نویسنده رمان مرگ مزمن چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم آندرومدا یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان مرگ مزمن در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات اجتماعی,درام,جنایی نوشته شده است.

آیا دانلود رمان مرگ مزمن رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان مرگ مزمن به قلم آندرومدا

اپیزود اول: انتقام از... "رفیق!'' مادّه ی خانه خراب کنِ خانه ی پُر عشقِ "سامان" و خانواده اش میشود؛ او سرِ یک بازی که هرگز "سه" نمیشود زندگی اش را از دست میدهد و "مُردِگی" را بی "او" ادامه میدهد... اپیزود دوم: "مُردگی" رنگ عوض میکند؛ سامان زندگی را از سر میگیرد... اپیزود سوم: میانِ این آرامش، دلیل تباهیِ قصه؛ همان رفیقِ روی زخمش نمک پاشیده چرا به داستان برمیگردد؟! مگر "سامان" چند بار قرار است "مُردگی" کند و باز از سَر، زنده شود؟!

ژانر : اجتماعی، درام، جنایی

تخمین مدت زمان مطالعه : ۶ ساعت و ۵۶ دقیقه

مطالعه آنلاین مرگ مزمن

نویسنده : آندرومدا

ژانر : #درام #جنایی #اجتماعی

چکیده :

اپیزود اول: انتقام از... "رفیق!'' مادّه ی خانه خراب کنِ خانه ی پُر عشقِ "سامان" و خانواده اش میشود؛ او سرِ یک بازی که هرگز "سه" نمیشود زندگی اش را از دست میدهد و "مُردِگی" را بی "او" ادامه میدهد...

اپیزود دوم: "مُردگی" رنگ عوض میکند؛ سامان زندگی را از سر میگیرد...

اپیزود سوم: میانِ این آرامش، دلیل تباهیِ قصه؛ همان رفیقِ روی زخمش نمک پاشیده چرا به داستان برمیگردد؟! مگر "سامان" چند بار قرار است "مُردگی" کند و باز از سَر، زنده شود؟!

بسم حق ...

" رمان مرگ مزمن | به قلمِ آندرومدا (Judy) | آغازِ بازنویسیِ نهایی، نوزدهمِ تابستانِ ۱۳۹۵ ''

نگاهِ یکی آتش زده بود به جانم؛ چشم هایش خیسِ اشک بودند و صورتش زخمِ کتک! لب هایش خشک بود، آب می خواست.

صدای مهیبی گوشم را لرزاند؛ شبیه شلیک گلوله بود؛ یخ بودم! منگِ مستِ خراب!

صدای التماس های کسی قطع شده بود. سکوتش... سکوتش هم آتش زده بود به جانم.

غوغا بود، آشوب و همهمه. صدای له شدنِ سنگریزه ها زیر پای کسی می آمد. لبخندِ کریهش، چشمانِ سردش و برقِ فلزِ توی دستش.

صدای مردانه ای می آمد. یکی داشت هق میزد. داشت اسمم را عربده می کشید. نعره می زد.

جسم آشنای بی رمق کسی جلوی پایم بود. جسم کوچکی آن طرف، پایینِ لاستیکِ ماشین خوابش برده بود...

فصل اول - لبه تیغ

روی زمین فرود می آیم. ساق پاهایم روی زمین سُر میخورند... کشیده میشوند... میلرزند و سُست می شوند.

پیشانی داغ و خیس از عرقم روی قبرِ پوشیده با پارچه سیاه می نشیند.

لبهایم عکسش، قبرش، چشمانش، گونه هایش، چانه اش و لبهایش را بوسه میزند! لبهایم اسمش را هم بوسه میزند. اسمی که با رنگ سفید روی تابلوی کوچک سیاه نقاشی شده [فرشته پور مُشیر] !

اسمی که این روزها همه جا هست. روی اعلامیه های کاغذی روی دیوار، روی پارچه ها و بنرهای مشکی رنگِ متصل به ودر و دیوار خانهٔ مان!

دستی روی کمرم می نشیند. رضا با دستی که داغ است و صدایی که لرزان، می خواهد دلداری ام دهد.

مگر دلی مانده اصلا که بخواهد [داری اش] دهد؟ اصلا بعد از فرشته مگر برای سامان دل مانده؟!

_ پاشو داداش! پاشو داداش اینجوری نکن!

چجوری نکنم؟! سجده روی قبر فرشته را میگوید؟

_ پاشو سامان! بچه داره نگات میکنه!

بچه! بچه ام!

اشک روی صورتم می رقصد. حالا من به فرشته میگویم پاشو! پاشو فرشته! ببین بچهٔ مان نگاهم میکند.

صدای ضجه دیگری می آید. دست زِبرِ مادر روی پیراهن مشکی خاکی و کثیفم می لرزد:

_ پاشو گل پسرم! پاشو الهی قربونت برم!

[پسر] شده بودم دیگر! به پسرهای زن و زندگی دار می گفتند [مرد] !! یعنی من دیگر مرد نبودم؟

فرشته رفته بود. زنی رفته بود و زندگی ام را با خودش برده بود!

شانه هایم باز می لرزند. چشمانم از [درد بی فرشتگی] بسته می شوند.

دستان قدرتمند رضا از شانه های لرزانم میگیرَد و مینشانَدَم.

صداهای مختلف توی گوشم وول میخورند:

_ تسلیت میگم. غم آخرتون باشه!

کامران جوابشان را میدهد؛ از من قطع امید کرده اند!

فرشته! میشنوی؟! میگویند غم آخرت باشد! من که غم هایم تازه شروع شده!!

هر که از راه می رسد ضربه آرامی به شانه ام می زند و [مثلا] تسلیت میگوید و من در سکوتی غم بار و تلخ به عکس زیبای تو روی قبر... خیره می شوم!

نمیدانم چند دقیقه، چند ساعت می گذرد که رضا بلندم میکند. دستانش دورِ بازویم حلقه است. شاید می ترسد پخشِ زمین شَوم!

به سمت دیگری هلم می دهد. انگار مراسم تشییع جنازه تمام شده.

[تشییع جنازه فرشته]

وجودم می لرزد. سرمای مُرداد ماه تا درونی ترین نقطه ی وجودم جولان می دهد!

آخر تابستان و زمستان ندارد که! سرما و گرما نمی شناسد که! تو نباشی چهار ستون بدنم میلرزد!

عطر آشنایی زیر بینی ام می جنبد. صدای کامران را می شنوم:

_ آرامو میبرم پیش زیبا! با مهشاد می مونه سرگرم میشه. اینجا گناه داره... ترسیده.

و من هنوز مسخِ رویِ فرشته ام... حتی چشمهایی که پسِ شیشه قابِ عکس بود هم نمی توانست جادویم نکند!

کامران سکوتم را پایِ رضایتم می گذارد و می رود سمت آرامی که خیره خیره نگاهم می کند؛ درست همانطور که من به عکس فرشته، قبر فرشته، نگاه میکردم.

چرا اشک را روی صورت کوچکش نمیبینم؟! چرا صدای گریه ای از او نمی شنوم؟! چرا؟!

کامران زیر گوشش چیزی می گوید، میبوسَدَش و دستانش را می گیرد. کامران، آرامِ مرا میبرد! آرامِ من، میانِ جمعیتِ در حالِ ترکِ دایره ی عزا، دست در دستِ کامران گم می شود...

رضا رد نگاهم را می گیرد:

_خلوت تر شد میریم میاریمش.

قدم های سست و بی رمقم را روی زمین می نشانم. بر می گردم و باز به قبر فرشته نگاه می کنم. اشک باز هم روی صورتم قل می خورد.