رمان خانزاده و خون بس به قلم شیما فراهانی

ژانر : #عاشقانه #ازدواج_اجباری

خلاصه :

خانزاده و خون بس روایت سیر زندگی مبتنی بر عشق پسری به نام یاسر و دختری به نام هیوا است که ابتدا ناخواسته و بنا بر یک رسم قدیمی سر راه هم قرار می گیرند و بعد از پشت سر گذاشتن مشکلات متعدد آن چنان عاشق و دلباخته ی یکدیگر می شوند که عشقشان سالیان سال زبان زد عام خواهد بود...

در نهایت فقط یک داستان است که ارزش روایت پیدا می کند، رمان خانزاده و خون بس راه طولانی را طی می کند تا نهایت از عشق سخن بگوید...

عشق یک نیروی بی حد و حصر است، وقتی تلاش می کنیم مهارش کنیم ما را نابود می کند، وقتی می خواهیم آن را اسیر کنیم ما را بَرده ی خود می کند و وقتی تلاش می کنیم تا درکش کنیم، ما را با احساس گُم گشتگی تنها می گذارد، پس بهتر است عاشق شویم و شکست بخوریم تا این که هرگز طعم عشق را نچشیده باشیم...

1.رو به رو شدن با حقیقت و مرور خاطرات یاسر با برادرش

*داستان از زبان یاسر*

نشسته بودم روی ایوان و به حلقه های دود سیگارم که از دهانم بیرون می آمد، نگاه می کردم. صدای ناله و شیون مادر و خواهرم یک لحظه قطع نمی شد. روزهای بَدی بود؛ مثل یه کابوس تمام نشدنی. کاش می خوابیدیم و بیدار می شدیم می دیدم همه ی این ها خواب بوده، نبود برادرم در این چند روز همه ی ما را به اندازه ی چند سال پیر کرد؛ بخصوص پدرم که من و یاسین را به اندازه ی چشم هایش دوست داشت و تمام هست و نیستش را به ما سپرده بود. یاد روزی افتادم که یاسین آمد و گفت (داداش فکر کنم عاشق شدم)، چقدر آن روز به او خندیدم و عشق او را دست کم گرفتم. یاسین امروز باید برای تو عمارت را آزین می بستیم و جشن عروسیت را برپا می کردیم نه این که به جای رخت دامادی کفن بپوشی و ما هم به جای رخت جشن رخت عذا، فکر و خیال یک لحظه رهایم نمی کرد و همین طور که غرق افکارم بودم صدای نصرت را از پشت سر شنیدم...

نصرت:

ـ آقا ببخشید مزاحم شدم ارباب کارتون دارن.

به سمت نصرت نشسته چرخیدم و نگاه بی رمقی به او انداختم و گفتم:

ـ نمی دونی آقام باهام چکار داره؟!

نصرت:

ـ والا فکر کنم راجع به پسر عبدالله یه تصمیماتی دارن می خوان از شما صلاح مشورت بگیرن.

یاسر:

ـ برو به آقام بگو من حرفم رو زدم، باید خونش ریخته بشه.

نصرت:

ـ اتفاقاً فکر کنم ارباب نظرشون عوض شده.

تعجب کردم و پرسیدم:

ـ یعنی چی که نظرش عوض شده؟ یعنی می خواد از ریختن خون پسر عبدالله بگذره؟!

نصرت:

ـ فکر کنم همین طور باشه، آخه اهالی دِه یه چندتا ریش سفید و بزرگتر اومدن رای ایشون رو زدن.

با خشم از روی صندلی بلند شدم و انگار که خون جلوی چشم هایم را گرفته باشد به سمت طبقه ی پایین پا تند کردم...

2.بحث و گفتگوی یاسر و پدرش

با قدم هایی بلند و گذر از راهروهای پیچ در پیچ خودم را به اتاق پدرم رساندم و بدون این که در بزنم وارد شدم. پدرم حال مساعدی نداشت و در حالی که روی تختش نشسته بود نگاهش سمت من کشیده شد و گفت:

ـ این جوری که تو اومدی توی اتاق یعنی نصرت بهت گفته می خوام چکار کنم.

قدمی به جلو برداشتم و همچنان که نگاهم به پدرم بود رو به او گفتم:

ـ آره، آقا باورم نمیشه می خوای یه همچین کاری کنی.

جلال:

ـ وقتی میرم پایه ی آینه و به خودم نگاه می کنم مرگ رو توی چهره ام می بینم، نمی خوام آخر عمری ناله و نفرین پشت سرم باشه، من پنجاه سال بزرگ این مردم بودم اونا هم ازم توقع دارن، نمیشه خون رو با خون شست.

یاسر:

ـ شما خودت خوب می دونی که توی این بیست و هفت سالی که بچه ات بودم یکبار روی حرفت حرف نزدم؛ ولی من از خون برادرم نمی گذرم.

جلال:

ـ داری می بینی که حال و روزم خوش نیست یه روز از همین روزها باید رخت سیاه برای من بپوشی، یاسین هم که رفت زیر یه خروار خاک، بعد از من تو میشی ارباب؛ پس باید از حالا یاد بگیری که نمیشه از روی خشم و عصبانیت تصمیم گرفت.

کلام پدرم آبی شد بر آتش خشمم، کمی آرام تر شده بودم و بعد از کشیدن نفس عمیقی رفتم روی صندلی که گوشه ای از اتاق بود نشستم و بعد از یه مکث نسبتاً طولانی گفتم:

ـ تصمیم تون چیه؟!

جلال:

ـ عبدالله و هادی از دِه میرن و دختر عبدالله میاد این جا میشه خون بس.

تعجب کردم و پرسیدم:

ـ مگه عبدالله دختر داره؟!

