داده بودم. قوی باشم.

اما بعضی اوقات زندگی جوری بهم سخت می‌گرفت.

که انگار واقعا من بی‌گناه، گناهکارم

از لای دندان های چفت شده گفتم:

_چشم آقا

سونگول با لحنی التماس گونانه لب‌ باز کرد:

_اما آقا هوا خیلی سرده این یه دفعه رو ....

با دست بالا رفته سکوت کرد.

قدمی به عقب گذاشتم.

من حتی اگر می‌مردم هم آدمی نبودم. التماس کنم.

او هم هیچ‌وقت از حرفش بر نمی‌گشت. حتی اگر به پایش می‌افتادم.

بینی‌ام را بالا کشیدم.

من عادت داشتم.

عادت داشتم به آوارگی

سهم من همیشه همینقدر بود.

به سنگ ریزه‌ی جلوی پایم ضربه‌ای زدم.

ساعت‌‌ها بود. طول و عرض خیابان‌ها را بی هدف بالا و پایین می‌رفتم.

تن یخ زده‌ام از سرما خشک خشک شده بود.

هر چه به نیمه‌های شب نزدیک تر می‌شد. سوز سیبری هوا هم بیشتر می‌شد.

خسته لبه‌ی پیاده رو نشستم.

دستانم را دور تنم قلاب کردم. و خودم را چفت در آغوش گرفتم.

به خیابان و ماشین‌های که به سرعت عبور می‌کردند.

چشم دوختم.

از روزی که پا به دنیا گذاشته بودم. زندگی جهنمش را بهم نشان داده بود.

به ظاهر، بنا بر موقعیتم باید صاحب هر چه که دلم می‌خواست.

می‌بودم.

اما هیچ نداشتم.

در عین هویت داشتنم. بی هویت بودم.

در تمام سالهای کودکی و نوجوانی‌ام خوب طعم تنهایی و بی کسی را چشیده بودم.

انگار متعلق به اینجا بودم.

اما نبودم.

زندگی برایم معمایی بود پیچیده

معمایی که، نمی‌توانستم به جواب برسم.

در چهارده پانزده سالگی با وجود سن کم، فهمیده بودم.

که اگر بخواهم زنده بمانم شکمم را سیر کنم.

حتی اگر بخواهم. تحصیل کنم. باید روی پای خودم بایستم.

انسانیت در وجودم تعریف نشده بود.

در عالم بچگی با حقایقی رو به رو شده بودم.

که برای هضم کردنشان خیلی ضعیف و شکننده بودم.

اولین درس زندگی‌ام را موقعی گرفتم که، برای نگه داشتن کار با شرافتم باید بهایش را با به لجن کشیدن خودم می‌پرداختم.

از آن روز وجدانم را کنار گذاشتم.

و در راهی قرار گرفتم که در عین بی‌شرافتی مرا از به لجن کشیدن نجات می‌داد.

با اسکناس خوردی که جلویم انداخته شد.

به خودم آمدم.

نگاهم را بالا کشیدم.

زنی دست دختربچه‌ی شش هفت‌ساله‌اش را گرفته بود. و با ترحم بهم خیره شده بود.

از این نگاه‌ها متنفر بودم.

از اینکه شبیه به بدبخت ها هم به نظر برسم متنفر تر

دست به زانو گرفتم و بلند شدم.

اسکناس را به طرفش گرفتم و گفتم:

_من گدا نیستم خانم

لحن زیادی از حد، تندم دست خودم نبود.

من ابدا گدا زاده نبودم.

بر عکس ملکه‌ی بی تخت و تاج دنیای خودم بودم.

وقتی دیدم اسکناس را ازم نمی‌گیرد.

آن را جلوی پای دخترکش پرت کردم.

دور شدنم ازشان با طعنه‌ی خودخواهانه زن همراه شد.

_به کسی هم خوبی نیومده. دختره‌ی ابله

بی‌جواب گذاشتم.

بی‌احترامی‌اش را بی جواب گذاشتم.

آن هم فقط به خاطر دختر کوچولویش...

خیلی خوب می‌توانستم. خوبی کردن را برایش تداعی کنم.

و یه خاطره‌ی فراموش نشدنی تلخ در ذهنش حکاکی

اما آن دختر بچه، مثل تمام بچه ها حقش نبود.

حقش نبود.

با دنیای بی‌رحم بزرگ تر ها آشنا شود.

دنیایی که در کودکی آرزویش را دارد و در بزرگسالی حسرت این روزهایش را...

با لذت مشغول خوردن سوپ داغم بودم.

چشمانم خمارگونانه روی هم می‌افتاد.

گرمای فضای کوچک رستوران به تنم نشسته و خواب آلودم کرده بود.