رمان دردآشام به قلم معصومه مرادی

ژانر : #عاشقانه #پلیسی #جنایی #معمایی

خلاصه :

دختری از جنس سرما و گردباد، اما حل شده در آرامشی که متعلق به قبل از طوفان است. اگر این انبار باروت پنهان شده با جرقه‌ای آتش بگیرد و حافظه پاک شده دختر بازیابی شود چه بلایی سر شیطان صفت‌هایی که زندگی‌اش تبدیل به خاکستر کرده‌اند می‌افتد؟ آیا دخترمون حافظه‌ش رو به دست میاره؟ چه زمان؟ ممکنه درست وقتی حافظه‌ش رو به دست بیاره که تصمیم به شروعی دوباره گرفته؟ ممکنه به کسی دل ببنده که نباید؟ این حافظه پاک شده چه عواقبی براش داره؟ مقدمه: به سیاهی کشاندند مرا و در عمق تباهی رهایم کردند. با خود و قلب شکسته‌ام عهد و پیمان بسته‌ام به خاک و خون بکشم آن کسی را که زندگی‌ام را خاکستری کرد. قلبم را تا اطلاع ثانوی زیر نقاب خشم و نفرت مخفی می‌کنم، حتی وقتی خاطره‌ای برای به یاد آوردن ندارم این ماموریت را رها نمی‌کنم. قلبم را از سر چهاراه پیدا نکرده‌ام که بگذارم بشکنندش و زندگی‌ام را بارها به من نمی‌بخشند که بگذارم آن‌ را به گند بکشی. پس نزدیکم نشو چون وقتی انبار باروت خاطراتم با جرقه‌ای شعله بکشد و آشکار شود اولین نفر تو را خواهم سوزاند و دومینو وار جلو خواهم رفت.

خسته و کوفته از سالن رقص زدم بیرون؛ و بعد هم رفتم طبقه بالا، بازم از بین خدمتکارها و محافظ‌ها رد شدم تا به اتاق خودم رسیدم.

در رو باز کردم و پریدم رو تخت خوابم، واقعا دیگه داشتم از خستگی هلاک می‌شدم و نایی واسم نمونده بود؛ چهار ساله من تو این عمارت زندگی می‌کنم، نه که فکر کنین ماله خودمه‌ها نه!

من از این شانس‌ها ندارم.

اینجا جایی هست که من توش کار می‌کنم و مال رئیسمِ، که مردی چهل ساله به اسم جمال‌خان هست و یه خلافکار بزرگه! ولی خودم هم به عقلش شک دارم! چون فکر نمیکنم همچین آدمی بتونه باندی به این بزرگی رو اداره کنه.

و کار جمال خان هم، فروش دخترای ایرانیه که اونا رو قاچاقی میاره اینجا، یعنی دبی! بعد اون‌هارو به من می‌سپره تا رقص یادشون بدم؛ دخترای از همه جا بی‌خبر هم فکر می‌کنن دارن برای مانکن بودن و رقاص بودن آماده می‌شن... ولی نمی‌دونن که دارن برای فروش به مردهای عرب آماده می‌شن!

بعد از یاد گرفتن رقص، از دخترا آزمایش می‌گیرن که بفهمن دختر هستن یا نه؟

اگه دختر بودن اون‌هارو به قیمت بالاتری بفروشن! و اونجاست که دخترا می‌فهمن چه بلایی به سرشون اومده و گول خوردن؛ ولی دیگه برای پشیمونی دیره و توی یه مهمونی که مردهای پولدار و هوس باز عرب هستن روشون قیمت گذاشته میشه و مثل یه کالا به فروش می‌رسن...

اینجوریه که خودشون با دست‌های خودشون زندگیشون‌رو به یک باره نابود می‌کنن!

فقط بخاطر آزادی، معروفیت و ثروت، به همین راحتی بازیچه دست مردهای شکم گنده عرب می‌شن!

منم چهارساله که دارم باهاشون همکاری می‌کنم. وظیفم هم فقط یاد دادن رقص به دخترهاس؛ و چون کسی‌ رو ندارم بخاطر در اوردن پول مجبور به همکاری شدم، اونا هم گذاشتن که توی یکی از اتاق‌های اینجا زندگی کنم.

خوبیش اینه که کسی کاری به کارم نداره و منی که فقط چهارساله دارم اینجا کار می‌کنم، انقدری پول دارم که بتونم واسه خودم یه خونه خوب بخرم؛ ولی از قراردادم مونده و طبق قرارداد، باید به یه گروه دیگه از دخترا هم آموزش بدم.

بعد از اون دیگه قرارداد تموم می‌شه و من می‌تونم یه خونه بخرم و واسه خودم تنهایی زندگی کنم.

‌‌‎‌‌‎‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‌‎‎‌‎‌‌‎‎‌‎‎‌‌وقتی به خودم اومدم دیدم که خیلی وقته توی خیالات خودم غرق شدم و صدای شکمم هم دیگه در اومده بود!

یکی از خدمتکارها رو صدا زدم که واسم غذا بیاره؛ بعد چند دقیقه رها یکی از خدمتکارها که سه‌ ساله به این عمارت اومده و تنها دوست من تو این خونه هست غذا رو اورد، اونم مثل من یه ایرانیِ که با خوانوادش اومدن دبی و بعد مرگ پدر و مادرش شروع کرد تو اینجا کار کردن؛ و تا حالا چیز زیادی از خانوادش واسم نگفته!

و البته حق هم داره چون من هم چیزی از خانوادم واسش نگفتم، یعنی اصلا چیزی از خانوادم نمی‌دونم که واسش بگم، و حافظم رو از دست دادم!

و چیزی هم که باید درباره رها بگم اینکه اون خیلی دختر بامزه‌ای هست و همش حرص می‌خوره که چرا من نمی‌خندم؟ به قول خودش آرزو به دل مونده که من یه بار به روش لبخند بزنم.

و خدارو شکر که رها رو دارم، که اگه اون رو هم نداشتم مطمئنم که افسرده می‌شدم.

با صداش به خودم اومدم:

- سلام بر نگار خانوم گل گلاب شکمت به قار و قور افتاد که یه یادی از من کردی؟

سری تکون دادم و گفتم:

- آره، حالا حرف اضافه نزن! و غذارو بده که گشنمه.

با این حرفم یه نگاه به من یه نگاه به آسمون کرد، بعد دستش‌رو گرفت طرف آسمون و شروع کرد به بلند بلند حرف زدن:

- خدایا! جون من به سیبیل نداشتم قسمت می‌دم یا من‌رو بکش! یا یخ این نگار رو باز کن!

بعد رو کرد طرف من و گفت:

- آخه من به تو چی بگم؟ دختر تو که به یخای سیبری گفتی زِکی، تو برو من جات هستم زمین‌رو سرد می‌کنم؛ تو چرا؟

حرفش رو قطع کردم و بی حوصله گفتم:

-رها دیگه داری زیادی حرف می‌زنی!

بیچاره دهنش اندازه چی باز مونده بود؛ انگشتش‌ رو هوا خشک شده بود؛ انقدر قیافش بامزه شده بود که دوست داشتم دستم‌رو بزارم رو شکمم و از ته دل بزنم زیر خنده... ولی مثل همیشه روی لب هام هیچ اثری از لبخند نبود!

