رمان ویلچر به قلم طاهره.الف

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی‎

خلاصه :

ویلچر به یه صندلی فلزی چرخدار میگن که معادل فارسیش میشه صندلی چرخدار!هر جوری که نگاش کنی جز یه صندلی چرخدار فلزی چیزی نمیبینی..اما فقط کافیه کسی روش نشسته باشه تا خیلی چیزا ببینی!ویلچر درد قضاوت شدنه!درد ظاهر بینیه!ویلچر دردِ!یه درد عمیق!و قصه درباره ی یه دخترِ دردمنده!و خدا واسه ی دردش یه همدرد سر راهش قرار میده!یه همدرد…و فکر میکنید یه صندلی چرخدار چند تا مشکل میتونه به وجود بیاره؟!یکی…دو تا…ده تا…و یا شایدم بیشتر!

فصل اول: دیدار ها!

دیدار اول – یک روز تابستانی، اوایل مرداد!

هوا به طور ناگهانی خنک و بارانی شده بود. عجیب بود که تابستان یکهو ه*و*س بهار شدن بکند! مردم توی پارک قدم تند کرده بودند و سعی می کردند از خیس شدن فرار کنند. خوب بود! اینکه حالا درگیر باران شده بودند و نمی توانستند به او توجه کنند خوب بود. اینطوری کمتر عذابش می دادند. بچه ها اما هنوز مشغول بازی بودند. گویی که آسمان دارد با آن ها آب بازی می کند! باران باعث شده بود سروصدا و هیجانشان بیشتر شود. آرام و با خنده ی دلنشینی به بچه های هیجان زده خیره شده بود و با نفس های عمیقی عطرِ نابِ این مهمان ناخوانده ی تابستان را به مشام می کشید. همه از خیس شدن فرار می کردند و هیچکس به دختر جوانی که بین 16 تا 20 سال سن دارد و روی ویلچری کنار نیمکت نشسته است، توجه نمی کرد؛ و دخترک خوشحال بود از این بی توجهی که باران برایش به ارمغان آورده بود! مردی رد شد! اما نه، رد نشد! گویا متوجه دختر ویلچری زیر باران شد و ایستاد و به سمت او برگشت. با چند قدم درست مقابل او ایستاد. دختر جوان به او نگاه کرد؛ قد بلند، چهارشانه، مو های کوتاه و صاف، ابرو های کشیده، بینی کشیده و چشمان سیاه و نگاهی…!

سرش را پائین انداخت. دستش را روی قلبش فشرد و چهره اش جمع شد. گویا از چیزی درد می کشید. آن نگاه باعث تیر کشیدن قلبش شده بود. نگاهی بیش از حد مهربان! نگاهی سرشار از ترحم! و یا شاید نگاهی تحقیر آمیز!

با لحنی متناسب نگاهش پرسید: میخوای ببرمت زیر یه سرپناه؟!

دختر نفس عمیقی کشید تا ناراحتی اش را بیرون دهد. نباید به خاطر ترحم این مرد شادیِ بارانی اش را خراب کند.

زیر لب گفت: اگه بخوام خودم میرم

مرد با لحنی که ترحمش بیشتر شده بود گفت: آخه داری خیس میشی!

دختر لبخندی زد و بی توجه به لحن مرد گفت: خب بارون میباره که خیس کنه دیگه!

مرد پوزخندی زد و گفت: عاشقی؟!

لبخند دختر عمیق تر شد: چرا نباشم؟! عاشقِ خالقِ این همه پاکی ام که داره میباره و خیس میکنه!

مرد سکوت کرد و دختر دوباره نگاهی به او انداخت. نگاهش عاقل اندر سفیه شده بود! دوباره دستش را روی قلبش فشرد. اخیراً کم طاقت تر شده بود و با هر نگاهی قلبش تیر می کشید. قبلاً راحت تر تحمل میکرد! ویلچر را به سمت چپ هل داد و همانطور که از جلوی مرد می گذشت گفت: من دیوونه نیستم!

مرد بهت زده به او که ویلچرش را هل می داد و می رفت خیره شد. چه طور ذهنش را خوانده بود؟! به خود نهیب زد: ناراحتش کردی!

بلند گفت: من نمیخواستم ناراحت شی

اما دختر برنگشت و به رفتن ادامه داد. این حرف چه فایده داشت وقتی که او با نگاه هایش روز بارانی اش را خراب کرده بود؟! مرد می خواست به سمت او برود و از او عذر بخواهد که گوشی اش زنگ خورد و از رفتن بازماند…

دیدار دوم – دو روز بعد!

هوا گرم بود. دیگر خبری از باران و باد خنک دو روز پیش نبود. بچه ها هم زیاد دل و دماغ بازی نداشتند. گاهی نسیم نه چندان خنکی می آمد و می رفت. آسمان آبی و بدون تکه ای ابر بود. خوب بود که آن جا شهر کوچکی است و مانند شهر های بزرگ آلوده نیست. اگر بزرگ و آلوده بود آن وقت او از دیدن این آسمان همیشه پاک و آبی محروم می ماند. همان جا، کنار همان نیمکت همیشکی روی صندلی چرخدارش نشسته بود و سرش را روی پشتی صندلی گذاشته و به آسمان نگاه میکرد. نور خورشید از پشت سرش و از لای برگ های درختانِ پارک می تابید و باعث ایجاد سایه روشن روی سنگ فرش های پارک شده بود. سرش را پائین آورد و نگاهی به بچه ها انداخت. محوطه ی بازی بچه ها درست روبه روی او و آن طرف چمن ها قرار داشت. همیشه همان جا می ماند و برای دیدن بچه ها به محوطه ی بازی نمیرفت. دو دختر و یک پسر کوچولوی حدوداً سه ساله روی تاب ها کز کرده بودند و یکیشان بستنی اش را میلیسید. چند بچه ی دیگر هم مشغول بازی با بقیه ی وسایل پارک بودند. چشم از بچه ها گرفت و به کتاب روی پایش زل زد. داستان جالبی داشت. بازش کرد و مشغول خواندن ادامه ی آن شد. مردی آمد و با دیدن دختر او را شناخت. همان دختر ویلچری با همان چشمان خمارِ قهوه ای روشن، همان ابرو های هشتی، همان بینی کشیده و قلمی و همان لب های کشیده! فقط این دفعه عینک داشت و چادر هم سرش بود. روی نیمکتِ کنار صندلی اش نشست؛ باید از دلش درمی آورد!

-سلام

دختر کمی ترسید و سرش را به سرعت به سمت صدا برگرداند. با دیدن آن مرد و نگاه ترحم بارش اخمی کرد که خیلی زود از روی پیشانی اش محو شد. سرش را پائین آورد و روی قلبش را با فشار کمی مالش داد.

همانطور که سرش پائین بود، زیر لب جواب سلامش را داد.

-من بابت پریروز معذرت میخوام

-مهم نیست

مصرانه گفت: ولی من دوست ندارم کسی ازم ناراحت باشه

-ناراحت نیستم

-ولی صدات یه جوریه که میگه ناراحتی

-بابت پریروز ناراحت نیستم

-مگه ناراحتی دیگه ای هم به وجود آوردم؟!

-بله

گیج و متحیر پرسید: کِی؟!

-الان

و برای اینکه دیگر سؤالی باقی نماند ادامه داد: با نگاه ترحم بارتون

مرد چیزی نگفت. شاید سعی داشت حرف او را هضم کند.

کلافه گفت: به هر حال معذرت

از کلافگی مرد فهمید که متوجه حرف او نشده است.

آرام گفت: گفتم که مهم نیست…خودتون رو ناراحت نکنین

به ساعت مچی اش نگاه کرد؛ چهار بعد از ظهر بود. دو ساعتی بود که در پارک سپری کرده بود و حالا دیگر می خواست به خانه برگردد. می خواست صندلی اش را حرکت دهد که دوباره صدای همان مرد متوقفش کرد.

-هر روز میای پارک؟!

نگاه متعجبی به او انداخت: "چه قــــــدر کنجکاو!"

-چه طور؟!

لب هایش را جمع کرد و با بی خیالی گفت: همینجوری

سرسری گفت: تقریباً بله

-منم تقریباً هر روز صبح یا بعد از ظهر برای پیاده روی میام

لبش را به دندان گرفت تا جلوی خنده اش را بگیرد: "چه قدرم که دارین پیاده روی میکنین!"

سرش را تکان داد و چیزی نگفت. صندلی را حرکت داد که دوباره صدای آن مرد را شنید.

-کجا؟!

هوفی کشید و سعی کرد عصبی شدنش را پنهان نگه دارد.

صندلی اش را حرکت داد و زیر لب زمزمه کرد: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لَا تَجَسَّسُوا…((اى کسانى که ایمان آورده ‏اید! از بسیارى از گمان ها بپرهیزید که پاره ‏اى از گمان ها گ*ن*ا*ه است، و در کارهای یکدیگر جست و جو مکنید…(سوره ی مبارکه ی حجرات، آیه ی 12)))

و از عمد "لَا تَجَسَّسُوا" را بلند و کشیده و محکمتر از سایر کلمات به زبان آورد. مرد متحیر ماند و نتوانست جوابی به او بدهد. دید که او با ویلچرش از او دور میشود.

دیدار سوم – روز بعد!

' …

با پنیر حرکت کنید.

از تغییر لذت ببرید.

از ماجراجویی لذت ببرید و لذت ببرید از مزه ی پنیر تازه.

همیشه آماده ی تغییر سریع باشید و هر بار از آن لذت ببرید.

آن ها دائماً پنیر را جا به جا می کنند.

ها پی برد از زمانی که با هِم در…'1

با صدای "سلام" آشنایی از خواندن ادامه ی کتاب بازماند. هوفی کشید و ابرو هایش را بالا انداخت: "ول کن نیستن حالا"

-سلام

بدون اینکه سر از کتاب بردارد از گوشه ی چشمش نگاهی به او انداخت. دست به سینه روی نیمکت کناری نشسته بود و پای راستش را روی پای چپش انداخته و به روبه رو خیره شده بود. ناگهان سربرگرداند و به او خیره شد. دیگر نگاهش ترحم بار نبود: "خدا رو شکر انگار یاد گرفتن درست ببینن"

چشم چرخاند و نگاهش را به کلمات کتاب دوخت.

-همیشه سرت توو کتابه؟!

دختر این دفعه سر بلند کرد و با اخم نگاهش کرد. مرد لبخند کجی روی صورتش نقش بسته بود و نگاه کنجکاوش روی دست او بود؛ گویا می خواست به محتویات کتاب پی ببرد؛ نگاه از کتاب برداشت و به چهره ی دختر دوخت. دختر می خواست دهان باز کند و جواب سؤال او را بدهد که با شنیدن دوباره ی صدایش دهانش بسته ماند.

دستانش را به حالت تسلیم بالا آورده بود و میگفت: میدونم…میدونم…" و لا تَجَسَّسُوا"

خنده اش را با فشار آوردن به لب هایش کنترل کرد: "خوبه میدونن"

-حافظ قرآنی؟!

کتاب را به شدت بست و سرش را از روی تأسف به چپ و راست تکان داد و محکم گفت: خیر!

مرد قیافه ی حق به جانبی به خود گرفت و گفت: آخه دیروز آیه ای رو خوندی که نمیشد جوابی بهش داد، گفتم شاید حافظی که این قدر مسلطی توی انتخاب و خوندن آیه ها

با همان لحن محکم گفت: قرآن کتاب خداست که به پیامبر اسلام وحی شده…منم بنده ی خدام و از لطفش مسلمونم هستم…پس باید از مطالب کتابی که از جانب خدا به پیامبرم نازل شده خبر داشته باشم…غیر از اینه؟!

مرد کمی از جواب قاطع او جا خورد، اما به سرعت تعجبش را جمع کرد و با صدای آرامی گفت: درست!

چند لحظه سکوت بینشان باعث شد دختر فرصت کند و نگاهی به اطراف بیاندازد. مناظر تکراریِ پارک با حضور شاد بچه های درون محوطه ی بازی رنگ تازگی به خود گرفته بودند. با اینکه صبح گرمی بود اما بچه ها شور و هیجان زیادی داشتند. شور و هیجان آن ها او را به تصاویر تار پنج سالگی اش می برد و ناخودآگاه لبخند میزد. زمانی او هم جزئی از همین بچه های شاد بود که سوار تاب می شدند و یا از سرسره با هیجان و سروصدا سُر می خوردند. حالا از آن زمان فقط چند تصویر تار و حسرت های بی پایان مانده بود. خیره به بچه ها و مات افکارش بود که صدای مرد، او را به حال برگرداند.

-خوش به حالشون

نگاهی به او که خیره به بچه ها بود انداخت و "اوهوم"ـی زیر لب گفت.

مرد تکیه اش را از روی پشتی نیمکت برداشت و ساق دستش را روی پاهایش گذاشت و انگشتانش را در هم قلاب کرد.

-میتونم بپرسم چرا همه ش همین جا می مونی و به بچه ها نگاه می کنی؟!

محکم و خشک گفت: میتونم بپرسم چرا این قدر زود با همه پسر خاله میشید؟!

مرد دوباره به پشتی نیمکت تکیه داد و بلند خندید. به نظرش بد نیامد کمی با دخترک بحث کند و از عقایدش آگاه شود. به نظر دختر عاقلی می آمد.

-من با همه پسر خاله نمیشم

-طرز صحبت کردنتون چیزِ دیگه ای میگه

-طرز صحبت کردنِ تو هم میگه آدم خشک و نچسبی هستی

-برای غریبه ها بله!

مرد یکی از ابرو هایش را بالا انداخت و گفت: هوم! هر کسی یه عقیده ای داره دیگه…من ترجیح میدم به جای خشک و رسمی بودن با بقیه راحت باشم

-منم ترجیح میدم اگه همه ی دنیا بگن راحت بودن غیر رسمی حرف زدنه من اونجوری که مطمئنم درسته حرف بزنم و رفتار کنم

-شنیدی که میگن خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو؟!

-ترجیح میدم جای همرنگ جماعت شدن کاری رو که درسته انجام بدم…چون اگه جماعت بخوان بیوفتن توو چاه من نمیتونم همراه اونا برم توی چاه!

-ینی راحت و غیر رسمی حرف زدن توی چاه افتادنه؟!

-اگر باعثِ نزدیکی بیش از حد بینِ دو نامحرم بشه، بله!

-و اگر نشه؟!

-موردی نداره! ولی بعید که نشه!

-اگه شخصی که باهاش حرف میزنی آدم قابل اطمینانی باشه، میشه!

-و از کجا بدونم شخصی که باهاش حرف میزنم آدم قابل اطمینانیه؟!

مرد سکوت کرد. یعنی جوابی نداشت به او بدهد. لبخند عمیقی زد و در دل دخترک را به خاطر افکار پخته اش تحسین کرد. هوفی کشید و از جا بلند شد.

-باید برم…دیرم شده

دختر در حالی که دوباره کتابش را باز میکرد، شانه اش را بالا انداخت و با لحن بی خیالی گفت: به سلامت

کمی دست به سینه ایستاد و به چهره بی خیال اما جدی دختر که همه ی حواسش را به کتاب داد بود، نگاه کرد و سپس رفت.

دیدار چهارم – یک هفته بعد!

"کجایی پس؟?"

"یه لنگه پا تو خیابون:|…دو ساعته لنگ کامی خان هستم…مگه میاد حالا این بشرررر:|"

":|…خب خطیا که نزدیکتن بابا:|…دو قدم وردار بهشون برسی دیگه"

"بیخیال…حال دردسر داریا…بفهمه شت و پتم میکنه…یه کم وایسا میاد میام"

":|"

هوفی کشید و گوشی را توی جیب مانتویش سُر داد. چشم چرخاند و نگاه سرسری ای به اطراف انداخت. صبح گرمی بود اما نه به گرمای جایی که این یک هفته بود. پارک تقریباً ساکت بود و اثری از هیچ بچه ای در محوطه ی بازی نبود. نفس عمیقی کشید و زیر لب گفت: حالا چقد توو این گرما و خلوتی بمونم؟ ای خدا!

عینکش را از روی چشمانش برداشت و با دستمال مخصوصش مشغول پاک کردن آن شد. سپس آن را جلوی چشمش گرفت تا کنترل کند که آیا اثری رویش باقی مانده یا نه! هنوز عینک را جلوی چشمش نگه داشته و با اخم و چشمانی تنگ شده مشغول وارسی اش بود که تصویر شکسته ی مرد آشنا و خندان اما خسته ای دید که روبه رویش دست به سینه ایستاده و به او نگاه می کند. هم خجالت کشید و هم خنده اش گرفت. عینک را به سرعت روی چشمش گذاشت و لبش را به دندان گرفت و سرش را پائین انداخت: "الان میپرسن این یه هفته کجا بودی؟"

از این فکر خنده اش گرفت و لب هایش را بیشتر از قبل فشرد تا مبادا خنده اش آشکار شود. مرد روی نیمکت کناری نشست و کش و قوسی به بدنش داد و خمیازه ای کشید.

-سلام

-سلام

-یه هفته نبودی

دختر دستش را جلوی دهانش گرفت تا نخندد: "نگفتم!"

خنده اش را با سرفه ی کوتاهی جمع کرد و خشک و محکم گفت: بله!

مرد دستانش را قلاب کرده و زیر سرش روی پشتی نیمکت گذاشت. خیلی خسته به نظر می رسید. چشمانش را چند بار محکم باز و بسته کرد و گفت: حتماً نمی تونم بپرسم کجا بودی؟!

یکی از ابرو هایش را بالا انداخت و اخم ملایمی کرد و گفت: خیر!

مرد خندید و هیچ نگفت. دختر نگاهش را به روبه رو دوخت و در یک لحظه انگار چیزی یادش آمده باشد سریع گوشی اش را بیرون آورد.

"اومدی پارک خبر بده"

چند لحظه بعد جواب آمد.

"ok"

دوباره گوشی را توی جیبش گذاشت. نگاهی گذرا به مرد همیشگی انداخت و سپس به روبه رو خیره شد. در دل دعا دعا میکرد که شهلا زودتر بیاید. برای اولین بار بود که از بودن در پارک کسل و کلافه شده بود. کلافگی اش را با نفس عمیقی بیرون داد. توجه ش به دختر نوجوان و پسر جوانی که دست در دست هم مشغول قدم زدن بودند جلب شد. اخم عمیقی کرد و چهره اش درهم شد. ناخودآگاه گوشه ی چادرش را در دست فشرد و زیر لب گفت: چه طور می تونن؟!

مرد صدای آرامش را شنید و پوزخند زد و گفت: چی رو چه طور میتونن؟!

سر برگرداند و نگاه عصبی ای حواله ی او کرد و گفت: چه طور دو تا نامحرم میتونن اینطور به هم نزدیک بشن و دست همو بگیرن؟!

مرد لبخند کجی زد و گفت: این که چیزی نیست

با اعتراض گفت: چیزی نیست؟! دیگه بدتر از اینم مگه میشه؟!

مرد چشمانش گرد شد. ابرو هایش را از تعجب بالا انداخت و دست به سینه به او خیره شد.

با لحن متعجبی گفت: نگو اون قدر آفتاب مهتاب ندیده ای که از بعضی روابط بی خبری!

دختر لبش را به دندان گرفت. چه طور می توانست همچین سؤالی بپرسد؟!

جدی و محکم در حالی که اخم کرده بود گفت: بی خبر نیستم ولی با خبرم نیستم! قرار نیست آدم همه چیز رو بدونه…اونم همچین مواردی رو…دونستن بعضی چیزا زمان و شرایط خاص خودش رو می خواد

مرد در دل او را تحسین کرد. راست میگفت! دانستن خیلی چیز ها اگر در زمان مناسب نباشد فجایع زیادی به وجود می آورد. تصمیم گرفت که بیشتر در این باره با دخترک حرف بزند و یا شاید هم افکار او را محک بزند.

دستانش را بین پا هایش گذاشت و در حالی که به روبه رو خیره شده بود گفت: درست میگی

و ادامه داد: ولی به هر حال اونا فقط دست همو گرفته بودن، همین!…لازم نیست اینقدر حرص بخوری

-همین چیز کمیه؟! همش گفتیم همین و مشکل نداره که به اینجا رسیدیم…حیا و غیرت با همین "همین" گفتناس که از بین رفتن دیگه…توی قانون خدا همین هم گ*ن*ا*ه کبیره محسوب میشه چون باعث جذب دو نفر به هم میشه…اون وقت ما با یه "پاک بودنِ دل مهمه" بیخیال از کنارش رد میشیم…انگار خدا واسه خودش گفته نه واسه راحتتر زندگی کردنه ما!

مرد دستانش را به حالت تسلیم جلو آورد و چند بار تکان داد و گفت: خیلی خب، خیلی خب…درست میگی…تسلیمم!

دخترک خنده ی کوتاهی کرد و سرش را پائین انداخت. مرد در دلش او را بیشتر از قبل تحسین کرد. با اینکه کم سن و سال به نظر می رسید اما افکارش بزرگ و پخته بود. دختر نگاهی به ظرف دردار و جعبه ی گز و ساک کادوی کوچک کنار دستش کرد: "نیومد"

ظرف دردار را برداشت و درش را باز کرد و به سمت مرد دراز کرد: بفرمائین

مرد نگاه متعجبی به او کرد و پس از مکث کوتاهی تشکر کنان یکی از کیک های میوه ای درون ظرف را برداشت. دخترک هم یکی برداشت و در ظرف را بست و مشغول خوردن شد.

-خونگیه؟!

-بله!

یکی از ابرو هایش را بالا انداخت: دستپخت خودته؟!

-بله!

تعجب اولین چیزی بود که میشد در چهره ی مرد دید. تکه ی دیگری از کیک را گاز زد و مزه مزه کرد.

-خوشمزه س!

دختر در حالی که گوشی اش را از جیبش بیرون می آورد گفت: نوش جان!

"رسیدم نی نی:p"

از حرص نفس عمیقی کشید و فوراً با فرستنده ی پیام تماس گرفت.

-الو

دستش را جلوی دهانش گرفت و آهسته گفت: نی نی و هر فحشی که بلدی!…صد دفه نگفتم اسممو درست بگو؟!

شهلا بلند خندید و گفت: اوه! باشه نی نی جون! خون خودتو کثیف نکن…بهت میگم مادمازل نی نی!…خوبه؟! و بلندتر خندید.

حرصش بیشتر شد اما سعی کرد همانطور آهسته صحبت کند: شهلا یه وقتی سر به سرم بذار که نزدیکم نباشی!

و لبخندی به پهنای صورت زد.

-اوخ اوخ! راست میگیا…عفو بفرمائید بانو!…همون جای همیشگی هستی دیگه؟!

-اوهوم! تو کجایی؟! چه قد اومدنت طول کشید!

-دمه ورودیَم…همه ش تقصیر این پسر خاله ی گراممه دیگه…اصن فکر خانومش که دو ساعت معطلشه نیست که! بس که بیخیاله

-آدم پشت سر نامزدش غیبت می کنه؟!…باش تا بیام

-اوخ! راست میگی! الهی العفو!…اوکی! بیا پس…بینم سوغاتیامو آوردی دیگه؟!

-آوردم ولی تا یاد نگیری اسممو درست بگی نمیدم بهت

صدای فریاد جیغ مانندش باعث شد که گوشی را از گوشش فاصله بدهد: نیـــــــــــــــــــاز!

خندید و صدای خنده اش باعث شد مرد به سمت او برگردد و با ابرو های بالا رفته به او نگاه کند.

دخترک که متوجه نگاه او شد گفت: الان میام شهلا جان

گوشی را قطع کرد و ویلچرش را به سمت ورودی پارک برگرداند و رفت.

دیدار پنجم – روز بعد، شانزدهم مرداد!

تصویر بچه ها تار و خیس می شد. پلک می زد و دوباره تصویرشان واضح می شد. بار ها و بار ها تکرار شد. هر بار که اشک ها زیاد می شدند چشمانش را محکم می بست تا جاری نشوند. نمی شد! نمی شد در پارک گریه کند. آدمی نبود که در فضای عمومی اشک بریزد. بیشتر گریه هایش در خلوت خودش با خودش و خدا بود. بغض در گلویش را می شد از صورت ملتهب و اخمی که به پیشانی داشت، حس کرد. گاهی هم دستش را روی قلبش می گذاشت و می فشرد و نفس عمیق می کشید. با آن حال خرابش از آمدن به پارک پشیمان بود. سال پیش هم نیامده بود و تمام مدت در اتاقش کِز کرده بود و گاهی اشک می ریخت. کاش امسال هم نمی آمد! تصمیم به رفتن گرفت. ویلچرش را به سمت چپ چرخاند و شروع به هل دادنش کرد. ده متری نرفته بود که عابری که داشت از کنارش می گذشت، برگشت و در کنار او مشغول قدم زدن شد. نخواست که سرش را بلند کند و او را ببیند. می دانست غم در چهره اش بیداد می کند و دلش نمی خواست باعث ایجاد کنجکاوی شود.

-سلام

صدای آشنای او را شناخت. با صدایی که برای مخفی ماندن بغضش به شدت آرام بود و به سختی به گوش می رسید جواب سلام او را داد.

-چیزی شده؟! گرفته ای

سرش را به نشانه ی "نه" به چپ و راست تکان داد و هیچ نگفت.

-باز کسی ناراحتت کرده؟!

دوباره سرش را به علامت منفی تکان داد.

صدای مرد نگران شد و گفت: خب پس چی شده؟!

-یادِ بدهکاریم افتادم

مرد متعجب شد. ابرو هایش را بالا انداخت و سعی کرد چهره ی دخترک را ببیند؛ اما سرش پائین بود.

-بدهکاری به کی؟!

-خودم!

متعجب تر پرسید: خودت؟!

-هر آدمی به خودش یه بدهکاریایی داره…یکی سلامتیِ خودشو به خطر میندازه و سلامتی رو به خودش بدهکار میشه…یکی سیرت بد پیدا میکنه و خوبی رو به خودش بدهکار میشه…یکی هم خودشو میکُشه و زندگی رو به خودش بدهکار میشه!

-اوهوم! اونوقت بدهکاری تو چیه؟!

-بدهکاری من به خودم حسرته!…بدهکاریه بقیه به من قضاوت و ظاهر بینی و ترحمه!

مرد سرش را به آرامی به بالا و پائین تکان داد. راست می گفت! حداقل درباره ی بدهکاری بقیه به خودش راست می گفت! او هم قضاوت و ترحم کرده بود.

با تعلل پرسید: چرا…اوم! ینی چه طور شد…چه طور شد یاد بدهکاریت افتادی؟!

دست راست دخترک از روی چرخ باز شد و مشت شد و روی قلبش نشست. ویلچر متوقف شد و مرد هم! چهره ی دخترک جمع شد و با دست مشت شده اش کمی قلبش را ماساژ داد.

آه عمیقی کشید و گفت: امروز…امروز سالگرد مرگ پا هامه!

مرد متعجب شد و خیلی سریع پرسید: چی؟!

به ثانیه نکشید که از سؤالش پشیمان شد. نمی خواست بیشتر او را ناراحت کند.

دخترک دوباره آه عمیقی کشید و گفت: روز فلج شدن پا هام! روزی که به حبس ابد روی ویلچر محکوم شدم! سالگرد جون دادن پا هامه! روز شروع شدن حسرتام!

با انگشت اشاره پای چشمان خیسش را پاک کرد و سپس عینکش را روی بینی اش تنظیم کرد. مرد پشیمان بود، پشیمان تر هم شد! دلش می خواست بداند چرا او فلج شده است اما نمی پرسید. قدرت پشیمانی درونش از کنجکاوی اش بیشتر بود و او را از زدن حرفی یا پرسیدن سؤالی که باعث ناراحتی بیشتر دختر شود، منع می کرد. دختر دوباره ویلچرش را حرکت داد و مرد هم کنار او مشغول قدم زدن شد.

دست به سینه و همانطور که قدم برمی داشت گفت: تا حالا شده از خدا بپرسی چرا من؟!

خودش هم نمی دانست چرا این سؤال را پرسیده است. نگران به واکنش دختر نگاه کرد. اما دختر آرام بود و در کمال تعجب لبخندی بر لب داشت.

-زیاد

یکی از ابرو هایش را بالا انداخت و گفت: من فکر می کردم دختر معتقد و با ایمان و صبوری هستی

یک لحظه لبخندش عمیق تر شد اما دوباره به حالت اول برگشت: انسان ممکن الخطاست!

همانطور که نفس عمیقی می کشید گفت: درست!

چند قدم و چند دور چرخ ویلچر در سکوت پیش رفتند. مرد می خواست حال و هوای او را عوض کند.

لبخند شیطنت آمیزی زد و از گوشه چشمش نگاهی به دخترک انداخت و گفت: میگم هم صحبت که بودیم حالا هم قدمم شدیم!

دخترک همان لحن جدی و محکم همیشگی اش را به دست آورد و گفت: درسته! اما به اتفاق یا به عمد؟! و اخمی کرد.

مرد یکه خورد. چه سؤال سختی! چه جوابی باید می داد؟! خودش هم دقیق نمی دانست که همراهی و هم صحبتی اش با این دختر عمدی است یا اتفاقی!

صادقانه گفت: نمیدونم راستش!

دخترک تک خنده ای کرد و گوشه ی لبش را به دندان گرفت. مرد دوباره لبخند شیطنت آمیزی زد.

ابرو هایش را بالا انداخت و گفت: میگم…اوووم! من اسم این هم صحبت رو نمیدونما

دختر خشک و محکم گفت: منم نمیدونم

و پس از مکث کوتاهی ادامه داد: کنجکاوم نیستم بدونم!

-چرا؟!

-بنا بر فطرت انسان بودنمون موجودات اجتماعی ای هستیم و میتونیم با حرف زدن یا به قول شما هم صحبتی با غریبه ها ارتباط برقرار کنیم ولی لزومی نداره که حتماً اسمشون رو هم بدونیم

-درست اما اسم معرف هر شخصه

-اما معرف شخصیتش نیست و گمونم شخصیتِ هر شخص مهمتر از اسمش باشه!

باز هم جوابی که جواب نداشت! مرد سکوت کرد و دستانش را در جیب های شلوارش فرو برد و شانه هایش را بالا انداخت.

با تعلل گفت: به هر حال اسم من "امیریَل" ــه!

دختر آرام سرش را به بالا و پائین تکان داد و زیر لب گفت: سردار پهلوان! و دوباره لبخندش برای چند ثانیه عمیق شد.

امیریَل ابرو هایش را بالا انداخت و گفت: اوهوم! معنیش یه چی توو همین مایه های سردار پهلوان میشه

دخترک چیزی نگفت و دوباره سرش را به آرامی تکان داد. امیریََل لبخند عمیقی زد و نگاه گذرایی به او انداخت.

-دیگه ناراحت نیستی؟!

-حرف زدن حواسه آدمو از چیزایی که توی دلش و فکرش میگذره پرت میکنه…پس طبیعیه که حواسم از ناراحتیام پرت شده باشه!

-درست!

امیریَل دوباره دست به سینه شد و گفت: خب من دیگه باید برم! روز خوش و بدونِ ناراحتی!

-به سلامت…ممنون و همچنین

امیریَل به سمت مخالف برگشت و رفت. دخترک هم به راهش ادامه داد…

دیدار ششم – روز بعد!

به صفحه ی دوربین توی دستش نگاه می کرد و گاهی به ژست های مسخره ی آدم ها در عکس ها می خندید. با دیدن هر عکس خاطره ای در مغزش مانند آب جریان پیدا می کرد و به سرعت می گذشت. روی یکی از عکس ها چند دقیقه ای مکث کرد و به دقت به آن خیره شد. عکسی که دیشب روی تاب همین پارک گرفته بود. خاطره ی این عکس عمیق ترین لبخند و غمگین ترین نگاه او را به دنبال داشت. به اصرار او را روی تاب نشانده بود و می گفت: می خوام مثه اونوقتا تابت بدم! محبتش بی نهایت بود اما کمر دردش هم دخترک را بیشتر از لذتی که برد آزار داد. نگاه غمگینش را از مردِ خندان توی عکس که زنجیر های تاب را در دست داشت و مشغول تاب دادن او بود، گرفت و به صورت خندان و چشمان گریان خود در عکس دوخت. حتی در خاطرات خوبش هم رگه هایی از غم خودنمایی می کرد. از تماشای عکس ها دست کشید. دوربین را روبه روی خود گرفت و با فشردن دکمه ای لنزش با همان صدای همیشگی باز شده و تصویر بچه های مشغول بازی در آن نمایان شد. با به چپ و راست چرخاندن دکمه ی بزرگنمایی تصویر بچه ها نزدیک و دور می شد. چند عکس از زاویه های مختلف از بچه ها گرفت. اینکه نمی دانستند کسی دارد از آن ها عکس می گیرد و مشغول کار خود بودند عکس ها را جالب تر کرده بود.

-سلام

دخترک وحشت زده هینی کشید و به سرعت به سمت صدا برگشت. با دیدن همان مرد همیشگی نفس عمیقی از سر آسودگی کشید.

-سلام

-ببخشید نمیخواستم بترسونمت

-عیبی نداره

امیریَل مثل همیشه رو نیمکت کناری نشست و همان ژست همیشگی اش را گرفت! این دیدار چندم بود را یادش نمی آمد ولی خوب به خاطر داشت که ژست همیشگی امیریَل دست به سینه بودن و تکه کلامش هم "درست" است!

امیریَل ابرو هایش را بالا داد و گفت: خوبه که دیگه ناراحت نیستی

دختر "هومی" زیر لب گفت و سرش را آرام به بالا و پائین تکان داد. اصلاً حواسش به دوربین که با لنز باز توی دستش جا خوش کرده، نبود. لنزش را بست و آن را درون جلد دوربین گذاشت. نفس عمیقی کشید و به بچه ها خیره شد. گاهی نگاه امیریَل را حس می کرد و گاهی هم خودش از گوشه ی چشم به او نگاه می کرد. اما هر دو ساکت بودند.

-اووووم!… نفس عمیقی کشید و چیزی نگفت.

دختر به او نگاه کرد که مدام دهانش را باز و بسته می کند اما حرفی نمی زند. حتماً باز هم می خواهد چیزی بپرسد اما دو دل است.

یکی از ابرو هایش را بالا انداخت و گفت: چیزی شده؟!

امیریَل گویا منتظر همین بود که فوراً جواب داد: نه…فقط می خواستم یه سؤالی بپرسم ازت ولی میترسم ناراحت بشی

سؤال؟! آن هم فقط یکی! با مرور برخورد های قبلی با این مرد به این نتیجه رسید که مطمئناً پاسخ دادن به یک سؤال او باعث سؤال باران بی امانش می شود! یعنی از این آدم بعید می دانست که بتواند فقط یک سؤال بپرسد! از این فکر خنده اش گرفت اما خنده اش را با یک لبخند عمیق چند ثانیه ای تمام کرد.

-بپرسید

-قول میدی ناراحت نشی؟!

-نه!

امیریَل از جواب قاطع اما صادقانه ی او هم متعجب شد و هم خنده اش گرفت.

-خب پس نمیپرسم

با بی خیالی گفت: هر جور راحتین

امیریَل اصلاً انتظار چنین جوابی را نداشت! هوفی کشید و تصمیم گرفت که دل به دریا بزند و سؤالش را بپرسد.

با تعلل گفت: میگم…اوووو…تو چرا…چرا همش اینجا میمونی؟! ینی اینکه خب…خب همش از اینجا به بچه ها نگاه میکنی…چرا…چرا نمیری توی محوطه ی بازی و کنار اون نیمکتا؟! و با دست به نیمکت هایی که آن طرف چمن ها و دور تا دور محوطه ی بازی بودند اشاره کرد.

-نزدیکشون که بشم صدای شادیشون حالمو بد میکنه…به هر حال من از یه سنی به بعد آرزو به دله بچگی کردن مثله اونا موندم

-خب درست! ولی پس چرا اصن به اونا خیره میمونی؟! خب مگه نمیگی شادیشون اذیتت میکنه؟!

تک خنده ای به سؤال او کرد: "میدونستم فقط یه سؤال نیست"

اما به روی او نیاورد و با خونسردی جواب داد: گفتم صدای شادیشون نه شادیشون…اینجا صداشون کمتر به گوش میرسه و قابل تحملتره

-خب چرا به صدای شادیشون حساسی؟!

می خواست بگوید "چون او را به یاد صدای شاد خودش در آن روز شوم می اندازد" اما با فکر کردن به اینکه این مرد دست بردار نیست و مطمئناً سؤالات بیشتری می کند، پشیمان شد.

با کمی مکث گفت: یه سؤال شد دو تا…متأسفم ارفاق من همین قدر بود!

امیریَل شرمنده شد و همانطور که نفس عمیقی میکشید گفت: درست!

دوباره سکوت! دخترک تصمیم به رفتن گرفت و دستانش را روی چرخ های ویلچر گذاشت تا برود.

-به همین زودی؟!

نگاه سریع و متعجبی نثار او کرد: ببخشید؟!

-به همین زودی میری؟!

سرش را به طرفین تکان داد و هوفی کشید. دوباره چه قدر زود پسر خاله شد!

-بله! محکم و جدی گفت.

و اجازه ی صحبت دیگری به او نداد و ویلچرش را به حرکت درآورد و رفت

دیدار هفتم – سه روز بعد!

اواخر مرداد بود. دیگر حتی نسیم خنک هم نمی وزید و هوا بیش از اندازه ساکن بود. گویی هوا هم مانند آدم ها حال و حوصله ی انجام کاری را نداشت! عرق روی پیشانی اش نشسته بود و تمام تنش داغ شده بود. عجب زوری داشت این خورشید! سه روز ماندن در خانه بی طاقتش کرده بود و تصمیم گرفت گرما را به جان بخرد و به پارک بیاید. بچه های درون محوطه ی بازی، همگی از فعالیت زیاد عرق کرده بودند و صورت های کوچکشان سرخ شده بود. چه انرژی عجیبی داشتند که می توانستند در آن گرمای طاقت فرسا هم بازی و ورجه وورجه کنند! لبخندی به این همه شور کودکی که حتی خورشید هم جلودارش نبود، زد و کمی از آبمیوه ی توی دستش نوشید. گرم شده بود و راه به جایی نمی برد اما خب کاچی بِه از هیچی! دستمالی برداشت و عرق روی پیشانی و صورتش را پاک کرد و سپس روسری و چادرش را روی سرش مرتب کرد. یکی دیگر از ابزار هایی که همیشه در این گرما به دردش می خورد بادبزن کرکره ای کوچکش بود که می شد به آن لقب "نسیم مصنوعی" داد! آن را از توی کیف کوچکش برداشت و مشغول باد زدن خود شد. هر وقت که این بادبزن را در دست می گرفت یاد روز های دبستان می افتاد که با پاره کردن کاغذ از توی دفترش و زدن چند تای منظم و زیر و رو برای خودش بادبزن می ساخت! اوج شیطنت دوران دبستانش همین بود و البته شوخی های لفظی ای که با بچه ها می کرد. برعکس همه هم از زنگ های تفریح و ورزش متنفر بود! نه می توانست وسطی بازی کند و نه طناب بزند. لِی لِی و قایم باشک هم که جای خود داشتند! درس خواندن کنار بچه های سالم خودش ناخواسته حسرت های زیادی برایش به وجود آورده بود و چه می شد کرد که دیگر آن روز ها گذشته و البته اگر هم نگذشته بود، جز درس خواندن کنار آن ها چاره ای نداشت! آهی به یادآوری دوران دبستانش کشید و از فکر کردن به حسرت هایش دست کشید. بقیه ی آبمیوه اش را برای اینکه دیگر گرم تر نشود به سرعت فروداد. چشم چرخاند و به اطراف نگاهی انداخت. همان مرد همیشگی داشت از سمت راست می آمد. با دیدنش ناخودآگاه هوفی کشید: "خب سؤال و جوابای امروزم شرو شد…بذا حدس بزنم…اولین سؤالشون اینه: این سه روز کجا بودی؟!"

و خندید. امیریَل هنوز آن قدر ها هم نزدیک نشده بود پس می توانست با خیال آسوده و بدون جواب دادن به سؤالی بخندد! اصلاً چرا این شهر همین یک پارک را داشت یا چرا در کل این پارک کنار این نیمکت بهترین جا برای از دور دیدن بچه ها بود؟! سؤال هایی که وقتی به جواب آن ها فکر می کرد مغزش سوت می کشید!

-سلام

-سلام

نفس نفس می زد و صورتش به شدت سرخ بود. پهلو هایش را گرفته بود و معلوم بود که پیاده روی نه چندان آهسته ای داشته است. با چند نفس عمیق تقریباً آرام گرفت و خودش را روی نیمکت کناری رها کرد. چهره ی دختر درهم شد: "هوووف!"

-هوا خیلی گرمه ها

کلافه گفت: بله!

عابری رد شد و نگاهی به او انداخت. زن یا مرد بودنش مهم نبود، مهم نگاهش بود. قلبش تیر کشید! طبق عادت چهره اش جمع شد و دستش را روی قلبش فشرد. عجب نگاهی داشت! لابد پول خرد همراهش نبود وگرنه مثلِ تجربه ی چند باره اش پولی درآورده و با نگاه تحقیرآمیزش به او می داد! نمی دانست به این عادت مزخرف بعضی ها بخندد یا زار بزند! حداقلش خدا را شکر می کرد که فقط یکی دو بار این اتفاق را تجربه کرده بود و البته اوج نفرتش را هم با نگاه تیزش نثار آن یکی دو نفر کرده بود! قلبش ول کن نبود! مچاله شده بود و تیر می کشید!

-حالت خوب نیست؟!

کِی این همه نزدیک شده بود؟! سر بلند کرد و نگاه متعجب و دردناکش را به نگاه نگران امیریَل که حالا روبه روی او ایستاده بود، دوخت.

-نه خوبم

-قلبت…ببینم مشکلِ قلبی داری؟!

سرش را به نشانه "نه" به طرفین تکان داد و زیر لب گفت: درده عصبیه!

چشمانش گرد شد: ببینم تو مگه چند سالته که درد عصبیَم داری؟! اونم قلب درد

پوزخندی زد و هیچ نگفت.

-آب بیارم برات؟!

-نه دیگه تموم شد…خوب شدم!

نفس عمیقی کشید و دوباره روی نیمکت نشست.

-نگفتی چند سالته که درد عصبیَم داریا!

نگاه عاقل اندر سفیهی به او انداخت: "لابد انتظار دارن سنمم بگم"

با لحن محکم و جدی گفت: چه فرقی میکنه چند سالمه؟!…از بقیه متفاوت که باشی دردات خود به خود زیاد میشه

-درست ولی درد عصبی معمولاً به همین راحتیا هم به وجود نمیاد!

آخ که چه قدر دلش می خواست بگوید "کدوم راحتی؟! چه میدونین که چی کشیدم و چی میکشم"؛ اما نگفت و سکوت کرد. به نگفتن عادت داشت. به سکوت عادت داشت. به خاطر همین هم بود که دچار درد عصبی می شد؛ چون حرف های دلش را، درد های دلش را نمی گفت.

امیریَل ابرویش را بالا انداخت و با لحن کنجکاو و شیطنت آمیزی گفت: نمیگی چند سالته؟!

نفس عمیق و کلافه ای کشید و گفت: نه!

-چرا؟!

-ربطش به شما چیه؟! ربط سن من به شما چیه؟!

-هیچی…کنجکاوی

-خب پس لازم نیست جوابی به سؤالتون بدم

-هر جور راحتی…ولی به نظر نمیاد بیشتر از هیجده سالت باشه!

و بعد با لحن شیطنت آمیزی ادامه داد: البته خانوما کلاً از هیجده سالگی بالاتر نمیرن!

گوشه ی لبش را به دندان گرفت تا خنده اش را کنترل کند: خوبه! یادم باشه!

امیریَل خندید. لرزش گوشی در جیبش را حس کرد. آن را از جیبش بیرون کشید و پیام رسیده را باز کرد:

"نیازی بیا خونه مهمون داریم (به مهد کودک خوش آمدید:|)"

خنده اش گرفت. جمله ی داخل پرانتزش یعنی اینکه خاله های کوچکترش با فسقلی هایشان مهمان آن ها هستند و باز اتاق آن دو را با خاک یکسان خواهند کرد! گوشی را در جیبش سُر داد و ویلچرش را به حرکت درآورد.

-میری؟!

نفسش را کلافه بیرون داد و گفت: با اجازه تون!

-به سلامت

دیدار هشتم – دوازده روز بعد، یکم شهریور!

سر و صدای بچه ها را می شنید اما آن ها را نمی دید. چشمانش را بسته بود و سرش را روی پشتی ویلچر گذاشته بود. برایش اهمیت نداشت که مردم چه فکری درباره ی او می کنند. آن روز را حسابی به خودش استراحت داده بود و تصمیم داشت به هیچ چیز فکر نکند. به اینکه یک ماه دیگر سال تحصیلی جدید است و او دوباره باید خودش از پس درس هایش بربیاید، فکر نکند. به اینکه آینده ی نامعلومی دارد و نمی تواند مانند دیگر دختران همسن و سالش رویای بهترین تحصیلات و بهترین ازدواج را داشته باشد، فکر نکند. همیشه به او می گویند زیادی به خودش سخت می گیرد و زندگی آن قدر ها هم که او می گوید نامعلوم و سخت نیست. نمی داند! شاید حق با بقیه باشد و آینده ی او هم مانند تمام همسن و سالان عادی اش باشد! واقعاً هیچ نمی داند. فقط می داند تنها راهش توکل به خدا و سپردن همه چیز به خود اوست. به هر حال خدایی که این سرنوشت را برای او رقم زده خودش می داند چگونه بقیه اش را هم رقم بزند. کار او فقط توکل و صبر و تلاش است. نفس های عمیق می کشید و حس می کرد مغزش از هر چیزی خالی شده است. این خالی شدن حس خوبی به او می داد! تمام افکار مزاحم و تمام دغدغه ها و حسرت ها، همه و همه باید برای چند دقیقه هم که شده بروند تا او بتواند کمی به خودش استراحت بدهد.

-سلام

همان صدای همیشگی از همان مرد همیشگی که البته حدود دو هفته ای بود که به پارک نیامده بود! سرش را از روی پشتی ویلچر برداشت و چشمانش را باز کرد و عینکش را تنظیم کرد.

-سلام

امیریَل روی نیمکت نشسته بود و از صورت پر ریش و پیراهن سیاه و صدای آرام و غمگینش می شد فهمید که عزیزی را از دست داده است.

نفس عمیق یا شاید هم آه عمیقی کشید و گفت: میگم حال و حوصله ی حرف زدن داری؟!

چه می گفت؟! نداشت! اصلاً دلش نمی خواست حرف بزند و دلش فقط سکوت و استراحت می خواست. اما خب از حال زار امیریَل معلوم بود که به حرف زدن نیاز دارد.

با کمی مکث گفت: می شنوم!

-نشنو جواب بده!

-به چی؟!

-به اینکه چرا آدما میمیرن؟!

-دلایل مختلفی داره…چرا این سؤالو میپرسین؟!

صدایش غمگین تر شد و لبخند غمگینی بر لبش نشست: یه رفیقی داشتم…یه یارِ دبستانی!…یازده روز پیش تصادف کرد و روز بعدشم مُرد…خیلی به هم ریختم خیلی…جوون بود و تازه نامزد کرده بود

-خدا بیامرزدتشون

-همین؟!

-همین کمه؟! بهترین آرزوئه برای ایشون

-چه سنگدل! بقیه حداقل سعی می کنن با آدم همدردی کنن و دلداریش بدن

-بقیه برای تسلای بازمانده ها گاهی از روی تعارف میگن که درکتون میکنیم و میدونیم غم جوون چه قدر سخته و چیزای دیگه…ولی من ترجیح میدم جای تعارفاتی که حتی ذره ای واقعیت ندارن تسلای بهتری بدم…مثله آرزوی آمرزش و فاتحه برای شادی اون مرحوم و البته…

مکث کرد و امیریَل که مکثش را دید پرسید: البته چی؟!

دخترک لبخند آرامی زد و نگاه مهربانی به او کرد و گفت: و البته سه تا آیه بخونم که همه ی گرفتارا و عزیز از دست داده ها رو آروم میکنه!

امیریَل سرش را روی پشتی نیمکت گذاشت و گفت: برام بخونشون…به آرامشی که میگی نیاز دارم…البته معنیشون رو تا بفهمم

دم عمیقی گرفت و با لبخند دلنشین و لحن مهربانی گفت: و البته شما را به پاره ای از سختی ها چون ترس و گرسنگی و نقصان اموال و نفوس و آفات زراعت بیازماییم، و صابران را بشارت و مژده بده…آنان که چون به حادثه ی سخت و ناگواری دچار شوند (صبوری پیش گرفته و) گویند: ما به فرمان خدا آمده ایم و به سوی او رجوع خواهیم کرد…آن گروهند که مخصوص به درود و الطاف الهی و رحمت خاص خدایند و آنها خود هدایت یافتگانند. ((آیات 155 تا 157 سوره ی مبارکه ی بقره))

امیریَل سرش را از روی پشتی نیمکت برداشت و نفس عمیق و آرامی کشید. چه قدر زیبا! خدا هم خوب دلداری می داد! بدون ذره ای تعارف و در کمال صداقت!

لبخندی زد و گفت: عالیه!

-حرف خدا همیشه عالیه!

-درست! ولی این همه خشک نباش! گاهی حتی همدردی های نمایشی هم آدما رو آروم میکنه…میدونی توی شرایطِ مشابه شرایطِ من، آدم نیاز به محبت داره و براش فرقی نمیکنه این محبت چه جوری باشه!

-درست میگید…همه آدما توی همه شرایط نیاز به محبت دارن نه فقط توی شرایط سخت…ولی مگه آرزوی آمرزش و فاتحه خوندن و یا آروم کردن طرفِ مقابل با آیه های قرآن محبت محسوب نمیشه؟!

-چرا ولی چیزی فراتر از اینا لازمه

-مثل چی؟!

-نمیدونم…شاید همون به قول خودت تعارفاتی که میگی…

-یا شاید صحبت کردن و دلداری دادن با کلماتی که کاملاً از روی صداقت گفته میشن

امیریَل خندید و گفت: عادت داری آدمو ناک اوت کنی؟!

-عادت دارم حقیقتو بگم

-خب پس بگو چرا ما آدما می میریم؟!

-گفتم که دلایل مختلفی داره…یکیش اینکه این دنیا و حتی جسمی که توی این دنیا داریم فانیه ولی ما آدمایی هستیم که روح خدا در ما دمیده شده و نمیتونیم توی یه حصار فانی باقی بمونیم…یکی دیگه م اینکه مرگ برای رسیدن به خدا و آشکار شدن حقایق و برپایی عدالت الهیه…در ضمن به نظرتون منطقی میاد که خدا ما رو آفریده باشه و روحشو در ما دمیده باشه و ما رو اشرف مخلوقات کرده باشه و تازه عاشق ما باشه ولی با مرگ همه ی اینا تموم بشه؟! اینجوری خیلی خنده دار میشه خلقتِ عظیمی که خدا به خاطرش به خودش آفرین گفته!

-درست!

چند لحظه سکوت بینشان برقرار شد. امیریَل با آه عمیقش این سکوت را شکست.

صدایش دوباره غمگین شد و گفت: باید میدیدی نامزدش چه جوری ضجه میزد…از روزی که رفت یه لحظه تصویرش و خاطراتش از ذهنم پاک نمیشه

دخترک با لحن و نگاه مهربانی گفت: هر کس تقدیری داره…همه ی ما بالاخره طعم مرگ رو میچشیم…دوستتون رو هم إن شاء الله که خدا بیامرزه و به نامزدشون و شما هم صبر بده!

لبخندی زد و گفت: ممنون…خدا رفتگان تو رو هم بیامرزه

-ممنون

امیریَل کف دست هایش را روی نیمکت گذاشت و گفت: حرفات آرومم کرد…یا شایدم به قول خودت حواسمو از افکارم پرت کرد! و خندید.

دخترک سرش را پائین انداخت و لبش را به دندان گرفت. یعنی حتی در این شرایطش هم حرف های او را به خاطر داشت؟!

-به چی فکر میکنی؟!

-به اینکه هنوزم حرفای منو یادتونه

امیریَل بلند خندید و گفت: خب فراموش نشدنی بودن دیگه! ماندگار!

-اغراق نکنید

-واقعیت رو گفتم

لبخندی بر لب دخترک نشست. مگر می شود حرف های آدم در ذهن کسی ماندگار شود و لبخند نزند؟!

امیریَل بلند شد و نفس عمیقی کشید و گفت: من باید برم…بی حساب شدیم…یه بار من با سؤالام آرومت کردم یه بار تو با جوابات!…روز خوش!

-روز خوش!

دیدار آخر – هفتم آبان!

سرش را میان دستانش گرفته و با پای راستش روی زمین ضرب گرفته بود. هوا گرفته بود و نم نم می بارید. دخترک آرام روی ویلچرش نشسته بود و دل دل می کرد که دلیل این آشفتگی چند روزه ی امیریَل را بپرسد یا نه؟! از اولین دیدارشان حدود چهار ماه می گذشت. دخترک نمی دانست اما امیریَل خیلی خوب می دانست که در این چهار ماه چند دیدار با هم داشته اند. دخترک یادش نمی آمد اما امیریَل تمام حرف هایشان، مخصوصاً حرف های دخترک را خوب به یاد داشت. دختر به محوطه ی بازی که فقط سه بچه ی چهار/پنج ساله در آن مشغول بازی بودند، خیره شد و سعی کرد به صدای پای ضرب گرفته ی امیریَل بی توجه باشد. سال تحصیلی بود و بیشتر بچه ها به مدرسه رفته بودند. دستانش را در جیب بافت طوسیَش فرو برد. هوفی کشید و دیگر طاقت از دست داد.

-چیزی شده؟!

امیریَل سرش را از میان دستانش بلند کرد و مثل همیشه دست به سینه شد.

دم عمیقی گرفت و به روبه رو خیره شد و گفت: یه روز بارونی مثه امروز، یه دختر ویلچری رو دیدم که توی اولین برخوردم هم قضاوتش کردم و هم بهش ترحم کردم…چهار ماه…چهار ماه باهاش همصحبت شدم و دیدم و فهمیدم که چه جور آدمیه…همه حرفاش و همه حرکاتش بدون اینکه حواسم باشه توی ذهنم حک شدن… شایدم توی ذهنم نه…توی…توی قلبم..من…

مکث کرد و نفس عمیقی کشید. دخترک جرأت نکرد بپرسد "شما چی؟!". شاید منظورش را فهمیده بود و شاید هم نه! نمی دانست باید چه واکنشی نشان بدهد.

امیریَل ادامه داد: عاشق شدم!…عاشقِ دختر ویلچریِ زیر بارون!

لرزید؛ شاید از سرما شاید هم از حرف های امیریَل! چادرش را محکم تر گرفت و تقریباً به خود پیچید. گونه هایش سرخ شد؛ شاید از سرما شاید هم از حرف های امیریَل! چه اش شد خودش هم نمی دانست! فقط می دانست دلش نمی خواهد الآن قلبش حرکت اضافه ای بکند! عشق برای او چیزی بود دور که حتی مردی که روی نیمکت کناری نشسته هم دستش به آن نمی رسید! چیزی نگفت. حرفی نداشت که بزند. قلبش را به سختی آرام نگه داشته بود و مغزش هم کار نمی کرد! عجب! اینکه می گویند عشق را که حس کنی گرمت می شود حتی در زم*س*تان، پس کو؟! سردش شده بود! سردتر از قبل!

-حرف زدم…به خونواده م از عشقم گفتم…به مامانم گفتم: مامان یه دختری هست، پاک، با ایمان، سر به زیر، راستگو، عاقل و خلاصه خانوم!(لبخند زد)…گفت: پس مبارکه! حالا چه جوری باهاش آشنا شدی؟!…گفتم: توی پارک روی ولیچرش…

اخم هایش در هم رفت و صدا و چهره اش غمگین شد: دیگه حتی نذاشت جمله مو تموم کنم!…:ویلچرش؟! دخترِ فلجه؟! اصن دیگه فکرشم نکن! میخوای تا آخر عمرت عذاب بکشی؟!…:مامان این چه حرفیه! عذاب چیه؟! اون همه کاراشو خودش میتونه انجام بده…:آره حتماً! پسر من! معلومه خوب گول خوردی! توو پارک دیدیش، هر چی خواسته گفته، تو هم ساده دل باور کردی!…:مامان…

چند نفس عمیق و با حرص کشید. به چره ی بی تفاوت و لبخند تلخی که روی لب دخترک نشسته بود نگاه کرد.

-هر چی گفتم باز حرف خودشو زد…گفتم بریم ببینیش خودت میفهمی، قبول نکرد..

سرش را روی پشتی نیمکت گذاشت و گفت: همش تقصیر این ویلچرِ لعنتیه! همش تقصیرِ اینه که بقیه از روی ظاهر قضاوتت میکنن…من نمیتونم…نمیتونم بهت فکر نکنم…به دختر ویلچری توی پارک فکر نکنم…من نمیتونم…ینی دیگه نمیتونم به خاطر این لعنتی قضاوتت کنم و بیخیال از کنارت بگذرم…من عاشقِ دختری شدم که همه چی تمومه فقط…فقط…فقط نمیتونه راه بره…من عاشقت شدم!

زهرخندی زد و بالاخره لب گشود. بی تفاوت و جدی و سرد: ولی باید از کنار این عشق بیخیال بگذرین

چشمانش گرد شد.

متعجب پرسید: چرا؟!

نفس عمیقی کشید. سعی کرد، فقط سعی کرد نه پای اشک و آه را به میان بکشد و نه قلبش را! محتاج قلب و احساس نبود؛ الآن فقط به عقلش نیاز داشت نه احساسش!

با لحن سردی که آدم از شنیدنش یخ می کرد، گفت: تحمل! آقا امیریَل شما حتی تحمل حرفای راست مادرتونم ندارین!

سعی کرد، فقط سعی کرد عصبی نشود و پرسید: حرفای راست؟! کجای حرفای مادرم راسته؟!

-عذابش!

-چی؟؟؟!!!

-آقا امیریَل زندگی با من و امثال من سخته! نه به خاطر خودمون به خاطر مردم…به خاطر پله ها…به خاطر ویلچر…به خاطر این که همش و همش قضاوت میشیم…تحقیر میشیم…بهمون ترحم میشه…آقا امیریَل درسته که من همه ی کارامو خودم میتونم انجام بدم ولی…ولی این هیچوقت کافی نیست…درسته…درسته که اگه عشق واقعی باشه حتی اگه من کاملاً فلج باشم و محتاج کمک، بازم فرقی برای کسی که عاشقمه نداره اما…اما حرفا و نگاها و قضاوتای مردم آدمو پیر میکنه آقا امیریَل! تحملشون سخته…خیلی..

-ولی من تحمل میکنم…همونطور که گفتی عشق واقعی همه چیزو تحمل میکنه…من مجنونم و عشقم واقعیه!

پوزخندی زد و گفت: ولی لیلیِ قصه تون فلجه آقا امیریَل!…شما الان میگین عشقتون واقعیه و همه چیزو تحمل میکنین ولی دو سال دیگه چی؟! از کجا معلوم بتونین و سرد نشین؟! این لیلی عاشق نیست آقا امیریَل! این لیلی همیشه و همه جا احساسشو سرکوب کرده…عشقو انداخته توی یه انباری تاریک ته قلبش…نه که بی احساس باشه…نه که خشک باشه نه…فقط تحمل شکست عشقی نداره! این لیلی عاشق نمیشه چون عشقش تاوان سنگینی داره و اون نمیخواد شکست بخوره…نمیتونه شکست بخوره…نمیفهمین…هیچکی حرفای منو نمیفهمه هیچکی…آقا امیریَل اصلاً انتظار ندارم حرفامو بفهمین چون جای من نیستین و مثلِ من زجر نکشیدین…من اونقدر از نگاها و قضاوتای بقیه کشیدم که نمیتونم خطر کنمو عشق رو بپذیرم در حالی که ممکنه این عشق بی دوام باشه و من بمونم و یه دنیا غم اضافه!

ساکت شد و دیگر ادامه نداد. امیریَل دستانش را میان پا هایش گذاشته بود و مدام به جلو و عقب تکان می خورد و نفس های عمیقِ عصبی می کشید. حرف های دخترک را می فهمید؟! می فهمید و می سوخت. از نفس های عمیقش، بخار های محوی ایجاد می شد اما شاید هم این بخار از سرما نبود! شاید از دلش بود که می سوخت!

-ولی من سرد نمیشم…من…من مجنونم…عشقِ مجنون بیشتر میشه ولی کمتر نه!

-از کجا معلوم؟!

عصبی شد و با صدایی که کمی بالاتر رفته بود گفت: ینی میگی من خودم از دلم و عشقم خبر ندارم؟!

پوزخندی زد و گفت: نمیدونم…دارین؟!…شما حتی تحمل یه سؤال منو ندارین و عصبی میشین، چه جوری میخواین تا آخرش دووم بیارین و قضاوتا و نگاهای بقیه رو تحمل کنین؟!

کف دستانش را روی نیمکت گذاشت و با صدایی که بیش از حد آرام بود و به سختی به گوش می رسید گفت: درست! ولی من عشقم واقعیه! اینو بیشتر از هر چیزی توی دنیا مطمئنم!

خشک و جدی گفت: ثابت کنین…به این لیلی که عاشق نیست ثابت کنین که عشقتون واقعیه تا عاشق بشه!

نگاهی به دخترک انداخت. چه قدر خشک و آرام به نظر می آمد! هر کس دیگری بود حتماً حداقل چشمانش پر آب می شد؛ اما این دختر! زیادی مغرور به نظر می آمد! اما از دلش که خبر نداشت! نمی دانست که دارد دلش را پس می زند و عقلش را پیش می کشد! شاید اگر به دست مشت شده اش دقت می کرد، می دید که پشت این چهره ی بی احساس چه چیزی نهفته است! شاید می فهمید که چه فشاری را دارد تحمل می کند تا مثل همیشه منطقی و آرام باشد!

-چه جوری ثابت کنم؟!

-برید…برید و یه مدت با خودتون فکر کنین و با خدا خلوت کنین…اگه دیدین نمیتونین تا آخر عمر دردای منو تحمل کنین بدونین عشقتون واقعی نیست…ولی اگه دیدین میتونین برگردین…آخرش یا مثه مجنون باید تحمل کنین عشقی رو که میگین یا بیاین دنبال لیلی!

لبخندی زد و گفت: ولی من مجنون قصه نیستم…از همین الانم میدونم که آخرش میام دنبال لیلی…ولی باشه…میرم که هم یه چیزایی رو سر و سامون بدم و هم به لیلی ثابت کنم عشقم واقعیه و تحملم زیاد!

لبخند محوی زد و سرش را به بالا و پائین تکان داد. امیریَل دوباره و مثل همیشه دست به سینه شد. آرام شده بود و از فکر های جدیدی که به ذهنش می رسید لبخند روی لبش نشسته بود. به او و خودش و همه ی دنیا ثابت خواهد کرد که عشقش واقعی است! واقعی تر از هر چیزی در این دنیا! سرش را بالا گرفت و به آسمان در حال بارش نگاهی انداخت.

-یه روزِ بارونی اتفاقی با یه دخترِ ویلچری آشنا شدم…یه روزِ بارونیَم بهش گفتم عاشقشم و گفت برو..

نگاهش را به دختر که به روبه رو خیره مانده بود، داد و گفت: بهم بگو من باید بارونو دوست داشته باشم یا ازش بدم بیاد؟!

آرام و جدی مثل همیشه گفت: بستگی به نوع بارونش داره…بارونی که خدا واسه ی ما میفرسته پاکه و زنده میکنه…بارونی که با دودایی که ما توی هوا میفرستیم آلوده میشه، سمیِ و میسوزونه! اسیدیه!…عشقم همینه…عشقی که خدا بده پاکه و زنده گر! باید دوسش داشت…اما عشقی که ما با ه*و*س و خیلی چیزای دیگه آلوده میکنیم، سمیِ و میسوزونه! اسیدیه و نمیشه و نباید دوسش داشت!

-مثل همیشه درست!

امیریَل "یا علی" گویان بلند شد و گفت: من مجنونِ توی قصه نیستم و برمیگردم!…خیلی دیر نه!…خیلی زود…خیلی خیلی زود!

و رفت…

فصل دوم: بازگشت مجنون!

روی تخت دراز می کشم و مثل همه ی وقت هایی که دلم یک فکر عمیق می خواهد، دستم را زیر سرم قلاب می کنم و چشمانم را می بندم. من از خودم و عشقم و تحملم اطمینان دارم. این بی طاقتی ها فقط از دوریِ اجباری از لیلی ام است! به رفتار های مامان که فکر می کنم، احساس بیچارگی می کنم. چرا به هیچ صراطی م*س*تقیم نیست؟! هر چه برایش می گویم انگار نه انگار! منطقی حرف می زنم؛ مهربان می شوم؛ التماس می کنم؛ اما حرفم را قبول نمی کند.

آخ! خدا بیامرزدت عزیز جان که خوب زندگی ام را زیر و زبر کردی! چرا مامان فکر می کند که همه ی فلج ها مثل تو هستند؟! لیلیِ من فقط پا هایش فلج است اما من نمی توانم این را به مامان بقبولانم! البته کمی، فقط کمی به او حق می دهم. دو سال پرستاری از مادر شوهری که به دلیل سکته دست ها و پا هایش فلج شده اند، برایش سخت بوده! اما این که دلیلِ منطقی نمی شود که همه را با ترازوی فلجیِ تو بسنجد عزیز جان!

رضایتش جلب نشود، من می مانم و خدا و تنهایی و یک زندگیِ جدید که باید خودم بسازمش! در کنار لیلی ام! سخت است؛ بدون دیدار مادر و حمایت خانواده سخت است! پس کاش رضایتش جلب بشود! کاش این یکی تیرم به هدف بخورد! کاش امیرسام بتواند راضی اش کند. نه که از من عاقل تر باشد، نه! فقط چون پلیس است، حرفش بیشتر از من پیشِ مامان خریدار دارد! نمی دانم روی چه حسابیست که مامان فکر می کند پلیس بودن یعنی همه چیزدان بودن! به هر حال که این قُلِ پلیسم فعلاً آخرین تیر من در تاریکی برای جلب رضایت مامان است.

نفس عمیقی می کشم تا کمی از افکارِ تلنبار شده در مغزم بکاهم. به هر حال خدا کریم و بیناست. می داند که لیلیِ من همه چیز تمام است و هر جور که شده ما را به هم می رساند! خداست دیگر! هر کاری که بخواهد می تواند انجام دهد و من مطمئنم می خواهد که عشقِ من به سرانجام برسد! با این فکر لبخند بر لبم می نشیند! و تَوَکَّتُ علی الله!

صدای زنگ گوشی رشته ی افکارم را پاره می کند. دست دراز می کنم و از روی پاتختی برمی دارمش و با دیدن اسم امیرسام روی صفحه اش نیشم باز می شود!

-الو

-الو سلام امیر…کجایی؟!

-علیک سلام امیر خانِ مجنون…نیم ساعت دیگه می رسم

-آها! باشه

-امیر ببینم من هنوز نمی دونم چی کار ازم می خواییا

-بیا بهت میگم

نفس عمیقی می کشد که صدایش در گوشی می پیچد: من فقط سه روز تونستم مرخصی بگیرما…کارت طولانی که نیست؟!