رمان تاوان سکوت به قلم راضیه روستا

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #پلیسی

خلاصه :

درموردپسرى به نام شهابه که عاشق دخترى که برادرش خلاف کاره و خانواده شهاب مخالف ازدواج هستن ولى شهاب با ستاره ازدواج ميکنه شهاب که پليس مواد مخدر هست پرونده ناصر در دست شهاب ميفته و ناصر متوجه اين موضوع ميشه و به فکر کشتن شهاب ميفته

صدای ضبط صوت ماشین را بلند می کند و همراه آهنگ آن شروع به خواندن می کند:

«مشکی رنگ عشقه، مث رنگ چشای مهربونت»

همین طور که با آهنگ دم گرفته، می چرخد و به چشم های عسلی ستاره نگاه می کند. ستاره لبخند شیطنت آمیزی می زند و می گوید:

- مراقب جلوت باش آقای رنگ عشقه.

شهاب نگاهی به تاریکی جاده می کند و دوباره زل می زند به صورت گرد ستاره که هنوز دارد با همان لبخند نگاهش می کند. می گوید:

- تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است.

یک لحظه شیطان می رود توی جلدش که بگوید «مرده شوی نگاه تو، این چه نگاه کردن است» اما دلش نمی آید و ادامه می دهد:

- ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است.

ستاره دست های شهاب را، که دراز شده تا لپش را بگیرد، با آن انگشت های استخوانی و لطیفش می گیرد.

صورت شهاب و ستاره دارد به هم می رسد که صدایی سکوت را به هم می زند و همه چیز محو می شود.

شهاب با ناراحتی چشم هایش را باز می کند و دوباره آنها را می بندد تا به خواب شیرینش فکر کند. تنها خوابی که میان آن همه کابوس های شبانه، هر از گاهی می آید و برای لحظاتی، شب ها و خواب های تاریکش را ستاره باران می کند. دلش می خواهد بخوابد تا شاید این دفعه گرمای صورت ستاره اش را روی لب هایش حس کند؛ اما صدای زنگ در، دوباره بلند می شود. خودش را از تخت خواب جدا می کند و به سمت آیفون می رود.

-کیه؟

- نامه دارید.

- از زیر در بندازش تو.

- نمی شه، باید دفتر رو هم امضاء کنید قربان.

امضاء... قربان... چقدر این کلمات برایش چندش آور شده بودند.

- باش الآن میام.

آیفون را می گذارد و به سمت در حیاط حرکت می کند. در حیاط را که باز می کند، جوانی تکیه داده به موتور هوندایی و روی باک قرمز آن ضربه گرفته است. جوان با دیدن شهاب خودش را از موتور جدا می کند و همراه با سلام کردن پاکتی را به سمت شهاب می گیرد و می گوید:

- بفرمایید... این جا رو هم امضا کنید ما رفتیم.

گوشه ی پاکت نامه را می گیرد، جایی را که جوان نشان می دهد امضا می کند و برمی گردد به سمت داخل. از حیاط عبور می کند و یکراست می آید لبه ی تخت خوابش می نشیند. نگاهی به پشت و روی نامه می کند. نشانی فرستنده برایش آشنا نیست. نامه را باز می کند و شروع می کند به خواندن:

«خوش حالی که زنده موندی هان! خیلی خوش حال نباش دوباره میام سراغت و این دفعه عمرأ بزارم جون سالم در ببری. محاله بذارم تو زنده باشی و ستاره زیر خاک خوابیده باشه. می کشمت عوضی.»

کلمات توی ذهنش به راه می افتد:

«دوباره میام... محاله بزارم... می کشمت... می کشمت... می کشمت.»

احساس می کند گردنش آتش گرفته است. دست می گذارد روی کبودی دور گردنش و آرام روی تخت دراز می کشد. خاطرات گذشته همراه کلمات توی نامه ی ناصر حمله می کنند به روح نا آرام شهاب و او را به یاد روزها و سال های تلخ گذشته می اندازند.

شهاب نامه ی ناصر را به گوشه ای می اندازد و قاب عکس ستاره را از روی میز بالای تخت بر می دارد و می گیرد جلوی صورتش. چقدر چشم های ستاره وناصر شبیه هم اند. و اصلا به همین دلیل بود که عاشق ستاره شد و آن همه سال زجر کشید. دست می کشد روی عکس و با بغض می گوید:

«کجا رفتی خانومی... تو که می دونستی بی تو هیچم چرا تنهام گذاشتی.»

دوباره دست می گذارد روی کبودی گردنش و ادامه می دهد:

«چرا نشد من هم بیام پیشت؟»

زل می زند به چشم های عسلی ستاره و همراه آن چشم ها بر می گردد به محله ی کل هیبت و روزهای کودکی.

خانه شان دیوار به دیوار خانه ستاره بود. هر روز از اول صبح همراه خواهرش مرضیه، می رفتند توی کوچه جلو در حیاط، یک زیلوی کهنه پهن می کردند و هنوز کاسه بشقاب ها را نچیده بودند که سر و کله ستاره هم پیدا می شد.

ستاره می شد زن، شهاب مرد و مرضیه بچه شان؛ تا ظهر ستاره چای دم می کرد، مرضیه را حمام می کرد، ناهار درست می کرد و شهاب می رفت چند قدم آن طرف تر سرکار و می آمد. تا از این طرف مادر بیاید و صدا بزند« شهاب، مرضیه بیایید ناهر بخورید» و از آن طرف هم صدا بیاید که« ستاره بیا تو دیگه الآن ناصر میاد بلالت می کنه »، ده بار صبح می شد و شب می شد. ده بار ستاره چای دم می کرد و برای مرضیه لالایی می خواند. ده بار شهاب از سرکار بر می گشت و چای می خورد و رو ی زانو های ستاره می خوابید. فردا دوباره همان آش بود و همان کاسه. تا روزی که شهاب روی پاهای کوچک ستاره خوابیده بود و داشت خر و پف می کرد که ناصر سررسید چنان تیپایی گذاشت توی پهلوی شهاب که نفس او رفت و لب هایش کبود شد. چند لحظه بعد که نفشسش جا آمد، دید که ستاره گوش هایش را گرفته و دارد گریه می کند و ناصر با مشت های گره کرده بالای سرش ایستاده. چهار سالی از او بزرگ تر بود و توی تعمیرگاه استاد کاظم شاگردی می کرد. آن روز برای استاد کاظم کاری پیش آمده و نتوانسته بود بیاید مغازه را باز کند و ناصر مجبور شده بود برگردد خانه. هنوز درست و حسابی نفس شهاب جا نیامده بود که ناصر خواباند بیخ گوشش و گفت:

_ پدر سگ نامرد می کشمت...اگه یه بار دیگه از این غلط ها بکنی زنده ات نمی ذارم... فهمیدی گه سگ...

شهاب با بغض گفت:

_ ما که کاری نمی کردیم فقط داشتیم بازی...

ناصر زد پس کلاه ی شهاب و نگذاشت حرفش را تمام کند.

_ غلط کردین... انتر... برو با خواهر خودت بازی کن برو با مادر خودت بازی کن بی غیرت... یه بار دیگه دور و بر ستاره ببینمت همچین می زنمت که صدای سگ بدی... فهمیدی؟

نفهمیده بود. دلش نمی خواست بفهمد. یعنی دیگر نباید با ستاره بازی می کرد. آخر چرا؟ مگر آنها چکار کرده بودند. نمی فهمید.

تا، روزها و روزها گذشت و همگی بزرگ شدند و یواش یواش شهاب نوجوان شد و ستاره خانم. و تازه آن وقت بود که شهاب احساس کرد چقدر به ستاره وابسته است و چقدر بادیدن او شاد می شود و با ندیدنش ناراحت. اما چقدر سایه ناصر روی سر شهاب سنگینی می کرد. با اینکه حالا حسابی با هم پایه شده بودند و هر شب با هم می رفتند جلو کارخانه گل کوچک، اما هنوز هم ناصر تا شهاب و ستاره را جایی با هم می دید چنان چشم غره شان می رفت که بند دل هر دوی شان پاره می شد و نفسشان بند می آمد. در این سال ها آنقدر از دست ناصر کتک خورده بود که تعدادش یادش نمانده بود. تنها چیزی که می دانست این بود که از یک طرف دلش ستاره را می خواهد و از طرف دیگر مثل سگ از ناصر می ترسد و از او حساب می برد. دلش می خواست نظر ناصر را نسبت به خودش عوض کند. راه رسیدن به ستاره از ناصر می گذشت و شهاب حاضر بود هر کاری بکند تا به ستاره برسد. حتی نوچه ای ناصر را و ناصر هم خوشش می آمد که دیگران زیر دستش باشند و کوچکی اش را بکنند. دار و دسته ای راه انداخته بود و شده بود ناصر بی کله. و چه کارهایی که نمی کردند این ناصر بی کله و دار و دسته اش. و چه کارها که نکرده بود تا به ستاره برسد.

دست می کشد روی قاب عکس ستاره و دوباره می گوید:

«تو که می دونستی بی تو هیچم... چرا تنهام گذاشتی؟»

اشک هایش جاری می شوند و دیگر نمی تواند ستاره اش را ببیند قاب عکس ستاره را بغل می کند و آرام آرام شروع به گریه کردن می کند.

ستاره سرمای بدی خورده بود و چند روزی می شد که توی جا افتاده بود. شهاب حسابی نگران ستاره بود اما نمی دانست چطور می تواند ستاره را ببیند. مرضیه را مجبور می کرد روزی دو سه بار برود و احوال ستاره را بپرسد اما باز هم دلش آرام نمی گرفت. دلش می خواست خودش برود و از ستاره احوال پرسی کند ولی می ترسید. اگر ناصر می فهمید تکه بزرگش گوشش می شد.آمار ساعت های رفت و آمد ناصر را داشت. می دانست کی در تعمیرگاه است، کی در کارخانه. کی توی خرابه های کل هیبت مشغول سیگار کشیدن است و حشیش کشیدن یا ناس زدن. با این حال جرأت نمی کرد برود سراغ ستاره. می ترسید مثل آن روز که جلو خانه شان خاله بازی می کردند، ناصر یک دفعه سر برسد و بیفتد به جانش. وقتی عصبانی می شد بدجور آدم را کتک می زد. دست های سنگینی هم داشت. اما آخرش چه. باید می رفت و ستاره را می دید اما کی و چطور.

در تمام مدتی که آقای بابایی داشت گلوی خودش را پاره می کرد و جلوی کلاس انگلیسی بلغور می کرد، شهاب داشت فکر می کرد چطور می تواند برود خانه ی ناصر این ها و ستاره را ببیند.

قاسم کوبید به دنده ی شهاب و گفت:

- کجایی پسر... آقای بابایی با توئه.

شهاب به خودش آمد و گیج و مبهوت زل زد به آقای بابایی:

با دست پاچگی گفت:

_ بله...

آقای بابایی ابروهایش را بالا انداخت و گفت:

و چرخید سمت وایت برد و ادامه داد:

قاسم زیر لب گفت:

«خودم اینجا دلم در پیش دلبر... خدایا این سفر کی می رسه سر... کی می رسه سر»

شهاب کوبید به ساق پای قاسم و گفت:

_ خفه شو ریقو...

همه ی هم کلاسی های شهاب می دانستند که او جزو دار و دسته ی ناصر بی کله است.

به همین خاطر خیلی پا پیچش نمی شدند. و همین موضوع باعث شده بود که شهاب هر طور دلش بخواهد با بچه ها تا کند و هر چه دلش بخواهد بارشان کند. تا ظهر که زنگ تعطیلی را زدند، هر چه فکر کرد عقلش به جایی نرسید.

در تمام طول مسیر مدرسه به خانه هم، هزار و یک راه را بررسی کرد و هی زیر لب گفت:

«نچ... نمی شه... ضایع بازیه.»

رسیده بود جلوی در خانه شان. دست دراز کرد سمت زنگ. هنوز انگشتش به شاسی نرسیده بود که مادر با کاسه ای آش در دست توی چهار چوب در ظاهر شد.

شهاب که جا خورده بود گفت:

_ سلام عزیز زهره مو بردی.

مادر با خنده جواب داد:

_ سلام گل پسر... تو که این قدر نازک دل نبودی.

بعد خودش را کنار کشید و ادامه داد:

_ برو داخل تا لباساتو عوض کنی برگشته م.

شهاب نگاهی به کاسه ی توی دست مادرش کرد و پرسید:

_ این چیه؟

مادر جواب داد:

_ یه کم سوپ بار گذاشته بودم واسه ظهر. گفتم یه کاسه ش هم ببرم برای ستاره...

بی زبون چند روزه افتاده توی جا.

به یک باره فکری توی ذهن شهاب جرقه زد. به سرعت گفت:

_ بدید من می برم.

مادر گفت:

_ تو خسته ای.

شهاب دست دراز کرد به سمت کاسه ی سوپ و گفت:

_ خسته نیستم.

و برای این که مادرش راضی شود ادامه داد:

_ یه کاری هم با ناصر دارم. می رم و زود برمی گردم.

مادر کاسه را گذاشت توی دست های شهاب و گفت:

_ باشه عزیز... پیر شی الهی، ثواب داره... فقط زود بیایی ها؛ مرضیه و علی هم گرسنه و تشنه مونده ن منتظر تو تا ناهار بخوریم.

شهاب کاسه را قاپید و جواب داد:

_ چشم... تا سفره رو بندازید آمده م.

راه افتاد سمت زنگ خانه ی ستاره و شاسی آن را فشار داد. خدا خدا می کرد ناصر خانه نباشد تا او بتواند به بهانه ی کتاب ریاضی برود داخل و ستاره اش را ببیند. آخ که چقدر دلش برای ستاره تنگ شده بود. الآن درست پنج روز بود که ستاره را ندیده بود. نه توی کوچه نه روی پشت بام و نه پشت پنجره. بدجور عادت کرده بود به چشم های ستاره. نمی دانست چرا و علتش چیست اما مدتی می شد که تا نگاهش به چشم های عسلی ستاره می افتاد ابتدا قلبش شروع می کرد به تپیدن و بعد همه ی بدنش می شد و احساسی لطیف همه ی وجودش را فرا می گرفت. آن قدر احساس آرامش می کرد که دلش می خواست ساعت ها زل بزند به چشم های ستاره و هیچ کار دیگری نکند. درست مثل وقت هایی که دراز می کشید روی پای مادرش و او آرام آرام دست می کشید روی سرش و زیر لب برایش محلی می خواند:

« از آن روزی که ما را آفریدی

به غیر از معصیت چیزی ندیدی

خداوندا به حق هشت و چارت

ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی»

و مادر آن قدر می خواند و دست روی موهای شهاب می کشید که شهاب خوابش می برد. و حالا چند روز می شد که چشم های ستاره را ندیده بود. شهاب دوباره شاسی زنگ را فشار داد و آماده شد تا هر طور شده به بهانه ی کتاب ریاضی یا هر چیز دیگر برای لحظه ای هم که شده برود داخل و ستاره را از نزدیک ببیند و احوالش را بپرسد. صدای قدم هایی نزدیک و نزدیک تر می شد. شهاب کاسه ی سوپ را در دستش جابجا کرد و آماده سلام کردن شد.

در خانه با صدای گوش خراشی باز شد و هیکل درشت ناصر نمایان شد. شهاب نزدیک بود از ترس کاسه ی سوپ را بیندازد. به زحمت خودش را جمع و جور کرد و گفت:

_ به سلام دایی ناصر.

ناصر ابروهایش را گره انداخت و جواب داد:

_ علیک؛ فرمایش؟

شهاب آب دهانش را قورت داد و گفت:

_ عزیز سوپ پخته بود گفت یه کاسه شم بیارم واسه....

می خواست بگوید ستاره اما جرأت نکرد و ادامه داد:

_ واسه شما.

ناصر نگاه چپی به کاسه کرد، آن را از دست شهاب قاپید و گفت:

_ دست خاله نسرین درد نکنه... باش تا کاسه رو خالی کنم بیارم.

شهاب که حسابی ضد حال خورده بود جواب داد:

_ عجله ای نیست بعدأ میام می گیرمش.

امیدوار بود بعدأ که می آید کاسه را بگیرد ناصر خانه نباشد و او بتواند ستاره را ببیند.

اما ناصر جواب داد:

_ لازم نکرده. صبر کن الآن میارمش.

جرأت نکرد چیزی بگوید؛ همان جا پشت در ایستاد تا ناصر آمد و کاسه ی خالی را گرفت جلوی صورتش و گفت:

_ از خاله تشکر کن... عزت زیاد.

و همین طور که داشت در حیاط را می بست گفت:

_ یادت باشه 7 سرکوچه باشی می خوایم بریم رو بچه های دولت آباد رو کم کنیم.

ناصر رفت و شهاب دلخور از بخت بدش آرام آرام به سمت در خانه شان به راه افتاد.

سر کوچه که رسید ساعت هفت و ده دقیقه شده بود. کامران و چنگیز و سهراب حلقه زده بودند دور ناصر و قاه قاه می خندیدند. با دیدن شهاب سهراب کوچه باز کرد و همگی یک صدا گفتند:

_ به شهاب پنبه.

بعد کامران ادامه داد:

_ دیگه داشتیم از اومدنت ناامید می شدیم ها.

شهاب پشت سرش را خاراند و جواب داد:

_ سلام... ببخشید تا عزیزم رو پیچوندم یه کم دیر شد.

چنگیز موذیانه گفت:

_ بارک الله بچه مون بزرگ شده پیچوندن یاد گرفته... یادم باشه یه کفش جق جقه ای براش بخرم.

و بعد دست دراز کرد تا لپ شهاب را بگیرد. شهاب صورتش را عقب کشید و با وجود آن که ترس داشت زد پشت دست چنگیز و گفت:

_ جمع کن مینیم با...

سگرمه های چنگیز توی هم رفت. با عصبانیت دست توی جیب شلوار شش جیبش و زنجیر ساچمه ای دانه درشت معروفش را بیرون آورد و با یک حرکت صدای همیشگی آن را بلند کرد و یکی دو بار جلوی صورت شهاب آن را ضربدری چرخاند و آماده شد یکی از آن ضربات معروفش را بخواباند روی ران شهاب. ناصر که تا آن موقع ساکت ایستاده بود، چشم غره ای به چنگیز رفت و گفت:

_ غلاف کن این ماسماسکت رو.

بعد رو کرد به شهاب وادامه داد:

_ از آدمای بدقول خوشم نمی آد... یه بار دیگه دیر بیای سرقرار، حالا به هر دلیلی، همچین می خوابونم زیر گوشت که صدای سگ بدی... افتاد؟

شهاب آهسته جواب داد:

_ افتاد.

ناصر، سپس رو کرد به چنگیز و گفت:

_ تو هم جنبه داشته باش... آدم که رو بچه محل خودش زنجیر نمی کشه حالا چه محمود خپل باشه، چه شهاب پنبه... افتاد؟

چنگیز زنجیرش را جمع کرد توی مشتش و جواب داد:

_ رو چشم ناصر جون. شرمنده.

ناصر چرخید به سمت انتهای کوچه و همین طور که راه می افتاد گفت:

_ بریم که دیر شد. الآنه که هر چی خر و سگه بریزه تو زمین.

ناصر به راه افتاد و بقیه بی هیچ صحبتی دنبال سرش حرکت کردند. کار هر روزشان بود. شب ها از هفت و هشت شب تا دوازده، یک بعد از نیمه شب و روزهای جمعه هم از هشت و نه صبح تا خود غروب جمع می شدند. توی زمین مینی فوتبال جلوی کارخانه و شرط بندی می کردند. گاهی گل کوچک بازی می کردند، گاهی یک ضرب ودو ضرب. آن چه مسلم بود این بود که هیچ کس دلش نمی خواست ببازد و همه جور بامبولی سر هم می کرد و همه جور جر زنی می کرد تا برنده شود. از همه ی محله ها می آمدند. اول شروع می کردند دست گرمی بازی کردن و نیم ساعتی که می گذشت بساط شرط بندی راه می افتاد.

مادر شهاب هر روز التماس کنان می گفت:

_ عزیز نکن... این کارها رو نکن.

شهاب خودش هم دلش نمی خواست شرط بندی کند ولی نمی توانست جلوی بچه ها کم بیاورد. یعنی نمی خواست که کم بیاورد. حداقل جلوی ناصر. به خاطر ستاره هم که شده بود باید خودش را توی دل ناصر جا می کرد. حالا هر طور که بشود. توپ خورد لبه ی آجر و به هوا بلند شد. محسن زگیل فریاد زد:

_ گل... گل...

ناصر گفت:

_ چاییدی عمو... خواب دیدی خیره.

محسن گفت:

_ زر نزن داور میگه گل.

ناصر گردنش را دراز کرد و گفت:

_ جمعش کن. داور خر کیه... یکی از خودشون رو گذاشتن داور فکر می کنن ما هم مثل خودشون خریم.

محسن زگیل صدایش را انداخت توی گلو و فریاد زد:

_ بچه قرتی خر هفت جد و آبادته مگه می خوای...

و هنوز حرفش تمام نشده بود که ناصر یکی از آن کف گرگی های معروفش را نشاند توی صورت محسن و دعوا بالا گرفت. شهاب همین طور هاج و واج مانده بود چکار کند. کامران و چنگیز و مهراب افتاده بودند به جان دور و بری های محسن زگیل و حسابی داشتند از خجالت شان در می آمدند. شهاب آب دهانش را قورت داد و با خودش گفت:

« باید کاری کنم وگرنه بچه ها بعدأ آبروم رو می برند.»

با ترس و لرز یکی دو بار بالا و پایین پرید و بعد همین طور که فریاد می زد، خودش را پرت کرد میان دعوا. پشت پیراهن یکی از بچه های محسن زگیل را گرفت و کشید. آن قدر محکم که یقه ی پسرک کنده شد و میان دست های شهاب ماند. پسرک چرخید سمت شهاب و تا شهاب آمد بجنبد با مشت گذاشت توی صورت شهاب. چنگیز زنجیر ساچمه ایش را در هوا چرخاند و آن را محکم نشاند روی کمر پسرک و گفت:

_ نامردا ضعیف گیر آوردین.

شهاب خودش را کشید گوشه ای و لب چاک خورده اش را با دست گرفت. در همین لحظه متوجه چاقوی توی دست محسن شد. محسن داشت به ناصر نزدیک می شد و ناصر بی خبر از همه جا افتاده بود میان دو سه نفر از بچه محله های محسن و داشت از خجالت آن ها در می آمد. شهاب از ترس خشکش زده بود. عقلش می گفت باید کاری کند اما جرأت نمی کرد. دست آخر دلش را به دریا زد و دوید سمت محسن و ناصر. دو قدمی آن ها رسیده بود که پایش گرفت به چیزی و همین طور که تلو تلو می خورد، رسید به ناصر و خورد به او. ناصر افتاد زمین و چاقویی که محسن پرتاب کرده بود به سمت ناصر، بازوی شهاب را شکافت و فریادش را به هوا بلند کرد. محسن و دار و دسته اش پا گذاشتند به فرار و ناصر بی کله و بچه ها دور شهاب جمع شدند. کامران همین طور که شانه های شهاب را گرفته بود، گفت:

_ بابا ای ول... بچه مون مردی شده واسه خودش.

مهراب ادامه داد:

_ واقعأ دمت گرم اگه نبودی الآن داش ناصر آش و لاش شده بود.

شهاب خنده ی تلخی کرد و بیهوش شد.

به هوش که آمد بازویش را بخیه کرده بودند و همه ی بچه ها دور تختش جمع شده بودند. تا چشمش به چشم های عسلی ناصر افتاد، ناصر لبخندی زد و گفت:

_ خدا رو شکر که به هوش اومدی.

بعد سرش را جلو آورد و ادامه داد:

_ دمت گرم اگه نبودی شاید من الان مرده بودم...

و بعد در میان حیرت شهاب گفت:

_ جونم رو مدیون تو اَم... تا زنده م این لطفت رو فراموش نمی کنم.

شهاب خوش حال از جملات ناصر زل زد به چشم های عسلی او. چقدر چشم های ناصر شبیه چشم های ستاره بود. هر چند چشم های ستاره آرامش را به روح شهاب تزریق می کرد و چشم های ناصر ترس و اضطراب را.

هر چند این دفعه چشم های ناصر مهربانی بیشتری داشت و به همین دلیل شهاب توانست برای اولین بار لحظاتی به چشم های ناصر خیره شود.

دستی کشید جای زخم روی بازویش و جای بخیه ها که حسابی می خاریدند. از خاراندن جای بخیه ها احساس خوبی داشت؛ بر عکس روزهای اول که همه اش درد بود و دلهره. درد بود و سر کوفت های مادر که می رفت و می آمد و غرولند می کرد. هر بار که پانسمان بازوی شهاب را عوض می کرد از اول کار تا آخر پانسمان یک ریز به جان شهاب غر می زد که: «آخر بابات چاقو کش بوده، مادرت اهل دعوا بوده، من نمی فهمم تو به کی رفتی. مگه این داداشت علی نیست توی یک روز و یک ساعت و یک دقیقه به دنیا اومدید ولی اون کجا تو کجا و...»

همیشه همین طور بوده. علی را خیلی دوست داشت. برادر دو قلویش بود؛ اما از این که پدر و مادرش چپ و راست آن ها را با هم مقایسه می کردند، متنفر بود. علی شده بود پسر خوبه ی خانه و او شده بود پسر بده. مهمانی می رفتند علی پسر عاقل و ساکت بود و شهاب شیطان و پر جنب و جوش. وقتی هم که برایشان مهمان می آمد علی می شد عصای دست مادر و شهاب زلزله ی خانه. در حالی که واقعأ این طور نبود. علی هم آب زیر کاهی بود که نگو. حتی بیشتر اوقات همه ی آتش ها از گور او بلند می شد ولی در نهایت کاسه کوزه ها سر شهاب می شکست. چرا؟ چون شهاب پر جنب و جوش بود و علی آرام و سر به زیر. یک بار که عمو شاهرخ آمده بود دیدن شان، وقتی رفت تا نماز بخواند، علی عینک عمو را برداشت و رفت سراغ مورچه های توی باغچه. شهاب داشت توی حیاط توپ بازی می کرد. علی نور آفتاب را از توی شیشه های عینک زوم می کرد روی مورچه های بیچاره و آن ها را برشته می کرد. دو سه تا از مورچه ها را سوزانده بود که شهاب متوجه علی و عینک توی دستش شد. آمد بالای سر علی و گفت:

_ این مال کیه؟ چکار داری می کنی.

علی موذیانه جواب داد:

_ مال عمو شاهرخه.

در همین لحظه مورچه ی بیچاره ی دیگری کباب شد.

شهاب با دیدن این صحنه چندشش شد. زد توی سر علی و گفت:

_ این چه کاریه دیوانه.

علی جواب داد:

_ هووی مگه مرض داری.

شهاب گفت:

_ معلومه کی مرض داره. روانی چکار این بیچاره ها داری آخه.

علی جواب داد:

_ دلم می خواد به تو هیچ ربطی نداره شهاب خانوم.

شهاب حسابی از حرف علی ناراحت شد. توپ توی دستش را به سمت صورت علی پرتاب کرد. علی بی اختیار دستش را گرفت جلوی صورتش و توپ خورد به عینک توی دست علی. عینک از دست علی افتاد روی کاشی کف حیاط و هم شیشه اش در آمد و هم دسته اش کج شد. وقتی بزرگ ترها فهمیدند، علی خودش را به موش مردگی زد و ادعا کرد که او فقط عینک را گذاشته بوده روی صورتش و این شهاب بوده که با توپ عمدأ زده به صورت علی و هم صورت علی را کبود کرده و هم عینک را داغان. و طبق معمول خانواده به همان نتیجه ی همیشگی رسیدند که شهاب شیطان است و بی تربیت.

حتی وقتی که چاقو خورده بود و از درد به خودش می پیچید هم مادر ول کن نبود و خوبی های علی را به رخش می کشید و دردش را عمیق تر و دو چندان تر می کرد. شهاب مقابل تمام سر کوفت های مادر سکوت می کرد و خود خوری. گهگاه قاطی می کرد و داد و بیداد به راه می انداخت اما بیشتر مواقع ترجیح می داد سکوت کند و ناراحتی اش را بریزد توی خودش. در این مورد هم همین کار را کرد. با خودش گفت:

« آخر مادر چه می داند، علی ستاره اش کجا بوده. شاید اگر علی هم ستاره ای توی دنیا داشت الان جای من بود.»

و بعد به ستاره فکر کرد و چشم های عسلی او. و به ناصر بی کله فکر کرد که بعد از ماجرای چاقو از این رو به آن رو شده بود و با او جور دیگری رفتار می کرد. حالا کمتر برایش خط و نشان می کشید و حتی گاهی خودش دست شهاب را می گرفت و او را به خانه شان می برد تا شهاب توی درس ها به ستاره کمک کند. هر چند خودش همان جا کنارشان می نشست و در تمام مدت، شهاب را می پایید و شهاب جرات نمی کرد سرش را بالا بیاورد و چشم های عسلی ستاره اش را ببیند، اما همین که کنار ستاره بود و صدایش را می شنید عالی بود. همین که گرمای حضور ستاره را کنارش حس می کرد برایش رویایی بود. با خودش می گفت:

« کاش زودتر چاقو خورده بودم!»

بعد به لیچارهای پدر و مادرش می خندید و همین طور به علی که نمی دانست چقدر با شهاب تفاوت دارد با این که برادر دو قلوی اوست. شهاب حاضر بود هر کاری بکند تا توجه ناصر را جلب کند؛ تا بیشتر با ستاره اش باشد. هر چند هنوز درست نمی دانست ستاره هم احساسی نسبت به او دارد یا نه. هر دوی آن ها آن قدر زیر نگاه های سنگین ناصر له شده بودند که هیچ کدام از حال و روز دیگری خبر نداشتند و هیچ وقت هم جرأت نمی کردند از درونیات همدیگر سراغی بگیرند و متوجه دلبستگی های همدیگر بشوند. هر دو تنها به هفته ای یکی دو ساعت درس خواندن و تمرین حل کردن کنار همدیگر قانع بودند و دل خوش. چند باری شهاب می خواست دل به دریا بزند و لابلای فرمول های ریاضی از حس و حالش با ستاره حرف بزند.

اما نمی توانست به ستاره اش بگوید که چقدر دلش می خواهد به جای حد و مشتق برایش فریدون مشیری بخواند که:

«بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم.

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم.

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم.

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.»

اما نمی توانست. دلش می خواست زل بزند به چشم های ستاره و سکوت کند. نگاه کند و سکوت کند. تا آخر دنیا فقط نگاه کند به چشم های عسلی ستاره و سکوت کند. اما نمی توانست. دلش می خواست مثل بچگی ها، سرش را بگذارد روی دامن ستاره و چشم هایش را ببندد تا ستاره آرام آرام دست بکشد روی موهای سیاهش و برایش لالایی بخواند و او مثلأ به خواب برود. که بعد ستاره آرام بلند شود و تا شوهرش یک چرت می زند، شام را آماده کند و بعد آرام بیاید بالای سر شهاب و بگوید:

«آقا شهاب، شهاب جان، بلند شو شام آماده است.»

و شهاب خودش را به خواب بزند و این دنده آن دنده بشود که ستاره دوباره صدایش بزند:

«بلند شو مرد گنده. بلند شو شامت رو بخور بعد برو توی جات بخواب.»

اما نمی توانست. سایه سنگین ناصر را درست مثل همان روز که آمد و خواباند بیخ گوشش، روی سرش حس می کرد. حتی حالا که جان ناصر را نجات داده بود هم این سایه ی سنگین را روی سرش حس می کرد و ترجیح می داد سکوت کند. و به همین دیدار یکی دو ساعته بسنده کند. می ترسید اتفاقی بیفتد و ناصر بشود همان بد خلق همیشگی که اجازه نمی داد شهاب ده متری خانه شان بیاید چه برسد به

« نه، نباید کاری کن که همه چیز خراب شود، نه.»

شهاب تصور یک روز دوری از ستاره را هم نمی کرد چه برسد به چند ماه، شاید هم چند سال. به ستاره و دوری از او که فکر می کرد تصمیم می گرفت، بی خیال دانشکده افسری بشود. ولی به پدر که فکر می کرد و به بقیه منصرف می شد.

یک شب پدر آمد خانه و شهاب و علی را صدا کرد:

_ بچه ها کجایید؟... علی... شهاب.

شهاب به دلش مانده بود برای یک بار هم که شده پدر اول صدا بزند شهاب. ولی پدر همیشه اول می گفت علی و بعد صدا می زد شهاب. آن روز هم همین کار را کرد.

_ کجایید مردهای گنده.

علی و شهاب یکی یکی از اتاق هایشان بیرون آمدند و توی هال روبروی پدر نشستند. پدر ابتدا شروع کرد به آسمان ریسمان بافتن:

_ ببینید بابا، زندگی سخت شده. دیگه مثل قدیما نیست که یک نفر می تونست ده سر عائله رو بچرخونه یا چهار تا خانواده توی یه وجب جا با هم زندگی کنند. حالا زمونه عوض شده و همه چیز به هم ریخته. متوجه هستید که. علی و شهاب نگاهی به همدیگر کردند و با این که متوجه اصل موضوع نشده بودند با هم گفتند:

_ بله حق با شماست. همین طوره که می گویید.

پدر لبخندی زد و ادامه داد:

_ بارک الله به پسر های با شعورم.

بعد گفت:

_ می دونید که توی این دوره و زمونه کار کیمیا شده.

دوباره یادش به گذشته ها افتاد و ادامه داد:

_ قبلن ها اگه کسی سیکل داشت التماسش می کردند. همین طور کارهای مختلف بود که براش ردیف می شد. معلمی، کار بانک، دفتر داری و الی ماشالله... ولی حالا دکترهاش هم سرشون بی کلاه می مونه. اصلا چرا راه دور بریم خود من؛ سیکل رو که گرفتم شدم عریضه نویس درب دادگاه و یکی دو سال بعد هم کارمند دادگستری. ولی الان بیا نگاه کن. آدم داریم با فوق لیسانس نشسته عریضه می نویسه. هفت ساله. یکی هم نمی آد بگه خرت به چن. تازه هر روز گیر میدن که باید این کار رو بکنید یا اون کار رو نکنید... متوجه هستید که؟

علی و شهاب دوباره نگاه هم کردند. شهاب گفت؟

_ آره آقا جون... چیزی شده؟

پدر صدایش را صاف کرد و جواب داد:

_ هنوز نه ولی ایشاالله به زودی میشه.

علی با تعجب پرسید:

_ یعنی چی؟

پدر پاسخ داد:

_ ببینید بابا.. تو تو این دوره زمونه کار طلاست و گیر همه کسی نمی آد. مگه این که پارتی ای چیزی داشته باشی.

بچه ها خوشحال شدند و با هم گفتند:

_ خب.

پدر لبخند مغرورانه ای زد و گفت:

_ خب توی این سال ها بلاخره کارمند دادگستری بودن اگه حقوقش کم بوده و درد سرش زیاد، عوضش آدم آشنا زیاد پیدا می کنه. شماها که ایشاالله تا یکی دو ماه دیگه دیپلمتون رو می گیرید و باید برید سربازی.

شهاب حرف پدرش را قطع کرد و گفت:

- ولی من می خوام ادامه تحصیل بدم.

پدرش گفت:

- به هر حال باید بری خدمت یا نه.

شهاب گفت:

- آره ولی بعد از دانشگاه.

پدر جواب داد:

- مثلا چه رشته ای می خوای بری حضرت آقا؟

شهاب جواب داد:

- هنوز نمی دونم دقیقا.

پدر رو کرد به علی و پرسید:

- تو چی شازده؟

علی گفت:

- منم از دانشگاه بدم نمیاد ولی هنوز تصمیمی نگرفتم.

پدر برافروخته گفت:

- بله منم اگه یه بابایی داشتم که همه ی خرج و مخارجم را می داد بدم نمی اومد برم دانشگاه. آقایون حتما دانشگاه آزاد هم می خوان برن بله؟

شهاب و علی نگاهی به همدیگر کردند و چیزی نگفتند. پدر زیر لب غرید:

- لا اله الا الله...

و بعد با عصبانیت فریاد زد:

- مرضیه یک لیوان چای بریز بیار ببینم.

شهاب و علی لحظاتی سکوت کردند تا آتش خشم پدر فروکش کند. در این بین مرضیه به سرعت وارد آشپزخانه شد و با یک سینی چای در دست برگشت توی هال و سینی چای را گذاشت جلوی مردهای خانه. پدر لیوان چای را برداشت و چشم غره ای به شهاب و علی رفت و شروع کرد به نوشیدن چای. شهاب و علی لحظه ای مکث کردند و بعد یکی یکی لیوان چایشان را برداشتند و بدون آن که به پدر نگاه کنند، چایشان را نوشیدند. چای خوردن مردها که تمام شد مرضیه سینی خالی را برداشت و به آشپزخانه رفت. پدر که حالا کمی آرام شده بود گفت:

- خوب گوش کنید ببینید چی می گم.

شهاب و علی سرشان را بالا آوردند و به لب های پدر زل زدند ببینند پدر چه می خواهد بگوید. پدر گفت:

- من پول یا مفت ندارم بدم شما برید دانشگاه چهار سال عمرتون رو تلف کنید و آخرسر، دست از پا درازتر بر گردید سر جای اولتون یعنی همین جایی که الان هستید... اگه می خواهید ادامه تحصیل بدید خود دانید. مختارید اما روی من یک ریال هم حساب نکنید.

این را گفت و سکوت کرد. علی و شهاب هم سرهایشان را پایین انداختند و به سکوت شان ادامه دادند. لحظاتی بعد پدر دوباره به حرف آمد و گفت:

- اما یه راه حل دیگه هم دارید.

بچه ها سرشان را بالا آوردند. پدر ادامه داد:

- دیروز یکی از افسران آشنا را دیدم می گفت که دانشکده ی افسری نیرو می گیره. گفتم دو تا پسرای من یکی دو ماه دیگه درسشون تمومه... دیپلمند می تونی کاری براشون بکنی. طرف با کلی من و من و منت دست آخر گفته حالا بگو یه سر بیان ببینم چه کار می تونم بکنم... حالا هم خدا می دونه عوض لطفش چند بار باید کار آشناهاش رو راه بندازم، اون وقت آقایون جفتک می اندازن که می خوایم درش بخونیم.

پدر دوباره داشت قاطی می کرد که علی گفت:

- خب این رو از اول می گفتی پدر من چی از این بهتر. این طوری با یه تیر سه تا نشون می زنیم.

شهاب با تعجب نگاه علی کرد و پرسید:

- یعنی چی؟

علی جواب داد:

- یعنی این که این طوری هم دیگه نمی خواد بری سربازی، هم دانشگاه رفتیم، هم صاحب شغل شدیم. هم آقا جون گل مون رو خوشحال کردیم.

همیشه خودش بود و این چاخان هاش. اصلا به همین خاطر بود که در همه چیز و همه جا اول علی بود بعد شهاب. پدر لبخندی زد و گفت:

- قربون پسر چیز فهم.

اما شهاب واقعا تردید داشت. نمی دانست همه ی آن چه که از زندگی می خواهد همین هایی بود که علی ردیف کرد پشت سر هم یا نه. به همین دلیل گفت:

- ولی...

پدر اخم ابروهایش را در هم کشید وپرسید:

- ولی چی؟

شهاب جواب داد:

- هیچی فقط می گم شاید بهتر باشه یک کم بیشتر فکر کنیم؛ شاید...

علی با شیطنت گفت:

- آره آقا جون، نیست از چهار پنج کشور و ارگان مهم پیشنهاد کار و بورسیه داریم اینه که باید بیشتر فکر کنیم.

این را گفت و زد زیر خنده. پدر هم خنده اش گرفت و قاه قاه خندید. شهاب عصبانی نگاه علی کرد و گفت:

- یعنی تو تصمیمت رو گرفتی.

علی سرش را آورد جلوتر و گفت:

- مرد حسابی کار کجا بوده. چهار سال سختی داره عوضش سی سال راحتی.

شهاب گفت:

- واقعا؟ فکر می کنی راحتی؟

علی جواب داد:

- آره بابا، کدوم کارمندی کار می کنه که ما دومیش باشیم.

شهاب سری تکان داد و گفت:

- به خیالته. بعدشم شاید بقیه بخوان کار نکنند من و تو هم نباید کار کنیم؟

و علی که همیشه همه چیز را خیلی راحت می گرفت و خیلی اهل فکر کردن نبود جواب داد:

- بابا بی خیال.

بعد رو به پدر گفت:

- آقا معلم اخلاق شده.

پدر در جواب علی گفت:

- همچین بی راه هم نمی گه. آدم باید برای نونی که در میاره زحمت بکشه. آدم باید نون حلال بیاره سر سفره ی زن و بچه ش، بعدشم نظام جای تنبلی نیست؛ از همین حالا گفته باشم.

علی فوری خودش را جمع کرد و موذیانه جواب داد:

- می دونم آقا جون می خواستم سر به سر شهاب بزارم وگرنه تا حالا دیدید من از زیر کاری در برم.

شهاب با کنایه گفت:

- ابدأ استغفر الله... علی آقا و زیر کار در رفتن.

پدر زد زیر خنده و گفت:

- خیلی خوب بسه دیگه. بلند شید برید دنبال کارتون. فقط مدارکی که لازم هست رو روی کاغذ می نویسم می دم به مادرتون. اون ها رو آماده کنید تا به وقتش خبرتون کنم برید سراغ بنده ی خدا ببینم چی پیش می آد.

و چقدر زود قضیه جدی شد و همه چیز ردیف شد. حالا درست پنج ماه از آن روز می گذشت و شهاب و علی داشتند می رفتند به سمت دانشکده ی افسری و سرنوشت جدیدشان. علی سرخوش و بی غم جلوتر براه افتاده بود و تند تند قدم برمی داشت و شهاب هنوز مردد بود که باید برود یا نه. هنوز نمی دانست دلش می خواهد افسر بشود یا نه. و از همه ی این ها مهم تر هنوز نمی دانست می تواند دوری ستاره را تحمل کند یا نه. معلوم نبود چند وقت باید از ستاره دور باشد. اگر دانشکده توی شهر خودشان بود هم باز جای امیدواری بود که شبی، جمعه ای مرخصی بگیرد و بیاید ستاره را ببیند و برود، ولی حالا که باید می رفت هفتاد، هشتاد کیلومتر دورتر از شهر و ستاره اش، نمی دانست می تواند تحمل کند یا نه.

شهاب بارها با خودش فکر کرده بود « ما که همه ی شرایط دانشکده را داشتیم؛ توی امتحان وروردی هم که قبول شدیم؛ پس پدر کجای کار پارتی بازی کرده بود که ما نفهمیدیم.» بالاخره دلش را به دریا زد و از علی پرسید. علی در جواب شهاب خندید و گفت:

_ آخه کی می خوای بزرگ بشی بچه؛ مگه نظام هر کی هر کیه. طرف یه قپی اومده بابای ساده ما هم باورش شده.

شهاب پرسید:

_ یعنی طرف به بابا رو دست زده.

علی گفت:

_ دوره شه پسر. حتی اگه کاری هم از دستت نمی آد باید طوری وانمود کنی که یعنی بدون تو اصلا کارها پیش نمی ره.

شهاب دوباره پرسید:

_ پس تو چرا هیچی نگفتی تا حالا.

علی گفت:

_ چی بگم. تو خوشت میاد دل بابا رو بشکنی؟

شهاب جواب داد:

_ نه ولی...

علی پرید توی حرف شهاب و گفت:

_ پس ولی بی ولی. مهم اینه که الان دو ساله این جاییم و بابا هم خوشحاله که برای بچه هاش پارتی بازی کرده.

شهاب دیگر چیزی نگفت و به فکر فرو رفت. شاید حق با علی بود. شاید به همین دلیل بود که پدر همیشه هوای علی را بیشتر داشت. وقتی خوب فکر می کرد می دید این علی بوده که بیشتر باب میل پدر و مادرش رفتار کرده و بیشتر آن ها را درک کرده است. شهاب همیشه اهل پرسیدن بود و زیر بار نرفتن. می ترسید. زیاد هم می ترسید اما باز هم می پرسید و تا قانع نمی شد یا خودش، خودش را قانع نمی کرد، کاری را انجام نمی داد. حتی همین دانشکده افسری آمدن شان. با وجود آن که مطمئن نبود، با وجود آن که پدر و مادر و علی ده ها دلیل قانع کننده و منطقی آورده بودند اما شهاب راضی نشد تا وقتی که توانست خودش، خودش را قانع کند. آن هم با دلایلی که اگر به دیگران می گفت مسخره اش می کردند و به قول بابا به ریشش می خندیدند. شاید هیچ کس باور نمی کرد که شهاب، نه به خاطر شغل، نه به خاطر دانشگاه و نه به خاطر پدر و علی به دانشکده افسری نیامده بود؛ بلکه شهاب فقط برای فرار از ترسش حاضر شده بود به دانشکده افسری بیاید. سال ها بود که از همه کس و همه چیز ترسیده بود. از پدر، مادر، معلم، کریم قصاب، ناصر بی کله، کامران و حتی علی. حتی از علی هم می ترسید. می ترسید همیشه زیر سایه علی بماند و نتواند خودش را به خانواده اثبات کند. پس باید کاری می کرد که همه باور کنند شهاب بزرگ شده و مرد. باید به همه ثابت می کرد از هیچ چیز و هیچ کس نمی ترسد؛ حداقل در ظاهر هم که شده. و تنها به این دلیل بود که توانست خودش را راضی کند و به دانشکده افسری بیاید. و تنها به این دلیل بود که توانست سختی های کار را تحمل کند. آن وقت هایی که از شدت آموزش ها اشک توی چشم هایش جمع می شد و دلش می خواست پا بگذارد به فرار. آن شب هایی که توی خوابگاه بچه ها می گفتند و می خندیدند و او به یاد ستاره سرش را می کرد زیر پتو و زار زار گریه می کرد. آن وقت هایی که درجه دارها و اساتید غرورش را می شکستند تا آماده ی بزرگ شدن بشود. در تمام آن لحظه ها فقط به خاطر آن که دیگر نترسد همه چیز را تحمل می کرد. شب های زیادی خودش را می سپرد به خاطرات روزهای با ناصر و ستاره بودن و سعی می کرد همه چیز را تحمل کند. خیلی از شب ها دستش را می کشید به جای بخیه های روی بازویش و خاطرات دار و دسته ی ناصر بی کله را مرور می کرد تا خیالش برسد به خاطرات ستاره و دلش آرام بگیرد. یادش به «شین» های توی کتاب ریاضی و علوم و ادبیات ستاره که می افتاد دلش گرم می شد. خیالش آسوده می شد که ستاره هم دارد به او فکر می کند و این، آرامش می کرد.

مدتی که گذشت دلش را به دریا زد و نامه ای برای ستاره نوشت و او را برای مرضیه فرستاد و از او خواست که نامه را به ستاره برساند. می دانست کار خطرناکی دارد می کند اما آن قدر شجاع شده بود که دلش را به دریا بزند و اولین نامه ی عاشقانه ی عمرش را برای اولین و آخرین عشقش بنویسد:

« ستاره ی زندگی ام سلام؛ نمی دانی چقدر دلم برایت تنگ شده. نمی دانی چقدر این جا بدون تو برایم همه چیز سخت است. نمی دانم تو هم به من فکر می کنی یا نه . اما من لحظه ای نیست که به تو فکر نکنم. نمی دانم کار درستی کرده ام که برایت نامه نوشته ام یانه. شاید از دستم ناراحت بشوی. اما دیگر نمی توانستم تحمل کنم. سال هاست عشق تو را در دل دارم و آن را تنها حمل می کنم. اما دیگر نمی توانم. اگر باعث ناراحتی ات شدم من را ببخش. قول می دهم دیگر باعث ناراحتی ات نشوم. دوست دار تو شهاب.»

بعد از ارسال نامه برای ستاره، همه ی نگرانی های عالم هوار شدند روی دل شهاب. هر شب موقع خواب با خودش فکر می کرد که اگر ناراحتش کرده باشم چه؟ اگر فکر کند من از آن پسرهای هرزه هستم چه؟ یادش به ناصر می افتاد و ته دلش خالی می شد و با خودش می گفت: «وای اگر ناصر بفهمد چی. بیچاره مان می کند. هم ستاره را نا کار می کند هم من را.» بعد بی اختیار به خودش لعنت می فرستاد و می گفت:

« آخه این چه کاری بود که تو کردی احمق جان.»

دست آخر خودش را دلداری می داد که:

«خدا کنه مرضیه نامه را نرسانده باشد به ستاره.»

فکر و خیال حسابی به هم ریخته بودش. طوری که در کلاس ها و آموزش ها نمی توانست حواسش را جمع کند و چند بار گند بالا آورد و تنبیه شد. حتی یک بار نزدیک بود از دانشکده اخراجش کنند که با التماس های خودش و علی، با گرفتن یک تعهمد نامه اجازه دادند بماند و به تحصیلش ادامه بدهد. بعد از ماجرای تعهدنامه تلاش کرد حواسش را بیشتر جمع کند و حالا که دو سال از دانشکده گذشته بود همه چیز را خراب نکند. هر چند واقعا شک داشت که بتواند یک افسر موفق بشود. اما باید تلاشش را می کرد. دلش می خواست هر طور شده بر ترسش غلبه کند تا بتواند ستاره را به دست بیاورد. تنها چیزی که نگرانش می کرد واکنش ستاره بود به نامه اش. دیگر از آن همه بلاتکلیفی کلافه شده بود. دو روز مرخصی گرفت و ظهر پنج شنبه ای راه افتاد به سمت شهر و خانه. به خانه که رسید هیچ کس خانه نبود. دوشی گرفت و توی هال دراز کشید و نفهمید کی خوابش برد. ساعت 11شب بود که از سر و صدای اهل خانه بیدار شد. همگی از خانه ی عمو شاهرخ برگشته بودند. با دیدن شهاب خوشحالی شان بیشتر شد و تا ساعت یک و نیم بعد از نیمه شب شهاب را سوال پیچ کردند و از حال و روز خودش و علی و دانشکده پرسیدند. سوال هایشان که تمام شد یکی یکی رفتند توی اتاق شان تا شهاب فرصت کند و سری به اتاق مرضیه بزند. بعد از کلی مِن مِن کردن از مرضیه پرسید:

_ امانتی ستاره رو دادیش.

مرضیه با شیطنت جواب داد:

_ آره با کلی بدبختی و ترس و لرز.

با شنیدن کلمات ترس و لزر، توی دل شهاب هم خالی شد و درست شد مثل روزی که ناصر چسباندش سینه ی دیوار و گفت:

« یک بار دیگه دور و بر ستاره ببینمت می کشمت فهمیدی؟»

با صدای مرضیه به خودش آمد:

_ کجایی پسر با توام آی!

شهاب به خودش که آمد مرضیه روبرویش ایستاده بود و کاغذی را گرفته بود جلوی صورت او:

_ این هم جوابش آقا خیلی وقته دستمه ولی نمی دونستم چطور بهت برسونمش. با خوشحالی نامه را از دست مرضیه گرفت و به سرعت به اتاقش رفت تا آن را بخواند.

« ای نامه که می روی به سویش/ از جانب من ببوس رویش.

نوشته بودی دلت برایم تنگ شده و گفته بودی نمی دانی من هم دلم برایت تنگ شده یا نه. نمی دانی من هم به تو فکر می کنم یا نه. نوشته بودی شاید از دستت ناراحت بشوم. باید بگویم واقعا از دستت ناراحت شدم. چطور توانستی با من این کار را بکنی. چطور توانستی دو سال تمام بروی و از من خبری نگیری. مگر من چه بدی در حق تو کرده بودم. نمی دانی چقدر دلتنگ تو بودم. چقدر دلم برای صدایت تنگ شده. نمی دانی چند بار کتاب ها و جزوه هایم را زیر و رو کردم و به دست خط تو نگاه انداختم. کاش بودی و می دیدی چه روزها به یاد تو توی همان اتاق می نشستم و به جزوه ها خیره می شدم. بیچاره مادر، فکر می کرد دارم خودم را برای کنکور آماده می کنم. خیلی از دستت ناراحت بودم اما می خواهم بدانی دیگر از دستت ناراحت نیستم؛ به شرط آن که مرا از خودت بی خبر نگذاری و هر طور شده از حال و روزت با خبرم کنی. اگر یک بار دیگر بروی و پشت سرت را نگاه نکنی دیگر نه من و نه تو. فهمیدی؟ فدای تو، ستاره.»

شهاب به پایان نامه که رسید دوباره برگشت اول نامه و آن را خواند. سه چهار بار آن را خواند. نامه را روی چشم هایش گذاشت. روی قلبش گذاشت. روی لب هایش گذاشت و بوسید. باورش نمی شد. ستاره اش نه تنها از ابراز عشق او ناراحت نشده بود که گلایه کرده بود چرا زودتر نامه ننوشته. از فرط خوشحالی تا صبح خوابش نبرد. فردا صبح، صبحانه را که خورد بلند شد و به بهانه دیدن ناصر زنگ در خانه ستاره را زد. شاسی زنگ را که فشار داد احساس کرد قلبش دارد می آید توی دهانش. از تصور این که الان در حیاط باز می شود و چشم های عسلی ستاره اش را در چهارچوب در می بیند همه ی بدنش داغ شده بود. چند لحظه بعد در حیاط باز شد و خاله رقیه در چهارچوب در ظاهر شد.

شهاب سلام کرد و خاله رقیه با خوش حالی جواب داد:

_ علیک سلام پسرم.. خوش اومدی بفرما داخل.

با آن که شهاب از خدایش بود برود داخل اما گفت:

_ ممنون خاله مزاحم نمی شم. عصر باید برگردم، گفتم اگر ناصر هست ببینمش.

خاله آهی کشید و چیزی نگفت. شهاب با نگرانی پرسید:

_ چیزی شده خاله؟

رقیه خانم جواب داد:

_ نه... فقط ناصر جگرم را خون کرده. معلوم نیست کجا میره، کجا میاد، با کی میره با کی میاد. چند روز چند روز می ره و پیداش نمی شه... الان چهار روزه رفته و نیومده. نمی دونم چکار کنم از دستش.

شهاب با ناراحتی گفت:

_ عجب.

بعد ادامه داد:

_ ناصره دیگه... همیشه خودش بوده و بی کله گی هاش. حتما همین دور و برها با بچه ها دارن خوش گذرونی می کنند. نگرانش نباشید.

رقیه خانم جواب داد:

_ چی بگم والله بگذریم... بیا تو خاله یه چایی شربتی چیزی بخور برو.

شهاب گفت:

_ ممنون مزاحم نمی شم... ایشاالله سر فرصت خدمت می رسم.

بعد خداحافظی کرد و برگشت. حسابی از دست خودش دلخور بود. زیر لب به خودش توپید که:

«آخه این چه کاری بود کردی آقا خره.ناصر که نبود، خاله هم که اصرار کرد بری داخل. خب می رفتی ستاره رو هم می دیدی دیگه گوساله.»

اما دیگر کار از کار گذشته بود و باید تا مرخصی بعدی صبر می کرد. عصر که می خواست به دانشکده برگردد. نامه ای را به مرضیه داد و از او خواست که نامه را به ستاره برساند. و همچنین از مرضیه خواست جواب نامه های ستاره را به اسم خودش برایش پست کند به دانشکده. از خانواده خداحافظی کرد و برگشت به دانشکده. آن قدر خوشحال و سر حال بود که همه تعجب کرده بودند و از همه بیشتر علی. آمد سراغ شهاب و گفت:

_ خبری شده؟

شهاب جواب داد:

_ نه. مثلا چه خبری؟

علی گفت:

_ نمی دونم؛ از وقتی برگشتی از این رو به اون رو شدی.

شهاب گفت:

- دیدن خونه و بابا و مامان سرحالم آورده، همین.

علی ابروهایش را بالا انداخت و گفت:

- خیلی هم خوب.

و دیگر پا پیچ شهاب نشد.

حالا تحمل فضای دانشکده برای شهاب راحت تر شده و تغییر دیگری که در شهاب به وجود آمده بود این بود که سر و حال قبراق سرکلاس ها حاضر می شد و با نمرات عالی کلاس ها را می گذراند. هیچ کس نمی دانست علت تمام این موفقیت ها ستاره بود و نامه هایش.

« به نام پیوند دهنده ی قلب ها

سلامی چو بوی خوش آشنایی / تناه عشق و معبودم سلام. تنها تکیه گاه روزهای بی پناهی ام سلام. نمی دانی چقدر دلم برایت تنگ شده. تمام لحظه ها، روزها و شب ها را می شمارم تا درست تمام بشود و تو برگردی. لحظه ای نیست که به تو فکر نکنم و سراغت را از مرضیه نگیرم. متأسفانه به خاطر مجبورم نامه هایت را یک بار بخوانم و آن ها را از بین ببرم. واقعا ببخشید کاش می توانستم نامه هایت را نگه دارم و آن ها را بارها و بارها بخوانم ولی افسوس که نمی توانم. می ترسم ناصر متوجه بشود و بیچاره ام کند. نمی دانی چقدر ترسناک تر شده. وقتی نگاهت می کند احساس می کنی با چاقو قلبت را پاره کرده. به هر حال باز هم بابت نامه ها معذرت می خواهم. دوست دار تو ستاره.»

« سلام عشق من، نامه ات را خواندم و چقدر آرام گرفتم. ممنون که برایم نامه می نویسی و تنهایی ام را پر می کنی. تحمل فضای دانشکده با نامه ها و دست خط تو راحت تر شده. کاش می شد بیشتر برایم نامه می نوشتی. اما می دانم که همین مقدار را هم با کلی ترس و لرز می نویسی. گفته بودی نامه هایم را مجبوری از بین ببری؛ اشکال ندارد. هر کاری لازم است بکن تا فعلا کسی از عشق ما با خبر نشود تا درسم تمام بشود و انشاالله با اسب سفید بیایم به خواستگاری ات.

اسیر عشق تو شهاب.»

« سلام بر اسیر عشقم شهاب. خوشحالم که مرا درک می کنی. همیشه فکر می کنم خدا چقدر مهربان است که شما را همسایه ما کرد تا من و تو از کودکی با هم باشیم و همدیگر را داشته باشیم. تو را نمی دانم ولی من، می دانم که اگر تو نبودی دیوانه می شدم. در این خانه ای که همه جایش سایه ناصر است و کارها و ترس هایش. مدتی هم هست که دیگر کاملا سر خود شده و معلوم نیست کجا می رود و چکار می کند، دیگر مادر هم چاره اش را نمی کند. راستی دیروز داشتم از نانوایی می آمدم کامران را دیدم. با پر رویی آمد جلو و سلام کرد. محلش نگذاشتم. داشتم می رفتم که ناصر سر رسید و چنان خواباند بیخ گوشش که دلم خنک شد. یادم به آن روز افتاد که روی دامنم خوابیده بودی و ناصر آمد. وای شهاب نمی دانی چقدر ترسیده بودم. هنوز هم وقتی به چشم هایش نگاه می کنم می ترسم. ببخشید شاید نباید قضیه کامران را می گفتم اما دوست دارم هیچ چیزی را از تو مخفی نکنم. اگر ناراحت شدی ببخشید. اما بدان ستاره یا مال تو است یا خاک قبرستان.

به امید دیدار تو. ستاره ی شهاب.»

« ستاره ی من سلام. من هم خدا را شکر می کنم که از کودکی تو را سر راهم قرار داد. نمی دانم اگر تو نبودی دنیایم چطور می شد. فقط می دانم بدون تو حتی یک لحظه هم نمی خواهم زنده بمانم. من هم نگران ناصر هستم. هر چند همیشه سایه ترسناکی از او را بالای سر خودم داشته ام اما دوستش دارم. فقط به خاطر آن که چشم هایش شبیه چشم های توست و من هر وقت دلم برایت تنگ می شد با ترس زل می زدم به چشم های ناصر. همین طور ممنونم که ماجرای کامران را گفتی. هرچند خیلی ناراحت شدم از آن بی غیرت نامرد؛ اما خوشحالم که تو همه چیز را به من می گویی. این لازمه ی خوشبختی است و من از این بابت ممنونم. انشاالله وقتی آمدم از خجالت کامران هم در می آیم. هرچند می دانم ناصر حسابی حالش را جا آورده، اما خودم هم باید خدمتش برسم.

مراقب خودت و زیبایی هایت باش. فدای تو شهاب.»

نامه ها یکی یکی می آمدند و می رفتند تا دو سال دیگر دانشکده هم تمام شد و شهاب و علی فارغ التحصیل شدند و به دلیل نمرات بالا و توانایی هایی که در طول تحصیل از خود نشان داده بودند، هر دو پس از گذراندن آموزش های لازم، به دایره مواد مخدر معرفی شدند. بنا شد بعد از 15 روز مرخصی شهاب خود را به دایره مواد مخدر رشت معرفی کند و علی به دایره کرمان. شهاب و علی خوشحال و سر حال حکم مرخصی و معرفی نامه خود را گرفتند و به سمت خانه به راه افتادند. شهاب تمام طول راه را به ستاره فکر می کرد و پایان سال های بی او بودن. هر چند باید بعد از پایان مرخصی به رشت می رفت و آن جا مشغول کار می شد. اما همین که پانزده روز وقت داشت تا یک دل سیر ستاره اش را ببیند برایش کافی بود. دلش نمی خواست به رشت و جدایی دوباره شان فکر کند. لااقل حالا که داشت می رفت مرخصی.

شهاب تا چشم به هم زد 15 روز مرخصی اش تمام شد و راه افتاد به سمت دایره مواد مخدر آگاهی رست. توی آن 15 روز توانست به هر بامبولی بود دو سه بار ستاره را ببیند و با تمام سلول های بدنش لحظه های با او بودن را لذت ببرد. اولین بامبولش طبق معمول بهانه ی دیدن ناصر بود که از قضا بعد از یک ماه به قول خاله رقیه تشریفش را آورده بود. دیدن ناصر بعد از آن همه سال حس و حال غریبی داشت برای شهاب. نمی دانست باید خوشحال باشد یانه. هنوز هم با دیدن ناصر، ترس همه ی وجودش را می گرفت. هر چند بعد از ماجرای دعوا و نجات دادن اتفاقی جان ناصر، حسابی رفتار ناصر با شهاب عوض شده بود؛ اما باز هم شهاب ته دلش از ناصر می ترسید و نمی دانست چرا. تنها نکته ای که می دانست این بود که نمی تواند به ناصر اعتماد داشته باشد. حتی حالا که بعد از چهار سال دوباره همدیگر را دیده بودند و یک روز تمام را با هم گذرانده بودند. تمام کوچه ها و محله های قدیمی را با هم رفتند و خاطرات خود را مرور کردند. از کوچه ی قهر و آشتی پشت حمام قدیمی بگیر تا باغ ملی و سینما و خرابه ی کل هیبت. همه جا را گشتند و هی به همدیگر گفتند « یادته کامران این جا چه کتکی خورد. یادته بعد از دیدن فیلم عقاب ها چه بزن بزنی راه انداختیم... یادش بخیر چقدر تفنگ بازی کردیم تو این خرابه و...» در تمام طول روز در تمام جاهایی که با هم رفتند، در همه ی خاطراتی که با هم مرور کردند ترسی پنهان شده بود. ترس شهاب از ناصر بی کله. ترسی که نمی گذاشت شهاب آزادانه در محله راه برود. آزادانه برود در خانه ی ستاره اش و او را یک دل سیر ببیند. 15 روز مرخصی داشت که اگر این ترس نبود هر طور شده بود هر روزش را با ستاره سر می کرد. اما این ترس لعنتی نگذاشت و فقط دو تا نیم ساعت فرصت کرد با ستاره اش باشد آن هم در حضور مرضیه و مادر و خاله رقیه. چاره ی دیگری نداشت. تنها راه حلش این بود که از مرضیه بخواهد به بهانه ای خاله رقیه و ستاره را بکشاند خانه ی خودشان. مرضیه هم الحق که کارش را خوب بلد بود. دوید سر کوچه و از سبزی فروشی مش ماشالله ده، بیست کیلو سبزی تازه خرید و بساط سبزی پاک کردن را راه انداخت. ده دقیقه ای که گذشت پرید لبه ی بهار خواب و صدا زد:

- ستاره خانم... آهای ستاره.

ستاره جواب داد:

- بله خانوم خانوما.

مرضیه گفت:

- ببینم دلت میاد من و مامان این جا سبزی پاک کنیم و تو اون جا راحت لم بدی پای تلویزیون.

ستاره خندید و گفت:

- الان از مامان اجازه می گیرم میام.

و چند دقیقه بعد همراه خاله رقیه آمدند و چهارتایی افتادند به جان سبزی های پهن شده روی چادر نماز مادر. شهاب هم از پشت پنجره اتاقش یک دل سیر ستاره را نگاه کرد بی آن که خودش را نشان بدهد. فقط همان جا نشست و زل زد به ستاره. به چشم های عسلی او. لب های کوچک و قرمز او. و به صورت گرد و نمکین ستاره. دوست داشت الان او بود و ستاره و همه چیز و همه کس تنهایشان می گذاشتند تا او دست های ستاره را بگیرد توی دست هایش تا گرمای وجودشان در هم جاری شود و برای ابد با هم بمانند؛ اما تا آن لحظه ها و روزها هنوز مدت ها فاصله بود و شهاب باید صبر می کرد و صبر. هر چند تحمل دوری ستاره روز به روز سخت تر می شد ولی چاره ای نبود. پدرش شرط کرده بود که اول کار، بعد ازدواج. و پدر هیچ وقت شوخی نداشت. حداقل در مورد کار و صد البته در درباره ی شهاب. پس باید باز هم صبر می کرد. دل سپرد به تقدیر و به سمت رشت به راه افتاد. در رشت خیلی زود جای خودش را باز کرد و به عنوان یک نیروی فعال و با انگیزه شناخته شد. با گذشت زمان تجربه های لازم را هم به دست آورد و یکی از ماموران زبده ی دایره مواد مخدر آگاهی رشت شد. آن قدر شم پلیسی بالایی داشت که به سرعت پرونده های محوله را حل می کرد و مجرمان را گیر می انداخت.

از خرده فروش های محلی بگیر تا کله گنده ترها. خیلی زود نام سروان شهاب مولایی توی خلاف کارهای رشت پیچید. مامور زبده ای که امان قاچاقچیان ریز و درشت رشت را بریده بود و خواب را توی چشم هایشان حرام کرده بود. گاهی خود شهاب هم باور نمی کرد این خود اوست که دارد این طور یکه تازی می کند. اما عشق معجزه ها می کند. و فهمیدنش آن قدر ها هم سخت نبود وقتی که شهاب توی نامه هایش به ستاره می نوشت:

« ای عشق همه بهانه از توست / من خامشم این ترانه از توست

ستاره ام سلام. نمی دانی چقدر دلم برای با تو بودن تنگ شده است. این جا هر روز باران می آید و مرا عاشق تر می کند. دلم می خواهد این جا باشی و دست در ست هم، شانه به شانه ی هم، بزنیم به دل خیابان و کوچه های بارانی و برویم. آن قدر برویم که خیس خیس شویم. آن قدر برویم که هیچ کس نباشد و فقط من بمانم و تو. وای ستاره نمی دانی چقدر دلم برای با تو بودن پر پر می زند. اگر تو نبودی تحمل این دنیای خشن و تیره برایم سخت می شد. تنها به عشق توست که در این تاریکی ها دوام می آورم و نمی شکنم. راستی حسابی در کارم موفق شده ام. دلم می خواهد آن قدر در کارم معروف بشوم که وقتی می آیم خواستگاری ات هیچ کس نتواند بگوید نه. به خصوص ناصر. می خواهم آن قدر موفق باشم که بتوانم تو را برای همیشه مال خودم بکنم. پس به امید آن روز همه ی سختی ها و دوری ها را تحمل می کنم. دوست دار تو شهاب.»

و همین کار را هم می کرد. با آن که اساسا طبعی آرام و لطیف داشت اما سعی می کرد در ماموریت ها محکم و مقتدر عمل کند. سعی می کرد به خودش و به بقیه ثابت کند که او ماموری وظیفه شناس و آدمی قابل اعتماد است.

روزها و ماه ها می گذشتند. حالا یک سال و نیم بود که شهاب داشت توی رشت خدمت می کرد و آن قدر کار بلد شده بود که بتواند تقاضای انتقالی بکند و آگاهی شهر خودش با خوش حالی قبول کند و دنبال کارهایش را بگیرد و با هر سختی و بدبختی که شده کارهای انتقالی شهاب را ردیف کند تا قرار بشود شش ماه بعد یعنی وقتی خدمت شهاب در رشت، به دو سال رسید، منتقل شود به زادگاه خودش. و این یعنی پایان 6 سال دوری از ستاره. و این یعنی فصل دیگری از زندگی. فصلی پر از لحظه های با ستاره خندیدن. با ستاره چرخیدن. با ستاره بودن و بودن و بودن. شهاب تصمیمش را گرفته بود. می خواست زمان انتقالش همزمان باشد با زمان خواستگاری کردنش از ستاره. دیگر حاضر نبود حتی یک لحظه دور از ستاره بماند. پس تلفنی موضوع را به مادرش گفت و از مادرش خواست که مقدمات کار را فراهم کند تاو قتی حکم انتقالی اش آمد و توی شهر خودشان مستقر شد، به خواستگاری ستاره بروند. مادر، مثل همه مادرهای دنیا، با شنیدن این خبر خوشحال شد و قول داد که با پدر صحبت کند و در صورت موافقت او بقیه کارها را ردیف کند.

چهار ماه دیگر هم گذشت. فقط دو مانده بود تا زمان انتقال شهاب. قرار بود مادر برنامه ی خواستگاری را ردیف کند اما هر بار که شهاب زنگ می زد و احوال می گرفت، مادر بهانه ای می آورد و می گفت هنوز فرصت نشده. یک بار می گفت « پدرت این روزها حال و روز خوشی ندارد و بهتر است صبر کنی تا بهتر شود.» دفعه ی بعد می گفت « با پدرت حرف زده ام گفته باید فکر کنم.» و پدر دو ماه بود که داشت فکر می کرد. هر بار شهاب سراغ نظر پدرش را می گرفت مادرش می گفت « شوخی بازی که نیست بچه. حرف یک عمر زندگیه. یک کم صبر داشته باش.» دست آخر بعد از پنج ماه آب پاکی ریخت روی دست شهاب و گفت:

- بابات می گه نه.

شهاب با تعجب پرسید:

- آخه چرا؟

مادر جواب داد:

- چه می دونم والله... می گه در شأن خانواده ی ما نیستند.

شهاب گفت:

- یعنی چه که در شأن خانواده ی ما نیستند.

مادر کمی این شاخه آن شاخه پرید و مِن و مِن کرد و دست آخر گفت:

- می گه من آبروم رو از سر راه نیاوردم که... بله رقیه خانم خودش بسیار محترمه، ستاره هم از بچگی توی خانه ی خودمان بزرگ شده و مثل دختر خودم دوستش دارم. ولی نه.

شهاب گفت:

- من که نمی فهمم. وقتی هم رقیه خانم رو قبول داره و هم ستاره رو پس دیگه مشکل چیه؟

مادر دوباره سکوت کرد. شهاب گفت:

- عزیز می گی قضیه چیه یانه؟ جون به لبم کردی.

مادر گفت:

- یعنی خودت نفهمیدی مشکل بابات کیه؟

شهاب که انگار تازه متوجه شده باشد گفت:

- ناصر؟

مادرش جواب داد:

- چه عجب فهمیدی ... آره ... بابات می گه این ناصر لندهور مایه ننگ خانوادشه.

شهاب گفت:

- آخه ما چه کار ناصر داریم. مگه من می خوام با ناصر عروسی کنم.

مادرش در جواب گفت:

- چه می دونم... فعلا که پاشو کرده توی یک کفش و می گه نه.