دستش‌رو که روی هوا بود و گرفتم و اوردم‌ پایین، بعد هم دهنش‌رو بستم و خیلی خشک گفتم:

- ببند مگس می‌ره توش! دیگه کاری ندارم، می‌تونی بری!

مثل بچه‌ها پاش‌رو کوبید زمین و قیافش‌رو مظلوم کرد که اصلا بهش نمیومد.

چون خیلی شر و شیطون بود و قیافه معصوم بیشتر بامزش می‌کرد تا مظلوم...

زیرچشمی نگاهی کوتاه بهش انداختم و گفتم:

- چی‌شده که بازم قیافت‌رو کج و کوله کردی؟ حرفت‌رو بزن ببینم باز چی شده!

با لب و لوچه آویزون مثل بچه ها گفت:

- نگارجون؟

تا این رو گفت فهمیدم بازم کارش بهم گیره واسه همین گفتم:

- باز چی‌شده؟ دوباره شدم نگار جون!

مظلوم نگاهم کرد و گفت:

- ساحل می‌زاری پیشت بمونم؟ امشب رئیس مهمونی گرفته و می‌خواد دخترای بیچاره رو بفروشه، منم دیگه از نفس افتادم از بس که کار کردم؛ اگه من پیش تو باشم جمال خان بهم گیر نمی‌ده که چرا کار نکردم، تو رو خدا بزار پیشت بمونم! قول می‌دم ساکت باشم و یه کلوم هم حرفی نزنم.

بعد یکم فکر کردن که دلم واسش سوخت گفتم:

- باشه، فقط اول پاشو حمام‌رو آماده کن! می‌خوام دوش بگیرم.

با تموم شدن حرفم پرید بغلم و یه ماچ آبدار کرد، البته که حس کردم الان دل و رودم میاد بیرون؛ به زور از خودم جداش کردم و گفتم:

- آیی... برو کنار ببینم! حالم‌رو بهم زدی چندش، اصلا نخواستم برو به کا...

هنوز حرفم تموم نشده بود که با عجله از رو تخت پرید پایین و رفت حموم‌رو آماده کنه؛ سری به عنوان تاسف واسش تکون دادم؛ چون این دختر واقعا یه دیوونه به تمام معناست!

بعد تموم شدن کارش اومد بیرون، منم تا اون موقع غذام رو خوردم و رفتم که حموم کنم.

بعد درآوردن لباس‌هام رفتم زیر آب و یه دوش ده دقیقه‌ای گرفتم...

جلوی آینه حولم‌رو پوشیدم و به دختر داخل آینه نگاه کردم...

دختری با موهای بلند مشکی که بلندیش تا پایین‌های رونش می‌رسید، لب و بینی کوچیک و صورتی، تقریبا گرد و سفید، چشمایی بی روح به رنگ شب که داخلش هیچ احساسی دیده نمی‌شه! حتی حرف‌هام هم بدون کوچیک‌ترین حسی زده می‌شه.

خودم هم دلیل این بی‌احساسی و سردی نگاه و کلامم رو نمی‌دونمو درک نمی‌کنم!

بیخیال خیالاتم شدم و از حموم اومدم بیرون.

رها رو دیدم که رو تختم خوابیده؛ بیچاره اینقدر خسته بوده که به همین زودی خوابش برده بود، الان هم مطمئنم که داشت خواب هفت‌پادشاه رو می‌دید و صدای خروپفش همه جارو برداشته بود!

بیدارش نکردم تا یکم استراحت کنه و شروع کردم به سشوار کشیدن موهام تا خشک بشه و چون موهام بلند بود تقریبا یه ربعی طول کشید و بعد رفتم سر وقت کمدم، و یه لباس مجلسی مشکی برداشتم که تا کمرم تنگ بود و بعد اون باز می‌شد و به زمین می‌خورد؛ روش هم خیلی قشنگ سنگدوزی شده بود و برق می‌زد.

لباسم‌رو پوشیدم و آرایش محوی روی صورتم انجام دادم و یه گردنبد ظریف که نگین‌های مشکی داشت رو به گردنم بستم، بعد موهام‌رو بالای سرم بستم تا نریزه بیرون و کسی نبینه.

با اینکه اهل حجاب نبودم، اما حد خودم‌رو می‌دونستم و لباس‌های باز نمی‌پوشیدم و موهام‌رو باز نمی‌ذاشتم؛ با اینکه مردای اینجا به نظرم چشمشون سیره، و اگه برهنه هم بری براشون عادیه! ولی بازم دوست ندارم که پوششم بد باشه، الان‌ هم یه شال مشکی که از جنس حریر بود رو روی سرم انداختم.

بعد تموم شدن کارهام به ساعت نگاه کردم، جشن قرار بود ساعت هشت شروع بشه و هنوز یک ساعت تا شروع شدنش مونده بود.

نشستم روی صندلی و به دخترا فکر کردم... به دخترایی که امشب فروخته می‌شن و زندگیشون نابود می‌شه... به امشبی فکر می‌کردم که معلوم نیست تو بغل کی قراره شب‌شون رو بگذرونن و دختر بودنشون‌رو از دست بدن!

به خودم فکر کردم که نفرین چقدر از این دخترا پشت سرمه و این نفرین‌ ها قراره دامنم‌ رو بگیره یا نه؟

اصلا چطوری قراره تاوان این همه گناه رو بدم؟

ولی از آینده خبر نداشتم، و نمی‌دونستم که من قراره چطوری تاوان کارهام رو پس بدم، و فکرش رو هم نمی‌کردم که یه روزی جوری زمین می‌خورم که حتی نمی‌تونم بلند شم.

از خیالاتم اومدم بیرون و رهارو صدا زدم که بیدار بشه

_ رها؟

رو تخت خواب جا به جا شد و جوابم رو نداد،

_ رها پاشو،

نامفهوم یه چیزی مثل هوم گفت که ولش نکردم و گفتم:

_ می‌گم پاشو دیگه، الان مهمونی شروع میشه!

خواب آلود با صدای گرفته ای گفت:

_ باشه بابا بیدار شدم،

همین‌طور که بیدار می‌شد، منم شروع کردم به آنالیز کردنش...

یه دختر سفید و قد بلند، رنگ چشماش آبی و موهاش قهوه‌ای، با لب و بینی کوچیک...

همین‌طور که چشماش‌رو می‌مالید، شروع کرد به حرف زدن و با زبون شیش متریش گفت:

- چرا این‌طوری نگاه می‌کنی؟ خوشگل ندیدی؟ بسه بابا قورتم دادی! واسه شوهرم نموند.

با تعجب گفتم:

- مگه تو شوهر داری؟

با این حرفم هول کرد و گفت:

- نه بابا! شوهر کجا بود؟ شوخی کردم!

پاپیچش نشدم و گفتم:

- آها باشه.

با این‌که گفت شوهر نداره، ولی اون لحظه که اسم از شوهر اومد غم چشماش‌رو دیدم؛ همراه نفرتی که برای چند ثانیه توی چشماش دیده شد که این ها من‌رو به شک انداخت!

انگار یه چیزی رو داشت از من پنهون می کرد!

ولی چیزی نگفتم تا به وقتش خودم بفهمم.