جلال:

ـ آره یه دختر داره سیزده سالشه، عبدالله که اومده بود این جا رضایت بگیره با خودش آورده بودش، خبر فرستادم براش موافقت کرد که دخترش بشه زن تو خودش و پسرش هم از این جا برن.

پوزخندی تحویل پدرم دادم و گفتم:

ـ یه بچه ی سیزده ساله بشه زن من؟ آقا شوخیت گرفته؟!

جلال:

ـ همچین بچه هم نبود، بالاخره که چی نمی خوای زن بگیری؟ اگر فکر کردی من میزارم با دختر خاله ات ازدواج کنی سخت در اشتباهی.

یاسر:

ـ من بخاطر پریماه نگفتم میگم الان وقت این حرفا نیست، بعدش من دختره رو ندیدم.

جلال:

ـ فردا صبح می فرستم دنبال دختره یه عاقد هم صدا می کنم سر سفره ی عقد ببینش.

یاسر:

ـ خودت این جوری زن گرفتی آقا که من این جوری زن بگیرم؟

پدرم با حالت عصبانیت نشسته به سمتم چرخید و گفت:

ـ آره، همه ی ما همین طوری زن گرفتیم، من خودم مادرت و سر سفره ی عقد دیدم، الان هم برو می خوام استراحت کنم.

از روی صندلی بلند شدم و بعد از کوبیدن در از اتاق خارج شدم...

از اتاق پدرم بیرون آمدم و تصمیم گرفتم یه سری به مادرم بزنم تا ببینم در چه حال است. این روزها تنها جایی که می شد مادرم را پیدا کرد اتاق یاسین بود. هر چند که دیگر دلم نمی خواست هیچ وقت پا توی آن اتاق بگذارم؛ چون در و دیوار آن جا تنها چیزی را که به من یادآوری می کرد نبود یاسین بود. جلوی در ایستادم و در زدم؛ ولی صدایی نشنیدم و مجبور شدم لای در را باز کنم و نگاهی به داخل بیاندازم. مادرم روی تخت خوابیده بود و پیراهن خونی یاسین را در آغوش گرفته بود، صدای هِق هِق گریه اش از این فاصله هم به گوش می رسید. جلوتر رفتم و روی دو زانو خم شدم، دستم را نوازش وار روی سر مادرم کشیدم و یک دل سیر نگاهش کردم. تنها کسی که در این عمارت من و یاسین را همیشه از هم درست تشخیص می داد مادرم بود؛ چون من و یاسین دوقلوهایی بودیم که دقیقاً شبیه یکدیگر بودیم و فقط کمی سلایق و اخلاقمان با هم متفاوت بود؛ مثلاً من همیشه عاشق خورشت قرمه سبزی بودم و یاسین دوست نداشت یا به رنگ سبز علاقه داشتم و یاسین حتی یک پیراهن هم به رنگ سبز نداشت. فقط هر دو به یک چیز اعتقاد داشتیم و آن هم عشق بود. هر دو معتقد بودیم اگر قرار است یک روز ازدواج کنیم باید اول عاشق شویم و بعد تشکیل خانواده دهیم، وگرنه تا الان صد دفعه پدر و مادرم برای ما زن گرفته بودند و الان هر کدام دوتا هم بچه داشتیم. از فکر برای لحظه ای بیرون آمدم و مادرم را صدا زدم...

یاسر:

ـ مامان جان خوبی؟

چشم های خیسش را باز کرد و نگاه پُر از غمی به من انداخت و گفت:

ـ یاسین!

آری تنها زمانی که مادرم من و یاسین را اشتباه گرفت همین لحظه بود، نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

ـ مامان منم یاسر.

زیبا:

ـ یاسر از پدرت خبر نداری؟ از صبح ندیدمش!

یاسر:

ـ رفتم الان پیشش اونم حالش خوش نیست، فکر کنم قلبش دوباره نامیزون میزنه.

مادرم یکم توی جاش جا به جا شد و در حالی که از روی تخت بلند می شد گفت:

ـ برم بهش سر بزنم نکنه خدا نکرده باز قلبش بگیره.

شانه های مادرم را گرفتم و گفتم:

ـ مامان شما استراحت کن، آقام هم گفت می خوام استراحت کنم، خودم بعداً بهش سر میزنم باز، نگران نباش.

مادرم در حالی که مجدد روی تخت دراز می کشید گفت:

ـ فهمیدی چه تصمیمی گرفت برای اون قاتل بی شرف؟

بعد از کشیدن یه آه عمیق و تکان دادم سرم گفتم:

ـ من نمی دونم والا این چه رسمیِ، قاتل باید مجازات بشه؛ یعنی چی که خواهرش بشه خون بس!

مادرم چشم هایش را محکم به روی هم فشرد و بعد از مکث کوتاهی گفت:

ـ می دونستی منم خون بس بودم؟

چشم هایم از تعجب گرد شد و دهنم باز مانده بود. خدایا دارم چه می شنوم؟ چطور ممکنه؟! همین طور که هاج و واج به مادرم نگاه می کردم سکوت بینمون شکسته شد و مادرم در ادامه گفت:

ـ من از این تصمیم پدرت تعجب نکردم، می دونستم تصمیمش در نهایت همینه، این جا برای پایان درگیری و برای این که خان نشون بده که بزرگ و بخشنده است باید این کار و کنه.

با چشمانی ریز شده و حس کنجکاوی که هر لحظه در من بیشتر و بیشتر می شد رو به مادرم گفتم:

ـ مامان یعنی چی که شما هم خون بس بودی؟!

