رمان کبوتر به قلم افسون امینیان

ژانر:#پلیسی #جنایی #عاشقانه

خلاصه :

کبوتر قصه دختری است به نام شیدا … دختری ساده ومعمولی انقدر که همیشه در حاشیه است و کسی او رانمیبیند.تا یک روز تصمیم میگیرد عاشق شود و عشق را درکنار مردی با اختلاف سنی دوازده سال تجربه میکند مردی که گذشته ی تلخی داشته و سایه گذشته ی تلخش بر روی آینده ی شیدا سایه میافکند آن چنان که در این وادی متهم به قتل میشود...

پایان خوش

به نام او که عشق را همراه آدم و حوا آفرید.

این رمان کاملا بر گرفته از تخیلات منه نا نویسنده است و هرگونه تشابه اسمی تصادفی است.

کبوتر.....

سرد و خشن مانند دقایقی پیش باز تکرار کرد.

« نام نام خانوادگی ...سن...؟

سرش به دوران افتاد و نمی دانست که چقدر گذشته است...این چندمین باری بود که نام و نام خانوادگی اش را میگفت. به چشمان ریزو دکمه مانند بازپرس خیره شد، که زیر آن ابروهای پر پشت و مردانه ریز تر دیده میشد، و هاله ی سیاه زیر آن ترسناک ترش کرده بود...

به سختی آب دهانش را فرو داد.گلویش مانند کویری خشک و تشنه بود. نگاهش را ازلیوان آب گرفت.

« شیدا قلی فتحی ... بیست سالمه...»

دیگر حتی پیشوند «قلی » اذیتش نمیکرد.

مرد چشم دکمه ایی بار دیگر ورق های پیش رویش را زیر و رو کرد.

« انگیزت از قتل ساناز احمدی چی بوده...؟»

دستهای عرق کرده اش را در هم تنید.

« من اون رونکشتم...»

صدای بازپرس این بار بلند شد. سرد و خشن.

« چرا انکار میکنی...؟توی صحنه ی قتل حضور داشتی...و با آلت قتل بالای سر مقتول نشسته بودی...! دوتا هم شاهد داری..جایی برای انکار نمی مونه...از اون گذشته همه دیدند که با مقتول دعوای لفظی داشتی و اون رو تهدید به قتل کردی...!»

نا امید چشم از او گرفت. او که آمده بود، برای پرونده اش قاتلی پیدا کند و فاتحانه برود.

این جا برایش آخر خط بود آخر همه ی داشته و باور هایش...

وقتی حتی خانواده و اطرافیانش باورش نداشتند، چه توقعی از این مرد یخی چشم دگمه ایی میتوانست داشته باشد.

مامور زنی که بالای سرش ایستاده بود بادست ضربه ایی به کتفش میزند.

« روسری تو بکش جلو»

با دستهای عرق کرده اش موهای تابدارش را داخل شال فرستاد.و سعی کرد جملات را درست کنار هم بچیند.

« خود شما وقتی عصبانی می شوید... ممکنه کسی روتهدید به کشتن کنید اون وقت فرداش میروید و اون رو میکشید... ؟من فقط از عصبانیت حرفی زدم همین...!»

باز پرس خسته از بازجویی دختری که سه هفته مدام یک جمله از او شنیده بود« من قاتل نیستم»

پوشه ی آبی رنگ رابست و دستی به ته ریشش کشید.

« ببین دختر جون سه هفته است دارم ازت باز جویی میکنم . اگه اینقدر به خودتت مطمئنی که قاتل نیستی...بهتر به فکر یه وکیل درست و حسابی باشی...یکی که بتونه مدرک محکمی «دال»( دلالت کننده) بر بی گناهیت پیدا کنه ...»

نگاهش به نور باریکی که ازپنجره و پرده ضخیم اتاق خود را به سختی به داخل رساند بود خیر شد.

حتی به اندازه ی این نور باریک هم امید نداشت.

از روی صندلی بلند شد و به چشم های مرد دگمه ایی چشم دوخت.

«اصراری یرای اثبات بی گناهی ام ندارم ... اون بیرون کسی منتظر من نیست.»

***

"فصل اول"

چاره ایی نداشت .... باید عاشق میشد.

آن هم به سرعت برق و باد.... از آن عشق های پر شوری که تنها آوازه اش را شنیده بود.

روی آخرین نیمکت کلاس نشست.و دستی زیر چانه برد،و به کتایون نگاه کرد.که گرد جمعی از دختران همیشه مشتاق نشسته بودبا آب و تاب از دوست پسرش یا به گفته ی خودش« بوی فرند» جدیدش تعریف میکردم محاسن داشته و نداشته اش را بر میشمرد.

کتایون با آن موهای روشن و چشم های عسلی همیشه مرکز توجه ی بچه های کلاس بود. بخصوص آنکه همیشه ماجرایی هیجان انگیز برای تعریف کردن داشت.چقدر دوست داشت مثل او باشد که همیشه چند نفری دنبالش بودند.

کتایون میگفت:با بعضی از بوی فرند هایش از طریق اینترنت آشنا شده.... بعد هم یک دل نه صد دل عاشقش شدند...!

چانه ایی بالا انداخت... نچ..عشق اینترنتی مسخره ترین نوع عشق و عاشقی است، مگر میشود ندیده و نشناخته عاشق شد!آن هم نه یک دل صد دل...!

فرشته دختر عمه عطیه پارسال عاشق پسر همسایه شان شدو بعد سه ماه عروسی کردندو بعد شش ماه طلاق گرفتند. عمر عشقشان به سال هم نرسید.

حالاچطورمیشود به دنیای مجازی اطمینان کرد به کسی که حتی بجنسیتش ایمان نداری...!

از آن گذشته کامپیوترش با شاهین مشترک بود . او همانند اسمش همه جا حضوری پر رنگ داشت حتی در هیستروی کامپیوتر...!

نه باید دنبال یک عشق درست و حسابی تر میگشت ،آن وقت میتوانست پرستو و مریم ولیلا را دور خود جمع کندو از اوصاف داشته و نداشته ی دوست پسرش داستان سرایی کند.

کتایون و مریدانش هوراکشان بیرون رفتند.و با او ماند و هزاران فکر در هم و برهم...نگاهش روی تخته ی سیاه ثابت شد.و مسئله ی فیزیکی که همچنان حل نشده ایستادگی میکرد.

کاش حداقل شیبه نرگس شاگرد اول کلاس بود، که کارنامه اش فقط با بیست مزین میشد.که همیشه عده ایی برای گرفتن جزوه و دست نوشته هایش مجیزش را می گفتند..

اوآنقدر ساده و بی حاشیه بودکه حتی اگر روزی مانتویش را تنگ یا گشاد میکرد یا دستی به صورتش میکشید کسی متوجه نمیشد ، مگر پرستو... او هم که به حساب نمی آمد..!مخصوصا که حالا چند وقتی بود که نامزده پسر عمویش شده بودو درابرها سیر میکرد. گاهی هم حرفهای مثبت هیجده میزد...!

اسمش شیدا بود به معنای عاشق و سر گشته اما حتی دوران پر التهاب نوجوانی هم به سمت کسی کشش پیدا نکرده بود...

اما حالا ... دوست داشت در آستانه ی هیجده سالگی اش تجربه های جدید داشته باشد، درست مثل رمانهایی که آخر شب به هوای درس خواندن میخواند وهر بار که رمانی تمام میشد تا هفته هاخودش رابه جای قهرمان داستان میگذاشت و با آن زندگی میکرد.

اما این بار دلش میخواست قهرمان داستان زندگی « خودش » باشد...

کبوتر های پارچه ایی سفید مخملی اش که سوغات مشهد عزیز جانش بودو همیشه از کوله پشتی قرمز رنگش تاب میخورد، در دست فشرد؛ باید از جایی شروع میکرد اما کجا؟ این را نمیدانست....!

