رمان آسکی به قلم مهدیه صابریان

ژانر: #عاشقانه #طنز

خلاصه:

داستان عشق دو نفره که با مخالفت ها و سختی های زیادی همراه بوده از لج بازی های هر دو در اول دوست داشتن تا عشقی که باعث شده در سخت ترین شرایط کنار هم باشن و ازدواج باعث نشده این عشق در اخر کمتر شود بلکه باعث این شده که قدر هم را بیشتر بدونن بر عکس زمان حال ما...

دایان بی توجه به غرغرهای زن که مخاطبش قرار داده بود، قهوه اش را مزه مزه می کرد.

- والا عمه جان دختره انقدر هار شده که انگار نه انگار من عمه شم، انگار نه انگار بزرگ ترشم، اگه می دیدی چه دادی کشید سرم جلو بقیه.

با گریه ای که ساختگی بودنش حتی با آن چهره ی محزون هم بیداد می کرد، ادامه داد:

ـ دو سه روزه هرچی هیچی نمی گم، مراعاتش و می کنم، میگم داغ داره، این هی بدتر می کنه، آدم چه قدر ساکت بمونه!؟

دایان محکم چشم روی هم فشرد؛ چرا این جماعت دست از سرش برنمی داشتند؟

ـ عمه جان اگه نشستید دارید گریه می کنید که من آسکی و دعوا کنم یا اونو وادار به عذرخواهی کنم، باید بگم سخت در اشتباهید، این مسائل نه به من مربوط می شه ونه به خاطر بحثی که شاهدش نبودم دست روی کسی بلند می کنم!

طلعت اما لحظه ای ماتش برد از صراحت کلام برادرزاده ای که غرورش زبان زده عام و خاص بود.

ـ نه دایان جان من که نمی ذارم بری اون و دعوا کنی یا تو دهنش بزنی من فقط ...

ـ منم که نمی رفتم بزنم تو دهن آسکی.

روی نام "آسکی" تاکید کرد، کسی حق نداشت بزرگ زاده ی افشار را "اون" خطاب کند، خصوصاً در جمعی که تک به تک افرادش کمربه زخم عموزاده ی یتیمش بسته بودند طرفداری کرد و نمی دانست آتش می زند برقلب دخترکی که بالای پله ها پنهان شده و شنونده ی همه چیز است؛ قند آب می کرد در دل آسکی این مردانگی های عموزاده. جهان ،شوهر طلعت سعی در پا درمیانی کرد. مردی که شناخته شده ی فامیل بود به چرب زبانی و چاپلوسی و چقدر دایان از این مرد نیز بیزار بود!

ـ آقا دایان ،الآن که وقت دعوا و بحث نیست، اتفاقیه که افتاده بجای دعوا کردن باید فکره چاره باشیم که چه جوری این قضیه رو به خان بگیم، می دونید که رضا خان و لیلی خانم نور چشمی این عمارت و چه بسا قیصرخان بودند.

خوش شانس بودن که خان برای بررسی زمین های ترکیه رفته بود و بی خبر مانده از پرپر شدن عزیز کرده هایش. دایان گوشه چشمی انداخت به راه پله و بی توجه به سایه ی دختری که به خیال خودش پنهان شده بود، اول با انگشت به خودش و سپس به آن ها اشاره کرد:

ـ من نمیگم، شما قراره بگید، اون موقعی که خواستم زنگ بزنم بهش گفتید نه نزن خودمون میگیم، خب الآن برید بگید دیگه!

از روی مبل شاهانه اش برخاست و درحالی که یک دستش را در جیب کتان مشکی رنگش فرو برده بود ادامه داد:

ـ من فقط بفهمم کسی به آسکی توهین کرده یا به هردلیلی اشک این بچه رو بازخم زبوناش درآورده، اون وقت یه کاری می کنم که دیگه نیازی به زور زدن واسه گریه نداشته باشید!

بی توجه به نگاه ترسیده ی دخترها و قیافه ی درهم عمه و شوهرش به سمت در خروجی حرکت کرد.

جهان گره ی کرواتش را شل کرد:

ـ این دیگه چه جونوریه!

ــــــ

دیروز بود که رضاخان و لیلی بانو قصد سفر به اصفهان را کرده بودند؛ اما با تماس بی موقع طلعت که با دعوا و تشر علّت جواب منفی آسکی را خواستار بود،گره ی تمرکز و افکارشان در هم تنید و برای برخورد نکردن به ماشینی که بی مهابا به سمتشان می آمد درآغوش دره فرو رفتند.

___

آراد و پدرش جهان با استرس روی صندلی های فرودگاه نشسته بودند و تکان پاهایشان خبراز اضطراب درونی شان هنگام رویایی با خان را می داد.

ـ مگه نگفتید پرواز ساعت هشت فرود میاد؟

فضای فرودگاه برای آراد خفه کننده بود.

ـ نمی دونم پسرم می بینی که منم مثل تو منتظرم.

پرواز قیصر خان از ترکیه به ایران که قرار بود ساعت هشت فرود بیاید تاخیر داشت و این تاخیر دوساعته علتی شده برای تشویش استرس جهان و آراد. در نهایت راس ساعت ده و سی دقیقه پرواز در فرودگاه نشست، با دیدن خان به سختی از روی صندلی برخاستند؛ گویی که فرشته ی مرگ را می دیدند این پدر و پسر. قیصر خان آمد با اصالت و قدم هایی که انگار قصد کرده بود قدرتش را به رخ زمین بکشد به سمت آن ها می رفت، قدم هایش کند شد؛ چرا هردوی آن ها مشکی پوش بودند؟

به محض رسیدن جهان لب باز کرد :

ـ خوش اومدید ارباب اجازه بدید دستتون و ببوسم.

آراد اخم در هم کشید؛ این چاپلوسی های پدرش تمامی نداشت!؟

باهمان اخم رو گرفت از پدر:

ـ خوش اومدید بابابزرگ.

خان ولی فکرش درگیر بود که چرا رضایش نیامده ؟ تاب نیاورد غیبت عزیزکرده اش را!

ـ پس چرا رضا نیومده؟

دستپاچه شدند، مگر آماده ی این سوال نبودند؟ جهان به حرف آمد و سریع کلماتی را برای آرام کردن جو انتخاب کرد، انتخابی که نگفتن شان بهتر بود:

ـ خونه ست آقا، خسته بود چون تازه دو ساعته از سفر برگشته دیگه نیومد.

گفت و خنج انداخت بر دل پیرمردی که تماس هایش به رضا از ثانیه اول به دوم نمیرسید و پاسخ داده میشد؛ الآن دوروز بود که تماس هایش پاسخ گو نداشتند!

ـ خیلی خب، دیاکو که دیگه خسته نبود اون واسه چی نیومد؟

به یک دیگر نگریستند؛ چه می گفتند؟ که دیاکو درگیر مراسم رضا و لیلی بود؟ قیصر خان که سکوت آن ها را دید سری تکان داد و به سمت خروجی رفت، در کجای تربیت فرزندانش اشتباه کرده بود؟

ـــــ

سوار بر ماشین، خان نشسته بود با دلهره ای که امانش را بریده، اما نشان دادن درماندگی گناه بود در سیاحت این بزرگ مرد. باید مقدمه چینی می کردند. نمی شد به یک باره با پارچه های سیاه و حجم عظیم مهمانان فردا روبه روی اش کنند. دوام نمی آورد بی شک تمام می کرد! جهان به ندیدن میزد خودرا در مقابل ایما و اشاره های پسرش، باخود که رودربایستی نداشت، می ترسید از بحثی که نتیجه اش دلهره آور بود. کاش دایان یک امشب را چموش بازی در نمی آورد، هیچ کس بهتر از او و رضا بلد نبودند زبان این خان را.

آراد لب هایش را تر کرد و دهان گشود:

ـ بابابزرگ یه چیزی شده که لازمه شما بدونید!

نفس رفت از کف پیرمرد و عرق های پیشانی اش گواهی دهنده بودند.

ـ بگو پسرجان، چی و باید بدونم؟

ـ یه مشکلی واسه دایی رضا پیش اومده واسه همین امشب نیومد!

کمر به قتل او بسته بودند انگار.

- اصل حرف و بزن انقدر طفره نرو.

با شک و تردید از عکس العمل پدربزرگش ادامه داد:

ـ واقعیتش انگار وقتی داشتن می رفتن اصفهان با یه ماشین برخورد میکنن، گویا تصادف خیلی وحشتناک بوده.

ناشی بود این جوانک بیست و پنج ساله برای دادن خبری این چنینی. نفس های سنگین خان و سکوتش در مقابل حرفهای آراد باعث کشیده شدن نگاه هردوی آن ها به خان شد.

ـ ارباب حالتون خوبه؟

خان به رنگ و پریده و لب تکیده زمزمه کرد:

ـ شیشه ها...شیشه ها رو بده پائین.

به عمارت رسیده بودند جهان ترسیده ماشین را نگه داشت و رفت تا اهل عمارت را خبر کند؛ بوی سکته به مشامش می رسید. چندی بعد طلعت، ثریا و طلا به همراه دیاکو دوان دوان بیرون آمدند. دایان اما از پشت پنجره ی اتاقش با دستی در جیب و اخمی کمرنگ نظاره گر آن ها بود، گفته بود در این قضیه دخالتی نمی کند. آسکی با چشمانی خیس، لباس هایی مشکی و رنگی زرد روی تخت اتاقش به خواب فرو رفته بود، چه اهمیتی داشت برای بقیه حضورش و اوضاع روحی وخیمش؟ حال وخیم خان باعث شده بود که آراد و دیاکو به همراه جهان اورا به بیمارستان ببرند، نمی دانستند تاب نمی آورد پرپر شدن ته تغاریش را؟ طلعت و ثریا به همراه طلا با حالی زار به عمارت بازگشتند.

ـ خدا من و بکش که این روزا رو نبینم، آخ خدا بابام و به خودت سپردم بلایی سرش بیاد خودم و می کشم!

ثریا دل گرم کنانه لب زد:

ـ طلعت عزیزم آروم باش، این چه حرفیه که میزنی خان قوی تر از این حرفاست این‌ همه مشکل و تاب آورده بازم دووم میاره من مطمئنم!

طلا روی مبل نشسته بود و ناله می کرد. خدمت کار با آب قند بالای سر او ایستاده بود و خدمه ای دیگر شانه هایش را ماساژ می داد. آسکی با صدای داد و فریاد آن ها بیدار شده بود و گهواره وار خود را تکان می داد؛ آرامش، از خالقش آرامش طلب کرد. منشاء آرامش جهان دراتاق کنارش بود، چه کسی جزدایان می توانست مسکن حالش باشد؟ آرام و با متانت در زد این تربیت شده ی رضا خان.

ـ بیا تو.

در را تا نیمه باز کرد و سرک کشید. با چشم شروع کرد به جست و جوی دایان. روی کاناپه دراز کشیده وساق دستش را روی چشمانش گذاشته بود. نگاه کرد به این مرد تمام شده در مقیاس های دنیا، چه قدر جذاب و خوشتیپ بود این انسان!

ـ میشه بیام تو؟

تغییری در حالتش ایجاد نکرد:

ـ تو که اومدی، دیگه اجازه ت واسه چیه؟

خانم وار همان گونه که انتظاراز اومی رفت به سمت کاناپه های چرم مشکی رنگ رفت و روبه روی آن دو ذغالی چشمان مردش نشست.

راست نشست و به دخترک خیره شد:

ـ چیزی می خواستی آسکی؟

به راستی که بعضی افراد تاثیر موثری روی زیبایی نامت دارند. غم در دلش سنگینی کرد؛ تاب داغ دیگری نداشت.

- بابابزرگ خوب می شه؟

قطره اشکش پس از ادای جمله ریخت.

دایان اما به مبل تکیه زد و خونسرد لب زد:

ـ من دکتر نیستم دخترعمو.

ـ نگرانم نک...

باصدای موبایل دایان حرفش ناتمام ماند و گوش سپرد به مکالمه اش.

- چی شده آراد...نمی فهمم چی میگی آروم تر حرف بزن ...چی؟

رنگ از رخساره اش پرید و شتاب زده به طبقه ی پائین دوید، بی توجه به آسکی که پرسیده بود " چی شده؟ ". بغض لانه کرده در گلوی اش راه نفسش را بند آورد، برخاست و از اتاق خارج شد؛ این ندیدن هایش هم دنیایی ارزش داشت. به سمت اتاقش می رفت که با حرف دایان دستش روی دستگیره قفل شد.

ـ آقابزرگ به رحمت خدا رفت.

ــــ

مراسم ختم رضا، قیصر خان و عروسش لیلی بانو، باشکوه برگزار شد. آسکی با قلبی مچاله شده و نگاهی بی فروغ همچو دوماه خاموش خیره به قبرها بود. چه آرام پرواز کرده بودند این سه پرنده ی بی همتا. سه قبر کنار یک دیگر. مزار غم انگیز پدربزرگش وسط قرار داشت و درسمت راست آن مادرش و در سمت چپ، پدرش آرمیده بود. پدربزرگی ‌که طاقت تمام کرده بود از پرپر شدن جگر گوشه اش، قسم خورده بود حتی در مرگ هم کنارش باشد و سرباز کردن از قول، گناه کبیره بود. ناباور بود و هنوز رفتنشان را باور نداشت. قبرستانی سرد و آدم های سیاه پوشی که به طرف ماشین هایشان می رفتند؛ آن همه جیغ و زجه و گریه فقط چند ساعت، تاریخ مصرف داشت. دایان و آراد درفاصله ای نچندان دور به درختی تکیه زده بودند. این روزها اطرافش را که نه دلش هم پر از سیاهی بود که بالاتر از آن رنگی نبود. بی حرف و افسرده وار چشم دوخت به مزارقهرمان بچگی اش ، پدرمیگفتش. بعد از چند روز طلسم سکوت را کشاند:

ـ بابا، بابای خوبم، تو که گفته بودی هیچ وقت از پیشم نمیری، نگفته بودی؟ گفته بودی تا زندم مثل کوه پشتمی، نگفته بودی؟ یادته گفته بودی زیر قول زدن برای یه مرد از مرگ بدتره؟

قطره مرواریدی چکید روی نام پدرش، قبری با سنگی سیاه و نوشته هایی سفید، نوشته های کریحی که از طلوع و غروب زندگی پدرش نوشته بودند. نگاه اش پرکشید به قبر سمت راست و طاقت تمام کرد از دیدن نام کسی فرشته ی بی بال میگفتنش. به سمت مادرش رفت و سر روی سنگی گذاشت که عایق او و آغوش مادرش بود.

ـ مامانی، چند روزه موهام و برس نکردم، آخه تو همیشه میبافتیشون، دیگه دوستشون ندارم چون تو نیستی، نیستی که ببافیشون که برام شعر بخونی و موهام و ناز کنی، دلم برات تنگ شده مامان ، چه جوری انقد راحت دل از من کندین؟

هق زد و به شیر سفید رنگی که به رسم عادت بالای مزار خان می گذاشتند خیره شد، پرده ی اشکش شکست ، کمرش هم، پدربزرگش هم رفته بود. هق هقش فضارا شکافت، او به معنای واقعی هیچ کس را نداشت.

ـ آسکی، آروم باش!

صور اسرافیل بود انگار. چشم بست و دل داد به صاحب صدا، هنوز کامل بی کس نشده بود. سر بلند کرد و چشم دوخت به دایان؛ چه رنگی بود در نگارگری چشمان ذغالی رنگش؟

لب گشود، طعم شور اشک حالش را دگرگون ساخت، نجوا کرد:

ـ تو خودت اگه جای من بودی حالت چه جوری بود؟ اگه تو یه روز مراسم خاک سپاریه همه عزیزات بود چی کار میکردی؟ آروم‌ می شدی!؟

ـ منم عزیزام و از دست دادم؛ بابابزرگم ،عموم و زن عموم پس فرقی بینمون نیست.

آراد چشم از دایان گرفت و جوری که آسکی نشنود لب زد:

ـ الآن مثلاً دلداریش دادی!؟

دایان با تخسی سری تکان داد:

ـ تو دخالت نکن!

آراد نزدیک آسکی رفت و سعی کرد از روی سنگ قبر بلندش کند:

ـ بلند شو عزیزم سنگ سرده، می دونم حالت بده اما با گریه کردن که دایی اینا برنمیگردن قربونت برم من.

گره ی میان ابروان دایان جمع ترشد؛ کجای دنیا قربان صدقه دلداری محسوب می شد؟

آسکی قطره اشک سمج چشمش را پاک کرد و گفت:

- آره برنمی گردن اما من سبک می شم. آدم وقتی بی کس میشه گریه به دردش نمی خوره اما مثل یه تسکین می مونه واسه ش.

مگر اشک چقدر وزن دارد که آدمی با ریختنش انقدر سبک می شود؟ آراد اما از خویش متنفر شد؛ مگر چه رفتاری کرده بود که آسکی او را حساب نمی کرد و دم از بی کسی می زد؟

ـ چرا تنها آسکی؟ حساب من و از مامان و خاله جدا کن، تا الان زخم زبون زدن هیچی نگفتم ولی دیگه نمی ذارم بهت چیزی بگن خودم پشتتم.

و پشت بند حرفش لبخند دل گرم کننده ای به روی آسکی پاشید. صدای پوزخند آشکارای دایان باعث شد آراد با اخم به او زل بزند. او ولی نگاه از آن دو گرفت، به رسم عادت یک دست در جیب فرو برد و همان طور که عقب گرد می کرد گفت:

ـ آسکی تو ماشین منتظرتم، علاقه ای ندارم تمام روزم و توی قبرستون بگذرونم، کسی که مُرده رو دورش یه خط بکش بذار کنار. مرده پرستی و تموم کن!

و به سمت آئودی مشکی رنگش رفت. چه اصراری داشت زخم بزند بر دل این تازه یتیم شده؟ آسکی ولی به مسیر رفتن دایان خیره شد؛ راستی راستی که او دل نداشت.

ـ اونم ناراحته، از حرفاش دلخور نشو میدونی که دل و زبونش یکی نیست.

نیم نگاهی به آراد انداخت و در حالی که خاک مانتویش را می تکاند لب زد:

ـ حرفا و رفتارای کسی برام مهم نیست.

و بی توجه به او به سمت لیموزین مشکی رنگ خانوادگی شان رفت. به محض نشستنش در ماشین طلعت با لحن تلخی شروع به نیش زدن کرد:

ـ کی بهت گفت بیایی تو ماشین؟ هنوز بعد اون دادی که جلوی مهمونا سر من کشیدی روت میشه باهام رخ تو رخ بشی؟

ثریا پا در میانی کرد:

ـ طلعت جان عزیزم آروم باش.

رو کرد به آسکی و خروشید:

ـ مگه پسرم بهت نگفت بری توماشین کارت داره؟

اشک چشمش را پاک کرد؛ دل خور بود از آن پسر!

ـ نگفت باهام چی کار داره؟

ـ نخیر.

آراد اما با لحنی متناقض گفت:

ـ استرس نداره که آسکی جان، نمیخاد بخورتت که فقط میخاد باهات حرف بزنه، همین.

آسکی با چشمانی نگران و دستی لرزان در راباز کرد و به سمت آئودی دایان راه افتاد و سوار شد.

ـ سلام.

ـ چند بار سلام می کنی؟

به دایان نگریست، خیره به روبه روی اش نرم ماشین را به حرکت در آورد. چرا این بشر همیشه ی خدا اخم داشت؟

ـ ببخشید.

ـ چی و ببخشم؟

ـ این که دوبارسلام کردم، هول شدم.

ـ از چی هول شدی؟

عاصی چشم روی هم فشرد؛ چرا حرف زدن با این پسرسخت بود؟

ـ جوابمو نمیدی؟

ـ خب حالا میگید چیکار کنم؟

ـ مگه من خاستم کاری کنی؟ گفتم چرا هول شدی؟

کلافه لب به دندان گرفت و به جلو خیره شد.

دایان از آن لبخندهای کمیابش زد، همانی که چال گونه هایش را هویدا می ساخت:

- با هیچ کس جز تو حس هیولا بودن بهم دست نمیده.

دخترک خجالت زده مشغول بازی با بند کیفش شد.

چشم از خیابان گرفت ونگاه کوتاهی به آسکی انداخت، جدی شد و دیگر آثاری از لبخند روی صورتش نبود:

- بهت گفتم بیایی تو ماشین چون چندتا چیز هست که باید بدونی!

آسکی دست هایش را در هم گره زد و به سمت او متمایل شد.

گوشه چشمی به آسکی انداخت و سری تکان داد:

ـ خوبه، حالا هرچی میگم آویزه ی گوشت می کنی چون یک بار بیشتر نمی گم، من فردا دارم میرم ترکیه، آرادم میره اصفهان برای کارای شرکتی که اونجا داریم، بابامم به خاطر کارای کارخونه ممکنه شبا دیر بیاد یا اصلاً نیاد، سعی کن زیاد با مامانم و عمه ها دمخور نشی نمی خوام هی زنگ بزنن مزاحم کارم بشن شیرفهم شدی؟

شیرفهم شده بود ، بدبختی که شاخ و دم نداشت...

با چشمانی گرد شده به دایان خیره شد:

ـ اما عمه ها من و می خورن!

در حالی که یک تای ابرویش را بالا برده بود غرید:

ـ دختر تو چرا همه رو هیولا می بینی؟ اونا هرچه قدرم که بد باشن عمه های تو هستن، هم خونتن دلیلی نداره بخوان اذیتت کنن، درسته یه خورده زبونشون تیزه اما دوست دارن، زیاد سر به سرشون نذار تا این یه هفته به خیر بگذره، در ضمن هرجاهم خاستی بری با راننده میری فهمیدی؟

ـ چشم، باشه.

سرپیچی نکرد، رسم عاشقی سرپیچی نبود.

ــــ

صبح فردا ، دایان راهی ترکیه شد، آراد به سمت اصفهان به حرکت در آمد و دیاکو خانه را برای کارهای کارخانه ترک کرد. آسکی ولی بی حال و رمق با رنگ ورویی پریده که بی شک با گچ برابری می کرد، روی تخت دراز کشیده بود، عکس پدر و مادرش را در آغوش گرفته و خیره به سه کنج دیوار آبی رنگ اتاقش شده بود. شبیه مجنون ها شده بود.

"چه کسی میداند که تو در پیله ی تنهایی خود ...تنهایی؟؟

چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی؟

پیله ات را بگشا...تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی..."

آهسته از جای برخاست. قاب عکس پدرومادرش را روی میز چوبی رنگ تیره ی کنار تختش گذاشت ودرست مثل یک مرده ی متحرک به سمت پائین رفت. جهان روی مبل سلطنتی طلایی رنگ عمارت پا روی پا انداخته بود و با لپتابش کار می کرد. طلعت مسکوت گوشه ی مبل نشسته بود و در حالی که با لبه ی لباسش بازی می کرد آرام اشک می ریخت. ثریا کنار طلعت جای گرفته بود و کتابی را مطالعه می کرد. طلا هم با چشمانی تر به نقطه ی نامعلومی خیره بود. هیچ کس حتی متوجه ی حضورش هم نشد. به آرامی لب زد:

ـ سلام.

جهان نگاهی آغشته با کینه به او انداخت؛ اگر این دختر جواب مثبت به خواستگاری آراد میداد می توانست با سهم الارثش سرمایه گذاری جدیدش را تقویت کند، پس جوابی نداد.

طلا نیم نگاهی به او انداخت و گفت:

ـ کی بهت گفت می تونی از اتاقت بیرون بیایی؟

تنها به عمه اش نگریست؛ دست کمی از زندانی شدن میان گله ی گرگ ها نداشت، داشت؟

ـ نمی دونستم باید اجازه بگیرم!

طلعت دست از لباسش کشید وغرید:

ـ دایان بهت نگفته جواب حرفامون باید "چشم " یا ""ببخشید" باشه؟

از دست این یکی حسابی شکار بود پس عقب کشیدن در مقابل تیکه اش اصلاً جالب نبود:

ـ دایان نگفت بگم "ببخشید" یا "چشم" فقط بهم گفت اگه حرف ناخوشایندی شنیدم یادم باشه که جواب ابلهان خاموشی ست.

چرخید تا به اتاقش برود که صدای زن عمویش مانعش شد.

ـ الکی حرف تو دهن پسر من نذار، این طرز حرف زدن فقط مخصوص آدمی مثل خودته نه پسر اصیل من، در ضمن دیاکو الآن ارباب این عمارته و دایان پسر ارباب، خوش ندارم چیزی به جز آقا صداش کنی.

اینان که بودند؟ باسرعت پله ها را طی کرد و خود را روی تخت پرتاب کرد؛ همه چیز این عمارت ناآرامش می کرد.

ــــ

ـ آقای افشار می دونید که نمی تونم، باید مراحل قانونیش طی بشه.

دیاکو پا روی پا گذاشت وبا چرب زبانی گفت:

ـ آقای مظفری شما وکیل خانوادگی ماهستید، تا حالا دیدید من کاری خلاف قانون ازتون بخوام؟ الآنم که نگفتم تغییری توی وصیت نامه می خوام، دارم میگم سهم الارث آسکی چه قدره، همین؟

مظفری لبخندی زد و کمی خود راجمع کرد:

ـ معذرت میخوام که نه میگم، اما تا قبل از چهلم نمی تونم وصیت نامه را باز کنم.

دیاکو این بارنگاهی جدی به او انداخت و گفت:

ـ من عموی بزرگ آسکی هستم و در حال حاضر قیم قانونی ش، درخواست غیر معقولی هم نکردم.

کمی از قهوه اش را مزه مزه کرد:

ـ می دونم که وصیت نامه راشما نوشتید پس بهم بگید آسکی چقدر از عمارت سهم داره؟

کلافه سری تکان داد:

ـ باور کنید نمی...

لحنش وسوسه کننده شد:

ـ پول خوبی بهت میدم، اون قدری که تا آخرعمرت بی نیاز باشی.

ـ نمی تونم.

ـ می تونید. من فقط می خوام سهمش و ازعمارت بدونم نه کل ارثش و، بگو مظفری ضرر نمی کنی بهت قول میدم.

و بلافاصله پس از گفتن جمله اش قلپی از قهوه اش را نوشید.

ـ نصف عمارت.

قهوه در گلوی اش پرید، کرواتش را کمی شل کرد و هوا را بلعید:

ـ منظورت چیه نصف عمارت؟ سهم من وطلعت وطلا کمتر از اون میشه؟

مظفری تنها به لبخند کوتاهی اکتفا کرد.

ازما بین دندان های کلید شده اش غرید:

ـ می فهمی چی میگی؟ ارباب اون عمارت بعد از پدرم منم، چه طور نصف عمارت مال آسکیه؟

ـ از کجا می دونید ارباب شمائید؟

رنگش به سرخی رفت و رگ های اش متورم شد:

ـ منظورت چیه؟ پدر من غیراز من و رضا پسری نداره که، صبر کن ببینم نصف دیگه ی عمارت مال کیه؟

ـ متاسفم این و دیگه نمی تونم بگم.

بی مهابا دست چکش را روی میز کوبید و ورق سفیدرنگی از آن رامقابل مظفری قرار داد:

ـ اینم یه چک سفید امضاء من سهم آسکی و می خوام.

مظفری نگاه حریصی به چک کرد و گفت:

ـ مغزتون و به کار بندازید آقای افشار، کافیه تا یک سال خبری از آسکی نباشه اون وقت به طور خودکار اون عمارت به قیمش میرسه.

دیاکو لبخندی زد و در تائید حرف مظفری سر تکان داد. بی راه هم نمی گفت تصاحب آن عمارت آرزوی بچه گی دیاکو بود که با وجود رضا کم رنگ شده بود و حالا، فاصله ای تا مالکیتش نداشت.

ـــــــ

آسکی پشت پنجره ی اتاقش ایستاده بود و به آسمان می نگریست؛ آن هم دلش گرفته و پشت ابرهایش پنهان شده بود.

لب زد:

ـ دل توام گرفته؟

قطره اشکش چکید و نجوا کرد:

ـ دل منم گرفته. دل منم تنگه!

یاد شعر محبوبش افتاد و زمزمه کرد:

ـ از زندگانی ام گله دارد جوانی ام، شرمنده ی جوانی ام از این زندگانی ام، دور از کنار مادر و یاران مهربان، زال و زمانه کشت به نامهربانی ام، دارم هوای صحبت یاران رفته را، یاری کن ای عجل، که به یاران رسانی ام...

قطره ای بارید و شیشه ی اتاقش خیس شد؛ دلتنگ تر شد، لعنت به هوای ابری و باران. چشمانش هم پر از ابر بارانی شد، این روزها چه قدر می بارید. به قیافه ی خودش در شیشه نگریست ؛چشمانی باترکیب سبزو خاکستری، بینی قلمی با لب ها و گونه هایی برجسته که صورت استخوانی اش جذاب کرده بود. به اشک هایش نگاه کرد؛ دستش را بالا آورد و محوشان کرد، چشمش خورد به درب مشکی _ طلایی رنگ و آهنی بزرگ حیاط. شهرزاد دختر عمه طلای اش به همراه برادرش شهیاد، با آن چمدان های بزرگ روی سنگ فرش حیاط به سمت عمارت حرکت می کردند و پشت بندش باران و بارانا دخترهای عمه طلعتش وارد شدند‌.

ـ چه عجب دل از لندن گردی کندین.

آن ها اما با چهره هایی گرفته و ناراضی فخر می فروختند و روی سنگ فرش راه می رفتند؛ مرگ و میرهای اخیر تمام برنامه هایشان را دست خوش تغییراتی کرده بود که عموماً باب میلشان نبود. فوراً از پنجره فاصله گرفت و به سمت طبقه ی پائین دوید.

ـــــ

دایان مشت پر از خاکش را خالی کرد، روی این خاک ها محصول می خواستند؟

سر برگرداند و با خشم‌ سرکارگر را فرا خواند:

ـ کاغان.

کاغان با عجله خود را به دایان رساند و با زبان ترکی اش گفت:

ـ بله آقا؟

دایان چشم ریز کرد و با لحنی که جذبه ی آن آبستن خبرهای ناخوشی بود، خروشید:

ـ تواین چند وقت چند بار به این خاک ها تقویت کننده زدید؟

کاغان کمی دستپاچه شد اما سعی کرد حفظ ظاهر کند:

ـ آقا طبق همون برنامه ای که از مهندس گرفته بودیم کارها رو پیش بردیم.

تای ابرویی بالا داد و با لحنی گزنده غرید:

- تو، فکر کردی با کی طرفی؟ با یه آدم منگل؟ می خوای بهت بگم این زمینا چند وقته رسیدگی نداشته!؟

ترس ریشه کرده در کاغان را از استرس چشمانش خواند.

ـ آقا ما به خدا هم...

فریاد دایان صدای لرزانش را در نطفه خفه کرد:

ـ خفه شوکاغان، روزگاری از همه تون سیاه کنم که فکر نارو زدن و کوتاه کاری و تا عمر دارید از سرتون بیرون کنید، فکر کردید خبر ندارم دارید چه غلطی می کنید؟ درست می کنم صبر کن حالا.

و پشت بند حرفش کاغان را از جلو رویش به سمت راست هل داد و به سوی ماشینش رفت.

____

سر میز شام، درراس آن دیاکو نشسته بود و در سمت چپ و راستش به ترتیب طلعت و ثریا جای گرفته بودند؛ کنار طلعت همسرش جهان، باران و بارانا بودند و کنار ثریا، طلا نشسته بود. آسکی و شهیاد و شهرزاد به ترتیب کنار طلا قرار گرفته بودند. ناز می ریختند و سلطنتی وار شام می خوردند. غذای آسکی اما دست نخورده مانده بود. معده اش هم سر ناسازگاری گذاشته بود وغذایی را نمی پذیرفت.

- دختر داییِ من چرا هیچی نخورده؟

به چشمان جنگل رنگ شهیاد نگریست:

- اشتها ندارم پسرعمه، غروب یه چیزی خوردم سیر و گشنگی م بهم خورده.

ـ خب پس اگه شام نمی خوری بیا بریم اتاقم یه چیزی بهت نشون بدم.

و پشت بند حرفش دست از غذا کشید. آسکی به او خیره شد؛ تنها یک سال از دایان کوچک تر بود، اما دایانش با چشمان شب مانندش کجا و شهیاد کجا!

ـ چی می خوای نشونم بدی؟

شهیاد صندلی طلاکوبی شده ی میز را عقب فرستاد:

- بیا.

ـ شهیاد!

به سمت مادرش طلا چرخید:

ـ جانم دایکه؟

طلا بدون نگاه کردن به شهیاد تکه ای گوشت در دهانش جای داد:

ـ بشین!

شهیاد تک خنده ای کرد ولب زد:

ـ مگه بچه م مامان جان؟ می خوام سوغاتی آسکی و بهش بدم.

آسکی نگاه اش بین آن ها رد و بدل می شد وغضروف انگشتانش را می شکست.

طلا اما نگاهی خصمانه سمت شهیاد پرتاب کرد و تاکید وار گفت:

ـ گفتم بشین.

شهرزاد هم دست از غذا خوردن کشید و مناظره ی بین آن ها را تماشاچی شد.

شهیاد اخم در هم کشید:

ـ مامان جان لطفاً این بچه بازیا رو تمومش کن.

دیاکو با ابهتی پنهان لب گشود:

ـ از الآن یاد بگیر روی حرف بزرگ ترت حرف نزنی!

شهیاد زیر لب چیزی زمزمه کرد و به سمت کاناپه های سفید رنگ جلوی تلوزیون گام برداشت.

بارانا با دستمال دور دهان خود را تمیز کرد و با علامت طلعت شروع به صحبت کرد:

ـ مامان، گردن بند سفیده ی منو ندیدی؟

طلعت هر دو ابروی اش را بالا نگه داشت:

ـ کدوم؟ نکنه اون که الماس کوبی شده بود؟ گمش کردی؟

آسکی که داشت به سمت پله ها می رفت با سوال بارانا ایستاد:

ـ آسکی تو گردن بند من و ندیدی؟

آسکی آرام گفت:

ـ من از صبح که اومدی خودت و دیدم که بخوام گردن بندت و دیده باشم!؟

طلعت رو ترش کرد و غرید:

ـ خب حالا بیا دخترم و بزن!

نگاه به عمه اش بخیه زد؛ این بغضِ بی خانمان جایی نداشت که مدام در گلوی او بود؟

ـ من که بد حرف نزدم عمه.

باران این بار به حرف آمد:

ـ راست میگه مامان جان، آسکی که چیز بدی نگفت.

طلعت گوشه چشمی به باران انداخت و توپید:

ـ تو کار بقیه دخالت نکن.

سپس رو به آسکی کرد و ادامه داد:

ـ با مظلوم‌ نمایی می خوای بچه هام و با من در بندازی که چی بشه؟

غم آلود نگاه به عموی اش انداخت که با آرامش غذای اش را می جوید. ای کاش حداقل دایان می ماند، او کوه اش بود، پشت و پناه اش بود. بی حرف پله ها را بالا رفت و مقابل در اتاق خودش ایستاد، آن را گشود و گویی که وارد مکانی مقدس شده باشد، با طمأنینه وارد شد. این جا مکان آرامشش بود. کشوی لباس هایش را گشود وعکس دایان را از زیر آن ها بیرون کشید، انگار که شی‌ ارزشمندی را حمل می کند، آن را کف دست هایش گذاشت و با احتیاط به سمت مبل آبی رنگ اتاقش رفت و نشست. عکس را روی میز گرد رنگ روبرویش گذاشت و دست در زیر چانه به آن نگریست.

ـ دلم واسه دیدن خودم تو چشمات تنگ شده، دلم واسه اسمم از زبون تو، تنگه.

قطره اشکی چکید:

ـ خوش به حالت که می تونی بدون من، یه جای دورزندگی کنی، دووم بیاری و بخندی، من فقط بدون تو نفس کشیدن و بلدم. تصوری از دنیایی که تو، مامان و بابام توش نباشید نداشتم.

صورتش خیس خیس شده بود:

ـ جهنمه، جهنم.

سرش را کمی به طرف چپ متمایل کرد. چشمش خورد به آینه ی قدیِ اتاقش؛ دختری در آینه پشت به آسکی نشسته بود. آرام برخاست و به سوی آینه رفت. جلوی اش نشست و پاهای اش را در شکم جمع کرد. به دختر درآینه نگریست. هنوزهم پشتش به او بود:

ـ قهری باهام؟ چرا بهم پشت کردی؟حرف بزن باهام!

دخترک اما بازنگشت، صدای موبایلش برسکوت اتاق هنجار شکنی کرد و آن را شکست. همان طور نشسته به سختی چشم ازآینه گرفت، آرام برخاست و به سمت موبایلش رفت؛ یک قلب و تاج، پادشاه قلبش تماس گرفته بود، عجب وقتی هم تماس گرفته بود!

ـــــ

دایان در آدانا (یکی از شهرهای ترکیه) از تراس اتاقش به آسمان خیره شده بود. دلیل این همه بی قراری چند روزه اش را جست و جو می کرد. خب شاید کمی نگران عموزاده اش بود. شاید هم نگران برخورد عمه ها در غیبتش. کارش در این کشور نفرین شده حالا حالاها طول می کشید اما تا آن موقع با این شاید ها چه می کرد؟ گاه فاصله همیشه مسافت نیست، گاه باید نگریست که دل کجاست! گوشی اش از روی عسلیِ کنار تخت برداشت؛ روی اسم عموزاده مکث کرد و اتصال را برقرار کرد. چه تفاوت چشم گیری بود در اسم ذخیره شده ی آن ها در موبایل یک دیگر. در قلب یک دیگر!

ـ سلام

دایان کمی مکث کرد:

ـ سلام، خوبی؟

آسکی چشمش روی دخترک آینه محصور بود.دختر کمی سرش را به طرف او متمایل کرده بود.

ـ خوبم، شما خوبی؟

غم صدای اش دستی شد، گلوی دایان را فشرد و نفس از پِیِ او گرفت.

مرد نبود که دخترعموی داغ دیده اش غم داشت. دستی روی گلویش کشید:

ـ منم خوبم، چه خبر؟ چی کار می کردی؟

آسکی آرام زمزمه کرد:

ـ با "من " حرف میزدم.

لحظه ای به گوش های اش شک کرد:

ـ با کی؟

گوشی را به لب های اش چسباند:

- با خودم.

چشم های اش را روی هم فشرد؛ تف به ذاتشان که روان این بچه را پاک کرده بودند!

ـ چی می گفتی با خودت؟

چشمانش را شیشه ای آبکی گرفت؛ "من " از دیدش تار شد:

ـ من، خسته اس، ناراحته، باهام حرف نمی زنه.

ـ کی حرف زده که رنجیدی، فقط اسمش و بگو. عمه ها، مامانم، بابام، کی؟

آسکی اما تمام حواسش پی آئینه بود؛ دخترک رفته بود!

ـ آسکی داری صدام و؟

صدای اش مورفین بود برای قلب بی جنبه ی دختر.چشم بست وغرق در صدا شد.

ـ خوبم دایان، فقط یکم خسته م.

صدای اش بوم شد و رنگ مهربانی گرفت:

ـ خب، بخواب شب بخیر.

ـ از خواب خسته م.

ـ پس چی می خوای؟

ـ یه چیزی بیش تر از خواب می خوام. یه چیزی شبیهِ بی هوشی، واسه یه مدت طولانی. ـ شاید هم از بیداری خسته م... از این که می خوابم و همه ش بیدار میشم... کاش می تونستم سه ماه ، نه ماه ، یا شش سال بخوابم... بعدش بیدار شم. نشدم هم نشدم!

دایان کلافه با انگشت شصت و سبابه چشمانش را ماساژی داد؛ جنون که شاخ و دم نداشت!

ـ صبح تا شب می شینی تو اتاقت کتاب می خونی که این جوری حرف بزنی؟ خودت و افسرده کنی؟ از کتابات فقط همین جمله هاش یادت مونده؟

به آینه چشم دوخت، قطره اشک به چانه اش رسید؛ "من " رفته بود، بی آن که آشتی کند.

ـ آسکی گوشت با منه؟

موبایل را پایین برد و بی آن که از آینه چشم بگیرد، تماس را خاتمه داد.

_

صدای بوق را که شنید با گره ی محکمی بین ابروانش شروع به شماره گیری شماره ی پدرش کرد؛ مار را تا سرش را نمی بریدی نمی مرد، با ناز و نوازش کسی آدم نشده بود که خانواده اش بخواهند بشود.

ـ جانم پسرم؟

روی مبل اتاقش با ژستی شاهانه جای گرفت:

ـ بهم توضیح بده بابا.

دیاکو پایش را از روی پای دیگرش برداشت و به طلعت اشاره انداخت که صدای تلوزیون را کم کند؛ این لحن دایان یعنی شمشیرازرو بسته شده بود!

ـ اولاً علیک سلام، دوماً چی و توضیح و بدم؟

پوزخندی کم رنگ بر لب نشاند؛ کِی سلام کرده بود؟

ـ آسکی الآن کجاست بابا؟

نگاه دیاکو ناخودآگاه به سمت پله ها کشیده شد:

ـ تو اتاقشه، چی شده؟ چیزی گفته؟

ـ شما الآن کجائید؟

مبهوت از سوالات پسرش لب زد:

ـ جلوی تلوزیون، چطور؟

مجدد پرسید:

ـ عمه ها وبچه هاشون کجان؟

با لحنی کلافه پاسخ داد:

ـ همه پیش هم نشستیم!

دایان آرام ومتفکرنجوا کرد:

ـ جزام داره؟

ـ کی جزام داره؟

ـ آسکی!

جا خورد، منظورش چه بود؟

ـ نه برای چی باید جزام داشته باشه؟

مکالمه ی چند لحظه پیش خودش و آسکی خنج بر روحش می کشید!

از ما بین دندان های قفل شده اش غرید:

ـ پس بهم بگو چرا الآن جدا از شماست؟

خشم به تار و پودش دوید؛ پس آن مارمولک آتش انداخته بود:

ـ اون خودش نمی خواد که پیش ما باشه، هرچی میریم طرفش پسمون میزنه، البته حقم داره داغ داره و عصبیه ولی تو حق نداری که به من زنگ بزنی و با این لحن من و باز خواست کنی، فهمیدی؟

دایان شمرده شمرده لب زد:

ـ برگردم ببینم اون دختر بلایی سرش اومده، حساب همه تون با کرام الکاتبینه، فهمیدید؟

و بدون این که اجازه ی حرفی از جانب دیاکورا بدهد، اتصال را قطع کرد. در دنیای دایان او اجازه داشت باهرکس، هرطور که می خواهد برخورد کند، حالا چه بگویند گستاخ است چه بگویند مغرور، از نظرش همگی شان بروند به جهنم. به سمت تختش رفت و چشم بست؛ برای امشب کافی بود.

ــــ

دیاکو همان طور که با چهره ای سرخ شده وبرافروخته وسط پذیرایی قدم از قدم برمیداشت با دلی نگران اما لحنی محکم حرف میزد:

ـ مظفری بهم گفت، یه جورایی بهم انداخت که جانشین بابا من نیستم. گفت که بابا من و جانشین نکرده!

چشمان همه گرد شد و قیافه ها بهت زده!

طلعت اول از همه به حرف آمد:

ـ وا خان داداش این چه حرفیه؟ توجانشین نشی پس کی جانشین بشه!؟

دیاکو با قیافه ای متفکر لب زد:

ـ احتمالاً یکی از پسرا.

خوشی و سرمستی به آرامی خود را زیر پوست جهان تزریق کرد؛ اگه آرادش جانشین می شد، چه ها که نمی کرد!

لبخندی کنار لب های طلا کاشته شد؛ هیچ کس به اندازه ی شهیادش لیاقت جانشینی را نداشت!

دیاکو اما همان طور که راه میرفت لب زد:

ـ من نگرانی م از جای دیگه ست.

چشم ها پرسش گراو را نشانه گرفتند.

بارانا موهای بلوطی رنگش را که به تازگی جلا داده بود پشت گوشش جای داد:

ـ چی نگرانتون کرده دایی جون؟

هراسان به آن ها چشم دوخت؛ بند را آب داده بود. نمی توانست یعنی نباید می گفت مشکلش سهم آسکی از عمارت است، او که می خواست سهم دخترک را بردارد پس چه بسا که بی سر و صدا و دردسر کار را به سرانجام می رساند!

تک خنده ای مصنوعی کرد و سعی در جمع کردن گندی کرد که زده بود:

ـ هیچی دایی، نگرانِ...نگرانِ روحیه ی آسکی م ، الان تو شرایط روانی بدی قرار داره، می ترسم دوباره اون افسردگیِ قبلش برگرده، راستش داشتم فکر می کردم به یه مسافرتی چیزی بفرستمش.

باید آسکی را دورمی کرد، حداقل تا بعد از چهلم. بوی دردسر به مشامش خورده بود، آن هم از طرف پسرش، هیچ جای شوخی و درنگی نبود.

طلعت با لحنی که گویا از موجودی چندش صحبت می کند، لب زد:

ـ حالا این دختره چی به دایان گفته بود؟

دستی به ریش های رنگ شده ی مشکی اش کشید:

ـ والا توپ دایان که حسابی پر بود، معلوم‌ نیست چه جوری این پسره و پر کرده بود و چیا گفته بود که دایانی که هیچ وقت به من "تو" نمی گفت حتی یه سلام خشک وخالی م دریغ کرد ازم.

باید آسکی را خیلی نرم از چشم می انداخت!

طلعت نگاهی به جمع انداخت و در حالی که انگشتش را تکان می داد غرید:

ـ این دختره لج کرده باهامون، ببینید کِی یه آتیشی به جونمون بندازه!

رو کرد به ثریا و از حساسیتش نسبت به دردانه پسرش استفاده کرد:

ـ این امروز دایان و با باباش در انداخت ببین کی بشه به خاطرش جلو تو قد علم کنه.

خطی فرضی کشید وادامه داد:

ـ این خط اینم نشون!

چشمان ثریا مملو از نگرانی شد:

ـ وای زبونت و گاز بگیر، دایانم از گل نازک تر بهم نگفته تا حالا، یه صدا سرم بلند نکرده این دختره بخواد کاری کنه شخصاً از عمارت پرتش می کنم بیرون.

دیاکو زیر چشمی همسرش را نگریست؛ اگر می فهمید جایی که این چنین خط و نشان برای دخترک می کشید، متعلق به او نیست چه می کرد؟ با زهم با اقتدار تهدید می کرد؟

ــــ

نور خورشید نرم و مادرانه صورت آسکی را نوازش داد، چشم گشود و به مسیر تلالو نورخیره شد؛ آرام غلتی زد و به ساعت گِرد و آبی رنگ اتاقش نگاه دوخت، از ده گذشته بود. انگیزه ای برای بیدار شدن نداشت، از طرفی هم سر و کله با آن خون آشام صفت ها تنها اعصابش را متشنج می ساخت. آهسته نشست و سرش را به تاج تخت تکیه زد، پلک‌ روی هم‌ انداخت، اتفاق های این چند روز مانند فیلمی کوتاه روی مغزش آوار شدند و محو شدند، به کابوس های شبانه اش اندیشید، به رفتن پدر مادری که هنوز منتظر بود یک دروغ باشد، به "منِ " قهر کرده ی در آینه اش، اشک های وقت نشناسی که مانند مواد مذاب پوست صورت می سوزاندند و مانند نیشتر در قلبش سقوط می کردند، بغض لعنتی که مدام در گلویش جولان میداد و منتظر تلنگری بود برای شکستن،راه نفسش مسدود شد؛ مقدمات جنونش رو به فراهم شدن بود. کتابش را از میزِ کوچک کنار تخت برداشت و صفحه ی مورد علاقه اش را گشود:

ـ "هرچه فکر میکنم مطلبی ندارم که بنویسم ...هوای گاهی ابر است، گاهی باران ...گاهی سرد و گاهی گرم است، بعضی ها به آدم خوبی می کنند و بعضی ها بدی ‌...مثل این که این هاهم تکراری شده است؛ شاید مقدمات جنون دارد شروع می شود."

بغض کوچک در گلوی اش شکست و تمامش تبدیل شد به سقوط قطره ی کوچکی از چشمِ چپش. برخواست و به سمت پنجره گام برداشت؛ آن را گشود وهوا را بلعید، مانند کسی که پس از چندی قفسی بودن، حالا آزاد شده و اولین بارش است هوای تازه تنفس می کند. به آسمان نگریست، چرا ضجه نمی زد؟ خنج بر صورتش نمی کشید؟ چرا مانند بقیه بر سرِ مزار مرثیه سر نداد؟ که دنبال تابوته خانواده‌ی ‌از دست رفتهاش ندوید؟ چه غم انگیز با غم عجین شد. سر داخل کشید و چشم انداخت به عکس دایان روی میز اتاقش، کور سویِ امیدی پر کشید بر قلبش، مردمک های اش مانند طفلی بازیگوش به رقص در آمدند؛ به راستی که عشق معجزه است، همچو بارش برفی در اوج تابستان.

ـ فقط تو موندی واسم!

با انگشت شصتش روی عکس کشید:

ـ پس کی برمی گردی؟

عکس را گذاشت و فکر کرد، چرا به او علاقه مند شده است؟ کِی قلبش برای او لرزید؟ اصلاً چرا برای او؟ احساس کرد در زمان سفر می کند. کودکی شبیه او گوشه ی اتاق نشسته بودو به عروسکش درآغوش بارانا نگاه می کرد، عروسکی که به زور از او گرفته شده بود و نه زبانی داشت برای پس گرفتنش نه زور بازویی. کودکی شبیه به دایان داخل اتاق شد و عروسک آسکی را در آغوش بارانا دید، اشک های عموزاده مُهری شد بر تائید قلدری های دختر عمه اش. دست بارانا را گرفت و بیرون رفت، چند لحظه بعد بارانا با قیافه ای مغموم داخل شد و عروسک را سمت آسکی گرفت:

ـ بگیر عروسکت و فقط داشتم باهات شوخی می کردم.

به بارانا توپیده بود که عروسک آسکی را به او بازگرداند، فکر می کرد که آسکی نمی فهمد، اما او فهمیده بود. باز هم سفر دیگری در خاطرات و جر و بحث آسکی با شهیاد و در نهایت سیلیِ نشسته بر صورت آسکی و سپس فرارش پیش مادر طلای اش؛ باز هم عذرخواهی شهیاد از آسکی و این بار، او هم با چهره ای سرخ. دایان سیلی زده بود و او را وادار به عذرخواهی کرده بود، فکر می کرد آسکی نمی فهمد، اما فهمیده بود. از خاطراتش بیرون کشید خود را، گذشته اش هم برایش هم رنگ حالایش بود؛ سیاهیِ مطلق.

"یک چیزی باید باشد ...که در هجوم غم ها و شب ها دلت را قرص کند ...!

یک چیزی مثل آرامش نگاهش

مثل امنیت شانه هایش

گرمای نفس هایش ...!"

لباس تن کرد و از پله ها پائین رفت؛ عمه ها و دختر عمه هایش روی کاناپه ی سفید رنگ پذیرایی نشسته بودند، قهوه می خوردند و آرام صحبت می کردند. سیاه پوش بودند مثل لب های آسکی که سیاه پوش حرف هایی بود که هیچ وقت نگفته بودشان. آسکی را ندیدن و این ندیدن ها به نفعش، کِشِش متلک ها و سوال جواب های آن ها را اصلاً نداشت. به سمت ابوالفضل راننده یشان رفت. ابوالفضل با دیدن آسکی در آن مانتو شلوار شیک مشکی قلبش شروع به کوبیدن کرد؛ او هم دل باخته ی سوگلی خاندان افشار بود و ای کاش قلبش امروز هم آبروی اش را می خرید؛ بی شک این دختر سفارش و محبت خدا روی زمین است. چشم از آسکی که در حال نزدیک شدن بود گرفت، هیچ کجا رسم مردانگی نگاه ناپاک نبود!

ـ سلام ابوالفضل سوئیچ و بده.

همان طور خیره به زمین لب زد:

ـ سلام خانم، آقا بهم گفتند که هرجا خواستید برید همراهیتون کنم.

نه، حداقل امروز را نه؛ باید کمی خلوت میکرد، رانندگی میکرد، با پدر مادرش صحبت می کرد. چند روزی بود زندگی که نه فقط روزمرگی کرده بود، امروز باید این طلسم شکسته می شد!

ـ می دونم، اما فقط همین امروز و دوست دارم تنها باشم.