رمان شکلات تلخ من به قلم سوگل فتحی

ژانر : #عاشقانه #پلیسی

خلاصه :

وقتی دست تقدیر، قلب های دو عاشق را با انتقامی به جا مانده از روزهای دور جدا کند، این عشق تا چه اندازه باید ناب و واقعی باشد که تمام دستها را برای رسیدن دوباره اش به معشوق کنار زند؟

همسفر روزهای بارانی دو عاشق باشید در «آوای نمناک عشق» در گذر از حادثه ها و تردیدها.....

با عشق ممکن است تمام محال ها

با سپاس فراوان از همیشه همراه لحظه هایم.

توجه کنید :

این کتاب چاپ شده و دارای مجوز ارشاد و حق نشر هست.

نویسنده عزیز این کتاب رو به صورت رایگان برای شما قرار دادند.

فصل اول

نگین

باد سردی وزید. شال گردنم را محکم کردم، امّا فایده ای نداشت. اشک حلقه زده بود در چشمانم، نه از سوز پائیزی، بلکه از دردی که در قلبم طوفان به پا کرده بود.

نشستم روی نیمکت سرد و فلزی ایستگاه اتوبوس و زل زدم به ردیف درختهای خشک کنار خیابان. باد ناخن های تیزش را میان تن خشک برگها می کشید. باز یاد صبح افتادم و اتفاقی را که رخ داده بود برای چندمین بار در ذهنم مرور کردم.

شیفت کاری روزم شروع شده بود. نیم ساعتی دیرتر رسیده بودم بیمارستان. لباس هایم را تعویض کردم و نگاه اجمالی به خودم در آینه کوچک در کمد دیواری انداختم. چه خوب که تأخیرم را تلفنی اطلاع داده بودم. دکمه های روپوش سفیدم را بستم و روی نوارهای سفید مقنعه سرمه ای ام دست کشیدم. کارت شناسایی روی سینه ام را صاف کردم و به عکس و نوشته ی روی کارت خیره ماندم.

نکین یکتا سمت؛ پرستار بخش؛ کودکان و نوزادان

نفس عمیقی کشیدم. باز دلم گرفته بود. دیشب خوابش را دیده بودم. نشسته بود روی صندلی و میز تحریرش پر شده بود از برگه های خوشنویسی...

پلک هایم را آرام روی هم گذاشتم. صدای کشیده شدن قلم روی تن صاف و صیقلی کاغذ خوشنویسی می آمد. شاید همین خواب بود که نگذاشته بود صدای زنگ هشدار ساعت را بشنوم. با نوازش طره ای از موهای سیاه که باز بی اجازه از زیر مقنعه ام سر خورده بودند چشمهایم را باز کردم. این موهای نرم و صاف ارثیه من از پدرم بودند و دو چشمی که در قاب سفید صورتم مثل دو عقیق سیاه درخشان می درخشیدند.

کتاب را از کیفم بیرون آوردم و کیف را در کمد کوچک فلزی گذاشتم. خواستم در کمد را ببندم و از اتاق خارج شوم که صدایشان را شنیدم.

اینکه اول صدای کدام یک را شنیدم در خاطرم نمانده، شاید هم صدای مردانه بیشتر توجهم را جلب کرده بود. تعجب کردم اتاق رست خانم ها و آقایان از هم فاصله داشت. پس این صدای مردانه؟!...

اتاق تقریباً بزرگ بود و به غیر از دو ردیف کمد فلزی وسط اتاق که که تخت خواب دو طبقـه را از سینک و میز نهارخوری کوچک مجـزا می کردند، کمد بلند هم برای لباس ها در گوشه ی اتاق تعبیه شده بود.

صـداها نزدیک تر شـده بودند آنقـدر که به وضـوح صـدای زنانه را می شنیدم.

ـ آرمان جان بگذار برای بعد الآن زمان مناسبی نیست تازه شیفت صبح شروع شده ممکنه هر لحظه کسی برسه. صدای خنده ی مردانه را شنیدم. طپش قلبم بالاتر رفت من این صدا را می شناختم. روزهای بسیار این صدا را شنیده بودم.

ـ بعد از شروع شیفت تا زمان استراحت کسی وارد اتاق رست نمی شه من خودم این قوانین رو تنظیم کردم.

ـ امّا عزیزِ من....

صدای زنانه در سرم تکرار شد. شنیده بودمش... روزها وقتی خانم دکتر ایمانی متخصص زنان در استیشن پشت بخش، کارآموزهایش را جمع می کرد، من این صدا را شنیده بودم اولین بار تن خاص صدایش و نحوه ی بیان اش که با ناز همه ی جملات را ادا می کرد توجهم را جلب کرد و روزهای بعد قد بلند و استیل خاص و زیبا و زنانه اش. دوستانش فرزانه صدایش می زدند. در بین تمام کارآموزان مامایی منحصر به فرد بود.

ـ سرکار خانم فرزانه پایدار مثل اینکه یادتون رفته اینجا بیمارستان پدر من جناب آقای دکتر صدر هست و من هم اینجا همه کاره هستم...

آب دهانم را به زحمت قورت دادم و به خودم لعنت فرستادم که چرا چند دقیقه دیرتر رسیده ام.

می شناختمش، شکّم به یقین تبدیل شد. خودش بود دکتر آرمان صدر...

نفسم را با پوفی آرام بیرون دادم. صدای نجواها که کم کم داشتند عاشقانه می شدند، در سرم تکرار می شدند. نگاهم به آینه کوچک پشت در کمدم افتاد بهترین کار این بود که آرام همانجا بمانم.

دلم نمی خواست شاهد نزدیکی بیشتر آنها باشم. آرام دستم را بلند کردم و با انگشت اشاره ام در کمد را به جلو هل دادم. در آرام بسته شد امّا درست در لحظه آخر که تصور می کردم هیچ کس متوجه حضورم نشده لیوان سفالی سفیدم که روی لبه کمد بود با فشار در خم شد و با صدای بلندی روی زمین افتاد.

قلبم از حرکت وامانده بود. به تکه های خرد شده سفال که روی زمین پخش شده بودند خیره ماندم. صدای باز شدن در آمد و پس از آن صدای دور شدن کفش های پاشنه دار زنانه که روی سنگ های سفید راهرو صدا می کردند. نفس راحتی کشیدم و تمام اضطراب و استرسی را که وجودم را پر کرده بود با آهی بلند بیرون دادم.

با خودم تصور کردم، حتماً رفته اند.

خم شدم که تکه های ریز شده لیوان را جمع کنم. هنوز دومین تکه را جمع نکرده بودم که نگاهم روی آن کفش ها ثابت ماند.

کفش های چرم عسلی مردانه که از تمیزی برق می زدند. آرام سرم را بلند کردم. ایستاده بود روبه رویم. با چشمهایی که همرنگ همان کفش ها بودند امّا پر از شراره آتش و خشم...

آرام بلند شدم و زیر لب سلام کردم.

نبض شقیقه اش از خشم داشت بالا و پائین می شد. بوی عطرش پیچیده بود در اتاق... همان عطری که می شناختم. زیرچشمی به روپوش سفید و گوشی مخصوص پزشکی که از گردنش آویزان بود نگاه کردم.

روبه رویش مثل دختر بچه ای کوچک بودم و قدم تا سرشانه هایش هم نمی رسید.

ابروهای پرپشت و سیاهش را در هم گره زده بود و به صورتم خیره بود.

ـ شما از کی اینجا بودین؟!

گلویم خشک شده بود. نمی دانم چـرا آن همه استرس داشتم. بارها در بخش و در هنگام ویزیت ها همراهی اش کرده بودم امّا این بار فرق می کرد. مثل کودکی خطاکار از آن شعله های سرخ که از نگاهش زبانه می کشید هراس داشتم.

با دقت صورتم را کاوید. موهایم باز بی اجازه سر خوردند جلوی صورتم. دستپاچه موها را به پشت مقنعه هل دادم و آرام گفتم:

ـ دکتر راستش... راستش امروز من کمی تأخیر داشتم و دیر رسیدم...

با خشم سرش را تکان داد و باز به صورتم نگاه کرد. سکوتم را که دید خم شد و به نوشته ی ریز روی کارت شناسایی-ام نگاه کرد.

ـ سرکار خانم یکتا از قوانین کاری اینجا اطلاع دارید؟

آرام سر تکان دادم.

ـ تأخیرتون ثبت میشه. ما اینجا به نیروهای متعهد نیاز داریم نه آدمهای بی مسئولیت.

با حرص سرم را بلند کردم و به چشمهای عسلی اش خیره شدم. حالا که اینطور مقصرم می خواند و در اتفاقی که من هیچ نقشی در آن نداشتم شماتتم می کرد، مجبور بودم از خودم دفاع کنم.

ـ جناب دکتر من آدم بی مسئولیتی نیستم و توی این چند سال که توی بیمارستان شما مشغولم هیچ شکایت و یا اعتراضی از نحوه کارم مطرح نشده، امروزم اولین بار هست که من تأخیر داشتم.

با پوزخند به صورتم نگاه کرد. در کمد را که نیمه باز بود بستم و جمله ی آخر را گفتم: ضمناً اینجا اتاق رست خانمهاست و من تصـور نمی کردم آقایون به اینجا رفت وآمد داشته باشند.

انگار باروت بشکه ی خشم اش به همین جرقه کوچک نیاز داشت. با چند قدم تند جلو آمد. تکـه های شکسته لیوان زیر کفش هایش صـدا می کردند.

ـ خانم محترم مثل اینکه جایگاه خودتون و من رو فراموش کردین، اینجا متعلق به دکتر آریا صدر پدر بنده است تمام قوانین و مقررات این بیمارستان رو من وضع کردم و این اختیار بهم داده شده که هرجا لازم بدونم برای سرکشی برم. الآن هم که حدود چهل دقیقه از شروع شیفت صبح گذشته اطمینان داشتم که هیچ کس اینجا نیست و همه مشغول انجام وظایف شون هستن. البته غیر از آدمهای بی مسئولیت...

دیگر داشتم منفجر می شدم. برای خطایی که از من سر نزده بود داشتم سرزنش و توبیخ می شدم.

طاقت نیاوردم. دیگر نمی خواستم بیشتر در آن اتاق بمانم. تکه سرامیکی را که برداشته بودم با خشم روی زمین انداختم.

ـ خیلی متأسفم جناب دکتر.

به تندی از کنارش رد شدم.

صدای بلندش پیچید در اتاق.

ـ متوجه نشدم گفتین برای خودتون متأسف هستید درسته؟!

هنوز به در نرسیده بودم. برگشتم و به صورتش خیره ماندم.

ـ نه! برای خودم متأسف نیستم دکتر چون خطایی انجام ندادم...

دستهایش را با لبخند کجی به کمرش زد.

ـ اطلاع دارید که اخـراج و استخـدام شـما با امضـای من صـورت می گیره؟!

نگاهش کردم، درمانده و متأصل.

نه!... نباید گفتگو و ملاقات ناخواسته ام با او به اینجا می رسید باید همین جا می ماندم و شغلم را حفظ می کردم. دیگر نه پدری بود که به او تکیه کنم نه دستهای سخاوتمند و مهربان مادر... نه هیچ تکیه گاه دیگری...

به صورت مغرورش خیره شدم و خودم را شماتت کردم. تند رفته بودم و فراموش کرده بودم مخاطبم پسر دکتر آریا صدر سهامدار اصلی بیمارستان است.

خواستم لب باز کنم، امّا غرور قفل آهنینی بر لبهایم بسته بود. برای لحظه ای تمام وجودم لبریز از تنفر شد. از این نگاه مغرور و پوزخندی که روی لبهایش نشسته بود بیزار بودم. دیگر چون قبل برایم ستودنی نبود. نگاهم را به زمین دوختم. دلم نمی خواست درماندگی و ترس را در نگاهم بخواند.

به زحمت جلوی ریزش اشکهایم را گرفتم. در مخمصه ای گرفتار شده بودم که هیچ راه بازگشتی نداشتم. فاتحانه به صورتم خیره ماند.

صدای باز شدن در که در نزدیکی اش ایستاده بودم توجهش را جلب کرد.

نفس راحتی کشیدم. بدون اینکه برگردم و به در نگاه کنم خدا را شکر کردم که فرشته نجاتم را فرستاده بود. هر کسی بود فرقی نمی کرد، همین که این گفتگوی بی سرانجام با باز شدن در پایان می گرفت برایم کفایت می کرد.

صدای مهربان و آرام سرپرستار بخش را شنیدم.

ـ سلام آقای دکتر شما اینجا هستین؟ چند بار پیج تون کردم.

ـ تازه رسیدم، متوجه نشدم.

