رمان شاهزاده های کاغذی به قلم مریم سادات حسینی

اتفاقات این داستان خیلی به سرعت پیش نمیرن و برای افرادی که دنبال رمان های کوتاه و متنهای مختصر هستند چنین داستانی شاید جالب نباشه … یکی از ژانر های رمان طنز هست اما این داستان فراز و نشیبهای خودشو داره و نمیشد که کلاً طنز بنویسمش پس برای اتفاقات جالب رمان کمی صبور باشید … به مرور زمان داستان پخته تر و جذاب تر میشه.

این رمان در سه فصل نوشته شده و هر فصل اتفاقات هیجان انگیز و غیرقابل پیشبینی زیادی داره و فصل اول در واقع پایه ی اتفاقاتی هست که قراره درادامه ی داستان بیفته …

امیدوارم با نظراتتون از این رمان استقبال کنید تا فصلهای بعد در سایت گذاشته بشن ...

اینو هم باید بگم که اول داستان شاید اونطور که دوست دارین جالب نباشه ولی اینو همه خوب میدونید که همه ی ماجراهای هیجان انگیز یک شروع آروم داره و مطمئن باشید که از خوندن ادامه ی این رمان پشیمون نمیشید ...

این اولین رمان من هست که توی سایت میذارم پس اگه اشکالی داره ازتون عذرمیخوام ...

* از همتون ممنونم که این رمانو انتخاب کردید *

* امیدوارم از خوندنش لذت ببرید *

شاید تا به حال داستان های عاشقانه ی بسیاری خوانده باشی ... روایت لیلی و مجنون های

روزگار و حکایت ازدواجهای اجباری که به عشق ختم میشود ... داستان سیندرلا هایی که

شاهزاده های بلورین را اسیر عشق خود میکنند و قصه ی نفرتهایی که به عشق بدل میشود ...

اما داستان من ! حکایت زندگی پر فراز و نشیب من شبیه به هیچ کدام از اینها نیست ...

گویا تقدیر تمام پیچ و خم های زمانه را در مسیر من قرار داده ...

شاهزاده های کاغذی روایت ارباب زاده هاییست که برق لباسهایشان تا صدهاکیلومتر چشم

را میزند ... قصه ی کاخ های باشکوهیست که حسرت یک روزپادشاهی در آن را هزاران

نفر بر دل دارند ...

شاهزاده های کاغذی فقط یک افسانه نیست ... حکایت زندگی انسانهاییست که پوسته ی

طلاییشان اسباب فریب منو توست ... بچه هایی که متولد میشوند که تکیه بر تخت های

اجدادیشان حکومت کنند ... آنها که سفره های رنگینشان دست نخورده باقی میماند و به

روی من و تو پوزخند میزند ...

و من و تو ... ما همان هایی هستیم که گوشه ای مینشینیم و به سرنوشت لعنت میفرستیم

...

نگاهشان میکنیم و تنها چیزی که چشمهایمان فریاد میزند کوهی از حسرت است ...

و من و تو و تمام نگاه های حسرت آمیزی که به آنها خیره شده ... احمق هایی هستیم که

اسیر چشمهایمان شده ایم ...

♥♥ In the name of love ♥♥

& Piper princes &

سپتامبر 219

تنها و بی هدف در خیابان های سرد پاریس قدم میزنم .نمیدانم مقصدم کجاست ... اسمان شهر

مثل همیشه خاکستریست و آماده ی گریستن ...

انگار همه ی غم های دنیا در آسمان این شهر شیشه ای تلنبار شده !

غرق در افکارم مانند دیوانه ها به این سو وآن سو تلو تلو میخورم... شلاق بی امان باد

گونه هایم راکبود کرده وبغض بزرگی برگلویم چنگ میزند ...پاییز است و سوز هوا مردم

را وادار کرده که در پالتوهای گرمشان فرو بروند ولی چرا من سرمایی را حس نمیکنم ؟

یادش به خیر قبلاً عاشق تماشای طبیعت پرستیدنی پاییز بودم ...ولی حالا دیگر از تمام

عاشقانه های دنیا دل بریده ام ...

موهای پریشانم برروی شانه هایم رها شده اند و لبهای سفید و صورت رنگ پریده ام

درماندگی ام را فریاد میزند .... مردم عجیب نگاهم میکنند ولی مگرمهم است ؟!

صدای غرش آسمان پرده ی سیاه افکارم را قیچی میزند ...چشم هایم لبریز میشوند ...او

عاشق باران بود ....قطرات سرد باران که بر گونه هایم میلغزند بغض سنگینم رامیشکند

واشکهای پر از اندوهم بدون مجال به یکدیگر صورتم راخیس میکنند ...باران شدید تر شده

و صدای حق حق غمگینم در ترانه ی بی نظیرش گم میشود ...

مردم با شتاب در خیابان میدوند که به جایی پناه برند...لباسهایم خیس شده وبه تنم چسبیده اند

..اما مگر این چیز ها برای یک بازنده اهمیتی دارد؟!