زیبا:

ـ پدرت یه برادر ناتنی داشت پسر ناخلف خانواده، اون موقع پدربزرگت فوت شده بود و پدرت شده بود خان، من اون موقع ها بچه سن بودم سیزده یا چهارده سالم بود. پدرم خدا رحمتش کنه برای دفاع از ناموسش عموی ناتنی تو رو می کُشه و حالا مجبور هستش بین جونش و دخترش یکی رو انتخاب کنه، البته که پدرم منو انتخاب کرد؛ ولی اهالی روستا متقاعدش کردن که ارباب مرد خوبیِ و دخترت رو خوشبخت می کنه.

چهار زانو روی زمین نشستم و در حالی که سرم را پایین انداخته بودم گفتم:

ـ پس برای همین آقام گفت منم مادرت و سر سفره ی عقد دیدم.

زیبا:

ـ پدرت با من رفتار درستی داشت هیچ وقت منو به چشم یه خون بس ندید.

سرم را به سمت مادرم چرخاندم و گفتم:

ـ دعواشون سر چی بود؟!

مادرم بعد از کشیدن نفس عمیقی گفت:

ـ دعوای ناموسی، بهتره ندونی ولش کن.

با این که حس کنجکاوی داشت من را خفه می کرد؛ ولی ترجیح دادم بیشتر از این در اینباره پرس و جو نکنم. فکرم خیلی درگیر بود، هر چه می خواستم به فردا فکر نکنم نمی شد، سر چرخاندم و به مادرم نگاهی انداختم. نفس کشیدن های منظم و چشم های بسته اش خبر از این می داد که شاید خوابیده است، منم بعد از این که پیشانی او را بوسیدم از اتاق خارج شدم...

3.تنهایی های یاسر و دلداری های یاسمن

وقت نهار شده بود و به روال این چند روز هر کس داخل اتاق خودش ناهار را صرف کرد، انگار بعد از یاسین دیگر پشت میز نشستن و با هم غذا خوردن معنا و مفهومی نداشت. روی زمین نشسته بودم و به بخارهایی که از ظرف خورشت بامیه بلند می شد نگاه می کردم، جای یاسین خالی است چقدر خورشت بامیه دوست داشت. هیچ کس به اندازه ی من از نبود یاسین ضجر نمی کشید؛ چون من و یاسین فقط برادر نبودیم، ما با هم رفیق بودیم. حالا من ماندم و یک دنیا خاطره ی بجا مانده از برادری که به گفته ی مادرم شش دقیقه از من بزرگتر بود. همین شش دقیقه همیشه سوژه ی خنده و شوخی ما بود؛ چون دائم می گفت من از تو بزرگترم هر چه می گویم باید بگویی چشم، یاد بار اولی افتادم که قرار بود با پدرم به شکار برویم...

(فلش بک به گذشته)

جلال:

ـ حواستو جمع کن یاسین با آرامش هدف بگیر و شلیک کن.

یاسین بعد از یه مکث طولانی اسلحه را بر زمین انداخت و گفت:

ـ دلم نمیاد آقا بی خیال من نمی تونم یه موجود زنده رو بکشم.

من که با فاصله از آن ها ایستاده بودم و نظاره گر بودم کمی جلوتر رفتم و گفتم:

ـ آقا من که گفتم یاسین این کاره نیست دل رحمه باید به من یاد بدی نه یاسین.

یاسین به سمتم چرخید و بعد از یه نگاه طولانی رو بهم گفت:

ـ تو خودت دلت میاد اون آهو بدبخت رو بکشی؟!

تک خنده ای کردم و گفتم:

ـ پس بریم جای شکار الک دولک بازی کنیم.

یاسین نیشخندی تحویلم داد و پدرم بعد از برداشتن اسلحه از روی زمین گفت:

ـ اگر جای شما دوتا یاسمن رو آورده بودم شام داشتیم گوشت آهوی کبابی رو به نیش می کشیدیم.

(حال)

آن روز هیچ کدام از ما نتوانستیم آن آهو را بکُشیم؛ ولی ماندم چطور هادی توانست برادرم را بکُشد آن هم فقط به جرم این که عاشق دختری شده بود که هادی هم دقیقاً عاشق همان دختر بود، نامش نیلوفر بود و دختر زیبایی هم بود. یاسین درست یک سال پیش همین موقع ها نیلوفر را اولین بار در عمارت دید. مادرش خیاط بود و هرزگاهی به عمارت می آمد و بعد از گرفتن سفارش برای مادر و خواهرم لباس می دوخت. آن روز کبری خانم دخترش نیلوفر را با خودش آورده بود و بعد از این که یاسین چشمش به او افتاد در همان نگاه اول یک دل نه صد دل عاشقش شد...

(فلش بک به گذشته)

توی اتاقم نشسته بودم و طبق معمول در حال رسیدگی به حساب کتاب های پدرم که دیدم در اتاق به یکباره باز شد و یاسین سراسیمه وارد شد و گفت:

ـ یاسر یه جریانی پیش اومده!

با چشمانی ریز شده به یاسین نگاهی انداختم و گفتم:

ـ چی شده؟!

یاسین بعد از این که تمام قد وارد اتاق شد و در را پشت سرش بست رو بهم گفت:

ـ فکر کنم عاشق شدم.

بلند زدم زیر خنده و گفتم:

ـ عاشق کی؟ کدوم بخت برگشته ای؟!

یاسین کمی اخم کرد و گفت:

ـ خجالت بکش یاسر دارم جدی میگم دختره طبقه ی پایین با مادرش توی اتاق مامان دارن صحبت می کنن.

تعجب کردم و پرسیدم:

ـ کیه؟ این جا چکار دارن؟!

یاسر:

ـ این کبری خانم هست برای مامان و یاسی لباس میدوزه دخترشو امروز آورده با خودش خیلی هم به چشم خواهری خوشگله.