خانم نعمتی انگار تازه متوجه حضور من که در نزدیکی در ایستاده بودم شده بود که گفت: نگین جان فکر کردم رفتی آزمایشگاه جواب آزمایش ها رو بیاری...

آرمان صدر چرخید و در حالیکه به زحمت تلاش می کرد لبخندش را حفظ کند از کنارم رد شد و به سمت در رفت. صدای گفتگویش را با خانم نعمتی سرپرستار بخش می شنیدم.

ـ چطور تا الآن جواب آزمایش ها رو نگرفتین؟

ـ خانم یکتا کمی تأخیر داشتن دکتر الآن می فرستم سریع تر جواب رو بگیرن.

ـ لازم نیست از داخل سایت ثبت کنید بعداً برگه های پرینت شده رو ضمیمه پرونده ها کنید... ضمناً تمام تأخیرها رو در دفتر ثبت کنید...

همانجا ماندم و به تکه های خرد شده که تا در اتاق ریخته بودند خیره ماندم. آنقدر غرق در فکر و خیال و مرور اتفاقات امروز بودم که رسیدن به خانه را متوجه نشدم. کوچه تاریک بود امّا در ساختمان باز بود و آقای منصوری داشت با دختر و دامادش که دنبال دخترها آمده بودند خداحافظی می کرد. احوالپرسی مختصری کردم و از پله ها بالا رفتم. کلید را در قفل در چرخاندم. بعد از دوازده ساعت سر پا ایستادن و رسیدگی به کارها و بیماران بخش به یک استراحت طولانی احتیاج داشتم.

دستم را سُر دادم روی کلید برق و چند بار امتحان کردم. روشن نمی شد. آهی کشیدم و گردنم را کج کردم. صبح که آقای دکتر و دیدنش با آن کارآموز مامایی روز دل انگیزی برایم ساخته بود این هم از شب!

با یاد اینکه فردا آف هستم و می توانم نفس راحتی بکشم لبخند نصف و نیمه ای روی لبهایم نقش بست.

دستم را داخل کیفم بردم تا گوشی تلفن ام را پیدا کنم و با نور صفحه اش بتوانم وارد خانه بشوم.

صدای باد می آمد و تن خسته و روح رنجورم با هم تبانی کرده بودند که اشباح ترسناک را در تنهایی خانه به رخم بکشند. آرام نام خدا را زمزمه کردم و به سمت آشپزخانه رفتم. بغضم گرفته بود دوباره، ای کاش کسی بود که قبل از آمدنم شمعی روشن می کرد...

گاز را روشن کردم و به دنبالش چند شمع روی میز تحریر پدرم و جلوی آینه را گشتم.

تابلوهای خوشنویسی داشتند به صورت خسته ام دهن کجی می کردند. نشستم روی تخت سنتی چوبی که روبه روی میز تحریر بود و سرم را به آرنجم تکیه دادم.

هنوز با جای خالی اش پشت میز تحریر کنار نیامده بودم... دو سال از رفتن اش گذشته بود امّا هنوز صدای کشیده شدن قلم خوشنویسی را می شنیدم. آهی کشیدم و به عکس نقاشی شده از صورت مادرم خیره ماندم. در عکس خندیده بود و سرش را روی شانه های پدرم گذاشته بود. عکس برای روز تولد هفت سالگی ام بود. همان آخرین تولدی که هر سه در کنار هم بودیم. سرطان هنوز چنگال های تیزش را در سینه های مادرم فرو نکرده بود.

بلند شدم و به سمت اتاقم رفتم. گوشه ی تابلوهای چیده شده کنار دیوار گیر کرد به شال بلندم. خم شدم و جابه-جایشان کردم.

اشک که از صبح اجازه جاری شدن می خواست دیگر صبرش با دیدن آن تابلوها که روی هم تلنبار شده بودند سرآمد. این تابلوها آخرین آثار خوشنویسی پدرم استاد یکتا بودند. آثاری که قرار بود به صورت نمایشگاهی برای دوستداران هنر به نمایش دربیاید. آرزویی که هیچ وقت محقق نشد.

بعد از فـوت پدرم حتی طاقت به دیوار زدن تابلـوها را نداشتم. همـان طور کنار دیوار روی هم تکیه داده بودمشان.

تنها بودم و تمام دیوارهای سرد و ساکت خانه هم به این تنهایی خو کرده بودند.

لباسم را روی تخت رها کردم. در آن لحظه هیچ چیز جز صحبت کردن و گفتن دردهایم آرامم نمی کرد. سجاده و جانماز سفیدم را برداشتم و چادر گلدارم را روی سرم کشیدم...

از خستگی توان ایستادن نداشتم. نشستم و به گلهای یاس خشکیده میان جانمازم خیره ماندم...

در دلم با خدا حرف می زدم،... چه خوب بود که امروز تنهایم نگذاشته بود... چه بزرگ و بخشنده بود که نگذاشته بود زیر نگاه مغرور و متکبر آن دکتر جوان بشکنم... لبخند زدم از اینکه توانسته بودم از خودم دفاع کنم و سرافکنده نباشم راضی بودم...

فکر اینکه انسانها چه راحت با چند جمله زخمی عمیق در دلهای هم ایجاد می کنند لحظه ای رهایم نمی کرد.

زخم ها و جراحت های جسم با مراقبت و مداوا بهبود می یافتند امّا زخمی که در دل می نشست تا سالها دردناک می-ماند...

آنقدر خسته بودم که همان جا روی جانمازم دراز کشیدم و چادر نمازم را دورم پیچیدم. تا نزدیکی صبح برق نیامده بود و عضلاتم بخاطر خوابیدن در سرما دردناک شده بودند.

در خواب و بیداری صدای زنگ تلفن را می شنیدم. پلک هایم را به زحمت از هم جدا کردم و به ساعت دیواری که عـدد دوازده را نشـان می داد خیره ماندم. حتماً اشتباه می دیدم به زحمت بلند شدم و روسری سفید نمازم را که از دیشب روی سرم مانده بود برداشتم و به سمت تلفن رفتم. قبل از اینکه گوشی را بردارم به ردیف گلهای شمعدانی که پشت پنجره هال چیده بودمشان لبخند زدم و با خودم فکر کردم چه خوب که آورده بودمشان اینجا....

با دیدن شماره ی آشنای الهام لبخندم پر رنگ تر شد صدای الهام پیچید در گوشم:

ـ سلام عزیز دل الهام!