و تمام گرفتاری هایش.... از همان روز آغاز شد... روزی که تصمیم گرفت « عاشق شود»

***

بچه ها باسرو صدا و پر جنب و جوش از مدرسه خارج شدند. بعضی دسته جمعی و بعضی دیگر به تنهایی راه خانه گز میکردند.

پرستو سر خوش و خوشحال با قدمهایی بلند نفس نفس زنان خود را به شیدا رساند.

« شیدا ... شیدا ... امروز باید تنها بری خونه...»

متعجب پرسید...« چرا اتفاقی افتاده...؟»

پرستو به عادت همیشگی اش خود را از بازوی شیدا آویزان کردو با چشم و ابرو آن سوی خیابان را نشان داد.

« نگاه کن محمود اومده دنبالم ....همون پژوه نقره ایی.... ترو خدا ببین چقدر آقاست...!

شیدا سرش را بلند کرد مرد بلند قامت و لاغر اندامی را دید، که موهایش را ساده به سمت راست شانه زده بود.

اگر انصاف به خرج میداد پرستو ازاین پسر عمویش خیلی سر تر بود.

« بیا بریم به هم معرفی تون کنم ... چند بار از تو براش گفتم خیلی دلش میخواد ببینت...»

سپس بی آنکه منتظر بماند دست او را کشید و با خود به آن سوی خیابان برد.

پرستو که سعی میکرد خوشحالی اش را بروز ندهد، سنگین و باوقار سلام کردو رو به نامزدش گفت:

« محمود این دوستم شیداست همون که برات تعریف کردم از دبستان تا حالا با هم دوستیم...جالبه نه...؟»

محمود نگاهی به شیدا که کمی آن طرف تر ایستاده بود انداخت، ساده تر از آن چیزی بود که پرستو تعریف میکرد.

اما در عین سادگی چهره ایی معصوم و دلنشینی داشت.

« سلام شیدا خانوم از آشناییتون خوشبختم..»

شیدا با دیدن محمود نا خداآگاه به یاد حرفهای مثبت هیجده پرستو افتاد، شیطون را لعنت کرد و سرش را به زیرانداخت.و به آهستگی گفت:

«سلام ...به همچنین... تبریک میگم ان ءشالله خوشبخت بشید»

پرستو در حالی به سمت ماشین میرفت گفت:

« سوار شو تا یه جایی برسونیمت...»

محمود که خیالش از بابت دوست ورفیق فابریک پرستو راحت شده بود، با رویی گشاده تایید کرد.

«بفرمایید شیدا خانوم پرستو گفته که توی یه محل زندگی میکنید»

هرچند تنها رفتن به خانه را دوست نداشت اما دلش هم نمی خواست مزاحم این دو تا کبوتر عاشق که تازه بغ بغو کردن را یاد گرفته بودند بشود. به همین خاطر مصصم گفت:

« ممنون از دعوتتون مزاحم نمیشم با اتوبوس میرم»

سپس رو به پرستو کرد و ادامه داد.

« پرستو جون فردا می بینمت فعلا خداحافظ..»

وقتی با نفس های خسته خود را به اتوبوس رساند و با هر ضرب و زوری که بودروی صندلی نشست و با خود گفت:«یکی از محاسن عاشق شدن و معشوق بودن اینه که راحت تا خونه میری و تازه کلی هم نازتو میخرند»

و اینگونه بود که در پیدا کردن دوست پسر یا همان بوی فرند مصصم تر شد.

***

وقتی به خانه بر گشت مامان سروی به همراه عزیز جانش در حال درست کردن ترشی زمستانی بودند.

« لیته و ترشی بادمجان»عزیز جان با صبر و حوصله گل کلم هارا خرد میکردو مامان سروی در حال ریز کردن هویج ها بود.

بلند سلام کرد.« سلام به اهل خونه چرا در حیاط بازه...؟»

سروناز خانوم سرش را با تعجب بلند کرد و هویجی که در دستش بود را داخل سبد انداخت.

« اوا... مادرسلام ... تو کی اومدی که ما متوجه نشدیم...؟ خدا تورو از غیب رسوند بدو بیا کمک...»

کوله اش را روی اولین پله گذاشت و دستی نوازش گونه روی کبوتر های مخملی اش کشید.

« نه مامان خانوم خدا منو از مدرسه رسونده اونم خسته و کوفته و گرسنه...»

عزیز جان دستی به عینکش کشید.

« سلام به روی ماهت ... بدو برو دستهات رو بشور ناهار روی گازه... بعدش باید بیای کمک زود باش... دختر هم دختر های قدیم، همچون کاررو می دزدیدند که آدم حض میکرد.دو فردای دیگه که شوهر کردی بگذار یه خدابیامرزی دنبالمون باشه»

شیدا کوله اش رابرداشت و با خود گفت:« عزیز جون بگذار اول اونی رو که میخوام پیدا کنم و عاشق بشم بعدش به ترشی لیته هم فکر می کنم . من که هنوز در خم اول موندم.

***

باز هم خواب مانده بود این دومین باردر هفته بود که دیراز خواب بلند میشد.

آنقدر مست خواب بود که حتی صدای عصبی مهران هم نتوانست او راازگیجی نجات دهد...!

« داریوش خداخفه ات کنه...اصلا معلوم هست کدوم گوری هستی...ا؟این بنده خدا هایه ربع ساعت منتظرت هستند.»

به یاد جلسه اش بانمایندگان شهرداری افتاد. اگر طرح توسعه و گسترش مرغداری راتصویب نمیکردند... عملا دستش به جایی بند نبود.. حالا بعداز مدتها که رضایت به این جلسه داده بودنداو در حال دیدن خواب پادشاه هفتم بود.

گوشی را جایی میان کتف و گوشش گذاشت تا دستش آزاد شود. شلوارو پیراهنی بدون توجه به ست بودن آن برداشت و درحال پوشیدن آن گفت:

« خواب موندم... سر جدتت یه جوری سرشون رو گرم کن تا من خودم رو برسونم...میدونی این پروژه بدون تایید اونها رو هواست...!»

« آخه مردحسابی با چرخ بال نیم ساعت دیگه هم نمیرسی چطور میخوای توی این ترافیک بیست دقیقه ایی برسی...؟»

کیف دستی اش را برداشت و درآپارتمان را قفل کردو به سمت آسانسور که خوشبختانه در طبقه بود رفت.

« تو به اونش کار نداشته باش من یه ربع دیگه شرکتم.. فعلا خداحافظ»

تلفن را قطع کردودستی به موهای ژولیده اش کشیدو ساعتش را به مچ بست ، حالا قدر مامان پری سحر خیزش را میدانست.

***

بعد از دوساعت جلسه ی نفس گیر به نتیجه ایی که میخواست رسید. پروژه طرح و گسترش مرغداری تایید شد.بعد از بیماری قلبی پدرش و به طبعه آن بازنشسته شدنش این اولین گام بلندی بود که برمیداشت .

هرچند رشته اش عمران بود و کاملا بی مربوط با مرغداری ....!اما میتوانست از تجربیات پدرش که دامپزشک بود وبه قول قدیمی ها دراین راه استخوان خورد کرده بود استفاده کند.

نمی خواست حالا که پدرش مسئولیت شرکت و مرغداری رابه او واگذارکرده ،بی لیاقت و ناکارآمد جلوه کند .

اصلا انتخاب اشتباه اوباعث سکته و خانه نشین شدن او شده بود . وحالا باید جبران میکرد.

با صدای رعد و برق به کنار پنجره کشیده شد.

ماه دوم پاییز پرتوان خودنمایی میکرد بارانی تند و ریز بی وقفه میباریدو اهالی شهر دود گرفته را غافل گیر کرده بود.

