رمان عیش و نوش به قلم کلثوم حسینی

ژانر: #عاشقانه #معمایی

خلاصه:

عسل دومین دخترخانواده معمولی است و باکلی دغدغه و فکر.

پدرش سریدار باغ خاندان کیان هست و پسر خانواده کیان، اروَند کیان وقتی از هامبورک آلمان به ایران بازمی گردد، مشکلات عسل شروع می شود، چراکه اروَند برای خلاص شدن از برخی مشکلات شخصی برای عسل که خود گرفتار است، یک پیشنهاد عجیب می دهد...

پیشنهادی وسوسه انگیز و درحین حال خطرناک.

«به نام او»

هرسو قدم می گذارم. او را در کنارم حس می کنم

گرچه آمدنش بی میل بود و رفتنش...

اجبار.

ماهردو مجبوری دل بستیم و در آخر...

-عسل:

کتابم همراه با حرص گوشه از رخت خوابم پرت کرده و موهایم را چنگ زدم و:

آخ. مامان چرا من؟

دورم را از نظر گذارندم و همچنان افزودم:

من درس دارم، کلی هم کار... آخه به کی بگم من کار دارم؟

مادرم زیرچشمی نگاهم کرد و با اخم رویش را برگرداند و از درگاه در کنار رفت:

من نمی دونم عسل، بابات گفته آقای کیان به همراه خوانوادش واسه تعطیلات عید اینجا می آن. منم کمر و زانوم درد می کنه وگرنه خودم می رفتم واسه تمیزکاری اونجا.

ناخواسته اخم هایم درهم شد و پوفی کشیده از جایم برخاستم و درحینی که قدم هایم شتاب می دادم نطقم را بازکردم:

باشه می رم ولی، بدون اگه امتحانم رو خراب کنم واسه خودم بده!

یه ساله دارم تلاش می کنم واسه کنکور که حداقل بتونم توی رشته مورد علاقم قبول شم.

مادرم پوفی کشید و سرش را همزمان که به سمت آشپزخانه کوچکمان باطرح ساده کابینت های سفیدفلزی به همراه آبچکان قدیمی می رفت جوابم سرتاپا ایستاده داد:

عسل، خودت می دونی بابات راضی نیست تو درس بخونی ولی، بازم توکار خودت و می کنی؟

دردت چیه تو دختر؟

لبم هایم با حرص از داخل لپم گزیدم:

د دردم اینه که شماها درکم نمی کنین؟

بابا من دوست دارم مهندس کشاورزی بشم، کجاش بده؟

همچنان که قدری برنج را در داخل تشت خیس می کرد، شانه ای بالا انداخت. پوفی کشیده به آشپزخانه تمیز خانه نقلی مان خیره گشتم. یک یخچال ساده سفیدو اجاق گاز طرح فرسفید که کنار پنجره حیاط پشت راه دارد. سیب زمینی و پیازهای تازه که امروز خریده است راهم دیدم و زیرلب غریدم:

فقط دختر بزرگش و داخل آدم حساب می کنه!

_ عسل!؟

لب هایم جمع شد و با ترش رویی چندتکیه پارچه وسلطل و دستکش را برداشته و از هال عبور کردم و بادیدن جارو برقی اخمم به شدت پیوند خورد و غرولند وارد حیاط شدم و نفس عمیقی کشیدم. نگاهم به شمس العماره خاندان کیان افتاد.

ته دلم حسرت جانسوزی بود که، من با این درس خوانی ام باید آن عمارت سفید حجیم را تمیز و گرد گیری کنم آن وقت خواهرم لعیا با آن شوهری سوسولش راحت خود را یک شب در میان اینجا لنگربندازد و...

_ صبح بخیر بابا جان؟

از فکر و نگاه خیره به آن عمارت در آمدم و چشمانم به لباس و کلاه باغبانی گره خورد و باتبسم لب زدم:

سلام! چندبار بگم با این سنت بالای چهارپایه و نردبون نشو خدای نکرده بی افتی؟

جوابت رو می ده، هان؟

لبخند پرمحبتی بر رویم پاشید و بیل چه دستش را نشانم داد:

خاک گلدونا رو عوض می کردم تا بهتر رشد کنن دخترم.

سری تکان داده و راهم از میان سنگ فرش زیرپایم و انبوهی از گل های داودی ، بنفشه و مرواریدی گرفتم و درب شمس العماره رو با کلید کف دستم گشودم و همین پا درونش نهادم اخم هایم درهم شد و سرفه های خشک به سراغم آمد.

کف دست را به دیوار خاک گرفته سُراندم و پژمرده به سالن بزرگ خیره شدم و زیرلبی غریدم:

اه. لعنتی امروزم از آرایشگاه انداختنم. جواب رقیه خانم و چی بگم؟

آهی کشیده و به قدم هایم سرعت داده ام و سلطل آب را از داخل توالت سالن پراز آب کردم وبا تشت متوسط هم مواد ضدباکتری و تمیز کننده ریختم. جوهر نمک و جرم گیر راهم داخل توالت قرار دادم و با روسری ام محکم موهایم و جلوی دهانم را بستم و دست کش ها را هم در دست کرده و بسم الله گویان شروع کردم...