ـ سلام اِلی چطوری؟

ـ تو که هنوز صدات خواب آلوده؟

ـ دیروز شیفت بودم.

ـ ساعت رو دیدی؟

ـ آره البته اول فکر کردم اشتباه می کنم امّا الآن دیدم که ظهر شده.

خندید.

ـ نازک نارنجی خوبه شیفت بیست و چهاری نداری و اگر نه دو روز بعدش رو کلاً می خوابیدی!

گردنم را کج کردم، از بدخوابی دیشبم دردناک شده بود.

ـ نگین جون زنگ زدم ازت یه خواهشی کنم خواهر مهربونم.

خندیدم.

ـ مطمئن شدم که کار داری.

خندید.

ـ دیوونه تو که همیشه خواهر مهربونم هستی.

لبخند زدم.

الهام دوست صمیمی و چندین ساله ام بود. آشنایی مان از روزهای اول دانشکده پرستاری آغاز شده بود. بعد از پایان تحصیل هر دو با هم برای کار در بیمارستان تازه تأسیس آرمان فرم پر کرده بودیم و هر دو هم با هم پذیرش شدیم.

راست می گفت خواهرم بود، خواهری که هیچ گاه نداشتم. مهربانی ها و همدردی هایش و بودنش در روزهای سخت زندگی ام جای خالی خواهر را برایم پر کرده بود.

ـ خوب خانم محترم امر بفرمائید؟

ـ نگین امروز از 2 تا 8 بیکاری؟

ـ الهام امروز دیگه کجا می خوای بری؟ توی این ماه این چندمین باره؟ این نامزد بازی شما کی تموم میشه برید سر خونه زندگیتون؟

ـ قربون او صدای خش دار و خواب آلودت بشم دیگه آخراشه باید کارهای خرید عروسی رو کامل کنیم.

نفس عمیقی کشیدم و به خورشید که وسط آسمان ایستاده بود نگاه کردم.

ـ باشه خانم محترم امروز هم جایگزینت می شم.

خوشحال شد. از لحن شادمان و راضی صدایش فهمیدم.

ـ نگین من اگه تو رو نداشتم چیکار می کردم؟

تماس را که قطع کردم اول به شمعدانی ها رسیدم. خواستم جانماز را بردارم امّا نگاهی به ساعت انداختم سریع نهار حاضری خوردم و آماده شدم.

وقتی رسیدم الهام آماده و منتظر نشسته بود. بعد از تعویض لباس باید سرپرستار شیفت را می دیدم و جابه جایی را به اطلاعش می رساندم.

خانم سپهری دیگر من و الهام را می شناخت و به واسطه ی همکاری پنج ساله مان از زیروبم زندگی مان مطلع بود. لبخندی زد و با خوشرویی جابه جایی را قبول کرد.

بیرون راهرو بخش ایستاده بودم و داشتم با الهام خداحافظی می کردم که صدای قدم هایش را شنیدم. همیشه آن طور محکم و استـوار گام برمی داشت. از بخش ان آی سی یو نوزادان خارج شده بود و به سمت بخش کودکان می آمد.

برای یک لحظه از دیدنش جاخوردم، هرچند که دیدنش هر روز عادتم شده بود. چند لحظه با لبخند به چشمانم خیره شد و بعد قبل از اینکه لب باز کنم، با صدای بلند سلام کرد. الهام پاسخ داد امّا من چیزی شبیه زمزمه از بین لبهایم رد شد. روبه رویمان ایستاد و لبخند به لب گفت: خسته نباشید سرکار خانم یکتا شما بیست وچهاری بودید؟ و بعد با تعجب نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: البته اگر بیست وچهاری هم بودین الآن دیگه باید آف باشید.

به چشمانش خیره شدم. عسلی روشن بودند. ردیف دندان های سفید و مرتب اش را نشانم داد. یاد دیروز افتادم. هنوز آن نگاه فاتحانه و تحقیرآمیزش در یادم مانده بود. سکوت کردم.

الهام ضربه ی آرامی با آرنج اش به دستم زد و گفت: نگین جان آقای دکتر با شما هستن.

امّا من باز سکوت کردم. الهام به جای من پاسخ داد: خانم یکتا به جای من اومدن البته لطف کردن.

پوزخندی زد و نگاهم کرد.

نگاهم را از چشمانِ خندانش برداشتم و به صورت الهام خیره شدم. خسته نباشیدی گفت و به سمت آسانسور رفت. الهام رفتن اش را تا آسانسور تماشا کرد و بعد گوشه ی آستینم را کشید و با حرص گفت: نگین چه مرگت شده تو؟! چرا جواب دکتر صدر و نمی دادی؟! ندیدی چطور به صورتت خیره مونده بود؟! دیوونه شدی تو؟!

برگشتم و با تعجب نگاهش کردم.

ـ من دیوونه شدم؟!

ـ خوب معلومه دیگه، شانس بهت رو کرده، پسر دکتر صدر سهامدار و رئیس بیمارستان بهت توجه کرده، ندیدی چطور نگاهت می کرد یه لحظه هم ازت چشم برنمی داشت.

پوزخندی زدم و سر تکان دادم. از اتفاقات دیروز خبر نداشت. چه می دانست جناب دکتر جنتلمن و با شخصیت اش چه چهـره ای دارد. شانه هایم را بالا انداختم.

ـ دلم نمی خواد هزار سال از این شانس ها بهم رو کنه.

الهام غرید: واقعاً که! خلایق هرچه لایق. نمی بینی توی همین بیمارستان چقدر کشته مرده داره، همه دلشون می خواد دکتر صدر نیم نگاهی بهشون بندازه امّا از بس مغروره به هیچ زنی اعتنا نمی کنه...

پوفی گفتم و به ساعتم نگاه کردم.

ـ داره دیرت میشه الهام خانم.

خندید.

ـ قول می دی وقتی عروس دکتر صدر شدی من و عشقم رو مسئول یه بخش از بیمارستان کنی؟

گردنم را کج کردم و خندیدم.

ـ آرزو بر جوانان عیب نیست حالا زودتر رفع زحمت کن عشقت پائین منتظره.

الهام رفت و من هم به سمت بخش برگشتم.

کنار پنجره ی انتهای راهرو ایستادم و به آسمان ابری و خاکستری پائیزی خیره ماندم. حال و هوای دلم را داشت. صدای جیغ و گریه ی پسر بچه ای که از آخرین اتاق راهرو می آمد توجهم را جلب کرد.