دخترهای دبیرستانی با مانتو و مقنعه ی سرمه ایی به ایستگاه اتوبوس پناه بردند.

وتنها یکی از آنها سرخوش مانند چرخ و فلک زیر باران چرخ میخورد.

زیر لب دلخجسته ای نثارش کرد.

در با صدای تقه ایی باز شد ندیده میدانست مهران است. چون فقط او بود که نیاز به اجازه نداشت. اما سایر پرسنل تا اجازه نمیداد داخل نمی شدند.این یک قانون بود.

« خسته نباشی مثل همیشه کارت عالی بود.. پسر توبااین زبونت مارو هم از لونه بیرون میکشی...اگه بتونیم به جای اینکه مرغ هارو به کشتارگاه ومشتری های خوردپا بفروشیم ،خودمون یه کشتارگاه کوچیک داشته باشیم و مرغ هارو توی کارگاه بسته بندی کنیم .سر سال میتونیم کارخونه بخریم...»

حق با مهران بود این کارمند قدیمی پدرش ،که دست راست او محسوب میشدوتمام فوت وفن های این کاراو یادش دادبود....

برای مردی که تمام وقتش با آجر و سیمان و مصالح ساختمانی میگذشت مرغداری ته اعمال شاقه به حساب میامد.

« حق با توئه خدا کنه همه چیز خوب پیش بره و بتونیم دستگاهای لازم رو خریداری کنیم.»

چشم از باران پاییزی گرفت و به سمت میزش برگشت.

بعد یک روز کاری سخت... هوس قهوه کرد آن هم شیرین ، شیرین تا شیرینی کامش دو چندان شود.

گوشی را برداشت تا با منشی اش تماس بگیرد.

« آقای محسنی لطفا بگید دوتا قهوه بیارن »

و طبق عادت مانند همیشه بی آنکه منتظر بماند قطع کرد.

مهران خودش را روی مبل چرمی قهوه ایی رنگ روبروی میز مدیریت رها کرد.

« داریوش به خدا تو دیگه نوبری آخه کی میره دخترهای خوشگل و ترگل و برگل رو ول میکنه و یه منشی مرد سیبل کلفت استخدام میکنه...؟ بابا تو با جنس ظریف مشکل داری گناه من چیه که باید به پای تو بسوزم.»

خسته سرش را به صندلی تکه دادو چشم هایش را بست، اولین اقدامش بعد به ریاست رسیدن تعویض منشی دماغ عملی و پر فیس و افاده اش با منشی مرد بود و اخراج خانومها و استخدام تعدادی آقا به جای آنها...

« حوصله قر واطوار زنونه رو ندارم میخوام کارم انجام بشه که شکر خدا محسنی هم توی این مدتی که من اومدم خوب از پس کارها بر اومده منم همین رو میخوام»

مهران در یک سال واندی که با داریوش کار میکرد به خوبی دریافته بود که تحت هیچ شرایطی از موضع خود کوتاه نمی آیدو تصمیمش عوض نمیشود، آقای فروغی بزرگ انعطاف بیشتری داشت.

ناچارا کوتاه آمدو بحث راعوض کرد.

«چه طوری تونستی به ربعه شرکت باشی باور کن داشتم از تعجب شاخ در می آوردم»

وبعد با شیطنتی پنهان و زیر پوستی اضافه کرد.

«اصلا بگو دیشب کجا بودی و چیکار میکردی که خواب موندی؟»

تیزتر ازآن بود که متوجه ی منظور مهران نشود.

« کافر همه را به کیش خود داند آقای مهران علیزاده... دیشب خونه ی دیبا شام دعوت بودیم.

مامان پری و بابام به خاطر اصرار های وروجک دیبا شب موندگار شدند ، اما من دیر وقت برگشتم خونه و یادم رفت ساعتم رو کوک کنم . این شد که خواب موندم . محض اطلاعتون صبح هم با موتور اومدم...»

مهران ،داریوش رابا اون دک و پز تصور کرد که ترک موتور نشسته وراننده موتورازبین ماشین ها لایی میکشد.

لبخندی زد و گفت:« پس اون موهای سیخ سیخت واسه خاطر این بود...»

با صدای سه ضربه ی کوتاه و پی درپی داریوش آمرانه گفت:

« خانوم لطفی بیا داخل...»

اما درکمال تعجب مهسا مظاهری را سینی به دست دید، که با لبخند مضحکی وارد شد.

مهسا مظاهری از آشناهای مهران بودکه به خواهش او پنج ماهی میشد که توی شرکت به همراه یکی از آقایون در قسمت فروش مشغول به کار بود.

در واقع اگر اصرار های مهران و رودربایستی با او نبود، هرگز به این کار رضایت نمی داد.

مهسا مظاهری مسئول فروش و خانوم لطفی که سمت آبدارچی و مستخدم شرکت را داشت ،در واقع تنها جنس موئث شرکت محسوب می شدند.

مهسا با قدمهای آهسته سینی را که حاوی دو فنجان قهوه خوش آب و رنگ بودرا روی میز گذاشت و با صدایی که سعی داشت نرم باشد گفت:« نوش جان»

داریوش نمیتوانست این لطف او را بی پاسخ بگذارد.برای همین سرد و خشک گفت:

«خانوم مظاهری برای خانوم لطفی مشکلی پیش اومده که وظایفشون رو شما انجام میدهید...»

مهران سرش رابه زیر انداخت و مهسا چهره اش رنگ باخت. توقع همچین واکنشی توهین آمیزی را نداشت.

با لکنت زبان یک در میان بریده بریده گفت:

«میخواستم ببینمتون... برای همون مارکت شفق ... چکشون و شرایط خرید...و دیدم خانوم لطفی داره قهوه درست میکنه گفتم من می برم با آقای مهندس هم کار دارم..»

جنس زن جماعت را خوب میشناخت از این جنس لطیف خیلی چیزها دیده بود....

نگاه سردو خالی اش راازاو گرفت وبه مهران که تا بنا گوشش سرخ شده بود داد.

« به هرحال این وظیفه ی خانوم لطفیه...نه کارمندهای شرکت ... حالاهم لطف کنید سینی رو ببرید»

مهسا تمام صورتش از فرط خشم سرخ شده بود.این مهندس خوش قد وبالا سخت ترازآن بود که به راحتی بتوان در او نفوذ کرد.

سینی را از روی میز برداشت وبا یه ببخشید کوتاه آهسته از در خارج شد.

داریوش بار دیگر گوشی رابرداشت و به محسنی سفارش قهوه ایی دیگر داد.

****

یک هفته ازآن قرار کذایی گذشت.

اماانگار عاشق شدن به این سادگی ها هم نبود.

در فامیلی که پسر حکم کیمیا داشت و همه ی زنان متحد و قول دختر به دنیا میآوردند، نمی توانست عشق را پیدا کند.

شاید برای همین بود که شاهین و علی رضا پسر سه ساله ی خاله سارا گل سر سبد فامیل بودندو همه به ساز کُردی و عربی آنها می رقصیدند....

و دخترهای عمه عطیه« فرزانه و فرناز »و دختر دایی هوشنگ« مهناز» برای شاهین گنده دماغ سرو دست می شکستند...!

پسر های همسایه هم که تکلیفشان معلوم بود، همگی چند سالی میشد که به خانه ی بخت رفته بودند.

پدرش هم که اعتقادی به رفت و آمد با دوستان و خانواده هایشان نداشت....!

حتی «آقا محمود» نامزد پرستو هم تک پسر بود و سه خواهر داشت.

اوف... انگار قحطی پسر آمده ...حداقل برای او که این چنین بود... همه که کتایون نمیشدند...!

