رمان باران ماه مرداد به قلم zari dokht و gandom

ژانر : #عاشقانه #معمایی

خلاصه:

گاهی با یک شروع ساده می‌توان پایانی خوش را به ارمغان آورد، حال می‌خواهد آن آغاز با یک تصمیم بزرگ یا کوچک باشد.

داستان درباره‌ی دختری است که با توجه به علاقه و هدف مهم زندگی‌اش، آشپزی، تصمیمی می‌گیرد که دورانی عجیب به زندگیش بدهد و همان تصمیم او را وارد بازی‌هایی می‌کند؛ بازی‌های خطرناکی که رنگ و بوی حقیقت دارند.

مقدمه:

به خودم گفتم از زمین که گذشت

از هوایی شدن هراسی نیست

پیش‌بینی نکن چه خواهد شد

عشق مثل هواشناسی نیست

عشق، باران ماه مرداد است.

***

آقا مهدی آخرین ظرف میگو رو برداشت تا برای مشتری ببره. همه در حال نظافت آشپزخونه بودند. مهتا و یاسی ظرف‌ها رو می‌شستن و مسعود فرها رو تمیز می‌کرد، علی و محسن هم گاز رو تمیز می‌کردندآقای توکلی، سرآشپز هم مشغول جمع‌کردن وسایلش بود.

می‌دونستم همه از این‌که اون می‌خواد از آشپزخونه بره ناراحت بودند؛ اما دست‌هاش جوابش کرده بودند، خودش می‌گفت دیگه وقت بازنشستگیم رسیده.

بچه‌ها همه تو لک بودند و کسی با کسی کاری نداشت، آشپزخونه برعکس همیشه تو سکوت کامل بود و تنها صدای بشقاب و قاشق می‌اومد.

تی رو گرفتم و مشغول تمیزکردن کف آشپزخونه شدم. همیشه آرزو داشتم که آشپز خوب و معروفی بشم. بعد از گرفتن لیسانسم تو رشته‌ی حسابداری علاقه‌ای به ادامه‎دادن درسم نداشتم و تصمیم گرفتم تا دنبال کار موردعلاقه‌م برم. از وقتی 22 سالم بود در کنار درسم آشپزی رو دنبال کردم و کلاس‌های مختلف شرکت کردم که تو اکثر این کلاس‌ها تعریف رستوران آقای مولایی رو شنیده بودم و خیلی دوست داشتم اون‌جا مشغول به کار بشم. به مامان و بابا گفتم که الا و بلا باید تو همین رستوران کار کنم، اونا هم که علاقه‌ی من رو به آشپزی می‌دونستند، اجازه دادن که علاقم رو پیش بگیرم. به هزار زور و زحمت تونستم به رستوران آقای مولایی بیام که یکی از رستوران‌های معروف شمال بود با غذاهای خارجی، اونم نه به عنوان آشپز ولی خب دستیار هم بد نبود.‌ مشغول کارشدم و از اون زمان شیش‎سال می‌گذره. هیجده‌سال بود که آقای توکلی تو این رستوران سرآشپز بود و تقریبا همه از رفتنش ناراحت بودند؛ ولی حیف که دست‌هاش دیگه یاریش نمی‌کردند.

کارم که تموم شد، از پله‌های کنار انباری آشپزخونه پایین رفتم. یاسی و مهتا آماده منتظر من تو رختکن نشسته بودند. سریع لباس‌هام رو عوض کردم و با بچه‌ها به سالن رستوران رفتیم، آقای توکلی می‌خواست ازمون خداحافظی کنه و به قول خودش ازمون حلالیت بطلبه. جمعیتی که تو رستوران کار می‌کردند، دور آقای توکلی جمع شده بودند و به آقای توکلی در سکوت و منتظر نگاه می‌کردند. هر سه روی صندلی میز چهار نفره نشستیم و مثل بقیه به آقای توکلی که در سکوت به زمین خیره شده بود نگاه کردیم. لحظاتی بعد شروع به صحبت کرد:

- من بیست‎ساله که آشپزم و هیجده‌سال از این بیست‎سال رو در خدمت آقای مولایی بودم، تو این بیست‎سال خیلی چیزا یاد گرفتم و سعی کردم به دستیارا و شاگردامم یاد بدم؛ ولی دیگه این دست‌ها یاریم نمی‌کنن، آشپز بی‌دست هم که... برای همه‌تون آرزوی موفقیت دارم. شماها جوونای بااستعدادی هستین و من مطمئنم یه روزی همه‌تون یه آشپز خوب و لایق می‌شین. ازتون می‌خوام اگه تو این چند سالی که با من بودین اگه بدی یا بداخلاقی‌ کردم من رو ببخشید و حلالم کنید. وقتتون رو نمی‌گیرم، از همه‌تون ممنونم.

بعد آقای مولایی همه رو به سمت سکوی بزرگ گوشه‌ی سالن راهنمایی کرد، یکی از کارمندای رستوران هم ازمون عکس گرفت و قرار شد اون عکس رو برا همه‌مون چاپ کنن.

با شونه‌هایی افتاده، بعد از خداحافظی با هم سالن رو ترک کردیم. مهتا که مسیرش از ما جدا بود، ازمون خداحافظی کرد و رفت، من و یاسی هم مسیرمون به هم می‌خورد و تا یه جایی با هم می‌رفتیم.

یاسی در حالی‌که سنگ جلوی پاش رو شوت می‌کرد با صدایی که ناراحتی توش موج می‌زد گفت:

-میگم راشا، حیف شد آقای توکلی داره میره، من که خیلی بهش عادت کرده بودم.

-آره منم همین‌طور واقعا آدم خوبی بود، خیلی چیزا بهمون یاد داد.

-وای از فردا سرآشپز جدید میاد، خیلی کنجکاوم ببینمش، تو چی؟

-نه زیاد، اونم حتما یه آدمیه مثل آقای توکلی دیگه.

-اوهوم، امیدوارم.

به سر خیابون که رسیدیم، از یاسی خداحافظی کردم و به سمت خونه راه افتادم.

اوایل آذر بود و هوا رو به سردی. ابرهای تیره آسمون رو پوشونده بودند، دست‌های سرمازده‌م رو توی جیب پالتوی کرم‌رنگم گذاشتم.

امروز رستوران رو واسه شام تعطیل کرده بودند؛ ولی روزای دیگه تا شب می‌موندیم و بابا هر شب می‌ا‌ومد دنبالم. عاشق دوتا فرشته‌ی زندگیم بودم، مامان و بابای خوبم. یادمه هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت پشتم رو خالی نکردند و واسه‌ی همین تا آخر عمرم دست‌بوسشونم.

داشتم از کنار سوپری سر کوچه‌مون رد می‌شدم که یادم افتاد به روشنک قول پفک دادم، دوتا پفک واسه‌ش خریدم.

زنگ رو زدم که صدای روشنک اومد.

-کیه؟

-منم روشنک، باز کن.

-آخ جون آجی راشا اومد.

در با صدای تیکی باز شد. رفتم داخل و به حیاط بزرگمون نگاه کردم. درخت گردویی که وقتی من هشت‎سالم بود با بابا کاشتیمش و الان بزرگ شده بود نظرم رو جلب کرد؛ برگ‌هاش زرد شده و بود کم‎کم می‌ریختند و شاخه‌ها رو عریان می‌کردند. به تاب سفیدرنگ زیر درخت نگاه کردم که تابستونا می‌شد خونه‌ی روشنک برای خاله‏‌بازیش، لبخندی به یاد چادر گلدارش که موقع بازی می‌ذاشت زدم که در رو باز کرد و از دوتا پله‌ی ورودی سریع دویید و اومد بغلم.

-آخ جون پفک، آخ جون پفک. مرسی آجی جون.

بـ ـوسـ محکمی از لپ‌هاش کردم.

-خواهش می‌کنم نفس. بدو بریم تو تا سرما نخوردی، بدو آجی.

بعد با هم به داخل رفتیم.

-روشی مامان کجاست؟

روشنک که حالا یکی از پفک‌ها رو باز کرده بود و جلوی تلویزیون نشسته بود و برنامه کودک می‌دید، به حیاط اشاره کرد و گفت:

-تو حیاط پشتی داره به گل‌ها آب میده.

یه بـ ـوسـ دیگه از لپ‌های تپلی و نازش کردم و به حیاط رفتم.

مامان شلنگ رو دستش گرفته بود، به باغچه آب می‌داد و زیر لب یه چیزی می‌خوند که حدس می‌زدم همون لالایی‌ باشه که واسه من و روشنک تو بچگی می‌خونده. نزدیک‌تر که شدم، فهمیدم حدسم درست بوده. از پشت بغلش کردم.

-سلام مامان خوشگلم.

ترسید و یه هین بلند کشید.

-ذلیل‎مرده این چه وضعه سلام‎کردنه!؟ نصف عمر شدم.

خندم رو قورت دادم.

-وا مامان خدانکنه، خب اینم یه جور سلام‏‌کردنه دیگه.

مامان یه چشم‌غره بهم رفت و دوباره مشغول آب‎دادن گل‌ها شد.

-کی اومدی مادر؟ حتما خیلی خسته‌ای. ناهارت رو تو یخچال گذاشتم، تو برو لباسات رو عوض کن تا منم غذات رو آماده کنم.

-نمی‌خواد مامانم خودم گرم می‌کنم.

-برو، منم کارم تموم شد.

بعد شیر آب رو بست و با هم به داخل اومدیم.ب

به اتاق مشترکم با روشنک رفتم و لباسم رو با یه تی‎شرت و شلوار سرمه‌ای که مامان خودش دوخته بود عوض کردم. هوا تو خونه گرم بود و منم آدم گرمایی‌ بودم و نمی‌تونستم زمستون‌ها تو خونه لباس گرم بپوشم.

بعد از شستن دست و صورتم به آشپزخونه رفتم، مامان غذا رو کشیده بود و پشت میز منتظر من نشسته بود؛ لبخندی بهش زدم و روبروش نشستم.

-سرآشپزتون رفت؟

-آره رفت بچه‌ها خیلی ناراحت بودن، همه به آقای توکلی عادت کرده بودیم.

-خدا بهش سلامتی بده، سرآشپز جدیدتون کی میاد؟

-به احتمال زیاد فردا میاد.

-کی میشه من خبر سرآشپزشدن تو رو بشنوم.

-دعا کن مامان، آرزومه.

همین موقع روشنک با پاکت خالی پفک و انگشت‌های نارنجیش که حاصل پفک‎خوردن بود اومد داخل آشپزخونه.

-ببخشید، اجازه هست پوست پفکم رو بندازم و دست‌هام رو بشورم؟

-الهی مامان قربونت بره، چرا نمیشه خوشگلم بیا داخل مامانم.

-آجی قربونت بره که تو انقدر با ادبی.

-آجی راشا؟

-جون دلم؟

-میشه بهم دیکته بگی؟

-چرا نمیشه، بدو برو تو اتاق وسایلت رو حاضر کن تا منم بیام.

با ذوق دست‌هاش رو به هم کوبید و گفت:

-چشم.

بعد دویید و رفت تو اتاق. از مامان تشکر کردم، ظرف‌ها رو شستم و به روشنک دیکته گفتم. ساعت نُه بود که بابا اومد.

-سلام بابا خسته نباشید.

روشنک: سلام بابایی خوبی؟

بابا: سلام دخترای بابا، ممنونم.

مامان: سلام آقا خسته نباشی.

بابا: سلام خانمی، ممنون درمونده نباشی.

بابا رفت تا لباس‌هاش رو عوض کنه. من، مامان و روشنک هم مشغول چیدن میز شدیم.

بابا کارمند بانک بود و بعضی روزا مثل امروز به یه دارالترجمه می‌رفت و اون‌جا کار می‌کرد. زندگی ساده و خوبی داریم، شکر خدا مشکل مالی نداشتیم و روزی صد هزار بار خدا رو به‌خاطر این آرامش شکر می‌کردم و نه من، بلکه کل خانواده.

بابا اومد و همه دور هم مشغول خوردن شام شدیم.

-راشاجان بابا امروز کار چه‌طور بود؟ مامانت می‌گفت آقای توکلی مشکلی واسه‌ش پیش اومده و رفته، آره بابا؟

-بله بابایی.

ماجرا رو واسه بابا تعریف کردم و بابا هم بهم گفت که هر مشکلی داشتم ازش دریغ نکنم. چه‌قدر از خدا ممنون بودم واسه داشتن همچین خانواده‌ای.

***

صبح بعد از نماز صبح آماده شدم و روشنک رو هم بیدار کردم، بعد خوردن صبحانه روشنک رو به مدرسه بردم و خودم به رستوران رفتم. سر ساعت رسیدم و تو رختکن لباس‌هام رو عوض کردم، پیشبندم رو بستم و به آشپزخونه رفتم. با همه‌ی بچه‌ها سلام و احوالپرسی کردم و مشغول کار شدم. درست‎کردن غذاهای دریایی با من بود، واسه یادگرفتن این غذاها شبانه‎روز مطالعه کرده بودم و هر مشکلی داشتم از آقای توکلی می‌پرسیدم اون هم همیشه به سوالات من پاسخ می‌داد؛ گاهی حتی بیشتر از سوالم. با یادش آهی کشیدم و مشغول پاک‎کردن میگو شدم.

ساعت ده شده بود که آقای مولایی به آشپزخونه اومد و گفت که سرآشپز اومده و الان میاد داخل آشپزخونه، ما هم همه مرتب ایستادیم و با کنجکاوی به در آشپزخونه خیره شدیم.

محسن: پس چرا نمیاد؟ مردیم از فضولی.

یه دفعه همه با هم گفتیم «والله» بعد زدیم زیر خنده که همون موقع در باز شد و آقای مولایی اومد داخل و در رو نگه داشت تا کسی که پشت سرشه وارد بشه.

مولایی: بفرمایید آقای سروش، بفرمایید.

چشم‌هام رو دو سه بار باز و بسته کردم، از چیزی که می‌دیدم متعجب بودم. نمی‌دونستم بچه‌ها تو چه حالتی هستند؛ ولی مطمئن بودم که اون‌ها هم مثل من شوکه شدند. زیرچشمی به یاسی نگاه کردم، با دیدن چشم‌هاش که قد توپ شده و بود و دهن بازشده‌ش خنده‌م گرفت؛ ولی زود لبخندم رو که داشت کش می‌اومد جمع کردم و به آقای مولایی و سرآشپز بسیار جوون نگاه کردم. من که به شخصه فکر می‌کردم میانسال باشه؛ ولی این آقای سروش بهش می‌خورد 29-30 ساله باشه و همین باعث تعجبم شد. صداش من رو از فکر بیرون آورد.

-سلام. من آمین سروش هستم، سرآشپز جدیدتون، از آشناییتون خوشحالم و امیدوارم همکارای خوبی برای هم باشیم.

مولایی: خوب آقای سروش این شما اینم آشپزخونه، هر سوالی بود از بچه‌ها بپرسید. با اجازه‌تون من میرم.

-بله حتما لطف کردید.

آقای مولایی رفت و سروش شروع به دیدزدن وسایل آشپزخونه کرد. ما هم هر جا که می‌رفت پشتش می‌رفتیم و به کارهاش نگاه می‌کردیم. بعد از دیدن سبزی‌ها یه دفعه‌ای به سمت ما برگشت که همه هینی کشیدیم و صاف ایستادیم.

ابرویی بالا انداخت و دست‌هاش رو پشتش قفل کرد.

-خب، تک‎‏تک خودتون رو معرفی کنید و بگید که تو آشپزخونه چیکار می‌کنید، از شما.

و به محسن اشاره کرد.

-محسن حسنی هستم و دسر‌ها با منه.

سرش رو تکون داد و به مسعود نگاه کرد.

-مسعود کرامتی بخش سوپ.

-علی امینی بخش سوپ.

-مهتا مجیدی بخش دسر.

-یاسمین تهرانی بخش پاستا.

آب دهنم رو با صدا قورت دادم.

-راشا نیکو بخش غذاهای دریایی.

-خب خیلی کمید، فکر کنم نیاز به نیروی بیشتری باشه.

علی: ولی ما همیشه همین تعداد بودیم و هر وقت که مشتری زیاد می‌شد و سرمون شلوغ، آقای مولایی از آشپزای قدیمی و قبلی کمک می‌گرفت.

سروش سرش رو تکون داد و به فکر فرو رفت، بعد از لحظاتی گفت:

-بسیارخوب کارتون رو شروع کنید تا ببینم در چه وضعیتی هستید.

همه رفتیم سر کارامون. کمی از میگو‌ها مونده بود و من مشغول برش‎دادنشون بودم. سرآشپز هم دور می‌زد و کار همه رو نگاه می‌کرد. آشپزخونه مستطیل‌مانند بود و وسطش یه میز دراز و بزرگ بود که آشپزخونه رو به دو قسمت تقسیم می‌کرد و این کارِ ما رو راحت کرده بود و باعث اختلال تو کارها نمی‌شد. به پشت سرم نگاه کردم؛ سرآشپز اون طرف بود و مونده بود تا به من برسه.

مشغول برش‌دادن میگوها بودم و سرآشپز رو فراموش کرده بودم که صداش رو شنیدم که به مهتا تذکر می‌داد. قلبم داشت می‌اومد تو دهنم؛ دیدم تو همین دو دور سر علی برای کم‎نمکی سوپ داد زده بود. از میز مهتا که کنارم بود گذشت و به من رسید.

-خانم.... چی بود فامیلیتون؟

سعی کردم خودم رو جمع کنم، استرس گرفته بودم. بابا راشا چته؟ استرس واسه چیه؟ این هم سرآشپزه مثل آقای توکلی دیگه؛ ولی اون مهربون‌تر از این حرف‌ها بود و حتی این‌قدر سخت‌گیر نبود.

-خانم با شمام.

-بله، بله؟

-میگم فامیلیتون چی بود؟

-نی... نیکو.

-خب خانم نیکو، میشه بپرسم این چه وضعِ میگو برش‌دادنه؟!

وا مگه چه‎جوری برش داده بودم؟ درست و منظم بود دیگه.

-ببخشید؛ ولی من درست و منظم برش دادم.

دستش رفت طرف آخرین میگو و برش داشت و مشغول برشش شد، چه‌قدر بد نصفش کرده بود؛ نامنظم و با قیافه‌ای بد.

-ولی این هم نامنظمه هم له شده.

-از امروز همین‎طوری که من برش دادم برش می‌دید.

-ولی من این‌جوری نمی‌تونم، مشتری دلش نمی‌گیره که این میگو رو بخوره؛ این برش ها بیشتر به درد سوپ می‌خوره.

-من سرآشپزم یا شما؟ من گفتم باید غذا شور باشه باید بگید چشم.

بعد روش رو به سمت بچه‌ها کرد.

-با همه‌تونم، این‌جا حرف حرف منه، هر کی هم ناراحته مجبوره که با این شرایط کنار بیاد اگر هم نمی‌تونه که خوش اومده.

و به در خروجی اشاره کرد.

با حرص به چشم‌هاش نگاه کردم و روم رو برگردوندم، به میگویی که نصف کرده بود نگاه کردم.

میگوی خودم رو با میگوی سرآشپز سرخ کردم و از هر کدوم کمی خوردم، باورم نمی‌شد؛ میگویی که سرآشپز برش داده بود تردتر و خوشمزه‌تر شده بود و شکل جالب‌تری هم گرفته بود. با این‌که اشتباه از من بود و به شدت کنجکاو بودم که در مورد این مزه‌ی جالب ازش بپرسم؛ ولی به روی مبارک نیاوردم و به کارم ادامه دادم.

تا شب دقمون داد و انقدر ازمون کار کشیده بود که نگو، هی میگفت فلانی تو این کارو بکن فلانی تو اون کارو بکن.

ساعت یازده بود و همه آماده‌ی رفتن، از سرآشپز خداحافظی کردیم و از رستوران بیرون اومدیم. بابا مثل همیشه منتظرم بود، سوار ماشین شدم و اول یاسی رو که با ما اومده بود رسوندیم و بعد به سمت خونه راه افتادیم.

-وای بابا یه چیز جالب بهت بگم؟

-بگو دختر قشنگم.

-سرآشپز جدیدمون خیلی جوونه، بهش میخوره 29 یا 30 سالش باشه.

-واقعا؟ چه‌قدر جوون! چه‌جوری تونست تو این سن سرآشپز ماهری بشه؟!

-برای ما هم عجیب بود؛ ولی خیلی بداخلاق و سخت‌گیره، به همه‌چیز گیر میده.

بعد ماجرای میگو رو واسه بابا تعریف کردم که خنده‌ش گرفت. رسیده بودیم تو حیاط که مامان با دیدن خنده‌ی بابا ماجرا رو ازش پرسید؛ حالا هر دو داشتن می‌خندیدند و من از دیدن خنده‌هاشون غرق لذت شدم.

فردا شب، شب یلدا بود و مثل همیشه خونه‌ی مادربزرگ دعوت بودیم. هر سال شب یلدا و تمام اعیاد می‌رفتیم خونه‌ی مادربزرگ. پدربزرگ و مادربزرگ پدریم رو از دست داده بودم و تنها یه عمو داشتم که تهران زندگی می‌کرد و مجرد بود و ماهی یه بار می‌اومد شمال، خیلی دوسش داشتم؛ 34 سالش بود و فاصله‌ی سنی کممون باعث می‌شد که با هم درددل کنیم و رازهامون رو به هم بگیم. آقای مولایی به مناسبت شب یلدا می‌خواست زودتر رستوران رو ببنده؛ برای همین ساعت پنج کارمون تموم شد و برگشتم خونه.

تو این یه هفته این‌قدر این سرآشپزِ غر زد و اشکال گرفت که دیگه همه کلافه شده بودیم؛ ولی خب چه میشه کرد، باید تحمل می‌کردیم. البته بعضی از غرزدناش به حق بود. از اون روزی که قضیه‌ی میگو به وجود اومده بود، سعی کردم میگوها رو جوری که گفته بود برش بدم و تا حدودی هم موفق شده بودم.

دلم می‌خواست برای امشب کلوچه‌ی ایتالیایی درست کنم. تا رسیدم خونه، لباس‌هام رو عوض کردم و مشغول درست‏‌کردن کلوچه‌ها شدم.

