رمان آوای شهر به قلم معصومه اسدی( رز نقره ای )

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

دختری به اسم آوا که برعکس خیلی دخترهای دیگه، "دختر بابا" نیست، دختری طرد شده از سوی پدر که از آینده‌اش منع میشه…

دختری که کنکور داره و در خانه با مشکلات فراوانی رو به روست. خانواده‌ای سخت گیر و بی منطق که عذابش میدن. بعد از مشکلاتی که برای کنکورش پیش میاد، آوا پیش پدربزرگش میروه تا بتونه به تنهایی و با تمرکز بیشتری درس بخونه. بعد از مدتی برای مراسم عروسی نوگل، دختر دایی‌اش، به تهران میره و آنجاست که فصل دیگری از زندگی‌اش شروع میشه…

به نام خدا

مقدمه

دست هایم را از هم باز میکنم . لبه ی این کوه ، در این نسیم ملایم ،در مرز انفجارم !

دلم فریادی از جنس بی وفایی میخواهد .

آنقدر پُرم که با هیچ فریادی خالی نمیشوم .

دست هایم را روی گوش هایم میگذارم و صدایم را به کوه میسپارم ...! ولی بی فایده است .

هر چقدر صدایم بالاتر میرود ، بار سنگین توی قلبم سنگین تر میشود .

به ناچار اشک هایم را به کمک میخوانم ! تلفیق اشک و آه دقیقا همین حالِ همین لحظه من است .

" فقط آه های من صدایشان بیشتر است ! "

به زانو روی زمین می افتم . ایستادن سخت است ... سنگی برمیدارم و پرت میکنم . حرصم را توی سنگ میریزم و پرتابش میکنم . فریاد بعدی ، گریه ی بعدی ،سنگ بعدی ....

تا جایی که دیگر سنگی نمیماند !هه ! دامان طبیعت شده انبار درد هایم .

انبار سنگ هایی که بار این غصه را به دوش میکشیدند . آخ خدا ... چه رسمیست که از ظلم بندگانت به یک سنگ پناه میبرم ؟!

یعنی قلب این آدم ها از این سنگ هم سنگ تر است ؟!

آخ خدا ...

ببین که از بدی این آدم ها به سنگ های سخت پناه آورده ام ! ببین که آدم ها پر از فریادم میکنند و این سنگ های بی زبان جورشان را کشیده خالی ام میکنند !

آخ خدا ...

سنگ های طبیعتت بیشتر از این موجود که نامش را اشرف مخلوقات گذاشته ای ، به دادم میرسند !

آخ خدا ...

***

_ ...بیشتر وقت ها وجود یه زن تو خانواده کافیه که اون خانواده تا آخر بمونه . زن مثل یه پیوند عمل میکنه . زن اعضای خونواده رو کنار هم نگه میداره و به خانواده نظم میده . اگه دقت کنید میتونید ببینید که تو یه خونه معمولا خانوم خونه تو مرکز امور قرار داره ...

کنترل را برمیدارم و با حرص تلویزیون را خاموش میکنم . کنترول را جلوی تلویزیون پرت میکنم و برای درست کردن چایی به آشپزخانه میروم .

" مشاوران احمق ! "

واقعا روی چه حسابی ، با چه اطمینانی جلوی دوربین می آیند و این چرت و پرت ها را تحویل مردم میدهند ؟ ملت را چه فرض کرده اند ؟ این انسان های بی خبر از همه جا ، دو وجب آنور بینیشان را نمیبینند .

چایی کیسه ای را توی لیوان آب جوش میاندازم . بوی چای " احمد " که به مشامم میرسد آرام میشوم . آهی به داغی همین آب جوش از گلویم خارج میشود .

" مادر یا هیچ وقت چای نمیخورد یا وقتی میخورد فقط چای " احمد " میخورد ...! "

با یادآوری اش مثل تمام این مدت گذشته ، اشک در چشمم جمع میشود .

" دلم برای مادرم تنگ شده ! "

سه ماهی میشود که زنگ نزده . نتوانسته که زنگ بزند ...! گرمی بخار چایی صورتم را نوازش میدهد . بوی چای دلداری ام میدهد . همین بو که مرا یاد مادر می اندازد ، دلداری ام میدهد . هه ... کارم به کجا ها کشیده !

چای را روی اپن میگذارم و از آنجا دور میشوم . پله های خانه را بالا میروم و خودم را به اتاقم میرسانم . به سمت بالکن محبوبم میروم و روی صندلی ام مینشینم .

مینشینم و به دنیای پایین تر از این بالکن خیره میشوم . دنیایی پر از تنش و استرس ! دنیایی پر از ترس و وحشت ! ...وحشت های وحشتناک ...!

هدفونِ روی گردنم را برمیدارم و روی گوشم میگذارم . مثل همیشه من ساکت مینشینم و حرف های نگفته را ترانه ها در گوشم میخوانند ...! چشم هایم را میبندم و لبخند میزنم . لبخند که نه ، زهرخند میزنم . کاش این ترانه ها نگفته ها را به گوش انسان های زندگی ام هم میرساندند ! انسان هایی که کور و کر شدند و جهانم را به آتش کشیدند .

تا وقتی چشمانم میتوانستند چشمان مطمئن و قابل اعتماد مادرم را ببینند ، از هیچ چیز واهمه ای نداشتم ولی از وقتی چشمان مادر از چشم هایم دور شد دیگر همه چیز تغییر کرد ...

ترانه در گوشم میخواند...

مشکل همین است . درد فقط درد دوری از مادر نیست . میدانم روزی مادرم برای همیشه مال من خواهد بود . درد دوری از " او " بود ...

" دلم برای " او" هم تنگ شده ! "

خیلی وقت است شب هایم را اینجا میگذرانم . روی صندلی ، در بالکن کوچک و آرامم ، در خانه ی زیبا و دنجم ... در شهر رویاهای نوجوانی ام ...

وقتی روی این صندلی مینشینم ، زیر این روشنایی اندک ولی دلنشین بالکن ، سیاهی شب دنیای پایین عذابم نمیدهد . دلتنگی هست ... هنوز هم در این آتش همیشگی میسوزم ولی روی این بالکن ترسم میریزد . وقتی روی این بالکن هوای شهر را نفس میکشم ترسم میریزد .

نفس کشیدن در شهر رویاهای گذشته ام ، یعنی من به رویایم رسیده ام ...

پوزخند میزنم . هیچ کس نمیداند . هیچ کس جز خدا خبر ندارد که چطور به این شهر رسیدم ! چقدر با سیاهی هایم جنگیدم ، چقدر با شب مبارزه کردم ، چقدر خواب برایم حرام بوده ... این ها را فقط خدا میداند !

ولی همان روز های سخت هم هوای این شهر التیام التهاب قلبم میشد !

ترانه میخواند و من هم روی این صندلی در این بالکن ترسم میریزد ... مثل تمام شب های قبل از امشب ...

شب با آن همه عظمت و جبروتش به خدمتم در می آید . زیر این بالکن میماند و در برابرم به زانو درمی آید . من روی این صندلی ، روی این بالکن ، در این روشنی کوچک و زیبا میشوم " شاه شب " !

دیگر ترسی ندارم . اما دلتنگی ، تا دلت بخواهد ...

هدفون را از روی گوشم برمیدارم . میخواهم صدای شب را بشنوم . صدای همیشگی شب های شهر زیبایم را !

شهر زیبایم هم ، انگار به وجود من دلبسته که با صدای باد برایم آواز میخواند !

من آوای این شهر را دوست دارم . هر چقدر هم که در آن عذاب کشیده باشم باز هم آوایش را دوست دارم . تقصیر شهر که نیست . تقصیر آدم های شهر است . آدم ها هستند که اسمش را به غصه میبرند !

من عاشق این شهرم . شهری که بعد از هر زخم که از آدم هایش خوردم به دامانش پناه آوردم و او هرچند سرد بود و فقیر ولی باز هم پناهم داد . این شهر به من وفادار تر از آدم هایش بود . با وجود سرما و فقر امکانات آن هم فقط برای انسان های تنهایی مثل من ، باز هم پناهم داد ...

من خاطره ها دارم از این شهر ... و حالا ، حالا که خاطره ساختن برایم بی معنی شده ، در هوای این بالکن مینشینم و خاطرات گذشته را مرور میکنم .

دلم برای چایی که روی اپن جا گذاشتم تنگ میشود .

" به گرمایش نیاز داشتم ! "

از آنجایی که حوصله ی پایین رفتن از پله ها را ندارم ، بی خیال چایی میشوم و همچنان گوش میسپارم به آوای شهرم ...

آوازی که باد از میان ساختمان و آپارتمان های سر به فلک کشیده به گوشم میرساند . از میان هوای آلوده اش میگذرد و به گوش من میرسد . آوای شهر من حتی از ترافیک هم میگذرد . من آوای این شهر را با صد ترانه ی شاد و غمگین عوض نمیکنم .

باد دستانش را باز میکند و در آغوشم میکشد . چشمانم را میبندم و اجازه میدهم برایم لالایی بخواند که دیگر وقت خواب است ...

با صدای اذان بیدار میشوم . شب را در بالکن خوابیده بودم . نفس عمیقی میکشم و هدفون را از روی گردنم برمیدارم . گردنم درد گرفته . بی توجه به دردش نگاهم را به آسمان میدوزم . آسمان این ساعت صبح تقریبا صاف است . اگر کمی تیز بین باشی میتوانی چند ستاره ی کم نور هم ببینی . به ارفاق میشد گفت که چشمک هم میزنند . مدتیست دلم به همین ستاره های کم نور شهر خوش است .

آهی میکشم و بالکن را به قصد وضو گرفتن ترک میکنم . از پله ها پایین می آیم و به آشپزخانه میروم . چایی یخ کرده ی دیشب هنوز روی اپن است . دستی به بدنه ی سرد فنجان میکشم و پوزخندی میزنم . من را هم همینگونه دورم انداختند . شب رهایم کردند و من هم آنقدر تا صبح ماندم تا این که مثل این چای یخ کردم . نه یک شب ، نه یک صبح ... شب های زیادی تنهایی سرد و بی رحم شب را تحمل کرده و تا صبح بیدار ماندم و صبح های زیادی که وقتی به خودم می آمدم میدیدم یخ کرده ام .

تلخ شده ام ؛ مثل چای تازه دمی که مدت زیادی به حال خودش رهایش کنند .

سیاه و تیره شده ام ؛ مثل چای دم کرده ای که آنقدر روی آتش میماند تا این که سیاه و تیره میشود .

باورش برایم سخت نیست ولی تکرارش برایم خیلی خیلی سخت است ؛ این که از دهن افتادم . مثل چای ریخته شده در فنجانی که تا صبح ، تک و تنها میماند و در آخر از دهان می افتد ...

چقدر من و این یک فنجان کوچک چای ، دردهای مشترک داریم ! و هیچکس نمیداند که چقدر همدرد بودن با یک فنجان چای میتواند غم انگیز باشد !

چای یخ کرده را دور میریزم . خب عاقبت یخ کرده ها و از دهن افتاده ها همین است !

همانجا در آشپزخانه وضویم را میگیرم و دوباره پله ها را به مقصد اتاقم طی میکنم . روی همان بالکن سجاده پهن و چادر سر میکنم . قیام میکنم و نماز میخوانم . حس خیلی خوبی دارد نماز خواندن در حالی که به آسمان زل زده ای .احساس میکنی میتوانی خدا را ببینی .

آرامش نماز صبح و هوای نسبتا پاک تهران ، حالم را بهتر میکند . نمیدانم چند دقیقه شد . بیست دقیقه یا سی دقیقه ای هست که نشسته ام و به آسمان زل زده ام . چشم گرفتن از این بی کران برایم سخت است . روی این سقف بزرگ و زیبا تعصب دارم ! آن روز ها که هیچ سقفی بالای سرم نبود وقتی به این بی کران زل میزدم خودم را در خانه ی خدا حس میکردم ! برای بقیه شاید احمقانه باشد . برای همین است که این حس را فقط امثال من میتوانند درک کنند .

به خودم که می آیم ، میبینم چیزی به طلوع نمانده . نگاهی به تاریخ گوشی ام می اندازم . یادم می آید که امروز پنج شنبه است . سجاده را جمع میکنم و میروم تا لباس بپوشم . بعد از نگاهی به آینه ی قدی داخل اتاق کیفم را برمیدارم و خارج میشوم . ماشین را بیرون میبرم و به سمت مقصدم میرانم .

چند قدم دور تر از محل مورد نظرم پارک میکنم . صبح پنج شنبه است و اینجا هم شلوغ ! پیاده میشوم و از پیرمرد دم در ، بسته ی خرمایی همراه دسته ای گل گلایول میخرم . راهم را ادامه میدهم و سمت قطعه ی مورد نظرم میروم . همانطور ایستاده بالای قبر چند ثانیه ای مثل همیشه به عکس روی سنگ خیره میشوم . برق این چشم ها مو را به تن آدم سیخ میکرد

بغض میکنم مثل هر پنج شنبه که به اینجا می آیم . مینشینم و سرم را پایین می اندازم . قدرت نگاه کردن به این چشم های نافذ را ندارم . بسته ی خرما را باز میکنم و روی گوشه ای از سنگ قبر میگذارم . گلایول ها را برمیدارم و روی سنگ میگذارم . قطره اشکی طبق معمول راه میگیرد و تا زیر چانه ام می آید . قطره های دیگر به تقلید از آن یک قطره پشت سر هم راه میگیرند و صورتم را خیس میکنند . هنوز هم نفهمیدم چرا ! هنوز هم نمیدانم چرا هیچ دلیل مشخصی برای ریختن این اشک ها ندارم . فقط حس میکنم اینجا و این لحظه که در کنار این قبرم باید گریه کنم . نه برای خودم . نه برای دل تنگ خودم . برای این مرد گریه میکنم . نمیدانم چرا ولی چشمانش پر از دردند . پر از زخم و رنج و عذاب . آنقدر که دردهای خودم یادم میروند و برای درد هایی که این مرد کشیده گریه میکنم . دردهایی که حتی نمیدانم چیستند و فقط حسشان میکنم . سنگینیشان را روی شانه هایم حس میکنم .

اولین بار اینجا آمدم تا خودم خالی شوم ولی چشمم که به این عکس و به این چشم ها افتاد شرمم شد . خجالت کشیدم در محضر این مرد از درد حرف بزنم .

در خودم جمع میشوم . هوای دم صبح سوز دارد. به این سوزها عادت کرده ام . در واقع جزوی از زندگی ام شده اند . اینجا که می آیم کوله بار گذشته را هم می آورم . ولی نمیتوانم اینجا خالی اش کنم . احساس می کنم درد های این مرد کل این گورستان را پر کرده و جایی برای گذشته ی من نیست ! شاخه ای از گلایول ها را برمیدارم و پرپرش میکنم .

از همان گذشته ام به یاد دارم که محبت ، محبت می آورد . من به این قبر و صاحبش دل بسته ام . تمام محبت هایی را که قرار بود خرج خانواده ام کنم را در قلبم جمع میکنم . به اینجا می آیم و همه را در قالب یک فاتحه و یک بسته خرما خرج این مرد میکنم . این مرد جزو آن افرادیست که بدون عذاب کشیدن دوستش دارم . مردیست که هرچقدر بیشتر محبت میکنم مهربان تر میشود ، نه طلبکار تر !

***

کتاب قطورم را میبندم و توپ صدرا را برمیدارم .

_ بنداز توپمو میخوام بازی کنم

لبخندی به لحن طلبکارش میزنم و توپش را به سمتش پرت میکنم . دست هایم را میکشم و نگاهی به ساعت می اندازم . سه ساعت فیکس مطالعه . عالی بود !

بلند میشوم تا آبی به صورتم بزنم . شیر آب کنار باغچه را باز میکنم . آبش خنک است و سر حالم می آورد . خیسی صورتم را میگیرم و به باغچه خیره میشوم . هیچ بنی بشری از دیدن این دو باغچه ی بزرگ و زیبا سیر نمیشود !

_ آوا آوا آوا ...

جسه ی کوچکش را در آغوش میگیرم و گونه ی سفیدش را میبوسم

_ چیه بشر ؟

دستانش را از حصار بازویم آزاد میکند و میگوید

_ بیا بازی

چرا صدای این بشر اینقدر به دلم مینشیند ؟! دوست دارم صبح تا شب فقط حرف بزند و من هم بشنوم . دماغش را میکشم و میگویم

_ یه بار بگو اسمت چیه تا بیام بازی کنیم

با لبخندی دندان های سفید و کوچکش را نشانم میدهد و میگوید

_ صدلا

دلم برای صدایش پر میکشد . محکم در آغوشم فشارش میدهم تا این که آخش در می آید . به محض باز کردن دست هایم فرار میکند و داد میزند

_ بیا منو بگیر...

با سرخوشی بلند میشوم و دنبالش میکنم . قدم های کوچک برمیدارم تا به او نرسم و او فکر کند که نمیتوانم بگیرمش .

_ وای چقدر تند فرار میکنی صدرا آروم تر برو بهت برسم .

بلند و کودکانه میخندد و دلم را میبرد . لب های کوچک و سرخش با آن ابرو های پر پشت و مرتب چهره اش را شبیه پدرش کرده . هم خودش و هم پدرش را عاشقانه دوست دارم .

با سر و صدای ما ریحانه و سارا از خانه بیرون می آیند . ریحانه با اخم دستانش را به کمر میزند و با داد میگوید

_ یعنی چی آقا ؟ بدون ما بازی میکنید ؟

میدانستم اگر زبان نریزم قهر میکند . ریحانه خواهر صدرا بود ولی اصلا شبیه صدرا نبود . دست از دنبال کردن صدرا میکشم و به طرف آن دو میروم . هر دو را بغل میکنم و میبوسمشان .

_ درساتون تموم شد ؟

سارا ، دختر خاله برزین ، میگوید

_ آره خوندیم . تازه ردیف سوم جدول ضربم حفظ کردیم .

کمی به صدایم جَو میدهم و میگویم

_ اوه آفرین به شما . از من زرنگ تر شدینا باید یه فکری واسه خودم بکنم .

ریحانه هنوز هم اخم دارد . گونه اش را میکشم و با نگاهی به ساعت میگویم

_ خب ... من الان نیم ساعت وقت آزاد دارم . دنبال بازی یا نخود نخود ؟!

هر دو جیغ میکشند و میگویند

_ دنبال بازی !

و بدون مکث پا به فرار میگذارند . برای استراحت بعد از سه ساعت درس خواندن بد نبود کمی هم با این ها بازی کنم . چقدر این بچگی هایشان را دوست دارم ...

خسته از نیم ساعت دویدن و بالا و پایین پایین پریدن ، رو به بچه ها میگویم

_ بسه دیگه من خسته شدم .

با چهره های مغموم میگویند

_ نه دیگه . بیا بازی

لحن ملتمسشان دلم را آب میکند ولی خب خسته ام . کلی هم درس دارم که باید بخوانم .

_ درس دارم بچه ها . قرارمون نیم ساعت بود که تموم شد .

صدرا بی خیال اصرار میشود و میدود تا با تفنگش باز کند . به گفته ی خودش دارد دشمن ها را میکشد ! ریحانه پا روی زمین میکوبد و میگوید

_ ای بابا . تا میایم بازی کنیم هی میگی درس دارم درس دارم .

کنکور است و هزار بدبختی ! هدفم بیشتر از ناراحتی یک لحظه ی این بچه ها می ارزید . شاید اگر کمی بزرگ تر بودند درک میکردند که در زمان کنکور با وقت نمیشود شوخی کرد . هر یک دقیقه هم ارزش دارد و نباید هدرش داد .

بی توجه به غرغر هایشان به سمت در حیاط میروم تا ببینم پدر بزرگ به کوچه رسیده یا نه . صدای چرخیدن کلید در حیاط نشان میدهد که پدربزرگ آمده .

منتظر میمانم تا در را باز کند . با دیدن قامت خمیده اما همچنان چهارشانه اش ته دلم قنج میرود . با داشتن پدربزرگ برایم فرقی نمیکرد که پدر داشته باشم یا نه . سر پناه داشته باشم یا نه . افسرده باشم یا نه ... با داشتن این مرد محکم دلم قرص میشود . آرام میشوم وقتی حتی آوازه اش را هم میشنوم . میدانم هیچ وقت پشتم را خالی نمیکند . داشتن حمایت این مرد یعنی زمین خوردنم تقریبا غیرممکن است . شاید به همین خاطر است که اینقدر صبورانه در خانه ی خودمان تاب می آورم ...

با دیدنش لبخندی میزنم و جلو میروم برای گرفتن کیسه های توی دستش .

" اشکال ندارد اگر کیسه های پلاستیکی از دست پدر خودم نگرفته ام ."

- خسته نباشی بابا جون

" اشکال ندارد اگر از ته قلبم پدر خودم را " بابا جون " صدا نزده ام "

با دستان چروکیده ولی پرقدرتش در آغوشم میگیرد و گونه ام را میبوسد

- سلامت باشی بابا جون

" اشکالی ندارد اگر پدر خودم هیچ وقت اینطور خالصانه و پدرانه در آغوشم نگرفته و گونه ام را نبوسیده است "

از آغوش گرمش بیرون می آیم و جواب بوسه اش را میدهم . لبخند گیرایش با آن چشمان نافذش که همه را وادار به اطاعت از فرمان هایش میکرد ، قرار دل بی قرارم بود . شانه به شانه اش قدم برمیدارم و طول حیاط زیبا و بلند را میپیمایم . با وجود سنی که دارد هنوز هم دو سر و گردن از او کوتاه ترم . و خدا میدا ند که چه ذوقی میکنم وقتی اینطور سایه اش هیکل نحیفم را در بر میگیرد . خدا میداند که چقدر احساس امنیت میکنم .

ریحانه و سارا نا امید از ادامه ی بازی با من ، میروند تا خودشان یک بازی دونفره پیدا کنند . پدر بزرگ با دیدن کتاب های پخش و پلایم در ایوان میگوید

- بچه ها میزارن درس بخونی بابا جون ؟

صدایش جذبه دارد . یعنی اگر نمیگذارند درس بخوانم حاضر است طرف من را بگیرد و بچه ها را سر جایشان بنشاند . کاری که خود پدر و مادر بچه ها نمیکنند

- آره بابا جون من راحتم .

اخم ریزی میکند و حین رفتن به داخل خانه میگوید

- اینقدر ملاحضه ی بقیه رو نکن دختر . الان بقیه باید ملاحضه ی تو رو بکنن . برای چی با هر شرایطی کنار میای ؟

جوابی نمیدهم . من با کنار آمدن بزرگ شده ام پدر بزرگ . کاری جز کنار آمدن بلد نیستم .

سنگینی نگاه نافذ و اخم آلودش کمرم را خم میکند .

- بعضی وقتا باید مستبد باشی دختر جون . وگرنه همه سوارت میشن . حتی اونایی که اصلا ازشون همچین انتظاری نداری . اگه بچه ها اذیتت میکنن بگو لازم نیست تو رودرواسی بمونی .

نفسی میکشد . نفسی میکشم . من بلد نیستم مستبد باشم پدربزرگ . من زیر بار استبداد بزرگ شده ام اما بلد نیستم مستبد باشم . از این خصلت بیزارم پدربزرگ . حاضر نیستم مستبد باشم حتی به قیمت این که سوارم شوند ! من هم راهی دارم برای آدم کردن اطرافیانم اما آن راه زور نیست . انگار پدر بزرگ هم احساسم را درک میکند که میگوید

- به بهامین میگم بچه ها رو جمع کنه هر وقت رفت ولگردی اونارو هم با خودش ببره . تو بشین درستو بخون ...

و میرود . میرود و من از خوشی این توجه های پدرانه اش دلم مالش میرود .

" اشکال ندارد اگر پدر خودم هیچ وقت اصرار به درس خواندنم نمیکند ... "

پدر خودم اصرار به درس خواندنم ندارد که هیچ ، حتی راضی نبود که درس بخوانم ...

سرم را تکان میدهم تا ذهنم از افکار درهمم خالی شود . کمی از آب شیر میخورم و برمیگردم کنار میز کوچک و محبوبم . میزی که پدر بزرگ با دستان خودش ساخته بود مخصوص خودم تا هر وقت اینجا می آمدم راحت تر درس بخوانم . با انرژی کتابم را باز میکنم و مشغول خواندن میشوم .

***

بهامین پس گردنی نسبتا محکمی نثارم میکند و میگوید :

- تو که هنوز نشستی ! پاشو بپوش دیگه

وسط حل مسئله ای مهم بودم . چشم غره ای به بهامین میروم و دوباره نگاهی به صورت سوال می اندازم . همه ی روش ها از ذهنم پریدند .

کمی روی سوال فکر میکنم ولی فایده ای ندارد .تمرکزم به کل منهدم شده است . زیر لب غر میزنم

- مثل آدم اعلام وجود کن خب ...

با دستان پر قدرتش از پشت گردنم را میگیرد و به پایین خمش میکند . صورتم را روی کتاب میگذارد و با خنده گردنم را فشار میدهد . با دردی که در گردنم میپیچد آخ بلندی میکشم

- بگو غلط کردم تا ولت کنم.

آخ دیگری میکشم و قاطعانه میگویم

- عمرا ...

فشار دیگری میدهد که اینبار اشک در چشمم جمع میشود .

- ول کن شکست ...

دستش را برمیدارد و با لبخندی جای دستش را ماساژ میدهد . چیزی نمیگویم . یعنی چیزی به ذهنم نمیرسد که بگویم . من به این شوخی ها عادت ندارم . نمیدانم باید چه واکنشی در قبالشان نشان بدهم . نمیدانم چه برداشتی از سکوتم میکند که بلند میشود . با لحن خنثی میگوید

- بسه دیگه اینقدر خر نزن ...پاشو بپوش بچه ها رو هم جمع کن تا شورش نکردن

از لحنش دلم میگیرد . تمام اعتماد به نفسم از بین میرود . انتظار بهتری در مقابل شوخی اش داشت . لحنش دلم را میشکند . طوری گفت خر نزن که انگار هیچ امیدی به آینده ی من نیست . انگار هر چقدر هم که تلاش کنم و درس بخوانم باز هم قرار نیست به جایی برسم ...

بهامین و این نیش های پنهانی اش همیشه جگرم را خون میکرد . باید اهمیت نمیدادم . باید بی خیال میشدم اما نمیشد . نمیتوانستم . من بین دایی ها بهامین را از همه بیشتر دوست دارم . نه ...بین دایی ها نه ! بیت همه ی فرزندان پدربزرگ بهامین را بیشتر از همه دوست دارم .

بهامین دوست داشتنی ترین دایی دنیا بود ...

ذهنم پوزخندی میزند ! شاید هم بی رحم ترین دایی دنیا بود ...

خاصیت غیر قابل تحمل همه ی انسان ها این است که از کسی که بیشتر از همه دوستش دارند ، بیشتر از همه هم انتظار دارند . من هم از این قائده مستثنا نیستم . دوست داشتم حداقل بهامین بیچارگی ام را به سرم نکوبد .

- آوا ...

با شنیدن صدای صدرا به سمتش برمیگردم . با سرعت و با قدم های کج و کوله به سمتم میدود . دلم میرود برای اینطور دویدنش . دویدن را تازه یاد گرفته و وقتی اینطور به سمتم میدود دوست دارم بگیرم و میان بازو هایم آنقدر فشارش دهم که استخوان هایش صدا دهند !

می آید و خودش را به آغوشم پرت میکند . با نفس های تند و هیجانی اش مدام تکرار میکند

- آوا منو قایم کن . الان میان منو میگیرن میکشن .

" آوا فدای این زبان شیرینت ... "

محکم نگهش میدارم و با دست هایم سرش را پنهان میکنم . ریحانه و سارا با خنده به سمتمان می آیند . ریحانه میگوید

- صدرا کجاست ؟ ندیدیش ؟

صدای خنده ی صدرا بلند میشود ولی همچنان سرش را در سینه ام پنهان کرده

- نه من ندیدمش نمیدونم کجاست

هر دو میخندند و میگوید

- پس اون کیه تو بغلت ؟!

صدرا باز هم میخندد

" آوا فدای این خنده های زیبایت ..."

- اینو میگین ؟ این که صدرا نیست . این گربه ی همسایست

به دنبال این حرفم صدرا در همان وضعیتی که دارد بلند میگوید

- آره آره من صدرا نیستم گلبه ی هسمایم نگاه صدای گلبه در میارم : میو میو میو ...

دیگر نمیتوانم خودم را کنترول کنم و بلند میخندم . صدرا از بغلم بیرون می آید و با دیدنم او هم میخندد . لب های کوچک و زیبایش از هم باز میشوند و دندان های کوچک و ردیف شده اش را نمایان میکنند .

اگر بهامین بد است اشکالی ندارد . پسرش بدی های پدرش را از دلم در می آورد .

به سختی خنده ام را جمع میکنم و رو به بچه ها میگویم

- پاشین بریم آماده شیم بریم بیرون .

صدرا از روی پایم بلند میشود و جیغ میکشد

- آخ جون میریم گردش ...

ریحانه با ذوق میگوید

- کجا میریم حالا ؟

شانه ای بالا می اندازم و میگویم

- من نمیدونم از بابات بپرس

با عجله دست سارا را میگیرد و میروند سراغ بهامین . کتاب هایم را جمع میکنم و بلند میشوم . وارد خانه میشوم و به سمت اتاقم میروم .

لبخند میزنم . همان اتاقی که پدربزرگ برای من خالی اش کرده تا هر وقت که به این جا می آیم با آسایش آنجا درس بخوانم . اتاقی متفاوت با جاهای دیگر خانه . زیباترین و دلنشین ترین اتاق این خانه ...

بعد از تعویض لباس هایم چند کتابچه و دفترچه داخل کیفم می اندازم . باید وقت های مرده را هم زنده میکردم و درس میخواندم .

بیرون که میروم با بهامین رو به رو میشوم . نگاهی موشکافانه به سر و وضعم میکند و بعد به نشانه ی تایید سرش را تکان میدهد

- خوشتیپ شدیا مایماخ .

با خنده روی پنجه هایم بلند میشوم و گونه اش را میبوسم

- چه کنیم دیگه خوشتیپی تو ذاتمه .

لبه ی بالایی روسری ام را میگیرد و میکشد . جیغ خفیف و حرص آلودی میکشم که خنده اش میگیرد

- اعتماد به نفست منو کشته .

دست در جیبش میکند و ژست میگیرد

- محض یادآوری میگم ؛ حلال زاده به داییش میره ...

روسری ام را باز میکنم . خوب میدانست که چقدر زحمت کشیدم تا موهایم را با این روسری ساتن بپوشانم . نفس عمیقی میکشم و نگاه خبیثی به موهای مرتب و ژل خورده اش می اندازم . برای تلافی دوباره روی پنجه بلند میشوم و در یک حرکت ناگهانی کل دکوراسیون موهایش را منهدم میکنم . با دیدن قیافه اش صدای خنده ام به هوا میرود . تعجب کرده چون فکر نمیکرد برای تلافی چنین کاری بکنم . کلا فکر میکرد آدم تلافی کردن نیستم . درست هم فکر میکرد . آدم تلافی کردن نبودم . حتی همین الآن عذاب وجدان داشتم به خاطر به هم ریختن موهای زیبایش . دست دراز میکند که گردنم را بگیرد ولی از زیر دستش در میروم .

- پدر سوخته کجا میری ؟ عوضشو درنیام بهامین نیستم

برمیگردم و زبانم را برایش در می آورم . اتاق های به هم متصل را یکی یکی طی میکنم و در آخر جلوی آینه ی بزرگ روی دیوار یکی از اتاق ها می ایستم . دوباره روسری ام را سر میکنم و نگاه گذرایی هم به چهره ام می اندازم . بهامین را میبینم که شانه و ژل به دست می آید و پشت سرم می ایستد

- نگاه کن چی کار کردی موهامو

در دلم مدام قربان و صدقه ی موهای خوش حالت و نرمش میروم .

با وسواس موهایش را شانه میزند . دلم برای حرکت دست های مردانه اش پر میکشد . دست بلند میکنم تا شانه را از دستش بگیرم

- ول کن بینم . دیگه چه بلایی میخوای سر موهام بیاری ؟

صاف میزند به پرم . یعنی اشتیاق توی چشمانم را ندید ؟! غرورم اخم میکند . سعی میکنم اخمش را نادیده بگیرم . با لحن خندانی میگویم

- بلد نیستی درست شونه بزنی خب میخوام برات شونشون کنم .

با بی خیالی چشم از من میگیرد و به آینه میدوزد

- لازم نکرده خودمون میدونیم و موهامون ...

گاهی اوقات بهامین غیرقابل تحمل ترین فرد روی زمین میشود . و عجیب است که من تنها فردی هستم که اینطور فکر میکند .

ظاهرم را حفظ میکنم و بدون نگاهی به بهامین میروم تا کفش هایم را بپوشم . حین رفتن میگویم

- باشه . خودتون میدونین و موهاتون ...

ولی دلم دارد میترکد . خیلی سعی کردم بی مهری بهامین را به رویم نیاورم ولی نمیشد . من از مردهای بی مهر بدم می آید . از مردهای بی خیال بدم می آید . از مردهای بی رحم بدم می آید . مرد های بی مهر و بی خیال و بی رحم مرا یاد پدرم می اندازند . و من از مردهایی که شبیه پدرم باشند بدم می آید ...

دلم گرفته . حتی آهنگ های شاد و کردی بهامین ، یا شیرین زبانی های صدرا هم چیزی از غصه ام کم نمیکند . میدانم احساسم بی خود ترین احساس روی زمین است . این که بهامین محلم نمیدهد . هر دختر دیگری بود میگفت به درک خب ندهد . من که محتاج محبت بهامین نیستم ... ولی خب من خیلی با آن دختر ها فرق دارم . زندگی من مرد ندارد . کدام دختر است که از بدو تولد بدون یک مرد در زندگی اش به دنیا بیاید ؟

من با آن دخترها فرق دارم . آدمی نیستم که تحقیر را تحمل کنم . محال است از کسی محبت گدایی کنم . ولی از بهامین و دایی های دیگر انتظار دارم . چون دلیل این همه بی چارگی خود این ها بودند . دلیل ازدواج پدر و مادرم این سه برادر و پدرشان بودند . اگر پدر و مادرم با هم ازدواج نمیکردند کار به اینجا ها کشیده نمیشد ...

***

حالم کمی بهتر میشود . بلند میشوم و از مرد خداحافظی میکنم . نمیدانم قوم و خویشی داشته یا نه . برایم مهم نبود . مهم این بود که در حال حاضر فقط او را داشتم و تنها کسی بود که مواقع دلتنگی میتوانم بیایم و ببینمش . آن هم بدون هیچ مانعی ...

ماشین را روشن میکنم و به سمت خانه میرانم . امروز پنج شنبه است . روز مورد علاقه ام .

نگاهی به شال آبی روی سرم می اندازم و کمی روی شانه هایم مرتبش میکنم . رنگ آبی را دوست دارم . نه طرفدار استقلالم نه فردی سرزنده . آبی را دوست دارم چون به نظرم رنگی است پر از امید . تا چشمم به آبی می افتد امیدوار میشوم . نمیدانم چرا ؟! نمیدانم امید به چه ؟! فقط حس خوبیست که دوست دارم تجربه اش کنم . امیدی به چیزی ندارم حتی به زندگی ام ! ولی خب این رنگ کارش را میکند .

گازش را میگیرم و سمت مطب میروم . پنجره را پایین میکشم و هوای تهران را به ریه هایم میفرستم . هوای تهران به نظرم مناسب ترین هوا برای نفس کشیدن است . درست است که نام این هوا را دود و دم گذاشته اند ولی خب برای من حکم اکسیژن خالص را دارد .

لبخند ناچیزی میزنم . چراغ قرمز و ماشین های مختلف و ترافیک جزو برنامه های روزانه ام هستند . از تماشایشان لذت میبرم . چه کسی از گذشته خبر دارد ؟ روزهایی در گذشته داشته ام که ماندن در ترافیک این شهر برایم آرزویی تقریبا محال بود ! روزهایی که رسیدن به اینجا را پایان همه ی بدبختی ها میدانستم . چون فکر میکردم اگر پایم به تهران برسد دیگر هیچ وقت تنها چون فکر میکردم اگر پایم به اینجا برسد دیگر تنها نخواهم بود . ولی خب ، هیچ چیز آنطور که فکر میکردم پیش نرفت ، هیچ چیز !

ماشین را وارد پارکینگ میکنم و خودم وارد بیمارستان میشوم . جواب سلام دکتر ها و پرستار ها را میدهم و مستقیم به سمت اتاقم میروم . هنوز روی صندلی ام ننشسته ام که در با شدت باز میشود و پروا با نیش بازش ظاهر

- سلام خانومی خودمون . چطوری ؟

به این حرکات ناگهانی اش عادت کرده ام . اوایل تا مرز سکته میرفتم ولی حالا این دیوانگی هایش برایم عادی شده اند .

- سلام مریض روانی خودمون . خودت چطوری ؟

کامل وارد میشود و در را میبندد . چینی به پیشانی می اندازد و میگوید

- سَفِه دانیشما . مریض روانی هم عمته .

عاشق این کلمات ترکی هستم که به کار میبرد . شنیدنشان باعث میشود زبان مادری ام را فراموش نکنم . دلم برای زبانم تنگ شده . چند سال است که ترکی صحبت نکرده ام ؟!

خودم هم نمیدانم ولی فکر کنم از همان روزی بود که پا به تهران گذاشتم . پوزخند پنهانی میزنم . تمام جزئیات آمدنم به تهران را به یاد دارم ولی نمیدانم دقیقا چند سال پیش بود ... شاید هم خودم نمیخواهم بدانم !

- شمس علی سراغتو میگرفت .

میخندم . شمس علی اسم مستعار رئیس بیمارستان ، آقای عبادوند ، بود . از خنده ی من پروا هم می خندد .

پروا تنها کسی است که کنارش واقعا میخندم .

- چی کارم داشت ؟

روی صندلی ولو میشود و میگوید

- من چه میدونم با تو کار داشت .

عینکم را به چشمم میزنم و پرونده ی پزشکی بیماری را باز میکنم .

- خب حالا تو چیکارم داشتی ؟

باز تر از قبل مینشیند و جواب میدهد

- هیچی فقط میخواستم بگم شمس علی کارت داشت .

نگاه گذرایی به مشخصات بیمار می اندازم و میگویم

- خب گفتی تموم شد دیگه چرا نشستی ؟

چشمانش را میبندد و میگوید

- زر نزن بزا یکم بشینم الان میرم .

نگاهی به طرز نشستنش میکنم و میگویم

- نشستنتم مثل آدم نیست آخه .

با بی قیدی میگوید

- سَفِه دانیشما ...

لبخندی میزنم و دوباره مشغول مطالعه ی پرونده میشوم . دقایقی طولانی که میگذرد پرونده را میبندم و نگاهی به پروا می اندازم . روی صندلی و طبق معمول با دهان باز خوابش برده . بلند میشوم و روپوش سفیدم را از روی آویز برمیدارم . حین پوشیدنش ،تقه ای به در میخورد . نگاهم را به پروا میروزم . با خباثت لگد محکمی به پایش میزنم که به طرز فجیعی از خواب میپرد . تا می آید فحشم بدهد با صدای بلندی میگویم

- بفرمایین ...

در عرض سه ثانیه به سرعت دستی به سر و گوش لباسش میکشد و پوشه ای را از روی میزم برمیدارد . ژست متفکری میگیرد و مشغول ورق زدن کاغذ های توی پوشه میشود . از واکنش سریعش خنده ام میگیرد ولی خنده ام را کنترل میکنم .

در باز و آقای عبادوند وارد میشود . با دیدنمان لبخندی میزند و میگوید

- سلام بر خانوم دکتر و دوستشون . مزاحم نباشم ؟!

حین رفتن پشت میزم جوابش را میدهم

- سلام دکتر . مراحمین

پروا همانطور متفکر و در حالی که به محتویات پوشه زل زده جواب میدهد

- سلام دکتر خوب هستین؟

عبادوند با خنده میگوید

- از سر صبح تا حالا دقیقا پنج بار حالمو پرسیدین خانوم حیدری باور کنین در سلامت کامل به سر میبرم .

پروا رضایت میدهد و سرش را بلند میکند . با چشمان ریز شده اش بعد از چند لحظه فکر کردن میگوید

- نه من یادمه چهار بار پرسیدم .

با خنده ی بلند عبادوند حرصش میکیرد ولی خودش را نمیبازد

-احوال پرسی یه بخشی از صله ی ارحامه دکتر.

برای نخندیدن نهایت سعیم را میکنم . موفق هم میشوم و به لبخندی اکتفا میکنم . عبادوند میگوید

- بله خانوم حیدری شما درست میگین

با همان لبخندم میگویم

- امرتون یادتون نره دکتر ...

سری تکان میدهد و میگوید

- این حیدری حواس نمیزاره واسه آدم که . راستش کارتون داشتم خانوم دکتر

" خانوم دکتر " لفظیست که در کل بیمارستان تنها برای من به کار میبرد و این موضوع همیشه حسادت پروا را بر می انگیزد چ

- دکتر حیدری گفتن کارم داشتین . نیازی نبود زحمت بکشین خودم میخواستم خدمت برسم .

لبخند محجوبانه ای میزند

- زحمتی نبود .

خطاب به پروا میگویم

- دکتر حیدری میاین این طرف دکتر بشینن ؟

برق ناشی از خشم را توی عمق چشمانش تشخیص میدهم . ولی ظاهرش را حفظ میکند و میگوید

- آخ ببخشید اصلا حواسم نبود .

کنار میکشد و پشت صندلی میرود

- بفرمایین بشینین دکتر

عبادوند با شک نگاهی به پروا می اندازد و با تردید هم مینشیند . نفس عمیقی به خاطر رفع خطر میکشد که لبخند به لبم می آورد . همه پروا را میشناسند و از کارهای ناغافلش میترسند . نگاه خصمانه ی پروا که بالای سر عبادوند ایستاده تمرکزم را میدزدد . میترسیدم کار غیر معقولی انجام دهد .

- راستش خانوم دکتر پرونده ی یکی از بیمارای ما ...

با دیدن قیافه ی مزحک پروا ، که دارد ادای عبادوند را در می آورد ، دلم میخواهد بلند زیر خنده بزنم . تمام ماهیچه های بدنم را منقبض میکنم تا نخندم .

سرم را پایین می اندازم تا چشمان خندانم را عبادوند نبیند .

سکوت جو باعث میشود سرم را بلند کنم . عبادوند یک نگاه به من و بعد نگاه دیگری به پروا می اندازد . پروا طی حرکتی سریع و نامحسوس مشغول بررسی پوشه ی توی دستش میشود . عبادوند با دیدن وضعیت پروا سرش را به معنی تاسف تکان میدهد و نگاه پر امیدش را به من میدوزد . لبخند ریزی میزنم و خطاب به پروا میگویم

- دکتر حیدری شما امر دیگه ای با من دارین ؟

با ناز سرش را بلند میکند و میگوید

- جانم؟ با من بودین خانوم دکتر ؟

خانوم دکتر را درست مثل عبادوند گفت . کمی درقالب جدی فرو میروم

- میگم امر دیگه ای هست ؟

دستی به مغنه اش میکشد . خیلی مودبانه می آید و پوشه را روی میزم می گذارد . دور از چشم عبادوند چشمکی حواله ام میکند و میگوید

- نه خانوم دکتر امری نیست . فقط به اون نکاتی که گفتم توجه کنین دیگه حله ...

اشاره ای به پوشه ی روی میز میکند و میگوید

- این بیمارم به نظر من مبتلا به عفونت معدوی هستن . فکر نکنین تو تشخیصتون دخالت میکنما چون نظرمو پرسیدین گفتم وگرنه تشخیص اصلی به عهده ی خودتونه .

زل میزنم به چشمانش بلکه از رو برود . با لبخند ضایعی " با اجازه " ای میگوید و بیرون میرود . پوشه را باز میکنم تا ببینم منظورش از بیمار مبتلا به عفونت معدوی ! کیست . با دیدن محتویات پوشه بی توجه به حضور عبادوند بلند میخندم . آنقدر که دیگر نفسم میرود .

- به چی اینجوری میخندی ؟!

لبم را از داخل گاز میگیرم تا بتوانم خنده ام را کنترل کنم . بعد از چند لحظه خنده ام را به لبخندی تبدیل میکنم و پوشه را به دستش میدهم . چند ثانیه مات به شعرهای داخل پوشه نگاه میکند و بعد مثل من زیر خنده میزند .

- ای امون از دست این دختر . زندگی نزاشته برامون ...

لبخند ناچیزی میزنم و میگویم

- ول کن پروا رو . داشتی در مورد یه بیماری حرف میزدی .

آهانی میگوید و حرفش را ادامه میدهد

- یکی از آشناهای ما گویا مریض تواِ .

- مشکلشون چی بوده ؟

- دقیق نمیدونم تازه آوردنش. ولی شنیدم که مشکل از معدش بوده .

- مشخصاتش ؟

- اسمش مریم موسویه . ۲۲ سالشه ...

اسمش را که میشنوم متوجه میشوم کدام بیمار است . همانیست که نیم ساعت پیش داشتم پرونده اش را مطالعه میکردم . همان پرونده را دوباره برمیدارم و بعد از نگاهی به مشخصات بیمار ، به طرف عبادوند میگیرمش

- ببین ایشونه ؟

نگاه دقیقی به مشخصات می اندازد و میگوید

- بله خودشه .

پرونده را میگیرم و روی میز میگذارم

- خب ؟

- گفتم که یکی از آشناهامونه میخواستم بدونم تو چه وضعیه .

پرونده را میبندم و عینکم را برمیدارم .

- در مورد وضعش نظر قطعی نمیتونم بدم باید اول خودم معاینش کنم .

- کی اینکارو میکنی .

نگاهی به ساعتم می اندازم و میگویم

- الان میرم .

و متعاقبا بلند میشوم تا برای معاینه ی دختر بروم . او هم بلند میشود و لبخندی میزند

- پس نتیجه رو به منم بگو .

- حتما ...

در اتاق را باز میکنم و کنار میکشم

- بفرمایین

از اتاق بیرون و به سمت دفتر خودش میرود . راهی اتاق مریم موسوی میشوم . بعد از پیدا کردن شماره ی اتاق با چند ضربه وارد میشوم . کسی جز یک خانوم مسن داخل اتاق نیست . دختری جوان هم روی تخت دراز کشیده که احتمال دادم مریم موسوی باشد . وارد که میشوم هر دو متوجه میشوند و نگاهم میکنند . خودم را به بالای سر دختر میرسانم و خطاب به هر دو سلام میدهم . جوابم را که میدهند میگویم

- دکتر مهرآسا هستم . برای معاینه اومدم .

زن خیلی نگران به نظر میرسد . احتمال دادم مادر این دختر باشد . عبادوند گفت معده اش مشکل داشت

- مشکلتون چیه ؟

زن میگوید

- دو سه روزه همش بالای دلشو میگیره . معدش درد میکنه .

- چه موقع هایی معدش درد میگیره ؟

کمی فکر میکند

- بعد از غذا یا وقتایی که درس میخونه یا ...

خطاب به دختر میپرسم

- بعد از استرس و فشار روحی هم معده درد میگیری ؟ اصلا چی شد که درد معدت عود کرد و بستری شدی ؟

کمی جابه جا میشود

- با نامزدم دعوام شد بعدش معدم درد گرفت و حالم به هم خورد ...

این علائم نشان دهنده ی زخم معده اند . چیز هایی که میگوید را یادداشت میکنم و میگویم

- نظر قطعی نمیتونم بدم خانوم موسوی باید برین برای آندوسکوپی . بعد نتیجه رو برام بیارین تا بررسیش کنم .

رنگ خانوم مسن به وضوح میپرد . آرام روی گونه اش میزند و یا خدایی زیر لب میگویم . طوری ترسید که انگار به دختر گفتم باید یک دور آن دنیا را بچرخد و برگردد . با لحن آرامی رو به زن میگویم

- شما مادرشون هستین ؟

- بله خانوم دکتر مادرشم .

درست حدس زده ام . این نگرانی اش هم اثبات حدسم بود . من این مادرانه ها را خیلی خوب میشناسم ...

لبخند آرامی برای آرام کردن زن میزنم و میگویم

- نترسین مادر جان . آندوسکپی ترس نداره ضرر هم نداره . یه پرستار میفرستم راهنماییتون کنه ...

نگاه گذرایی به نوشته ها میکنم و میپرسم

- خب امر دیگه ای با من ندارین ؟

زن با همان چهره ی نگرانش میگوید

- خدا خیرتون بده دکتر . سلامت باشی مادر ...

لبخندی به لفظ مادر میزنم و با یک خداحافظی کوتاه از اتاق خارج میشوم . به سمت دفتر آقای عبادوند میروم . منشی با دیدنم برمیخیزد

- بشینین . دکتر هستن ؟

- بله بفرمایین داخل

در میزنم و منتظر میشوم اجازه ی ورود بدهد

- بفرمایین

وارد که میشوم میگوید

- خب چه خبر ؟

یادداشت ها را به دستش میدهم و میگویم

- احتمالا زخم معده باشه . علائمش که اینو نشون میده . من فرستادمشون برای آندوسکوپی ولی ...

نمیدانستم این را بگویم یا نه . اساسا در مورد بیماران هیچ وقت وارد حاشیه یا مسائلی که زیاد مهم نبودند نمیشدم .

- ولی چی ؟

دستم را در جیبم میگذارم و میگویم

- مادرشون خیلی ترسیدن . نمیدونم ولی حس کردم ایشون تا به حال زیاد راهشون به بیمارستان نیفتاده .

حین مطالعه ی یادداشت ها میگوید

- چطور ؟

- وقتی گفتم دخترشون باید برن برای آندوسکپی خیلی ترسیدن . من براشون توضیح دادم ولی فایده ی چندانی نداشت .

سرش را بلند و سوالی نگاهم میکند . منتظر است منظور اصلی ام را بگویم .

- فکر کنم بهتر باشه خودتون برین دیدنشون و رو روند درمانشون هم خودتون نظارت کنین

کمی نگاهم میکند و بعد لبخندی میزند .

- شاید حق با شما باشه . من پرونده ی ایشونو بررسی میکنم و نظرمو بهتون اطلاع میدم .

تشکر میکنم و بعد از با اجازه ی آرامی از اتاق خارج میشوم . پروا را میبینم که نشسته و دارد سر به سر محمد میگذارد . جلو که میروم محمد با دیدنم خودش را به آغوشم پرت میکند

- خاله به این بگو اذیتم نکنه .

عاشق این زبان شیرینش شده ام . جزو خواستنی ترین کودکانی بود که به عمرم دیده بودم . آهم را در سینه ام خفه میکنم . محمد مرا یاد صدرا می انداخت . صدرایی که حالا بزرگتر شده و هر از گاهی دور از چشم پدر و مادرش همدیگر را میبینیم . خواهرش را هم میبینم . از همه دل کندم ولی از بچه ها نه . نتوانستم ...

محمد سرش را در سینه ام پنهان میکند و میگوید

- خاله نزار میخواد قلقلکم بده ...

آخ محمد . نمیدانی چه آتشی به سینه ام میزنی وقتی اینطور کودکانه و صدراگونه سرت را در آن پنهان میکنی ... !

محکم بغلش میکنم و رو به پروا میگویم

- اذیت نکن پسرمو . وگرنه دیگه اتاق عمل راهت نمیدما .

چشمان پروا گرد شدند . با حرص میگوید

- دختره ی آدم فروش . داری زندگی منو به این بچه میفروشی ؟

زبانی که محمد برای پروا در آورد باعث شد مثل آن سال ها که صدرا این کار را انجام میداد قهقهه بزنم . لب هایم را روی سر محمد گذاشتم و خنده ام را خوردم . اینجا بیمادرستان بود .

پروا همچنان حرص میخورد و محمد هم که انگار در آغوش من خیلی احساس امنیت میکرد که به پروا فخر میفروخت . از دست بچه های این دهه های آخر . یک نمونه اش صدرا . حتی حالا که دوازده ساله است باز هم تا میبینمش پسرک بازیگوش و به قول خودش شرّ آن سال ها جلوی چشمم می آمد . با یادآوریش لبخندی میزنم . دلم هوایش را کرده و خوشحال بودم که امروز میتوانستم ببینمش . محمد با دیدن دوستش از آغوشم بیرون میپرد و دوان دوان به سمت حسین میرود . به دنیای کودکانه شان که نگاه میکنم امید میگیرم .

بچه ها را خیلی دوست دارم . مرا یاد بچگی های خودم می اندازند . یاد وقت هایی که یادم نمی آید و من خیلی خوشحالم که یادم نمی آید !

"چقدر بچگی ام را دور میبینم ! "

در خیالات خودم آن دوره از بچگی ام را آرام ترین دوره تصور کرده ام . اهمیتی هم نمیدهم واقعا آرام بوده یا نه . به هر حال من که یادم نمی آمد ! دوست داشتم آن دوره را آنطور که دوست دارم تصور کنم . دوره ای که فرض میکنم تنها زمانیست که آرام بوده ام . چند سالی که دنیا زورش را به رخم نکشیده ...

- باز که رفتی تو هپروت .

نگاهش میکنم . پروا را هم دوست دارم . چون با وجود سنی که دارد درست مثل بچه های کوچک رفتار میکند . از این که هیچ چیز در این دنیا برایش مهم تر از خوشگذرانی ها و خندیدن هایش نیست خیلی خوشم می آید . من خودم از این خصوصیات بی بهره ام ولی بودنشان در اطرافم ، من را هم زنده نگه میدارد .

- هیچی . یاد صدرا افتادم .

به چشمانم زل میزند و آهی میکشد . دلتنگی فراوان من گاهی پروای بی خیال و خندان را هم متاثر میکند . لبخند بی جانی تحویلش میدهم و راه اتاقم را پیش میگیرم .

حس تنها شدن یا که مردن

میشود لحظه بر لحظه نزدیک

عاشقی تیر احوال خود را

سوی مغزم خدا کرده شلیک ... *

* علی سلطانی

***

سطل را از آب رود پر میکنم و با تمام قدرت به سمت دایی میپاشمش . بهامین از پشت دست هایش را گرفته و با بچه ها همه به سمتش یورش برده و داشتیم خیسش میکردیم . ولی دایی باز هم کم نمی آورد با این که دست هایش اسیر دست بهامین بود ولی او با پاهایش آب به سمتمان میپاشید .

خیس آب شده بودم . به معنای واقعی کلمه یک موش آب کشیده . بهامین با یک لحن هیجانی خطاب به بچه ها گفت

- بچه ها محکم گرفتمش بدویین خیسش کنین بدویین بدویین

دایی در یک حرکت دفاعی و ناگهانی دست بهامین را میگیرد . دست خودش را به کمر او میزند و طی یک حرکت بلندش میکند . جیغ بچه ها بلند میشود و قهقهه ی دایی به هوا میرود . دایی چهل و پنج ساله بهامین سی و پنج ساله را روی دست هایش بلند و جلوی چشمان گرد شده و متعجب ما با قدرت به درون آب پرتش کرد . بهامین تنومند و هیکلی را ! هر چند هیکل خودش دوبرابر بهامین بود .

آقادایی قد و قامت و قدرت پدربزرگ را به ارث برده بود . یکی دیگر از مرد های زندگی ام ...

بهامین در حالی که آب از تمام سر و صورتش میچکید با خنده سعی میکند از آب بیرون برود . همسرش ، بهار ، برایش حوله آورده بود .

با حجم کلان آبی که روی سرم خالی شد شوک زده سر جایم خشک میشوم . صدای شلیک خنده ی جمع به هوا میرود . بهامین با صدای خنده ها برمیگردد و نگاهی به هیکل خیسم میکند . انتظار داشتم او هم بخندد یعنی دوست داشتم از این شوخی آقادایی بهامین هم خنده اش بگیرد ... ولی او فقط سرش را با لبخندی دندان نما تکان داد و از آب بیرون رفت ... همین ...

فحش رکیکی نثار خودم میکنم و از حرص مشغول خیس کردن بقیه میشوم . در حال حاضر تنها کاری بود که برای خالی شدن میتوانستم انجام دهم ...!

" تقصیر خودت بود . تا یادبگیری دیگه انتظار بی جا نداشته باشی "

پدربزرگ لب رود ایستاده و تماشایمان میکند . میدانستم که به قدرت پسرش مینازد . خب حق هم داشت . پسرانی که پدربزرگ داشت هیچ خانواده ای نداشت . اینقدر غیور و غیرتمند . اینقدر زیبا و باهوش ... نفس عمیقی میکشم . باز هم تنها من و پدربزرگیم که اینطور فکر میکنیم . بقیه به نظر نمی آمد زیاد با ما موافق باشند . این را میشد از روی بعضی حرف ها و حالت هایشان فهمید . البته تا حدودی حق داشتند . آن ها این سه برادر را با صفت لجبازی و زورگویی شناخته بودند .

و من شاید بیشتر از همه پی به صفات منفی شان برده بودم ولی مثل جانم دوستشان داشتم . چون تنها کسانی هستند که دارم . شاید از نظر بقیه بد باشند ولی احتمالا بقیه با یک بدتر هیفده سال زندگی نکرده اند . مسلما آدمی که " بدتر" را دیده باشد حاضر است رو به " بد " نماز بخواند !