او شیدا بود. دختری ساده و بدون حاشیه...دلش میخواست همانند کتایون به جای حاشیه وارد متن شود...اما چگونگی اش رانمیدانست...؟

با ضربه دستی به کتفش از افکار درهم و برهمش جدا شد، درست مثل صابونی که لیز میخورد،و داخل چاه موال یا همان سرویس بهداشتی امروزی میرود..

خانوم کریمی با ابروهای هشتی بالای سرش بود.

« قلی فتحی حواست کجاست...؟یه ربعه دارم نگاهت میکنم اصلا تو کلاس نیستی ها...!؟نمره ی ریاضی و فیزیکت هم که کم شده... تا کنکور چیزی نمونده ها....!»

حق با خانوم کریمی دبیر ریاضی و فیزیک بود.تا کنکور سال آینده فقط چند ماهی فاصله داشت.

تصمیم برای عاشق شدن اولین تاثیرش را گذاشته بود، آن هم نه بر روی قلبش، بلکه بر روی ریاضی وفیزیک مادر مرده...!

****

پرستو با خوشحالی گونه اش را بوسید و گفت:

«ببخش قربونت برم این روزها همش باید تنهایی بری خونه...امروز محمود اومده دنبالم بریم خونشون...ولی عوضش قول میدم فردا که اومدم مدرسه تمام وقایع مثبت هیجده رو برات تعریف کنم...»

شیدا معترض شد« پرستو.....خجالت بکش »

اما پرستو خجالت را همراه حیا قورت داه بود.

« واسه چی قربونت برم.... زنشم ... عقدی و رسمی...از اون گذشته بَده...میخوام چشم وگوشت باز بشه و یه چیزی که به دردت میخوره یاد بگیری..بابا تمام کائنات حول این محور میچرخه، واسه چی خجالت بکشم...!آخه یه حساب دار ساده ....بیکاره هرروز مرخصی بگیره و بیاد دنبالم، تا توی زمانی که خواهرهاش مدرسه هستند و مادرش میره دنبالشون.. من رو ببره خونشون و....دیگه دیگه...»

این یک واقعیت بود پرستو پیش رویش با پرستوی چند ماه پیش زمین تا آسمان فرق کرده بود، فقط نمی دانست آقا محمودچه چیزی به اون نشان داده که اورا این چنین متحول کرده است....!

دلش نمیخواست دل این کبوتر ماده ی عاشق رابشکندوکبوترنری که به دنبال خانه ی خالی میگردد... به مراد دلش نرسد.. برای همین با خوش رویی گفت:

« برو بهت خوش بگذره فردا تو مدرسه می بینمت»

سپس گونه اش را بوسید و خودرا دوان دوان به اتوبوس در حال حرکت رساند.

***

یکی از آرزوهایش این بود که خانه شان را با یکی از آن آپارتمان های لوکس بالای شهر عوض کند ، از همان هایی که راهرویی به اسم لابی داشت...!توی این ساختمان ها که بهش برج میگفتند لابد آنقدر آدم زندگی میکردند که حداقل عاشق یکی از آن درست و حسابی هایش بشود...

اما تا زمانی که دو سه همسایه عتیقه و خانه های باستانیشان در این کوچه بودند، پدرش کوتاه نمی آمد...

به خصوص اینکه این خانه یادگار پدریش بودو عزیز جان ،جانش به خشت خشت این خانه وصل بود.

مامان سروی هم که بنده ی محبت عزیزجان بدون رضایت او آب هم نمیخورد.

اه ... حالش بهم میخورد از این عروس و مادرشوهر که این چنین یکدیگر را دوست داشتند... شاید اگر کمی اره میدادند و تیشه میگرفتند به فکر عاشقی نمی افتادو فکرش پی صلح و صفا دادن مابین آن دو می چرخید....!

شاهین هم تکلیفش معلوم بود. با آقاجان در اتوکشی محل که اجاره ایی بود کار میکرد و همیشه میگفت این خانه ی قدیمی با حوض کاشی کاری فیروزه ایی رنگش را دوست دارد.

و میخواست بعد از ازدواج دست زنش را بگیرد و به این موزه بیاورد....!

شیدا را هم که کسی آدم حساب نمیکرد تا نظرش را بپرسد...!

خدا خیر دهد موریانه هاراکه، سال پیش به جان در و پنجره های چوبی افتادندو آقا جان مجبور به تعویض آنها بادر پنچره ی آهنی شد، وگرنه احساس می کرد مانندداستان کودکی هایش « هانسل وگرتل» باید از آن کلبه ی چوبی فرار کند....!

با صدای عزیز جان از رویاهای خوشش دل کندو از اتاق خارج شد

« بله عزیز جون کاری داشتید...؟»

عزیز جان چادر گلدارش را روی سرش پهن کرد و در حالی که گیره نقره ایی زیر روسری اش را سفت میکرد گفت:

«شیدا جان ... ننه من میرم روضه خونه ی خانوم شاکری....مامانت هم یه سر رفته خونه ی خاله سارات گویا کاکل به سرش نا خوش احواله...بابات و شاهین هم که تا هشت ونه مغازه هستند.اگه عطیه زنگ زد بگو عزیز کارت داره یه توک پا بیاد این جا.... کارش دارم...

حواست به قیمه ی شب هم باشه نیام ببینم مثل دفعه ی قبل آبش چسبیده به ته قابلمه ها... دل بده ننه... بگذار دوفردا دیگه که رفتی خونه ی شوهر یه چیزی بلد باشی درست کنی و بدی اون پسر مادر مرده ی مردم بخوره...»

عزیز جان رفت و در را بست و او با خود گفت:

« عزیز جان دعا کن پسر مادر مرده ی مردم بیاد و منو عاشق و شیدا بکنه ... بقیه چیزها حله...من هنوز خان اولم و پیداش نکردم»

***

بعد از جر و بحثی که با مادرش داشت ، تنها یه صبح پر ازدحام و ترافیک می توانست اعصابش را خورد و خاکشیر تر کند...!

محسنی به احترام او از جای برخاست و سلام کرد.

تنها به تکان سری اکتفا کرد و بی وقفه گفت:

«به خانوم لطفی بگو یه قهوه ی غلیظ بیاره و خودتت هم بیا داخل دفترم....»

کیف دستی اش را روی کاناپه پرت کرد .سرش مانند ناقوس کلیسا « دنگ دنگ» میکرد . وحرفهای مادرش مثل آگهی بازرگانی در سرش رژه میرفت...

« دختر برات نشون کردم پنجه ی آفتاب نجیب خانواده دار، با اصالت ... نه مثل اون زنیکه بی بتّه....!

خانم شاکری ...همون خانوم جلسه ایی که ماهی یه بار خونه ی مادر شوهر دیبا برای روضه میاد...معرفی کرده، گویا با مادر بزرگش آشناست واز همسایه ی قدیمی شونه....!

اونقدرتعریف کرد،که مشتاق شدم و گفتم یه عکسی ازش داری تا نشون پسرم بدم.. اون هم این بار یه عکس از دختر برام آوردو نشونم داد می گفت از آلبوم مادربزرگش برداشته...»

خاله خان باجی بازی های مادرش...مثل شعله ی آتش خونش رابه جوش آورده بود باور نمیکرد که برای سرو سامان دادن او دست به دامن پیرزنهای جلسه ی قرآن شده باشد...!

تلخ شد اما به حرمت مادر بودن باز هم صدایش را پایین تر آورد....

« آخه مادر من... پری خانوم از شما بعیده این کارها....اصلا خوبیت نداره، که عکس دختر مردم دست غریبه باشه شاید خانواده اش اصلا راضی نباشند ....از نظر اخلاقی هم درست نیست...از اون گذشته من یه پسر مجرد نیستم که، یه بار ازدواج کردم و زنم و طلاق دادم. اونی که هم دانشگاهیم بودو عاشقش بودم دیدی دست آخر چه گلی به سرم زد...!حالا بیام با دختری که اصلا نمیشناسمش ازدواج کنم....»