قبل از اینکه به سمت اتاق ها برگردم از پنجره دیدمش، ایستاده بود در محوطه پارکینگِ باز ماشین ها و کنار ماشین سیاه شاسی بلندش با تلفن صحبت می کرد.

نگاهش کردم. چه کسی می دانست پشت ظاهر آرام و متشخص آدمها چه باطنی نهفته است. از لحاظ ظاهری هیچ عیبی نداشت و می توانست ایده آل یا حتی فراتر از آن برای هر دختری باشد.

نمی دانم چه باعث شد سربلند کند و به پنجره ای که کنارش ایستاده بودم نگاه کند. شـاید انرژی بود که من از طریق فکر و نگاهـم داشتم می فرستادم.

بی اعتنا از کنار پنجره رد شدم. صدای جیغ و گریه ی پسر کوچک کل راهرو را پر کرده بود. کنار در اتاق ایستادم و به تلاش بی نتیجه پرستار شیفت خانم محمودی خیره ماندم. قبلاً در گروههای دیگر با او کار کرده بودم و می دانستم با آنکه سالها تجربه کار در بخش کودکان را دارد امّا هیچ گاه انعطاف و تحمل بیشتری نسبت به کودکان نداشت. پرستار دیگر دست پسر بچه را گرفته بود و خانم محمودی به زور می خواست از دستی که دیگر رگ نداشت رگ گیری کند. به صورت گریان و خیس از اشک پسر بچه که پویان نام داشت نگاه کردم. چند روزی بود که بستری شده بود و عمل انسداد روده اش به زودی انجام می شد.

نگاهم برای لحظه ای روی چشمهای سرخ مادر پویان که روی زمین نشسته بود افتاد. درد و استیصال را از چشمهای بارانی اش می خواندم. تعلل را جایز ندیدم. وارد اتاق شدم و آرام دستم را روی کمر خانم محمودی گذاشتم برگشت و ایستاد. صورتش عرق کرده بود و مقنعه اش در جدال با پویان کوچک کج شده بود.

ـ خانم محمودی عزیز خسته نباشین، اجازه می دین من امتحان کنم؟!

کلافه مقنعه اش را صاف کرد و آنژوکت را روی تخت رها کرد.

ـ کلافه ام کرده، حتماٌ باید رگ گیری بشه چون پرهیز غذایی داره و نباید هیچی بخوره.

آرام سر تکان دادم.

ـ نگران نباشید.

خانم محمودی و پرستار همراهش از اتاق پویان خارج شدند. آرام به صورت خیس پسر بچه لبخند زدم و کنارش روی تخت نشستم. ساکت شده و هر از چند گاهی با هق هق بینی اش را بالا می کشید. دستمال کاغذی را از روی میز فلزی کنار تخت برداشتم و آرام اشک ها و بینی اش را پاک کردم.

مادرش از روی زمین بلند شده بود و کنار پویان ایستاد هر دو با تعجب به صورتم نگاه می کردند.

خودکارم را از جیبم بیرون آوردم. دوباره صدای جیغ و گریه اش بلند شد. ترسیده بود مبادا سوزن بزرگتری آورده باشم.

آرام در خودکار را باز کردم و کف دستم شروع کردم به کشیدن. همان خرس کوچولوی تپل را که از کودکی از پدرم آموخته بودم. ساده بود کشیدنش. چند دایره کوچک و بزرگ... نگاهش کردم، گریه اش قطع شده بود و با کنجکاوی به نقاشی کف دستم نگاه می کرد.

ـ می خوای روی دست تو هم بکشم پویان؟!

سرش را چرخاند و به مادرش که با لبخند قدرشنـاسانه ای نگاهـم می کرد خیره شد و بعد سرش را به علامت تأیید پایین آورد.

روی دستش را نگاه کردم رگ مناسبی نداشت. هر دو دستش را چک کردم. قبلاً از هر دو رگ گیری شده بود.

با تعجب نگاهم کرد. آهسته گفتم: آقا خرسه دوست داره از درخت بره بالا. و بعد به پاهای سفید و لاغرش نگاه کردم. با انگشت به پایش اشاره کردم.

پایش را جلو آورد. با انگشت یکبار دیگر چک کردم. بهترین رگ را همانجا داشت. دور رگش دایره کشیدم. شد صورت خرس بقیه نقاشی را هم کامل کردم ولی صورت خرس را کامل نکشیدم.

با تعجب پرسید: پس صورتش چی؟!

گردنم را کج کردم و گفتم: صورتش رو نکشیدم چون خیلی ناراحته؟!

ـ چرا ناراحته؟

ـ چون نمی تونه غذا بخوره؟

ـ آخه چرا؟!

ـ چون راه غذا خوردن نداره.

ـ خوب براش راه غذا خوردن هم بزار.

به شلنگ باریک و نازک سرم اشاره کردم.

ـ راهش از این سوزن نازک و شلنگِ باریکه، از اینجا می تونه آب و غذا بخوره.

با تردید نگاهم کرد، ترسیده بود باز. آرام گفتم: قول می دم دردت نگیره.

پایش را جمع کرد.

با ناراحتی گفتم: بخاطر خرسی، نمی خوای خوشحال بشه؟

با ترس و شک پایش را جلو آورد.

به مادرش اشاره کردم.

ـ مامانی میشه شما هم یه خرسی روی بخار شیشه ها بکشی می خواد دوست خرسی ما بشه.

بهترین راه برای اینکه حواسش را از درد سوزن سرم پرت کنم همین بود. آرام و با دقت سوزن را در پوست ظریف پایش فرو کردم. وقتی که خون در مخزن سوزن آنژوکت پر شد نفس راحتی کشیدم.

خواست دوباره پایش را جمع کنه که گفتم: پویان نگاه کن ببین الآن صورت خرسی چقدر خوشحاله.

به نقاشی که حالا روی چسب های سفید دور محل سوزن کشیده بودم نگاه کرد و لبخند کمرنگی زد.

ـ دیدی گفتم درد نداره حالا آروم دراز بکش.

مادرش با رضایت و اندوه به صورتم لبخند زد.

به دانه های بیرنگ سرم که تندتند پائین می افتادند نگاه کردم. حس کردم کسی کنار در ایستاده. حدس زدم خانم محمودی یا یکی از همراهان باشد امّا وقتی سرم را برای دیدنش چرخاندم کسی کنار در نبود.

خم شدم و به صورت آرام پویان لبخند زدم:

ـ قول بده مراقب خرسی کوچولو باشی...

به سمت ایستگاه رفتم. یکی از دخترها با دیدنم اخمی کرد و پشت کامپیوتر نشست. بقیه هم آرام با هم پچ پچ می-کردند. ناشناس نبودند امّا آشنایی زیادی هم با این گروه جدید نداشتم.

خانم محمودی لیوان چای رو پر از چای کرد و روی میز گذاشت. هنوز بدنم از خواب دیشب درد می کرد. نگاهی به ساعت انداختم. چند ساعتی تا پایان شیفت کاری باقی مانده بود که صدای پیج اورژانس آمد.

ـ کد نود و نه اورژانس

ـ کد نود و نه اورژانس

هم زمان صدای زنگ تلفن ایستگاه بلند شد.

خانم محمودی گوشی را برداشت. مکالمه اش را می شنیدم.

ـ بله، بله دکتر! نه خیر خانم صابری نیستن، جایگزین ایشون هستن. خانم یکتا، بله حتماً آقای دکتر الآن می-فرستمشون پائین.

تماس که قطع شد خانم محمودی روبه رویم ایستاد و نیم نگاهی به لیوان چایم که هنوز به نیمه نرسیده بود انداخت.

ـ خانم یکتا باید برین اورژانس.

با تعجب گفتم. اورژانس؟!

ـ بله کد اعلام شده متأسفانه مورد تصادفی داریم یه دختر هفت ساله و مادرش رو که تصادف کردن آوردن آقای دکتر صدر برای اتاق عمل دستیار احتیاج دارن.

لیوان چای را روی میز گذاشتم و بلند شدم.

تعجب کرده بودم، معمـولاً در چنین مواقـعی پرستار بخـش پیج نمی شد.

با حیرت گفتم: دستیار؟ برای اتاق عمل؟!

خانم محمودی ابروهایش را بالا داد: اینطور دستور دادن.

با عجله به سمت آسانسور رفتم. اورژانس شلوغ بود. تخت ها را یکی یکی رد کردم. آنجا بود. کنار تخت سی پی آر. دختر بچه کوچک و ریزنقـشی که موهای بلنـد و طلایی داشت دراز کشیده بود و بی تابی می کرد. دور پا و گردنش را آتل بسته بودند. قسمت هایی از صورتش در اثر خراش و کشیدگی خون آلود شده بود و تکه های ریز شیشه در موهای بلندش پر شده بودند. بی تابی مادرش را می کرد.

دکتر صدر داشت معاینه اش می کرد. جلو رفتم و آهسته سلام کردم. برگشت امّا به صورتم نگاه نکرد.

انگار منتظرم بود که گفت: ضربان قلب رو می خوام آنژوکتی که عوامل اورژانس وصل کردن خراب شده.

جلوتر رفتم... باز همان عطر تلخ در ریه ام پیچید. سعی کردم حس بدی را که داشتم پنهان کنم و در آن لحظه تنها به کارم تمرکز کنم.

دخترک آن قدر بی تابی و تقلا می کرد که نمی توانستم آنژوکت را وصل کنم. دائم مادرش را صدا می زد.

جلوتر رفتم و کنار تخت اش خم شدم. می دانستم مادرش را به اتاق احیا برده اند. دستش را که یخ زده بود گرفتم از ترس داشت می لرزید هنوز. موهایش را از جلوی صورتش کنار زدم و گفتم: نگران نباش مامانت خوبه. با گریه پرسید: پس کجاست؟ کجا بردنش؟

لبخند زدم که مطمئن شود.

ـ بردن که از دست و سرش عکس بگیرن. نباید گریه کنی باید آروم باشی تا بعد از اینکه حالت بهتر شد بتونی مامانتو ببینی، حالا بهم بگو دختر خوشگل و مو طلایی من اسمت چیه؟

با بغض نگاهم کرد و آرام زمزمه کرد: ترنم.

اشک هایش را پاک کردم و خواستم به سمت وسایل بروم که دستم را گرفت.

ـ از پیشم نرو.

آرام انگشتان یخ زده اش را فشردم.

ـ پیشت می مونم.

نگران نباش، حالا باید آروم باشی تا من بهت یه سرم کوچولو وصل کنم.

دستم را آرام رها کردم. چرخیدم. درست ایستاده بود پشت سرم. انتظار دیدنش را نداشتم. نزدیک بود سرم به سینه-اش بخورد. همان پوزخند شماتت بار دوباره روی لبهایش نقش بسته بود.

با خشم غرید: دارین وقتو تلف می کنین.

به چشمانش خیره شدم.

ـ باید اول آرومش کنیم.

ـ باید زودتر آماده اتاق عمل بشه.

بی اعتنا به حضورش به سرعت رگ گیری و نوار قلب را انجام دادم. هر از چند گاهی علائم را چک می کردم و در همین حین سعی می کردم با صحبت و سوال از ترنم از شدت ترس و اضطرابی که داشت کم کنم.

لباس مخصوص اتاق عمل را پوشیدم و صورتم را با ماسک پوشاندم. به چشمانم نگاه کرد و اشاره کرد تا ست جراحی را باز کنم.

استخوان نازک نی پا شکسته بود و احتمال خونریزی داخلی وجود داشت. یک ساعت از شروع عمل نگذشته بود که ضربان قلب نامنظم شد. تیم داخل اتاق عمل جنب و جوش بیشتری گرفتند.

ـ دکتر ضربان کم شده

ـ فشار خون افت کرده

صدای بوق هشدار دستگاه ها بلند شد.

به صورتش نگاه کردم. پیشانی اش پر شده بود از قطره های درشت عرق. نفس عمیقی کشیدم و جلوتر رفتم و آرام پیشانی اش را پاک کردم.

کارش با استخوان پا تمام شده بود. پلاتین نازک و باریک را کنار استخوان خرد شده قرار داده بود و جراحی در حال اتمام بود. امّا علائم حیاتی به سرعت در حال کند شدن بودند.

صدای باز شدن در را شنیدم یکی از تکنسین های اتاق عمل بود. داشت می گفت وضعیت مادر ترنم ثابت شده و به آی سی یو انتقال یافته. علائم حیاتی کمتر شده بودند. آرام خم شدم و نشستم کنار صورت مهتابی اش. خیلی معصوم و کودک بود هنوز زود بود برای رفتن... بغض پنجه های تیزش را فرو کرده بود در قلبم. آهسته کنار گوشش زمزمه کردم.

