رمان ارث بابا بزرگ به قلم دل آرا دشت بهشت

ژانر : #عاشقانه #همخونه ای #کلکلی

خلاصه:

داستان در مورد دختریه که ارث پدر بزرگش بهش می رسه اگر به شرط هایی که براش گذاشته شده عمل کنه و …

بسمه تعالی

یک.. دو.. سه

یه گام به عقب.... دو گام به جلو..

با پس گردنی که مامان بهم زد هندزفری رو از گوشم در آوردم:

-چیه مامان؟

مامان عصبی صداشو ول کرد:

-یک ساعته دارم صدات میکنم. پیر مرد با اون حالش اونقدر صدات کرد خفه شد. اینقدر ورزش کردی نمردی؟

با چشمای گرد شده نگاهش می کردم، خودش متوجه تعجبم شد و ادامه داد:

-پاشو برو ببین آقاجون چیکارت داره!

نفسم رو فوت کردم:

-مادرِ من اون معلومه چیکار داره دیگه، دو قواره زمین داره نه دلش میاد ببخششون نه این که کار بزنه، هر دقیقه از من نظر میخواد به حرفم هم گوش نمی کنه.

در حالی که خودش هم خنده اش گرفته بود من رو محترمانه از تراس هول داد توی اتاق وبعد هم انداخت بیرون. گوشیم رو از جیب سوشرتم در آوردم وآهنگ رو متوقف کردم، اگه گذاشتن ما یه حرکت جدید بسازیم! از پله ها بالا رفتم وپشت در اتاقش رسیدم، در اتاق باز بود و آقا جون روی تختش در حالی که به کوسن های لوله ایش لم داده بود پاهاش رو دراز کرده بود، سرفه ای کردم تا متوجهم بشه، به من نگاهی کرد وگفت:

- بیا تو.

به محض اینکه پامو داخل اتاق گذاشتم حرفهای همیشگیش شروع شد:

-من نمی دونم خدا کدوم گناهم رو به دل گرفت که تو شدی تنها نوه ام!

لبه ی تخت نشستم وساکت موندم تا حرفش رو ادامه بده، آهی کشید وگفت:

-خدا دو تا پسر بهم داد، یکی از یکی بی عرضه تر، این از حامد که یه دختر کم عقل برام گذاشت اون از حمید که همون دختر کم عقل هم برام نذاشت!

حرفشو قطع کردم وگفتم:

-شاید گذاشته باشه وشما خبر ندارین.

با عصاش زد پشتم وگفت:

-هر بار من این حرفو زدم تو باید این جمله رو بگی؟ اصلاً نخواستم دنبالشون بگردم، دلم نخواست، تو مشکلی داری؟

ومنتظر بهم نگاه کرد، لب پایینم رو به دندون گرفتم وگفتم:

-نه آقا جون شما مختاری هر کاری دوست دارین بکنین.

در حالی که دوباره لم می داد گفت:

-بله که مختارم، من تو همه چیز مختارم.

می خواستم بگم اصن تو خود مختاری. اما سعی کردم حتی لبخند هم نزنم چون باعث می شدم عصبانی بشه. برای چند صدم ثانیه تو فکر رفت ودر حالی که هنوز به من نگاه نمی کرد گفت:

-من یه فکر جدیدی برای اموالم کردم.

تمام سعیم برای کنترل خنده ام منجر شد به جمع شدن اشک توی چشمام. آقا جون ترحم آمیز بهم نگاه کرد وگفت:

-من هنوز نرفتم دخترم، گریه نکن، قلب رئوف تو به احمدم رفته.

و آه جانسوزی کشید وادامه داد:

-اگه اون زنده بود...

بعد رو به من غرش کرد:

-اونوقت مجبور نبودم با توی چلغوز در مورد اموالم مشورت کنم.

بعد با صدای بلندتری ادامه داد:

-تو اصلا چیزی از ارث وحقوق می فهمی؟ این همه رشته تو دانشگاه ها هست تو باید بری ورزش بخونی؟

با صدای آرومی گفتم:

-تربیت بدنی.

داد زد:

-حالا هر کوفتی. پاشو برو بیرون، دختره ی بی ادب ولج باز، فقط میخوای به من بگی بی سوادم آره؟ اون موقع که من درس می خوندم مادرت هم بدنیا نیومده بود، چه برسه به تو!

من همینطور ساکت سرم رو انداخته بودم پایین وآقا جون درست به روی ساعت یک ربع کامل هیکل من رو شست. بعد که آروم شد گفت:

-باید یه کاری برام انجام بدی.

کلافه گفتم:

-من نمیرم دنبال بچه های عمو حمید.

چند ثانیه بی هیچ حسی نگاهم کرد تا خودم متوجه بشم که منظورش این نبوده و من نباید وسط حرفش می پریدم، سرمو انداختم پایین وگفتم:

-ببخشید آقا جون حرفتون رو بزنید.

به روم نیاورد وادامه داد:

-میخوام همه ی ارثم رو در زمان زنده بودنم.... به نامت بزنم.

سعی کردم لبخندم که از سر ذوق بود رو مخفی کنم ولی چندان موفق نبودم، ادامه داد: البته شرط داره.

لبخندم خشک شد وگفتم: نه آقا جون، ما عطای ارث شما رو به لقاش بخشیدیم، من نمیخوام، ممنون.