پری خانوم که ،هر وقت می خواست و آنچه که دوست داشت می شنید... لبه ی کت داریوش را بلند کرد و عکس را داخل جیبش گذاشت...

« هر گردی که گردو نمیشه مادر... اون بارخودت انتخاب کردی اون جوری شد بگذار من واست تیکه بگیرم ضرر نمیکنی...سر فرصت یه نگاه خریدار بهش بنداز و شب خبرش رو بهم بده...»

مرغ مادرش گویا یک پا داشت ....این توطئه نمیتوانست به تنهایی کار مادرش باشد مطمئنا دیبا هم در این کودتا دستی داشت موبایلش را برداشت تا تماس بگیرد که محسنی اجازه ی ورود خواست...

پس اجالتا آن را به فرصت مناسب تری موکل کرد.

محسنی با صدای ریزو زنگ دارش طوطی وار برنامه های کاری روزانه اش را گزارش داد.

« آقای علیزاده تشریف بردند مرغداری.... امروز قراره دامپزشک جدید بیاد ....ساعت پنج هم با فروشنده زمین کنار مرغداری جلسه دارید. زنگ زدند و تاکید کردن چک قبول نمی کنندو معامله باید کَش انجام بشه.آقای توسلی هم کار واجبی با شما داشتند...»

خیالش از بابت دامپزشک جدید راحت شد مهران الحق حکم آچار فرانسه ی شرکت بود.

زبان این فروشنده ی دندان گرد و البته راههای رام کردن آن را هم خوب میدانست .

اما توسلی مسئول فروش که به همراه مهسا مظاهری کار میکرد چه کار واجبی با او داشت....!؟

جدی و محکم گفت:

« لطفا به آقای توسلی بگید تشریف بیارند دفتر من... به خانوم لطفی هم بگو قهوه رو برای صبح خواستم نه بعد از ظهر...!

« چشم آقای مهندس به آقای توسلی میگم تشریف بیارند... خانوم لطفی هم صبح تماس گرفتند و گفتند امروز نمی توند شرکت بیان...»

تند وعصبی معترض شد..با سگرمه های در همش مانند صاعقه بر سر محسنی بخت برگشته نازل شد.

« یعنی چی نمی توند بیان ....؟مگه اینجا خونه ی خاله است، چند بار بگم پرسنل اگه مرخصی میخواد باید از قبل هماهنگ کنه... این خانوم این ماه سومین باری است که دچار اتفاق غریب و الوقوع میشه.... لطفا این سه روز رو یاد داشت کنید تا از حقوقشون کم بشه...لطفا در را هم پشت سرت ببند»

خلق و خوی تند وعصبی این رییس جوان را می شناخت، می دانست وقتی عصبی میشود مانند سیلابی هرچه سر راهش باشد باخود می برد. سکوت کرد و با اجازه ایی گفت و خارج شد.

****

این خاصیت پاییز بود که ساعت پنج ونیم بعد از ظهر آنقدر هوا تاریک باشد که انگار در دل نیمه شب قدم میزنی..

پاییز گویی میخواست هرچه در چنته دارد یک باره رو کند ،باران ریز و تندی که از دیروز بی وقفه میبارید...

باران را با تمام درد سرهایش دوست داشت... دوست داشت دست هایش رااز هم بازکند و مثل چرخ و فلک چرخ بخورد..

همین کار را هم کرد اما پایش در گودال پر گل و لایی فرو رفت و کتانیهایش مثل نمد سنگین شدند...وموقع راه رفتن

و شلپ شلپ صدا میکردند.

چهار پنج نفری که کلاسهای جبرانی فیزیک و ریاضی رابه یمن نمره های زیر دوازده باید میگذراندند ، به سرعت غیب شدند یکی دو نفر هم خانواده هایشان با ماشین سراغشون آمده بودند.... میگفتند برادرهایشان هستند اما چشمک های ریز و بوسه هایی که رو هوا پرتاب میشدند چیزی دیگر میگفتند...!

شانه ایی بالا انداخت ...چاره ایی نداشت باید شلپ و شلوپ کنان می رفت....

« قلی فتحی... قلی فتحی...»

این فامیلی دوسیلابی را هم اگر طوفان نوح هم می آمد می شنید... با آن قلی ضایع اول آن...!

به سمت صاحب صدا چرخید ،کتایون را دید تنها و بدون مریدان همیشگی اش....که زیر طاقی ساختمانی شیک ایستاده بود .این ساختمان سه طبقه ی شیک و مدرن با آن پنجره های قدی زیبا،که درست روبروی ایستگاه اتوبوس بود را به خوبی میشناخت...هرگاه در ایستگاه به انتظار اتوبوس می نشست خود را تصور میکرد که از آن پنجره های قدی به خیابان نگاه میکند.

کنارش ایستاد و منتظر به او نگاه کرد که کیفش به دنبال چیزی زیر رو میکردو بالاخره آن محموله ی سری را پیدا کرد یک رژلب سرخابی ....

کتایون دستی به چتری های صاف و بورش کشیدو کمی به آن حالت دادو آستین های مانتویش را تا آرنج بالا زد ورژلب را چند بارروی لبهایش کشید.... با مهارت و استادی هرچه تمام تر .....

رژلب سرخابی با چشمان عسلی اش هارمونی زیبایی بوجود آورده بود.

چشم از لوندیهای او گرفت و پرسید...؟

« کاری داری بگو ....؟آلان اتوبوس میاد و باید برم....!

تابی به گردنش دادو نرم گفت:

« قلی فتحی یه کاری ازت بخوام انجام میدی....؟»

متعجب شد آنقدر که مانند هر وقتی که متعجب میشد ،دهانش تانیمه باز میماند... !چه وجه اشتراکی با این دختر زیبای مدرسه که به خود لقب ملکه داده بود و همه از جمله دخترهای دبیرستان و پسر های خارج از دبیرستان برایش سرو دست می شکستند....داشت ،جز این که نمره ریاضی و فیزیک هردو زیر دوازده بود و به ناچار میبایست در کلاس های جبرانی خانوم کریمی شرکت میکردند...!

کتایون از گیج وگنگی او استفاده کرد و دستش را به سمت آسانسور ساختمان پیش رویش کشید...آنقدر که صدای اعتراض شیدا را نشنیدو داخل آسانسور شدند.

« توی این ساختمان یکی هست که چند وقتیه بدجور چشمم رو گرفته....یکی دوبار با بچه ها « منظورش همان مریدانش بود»

اومدیم سراغش اما هر دفعه تیرم به سنگ خورد ... اما کور خونده تا مخش را نزنم بی خیال نمیشم....میدونی که عادت ندارم تنهایی جایی برم ....برای همین خواستم تا همراهم بیای!»

شیدا با خودفکر کرد که مخ زدن متختص پسر هاست و یا جدیدا دختر ها هم از این کارها می کند...!تازه ارتقا مقام هم گرفته بود از نقش یه دختر ساده وبی حاشیه، شده بود بادیگارد کتایون....

پس دوست پسر « دویست و شیش اش» چه میشد همان که با آب و تاب فرزاد صدایش میکرد...!

آسانسور طبقه ی سوم ایستادو با صدای دنگی باز شد... کتایون بار دیگر در آینه خود رانگاه کرد و راضی از خود،بدون توجه به شیدا که با کتانی های خیسش باید شلب شلوب کنان مثل جوجه اردکی دنبالش میرفت به سمت در چوبی قهوه هایی رنگی رفت ....که تابلوی زیبایی در روی در آن نصب بود...« شرکت دام و طیور بال گستر»....

مرد پیش رویش با آن ریش پروفسوری صدای ریز و زنگ دارش ، اصلا شباهتی به منشی ها دماغ عملی که به جای بله به ارباب رجوع « بَنه» میگفتند نداشت ...!این اولین باری بود که منشی مرد میدید... !پس با یه حساب سر انگشتی به راحتی میشد فهمید که رییس این شرکت مرغی...چندان علاقه ایی به جنس مونث ندارد....وگرنه یک مرد را جایگزین قرو ادعاهای زنانه نمیکرد.

کتایون تمام عشوه ونازی که بلد بود خرج منشی ریش پروفسوری کرد اما حرف او یک کلام بود.

« آقای مهندس گرفتارند و نمیتوند بدون وقت قبلی کسی را بپذیرند...»

واین دومعنا بیشتر نداشت یا شغل مرغداری خیلی حساس و ظریف بود یا اینکه به دستور آقای رییس میخواست شر این مزاحم را کم کند...!؟

شیدا گوشه ایی کنار شوفاژایستاد و تکه داد،تا سماجت کتایون تمام شود.نگاهی به اطرافش انداخت خبری از پنجره های قدی نبود... اگر تا یک ربع دیگر به اتوبوس نمیرسید باید نیم ساعت برای اتوبوس بعدی منتظر میماند....

« آقا چرا سختش میکنی...!؟ بابا من باید آقای فروغی رو ببینم همین حالا ... نه وقت دیگه ایی...»

به یکباره تمام باورهایش فرو ریخت.... کتایون فقط زیبایی داشت و چیزی به اسم غرور برایش معنا نداشت.... به منشی التماس میکرد تا اجازه دهد رییس شرکت را ببیند...

اگر رییس جمهور فلان مملکت هم پشت این در بود التماس نمی کرد.... حالا او که یه رییس شرکت مرغی بود... و نه بیشتر...

اما کتایون آمده بود که فاتح این میدان شود بی توجه به منشی ریش پروفسوری...در اتاق مدیریت را باز کردو داخل شد. دیگر این آخر بی پروایی بود...

«خانوم کجا....؟ حق ندارید بدون اجازه وارد بشید..؟»

شیدا کنجکاو با همان کتانی های خیس تا آستانه ی در رفت...و همان جا ایستاد...

اولین چیزی که نظرش را جلب کرد رییس مرغی بود که منشی او را آقای فروغی صدا میکرد...به جز چند حرف چندان فرقی هم نداشتند« مرغی » و « فروغی»....!

فروغی با اخم های درهم از پشت میزش بلند شد آن را دورزد و کنارش ایستاد،گویی میخواست مالکیت آن میز را ثابت کند.

« آقای محسنی اینجا چه خبره مگه نگفتم کسی داخل نیاد...!؟»

محسنی بینوا با لکنت زبان به دنبال واژه ها گفت:

« آقای رییس ... باورکنید بهشون گفتم....اما نمیدونم چرا اینقدر اصرار میکنند...»

آقای رییس مرغی هیکل پر و مردانه ایی داشت با قامتی بلند.. و موهایی که تا روی گوشش را هم پوشانده بود... چهره اش عجیب شبیه همان هنرپیشه ی معروف فیلم ها فارسی همان که به او « ایرج قادری » میگفتند بود با همان ریش و سیبل و هیبت مردانه اش....

خب این جوری هم میشود دیگر خدا که بیکار نیست چند میلیارد آدم را با شکل و شمایل متفاوت بیافریند گاهی اوقات هم از سر تفریح یا بی حوصگلی چند نفری هم شبیه هم میافریند ، مانند این آقای رییس مرغی که شباهت زیادی به آن هنرپیشه ی فقید داشت...!

و بعد با خود گفت « ای کاش خداوند سر او هم کمی سلیقه و ابتکاربه خرج میداد...»

مردی لاغر اندام قد بلند با چهره ایی استخوانی و عینکی چهار گوش طبی که روی مبل نشسته بود خنده ی ریزی کرد وبلند شد و به کنار کتایون آمد و با چشمان خریداری صورت زیبای او را را از نظر گذراند... کتایون خوشحال ازاین پیروزی پشت چشمی نازک کرد و رو به آقای فروغی گفت:

«من باید با ایشون خصوصی حرف بزنم...!»

خنده ی مرد لاغر اندام پر رنگ تر شد و اخم های خانوم شیک پوش جذاب کنار دستش هم عمیق تر...موهای شرابی اش با آن هیکل باربی زیادی لوندش کرده بود. باید اعتراف میکرد اگر اوهم نظری به این رییس مرغی داشت کتایون باید بارو بنه اش را جمع میکرد و به سراغ همان دوست پسر دویست و شیشی اش میرفت....!

نگاهش روی پنجره ی قدی رویایی اش خیره شد وسوسه نزدیک شدن به آن آنقدر قوی بود که کبوتر های پارچه ایش را در دست فشرد.

آقای فروغی بدون توجه به کتایون که روی مبل یک پایش را روی پای دیگر گذاشته بود یک قدم به او نزدیک شد و در حالی که ابروهایش به جای گره شدن حالتی متعجب به خود گرفته بود به شیدا خیره شد و پرسید:

« این خانوم هم با شما هستند...!؟»

مردد با دو گام کوتاه داخل شد.

این رییس مرغی مقتدر تر از آن بود که فکرش را میکرد با آن ابروهای پرو کوتاه وچشمانی نافذ... دلش میخواست ایرج قادری صدایش کند اما همان رییس مرغی با این اخلاق چیز مرغیش برازنده تر بود....

نمیدانست همراهی دختری مثل کتایون آنقدر بد است که او این گونه مشمئز کننده و تحقیر آمیز پرسید؟

« این خانوم هم با شما هستند...!؟»

دختر موشرابی با لحنی پر از تحقیر رو به کتایون کردو گفت:

« خانم کوچولو شما به مامان وبابات خبر دادی و اومدی اینجا یه وقت نگرانت نشن....!؟

آقای فروغی به لبه ی میزش تکه داد و نیم نگاهی به ساعت مچی اش انداخت .

« خانوم مظاهری... وقت اداری شرکت تموم شده شما میتونید تشریف ببرید منزل ....»

دختر موشرابی دلخور از این نادیده گرفته شدن... چشمی گفت که از صد تا فحش ناموسی هم بدتر بود...و سپس با اجازه ایی کوتاه گفت و خارج شد...

کتایون که میدان تاخت و تاز را خالی دید لبخند فاتحی زدو با اعتماد به نفسی مضاعف....با لحنی که سعی داشت کشدار و نازک باشد گفت:

« آقای مهندس شما همیشه اینقدر سخت گیر هستید و خارج از برنامه هاتون به کسی وقت ملاقات نمیدید...؟»

مرد لاغر اندام عینکی کمی خود را به او نزدیک تر کرد آنچنان که شانه هایشان با هم مماس شدند،و با همان لحن اغواگرانه گفت:

« آقای مهندس ماده و تبصره هم توی قانون شرکت برای یه همچین وقتایی گذاشتند...!»

ریسس مرغی با اخم های در هم معترض شد.

« مهران خواهش میکنم شما بفرمایید بیرون تا من خودم تکلیفم رو با این خانوم های نسبتا محترم روشن کنم...!»

مردی که مهران نام داشت لبخند تلخی زد و عینکش را روی تیغه ی استخوانی ببنی اش کمی جا به جا کردو از جای برخاست.

« چشم جناب فروغی هرچی شما دستور بفرمایید...»

سپس با دلخوری واضحی از اتاق خارج شد.

آقای فروغی با دو گام بلند خود را به کتایون رساند و از گوشه ی مانتوی مدرسه اش گرفت و او را وادار به بلند شدن کرد...با خشمی آشکارگفت:

«ببین جوجه ... من یه عمری با جوجه مرغ های زبون نفمهی مثل تو و امثال تو سر کله زدم میدونم مال همین مدرسه ی چند قدم پایین تری... یه بار دیگه این طرفها ببینمت و بخوای برام ایجاد مزاحمت کنی یه راست میرم سر وقت مدیر مدرسه تون . میگم چه اشغالی هستی...! مطمئن باش ظرف بیست چهار ساعت پرونده ات رو میدم زیر بغلت... حالا هم پاشو دست دوستت رو بگیر و گمشید بیرون...»

شیدا نبود اگر جواب این توهین را نمیداد... او که حتی یک کلام هم حرف نزده بود از کجا به آشغال بودن او پی برده بود ... تنها گناهش همراهی کتایون بود نه چیزی بیشتر...با همان کتانی های خیس و نمدی چند قدم به او نزدیک شد .آمدکه بگوید به چه حقی به او توهین میکند اما پایش روی سرامیک های لیز خورد و روی زمین افتاد... درد بدی در دستهایش پیچید و قوزک پایش هم همین طور... کتایون با سرعت خود را به کنارش رساندو زیر بغل او را گرفت و بلند کرد و درحالی که پوزخندی گوشه ی لبش بود رو به آقای فروغی کردو گفت:

« لیاقت نداری که با دختر خوشگل و کم سن و سال بچرخی ...! لایق تو همون اعجوزه ی موقرمزه که میخواست با چشماش درسته قورتت بده...»

سپس آهسته رو به شیدا گفت:

« شیدا جون پاشو بریم تا بیشتر از این بارمون نکرده...»

شیدا خجالت زده از زمین خوردن نا به هنگامش ...کوله اش را که پخش زمین شده بود را برداشت و لنگ لنگان ،با این فکر که اگه کلاهش اینجا بیفتد دیگر به سراغش نمیآید....از شرکت خارج شد....

ساعت شش و ربع بود دیگر اتوبوس گیرش نمیآمد... ناچار قید پول توجیبی آن هفته را زد و سوار آژانس شد....و کتایون هم با لبهایی آویزان بی آنکه چیزی بگوید تاکسی در بست گرفت ورفت....

خب وقتی به خانه رسید انتظار این همه استقبال پر شور را نداشت ...!

مامان سروی و عزیز جان چتر به دست سر کوچه ایستاده بودند و مانند مامور دو صفر هفت توی تمام ماشین هایی که از آنجا می گذشتند نگاه می کردند...!

خب حداقل فهمید وجودش آنقدرها هم که که فکر میکرد خنثی نیست ، این را هنگامی فهمید که از ماشین پیاده شد... و عزیز جان یکی از آن نیشگون های ریز و آب دارش را از بازوی سمت راستش گرفت و مامان سروی دوقلوی همان نیشگون را از بازوی سمت چپ...!

البته جای شکرش باقی بود که شاهین و آقا جان هنوز نیامده بودند.... و بی شک این را مدیون لباسهای کثیف اهالی محل بود.... وگرنه چیزی بیشتر از دوتا نیشگون گیرش می آمد....!

به لطف سیاست عزیز جان ،که همیشه همه را مثل موم در دستش داشت.... شاهین و آقاجانش نفهمیدند که دیر به خانه آمده...و همه چیز به خیر و خوشی تمام شد ... اما موقتا...

***

" فصل دوم"

دراز گوش که نبود ... تا این همه عشوه و ناز و اطوار و خنده های با منظور و بی منظور مهسا را نفهمد...!

با آن ماتنوی کوتاه و چسب که تمام برجستگی های بدنش را سخاوتمندانه به نمایش گذاشته بود...

خب مرد مذهبی نبود ....که با چهار تا تار مو چشم از طرف مقابل بگیرد..ا

اما به یک سری اصول پایبند بود... و آن ناموس و غیرت بود ...

و حالامهسا با آن مانتوی قرمز و روبرویش نشسته بود و دلبری میکرد... برای مردی که دوسال هیچ زنی را به خلوت خود راه نداده بود.... این دلبری ها زیاد بود....

« آقای مهندس من این خانوم را همه جوره تضمین میکنم.... باور کنید کارش توی شرکت قبلی یک بوده اما به خاطر دوری راه دیگه نمیتونه بره.... ایشون میتوند تمام وظایف آقای توسلی رو شاید هم بهتر انجام بِدن...»

خودش هم در این شرکت اضافه بود حالا میخواست به جای توسلی دوستش را هم بیاورد...!

آخر بگو مرد مومن این چه وقت مهاجرت به خارج از کشور است....!

خدا مهران را از غیب رساند چون تمام حسهای مردانه اش در حال فریاد بودند..

مهران روی مبل کنار مهسا نشست و گفت:

«داریوش بالاخره نظرت چیه... این طور که مهسا میگه نیروی کارآمدیه ...فعلا توی بخش فروش به یه آدم مطمئن نیاز داریم تا با مهسا همکاری کنه....»

صدای جر و بحث محسنی با فردی که صدای زنانه داشت از بیرون میآمد...

گوشی را برداشت و گفت:

« محسنی اون بیرون چه خبره ...؟ »

« آقای مهندس .. همون دختر خانومی هستند که دیروز هم اومده بودند ... شما گفتید جلسه دارید...»

«جلسه دارید »یک رمز بود میان او ومحسنی.... هروقت نمیخواست کسی را ببیند میگفت بگو که جلسه دارم...!

« خیلی خوب سریع ردش کن بره...»

چند دقیقه ی بعد دراتاق به شدتت باز شد آنچنان که چند بار تاب خورد...

دختری با مانتوی و مقنعه ایی سورمه ایی وسط دفتر کارش ایستاده بود... این دختر بورو چشم عسلی را این هفته زباد دید بود که با بهانه و بی بهانه مثل قارچ جلویش سبز میشد...

فقط همین را کم داشت که دختر های مدرسه ایی به او نخ دهند...!

محسنی مانند اسپند بالا پایین میپرید...و به دنبال دختر چشم عسلی وارد اتاق شد...

« خانوم کجا... ؟ حق ندارید بدون اجازه وارد بشید...!؟

امروز باید دُم این دختر بچه ی دبیرستانی را می چید تا دیگر به فکر نخ وطناب و از این مقوله ها نیافتد...

از جایش بلند شد و میز را دور زد و به آن تکه داد ...

مهران که گویا سوژه ایی بکر یافته باشد با لذت به دخترک چشم عسلی نگاه میکرد و لبخند مضحکی گوشه ی لبش بود...وبرق چشمانش گویای افکار درونش بود...و مهسا هم این میان مالکانه عرض اندام میکرد...

چشم از دخترک گرفت و به فردی که در آستانه ی در بود نگاه کرد...

خودش بود همان دختر درون عکس با همان کوله پشتی قرمز رنگ و دوتا کبوتر مخملی کوچک آویزان از کوله اش...

توی عکس هم همین مانتو و شلوار سورمه ایی و مقنعه ایی به همین رنگ به تن داشت...

در آستانه ی در ایستاده بود ....در حالی که سر تا پایش مثل موش آب کشیده خیس و گلی بود...

پس این بود دختر آفتاب مهتاب ندیده ی مامان پری اش...

دستش درد نکند با این عروس پیداکردنش... دختری که می گفت مثل پنجه ی آفتاب میماند ... آفتابه هم نبود....!

همان دختری که دیبا به جان دخترش قسم میخورد که در توطئه ی مادرش نقشی نداشته... فقط میداند که در همان خیابانی که شرکت قرار دارد... چند قدم پایین ترش به مدرسه میرود...!

باید مطمئن می شد که او هم دوست همین دختر لاشی است که وقت و بی وقت مزاحمش میشد.

« این خانوم هم با شما هستند...؟ »

دخترک با شنیدن این جمله ابروهای پرش را درهم کشید و با دو گام داخل شد و سلام ریزی داد، که بی پاسخ ماند.

مهسا زیادی خودمانی برخورد میکرد و میخواست با حرفهایش دخترک را تحقیر کند و مهران هم پی فرصتی بود تا از آب گل آلود ماهی بگیرد...

زرنگ تر از آن بود که نتواند اوضاع پیش آمده را جمع و جور نکند...!

وقتی محترمانه عذر مهران و مهسا را خواست به سمت دخترک چشم عسلی رفت که بی قید روی مبل نشسته بودو با تفریح به او نگاه میکرد ....

از گوشه ی مانتویش گرفت و هرچه که لیاقتش بود بارش کرد....ودست آخر گفت گمشید...!

دختری که در آستانه ی در بودبا توپی پر به سمتش آمد اما چند قدم مانده به میز، پایش سر خورد و واژگون شد...

صدای آخش از ته دل بود و با دستی قوزک پایش را میمالید..

دوستش به کمکش شتافت و زیر بغلش را گرفت...و بلندش کردو دخترک کوله ی قرمز رنگش را که گوشه ایی افتاده بود را برداشت و لنگ لنگان از شرکت خارج شدند...

داریوش به جا پاهای خیس و ِگلی او ...که ردش روی سرامیک های سفید باقی مانده بود خیره شد...

کاردش میزدی خونش چکه هم نمیکرد...!

ماشین را داخل پارکینگ گذاشت و به سمت پله ها رفت... آنقدر عصبانی بود که ، نیاز به قدری درنگ داشت تا بر اعصاب داغونش مسلط شود.

باید همین امشب تکلیف این دختر کبوتری را مشخص میکرد تا پیش از آنکه دیر شود...!

اما وقتی که مادر و پدرش را حاضر و آماده کنار در دید تمام حرفهایی که قطار کرده بود را یادش رفت...

« سلام خیر باشه ... کجابه سلامتی...؟اتفاقی افتاده این موقع شب ، شال و کلاه کردید...؟»

« سلام مادر.... خیرو شرش رو که خدا میدونه... داریم میریم بیمارستان ...!پدر شوهر دیبا بنده ی خدا سکته کرده همین آلان دیبا خبر داد.برم شاید کاری از دستم بر اومد .... عفت خانوم کم به گردن ما حق نداره»

حق با مامان پری بود عفت خانوم مادر شوهر دیبا خیلی به گردن ما حق داشت...!

همین که دیبا را برای پسر محجوب و سر به زیر دندانپزشکش خواستگاری کرده بود لطف بزرگی بود که باید حالا حالاها جبران میکردند...

با لبخندی به افکارش رو به پدرش کرد و گفت:

« اگه شما خسته اید بمونید استراحت کنید من مامان رو میبرم...»

پدرش سرش را کمی نزدیکتر کرد و زیر گوشش گفت:

« اگه من نرم پری خانوم به کی پز شوهر و دکتر دامادش رو بده...»

پری خانوم قبل از بسته شدن آسانسور گفت:

« داریوش جان فردا توهم یه سر برو بیمارستان ... یه زنگ هم به سامان بزن ببین کاری داره کمکش کنی..»

اگر در آسانسور بسته نمیشد مطمئنا سفارشات مامان پری تمومی نداشت...!

هرچند از سکته ی پدر سامان ناراحت شد اما این موضوع با تمام بدیش باعث شد که مامان پری مشغولیتی غیر از دختر نشون کردن برای او پیدا کند...! مادرش را خوب میشناخت... مطمئن بود تا بهبودی پدر شوهر دیبا همه چیز را فراموش میکند...

پس نیازی به اره و دادن و تیشه گرفتن نبود...

با لبخندی کتش را به سمت تخت پرت کرد....میتوانست با دوتا تخم مرغ و یک گوجه فرنگی مهمانی تک نفره ایی ترتیب دهد... بدون دغدغه وبا ذهنی آرام....

نبود.... همه جا را زیرو کرد کوله اش را بارها گشت... کمد وسایل هایش را همینطور....

اما نبود... انگار واقعا بال در آورده و پر کشیده بود...!

یکی ازکبوترهای مخملی سفید رنگش ، همان هایی که همیشه جفت هم بودند ....

حالا یکی از آنها نبود...جانش بود این کبوتر ها.... آنقدر دلبسته ی آنها بود که گویی جان داشتندو به راستی بغ بغو میکردند...

مامان سروی غر غر کنان سفره ی صبحانه را جمع کرد و با ترش رویی گفت:

« شیدا بیا برو مدرسه ات دیر شد مثل اون دفعه راهت نمیدن ها...اصلا یه چند وقته معلوم نیست چه بلایی سرت اومده... نکنه عاشق شدی...؟»

عشق و عاشقی کیلویی چند... اصلا نذرکردو به خدا قول داد، که اگر کبوترش پیدا شود هیچ وقت به فکر عشق و عاشقی نیفتد...

سر در گم و کلافه سرش را از داخل کمد بیرون کشید.

« مامان سروی کبوتر پارچه ایم نیست همونی که عزیز جون از مشهد برام سوغاتی آورد...»

عزیز جان لبخند نمکی زد و گفت:

« عیب نداره ننه ... غصه نخور امسال تابستون که رفتم مشهد یکی دیگه برات میخرم...»

مانند دختر های دبستانی پا روی زمین کوبید...

« عزیز جون من کبوتر خودمو میخوام یکی دیگه به درد من نمیخوره...!»

پاهای دردناکش راروی هم انداخت و چایی را هورتی کشیدو در حالی که قند همچنان گوشه ی لبش بود گفت:

« اگه کبوترت جلد بومت باشه برمیگرده غیر این، بگذار بره جایی که خوشه...»

آقاجان کمربند ش را محکم کرد و در حالی که میخندید روبه مادرش گفت:

« بیا عزیز خانوم تحویل بگیر میگم این بچه است و وقت شوهرش نیست هی میگی از سنش میگذره ...خانوم تازه به فکر عروسک بازیه...

شاهین که بی دلیل عجله داشت تند و سریع خدا حافظی کرد و رو به آقاجان گفت:

« بریم دیگه دیر شد....کلی کار داریم . امروز باید بریم مواد شوینده ی لکه بر هم بخریم... یادتون که نرفته...!»

شاهین امروز پرنده ی مهاجم هر روزه نبود... بیشتر به «یا کریم» گیج و گولی شبیه بود که همیشه لب حوض مینشست.

« صابخونه سلام ....کجایید؟ بازم که در حیاطتون بازه.... !

صدای عمه عطیه بودمانند همیشه یه لب داشت و هزار خنده...و همیشه لطیفه ای دست به نقد ... مثبت هیجده هایش را هم برای مامان سروی در گوشی میگفت.و هر دو از خنده اشک گوشه ی چشمشان جمع میشد. این عروس و مادر شوهر و خواهر شوهر برای خودشان نوبری بودند...!

عزیز جان با شنیدن صدای دختر ش سرمست تابی به گردنش دادو گفت:

« پرویزدست پسرت و بگیر و برو ... جمع زنونه است ... شیدا تو هم ننه زود تر برو تا معلمت دعوات نکرده...»

عزیز جان همه رابه روش خودش کیش کیش کرد...

ذهنش درگیر کبوتر گمشده اش بود اما نه آنقدر که متوجه نشود که در این خانه امروز خبرهایی هست...!

می فهمید.... خیلی زود...! فقط باید تا بعد از ظهر که از مدرسه بر میگشت صبر میکرد.

***

وقتی از بیمارستان برگشت ساعت پنج بود . بعد یک روزه کاری شلوغ توی این سرمای نا به هنگام پاییزی فقط یک قهوه ی گرم میتوانست خستگی یک روز کاری را از تنش دور کند .