بوی کلوچه تمام خونه رو برداشته بود، ساعت هفت بود و حالا کلوچه‌ها آماده شده بودند و می‌خواستم توی ظرف دردار بچینمشون که روشنک اومد تو آشپزخونه و مظلوم نگاهم کرد.

-آجی میشه یه کلوچه بردارم؟ آخه بوش خیلی خوبه، دلم خواست.

یه کلوچه از تو سینی فر برداشتم و گذاشتم تو یه ظرف و بهش دادم.

-روشنک هنوز داغه ها، مواظب باش نسوزی.

-چشم آجی.

کلوچه‌ها رو تو ظرف چیدم و درش رو بستم و گذاشتم تو یخچال، بعد آشپزخونه رو مرتب کردم و رفتم تو سالن. روشنک جلوی تلویزیون خوابش برده بود، بغلش کردم و بردمش رو تخت خوابوندمش. مامان رفته بود تا برای امشب خرید کنه؛ ما یه رسم داشتیم این که هر سال خرج شب یلدا مال یه خانواده باشه و امسال مال ما بود.

مامان اومد و می‌خواست برای امشب مرغ شکم‎پر درست کنه؛ ولی نذاشتم به چیزی دست بزنه و خودم شروع کردم به درست‏‌کردن غذا.

-مامان بیا یه‌کم بچش ببین چه‌طور شده؟

مامان کمی از غذا خورد.

-اومم عالی شده! دستت درد نکنه مامانم.

-خواهش می‌کنم، قابل شما رو نداشت.

-دیگه کم‌کم حاضر شو، روشنک رو هم بیدارش کن الان هاست که باباتم بیاد، برو دخترم.

-چشم.

یه دوش گرفتم و روشنک رو بیدار کردم. شلوار لی پوشیدم و بافت کرمم رو که مادربزرگ پارسال برام بافته بود، پوشیدم. داشتم شالم سرمه‌ایم رو درست می‌کردم که روشنک صدام کرد:

-آجی راشا ببین لباسم خوشگله؟

به سمتش برگشتم، یه دامن مخمل سبز پررنگ پوشیده بود با پیراهن سفید و جلیقه‌ای به رنگ دامنش و جوراب شلواری سفیدش؛ پالتوی قهوه‌ایش رو هم پوشیده بود و کلاه بافتنیش دستش بود.

داشتم نگاهش می‌کردم که یه گوشه ی دامنش رو گرفت و یه دور چرخید، با این کارش دلم واسه‌ش ضعف رفت و رو دو زانو نشستم و بغلش کردم و لپ‌هاش رو بوسیدم.

-معلومه. هم خودت خوشگلی هم لباست، مگه میشه عروسکا خوشگل نباشن.

خنده‌ی سرخوشی کرد، لپ‌هام و بوسید و دوید رفت تو سالن.

یه بار دیگه تو آینه‌ی کنسول کنار در نگاهی به خودم کردم و کتونی‌های مشکیم رو پوشیدم. با روشنک به داخل ماشین رفتیم. بابا سبد غذا رو گذاشت تو صندوق عقب ماشین که مامانم اومد و همه سوار شدند و حرکت کردیم.

ظرف کلوچه دست خودم بود و چشم روشنک هم بهش.

-شکمو خانم تازه یکی خوردی.

-آجی اون که مال دو ساعت پیش بود.

لپش رو کشیدم.

-هر وقت رفتیم خونه‌ی مادرجون، اون‌جا هر چه‌قدر دلت خواست کلوچه بخور.

سری از ذوق تکون داد و مشغول کشیدن نقاشی رو شیشه‌ی بخارگرفته‌ی ماشین شد.

خونه‌ی مادربزرگ تو یکی از روستاهای نزدیک شهر بود، بارون می‌اومد و بوی نم خاک هوش از سر آدم می‌برد. وقتی رسیدیم، بارون تندتر شده بود. بابا ماشین رو داخل حیاط برد و کنار ماشین دایی علی پارک کرد؛ انگار همه اومده بودن و ما آخرین نفر بودیم. سریع از ماشین پیاده شدیم و به داخل رفتیم.

خونه‌ی مامان‎بزرگ یه حیاط بزرگ داشت، یه اتاق بزرگ و یه آشپزخونه و یه اتاق دیگه که زیادی بزرگ نبود؛ تراس بزرگش جون می‎داد واسه این‌که تو سرما بشینی و چای داغ و کلوچه بخوری، به صدای بارون گوش بدی و بوی نم خاک رو استشمام کنی.

همه تو سالن بزرگه بودن. دوتا دایی داشتم که تو کار کیف و کفش بودند و کار پدربزرگم رو ادامه داده بودند، خاله‌م هم معلم ادبیات بود. دایی اولم دایی علی، دوتا پسر داشت به نام‌های سیاوش و طاها که سیاوش سی‎سالش بود و مهندس عمران و طاها که تازه رفته بود تو چهارده‎سالگی. دایی کوچیکم دایی حسین، یه دختر داشت به اسم روژین که از من یه سال کوچیک‌تر بود و خالم که تازه دوساله ازدواج کرده و قصد بچه‎دارشدن نداشت. خانواده‌ای ساده و صمیمی که به واسطه‌ی مادربزرگ عزیزم همه دور هم جمع می‌شدیم.

با همه احوالپرسی کردم و بعد از یه‌کمی نشستن برای کمک، با روژین به آشپزخونه رفتیم. همه بودند؛ ولی انگار یه نفر کم بود و یه‌کم بیشتر که دقت کردم فهمیدم که سیاوش نیست. کنجکاو شدم بفهمم سیاوش کجاست. همون‌طور که کلوچه‌ها رو با روژین تو ظرف کریستال می‌چیدیم زیر گوشش آروم پرسیدم:

-پس سیاوش کجاست؟

-دایی می‌گفت میاد، یه‎کم تو شرکتشون کار داره.

شونه‌ای بالا انداختم و به کارم ادامه دادم.

روی دست روژین که داشت به کلوچه‌ها ناخونک می‎زد، زدم.

-ناخونک نزن!

-اِ خسیس.

-خسیس چیه!؟ بذار بعد از شام می‌بریم جلو، به اندازه‌ی همه هست.

-باشه بابا بگیر.

ظرف رو روی اپن گذاشتم و پیش بقیه رفتیم.

دایی حسین داشت از خاطرات سربازیش می‌گفت و مارو می‌خندوند، وسطای خاطره‌ش بود که با صدای سلام کسی نگاه‌ها همه به طرف در چرخید. سیاوش بود که آخرین بار عید قربان دیده بودمش. موهای قهوه‌ایش که رو مدلشون خیلی حساس بود حالا خیس شده بودند و به هم ریخته، سویی‎شرت طوسیش هم خیس شده بود؛ انگار بارون خیلی تند شده.

با همه احوالپرسی کرد و پیش طاها نشست و دایی به تعریف خاطره‌ش ادامه داد.

ساعت ده شب بود و ما خانم‌ها در حال آماده‏‎کردن شام بودیم؛ من برنج رو می‌کشیدم و یاسی تزیینش می‌کرد؛ داشتم دیس دوم رو می‌ریختم که زن دایی سپیده، زن دایی علی گفت:

-وای بهارجان دستت درد نکنه، خوراک مرغت چه آب و رنگی داره.

مامان تک خنده‌ای کرد و گفت:

-باید از آشپزش تشکر کرد، نه من.

این‌ دفعه زن دایی مهری به حرف اومد:

-وا بهار آشپزش کیه؟ نکنه دادی آشپزخونه ‌های بیرون درستش کردن؟

-نه بابا، زحمت شام امشب رو راشا جان کشیده.

دیس چهارم هم پر کردم و دادم به روژین.

زن دایی سپیده: واقعا؟! ماشاءالله دخترم چه بزرگ شده، ان شاءالله خوشبخت بشی راشا جان.

-ممنون زن دایی.

خاله: به به چه کدبانویی! راشا جان خاله دیگه وقت شوهرکردنته ها.

با حرف خاله از خجالت آب شدم و با نگاهم برای لبخندای خبیث روژین خط و نشون کشیدم. همه ریزریز خندیدند و دیگه چیزی نگفتند. غذاهارو کشیدیم و آقایونم مشغول گذاشتن سفره شدند.

روشنک سمت راست من بود و روژین سمت چپم، روبروم هم بابا نشسته بود.

همه مشغول خوردن شام شدند. تعریف از خود نباشه واقعا خوشمزه شده بود. صدای روژین من رو به خودم آورد.

-میگما راشا ترشی نخوری یه چیزی میشی.

چشم‎غره‌ای بهش رفتم و مشغول خوردن شدم.

آقا محسن، شوهرخاله‌م، شب‌ها کم غذا می‌خورد و مثل همیشه غذاش رو زودتر تموم کرده بود.

-بهار خانم دست شما درد نکنه عالی بود.

یه دفعه خاله گفت:

-آقا محسن، زحمت غذای امشب رو راشاجون کشیدن.

همه با تعجب به خاله و بعد به من نگاه کردند.

بعد از چند لحظه همه از بهت در اومدند و سیل تشکر و تحسین بود که به سمتم حواله شد.

یه دفعه اون وسط طاها هم یه تیکه پروند:

-میگم دختر عمه از این به بعد ما شام و ناهار رو میایم خونه‌ی شما، از بس تخم‌مرغ خوردیم صدا مرغ می‌دیم.

بعدم شروع کرد به قدقدکردن که سیاوش زد پس کله‌ش:

-اه داداش چرا می‌زنی!؟ دروغ میگم مگه؟

زن دایی آروم زد رو دستش و لبش رو گزید:

زن دایی: وا!

طاها: والا.

سفره جمع شد و ظرفا شسته. کلوچه‌ها رو قایم کرده بودم؛ آخه می‌ترسیدم تا ببرمشون دوباره یکی بگه کی درست کرده و من اون‌جا خجالت بکشم.

رفتم تو سالن، مامان و بابا و روژین گرم حرف بودند و روشنک هم خواب بود؛ خدا‌‌ رو شکر کسی سراغ کلوچه رو نگرفت.

داشتم جواب پیام مهتا رو می‌دادم، اونا هم با خانواد‌ه‌شون به خونه‌ی پدربزرگش رفته بودند.

-راشا این کلوچه‌هات رو کجا قایم کردی؟

وای از دست تو روژین، آخر بند رو آب داد.

-روژین جان عمه فکر کنم تو کابینت وسطی گذاشته بود، رفتم ظرفا رو بذارم دیدم.

چند لحظه بعد با ظرف خالیِ کلوچه مواجه شدم.

همه‌ی کلوچه‌ها رو خورده بودند و خوشبختانه اين دفعه چيزي نگفتند؛ يعنی تعريف کردند؛ ولی ديگه نگفتن کی درست کرده و اين حرفا و من نفس آسوده‌ای کشيدم.

ساعت یک شب بود که همه عزم رفتن کردند، از همه خداحافظی کردم و رفتم تو تراس و منتظر شدم تا مامان و بابا بيان. روشنک رو تو بغلم گرفته بودم، چه‎قدر امشب شيطونی کرده بود. بـ ـوسه‌ی نرمی روی پيشونی سفيدش زدم و بعد چشم‌های سبزرنگش رو که به مادربزرگ رفته بود، بوسیدم و به خودم فشردمش تا سردش نشه.

با صداي در به عقب چرخيدم و سیاوش رو ديدم که به سمتم اومد.

-دخترعمه ممنون، هم واسه شام امشب و هم واسه کلوچه‌ها؛ فوق‏‎العاده بودن.

با مهربونی نگاش کردم و تنها گفتم:

-نوش جان.

بعد لبخندی زد و رفت تا ماشينشون رو گرم کنه. هوا سوز داشت و سرما تا مغز استخونم رسوخ کرده بود.

سوار ماشين شديم، سرم رو به شيشه‌ی ماشين چسبوندم و چشم‌هام رو بستم؛ سرديِ شيشه حس خوبی بهم می‌داد و سردردم رو آروم می‌کرد. خيلی خسته شده بودم؛ ولی شب خوبی بود. به آسمون نگاه کردم و گفتم:« خدايا شکرت.»

***

صبح با صدای روشنک بيدار شدم.

-آجی آجی پاشو، ديرت میشه ها.

-ولم کن روشی، می‌خوام بخوابم.

-آجی ساعت هشته.

مثل برق‎گرفته‌ها پاشدم و به ساعت نگاه کردم، وای ديرم شد! سريع لباسام رو پوشيدم و لقمه‌ی آماده‌ی مامان رو گرفتم تا تو راه بخورم. روشنک امروز مدرسه نداشت، پس می‌تونستم زودتر برسم، قدم‌هام رو تند کردم.

وقتي رسيدم، زانوهام خيلی درد گرفته بود. يه‎کم تو رختکن نشستم و بعد که درد پاهام بهتر شد، لباس‌های کار رو پوشيدم و رفتم تو آشپزخونه. همه بودن، فقط من دير کرده بودم. سلام بلندی کردم و به طرف ميز کارم رفتم که با صدایی مجبور به ایستادن شدم.

-صبح به‌خير خانم نيکو، فکر نمی‌کنيد يه‌کمی زود تشريف آورديد؟

از حرص پوست لبم رو می‌کندم.

-خانم نيکو با شمام! چه‌قدر دير اومديد، يه دفعه نمی‌اومديد ديگه.

-ببخشيد خواب موندم، ديگه تکرار نمیشه

بعد اخمی کردم و با انگشت‌های دستم ور رفتم.

-نبايدم تکرار بشه، حالا بفرماييد سر کارتون.

با حرص به سمت ميزم رفتم و مشغول کار شدم.

به یاسی نگاه کردم، دست‌هاش رو آورد کنار سرش و به معنای اين که مخ نداره تکون داد. لبخند بزرگی زدم و شروع به کار کردم.

فصل زمستون بود و رستوران شلوغ نبود، بيشتر تو فصل تابستون که توريست می‌اومد رستوران شلوغ می‌شد.

ناهار رو درست کرديم و بعد رفتيم تو رختکن مشغول ناهارخودن شديم.

مهتا: ميگم ها راشا صبح چرا دير اومدی؟

-ديشب خونه‌ی مامان‎بزرگم بودیم ساعت دو برگشتيم خونه، انقدر خسته بودم صبح که اگه روشنک صدام نمی‌کرد شايد تا الان هم می‌خوابيدم.

مهتا: نمی‌دونم اين سروش چشه پاچه‌ی همه رو می‌گيره.

یاسی: ولی تا حالا به من چيزی نگفته.

-از خوش‎شانسيته.

ناهارمون رو خورديم، بعد از چند ساعت استراحت رفتيم تا برای شام غذاها رو درست کنيم.

ساعت يازده و ربع بود؛ ولی بابا نيومده بود برای همین نگران شدم، گوشيم رو درآوردم و شماره‌ی بابا رو گرفتم که جواب نداد؛ شماره‌ی خونه رو گرفتم که مامان برداشت.

-مامان سلام. بابا نيومده دنبالم هرچی زنگ می‌زنم برنمی‌داره تو خبر داری ازش؟

-واي ببخشيد مامانم يادم رفت بهت زنگ بزنم از بس اين روشنک حرف می‌زنه، دوست بابات تصادف کرده بابات بردتش بيمارستان. می‌خواي وايسا الان ميام دنبالت.

-نه مامان يه آژانس می‌گيرم ميام.

-باشه مامان مواظب باشی ها، منتظرم.

گوشی رو قطع کردم و به خيابون نگاه کردم که خلوت بود و تک و توک ماشين مي‌اومد و می‌رفت. تا دوتا خيابون اون‌ورتر هم که آژانسی نبود؛ حالا چيکار کنم؟ بسم الهی گفتم و پياده راه افتادم.

زير لب آيت‌الکرسی می‌خوندم، قدم‌هام رو تندتر کردم. به سر خيابون رسيده بودم که صدای بوق ماشينی من رو به خودم آورد، به ماشين نگاه کردم که چشم‌هام قد توپ شد؛ وا اين اين‎جا چيکار می‌کرد؟ رفتم طرف ماشين.

-سلام اين‌‏جا چيکار می‌کنی پسر دايی؟!

-سلام دخترعمه. شوهرعمه به من زنگ زد گفت که بيام دنبالت، حالا بيا سوار شو تا قنديل نبستی.

سوار ماشين شدم، بخاری رو روشن کرد و حرکت کرد.

-بخشيد به زحمت افتادی.

-خواهش می‌کنم وظيفه‎ست. چه خبرا؟ کارا خوب پيش ميره؟

-خداروشکر می‌گذره.

سری تکون داد و ديگه تا خونه حرفی نزديم. وقتی رسيديم، تعارفش کردم که بياد تو؛ ولی گفت که بايد بره خونه و زندایی منتظرشه، من هم ديگه اصرار نکردم و رفتم تو خونه.

بابا هنوز نيومده بود، به مامان گفتم که سیاوش من رو رسونده؛ اما انقدر نگران بابا بود که اصلا حواسش به حرفای من نبود و من هم انقدر خسته بودم که رو مبل خوابم برد.

چشم‌هام رو که باز کردم هوا هنوز تاريک بود و صدای اذان می‌اومد. پا شدم، نمازم رو خوندم، چايی رو دم دادم و صبحانه رو آماده کردم. ساعت هفت روشنک رو بيدار کردم، مامان و بابا هم بيدار شده بودند.

همه مشغول خوردن صبحونه بوديم که مشکل ديشب بابا يادم اومد.

-راستی بابا حال دوستت خوبه؟

-آره باباجون حالش خوبه، پاش شکسته بود فقط که همون ديشب مرخصش کردن.

-خب خداروشکر. روشی پاشو برو لباست رو بپوش بريم.

-چشم آجی.

روشنک رو رسوندم و به رستوران رفتم.

دو ماه از اومدن سرآشپز جديد می‌گذشت که حس کردم اين آقای سروش يه نظری به یاسی داره، يواشکی به مهتا گفتم و قرار شد سرآشپز عاشق رو زير نظر بگيريم؛ یاسی هم انقدر که آی کيوش بالا بود کلا چيزی رو نمی‌گرفت و انگار تو این فازها نبود. من و مهتا هم تصمیم گرفتیم تا مطمئن نشدیم چیزی بهش نگیم.

کلا ما، يعنی من و مهتا آدم‌های فضولی هستيم. چهارسال پيش هم تو همين آشپزخونه حسابدار اين‌‌جا، يعنی آقای بهبودی رو فرستاديم خونه‌ی بخت، حالا با کی؟ با سحر يکی از بچه‌های آشپزخونه که تا پارسال باهامون کار می‌کرد؛ ولی از وقتی باردار شد و نی‌نيش به دنيا اومد، آقای بهبودی هم کارکردن رو منع کرد.

اگه من و مهتا و یاسی انقدر شيطنت نمی‌کرديم، الان آقای بهبودی پيرپسر شده بود؛ البته از نگاه‌های زير زيرکيشون می‌شد فهميد که يه حسی به هم دارن و این موضوع رو بچه‌های رستوران هم فهمیده بودند. الان هم که نوبت دوست خل و چلمون با سرآشپز گند دماغ بود. امروز که گذشت؛ ولی از فردا نقشه‌ها دارم.

لبخند خبيثی زدم که تا کسی نديد زود جمعش کردم و يه چشمک هم به مهتا که داشت به من نگاه می‌کرد زدم، اون هم دست‌هاش رو گذاشت رو لبش و ادای کل‌زدن رو درمی‌آورد.

ساعت نُه اومدم خونه، امشب چون مشتری نداشتيم زود اومديم و کار رو تموم کردیم.

شام رو خورديم و دور هم مشغول ديدن تلويزيون شديم. يه سيب از تو ظرف ميوه برداشتم و مشغول پوست‌کندنش شدم.

-مامان می‌دونی من و مهتا به چی پی برديم؟

-نه، به چی؟!

-به اين که جناب سروش يه حس‌هایی به یاسی داره.

مامان: دروغ؟!

-نه بابا دروغم چيه. بذار بگم از کجا فهميديم، الان دو ماهه اومده از کار همه جز یاسی اشکال گرفته.

بابا: خب اين که دليل نمیشه بابا.

-آخه بابايی اين رو بذاريم کنار، هر روز که غذا مياره و تنها به یاسی تعارف می‌کنه؛ بعضي شب‌ها هم مي‎رسونتش. خود یاسی که انقدر خنگه اين چيزا حاليش نيست، اگه من و مهتا دست به کار نشيم طفلی سروش تا بخواد بهش بفهمونه هفت‌تا کفن پوسونده.

مامان: واا راشا! زشته دختر، اصلا شايد اين کارا از روي قصد نباشه شايدم ارتباط فاميلی داشته باشن که نمی‌خوان شما بدونيد؛ بعدشم اول بايد از احساس آقای سروش مطمئن بشيد بعد به یاسی بگيد.

-مامان من ما که نمی‌خواستيم همين فردا به یاسی بگيم که بيا برو زنش شو، اول سر از کار سروش در مياريم بعد بهش می‌گيم.

مامان: نمی‌دونم والله، هر کاری می‌کنی کن فقط حواست رو؟

-جمع کنم.

-آفرين، حالا هم ميوه تو بخور و برو بخواب دخترم.

-چشم سرورم.

***

موقع ظهر نقشه‌م رو که ديشب واسه‎ش يه نيم‌ساعتی وقت گذاشتم برای مهتا گفتم و اون هم کلی ذوق کرد.

-خوب نازی، فردا واسه اجرای نقشه خوبه؟

-آره عاليه، من امشب میرم خونه‌ی یاسی اينا به مامانشم يه چيزی سر هم می‌کنم میگم.

-خيلی خوبه.

بعد کف دست‌هامون رو زديم به هم .

درباره‌ی فردا حرف می‌زديم و ريزريز می‌خنديديم و بعد که یاسی اومد ديگه چيزی نگفتيم. قرار شد که شب مهتا بره خونه‌ی یاسی و شب تو غذاش قرص خواب‎آور بريزه که تا فردا ظهر بخوابه. شايد هر کی از نقشه‌ی بچگانه‎ی ما باخبر می‌شد واسه‌مون احساس تاسف می‌کرد و قطعا فکر می‌کرد که ديوونه‌ایم؛ ولی خوب فضولی بد درديه.

صبح طبق نقشه، یاسی نيومد. سروش وقتی اومد کمی به کارهاش رسيد و ساعت نُه که شد کلافگی از سر و روش می‌باريد.

سروش: چرا خانم تهرانی نيومدن؟

مهتا سريع پريد وسط.

آقا ديشب مراسم خواستگاريش بود، می‌خوان به زور شوهرش بدن به يه از خدا بی‌خبر که سن باباش رو داره.

چشم‌هام از حرف‌های مهتا قد توپ بسکتبال شده بود، اينا جزو برنامه‌مون نبود. به سروش نگاه کردم که اخم کرده بود و متفکر به میز سبزیجات نگاه می‌کرد، همون‌طور که نگاش می‌کردم به حرف‌های مهتا هم گوش دادم.

-ديشب زنگ زده بود به من و ريحانه و با گريه ازمون خواهش می‌کرد که کاری کنيم؛ ولی خب ما چیکار می‌تونيم بکنيم؟ امروز بعد از ظهر هم می‌خوان عقد کنن. آقاي سروش میشه شما بريد با پدرش حرف بزنيد تا منصرف شه؟ خواهش می‌کنيم، حتما حرف شما رو زمين نمی‌اندازه؛ مگه نه راشا؟

بعد نگاهش رو سمت من چرخوند و چشمک نامحسوسی زد.

زير لب آره‌ی نامفهومی گفتم و مشغول کارم شدم. قرارمون اين نبود و مهتا همه‌چيز رو به هم ريخته بود، ما فقط می‌خواستيم از احساس سروش باخبر شيم نه اين که قضيه رو به اين جا بکشونيم. همه می‌دونستيم که یاسی خانواده‌ی تحصيل‎کرده‌ای داره، پدر و مادرش هر دو کارمند بودن و دوتا برادرهاش هم تحصيل‎کرده. یاسی هم با توجه به علاقه‌ی شخصيش تو رستوران کار می‌کرد، وگرنه اونا همچين خانواده‌ای نبودن که بخوان یاسی رو وادار به ازدواج کنن، اون هم با مردي هم سن پدرش.

همين لحظه سروش کلاه کاسکت موتورش رو گرفت و با عجله زد بيرون. به سمت مهتا هجوم بردم.

-ديوونه اينا چی بود گفتی!؟

-نمی‌دونم راشا، دهنم رو که باز کردم اين اراجيف خود به خود همه ريخت بيرون؛ انگار دست خودم نبود.

وایی گفتم و کف آشپزخونه سر خوردم، حالا چی می‌شد؟!

بچه‌ها هم تعجب کرده بودند، به ما نگاه می‌کردند و منتظر توضيح بودند؛ ولی ما سرمون رو انداختيم پايين و تظاهر کرديم چيزي نشده اون‌ها هم بعد از چند دقيقه صحبت در مورد اتفاق پيش‌اومده و اظهار نظر کردن به کارشون برگشتند.

***

صداي فين‎فين مهتا اعصابم رو به هم ريخته بود، زير گوشش گفتم:

-اهه، بسه ديگه واسه من اشک تمساح نريز.

به یاسی نگاه کردم که با کنجکاوی به ما نگاه می‌کرد و سروش که انقدر جلومون قدم رو رفته بود که سرگيجه گرفته بودم. هنوز نمی‌دونستيم قضيه چيه؛ ولی حدس می‌زدم که چه اتفاقی افتاده.

مهتا هم تا اون ها رو ديد بند رو آب داد و شروع به گريه کرد.

با صداي داد سروش يه متر پريدم.

-اين چه کاری بود؟

عصبانی شدم، مردک فکر می‌کرد سر جاليزه ما هم کارگرهاش. اه!

-چه خبرته جناب سروش، مگه ما چيکار کرديم؟ يه شوخی دوستانه بود که به خودمون مربوطه. من نمی‌دونم به شما چه ربطی داره که نخود آش شدين و دل مي‌سوزونيد، واقعا نمی‌فهمم!

پوزخندی زد و دست‌هاش رو زد به کمرش.

-شوخي دوستانه؟! آخه اين چه شوخی‌ایه؟ اگه اتفاقی واسه‌ش می‌افتاد کی جوابگو بود؟ شما خانم نيکو يا اين خانم؟

بعد به مهتا اشاره کرد.

پوف بلندی کشيدم و نگاهی دوباره به یاسی انداختم، مثل خری که بهش تی‌تاپ داده بودن نيشش يه متر باز بود؛ اخمي بهش کردم که نيشش رو بست.

-اصلا اينا به کنار. شما چرا تو اين موضوع دخالت می‌کنين؟ به فرض هم واسه‌ش اتفاقي پيش مي‌اومد، ما بايد جواب پدر و مادرش رو می‌داديم نه شما.

سروش: خانم انقدر با من يکی به دو نکن. از فردا شما دو تا حق نداريد بيايد به آشپزخونه، اخراجيد اخراج!

اخراج آخری رو انقدر بلند گفت که گوش‌هام رو گرفتم، خيلي عصبانی شدم و خدا‌نکنه که راشای آروم عصبی بشه. نفس عميقی کشيدم تا روی خودم مسلط بشم و عصبانيتم فروکش کنه. ديدم که یاسی و مهتا با ترس به من زل زدند و می‌دونستم الان سرخ شدم. صدای مهتا رو شنيدم که زير لب وای کشداری گفت و من يه دفعه منفجر شدم.

-چی میگی اصلا تو؟ هان؟ به تو هيچ ربطی ن... دا... ره. اگه ادعای دوست‌داشتن و عاشق‎بودن داری برو خواستگاريش واسه من ادای عاشقای نگران رو در نيار، خوبه هنوز هيچ کاره‌شی اين‌طوری می‌کنی، وای به حال روزی که شوهرش بشی. اگه نگرانشی آقاي سروش، اين راهش نبوده و نيست. که چی به‌خاطر احساس تعلق آبکی که شما داری ما بايد اخراج بشيم!؟ برو بابا.

-آبکی بودن یا نبودن احساساتم به شما ربطی نداره، بعدشم با بزرگ‌ترت درست حرف بزن دخترِ...

-هه، دخترِ چی؟

سروش: بسه خانم، بسه! دیگه نمی‌خوام هیچ حرفی بشنوم.

دهنم رو باز کردم تا حرفی بزنم که نظرم عوض شد، بهتر بود که دیگه بیشتر از این کشش ندم.

هوف بلندی کشیدم و دست مهتا رو گرفتم و بردمش به سمت رختکن، لباسمون رو پوشيديم. مهتا همين جور داشت گريه می‌کرد.

-مهتا خفه!

جلوي چشم‌های گريون یاسی و نگاه کلافه‌ی سروش، از آشپزخونه زديم بيرون. با مهتا به سمت پارکی که دوتا خيابون بالاتر بود رفتيم، تو راه فقط داشتم به سروش فحش می‌دادم.

-اِه پسره‌ی پررو رو ببين، مهتا همه‌ش تقصير توئه.

اگه اون حرفا رو نمی‌زدی هم ما به نقشهمون رسيده بوديم هم الان اخراج نمی‌شديم. از فردا می‌ريم تو يه رستوران ديگه، اصلا تا کی قراره تو اين رستوران دستياری کنيم؟ ما حقمون سرآشپزيه، بيچاره یاسی؛ من که اگه جای اون بودم ديگه تو روی اون الدنگم نگاه نمی‌کردم چه برسه به اين که بيام بهش فکر کنم.

انگار مهتا با حرف‌های من آروم شده بود چون صداش نمی‌اومد، به سمتش برگشتم ديدم نيشش شله و هرهر داره مي‌خنده؛ يکی زدم پشت گردنش.

-من دارم از حرص سکته رو می‌زنم تو مي‌خندی؟ واقعا که!

-خب چيکار کنم؟ گريه می‌کنم ميگی چرا گريه مي‌کنی، می‌خندم ميگی چرا مي‎خندی؛ ميگی چيکار کنم پس؟

روي نيمکت نشستم.

-چه می‌دونم، ولمون کن بابا.

-وا مگه دارمت.

-هه هه خيلی بامزه‌ای مردم از خنده، مسخره.

-ولی راشا چه‌جوری خودت رو نگه داشتی؟ من فکر کردم الان اون‌جا با خاک يکسان ميشه. از تو بعيد بود، خيلی خوب باهاش حرف زدی.

-آره بالاخره تونستم، آخه يه وقت ديدی شد شوهر یاسی، اگه باهاش بدتر حرف مي‌زدم ديگه واويلا مي‌شد.

يه‌کم با هم حرف زديم. خداييش کار ما هم بد بود؛ ولی سروش زياده‎روی کرده بود و به قول معروف پاش رو از گليمش درازتر کرده بود.

هيچ‌کدوم دوست نداشتيم خانواده‌هامون از اين موضوع باخبر شن، پس تا ظهر تو پارک نشستيم و حرف زديم. ساعت دو بود و ما زير درخت بيد تو پارک مشغول خوردن ساندويچ همبرگرمون بوديم که موبايل مهتا زنگ خورد، يه نگاه به موبايلش کرد و گفت:

-یاسیه.

-جواب بده، بذار رو بلندگو.

مهتا: سلام یاسی.

-سلام مهتا کجايی؟ اين راشای ديوونه کجاست؟ دارم از دلشوره می‌ميرم، نره کار دست خودش بده؟ اون اعصاب نداره ها، نگرانشم.

-نمی‌خواد نگران باشی من پيش مهتام، سر و مر و گنده. تو چيکار کردی اون شازده رو؟

-ديوونه تو هم اون‌جایی؟ وای خدايا شکرت. هان؟ شازده کيه؟!

مهتا: آی کيو سروش خان رو ميگه.

یاسی: آهان بهتون ميگم. الان شما دو تا کجایید؟

مهتا:تو اون پارک که دو تا خيابون بالاتر از رستورانه.

یاسی: خيلی خب همون‌جا باشيد منم تا يه ربع ديگه اون‌جام.

بعد گوشي رو قطع کرد و مشغول خوردن غذامون شديم.

***

مهتا به درخت لم داده بود و من هم رو پاش خوابيده بودم که یاسی اومد.

کيفش رو انداخت تو بغلم و کنارم رو پای مهتا خوابيد.

-هوي پاي بنده بالشت نيستا!

یاسی: خفه بابا.

-خب تعريف کن.

یاسی: وايسا ببينم، اون چه کاری بود شما ديشب کردين؟

-مهتا واسه‌ش تعريف کن که نقشه چی بود.

مهتا کل ماجرا رو واسه یاسی تعريف کرد.

یاسی: که اين طور. صبح که سروش اومد دم خونه‌مون من که خواب بودم، مامانم در رو باز کرد و بهش گفت که من خوابم؛ اون ديوونه هم اومد هر چی اين مهتا گفته بود صاف کف دست مادرم گذاشت، اون هم موضوع رو انکار کرد. به زور با آب بيدارم کرد، بعد قضيه‌ی شوهر زوری رو واسه من تعريف کرد؛ من انقدر خنده‌م گرفته بود که نگو. بعد مجبورم کرد که پاشو برو رستوران و اون دو تا جغله رو ادب کن.

يه دفعه مهتا محکم زد رو پيشونيش.

-چته؟

مهتا: يعنی تو سوار موتورش شدی؟!

با تصورش پقی زدم زير خنده.

یاسی اخمی کرد و یه مشت آروم زد تو شکم مهتا.

یاسی: نخیرم، آژانس گرفتم اومدم. نه تو رو خدا می‌خواستی جلوی مامانم ترک موتور جیگرش بشینم بیام.

-خب؟

-خب و کوفت، بقیه‌ش رو که خودتون بودید دیگه. حالا شما دو تا می‌خواید چی کار کنید؟ برمی‌گردید یا نه؟

-چی؟! برگردیم!؟ عمراً من دیگه پام رو تو اون رستوران نمی‌ذارم، تا اون سروش اون‌جاست من دیگه اون‌جا نمیام. مهتا حق انتخاب با خودشه.

مهتا: نه منم دیگه برنمی‌گردم.

یاسی: خیلی نامردین پس من چی؟

-اول ببین شوهر جونت اجازه میده با ما بیای بعد نطق کن.

یاسی: شوهر چیه بابا؟ یعنی من انقدر نامرد شدم که دوستام رو ول کنم برم به سروش بچسبم!؟

مهتا: بچه‌ها یه چیزی بگم مسخره‌م نمی‌کنید؟

-نه بگو.

مهتا: من میگم بیاید پول جور کنیم خودمون یه رستوران بزنیم.

یاسی: آخه خره پولمون کجا بود؟

مهتا: یه‌کم از پدر و مادرامون می‌گیریم یا اصلا وام می‌گیریم. بعدشم من که پس‌انداز دارم، شما چی؟

اون دوتا داشتن با هم سر پول بحث می‌کردند و من داشتم فکر می‌کردم؛ یه حساب سرانگشتی کردم و دیدم مهتا بد هم نمیگه، پول آن‌چنانی نمی‌خواست.

-موافقم.

یاسی: چی چی رو موافقم؟ راشا تو به پولش فکر کردی؟ به مکانش؟ به فرض هم که رستوران رو زدیم تبلیغات چی؟ مشتری چی؟

- بابا انقدر سخت نگیر. به هر حال همیشه که نمی‌تونیم تو این رستوران و تو اون رستوران دستیار یا آشپز باشیم، بعدشم اگه قرار باشه تو رستوران دیگران کار کنیم تا آخر عمرمون همین دستیار می‌مونیم. مگه رستوران‌های دیگه از اول مشتری داشتن؟ یا همه پول کافی برای تاسیس یه رستوران داشتن؟ نه خواهر من، اگه دیگران تونستن ما هم می‌تونیم؛ پس هر کی پایه‌ست دست بده.

دستم رو بردم جلو و چند لحظه بعد دست هر دو روی دست‌هام بود.

ساعت چهار بود که به خونه برگشتم، قرار شد هر کس به خانواده‌ش بگه که می‌خوایم چیکار کنیم و رضایت اون‌ها رو جلب کنه. خیلی استرس داشتم از این که بابا و مامان قبول نکنن، درسته همیشه و همه‎جا پشت و همراهم بودند؛ ولی خوب این موضوع یه‌کم فرق می‌کرد. سعی کردم به خودم مسلط شم، نفس عمیقی کشیدم و بسم الهی گفتم. مامان و روشنک خونه نبودند، دوشی گرفتم و خوابیدم و وقتی بیدار شدم ساعت هفت بود. موهام رو شونه کردم و بستمشون. رفتم تو سالن. روشنک داشت با عروسک‌هاش بازی می‌کرد، رفتم کنارش و یه بـ ـوسـ محکم از لپ‌هاش کردم که دردش اومد.

-آجی راشا!

-ببخشید آجی، خب تقصیر خودته از بس که خوردنی‌ای. مامان کجاست نفسم؟

-تو آشپزخونه.

رفتم تو آشپزخونه، مامان داشت مواد کتلت رو درست می‌کرد.

-سلام جیگر.

-سلام خوابالو چه‌طوری؟