نوک عصاش رو به بازوم فرو کرد وگفت: تو خیلی غلط میکنی نخوای، مگه دست خودته، حتی اگه کاری هم برات نکنم وچیزی بهت نرسه وظیفه اته که به حرفم گوش کنی وکاری که میگم انجام بدی، من به گردنت حق پدری دارم وتو باید به حرف پدرت گوش بدی، فهمیدی؟

با حرص عصاش رو از دستم دور کردم ودر حالی که بازوم رو می مالیدم زیر لب گفتم: بله آقا جون.

گلوشو صاف کرد وگفت: معلوم نیست من کی سرم رو بذارم زمین! شاید همین یه ساعت بعد شاید هم چندسال دیگه.

سریع به من نگاه کرد تا ببینه عکس العملم چیه، من هم واسه خالی نبودن عریضه گفتم: ایشاله خدا سایتونو تا صدا سال دیگه بالا سر ما نگه داره.

با لبخند خبیثی گفت: یعنی تو تا صد سال دیگه زنده ای!

من هم پررو شدم وگفتم: نه ولی انگار شما زنده ای!

لبخندش جمع شد وگفت: دختره ی بی فکرِ بی ظرفیت، حالا من یه چیزی گفتم!

سرمو با شرمندگی تکون دادم وگفتم: ببخشید.

نگاهشو با غیظ از من گرفت وگفت: حمید(منظورش عمومه) آدم بی فکری بود، از طبقه ای زن گرفت که اصلاً به ما نمی خورد، درسته که مادر تو هم از طبقه ی ما نبود اما حداقل زنِ چشم ودل سیریه، اما زن حمید آدم طماعی بود، وقتی فهمید که حمید از ثروت من سهمی نمی بره اونو ترک کرد وحمید هم برگشت پیش من و...

سکوت کرد، می دونستم توی فکر اون روزهاست که البته من که نوزاد بودم وچیزی یادم نمیاد ولی مامان برام تعریف کرده بود که عمو حمید اونقدر که از بابت اتفاقهایی که براش افتاده بود ناراحت بود یه شب توی خواب فشارش میزنه بالا وخفه اش میکنه.

آقا جون رشته ی افکارم رو پاره کرد وگفت: حمید هیچ وقت حرفی از اینکه بچه داشته باشه نزد یعنی ما نمی خواستیم بروش بیاریم اما بعد از مرگش که زنش اومد اینجا طلب ارث کرد، زمانی که میخواستم بندازمش از خونه بیرون گفت که واسه خودش نمی خواد و واسه بچه های حمید می خواد، من حرفهاش رو باور نکردم. اما حالا با خودم می گم اگه راست گفته باشه چی!

به من نگاه کرد، من ذهنم درگیر این بود که حالا معلوم نیست چند نفر دیگه از سفره ای که واسه من پهن شده قراره بخورن! وقتی نگاه آقا جون رو منتظر دیدم گفتم: یعنی برم دنبال بچه های عمو حمید؟

سرش رو تکون داد وگفت: تقریباً چند سالی هست که سعیدی(وکیل آقاجون) رو فرستادم پی اشون، سعیدی میگفت بلافاصله بعد از جدایی از حمید ازدواج کرده و حالا سه تا پسر داره.

نا خواسته پوفی کردم وبا خودم گفتم: سه تا! اونم پسر!

آقاجون با اخم نگاهم کرد وگفت: تکلیف آخرین پسرش که معلومه. چون 12 سالشه ویعنی 8 سال بعد از مرگ حمید بدنیا اومده، ولی دو تا پسر دیگه اش معلوم نیست مال کدوم شوهرش هستند.

با صدای آرومی گفتم: من باید پسر عمو حمید رو پیدا کنم؟

آقا جون با حرص گفت: تو دو دقیقه خفه خون بگیری بهت میگم چی کار کنی!

ساکت شدم وبهش نگاه کردم. آقا جون گفت: امروز یا فردا برو دفتر سعیدی تا همه ی اموالم رو به نامت بزنه وبعد خودش برات همه چیز رو توضیح می ده.

بعد با عصاش در رو نشون داد: حالا پاشو برو بیرون سرم درد گرفت میخوام بخوابم.

زیر لب چشمی گفتم واز اتاق بیرون رفتم، یه ضرب المثلی رو خوب بلدم واون اینه که سلام گرگ بی طمع نیست، حالا دور از جون آقا جون که گرگ باشه اما این ضرب المثل بدجور در موردش صدق میکنه، پیر مرد 70 ساله با اینکه چهار ستون بدنش از من هم سالم تره اما همه اش حرف از رفتن میزنه و تازه حاضر هم نیست دل از دنیا بکنه حالا هم که میخواد یه چیزی ازش به ما بماسه یه کار سنگین تر در برابرش میخواد.

در حالی که ذهنم درگیر بود رفتم به اتاقم. گوشیم رو از جیبم درآوردم وشماره ی محدثه رو گرفتم، کلی بوق خورد تا صدای خواب آلودش تو گوشی پیچید:

- چیه؟

خنده ام گرفت:

- سلام خانوم مربی، ساعت خواب!

صداش کمی عصبی شد:

- کوفت؛ صبح جمعه هم دست از سر ما برنمی داری؟ چته؟

گفتم:

- غرض از مزاحمت می خواستم بگم من فردا نمیام.

یهو جیغ کشید:

- چی؟!!

- مرگ، پرده گوشم پاره شد! میگم نمیام.

- به جون خودم دیگه برنامه رو عقب نمیندازم، به خاطر تو یک ماهه هی امروز و فردا کردیم! بسه دیگه، فقط چسبیدی بینی کِی اون پیر خرفت سرشو بزاره زمین..

رفتم میون کلامش:

- ببخشیدا! اون پیر خرفت بابابزرگمه و بعد از مرگ بابام داره خرج زندگی ما رو میده. نمیام چون نتونستم مربی جایگزین پیدا کنم، نمی خوام باشگاه رو تعطیل کنم. به اندازه کافی تو این مدت از زیر کار در رفتیم.

محدثه با استیصال گفت:

- آخه!

گفتم:

- خودت که میدونی چقد با آقا مصفا چونه زدم تا شیفت مخالف باشگاهش رو بده به ما. شما برین، ایشاله سری بعد.

محدثه گفت:

- شاید عید نوروز هم یه برنامه سفر چند روزه بریزیم.

برای اینکه جو ماتم زده ی بینمون رو عوض کنم گفتم:

- اونو حتماً میام.

با خنده گفت:

- سروش گفته بهت بگم اگه ایندفعه رو نیای دیگه حق نداری اسم سفر دسته جمعی رو بیاری.

اخم کردم وگفتم:

- سروش غلط کرده! بهش بگو هروقت مینا سوار ماشین تو شد اون موقع حرف مفت بزن.

محدثه با کنایه گفت:

- جرات داری خودت بهش بگو.

با غرور گفتم:

- تو که میدونی من جلوی هیچکی کوتاه نمیام!

با قهقهه گفت:

- به جز اون پیر خرفت.

با خنده گفتم:

- کوفت. بای.

وبه تماس خاتمه دادم وروی تخت دراز کشیدم. خب مینا خانوم این دفعه رو هم پیچوندی، باز به خاطر کی؟ به خاطر اوامر آقا جون.

در حالی که زیپ سویشرتم رو باز می کردم ذهنم هم به سمت اموالی رفت که قراره به زودی به نامم بشه، لبخندی روی لبم نشست وگفتم: خدا کنه ارزشش رو داشته باشه. ببینم اون موقع هم کسی به خاطر حرف گوش کنی از آقاجون مسخره ام می کنه یا نه!

***

ابروهام که حالا دمش رو کوتاه کرده بودم و به قول مامان گند زده بودم بهش رو بالا دادم و دنباله های خط چشمم رو میزون کردم، واسم فرقی نمی کرد که قراره کجا برم، چه عروسی چه جمع دوستانه و چه مجلس ختم و چه حالا که با آقای سعیدی قرار دارم، همیشه آرایشم تکمیل بود و درست یک ساعت وقتم رو می گرفت، گاهی اوقات تو خونه هم آرایش می کردم، نه اینکه ظاهر خودم بد باشه اما عادت کرده بودم، خب هر کاری نکنی قیافه ی آدم با آرایش قشنگ تره. پالتوی یشمی رو که بلندیش کمی بالا تر از زانوم بود رو تنم کردم و در آخر شال بافت دوتیکه ی سبز و لیموییم رو سرم انداختم و بعد از برداشتن سوییچ ماشین و کیفم از اتاقم بیرون رفتم. البته ماشین خودم نه چون هفته پیش سر لج با سروش کورس گذاشتیم و کوبونده بودمش به جدول و حالا با ماشین مامان که خودش گواهی نامه نداشت این ور اون ور می رفتم. مامان تو راه پله بود با دیدنم با حرص گفت: حیف که سعیدی سنش زیاده وگرنه حتماً میگرفتت.

با خنده لپش رو بوسیدم وگفتم:

- قربونت برم خودتو ناراحت نکن. منشیش که جوونه!

مامان با حرص جای رژ لبم که روی صورتش مونده بود رو پاک کرد وگفت:

- دختره ی پررو.

بی توجه به غرغرهاش از پله ها پایین رفتم و کفش هام رو از جاکفشی برداشتم، یه چیزی توی سیستم زندگیم هست که هیچ وقت تغییر پیدا نکرده، چه کودکیم و چه حالا که یه فوق دیپلم تربیت بدنی بودم و اون اینه که تحت هیچ شرایطی خبری از کفش های پاشنه بلند نیست. همیشه کفشهام کتونیه و دیگه اگه بخوام لباس دخترونه بپوشم کفش هام شاید کتونی نباشه اما باز هم اسپرته، حالا شاید مدل ورنگش فرق کنه اما...

BMW سفید مامان رو از حیاط خارج کردم و به سمت دفتر وکالت سعیدی رفتم. درسته که به حرفهای آقاجون اعتمادی نبود اما سعیدی رو قبول داشتم، خودم رو آماده کرده بودم که تا چند روز آینده یه پول قلبمه بره تو حسابم و سند کلی ملک و املاک به نامم بشه، در حالی که لبخند پت و پهنی روی لبم بود ماشین رو توی پارکینگ ساختمون پارک کردم و به طرف آسانسور رفتم، بعد از زدن دکمه طبقه سه گوشیم رو هم از جیب پالتوم درآوردم، محدث پیام داده بود، بازش کردم:

- هنوز هم تصمیمت قطعیه؟ نمیای؟

قرار بود بعد از ظهر حرکت کنن. با اینکه مربی جایگزین پیدا کرده بودم اما از ترس اینکه تو این یه هفته یه وقت تصمیم آقاجون عوض بشه و ارثیه دود بشه گفته بودم نمی رم، حتی امروز که شنبه بود رو هم طفلک خود محدثه باشگاه مونده بود. از آسانسور بیرون اومدم و پشت دفتر سعیدی وایستادم، جواب محدث رو دادم:

- نه قربونت، خوش بگذره.

و گوشی رو سایلنت کردم و زنگ رو زدم. بعد از لحظاتی در باز شد و وارد شدم، منشی آقای سعیدی پسر جوونی بود که خیلی سر به زیر و مودب بود، نیم نگاهی به من انداخت وگفت:

- آقای سعیدی منتظرتون هستن.

تشکری کردم و پشت در اتاق سعیدی ایستادم و پس از ضربه زدن به در وشنیدن صدای سعیدی وارد اتاقش شدم. کمی از جاش بلند شد:

- سلام دخترم.

سلام کردم، به یکی از مبل ها اشاره کرد و در حالی که خودش هم از پشت میزش بیرون میومد گفت:

- حال مادرت چطوره؟

نشستم وگفتم:

- خوبه، سلام رسوند؛

روبروی من نشست و گفت:

- سلامت باشه.

یه خورده صحبتهای معمولی کردیم و بعد از اینکه منشیش برای جفتمون قهوه آورد خودش کم کم مسیر صحبت ها رو کشوند به سمت واگذاری اموال. از اونجایی که از روز قبل ذهنم درگیر بود و به هیچ نتیجه ای هم نرسیده بودم گفتم:

- آقای سعیدی من واقعاً نمی دونم باید چیکار کنم، آقا جون که درست وحسابی توضیح نداد!

لبخندی زد وگفت:

- هردو تا پسر شناسنامه هاشون به نام همسر جدید زنعموته.

تو جام فرو رفتم و درحالی که نفسی از سر آسودگی میکشیدم گفتم:

- پس جای حرفی باقی نمیمونه.

تک سرفه ای کرد وگفت:

- حتی اگه به نام عمو حمیدت هم بود جای حرفی نداشت.

یه ابرومو بالا دادم:

- چطور؟

به صورتم نگاه کرد و گفت:

- چون پدرتون و عموتون زودتر از پدرشون فوت کردن. پس قانوناً ارثی نمیبرن....اما.

در حالی که کاملاً پنچر شده بودم گفتم:

- اما چی؟

- اما پدربزرگتون لطف کردن و میخوان ارث بدن، اگر تاقبل از وفات ایشون سندها انتقال داده بشه که هیچ اما اگر ایشون فوت کنن چیزی به شما و فرزند احتمالی عموتون تعلق نمیگیره مگر اینکه تو یه وصیت نامه ی محضری قید بشه و اون هم فقط یک سوم اموال رو شامل میشه.

پوفی کردم و گفتم:

- من باید ابتدا وجود داشتن یا نداشتن پسر عمو حمید رو ثابت کنم بعد ارث تقسیم بشه؟

سرش رو تکون داد و گفت:

- نه، می ترسم دیر بشه، اول سند ها به نام شما زده میشه بعد باقی ماجرا که خودم هم همراه شما هستم.

در حالی که گیج شده بودم گفتم:

- ببخشید اون موقع سهم من و پسر عمو حمید دو- یک میشه؟

تک خنده ای کرد و گفت:

- شما هردو یا هر سه تون فرزند پسرانِ آقای رحیمی هستین و اموال نصف میشه. نصف شما و نصف دیگه پسر یا پسر عموهاتون.

سوالام تمومی نداشت، در حالی که سعی میکردم لبخند خبیثم رو مخفی کنم گفتم:

- اگر من بعد از انتقال سند بزنم زیرش چی؟

اون به وضوح لبخند خبیثی زد و گفت:

- دقیقاً نصف دیگه ی اموال مشروط به وجود نداشتن پسرعمو به شما می رسه.

ابروهام تو هم رفت و گفتم:

- حالا واضح توضیح بدین ببینم چیکار باید بکنم.

فنجون خالیش رو روی میز گذاشت و گفت:

- این درسته.

بعد از جاش بلند شد و در حالی که می رفت که پشت میزش بشینه گفت:

- تاریخ طلاق حمید و همسرش مربوط میشه به مرداد ماه سال 62، و تاریخ تولد اولین پسر تقریباً یک ماه قبل یعنی تیر ماهه.

رفتم میون کلامش و گفتم:

- خب اینکه معلومه بچه ی عموئه.

پوزخندی زد و گفت:

- پس دلیل عوض کردن نام پدرش بعد از دو سال چیه؟

سکوت کردم، ادامه داد:

- و تاریخ ازدواج مجدد نورا خانوم(زنعموم) تقریبا چهار ماه بعد از طلاق یعنی..

گفتم: آذر.

با انگشت من رو نشون داد و به تایید حرفم گفت:

- بله. و تولد دومین فرزند 7 ماه بعد اتفاق میفته و از اونجایی که تایید شده نوزاد نه ماهه و کامل بدنیا اومده..

دستم رو جلوی دهنم گذاشتم و در همون حال گفتم:

- یعنی پسردوم...

سرش رو تکون داد و گفت:

- یعنی حاملگی پسردوم زمانی اتفاق افتاده که نورا خانوم نه به عقد عموتون بوده و نه میتونسته به عقد کسی دیگه در بیاد. و شناسنامه این یکی هم به نام همسر دوم هست.

کارم سخت شد. گفتم:

- شما گفتین شناسنامه پسر اولیه بعد از دوسال به نام شوهردوم تغییر پیدا کرده و این یعنی آزمایشی، سندی، چیزی!

لبخندی زد و گفت:

- شاید خود عموت رضایت داده! بهت برنخوره ولی از عمو حمیدت کارهای احمقانه برمی اومد.

گفتم:

- خب اگه شما مطمئنید که عمو اینکار رو کرده پس شکی نیست که پسر اولی...

باز هم لبخند حرص درآری زد و گفت:

- با توجه به بارداری توی زمان سه ماه وده روز زنعموت اینکه پسر اولی هم بچه ی عموت نباشه وجود داره.

از این که اینقدر باز داشتیم صحبت می کردیم ناراحت بودم، نه اینکه دختر سخت گیری باشم تو این مسائل، اما خیلی مهمه که طرف مقابلم کی باشه، البته آقای سعیدی مرد خیلی مودبی بود و این بیشتر من رو معذب می کرد. با انگشتر نگین مشکی توی دستم کمی بازی کردم و گفتم:

- یه آزمایشDNA همه چیز رو حل میکنه.

سرش رو تکون داد و گفت:

- درسته، اما میخوای همین طوری بهشون بگی بیاین آزمایش بدین تا بهتون ارث بدیم؟

سرم رو تکون دادم و گفتم:

- آره، همین طوری، اونها هم میان، چون کیه که از این همه پول باد آورده بدش بیاد!

چونه اش رو خاروند:

- و اگه اونها پسرهای واقعی عموت نباشن!

با حرص گفتم:

- خب نباشن، چه بهتر!

سعیدی خندید، و با نگاه مهربونی بهم گفت:

- حرص نخور دخترم، منظورم اینه که اگه آدم های طماعی باشن و بعد از اینکه فهمیدن تو صاحب این همه ثروتی بخوان ...چه میدونم دزدی یا کلاه برداری و یا حتی از راه احساس و ضربه زدن به تو اون ثروت رو از چنگت در بیارن چی؟

تو فکر فرو رفتم، کنارم نشست و گفت:

- به نظرم اول بهتره که ما اونها رو بشناسیم. ببینیم چطور آدم هایی هستن.

بهش نگاه کردم:

- چطوری؟

سرش رو تکون داد وگفت:

- باید مفصلاً یه برنامه ای بریزیم، اما مهم تر از اون اینه که اول اموال به نامت بشه.

موهام رو که از کنار صورتم بیرون اومده بود رو زدم پشت گوشم و گفتم:

- حالا چقدر هست؟

از جاش بلند شد و رفت پشت میزش و پوشه ای رو باز کرد و گفت:

- خود آقای رحیمی همه ی پول های نقدِ توی همه ی حساب های بانکیشون رو تو یه حساب جمع کردن ، برای شما تو همون بانک حسابی باز می کنم و پول رو انتقال می دم.

ته دلم ذوق مرگ شدم، ادامه داد:

- که جمعاً میشه دور و بر شش میلیارد ....ریال.

با تعجب گفتم:

- ریال؟ یعنی 600 میلیون؟ این کم نیست!

سعیدی لبخند زد و گفت:

- 600 میلیون کمه؟!

لبخند گیجی زدم و گفتم:

- آخه به آقا جون می خورد...

دستش رو به نشونه سکوت بالا آورد:

- ایشون زیاد علاقه به جمع کردن پول نقد نداشتن. البته سپرده طلا هم دارن، که اون رو هم به نامتون انتقال میدم.

سعی کردم خودم رو خونسرد نشون بدم، این شد یه چیزی، البته من همون ششصد میلیون هم دنیایی بود برام. سعیدی ادامه داد:

- در دو مجموعه سهام گذاری کردن که جمعاً ارزش نقدیشون به زمان حال میشه چیزی حدود یک میلیارد ودویست هزار تومان.ده هکتار زمین زراعی و چهار قواره زمین با متراژ 250 تا 300 متری در مناطق مسکونی شهر. و چهار واحد از یک آپارتمان مسکونی در بهترین نقطه ی شهر به اضافه ی خونه ای که توش زندگی می کنید. و یک دهنه مغازه توی خیابون.... که همه انتقال اسناد تا آخر همین هفته انجام میشه.

هر چند توقع بیشتری داشتم اما همینش هم... مدام موهام رو می زدم پشت گوشم، با این که کلاً پشت گوشم بود، می خواستم هیجانم رو مخفی نگه دارم، درسته نصفش مشروط بود اما حتی اگه پسرعموها واقعی هم بودن که ایشاله نیستن بازم خودش کلیه!!!

سعیدی تک سرفه ای کرد و ادامه داد:

- که تا لحظه ای که پدر بزرگ در قید حیاط باشن اجازه ی استفاده از هیچ کدوم رو ندارید.

همه ی قدرتم رو جمع کردم و از جام بلند شدم و گفتم:

- پس بهتره همه رو موقتاً به نام خودتون بزنید و بعد از مرگ آقاجون به نامم کنید.

یه ابروشو بالا داد:

- چرا؟

گفتم:

- دوست ندارم طمع اون اموال من رو بگیره و بخوام آرزوی مرگ پدربزرگم رو بکنم.

کیفم رو برداشتم و به طرف در رفتم، گفت:

- میل خودته، اما اگه بعد از وفات ایشون اومدی و من زیر بارنرفتم حرفت به جای نمی رسه.

پوزخندی زدم و گفتم:

- اون دیگه بستگی به وجدان شما داره.

و از اتاق خارج شدم وبا حرص به مسیرم ادامه دادم، کلی عصبی بودم، مثل بچه ای که عروسک داره ولی همه اش تو ویترین دکوری های خونه اس و اون حق بازی با اونها رو نداره، من میگم این آقاجون نمیذاره چیزی به راحتی از گلوی ما پایین بره اونوقت تو بگو نه! نزدیک ماشین که رسیدم گوشیم رو از جیبم در آوردم و دیدم صفحه اش داره روشن خاموش میشه، شماره ی سروش بود جواب دادم: بله؟

با حرص گفت:

- بله و کوفت! این مسخره بازی چیه؟ واسه چی نمیای؟

نفسم و فوت کردم:

- میام.

با تعجب گفت:

- چی؟

سوار ماشین شدم:

- میگم میام، دوست نداری نمیام!

فوراً گفت:

- نه.. چیزه... واقعاً میای؟

ماشین رو روشن کردم:

- آره میام.

لحنش دو دل شد:

- ما که برنامه رو به خاطر تو انداختیم چهار پنج روز عقب که! پس وایستا دوباره هماهنگ کنم.

فوراً گفتم:

- نه نمی خواد، همون چند روز بعد بهتر هم هست.

لحنش مشکوک شد:

- حالت خوبه مینا؟

با سردی گفتم:

- آره خوبم، فقط تاریخ دقیق رفتن رو بگین من هم آماده باشم.

با لحن شل و ولی گفت:

- باشه عزیز.

خداحافظی زیر لب گفتم و گوشی رو قطع کردم و ماشین رو به حرکت در آوردم؛ دلم هوای بابام رو کرده بود، از دوسال پیش که از دست داده بودمش کمبودش رو به وضوح حس میکردم، بغض کردم، اگه بابا بود مجبور نبودیم برای خرج کردن پیش آقاجون گردن کج کنیم تا بهمون پول بده یا نه، خدا رو شکر دستم تو جیب خودم بود و خورده خرجهام و بریز بپاشم با خودم بود.

از وقتی یادم میاد ما با آقاجون زندگی می کردیم، درسته بابام پادوی آقاجون بود ولی بالاخره سایه اش بالای سر مامانم بود. پخش ماشین رو روشن کردم و با سرعت کمی به سمت خونه روندم.

***

آقاجون با حرص عصاشو به زمین کوبید و گفت:

- مگه قرار نبود بری دنبال پسرعموهات!

سعی کردم خونسرد باشم، لبخندی مصنوعی زدم و گفتم:

- آقاجون به این سفر احتیاج دارم، وقتی برگشتم به روی چشم، یه کاریش می کنم.

آقاجون اخمی کرد و رفت توی اتاقش، مامان معصومانه بهم نگاه کرد:

- اینقدر این پیرمرد رو اذیت نکن، می میره ها!

پوزخندی زدم و گفتم:

- خیالت راحت چیزیش نمی شه.

صورتم رو جلو بردم و گونه اش رو بوسیدم:

- مواظب خودت و آقاجون باش.

مامان فقط نگاهم می کرد، گوشیم زنگ خورد، جواب دادم:

- بله؟

سروش با هیجان گفت:

- سلام فدات شم، جلو درم.

لبخندی به روی مامانم زدم و در جواب سروش گفتم:

- اومدم.

کوله ام رو برداشتم و به سمت جاکفشی رفتم، با طلعت هم خداحافظی کردم و از در خارج شدم، نزدیک های در حیاط بودم که برگشتم و به تراس اتاق آقاجون نگاه کردم که حالا خودش هم اونجا ایستاده بود و بهم نگاه می کرد، درسته بد اخلاق بود ولی هیچ وقت نمی تونستم تصور کنم که نباشه، تو این دوسال خداییش برامون چیزی کم نذاشت. تو این چند روز هم که راضی شده بودم و انتقال اسناد و حساب ها انجام شده بود.

حالا هم که همه اموالش رو به نامم زده بود! همین که به خاطر حضورش کسی حتی جرات چپ نگاه کردن به ما رو نداشت خودش کلی بود، به روش لبخندی از ته دل زدم و براش با دستم بوس فرستادم، حس کردم واسه چندصدم ثانیه لبخند محوی روی لب هاش نشست، سریع نگاهم و گرفتم تا اخم ضمیمه اش رو نبینم.

در رو باز کردم و به سروش که با لبخند ژکوندش به لندکروزش تکیه داده بود سلام کردم. سروش لبخندش عمیق تر شد و نزدیکم اومد:

- هنوز تو بهت اینم که تو می خوای با ما بیای!

لبخند زدم و گفتم:

- خودم هم همینطور.

کوله ام رو ازم گرفت و در ماشین رو برام باز کرد. تو دوران دانشجویی با محدث دوست بود اما نه قصد ازدواجی، وقتی محدث با پسرداییش نامزد کرد کمی رابطه اشون سرد شد و با به هم خوردن نامزدی محدث دوباره با هم صمیمی شدن، با این تفاوت که اینبار علناً با هم در مورد من صحبت میکردن و خودم می دونستم که سروش خیلی دوست داره باهاش دوست بشم.

البته خودش که می گفت بهم علاقه داره ولی من یه خورده بد بینم و به این راحتی ها چیزی رو قبول نمی کردم. سروش گوشیش رو برداشت و بعد از چند ثانیه در جواب مخاطبش گفت:

- گرفتمش الان می رسیم.

به روم لبخندی زد و گفت:

- حالا بگو چرا نمی خواستی اول بیای؟

جواب دادم:

- خب اون موقع مربی جایگزین پیدا نکرده بودم اما چند دقیقه قبل از تماس تو یکی رو یافتم.

از گوشه چشم نگاهم کرد و پوزخندی زد:

- این جوابی بود که به محدثه دادی! من خواستم راستش رو بگی.

با پررویی گفتم:

- من راستش رو گفتم.

لبخندی زد:

- باشه دوست نداری نگو.

اخم کردم و به بیرون خیره شدم، یهو گرمای دستش رو روی دستم حس کردم که فوراً دستش رو پس زدم و با خشونت گفتم:

- ببین سروش بخوای مسخره بازی در بیاری همین الان بر می گردم خونه ها!

با خنده گفت:

- باشه بابا، نیگاش کن چه حرصی هم میخوره!

و باز خندید، سعی کردم تا موقعی که به جمع می رسیم باهاش حرف نزنم آخه هیچ وقت بحث های ما دو نفر آخر و عاقبت خوبی نداشت.

به قول کاوه بچه پولدار جمع من و سروش بودیم، معمولاً هر وقت می خواستیم بریم گردش دخترها با ماشین من بودن و پسر ها با ماشین سروش، البته من هیچ وقت با اونها مسافرت نرفته بودم و بیشتر منظورم مسافت های نزدیک بود. ماشین من یه 206 سفید بود که دو سال پیش یعنی یک ماه قبل از رفتن بابا، وقتی گواهی نامه ام رو گرفتم بهم هدیه داد و من حاضر نبودم اون ماشین که حالا بارها و بارها به در ودیوار کوبونده بودمش رو با هیچ ماشین دیگه ای عوض کنم.

جلوی بستنی فروشی کاوه نگه داشت و هر دو پیاده شدیم، سریع کنارم قرار گرفت و گفت: چیزی میخوری برات بگیرم؟

کاوه هم قنادی داشت هم بستنی های سنتی که به هیچ وجه نمی شد ازشون گذشت حتی تو هوای سرد اسفند ماه، با پررویی گفتم:

- نونی طلاب میخوام.

با لبخند عریضی گفت:

- به روی چشم.

و از پله ها دویید و بالا رفت، هنوز کامل در رو نبسته بود که محدث و کیمیا مثل گرگ تیر خورده بیرون اومدن و به سمتم دوییدن و شروع کردیم به سر وکله ی هم کوبیدن.

کیمیا نامزد کاوه بود که همیشه تو جمعمون بود والبته از مشتری های ثابت باشگاه خودم.

محدث دستاش و به کمرش زد و گفت:

- فقط می خواستی برنامه هامون و به هم بریزی ومن رو ضایع کنی آره؟

با خنده گفتم:

- نه عزیزم این چه حرفیه تو خودت ضایع هستی!

باز بهم حمله کرد، بالاخره بعد از کلی شوخی و خنده کاوه و سروش هم بیرون اومدن و کاوه در حالی که کاپشنش رو تنش می کرد رو به من گفت:

- به به ستاره ی سهیل چه عجب ما شما رو دیدیم!

لبخندی زدم و بهش سلام کردم، سوییچ ماشینش رو به محدث داد و گفت:

- فقط جونِ من ماشین رو دست این نده.

و من رو اشاره کرد، محدث نامرد هم گفت:

- اون که صد البته مگر اینکه از جونم سیر شم.

و همه خندیدن، رو به کاوه با دلخوری گفتم:

- دستت درد نکنه!

کاوه هم با خنده سرش رو تکون داد و سوار ماشین سروش شد، کیمیا بازوم و گرفت و گفت:

- بی خیال کاوه دوستت داره که باهات شوخی میکنه.

ما سه تا هم سوار ماشین کاوه که حالا محدث پشت فرمون بود شدیم، رو به کیمیا که عقب نشسته بود گفتم:

- دیگه کیا هستن؟

محدث به جای اون جواب داد:

- به علت تغییر برنامه به خاطر جناب عالی فرزاد که نتونست برنامه اش رو تنظیم کنه و گفت نمیاد، رزیتا و بابک هم باباشون مریض حاله، ما هم زیاد اصرارشون نکردیم.

گفتم:

- پس تعداد همونه فقط من به جای فرزاد اومدم.

کیمیا با خنده گفت:

-البته اگه دونفر دیگه هم همراهت می اوردی باز هم به اندازه ی فرزاد جا نمی گرفتی.

سه تایی خندیدیم. محدث صدای پخش ماشین رو زیاد کرد و صدای تتلو تو ماشین پیچید و سه تایی شروع کردیم به هم خونی:

اوه..که چه صبح نازی

تو پیشم پاشدی دوباره

هی... زندگیم با تو

نمی دونی که چه مزه داره

نمی دونی با صدای نفسات

من داشتم چه حسی دیشب

گوشیم تو جیب پالتوم ویبره رفت.

وقتی که تو شبا پیشم می مونی

از قصد با صدای بلند جیغ زدم که صدای اون دوتا به گوش نرسه:

-همه لحظه هام چه س*ک*سی میشن..

با دیدن اسم سعیدی که با عنوان آقای وکیل سیوش کرده بودم آب دهنم پرید تو گلوم و بدون توجه به عرعر کیمیا و محدث صدای آهنگ رو کم کردم و به تماس جواب دادم:

-سلام بفرمایید.

سعیدی:

-سلام دخترم، خوبی؟

ناخودآگاه در برابر این مرد مودب می شدم، جواب دادم:

-خوبم مرسی؛ چیکار می کنید با زحمت های من و پدربزرگم؟

سعیدی با صدای بلند خندید:

-مینا جان با من راحت باش تو هم مثل دخترم می مونی.

لبخندی روی لبم نشست:

-شما لطف دارین، اتفاقی افتاده تماس گرفتین؟

سعیدی:

-نه دخترم، می خواستم حالت رو بپرسم و بابت قرارمون واسه رفتن به اهواز یاد آوری کنم.

ساکت شدم، سعیدی ادامه داد:

-نمی خوام پدربزرگت فکر کنه حالا که اموال به نامت شده...

رفتم میون کلامش و گفتم:

-من که گفتم تا آقا جون زنده اس نمی خوام، شما و ایشون اصرار کردین!

با تایید حرفم گفت:

-می دونم دخترم، اما حالا که قراره نوه هاش رو پیدا کنیم بهتره که تا وقتی زنده اس این کار انجام بشه.

نفس عمیقی کشیدم و به صورت آه بیرون فرستادم و گفتم:

-هر جور شما صلاح بدونید، من تابع شمام.

با لحن دلگرم کننده ای گفت:

-ممنون مینا جان، مواظب خودت باش، سفر خوش بگذره.

تشکری کردم و به تماس خاتمه دادم. رو به محدث که تمام رخ به سمتم برگشته بود روبرو رو اشاره کردم و گفتم: به کشتن ندی مارو!

نگاهش رو از من گرفت و گفت:

-کی بود؟

-وکیل آقاجونم.

کیمیا گفت:

-قراره بهت ارث برسه؟

دوست نداشتم الان کسی چیزی بفهمه، نا خواسته از همه می ترسیدم، اینقدر که این سعیدی خیرندیده ترسونده بودتم! گفتم:

-نه بابا! من نوه اشم به من از لحاظ قانونی ارثی نمی رسه، مگر اینکه خود آقاجون رحمش بیاد و بده.

محدث با خنده گفت:

-که اون هم رحمی تو کارش نیست.

کیمیا گفت:

-پس سعیدی با تو چیکار داشت؟

اینم ول کن نبود! گفتم:

-قراره که با سعیدی دنبال بچه ی عمو حمیدم بگردیم.

کیمیا سرش رو تکون داد و گفت:

-باز هم وقف آقاجونت شدی!

سعی کردم خونسردیم رو حفظ کنم:

-فکر می کنم دارم به خواسته ی پدرم گوش می کنم.

اونها هم دیگه حرفی نزدن و بقیه ی راه به سکوت گذشت. اصلش واسه خرید می رفتیم آستارا، اما قصد داشتیم با توقف های بین راهی سفرمون بیشتر تفریحی باشه...

...ششصد میلیون، یک میلییارد و دویست هزارتومان، دویست هزارتومنش که هیچ چند تا واحد ساختمون و اوووو.. باگرونی های اخیر و قیمت نجومی آپارتمان تو بودی می گذشتی؟ تازه اگر پسر عموهای احتمالی هم واقعا پسر عموی واقعی بشن کمِ کمش به غیر از ارزش زمین ها به من یکی دو میلیاردی می رسه حالا اگه خودش بود ، خودش و وقف پدربزرگش نمی کرد هه اگه به جای من بود وقف که هیچ هزارتا پشتک هم میزد باید برم دنبالشون بعد این سفر میرم دنبالشون.

با ضربه ای که به پهلوم وارد شد به خودم اومدم به کیمیا نگاه کردم که داشت با ابرو به سروش اشاره می کرد که داشت به من نگاه می کرد.

نگاهش کردم و گفتم:

- کیمیا این الکی خوشه ولش کن بابا.

کیمیا با حرص نگاهم کرد و گفت:

- بابا پولش از پارو بالا میره چی می خوای بهتر از این باهاش دوست بشی برات کم نمی ذاره بعدش هم اگه قصد ازدواجی شدین که فَبَها اگرم نشدین که هیچ نشدین.

- به همین راحتی نشدیم که نشدیم مگه من آبروم و تو جوب بدست آوردم تازه پولش از قایق بالا بره اون و محدث هم و دوست دارن مگه خلم برم بینشون بیفتم.

کیمیا: نمی فهمی دیگه نمی فهمی. خوبه خودت هم می دونی از اولش هم سروش به خاطر نزدیک شدن به تو با محدث دوست شد.

با تمسخر نگاهش کردم:

_همین که تو بفهمی بسه من می خوام تا آخر عمرم نفهم بمونم.

من فقط باید این ارثیه رو به چنگ بیارم یعنی آوردما ولی خوب باید یه کاری کنم بتونم خرجش کنم اولین کاری که می کنم یه کوپه زرد میندازم زیر پام یه خونه می خرم اونم چی متراژ بالا که جون میده واسه بساط و مهمونی بعدش هم یه باشگاه می زنم که بشم مدیر وهی لنگ مربی جایگزین نباشم و خودشون با سر بیان تا آخر عمر مجردی و زندگی با پول آقا جون خدا بیامرز هی وای من ایشالله هزار سال زنده بمونه چقدر بد شدی مینا خانم.

در حالی که از بادی که میوزید می لرزیدم و کیمیا و کاوه هم مشغول عکس گرفتن تو برف های کنار جاده شده بودن. رو به سروش و محدث گفتم:

_ من خوابم میاد بریم یه خونه ای سویتی چیزی بگیریم بکپیم توش.

سروش:

- من آشنا دارم یه سویت بگیریم حله.

کاوه:

- من با زنم تو یه اتاق می خوابیم گفته باشم من نمی ذارم زنم پیش شما باشه از راه به درش می کنید.

همه با هم یه اوی کشیده گفتیم و زدیم زیر خنده.

رو به کاوه گفتم:

- بگو می خوام تو بغل بزرگترم بخوابم بدون مامانم خوابم نمی بره.