نفس عمیقی کشیدم و تلفن همراهم را در آورده و روی موزیک ها پلی کردم و آهنگ مورد نظر را گذاشتم و سخت مشغول گرد گیری شدم و گاهی هم همخوانی می کردم با خواننده و از ته دل افسوس می خوردم.

زمانی به خود آمده ام که، خسته و کوفته روی تنها کاناپه اتاق خواب از گرسنگی وتشنگی لم داده بودم.

بادیدن ساعت دهانم باز ماند و متعجب از جایم بلندشدم که صدای ترق ترق استخوانم هم درحینی که دست به کمر بودم شنیدم و چهره ام جمع شد.

پوف کلافه ای کشیده و خمیده راهم را به سمت خانه که روشنای اش دیده می شد، قدری دلم برای خود سوخت.

آهی کشیدم و به قدم های بی جانم سرعت بخشیدم و یکی یکی کلیدهای لامپ را روشن می کردم، تاریکی باغ خوف برانگیز بود و دلهره آور.

همین که سطل و بقیه چیزها را بر زمین نهادم، عطر خوش ِ قیمه پلوی مامان باعث دل ضعف ِ و عطش من شد. کمر راست کرده و پرده توری را کنار زدم:

سلام من اومدم.

_ خسته نباشی باباجان.

بادیدن پدرم که به پشت تکیه زده بود و ناصر شوهر لعیا هم آنجا بودجفت ابروهایم بالا پریدند:

سلام آقا وحید، خوش اومدی.

وحیدخان تکه ای از سیب پوست کنده اش را از وسط قاچ کرد و بانگاه سرسری رو بهم گفت:

علیک سلام عسل جان. خوبی؟

بی تفاوت از لحن سرد و بدون گرمایش راهم رو به سمت آشپزخانه کج کرده و همزمان جوابش را دادم:

اوغور بخیر. شما خوب باشی ماهم خوبیم.

امیدوارم کنایه ام را گرفته باشد و هرموقع که دلش خواست اینجا لنگر نیندازد و پدر طفلکم رو به زحمت و مشقت تنش نلرزاند.

بادیدن لعیا نشسته پشت میزناهارخوری و مادر سرپا ایستاده اخم هایم درهم شد و بی حوصله رو به مادر سری خاراندم:

مامان شامت آماده است؟

می دونی از صبح چیزی نخوردم و حتی واسه ناهار هم خبرم نکردی؟

مامان فاطمه با کفگیر برگشت و بادیدنم روی گونه اش آرام زد:

وای من!

شرمنده مامان جان اصلا یادم نبود کہ۔۔۔

بی خیال پوزخندی زدم:

که یه دختری از صبح گشنه و تشنه داره توی اون عمارت جون می کنه و تمیزکاری می کنه و یادم نبود واسه ناهار حتی خبرش کنم، درسته؟

یا می خواستی چیز دیگه ای هم اضافه کنی؟

_ هوی با مامان درست حرف بزنا؟

احترام کوچیک و بزرگتری رو که قورت دادی و نه یه سلامی نه علیکی ناسلامتی هیجده سالته!

وقت شوهرکردنه...

دست به کمر چندقدم با اخم روبه رویش رفتم و خم شدم روی صورت مبهوتش:

ببینم تو سرپیازی ته پیاز؟

مردک چشمانم را دایره وار روی صورتش چرخاندم:

تو شوهر کردی چه خیری کردی که کنم؟

هوم؟

همیشه خداهم که اینجاین و اینجا شده کاروانسرا؟

لعیا با اخم و نگاه حرصی براندازم کرد:

هیچی بهت نگفتم دُم درآوردی؟

مامان و بابا تورو خودسر کردند وگرنه تو الان زبونت قد ِ یه دسته بیل نبود؟

ابرویی پراندم و فوتی به کنارهای موهایش کردم و همزمان لب هایم کش آمد:

اوه مامانم اینا!

نه اینکه تورو با کمربند و پتک فرستادن خونه شوهر که سربه راه شدی؟

یک دفعه صاف ایستادم و لحنم تهدیدآمیزشد:

یک باردیگه بهم گیر بدی حالت و می گیرم خواهر بزرگه.

عزت زیاد.

کنارش زدم و به سمت اتاقم راه افتادم که، صدایش حرصی ولی، مخلوطی از بغض الکی به گوشم رسید:

مامان چرا بهش چیزی نگفتی؟

ببین جلوی بزرگ ترش چجوری بلند می شه؟

تقصیرشماست کہ...

بقیه حرف هایش با بستن در ِ اتاقم دیگر شنیده نشد و پراز افسوس خم شدم که مخلوطی از عرق ناشی از کار طاقت فرسا و خیسی پشت کمرم هم چهره ام را جمع کرد و به ناچار سمت تنها کمد دیواری رفته و خم شدم و کشو بلوز و شلوارهایم را در آوردم.

باگرفتن حوله از اتاق شش متری خارج شدم و میان راهرو پیچیده و وارد حمام شدم و رخت لباس هایم را روی تنها سبد صاف قرار داده و کیف و صابون معطرم را برداشتم و سمت دوش آهنی ساده رفتم و آب را باز کردم که حرصم گرفت.

سرد بود!

فضای حمام هم طوری بود که صدایم اکو می شد و اول شیرآب داغ را باز کرده تا آب ولرم شود و بتوانم دوشم را بگیرم...

نفس راحتی کشیدم و حوله را محکم دور موهای بلند لِختم پیچیدم و با دمپای آب کشیده سمت اتاقم راه افتادم.

لرزم گرفته بود و نوک دماغم هنوز بخاطر سردی هوای بهار یخ زده بود و نفس هایم را می توانستم ببینم.

همین که وارد اتاقم شدم، صدای مادرم را شنیدم:

عسل مامان بیا شام... یخ کرد مامان جان.

تند و سریع نم موهایم را گرفتم و روسری بزرگی روی سرم انداختم و کرم مخصوصم را به صورت و دستانم مالیده و نرم ماساژش می دادم.

دوباره صدای مادرم بلندشد و پشت بندش دستگیر در ِ اتاق هم تکان خورد و صدای مادرم به وضوح شنیدم:

عسل جان... سربه سرلعیا نذار مامان گناه داره... اونکه به جزما کسی رو نداره... دخترخوبی باش و روی من و زمین ننداز.

در رو یک دفعه گشودم که مادرم ترسیده عقب رفت و سری به معنی تاسف برایم تکان داد:

بزرگ شدی مثلا آره؟

پوفی کشیدم و به خودم اشاره کردم:

بزرگ شدم که دائم بهم نیش و کنایه می زنه دخترتون؟

با اخم نگاهم کرد:

عسل اون خواهربزرگته؟

بی توجه راهم را کج کردم:

احترام هرکی دست خودشه... درضمن...

برگشتم که بانگاه منتظرش مواجه شدم و دست به سینه به دیوار تکیه زدم:

جلوی من هی شوهر شوهر نکنه که قاطی می کنم... بعدشم اون داداش احمق وحید، آق حمید چه مالیه که لعیا واسش سوسو می کنه؟

ناسلامتی منم خواهرشم درسته ولی، همش طرف غریبه هارو می گیره نامرد!

مادرم باچشم غره دستش را جلوی بینی اش گذاشت:

هیس می شنوه!

زشته بخدا خوبیت نداره که دوتا خواهر به جوون هم افتادن.

پشت بهش کرده و راهم را ادامه دادم اما، از حرفم کوتاه نیامدم:

اون بزرگه باید اون و نصیحت کنی نه من مادرجان.

بدون پیش بند و پس بند حرف اضافه جلوی سفره کنار پدرم نشستم ونگاهم میخ پلوزعفرانی شد و لبم را محکم گزیدم و مشت هایم درهم گره خورد.

_ بخور باباجان؟

به بشقاب پُری که تا انتهای بشقاب برنج بود خیره شدم و بی حرف از گوشه اش شروع کردم به ریختن قیمه های معروف مامان فاطمه که خواهان زیادی داشت.

سالاد شیرازی راهم کنارم کم کم می جویدم و در آخر که بشقابم خالی شد، لیوان دوغم را سرکشیدم و با لبخندخاصی رو به مادرم که آرام مشغول غذایش بود لب زدم:

عالی مثل همیشه.

لبخندمحوی زد و به گوشه لبش اشاره کرد:

نوش جان.

متعجب دستم را روی لبم کشیدم که، کمی دوغ مانده بود. بی خیال عقب کشیدم و ظرفم را برداشتم و از کنار لعیا رد شدم که زمزمه آرامش به جانم نشست:

عین فیل می خوره!

حرصم در آمد و با اخم عقب برگشتم:

جنابعالی هم اگه از صبح شکمت خالی بود لابد جای غذا من و می خوردی، مگه نه؟

مبهوت شده با چشم های گرد به سمتم برگشت:

وا!

من کی همچنین حرفی زدم؟

پوزخند تلخی زدم و سری به تاسف تکان داده و به سمت آشپزخانه قدم برداشتم.

صدای تعارف ادامه دادن شام مامان راشنیدم و شصتم خبردارشد که از دستم عصبی شده و بعداز گرفتن دخترناز پرورده اش جنجال داریم.

خونسرد سمت سینگ ِ ظرفشویی رفته و یکی یکی ظرف ها را از هال شانزده متری مان به سمت آشپزخانه هدایت می کردم و دائم خمیازه های کشداری می کشیدم و فردایی که عصرش امتحان تست داشتم و یک سر سرزدن به آرایشگاه رقیه خانم و شنیدن غرغرهایش

نفس عمیقی کشیده و وارد آرایشگاه رقیه خانم شدم و زیرچشمی حواسم رو به اندک مشتری ها دادم، رقیه خانم با دیدنم اخمی کرده و باترش رویی بهم اشاره کرد:

بیا؟

آب دهانم را بلعیدم و بدون هراس نزدیکش شدم:

سلام رقیه خانم.

دستش را بندکمرش زد:

سلام و... دخترکجایی؟

نمی گی من دست تنهام؟

بجنب بجنب که کلی مشتری اینجا ِ وامشبم عروس داریم.

پوفی کشیدم و به چشم های غرق آرایشش خیره شدم:

اوکی.

بی حرف چندقدم سمت رختکن رفتم، همان جا هم لباسم را با روپوش تعویض کرده و موهایم را بالای سرم نیمه سفت بستم و صندل ِ سفیدم را پا کردم و به سمت مشتری منتظر راه افتادم.

همین که جلویش قرار گرفتم بالبخند سری کج کردم:

شما چی دارین؟

نگاه ِ اجمالی به سرتاپایم انداخت ومردد گفت:

مش.