رها- نگار یه سوال ازت بپرسم؟

- بپرس!

رها- تو واسه چی به این باند کمک می‌کنی؟ با این‌که می‌دونی اگه دست پلیس بیوفتی میری زندان، چرا نمیری با پدرت یا مادرت زندگی کنی؟

پوفی کشیدم و گفتم:

- چون مجبور بودم! برام مهم نیست بیوفتم زندان، چون کسی رو ندارم که نگرانم باشه و بخاطرش زندگی کنم؛ پدر و مادر هم ندارم!

با چشم های گشاد شده گفت:

- یعنی چی پدر و مادر نداری؟ اصلا تا حالا از پدر و مادرت واسم نگفتی!

شونه ای بالا انداختم و گفتم:

- یعنی این‌که من حافظم رو از دست دادم!

کسایی که من‌رو پیدا کردن می‌گفتن من‌رو تو یکی از جنگل‌های دبی پیدا کردن؛ بعد هم بردنم بیمارستان و پنج روز بهوش نمیام. وقتی هم که من به هوش اومدم، حافظم رو از دست داده بودم! بینی و گردنم هم شکسته بود و هیچی از صورتم معلوم نبود... راحله و شهرام که ایرانی بودن و بخاطر کار آقا شهرام اومده بودن دبی، پول عمل زیبایی رو دادن و دکترا هم صورتم رو عمل کردن؛ الانم همینی هستم که می‌بینی، فقط چشمام به طور معجزه آسایی سالم مونده!

کنجکاو گفت:

- خب بعدش چی شد؟

- بعدش من که خوب شدم بردنم خونشون، منم یه یک سالی اونجا زندگی کردم و زبون عربی رو یاد گرفتم؛ بعد هم رفتم کلاس رقص، اون‌ها من‌رو مثل دخترشون می‌دونستن...

- یه پسرم داشتن که تو آمریکا زندگی می کرد، مثل این‌که بعد گم شدن، در واقع می‌شه گفت دزدیده شدن دخترشون، چون دختر به اون بزرگی که گم‌ نمی‌شه! باهاشون قهر می‌کنه و اون‌هارو مقصر اون اتفاق می‌دونه و واسه همین می‌ره آمریکا زندگی می‌کنه.

رها با شوق گفت:

-اِ پسرم که داشتن

توجهی به حرفش نکردم و گفتم:

- یه روز راحله و شهرام به من گفتن که باهم بریم سفر ترکیه، ولی من چون علاقه‌ای به سفر نداشتم کلاس رقص رو بهونه کردم و نرفتم؛ بلاخره هر چی بود رفتن و چند ساعت بعد که من کلاس بودم از بیمارستان زنگ زدن و خبر تصادفشون رو بهم دادن! وقتی رسیدم بیمارستان بهم گفتن که ماشین ترمز نگرفته و اونا تصادف کردن؛ راحله خانم از ماشین پرت می‌شه و سرش می‌خوره به جدول و درجا تموم می‌کنه!

اقا شهرام هم با ضربه‌ای که به سرش می‌خوره میره تو کما...

فردای اون روز پسرش امین که تقریبا بیست‌وشش سالش بود اومد؛ برعکس خانوادش خیلی آدم کثیفی بود! از وقتی که اومد بد نگاهم می‌کرد.

یه روز باهم تو بیمارستان دعوامون شد؛ اون شروع کرد به کتک زدن من، با اینکه کسایی که اونجا بودن می‌خواستن جلوش‌رو بگیرن‌ ولی نمی‌تونستن! اون من رو باعث دوری از خانوادش می‌دونست؛ می‌گفت از وقتی من اومدم پدر و مادرش بهش محل نمی‌دن.

هر جوری که بود اون‌رو از من جدا کردن و از فردای اون روز منم دنبال یه کار خوب می‌گشتم؛ چون می‌دونستم اگه با امین بمونم در خطرم! سه روز گذشت... روز چهارم آقا شهرام مرد! منم از ترسم همون روز از بیمارستان رفتم بیرون.

تو پارک نشسته بودم که یه خانومی که از خدمتکارای این عمارت بود من رو اینجا آورد. گفت که این عمارت نیاز به خدمتکار داره، منم چون مجبور بودم، قبول کردم.

باهم اومدیم پیش جمال‌خان، اون گفت چه کاری بلدم؟ خانوادم‌ کی‌ان؟ و کجا هستن؟

منم گفتم کسی رو ندارم، خوانوادم هم مردن و این‌که رقص بلدم.

قبول کرد که اینجا بمونم و به دخترایی که بهم می‌گه رقص یاد بدم.

از اون وقت دارم اینجا کار می‌کنم و همون روزای اول فهمیدم خلافکارِ؛ ولی من چاره‌ای نداشتم!

نمی‌تونستم به پلیس هم بگم، چون اگه می‌فهمیدن من می‌خوام همه چیز رو لو بدم، بدون این‌که کسی بفهمه من‌رو می‌کشتن و حتی آب هم از آب تکون نمی‌خورد چون کسی هم نبود که دنبالم بگرده.

به جمال خان گفتم که می‌دونم داری کار خلاف می‌کنی؛ ولی به کسی نمی‌گم! چون خودم‌هم دیگه خلافکار محسوب می‌شم.

فقط ازش خواستم که به من یه اتاق بده که اینجا زندگی کنم، چون جایی رو ندارم و امنیت من تو این خونه رو تضمین کنه؛ یعنی کسی کاری به کارم نداشته باشه...

اون‌ هم قبول کرد و حالا چهارساله که دارم واسش کار می‌کنم، و فقط باید به یه گروه دیگه از دخترا که قراره پنج روز دیگه بیان، اینجا رقص یاد بدم و بعد فروختن اونا دیگه قرار دادم تموم می‌شه. بعد از اون هم می‌خوام از این گروه جدا بشم و واسه خودم یه خونه بخرم و تنهایی زندگی کنم!

رها- زندگی جالبی داشتی!

- آره همین‌طوره.

رها- ساحل یه سوال دیگه

بی حوصله گفتم:

- دیگه سوال بسته! باورم نمی‌شه یه ساعته دارم واست قصه زندگیم‌رو تعریف می‌کنم.

رها پافشاری کرد و گفت:

- جون من نگار، فقط همین یکی!

با شک بهش نگاه کردم و گفتم:

- چیشده زندگی من واست مهم شده؟ تا حالا چیزی از گذشته ازم نمی‌پرسیدی؟

شونه ای بالا انداخت و بی خیال گفت:

- فقط کنجکاو شدم!

همین‌طور که داشتم بلند می‌شدم گفتم:

- باشه بپرس!

رها- خب دلیل این سردی نگاه و کلامت واسه چیه؟

- اینو خودم هم نمی‌دونم!

اونم از جاش بلند شد و گفت:

- مگه می‌شه آخه؟ حتما یه دلیلی داره که انقدر بی احساسی؟

همونطوری که داشتم جلوی آینه شالم رو مرتب می‌کردم گفتم:

- اگر هم دلیل داشته باشه نمی‌دونم! چون هنوز حافظم بر نگشته،

رها- آره راست میگی،

- حالا دیگه برو، الاناس که مهمونی شروع بشه، برو به کارت برس

سری تکون داد و گفت:

- باشه، پس فعلا

جوابش رو ندادم و اون هم رفت بیرون، و منم کفش پاشنه بلند مشکیم رو پوشیدم و به طرف در راه افتادم، دیگه حتما تا الان مهمونی شروع شده بود...