تلخی کلمه بازنده تا عمق وجودم نفوذ میکند و پرده ی نازک فراموشی را با شدت از صحنه

ی خاطرات کنار میکشد ...اتفاقات گذشته بی وقفه در ذهنم چرخ میخورند وزمزمه ها در

سرم واضح تر میشوند ...

چهره ی مرد نفرت انگیز کابوسهایم جلوی چشمانم به نمایش در می آید ...چشم های

بی احساسش راکه سردیش همیشه ترس را در وجودم میریزد ...حرف هایش راکه جز

زمزمه ای از آنها در ذهنم باقی نمانده ...نگاهم را که روی کلت طلایی رنگش ثابت مانده

..صدای شلیکی که در سرم منعکس میشود ...نگاه ناباور و شکسته ام به جسمی که

برروی زمین سقوط میکند ...نه ..نه نمی خواهم به یاد بیاورم .. نه ..نه خواهش میکنم ...

سرم را از درد هجوم بی امان خاطرات دیوانه وار در دست میگیرم و بلند تر زجه میزنم ....

نمیدانم چه میشود فقط صدای بوق بلند کامیونی که باسرعت به سمتم می آید بر زمزمه های

ترسناک خاطراتم غلبه میکند ..

دستهایم بی حس میشوند واز روی صورتم پایین می آیند وچشمان غمبارم به روبه رو خیره

میشوند ...پاهایم قصد حرکت ندارند ...انگار همه ی وجودم فرا رسیدن الهه ی مرگ را تمنا

میکند ... به ثانیه نمیکشد که صدای بوق بلند ماشین در

چندمتری ام گوشم را پرمیکند ... دستان قدرتمندی دور شانه های بی حسم حلقه

میشوند و مرا با شتاب کنار میکشند و لحظه ای بعد من میمانم و صدای کامیونی

که نامفهوم تر میشود و جز گل های روی لباسم اثری از گذرش باقی

نمانده ...من میمانم و آغوش گرم ناجیم که تن سرد وبی روحم از حرارت حامیانه

اش گرم میشود...

گریه ام ازشدت شوک بند آمده ...بوی عطرآشنای فرانسوی مشامم را پر کرده و

رادارهایم را به کار انداخته است ...

این عطر تلخ از هر رایحه ای برای من خاص تر است ...من ماه هاست که

بااین عطر بی نظیر دلتنگیهایم را خفه کرده ام ...

گردن خشک شده ام را آرام بالا می آورم وچشم های بهت زده ام در زیبا ترین

نگاه دنیا قفل می شود ...

صدای ضعیفی از ته گلویم شنیده می شود ...یا مسیح ...ای..این ...

اشکهایی که از چشم های ستودنی اش پایین می آیند قلب شکسته ام را به درد می آورد ...

صدای بم و مردانه اش که در گوشم میپیچد باورم میکند که خواب نیستم ...

_ آیلار ...باورم نمیشه ...این ...این یه خوابه مگه نه ؟!!.....

لب های سردم را مانند ماهی باز و بسته میکنم اما صدایی از گلویم خارج

نمیشود ...اشکهایم با شدت بر گونه های زرد و استخوانی ام فرود می آیند ...جسم

نحیفم را در آغوش میفشارد و سر برشانه های

خسته ام میگذارد ...صدای حق حق مردانه اش وجودم را در هم میشکند ...

_ بگو که این یه خوابه ... چه بلایی سرت اوردن آیلار ؟!

نمیتوانم چیزی به زبان بیاورم فقط دستانم را بالا می آورم و به دور گردنش حلقه میکنم

ومانند کودک بی پناهی حق میزنم ...

در آن لحظه خودم هم نمیدانم چه بلایی به سرم آمده ...نمیدانم ازکجای داستان

شروع کنم ... نمیدانم این داستان چگونه آغاز شد فقط میدانم که خیلی دلتنگم ...

برای گذشته های پوشالی ...

آگوست2018

وارد خانه میشوم و در ورودی را آهسته میبندم ... مانتوی خاکی و کثیفم را در می آورم و روی

کاناپه ای که در نزدیکی ام قرار دارد پرت میکنم ...

چهره ی نگران مادرم بلافاصله در نزدیکی ام نمایان میشود ... چشمانم را با کلافگی

روی هم میفشارم ....

میشمارم « یک ... دو ... سه »

« تا این وقت شب کجا بودی ؟؟ »

پوفی میکشم و نگاهم را به چشمانش سوق میدهم .... رگه های سرخ شده نشان از این دارد که شب

طولانی درپیش دارم

نفسم را ازبین لبهای خشک شده ام بیرون میدهم و بیجان میگویم :« باید جواب پس بدم ؟ »

_« تا وقتی که توی این خونه زندگی میکنی ، آره ... »

پوزخندی میزنم وبا بلند شدن از روی مبل خشک و سلطنتی پاهای خسته ام را روی پارکت هایی که

برخلاف رنگ گرمشان سرما را به پوستم تزریق میکنند میکشم و به سمت اتاق میروم ...

چند دقیقه سکوت برفضا حاکم میشود و بعد صدای قدمهایش که در تعقیبم برداشته میشوند به گوشم

میرسد :« هی !... مگه باتو نیستم ؟! »

به سمت کمد لباسهایم میروم و در بزرگش را باز میکنم ... ساک کوچکی برمیدارم و به سرعت چند

دست لباس در آن میچپانم ... حتی نمیدانم که چه چیزی برداشته ام .... در آن شرایط هیچ چیز برایم

مهم نیست ....

بدون توجه به سوالات پی در پی و لحن پر از خشم او لپتابم را در کیفش میگذارم و با وسایل محدودی

که به همراه دارم از اتاق خارج میشوم ....

موبایلم را در دست آزادم میگیرم و به لیست مخاطبین میروم .... بدون تردید اولین شماره را لمس

میکنم و تماس را برقرار میکنم ....

_« داری به کی زنگ میزنی ؟! ... این اداها دیگه چیه ؟! این وقت شب کجا میخوای بری ؟! باتو ام

.... »

چشمانم را با کلافگی در کاسه میچرخانم ...

_ « الو ؟! »

باشنیدن صدای خوابالود فرد پشت خط موج ضعیفی از شادی از دلم رد میشود ....

شادی از اینکه کسانی را دارم که همیشه حمایتم کنند ... از اینکه بازی سخت روزگار هنوز

نتوانسته انها را از من بگیرد ...

_ « الو ؟! ... پوف ... مردمم آزار دارنا .... آخه وقت مزاحم شدنه ؟! »

با شنیدن حرف فرد پشت خط لبم را میگزم : « الو آرمین .. »

حرفم را قطع میکند : « تویی آیلار ؟! »

بدون مجال دادن به من با استرس ادامه میدهد « چرا هیچی نمیگی ؟ چیزی شده ؟! »

_« ببخش این وقت شب زنگ زدم ... تهرانی ؟! »

_« آره.... چطور ؟! »

_« میشه بیای دنبالم ؟!..... »

مکث میکند ... میدانم که مثل همیشه همه چیز را از لحنم خوانده ... البته این بحث های مزخرف

برای او هم دیگر عادی شده ....

با لحن جدی میگوید : « باشه ... تا ده دقیقه ی دیگه اونجام ... »

صدای بوق متمدد مرا به خودم می آورد .... از آرمین ممنونم که سوال پیچم نکرد ... اگر چه که

میدانم این وضعیت فعلی است و مراسم نصیحت های پدربزرگانه اش در راه است ...

_« به کی زنگ زدی ؟! حق نداری پاتو از خونه بزاری بیرون ... »

لبهایم را به هم میفشارم تا حرفی نزنم ..... نه اینکه از جواب دادن هراسی داشته باشم ... فقط بدجور

خسته ام و حوصله ی بحث و جدل های بی نتیجه را ندارم ....

+ من نمیدونم چیکار کردم که دوساله واسه تو از عالم غریبه تر شدم ... تاکی میخوای به این وضع

ادامه بدی ؟! میخوای شکستنمو ببینی ؟! برات کافیه ؟!

پلکهایم را روی هم میفشارم ... اینقدر محکم دستانم را مشت کرده ام که بریده شدن پوست دستم را

زیر فشار ناخن هایم به خوبی حس میکنم ... با شنیدن صدای کوبیده شدن در ورودی چشمانم باز

میشود و به سرعت از جایم بلند میشوم ... سرم از فشار افکاری که به یکباره به مغزم هجوم آورده

اند تیر میکشد ...

به سمت باغ میروم تا شاید کمی با قدم زدن ذهن اشفته ام ارام گیرد .....

.....................................................................

در تاریکی شب که با نور بینظیر مهتاب مزین شده روی سنگ فرش باغ قدم میزنم و در سکوت مطلق

گذشته های تلخ و شیرین را در سرم مرور میکنم ...

رجوع به دفتر خاطراتم جز سوزش چشمانم چیزی نسیبم نمیکند ولی نمیدانم چرا اینقدر مسرانه به ورق

زدن ادامه میدهم ... انگار به امید یافتن جمله های روشن و خاطرات زیبای قدیمی در مرداب بی پایان

و سرد اندیشه هایم محتاجانه دست و پا میزنم .... اگر چه که میدانم به زودی باید پایانی تلخ و تراژدی

را با غرق شدن در این خاکستری بی پایان برای خود رقم بزنم ....

با قرار گرفتن دستی روی شانه ام افکارم کنار میروند و با وحشت به عقب برمیگردم .... با دیدن

آرمین که در نزدیکی ام ایستاده دهانم را باز میکنم غرغر کنم که با دیدن ماگ بزرگی که در دست

دارد دهانم خود به خود بسته میشود و آب دهانم را قورت میدهم ....

نگاه خیره ام را که میبیند خنده اش میگیرد : هی ...اینطوری نگاه نکن دهنیه ....

لبهایم را آویزان میکنم : شعور نداری که ... من مهمونم تو کوفت میکنی ....

_ مهمون ؟ کسی که از 365 روز سال 366 روزشواینجاست مهمون نیست که ... صاحبخونست

_ حیف حوصله ندارم وگرنه آسفالتت میکردم

با لبخند ماگ را به سمتم میگیرد : واسه تو درست کردم

ماگ را از دستش میگیرم و جرعه ای از مایع گرم و خوش طعم درونش را مینوشم ...

به خاطر طعم خوبش لبخند میزنم اما خاطرات بیرحمانه به ذهنم هجوم می آورند و لبخندم را محو

میکنند

. با دیدن حالت صورتم آهی میکشد

_« کی میخوای تمومش کنی آیلار ؟! فکر نمیکنی داری زیاده روی میکنی ؟! »

پوزخندی میزنم و انگشتانم را روی بدنه ی ماگ میرقصانم : « این وضع هیچوقت قرار نیست

تغییر کنه.... هه ... زیاده روی ؟! ...»

خیره به بخار گرم نسکافه که ارام در فضا محو میشود میگویم : « این چیزی بود که خودش

انتخاب کرد ... تو هم خوب یادته ... »

_« ولی تو یه ساله که هر لحظه داری تلافی میکنی ... هر چیزی حدی داره ...

مادرت داره زجر میکشه ...خواهش میکنم به خاطر منم شده تمومش کن ... »

با عصبانیت به چهره ی جذابش نگاه میکنم « آرمین تو برام خیلی عزیزی ... دلم نمیخواد برای

همچین موضوعات بی ارزشی که هیچ وقت حل شدنی نیست خودتوواسطه کنی و ازم دلخور شی ...

پس منم ازت خواهش میکنم تمومش کن ...»

نگاه نا امیدش را از من میگیرد و به آسمان میدوزد : « نمیدونم آخر این ماجرا چه نفعی واسه تو داره

ولی اینو بدون هر چی باشه اونا خانوادتن ... »

عصبی میخندم : « ببینم تو تعریفت از خانواده چیه ؟ یه آدم متظاهر که شوهرو تنها بچشو هیچ وقت

دوست نداشته و بعد از مرگ وحشتناک شوهرش به جای اینکه سعی کنه تکیه گاه دخترش باشه با

بیرحمی تمام با عشق قدیمیش ازدواج کرد و دختری رو که هنوز توی شک از دست دادن عزیزترین

کسش بود رو مجبور کرد که توی مراسم عروسیش حضور پیدا کنه ؟؟

اون روز روبه روم وایستادو گفت که مجبوره ولی نمیدونست که من خیلی وقته که از عشق قدیمیش

خبر دارم ...

بابای بیچارم خوب میدونست که اون دوسش نداره ولی هیچ وقت به روش نیاورد چون عاشقش بود ...

چون نمیخواست از دستش بده ... دخترای شرکای بابام حاظر بودن که براش بمیرن ولی اون فقط

مهتابو میدید ... هه ... خوشحالم اینجا نیست که تقاص یه عمر عاشقیشو ببینه ... »

تند میگویم و بعد نفسهای تندو پر بغضم را رها میکنم

چند ثانیه میگذرد و بعد به نرمی میگوید :« با اینکه مخالف این عقاید و رفتاراتم ولی بهت حسادت

میکنم که اینقدر راحت احساساتتو بروز میدی »

نگاهم به چشمان کشیده اش قفل میشود ... در همان فضای نیمه تاریک هم میتوانم

برق اشک را به وضوح تشخیص دهم ...

تحلیل حرفش برایم سخت است :« منظورت چیه ؟ »

اشکی که مهمان گونه هایش میشود قلبم را به درد می اورد .... من چقدر بی انصاف شده ام ! ارمین همیشه کسیست که

لبخند را روی لبهایم مینشاند و من فقط تنها کاری که بلدم ناراحت کردن اوست ...

ولی ... نمیتوانم درک کنم ... دلیل این حرفها و این اشکها را ....

دستم را ناخداگاه جلو میبرم و روی گونه اش میگذارم ...انگشتم رد اشکش را دنبال میکند و مسیرش را پاک میکند ...

پلکهایش ارام بسته میشوند و مژه های بلندش بر روی گونه هایش سایه می اندازند ...

دستم را با تعجب عقب میکشم و به سختی میگویم :« چرا گریه میکنی ؟ ... چیزی شده ؟ »

چشمهایش باز میشود و تلخندی میزند : « هیچی ... فقط ... بی خیال ... تو چرا اینقدر مظلوم نگاه میکنی ؟

اصلا از این وجهت خوشم نمیاد ... اخه حس میکنم یه اتفاق ناجور تو راهه ...

حرفش با حلقه شدن دستانم دور بازوهایش قطع میشود ... شکه شده و این را به

خوبی از شل شدن دستانش حس میکنم ... به واکنشش لبخند میزنم :

« مرسی که همیشه کنارمی ... با اینکه خیلی وقته به زنی که خواهرت میشه پشت کردم ولی هیچوقت

پشتمو خالی نکردی ... همیشه با وجود همه ی نارضایتیت از کارام بازم طرف منو گرفتی ... اگه تو

نبودی نمیدونم باید چیکار میکردم ... »

« اینو بدون که تنها خانواده ای که من اینجا دارم تویی .... آرمین !

زنده ای ؟! »

همزمان با حلقه شدن متقابل بازوانش به دورم صدایش به گوشم میرسد : «

انکار نمیکنم که این دختر لوسو شکمو و غرغرو و بی ادبو بیشتر از

هر کسی دوست دارم »

نیشگونی از بازویش میگیرم : « ابراز علاقتم مثه آدم نیست ... »

آخی میگوید و سریع از من جدا میشود : « لیاقت نداری .... دیگه از این حرکتای

رمانتیک نرو سیستمت عادت نداره ، یهو دیدی دم و دستگاهت اتصالی کرد »

لبم را کج میکنم : « تو احیانا شبا تو دبه ی خیارشور نمیخوابی ؟! »

شانه ای بالا می اندازد و در حالی که دستم را گرفته به سمت خانه به راه می افتد .. .

با تعجب میگویم : « کجا میری ؟! »

ابرویی بالا می اندازد « دبه ی خیارشور ... آخه خیلی خوابم میاد و الانم آفتاب طلوع میکنه ... »

نگاهی به آسمان میکنم ... با دیدن هوایی که رو به گرگ و میش میرود چشمانم

گرد میشود ... به راستی که زمان چقدر زود گذشت ...

وارد خانه که میشویم به یاد چیزی می افتم و رو به آرمین میپرسم « مامان بزرگ

خونه نیست ؟! »

« چه عجب یاد ننه بزرگت افتادی ... نگران نباش جاش خیلی خوبه ... چشم بابای

بدبختمو دور دیده رفته سواحل هاوایی با بیکینی آفتاب بگیره ... »

با تصور مادر بزرگ جدیم با آن هیکل درشتش در مایوی دو تیکه میخندم « مسخره ... »

در حالی که به سمت اتاقش میرود بلند میگوید :« به جون خودم رفته هاوایی ... »

به سمت اتاق میهمان میروم و زمزمه میکنم :« عجب ننه بزرگ لاکچری داشتیم نمیدونستیم .... »

.......................................................................

با تابیدن پرتوهای گرم خورشید به صورتم غلتی میزنم و رویم را برمیگردانم ...

دیشب از روی خستگی با بی حواسی وسایلم را در این اتاق گذاشته بودم و اصلا

به یاد نداشتم که این اتاق بزرگترین پنجره ی رو به آفتاب را دارد و باید پرده ها

را بکشم ... *"اخم میکنم و با عصبانیت سرم را در بالش

میکوبم و لعنتی میگویم ...

به دنبال موبایلم دستم را روی عسلی میکشم ... از شارژ جدایش میکنم و به صفحه

اش که ساعت یازده را نشان میدهد نگاه میکنم ... با حرص موبایل را طرفی پرت

میکنم و رو به خورشید میکنم « مردم آزار مریض .. »

از جایم بلند میشوم و به سمت سرویس میروم ...

..............

مسواک به دهن از سرویس بیرون می آیم و در اتاق را باز میکنم .... مکثی میکنم

و نگاهی به لباسهایم می اندازم ...

بلوز و شلوار گشاد که طرح خرس های عروسکی که روی ابر لم داده اند هر جای

آن به چشم میخورد .... شانه ای بالا می اندازم ... میدانم که آرمین امروز صبح تا بعد از

ظهر کلاس دارد وحالا حالا ها به خانه نمی آید پس با بیخیالی از اتاق خارج میشوم ..

...

با سرخوشی که به یکباره به سراغم آمده به سمت حال میروم و به محض ورود

کنترل را از روی میز برمیدارم و تلویزیون را روشن میکنم ... با دیدن صحنه ای

+18از فیلم عاشقانه ای که در حال پخش است با دهن پر کف پوزخندی میزنم و

میگویم « اول صبحی چه چیزا نشون میدنا ... راست میگن اینا واسه این چیزا

شب و صبح حالیشون نیست ...»

سری به تاسف تکان میدهم و برمیگردم که به

سمت سرویس بروم و دهانم را بشورم که با دیدن سه جفت چشمی که با بزرگترین

حد به من خیره شده اند در جایم خشک میشوم و مسواک صورتی رنگ از دستم

رها میشود ...

پلکی میزنم و شروع میکنم به سرفه کردن که باعث میشود آرمین

که در ورودی آشپزخانه با سینی شربت خشک شده به خود بیاید و با عجله سینی

را روی اپن بگذارد و با گرفتن شانه هایم مرا به سمت راهرو بکشد ...

آرمین

از شدت شوکی که بهم وارد شده نمیدانم به خاطر صحنه ای که چند لحظه

پیش دیدم بخندم یا به خاطر چنین آبروریزی

گریه کنم ... به سرعت آیلار را که دیگر سرفه نمیکند داخل نزدیک ترین اتاق هل

میدهم و در را میبندم ... روبه رویم ایستاده و بدون پلک زدن به دیوار پشت سرم

نگاه میکند ... لبم را گاز میگیرم تا نخندم : « تو خدای آبروریزیی دختر ... »

بالاخره نگاهش به من قفل میشود و با جیغ میگوید : « میکشمت الاغ کودن ... مگه

تو امروز کلاس نداشتی ؟! »

سکوتم را که میبیند به سرعت به سمتم حمله میکند ... دستانم را سپر صورتم

میکنم و عقب عقب میروم تا به در اتاق برخورد میکنم دستگیره را میگیرم و در

حالی که با شدت از اتاق خارج میشوم داد میزنم : « خیلی خنگی آیلار »

به سمت حال میروم و روبه روی دو احمقی که هنوز هم اثار خنده روی صورتشان

نمایان است مینشینم : « رو آب بخندین ... مگه اومدین سینما ؟! »

سورن _ « کم از سینما نداشت ... اون دختره دیگه کیه ؟! »

رادوین چشمکی حواله ام میکند : « خیلی بیشعوری ... دو روز چشم ننه باباتو دور دیدی دوسدخترتو اوردی

خونه ؟! »

با چشمهای گرد شده داد میزنم : « دوسدختر ؟! من غلط بکنم همچین هرکولی

دوسدخترم باشه ... »

سورن : « تا به حال هیچ هرکولی رو با لباس خرسی ندیده بودم .... »

چشمانم را میچرخانم : « نمیدونم کی تغییر فشن داده ولی در کل این بشر از بروسلی

چیزی کم نداره ... »

رادوین _ « حتماً خجالت کشیده ... آخه معلوم بود شکه شده ... بهش نگفته بودی ؟! »

من _ « حرف از خجالت نزن که من از همون روز اول یه عنصر خجالت تو رفتار این

موجود ندیدم ... خیالت راحت باشه اون اهل این کارای دخترونه نیست ... تازه

همین الانم یه جا نشسته و داره نقشه ی قتل منو ....

با نشستن دستی روی شانه ام حرف در دهانم میماند ...

آیلار : « خوب ... داشتی میگفتی ؟ »

آرمین : « من ؟ من چیزی نمیگفتم ! »

آیلار رو به رادوین و سورن میکند : « در هر حال صحنه ای که دیدید مسببش این دوست

بیشعورتون بود ...»

رادوین با لبخند گشادی میگوید :« نه بابا ما که چیزی ندیدیم ... فقط یه سوال ...شما چه نسبتی با آرمین دارین ؟! »

آیلار لبخند ترسنلاکی میزند « فرشته ی عذابشم ...

ضربه ای روی شانه ام میزند : « شانس آوردی میخوام برم بیرون ... بعدا حسابتو میرسم »

با صدای بسته شدن در نفس حبس شده ام را بیرون میدهم و به دو کودنی

که در حال خندیدن هستند پس گردنی میزنم : « مرض !»

سورن :« عجب دختر باحالیه ... میگم اگه دوسدخترت نیست برم شماره بدم ... »

چشمهایم از پرروییش گرد میشود « میخوای خودتو تا آخر عمر بدبخت کنی ؟! راهای آسون تری برای این کار هست .... »

انگشت اشاره ام را تهدید وار به سمتش میگیرم « در ضمن آیلار به جماعت هیزی مثه تو نگام نمیکنه ... حواست باشه دیگه نبینم بهش چش داشته باشی ...»

سورن چشمانش را متفکرانه ریز میکند : « وایسا ببینم مگه چیکارشی ؟ »

دستی به صورتم میکشم و در حین بلند شدن برای برداشتن کنترل خلاصه میگویم : « آیلار خواهرزاده ی کوچیکمه ... سه سال باهم تفاوت سنی داریمو باهم بزرگ شدیم »

رادوین در حالی که از تعجب مات مانده بود میگوید: پسر از ته تغاری رد کردیا ...

تو از زیر تغارم نیستی .... با سنی که باباتاون زمان داشته باید حاصل اجی مجی بوده باشی

من « بیشعور بی حیا ... یه اجی مجی نشونت بدم حض کنی »

.............................................................

آیلار

بدون توجه به دایانی که با چشمان گرد به من زل زده تکه ی آخر گوشتی که در

بشقاب است را به چنگال میزنم و بعد از خوردنش دستی به شکمم میکشم : « سیر شدی مامان ؟! »

رو به دایان میکنم : « میگه اگه بریم یه کیک بستنیم تو کافی شاپ بغلی بخوریم دیگه تکمیلم ... »

چشمهایش راریزمیکند : « همه ی اونا رو بچه ی نداشتت بهت گفت ؟! لعنتی اگه گودزیلام اون تو

بود با این سیل غذایی که حواله ی اون خرابت کردی تا یه سال تکمیل بود ... »

دستم را روی شکمم میگذارم : « گوشاتو بگیر مامان ... خاله یکم بی ادبه .... »

کمی از نوشابه اش را میخورد و بیخیال میپرسد : حالا از کی هست ؟!

باتعجب میگویم : چی ؟!

پوزخندی میزند : گودزیلا !

_ از شاه عباس صفوی ...آخه به تو چه که از کجا اومده ؟! تو فقط خوشحال

باش داری خاله میشی ... بقیه ی پیتزا تو نمیخوری ؟! چقدر کلاس میان مردم ...

ابروهایش را بالا می اندازد :

فقط دوراه وجود داره که انسان بودنتو قبول کنم

یک : شکمت سوراخه و هر چی میخوری میریزه پایین ....

دو :« یه انگل غولپیکر تو وجودته که سیرمونی نداره .... »

باخنده میگویم : « گزینه ی سوم : فقط قبول کن که بچم یکم شکمواِ ... »

_« نه مثه اینکه عباس آقا واقعا ً یه کارایی کرده »

ضربه ای به کتفش میزنم « بیشعور »

میخندد _ « چرا صبحونه نخوردی که اینجوری مارو ورشکست کنی ؟! »

با یاد آوری ماجرای صبح ، آرمین خیالی را جلوی چشمانم سر میبرم : « مگه دستم

بهت نرسه آرمین عوضی .... »

نفس عمیقی میکشم و از روی صندلی بلند میشوم « بریم پارک برات تعریف میکنم ... »

.....................

پوفی میکشم و رو به دایان که روی چمن ها از خنده پخش شده میگویم :

_ « عیب نداره بخند ...خودم یه روز تو و اون آرمین عوضیو توی فاضلاب وسط

شهر خفه میکنم ... »

روبه من میکند : « یعنی من موندم وقتی شانس تقسیم میکردن منو تو کدوم جهنمی

بودیم ؟ »

_« چرا ؟ مگه توام مثه من آبروتو به فنا دادی ؟! »

با غم به آسمان خیره میشود و آهی میکشد : « یادم ننداز چه افتضاحی بالا آوردم ... »

به چهره ی منتظر من نگاه میکند

_ یادته به شیما گفته بودم چنتا فیلم هیجانی برام بیاره ببینم ؟!

سرم را به نشانه ی تایید تکان میدهم

* فلش بک *

دایان

با کلافگی در لپتاب را محکم میبندم و روی تخت پخش میشوم ... پدرو مادرم از دیشب که به مهمانی رفته اند هنوز برنگشته اند و لپتاب وقت نشناسم هم هنگ کرده ... : اوف ... حالا چیکار کنم ؟!

با یاد آوری چیزی از جایم بلند میشوم و به سمت کمد میروم ... کیف مشکی رنگم را برمیدارم و زیپ کوچکش را باز میکنم ... دستم را داخل کیف میبرم و از بین انبار وسایل درونش شیء کوچک فلزی را بیرون میکشم :« گمونم اونقدرام بیکار نیستم ....»

فلش را به تلویزیون وصل میکنم و با برداشتن پاکت پاپکرن روی کاناپه لم میدهم ... اولین فیلم را پلی میکنم و با بیخیالی یک مشت پاپکرن در دهانم میچپانم ... با شروع شدن فیلم چشمانم تا آخرین حد گشاد میشود و به سرفه می افتم ... مشتم را به سینه ام میکوبم تا سرفه ام بند آید که با شنیدن صدای

چرخش کلید در در با عجله کنترل را از روی میز برمیدارم که تلویزیون را خاموش کنم ... دستم را با بیحواسی روی دکمه ای میگذارم و با زیاد شدن صدای مستهجن فیلم که با صدای باز شدن در همراه میشود چشمانم را میبندم ....

در بین خنده بریده بریده میگویم : « بعد ... بعدش ... چی ... شد ؟! »

_ « هیچی دیگه ... مامانم یه جیغی کشید که هنوز گوشام زنگ میزنه ... لپتابو گوشیمو مصادره کردن ... بابامم به چشم یه منحرف جنسی بهم نگا میکنه ..... تازه جیکم سرمو خورد از بس ازم پرسید چرا به اون آدمای توی فیلم پول نمیدیم که لباس بخرن ... گویا مامانم خوب جلوی چشاشو نگرفته بوده و چشمای

بچه آلوده شده ...مامانمم که داره سعی میکنه منو به راه راست برگردونه ... این وسط هیچ کسم به منه بدبخت فرصت نمیده از خودم دفاع کنم ... به همین سادگی آبروی نداشتم پیش اعضای خانواده رهسپار نیستی شد ... »

از بس خندیده ام دلم دردگرفته _ « بمیرم برات ... حالا میخوای با مهدیس چیکار کنی ؟!

_ میخوام زنده زنده سلاخیش کنم ... فک کنم خودش فهمیده چه گندی زده آخه از اون روزی که فلشو داده پیداش نیس »

_ « منم بودم هفت فرسخیت پیدام نمیشد .»

_« راستی تو چیکار کردی ؟! »

_« چیو چیکار کردم ؟! »

_ « به مامانت گفتی ؟ »

منظورش را میفهمم ولی تنها با بی خیالی میگویم « قرار بوده چیزی بگم ؟ »

نگاه عاقل اندر سفیه و ابروهای بالا رفته اش به من میفهماند که راهی که در پیش گرفته ام بنبست است و جایی برای فرار نیست

_ « مگه باید میگفتم ؟! »

_ « احمق نباش آیلار ... میدونی که باید بگی ... بدون رضایتش نمیتونی جایی بری ....

پوفی میکشم و خودم را مشغول بازی با ناخن های تازه لاک زده و بلندم میکنم _« جواب آزمون باید بیاد ...»

« چرا داری تفره میری ؟ این کاریه که دیر یا زود باید انجامش بدی ... باعقب انداختنش فقط خودتو بیشتر عذاب میدی ... »

جوابی ازجانب من دریافت نمیکند و نفس اه مانندی میکشد .......

_« آرمین میدونه به مامانت نگفتی ؟ »

_ نگاهم را از ناخن هایم میگیرم « اگه میدونست که زودتر از اینا خبردارش میکرد ... »

_ « باید بهش بگی »

_ « میدونم ... »

حرفی نمیزند و من سعی میکنم بحث را عوض کنم : به نظرت قبول میشم ؟!

شانه ای بالا می اندازد : قبول نشیم مهم نیست ... با پول میشه هر کاری کرد ...

اخم میکنم : ولی خودت میدونی که من از کسی پول نمیگیرم ...

_ تو به مامانت میگی کسی ؟!

_ اون که از همه بدتر ... اگه قبول نشم سال دیگه دوباره آزمون میدم ... من یه

قرونم از اون زن نمیگیرم ... حتی اگه بمیرم ...

_ میدونم که نمیتونم راضیت کنم ...

_ ممنون که میدونی ...

............................................................

چند دقیقه ایست که از مکالمه ی بینمان گذشته است و گویا هیچ کدام قصد شکستن سکوت ایجاد شده را نداریم ...لبهایم را غنچه میکنم : دایااان !

_ هوووم ؟!

_ حوصلم سر رفته !

_ یکم دیگه صبر کنی اسباب بازی فروشی باز میشه ...

لبم را کج میکنم : تو و ارمین جدیدا چقدر بانمک شدین !

رو به آسمان میکنم و میگویم : یه چیزی برام بفرست که از این افسردگی دربیام ...

صدای دایان را میشنوم : چقدم که تو افسرده ای ! دست از سر مسیح بردار همین منو آرمینو اسکل خودت کردی بسه ...

در همان حالت قبلی میگویم : مسیح مثه تو بی اعصاب خسیس نیست ...

_ اگه خسیس نبود بعد اون همه دعا و التماس لااقل یه دوسپسر افغانی ...

با شنیدن صدای پایی که درست پشت سرم متوقف میشود حرفش را قطع میکند ...

به دایان که با بهت به پشت سرم خیره شده میگویم : هی چرا ماتت برده ؟!

مسیح با عصاش زد تو سرت ؟؟ صد بار گفتم باهاش شوخی نکن ... اینکه تو قراره

تو سینگلی بمیری که تقصیر اون نیس ... منکه گفتم قصه نخور... خودم یکی از

پسرامو مجبور میکنم بیاد بگیرتت ... بچم همه چی تمومه ... فقط پوستش یه

نموره به زغال میزنه و قدشم یه نیم متر ازت کوتاه تره ، کلشم که مثه جیباش

صافه صافه ... تازه اگه تو بپسندیش میگم اون شکم گندشم بره لاغر کنه ...

وا مادر چرا هی چشو ابرو میای ؟! آرمینم خیلی خوشحال میشه اگه بفهمه بالاخره براش زن پیدا کردم ....

با شنیدن صدای انفجار خنده ی چند نفر چشمانم تا آخرین حد باز میشود و به

عقب برمیگردم ... با دیدن دو پسری که از خنده دولا شده اند لبم را میگزم و به

آرمین که دست به سینه به من خیره شده میگویم : تعقیبم میکنی ؟ تازه داشتم

واست زن میگرفتم زدی خرابش کردی .. کلی ازت تعریف کردم الان این بدبخت

تورو دید رم میکنه که ...

با قدم های آهسته به من نزدیک میشود : که من سیاهو کچلو کوتاهم آره ؟!

از جایم بلند میشوم و عقب میروم : نیستی ؟!

بلافاصله به سمت خیز برمیدارد که با سرعت شروع به دویدن میکنم ...

صدای خنده های آن دو پسر فضای پارک را پرکرده است و من بالعنت

فرستادن به شانس گندم به سرعت میدوم که با حلقه شدن بازوی آرمین به دور گردنم متوقف میشوم ...

_ آی آی ... ولم کن روانی ...گردنمو شکستی !

_ من موندم تو جزای کدوم گناهمی ؟! یه ذره آبرو واسه من نذاشتی ! اگه الان

خفت نکنم عذاب وجدان میگیرم ...

_ ولم کن وگرنه اون عکس خفت بارتو نشون دوستات میدم تا ادب شی ...

بلافاصله گردنم را رها میکند : مگه اون دفعه جلوی چشام پارش نکردی ؟!

به سمتش برمیگردم و ابرویم را بالا می اندازم : ولی هیچوقت نگفتم کپیشم پاره کردم ...

_ سوء استفاده گر کلاهبردار ...

میخندم : اختیار دارین استاد !

با رسیدن بقیه همه روی چمن ها مینشینیم که یکی از دو پسر رو به من میگوید :

صبح نشد به همدیگه معرفی بشیم ...

دستش را به سمتم دراز میکند : من سورنام ... همکلاسی آرمین ...

با او دست میدهم : گرچه میدونم این دوستتون قبلا معرفیم کرده ... من آیلارم

خواهرزاده ی آرمین ...

با رادوین هم دست میدهم که میگوید : آیلار خانوم اگه میشه واسه منم یه دختر