یاسر:

ـ پس چرا اگر به چشم خواهرتِ عاشقش شدی؟

یاسر روی تخت کنار من نشست و گفت:

ـ توام فقط دنبال مسخره بازی و اذیت کردن باش.

بعد سرش را پایین انداخت و در حالی که نگاهش به گُل های قالی بود در ادامه گفت:

ـ به نظرت آقام میزاره برم دختر یه خیاط رو بگیرم؟

بعد از یه مکث نسبتاً طولانی و در حالی که منم مانند یاسین به یه نقطه خیره شده بودم گفتم:

ـ اگر واقعاً دوستش داری راضی کردن آقا با من.

یاسین سرش را بلند کرد و همراه با یه لبخند گفت:

ـ قربون داداش گُلم، من برم پایین کار دارم فعلاً.

با شوخی و خنده رو به یاسین گفتم:

ـ رفتی پایین سلام ما هم به زن داداش برسون.

یاسین که لبخند از روی لبش برای لحظه ای از بین نمی رفت اتاق را ترک کرد و منم به ادامه ی کارم پرداختم...

(حال)

توی گذشته غرق بودم که صدای در مرا به خودم آورد و با صدای تقریباً بلندی گفتم:

ـ بیا تو.

پوران کمی جلوتر آمد و وقتی نگاهش به ظرف غذا افتاد گفت:

ـ آقا شما که به ظرف غذاتون دست نزدید بگم براتون یه چیز دیگه بیارن میل کنید؟!

بدون این که به او نگاه کنم گفتم:

ـ چیزی نمی خوام می تونی بری.

پوران با گفتن با اجازه و برداشتن ظرف غذا از اتاق خارج شد و دوباره من ماندم و خاطراتی که مانند خنجر قلبم را تکّه تکّه می کرد...

خاطره هایی که با یاسین داشتم تمامش مثل یه تصویر از جلوی چشم هایم رَد می شد. نمی دونم چرا امشب این گونه شده بودم، شاید دلیلش این بود که فردا قرار است با خواهر قاتلش ازدواج کنم. یاد آن شبی افتاده بودم که برای اولین بار با یاسین رفتیم کاباره...

(فلش بک به گذشته)

یاسر:

ـ به نظرت یاسین اگر آقام بفهمه ما اومدیم کاباره چکارمون می کنه؟

یاسین:

ـ به تو کاری نداره؛ ولی منو قطعاً مواخذه می کنه.

با چشمانی ریز شده به یاسین نگاهی انداختم و گفتم:

ـ چرا اون وقت؟!

یاسین:

ـ چون میگه تو برادر بزرگترش بودی باید میزدی توی دهنش که این جور جاها نره نه که خودتم باهاش بری.

چنان دوتایی زدیم زیر خنده که افرادی که میزهای کناری ما نشسته بودند نگاهشان سمت ما کشیده شد و همچنان که در حال شوخی و خنده بودیم پسر جوانی به سمت ما آمد و گفت:

ـ آقا چی میل دارید براتون بیارم؟

یاسین زودتر از من به خودش آمد و گفت:

ـ یه میز بچین در حَد پسرهای خان، نوشیدنی هم بیار.

آن پسر با گفتن (چشم آقا) رفت و ما هم به خواننده ای که در حال خواندن بود چشم دوختیم...

آن شب بعد از این که کلی نوشیدنی خوردیم و خندیدیم آخر شب به خانه باغی که در شهر داشتیم رفتیم و بعد از این که توی جایمان خوابیدیم یاسین به طرفم چرخید و بعد از یه مکث طولانی گفت:

ـ یاسر خوابیدی؟!

من که تازه داشت هوشم می برد چشم هایم را باز کردم و گفتم:

ـ نه بگو چی می خوای بگی؟

یاسین:

ـ دلم می خواد وقتی برگشتیم دِه به نیلوفر بگم عاشقش شدم به نظر تو چه جوری بهش بگم ناراحت نشه؟

یاسر:

ـ والا داداش، من که می دونی توی این جور چیزا کم تجربه ام؛ ولی من میگم مرد و مردونه برو بگو خانم من به شما علاقه پیدا کردم و می خوام زنم بشی.

یاسین:

ـ آخه دخترهای دِه که مثل شهر نیستن ناراحت میشن میگن آقا بی خود کردی برو گمشو.

قیافه ای متعجب به خودم گرفتم و گفتم:

ـ عقلت کم شده یا تاثیر مستیِ؟! اون از خداش باشه بیاد بشه زن تو زن پسر خان، اون دختره بری بهش بگی از خوشحالی بال درمیاره پرواز می کنه.

یاسین:

ـ تو مطمئنی؟!

یاسر:

ـ آره بابا پس چی اون حله فقط آقا و مامان شاید سنگ اندازی کنن.

یاسین نفس عمیقی کشید و گفت:

ـ پس مشکل شد دوتا دختره و آقام.

پتو را روی خودم مرتب کردم و بعد از کشیدن خمیازه ای رو به یاسین گفتم:

ـ فعلاً بگیر بخواب داداش تا بعد یه فکری بکنیم.

یاسین:

ـ باشه شبت بخیر داداشی.

یاسر:

ـ شب توام بخیر.

(حال)

به خودم آمدم و دیدم آسمان هم مانند دل من ابری و بارانی است. چشمان خیس از اشکم را به سفیدی دیوار دوخته بودم. هیچ چیز مرا آرام نمی کرد هیچ چیز، فقط این روزها همدم من شده بود سیگار و یه زیر سیگاری پُر از ته سیگارهایی که از صبح تا شب جلوی چشمم خودنمایی می کرد. ذهنم را کمی از فکر و خیال رها کردم و داشتم روی تخت دراز می کشیدم که صدای در مرا به خودم آورد...

یاسر:

ـ بیا تو.

یاسمن لای در را باز کرد و سرش را داخل آورد و گفت:

ـ اجازه هست داداشی؟

روی تخت نشستم و گفتم:

ـ بیا یاسی معلومه که اجازه هست.

سریع با پشت دست اشک هایم را پاک کردم و یاسمن بعد از این که کنارم روی تخت نشست گفت:

ـ یاسر ما همه چشم و امیدمون به توئه، با خودت این جوری نکن داداش.

آه از ته دلی کشیدم و گفتم:

ـ نمی تونم با نبود یاسین کنار بیام.

یاسمن:

ـ الان همه همین وضعیت رو داریم؛ ولی چاره ای نیست تو باید قوی باشی، مامان بابا رو که داری وضعیتشون رو می بینی، پس حداقل تو قوی باش.

یاسر:

ـ از صبح ازشون خبر ندارم حالشون چطوره؟

یاسمن:

ـ همون جوری، مامان که روحیش خیلی خرابه و آقاجون هم که دیگه خودت می دونی قلبش ناراحته.

نگاه کوتاهی به یاسمن انداختم و گفتم:

ـ تو حواست به مامان باشه من حواسم به آقا، آره حق با توئه باید قوی باشم.

یاسمن دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت:

ـ اجازه هست جای یاسین بغلت کنم؟!

تلخ خندی به روی یاسمن زدم و خواهرم را با تمام وجود به آغوش کشیدم و روی موهایش بوسه ای کاشتم...

4.اولین دیدار یاسر و هیوا

فردا صبح بعد از این که صبحانه ی مختصری خوردیم آقام فرستاد دنبال عبدالله و دخترش و عاقد، حال روز خیلی بَدی داشتم و به شدت کلافه بودم. دلم می خواست اسبم را زین می کردم و تا جایی که امکان داشت از این جا دور می شدم؛ ولی نمی شد پای آبروی پدرم در میان بود و باید همین جا می ماندم تا این خطبه ی عقد لعنتی خوانده شود. سکوت سنگینی عمارت را فرا گرفته بود. جز صدای عقربه های ثانیه شمار ساعت هیچ صدای دیگری به گوش نمی رسید. مسلماً اگر این اتفاق نمی افتاد نه آن دختر دلش می خواست این گونه به خانه ی بخت برود نه من دلم می خواست این گونه دست زنم را بگیرم و سر زندگی ام بروم.

تیک تاک...تیک تاک...، هر یک دقیقه یک قرن می گذشت. انقدر توی اتاقم راه رفته بودم و مُشت های گره کرده ام را به دیوار کوبیده بودم که دست ها و پاهایم درد گرفته بود. همین طور که در حال راه رفتن بودم و ناسزا گفتن به هادی و تیر و طایفه اش در اتاقم به صدا در آمد...

یاسر:

ـ بله!

نصرت در اتاق را باز کرد و گفت:

ـ آقا شرمنده ارباب گفتن تشریف بیارید عاقد و عبدالله اومدن.

هوف کلافه ای کشیدم و بعد از برداشتن کتم از روی دسته ی صندلی به همراه نصرت از اتاق خارج شدم...

وارد سالن پذیرایی که شدم با چشم به دنبال پدرم و عاقد گشتم که گوشه ای گرم صحبت بودند. به طرف آن ها رفتم و بعد از یه سلام کوتاه روی صندلی نشستم و منتظر عروس خانم شدم.

مسخره ترین عروسی که توی عمرم دیده بودم و حتی تصورش هم نمی کردم برای من رقم بخورد. یکم منتظر شدیم و بعد از چند دقیقه عبدالله و دخترش با چشم گریان وارد سالن پذیرایی شدند.

خدایا دارم چه می بینم!!!!!

این دختر که...این دختر که...!!!!!

رو به آقام که هنوز گرم صحبت با عاقد بود گفتم:

ـ آقا شوخیت گرفته با من؟!

پدرم متعجب به سمتم چرخید و گفت:

ـ چی میگی؟!

از روی صندلی بلند شدم و با تحکمی که همیشه مخصوص خودم بود رو به پدرم گفتم:

ـ من حوصله ی بچه داری ندارم تازه اونم خواهر یه قاتل باشه.

خواهر قاتل را هنگامی به زبان آوردم که نگاهم به عبدالله و دخترش بود. دختر بیچاره از ترسش رفت پشت پدرش قایم شد و گوشه ی کتش را محکم در دستان ظریف و کوچکش گرفت. پدرم بعد از این که به کمک عصایش از روی صندلی بلند شد دستش را بر روی شانه ام گذاشت و با آن دست های مردانه و قدرتمندش محکم شانه ام را فشرد و گفت:

ـ بشین سر جات.

یاسر:

ـ امکان نداره آقا.

پدرم صدایش را صاف کرد و بعد از کشیدن نعره ای گفت:

ـ گفتم بتمرگ.

صدای پدرم انقدر بلند بود که حتی چهارستون عمارت هم لرزید وای به حال چهارستون خودم، به ناچار سر جایم نشستم و پدرم بعد از نگاه کوتاهی که به عبدالله انداخت گفت:

ـ دخترت و بشون.

عبدالله اشک ریزان دست دخترش را گرفت و بعد از این که بوسه ای بر پیشانی او زد روی صندلی نشاند...