ولی...

دست به سینه شدم:

ولی چی؟

نگاه کوتاهی به رقیه خانم انداخت و سپس روبهم لب زد:

آخه تو شاگردشی... خب می ترسم خراب کنی.

نمی دانست من مدرک تخصص میکاپ و کاتورینگ دارم ، مدرکی که، حتی رقیه خانم هم نداشت و فقط مدرک دیپلم آرایشگری را گرفته بود. آن هم بخاطر مشغله زیاد

من فقط برای سرگرمی و کمی هم پول اینجا کار می کردم.

لبم را گزیدم تا بیشتر در افکارم غرق نشوم. کمی صاف تر ایستادم و صدایم بالا رفت:

رقیه خانم یه لحظه لطفا؟

نگاهی به من و نگاهی هم به مشتری انداخت و کنجکاو پرسید:

چی شده؟

بی حوصله گوشم را خاراندم:

نمی دونم، می گه من نمی تونم رنگش رو در بیارم.

متعجب به مشتری چندلحظه خیره شد و بعد با لبخند لب زد:

عسل جان توکارش تکه، شما چون بار اولتونه اینطوری تصور کردین منتهی اکثرمشتری های قدیمی واسه عسل می آن که کارش بی نقصه.

جفت ابروهایم بالا پریدند و مات به دیوار خیره شدم!

عجیب بود که، رقیه خانم دفاع محکمی ازم کرد و دهان ِ همان اندک ها کوتاه شد.

_ خب بیا ببینم واقعا تعریفی هستی؟

با صدای همان زن بی تفاوت سری تکان داده و سمت قسمت رنگ و پودرها رفتم و همزمان که گیره و ظرف مخصوص و شانه وبراش رنگ را آماده می کردم به همراه کلاهک مخصوص مِش، لبم را تر کرده و نرم صدایش زدم:

حالا چه رنگی و چه مدلی؟

تبسمی کرد و با شنیدن حرفش لبخندپهنی زدم.

سخت ترین رنگ را درخواست داده بود. ظاهرا به او خیلی برخورده که این گونه با موهایش بر جنگ نهاده.

بی حرف رنگ و لوسیون درصدمتوسط را برداشته وبه همراه پودر دکلره، زن روسریش را در آورد.

لبم را جمع کردم و به کابینت شیشه ای تکیه زدم:

می خواین اول موهاتون رو کوتاه کنم تا حجم بهتری بگیره؟

چهره زن ناخوانا بود ولی، پوست سفیدش و چشمان عسلیش برایم تازه بود.

_ باشه.

پیش بند رو دور گردنش بستم و شانه و آب پاش رو گرفتم و به سمتش کج شدم، اول نرم موهایش رو برس کشیدم و با قیچی انتهایش رو کوتاه می کردم...

دستکش ها رو در آورده و پیش بند دور گردن ِ مُلوک خانم بستم که با لبخندهمیشگیش لب زد:

ابروهام و کمی باریک بردار.

بی حرف سری تکان دادم که صدایی از پشت سرم شنیدم:

فکرنمی کردم کارت اینقد خوب باشه؟

از لحن و کلامش فهمیدم همان زن چشم عسلی هست، برحسب احترام عقب گرد کرده و همزمان نخ اصلاح راهم دور گردنم گره زدم:

همیشه از رو ظاهر قضاوت نکنید. خوشحالم از کارم راضی بودین.

لبخندمحوی زد و دستش رو جلو آورد:

من سپیده قاسمی هستم... خوشحال می شم بعضی وقتها خودت بیای خونم برای مراسم ها آمادم کنی.

لبم رو گزیدم و دستش بی تردید لمس کردم:

ممنون اما، من اصلا خونه کسی اسه میکاپ شنیون اینا نمی رم.

گوشه لبش بالا رفت:

مطمئن باش ضرر نمی کنی... هرقیمتی که اینجا درست می کنی همون رو دوبرابر می دم، هوم؟

می خوام آرایشگر مخصوص بشی.

رقیه خانم زیرچشمی ما رو می پاید، بنابراین بی حرف به تکان دادن سر اکتفا نمودم که، کارتی به دستم داد و با لبخند از سالن خارج شد.

نگاه به کارت انداختم.

" خانم قاسمی طراح لباس مجلسی و ..."

بی خیال کارت رو داخل جیب شلوارجینم چپاندم و به کارم مشغول شدم و دائم نکته ها رو در ذهنم مرور می کردم.

ناسلامتی امروز امتحان هم داشتم و ریلکس مشغول بند انداختن بودم؟

باید یک ساعت زودتر بروم و قدری تست بزنم تا مغزم قاطی و پاطی نکند.

کار اصلاح که تمام شد دست هایم را شستم و به سمت رقیه خانم که سرگرم کوتاهی بود نزدیک شدم:

باید برم... امتحان دارم.

رقیه بدون نگاه جواب داد:

فعلا مشتری نیست ولی، دم غروب شلوغ می شه دوباره بیا.

لبم را از تو گزیدم و بی حرف سمت رختکن رفتم و مدام در دل غر می زدم:

اگه بابام پول داشت واسه خودم مغازه می زدم.

از صبح سرکارم نه دستت دردنکنه ای نه چیزی..

آه خدا کی خلاص می شم از همین بدبختی.

عصبی لباس هایم را تن کرده و کیف سرمه ای بنددارم رو اُریب انداختم و از سالن خارج شدم.

بی حوصله تا ایستگاه واحدها قدم زدم و متاثر روی آن نشستم تا واحد سربرسد.

خمیازه ای آرام کشیدم و پایم رو تکان می دهم که شکرخدا در هوای سرد بهاری واحد هم از راه رسید...

همین که از جلسه امتحان.

بیرون می آیم نفس آسوده ای می کشم و باز راه می افتم سمت " آرایشگاه زیبایی تک"

ناچار بودم حتی اگر خسته و خواب آلود می بودم باید می رفتم تا بتوانم خرج کلاس های تقویتی کنکور را پاس بدارم.

" ساعت هشت شب..."

پوفی کشیدم و غُلنچ کمرم را گرفتم و با پاهای بی جان به سمت رختکن رفتم تا مانتوام را برتن کنم.

نگاه سرسری به چروکیده ای مانتو ساده ام انداختم و بی حوصله آن را تن کرده و از داخل کیفم شیشه ادکلنم را در و روی گردن و شالم پاشیدم.

نفس عمیقی کشیدم و با بوی گرم و ملایمش لبخندملیحی زدم و با سرعت بیشتری حاضر شدم.

تا خانه راه زیادی نبود فقط یک پیاده روی داشت که آن را هم به سوار شدن و کرایه دادن می ارزید.

به قدم هایم سرعت داده و به سمت خانه شتافتم.

همین که کلید را انداختم، در خود به خود باز شد و یک دفعه نور قوی به چشمانم خورد و باعث شد با آرنج جلوی چشمانم را بگیرم و باحرص غر بزنم.

- اه این دیگه از کجا اومد؟

لعنتی.

صدای حرکت اتومبیلی را که غرش کنان از کنارم گذشت بند دلم را بُرد و متعجب دستم را کنار زدم ولی، درحینی که اتومبیل از کنارم رد می شد چهره سرد باچشمانی نافذ وگیرای اخم نگاهی به سرتاپایم انداخت و پوزخندکنان از کنارم به سرعت گذشت.

مشتم را روی قلبم نهادم که بی قرار و ترسیده می تپید. به دیوار تکیه زدم تا نفسم در بیاید که صدای قدم زدن شخصی رو شنیدم و پشت بندش صدای نازک دختری رو:

اروَند وایسا؟

یک پایش را محکم بر زمین کوبید و بعداز اندکی با سری افتاده وارد حیاط شد. همین که خواست در را ببند یک پایم را لای در نهادم:

اع صبرکن منم اینجا زندگی می کنم.

دخترک باچهره ای متعجب و رنگ و رویی پریده لبانش تکان خورد:

تو!؟

از سوراخ های بینی ام نفس کشیدم:

بله دختر رحمان آقا.

در راکنار زد و بی تفاوت پشت بهم به طرف شمس العماره گام برداشت.

پوفی کشیده درب را بستم و پشت به در تکیه زدم:

عجبا همه مشکل روانی دارند!

تکیه ام از در گرفته و به سرعت از تاریکی خوف انگیز حیاط درندشت برداشته و وارد خانه نقلی شدم و نفس نفس زنان عرق روی پیشانیم را پاک نمودم.

- مامان؟

مامان فرز از آشپزخانه به سمتم آمد و بادیدنم گفت:

چندبار بگم دخترخوب زشته خوبیت نداره این وقت شب بیای خونه؟

کیفم رو همراه شالم در می آوردم و درهمال حال هم جوابش رو دادم:

می گی چیکارکنم؟

وقتی رقیه خانم می گه مشتری زیاده از اون ور عروس داشت باید روی موهاش کار می کردم و ناخن و هزار کوفت دیگه من باید جواب بدم؟

نگاه نگرانی بهم انداخت:

امروزکه رفتی سرامتحانت نه؟

درحینی که دکمه های مانتوام را باز می کردم سری تکان دادم:

آره رفتم خداروشکر این یکی خراب نشد.

چیزی زیرلب زمزمه کرد و باتشر آرامی لب زد:

دست و صورتت رو بشور بیا شام.

دستانم را بالا بردم و باچهره ای گرفته جوابش را دادم.

- دست وصورت چیه؟

تنم همش بوی عرق می ده باید برم حموم... یک ربع دیگه بکش اومدم.

مامان بی حرف وارد آشپزخانه شد.

این حرکت یعنی:

کارت و انجام بده.

دلخوره...

نگرانه...

باید از دلش دربیارم.

سریع حوله به دست وارد حمام شدم و...

همین که آش رشته را دیدم چشمانم برق زد و با اشتها شروع کردم به تناول و همزمان هم بادهنی پُر حرف می زدم:

دستت دردنکنه. عجب آشی شده دست مریزاد.

انگشتم را بالا گرفتم و باخنده چشمک ریزی زدم:

نامبروانی.

تشرش با اخم همراه شد:

زشته دختر بزرگ شدی مثلانا... بادهن پر هم حرف نزن.

تندتند سری تکان داده و بی حرف مشغول شدم ولی، یک دفعه پرسیدم؛

بابا کوش؟

دستانش را زیرچانه زد:

کجا می خوای باشه؟

خانواده کیان امروز صبح رسیدند و الانم مهمون دارند باباتم رفته کمک دست مستخدما.

سری تکان داده و کنجکاو پرسیدم:

پس اون پسری که رفت بیرون هم پسر همیناست که دائم می گفتن..

بچم تنهاست...

بچم غریبه...

بچم فلانه...

اینکه خیلی هرکوله که؟

مادرم دستش را جلوی دماغش گرفت:

هیس!

زبون به دهن بگیر... زشته یه وقت می فهمنن شر می شه... بابات بازم بیکار می شه ها؟

عسل یادت نره این کارهم به بدبختی من و پدرت پیدا کردیم؟

دستم رو روی میزناهار گذاشتم وازجایم بلندشدم و ظرف غذایم را هم برداشتم:

چشم چشم نزن من و مامان.

کلاسه آشم را تمیز شستم و سمت اتاقم پناه بردم.

صبح زود ازرخت خوابم دل کندم و به سمت آشپزخانه گام برداشتم تا بتوانم صبحانه ای هرچند ساده برای پدر ومادرم آماده کنم.

کتری رو زیر شیرآب ساده گرفتم تا نصفه پر شود. زیراجاق گاز هم بافندک روشن کرده و کتری رویش قرار دادم.

داخل یخچال را دید زدم که، تقریبا خالی بود. لب هایم را گزیدم و سریع یک مانتوی ساده دم دستی پوشیدم و باگرفتن کیف پولم از حیاط گذشتم.

درحینی که کنجکاو به نما و پنجره ها زل می زدم بادیدن اتومبیل خیلی زیبا دهانم باز ماند.

" عجب چیزی!

جون می ده واسه دور دور"

آب دهانم را با بهت فرو بردم و بانگاه آخر درب اصلی را باز کردم و راه افتادم به سمت نانوایی که دوکوچه بالاتر بود.

به قدم هایم سرعت بخشیدم و بی توجه به دخترهای مدرسه ای و خودرهای درحال عبور از گذرگاه عبور کرده و به سمت چپ پیچیدم و سربه زیر کیفم را در دست سفت چسبیدم اما، بوهای مختلفی به مشام می خورد و باعث می شد چهره ام جمع تر شود.

همین که از جوی آب پریدم رو به روی نانوایی قرار گرفتم و بادیدن تعداد کم نفس آسوده ای کشیده و در صف نوبت ایستادم...

نان تازه گرم وخوش بو را عمیق استشمام کردم و با ذوق تکه ای کَندم و در بین راه می جویدم. سرکوچه مان یک فروشگاه بزرگی بود که همیشه از آن خرید می کردیم.

بی توجه به اتومبیل بالای سردرد برای تجمع مردم و خرید از فروشگاه هشان در قرعه کشی ماهانه شان که برنده اش همین اتومبیل خاک گرفته را می بُرد، گذشتم و پا درون نهادم که حجم از خنکی ناشی از کولرگازی ها به صورتم برخورد کرد و گوشه شالم را تکان داد.

آرام به سمت یخچال های صبحانه اش رفته و پنیر و کره، شیر و خرما برداشتم و روی قسمت ارزیابی گذاشتم و همه را فاکتور گرفت و آن را به سمت صندوق بردم و قیمت را پرداخت کردم.

نایلون را برداشته و از آنجا خارج شدم و به سمت خانه مان راه افتادم که ده دقیقه ای راه بود.

لبم را جمع کردم و تمام وسایل هایم را در یک دستم گرفتم و با دست دیگری خم شده تا از جعبه خرما، یک دانه تازه و آبدارش را بردارم و بین راه نوش جان کنم.

" ناخونک زدن دوست دارم"

با موفقیت خرما را در دهان گذاشته و با لذت طمع شیرینش را فرو می بردم و گاهی هم نیم گاهی به درختان سربه فلک کشیده این محل می انداختم.

کوچه ما خیلی خلوت و آرام بود چون، این قسمت محل قشر مرفه جامعه بود و آنها هم اکثرن سرکار می بودند و بچه ای هم نبود تا در کوچه ها بازی کند.

صدای آواز گنجشک ها و هواپیمایی داخل آسمان توجه ام رو جلب کرد و سربه بالا درب را باز کردم و وارد شدم به چیز محکمی اثابت کردم.

- آخ سرم.

کلید از دستم افتاد و بادست راستم سرم را می مالیدم و زیرلب غر می زدم:

معلوم نیست این چی بود؟

_ آدم!

متعجب خم شده سرم را بالا گرفتم که بادیدن چشم های نافذ و گیرا بهتم بیشتر گشت و ناخواسته لب زدم:

چرا هرجا می رم تو اونجایی؟

اخم هایش پیوند خورد و جذابیت خاصی به پهنای صورتش بخشید و دست به سینه خم شد:

من یا شما؟

نگاه از چشمان افسونگرش گرفتم و زانو زدم و کلیدم را برداشتم ولی، ناخودآگاه نگاهم به کفش شیک سفید و شلوار ورزشی اش خورد.

لبم را گزیدم و یک دفعه صاف ایستادم که یک تایی ابروان ِ پرپشتش بالا رفت و لبش مماس هم شد.

دسته کلیدم را نشانش دادم:

ببخشید نمی شد گذاشت فعلا...

راهم را می خواستم ادامه دهم که صدایش مخاطبم قرار داد:

ببخشید؟

بی حوصله عقب برگشتم و سوالی نگاهش کردم که با دو قدم نزدیکم آمد و با لبخند یک تکه کوچک از نان سنگکم را کَند:

بوش معرکه است.

خونسرد سری تکان می دهم و چشم از تی شرت جذب سیاه تنش می گیرم و آهسته قدم می زنم و از میان گل های شاداب و زیبا می گذرم ولی، عطر خوش بوی آنها را با دل وجان می بلعم.

همین که وارد آشپزخانه می شوم بادیدن مادرم آن هم در حال چیدن استکان و بشقاب نان و خریدهایم را می گذارم و همزمان هم مانتوم را در می آورم.

همیشه راحت بودم و حتی جلوی وحیدهم با بلوز وشلوار می گشتم. گرچه مامان فاطمه بارها مرا مواخذه کرده بود ولی، کار خودم رو می کردم.

- بابا کجاست؟

همزمان که خریدها را از نایلون در می آورد جوابم را داد:

رفته آب بده به گلا.

سری تکان داده و بی حرف خارج می شوم که تشرش را می شنوم:

حداقل اون پارچه روی سرت بنداز عسل زشته.

کفری خم شدم و شالم را چنگ زدم و آزاد روی سرم رها کرده و به سمت گلخانه قدم برداشتم و از میان هم تکه ای از برگ گل سوسن را کَندم و عطرش رو بو کشیدم.

همین که قامت پدرم رو دیدم صدایم را انداختم:

باباجون بیا صبحونه که باید زود برم عروسک بازی...

خودم غش غش می خندیدم و پدرم به کار آریشگاهم همیشه می گفت عروسک بازی، دلیلش را نمی دانستم ولی، برایم جالب بود.

همین که نزدیکش رسیدم دست روی شانه پهن و خمیده اش آرام زدم:

می خوای یکی از همین عروسکای ناز رو واست بیارم بشه همدمت؟

زیرلب آرام گفت:

عسل جان زشتہ۔۔۔

_ به به با این سنت عروسک بازی هم می کنی؟

ی که از پشت سرم شنیدم هینی ترسیده کشیده و دستم روی قلبم نشست و باچشم های درست به اویی که با موذی گری بهم خیره بود نگریستم.

پوفی کشیدم و با اخم دست به کمر شدم:

قبض روح شدم آقا!

خیرکننده پرصلابت نگاهم کرد و رو به پدرم لب زد:

شما بفرماین بعدا درموردش حرف می زنیم.

پدر با سری کج شده کمر صاف کرد و از کنارم گذشت، همین که نیم رخم را برگرداندم با لبخندمختص خودش چشمک جذابی بهم فرستاد و قهقه کنان از کنارم به سمت راه خروجی گام برداشت.

تنم گُرگرفت و دستان ِ عرق کرده ام رو به شلوار پارچه ای مشکی سُراندم و زیرلب غریدم:

درد و هلاله!

مردک موذی بی چشم رو.

بی توجه با چندقدم به سمت خانه گوشه حیاط درندشت نزدیک شدم وهمین که مادرم را دیدم، سریع با دستانی قاب گرفته وارد آشپزخانه شده و اجمالی صبحانه ای سرسری بلعیدم و به سمت اتاقم پناه بردم.

امروز از امتحان خبری نبود پس می توانستم قدری طنازی کنم و از وسایل لوازم آرایشم که با زحمت پس انداز کرده بودم تا آنها را بخرم استفاده کنم.

کرم پودر را سریع بامهارت مالیدم و رژگونه هم طی گونه تا انتهای گوش را کشیدم ....

رژلب صورتی مات رو مالیدم و با رضایت عقب گرد کردم و کمد دیواری را گشودم و مانتوی کرمی سه ربع را در آوردم که جلویش فقط بندپارچه ای می خورد.

شلوار لی لوله راهم پوشیدم و با انداختن شال ِ سیاهم کیف دستی ام برداشتم و ادکلن مخصوصم رو زدم و ساعت چرمی رو بستم.

حاضر و آماده از اتاق خارج شدم . هال هیچ کس نبود، بنابراین کفش پاشنه بلندم را محکم در دست گرفتم و به سمت در ِ روی نوک پا راه رفتم و همین که زانو زدم تا کفشم را بپوشم صدای مادرم را با لحن همیشگی شنیدم:

باز با یه خرمن آرایش داری می ری؟

عسل صدبار گفتم زشته یه وقت در وهمسایه می ببینن فکر می کنن چه خبره؟

عصبی با ناراحتی کفش هایم را پوشیدم و بندش را محکم بستم و با گرفتن تیرک درگاه صاف ایستادم و پرده توری رو کنار زدم:

مامان من، ما هرکاری هم کنیم حرف هست، پس بیخیال جون عسل.

بادیدنم به تاسف سری تکان داده و روی برمی گرداند:

نمی دونم صورت بی نقص خودت چشه که رو کردی به اون آت وآشغالا؟

پوزخندم دست خودم نبود، کیفم روی شانه ام کیب کردم:

والا همه اینطورین... عادت کن مادرمن... من دوست دارم این طوری باشم.

بی حرف دیگه ای از میان حیاط گذر می کردم و با عشوه های مخصوص خرمان خرمان خودم را رساندم و همین که درب را چفت کردم، بی تعلل سمت ایستگاه اتوبوس ها راه افتادم و هدفون زده موزیک ها را یکی پس دیگری رد می کردم تا به موزیک مورد نظر برسم و سرم پایین بود.

گوشه ایستگاه نشستم و لب هایم همزمان با خواننده محبوبم تکان می خورد و زیرلب تکرارش می کردم...

_ عسل اون حوله رو بده بهم؟

باصدای رقیه خانم چشم از دختردماغ عملی رو به رویم گرفتم و حوله رو از داخل کشو برداشته و سمتش گام برداشتم و به دستش دادم.

_ مرسی.

از آبسردکن قدری رفع عطش کردم و گرمایی داخل سالن هم تنم را کوره آتش کرده بود.

نگاهی به کولر انداختم و رقیه خانم رو مخاطب قرار دادم:

این کولر درسته رقیه خانم؟

نگاهش رو به کولر بادی انداخت و شانه ای بالا فرستاد:

می گم فردا صبح مشت رحیم بیاد درست کنه.

سری تکان داده و به سمت دخترک گام برداشتم و همزمان آدامس داخل دهانم را باد می کردم.

دخترهم که مشغول تلفنش بود که سر رسیدم:

خب دستت و بده چه دیزانی می خوای؟

بدون نگاه بهم، دست ظریف برنزه اش رو دراز کرد و باصدای تودماغیش لب زد:

طرح ساحلی.

- اوکی.

خم شدم و وسایل مورد نیاز طراحی رو برداشتم ومشغول شدم و گاهی بخاطر عطر تند و تهوع آورش سرفه های خشک می کردم و چهره ام از حرص جمع شده بود.

" اگه مغازه خودم بود قطعنا کارش رو راه نمی نداختم"

از فکر بیرون آمدم و سریع کار رو تمام کرده و ازجایم برخاستم و کش وقوسی به تنم دادم و سپس به سمت کوتاهی مو رفتم.

کلافه وار دور حیاط می چرخیدم و بامکث سرم را بالا فرستادم وزیرلب نجوایم بلندشد:

خدایا حالا چجوری به مامانم بگم من کنکور رد شدم؟

اگه بفهمه که ناراحت می شه، من تمام تلاشم و کردم ولی، خب تقصیر من چیه دانشگاهم افتاده جنوب کشور...

پوفی کشیدم‌ و یک جای دنج زیر سایه درخت سنوبر پیدا کردم و جای گرفتم.

پاهایم را دراز کرده و شالم کشیدم و تکیه به دستانم افزودم:

برام مهم نیست یه سال دیگه هم درس می خونم و تلاش می کنم بازم کنکور می دم منتهی مامانم مخالف درس خونده... می گه:

(ادا آوردن)

دختر تا ترگله باید بره خونه شوهر... وا مادر!

دختر ‌که، به بیست رسید به حالش باید گریست!

دست به کمر با اخم انگشت اشاره ام را تکان دادم:

نشنوم باز از این لوس بازی هاتا... خوبه خوبه این ( عسل) اومده من یاد بده!

_ نمونه بارز یک دختر توهمی و شیزوفرنی.

خشک شده مردک نگاهم به سمت اروند کشیده شد.

با لبخندخاص یک‌ طرفه اش به اجزای صورتم خیره شد، تکان خفیفی از سنگینی نگاهش خوردم و از جایم بلندشدم و بی حرف از کنارش گذشتم که:

من می تونم کمکت کنم.

متعجب شدم ولی، بدون حرف به سمت کلبه مان راه افتادم که، صدایش باز آمد:

من به تو کمک می کنم تو بمن. این طوری یر به یر می شیم.

در دل به گستاخی اش خندیدم و بافکرهای دخترانه ام راهی اتاقم شدم تا شام مفصلی تدارک ببینم و جریان را به مادر وپدرم بگویم

همین که در قابلمه رویش گذاشتم صدای مادرم متعجب رسید:

خبریه عسل؟

نوچی کردم و ظرف های چرب و چیلی را درون سینگ ریخته و مشغول کف زدنشان شدم.

- من تاحالا براتون شام نذاشتم که تعجب کردی مامانم؟

مامان بی توجه به حرف پرمعنایم به سمت یخچال رفت، خیاروگوجه فرنگی را در آورد و نزدیکم شد:

چه بدونم والا... بزار اون کاسه بزرگ رو بردارم یکمی سالاد درست کنم که با این لوبیا پلوت می چسبه.

کنار کشیدم که، ظرف متوسط را برداشت و بی درنگ روی میزناهار خوری جا گرفت و مشغول شد.

لبم را جویدم و آخرین بشقاب را آب کشیده و درون آبچکان قرار دادم و دستانم را با حوله روی دیوار پاک نمودم.

نگاهم دورتا دور آشپزخانه نقلی چرخاندم و بی حرف از اتاق به سمت اتاقم راه افتادم.

یک دوش ملایم قطعنا حالم را بهتر می کرد...

نم موهایم را با حوله آرام گرفتم و بلوز آبی آستین‌کوتاهم باشلوار پارچه ای گل گلی ام پوشیدم، نفس عمیقی از عطر کرم ِ صورتم کشیدم و لبخندپهنی روی لبانم جاری شد و با اشتیاق به هال رفتم که پدرم را دیدم.

برنامه خبر را بادقت نگاه می کرد، سمتش رفتم و باخنده پرسیدم: