رمان ارواح نفرین شده به قلم الهام سواری

ژانر : #ترسناک

خلاصه :

یه سری آدم‌ها هستند که با چیزهای خیلی عجیب و عجیب‌تر روبه‌رو می‌شن که باورش برای آدم‌هایی که تاحالا ندیدند و نشنیدند عجیب و ترس‌‌آوره؛ بعضی از اون‌ها بهشون عادت کرده‌اند و دارن باهاش کنار میان.

فصل‌ها:

۱_ چیزی ‌میان ‌تاریکی

۲_ پانسیون‌ مردگان

۳_ زهره ‌ترک

۴_ در پس تاریکی

۵_ تئاتر به سبک واقعیت.

***

«چیزی میان تاریکی»

(فصل۱)

من هانا هستم؛ با چشم‌های درشت قهوه‌ای پررنگ، مژه‌هام بلنده رنگ پوستمم روشنه، دماغم متوسطه. لب‌هام یکم بزرگه، رنگ موهام خرمایيه، قدمم متوسطه لاغرم، هجده سالمه کلاس دوازدهمم. یکم تنبل، یه خواهر دارم مونا؛ بیست و یک سالشه دانشگاهيه؛ اون کلاً برعکس منه، خیلی درس‌خونه. قدش بلنده، یکم سبزه‌ست، موهاش سیاهه، رنگ چشماشم متوسطه قهوه‌ای کم‌رنگ کم‌رنگه، دماغش کوچيک توپره، مژه‌ش کم‌حجمه و رنگ موهاش سیاهه؛ کلاً به بابام رفته.

بابام چهل و هفت سالشه، قدش بلنده و یکم شکم داره، موهاش جوگندميه، رنگ پوستش سبزه‌ست و کلاً به مونا شباهت ميده. مامانمم قدش متوسطه، سفيد پوسته و چشم‌هاش درشته، رنگ چشم‌های منه؛ رنگ موهاش خرمایيه و قدش متوسطه، ولی مثل من لاغر نيست؛ هيکلش زنونه‌ست.

چند روزی بود به بابام می‌گفتیم بريم مسافرت؛ صبح از خواب بیدار شدم رفتم آشپزخونه، دیدم بابا و مامانم دارن با هم صحبت میکنن. «سلام» کردم و رفتم دست و صورتم و شستم. نشستم سرميز برای صبحونه، بابام رو به من کرد و گفت:

- می‌خوايم بريم مسافرت.

از جام پریدم؛ چنان جيغی زدم که سقف نزدیک بود بياد پايين.

- آخ‌جون! برم به مونا خبر بدم.

از خوشحالی صبحونه نخورده، زودی رفتم سراغ مونا که بهش خبر بدم. پتورو از روش کشیدم!

- پاشو زود، يه خبر خوش.

- عه! چته روانی؟! آدم رو این‌جوری بيدار می‌کنن؟!

برگشتم آشپزخونه.

- حالا کجا قراره بريم؟

- دوستم یه ويلا داره تو شمال، یه ویلای خیلی شیک؛ قراره بريم یه هفته اون‌جا بمونيم.

از خوشحالی نفهمیدم کی حاضر شدم. رفتم سراغ مونا ببينم چی پوشیده، قراره چی برداره؟ وسایل شخصی که منم همون‌ها رو بردارم. مونا مانتوی مشکی ساده‌ش رو پوشيده، با یک شال خاکستری و کفش‌های اسپرت خاکستریش و با یک شلوار مشکی، کوله‌ش رو هم برداشت.

با عشوه رو کردم بهش گفتم:

- یه چی می‌پوشم، از مال تو بهتر!

زبونمم درآوردم براش!

منم مانتو جیگریم رو با یه شال قرمز و کفش قرمز، با کیف و شلوار مشکی؛ مسواک خمیر دندون، شونه، صابون دست و صورت، حوله، لیوانم رو برداشتم.

یکم به خودم رسیدم؛ من مثل مونا نیستم، به آرایش علاقه‌ای ندارم.

مامانمم یه مانتو سبز بلند داشت، اون رو پوشیده بود با یک روسری قواره‌‌ای حریر خوشگل، با شلوار مشکی.

بابام که مثل همیشه شلوار پارچه‌ای مشکی، با پیراهن راه‌راه قهوه‌ای.

بالاخره راه افتادیم، به محض این‌که سوار ماشین شدیم، من خوابیدم؛ چون از راه‌های طولانی بدم میاد.

***

صدای مونا به گوشم خورد. می‌گفت:

- هانا؟ بیدار شو دیگه، رسیدیم.

چشم‌هام رو که باز کردم، با یه صحنه خیلی خوشگل مواجه شدم!

رسیدیم به یه جاده پر از درخت، بابام جلوی یه در بزرگ رنگ سفید با نقش و نگارهای طلایی نگه داشت. خونه دیواره‌هاش سفید بود، یه عالمه پنجره‌های بزرگ داشت. بابام از توی جیبش یه ریموت برداشت و دکمه‌ش رو زد، درو باز کرد. باهاش وارد که شدیم، تو حیاطش مثل یه پارک بزرگ بود! پر از درخت‌های جورواجور! یه استخر بزرگم داشت، ولی خالی از آب بود، پله هم داشت.

تو چمن‌های جلو ویلا، میز و صندلی فلزی‌رنگ قهوه‌‌ای، با یه آفتاب‌گیر بزرگ بود.

پیاده که شدیم، چشمم افتاد به ویلا؛ واقعاً این‌جا بهشته! در ورودیش شیشه‌ای بود، البته داخلش دیده نمی‌شد و خودت رو توش می‌دیدی. در رو که بابام باز کرد، رفتیم داخل. توش رو که دیدم، هوش از سرم رفت!

مبلمانش سلطنتی به رنگ کرمی و طلایی، پرده‌های طلایی، پنجره‌های بلند و بزرگ.

از وسط حال یه پله بانرده‌های طلایی وصل میشد به طبقه بالا، روی پله‌ها یه فرش قرمز مخمل با حاشیه‌های طلایی پهن بود.

یه تلویزیون، اندازه صفحه سینما تو هال داشت!

***

ظهر شد!

رو کردم به مامان و با بی‌حالی گفتم:

- وای! مامان من خیلی گشنمه، غذا چی آماده کردی؟

- بابات منقل رو آماده کرده تو حیاط، می‌خواییم جوجه کباب درست کنیم.

این‌قدر خوش گذشت بهمون، بوی کباب همه ویلا رو پرکرده بود.

جوجه‌ها رو آماده کردیم و نشستیم تو حیاط خوردیم؛ ظرف مرف‌ها رو هم شستیم.

هر کی رفت تو اتاقش. مامان بابامم بعد یکم استراحت، حاضر شدن برن خونه‌ی خاله.

منم با بی‌حالی رو کردم به مامانم.

- حالا حتماً باید امشب برین؟ کِی برمی‌گردین؟ ما آبمون با هم تو یه جوب نمیره، زود بیاین!

مامانمم گفت:

- آره دیگه؛ خاله‌ت رو نمی‌شناسی؟ بفهمه اومدیم اول پیش اون‌ها، نرفتیم ناراحت میشه. امشب رو می‌مونیم، زشته زود بلند شیم. فردا بعد صبحونه میایم؛ با هم دعوا نکنین، سعی کنین با هم بیش‌تر دوست باشین تا دشمن!

مامان و بابام رفتن، من و مونا خونه موندیم. خاله یه پسر نه ساله داره خیلی هم لاغر مردنیه! اسمش آدرینه، خیلی هم پیش فعاله! ما خوشمون نمیاد بریم بشینیم حرف‌های بزرگ‌ترها رو گوش کنیم.

مامانم برامون برنج با خورشت قرمه‌سبزی آماده کرده بود، گذاشت تو یخچال گفت:

- گشنه‌تون شد، گرم کنید بخورید.

غذا خوردیم، هر کی بشقاب خودش رو شست.

مونا رفت فلشش رو زد تلویزیون؛ یه فیلم وحشتناک آورد و داشت نگاه می‌کرد.

منم بهش گفتم:

- بیا با هم یه بازی دونفره انجام بدیم؟

ولی اون دوست داشت همون فیلم مزخرف رو ببینه! من از ترس بدوبدو رفتم تو اتاقم که بخوابم.

پتو رو کشیدم رو سرم چشم‌هام رو بستم؛ ریلکس کردم تا خوابم ببره بعد یه چند دقیقه، صدایی شنیدم، مثل پچ‌پچ! دقیق‌تر که گوش دادم به گوشم خورد یکی یواشکی گفت:

- هانا! هانا!

یکم ترس برم داشت، موهای بدنم مورمور شد.

دویدم رفتم پایین گفتم:

- مونا؟ یه صدای پچ‌پچ شنیدم.

مونا با تعجب وحشت‌زده، از رو مبل بلند شد!

وحشت‌زده گفت:

- بسم الله! زهرم ترکید دختر! خب چرا یهویی میای؟

منم با عصبانیت بهش گفتم:

- مجبوری یه همچین فیلم‌های وحشتناکی نگاه کنی که این‌قدر بترسی؟!

با پررویی رو کرد بهم.

- به تو چه دخترجون؟ دوست دارم، فکر کردی همه مثل تو ترسو هستن؟

با هم بحثمون بالا گرفت که یه صدا اومد از بالا!

جفتمون چسبیدیم به هم، جیغ می‌زدیم!

مونا بهم گفت:

- بیا بریم بالا، ببینیم چی بود؟!

من خیلی ترسیده بودم، بهش گفتم:

- نه؛ من می‌ترسم، خودت تنها برو.

من موندم مونا رفت بالا. رفتم تلویزیون رو خاموش کنم که دیدم درجه صدای تلویزیون، کم‌کم داشت می‌رفت بالا! از ترس دستپاچه شدم. تا خواستم فرار کنم، یهو خوردم به یه چی! جیغ زدم، چشم‌هامم بسته بودم! تا چشم‌هام رو باز کردم، دیدم مونا با صدای بلند می‌خندید، دلم می‌خواست این‌قدر بزنمش، غش کنه.

با عصبانیت رو کردم بهش:

- تویِ احمق، صدای تلویزیون رو بلند می‌کردی؟!

با خنده بهم گفت:

- آره؛ می‌خواستم ببینم چه‌قدر ترسو هستی؟ دیدم چه‌قدر ترسیدی!

از توی آشپزخونه صدای شکستن یه چیزی اومد.

گفتم:

- این دوتا!

مونا با صدایی لرزون گفت:

- دوتا چی؟!

با این که خیلی ترسیده بودم، به روم نیاوردم و گفتم:

- دوتا نشونه! نکنه یه چیزی تو خونه‌ست؟!

من و مونا، بدو، بدو رفتیم تو اتاقش. از ترس به خودمون پیچیده بودیم! همه‌ش دور و برمون رو نگاه می‌کردیم!

دیگه مغزم هیچی کار نمی‌کرد؛ دلم می‌خواست از ته دل جیغ بزنم! نزدیک بود گریه کنم.

مونا گفت:

- بیا بریم زیر پتو؛ شاید خوابمون ببره تا مامان و بابا بیان.

رفتیم زیر پتو؛ چشم‌هام رو بستم. یکم ترسم کم شد، داشتیم می‌خوابیدیم که پتو از رومون کشیده شد، افتاد رو زمین! چنان جیغی زدیم که نگو! به‌ نظرم تا هفت کوچه پایین‌تر صدامون رو شنیدن!

بلند شدیم که فرار کنیم بریم بیرون؛ در بسته شد. هر کاری کردیم، نتونستیم بازش کنیم. انگار یکی قفلش کرده بود!

برق اتاق خاموش شد.

این‌قدر ترسیده بودم، از مونا پرسیدم:

- کی برق رو قطع کرد؟

- نکنه یکی داره با ما شوخی می‌کنه؟!

بلند گفتم:

- آهای! کدوم خری هستی؟ هر کس هستی، بدون ما نمی‌ترسیم! خودتو خر نکن؛ برق رو بزن، درو باز کن زود، وگرنه به بابام زنگ می‌زنم.

مونا مثل مجسمه نزدیک من و ایستاده بود بهم می‌گفت:

- هیس! عصبانی‌ش می‌کنی، گوشیم کجاست زنگ بزنم بابا؟

منم گفتم:

- من نمی‌دونم! آخرین‌بار روی مبل، جلوی تلویزیون دیدمش. بذار اصلاً عصبانی بشه، می‌خواد چه غلطی بکنه؟ تو مگه می‌شناسیش که ازش می‌ترسی؟!

داشت به شدت می‌لرزید، می‌گفت:

- ساکت‌ شو! آره، می‌شناسم؛ اون می‌دونی چیه؟! می‌تونه هر بلایی سرمون بیاره!

با تعجب ازش پرسیدم:

- چیه مگه اون؟

تا مونا لب باز کرد، یهو صدای آهنگ گوشی‌ش اومد که می‌خوند «عروسک قشنگ من پیراهن پوشیده»

یه آهنگ طنز بود!

دیگه داشت حوصله‌م سر می‌رفت! داشتیم به صدای گوشی، گوش می‌دادیم که یک چیزی خورد به در، از جا پریدیم! چشممون خورد به چاقو که در رو سوراخ کرده بود.

با چشم‌های بهت زده گفتم:

- یا خدا! کدوم خری آشغال؟! اگه مردی بیا خودت رو نشون بده؟ یعنی این‌قدر ترسویی که جرئت رو در رو شدن با ما رو نداری؟

مونا داشت یواش می‌گفت:

- ساکت‌ شو! تو نمی‌دونی اون چیه؟ بفهمی پشیمون میشی؟!

بعدش تندتند با چاقو داشت می‌کوبید تو در، در رو سوراخ کرد!

یک‌دفعه چاقو اومد، خورد تو پیشونی مونا! این‌قدر جیغ کشیدم که گلوم سوز می‌کشید، یک عالمه خون از پیشونی مونا سرازیر شد، افتاد روی زمین! داشتم گریه می‌کردم.

چشم‌هاش بازمونده بود، چاقو هم تو پیشونی‌ش بود.

دست و پام داشت به شدت می‌لرزید!

دستگیره درچرخید!

وایستادم ببینم قاتل خواهرم کیه؟

دیدم یک قامت بلند تو چارچوب در وایستاده!

موهای بلندی داشت، صورتش دیده نمی‌شد؛ منم اشک‌هام مثل سیل می‌اومد.

یواش‌یواش داشت نزدیک می‌شد که رفتم سمت پنجره، از پنجره بدون این که ارتفاع رو ببینم، خودم رو پرت کردم پایین.

پام یه دردی گرفت که نگو! لنگان‌لنگان، رفتم تو درخت‌های حیاط ویلا، حیاطش خیلی بزرگ بود؛ این‌قدر درخت داشت که فکر می‌کردی جنگله!

پشت سرم رو نگاه کردم، دیدم یکی داره میاد دنبالم. خیلی آروم، قدش بلند بود، موهای بلند مشکی داشت، یک لباس خواب بلند سفید هم تنش بود و یک چاقو هم تو دستش! حرکتم رو سریع کردم، پام این‌قدر درد داشت که هر قدمی برمی‌داشتم، شدت پیدا می‌کرد دلم می‌خواست جیغ بزنم!

این‌قدر ترسیده بودم، داشتم با خودم حرف می‌زدم:

- خدایا کمکم کن! بسم الله! الهم صل الا محمد و آل محمد.

رسیدم به یک درخت، تنه‌ش بزرگ بود. وایستادم تکیه دادم به درخت، پشت سرم و نگاه کردم، دیدم کسی نیست!

تا نشستم، مرگم رو جلوی چشم‌هام دیدم. همه‌ش با خودم می‌گفتم:

- خدایا! اون دیگه چی بود؟

داشتم از شدت درد و گریه از حال می‌رفتم؛ ای کاش به این ویلای لعنتی نمی‌اومدیم.

باخودم گفتم:

- خدایا! ما رو به همون روز اول برگردون که هنوز نیومده بودیم این‌جا!

این‌قدر با افکارم سرگرم شدم که نفهمیدم کِی خوابم برد.

***

چشم‌هام رو باز کردم، دیدم صبح شده!

از شدت درد و گریه، تو همون حالت خوابم برده بود.

چشمم افتاد به پام، چنان جیغی زدم که مغزم سوت کشید.

پام جوری شکسته که استخوان پام زده بود بیرون!

از جام نتونستم بلند بشم. نمی‌دونستم کجام؟ تاریک بود که اومدم، نمی‌دونستم از کدوم طرف برگردم؟!

یهو یه صدایی شنیدم صدای آژیر و صدای تعدادی سگ، بعد صدای بابام و مامانم رو شنیدم که صدام می‌کردن.

- هانا! هانا!

بلند جیغ زدم:

- مامان! مامان جونم من این‌جام‌.

صدای سگ‌ها داشت نزدیک‌تر می‌شد.

از لابه‌لای درخت‌ها سگ‌ها و پلیس‌ها رو دیدم، لباس‌های سیاه تنشون بود.

بلندتر داد زدم:

- بابا! بابا! من این‌جام.

دیدم چهارتا پلیس هرکدوم با دوتا سگ اومدن.

- حالتون خوبه؟

- کس دیگه‌ای همراهتون نیست؟

منم که گلوم بغض کرده بودم، با گریه و هق‌هق بهشون گفتم:

- بله؛ خواهرمم هست، اون تو خونه‌ست. اون خواهرم رو کشت، نمی‌دونستم چی بود؟ حتی صورتشم ندیدم که بدونم آدمه یا حیوون! داد زدم، گریه کردم؛ تا این‌جا دنبالم اومد.

بعدش دوتا پرستار با روپوش سفید اومدن، من رو برداشتن گذاشتن رو برانکارد.

بابا و مامانمم اومدن، محکم بغلشون کردم

بابا و مامانم که وضعیتم رو دیدن، حالشون بد شد! مامانم از حال رفت، بابام زیرشونش رو گرفت که نیفته!

اومدن تو آمبولانس کنار من.

می‌خواستم ببینم از مونا خبر دارن؟ چی‌کارش کردن؟ ازشون پرسیدم:

- مامان جون؟ باباجون؟ مونا...مونا... .

از شدت گشنگی و تشنگی، بی‌هوش شدم.

***

به‌ هوش که اومدم، دیدم تو بیمارستانم. پام رو گچ گرفته بودن، مامانم کنارم نشسته بود.

ازش پرسیدم:

- مامان؟

مامانم با مهربونی گفت:

- جان مامان؟

فکر می‌کردم من رو مقصر می‌دونن، ولی نه! اینطوری نبود.

بهش گفتم:

- مونا…؟

تا خواستم حرفم رو کامل کنم، مامانم چشم‌هاش پر از اشک شد! نمی‌خواستم ناراحتش کنم، برای همین

ساکت شدم و چیزی نگفتم.

دکتر اومد بالا سرم، ازم پرسید:

- حالت چه‌طوره دختر گلم؟

منم با بی‌حالی جواب دادم:

- خیلی ممنون آقای دکتر!

دکتر بامهربونی پرسید:

- درد نداری؟

منم که درد داشتم گفتم:

- پام درد می‌کنه، انگار داره زیادتر میشه دردش.

با لحن مهربونی گفت:

- باشه دخترم؛ به پرستار می‌گم بهت یه مسکن تزریق کنه، دردت رو کلاً آروم نمی‌کنه، ولی ازش کم می‌کنه.

منم یک لبخند اجباری زدم و در جوابش گفتم:

- ممنون! ببخشید؛ من کِی مرخص می‌شم؟

یه خندهٔ آروم کرد و گفت:

- یه چند روز دیگه مهمونمون هستین خانوم کوچولو، بعد این‌که حالتون بهتر شد، پلیس‌ها میان چندتا سوال ازتون بپرسن. لطفاً نترس و به سوالاتشون پاسخ بده. اگه می‌خوای قاتل خواهرت و کسی که این بلا رو سرت آورده، پیدا بشه!

توی یه اتاق سه در چهار زندانی شدم، یه پنجره داشت که فقط درخت‌های توی حیاط بیمارستان دیده می‌شد. داشت حالم از منظرهٔ تکراریش بهم می‌خورد! یه تلویزیون داره، کنترل نداره فقط یه کانال زده بودن دیگه‌م عوض نمی‌شد.

گاهی بلند می‌شدم و با سرم تو دستم چند قدمی تو اتاق راه می‌رفتم.

دیگه از دیدن این فضای تکراری، خسته شدم. یخچال کوچیک کنار تخت و تلویزیون نصب شدهٔ روی دیوار که اندازه قوطی کبریت بود. دیوارهای بی‌رنگ و روح پرده‌های سفید که حالم رو گرفته‌تر می‌کرد.

داشتم به این‌ها فکر می‌کردم که پرستار اومد و بهم یه مسکن تزریق کرد.

***

نفهمیدم چه‌قدر خوابیدم، شب شده بود.

پلیس‌ها اومدن از اون قاتل پرسیدن، چیزی نداشتم بگم؛ آخه کسی چه می‌دونه اون چی بود و کی بود؟

***

«بعد از چند هفته»

- سلام مونا جون! برات آب آوردم، از این شالم خوشت می‌اومد؛ آوردم ببندم به سنگ‌ قبرت گلم!

دیگه نتونستم اون شب رو از فکرم دور کنم! همه‌ش خودم رو مقصر می‌دونم.

***

«دو ماه بعد»

بهترین خواهر دنيا، بعد تو من خیلی تنها شدم؛ پام هم دیگه خوبه خوب نشد. هنوز هم می‌لنگه! می‌دونی، یدونه از اون‌ها هنوز باهامه. تو اتاقم رو به ديوار می‌کوبه سرش رو به ديوار، پشت سر هم.

دیگه نمی‌ترسم ازش! چند ماهی هست دارم باهاشون زندگی می‌کنم.

دیگه به پچ‌پچ‌های نصف شب عادت کردم.

می‌دونی، بعضی‌هاشون میان وسایلم رو جابه‌جا می‌کنن، حتی لباس‌هامم دست می‌زنند!

فکر کنم می‌پوشن، مامان یه شب متوجه شد اومد و گفت:

- چرا شب‌ها با خودت حرف می‌زنی؟

منم می‌گم:

- حتماً تو خواب حرف می‌زدم!

***

شما هم تنها نيستين، یکی همیشه پشت سرتون هست و شما رو زير نظر داره.

و این سرنوشت یک ترس است که عواقبی در بر دارد!

سعی کنید هرگز وارد این بازی نشوید،

انتقام، شیرین‌ترین بازی‌اش است

و با هرکس که این بازی رو شروع کند،

دیگه پایانی ندارد!

و پایانش "مرگ" است.

پایان

«پانسیون مردگان»

(فصل۲)

شانی دختری خیلی خوشگله که با دوستش توی پانسیون می‌مونن. اون‌جا براشون یه سری اتفاقات عجیب می‌افته و تنها بازمانده از اون اتفاق‌ها، شانی است.

***

من شانی هستم. ۲۵ سالمه، قدم بلنده و موهای طلایی دارم، چشم‌های درشت آبی، پوستمم سفیده، لب‌هامم بزرگه! کلاً بورم.

مامانم تو تصادف سیزده سال پیش مُرد، بابامم زن گرفته. زن جدیدش من رو قبول نکرد، الان یه بچه دارن، پنج سالشه اسمش آترینه. موهای کوتاه مشکی داره، چشم‌هاش سبزن، چشم‌های متوسطی داره که بابام میگه:

- شکل خودته!

ولی من می‌گم:

- کجای اون شکل منه؟ من خوشگلم اما اون شکل مامان زشتشه، والله!

من با دوستم، الینا؛ تو یه اتاق پانسیون می‌مونیم.

داستان از اون‌جا شروع میشه که من و الینا از رستوران برمی‌گشتیم. هرشب یک ماجرا از تو هر اتاق، دقیقاً وقت‌هایی که ماه وسط آسمونه و درخشش بسیار زیبایی داره، از اتاق‌های پانسیون صدای جیغ میاد.

مارال (دختری چاق و کوتوله و پرخور، با موهای خرمایی کوتاه، چشم‌هایی سبز و پوستی سفید) ازش پرسیدیم:

- چی تو رو ترسونده و دلیل جیغ زدنت چیه؟ زود! بگو بهمون چی دیدی؟ چرا مثل احمق‌ها به ما زل زدی؟!

گویی خیلی ترسیده! لب باز نمی‌کرد، دوباره شروع کرد به جیغ زدن و بی‌هوش شد.

مدیر پانسیون اومد. خانوم لارا، زنی جدی و خشمگین با موهای سیاه که همیشه بالا می‌بندتشون، چشم و ابروی سیاه، خیلی لاغره و همیشه هم لباس‌های بلند و آستین‌دار با رنگ‌های تیره می‌پوشه و صدای برنده‌ای داره.

خانوم لارا:

- برید کنار! زود! زود! دورش جمع نشید.

دوتا از خدمتکارها مثل سربازهاش کنارش ایستادن و هرجا که بره، باهاشن.

همه از ترس رفتن کنار. سارا و تینا اومدن و مارال رو از روی زمین بلند کردن و به اتاقش بردن؛ بقیه هم هرکی رفت اتاقش.

کجا بودیم؟ آها! من و الينا رفته بودیم غذا بخوريم؛ تو راه برگشت همه‌ش حس می‌کردم یکی زير نظرمون داره! در رو باز کردیم و وارد اتاق شدیم، چشم‌هامون از وحشت و تعجب گرد شده بود و زده بود بیرون!

خدايا! چرا اين‌طوری شده اتاق؟ اتاقمون رنگش تغییر کرده بود! از رنگ آبی صاف، به سیاه تغییر رنگ داده بود.

به الینا گفتم:

- بدو بريم پیش خانوم لارا، شاید اون این‌طوری خواسته. فکر می‌کنه همه‌چی باید اون‌طور باشه که خودش می خواد، ولی نمیشه.

با عصبانیت رفتم سمت اتاقش، الینا پشت سرم راه افتاد.

قدم‌هام رو بلند برمی‌داشتم. جلوی درب اتاق خانوم لارا ایستادم؛ یک پوفی کشیدم و با انگشت اشاره، چند ضربه‌ی بلند و کوتاه به درب کوبیدم.

صداش اومد:

- بیا داخل.

درب رو باز کردم و رفتم داخل.

- سلام، خانوم میشه بدونم چرا رنگ اتاق ما رو رنگ کردین؟! درسته اون رنگ رو نمی‌خواستیم؛ امّا این رنگ کلاً افتضاحه.

خانوم لارا با تعجب زل زده بود تو چشم‌هام؛ بعد از کلی ور زدن، رنگش قرمز شده بود مثل گوجه!

گفت:

- ساکت خانوم جوون! اگه بخوای ادامه بدی، کلاهمون بدجوری ميره تو هم! کی رنگ اتاق شما رو تغییر داده؟ من از این موضوع بی‌خبرم.

با چهره‌ای حق به جانب، رو کردم بهش و گفتم:

- میشه همراه ما به اتاق بیاید و خودتون نظارت کنید؟

با اخم کوچکی به پيشونيش گفت:

- بفرمایید ببینیم موضوع چیه؟

جلوجلو به راه افتاد و ما هم پشت سرش راه افتاديم. پشت سر داشتیم مسخره‌ش می‌کرديم و ريزریز می‌خنديديم! به پشت که نگاه می‌کرد، دهنمون رو می‌بستيم.

جلوی درب اتاق وايستاد و ما هم کنار دیوار دست تو دست هم وايستاديم تا این که گفت:

- خانوم‌ها، من که تغییری تو این اتاق نمی‌بینم!

- چی؟

به سرعت رفتیم تو اتاق، رنگ اتاق به رنگ اولش برگشته بود!

با لکنت گفتم:

- خانوم قسم می‌خورم که رنگ اين‌جا سياه بود شايد باورتون نشه اما الينا هم دید! باور کنید، ازش می‌تونید بپرسید.

دست الینا رو گرفتم و آوردمش جلوی صورت خانوم لارا، گفتم:

- الینا؛ تو هم دیدی؟ بگو به خانوم که چی دیدیم!

داشتم از عصبانیت منفجر می‌شدم، الینا شوکه شده بود و چیزی نمی‌گفت! انگار لب‌هاش رو دوختن به هم.

خانوم لارا با عصبانیت رو کرد به من و گفت:

- نمی‌دونم دنبال چی هستی خانوم جوون؟ اگه دوباره دردسر درست کنی، بی‌معطلی از اینجا بیرونت می‌کنم؛ دیگه صحبتی نمونده.

با دست یک ضربه به بازوی الینا زدم و گفتم:

- احمق! چرا چیزی نگفتی؟

فقط پلک میزد، و هیچ صحبتی نمی‌کرد.

- خدای من، تو چت شده؟ یه چیزی بگو، چرا هیچ حرفی نمی‌زنی؟

بدون این‌که چیزی بگه، کنار درب اتاق، نزدیک کاناپه و روبه‌روی تلویزیون ایستاده بود.

شوکه شده بود! دستش رو گرفتم و بردمش نشوندمش روی کاناپه و گفتم:

- الینا! منم به اندازه تو ترسیدم، نباید به خودت بیاری؛ وگرنه حالت از این‌که هست، بدتر میشه، یکم خونسرد باش.

لباس‌هامون رو عوض کردیم، لباس‌خواب پوشیدیم. یک پیراهن بلند چین‌دار، رفتیم تو تخت‌خواب آماده خواب شدیم. دست‌هام رو زیر سرم گذاشتم و به الینا «شب به خیر» گفتم و چشم‌هام رو بستم.

داشت خوابم می‌برد که پنجره اتاق باز شد و باد شدیدی داشت ‌وزید! تخت من درست روبه‌روی پنجره، چسبیده به دیوار عمودیه و الینا هم تختش کنار تخت من، با کمی فاصله‌ست.

الینا از ترس اومد روی تخت من و من رو محکم تو بغلش گرفت و داشت با صدایی لرزون، در صورتی که خیلی ترسیده بود، می‌گفت:

- شانی! من خیلی می‌ترسم؛ تو رو خدا ازم دور نشو!

می‌خواستم برم پنجره رو ببندم، دیدم زیاد ترسیده. یکم بهش دل‌داری دادم.

- از چی می‌ترسی؟ فقط یه باده؛ یکم آروم باش. من الان بلند میشم و میرم پنجره رو ببندم، تو هم آروم باش.

از جام بلند شدم هنوز چیزی نگذشته بود که الینا از روی تخت افتاد پایین! ملافه تخت دورش پیچیده شده بود و روی زمین کشیده می‌شد. داشت جیغ می‌کشید و می‌گفت:

- شانی، کمکم کن!

منم خشکم زده بود! داشتم نگاهش می‌کردم که از پنجره پرت شد پایین. انگار چیزی اون رو می‌کشید!

***

داشت حالم از بازجویی‌ها و سوال‌های تکراری پلیس بهم می‌خورد.

بازپرس رو کرد بهم و گفت:

- می‌تونید برید خانوم؛ اگه به مورد مشکوکی برخوردید، حتماً بهمون خبر بدید.

گفتم:

- بله؛ حتماً.

و اومدم بیرون. نفهمیدم چه‌جوری از اون‌جا خودم رو نجات دادم؟ داشت حوصله‌م سر می‌رفت!

هوا داشت کم‌کم تاریک می‌شد. خیلی گشنه‌م شده بود. رفتم یه ساندویچ خریدم و داشتم قدم‌زنان می‌رفتم، روی نیمکت کنار کلیسا نشستم و ساندویچم رو خوردم.

و بعد برگشتم پانسیون. مری (دختری که مسئول باز کردن درب بود) گفت:

- سلام شانی! کنجکاوم بدونم چی پیش اومد که الینا از پنجره افتاد بیرون؟!

با بی‌حوصلگی تمام، رو کردم بهش و گفتم:

- نوبت توست بازجوییم کنی؟ بهتره سرت به کار خودت باشه و تو هرکاری دخالت نکنی.

صداش رو به طور مسخره‌‌ای تغییر داد و گفت:

- دخترهٔ عبوس نونور! با تو هم‌حرف شدنم اتلاف وقته.

به راه خودم ادامه دادم؛ رسیدم جلوی درب بزرگ پانسیون که رنگ گردویی بود. وارد شدم، پله‌های طولانی تقریبا صد عدد پله داشت تا می‌رفتی بالا، جونت در می‌اومد! اون‌قدر که تو فکر فرو رفته بودم، نفهمیدم کِی رسیدم جلوی درب اتاق؟!

درب رو باز کردم و رفتم نشستم روی تخت الینا. داشتم به عکسی که روی پاتختی کنار تختش گذاشته بود؛ با مادرش، پدرش و برادر کوچیکش گرفته بود، نگاه می‌کردم که یه‌دفعه صدای درب اومد. خانوم لارا بود، اومد تو.

- می‌تونم بشینم کنارت دخترم؟

گفتم:

- بله، حتماً خانوم! فرمایید.

- رفتی برای بازجویی؟

- بله خانوم، دارم از اون‌جا برمی‌گردم.

- غذا خوردی؟ اگه نخوردی و چیزی میل داری، بگو تا برات بیارم؟

- نه؛ ازتون ممنونم! تو راه گزینه‌م بود یه ساندویچ خریدم.

با اشاره سر، تأیید کرد و گفت:

- اگه نخوای تو این اتاق بمونی، بهت حق میدم، می‌تونی تو هر اتاقی که دلت خواست بمونی.

- نه خانوم همین‌جا راحت‌ترم.

بغض گلوم رو گرفت و اشک تو چشم‌هام جمع شد! ناگهان اشک از چشمم سرازیر شد و شروع کردم به گریه کردن.

- اینجا یادآور خاطرات من و الیناست! نمی‌تونم این اتاق رو ترک کنم.

خانوم لارا سرم را گرفت و روی شونه‌‌ش گذاشت.

- گریه کن دخترم؛ سبک میشی! می‌دونم دوستت بود، خیلی دوستش داشتی، می‌خوای با من صحبت کنی؟

این‌قدر خسته بودم، با اشاره سر گفتم که «حوصله‌ی صحبت ندارم»

بلند شد و رو به من کرد و گفت:

- با خیال راحت استراحت کن. اگه خواستی با کسی صحبت کنی، من هستم.

و درب رو بست. چون خسته بودم، با لباس و کفش خوابیدم.

غرق در خواب بودم که یک صدا به گوشم خورد و بیدارم کرد. بلند شدم و نشستم، دیدم روبه‌روی تخت، یکی با موهای بلند مشکی نشسته همه‌ی لباس‌هاش مشکی بود.

داشت سرش رو می‌کوبید به دیوار، بلند شدم بهش گفتم:

- کی هستی تو؟

- الینا، عزیزم!

از جاش بلند شد. قدش طوری بلند بود که سرش تا سقف می‌رسید، دست و پام شل شد!

پاهام باهام نمی‌اومد. با هر بدبختی بود، خودم رو رسوندم به در و فرار کردم! چنان جیغ زدم که گلوم می‌سوخت! همه‌ی دخترها از اتاق‌هاشون اومدن بیرون. با هم پچ‌پچ می‌کردن که «چی شده؟» و «چه خبره؟!»

چنان ترسیده بودم که دلم نمی‌خواست یک لحظه این‌جا باشم.

خانوم لارا: برید کنار، زود!

همه رفتن کنار وایستادن، با یه «همه برن تو اتاق‌هاشون»، هرکس رفت اتاق خودش. خانوم لارا رو به من کرد و گفت:

- با من بیا خانوم جوون.

با هم به اتاقش رفتیم. نشست پشت میزش و ازم پرسید:

- با جیغت پانسیون رو به هم ریختی، میشه بدونم چی شده؟ از چی ناراحتی؟!

با چهره‌‌ای افسرده، رو کردم بهش و گفتم:

- خانوم لارا، من از این‌جا بودنم اذیت میشم. می‌خوام از این‌جا برم؛ لطفاً من رو به یه پانسیون دیگه منتقل کنید.

خانوم لارا پوفی کشید و گفت:

- اگه نخوای این‌جا باشی، بهت حق میدم! بهترین دوستت رو از دست دادی. با خانوم استفانی صحبت می‌کنم تا تو پانسیونش بهت یه اتاق بده، اون یکی از بهترین دوست‌هامه و بهت کمک می‌کنه.

بلند شدم و رفتم نشستم تو سالن؛ تا صبح روی نیمکت سر کردم. صبح با صدای درب اتاق‌ها بیدار شدم.

یکی از دخترا اومد‌.

- چرا این‌جا خوابیدی تو؟

بدون این‌که چیزی بگم، بلند شدم و رفتم تو اتاقم و مشغول جمع کردن وسایلم شدم. لباس‌هام رو از تو کمد چوبی بزرگ قهوه‌‌ای که گوشهٔ سمت پنجره اتاق گذاشته بود، برداشتم و یکی_یکی پرت کردم رو تخت.

چمدونم رو از روی کمد برداشتم و گذاشتمش رو تختم و لباس‌هام رو یکی_یکی تا کردم و گذاشتم توش. عکس الینا رو از روی کمد کنار تختش برداشتم و گذاشتم تو چمدونم، همه‌ی وسایل‌های شخصیم رو برداشتم و در چمدونم رو بستم و منتظر شدم تا خانوم لارا صدام کنه.

همه‌ش چهره‌ی الینا جلوی چشم‌هام بود! روی تخت، روبه‌روی من نشسته و یک پیراهن پف‌دار صورتی کم‌رنگ، با آستین‌های پف‌دار بلند تشنه. موهاش رو فر کرده ریخته دورش. همه‌ش هم با انگشت‌هاش ور میره! همه‌ش میگه:

- سر و وضعم چه‌طور شده؟ بد نشدم؟

خندیدم! درب باز شد، سارا وارد اتاق شد و صدام کرد. از جام بلند شدم و چمدونمم برداشتم، دم درب وایستادم و صورتم رو برگردوندن و یه نگاه به اتاق کردم. یک لحظه همهٔ خاطراتم از جلوی چشمان رد شد و چشم‌هام پر از اشک شد و یک قطره اشک از روی گونه‌‌م، سر خورد و اومد روی لبم. اشکم رو پاک کردم، درب رو بستم.

رفتم اتاق خانوم لارا.

- خانوم؛ من اومدم.

لب پنجره اتاقش وایستاده بود، فنجون و

نعلبکی سفید با نقش‌های طلایی تو دستش می‌نوشید و صحبت می‌کرد. با آرامش عجیبی رو به من کرد گفت:

- ببین دخترم، قوانین اون‌جا با این‌جا فرق داره؛ اون‌جا یک زمان مشخص میرین بیرون، در زمان مشخصی می‌خوابین، محدودیت‌های زیادی داره. اگه پشیمون شدی، می‌تونی برگردی در این‌جا همیشه به روت بازه عزیزم!

ازش تشکر کردم.

سارا: خانوم، ماشین منتظر دوشیزه شانی هستن!

خانوم لارا واقعاً زن مهربونی بود! درسته یکم عصبی و جدیه، ولی در کل آدم خوبیه. بهش گفتم:

- واقعاً! از همهٔ زحماتتون تشکر میکنم و تو طول روز، دیدنتون میام؛ روزتون بخیر خانوم!

چمدونم رو برداشتم و به راه افتادم. دخترها تو حیاط پانسیون، مشغول هوا خوری بودن. از همه‌شون «خداحافظی» کردم و گفتم باز به دیدنشون میام. همه یکی_یکی بغلم کردن.

خارج شدم و سوار ماشین شدم.

رسیدیم پانسیون خانوم استفانی. درب پانسیون پیاده شدم، ساختمونش از پانسیون قبلی شیک‌تر بود! درب باز شد و رفتم داخل. یه حیاط پر از درخت‌های جورواجور با نیمکت‌های قهوه‌‌ای، زمینش پر از سبزه! همه دورم جمع شدن، با همه آشنا شدم. واقعاً دخترهای خوب و مهربونی بودن! من رو تا اتاقم راهنمایی کردن؛ اتاق بزرگ‌تر و زیباتر، با تخت بزرگ و نرم و کمد شیک کوچیک، دیوارهای اتاق رنگ سبز روشن با یه پنجرهٔ خیلی بزرگ که رو به شهر باز می‌شد؛ یک پرده‌ی سفید خوشگل دم پنجره بود، یه فرش کوچیکم کف اتاق انداخته بودن. اصلاً مثل اون پانسیون نبودش.

زنگ به صدا در اومد. یه دختر با صدای بلند می‌گفت: «همه بیاید اتاق غذاخوری!» رفتم، یه سالن بزرگ با میز‌های بزرگ کنار هم. رفتم نشستم سر یه میز؛ یکی از دخترها بهم گفت:

- برو یه ظرف برای خودت بردار و غذا بکش، وگرنه گشنه می‌مونی تا شب!

براشون برنج بود با خورش کرفس! کمی برنج و خورشت برداشتم و با سبزی و نشستم سر میز. تا شب نفهمیدم چجوری سر کردم، واقعاً بهم خوش گذشته بود!

از پله‌ها رفتم بالا، وارد اتاقم که شدم دیدم اتاق به رنگ سیاه شده بود و یکی وسط اتاق نشسته بود! در رو بستم و شروع کردم به جیغ زدن!

پایان

***

به نام خدا

«زهره ترک»

(فصل۳)

خانواده‌ی جیسون به‌خاطر وضعیت شغلی پدر خانواده، مجبور می‌شن شهر خودشون رو ترک کنن و به یه دهکده کوچیک بیان و یه خونه دور از بقیه می‌گیرن که دور و برش سرسبز و خوشگله.

اون‌ها با چیزهای عجیبی مواجه می‌شن و… .

***

آقای جیسون، دکتر معالجه و یه خانوادهٔ پنج نفره‌ند.

از شهر خودش، به دهکده‌‌ای به نام «آلواریک».

اولین عضو خانواده، إریک (آقای جیسون) چهل و چهار ساله، قد بلند و چاق چهار شونه، موهای قهوه‌‌ای فردار و درشت، پوست تیره، صورت تخمه مرغی‌شکل و ابروهای کمونی پر کلفت و چشم‌های معمولی، رنگ آبی صاف، دماغ کشیده متوسط سر پایین و لب‌های باریک صاف، چونه گود، ته‌ریش و سیبیل‌های کم‌پشت بور، گردن کوتاه.

دومین عضو خانواده، ملانی (مادر خانواده) سی و چهار ساله، قد بلند و هیکل توپر، موهای طلایی بلند لخت و نرم، پوست سفید، صورت استوانه‌‌ای و پیشونی بلند، ابروهای شمشیری نازک و کم‌پشت، چشم‌های درشت سبز، دماغ کشیده‌ی باریک سربالا، لب‌های صورتی و چونهٔ کوتاه، گردن متوسط.

سومین عضو ماریانا، (دختر بزرگ) هفده ساله، قد متوسط و هیکل باریک، موهای طلایی فر نرم بلند، همیشه دم اسبی می‌بنده، پوست سفید، پیشونی متوسط، ابروهای کمونی باریک و کم‌پشت، چشم‌های شهلایی‌رنگ و آبی کم‌رنگ، دماغ باریک کوتاه و سربالا، لب‌های کوچیک صاف صورتی و چونهٔ کوچیک، گردن بلند.

چهارمین و پنجمین عضو، (دوقلوها) لیا و مارک جیسون.

دوقلوهای شبیه به هم، دوازده سال، موهای نرم و بور لخت، موهای بلند اما مال مارک کوتاه، ابروهای پر پرپشت و شمشیری، چشم‌های درشت تیله‌‌ای رنگ آبی، دماغ‌های متوسط نوک‌تیز، لب‌های پر کوچیک صورتی.

یه کامیون اومد و وسایل رو بار کامیون کردیم. من و دوقلوها از رفتن ناراحت بودیم و همه‌ش غر می‌زدیم!

مامانم با چهره‌ای عصبی رو به من گفت:

- دخترم! بهتر نیست که یکم پدرت رو درک کنی؟ اون بدون ما نمی‌تونه تنها بره!

پدرم با چهره‌ای بلاتکلیف گفت:

- دختر خوشگلم! مطمئن باش که از اون‌جا خوشت میاد، خیلی جای سرسبز و زيبايه. بهتون قول می‌دم که به همه‌تون خوش می‌گذره.

راه طولانی بود، همه‌ی راه رو به منظره‌ها نگاه کردم و خميازه کشیدم! دیگه داشت حوصله‌م سر می‌رفت! کِی این راه لعنتی تموم ميشه؟

داشتم از طولانی شدن راه کلافه می‌شدم که پدرم با لحن شوخ طبعی بهمون گفت:

- دیگه نزدیک شدیم؛ این‌جاها رو خوب ببینید، خیلی جای خوب و زيبايیه!

خونه‌های کوچک! هرطرف سه_چهار خونه بود. آدم‌هاش با بلوز شلوار و پیراهن‌های بلند می‌گشتن، خیلی واسم عجیب بود.

با تعجب به بابام گفتم:

- بابا؛ چرا این آدما این‌جور لباس‌ها می‌پوشن؟ من از این لباس‌ها نمی‌پوشم، گفته باشم! نمی‌تونيد مجبورم کنید.

ليا و مارک: ما هم همین‌طور.

بابام یه نگاه به مامانم کرد و هردو زدن زیر خنده!

از اون روستای نفرت‌انگیز دور شدیم. دور از اون‌جا رسیدیم به یه خونه متروکه‌ی بزرگ! پیاده شدیم و یک خانوم جوون اومد و درب رو برامون باز کرد. رفتیم داخل، همه‌جا پر از گرد و خاک بود! روی زمین و پرده‌ها، مبل‌ها، پله‌ها و… .

خانومی که درب رو برامون باز کرد که فکر میکنم اسمش سوزان هست، بهمون گفت:

- این‌جا حدود پنج سال هست که کسی نمی‌مونه و متروکه‌ست. دربارهٔ این خونه خیلی حرف‌ها میزنند که فکر کنم گوش ندید بهتره، این‌ها داستان‌هایی هستن که مردم این‌جا درباره‌ی این خونه ساختن.

با کنجکاوی تمام پرسیدم:

- چرا؟! مگه اینجا روح داره؟ داستان این خونه چیه؟!

با لبخند کوتاهی گفت:

- این‌ها حرف‌های مردم که می‌گن این‌جا روح داره، چون یکی از اعضای این خانواده مُرده، یه دختر جوون به اسم جسیکا.

یک نگاه به عکس خانوادگیشون انداختم، فقط یک دختر داشتن

دختری شانزده ساله با قد بلند، لاغراندام موهای طلایی لخت نرم و صورت الماسی، پیشونی بلند، ابروهایی کمونی نازک و کم‌پشت، دماغ کشیده و نوک‌تیز سربالا ولی‌هایی پهن و بزرگ، چونه‌‌ای متوسط بدون گود، پدرش و مادرش! مادرش واقعاً زن زیبایی بود، پدرش آدم عصبی و جدی دیده می‌شد! جسیکا تو عکس گویی داشت لبخند می‌زد. یکم احساس ترس داشتم.

رو کردم به خانوم سوزان و گفتم:

- ببخشید! پدر و مادر جسیکا زنده‌ن؟