رمان یک شبانه روز به قلم mahtabi_22

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

رمان در مورد دختر چهارده ساله ای هستش که یک روز تمام از خونه فرار می کنه ، اتفاقاتی که توی این یک روز فرار کردنش توی انزلی براش پیش میاد ، توی این رمان شرح داده میشه ….

بهاره موهای مش کرده و کوتاهش را از جلوی چشمانش به عقب فرستاد و زیر شال توری مشکی رنگش، پنهان کرد و به روانشناس چشم دوخت و گفت:

«من دیگه از اون خونه بدم می اد، از بابا مامانم بدم می اد، همش تو همه ی کارای من دخالت می کنن، من بالاخره از اون خونه می رم، یا اونا اجازه می دن که از اون خونه برم، یا فرار می کنم»

روانشناس به چهره ی بهاره خیره شد. به چهره ی دخترک چهارده ساله ای که حتی با آن موهای مش کرده و ابروهایی که چند ردیف از آنها را با دست توانای آرایشگر تمیز کرده بود، هنوز هم رد کودکی از لا به لای چندین قلم آرایش آن چنانی اش نمایان بود.

روانشناس لبخند زد:

«دختر خوب، از خونه فرار کنی که چی بشه؟ ینی منظورت اینِ که با فرار کردن همه چی حل می شه؟»

بهاره یکی از پاهایش را روی آن دیگری انداخت. اما پاهایش تپل بود. مثل هیکلش...

پاهایش روی یکدیگر ثابت نماند. بهاره خم شد و پایش را به زحمت روی آن دیگر کشید و با دستش ساق پایش را محکم نگه داشت تا دوباره سر نخورد. نگاه روانشناس روی شلوار کوتاهی که بهاره به تن کرده بود و به زحمت تا روی ساق پای بهاره می رسید، ثابت ماند. پای سفید و تپل بهاره خیلی توی چشم بود. روانشناس دوباره به بهاره نگاه کرد و گفت:

«خوب دختر گل نگفتی، با فرار کردن همه چی حل می شه؟»

بهاره با حرص جواب داد:

«آره همه چی حل می شه، از دست هر دوتاشون راحت می شم، به همه چیز من گیر می دن، می گن چرا موهات و رنگ کردی، چرا ابروهات و برداشتی، چرا وزنت زیاده، چرا شلوارت کوتاهِ، اینا که بلد نبودن با بچه باید چه جوری رفتار کنن، غلط کردن من و از پرورشگاه آوردن و بزرگم کردن، تازشم، تا همین یکی دو سال پیشم حقیقت و به من نگفتن، فکر کرده بودن همیشه ماه پشت ابر می مونه؟ به کوری چشم هردوتاشون خودم فهمیدم که اونا پدر و مادر واقعی من نیستن، وقتی که پدر و مادر واقعی من نیستن به چه حقی به خودشون اجازه می دن تا واسِ من تعیین تکلیف کنن؟ من خودم بهتر می دونم چی خوبه چی بده»

روانشناس در سکوت به صحبت های بهاره گوش می داد. خودش همه ی این سناریو را از ابتدا تا انتها می دانست.

می دانست که بهاره تک فرزند پرویز و ماهرخ است. پرویز و ماهرخی که به دلیل مشکلات ناباروری پرویز، بچه دار نمی شدند و به همین خاطر سیزده سال قبل، بهاره ی یک ساله را به فرزند خواندگی پذیرفته بودند. تا همین چند سال پیش همه چیز خوب پیش می رفت. زندگی سه نفره شان به دور از تنش بود، به غیر از همان درگیری های معمولی که در هر خانه و خانواده ای به چشم می خورد. اما یکی دو سال پیش که یکی از خواهران ماهرخ ماجرا را برای بهاره تعریف کرده بود، و به او گفته بود که پرورشگاهی است، دخترک از این رو به آن رو شده بود.

پدر و مادرش دیگر برایش اهمیت نداشتند و بهاره از همان زمان بنای ناسازگاری گذاشته و به معنای واقعی کلمه خون پدر و مادرش را درون شیشه کرده بود.

چند ماه از اولین باری که بهاره برای مشاوره پیش روانشناس آمده بود، می گذشت؟

یک ماه یا دو ماه؟

رفتار بهاره چندان تغییر نکرده بود. در ذهن دخترک فقط یک چیز جولان می داد، و آن هم فرار از خانه بود.

بارها و بارها به روانشناس و به پدر و مادرش گفته بود که در نهایت از خانه فرار خواهد کرد و به دنبال پدر مادر واقعی اش خواهد رفت.

بهاره با خودش فکر می کرد که آنها بهتر از پرویز و ماهرخ او را درک خواهند کرد. پدر و مادری که هیچ نشانی از خود باقی نگذاشته بودند و هیچ کس نمی دانست آیا آنها زنده اند یا مرده؟

صدای بهاره درون اتاق مشاوره پیچید:

«خانم مشاور الکی سعی نکنین من و منصرف کنین، من بالاخره امروز یا فردا از این خونه فرار می کنم و می رم، چون می دونم این دو نفر خیلی کودن تر از اونی هستن که اجازه بدن با پای خودم از این خونه برم»

روانشناس با آرامش پرسید:

«فکر می کنی خوشبختی بیرون از خونه است گلم؟»

بهاره بدون لحظه ای مکث جواب داد:

«آره خوشبختی بیرون از خونه ی ماست، من هر جا که برم خوشبختم، ولی کنار این پدر و مادر هیچ وقت خوشبخت نیستم، ای کاش اینا پدر و مادر واقعیم بودن، اون موقع دلم نمی سوخت، اما اینا پدر و مادر واقعیم نیستن، تازه با پر رویی بهم دستور هم می دن، واسِ همینِ که دارم می سوزم به من چه که اجاق پرویز کورِ؟ می خواست خودش و درمون کنه»

روانشناس لبخند زد:

«دختر خوشگل، فکر می کنی پدر و مادر واقعیت برات چی کار می کردن که پرویز و ماهرخ برات انجام ندادن؟»

-:«اونا بهم گیر نمی دادن، از پوششم ایراد نمی گرفتن، به من نمی گفتن وزنم و کم کنم، من بالاخره پیداشون می کنم، می رم با همونا زندگی می کنم»

-:«بهاره جان یه سوال دارم، تا حالا پیش خودت فکر کردی که اونا اگه می تونستن ازت مراقب کنن چرا تو رو ولت کردن؟ چرا تو تا یک سالگی توی پرورشگاه بودی؟ اصلا بیا فرض بگیریم که اونها مرده باشن، اون موقع فکر نمی کنی این همه جنگیدن برای هیچ و پوچ باشه؟»

-:«اه، اصلا تو چی می گی هی با من بحث می کنی؟ تو هم طرف همونایی از تو هم خوشم نمی اد، فهمیدی؟ اصلا دوست ندارم بیام این جا روی این صندلی بشینم و به چرندیاتت گوش کنم»

روانشناس سکوت کرد. بهاره با عصبانیت از روی صندلی بلند شد. مانتوی کوتاهی که به تن کرده بود به زحمت تا روی باسنش را می پوشاند، اندام تپل بهاره بدجور خود نمایی می کرد. روانشناس هم چنان به بهاره خیره شده بود. صدای بهاره بالا رفت:

«به این دو تا بگو دست از سرم بردارن، همین الان بهشون بگو، این بیرون نشستن، بگو ولم کنن می خوام برم از این خونه، اگه حرفم و گوش نکنن، از خونه فرار می کنم، همین امشب فرار می کنم، فهمیدی؟»

بهاره این را گفت و با قدم های سنگین به طرف در اتاق رفت، در اتاق را گشود و از آن خارج شد و در را محکم به هم کوبید.

هر چند روانشناس خودش را برای کوبیده شدن در اتاق آماده کرده بود، اما با صدای وحشتناک در، قلبش فرو ریخت.

به برگه ی زیر دستش خیره شد و با خودش فکر کرد که چطور می تواند به این خانواده کمک کند.

واقعا چطور می تواند؟

ماهرخ هم چنان که اشک می ریخت رو به روان شناس گفت:

«وای خانم، این بچه بیچارمون کرده، همش می گه می خوام برم، می گه می خوام از این خونه برم، آخه ما چه بدی در حقش کردیم که اینقدر از ما فراریِ؟ فرق من با مادر واقعیش چیِ؟ اگه اون بالای سر بهاره بود براش چی کار می کرد که من تا الان نکردم؟»

پرویز با اخم رو به همسرش گفت:

«بسِ ماهرخ، گریه نکن دیگه»

ماهرخ جیغ عصبی کشید:

«چرا می گی گریه نکنم؟ نمی بینی بهاره دیگه ما رو نمی خواد؟ نمی بینی؟»

روانشناس مداخله کرد:

«آقای حکمت کاریشون نداشته باشین، بذارین تخلیه بشن»

پرویز رو به روانشناس کرد:

«خانم تا قیام قیامت خواهر زنم و لعنت می کنم، مستانه زندگی من و بهم ریخت، این بچه که این جوری نبود، این بچه تا دو سال پیش خوب و سر به زیر داشت زندگیش و می کرد، خدا مستانه رو نابود کنه، یه روز نشست همین جوری الکی الکی، بدون هیچ دلیلی، به بهاره گفت تو می دونی من خاله ی واقعی تو نیستم؟ تو می دونی که بچه ی واقعی این پدر و مادر نیستی، خانم باور کنین الکی الکی گفت، من تا همین الان که این جا خدمت شما نشستم نمی دونم دلیل کار این زن چی بود، از اون روز به بعد دیگه بهاره شد یه شخصیت دیگه، اصلا انگار بهاره ی قدیم رفت و یه بهاره ی جدید اومد تو خونه ی ما»

پرویز سرش را تکان داد:

«خانم اصلا من چرا دارم اینا رو به شما می گم؟ شما که خودتون در جریانین، همه رو می دونین، مگه نمی دونین؟»

روانشناس به نشانه ی تایید سری تکان داد.

پرویز آه کشید و گفت:

«خانم چرا این جوری شد؟ ینی ما اشتباه کردیم که به بهاره نگفتیم پدر و مادرش نیستیم؟»

روانشناس سری تکان داد و گفت:

«معمولا وقتی بچه ای تو سنین پایین تر تا قبل از رسیدن به بلوغ و دوره ی سرکشی، باید حقایق بهش گفته بشه، این جوری استرس این که یه روزی کسی مثِ خواهر خانمتون پیدا بشه و همه چیزو به بچه بگه دیگه وجود نداره، بچه هم از کودکی این موضوع رو می دونسته و باهاش کنار اومده، یا اگر هم کنار نیاد، تبعاتش خیلی کمترِ در مقایسه با زمانی که به دوره ی بلوغ رسیده، اما وقتی تو بچگی بهش این موضوع رو نگفتین، دوره ی نوجوونی دوره ی خوبی برای گفتن بعضی حقایق نیست، چون نوجوون به دنبال کشف هویتِ و آگاهی از این که پدر و مادر فعلی، پدر و مادر واقعی اش نیستن اوضاع رو براش بحرانی تر می کنه، نوجوون بیش از پیش دچار بحران هویت می شه، این که من کی ام؟ از کجا اومدم؟ برای چی اومدم؟ اینا همون بحران هویت»

صدای گریه ی ماهرخ بلند شد:

«خانم ما الان چی کار کنیم؟ دیروز نزدیک بود این بچه رو من دست بلند کنه، هیکلشم که می بینین چجوریِ، دو برابر منِ»

صدای پرویز بلند شد:

«لا الله الا الله، این بچه چی می خواد دیگه؟ چه دردی می خواد؟ مرگ می خواد، مرض می خواد؟ کاشکی مادرم زنده بود خانم، تا وقتی که مادرم بود، این بچه خیلی آروم بود»

ماهرخ دنباله ی حرف شوهرش را گرفت و با هق هق گفت:

«راس می گه، بهاره با مادر پرویز خیلی جور بود، اون خدا بیامرز هم این بچه رو خیلی دوست داشت، همیشه به من می گفت این بچه که اومد تو زندگیتون قدمش خوب بود، راستم می گفت، بهاره که اومد تو خونه ی ما کار پرویز گرفت، زندگیمون از این رو به اون رو شد، حاج خانم نور، مادر پرویز که دو سال پیش مرد، این بچه هم انگار دیگه اون بهاره ی سابق نشد، بعدم که خواهر بی معرفتم رفت به این بچه گفت که ما پدر و مادر واقعیش نیستیم»

پرویز به میان حرف ماهرخ پرید و گفت:

«الان دارم فکر می کنم که انگار این بچه از وقتی مادرم مرد یه چیزیش شده بود و ما نفهمیدیم، بعد از این که حقیقت و فهمید، تازه اوضاع بدتر شد، اما همه چی از وقتی شروع شد که حاج خانم نور مرد، شما که خودتون در جریانین خانم مشاور»

روانشناس سری تکان داد و گفت:

«آقای حکمت، ما روانشناسا قسم خوردیم که اسرار مراجعه کننده هامون رو افشا نکنیم، مگر در مواردی که پای خودکشی، قتل، فرار و آسیب و چیزی شبیه به این ها، مطرح باشه، آروم باشین و با آرامش به حرفم گوش کنین، بهاره به من گفت که امشب می خواد از خونه بره، یا فرار می کنه یا با پای خودش می ره، من وظیفه دارم به شما بگم که...»

صدای هق هق ماهرخ در اطاق پیچید:

«ای وای، ای وای، خدا، خدا، به داد برس خدا، همش تقصیر اون پسره است، همون پسره مانی، همونی که چند وقته با بهاره دوست شده»

پرویز رو به ماهرخ کرد:

«نه خانم، مانی کیه؟ این دختر الان دو سه ماهِ، صبح و شب می گه می خوام برم، با این مانی که همش یه ماه آشنا شده»

ماهرخ با ناله گفت:

«اون زیر پای این بچه نشسته»

به سمت روان شناس چرخید:

«خانم، هر چی اون پسره بگه واسِ بهاره حجتِ، یه پسره لات آسمون جل، بیکارو بیعار، سرباز فراری، آخه چرا این بچه نمی فهمه؟ خانم سر و وضعش و دیدی؟ رفته موهاش و مش کرده، ابروهاش و برداشته، وزنش که ماشالا بالای نود کیلواِ، طرز لباس پوشیدنش و می بینین؟ بخدا ما از ترس نمی تونیم بیاریمش تو خیابون، می ترسیم پلیس بگیرتش»

روان شناس باز هم در تایید صحبت های ماهرخ سر تکان داد.

ماهرخ با هق هق گفت:

«تقصیر اون پسره است، من می دونم، تقصیرِ اون»

پرویز با کلافگی گفت:

«چی می گی خانم؟ گفتم این دختر دو سه ماه می گه می خوام برم دنبال ننه بابام»

ماهرخ با غضب حرف پرویز را قطع کرد و گفت:

«اصلا تو خودت چی می گی؟ واس چی این قدر خونسرد نشستی و حرف از فرار دخترت می زنی؟ مگه تو پدر این بچه نیستی؟ چرا اینقدر بی خیالی؟»

پرویز در جواب ماهرخ گفت:

«من بی خیال نیستم، از تو هم بیشتر نگرانم»

رو به روانشناس کرد و با چشمانی که برق می زد گفت:

«خانم مشاور من یه فکری دارم!»

روان شاس در جواب گفت:

«چه فکری آقای حکمت؟»

پرویز مصمم جواب داد:

«من می خوام امشب بهاره از خونه فرار کنه»

ماهرخ با دستش به صورتش کوبید و روان شناس خیره خیره به پرویز نگریست.

حدس می زد چه در سر پرویز جولان می دهد.

حدس می زد...

صدای ماهرخ در فضای اتاق پیچید:

«پرویز تو مگه عقل نداری؟ می خوای دخترت فرار کنه؟ من یه هم چین چیزی رو تو عمرم نشنیده بودم»

پرویز با کلافگی گفت:

«خانم این دختر دو سه ماه که صبح تا شب به ما بد و بیراه می گه و حرف از فرار می زنه، می گه اگه با شما نبودم خوشبخت بودم، خانم بذار یه روز بره بیرون از این خونه، بزار ببینه اوضاع بیرون چه جوری، اون وقت می فهمه هیچ جا خونه ی آدم نمی شه»

پرویز رو به روان شناس کرد:

«خانم موافقین؟»

روانشناس سرش را به نشانه ی "نه" بالا انداخت و گفت:

«نه آقای حکمت، موافق نیستم، می دونین بیرون از خونه ی شما، حتی تو این شهر کوچیک چه خبرِ؟ شما رو چه حسابی می خواین ریسک کنین؟»

-:«خانم این دختر بالاخره یه روز فرار می کنه و از این خونه می ره.»

-:«آقای حکمت خیلی فرقِ بین این که یه دختر خودش از خونه فرار کنه تا این که پدر اون دختر این شرایط و برای فرار اون دختر مهیا کنه»

ماهرخ با گریه گفت:

«قربونت برم خانم مشاور، قربونت برم الهی»

پرویز در سکوت به روان شناس خیره شد و ناگهان گفت:

«خانم از نوه ی عموم کمک می گیرم، جناب سروان بهزاد... ، اون می تونه کمکمون کنه»

ماهرخ دوباره به صورتش کوبید:

«می خوای واس دخترت پلیس بیاری؟»

پرویز عصبی شد:

«ماهرخ می شه آروم بشینی و اجازه بدی من حرفم و کامل بزنم، تو هم هی نپری وسط حرف من؟»

دوباره رو به روان شناس کرد:

«خانم نوه ی عموم بهزاد، جناب سروانِ، من فکرم اینِ که بهاره امشب از خونه فرار کنه و بره، من با بهزاد هماهنگ می کنم که هر جا که بهاره رفت، دنبالش بره و حواسش بهش باشه، خانم شما موافقین؟»

روانشناس باز هم سرش را به نشانه ی "نه" بالا فرستاد و گفت:

«نه اصلا موافق نیستم، ریسکش خیلی بالاست، آقای حکمت درستِ این جا انزلیِ و شهر کوچیکیِ! اما ما نمی دونیم که آقای بهزاد می تونه از عهده ی این دختر بر بیاد یا نه، این دختر ممکنِ بره تو خونه های خلاف، اون وقت آقای بهزاد بدون دستور قضایی می تونه بره تو اون خونه و بهاره رو بکشه بیرون؟ اصلا شاید این دختر یه سره رفت ترمینال انزلی بلیط گرفت برای تهران، چه می دونم برای تبریز یا اصفهان، اون وقت چی؟»

-:«خانم من بچه مو می شناسم، دختر ترسوییِ، تا الان تو ناز و نعمت بزرگ شده، دست چپ و راستش و هم نمی شناسه، اون قدر بی پروا نیست تا بخواد از انزلی بره بیرون، تازه اگه هم بخواد بره بیرون که بهزاد هستش»

روانشناس سرش را تکان داد و گفت:

«من موافق نیستم آقای حکمت، ممکنِ حق با شما باشه و بهاره از انزلی خارج نشه، ولی اتفاقاتی که به قول شما تو یک شبانه روز براش می اوفته، ممکن تاثیر گذار باشه...»

پرویز به میان حرف روان شناس پرید:

«خانم من این کار و انجام می دم، این طوری که ما از دور مراقبشیم و اون از خونه فرار می کنه خیلی بهتره تا این که یه روز صبح پاشیم ببینیم از خونه فرار کرده و ما اصلا نمی دونیم کجاست، اون که بالاخره فرار می کنه، من می خوام بفهمه با ما خوشبختِ، همین جا تو همین خونه، حتی با وجود این که ما پدر و مادر واقعیش نیستیم»

پرویز هم زمان با گفتن جمله ی آخر، صدایش لرزید. ماهرخ با شنیدن لرزش صدای پرویز، به هق هق افتاد. پرویز با صدای لرزان ادامه داد:

«امشب یه دعوای صوری راه می ندازم و یه کاری می کنم که بهاره دم دمای صبح از خونه فرار کنه، با بهزاد هم هماهنگ می کنم. شما هم باید به ما کمک کنین»

روانشناس لبخند زد:

«من مسئولیتی به عهده نمی گیرم آقای حکمت، همه ی ما داریم ریسک می کنیم، حتی منی که این جا پشت میزم نشستم و دارم با لبخند به حرفاتون گوش می دم و کاری هم از دستم بر نمی اد تا شما رو منصرف کنم»

ماهرخ رو به پرویز کرد و با التماس گفت:

«پرویز تو رو خدا کوتاه بیا، یه راه حل دیگه پیدا کنیم، تو رو خدا»

پرویز در جواب ماهرخ گفت:

«خانم چه راه حلی؟ هیچ راه حلی نیست، دختری که بخواد فرار کنه، فرار می کنه، تازه ما پدر و مادر خوبی هستیم که می خوایم این ریسک و بکنیم که اون از خونه بره بیرون، بزار یک روز و یک شب بیرون از خونه باشه، بخدا می فهمه رفتارهاش نادرستِ، نترس چیزی نمی شه، می دونی اولین جایی که می ره کجاست؟»

ماهرخ آه کشید و گفت:

«می دونم می ره قبرستون سر خاک حاج خانم نور»

پرویز لبخند بی جانی زد:

«دیدی؟ دیدی تو هم بچه تو می شناسی؟ من خودم مسئولیت همه چیزو به عهده می گیرم، به من اعتماد کنین، بهزاد کمکمون می کنه هر جا این بچه رفت پا به پاش می ره، اگه دیدی اوضاع خطرناک شد، دخالت می کنه»

رو به روان شناس کرد:

«خانم شما حق دارین من تصمیم و گرفتم و ازش برنمی گردم، امروزم که نوبت مشاوره داشتیم می خواستم از تصمیمم براتون بگم، خیلی وقتِ این تصمیم و گرفتم، واسِ یه پدر خیلی سختِ که بچه اش اون و به عنوان پدر قبول نداشته باشه، من پدر این بچه ام، درسته اون و به وجود نیاوردم، اما اگه بچه ی واقعیم بود، رفتارم دقیقا همین طور بود، عوض نمی شد، من می خوام این بچه تنبیه بشه، همین، می خوام بدونه تو انزلی بیرون از خونه چه جوری به یه دختر فراری نگاه می کنن، این دیگه با تعهد کتبی و شفاهی توی مدرسه، اونم بابت موها و ابروهاش خیلی فرق می کنه، با اخراج موقتی فرق می کنه، من می خوام شما هم با ما باشین، می دونم وجدان کاری دارین، ما از شما هیچ چی نمی خوایم، فقط شما باشین»

روانشناس دهان باز کرد تا بگوید هنوز مخالف این برنامه است، اما با نگاهی به چشمان پرویز دریافت که گفتن این حرف فایده ای ندارد، پس بهتر بود به گفتن توصیه های لازم برای انجام این اقدام ریسک پذیر بسنده کند.

اما روانشناس هنوز مخالف این برنامه بود،

قرار بود برای بهاره چه اتفاقی بیوفتد؟

بهاره در اتاق انتظار و روی مبل قهوه ای رنگی، نشسته بود و با گوشی مدل "ان نود" برای مانی پیام می فرستاد.

مانی...

مانی همان پسر بیست ساله ی به قول ماهرخ بی کار و بی عار و سرباز فراری بود که بهاره یک ماه پیش با او آشنا شده بود. نحوه ی آشنایی شان هم تکرار مکررات بود. دخترکی با ظاهر آن چنانی در خیابان های انزلی قدم می زند و پسرکی که او هم به ظاهر خودش رسیده بود، از کنارش می گذرد. زبان نگاه گویا تر از هر زبان دیگری است. دختر و پسر نوجوان چشم در چشم یکدیگر می دوزند و بعد همه چیز با یک لبخند از سوی دختر ادامه پیدا می کرد و در نهایت دیدار به داخل کوچه ی خلوت کشیده می شد و شماره ی که بین آن دو رد و بدل می گشت.

به همین سادگی...

بهاره برای مانی پیام فرستاد:

«امشب می خوام از خونه فرار کنم»

چند دقیقه ی بعد پیامی از مانی به دستش رسید:

«کجا می خوای بری؟»

«نمی دونم، اما همه ی پولام و با خودم می ارم، شاید رفتم یه خونه اجاره کردم، تو کمکم می کنی؟»

پسر جوان حس کرد که می تواند نقش سوپر من را برای بهاره بازی کند، بهاره چندین بار به او گفته بود که قصد دارد از خانه فرار کند، حتما امشب می خواست تصمیمش را عملی کند. مانی با اعتماد به نفس بی سابقه ای برای بهاره پیام فرستاد:

«آره من خودم پشتت هستم، نگران نباش»

بهاره خیالش راحت شد. احساس آرامش در همه ی وجودش نشست. امشب از شر پدر و مادرش خلاص می شد.

پدر و مادرش؟

نه آنها که پدر و مادرش نبودند.

آن ها فقط پرویز و ماهرخ بودند.

آن ها فقط به او پناه داده بودند.

چون او پرورشگاهی بود، آنها به او ترحم کرده بودند.

از آن بدتر! آن ها حقیقت را از او پنهان کرده بودند. به او نگفته بودند که پدر و مادر واقعی اش نیستند. او باید خودش تصمیم می گرفت تا با چه کسانی زندگی کند. نه این که او را مجبور به زندگی با پرویز و ماهرخ کنند. دیگر زمان دست دست کردن نبود. او باید همین امشب از خانه فرار می کرد. باید به دنبال پدر و مادر واقعی اش می رفت. چقدر خوب بود اگر همین حالا از مطب خارج می شد. نگاهی به منشی جوان کرد که با کنجکاوی براندازش می کرد.

نه...

بهتر بود عجله نکند. همه ی وسایلهای مورد نیازش داخل خانه بود، دفترچه ی حسابش که هر ماه پدرش مبلغ قابل توجه ای به حسابش واریز می کرد، لباس های رنگ و وارنگش، و از همه مهمتر شنل مشکی رنگ حاج خانم نور،

همان شنلی که حاج خانم نور به او بخشیده بود، یک ماه قبل از مرگش...

و بهاره جانش به جان آن شنل بسته بود. از آن شنل مشکی هنوز هم بوی تن حاج خانم نور، به مشام می رسید.

بدون آن شنل که اصلا از آن خانه بیرون نمی رفت.

پس بهتر بود عجله نکند. امشب همه ی وسایل هایش را جمع می کرد و در کولی پشتی اش می چپاند. همان کوله پشتی کوه نوردی اش...

شنل را هم می پوشید، هوا کم کم وارد سرمای آبان ماه می شد. آن وقت با خیال راحت و جیب پر پول از خانه فرار می کرد. آن وقت طعم آزادی را می چشید و به دنبال پدر و مادر واقعی اش می رفت. مانی هم به او کمک می کرد. دیگر کسی نبود تا برای هر مسئله ی کوچک و بزرگی او را مورد مواخذه قرار دهد. قید درس و مدرسه را هم می زد.

او جیب هایش پر از پول بود.

درس و مدرسه به چه دردش می خورد؟

او مانی را داشت.

او شنل حاج خانم نور را داشت.

حاج خانم نور...

حاج خانم نور مهربان که او را تنها گذاشته بود

حاج خانم نور مهربان بی معرفت... دو سال بود که او را تنها گذاشته بود.

چقدر دلش برای حاج خانم نور تنگ شده بود،

چقدر...

بهاره نفس عمیق کشید و به ساعت روی دیوار نگاه کرد. ساعت هفت شب بود. به در بسته ی اتاق مشاوره چشم دوخت، و با خودش فکر کرد که آن سه نفر چقدر با یکدیگر صحبت می کنند. از هر سه نفرشان بیزار بود. این بار چشم چرخاند و نگاه کنجکاو منشی جوان را غافلگیر کرد که روی پاهای برهنه و تپلش می چرخید. موقعیت خوبی نصیبش شده بود تا ناراحتی اش را بر سر کسی خالی کند. با قیافه ی حق به جانب رو به منشی کرد:

«چیِ؟ نگاه دارم؟»

منشی جوان جا خورد و خودش را جمع و جور کرد و نگاهش را روی صفحه ی مانیتور ثابت نگه داشت. بهاره خیال نداشت کوتاه بیاید:

«به جای این که من و نگاه کنی، برو خودت و تو آینه نگاه کن تا خسته نشی»

باز هم منشی جوان چیزی نگفت. بهاره ته دلش خنک شد.

روانشناس رو به پرویز کرد و گفت:

«پس تصمیمتون جدیِ، درستِ؟»

پرویز سری تکان داد و گفت:

«آره، جدی، بزارین یک شبانه روز این دختر بیرون از خونه بودن و تجربه کنه»

ماهرخ هم چنان اشک می ریخت و به پرویز نگاه می کرد. روانشناس لب هایش را به هم فشرد و سری تکان داد و گفت:

«آقای حکمت، خوب گوش کنین ببینین چی می گم، اول مطمئن بشین که آقای بهزاد همکاری می کنه، بعد از اون این کارو انجام بدین، نظر من اینِ که بهاره صبح زود خونه رو ترک کنه، تا بتونه یه کم با محیطی که به قصد فرار توش قدم می ذاره آشنا بشه، معمولا برای یک دختر نوجوون چهارده ساله شب ترسناک ترِ، آقای بهزاد باید به طور نامحسوس پا به پای بهاره همه جا بره، خیلی مراقب باشین، باور کنین من همین الانم که دارم این حرف ها رو می زنم ته دلم یه جوریِ، اصلا به آقای بهزاد بگین در صورت تمایل برای همکاری تشریف بیارن این جا تا بهشون بگم چی کار کنن، بهاره به هیچ عنوان نباید وارد خونه ی هیچ فرد غریبه ای بشه، تاکید می کنم هیچ فرد غریبه ای، از آقای بهزاد مطمئن باشین و بعد این کار و انجام بدین»

ماهرخ با ناراحتی رو به روانشناس کرد:

«خانم پس شما هم بالاخره موافقت کردین؟»

روانشناس بلافاصله گفت:

«نه من هنوزم می گم که موافق نیستم، اما اگه شما حریف شوهرتون می شین، منم حریفش می شم»

پرویز مداخله کرد:

«لازمِ این بچه یه مقدار سختی بکشه تا قدر عافیت و بدونه»

روانشناس آخرین تلاشش را کرد:

«می تونیم به جای این کار، ببریمش بهزیستی تا وضعیت دخترها و پسرهای فراری رو از نزدیک ببینه، حتی می تونیم عکس های اونا رو نشونش بدیم تا بدونه چه وضعیتی دارن»

پرویز چانه بالا انداخت:

«نه خانم، نه، اگه به عکس و از نزدیک دیدن بود که این بچه تا الان باید اوضاعش بهتر می شد، من می خوام این بچه خودش تجربه کنه، می خوام بدونه پدر و مادر بودن فقط به تولید بچه و زایمان نیست، به اون عشق و علاقه ایِ که ما براش کم نذاشتیم، می خوام بفهمه که ما فرقی با پدر و مادرهای واقعی نداریم»

روانشناس چند لحظه سکوت کرد و در جواب پرویز گفت:

«باشه آقای حکمت، ولی شما رو بخدا حواستون باشه، این آقای بهزاد چند سالشِ؟»

-:«جوونِ، سی، سی و دو سالشِ»

-:«واقعا می تونه کمکمون کنه؟»

-:«آره می تونه، مطمئن باشین»

-:«خیلی خوب، فقط امیدوارم همه چیز خوب پیش بره، همتون باید گوش به زنگ باشین»

پرویز لبخند بی جانی زد و به همسرش نگاه کرد. رنگ از روی ماهرخ پریده بود، پرویز با دیدن چهره ی بی رمق همسرش، دلش گرفت. دستش را روی شانه ی ماهرخ گذاشت و گفت:

«قول می دم سالم بره و برگرده»

چند قطره اشک از جشم ماهرخ چکید. با بغض گفت:

«بگو به روح حاج خانم نور، سالم بر می گرده»

پرویز نفس عمیق کشید و گفت:

«به روح حاج خانم نور سالم برش می گردونم...»

بهاره با دیدن پرویز و ماهرخ که از اطاق مشاوره خارج شدند، با حرص از روی مبل قهوه ای رنگ بلند شد و گفت:

«چه عجب، چونه زدن هاتون تموم شد؟»

پرویز بی توجه به نگاه متعجب مراجعه کننده ای که تازه وارد مطب شده بود، در جواب بهاره گفت:

«زود باش بریم»

بهاره با سرکشی جواب داد:

«من که از خدام بود زودتر ازین دیوونه خونه برم، شما دوتا چونه تون گرم شده بود»

ماهرخ با بغض به بهاره نگاه کرد. پرویز با اخم گفت:

-«پر رویی دیگه بسِ، راه بیوفت بریم»

بهاره با قدم هایی که عمدا، محکم روی زمین می کوبید، به سمت در خروجی رفت. مانتواش از روی باسنش بالا رفته بود و با سنش به طرز زننده ای جلب توجه می کرد. پرویز با صدای بلندی گفت:

«مانتوت و بکش پایین، رفته بالا»

بهاره سرش را چرخاند و با عصبانیت به پرویز نگاه کرد و با حرص مانتو اش را پایین کشید و گفت:

«بفرما کشیدم پایین، خوبه پرویز خان؟»

و بعد از گفتن این جمله، در برابر چشمان حیرت زده ی منشی جوان و مراجعه کننده ی بینوا از مطب بیرون رفت.

بهاره همان طور که از پله های مطب پایین می رفت، با خودش فکر می کرد که اشکالی ندارد، بگذار پرویز و ماهرخ تا می توانند به او دستور بدهند، تا چند ساعت دیگر حسرت دوباره دیدنش را، تا ابد روی دل هر دو نفرشان می گذاشت. باید تا قیام قیام خون گریه می کردند تا فقط بتوانند خبری از بهاره به دست بیاورند. بهاره هم دیگر طعم شیرین آزادی را می چشید و تا آخر عمر همان طور زندگی می کرد که باب میلش بود. زمان زیادی تا خلاص شدن از دست هر دو نفرشان باقی نمانده بود. پس بگذار باز هم دستور بدهند و ایراد بگیرند.

فقط چند ساعت باقی مانده بود.

فقط چند ساعت.....

پرویز به بهاره نگاه کرد که با اخمی که در چهره اش نمایان بود، داخل ماشین نشسته بود و رو به ماهرخ گفت:

«من می رم پیش بهزاد تا باهاش صحبت کنم، سر بهاره رو گرم می کنی تا من برم و بیام، مبادا بری خونه، هر وقت بهت زنگ زدم می ری خونه، نمی خوام قبل از هماهنگی با بهزاد بهاره از خونه بزنه بیرون»

ماهرخ دستانش را در هم فشرد:

«من نگرانم پرویز»

-:«نگران نباش، همه چی حل می شه، دیگه برو»

ماهرخ با نگرانی از پرویز خداحافظی کرد و به سمت ماشین به راه افتاد...

بهزاد با لباس نظامی جلوی پرویز ایستاده بود. با تعجب به پرویز نگاه کرد و گفت:

«شوخی می کنی؟»

-:«نه به جان خودت بهزاد جان، جدی جدی»

-:«پرویز این کار خیلی خطرناک، ممکن من نتونم از عهده ی انجامش بر بیام، از سر صبح باید کار و زندگیم و ول کنم بیوفتم دنبال دختر تو؟ اونم تو این شهری که معلوم نیست چه خبر؟»

پرویز با ابروهای در هم کشیده گفت:

«تو مگه خبر زندگی من و نداری؟ مگه نمی دونی من چقدر با این بچه درگیرم؟ اصلا کیه که ندونه این بچه با من چی کار کرده؟ شب و روز داره حرف از فرار می زنه، خوب بزار فرار کنه، من که می دونم پشیمون می شه ولی می خوام اتفاقی براش نیوفته»

-:«پرویز جان من خودم یه عالم تو ستاد گیر و گرفتاری دارم، من که نمی تونم از صبح راه بیوفتم دنبال دخترت، آخه این چه فکری که تو کردی؟ به جای این کار بچه تو ببر پیش روانشناس»

-:«بخدا دو ماه بردمش اون جا، وضعیتش بهتر نشده»

بهزاد چشمانش را ریز کرد و گفت:

«نکنه روانشناس این پیشنهاد و کرده؟»

-:«نه بهزاد جان، روانشناس خودش مخالف بوده، من با مسئولیت خودم می خوام این کارو بکنم»

-:«آخه این چه فکری که تو کردی؟»

-:«بهزاد جان گوش کن، دختری که شب و روز می گه من بالاخره فرار می کنم، پیش روانشناس هم رفته فایده نداشته، پیش روانپزشک هم بردیمش فایده نداشته، به نظرت با اون باید چی کار کرد؟ تازه خودش به روانشناس گفته که همین امشب از خونه فرار می کنه، گیریم من امشب جلوشو بگیرم، فردا شب چی؟ پس فردا چی؟ اصلا خود تو با دختری که می خواد فرار کنه چی کار می کنی؟»

بهزاد در سکوت به پرویز خیره شد. پرویز دنباله ی حرفش را گرفت و گفت:

«تو که خودت دیگه باید بهتر از من بدونی، دخترهای که تو این سن می گن ما فرار می کنیم، فکر می کنن محیط بیرون از خونه ی پدرشون بهترِ، خوب حالا من پدری ام که می خوام اجازه بدم دخترم فرار کنه، اما پل پشت سرش و خراب نکنه، می خوام دوباره بتونه برگرده خونه، می خوام تو مراقبش باشی، فقط یک شبانه روز»

بهزاد با درماندگی گفت:

«پرویز جان من یه سروانم، استغفرالله خدا که نیستم، این مسئولیت خیلی سنگین، من که نمی دونم دخترت ممکن کجا بره، چی کار کنه، اگه کوچکترین اتفاقی واسش بیوفته من باید جوابگو باشم»

-:«من بهت قول می دم جایی نمی ره، تو همین شهر می چرخه، دخترم ترسوتر از این حرفهاست، اون فقط احساساتی شده، البته روانشناس گفت اگه بهاره بخواد داخل خونه ی غریبه ای بره، تو باید مداخله کنی»

-:«ای بابا، آخه فقط که خونه ی غریبه رفتن نیست، شاید اصلا به پست یه نفر خورد که بهش بگه بیا این سیگار و بکش، اون وقت چی؟»

-:«بهزاد جان، من همه ی اینا رو می دونم، فقط یه سوالی دارم اگه این دختر یه روز بی خبر از خونه بره و ما خبری ازش نداشته باشیم بهترِ، یا این که ما می دونیم داره می ره و مراقبش باشیم؟ یه جوابی به من بده تا منم قانع بشم، اگه تونستی قانعم کنی من دیگه چیزی نمی گم»

بهزاد بی هدف به نقطه ای چشم دوخت و در فکر فرو رفت. تا به حال با چنین موقعیتی مواجه نشده بود. او باید یک شبانه روز مراقبت از دخترک سرکش پرویز را بر عهده می گرفت. پرویز با اطمینان از یک شبانه روز صحبت می کرد.

یعنی دخترش را می شناخت که مطمئن بود بعد از گذشت یک شبانه روز دوباره به خانه بر می گردد؟

خوب شاید دخترش را می شناخت.

بهزاد به پرویز نگاه کرد و گفت:

-«باید با یکی دوتا از بچه های ستاد هماهنگ کنم، تو هم باید حواست باشه، وای خدا عجب کاری قراره بکنیم، باید خیلی حواسمون جمع باشه»

پرویز آه پر سوزی کشید و گفت:

«من به ماهرخ قول دادم که سالم بر می گرده خونه»

بهزاد کلافگی سرش را خاراند و گفت:

«تو رو خدا ببین چه کارایی رو می ندازی گردن من، از ماهرخ خانم تعجب می کنم، آخه چه جوری راضی شد؟»

-:«راضی نبود، من راضیش کردم، کمکمون کن بهزاد، یه عمر مدیونت می شم»

-:«پرویز خان مسئله ی کمک و مدیون شدن که نیست، این کار خطرناکِ، خیلی باید حواسم باشه، من که نمی تونم پیش بینی کنم دخترت کجاها می ره کیا رو می بینه، باید نامحسوس دنبالش برم تا من و نبینیه، حالا کی می خواد از خونه بزنه بیرون؟»

-:«به روانشناس گفته بود امشب می خواد فرار کنه، روانشناس که دید نمی تونه من و قانع کنه، گفت پس یه کاری کنیم سر صبح از خونه بزنه بیرون»

-:«پس من باید سر صبح جلوی کوچه ی شما باشم؟»

-:«بهزاد جان من برات جبران می کنم، سر عروسیت جبران می کنم، دو سه ماه دیگه عروسیتِ دیگه، درستِ؟»

بهزاد لبخند زد:

«آره دو سه ماه دیگه است، ولی نمی تونی جبران کنی»

-:«چرا؟»

-:«تو سر عروسی من باید پاشی برقصی، اگه رقصیدی جبران می شه، ولی من شنیدم تو سر عروسی خودتم نرقصیدی»

پرویز لبخند بی جانی زد:

-:«می رقصم، مگه مجلس عروسی جناب سروان ها زنونه مردونه نیست؟ تو جمع مردها می رقصم دیگه، ایرادی نداره»

بهزاد با لبخند گفت:

«خیلی خوب، توکل به خدا کن، ایشالا که از عهده اش بر می ایم، به ماهرخ خانم هم سلام من و برسون و بگو همه ی تلاشم و می کنم، آدرس مطب این روانشناس رو هم بده شاید یه سر بهش زدم ببینم چی به چیِ، مدام باید همه با هم در تماس باشیم تا در صورت لزوم همه به هم کمک کنیم»

قلب پرویز، سنگین شد. فردا صبح بهاره به قصد فرار، خانه را ترک می کرد. خودش اصرار داشت که این اتفاق بیوفتد. خودش می خواست بهاره را تنبیه کند. خودش در مقابل روانشناس و جناب سروان ایستاده بود. خودش گریه های ماهرخ را نادیده گرفته بود. خودش خواسته بود و حالا قلبش سنگین شده بود.

ولی بهزاد یک جمله به او گفته بود، تا آرام شود. فقط همان جمله در سرش می پیجید. بهزاد گفته بود به خدا توکل کند.

او هم توکل به خدا کرد.

خدا...

بهاره با عصبانیت از آینه ی ماشین به ماهرخ چشم دوخت. با این که پدرش به همراه آن ها نیامده بود، اما بهاره حاضر نشد روی صندلی جلو بنشیند. اصلا وقتی تا چند ساعت دیگر می خواست از شر هر دو نفرشان خلاص شود، چه فرقی می کرد که کجا بنشیند. روی صندلی جلو یا روی صندلی عقب...

آن چه برایش اهمیت داشت این بود که این تقریبا یک ساعت گذشته بود و ماهرخ هم چنان بی هدف با ماشین درون شهر می چرخید.

یعنی خیال نداشت به خانه برود؟

بهاره با خشم به ماهرخ نگاه کرد و با لحن بدی گفت:

«برو خونه دیگه، واسِ چی هی داری الکی چرخ می زنی؟»

ماهرخ به آرامی گفت:

«بابات رفته تا یه جایی کار داره، گفت بمونم تا اونم سوار کنم»

بهاره پوزخند زد:

«آهان پرویز خان؟ منظورت پرویز خانه دیگه؟»

ماهرخ برای چند ثانیه از آینه به چشمان بهاره خیره شد و چیزی نگفت. بهاره تصمیم نداشت کوتاه بیاید:

«چیِ؟ مگه دروغ می گم؟ پس نه، فکر کردی بابای واقعی منِ؟»

ماهرخ دست برد و صدای پخش را بلند کرد. آهنگ غمگینی فضای ماشین را پر کرد، دل ماهرخ گرفت، اما هر چه که بود از شنیدن زخم زبان های بهاره بهتر بود. بهاره با بد خلقی گفت:

«برو خونه دیگه، پرویز خودش می اد، پول که داره، یه آژانس بگیره بیاد خونه»

ماهرخ به بهاره اعتنایی نکرد. همان طور که پشت چراغ قرمز ترمز کرده بود، چشمش افتاد به دخترک هم سن و سال بهاره، که از لباس های مندرس و پاره اش مشخص بود که کولی است. به صورتش نگاه کرد. صورتش سیاه و کثیف بود. بقچه ای به پشت خود بسته بود و از بین ماشینها می گذشت و دستش را به سمت راننده ها به معنی گدایی کردن، دراز می کرد. ماهرخ رو به بهاره گفت:

«به این دختره نگاه کن»

بهاره با اخم گفت:

«به کی؟»

-:«به همین دخترِ که کولیِ، ببین داره گدایی می کنه»

بهاره سرسری به دخترک کولی نگاه کرد و دهانش را کج کرد:

«خوب که چی؟»

-:«مطمئن باش هم پدر داره هم مادر داره، ولی ببین تو چه وضعیتیِ، ببین داره گدایی می کنه»

بهاره با لحن نیش داری گفت:

«خوب حتما پدر و مادر خوبی نداشته که به این روز افتاده»

و دوباره به دخترک چشم دوخت. ماهرخ سرش را تکان داد و گفت:

«منم منظورم همینِ، حتما پدر و مادر خوبی نداشته، خوب به نظرت، تو هم الان مثِ همونی؟ ینی ما اینقدر بدیم که تو هم وضعیتت مثِ این دخترِ؟»

بهاره این بار با دقت به چهره ی دخترک کولی نگاه کرد که نزدیک ماشینشان ایستاده بود و دست سیاه و کثیفش را به سمت شیشه ی ماشین دراز کرده بود. بهاره آب دهانش را قورت داد و گفت:

«اون بدبختیش یه جورِ، منم یه جور دیگه»

ماهرخ با دلخوری گفت:

«ما چی کارت کردیم بهاره؟»

بهاره با بی حوصلگی گفت:

«اه، به جای این سوالا بریم خونه، به شوهرت زنگ بزن ببین کجاست، یه ساعتِ داریم الکی دور خودمون می چرخیم»

ماهرخ نزدیک بود به گریه بیوفتد. با صدای زنگ تلفنش به خودش آمد و با دیدن شماره ی پرویز بغضش را فرو فرستاد.

بهاره وارد اتاقش شد و به جبران تاخیر دو ساعته ی پرویز و ماهرخ، در اتاقش را محکم به هم کوبید و بلافاصله قفلش کرد. به ساعتش نگاه کرد ساعت نه شب بود.

خوب...

دیگر وقت آن بود که نقشه اش را عملی کند. اول باید همه ی وسایل مورد نیازش را جمع آوری می کرد و منتظر می ماند تا پدر و مادرش بخوابند، و بعد برای همیشه از آن خانه ی نحس و شوم خارج می شد.

بهاره صندلی میز تحریرش را کنار کمد گذاشت و بالای آن رفت و کوله پشتی صورتی رنگ کوه نوردی اش را پایین آورد و آنرا وسط اتاق رها کرد. به سمت کمد لباسش رفت و آن را گشود. به مانتوهای اجق وجق و رنگارنگش نگاه کرد. نمی توانست همه ی آنها را با خودش ببرد. باید از بین آنها دو سه دست انتخاب می کرد. خوب ایرادی نداشت او که بی پول نبود، باز هم می توانست برای خودش مانتو بخرد، بهترش را هم می خرید. دیگر پرویز و ماهرخی نبودند تا به خاطر انتخاب چنین مانتوهایی، به او ایراد بگیرند. با این فکر لبخندی روی لب بهاره نشست و دو سه دست مانتو انتخاب کرد و آنرا درون کوله اش چپاند. به سمت کشوی لباس هایش رفت و چند تکه لباس راحتی از میان شلم شوربای لباس هایش بیرون کشید. به سمت پا تختی اش رفت و شناسنامه و کارت ملی اش را برداشت. دوباره به سمت کمد لباسش رفت و دو سه جفت کفش انتخاب کرد. کشوی میز تحریرش را گشود و دفترچه ی حساب پس اندازش را بیرون کشید و صفحه ی اولش را گشود. با نگاهی به رقم موجود در دفترچه ی حسابش، چشمانش درخشید. چهارده میلیون تومان...

پول کمی نبود. وقتی که این همه پول در حسابش داشت، دیگر ترسش از چه بود؟

با همین پول می توانست خانه ای اجاره کند. دیگر مشکلی بابت جا و مکان نداشت. بعد از آن هم می توانست به دنبال خانواده اش بگردد شاید هم بهتر بود که قبل از آن به دنبال کار باشد. اگر کار مناسبی پیدا می کرد، خیالش از همه جهات آسوده می شد.

لبخند پت و پهنی روی لب هایش نقش بست .عابر بانکش را هم از داخل کشو برداشت و باز هم لبخند زد. پول، حلال همه ی مشکلاتش بود. تا زمانی که پول داشت هیچ دغدغه ی فکری نداشت. این بار چرخید و به سمت میز توالتش رفت و کیف لوازم آرایشش را در دست گرفت و آن را از انواع و اقسام لوازم آرایش پر کرد. لوازمی که شاید اکثر آنها مناسب استفاده کردن توسط یک دختر چهارده ساله نبود. بعد از انجام این کار چرخید و به سمت کشوی شال و روسری هایش رفت و از بین روسری هایش سه چهار دست انتخاب کرد.

و سر آخر عزیزترین شنل دنیا را از داخل کمدش بیرون کشید. شنل مثلثی شکل مشکی رنگ حاج خانم نور...

بهاره روی لبه ی تختش نشست و شنل مشکی را در آغوش کشید و سرش را میان شنل فرو برد، نفس عمیق کشید. هنوز می توانست بوی تن حاج خانم نور را از لا به لای شنل استشمام کند. بهاره دوباره نفس عمیق کشید. بیهوده در دلش آرزو کرد که ای کاش حاج خانم نور زنده بود. که اگر زنده بود، بهاره در کنارش می نشست و سرش را روی زانویش می گذاشت و آن وقت حاج خانم نور دستش را روی سر و تنه ی بهاره می کشید و هیچ وقت او را به خاطر هیکل تپلش، سرزنش نمی کرد. شاید برای این که حاج خانم نور هم هیکل پری داشت.

حاج خانم نور تپل مهربان...

که اگر زنده بود ساعت ها پای دردل بهاره می نشست و به صحبت هایش گوش می کرد. بهاره برای حاج خانم نور حرف می زد و حاج خانم نور در جواب گفته هایش لبخند می زد...

بهاره شنل را بوسید و آن را هم چون شی مقدس و پرستنی، با احتیاط روی تختش گذاشت. سرش را چرخاند و به وسایلهای پخش و پلا شده ی وسط اتاقش خیره شد. به ساعت نگاه کرد، ساعت ده شب بود. بهتر بود همین حالا وسایل هایش را درون کوله پشتی اش می چپاند و کوله را داخل کمد پنهان می کرد. پس از آن باید برای بیرون آمدن از خانه، نقشه می کشید. ساعت دوازده زمان مناسبی برای خروج از خانه بود. باید قبل از خروج با مانی هم تماس می گرفت و با او هماهنگ می کرد. فقط دو ساعت تا آزادی، فاصله داشت.

فقط دو ساعت...

ماهرخ با بغض رو به پرویز کرد:

«الان می خوای چی کار کنی؟»

پرویز همان طور که روی تخت دراز کشیده بود و به سقف اتاق نگاه می کرد، گفت:

«هیچ چی، الان یه بحث الکی راه می ندازم و در خونه رو قفل می کنم، تا نتونه نصف شب بره بیرون، عوضش نزدیکی های صبح یه کاری می کنم که کلید و پیدا کنه و بره»

ماهرخ سرش را روی لبه ی تخت گذاشت و به آرامی گریست. پرویز کلافه نگاهی به همسرش کرد و گفت:

«تو اگه بخوای این جوری کنی که همه ی نقشه رو لو می دی، آروم باش دیگه خانم»

ماهرخ سرش را بلند کرد و گفت:

«پرویز من می ترسم، اگه بلایی سرش بیاد چی؟»

-:«اتفاقی نمی اوفته، من بهت قول می دم، بهزاد هواش و داره، منم که توی خونه نمی شینم در و دیوار و نگاه کنم، یه ساعت بعد از این که رفت بیرون، منم دنبالش می رم»

-:پس منم می ام.»

پرویز روی تخت نشست و گفت:

«نه تو نباید بیای، بمون خونه، هر لحظه ممکنِ که پشیمون بشه و برگرده»

ماهرخ با چشمان اشک آلود به صورت همسرش نگاه کرد و گفت:

«ینی بر می گرده؟»

پرویز لبخند اطمینان بخشی زد و گفت:

«بر می گرده، پاشو دسته کلید خودت و بیار بده به من، دسته کلید بهاره رو زودتر برداشتم، روی جا کلیدی آویزون کرده بود»

ماهرخ با التماس به همسرش نگاه کرد، پرویز دستش را روی شانه ی ماهرخ گذاشت و تکرار کرد:

«بر می گرده»

***

بهاره به مانی پیام داده بود که راس ساعت دوازده از خانه فرار خواهد کرد. مانی که خودش را یک شرلوک هولمز در نظر گرفته بود، بادی به غبغب انداخت و برای بهاره پیام فرستاد:

«باشه بیا بیرون، کجا بیام دنبالت؟»

بهاره نگاهی به شنل حاج خانم نور کرد و پیام فرستاد:

«می رم قبرستون، سر خاک حاج خانم نور»

و مانی تعجب نکرد از این که یک دخترک چهارده ساله چه طور می تواند این قدر جسارت داشته باشد تا بعد از ساعت دوازده شب، وارد قبرستان شود. حتی به این هم فکر نکرد که اصلا یک دخترک چهارده ساله برای چه باید از خانه فرار کند.

شاید او فقط به یک چیز فکر می کرد.

شاید...

شاید آن چه فکرش را مشغول کرده بود، همان حساب پس انداز بهاره بود...

***

بهاره از اتاق بیرون آمد و به سمت آشپزخانه رفت. می خواست آخرین شام خانه ی پدری اش را هم بخورد و بعد از خانه بیرون بزند.

خانه ی پدری؟

نه این جا خانه ی پرویز و ماهرخ بود،

فقط همین...

این جا خانه ی پدری اش نبود، او پدر و مادر داشت، پدر و مادرش هم مطمئنا پرویز و ماهرخ نبودند. پس بهتر بود بگوید آخرین شام خانه ی پرویز و ماهرخ را بخورد...

بهاره با همین نیت وارد آشپزخانه شد. پرویز پشت میز آشپزخانه نشسته بود و استکان چای هم در مقابلش قرار داشت. ماهرخ پشت به او در مقابل اجاق گاز ایستاده بود و سرگرم درست کردن غذا بود. بهاره نفس عمیق کشید و از بوی غذا متوجه شد که شام امشب، شامی کبابی است.

اه... شامی کبابی...

همان غذایی که همیشه از آن بیزار بود.

ماهرخ که می دانست او این غذا را دوست ندارد، پس برای چه این غذا را درست کرده بود؟

حتی در این لحظات آخر هم مجبور بود، شاهد رفتارهای غیر قابل تحمل هر دو نفرشان باشد.

اما نه...

او از دو سال پیش، در مقابل رفتارهای کوچک و بزرگ هر دو نفرشان می ایستاد و حاضر جوابی می کرد. این دم آخر هم حاضر جوابی می کند و بعد از خانه بیرون خواهد رفت.

خیال کرده بودند.

او بهاره حکمت بود.

بهاره حکمت؟

خوب فعلا بهاره حکمت بود، تا زمانی که پدر و مادرش را پیدا کند، بهاره حکمت بود و بعد از آن از شر این فامیلی مزخرف هم رهایی پیدا خواهد کرد و دیگر از پرویز و ماهرخ هیچ نشانی در زندگی اش باقی نمی ماند.

بهاره با نگاهی تحقیر آمیز هیکل ماهرخ را از بالا به پایین برانداز کرد و با لحن تندی گفت:

«مگه تو نمی دونی من از این غذا خوشم نمی اد؟ واسِ چی این غذا رو درست کردی؟ اه... یه حرف و باید چند بار بهت بگم؟»

ماهرخ دهان باز کرد تا بگوید برای او همان غذای باقی مانده ی دیشب را گرم خواهد کرد. همان که خیلی دوست داشت، ماکارونی...

اما بهاره به او مجال نداد:

«مثلا می خوای تلافی کارای من و سرم در بیاری؟ فکر کردی!»

پرویز موشکافانه به بهاره نگاه کرد و با خودش فکر کرد که چه خوب، بهاره خودش بهانه ی لازم را برای یک دعوای مفصل مهیا کرده است. زیر چشمی، نگاهی به ماهرخ کرد که ماهرخ معنی آن را فهمید و با صدای بلند رو به بهاره گفت:

«صدات و بیار پایین، مگه با کلفت خونه ات حرف می زنی؟ عوض این کارا یه کم رژیم بگیر اون چربیات و آب کن، اینم عوض دستت درد نکنه به مادرتِ؟»

بهاره به پرویز نگاه کرد و با خودش فکر کرد که مردک واقعا فکر کرده بود که آنها پدر و مادر واقعی او هستند؟

هه... چه خوش خیال بود، همین حالا دمش را قیچی می کرد:

«آهان که مامانمِ؟ بعد می شه بگین چرا عکسی از زمانی که من و حامله بود تو آلبومش نیست؟»

ماهرخ دلش شکست و آه کشید. صورت پرویز تا گردن قرمز شد. بهاره چه قدر بی رحم بود. با بی رحمی نقصشان را به رخشان کشیده بود. پرویز این بار نه به صورت نمایشی که واقعا بر آشفته شد.

آخر این دختر چرا این قدر گستاخ و بی ادب شده بود؟

پرویز فریاد زد:

«دختره ی بی ادب، ما هر چی هستیم از اون پدر و مادرت بهتریم که تو رو ولت کردن به امون خدا، این عوض تشکرتِ؟»

پرویز آنقدر عصبانی بود که متوجه ی آن چه که از دهانش بیرون می آمد، نمی شد.

بهاره با خشم جواب داد:

«اونا از شما بهترن، شاید یه مشکلی داشتن که من و گذاشتن سر راه!»

پرویز با رگ بیرون زده فریاد زد:

«بعد می شه بگی چرا بعد از این همه مدت، مشکلشون حل نشده که بیان دنبالت؟»

ماهرخ که منتظر بهانه بود تا خودش را تخلیه کند، بغضش ترکید و اشک هایش بر روی گونه روان شد. بهاره با دیدن اشک های ماهرخ پوزخند زد. پرویز با پرخاش رو به بهاره گفت:

«برو تو اتاقت، امشب و فردا حق نداری از خونه بیای بیرون، حتی حق نداری بری مدرسه، فهمیدی؟»

بهاره دستش را به کمرش زد. بدن گوشتالودش تکان خورد. با بی پروایی گفت:

«من فردا می رم مدرسه، حالا می بینی»

پرویز با عصبانیت صندلی را عقب کشید و از پشت میز برخاست. بهاره فکر کرد که پرویز همین حالا به سوی او حمله خواهد کرد و او را کتک خواهد زد. خودش را به گوشه ی آشپزخانه کشاند و همان جا به حالت تدافعی ایستاد. ماهرخ هم خیال کرد که پرویز به قصد کتک زدن بهاره از پشت میز بلند شده. با التماس به سمت پرویز چرخید و گفت:

«پرویز تو رو خدا»

پرویز بی توجه به ماهرخ به سمت در آشپزخانه رفت و از آشپزخانه خارج شد. بهاره که دید پرویز با یک توپ و تشرش میدان را خالی کرده، احساس غرور کرد. با پوزخندی که دوباره روی لبش جا خوش کرده بود، کمرش را صاف کرد و به ماهرخ خیره شد.

به ماهرخی که مثل ابر بهار گریه می کرد، اما برای بهاره اهمیت نداشت...

چند دقیقه ی بعد، پرویز دوباره وارد آشپزخانه شد، باز هم بهاره خودش را گوشه ی آشپزخانه جمع کرد.

نه، مثل این که حدسش اشتباه بود و پرویز خیال نداشت میدان را خالی کند. خودش را آماده کرد که هر جمله ی پرویز را کلمه به کلمه پاسخ دهد. پرویز وسط آشپزخانه ایستاد و رو به بهاره کرد و با لحن عصبی گفت:

«در خونه رو قفل کردم، اینم دسته کلید»

و دسته کلید را مقابل چشمان بهاره تکان داد، بهار باز هم پوزخند زد. صدای پرویز دوباره بلند شد:

«اینم دسته کلید خودت که همیشه روی جا کلیدی کنار در ورودی، آویزون می کنی!»

و دسته کلید بهاره را مقابل چشمان از حدقه درآمده اش نشان داد و گفت:

«حالا می خوام ببینم تو فردا چه جوری از در خونه می ری بیرون»

پرویز بعد از گفتن این جملات با لبخند پیروزمندانه ای به بهاره خیره شد. بهاره با لب های آویزان به پرویز نگاه کرد.

چه بی احتیاطی ابلهانه ای...

آنقدر فکرش درگیر بستن وسایل های مورد نیازش بود که دسته کلید را فراموش کرد. اصلا همه ی این بدشانسی ها تقصیر ماهرخ بود که با آن همه چرخ زدن های الکی در خیابان، وقتش را تلف کرده بود.

حالا باید چه کار می کرد؟

او می خواست ساعت دوازده شب از خانه فرار کند،