بالای پله ها وایستادم و یه نگاه اجمالی و بی تفاوت به سالن انداختم، و آروم آروم از پله ها پایین رفتم، که نگاه کسایی که کنار پله ها ایستاده بودن رو من کشیده شد.

من از این نگاه‌های کثیف متنفر بودم؛ ولی مجبور به تحمل کردن همچین فضا و آدم‌هایی بودم!

بدون نگاه کردن به مهمون‌ها یه راست رفتم طرف جمال‌خان؛ مثل همیشه میان زن‌های هم سن و سال خودش بود، و باهاشون بگو بخند راه انداخته بود؛ و دستش‌ رو هم روی شونه دوست دختر جدیدش انداخته بود! و یه لبخند مزخرفی هم روی لب هاش بود.

یه پوزخند محو رو لبام اومد؛ همیشه همینطورِ، هر هفته یه دوست دختر جدید به مهمونی‌ها میاره!

با این‌که سنش یکم زیاد هست، ولی صورتش جوون مونده... روزهای اول که من اینجا اومده بودم، فکر می‌کرد منم مثل دور و بری‌هاشم و باهاش دوست می‌شم؛ ولی چند باری که غیره مستقیم حرفش‌رو بهم می‌زد، منم غیره مستقیم گفتم که اهل دوستی و این کثافت کاری‌ها نیستم! اونم دیگه بی‌خیال شد؛ چون از همون اول، از جدیتی که داشتم فهمید که براش ناز نمی‌کنم، جوابم هم فقط یک کلامه!

با رسیدن بهش از فکر وخیال اومدم بیرون.

و مشغول حرف زدن به زبان عربی باهم شدیم؛ چون یک کلمه هم فارسی بلد نبود!

( دوستان گلم، من عربیم یکم ضعیفه، واسه همین نمی‌تونم به عربی بنویسم! واسه همین فارسی می‌نویسم و شما هم فکر کنین مکالمه بینشون عربی هست؛ نویسنده. )

جمال‌خان- به-به ببین کی اینجاس؟ نگار خانوم! امیدوارم کارت مثل همیشه عالی باشه و پول زیادی گیرمون بیاد!

مغرور گفتم:

- مطمئن باش کارم مثل همیشه بی‌نظیره!

قهقه ای زد و گفت:

- جز این از تو توقعی نمی‌ره... راستی یادم رفت معرفی کنم، ایشون عشق زیبای من جمیله هستن! که افتخار داده من‌رو امشب تو این جشن همراهی کنن.

بعد رو کرد طرف جمیله و گفت:

- عزیزم ایشون‌هم نگارجان هستن؛ یکی از بهترین های گروه من.

جمیله یه نگاه از بالا تا پایین بهم انداخت، بعد بیشتر از بازوی جمال‌خان آویزون شد و با کلی ناز و ادا دستش‌رو اورد جلو و باهام دست داد؛ و با صدایی که پر از عشوه بود، گفت:

- خوشبختم گلم.

یه چینی به بینیم دادم و گفتم:

- منم همین طور!

جمال‌خان- خوب مهمونی دیگه شروع شد؛ بریم!

باهم رفتیم و روی صندلی‌ها نشستیم...

چند دقیقه بعد دخترا اومدن، اونم چه اومدنی! با زور یه لباس‌‌هایی تنشون کرده بودن که اگه نمی‌پوشیدن، سنگین‌تر بودن! لباس‌هایی که کوتاهی‌‌شون تا بالای زانوهاشون بود، که پاهای لختشون‌رو به نمایش می‌داشت... از بالا هم نگم، سنگین‌ترم! تو چشم‌های خیلی‌ از دخترا اشک نشسته بود؛ ولی پنج-شیش نفری عین خیالشون‌ هم نبود!

با شروع شدن رقصیدنشون از فکرم اومدم بیرون، و مشغول تماشای رقص گروهیشون شدم. اون‌ها می‌رقصیدن و من صدای مردهارو می‌شنیدم که از هیکل و رقص دخترا تعریف می‌کردن... و به فکر خریدنشون بودن.

همه این صداها آزارم می‌داد! اما کاری از دستم برنمی‌اومد؛ این سرنوشتی بود که خودشون برای خودشون رقم زدن، ولی اگه من می‌تونستم و قدرتش رو داشتم کل این گروه رو نابود می‌کردم؛ تا زندگی دخترای دیگه هم مثل اینا نشه! با اینکه به ضرر خودم تموم می‌شد...

جمال‌خان- خانم زیبا چیه؟ تو فکری!

بدون اینکه نگاهش کنم گفتم:

- تو فکر نیستم! دارم رقص دخترهارو تماشا می‌کنم.

جمال‌خان- تا حالا که خیلی خوب پیش رفتن، همه هم دوست دارن که چند شبی رو با دخترا بگذرونن...

بعد تموم شدن حرفش شروع کرد به حرف مسخره خودش خندیدن... منم با ظاهری خونسرد و بی تفاوت، اما باطنی پر از خشم و نفرت نگاش کردم؛ که وقتی نگاهم‌رو دید خندش‌رو خورد و گفت:

- دختر چرا این‌طوری نگاه می‌کنی ؟ چهارساله می‌شناسمت و نگاهت‌رو دیدم، ولی برام عادی نشده؛ هنوزهم از چشات می‌ترسم و جرعت مستقیم زل زدن به چشم‌هات‌رو ندارم!

بدون این‌که حرفی بزنم، یه پوزخند زدم و مشغول تماشای رقص شدم.

بعد تموم شدن رقص دخترها نشستن رو صندلی و مهمون‌ها شروع کردن به خوردن زهرماری‌هایی که دستشون بود.

منم از جام بلند شدم و رفتم یه جای خلوت و تنهایی نشستم؛ بعد هم مشغول دید زدن بقیه شدم.

با دیدن سایه‌ای که افتاده روم، صورتم‌رو گرفتم بالا و با دیدن یه مرد سی‌وپنج یا چهل ساله ابروهام خود به خود پرید بالا؛ چون تا حالا تو هیچ کدوم از مهمونی‌ها ندیده بودمش! و وقتی هم که فارسی حرف زد بیش از پیش تعجب کردم.

- اجازه هست اینجا بشینم بانوی زیبا؟

قاطع گفتم:

-نه!

یارو با این حرفم رسما ضایع شد، اما خیلی زود خودش‌رو جمع و جور کرد و لبخند ضایعی زد تا بیشتر از این ضایع نشه! بعد نشست رو صندلی، منم یه پوزخند زدم؛ چون اجازه خواست واسه نشستن و من هم اجازه ندادم، ولی بازم نشست. مسخرس واقعا!

- من شاهین هستم؛ شما هم نگاربانو هستین؟ همونی که به دخترا رقص یاد می‌ده!

سری تکون دادم و گفتم:

- درسته! اما شما من‌رو از کجا می‌شناسین؟

شاهین- این دیگه بماند...

شونه ای بالا انداختم و بی تفاوت گفتم:

- برام مهم نیست، فقط کمی کنجکاو شدم.

شاهین- باید بگم که کارتون فوق العاده هست! خیلی‌خوب به دخترا رقص یاد می‌دین.

چیزی نگفتم و سکوت کردم که ادامه داد:

- شما همیشه انقدر کم حرف می‌زنین؟

رُک گفتم:

- آره.

شاهین پاشد و مقابلم ایستاد؛ بعد دستش‌رو به طرفم دراز کرد و گفت:

- بانوی زیبا! من رو تو یک دور رقص همراهی می‌کنین و این افتخار رو بهم می‌دین؟

بدون توجه به دست‌های دراز شده‌اش جواب دادم:

- حوصله رقص ندارم جناب! ترجیح میدم تماشاچی باشم تا رقصنده...

با زور یه لبخند زد که معلوم بود ساختگیِ و بخاطر این‌که بیشتر از این دیگه ضایع نشه! دستش‌رو کشید عقب و گفت:

- هر طور که مایلید، شب‌خوش بانوی جوان!

پوزخندی زدم و گفتم؛

- شب‌خوش.

به مسیر رفتنش که نگاه کردم؛ دیدم که داره میره طرف جمال‌خانی که از وقتی شاهین اومد کنار من، نگاهش فقط به اینجا بود و با دقت نگاه می‌کرد.

بعد چند دقیقه که اون دوتا باهم حرف زدن، اعلام شد که خرید داره شروع می‌شه...

تک-تک دخترا داشتن به قیمت بالایی فروخته می‌شدن؛ البته که به خاطر این موضوع جمال‌خان هم حسابی خوشحال بود و به قول معروف کبکش خروس می‌خوند!

آره دیگه واسه چی خوشحال نباشه؟ این همه پول گیرش می‌اد، کیه که بدش بیاد؟

این صحنه‌هارو زیاد دیده بودم، ولی باز هم واسم تکراری نمی‌شد!

دیگه نتونستم طاقت بیارم و رفتم حیاط تا قدم بزنم.

توی خیالات خودم غرق بودم که صدای جیغی رو شنیدم! صدا از ته باغ می‌اومد، کنجکاو شدم بفهمم صدای کیِ؟

همین‌طور یواش-یواش می‌رفتم تا کسی من‌رو نبینه، وقتی رسیدم دیدم دو نفر یه دختر رو دوره کردن... و دختره هم داره جیغ می‌کشه و باهاشون درگیره؛ ولی اون‌ها دوتا بودن و اون دختر یکی، واسه همین از پسشون برنمی‌اومد!

صداش آشنا بود! ولی نمی‌تونستم بفهمم کیه؟ و صورتش هم که دیده نمی‌شد.

بدون کوچیک‌ترین صدایی رفتم پشت نزدیکترین درخت، وقتی نزدیک‌تر شدم فهمیدم دختره رهاست! اون دوتا مرد هم از حرف زدنشون معلوم بود ایرانی‌ان؛ از پشت درخت اومدم بیرون که توجه هر دوتاشون به طرف من جلب شد و یکیشون به حرف اومد و سر خوش گفت:

- به-به ببین کی اینجاست؟! ناصر اون چیزی که من می‌بینم، تو هم می‌بینی؟ یه حوری بهشتی خودش پیشمون اومده؛ بیا عزیزم بیا که خوش اومدی!

اونی که فهمیدم اسمش ناصرِ به حرف اومد و شاد و شنگول گفت:

- واو... چقدر خوشگله! چه شبی بشه امشب! چه حالی کنیم با این دوتا حوری بهشتی...

بعد رو کرد طرف رها و گفت:

- تو برو پیش اون خوشگله وایستا، تا انتخابتون کنیم که کی واسه کیه؟

منی که تا اون موقع ساکت بودم، چرخیدم طرف رها و گفتم:

- رها بیا اینجا!

رها با سرعت اومد و پشت سرم وایستاد؛ همین‌طور که گریه می‌کرد، دم گوشم گفت:

- تو رو خدا نگار بیا فرار کنیم! اگه وایستیم یه بلایی سرمون میارن، ما نمی‌تونیم تنهایی از پسشون بربیایم!

بدون این‌که جوابی بهش بدم و اون دوتارو آدم حساب کنم، دستش‌رو گرفتم و راه افتادیم؛ چند قدم بیشتر برنداشته بودیم که دستم از پشت کشیده شد... برگشتنم مساوی شد، با مشت محکمی که به صورت یاصر زدم!

یاصر- آی... دندونم، حالیت می‌کنم دختره وحشی!

خواست به سمتم حمله ور بشه که ناصر نزاشت و گفت:

- وایستا یاصر خودم حسابش رو می‌رسم.

یهو ناصر حمله کرد طرفم و خواست یه مشت به صورتم بزنه که مثل فشنگ جا خالی دادم و هر دو دستش رو از پشت گرفتم.

واسه خودم هم جالب بود که از کجا این کارهارو بلدم و با خودم گفتم:

- حتما قبلا کلاس هاش رو رفته بودم.

دست چپش ناصر رو یه جوری پیچوندم که صدای استخوناش در اومد و فکر کنم شکست یا از جاش در اومد.

صدای فریاد بلند و پر دردش مساوی شد با صدای فریاد یه نفر دیگه.

- اینجا چه خبره؟

با آرامش دست ناصر رو ول کردم که خیلی زود رفت پیش یاصر وایستاد و همینطور از درد داشت به خودش می‌پچید با تهدید نگاهم کرد منم خیلی خونسرد بدون اینکه نگاه پر تهدیدش رو به یه ورمم حساب کنم! برگشتم سمت صدا تا ببینم کیه که وقتی برگشتم دیدم اونی که فریاد زده شاهینِ

شاهین- گفتم اینجا چه خبره؟

یاصر- هیچی آقا فقط...

شاهین حرفش رو قطع کرد و با خشم غرید:

- ببر صدات زو مفت خور صدای نحستون همه جا رو برداشته داشتین چه غلطی می‌کردین؟ ها؟

دیدم اینطوری پیش بره همه خبر دار می‌شن.

خودم شروع کردم به حرف زدن و گفتم:

- فکر کنم شما باید نوچه‌هاتون رو یکم ادب کنین آقای به ظاهر محترم، اگه یکم دیرتر می‌رسیدم معلوم نبود چه بلایی سر این دختر می‌اومد.

و به رها اشاره کردم که مثل ابر بهار گریه می‌کرد.

شاهین کنجکاو رها رو نگاه کرد و گفت:

- مگه اینا داشتن چیکار می‌کردن؟

عصبی شدم و گفتم:

- واقعت معلوم نیست که داشتن چی‌کار می‌کردن؟

صدام رو بلند تر کردم و گفتم:

- می‌خواستن به این دختر دست درازی کنن فقط خدا خدا کنین جمال خان نفهمه داشتین با این دختر چیکار می‌کردین، چون تو این عمارت کثیف هر چقدر هم کثافت کاری باشه یه چیزش خوبه که هیچ کس حق دست درازی به دخترای داخل عمارت رو نداره مگر اینکه با اجازه خودشون باشه؛ چون تو قرار دادی که با ماها بسته امنیت‌مون رو تضمین کرده بهتره این خبر به گوش جمال خان نرسه؛ چون اگه برسه بیچارتون می‌کنه!

بعد به ناصر و یاصر اشاره کردم و با طعنه گفتم:

- شما هم به نوچه‌هات برس فکر کنم دندون و دستشون داغون شد.

بعد یه پوزخند زدم و با تمسخر نگاهی به صورت ناصر و یاصر که از حرص و عصبانیت کبود شده بودن کردم و گفتم:

- چون از یه دختر کتک خوردن باید روشون بیشتر کار کنین.

بدون اینکه فرصت یه کلمه حرف زدن بهش بدم دست رها رو گرفتم و به طرف عمارت راه افتادیم.

- رها تو برو اتاق من استراحت کن خودم جواب جمال خان رو می‌دم، دیگه لازم نیست از مهمون‌ها پذیرایی کنی.

رها بدون هیچ حرف اضافه ای گفت:

- باشه.

وقتی وارد عمارت شدیم رها یه راست به سمت اتاق من رفت و من هم به سمت جمال خان حرکت کردم.

جمال خان- نگار جان کجا رفته بودی که یهو غیبت زد؟ همه جارو دنبالت گشتم.

- سرم درد می‌کرد تو حیاط قدم می‌زدم.

جمال خان- الان بهتر شدی؟

- خوبم فقط به رها گفتم واسم قرص بیاره و حموم رو آماده کنه دیگه نمی‌تونه از مهمون‌ها پذیرایی کنه.

لبخندی زد و گفت:

- باشه اشکالی نداره فقط بهتره دیگه تو این مهمونی نچرخی.

چشم هام رو ریز کردم و گفتم:

- به چه دلیلی؟

جمال خان- به این دلیل که چشم خیلی‌ها تو رو گرفته و می‌خواستن تو رو از من بخرن که...

با نگاه تیزی که بهش کردم تند حرفش رو زد و گفت:

- که من گفتم فروشی نیستی به قول شما ایرانی‌ها مگه مغز خر خوردم تو رو بفروشم تو یکی از بهترین‌های گروه منی و از کارت خیلی راضیم و به هیچ وجه حاضر نیستم تو از گروهم جدا بشی.

بعد زیر لب با خودش گفت: «انگار اون رئیسِ و من زیر دستشم یه جوری نگاه می‌کنه که من ازش می‌ترسم و حساب می‌برم اگه کارش خوب نبود و لازمش نداشتم و مجبورم نمی‌‌کردن خودم درجا می‌کشتمش و از دستش راحت می‌شدم»

با اینکه شنیدم چی گفت؛ ولی وانمود کردم که اصلا چیزی نشنیدم و گفتم:

- چیزی گفتی؟

با این حرفم به تته پته افتاد و گفت:

- نه... نه با خودم بودم...

سری تکون دادم که گفت:

- برو استراحت کن و خودت رو برای پنج روز دیگه آماده کن چون قراره یه گروه دیگه دختر بیاد که تو بهشون آموزش بدی اینطوری که گفتن هفده نفر دختر جور کردن مونده سه نفر دیگه که اونم به زودی پیدا می‌کنن و میان.

سرم رو به نشونه تایید تکون دادم و تو اتاقم رفتم.

رها رو دیدم که روی تختم خوابیده و نزدیکش شدم که رد اشک روی صورتش رو دیدم.

دستم رو جلو بردم و موهاش رو که روی صورتش ریخته بود رو کنار زدم که چشماش رو باز کرد و گفت:

- تا آخر عمر مدیونتم نگار، اگه تو امشب به موقع نمی‌رسیدی معلوم نبود که...

حرفش رو قطع کردم و گفتم:

- هیس ساکت باش نمی‌خواد به چیزی فکر کنی چشمات رو ببند و بگیر بخواب.

رها- می‌دونی نگار تو اونقدری که نشون می‌دی سنگدل و بی‌احساس نیستی گاهی وقت‌ها بیشتر از اون چیزی که فکرش رو کنی مهربون می‌شی انگار که داری تو خودت با یه چیزی می‌جنگی ولی نمی‌دونم چیه؟ رفتارهات ضد و نقیضه که صحت این حرف‌هام رو نشون می‌ده.

خواستم جوابش رو بدم که چشم هاش بسته شد و خوابید.

منم بی‌خیال شدم و یه بالشت برداشتم گذاشتم روی زمین؛ چون تخت یک نفره بود و واسه هر دوتامون جا نبود.

روی زمین دراز کشیدم و انقدری به گذشته و آینده نامعلومم فکر کردم که نفهمیدم کِی خوابم برد.

(راوی)

البرز- رئیس بالاخره تحقیقات‌مون بعد یک سال امروز تموم شد و همه چیز الان کاملِ و اگه بدونین که نتیجه نهایی چیه مطمئنم شما هم مثل ما تعجب می‌کنین.

مرد چشم‌های خاکستری رنگش را به او دوخت و گفت:

- برگه‌ها رو بده به من خودت هم برو بیرون.

البرز- چشم قربان.

البرز بعد تحویل دادن مدارک از اتاق بیرون رفت و مرد با دقت شروع به خواندن برگه‌ها کرد و با خواندن هر کلمه بیشتر و بیشتر از قبل متعجب می‌شد و لبخندش هم هر لحظه بزرگ‌ و بزرگتر می‌شد.

مرد با خواندن کامل مدارک از روی صندلی‌اش بلند شد و پشت پنجره اتاق کارش ایستاد و نگاهش را به بیرون دوخت و با لبخند با خود گفت:

- پس لازم نیست من نابودت کنم خودت تا چند وقت دیگه نابود می‌شی.

مرد لبخندی مرموزی زد و ادامه داد:

- نمی‌دونی داری چه ماری تو آستینت پرورش می‌دی شاهین و البته این مار خودش هم ندونسته داره نابودت می‌کنه و مطمئنم که این مار خیلی زود همه چیز رو می‌فهمه و به یک گرگ درنده تبدیل می‌شه، گرگی که هیچ کس نمی‌تونه جلوش رو بگیره اون روزِ که باید فاتحه خودت رو بخونی من که پیشاپیش فاتحه تو رو خوندم! و دارم توی کفن تصورت می‌کنم!.

[نگار]

نمی‌دونم کِی بود که با جیغی که کشیدم از خواب پریدم و با وحشت به اتاق نگاه کردم تا مطمئن بشم داشتم خواب می‌دیدم و همه اون صحنه‌های وحشتناک فقط یه کابوس بود.

رها- نگار چی شده؟ چرا جیغ می‌زنی؟ خواب بد دیدی؟

دستم رو روی صورتم که پر از عرق بود کشیدم و به خوابم فکر کردم.

«ناصر رو دیدم که یه اره‌برقی دستشِ و بالای سر یه جنازه که دست و پاهاش بسته هست ایستاده و اون جنازه سر نداشت و یاصر هم داشت فیلم می‌گرفت و جیغ خفه یه دخترِ دیگه رو می‌شنیدم؛ ولی صورتش رو اصلاً نمی‌دیدم»

رها- نگار؟ نگار با توام؟ کجایی دختر؟ چرا جوابم رو نمی‌دی؟ داری نگرانم می‌کنی!

- حواسم نبود چیزی گفتی؟

با نگرانی که کاملا مشهود بود گفت:

- می‌گم بیا این آب رو بخور، حالت بیاد سر جاش رنگ به رو نداری‌.

لیوانی که دستش بود رو گرفتم و آب رو یه نفس بالا دادم و به پنجره نگاه کردم که دیدم هنوز صبح نشده.

رها- تازه ساعت پنج و نیمِ من دیگه کم کم باید آماده بشم کلی کار از دیشب مونده تو هم بیا رو تخت بگیر بخواب، ببخشید که تو جات خوابیدم.

بلند شدم و رو تخت دراز کشیدم و به سقف زل زدم و چیزی نگفتم.

رها- الان حالت خوبه؟ نمی‌خوای تعریف کنی که چه خوابی دیدی؟

- خوبم نگران نباش، رها! اصلاً از خوابی که دیدم سر در نمی‌ارم، نمی‌دونم اصلاً ناصر و یاصر چرا باید تو خواب من باشن.

با شک گفت:

- یعنی تو چیزی از مادرت تو خواب ندیدی؟

با تعجب نیم خیز شدم و گفتم:

- مادرم؟

سری تکون داد و گفت:

- آره مادرت، چون تو خواب مدام می‌گفتی مامان.

به حالت اولم برگشتم و گفتم:

- ولی من اصلاً همچین چیزی تو خواب ندیدم و فقط صدای جیغ یه دختر رو می‌شنیدم.

رها- منم که دیگه گیج شدم اصلاً ولش کن من دیگه می‌رم، تو بگیر بخواب شب‌خوش.

جوابش رو ندادم و اون هم رفت و من هم تو فکر رفتم.

یعنی اون زن کی بود؟ اون دختری که صداش رو می‌شنیدم و صورتش رو ندیدم کی بود؟ ناصر و یاصر تو خواب من چیکار می‌کردن؟ یعنی با اون اره برقی می‌خواستن چیکار کنن؟ اصلاً این خواب ربطی به گذشته من داره؟

همین‌طوری که با خودم درگیر بودم چشم‌هام کم کم گرم شد و به خواب رفتم.

از اون روز، پنج روز گذشته و من هر شب همون خواب‌های تکراری رو می‌بینم و خیلی هم سعی می‌کنم قیافه اون دختر رو ببینم ولی هر چقدر هم تلاش می‌کنم بی‌فایده‌ست و انگار قرار نیست حالا حالاها ببینم و بشناسمش.

با صدای در از افکارم بیرون اومدم و گفتم:

- بیا تو!

یکی از خدمتکارها داخل شد و گفت:

- خانم، جمال خان خواستن برین پیش‌شون گفتن باهاتون کاری مهمی دارن و الان منتظرتون هستن.

- باشه الان کجاست؟

خدمتکار- تو سالن با دو تا مرد دیگه منتظر شما هستن.

- دو تا مرد؟

سری تکون داد و گفت:

- بله خانم دو تا مرد غریبه هم باهاشون هستن که نمی‌شناسم‌شون و تا حالا هم ندیدم‌شون و به نظر می‌رسه که ایرانی باشن.

- خیلی خوب تو برو من هم الان می‌ام.

خدمتکار- چشم خانم!

بعد از رفتن خدمتکار لباسم رو مرتب کردم و یه شال مشکی رو سرم انداختم و به طرف طبقه پایین راه افتادم.

وقتی رسیدم جمال خان رو دیدم که با دو تا مرد دیگه نشسته و مشغول حرف زدنِ.

قیافه اون دو تا مرد رو نمی‌دیدم چون پشت‌شون رو کرده بودن طرف من و نه اون‌ها من رو می‌دیدن نه من اون‌ها رو.

با صدای قدم‌هام اول جمال خان متوجه من شد و سرش رو بالا آورد و منم‌ حدس می‌زدم که اون دوتا هم متوجه من شدن؛ چون سنگینی نگاه‌شون رو، روی خودم خیلی‌خوب حس می‌کردم اما بدون اینکه نیم نگاهی به اون سه نفر بندازم.

روی مبل یک نفره نشستم و یه پام رو انداختم روی پای دیگم و دست به سینه شدم و سرم رو پایین انداختم و به فرش زیر پام نگاه کردم و منتظر شنیدن حرف‌های جمال خان شدم که طبق معمول زود به حرف اومد و گفت:

- خب معرفی می‌کنم این خانم زیبا که می‌بینید نگار بانو هستن همون کسی که بهتون گفتم به دخترها رقص یاد می‌ده و باید بگم که کارش فوق‌العاده هست و شما‌ها باید دخترها رو به نگار تحویل بدین تا اون آموزش‌ها رو شروع کنه و به دخترا همه چیز رو یاد بده.

سرم رو که تا اون لحظه پایین بود رو بالا گرفتم و به اولین نفر نگاه کردم یه مرد تقریبا سی ساله با چشم‌های قهوه‌ای و پوست سفید و ابروهای حالت‌دار که فکر کردم خودش برداشته.

اما وقتی با کمی دقت نگاه کردم فهمیدم برنداشته و خودش حالتش اینطوریِ بینیش معمولیِ و لب‌های گوشتی داره و با پیراهن جذب مشکی که پوشیده بود عضله‌هاش به خوبی دیده می‌شد و معلوم بود که باشگاه می‌ره و قد بلندی هم داشت ولی نکته اینجا بود که برای خلافکار بودن به نظرم جذاب بود و بهش نمی‌اومد که خلافکار باشه، اما با فکر اینکه آدم‌ها رو نمی‌شه از ظاهرشون قضاوت کرد قانع شدم که اونم مثل ما یه خلافکارِ.

همه این دید زدن‌ها بیشتر از چند ثانیه هم طول نکشید ولی اون با دقت من رو زیر ذره‌بین گرفته بود و آنالیزم می‌کرد و این کارش داشت من رو کلافه می‌کرد و دوست داشتم با دست‌هام خفش کنم و با ناخون‌هام چشم‌های قهوه ایش رو از کاسه در بیارم ولی حیف که نمی‌شد.

جمال خان به اون چشم قهوه ای اشاره کرد و گفت:

- این پسر سامیارِ همون کسی که جای غلام اومده و این یکی هم علیِ.

علی به زبان عربی گفت: «خوشبختم.»

ولی من به فارسی جوابش رو دادم چون ایرانیِ و فارسی بلده پس دلیلی وجود نداره که بخوام باهاش عربی صحبت کنم.

سامیار- از آشنایی باهاتون خیلی خوشحال شدم، نگار خانم!

خیلی سرد جوابش رو دادم و گفتم:

- منم همین‌طور.

جمال خان دوباره شروع به حرف زدن کرد:

- علی و سامیار با هم دخترها رو قاچاقی اینجا می‌ارن و تحویل ما می‌دن الان هم خودشون زودتر از دخترها رسیدن و تا نیم ساعت دیگه دخترها هم می‌رسند.

بعد شنیدن حرفه‌اش سرم رو به نشونه فهمیدم تکون دادم که جمال خان رو کرد طرف اون دو تا و گفت:

- امیدوارم کارتون خوب باشه و من رو از انتخابی که کردم پشیمون نکنین.

سامیار- مطمئن باشین که کارمون خوبه، طوری که پلیس‌ها هم نمی‌تونن ردمون رو بزنند.

علی- باید اضافه کنم از اعتمادتون سوءاستفاده نمی‌کنیم و کاری نمی‌کنیم که از انتخابتون پشیمون بشین.

جمال خان با رضایت سری تکون داد و گفت:

- امیدوارم همین‌طوری که گفتین باشه.

بعد تموم شدن صحبت‌هاشون به علی نگاه کردم و مشغول آنالیز کردنش شدم.

اونم یه مرد تقریبا بیست و هفت ساله هست با چشم‌های قهوه‌ای روشن که وقتی به چشم‌هاش نگاه کردم اولین چیزی که توجهم رو به خودش جلب کرد شیطنت توی چشم‌هاش بود.

رنگ صورتش هم سفیدِ و بینی تقریباً بزرگی داره، اما به صورتش می‌اد و لب‌های گوشتی داره و هیکلش و قدش هم خوبه اما در مقایسه با سامیار کوچیک‌تر به نظر می‌رسه.

بازم دید زدنم به چند ثانیه کشید و خیلی زود نگاهم رو ازش گرفتم و این رو هم متوجه شدم که علی انگار داشت توی خونه دنبال یه چیزی می‌گشت این رو از نگاه‌های گاه و بی‌گاه و کلافش می‌شد فهمید ولی گفتم شاید اشتباه می‌کنم و بی‌خیال این فکرها شدم.

جمال خان خدمتکارها رو صدا زد تا برای پذیرایی از مهمون‌ها بیان که رها و هانیه اومدن و مشغول پذیرایی شدن.

به رها نگاه کردم و خواستم چیزی بگم که با دیدنش بی‌خیال حرف زدن شدم و تصمیم گرفتم که نگاهش کنم.

رها خم شده بود جلوی علی و هر دو داشتن با چشم‌هاشون هم دیگه رو قورت می‌دادن.

یه جوری به هم دیگه نگاه می‌کردن که چشم‌هاشون به قولرنعروف شکل قلب شده بود.

با ابروهای بالا رفته نگاهشون کردم که بعد اینکه خوب همدیگر رو نگاه کردن به خودشون اومدن و علی قهوش رو برداشت و تشکر کرد.

رها هم که گونه‌هاش گل انداخته بود زیر لب جوابش رو داد:

- نوش جان!

با خودم گفتم:

- نه بابا این دختر خجالت هم بلد بوده و رو نمی‌کرده؟

رها و هانیه بعد تموم شدن کارهاشون رفتن و منم قهوه تلخم رو از روی میز برداشتم و مشغول خوردن شدم.

نمی‌دونم چرا این قهوه رو دوست داشتم و تلخیش آرومم می‌کرد.

همین‌طور که قهوه‌م رو سر می‌کشیدم نگاهم افتاد به سامیار که داشت بر بر و با اخم من رو نگاه می‌کرد.

کلافه چشم غره‌ای بهش رفتم که بازم انگار نه انگار پرو بهم زل زد.

دیگه صبرم تموم شد و با عصبانیت گفتم:

- چیزی رو صورت من هست که شما یه ساعتِ زل بهش زدی، جناب؟!

اونم با همون اخم نگاهم گرد و گفت:

- شما روبه‌روی من نشستی و من هم ناخداگاه نگاهم بهت می‌اوفته حالا نه که زیادی خوشگلی واسه همین دوست دارم نگاهت کنم و از نگاهکردن بهت سیر نمی‌شم.

بعد به طرز مسخره‌ای از بالا تا پایین بر اندازم کرد.

دیگه خون، خونم رو می‌خورد چون حرف‌های آخرش رو با تمسخر زد و اون نگاه آخرش هم انگار یه جورایی حقارت‌آمیز بود.

ولی خیلی زود تغییر حالت دادم و ریلکس تکیه دادم به مبل و گفتم:

- توی خوشگل بودن من که شکی نیست، فقط خیلی نگران توام.

با ابروهای بالا رفته نگاهم کرد و گفت:

- چرا نگرانی؟

پوزخندی زدم و گفتم:

- انقدر که تو من رو نگاه می‌کنی یه وقت دیدی چشم‌هات رو با همین ناخن‌هام از کاسه در آوردم و انداختم جلوی پات تا خوراک سگ‌های این عمارت بشه اون‌وقت دیگه کور می‌شی و نمی‌تونی این‌طوری بهم زل بزنی، مواظب خودت باش که پات رو از گلیم خودت درازتر نکنی چون بد می‌بینی جناب!

اون که از تغییر حالت دادنم و از حرفام شوکه شده بود تازه به خودش اومد و صورتش از عصبانیت سرخ شد و با خشم نگاهم کرد.

حالا نوبت من بود که با لذت به حرص خوردن و جلز و ولز کردنش نگاه کنم.

سامیار- تو واقعاً فکر می‌کنی کی هستی که این‌طوری با من حرف می‌زنی؟ فکر کردی نگاهت کردم خبریه؟ حد خودت رو بدون و کاری نکن که دندون‌هات رو تو دهنت خورد خاک شیر کنم.

بعد یه پوزخند زد و گفت:

- یه جوری حرف می‌زنی که انگار تو رئیسی و بقیه زیر دستت‌ هستن برو خدات رو شکر کن که زنی و اگرنه تا حالا زیر کتک‌هام جون داده بودی، تو خلافکاری درست اما منم یه خلافکارم و از تو بدترم پس پا رو دم من نزار که بد می‌بینی!

جمال خان- شما دارین درباره چی حرف می‌زنین؟ عربی صحبت کنین منم بفهمم چی می‌گین.

سامیار نیم نگاهی به جمال خان انداخت و گفت:

- حرفای معمولی می‌زدیم فقط داشتم به کسی اخطار می‌دادم که پاشو از گلیم‌ش درازتر نکنه چون براش بد می‌شه.

با نفرت نگاهش کردم و گفتم:

- صبر کن و ببین که چطوری از به دنیا اومدنت و حرفایی که زدی پشیمونت می‌کنم.

با حالت مسخره نگاهم کرد و گفت:

- ریز می‌بینمت خانمی.

هر دو با تنفر و مثل دو تا گرگ که هر لحظه ممکنه به هم حمله کنن داشتیم به هم دیگه نگاه می‌کردیم و انگار که می‌خواستیم هم دیگه رو تیکه تیکه کنیم‌.

جمال خان برای دفاع از من گفت:

- اوه اوه سامیار جان! پا روی دم بد کسی گذاشتی سر به سر نگار نذار، چون تجربه ثابت کرده نگار اصلاً کسی نیست که همین‌جوری حرفی رو هوا بزنِ چون اون با کسی شوخی نداره و هر چی که بگه بدون شک بهش عمل می‌کنه.

با حرفی که علی زد همه به سمتش برگشتیم.

- پس چه شود دو تا مغرور و لجباز کنار هم، سامیار هم اخلاقش مثل نگار خانومِ اگه با کسی لج کنه دیگه واویلاست و تا طرف رو با خاک یکسان نکنه دست از سرش بر نمی‌داره.

به طرف سامیار برگشتم و گفتم:

- پس منتظر اولین شکستت در مقابل من باش، چون خیلی‌زود تو این بازی شکست می‌خوری!

پوزخندی زد و گفت: