رمان تولد مشترک به قلم کار گروهی

ژانر :#ترسناک #معمایی

خلاصه :

مکانی مشترک ، نقطه ای مشترک ،اتفاقی مشترک ،همه چیز مشترک بود…درست مثل تولد ، تولد مشترک آنها…دور هم گرد شدند …چه ترسناک است…قدم نهادن در مکانی که اطمینانش باز شدن است و پاشیدن…چه ترسناک است با وجود او نزدیکی به همدیگر…حتی با باوری سفید

نویسندگان : aram-anid، sevin jooni، N e G a R ، ستاره چشمک زن ، doni.m ، FooLaD

"کارلوس"

جلوی تلویزیون نشسته بودم و در حالی که پاهام رو روی میز رو به روم گذاشته بودم مشغول تماشای فیلم بودم که تلفنم زنگ خورد، با بی حوصلگی فحشی به این خروس بی محل دادم و تلفن رو برداشتم.

-بله؟

-سلام کارلوس، منم خوان.

اخم هام رفت تو هم:

-خوان دیگه کیه؟!

خوان:

-یعنی اسم مربیت یادت رفته؟

شناختمش، مربی سه سال پیشم بود، وقتی که تازه تنیس رو حرفه ای شروع کرده بودم، نفسم رو با حرص بیرون دادم و گفتم:

-من هیچ وقت مربی نداشتم اما تمرین دهنده زیاد داشتم.

خوان:

-می دونم، الان هم حرفم سر مربی و این ها نیست، یه خبر مهم دارم برات.

حواسم رفت به تلویزیون، فیلم به جای حساسش رسیده بود اما این خروس بی محل ول کن نبود، کلافه گفتم:

-ببین من الان نمی تونم خبر مهمت رو بشنوم، بعدا اگه وقت کردم باهات تماس می گیرم.

اومدم گوشی رو قطع کنم که ازم خواهش کرد قطع نکنم، نگاهم هنوز به تلویزیون بود، لحظه ی حساس فیلم گذشته بود، یه فحش تو دلم به خوان دادم و با حرص گفتم:

-بگو خوان.

خوان با خوشحالی گفت:

-کارلوس، امروز یه نامه برای باشگاهمون اومد، واسه مسابقات تنیس مونترال که دو هفته دیگه برگزار می شه دعوت شدیم.

با بی تفاوتی گفتم:

-خوش بگذره.

خوان:

-برات یه پیشنهاد دارم کارلوس...

بی حوصله گفتم:

-می شنوم.

خوان با هیجان گفت:

-ببین، تو یکی از بهترین شاگردهای من بودی.

از این کلمه متنفر بودم، می خواست تمام موفقیت های من رو به اسم اون سه ماه مربیگریش یا بهتره بگم تمرین دهیش بذاره... عصبی گفتم:

-من هیچ وقت شاگرد هیچ کسی نبودم خوان، این رو بدون, تو فقط یه تمرین دهنده ی ساده بودی برام، همین.

خوان:

-باشه کارلوس, تو یکی از بهترین تنیسورهایی بودی که من از نزدیک دیدم، حالا هم ازت می خوام بیای تو باشگاه ما تا تو بتونی توی اون مسابقات شرکت کنی، می دونی که... اگه بدون باشگاه باشی هیچ وقت نمی تونی توی این مسابقات جهانی شرکت کنی, تا کی می خوای فقط یه ستاره کشوری باشی؟ ولی این جوری هم اسم باشگاه ما میفته روی زبون ها، هم تو توی یه مسابقه ی معتبر شرکت می کنی و جهانی می شی. در ضمن پونصد هزار یورو هم پاداش پیوستنت به باشگاه است, جدای پاداش مقام آوردنت تو مسابقه. خوب، چی می گی؟!

پیشنهادش بد نبود، به قول خودش این کار بازی ای بود دو سر برد، هم من به شهرت جهانی و یه پول خوب می رسیدم، هم اون ها اسم باشگاهشون می افتاد سر زبون ها.

با لحنی که رضایتم توش پنهان بود، سرد گفتم:

-روی پیشنهادت فکر می کنم، اما معلوم نیست که قبول کنم.

خوان درحالی که نمی تونست خوشحالیش رو از موافقت ضمنی من پنهون کنه با ذوق گفت:

-باشه کارلوس, پس منتظر جوابت می مونم؛ حتی اگه منفی باشه!

گفتم باشه و قطع کردم, بنده خدا یه چیزیش می شد! با ذوق می گه منتظر جواب منفیت هم می مونم! حالا اگه بفهمه جوابم مثبته حتما از خوشحالی پس میفته!

نگاهی به تقویم کوچیکم که همیشه همراهم بود انداختم، امروز بیست و سوم می بود و اگه دو هفته ای که خوان می گفت دقیق بود می شد ششم جون. خوشبختانه هیچ کار و برنامه ای نداشتم تو اون تاریخ, پس می تونستم خوان رو با جواب مثبتم ذوق مرگ کنم، تلفن رو برداشتم تا بهش جوابم رو بدم، نگاهم به ساعت افتاد؛ پنج بعد از ظهر بود و موقع تمرین هام.

"جـینا واتسون"

به نام پدر و پسر و جان پاک یکی, خدا.

وارد استیج شدم و کناره های پیراهنم رو کمی بالا گرفتم و سری خم کردم. پایان این نمایش با من بود.

همیشه این دعا رو می خوندم اما نه تو جمع بلکه برای خودم, اما امروز چون آنیکا مشکل داشت از من خواست که کمکش کنم و به جاش بیام و حالا من باید جلوی جمع می خوندم.

سرم رو به پایین گرفتم و شروع کردم:

< پدر آسمانی

ای پدرِ ما که در آسمانی، نام مقدس تو گرامی باد

ملکوت تو برقرار گردد

خواست تو آن چنان که در آسمان مورد اجرا است

بر زمین نیز اجرا شود

نانِ روزانه ی ما را امروز نیز به ما ارزانی دار

و خطاهای ما را بیامرز چنان که ما نیز آنان را که به ما بَدی کرده اند می بخشیم

ما را از وسوسه ها دور نگهدار و از شیطان حفظ فرما

زیرا ملکوت قدرت و جلال تا ابد از آن تو است.

آمین >

بعد از گفتن آمین همه بلند شدن و برام دست زدن؛ وجودم پر از آرامش شده بود, احساسم می گفت این آرامش به تک تک تماشاچی ها و شنونده ها انتقال داده شده و این باعث ارضای روح و جسمم می شد.

بچه های دیگه ی نمایش هم اومدن رو استیج و همه با هم تعظیم کردیم و بعد هم پرده ها کشیده شد. اِدموند اومد سمتم:

- چه صدای گیرایی داری, عالی بود جینا.

نگاه پر غرورم رو بهش دوختم و گفتم:

-می دونم مثل همیشه عالی بودم.

خندید:

-اوه آره, اوه خدای من, عالی بود.

با هم وارد اتاق تعویض لباس شدیم.

من:

-لطفا زیپ لباسم رو باز می کنی؟

بعد از این که ادموند زیپ لباسم رو باز کرد رفتم سمت اتاق مخصوص آنیکا و مشغول تعویض لباس شدم. با اینکه سخت بود اما احساس رضایت و خوشحالی داشتم. خواستم بزنم بیرون که ادموند صدام کرد:

-جینا کجا میری؟

من:

-اومدم دم در اتاقت برای خداحافظی اما حموم بودی, من دارم میرم, با سوزان قرار دارم.

در حالی که ساعتش رو می بست گفت:

-باشه, صبر کن باید با ماشین مخصوص بری بیرون, دیگه معروف شدی دختر.

خنده ی کوتاهی کردم:

-بی خیال پسر... چهار خط اون هم از دعامون که این حرف ها رو نداره.

شونه ای بالا انداخت:

-امتحانش مجانیه, در رو باز کنی می بینی.

در رو باز کردم و رفتم بیرون؛ موهای لختم رو که به خاطر باد روی صورتم رو پوشونده بود زدم کنار, انگار حق با ادموند بود. درست جلوی در خروجی پر بود از خبرنگار و مردم, ناچارا برگشتم داخل.

من:

-لعنتی, مجبورم با تو بیام.

کمی خم شد و در اصلی مخصوص بازیگرها رو بهم نشون داد.

ادموند:

-خواهش می کنم بفرمایید.

دنبالش راه افتادم, راننده ی مخصوصشون در رو برام باز کرد و سوار شدیم و ماشین راه افتاد.

من:

-فقط من رو نزدیک کافه مایا پیاده کنید سوازن اون جا منتظرمه.

"جسیـکا پرونی"

با ترس نشستم رو تخت. قلبم تند تند می زد, نوک انگشت هام یخ زده بود, نفس نفس می زدم. همه ی لباس هام هم از شدت عرق خیس شده بودن و چسبیده بودن به تنم. این دیگه چه خوابایی بود که من این چند روز اخیر می دیدم؟ بدنم از شدت ترس می لرزید, به ساعت نگاه کردم, شش صبح بود. تصمیم گرفتم دیگه نخوابم تا دوباره این کابوس برام تداعی نشه.

اما من حتی جرات این که برگردم و پشت سرم رو نگاه کنم نداشتم, همش حس می کردم اون مرد سیاه پوش کنارمه؛ سرم رو گرفتم بین دست هام, چند دقیقه ای تمرکز کردم, بعد در یک لحظه به خودم جرات دادم و از جام بلند شدم. سرم رو چرخوندم اما چیزی ندیدم. لبخندی زدم و با خودم گفتم:

- دیدی کاری نداشت جسی؟ آفرین به تو.

نفس عمیقی کشیدم و از اتاق خارج شدم. لعنت به این خونه, این قدر بزرگ بود که آدم ازش می ترسید. نفسم رو فوت کردم بیرون. هنوز هم می ترسیدم و پاهام کمی می لرزید اما به خودم قبولوندم که اون فقط یک خواب بوده و هیچ واقعیتی نداشته.

چرخی تو خونه زدم و از امن بودنش مطمئن شدم, رفتم طبقه ی بالا تو اتاق خودم. در رو باز نگه داشتم, هنوزم می ترسیدم... از کمد لباس هام رو برداشتم و رفتم دوش بگیرم. در حموم رو نبستم. وقتی حموم بخار می کرد همش عکس اون مرد لعنتی می اومد جلوی چشمم. دیگه از شدت ترس گریه ام گرفته بود. سریع یک دوش گرفتم و رفتم بیرون, دیگه نمی تونستم تحمل کنم. زنگ زدم به ماریا بهترین دوستم:

-الو ماری؟

-چته اول صبحی نمی ذاری بخوابم؟

-ماری می تونی بیای این جا؟

-چرا؟ چیزی شده جسیکا؟

-نه, چیزی نیست. فقط می ترسم, بیا دیگه.

-آخه دختر خوب تو این همه سال اون جا تنهایی زندگی کردی نمی ترسیدی, الان می ترسی؟

عصبی شدم با صدای بلند گفتم:

-ماری میای یا نه؟

-خیلی خب, خیلی خب آروم باش. دارم میام.

و گوشی رو قطع کرد. چند لحظه ای به گوشی تو دستم نگاه کردم. بعد آروم گذاشتمش رو عسلی کنار تخت و از اتاق زدم بیرون. آفتاب طلوع کرده بود و این برای من خیلی خوب بود. همه ی پنجره ها رو باز کردم تا نور به داخل خونه برسه. رفتم توی آشپزخونه و برای خودم آبمیوه درست کردم, چند تا میوه هم برداشتم و خرد کردم و گذاشتم روی میز و خودم صندلی رو کنار کشیدم و نشستم روش.

نباید به اون خواب لعنتی فکر می کردم اما همش اون صحنه ها می اومد جلوی چشمم, سرم رو تکون دادم. همش سنگینی نگاهش رو حس می کردم اما سرم رو به هر طرف می چرخوندم چیزی نمی دیدم, توهم خوابم بود... هر چی بیشتر بهش فکر می کردم ترسم هم بیشتر می شد. لیوان آبمیوه رو تو دستم فشار دادم و بشقاب میوه رو با کلافگی برداشتم و از آشپزخونه زدم بیرون. تی وی رو روشن کردم و شبکه هاش رو زیر و رو کردم, یک کانال داشت آهنگ پخش می کرد, گذاشتم همون کانال و تکیه دادم به مبل, چند تا نفس عمیق کشیدم تا به خودم مسلط بشم. آبمیوه ام رو خوردم و بشقاب میوه رو هم داشتم لیس می زدم! از جام بلند شدم تا ظرف ها رو بذارم تو آشپزخونه که صدای زنگ خونه بلند شد. تو جام ثابت شدم, از ترسم لیوان از دستم افتاد و هزار تیکه شد. سر جام چند دقیقه ای به تکه های لیوان خرد شده نگاه کردم که مغزم شروع به کار کرد. من زنگ زده بودم به ماریا تا بیاد اینجا, صدای زنگ دوباره و هزارباره بلند شد. به خودم اومدم و در رو باز کردم. به خودم گفتم:

- تو که این قدر ترسو نبودی جسی, چت شده؟

"آستن مایسن"

صدای تشویق که بلند شد, لبخندم عمیق تر شد. سر بلند کردم و به تک تک افرادی که پشت میز بیضی شکل بزرگ کنفرانس نشسته بودن نگاه کردم. رضایت از سر و روشون می بارید و تشویق های بلندشون هم این رو تایید می کرد.

باز هم موفق شده بودم. باز هم طرح پیشنهادیم قبول شده بود. بیخود به من نمی گفتن نابغه ی طراحی. من تو کارم حرفه ای بودم.

من, آستن مایسن طراح تبلیغاتی فرزند دوم از یه خانواده پنج نفره بودم. یه خانواده ی خوشبخت که با وجود تفاوت زبانی و فرهنگی پدر و مادرشون عالی زندگی می کردن.

پدرم دانیل مایسن یه مسیحی ایرانی تباره که تو دو سالگی با خانواده اش از ایران خارج می شن و به آمریکا میان و تو شهر نیویورک زندگی می کنن و مادرم یه دختر ایتالیایی که اون ها هم به این کشور و شهر مهاجرت می کنن و دیدارشون تو کالج باعث ایجاد پیوند عظیمی بینشون می شه و در آخر عشق... حاصل این عشق پر شور و با دوام سه تا بچه است, دو تا پسر و یه دختر. برادر بزرگم آنسل بیست و هفت سالشه و آرشیتکته. خواهر کوچیکم امیلی که هممون عاشقشیم هفت سالشه. زندگی تا حالا به من لبخند زده. من به هر چی می خواستم رسیدم, یه خانواده عالی, یه شغل خوب که به خاطر نبوغم تو طراحی و برانگیختن احساسات مردم, مدام در حال پیشرفتم. به نظر من تبلیغات یعنی قلقلک دادن احساس مردم, یعنی یه چیز, یه وسیله, یه خوراکی یا هر چیزی رو جوری نشون بدی که با روح ملت حرف بزنه. هر کسی تو هر سنی که می بینه باهاش بتونه ارتباط برقرار کنه و این همون راز موفقیت من تو این حرفه است. من به روح آدم ها توجه می کنم. دنبال درونی ترین حس هاشونم, حس هایی که فراموش کردن رو به یادشون میارم.

خوشحال و خرسند از قبول طرحم وسایل و کاغذهام رو از رو میز جمع می کنم, با آدم های تو جلسه یکی یکی دست می دم و همراه دیوید دوست و همکارم از اتاق بیرون میام.

به سمت اتاق خودم حرکت می کنم. تو راه با هر کسی که می بینم سلام و خوش و بش می کنم. کلا آدم خوش مشربی ام. با همه زود کنار میام و به خاطر شوخ طبعیم دوست های زیادی دارم. دیوید داره حرف می زنه. برای بار صدُم تو گوشم زمزمه می کنه, باز هم همون حرف های تکراری.

برای چارلز دست تکون می دم. به ماری که میره پشت میزش بشینه یه چشمکی می زنم و با خنده می گم:

-چه بلوز قشنگی.

ماری با ذوق لبخند می زنه و دست پاچه تشکر می کنه.

دیوید:

-هی آستن با توئم اصلا به من گوش می کنی؟!

دم در دفترم بر می گردم سمتش و سینه به سینه اش می شم و از پیشروی بیشترش جلوگیری می کنم. سر تکون می دم و می گم:

-ببینم تو چی می خوای بگی که من تا حالا نشنیده باشم؟ بابا برای بار هزارم, من از چتر بازی خوشم نمیاد. بابا من از ارتفاع می ترسم, به کی بگم؟ بعد شما می خواید من رو ببرین یه جایی سوار هواپیمام کنید و از چه ارتفاعی پرتم کنید زمین؟! بابا من نمی خوام, نمی خوام هنوز شمع بیست و چهار سالگیم رو فوت نکردم جوون مرگ بشم! بابا دور من رو خط بکشید, خب؟!

دیوید دوباره توجیهی گفت:

-آخه آستن اون جا که فقط چتر بازی نداره, کلی تفریح می تونیم بکنیم. جای قشنگیه, در ضمن کلی آدم هستیم, بهمون خوش می گذره مطمئن باش.

کلافه پوفی کردم و دوباره چرخیدم سمت اتاقم. در رو باز کردم و وارد شدم و دیوید هم روضه خون دنبالم.

با حرص به فارسی گفتم:

-اَه این دیوید هم برام شده خروس بی محل.

دیوید یه کم گیج نگام کرد و سعی کرد جمله فارسی من رو تقلید کنه و گیج پرسید:

-این خاروس کج محل چیه؟

خنده ام گرفته بود. چه قدر حال می داد به فارسی و زبون پدری جمله ها و اصطلاحاتی بگی که کسی ندونه. کلا خیلی خوب می شه. هر چی تو دلته رو با این زبون می گی کسی هم نمی فهمه. هر چند شاکی می شن اما در هر حال چیز خوبیه.

پدرم زبون فارسی رو با اصطلاحات و ضرب المثل هاش خوب بهمون یاد داده بود. حتی به مادرم هم یاد داده بود. دوست داشت که ما فارسی رو هم روون حرف بزنیم.

بالاخره دیوید بعد از کلی حرف زدن تونست راضیم کنه که باهاشون به این سفر برم. زیاد تمایلی به این سفر نداشتم, اما به هر حال اگه من نمی رفتم جمع می پاشید! چون یه جورایی سر دسته ی شادیشون بودم, هر چی هم کاری نمی کردم ولی جمع شاد می شد.

به خاطر موفقیتم تو کار با دوست هام و چند تا از همکارهام قرار جشن گذاشتیم. ساعت ده تو بار رو به روی شرکت هم دیگه رو می دیدیم.

این بار پاتوقمون شده بود. من خودم که همیشه پلاس بودم, چون به خاطر کارم مجبور شده بودم یه خونه نزدیک به شرکت بگیرم که بار هم نزدیکش بود. برای همین هم اوقات بیکاریم رو می رفتم بار.

مامان این ها تو حومه ی شهر زندگی می کردن. تو یه خونه دوبلکس با فضای سبز و یه استخر. خیلی وقت ها دلم برای اون خونه و اتاقم تنگ می شه اما چه می شه کرد؟!

یه تیپ اسپرت زدم. بر خلاف شرکت که معمولا رسمی میرم با شلوار پارچه ای و پیراهن مردونه و کت و این ها, این جا تیپ اسپرت می طلبه, متناسب سنم.

یه شلوار جین تیره پوشیدم و یه تیشرت خاکستری به همراه یه کاپشن چرم کوتاه مشکی. به مدد ورزش کردن هیکل خوبی دارم. عشقم بسکتبال بازی کردنه برای همین قدم هم بلنده.

موهای تیره ام رو از پدرم به ارث بردم و رنگ ترکیبی سبز و قهوه ای چشم هام رو از مادرم و چون بچه شر و شیطونی بودم و همیشه بیرون از خونه, پوست سفیدم رنگ آفتاب گرفته.

از در بار وارد می شم. ببین این جا چه خبره...

تقریبا بیشتر مشتری های بار رو می شناسم. بس که زیاد میام این جا. می رم سمت میزی که دوست هام نشستن.

با لبخند دست هام رو باز می کنم و بلند می گم:

-به به ببین این جا چه خبره؟! همه هستن فقط من کم بودم.

دیوید:

-آره فقط خنگولمون کم بود.

بلند زدم زیر خنده. چون خنگول رو با یه لحن بامزه ای فارسی گفت. خودم یادش داده بودم, این قدری که با شوخی و بی شوخی بهش می گفتم خنگول آخرش فهمیده بود چه معنی داره و حفظ شده بود. حالا مقابله به مثل می کرد و از کلماتم علیه خودم استفاده می کرد.

جلو رفتم و تو هوا دست هام رو کوبوندم به دست های پسرها و شونه امون رو زدیم به هم. با دخترها اما باید با ملایمت برخورد کرد, دست دادن و یه بوسه ی ظریف رو گونه.

ببین کی این جا است؟ کاترین, یه دختر بلند و باریک با یه هیکل خیلی قشنگ. بدجوری چشمم دنبالشه اما خیلی احساساتیه و به همین راحتی با کسی جور نمی شه.

من هم دنبال رابطه ی عمیق نیستم. ترجیح می دم فعلا رو کارم تمرکز کنم, همه چیز به وقتش.

از بین این پونزده نفری که امشب تو این بار جمع شدن ده نفرشون میان به شارلوت تاون.

من نمی دونم این همه جا چرا باید بریم کانادا؟ ولی تعریف این شهر رو زیاد شنیدم. این هم یه جور تفاوته. تولد تو یه کشور و شهر دیگه. انگاری تولد بیست و چهار سالگیم قراره متمایز و خاطره انگیز باشه.

بعد کلی رقص و تکون دادن خودمون و کلی مشروب خوردن و حال و هول بالاخره بچه ها بلند شدن هر کی بره خونه اش.

فردا تعطیل بود و برای همین همه تا خرخره خورده بودن.

اصلا نفهمیدم چه جوری رفتم خونه! یا اصلا رفتم؟! نرفتم؟!

"مارگاریتا دوما"

تو خواب و بیداری سر و صداهایی می شنیدم, همین باعث شد چشم هام رو باز کنم و گوش بسپرم ببینم چه خبره...

باز هم دعوا, باز هم... باز هم جنگ, خسته شدم. هه... باید تو خواب ببینم روزی رو که تو این خونه آرامش داشته باشم.

به ساعت نگاه کردم, ساعت از دوازده گذشته بود اما دیگه برای پدر و مادر من روز و شب بی معنی بود و سر و صداها هنوز نخوابیده بود. سعی داشتم دوباره بخوابم ولی چون چشمام تازه گرم شده بود هم خستگیم دراومده بود و هم خوابم پریده بود. به سقف نگاه می کردم. امروز روز پر مشغله ای داشتم, لا به لای صداها صدای بابا رو شنیدم:

-این حق مارگاریتاست!

حق من؟! جالبه, تا این سن به یاد ندارم که چیزی حق من بوده باشه! اصلا یادم نمیاد که کسی با توجه به حق من تصمیم گرفته باشه و حرفی زده باشه!

کنجکاوی زیاد باعث شد بلند بشم, روبدوشامبرم رو پوشیدم و راه افتادم سمت سالن. با دیدن عمو جک و عمو ویلیام شوکه شدم. اون ها این جا چی کار می کردن؟

این قدر غرق حرف هاشون بودن که کسی متوجه من نشد.

-سلام, به ساعت نگاه کردید؟ اتفاقی افتاده؟

همه ی سرها به طرف من برگشت. بابا توی نگاهش ترس و تردید بود, شاید تردید برای اینکه آیا من چیزی شنیدم یا نه؟

-نه عزیزم, چیزی نیست, برو بخواب.

انگار که با بچه صحبت می کنن, من که احمق نیستم! این موقع شب جلسه تشکیل دادن, اون هیچ, اصلا چطور برم بخوابم؟ مگه می شه با این همه سر و صدا خوابید؟ رو کردم به جمعشون و نگاهم رو بینشون چرخوندم:

-اوهوم, پس بخاطر هیچی همچین بل بشویی راه انداختید؟ به خاطر هیچی من تو این خونه هیچوقت آرامش ندارم؟ آره؟

بابا یه نگاه به عمو جک انداخت.

جک:

-چیزی نیست عموجان, تو خودت رو نگران نکن.

من:

-چشم عموجان, خوب شد گفتید! من خودم رو نگران نمی کنم...!

الان اینا فقط دلشون می خواد من رو بپیچونن, مشکلی نبود مامان بعدا همه چی رو در اختیارم می ذاره و بهم می گه که چه خبره. سعی کردم خونسرد باشم, بعضی اوقات بهتر بود بی خیال باشی:

-حتما مهم نیست دیگه.

عمو ویلیام خشمگین نگاهم می کرد, انگار جرمی مرتکب شده باشم. روم رو ازشون گرفتم, واسم اهمیتی نداشتن.

من:

-روز پرکاری داشتم, می رم برای استراحت, امیدوارم دیگه هیچ صدایی مزاحم استراحتم نباشه یا اگه هست خنده و شادی باشه.

تا رسیدم تو اتاق روبدوشابرم رو انداختم رو زمین و کلافه خودم رو پرت کردم رو تخت و سعی کردم به چیزی جز خواب فکر نکنم, با همین سعی کردن ها نفهمیدم که کی خوابم برد...

****

نسیم خنک اول صبح باعث شد چشم هام رو به روی یه روزِ جدید باز کنم. به اولین چیزی که چشمم خورد عکس فارغ التحصیلیمون بود. اولین نفر خودم بودم, کنارم سندی ایستاده بود, بغلم کرده بود, ذوقمون حتی تو عکس هم دیدنی بود...

به همین ترتیب, جنیفر و دنیل و لیزا هم کنار هم ایستاده بودن.

خودم این قاب رو رو به رو زدم تا هر روزم با خاطره ی شیرینِ اون روز شروع شه.

یه آبی به دست و صورتم زدم تا کسلی فراموشم بشه و خواب از سرم بپره, یه لباس رسمی تنم کردم, برای کار مناسب بود. یه کت مشکی کوتاه با شلوار کتون, کفش های مشکی پاشنه بلندم رو هم پوشیدم. موهای مشکیم رو دورم آزاد ریختم, با یه آرایش ساده.

از اتاق اومدم بیرون. میز مثلِ همیشه چیده شده بود, با میل خیلی زیادی شروع کردم به خوردن. بابا نبود, حتما زودتر از من رفته, درحین خوردن آب پرتقال بودم که موبایلم زنگ خورد. نیکول بود, بی حوصله جوابش رو دادم:

-باز چی شده اول صبحی؟

نیکول:

-سلام دختر, چـــی شــــده!؟ من رو باش که اومدم دنبال تو تا باهم بریم شرکت...

-اوه, من هنوز دارم صبحونه می خورم.

نیکول:

-یعنی چی؟ من جلوی درتونم, زود بیا.

می خواستی نیای! انگار من بهش گفتم که بیا! با بی میلی گفتم:

-سعی می کنم زود بیام.

نیکول:

-باشه.

شانس آوردم که دوستام با شرایطم کنار می اومدن, این رو درک می کردم اما خوب متاسفم براشون که این قدر مهربونن...!

-کجایی تو دختر؟ نیکول خسته شد این قدر منتظرت موند.

صدای مامان بود.

-به من چه! می خواست نیاد!

مامان تشر زد بهم:

-جای تشکرته؟!

-مامان تورو خدا بی خیال.

رفتم سمتش بوسش کردم:

-من امشب دیر میام خونه, امشب مهمونی ساموئلِ.

مامان فقط با یه مواظب خودت باش من رو بدرقه کرد.

"آندرا گارسیا"

از آب اومدم بیرون و عینک شنا رو از روی چشم هام برداشتم. دو ساعت شنا باعث شده بود احساس خستگی شدیدی کنم. حوله رو دور خودم پیچیدم و به سمت رختکن رفتم. چون برای رسیدن به خونه عجله داشتم سریع مایو رو در آوردم و تی شرت و شلوارکی تنم کردم, موهام رو همون طوری خیس بالای سرم بستم.

کنار خیابون منتظر تاکسی بودم, تمام فکرم درگیر کافی شاپ بود, اگه این بار هم دیر برسم این بار حتما اخراج می شم.

با صدای بوق تاکسی تند پریدم داخل و آدرس کافی شاپ رو دادم. چند بار گوشیم رو چک کردم, شایلی گوشی رو سوزوند این قدر که زنگ زده بود.

شماره اش رو گرفتم, با اولین بوق صدای جیغ جیغوش توی گوشم پیچید:

-کجایی دختر؟ مت خیلی عصبانیه!

خودم خیلی کم استرس داشتم این هم موج منفی بهم می ده:

-خب چه کار کنم؟ تمرینم طول کشید, الان توی تاکسی ام؛ دیگه دارم می رسم!

-نیای بهتره, مت اعصابش بهم ریخته؛ اگه بیای حتما اخراج می شی.

سعی کردم خودم رو آروم کنم و به این فکر کنم که این بار هم مثل دفعات قبلی مشکل حل می شه.

-خودم درستش می کنم. مطمئن باش این بار هم مثل قبلیا هیچی نمی شه!

-اما این بار خیلی جدیه.

با صدای راننده گوشی رو از گوشم دور کردم.

-خانوم رسیدیم!

گوشی رو نزدیک دهنم گرفتم و به شایلی گفتم:

-رسیدم؛ برام دعا کن! بای.

این راه هر روزه ام بود. برای همین می دونستم چقدر باید کرایه بدم. مبلغی که همیشه می دادم رو روی صندلی جلو گذاشتم و از ماشین پیاده شدم که صدای راننده بلند شد:

-خانم بیشتر می شه. کجا داری می ری؟

با تعجب برگشتم و گفتم:

-اما من همیشه همین قدر می دم!

-من هم این مسیر رو همیشه دوازده دلار می برم.

با یه حساب سرانگشتی فهمیدم سه دلار کم بهش دادم. چون وقت کل کل به خصوص با راننده تاکسی رو نداشتم سریع سه دلار در آوردم و بهش دادم, بعد هم با سرعت خودم رو به کافی شاپ رسوندم.

جک مثل همیشه مشغول بود و از این میز به اون میز می رفت. می دونستم که باید به سرعت برم به اتاق مت؛ مت رئیسمون بود و خیلی هم عصبانی و اخمو بود.

تقه ای به در اتاقش زدم که با صدای ترسناکی گفت:

-بیا تو.

در رو باز کردم و سرم رو انداختم پایین.

قدم اول... قدم دوم... قدم سوم مساوی بود با صدای عصبانی مت:

-تا الان کجا بودی؟

با صدای آرومی جواب دادم:

-تاکسی نبود, برای همین...

-اخراجی!

با تعجب سرم رو بلند کرد و گفتم:

-اما...

-بحث نکن؛ یا باید این جا کار کنی و به موقع بیای یا این که به استخر رفتنت برسی...

یه کلمه ی دیگه کافی بود تا اشک هام سرازیر بشن؛ من به این کار احتیاج داشتم, همون قدری که به غریق نجات بودن احتیاج داشتم.

-آقای جانز, قول می دم از دفعه ی بعد...

-دفعه ی بعدی وجود نداره, تا ننداختمت بیرون خودت برو!

دوست نداشتم غرورم رو بیش از این خرد کنه برای همین هم بدون گفتن هیچ حرفی پشتم رو کردم و از اتاقش خارج شدم.

"کارلوس"

گوشی رو گذاشتم سر جاش، مثل این که هنوز وقتش نبود تا خوان رو ذوق مرگ کنم! لباس های تمرین رو پوشیدم و رفتم به زمین تنیس اختصاصیم که پشت خونه ام قرار داشت، دستگاه توپ پرت کن رو یه طرف زمین گذاشتم و خودم هم رفتم اون طرف تور، شروع کردم به زدن توپ هایی که پشت سر هم از دستگاه به سمتم می اومدند.

از امروز باید شدت تمریناتم رو بیشتر می کردم، آخه قرار بود بعد از مدت ها برم به یه مسابقه جهانی؛ باید نشون می دادم که چند سالی دیر کشف شدم و حقم رو خوردند.

نمی دونم چه قدر بازی کرده بودم، اما دیگه هوا تاریک شده بود و من هم دیگه نای وایسادن نداشتم دیگه چه برسه به ادامه تمرین، رفتم خونه تا یه دوش بگیرم که دیدم تلفن چندبار زنگ خورده و برام پیغام گذاشتند.

اولین پیغام رو پلی کردم و در حالی که با حوله داشتم عرق هام رو پاک می کردم روی مبل کنار تلفن نشستم و به پیام گوش کردم:

-کارلوس منم خوان؛ تصمیمت رو گرفتی؟ اگه گرفتی بگو تا برگ قرار دادت رو بیارم در خونه ات، فردا هم باید بلیت های سفر رو بگیریم، خواهشا قبول کن.

به این همه هیجان خوان پوزخندی زدم و رفتم سراغ پیام بعدی:

-کاترینم، می دونم انتظارش رو نداشتی، نباید هم داشته باشی چون هنوز ازت متنفرم، مثل بابا، اما مجبور بودم بهت زنگ بزنم، می خواستم بگم محصولات بابا رو آفت زده، برای جبرانش به یه مقدار پول نیاز داره، کمکش کن کارلوس؛ الان از ناراحتی داره سکته می کنه، برای جبران ظلمی که به مامان کردی بیا و بابا رو نجات بده...

با یه پوزخند دیگه زدم آخرین پیام:

-آقای گونزالس؟ از مجله ... زنگ می زنیم؛ می خواستیم برای مصاحبه ازتون وقت بگیریم، حتما با ما تماس بگیرین.

بعد از این پیغام ها که فقط همون تماس اول به درد بخور بود رفتم سراغ تلفن و شماره خوان رو گرفتم.

خوان با هیجان جواب داد:

-الو کارلوس منتظرت بودم پسر! خوب زود بگو تصمیمت رو...

خیلی سرد گفتم:

-ببین خوان، من خیلی فکر کردم، این قضیه یه جورایی به نفع هردومونه, پس قبول می کنم.

صدای خنده های از سر شادی خوان گوشم رو بدجوری آزار داد، اخمی کردم و گفتم:

-خوان ادامه داره!

خوان آروم شد و گفت:

-بگو.

-یه شرطی دارم.

خوان:

-چه شرطی؟

-ببین من روی بعضی مسائل خیلی حساسم این رو خودت هم می دونی، اول این که جام تو هواپیما باید فرست کلاس باشه و حتما توی هتل یه سوییت بزرگ می خوام که تک و تنها توش باشم.

خوان که یه کم از آب و تابش کم شده بود با من و من گفت:

-این دیگه دست من نیست کارلوس، من فقط هماهنگ کننده ام.

بدون هیچ اصراری سردتر از قبل گفتم:

-پس دیگه کاری با هم نداریم خوان.

اومدم گوشی رو بذارم که دیدم داره می گه قطع نکن، گوشی رو گذاشتم در گوشم و گفتم:

-چرا قطع نکنم؟

خوان:

-من با مدیر صحبت می کنم، تو امضا کن قرارداد رو بقیه اش با من.

-خوب اگه قبول نکرد چی؟

خوان:

-قبول می کنه، مطمئن باش، اگر هم مخالفت کرد خودم خرجش رو می دم, خوبه؟

واسه من راحتی مهم بود، دیگه اهمیتی نداشت که چه جوری این راحتی پیش میاد، از طرف مدیر، خوان یا هر کس دیگه ای ، الان هم که خوان قبول کرده بود پس دیگه دلیلی واسه مخالفت نداشتم، نفسم رو دادم بیرون و گفتم:

-بفرست قرارداد رو.

بعد هم سریع گوشی رو قطع کردم و رفتم یه دوش آب گرم بگیرم.

****

تازه از حموم اومده بودم بیرون که در خونه رو زدند، یعنی کی می تونست باشه این موقع شب؟! بعد از این که این جمله از ذهنم گذشت سرم رو یه چند باری تکون دادم تا این جمله کلیشه ای و لعنتی که هراز چند گاهی بی اجازه به ذهنم می اومد، از مخم بیرون بیاد... کمربند حوله ام رو محکم کردم و رفتم در رو باز کردم.

خوان تا من رو دید اخم هاش از هم باز شد و با لبخند عریضی گفت:

-پس حموم بودی!

از جلوی در رفتم کنار تا بیاد داخل. هیکل چاقش رو به زور از در رد کرد و در حالی که سبیل پرپشتش رو با دستش صاف می کرد خودش رو روی مبل مخصوصم که جلوی تلویزیون گذاشته بودم انداخت، دو دستش رو گذاشت دو طرف مبلم و شروع کرد به صحبت:

-دیگه داشتم از بودنت ناامید می شدم! اما گفتم بذار این آخرین بار رو هم در بزنم بعد برم... خدا رو شکر که خونه بودی!

من هم وایساده بودم کنارش و با اخم نگاهش می کردم.

خوان بعد از اون همه حرف که هیچیش رو نفهمیدم رو کرد به من و گفت:

-آخ! اصلا یادم رفت که واسه چی اومدم!

کیف سامسونتش رو دو دستی و به زور از کنار مبل برداشت و گذاشت روی پاهاش، بازش کرد و بعد کلی زیر و رو کردن کاغذهای داخل کیفش، سه برگ درآورد، داد بهم و گفت:

-خوب این هم برگ قرارداد، امضاشون کن تا بقیه کارات رو فردا صبح زود انجام بدم.

کاعذ رو گرفتم و عصبانی از اینکه روی مبل اختصاصیم لم داده و قصد بلند شدن هم نداره رفتم روی مبل کنار تلفن نشستم، یه نگاهی به قرار داد انداختم، مشکلی نداشت؛ امضاشون کردم، تازه یادم افتاد لباس هام رو نپوشیدم، یه راست رفتم سمت اتاقم.

خوان که ترسیده بود جا زده باشم گفت:

-کجا میری؟

آروم گفتم:

-نترس جا نزدم.

وقتی از اتاقم اومدم بیرون گردنش افتاده بود پایین و داشت خر و پف می کرد! آخ که چه دل خجسته ای داشت این!

کنترل تلویزیون رو از روی میزش برداشتم و محکم انداختم زمین.

حیوونی همچین از خواب پرید که فکر کنم سکته ناقص رو زد! از روی مبل بلند شد و در حالی که قلبش رو گرفته بود گفت:

-نمی دونم چی شد یه دفعه خوابم برد.

بعد با ترس دور وبرش رو نگاه کرد و گفت:

-اون صدای چی بود؟

با یه پوزخند گفتم:

-هیچی! کنترل تلویزیون بود, از دستم لیز خورد افتاد زمین. حالا هم اگه حالت بده یه کم بشین تا حالت جا بیاد...

تو دلم گفتم "تا تو باشی دیگه روی مبل اختصاصی من نشینی!"

قرار داد رو برداشتم و دادم بهش. با دیدن قرار داد حالش اومد سرجاش، یه لبخند زد و با اون وزنش مثل فنر از جاش بلند شد و گفت:

-مرسی کارلوس! مطمئن باش بهترین تصمیم رو گرفتی، هیچ وقت هم پشیمون نمی شی!

بعد همین جور که از خوشحالی بشکن می زد قرار داد رو گذاشت تو سامسونتش و سرخوش خداحافظی کرد و رفت.

"جینا واتسون"

با دیدنِ همه ی دوستام، اونم تو کافه تعجب کردم! من فقط با سوزان قرار داشتم. اینا باز چه نقشه ای واسه جیبِ بیچاره ی من کشیدن؟! اوه! نه، همین هفته ی پیش تو بار کلی تخلیه شده بودم و دلار دلار ازم کشیده بودن. اما خب عادت ما دوست ها بود، همدیگه رو سر کیسه کنیم! کلا حال و هوایی خاص داشت.

تعجبم بیشتر شد، وقتی که اِدموند پشت سرم گفت:

- نمی خوای بری تو؟

من:

- توئم؟ این جا چه خبره؟

اِدموند با گرفتنِ دستم و بردنِ من سمت بچه ها گفت:

- بیا می فهمی!

رفتم سمتِ بچه ها و گذری، یه نگاهی به همشون انداختم! یه جورایی انگار خوشحال بودن و هیجان داشتن! حتما قراره خبر خاصی بشنوم! سوزان بلند شد و اومد سمتم.

سوزان:

- هی خانم بازیگر! با این آرایش، شکل الهه های معبد شدی!

- سلام به همگی! مرسی سوزان. اما من الهه بودم!

جرارد با این حرفم گفت:

- اوه! پس حتما باید یه دستی به این الهه رسوند!

و اومد سمتم.

- اوه خدای من! با این حساب این الهه ی زیبا نیازی به تعریف ما نداره!

لبخندی بهش زدم و با هم دست دادیم و بوسش کردم.

من:

- حالا یکی به من میگه این جا چه خبره؟

سلینا دستش رو به هم کوفت و گفت:

- آره عزیزم! من بهت میگم.

سرش رو کمی خم کرد و از پشت من به پیانیست گفت:

- شروع کن لطفا!

با شنیدن آهنگ تولدت مبارک به همشون نگاه کردم.

من:

- اوه، کام آن! بی خیال! تولد من؟ خیلی مونده!

جرارد صندلیم رو داد عقب تا بشینم و بعد خودش نشست. همه سکوت کردیم تا آهنگ تموم شه. وقتی آهنگ تموم شد، همه دست زدیم و سلینا شروع کرد به حرف زدن.

- چند هفته دیگه یعنی شیشِ جون، تولدته! و از اون جا که شما فردا سفر تفریحیت شروع میشه، گفتیم پیش پیش یه جشن دوستانه و دور همی گرفته باشیم! بالاخره باید یه کیکی بدی و یه کادوئی بگیری!

من:

- ممنونم دوستای خوبم. واقعا نیاز نبود! ممنون، اما کیک بی کیک! شماها هفته ی پیش کیک خوردین بابا!

اِدموند جعبه ی کوچیکی از جیبش در آورد.

- خسیس نباش جیــنا! این از طرف من و آنیکا. چون باید برم، کادوی من رو زودتر از همه قبول کن!

سری تکون دادم و جعبه رو ازش گرفتم. وقتی نگاه منتظر همشون رو دیدم، به چهره های مثل علامت سوالشون خندیدم و گفتم:

- بی خیال! می دونید که من کادوهاتون رو باز نمی کنم. بعدا که استفادشون کردم می بینید!

همشون می دونستن که من اخلاقای خاص خودم رو دارم و از حرفم بر نمی گردم! برای همین هر کی کادوش رو داد و یه جوری خوشحالیش رو ابراز کرد! امروز، روز آخری بود که می دیدمشون و متوجه بودم که سعی دارن آخرین روز، یه روز خاطره انگیز شه! چون معلوم نبود دفعه ی بعدی که من تو این جمع هستم، کِی می تونه باشه؟! من و دوستای چند ساله ام، حالا دیگه مثل یه خانواده ی گرم و صمیمی بودیم و این اولین باری بود که ما از هم، برای این مدت طولانی دور می شدیم! از این فکر، خودمم کمی ناراحت شدم. اما خب بالاخره بر می گشتم و می دیدمشون!

کم کم با همه خداحافظی کردم و هر کی رفت پیِ کارش و جرارد هم موند که من رو برسونه! تو راه، خودم بودم که بحث رو شروع کردم.

من:

- سوزان خیلی دوستت داره جرارد! وقتی رفتم، دلم می خواد زنگ بزنی و خوشحالم کنی!

برگشتم سمتش.

- می دونی که با چی؟! با خبر نامزدیت!

لبخند بی جونی زد.

- بدون تو نامزدی بگیریم؟

- خب من تا عروسیتون بر می گردم!

یهو فهمیدم چی گفت! « بدون تو نامزدی بگیریم؟! » با صدای بلندی گفتم:

- وای، نه! بالاخره فهمیدی هیچکس بهتر از سوزان نمیشه؟!

جرارد:

- فهمیدم هیچ وقت نمی تونی من رو به جز یه دوست ببینی! وقتی دیدم سوزان من رو دوست داره، ازش خواستم یه مدتی رو با هم زندگی کنیم! هم من فرصت دارم یه چیزایی رو فراموش کنم و هم فرصت دارم به زندگی با سوزان فکر کنم.

- این عالیه پسر! تو داری یه فرصت به خودتون میدی! عالیه! سوزان جذاب و مهربونه! اون فوق العاده است! مطمئنم همه جوره جذبش میشی!

جرارد:

- امیدوارم! دعا کن برامون.

دستم رو گذاشتم رو گردنبندِ صلیبم که همیشه همراهم بود و بوسیدمش.

- شما خوشبخت میشید! مطمئنم.

کنار نگه داشت.

- تو هیچ وقت اشتباه حرف نمی زنی! من می دونم. امیدوارم بتونم با سوزان دووم بیارم! چون می دونم به خاطر احساسات لطیفش، اگه جدا شیم، براش بد میشه!

رفتم جلو و صورتش رو بوسیدم!

- من تا مدتی که تو کِشتی ام، گوشی ندارم! به محض این که برسم شارلوت تاون، اگه بتونم تماس می گیرم! اگه نه که اولین تماس ما میره برای چند ماه بعد که من می رسم ایران! چون توقفمون تو شارلوت، خیلی زیاد نیست!

از ماشین پیاده شدم و به پنجره ی اتاقم نگاه کردم! درست حدس زدم! نگاهی که حس ششمم به من می گفت بابام بود! داشت از اون جا نگام می کرد!

"جسیکا پرونی"

با صدای ماریا که گفت سلام به خودم اومدم. سرم رو بی هیچ حرفی براش به نشونه ی سلام تکون دادم. نگاهم کرد و چیزی نگفت. دستم رو بلند کردم و به نشونه ی برو بشین تکون دادم. با تعجب گفت:

- چرا حرف نمی زنی؟ داری نگرانم می کنی جسیکا!

- ماریا، اصلا بیا بشین تا باهات حرف بزنم.

ماریا با چشمایی که کمی گرد شده بود، سری تکون داد و روی اولین مبلی که بود نشست. منم آداب میزبانی رو به جا آوردم و براش چای بردم. همیشه از قهوه متنفر بود و این رو می دونستم! نشستم رو به روش و بهش خیره شدم. کمی نگاهم کرد و وقتی دید که من حرفی نمی زنم، گفت:

- خب جسیکا! می شنوم. چی باعث شده که تو این طوری بترسی؟

شروع کردم به بازی با انگشتای دستم. همیشه وقتی استرس داشتم یا می ترسیدم این کار رو می کردم! الان دیگه ماریا پیشم بود، پس هیچ اتفاقی برام نمی افتاد. نفس عمیقی کشیدم و شروع کردم از اول خوابم تا آخرش رو براش تعریف کردن.

صحبتم که تموم شد، لب پایینم رو محکم گاز گرفتم. جالب این بود که این خوابم رو بر خلاف خوابای دیگه ام مو به موش یادم بود! شاید به خاطر ترس زیاد بود!

ماریا اومد کنارم نشست و دستام رو گرفت تو دستش و گفت:

- جسیکا! این فقط یک خواب بوده. پس تمومش کن. این ترس لعنتی واسه چیه؟

- ماریا، خیلی واقعی بود! خیلی زیاد.

- بسه دیگه! شدی اندازه یه دختر چهار ساله! یه دختر ترسو. تمومش کن این بحث بی معنی رو!

دست گذاشته بود رو نقطه ضعفم و شخصیتم رو دست پایین می گرفت. اخمی کردم و گفتم:

- من ترسو نیستم.

- خب ثابت کن!

- چه طوری؟

- میری تو اتاقت، در رو می بندی و گوشیت رو برمی داری. روی تختت رو مرتب می کنی و رو تختیت رو هم عوض می کنی. بعد در اتاق رو باز می کنی و میای پیش من! چه طوره؟

تردید داشتم. از اتاق خودم می ترسیدم! اما برای این که به ماریا ثابت کنم که در اون حد هم ترسو نیستم، باشه ای گفتم و از جام بلند شدم. توی راهرو بلند گفتم:

- از خودت پذیرایی کن.

و رفتم توی اتاقم و در رو بستم. این از قدم اول که خوب بود! با قدم های آروم رفتم سمت عسلی و گوشیم رو برداشتم و گذاشتم تو جیب شلوار جینم. ترس داشتم! یک لحظه صدای جیغم توی خواب واسم تکرار شد. قلبم تند تند می زد و این رو به خوبی حس می کردم. یک جیغ دیگه! دستم رو گذاشتم روی گوشم و فشار دادمش. خدایا، فقط یک خواب بوده! من چرا این قدر می لرزم؟

میز تلویزیون جلوی تختم که از چوب بود، صدا داد. با این که می دونستم چون توش خالیه این طوری صدا میده، اما از جام پریدم. نفسام تند و کشیده شده بود! صدای اَرّه توی گوشم پیچید! نتونستم کاری کنم و جیغ کشیدم. همش دور خودم می چرخیدم و اصلا توی این زمان نبودم. همه جا رو، اون جنگل توی خواب می دیدم! یک لحظه در اتاق به شدت باز شد. جیغی کشیدم و رفتم پشت تخت! انگار که تازه به زمان خودم برگشته باشم. دیگه جنگلی نبود. صدای قدم هایی اومد و بعدش ماریا بود که من رو در آغوشش می کشید. زمزمه وار می گفت:

- تو که این طوری نبود جسی! چت شده؟

و جواب من تنها سکوت بود و گریه! از این همه ضعفم متنفر بودم. من این دختر ترسو نبودم! من جسیکا پرونی بودم که هر کس اسمش رو می شنید، تنها کلمه ای که به ذهنش می رسید "سنگ" بود! من نباید این قدر ترسو باشم و از خودم برای دیگران یک آدم ضعیف بسازم. نباید!

همین واسم کافی بود. همین حرف واسم کافی بود تا اعتماد به نفسم برگرده! با این که کمی می لرزیدم، اما به ماریا گفتم:

- من باید سعیم رو بکنم! برو بیرون تا کارهایی رو که گفتی رو انجام بدم. برو!

ماریا می دونست که اگه چیزی بگه ممکنه عصبی شم. پس بی هیچ حرفی از جاش بلند شد و رفت. منم از کنار تخت بلند شدم. انگار نه انگار که داشتم از شدت ترس سکته می کردم! اطرافم رو نگاهی کردم و چیزی ندیدم. نفس عمیقی کشیدم و به خودم مسلط شدم. این هم از قدم دوم! با اعتماد به نفس بیشتر که کمی ترس چاشنیش بود، رو تختی رو عوض کردم و تخت رو مرتب کردم.

سعی می کردم به چیزی فکر نکنم و البته موفق هم شدم و با لبخند از اتاق خارج شدم! ماریا با دیدن لبخندم دستی زد و گفت:

- دیدی کار سختی نبود؟

- من که گفتم نمی ترسم!

"آستن مایسن"

با سر و صدای برخورد ظرف و ظروف، چشم هام رو باز کردم. آفتاب وسط آسمون بود و نورش از پنجره تو صورتم می خورد. عجیبه! چون من همیشه پرده های اتاقم کشیده است تا تو تاریکی مطلق بخوابم!

مشکوک، یه چشمم رو باز کردم و زیر چشمی به دور و برم نگاهی انداختم. دیوار جلوی دیدمه. چقده تابلو چسبوندن به دیوار؟! به زور اون یکی چشمم رو باز کردم. سرم رو چرخوندم. این جا کجاست؟ من رو مبل خوابیدم چرا؟

بلند شدم و تو جام نشستم. سرم رو خاروندم. ملافه ای که روم انداخته شده بود، سر خورد و از رو تنم افتاد روی پام. چشم هام رو مالیدم و از جام بلند شدم. یکی تو آشپزخونه سر و صدا می کرد. رد صدا رو گرفتم و رفتم سمتش.

میشه گفت خونه ی کوچیکیه! یه اتاق بیشتر نداشت و حالش هم که من توش خوابیده بودم، کوچیک بود. کنار در آشپزخونه ایستادم و تکیه دادم به در. لبخند زدم.

من:

- سلام کاترین! صبح بخیر.

با صدای من، کاترین که پشتش به من بود، یه تکونی خورد و برگشت.

کاترین:

- وای ترسیدم! کی بیدار شدی؟

من: