رمان ابلیس و ساده لوح به قلم نفس.س

ژانر: اجتماعی، طنز

ناظر: *SHAKIBAgh*

ویراستار: melisa.fe و maryam.n

خلاصه:

نیلوفر که از کنایه‌ها و رفتارهای تحقیرآمیز اطرافیانش خسته شده‌است برای تغییر سرنوشتش تصمیم به ترک شهر و محل زندگی‌اش می‌گیرد. با این تصور که برای خودش آینده‌ای بهتر بسازد، به دنیایی جدید وارد می‌شود؛ اما طولی نمی‌کشد که متوجه می‌شود این تغییر آسان نیست! او با پاکی و سادگی‌اش پیش می‌رود غافل از این‌که در این دنیای پرهیاهو، شیطان در کمین دل‌های ساده است!

مقدمه

شنیده‌اید که می‌گویند زیبایی بخش مهمی از زندگی است؟!

گاهی چنان مهم می‌شود که تمام زوایای زندگی را تغییر می‌دهد و گاهی کم‌ترین اهمیتی ندارد! ممکن است با داشتن آن یک ملکه بشوی و پیروز دنیای رقابت باشی و گاهی هم ممکن است در عین زیبایی، بازنده و تنها باشی!

سرم را بلند می‌کنم و به آسمان پهناور و ابری خیره می‌شوم؛ زیبا و پر از ابرهای سفید و پراکنده، آن‌چنان که چشم‌هایم را مجذوب زیبایی‌اش کرده است!

«به‌نام خدا»

"فصل اول"

یک تمساح را تصور کنید! با آن پوست زمخت و چشم‌هایی که وقتی نگاهت می‌کند کینه‌توز به نظر می‌رسد و با آن دهان بزرگ و دندان‌های تیزش باعث می‌شود ناخودآگاه وقتی می‌بینیدش از او بترسید! حالا شاید حیوان زبان‌ بسته کاری به کار کسی هم نداشته باشد و مثلا در یک رودخانه سرش به کار خودش گرم باشد و شاید گاهی شما او را بترسانید! حالا تصور کنید این تمساح با آن دهان بزرگ بخواهد گریه کند! گریه‌ی یک تمساح عجیب است؛ اما اگر تصور کنیم، بی‌شک در حال گریه کردن دهانش آن‌قدر باز می‌شود که می‌توان تا انتهایی‌ترین قسمت بدنش را از دهانش دید!

در این لحظه من درست شبیه به آن تمساح بودم! نه چهره‌ام، گریه کردنم را می‌گویم! شاید به اندازه‌ی دهان یک تمساح باز نباشد، اما مطمئنم کمتر از آن باز نبود! یا آن‌قدر باز بود که به راحتی می‌شد زبان کوچکم را از ته حلقم دید!

داخل دستشویی ایستاده بودم و عربده می‌کشیدم، یک عربده‌ی واقعی! آن‌قدر بلند که نیاز بود دهانم را تاحد ممکن باز کنم. چشم‌هایم را هم روی هم فشرده بودم و کیف بیچاره را با دو دست در میان مشت‌هایم گرفته بودم انگار که تمام دشمنی‌ام با آن کیف است! گرم عربده کشیدن و گریه و زاری بودم که ناگهان در دستشویی با مشت‌های پی‌درپی کوبیده شد! انگار که بخواهند در را از جا بکنند و بعد صدای خشمگین زنی آمد:

- هی؟ خفه شو دیگه! سرمون رو بردی... چته که این‌طوری گریه می‌کنی؟ فکر می‌کنی فقط خودت مشکل داری؟ همه‌ی مردم مشکل دارن، دلیل نمی‌شه که بیان تو دستشوییه پارک و این‌طوری زار بزنن اون هم با این صدای لعنتیت که گوشمون رو کَر کرد!

دست از عربده کشیدن برداشته و به صدای خشمگینش گوش می‌کردم! باید بروم به خدمتش برسم تا اینجا برایم بلبل‌زبانی نکند! اصلا به این زن چه ربطی دارد؟ دستشویی پارک یک جای عمومی است، هرکسی می‌تواند بیاید و خودش را خالی کند! حالا یکی مثل من می‌خواهد روح زخم خورده‌اش را خالی کند! اگرچه در مورد صدایم حق دارد، صدای تیزی دارم که به قول بعضی‌ها قادر است درست مثل یک چاقو، هرچیزی و هرکسی را از وسط دو قسمت کند!

تندتند اشک‌هایم را پاک کردم، به سمت در هجوم بردم و با صدای بلند آن را باز کردم و خارج شدم. دو زن در روشویی مشغول شستن دست‌هایشان بودند که با خروج من هردو با چشم‌های گردشده و دهان باز به سمت من چرخیدند. ابروهایم را درهم کشیدم و یک دستم را به کمرم زدم.

- کی بود؟!

یکی از زن‌ها شانه‌هایش را بالا انداخت و دیگری گفت:

- ما نبودیم، یه خانم دیگه بود که همین الان رفتش!

احساس کردم با دیدن چهره‌ی برافروخته و ابروهای درهم کشیده‌ام، کمی دستپاچه شده‌اند؛ چون با وحشت نگاهم می‌کردند! تصمیم گرفتم بی‌خیال شوم. اگر آن زن را گیر می‌آوردم تمام خشم و ناراحتی‌ام را همین‌جا سرش خالی می‌کردم!

نفس عمیقی کشیدم و به سمت روشویی رفتم. شیر آب را باز کردم، دو دستم را زیر آن گرفتم و بعد از این‌که پر از آب شد به صورتم پاشیدم. ناگهان مثل لاستیکی که بادش خالی می‌شود، وا رفتم! قطره‌های آب از روی سر و صورتم پایین می‌چکید و دنیا جلوی چشم‌هایم بارانی به نظر می‌رسید! با دست راستم در آینه به خودم اشاره کردم.

- آخه تو عقل داری؟ کی روی عینکی که به چشمش زده آب می‌پاشه؟! همین کارها رو می‌کنی که وضعت اینه!

دو زن با دهان باز به من و حرف‌هایی که به خودم می‌زدم، خیره بودند. احتمالا به این نتیجه رسیدند که دیوانه‌ای بیش نیستم! یک دستمال از کیفم درآوردم و بعد مشغول خشک کردن عینکم شدم سپس از دستشویی بیرون رفتم و در پیاده‌رو راه افتادم. بهتر است بروم و خریدهای مادرم را انجام بدهم؛ اگر دیر برسم مثل همیشه سرم را از تن بیچاره‌ام جدا می‌کند! آن هم چنین روزی که برایش خیلی اهمیت دارد! گریه کردن فایده‌ای ندارد! البته من دختر حسودی نیستم، شاید هم باشم، اما آن‌قدر زیاد نه! در همین لحظه چیزی مثل آب در حال جوشیدن در تنم بی‌تابی کرد! خیلی خب هستم، من یک حسودم! چرا باید خواهرم امروز روز خواستگاری‌اش باشد آن هم شاید دهمین یا بیشتر از آن؛ اما من چرا نباید یک خواستگار هم داشته باشم؟! این بی‌انصافی نیست؟! شاید هم بی‌انصافی نباشد و این‌ها به‌ خاطر لطف‌هایی‌ست که خدا به من عطا کرده است؛ لطف‌هایی که یکی از یکی درخشان‌تر هستند! همان‌طور که به میوه‌فروشی محل نزدیک می‌شدم، سعی می‌کردم سرم را پایین بیندازم تا با کسی چشم در چشم نشوم! واقعاً دلم نمی‌خواهد کسی به چشم‌هایم زل بزند تا از مشکلم سر دربیاورد؛ اگرچه تقریباً هرکسی که در این محل زندگی می‌کند از مشکل من باخبر است، اما اگر با یک غریبه روبه‌رو بشوم چنان به من خیره می‌شود تا بداند چیزی که می‌بیند واقعیت دارد یا نه!

داخل مغازه‌ی بزرگ محمد آقا میوه‌فروش محل شدم. خیلی شلوغ نبود و من از این بابت خوشحال بودم. قبل از هرکسی نگاهم به پسر محمد آقا افتاد که مشغول چیدن گوجه‌ها بود. با آن سبیل اصلی که پشت ل**ب‌هایش بود و از بلوغش خبر می‌داد و دماغی که از تمام اجزای صورتش بزرگتر بود و جوش‌های ریز و درشتی که در جای‌جای صورتش خودنمایی می‌کرد، مثل همیشه لبخند کمرنگی زد و به نشانه‌ی سلام سری تکان داد. جوابش را با تکان سر دادم و روبه‌روی پدرش محمد آقا ایستادم. قبل از این‌که حرفی بزنم تندتند شروع به صحبت کرد:

- سلام دختر خشایار خان، حالت خوبه؟

مکث کوتاهی کرد، سرش را کمی جلو آورد وصدایش را کمی آرام کرد:

- خوب موقعی اومدی! مادرت دیروز اومد گفت تازه‌ترین میوه‌ها رو می‌خواد من هم بهش گفتم امروز بیاد بگیره! براتون تازه‌ترینش رو جدا کردم. همین امروز از میدون آوردم. خوب ناسلامتی امروز خواستگاری خواهرته، باید بهترین میوه‌ها رو بخرید! شنیدم پسر خوبیه و پدرت هم باهاش موافقه!

دهانم را کج کردم و ابروهایم را درهم کشیدم. می‌دانستم اگر همین‌جا ساکت و آرام بشینم تا خود شب می‌خواهد پرحرفی کند! شغل دوم محمد آقا فوضولی‌ست سرعتش در فهمیدن همه‌ی اتفاق‌ها چنان زیاد است که انگار در همه‌ی خانه‌ها شنود گذاشته تا بداند چه اتفاقاتی در محل می‌افتد!

- مثل پدرش تو بانک کار می‌کنه آره؟ خیلی خوبه آدم یه آشنا تو بانک داشته باشه؛ اونوقت اگه بخوای وامی چیزی بگیری اگه آشنا داشته باشی خیلی راحت می‌شه!

آهی از جان کشید.

- من هم چندبار خواستم وام بگیرم؛ ولی ضامن نداشتم. حالا پسرعموم بازنشست دولت هست، ولی برای این‌که ضامن نشه می‌گفت... .

خب، از مسیر خواستگاری به سمت پسرعمویش می‌رود و خدا می‌داند آخرش قرار است به کجا برود! میان حرفش پریدم و با عصبانیت گفتم:

- اوه... نمی‌خوای بس کنی محمدآقا؟ تا بخوایی حرفت‌ رو تموم کنی خواستگار خواهرم اومده و قرار عروسی رو هم گذاشتن بعدش هم رفتن! من چیکار دارم پسرعموت ضامنت نشده؟! اگه این پسره شوهرخواهرم شد ازش خواهش می‌کنیم ضامنت شه که سر هر مسئله‌ای اسم این پسرعموت‌ رو نیاری. خوبه؟!

خدا بگویم پسرعمویش را چه کند که ضامنش نشد و محمدآقا سر هر مسئله‌ای پایش را وسط می‌کشد! دهانش را باز کرد که حرفی بزند و من باز هم مانعش شدم:

- میوه‌های مادرم!

ابروهایش را در هم کشید و دستش را در هوا تکان داد.

محمدآقا: خیلی خوب، الان میارم. هنوز نمی‌دونی وسط حرف بزرگ‌ترت نباید بپری؟!

غرغرکنان به سمت دیگر مغازه‌اش رفت و با چند پلاستیک برگشت. آن‌ها را روی پیشخوان گذاشت.

محمدآقا: بفرما این هم میوه‌ها. به بابات هم سلام برسون!

پلاستیک‌ها را برداشتم و با ابروهای درهم کشیده از میوه‌فروشی خارج شدم. مسیر میوه‌فروشی تا خانه خیلی دور نبود و می‌شد با ده‌دقیقه پیاده‌روی آن را طی کرد. پشت در خانه ایستادم، کلید را در قفل چرخاندم و به داخل حیاط قدم برداشتم. حیاط کوچک ما فقط جای پارک یک ماشین را داشت و روی ایوان گلدان‌های مادرم ردیف شده بود. به محض این‌که در سالن را باز کردم و قدمی به داخل برداشتم، مادرم سرش را از آشپزخانه بیرون آورد و با چهره‌ی نگران و پر از استرسش، ابروهای بلند و خوش حالتش را در هم کشید و گفت:

- کجایی؟ چرا این‌قدر دیر اومدی؟ مگه نمی‌بینی کلی کار داریم؟!

خونسردانه پلاستیک‌های خرید را در آشپزخانه گذاشتم.

- چیکار کنم میوه‌فروشی خیلی شلوغ بود!

نمی‌توانستم بگویم نیم‌ساعت در دستشویی پارک سرکوچه عربده می‌کشیدم!

- خیلی خوب برو ببین میثم مشق‌هاش‌ رو نوشته، بعد یه لباس تنش کن و بیا بهم کمک کن!

سری تکان دادم و به سمت اتاق کوچک شش متری میثم رفتم. خدایا آخر چرا همه‌ی کارهای این وروجک را به من می‌سپارند؟ از بچه‌ها خوشم نمی‌آید مخصوصاً این برادر کوچک نُه ساله‌ی آتش‌پاره! در اتاقش را باز کردم و با خشم داخل شدم. کنار تخت کوچکش و رو به پنجره‌ای که انتهایی‌ترین قسمت اتاق قرار داشت، ایستاده و با تبلت در دستش باز می‌کند. با قدم‌های بلند به سمتش رفتم همزمان دستم را بلند کردم و به پس کله‌اش کوباندم. سرش به جلو رفت و بعد همان‌طور که دستش را به پس کله‌اش می‌کشید به سمتم برگشت.

میثم: چرا می‌زنی؟!

دست به کمر جلویش ایستادم.

- بیست و چهار ساعت داری بازی می‌کنی، فکر کردی من مثل مامان هستم که هیچی بهت نگم؟!

از پشت یقه‌ی پیراهنش را گرفتم و به سمت قفسه‌ی کوچک کتاب‌هایش که روبه‌روی تختش سمت دیگر اتاق بود، هلش دادم.

- برو کتاب‌هات رو بیار ببینم مشق‌هات‌ رو نوشتی؟! ننوشته باشی به خدمتت می‌رسم!

از زیر دست‌هایم پا به فرار گذاشت و گفت:

- میرم به مامان میگم من‌ رو می‌زنی!

این را که شنیدم درست مثل یک یوزپلنگ تیزپا به سویش خیز برداشتم و از پشت با دودست کمر نحیف و لاغرش را گرفتم. جلویش زانو زدم و صورتش را ناز کردم.

من: نه داداش خوشگلم، ببخشید عصبانی شدم، چیزی نشده که می‌خوایی پای مامان‌ رو وسط بکشی!

موهایش را نوازش کردم.

- داداش میثم مهربونم. بوسش کنم!

با دو دست کله‌اش را پایین آوردم و بو*س*ه‌ی خشکی که فقط صدا داشت روی موهایش زدم. از جلویش بلند شدم. دستش را گرفتم و به سمت کمد لباس‌هایش رفتم.

- اصلا به من ربطی نداره که تو مشق‌هات‌ رو نوشتی یا نه، بیا یه لباس تنت کنم تو خواستگاری آبجی نازنین خوشگل باشی!

میثم که می‌دانست چرا نازش را می‌کشم، موزیانه خندید و روی تختش نشست. داخل کمدش دنبال لباس مناسب می‌گشتم. او هم همان‌طور که پاهایش که از تخت آویزان بود را تکان می‌داد، گفت:

- پس تو کی شوهر می‌کنی؟!

این را که شنیدم دوباره داغ کردم و با چهره‌ی غضبناک نگاهش کردم.

- وقت گل نی! به توچه اصلاً که تو این کارها دخالت می‌کنی؟ همه که قرار نیست شوهر کنن!

خونسردانه خندید.

- همه‌ی دخترها یه روز باید شوهر کنن!

چشم‌هایم را ریز کردم و دندان‌هایم را روی هم فشار دادم. خدایا این وروجک هم می‌داند نقطه ضعف من کجاست. باید به حرف شیطان گوش کنم و یک پس کله‌ای دیگر به این بچه‌ی تخس بزنم که شوهر کردن من را فراموش کند. یک بلوز و شلوار را برداشتم و به سمتش پرت کردم.

- بیا این‌ها رو بپوش، این فوضولی‌ها هم به تو نیومده!

تهدیدانه نگاهش کردم و از اتاقش خارج شدم. همین مانده بود که بردار کوچکم من را دست بیندازد. با عصبانیت و ناراحتی وارد اتاق مشترکم با نازنین شدم. او تازه از حمام خارج شده و موهای خرمایی‌رنگ بلند و صافش را خشک می‌کرد. آخر چرا من باید برخلاف مادرم و خواهرم موهای فرفری داشته باشم؟! چرا نباید کمی از زیبایی آن‌ها را داشته باشم؟! همان‌طور که حرص می‌خوردم، لباسم را تعویض می‌کردم که نازنین گفت:

- خیلی استرس دارم، اصلاً نمی‌تونم آروم باشم!

روی تختم نشستم و به سمتش برگشتم.

- نگران نباش، همه چیز خوب پیش میره!

به سمتم آمد و کنارم روی تخت نشست.

- نیلو؟ تو ناراحت نیستی؟

بیچاره حق دارد فکر کند من ناراحت هستم! من یک ماه دیگر بیست و هفت ساله‌م می‌شود و تا این سن یک خواستگار برایم نیامده؛ البته غیر از آن‌دفعه که فلان فامیل از فلان نقطه‌ی کشور ندیده من را خواستگاری کرد و پدرم هم به سرعت جواب منفی داد! می‌گفت او یک‌بار ازدواج کرده و یک بچه‌ی کوچک هم دارد! آخر این هم شانس است؟! چرا باید من در این وضع باشم در صورتی که همه‌ی دخترهای فامیل قبل از رسیدن به بیست و پنج سالگی نهایتش ازدواج کردند! غیر از این در اقوام ما رسم بر این بود که ابتدا دختر بزرگ و بعد دختر کوچک ازدواج کند، اما حالا در خانه‌ی ما این رسم شکسته می‌شد و نازنین که نسبت به خواستگارش بی‌علاقه نبود، قصد داشت با او ازدواج کند!

شانه‌هایم را بالا انداختم.

- معلومه که نه... مطمئن باش ناراحت نیستم!

این حرف را که زدم باز هم چیزی در جانم بی‌تابی کرد، ندایی در قلبم می‌گفت پس آن دختری که نیم‌ساعت در دستشویی عربده می‌کشید و از حسودی می‌سوخت که بود؟!

لبخندی زد و با خیال آسوده دوباره به کارش ادامه داد. من هم برای کمک به مادرم از اتاق خارج شده و به آشپزخانه رفتم. تاوقتی که زنگ در به صدا درآمد و مهمان‌ها آمدند مشغول انجام اوامر مادرم بودم و بعد از آن برای استقبال از میهمان‌ها به همراه مادر و پدرم جلوی ورودی خانه ایستادیم و لحظاتی مشغول احوال‌پرسی شدیم. طولی نکشید که همگی در سالن نشستیم و بزرگترها صحبت‌هایشان را شروع کردند. نگاهی به مرد جوانی که برای خواستگاری از خواهرم آمده، انداختم. مرد خوش قد و بالایی‌ست که چهره‌ی متناسب و شغل خوبی هم دارد. خوب است، می‌تواند همسر مناسبی برای نازنین باشد البته نازنین هم دانشجو است و دو_سه ترمی بیشتر تا فارغ التحصیلی‌اش باقی نمانده.

نازنین با سینی فنجان‌های چای داخل شد، سلامی کرد و مشغول پذیرایی شد آرایش ملایمی به چهره داشت که زیباتر نشانش می‌داد. با لبخند ملایمی که به ل**ب دارد از میهمان‌ها پذیرایی کرد و در نهایت به من نزدیک شد و در کنارم نشست. طبق معمول خواهر و مادر آن پسر به من زل زده و به چشم‌هایم خیره بودند. خیلی نامحسوس دست نازنین را فشار دادم و کنار گوشش گفتم:

- این‌ها چرا این‌قدر من رو نگاه می‌کنند؟! مگه در مورد چشم‌هام به دوستت چیزی نگفته بودی؟

خواهر آن مرد، همکلاسی نازنین در دانشگاه بود و از این طریق با هم آشنا شده بودند. نازنین شانه‌هایش را بالا انداخت.

- یادم رفت بهش بگم! حالا اشکالی نداره، این‌قدر حساس نباش آخه اولین‌باره تو رو می‌بینن!

نفسم را پرصدا بیرون دادم و نگاهم را گرفتم. حالا به جز مراسم خواستگاری، مراسم صحبت در مورد مشکل هتروکرومیا که من داشتم و باعث شده رنگ چشم‌هایم متفاوت باشد، هم اضافه شد. خدایا هتروکرومیا دیگر چیست که از بین هزاران‌نفر که احتمالش خیلی کم است نصیب من بخت برگشته باید می‌شد؟ بخاطر این مرض، یکی از چشم‌هایم عسلی روشن و یکی سبز تیره‌ست! این مسئله برای خیلی‌ها ناآشناست و حتی شاید نام هتروکرومیا را هم نشنیده باشند! در اولین دیدار ممکن است چشم‌هایم برای بعضی‌ها ترسناک و عجیب باشد. همین مسئله باعث می‌شد دوران مدرسه با هرکسی که من را مسخره می‌کرد یا حرفی در مورد چشم‌هایم می‌زد، دعوایی راه بیندازم و تقریباً هر روز مادرم را به مدرسه بکشانم!

درست همان موقع نازنین و مرد جوان برای صحبت کردن به اتاق رفتند. درست است که کمی حسودم، اما برای خواهرم خوشحال هستم. ازدواج بخش مهمی از زندگی هر فرد است که می‌تواند زیبا و لذت بخش باشد. هنوز نمی‌دانم وقتی یک مرد از دختری خواستگاری می‌کند و یا عاشقش می‌شود، چه احساسی دارد؛ شاید هم قرار نیست هیچ‌گاه این احساس را تجربه کنم! البته شاید مردها حق دارند که به سمت من جذب نشوند! از دختری خوششان بیاید که رنگ چشم‌هایش باهم متفاوت است؟ و موهای فرفری دارد که دسته‌‌ای از لابه‌لای موهای جلویش هم سفید است؟ و به قول بعضی‌ها این یک نشانه است که از وقتی به دنیا آمدم همراه من بوده! غیر از آن معضل دیگری هم دارم که با فکر کردن به آن مغزم سوت می‌کشد! آهی کشیدم و غمگینانه سرم را پایین انداختم شاید باید فکر ازدواج با یک جوان را از سرم بیرون کنم و درآخر همسر یک پیرمرد زوار در رفته شوم که فقط نیاز به یک پرستار دارد که داروهایش را سروقت به او بدهد! آه خدایا ممنونم، بخاطر موهای فرفری‌ام، چشم‌های عجیبم، چهره‌ی معمولی‌ام و عینکی که از بچگی روی چشم‌هایم تحمل کردم!

صدای مادرشوهر آینده‌ی نازنین من را از افکارم جدا کرد.

- خوب، نیلوفرجان تو چیکار می‌کنی؟

عینکم را روی چشم‌هایم جا‌به‌جا کردم و لبخند کم‌رنگی زدم.

- کلاس خیاطی می‌رم.

آخر کلاس خیاطی دیگر چیست؟ به اصرار مادرم مجبور شدم بروم تا به قول خودش هنری یاد بگیرم و از این راه کسی برایم پیدا شود! مادرم به چیزی جز شوهر دادنم فکر نمی‌کند در واقع این برایش دغدغه‌ی بزرگی‌ست، گاهی هم ناامیدانه می‌گفت آخرش ترشیده می‌شوم!

مادر مرد جوان در جواب حرفم گفت:

- کلاس خیاطی هم خیلی خوبه، می‌تونی خیاطی کنی و درآمد داشته باشی!

مادرم به سرعت حرفش را تأیید کرد.

- بله اتفاقاً نیلوفر خیلی استعداد داره!

خودم را کنترل کردم تا بعد از شنیدن این حرف مادرم قهقهه نزنم! آخر این حرفش حقیقت ندارد و من در این مورد بی‌استعداد هستم!

دقایقی بعد آن‌ها از اتاق خارج شده و به جمع برگشتند و حدود نیم‌ساعت بعد میهمان‌ها خانه‌مان را ترک کردند. بعد از رفتنشان مادرم مدام از خواستگار نازنین و خانواده‌ی خوبش تعریف می‌کرد و با هر تعریفش گل از گل نازنین می‌شکفت و لبخندی روی صورتش می‌نشست. در نهایت هم مادرم آهی کشید و رو به من گفت:

- ان‌شالله یه روز یه‌نفر بیاد خواستگاری تو!

چنان این جمله را ناامیدانه به زبان آورد که گویی می‌خواست بگوید این معجزه هرگز اتفاق نخواهد افتاد!

پدرم به سرعت گفت:

- من نمی‌خوام دخترم رو شوهر بدم تو مشکلی داری؟

با این حرف پدرم، لبخندزنان نگاهش کردم؛ اما مادرم ابروهایش را درهم کشید.

- شوهرش نده تا پشت سرمون حرف بزنن!

و بعد همان‌طور که سرش را به چپ و راست تکان می‌داد، وارد آشپزخانه شد. پدرم هم با صدای بلند پاسخش را داد:

- بذار حرف بزنن، مهم نیست!

و بعد با لبخندی به من نگاه کرد.

- بیا این‌جا نیلوی خودم!

درست مثل یک دختربچه لبخند عمیقی زدم و به سویش رفتم. همان‌موقع میثم حسود زودتر از من به آغوش پدرم رفت. یقه‌ی لباسش را گرفتم و همان‌طور که از پدرم جدایش می کردم، گفتم:

- برو کنار ببینم!

و بعد خودم در آغوش پدرم رفتم.

یک هفته بعد مراسم بله‌برون در خانه‌مان برپا شد تمام اقوام و فامیل به خانه‌مان آمدند. روبه‌روی آینه ایستاده و نمی‌دانستم چه کنم تا کمی چهره‌ام بهتر شود. ابروهایم مثل همیشه پرپشت و دست نخورده‌اند و چشم‌هایم از پشت عینک درست مثل چشم‌های یک وزغ هستند. بلوز سفیدی با شلوار جینی تنم کردم، موهایم را شانه زدم و با گیره‌مویی همه را جمع کردم لحظه‌ای عینکم را از روی چشم‌هایم برداشتم و به سختی خط چشمی دور چشمم کشیدم و دوباره عینکم را به چشمم زدم و به خط چشمم خیره شدم. اوه خدایا خیلی کج و معوج شده! به سرعت دستمالی برداشتم و همه‌اش را پاک کردم و فقط رژلب صورتی رنگی به ل**ب‌هایم زدم و از اتاق خارج شدم.

همه‌ی اقوام و فامیل آمده بودند. نگاهم را بین همه می‌چرخاندم تا ببینم بهترین ومناسب‌ترین جا برایم کنار چه کسی است! نمی‌خواستم مثل همیشه کنایه‌ها و نیش‌های اطرافیان را بشنوم که می‌گفتند خواهر کوچکت که فقط بیست و یک سال دارد زودتر از تو دارد ازدواج می‌کند!

نازنین لباس زیبای صورتی رنگی تنش کرده و آرایشش او را مثل فرشته‌ها زیبا نشان می‌دهد. نامزدش هم خوش‌تیپ‌تر و خوش‌قیافه‎تر شده‌است. در کنار هم نشسته و لبخند روی ل**ب‌هایشان بود. یعنی می‌شود من هم یک مرد خوب مثل نامزد نازنین نصیبم شود و در مجلس بله‌برونم با خوشحالی لبخند بزنم؟!

محو تماشای آن دو بودم که میثم درست مثل تیری که از کمان رها شده باشد از مقابلم دوید و یک دختربچه که زار می‌زد هم دنبالش رفت. با نگاهم تعقیبشان که کردم متوجه شدم سر تبلت میثم با یک‌دیگر درگیر شده‌اند. ابروهایم را در هم کشیدم و به سمتشان راه افتادم. روبه‌روی میثم ایستادم و تبلت را از دستش بیرون کشیدم.

- بدش به من ببینم، امشب حق نداری با این بازی کنی!

میثم با چهره‌ی قرمز شده بالا و پایین پرید.

- تبلتم‌ رو بده. بده‌ش به من دیگه!

دستم را در هوا گرفته بودم تا نتواند تبلت را بگیرد. وقتی دید دستش به تبلت نمی‌رسد، ناگهان پرش دیگری کرد و عینکم را از روی چشم‌هایم برداشت! درست مثل این است که چشم‌هایم را از من گرفته باشد. صدایش را شنیدم که خنده‌کنان پا به فرار گذاشت! با دستپاچگی صدایش زدم.

- میثم؟ میثم کجا رفتی؟ بیا عینکم‌ رو بده!

دندان‌هایم را روی هم فشردم و زیر ل**ب غر زدم:

- می‌کشمت وروجک، مگر این‌که پیدات نکنم!

دست‌هایم را مقابلم گرفتم تا به در و دیوار نخورم. همه چیز برایم مات و غیر واضح بود. چهره‌ها را که اصلا نمی‌توانستم تشخیص بدهم فقط می‌توانستم بفهمم زن‌ها شال و روسری سرشان دارند و شاید موهایشان بلند باشد. البته مجلس زن‌ها و مردها از هم جدا بود و مردی اینجا نبود؛ پس باید دنبال یک فرد کوچک با موهای کوتاه پسرانه می‌گشتم. از میان جمعیت می‌گذشتم که صدای دختری بلند شد:

- وای نیلو پام رو لگد کردی!

این صدای دخترخاله‌ام است.

- میثم دیوانه عینکم رو برداشت فرار کرد، ببین کجاست؟!

صدای دختر دیگری درآمد.

- چیکار می‌کنی نیلوفر؟ پات رو از روی دامنم بردار!

با دستپاچگی کنار رفتم. مگر دستم به میثم نرسد حسابش را کف دستش می‌گذارم! ناگهان همان‌موقع هاله‌ای مو مشکی کوتاه پسرانه‌ای دیدم! تندتند به سمتش رفتم. دستم را بلند کردم و محکم پس کله‌اش کوباندم!

- عینکم‌ رو پس بده بچه‌ی تخس!

داشتم نگاهش می‌کردم که دخترخاله‌ام قهقه‌زنان عینکم را روی چشم‌هایم گذاشت! درست وقتی که همه چیز جلوی چشم‌هایم واضح شد، با چهره‌ی نامزد نازنین روبه‌رو شدم که یک دستش را به پس کله‌اش گرفته و با چشم‌هایی که به اندازه‌ی دو بشقاب درشت شده‌اند، با وحشت نگاهم می‌کند! خدایا یعنی من به پس کله‌ی نامزد نازنین کوباندم؟! نازنین که ماجرا را دیده، وحشت‌زده گفت:

- چیکار می‌کنی نیلو؟!

با استرس نگاهش کردم.

- میثم عینکم رو برداشته بود... ام.. خب... می‌دونی که بدون عینک چیزی نمی‌بینم!

حرفم که تمام شد به نامزدش که هنوز به من خیره شده و سرش را ماساژ می‌داد، نگاه کردم.

- ببخشید آقا آرمین!

لحظه‌ای سکوت کردم و دندان‌هایم را روی هم فشار دادم.

- می‌شه این کور نابینا رو ببخشید؟!

او دستش را از پشت سرش برداشت و گفت:

- اشکالی نداره، ولی من رامتین هستم!

به سرعت سرم را تکان دادم.

- آها بله درسته آقا رامین!

- رامتین، نه رامین!

- بله‌بله همون که خودتون گفتید!

به اجبار لبخند زد.

- من ناراحت نشدم، ولی می‌دونید اگر هم می‌خواستید میثم‌ رو بزنید این ضربه یکم محکم بود!

- نگران نباشید اون پوستش کلفت‌تر از این حرف‌هاست!

بهتر است بروم؛ بیشتر از این نمی‌توانستم نگاه‌های پر از حرف رامتین را تحمل کنم. لبخندی زدم و با عجله از کنارشان گذشتم. مگر میثم را پیدا نکنم سرش را از تنش جدا خواهم کرد. همان‌طور که دندان‌هایم را روی هم فشار می‌دادم به این‌طرف و آن طرف نگاه می‌کردم خوب می‌دانستم تا آخر شب خودش را از دست من پنهان خواهد کرد.

بیخیال او شدم و به سمت دخترهای فامیل رفتم و در کنارشان نشستم. دخترعمه‌ام مارال که هم سن و سال خودم است، به تازگی بچه‌دار شده، نوازدش را در آغوش گرفته و آرامش می‌کرد. به آن بچه که در آغوش مادرش جا خوش کرده بود، خیره بودم که مارال گفت:

- حالا کی می‌خوان ازدواج کنن نیلو؟

شانه‌هایم را بالا انداختم.

- من از کجا بدونم؟ هروقت که دلشون خواست!

دخترعمویم نسترن که در کنارمان بود خنده‌ی بلندی کرد.

- مثل این‌که اعصاب نداری!

این را گفت و همراه مارال با هم قهقهه زدند. من از میثم خشمگین بودم، اما مطمئنم آن‌ها می‌خواستند خشم من را چیز دیگری تعبیر کنند!

نسترن: البته حق داری ناراحت باشی؛ اگه قرار بود ناهید زودتر از من ازدواج کنه، من هم خیلی غصه می‌خوردم و عصبانی می‌شدم!

ناهید خواهرش بود که او هم به تازگی ازدواج کرده بود. خواستم جوابش را بدهم که مارال مانعم شد.

مارال: ای بابا این رسم و رسومات همش الکیه! خوب این بیچاره که خواستگار نداره، اونوقت نازنین باید پاسوزش می‌شد!

نسترن سری تکان داد و بعد متأثرانه نگاهم کرد.

- وای من دارم فکر می‌کنم اگه واقعاً کسی واست پیدا نشه چیکار می‌کنی؟

از حرف‌هایشان به شدت خشمگین شدم باید جوابشان را می‌دادم، در غیراین‌صورت نمی‌توانستم شب را آسوده بخوابم! چهره‌ی به ظاهر غمگین به خودم گرفتم و سرم را تکان دادم.

- آخ راست می‌گین اگه کسی برام پیدا نشه چیکار کنم؟ آخه نه این‌که همه‌ی شما که شوهر کردین تاج ملکه بودن سرتون گذاشتن، من از این مسئله بی‌نصیب می‌مونم!

به سرعت حالت چهره‌هایشان تغییر کرد. مارال ابروهایش را درهم کشید.

مارال: زبونت خیلی تند و تیزه! ما که منظوری نداشتیم، دلمون برات می‌سوزه!

- من شماها رو می‌شناسم؛ واسه من ادا در نیارین! در ضمن من به دلسوزی شما نیازی ندارم!

حرفم که تمام شد از کنارشان بلند شدم و به سمت دیگر خانه رفتم. اگرچه حرف‌هایشان آزارم می‌داد، اما نمی‌خواستم در مقابلشان خودم را ضعیف نشان بدهم! اصلا مگر همه‌ی دخترها باید ازدواج کنند؟ آخر این رسم مسخره دیگر چیست؟ شاید یک نفر مثل من نخواهد ازدواج کند! نه، نه این‌که نخواهد، شاید مردی را نپسندد! درهمین لحظه احساس ناشناخته در وجودم بیدار شد! آه خیلی خوب، مردی من را نمی‌پسندد! راحت شدی؟! خوب من چیکار کنم که من چشم کسی را نمی‌گیرم؟! اصلا مگر همه‌ی زندگی باید به این باشد؟ اینکه به دنیا بیاییم بزرگ شویم و با جنس مخالف خود ازدواج کنیم؟! نمی‌شود برای یک‌بار هم که شده این رویه تغییر کند؟ شنیده‌ام خدا برای همه جفتی در نظر دارد، یعنی همه‌ی موجودات را جفت‌جفت آفریده است؟ پس کجاست جفتی که قرار است سراغ من بیاید؟ ای کاش قلم پایش خورد شود که هرچه می‌آید به مقصد نمی‌رسد! خدا می‌داند سرش کجا گرم است که اصلا حواسش نیست یک‌نفر اینجا در شیراز منتظرش است!

نیمه‌های شب بود که مراسم تمام شد. با آشفتگی روی تختم نشسته و به نازنین خیره بودم او لباسش را تعویض کرده و آرایش روی صورتش را پاک می‌کرد، لحظه‌ای نگاهم کرد و گفت:

- چیزی شده؟ انگار زیاد سرحال نیستی.

با کلافگی سری تکان دادم.

- چیزی نیست، فقط اون لعنتی‌ها طبق معمول من‌ رو مسخره می‌کنند!

به سویم آمد و روی تخت در کنارم نشست.

- ولشون کن، به حرف‌هاشون اهمیت نده، بالاخره برای هر دختری یه روز خواستگار میاد!

به چشم‌های زیبای مشکی خوش حالتش خیره شدم.

- می‌خوام نیاد، بعد از این‌همه تحقیر شدن ارزشش‌ رو نداره! درضمن با این قیافه‌ای که من دارم هیچ کس از من خوشش نمیاد! خداروشکر از هر انگشتم یه زشتی می‌باره!

خنده‌ی بلندی کرد و سرش را به چپ و راست تکان داد.

- نه دیوانه اینطور نیست! آخه نیلو تو باید یکم بیشتر به خودت برسی، ابروهات رو برداری خیلی تغییر می‌کنی و بهتر می‌شی!

- اینکار رو کنم تا یه نفر از من خوشش بیاد؟ درضمن فرضاً ابروهام رو بردارم، این ذره‌بینی که روی چشم‌هامه‌ رو چیکار کنم؟!

سرش را پایین انداخت و به فکر فرو رفت. شاید هم به من حق می‌داد. طولی نکشید که از کنارم بلند شد و به کارش ادامه داد. نازنین قد متوسطی داشت و از نظر من اندام متناسبی دارد. اگرچه اجزای صورتش همه بی‌نقص هستند، اما همین موهای بلند خرمایی رنگش برای دلبری کردن کافی‌ست!

آهی کشیدم و خودم را روی تخت رها کردم. ته دلم حسی شیطانی دلش نمی‌خواست نازنین ازدواج کند! می‌گفت کاش نامزدی‌اش بهم بخورد! دلش می‌خواست نازنین بعد از من ازدواج کند. اوه خدا اگر کسی از محتوای مغز من سر در‌بیاورد، بی‌شک من را شیطانی بیش نمی‌داند! نمی‌دانم این افکار از کجا در مغز من جا می‌گیرند!

***

"فصل دوم"

لیلا خانم مربی چهل ساله‌ی آموزشگاه خیاطی بود. مادرم هم در همین آموزشگاه خیاطی را یادگرفت؛ برای همین من را هم برای یادگیری در اینجا ثبت نام کرد. در سالن آموزش که از بخش‌های دیگر جدا بود، چندین میز خیاطی قرار داشت که هرکدام از شاگردها پشت یک میز نشسته و خیاطی می‌کردند. مربی برای دیدن کارم سمت من آمد. از روی صندلی بلند شدم و ایستادم، او هم در مقابلم آن طرف میزخیاطی‌ام ایستاد. پیراهن صورتی رنگی که دوخته بودم را به دستش دادم بعد از اینکه آن را زیر و رو کرد ابروهای تاتو شده‌اش را درهم کشید و با چهره‌ای شبیه به جادوگرهای خبیث آن را به سمتم پرتاب کرد.

- این چیه دوختی؟ بعد از هزاربار توضیح دادن هنوز یاد نگرفتی یه پیرهن ساده‌ی یقه گرد بدوزی؟! چقدر دیگه باید برات توضیح بدم؟! هردفعه همین‌ رو تحویلم می‌دی!

چشم‌هایم را ریز کردم و با خشم خیره نگاهش کردم. درست است که در این مورد تقصیر من بوده که بی‌استعداد هستم و پس از یک ماه هنوز نمی‌دانستم چطور یک پیراهن ساده بدوزم، اما لیلاخانم هم از آن زن‌هایی بود که زود از کوره در می‌رفت البته شاید مطلقه بودن به او فشار آورده که سرهرمسئله‌ی کوچک فریادش بلند می‌شود. همه‌ی بچه‌ها می‌گفتند که شوهرش طلاقش داده و این موضوع باعث شده نقل خیلی از مجالس باشد و همه بگویند که چون بی‌اعصاب بوده شوهرش تحملش نکرده است.

لیلا خانم: تو از پس یه دوخت به این سادگی برنمیایی، چطور می‌خوایی بقیه چیزها رو یاد بگیری؟! یالا تکلیف خودت‌ رو روشن کن!

ای خدا من اصلا به خیاطی علاقه ندارم، از دوختن‌ها و باز کردن‌ها بدم می‌آید! دیگر حوصله‌ام سر رفت! پیراهن را برداشتم و هم‌زمان گفتم:

- درست می‌گی، ببخشید فهمیدم چطور باید این رو می‌دوختم!

سپس قیچی را برداشتم و درست از وسط پیراهن شروع به چیدنش کردم.

- این‌طوری باید بدوزم، آهان...آهان... .

از سه طرف که پیراهن را تکه‌تکه کردم، لبخند پهنی زدم و لباس را جلویش گرفتم.

- این‌طوری باید می‌دوختم، مگه نه؟! می‌پسندی؟!

این کارم را که دید چهره‌اش درست شبیه به اژدهایی شد که می‌خواهد از دهانش آتش بیرون زند. تمام اجزای صورتش لرزید و فریاد زد:

- من‌ رو مسخره می‌کنی دختره‌ی دیوانه؟! همین الان وسایلت رو بردارو از آموزشگاه برو بیرون!

شانه‌هایم را بالا انداختم و خونسردانه وسایلم را برداشتم.

- خدا خیرت بده، راحتم کردی!

آرام‌آرام سرش را به بالا و پایین تکان داد.

- بذار مادرت رو ببینم، می‌دونم چی بهش بگم!

یک ابرویم را بالا بردم و با لحن تحقیرآمیزی گفتم:

- بیشتر از این هم ازت انتظار ندارم که آلو توی دهنت خیس نمونه!

می‌خواست برود، اما این را که شنید درست مثل همان جادوگر که این‌بار آتش گرفته، به سمتم برگشت. یک دستش را به کمرش زد و سرتاپایم را نگاه کرد.

لیلاخانم: باورم نمی‌شه دختر معصومه خانم یه همچین زبونی داشته باشه! بیخود نیست که تا الان یه خواستگار هم نداشتی!

این را که شنیدم برایم مثل این بود که زمان متوقف بشود و همه‌ی جهان از کار بیفتد! حالت چهره و چشم‌هایم چنان عوض شد که احساس کردم لیلا خانم همان لحظه خودش را باخت! بی‌شک نمی‌دانست درست دست روی نقطه‌ی ضعف من گذاشته است! کیفم را روی زمین کوباندم و یک قدم به سویش برداشتم.

- تو چی گفتی؟!

سپس قدم بعدی را برداشتم.

- هنوز مونده تا اون روی هیولایی دختر معصومه خانم‌ رو ببینی!

و بعد قدم بعدی. با هر قدم من لیلا خانم با وحشتی که هرلحظه در چهره‌اش بیشتر می‌شد، یک قدم به عقب می‌رفت.

- می‌خوایی بهت نشونش بدم؟!

درست وقتی که می‌خواستم مثل شیری که می‌خواهد آهویش را شکار کند به سمتش حمله‌ور شوم، دوتا از بچه‌ها بازوهایم را گرفتند تا از خون و خون‌ریزی جلوگیری کنند! پس از ده دقیقه کشمکش و ناکام ماندن تلاش‌های من برای کشیدن موهای لیلا خانم، دست از پا درازتر از آموزشگاه بیرون آمدم. با این جنجالی که راه انداختم مادرم درست و حسابی سرم را ازتنم جدا خواهد کرد، اما حقش بود! جادوگر خبیث خواستگار نداشتنم را به رخم کشید! آخ اگر دستم به موهایش رسیده بود در عرض پنج دقیقه کچلش می‌کردم.

در خانه را باز کردم و داخل شدم. باید چهره‌ی مظلومانه به خودم می‌گرفتم تا بتوانم تقصیرها را گردن لیلا خانم بیندازم و به آرامی بگویم که دیگر کلاس خیاطی نمی‌روم. به محض اینکه داخل شدم مادرم با چهره‌ی ذوق‌زده و خوشحال جلویم ایستاد. ل**ب‌های خندانش را که دیدم، لیلا خانم و حرف‌هایی که آماده کرده بودم را فراموش کردم.

مامان: سلام دخترم.

- سلام، چیزی شده مامان؟ خوشحالی!

دستم را گرفت و به دنبال خودش کشاند.

مامان: بیا اینجا خبر خوبی برات دارم!

نازنین هم با چهره‌ی خوشحال و خندان روی مبلی نشسته بود. مادرم بعد از اینکه من را در کنار نازنین نشاند، لبخندزنان گفت:

- امروز یه اتفاق خیلی خوب افتاد!

نمی‌توانستم حدس بزنم چه خبر شده که مادرم سر از پا نمی‌شناسد. خونسردانه پرسیدم:

- چی؟

مامان: برات خواستگار اومده عزیزم!

این را گفت و صورتم را غرق بو*س*ه کرد ناباورانه به نازنین نگاه کردم او هم حرف مادرم را تأیید کرد.

نازنین: مامان راست میگه قراره آخر هفته بیان خواستگاری!

باورش برایم سخت است! یعنی یک نفر من را پسندیده؟! از من خوشش آمده؟! همین یک هفته‌ی پیش که بله‌برون نازنین بود از خدا گله می‌کردم که چرا همسر آینده‌ام از راه نمی‌رسد؛ یعنی به همین زودی پیدایش شد؟ بالاخره وقتش رسید؟ ای وای آخر چرا نفرینش کردم؟ نکند روزی که بخواهد بیاید خواستگاری نفرینم کارساز شود و پایش قلم بشود! لبخند کم‌رنگی زدم و نگاهشان کردم.

- اون کیه؟

مامان: پسرعمه‌ی رامتین!

پسرعمه‌ی رامتین من را کجا دیده؟! من که هیچوقت او را ندیدم، اصلا در مراسم نازنین با هیچ مرد جوانی روبه‌رو نشدم. همان‌طور که گیج شده بودم، گفتم:

- اون... اون... من‌ رو کجا دیده؟

مامان: خودش که تو رو ندیده، مادرش تو جشن نامزدی تو رو دیده به پسرش معرفی کرده.

مادرش؟ ناگهان مثل بادکنکی که سوزنی در آن فرو کرده باشند، از باد خالی شدم! این یعنی آن مرد دربه‌در مُرده هنوز چهره‌ی من را ندیده! اما مادرش چطور من را پسندیده؟! چطور من را برای پسرش انتخاب کرده؟! یعنی من به نظرش زشت نیامدم؟!

نازنین: سی و پنج سالشه، تو سوپرمارکت پدرش کار می‌کنه، رامتین می‌گفت اخلاق خوبی هم داره، پسر آرومیه!

مامان: دیگه چی از این بهتر؟ خیلی خوبه... من خیلی خوشحالم خدا رو صدهزار مرتبه شکر بالاخره تو هم میری خونه‌ی بخت!

ابروهایم را بالا بردم و متعجبانه به مادرم نگاه کردم.

- یعنی باید قبول کنم؟

مامان: چرا قبول نکنی؟ دیگه برات خواستگار نمیاد همین که اومده هم باید قبول کنی.

از حرف مادرم به شدت غمگین شدم وقتی نظر مادرم درمورد من این باشد از دیگران چه انتظاری باید داشته باشم؟ با آشفتگی ابروهایم را درهم کشیدم.

- آخه نمی‌شناسمش که.

مامان: بعداً وقت داری بشناسیش بهتر از این برای تو پیدا نمی‌شه! نکنه می‌خوایی ناز کنی؟!

من: ناز؟! نه... نمی‌خوام ناز کنم، فقط گفتم نمی‌شناسمش.

نازنین: من‌که بهت گفتم رامتین می‌گه پسر بدی نیست، همین کافیه دیگه نیلو!

سکوت کردم و دیگر حرفی نزدم. مادرم آنقدر خوشحال بود که گویی همه چیز تمام شده و همین روزها دختر ترشیده‌اش ازدواج می‌کند شاید هم به این فکر می‌کرد آبرویش دیگر جلوی اقوام و فامیل نمی‌رود و بیش از این نیش و کنایه‌ی آن‌ها را نمی‌شنود! اما آخر مگر بیست و هفت سال سن زیادی‌ست؟ نمی‌فهمم، آخر چرا در بین اقوام ما این سن برای یک دختر زیاد است؟! چرا باید همه زود ازدواج کنند؟!

تمام اشتیاقم را برای خواستگاری از دست داده بودم. به تنها چیزی که فکر می‌کردم این بود که شاید نباید بیش از این باری بر روی دوش مادر و پدرم باشم، شاید هم وقتی با آن پسر روبه‌رو بشوم به یک‌دیگر علاقه‌مند بشویم و رابطه‌مان مثل رابطه‌ی نازنین و رامتین بشود و شاید در سرنوشتم نوشته شده که این‌طور ازدواج کنم!

نیمه‌شب شد، اما خوابم نمی‌برد. نازنین یک ساعت قبل خوابید و حالا منظم و آرام نفس می‌کشید. تخت‌خواب من یک‌طرف دیوار و تخت نازنین سمت دیگر اتاق بود. هرچه سعی می‌کردم اصلاً نمی‌توانستم بخوابم در نهایت تصمیم گرفتم به حیاط بروم و کمی در ایوان بشینم. در اتاق را که باز کردم صدای صحبت مادر و پدرم را از اتاقشان شنیدم. عجیب است! ساعت دو نیمه شب و آن‌ها بیدار هستند و حرف می‌زدند، اما یک صحبت عادی نبود؛ گویی باهم بحث می‌کردند! به اتاق نزدیک شدم و به دیوار تکیه کردم. با اینکه تلاش می‌کردند آرام صحبت کنند، اما وقتی کنار در ایستادم صدایشان را خوب می‌توانستم بشنوم.

بابا: تو می‌فهمی چی می‌گی معصومه؟! یه پسر معتاد با نیلوفر ازدواج کنه؟!

مامان: چندبار بگم مادرش گفت ترک کرده دیگه معتاد نیست!

بفرما نیلوفر خانم، این هم شانس است تو داری!؟ طرف معتاد است! پس بگو مادرش چرا من را پسندیده، حالا دلیلش برایم واضح شد. مگر دستم به مادرش نرسد، می‌دانم چه بر سرش بیاورم!

بابا: تو از کجا مطمئنی که دیگه معتاد نیست؟ می‌خوای دستی‌دستی بدبختش کنی؟!

مامان: بدبخت چیه؟ بهتر از این واسش پیدا نمی‌شه!

بابا: بهتره هیچوقت ازدواج نکنه تا این‌که با همچین کسی بره زیر یه سقف!

مامان: تو متوجه نیستی من برای خودش می‌گم! همه بهش کنایه می‌زنن، همه تحقیرش می‌کنن، دخترهای هم سن و سال اون توی فامیل همه بچه دارن! از این سن بگذره دیگه برای همیشه باید تو خونه بشینه!

بابا: این حرف‌ها چیه می‌زنی؟ این فکرهای مسخره چیه که تو ذهنت جا گرفته؟ مگه این بچه چند سالشه؟!

مامان: کاری ندارم چند سالشه، مسئله اینه که تا این سن خواستگار درست و حسابی نداشته! این نگرانم کرده!

بابا: چون خواستگار نداشته باید به هرکسی که از راه رسید بدیمش؟! وقتی این‌طوری درموردش صحبت می‌کنی احساس می‌کنم می‌خوای از سرت بازش کنی! داری بین اون و نازنین فرق می‌ذاری!

مامان: من بین اون و نازنین فرق می‌ذارم؟ براش چی کم گذاشتم؟ همیشه مثل دختر خودم دونستمش! ما نیلوفر رو از روز اول بچه‌ی خودمون دونستیم خشایار، الان هم باور کن فقط نگران آینده‌اشم!

پدرم دهانش را باز کرد که حرف دیگری بزند، اما مانعش شدم. در اتاق را باز کردم و متعبجبانه گفتم:

- یه لحظه یه لحظه... من اینجاش‌ رو نفهمیدم! یعنی من بچه‌ی واقعی شما نیستم؟!

با شنیدن صدای من، مادر و پدرم هردو وحشت‌زده و با چشم‌های گرد شده به سمتم برگشتند. به سرعت رنگ از رخسار هردو پرید، احساس کردم چیزی به سکته کردنشان نمانده است. لحظاتی به یکدیگر خیره بودیم. آن دو حتی قادر نبودند آب گلویشان را قورت بدهند. یک دستم را زیرچانه‌ام زدم و با چشم‌های گردشده نگاهشان کردم. نمی‌توانستم چیزی که شنیدم را باور کنم. دهانم را کج کردم و گفتم:

- من دختر واقعیتون نیستم؟!

درست همان‌موقع صدای وحشت‌زده و لرزان نازنین درست کنارم آمد.

- مامان، بابا؟! این واقعیت داره؟!

اشک از چشم‌های مادرم جاری شد و پدرم با درماندگی روی تخت‌خوابشان نشست. خب! با دیدن این حالتشان می‌توانم جواب سوالم را بگیرم. به دیوار پشت سرم تکیه کرده و سرم را بلند کردم. آه خدایا ممنونم، به خاطر چهره‌ی معمولی‌ام، چشم‌های عجیبم، موهای سفیدم، عینکی که از بچگی روی چشم‌هایم تحمل کردم و حالا این‌که دختر مادر و پدرم نیستم! خدایا؟ تعارف را کنار بگذار، اگر بلای دیگری هم هست می‌توانی بر سرم نازل کنی! ظاهراً هدف خوبی برایت هستم!

ناگهان نازنین دهانش را به اندازه‌ی همان تمساحی که گفته بودم باز کرد و زجه‌زنان خودش را در آغوشم انداخت! شوکه شدم و فرصت فرار از دست‌هایش که دور گردنم حلقه شد را نداشتم! شانه‌هایش را گرفتم و سعی کردم از خودم دورش کنم.

- چته چرا این‌طوری می‌کنی؟ نکنه مُردم خودم خبر ندارم؟! برو کنار بابا خفه‌ام کردی.

از من جدا شد و با قدم‌های بلند و سریع خودش را به مادرم رساند با چهره‌ی قرمز شده و هق‌هق‌کنان نگاهش کرد.

- مامان؟ بگو که دروغ می‌گی، بگو که نیلوفر خواهرمه!

خدایا این دختر را ببین! این زجه را من باید بزنم نه او! اما نمی‌دانم چرا هرچه می‌کنم اشکم نمی‌آید! دختر دیوانه تو الان فهمیدی که مادر و پدرت مادر و پدر واقعی تو نیستند، کمی اشک، کمی زجه! مگر فیلم‌ها را ندیدی که طرف وقتی می‌فهمد فرزند واقعی مادر و پدرش نیست چه می‌کند؟! یا خودکشی می‌کند، یا خودش را دراتاقش حبس می‌کند، یا اینکه دست از زندگی می‌شوید و ترک دنیا می‌کند! آن لحظه راستش را بخواهید هیچ احساس خاصی نداشتم جز اینکه شوکه شده و درست مثل یک مجسمه به دیوار تکیه کرده و نگاهشان می‌کردم!

مادرم به سمتم آمد دستم را گرفت و به سمت مبلی در سالن خانه کشاند. همان‌طور که بی‌صدا اشک می‌ریخت، گفت:

- باید زودتر از این‌ها همه چیز رو بهت می‌گفتیم، ولی باور کن ما می‌ترسیدیم!

نفس عمیقی کشیدم.

- گریه نکن مامان، من آرومم فقط شوکه شدم!

پدرم کنارم نشست، پیشانی‌ام را بوسید و لبخند محزونی زد.

- عزیزم، تو دختر منی... ما... ما... خودمون هم بخاطر این مسئله همیشه تو عذاب بودیم؛ چون نمی‌دونستیم چطور باید واقعیت‌ رو بهت بگیم!

به آغوش پدرم رفتم و سکوت کردم. نمی‌دانستم چه باید بگویم و چه بپرسم! باورش غیرممکن است. شاید باید صبر می‌کردم تا آرام بشوند. کم‌کم حس بدی سراغم آمد. من از کجا آمده‌ام؟ چه نسبتی با آنها دارم؟ چرا پدر دوست داشتنیه ساده‌ام، پدرم نیست؟ پدری که بی‌حد و اندازه عاشقش هستم. یعنی مادرم من را به دنیا نیاورده؟ آی خدا... امیدوارم قلم پایش خرد شود آن کسی که قرار بود به خواستگاری‌ام بیاید و از همین الان می‌توانم نحسی قدمش را ببینم. کاش اصلا بلند نمی‌شدم تا به حیاط بروم. ترجیح می‌دادم متوجه این حقیقت نشوم. بعداز گذشت چند دقیقه به پدرم نگاه کردم و گفتم:

- من کی هستم؟

اولین حدسی که درمورد خودم به ذهنم رسید را به زبان آوردم.

- من‌ رو از بهزیستی آوردین؟

پدرم نگاهی به مادرم انداخت و بعد نفس عمیقی کشید.

- ما می‌خواستیم زودتر از این‌ها موضوع رو بهت بگیم، رفته بودم پیش یه مشاور، گفته بود بهتره تو موضوع رو بدونی؛ اما راستش نتونستیم!

لحظه‌ای سکوت کرد، با چهره‌ی درهم به نقطه‌ای خیره شد و ادامه داد:

- من و مادرت وقتی باهم ازدواج کردیم من تازه استخدام آموزش و پرورش شده بودم. مجبور بودیم یه‌مدت تو تهران زندگی کنیم تا بهم انتقالی بدن. مادرت باردار شد، ما صاحب یه دختر شدیم؛ ولی اون هشت ماهه به دنیا اومد و فقط چند ماه زنده بود!

این حرف‌ها را که می‌زد مادرم و نازنین همراه با او گریه می‌کردند.

بابا: بعد از این‌که از دنیا رفت ما هردو خیلی افسرده بودیم، حالمون خیلی بد بود! اون‌موقع خونه نداشتیم و طبقه‌ی پایین خونه‌ی خاله‌ی مادرت زندگی می‌کردیم بعد از چندماه می‌خواستیم به شیراز برگردیم که... .

سکوت که کرد مادرم حرفش را ادامه داد:

- ما تو رو از یه زن گرفتیم. اون با خاله‌ی من آشنا بود... وقتی ما تو رو دیدیم، هنوز دو ساله‌ت نمی‌شد. اون زن گفت کسی رو نداری و می‌خوان تو رو بذارن بهزیستی!

پدرم میان حرفش پرید.

- اولش این رو به ما گفتند، ولی بعد متوجه شدیم کسی‌ رو داشتی؛ ولی نمی‌دونم موضوع چی بود که نمی‌خواستن نگهت دارن!

مکثی کرد و لبخند مهربانی زد.

بابا: همون لحظه که تو رو دیدیم مهرت به دلمون نشست؛ نذاشتیم تو رو ببرن بهزیستی و خودمون سرپرستیت‌ رو گرفتیم.

مادرم گونه‌ام را نوازش کرد.

- تو خیلی دوست‌داشتنی بودی، یه دختر موفرفری که البته خیلی شیطون بود! وقتی تو رو دیدم، احساس کردم اصلا دخترم رو از دست ندادم.

سرم را پایین انداختم و هیچ نگفتم. برای هضم این حقایق به زمان احتیاج دارم. اصلا نمی‌توانم قبول کنم. انگار که یک شوخی باشد! من بیست و چند سال با آنها بودم چطور باور کنم دخترشان نیستم؟ چطور باور کنم نازنین و میثم، خواهر و برادرم نیستند؟ حتی هیچ نسبت خونی هم با آن‌ها ندارم. مادرم با صدایی که نگرانی در آن موج می‌زد، ادامه داد:

- توروخدا به این موضوع فکر نکن! هرچی بوده همش مال گذشته‌ست! تو دختر ما هستی، ما خونواده‌ات هستیم.

نمی‌دانستم چه باید بگویم یا چه عکس‌العملی نشان بدهم. همه چیز خیلی ساده اتفاق افتاد! به همین سادگی من را به فرزندی قبول کرده بودند و حالا به همین سادگی من موضوع را فهمیدم. از کنارشان بلند شدم و با آشفتگی به اتاق برگشتم. نازنین هم همراهم داخل اتاق شد. هردو بدون اینکه حرفی بینمان رد و بدل شود روی تخت‌هایمان نشستیم و به یک‌دیگر خیره شدیم. چهره‌ی نازنین همچنان درهم بود و بی‌صدا اشک می‌ریخت. نمی‌توانستم این چهره‌اش را تحمل کنم؛ برای همین عینکم را درآوردم که بیش از این چیزی نبینم. این چشم‌های ضعیفم این‌طور وقت‌ها خیلی برایم خوب است؛ وقت‌هایی که دلم نمی‌خواهد اطرافم را ببینم.

نازنین خیلی شبیه مادرم بود. ابروهای بلند و موهای خوش حالتش و حتی بینی و ل**ب‌های کوچکش درست شبیه به مادرم بود. رنگ چشم‌های مشکی پدرم را داشت. میثم هم تماماً شبیه پدرم بود. نمی‌دانم چرا تا امروز دقت نکرده بودم من اصلا شبیه به هیچکدام نیستم. حتی خیلی هم با آن‌ها تفاوت دارم. یعنی مادر و پدر واقعی من چه چهره‌ای دارند؟ چه طور آدم‌هایی هستند؟ اگر کسی را نداشته باشم که تکلیف روشن است، اما اگر کسی را داشتم برای چه من را نخواستند؟ چرا به سادگی از فرزندشان گذشته بودند؟ آن زنی که من را به مادر و پدرم داده بود که بود؟ چه نسبتی با من داشت؟ یعنی من در تهران به دنیا آمده بودم؟ در خانواده‌ای که هیچ چیزی از آن‌ها نمی‌دانم! یعنی تا به حال به من فکر کرده‌اند؟ مادرم دلتنگ من نشده؟ اصلا مادرم چه چهره‌ای دارد؟ دو دستم را روی سرم گذاشتم سوال پشت سوال، ذهنم را به شدت درگیر کرد.

مادر بیچاره‌ام پس بخاطر دختری از فامیل نیش و کنایه می‌شنود که دختر خودش نیست! نکند واقعا می‌خواست من را از سرش باز کند؟ من که دختر واقعی‌اش نیستم! یعنی برای آینده‌ی من به اندازه آینده‌ی نازنین نگران است؟ شاید وقتی دختربچه بودم تحمل من آسان‌تر از الان است که دختر بالغی هستم. نمی‌دانم چه کنم؟ می‌توانم از این به بعد مثل گذشته زندگی کنم؟ خانواده‌ی واقعی‌ام را فراموش کنم؟ اگر نخواهم فراموش کنم می‌توانم پیدایشان کنم؟! اصلا برای چه پیدایشان کنم؟! اگر من را ببینند چه می‌کنند؟ ممکن است مادر و پدر واقعی‌ام به فکر دخترشان باشند؟ شاید بضاعت مالی برای نگه‌داری من را نداشتند و این جدایی برایشان سخت بوده باشد! نمی‌دانم اگر روزی آن‌ها را ببینم می‌توانم حسی داشته باشم؟ آهی کشیدم و خودم را روی تخت انداختم. کم‌کم اشکم داشت درمی‌آمد. بیش از این نمی‌توانستم فکر کنم. شاید باید آن‌ها را فراموش کنم و به همین زندگی ادامه بدهم!

***

"فصل سوم"

ساعت شش می‌شد که بالاخره رسیدیم. قبلا برای دیدن چند اقوام به این شهر آمده بودیم. تمام طول راه هردو سکوت کرده بودیم‌. پدرم کنار خیابان دویست و شش سفیدرنگش را متوقف کرد تا آن آدرس را بار دیگر نگاه کند. هنوز غمگین و پریشان بود؛ شاید فکر می‌کرد قصد دارم برای همیشه ترکشان کنم اگرچه احساس می‌کردم حقشان نیست که من را تحمل کنند و یا بخاطر من تحقیر شوند و کنایه بشنود، اما قصد نداشتم خانواده‌ای که این همه سال با آن‌ها زندگی کردم و برایم زحمت کشیدند را ترک کنم؛ یعنی اصلا این کار در توانم نبود! ولی از احساس اینکه مبادا مادرم بخواهد من را از سرش باز کند و یا مرتب کنایه بشنوم و تحقیر شوم، خسته شده بودم. احساس بدبختی لحظه‌ای راحتم نمی‌گذاشت. از آن روزی که ماجرا را فهمیدم تقریباً هر یک روز در میان به دستشویی همان پارک معروف رفتم و چنان عربده‌هایی کشیدم که شک ندارم در طول تاریخ هیچکس تا به حال نکشیده است. این بهتر از این بود که در مقابل آن‌ها گریه کنم. احساس مسخره‌ی بدختی رهایم نمی‌کرد. حس می‌کردم به هیچ کجا تعلق ندارم. هیچ کس را ندارم و تنها هستم! به این شهر آمدم تا خانواده‌ی واقعی‌ام راببینم و جواب سوال‌های بی‌شماری که ذهنم را آشفته کرده بدهم؛ شاید بعد از دیدن آن‌ها بتوانم برای ادامه‌ی زندگی‌ام تصمیم بهتری بگیرم، از سردرگمی نجات یابم و یا حداقل بدانم که هستم و از چه خانواده‌ای آمدم، یا این‌که اقوامی دارم یا نه! شاید خانواده‌ی واقعی‌ام فقط توان مالی نگه‌داری من را نداشتند و از دیدنم خوشحال بشوند.

از آن روز آنقدر اصرار کردم تا اجازه بدهند به این شهر بیایم‌. همه مخالف بودند، اما اولین کسی که موافقت کرد پدرم بود. شاید می‌توانست درک کند برای چه می‌خواهم آن‌ها را ببینم. به اصرار من به خاله‌ی مادرم زنگ زد و از او خواست از آن زنی که من را به مادر و پدرم داد، خبری بدهد. یک ماه طول کشید تا خاله‌ی مادرم توانست آدرسی از آن زن که ظاهراً یک زن ساده‌ی روستایی بود، پیدا کند و حالا من اینجا هستم. قصد داشتم تنها بیایم، اما پدرم اجازه نداد و همراهم به اینجا آمد. می‌دانستم به یک معلم خیلی مرخصی نمی‌دهند و باید کاری می‌کردم تا او خیلی زود به شیراز برگردد.

تهران شهری با جمعیت زیاد و خیابان‌های شلوغ است. مسیر خیلی طولانی بود و ما پس از یک ساعت به آدرسی که خاله‌ی مادرم برایمان پیدا کرده، رسیدیم. آن خانه در انتهای یک کوچه‌ی بن‌بست بود. در کوچک طوسی رنگی داشت که فقط یک موتور می‌توانست از آن داخل شود.

زنگ ساده‌ی در را زدیم و لحظاتی منتظر شدیم. کمتر از یک دقیقه در باز شد. زن جوانی در را باز کرد که یک دختربچه‌ی زیبا را در بغل داشت و با دست دیگرش چادر گل‌گلی‌اش را نگه داشته بود.

- بفرمایید.

پدرم لبخندزنان کمی جلو رفت.

- سلام، من خشایار صادقی هستم. قرار بود خانم زیبا رحمانی‌ رو ببینیم. بهشون زنگ زده بودیم.

حرف پدرم که تمام شد آن خانم لبخند عمیقی زد.

- آهان بله بله مادرم منتظرتون هستند؛ بفرمایید داخل!

از مقابل در کنار رفت و راه را برای ورود ما باز کرد. اول من و بعد پدرم داخل شد. حیاط کوچک ساده‌شان موزاییک‌کاری شده و یک گوشه‌ی آن یک باغچه‌ی ساده قرار داشت که در آن چند گل و یک درخت کاشته شده بود. دختر زیبا خانم به در خانه اشاره کرد.

- از این طرف بفرمایید داخل.

من و پدرم هردو لبخندی زدیم و داخل شدیم. سالن کوچکشان با یک دست مبل راحتی قهوه‌ای‌رنگ معمولی چیده شده بود. دختر زیبا خانم همان‌طور که داخل می‌شد، مادرش را صدا زد:

- مامان؟ مهمون‌هات اومدن.

طولی نکشید که زن میانسالی که به‌نظر از پدرم بزرگتر است از اتاقی به سالن آمد. او هم درست مثل دخترش چادرگل‌گلی طوسی رنگی به سر داشت، سفیدرو و کمی چاق بود. با دیدن من و پدرم لبخند عمیقی صورتش را پوشاند.

- سلام خیلی خوش اومدین، بفرمایید بشینین!

هردو روی مبلی نشستیم. آن زن که نامش زیبا خانم بود، نگاه دقیقی به من و سپس رو به پدرم گفت:

- اگرچه شما رو خیلی یادم نمیاد اما... .

مکث کوتاهی کرد و به من خیره شد.

- نمی‌شه این رنگ چشم‌های متفاوت و این تیکه از موهای سفید‌ رو فراموش کرد! چقدر بزرگ شدی دخترم. انتظار نداشتم بعد از این همه سال بخوای من‌ رو ببینی!

پدرم نفس عمیقی کشید.

- خیلی سال از اون روز می‌گذره، دخترم نیلوفر می‌خواد درمورد... .

مکثی کرد و ل**ب‌هایش را روی هم فشرد. شاید برایش سخت بود کسان دیگری را غیر از خودش و مادرم، مادر و پدر من بنامد. همین رفتار محبت‌آمیز پدرم بود که اجازه نمی‌داد هرگز به ترکشان فکر کنم.

- درمورد مادر و پدر واقعی‌ش بدونه، می‌خواد اون‌ها رو ببینه! این حقشه!

زیبا خانم سرش را به نشانه‌ی مثبت تکان داد.

- می‌دونم... معلومه که حق داره بدونه مادر و پدر واقعی‌اش کیا هستن! به من هم نگفتن که چیزی درموردشون نگم؛ برای همین مخالفتی با اومدنتون نکردم!

کمی سرم را جلو آوردم و عینکم را روی چشم‌هایم جابه‌جا کردم. حرف بزن دیگر پیرزن! دارم از کنجکاوی می‌میرم! باید بدانم مادر و پدرم کسانی که من را به دنیا آوردند چه طور آدم‌هایی هستند؟ باید بدانم چرا از من گذشتند؟ تکلیف خودم را می‌خواهم روشن کنم!

او لحظاتی سکوت کرد، انگار کمی مردد بود. نگاه کوتاهی به دخترش انداخت و گفت:

- مریم جان برای مهمون‌هامون چایی بیار!

مریم دختر کوچکش را در کنار زیبا خانم گذاشت و به آشپزخانه‌ای که به صورت یک اتاق بود، رفت. زیبا خانم نفس عمیقی کشید.

- من توی رباط‌کریم به دنیا اومدم. بعد از اینکه شوهرم فوت شد با دخترم برای درآوردن خرج زندگیم به تهران اومدم. یکی از آشناها برام کار پیدا کرد. من سال‌ها توی خونه‌ی سیروس‌ خان زندگی کردم و براشون کار کردم. همون‌جا هم یه اتاق بهم داده بودن و توی خونشون زندگی می‌کردم؛ برای همین از همه‌ی زندگیشون خبر داشتم. سیروس خان مرد بدی نبود، ولی رابطه‌ش با افروز خانم خیلی خوب نبود. خیلی باهم بگومگو داشتن!

درست همین لحظه مریم با سینی چای داخل شد و زیبا خانم حرفش را نیمه گذاشت. برای شنیدن باقی حرف‌هایش خیلی بی‌قرار بودم. دلم می‌خواست بلند شوم و سرش فریاد بکشم که حرفت را تمام کن، وگرنه یک سیلی به گوشت می‌زنم که جانت دربیاید! اما جلوی خودم را گرفتم و یک فنجان چای برداشتم. مریم پس از این‌که به مادرش هم چای تعارف کرد کنارش روی مبل نشست و زیبا خانم به من نگاه کرد و ادامه داد:

- مادرت همسر دوم سیروس‌خان بود!

این را که شنیدم بی‌اختیار ابروهایم بالا رفت. به‌به چه عالی! کم‌کم دارد جالب می‌شود!

زیبا خانم: اون روز‌ رو هیچوقت فراموش نمی‌کنم؛ روزی که افروز خانم همه‌ چی‌ رو فهمید! اون روز سیروس خان تو رو به خونه آورد! افروزخانم داد و بیداد راه انداخت؛ فهمیده بود که سیروس‌خان یه زن صیغه‌ای داره. همه ترسیده بودن! من هم به اتاقم رفتم؛ نمی‌خواستم شاهد جر و بحث‌هاشون باشم. یک ساعت بعد سیروس‌خان اومد سراغم. اون به من خیلی اعتماد داشت؛ برای همین تو رو بهم داد که ازت مراقبت کنم. گفت نگه‌ت دارم بعدش هم از خونه رفت. افروز خانم خیلی حالش بد بود، اون‌قدر داد و بیداد راه انداخت باز هم خسته نشده بود! شب که سیروس خان برگشت، خیلی آشفته و پریشون بود. هیچوقت این‌طوری ندیده بودمش! بهم گفت که مادرت سرطان داشت و چند ساعت پیش تو بیمارستان فوت شد! گفت نمی‌خواد تو رو نگه داره، ازم خواست که تو رو ببرم!

دوباره سکوت کرد و چهره‌اش را درهم کرد.

- من هم نمی‌دونم چرا اینقدر ساده از دخترش گذشت؛ جرأتش‌ رو نداشتم ازش چیزی بپرسم یا مخالفت کنم، فقط می‌تونستم بگم چشم! می‌دونم رفتار افروز خانم خیلی پریشونش کرده بود. شاید هم به خاطر اون تو رو داد به من که از اونجا ببرمت؛ شاید می‌خواست این‌طوری افروز خانم‌ رو آروم کنه! من هم فرداش اومدم سراغ خاله‌ی مادرت که اونجا مادر و پدرت‌ رو دیدم. بعد از اون هم دیگه خونه‌ی سیروس‌خان نرفتم. سیروس‌خان هم توی این سال‌ها هیچوقت سراغ تو رو ازمن نگرفت. شماره تلفن من رو داشتن، ولی هیچ‌وقت زنگ نزدن ببینن تو رو کجا بردم!

نفس عمیقی کشیدم. وقتی به خودم آمدم که بی‌اختیار ابروهایم در هم کشیده شده بود. پس مادرم فوت شده؛ زن صیغه‌ای یک مرد بود که او هم من را نخواسته بود. دلیلش کاملاً واضح است؛ ظاهراً همسر اولش برایش آنقدر مهم بوده که نمی‌توانست من را نگه دارد و یا شاید مادرم فقط برایش یک زن بود، نه یک همسر! بی‌اختیار احساس نفرت و خشم کردم. پدر بی‌مسئولیتم من را به این سادگی از سرش باز کرد. اصلا برایش مهم نبود چه بر سر من می‌آید؟ مهم نبود من کجا بزرگ می‌شوم؟

شاید دیدن این پدر، اشتباه بزرگی باشد؛ اما در برابر حس دیدنش و اینکه بگویم چقدر بی‌مسئولیت است، نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم. مادر واقعی‌ام چه؟ نباید عکسی از او می‌دیدم؟ نباید می‌فهمیدم کجا دفن شده؟ بیچاره در جوانی به خاطر سرطان از دنیا رفته بود. حتما اگر می‌دانست شوهرش از بچه‌اش می‌گذرد، از غصه دق می‌کرد! شاید هم روحش بخاطر این کار آن مرد در عذاب باشد. شاید اگر زنده بود با تمام وجود تلاش می‌کرد تا من را بزرگ کند و هرگز از من نمی‌گذشت!

زیبا خانم گفت در خانه‌شان کار می‌کرد؛ این یعنی بعید می‌دانم وضعیت مالی‌شان بد باشد! پس توان مالی نگه‌داری من را هم داشتند، اما مسئله چیز دیگری بود. آخ که چقدر دلم می‌خواهد مثل یک بختک وارد زندگی‌شان شوم و عذابشان بدهم. بعید نیست حالا خوش و خرم کنار یکدیگر مشغول زندگی باشند! دور از انتظار نیست که سیروس‌خان بخاطر افروز خانمش از من گذشته باشد! باید بروم و به خدمت این افروز خانم برسم. مثل یک آینه‌ی دق در مقابلش ظاهر شوم، ابروهایم بالا بیندازم و بگویم من دختر هووی تو هستم! و به پدرم بگویم جانت در بیاید باید من را تحمل کنی و مسئولیتم را قبول کنی! پدرم نفسش را پرصدا بیرون داد و نگاهم کرد.

- هنوز هم می‌خوای ببینیش؟

شاید تصور می‌کرد بعد از شنیدن این حقایق از دیدن آن‌ها منصرف شوم، درست هم بود، باید می‌شدم! اما نمی‌توانستم در برابر عذاب دادنشان مقاومت کنم! مدتی باید مثل ملکه‌ی عذاب در زندگی‌شان ظاهر می‌شدم تا دلم خنک شود! سرم را به نشانه‌ی مثبت تکان دادم و به آرامی گفتم:

- آره.

پدرم این را که شنید انگار امید آخرش را برای این‌که بتواند منصرفم کند، از دست داد. به زیبا خانم نگاه کرد.

- ازشون خبری دارید؟ آدرسی، تلفنی؟

زیبا خانم سرش را به چپ و راست تکان داد.

- نه راستش... خیلی سال می‌گذره که ازشون خبر ندارم، دیروز هم به خونشون زنگ زدم، اما ظاهراً دیگه اونجا نیستن؛ ولی پیدا کردنشون سخت نیست!

پدرم: چطور؟

زیبا خانم: یکی از دوست‌های خیلی نزدیک و صمیمی آقا سیروس‌ رو می‌شناسم؛ خانواده‌ی راد، آدم‌های خیلی سرشناسی هستن! اون‌ها رو تونستم پیدا کنم؛ اتفاقاً پیش پای شما باهاشون صحبت کردم. درمورد نیلو فرجان گفتم. قرار شد که بیان و ما رو ببرن خونه‌ی آقا سیروس!

این را که شنیدم لبخند خبیثانه‌ای روی ل**ب‌هایم نقش بست. خب، این هم از این! به زودی او را می‌بینم، قول می‌دهم طوری عذابشان دهم که از کارشان پشیمان شوند! مثل یک کنه به خانه و زندگی‌شان می‌چسبم و رهایشان نمی‌کنم!

چای‌ام را سرکشیدم. فکرم خیلی مشغول بود. در ذهنم نقشه‌ها می‌کشیدم. برای دیدنشان خیلی کم‌طاقت شدم. می‌خواستم هرچه زودتر افروز خانم و سیروس‌ خان را ببینم. موبایل پدرم زنگ خورد. نگاهی به صفحه‌اش انداخت و با گفتن ببخشیدی به حیاط رفت. می‌توانستم حدس بزنم یا مادرم و یا همکارانش باشند. باید راضی‌اش می‌کردم تا به شیراز برگردد. نمی‌توانست خیلی اینجا بماند؛ هم این‌که مادرم به برگشتنش اصرار دارد و هم این‌که نمی‌توانست خیلی از کارش مرخصی بگیرد! با این فکر از روی مبل بلند شدم لبخند کم‌رنگی زدم و از مقابل زیبا خانم و دخترش رد شدم. وارد حیاط که شدم پدرم هنوز صحبت می‌کرد. گوشه‌ای ایستادم و منتظر شدم تلفنش را قطع کند. صحبت‌هایش که تمام شد به سمتم آمد.

- چی شده عزیزم؟

عینکم را روی چشم‌هایم جابه‌جا کردم و دست به سینه شدم.

- بهتره برگردی بابا. دیگه حالا که زیبا خانم هست مشکلی برای من پیش نمیاد!

سرش را به چپ و راست تکان داد.

- نه، من نمی‌تونم همین‌طوری برم باید مطمئن شم اون‌ها تو رو قبول می‌کنن بعدش اجازه داری تا هروقت که خواستی پیششون بمونی!

دلم می‌خواست به پدرم بگویم که آن مرد اگر می‌خواست من را قبول کند، همان‌زمان که دختربچه‌ای کوچک بودم قبولم می‌کرد. حالا بعید می‌دانم من را بخواهند، اما آن‌ها مجبور هستند من را قبول کنند، در غیر این‌صورت دختر کنه‌ات دست از سرشان برنمی‌دارد!

- زیبا خانم که همراهمه، اگر هم اون‌ها قبولم نکردن من برمی‌گردم خونه‌ی زیبا خانم و بعدش هم میام شیراز!

اگرچه دلم می‌خواست مدتی از شیراز و آدم‌هایی که من را مسخره می‌کردند دور باشم، اما نمی‌توانستم مادر و پدرمم را غمگین کنم.

بابا: نه اینطوری خیالم راحت نیست، باید خودم باشم!

نفس عمیقی کشیدم و سکوت کردم. نه، مثل اینکه نمی‌توانستم راضی‌اش کنم. دلم نمی‌خواهد اگر پدرژنتیکی‌ام حاضر به دیدنم نشد، پدرم شاهدش باشد! ناامیدانه به داخل خانه بازگشتم زیبا خانم با آن قد کوتاهش مقابلم ایستاد و گفت:

- چیزی شده دخترم؟

شاید این پیرزن بتواند پدرم را راضی کند و یا حداقل خیال او را آسوده کند. با این فکر لبخند زدم.

- پدرم یه معلم ساده‌ست، نمی‌تونه خیلی مرخصی بگیره، فردا باید سرکار باشه؛ هرکاری می‌کنم راضی نمی‌شه برگرده؛ نگرانمه و فکر می‌کنه ممکنه سیروس‌خان من‌ رو قبول نکنه!

زیبا خانم سرش را به نشانه‌ی تأیید تکان داد.

- اون حق داره نگران باشه، ولی سیروس‌خان مرد بدی نیست، فکر نمی‌کنم تو رو رد کنه! صبرکن با پدرت حرف می‌زنم.

این را گفت و به حیاط رفت. سیروس‌خان مرد بدی نیست؟ اگر مرد بدی نبود برای چه فرزندش را به دیگری سپرد؟ چرا حتی سراغی از من نگرفت؟ اگر پشیمان می‌شد به راحتی می‌توانست من را پیدا کند؛ اما این کارها را نکرد، چون او فقط یک پدر بی‌مسئولیت است!

به سمت پنجره رفتم. پرده‌ی سفیدرنگ توری را کنار زدم و به صحبت‌ کردنشان نگاه کردم. اگر بتواند راضی‌اش کند صورتش را می‌بوسم. محو تماشایشان بودم که چیزی به ساق پایم چسبید! به صورت غیرارادی به سرعت پایم را تکاندم و هم‌زمان نگاه کردم تا ببینم چه چیزی پایم را گرفت.

درست همان‌موقع دختر کوچک مریم با تکانی که به پایم دادم، درست مثل اینکه لگدی خورده باشد، کمی آن‌طرف‌تر پرت شد! دو دستم را روی سرم کوباندم و مثل یک پلنگ به سویش پریدم! از روی زمین بلندش کردم، اما دیر شد؛ چون دهانش را حتی بیشتر از یک تمساح باز کرد و چشم‌هایش را روی هم فشرد. اوه خدا مطمئنم حالا آن چنان فریادی خواهد زد که خانه و تمام اثاثیه را روی سر من خراب خواهد کرد و مادرش هم که ظاهراً در آشپزخانه است را به اینجا می‌کشاند!

دستم را بلند کردم تا روی دهانش را فشار دهم، اما هیچ صدایی از حلقش جز وزوز خارج نشد! با چشم‌های گرد شده و دهان باز نگاهش کردم! این دهانی که به اندازه‌ی دهان تمساح و یا شاید بیشتر از آن باز شده، فقط همین وزوز را دارد؟! مطمئنی حنجره‌ات سالم است؟ تو الان باید چنان جیغی بکشی که زمین و زمان را بلرزانی! این صدا که به‌ زور به گوش من هم می‌رسد چه برسد به گوش مادرت! شانه‌هایم را بالا انداختم. حالا که صدایش این‌قدر کم است، بگذار برای خودش زار بزند!

می‌خواستم از کنارش بلند شوم، اما احساس ناشناخته در وجودم بازهم سر و کله‌اش پیدا شد! دختربچه را با لگدی به آن طرف انداختی و حالا بی‌خیال گریه کردنش می‌شوی؟ تو دیگر چه جانوری هستی نیلوفر؟ ای بابا! آن لگد غیرعمد بود. من‌که نمی‌دانستم چه چیزی پایم را گرفته، تصور کردم موجود دیگری به پایم چسبید! نفسم را بیرون دادم، آه خیلی خوب! دستم را روی سرش گذاشتم.

- هیس آروم باش کوچولو، گریه نکن! ببخشید. دردت اومد؟!

بازوهایش را گرفتم و از روی زمین بلندش کردم. به چشم‌هایش خیره شدم.

- گریه نکن دیگه!

در حین گریه کردن بود که ناگهان ساکت شد. به چشم‌هایم خیره شد و سکوت کرد! خدایا این بچه هم عجیب بودن چشم‌هایم را فهمید! ببین چطور به من خیره شده؟! ابروهایم را درهم کشیدم و خیلی آرام هلش دادم.

- برو، برو پیش مامانت، بدو!

سپس بلند شدم و دوباره پشت پنجره ایستادم. دقایقی طول کشید تا این‌که صحبتشان تمام شد و پدرم داخل آمد. نزدیکم شدو با چهره‌ی نگران گفت:

- گوش کن دخترم، زیبا خانم همراه‌ت به خونه‌ی اون‌ها میاد! اگر رفتار بدی باهات کردن یا این‌که نخواستن ببیننت، برگرد خونه‌ی زیبا خانم و بعد بلیط بگیر و بیا شیراز! اگر هم مشکل دیگه‌ای پیش اومد خاله‌ی مادرت رو که می‌شناسی، می‌تونی بری خونه‌ی اون!

با شنیدن این حرف‌ها نیشم تا بناگوش باز شد! پس زیبا خانم توانست پدرم را قانع کند. بهتر از این نمی‌شود. من باید تنهایی به سراغ آن خانواده می‌رفتم! دستی روی سرم کشید.

- اگرچه برام سخته، ولی میرم. یادت باشه باید زود برگردی خونه!

سرم را به نشانه‌ی مثبت تکان دادم.

- باشه بابا خیالت راحت باشه، من تا آخر عمر بیخ ریش خودتم!

پدرم با این حرف خنده‌ی بلندی کرد، سپس وسایلش را برداشت. با دقایقی در آغوش گرفتن یک‌دیگر و خداحافظی مفصل، بالاخره او از خانه خارج شد و رفت. به محض این‌که زیبا خانم در خانه را روی پدرم بست، حس ناامنی سراغم آمد. بودنش حس امنیت را به من می‌داد، اما تا کی؟ بالاخره باید این راه را تنها می‌رفتم! من به خانواده‌ی الانم هم تعلق ندارم، باید می‌دانستم جایم کجاست! زیبا خانم به سمتم آمد و بازویم را گرفت.

- بیا بریم داخل دخترم، کم‌کم سر و کله‌ی آقای راد هم پیدا می‌شه!

همراهش داخل خانه شدم و روی همان مبل قبلی عین یک چسب چسبیدم. دختر مریم هم درست روبه‌رویم آمد و روی مبل نشست. این بچه را ببین چطور به من خیره شده! سرم را کمی پایین آوردم و چشم‌هایم را کمی ریز کردم و چهره‌ی ترسناکی به خودم گرفتم. به یک ثانیه نکشید که از روی مبل بلند شد و دوان‌دوان به آشپزخانه رفت. بی‌صدا خندیدم و سری تکان دادم. خوب چه کنم؟ از بچه‌ها خوشم نمی‌آید! اما خودمانیم، شیطان‌صفتی هم آنقدرها بد نیست!

اردیبهشت‌ماه بود و هوا کم‌کم گرم می‌شد. ساعت هفت عصر بود، اما هنوز خورشید در آسمان می‌تابید. یک ساعتی از رفتن پدرم می‌گذشت. مریم درحالی‌که چادرش را از روی سرش برداشته بود، به سالن آمد به ظرف میوه اشاره کرد و لبخندزنان گفت:

- میوه بخور نیلوفرجان!

لبخند زدم و سعی کردم مهربان به نظر برسم.

- ممنونم.

یک سیب برداشتم و مشغول پوست کندن شدم. هنوز سیبم را کامل نخورده بودم که صدای زنگ درآمد. مریم همان‌طور که می‌خواست به سمت خروجی برود، گفت:

- حتما مصطفی اومد!

لابد مصطفی همسرش است. قبل از این‌که به در برسد زیبا خانم دنبالش رفت.

- نه... این باید آقای راد باشه، خودم می‌رم!

این حرف را که زد مریم از رفتن منصرف شد و اجازه داد مادرش از خانه خارج شود. تکه‌ی آخر سیب را در دهانم گذاشتم و از جایم بلند شدم. ده دقیقه طول کشید تا زیبا خانم به داخل آمد. به سمتم آمد و گفت:

- عزیزم وسایلت رو بردار باید با آقای راد بریم!

سپس تندتند به سمت اتاق رفت. کیف کوله‌ایم که تنها چیزی‌ست با خودم آورده‌ام را برداشتم و خونسردانه از خانه خارج شدم. پایم را داخل حیاط گذاشتم و با قدم‌های آرام به سمت در حرکت کردم.

اوه وای نیلوفر! اینجا را ببین، چه فرشته‌ای دنبالت آمده! مرد جوان و قد بلندی کنار در ایستاده است. کت و شلوار زیبایش را ببین، کفش‌های مشکی براقش را نگاه کن! این جنتلمن تا به حال کجا بود؟! به حالت نیم‌رخ ایستاده و با تلفن صحبت می‌کرد! رنگ پوستش گندم‌گون و موهایش مشکی بود. نمی‌شود سمت من برگردی تا چهره‌ات را درست و کامل ببینم؟! زود باش دیگر!

درست در همین لحظه موبایلش را قطع کرد و به سمتم برگشت. ابروهایش کوتاه و چشم‌هایش درشت، صورتش هم صاف و شش‌تیغ است. من را که دید، لبخند کم‌رنگی زد. اوه خدا! روی گونه‌هایش چال افتاد!

در همین‌لحظه صدای ندای درونم بلند شد. خجالت هم خوب چیزی است با این چشم‌های ذربینی‌ات چنان به او زل زده‌ای که چیزی نمانده قورتش دهی! آرام و آهسته نزدیکش می‌شدم که زیبا خانم هم بیرون آمد. مانتو شلوار پوشیده و چادر مشکی‌ای هم روی سرش انداخته بود. تندتند جلو آمد و به آن خوش‌تیپ اشاره کرد.

- ایشون آقای رهام راد هستن. رهام جان ایشون هم نیلوفر خانم که درموردش صحبت کردم.

آن جنتلمن خوش‌تیپ که نامش رهام بود، جلو آمد و لبخند عمیقی زد.

- سلام از دیدنتون خوشحالم!

به سرعت با لبخند عریضی پاسخش را دادم:

- سلام من هم همین‌طور!

بله معلوم است که از دیدنش خوشحال شدی! غیر از این نمی‌تواند باشد!

رهام به زیبا خانم نگاه کرد.

- اگه موافق باشید زیبا خانم، توی راه با هم حرف می‌زنیم؛ الان بهتره بریم!