در طول خواندن خطبه ی عقد صدای فین فین و هِق هِق دختره روی اعصاب نداشته ام راه می رفت؛ ولی چاره ای نبود باید این وضع را تحمل می کردم. به محض این که خطبه خوانده شد و به زور نیشگون عروس خانم بله را گفت از روی صندلی بلند شدم و با گفتن کلمه ی با اجازه داشتم از سالن پذیرایی خارج می شدم که صدای پدرم مرا متوقف کرد...

جلال:

ـ هر قبرستونی داری میری دست زنتم بگیر و ببر.

روی پاشنه ی پا به سمت آقام چرخیدم و گفتم:

ـ ببخشید آقا می خوام یکم تنها باشم.

پدرم از روی صندلی بلند شد و عصا زنان به سمتم آمد و در حالی که توی یک قدمی من ایستاده بود گفت:

ـ تازگی ها گوشم سنگین شده چشم گفتن تو نشنیدم.

هوف کلافه ای کشیدم و رو به آن دختر گفتم:

ـ از پدرت برای همیشه خداحافظی کن و راه بیفت.

بعد از این که آن دختر و عبدالله حسابی در آغوش هم گریه کردند دست ظریف و کوچکش را در دست گرفتم و به سمت اتاق خودم بردم...

وقتی در اتاق را باز کردم دختره را با دست به داخل هل دادم و گفتم:

ـ بهتره صدای گریه اتو نشنوم وگرنه اون دهنت و پُر از خون می کنم.

دختره به سمتم چرخید و با چشمانی خیس از اشک من من کنان گفت:

ـ آقا توروخدا با من کاری نداشته باشید من می ترسم.

یاسر:

ـ کاری باهات ندارم، به شرطی که روی اعصابم راه نری، میری یه گوشه میشینی صدات هم در نمیاد فهمیدی یا نه؟!

ترسیده چندبار سرش را به معنی تایید حرفم تکان داد و رفت گوشه ای از اتاق نشست و زانوهایش را بغل گرفت. هم دلم برایش می سوخت هم به عنوان خواهر یه قاتل ازش متنفر بودم. کلافه و عصبی کتم را از تنم بیرون آوردم و بعد از این که روی زمین انداختم رفتم روی تخت نشستم، همین طور که سرم را با دستانم گرفته بودم و توی فکر بودم دیدم دختره از جایش بلند شد و بعد از این که نزدیکم ایستاد گفت:

ـ یه چیز بگم دعوام نمی کنی؟!

سرم را بلند کردم و گفتم:

ـ بگو!

هیوا:

ـ میشه من برم آب بخورم؟

با چشمانی ریز شده نگاهش کردم و گفتم:

ـ اگر فکر فرار به سرت بزنه زنده ات نمیزارم.

یک قدم عقب رفت و در حالی که با انگشت های دستش بازی می کرد گفت:

ـ نه بخدا تشنمه.

یاسر:

ـ خیلی خُب، مطبخ طبقه ی پایین برو از پوران خانم آب بگیر با کسی هم حرف نمیزنی فهمیدی؟

هیوا:

ـ چشم.

بعد رفت و من در حالی که رفتنش را تماشا می کردم به سمت پاکت سیگارم رفتم...

بیست دقیقه ای بود از دختره خبری نداشتم. مگر یه آب خوردن چقدر طول می کشد؟! داشتم به سمت در می رفتم که خودش در اتاق را باز کرد و داخل شد، همون موقع بود که با خشم بهش نگاهی انداختم و گفتم:

ـ یه آب خوردن انقدر طول داره؟!

ترسیده عقب عقب به سمت دیوار رفت و بعد از این که روی زمین نشست گفت:

ـ رفتم ببینم بابام رفته یا نه.

یاسر:

ـ پس دروغ گفتی تشنمه، خوبه دیگه برادرت که قاتل و خودت هم که دروغگو تشریف داری.

چونه اش شروع کرد لرزیدن و نم اشک دوباره در چشمانش نمایان شد، بعد از کشیدن هوف کلافه ای رفتم روی تخت دراز کشیدم و گفتم:

ـ یه گوشه آروم میشینی صدات هم در نمیاد حال و حوصله ندارم.

تا موقع ناهار یه دو ساعتی خوابیدم و وقتی از خواب بیدار شدم دیدم دختره همون گوشه ی دیوار نشسته و به من زل زده، از حق نگذریم دختر زیبایی بود. ابروهای پُر پشت مشکی و موهای بلند فِری داشت، رنگ چشمانش عسلی بود و لب هایش قرمز قلوه ای، در حال تجزیه و تحلیل اجزای صورتش بودم که صدای در نشان می داد وقت ناهار است...

همگی سر یه میز نشسته بودیم و مادرم و یاسمن با نفرت به این دختره که حتی نمی دانم نامش چیست نگاه می کردند، یاسمن بعد از این که اولین قاشق غذا را در دهانش گذاشت رو به پدرم گفت:

ـ آقاجون یعنی ما هر روز باید با خواهر یه قاتل بی همه چیز بشینیم سر یه میز غذا بخوریم؟

پدرم نگاه خشمگینی به یاسمن انداخت و گفت:

ـ این بحث و تموم کنید دو ساعت داشتم با مادرت بحث می کردم حالا نوبت تو شد؟

کفگیر را برداشتم و بعد از ریختن برنج در بشقاب این دختره رو به پدرم گفتم:

ـ آقا من دوست ندارم هر دفعه سر این چیزا بخوایم با هم دعوا کنیم به حال ما فرقی نمی کنه من و این دختره توی اتاق غذا می خوریم.

پدرم نفس عمیقی کشید و گفت:

ـ وقتی من مُردم برید هر کجا دوست دارید بشینید غذا بخورید از امروز به بعد همه با هم سر میز میشینیم غذا می خوریم الان هم غذاتون رو بخورید از دهن افتاد.

مادرم نگاهش را از دختره گرفت و اول برای پدرم و بعد برای خودش برنج کشید و همه در سکوت مشغول غذا خوردن شدیم، در حین صرف ناهار یاسمن به دختره نگاه تمسخرآمیزی انداخت و گفت:

ـ تا حالا پلو و مرغ خوردی؟ غذای خونه ی ارباب بپا توی گلوت گیر نکنه.

دختره قاشق را داخل بشقاب گذاشت و از ادامه ی خوردن غذایش صرف نظر کرد و با گفتن کلمه ی با اجازه جمع ما را ترک کرد و رفت...

بعد از رفتنش آقام هم از سر میز بلند شد و رو به یاسمن گفت:

ـ غذات و خوردی بیا توی اتاقم کارت دارم.

من که می دانستم قرار است یاسمن مواخذه شود از روی صندلی بلند شدم و رو به آقام گفتم:

ـ آقا اعصاب خودتو خورد نکن یاسمن و ببخشید بخاطر یاسین همه اعصابمون خورده.

جلال:

ـ توی این خونه شده تا حالا حرفم دوتا شده باشه؟

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

ـ نه آقا.

پدرم دوباره به یاسمن نگاهی انداخت و گفت:

ـ توی اتاقم منتظرتم.

بعد از رفتن آقام منم به سمت اتاقم رفتم و به محض این که وارد شدم دیدم دختره مجدد گوشه ی دیوار نشسته و با پشت دست اشک هایش را پاک می کند...

فضای اتاق خیلی برایم سنگین بود. دیگر جوری شده بودم نه حوصله ی خودم را داشتم نه این دختره، این شد که تصمیم گرفتم به سمت اصطبل بروم و یکم اسب سواری کنم. به محض ورودم چشمم به سوران اسب یاسین افتاد، چقدر این اسب را دوست داشت و از زمانی که کره اسب بود خودش آن را بزرگ کرده بود. جلوتر رفتم و روی یالش دستی کشیدم و گفتم:

ـ توام دلت برای یاسین تنگ شده نه؟

آه عمیقی کشیدم و تصمیم گرفتم با سوران این اطراف گشتی بزنم. وقتی داشتم سوران را زین می کردم غلام آمد داخل اصطبل و گفت:

ـ آقا شما اینجایید؟ ببخشید من بیرون بودم الان اسبتون رو آماده می کنم!

نگاهی کوتاهی به غلام که مسئول نگه داری از اسب ها بود انداختم و گفتم:

ـ نمی خواد برو به کارت برس با سوران میرم، حواست هم خیلی بهش باشه این اسب یادگار برادرمِ.

غلام دستش را روی چشمش گذاشت و گفت:

ـ به روی چشم آقا، انگار بچه ام حواسم بهش هست.

سوار سوران شدم و از اصطبل خارج شدم، توی مسیر رفتن پدرم را دیدم که روی ایوان نشسته بود و داشت قلیان می کشید. از دور دستی برایش تکان دادم و او هم سری تکان داد و گفت:

ـ این اسب یاسین نیست؟!

بلند طوری که آقام بشنود گفتم:

ـ چرا آقا سورانِ.

جلال:

ـ به غلام گفتم حواسش بهش باشه.

یاسر:

ـ اتفاقاً منم الان بهش سفارش کردم.

جلال:

ـ کجا میری؟!

یاسر:

ـ برم این اطراف یه گشتی بزنم و یه سر هم برم سر خاک یاسین.

جلال:

ـ باشه زود برگرد گفتم امشب یه شام خوشمزه درست کنن و علل حساب فقط همین امشب رخت سیاه رو اهالی عمارت از تنشون دربیارن.

تعجب کردم و پرسیدم:

ـ یعنی چی آقا هنوز چهلم یاسین نشده؟!

آقام بعد از این که دود قلیان را از دهانش بیرون فرستاد گفت:

ـ امشب شب عروسی پسر خانِ، بزن و بکوب که نمی خوایم بکنیم گفتم فقط رخت سیاه نپوشیم برو و زود برگرد.

یاسر:

ـ آقا زشته مردم میگن چهلم یاسین نشده رفتن رخت عذاشون رو درآوردن.

پدرم اخمی کرد و گفت:

ـ گفتم فقط همین امشب، بعدش کل روستا الان می دونن تو امشب عروسیتِ.

سری به نشانه ی تاسف تکان دادم و گفتم:

ـ حتماً امشب اجرای مراسم تیر هوایی هم داریم، نه؟!

جلال:

ـ آره، زود برگرد زنت تنهاست.

بعد از این که نفس عمیقی کشیدم افسار سوران را محکم در دست گرفتم و به سمت قبر یاسین تاختم...

دلم گرفته بود از این روزگار، کاش زمان به عقب برمی گشت و هیچ کدام از این اتفاق ها نمی افتاد، فکرم خیلی درگیر بود، دوست نداشتم زندگی ام را این گونه شروع کنم. کاش پسر خان نبودم، کاش پدرم یه کشاورز ساده بود. خدایا چکار کنم...

بعد از کشیدن یه آه عمیق دوباره نگاهم را به قبر یاسین انداختم، دلم برای برادرم خیلی تنگ بود خیلی تنگ، بعد از این که یک ساعتی کنار قبر یاسین نشستم سوار سوران شدم و به عمارت برگشتم...

به محض ورودم دیدم طبق دستور پدرم همه رخت سیاه از تن درآوردند و تمام خدمتکارها با عجله هر کدام مشغول کاری هستند، توی مسیر رفتن به اتاقم پوران سر راهم ایستاد و گفت:

ـ آقا ببخشید فعلاً به اتاقتون نرید.

تعجب کردم و پرسیدم:

ـ چرا؟!

پوران:

ـ ارباب گفتن یه نفر و بیاریم خانم کوچیک رو بَزک کنن الان نمیشه برید اون جا ببخشید.

یاسر:

ـ باشه من میرم توی سالن پذیرایی برام یه چای بیار این مسخره بازی هم تموم شد بیا بهم اطلاع بده.

پوران:

ـ چشم آقا.

من و پوران از هم جدا شدیم و او به سمت مطبخ و من به سمت پذیرایی رفتم...

5.کشمکش بین دو شخصیت اصلی داستان

نشسته بودم پای رادیو و به ترانه ی غمگینی که از رادیو پخش می شد گوش می دادم که پوران داخل پذیرایی شد و رو بهم گفت:

ـ آقا ببخشید مزاحم شدم گفتید بهتون اطلاع بدم که کِی تشریف ببرید به اتاقتون.

سرم را بلند کردم و بعد از نگاه کوتاهی که به پوران انداختم گفتم:

ـ باشه ممنون می تونی بری.

پوران:

ـ ببخشید آقا یه مشکلی هم پیش اومده که گفتم بهتون بگم.

تعجب کردم و پرسیدم:

ـ چی؟!

پوران:

ـ این دختره داره اذیت می کنه، گریه می کنه و جیغ میزنه میگه بابام و می خوام.

بعد از کشیدن هوف کلافه ای گفتم:

ـ باشه برو به کارت برس.

بعد از این که رفتن پوران را نظاره کردم با خاموش کردن رادیو از روی صندلی بلند شدم و به سمت اتاق پا تند کردم...

با شدت در را باز کردم و دیدم دختره نشسته گوشه ی دیوار و گریه می کند، بعد از این که در را بهَم کوبیدم رو به او گفتم:

ـ چرا صدای زر و زرتو نمی بُری؟!

ترسیده عقب تر رفت و بعد از این که پایین پیراهن سفید رنگش را با دست مرتب کرد گفت:

ـ من نمی خوام این جا باشم می خوام برم پیش بابام.

جلوتر رفتم و با نگاه خمشگینی گفتم:

ـ یکبار دیگه فقط یکبار دیگه ببینم داری گریه می کنی و ضجه میزنی میگی بابام و داداش هیچی ندارم رو می خوام من می دونم با تو شیرفهم شد یا نه؟

اشک هایش را با پشت دست پاک کرد و گفت:

ـ من از تو بَدم میاد می خوام برم.

پوزخندی زدم و گفتم:

ـ کتک می خوای نه؟!

هیوا:

ـ هر کار خواستی بکن من نمی خوام این جا باشم.

کمربند شلوارم را درآوردم و فقط به قصد ترساندنش آن را بالا بردم و گفتم:

ـ برای بار آخر میگم خفه میشی اسم خانواده ات هم دیگه نمیاری، مخصوصاً اون برادر حرومزاده ات.

هیوا:

ـ پشت سر برادرم درست حرف بزن، اونی که گفتی خودتی.

نفهمیدم چی شد به خودم آمدم و دیدم در اتاق را قفل کردم و اول به قصد کُشت دختره را کتک زدم و بعد با وحشی گری بدون توجه به صدای جیغ خودش و داد و بیداد آن هایی که پشت در بودند دخترانگی اش را گرفتم...

بعد از این که در اتاق را باز کردم مادرم و پوران وارد اتاق شدند و منم بعد از این که یه نگاه اجمالی به آن ها انداختم از عمارت بیرون زدم...

آخر شب بود که به عمارت برگشتم و اول از همه با صورت برزخی پدرم رو به رو شدم...

یاسر:

ـ سلام.

آقام نگاه خشمگینی به من انداخت و گفت:

ـ من به تو لقمه ی حروم دادم که هار شدی؟!

یاسر:

ـ آقا جلوی خدمتکارها درست نیست بریم توی اتاق شما صحبت کنیم.

با پدرم وارد اتاق شدیم و پدرم به محض ورودم به سمتم چرخید و سیلی محکمی روی صورتم نشاند طوری که جای انگشتانش روی صورتم می سوخت، توی شوک بودم که پدرم رو بهم گفت:

ـ پسره ی نفهم دختره کارش کشید به طبیب.

ناراحت سرم را پایین انداختم و حرفی برای گفتن نداشتم...

شب را در اتاق یاسین خوابیدم و فردا صبح به محض این که چشم باز کردم با راننده به شهر رفتم و از عمارت دور شدم...

بهتر بود یه چند روزی از آن جا دور باشم، حتی روم نمی شد که توی چشم های آن دختر نگاه کنم. من دیروز کارم اشتباه بود و از رفتارم به شدت پشیمان بودم؛ ولی زمان را که نمی شد به عقب برگرداند...

وقتی به شهر رسیدم یک راست به خانه ی خودمان رفتم و بعد از سلام و احوال پرسی با یعقوب و خورشید خانم که خدمتکارمان بودند به اتاقم پناه بردم...

دیگر سیگار و مشروب آرامم نمی کرد. تصویر دیروز یک لحظه از جلوی چشمانم کنار نمی رفت...

(فلش بک به گذشته)

موهای بلندش را دور دستم پیچاندم و در حالی که توی یک میلی متری صورتش قرار داشتم رو بهش گفتم:

ـ به کی گفتی حرومزاده خودتی؟

هیوا:

ـ توروخدا ولم کن برم، من ازت بَدم میاد.

صدایم را بالاتر بردم و گفتم:

ـ گفتم به کی گفتی حرومزاده؟

صدای فریادم انقدر بلند بود که همان موقع مادرم آمد پشت در اتاق و گفت:

ـ یاسر چی شده؟ در چرا قفله؟!