ـ ترنم، حال مامانت خوبه، اون منتظره توست، تو نباید بری دختر...

نگاه خیره اش را که روی صورتم حس کردم، معذب شدم. آرام و با خجالت بلند شدم و ایستادم.

چند ثانیه بعد در کمال ناباوری صدای تکنسین دستگاه را شنیدم.

ـ ضربان نامنظم و کند... نفس ها در سینه ها حس شده بود.

ـ فشار خون داره بالا میاد.

ـ ضربان بالا اومد...

همه نفس راحتی کشیدند. سوزن وگاز را برداشت و با صدای آرامی گفت: شکاف ایجاد شده را بخیه کنید...

جلو رفتم و شروع کردم.

از اتاق عمل که خارج شدم دو ساعت از پایان شیفت کاری گذشته بود. در اتاق عمل با وجود آن همه اضطراب و استرس انگار که گذر زمان فراموش می شد.

برگشتم بخش و لباس هایم را تعویض کردم. از محوطه بیمارستان که خارج شدم باران شروع شده بود. هوا هم سردتر از وقتی آمده بودم. باد سرد پیچید در تن عریان درخت ها. شالم را دور صورتم محکم کردم و به ساعت مچی ام نگاه کردم. آخرین اتوبوس چند دقیقه قبل رفته بود و تا آمدن اتوبوس بعدی بیست دقیقه مانده بود.

از پیاده رو به سمت ایستگاه رفتم. برخلاف روزها که معمولاً این محوطه پر از رفت وآمد بود، در آن ساعت از شب هیچ رفت وآمدی در آنجا وجود نداشت.

به یاد دختر کوچکی که عمل شده بود افتادم و نفس راحتی کشیدم. چقدر خوب بود که مانده بود و تلاش تیم پزشکی بی ثمر نمانده بود. آنقدر غرق در فکر و خیالاتم بودم که صدای بوق ماشینی را که کنارم ایستاده بود نشنیدم.

ـ خانم یکتا...

سرم را بلند کردم و به صورت خندانش که از پشت فرمان ماشین سیاهش نگاهم می کرد خیره ماندم.

ـ تشریف بیارین تا مسیری برسونمتون.

آب دهانم را قورت دادم. از کجا پیدایش شده بود؟

سرم را بلند کردم و شالم را کمی از روی صورتم پائین کشیدم و به رسم ادب تشکر کردم.

ـ ممنونم دکتر.

باز دندان های سفیدش را نشانم داد: فکر نمی کنم این وقت از شب بتونید تاکسی پیدا کنید.

ـ منتظر اتوبوس هستم.

دوباره همان پوزخند مغرور روی لبهایش نقش بست. نیم نگاهی به ایستگاه خالی انداخت.

ـ باشه هر طور راحت هستید، شب خوش.

و بعد بدون اینکه منتظر پاسخی باشد شیشه ی دودی ماشین اش را بالا داد و به سرعت برق از جلوی چشمانم ناپدید شد...

وقتی رسیدم خانه شام نخوردم، تلفن را از پریز کشیدم. پرده ها را باز کردم و یک سره به تختم پناه بردم.

فردا باید زود بیدار می شدم....

فصل دوم

آرمان

ایستادم پشت ایستگاه پرستاری و شروع کردم به ورق زدن چارت گلاسه پرونده ها، چشمانم داشتند روی نوشته های شرح حال بیماران حرکت می کردند امّا همه ی حواسم جای دیگری بود.

جایی حوالی همان اتاق استراحت لعنتی و آن دو تیله ی شیشه ای سیاه رنگ که آن طور حیران و سرگردان به من خیره شده بودند.

نفسم را با حرص بیرون دادم. آنجا چه می کرد؟ حتی تصورش را نمی-کردم. وقتی به فرزانه اشاره کردم که وارد اتاق رست که در انتهای راهرو بود شود فکر نمی کردم آن ساعت از صبح که شیفت تازه آغاز شده کسی در آنجا باشد. به ذهنم فشار آوردم که به یاد بیاورم چه حرفهایی بین ما داشت رد و بدل می شد.

تا همین جا همه خیلی بد شده بود. هر چند که برایم هیچ اهمیّتی نداشت. به خودم نهیب زدم قطعاً برای پدرم مهم بود و برای اعتبار کاری و اخلاقی خودم.

چارتِ گلاسه ها را مهر زدم و روی هم گذاشتم. اصلاً چطور من این دختر پرستار را تا به حال ندیده بودم به ذهنم فشار آوردم.

دیده بودمش، امّا هیچ گاه به آن چشمهای سیاه و وحشی خیره نشده بودم. برایم اهمیّتی نداشت.

صدای پرستارِ شیفت از فکر و خیال جدایم کرد.

ـ آقای دکتر امروز قراره اتاق 304 رو ترخیص کنید. من خلاصه پرونده اتاق های 307 و 306 و 309 رو براتون می فرستم.

تشکر آرامی کردم و به سمت اتاق های بخش رفتم.

مادر و دختر خردسالی که سِرُم به دستش وصـل بود در راهرو راه می-رفتند. از بیماران دکتر نیکنام بودند. نگاهم را به شماره اتاق ها دوختم و وارد اتاق 304 شدم. پسر بچه دو ساله آرام روی تخت دراز کشیده بود و به تلویزیون روبه روی تخت اش که داشت کارتون پخش می کرد نگاه می کرد. مادربزرگش تسبیح به دست ایستاده بود بالای سرش. با دیدنم بلند شد و جلو آمد.

ـ سلام دکتر

ـ سلام خانم حال نیما جان چطوره؟

ـ خدا رو شکر امروز خیلی بهتره، سرفه هاش کمتر شدن...

چارت پرونده را از پائین تخت برداشتم و به جدول علائم بالینی نگاه کردم.

ـ خیلی خوبه، از دیروز تب هم قطع شده، آزمایش خون هم عفونت رو نشون نمی ده، سرفه هم که کمتر شده. همه ی علائم بهبودی کامل رو از پنومونی ریه نشون می دن، امّا باید عکس ریه رو هم ببینم که با خیال راحت ترخیص بشه.

مادربزرگش پرسید: آقای دکتر نیما امروز مرخص می شه؟

ـ بله، فقط باید عکس ریه رو ببینم. عکس آمده است؟

صدای ظریفش را از پشت سر شنیدم. برگشتم ایستاده بود و پاکت عکس رادیولوژی قفسه سینه را به سمتم گرفته بود. نگاهمان برای لحظه ای کوتاه با هم گره خورد. چشمهای سیاهش را از نگاهم دزدید.

هنوز از حضور بی موقع اش شاکی بودم هر چند که می دانستم خودم مقصر بی احتیاطی ام بودم.

اخم هایم در هم شدند. بی اعتنا عکس را گرفتم و رو به نوری که از پنجره می تابید نگه داشتم.

ـ خیلی هم عالی، ظاهراً عفونت از بین رفته و پسر ما می تونه بره خونه و بقیه ی درمان رو توی خونه انجام بدیم. زیر برگه ی گلاسه زمان و تاریخ ترخیص را یادداشت کردم.

نگاه سنگین اش را روی صورتم حس کردم. دنبال مهر دستم را داخل جیبم کردم و جیب های روپوشم را جستجو کردم نبود. حتماً در ایستگاه پرستاری جامانده بود.

نگاهـش کردم. صـورتش روشن و سفید بود و رنگ گلـبهی که گـونه-هایش را پوشانده بود انگار جزئی از ساختار پوست صورتش بود نه آرایش.

لبهایم به اندازه یک کلمه از هم باز شدند.

ـ مُهر؟!

نمی دانم چرا به جای خودم از دست او طلبکار و ناراحت بودم. بدون هیچ کلامی با شتاب از اتاق خارج شد و چند دقیقه بعد مهر را به دستم داد.

نگاهم روی لبهای کوچک و صورتی اش ثابت ماند. هیچ آرایشی نداشت. خودم را به خاطر ندیدن اش در این همه مدت شماتت کردم.

حرکت لبهای مادربزرگ نیما را می دیدم که داشت دعایم می کرد امّا تمام حواسم جای دیگری بود.

یک بار دیگر به سر تا پایش نگاه کردم.

دسته ای موی سیاه را که از زیر مقنعه سرخورده بودند هل داد داخل و دستپاچه نگاهم کرد.

ـ بعد از ویزیت ها کارهای ترخیص رو توی سایت انجام بدین.

چشم آرامی گفت و به دنبالم از اتاق خارج شد.

سه بیمار دیگر را هم ویزیت کردم امّا امروز فقط همین یکی علائم بهبود را نشان داده بود و می توانستم مرخص اش کنم.

در حالیکه آخرین گلاسه را مهر می کردم به صورت منتظر مادری که کنار تخت کودکش ایستاده بود نگاه کردم.

ـ اگر چند روز دیگه هم صبر کنین من با اطمینان فرشته خانم رو مرخص می کنم.

مادر جوان آهی کشید و آرام روی موهای لطیف و نرم دخترک دست کشید و تشکر کرد.

پشتم ایستاده بود و منتظر بود من اول خارج شوم. سعی کردم به ذهنم فشار بیاورم و نامش را به خاطر بیاورم. امّا ذهنم آنقدر انباشته از موضوعات و نامهای مختلف بود که چیزی به خاطرم نمی آمد.

برگشتم و خواستم به بهانه ای نام روی کارت شناسایی اش را بخوانم.

ـ پرونده اتاق 304 رو بهم بدین؟

بین گلاسه ها را گشت.

به کارت روی سینه اش نگاه کردم.

ـ نگین یکتا پرستار بخش کودکان...

مژه های بلند و سیاهش روی گونه هایش سایه انداخته بودند. ظریف و ریزنقش بود. پرونده را بیرون آورد. دستم را جلو بردم. امّا گلاسه را روی میز پائین تخت بیمار گذاشت.

لبخند کجی زدم. حتماً ترسیده بود دوباره گلاسه را با خشم بکشم. نفس عمیقی کشیدم و به تلاش اش برای فرو بردن موهایش زیر مقنعه نگاه کردم، هنوز درگیر بود که گفتم:

ـ مهم نیست، فردا یادداشت می کنم.

بعد بی اعتنا چرخیدم و از اتاق خارج شدم.

کار ویزیت بخش نوزادان را قبل از آمدن به این بخش انجام داده بودم. نگاهی به ساعتم انداختم. باید برمی گشتم خانه و برای کلاس عصر حاضر می شدم.

از جلوی ایستگاه پرستاری رد شدم و زیرچشمی نگاهش کردم. سرش پائین بود و داشت یادداشت می کرد. ناخودآگاه به دستش نگاه کردم. حلقه-ای نداشت. نفس راحتی کشیدم و با خودم فکر کردم پس می شود خرابکاری امروز را جوری جبران کنم. با سرپرستار و بقیه خداحافظی مختصری کردم و از بخش خارج شدم.

تا رسیدن به خانه یک ساعتی زمان برد. پشت در آهنی سفید ترمز کردم و به شاخ و برگ خشک درختان حیاط که از عمارت سفید دو طبقه بالا زده بودند نگاه کردم دستم را سه بار روی بوق فشار دادم و چند لحظه بعد آقا یوسف که سرایدار و باغبان خانه بود در را باز کرد و با احترام سلام کرد.

لبخندی زدم و سلام کردم. یوسف چند سال بعد از به دنیا آمدن من به همراه همسرش برای باغبانی به خانه مان آمده بود و بعدها در ساختمان کوچکی که در انتهای باغ ساخته شده بود ساکن شده بودند. زهرا خانم همسر یوسف کارهای آشپزی و نظافت خانه را انجام می داد.

تمـام زندگی این زن و شوهر در وجـود دخترشان ملیحه خـلاصه می-شد. دختری که در زیبایی و متانت نمونه بود و خـداوند همه ی نعمت هایش را برای این آفریده به کمال و سخاوتمندانه بخشیده بود جز نعمت بینایی. ملیحه که چند سال قبل از تولد خواهرم به دنیا آمده بود، از بدو تولد نابینا به دنیا آمده بود. گاهی که تنها در باغ می دیدمش کنار گل ها و درختان راه می رود و روی گلبرگ ها و شاخه ها با نوازش دست می کشد به نابینا بودنش شک می کردم. وجودش آرامش خاصی داشت.

ماشین را کنار ساختمان پارک کردم و پیاده شدم. جوزف سگ نگهبان کهنسال خانه با دیدنم دُم تکان داد. صدای بلند موسیقی و خنده های زنانه از عمارت می آمد.

با خودم فکر کردم، احتمالاً امروز هم یکی از دوره های مهمانی های مادرم است.

ـ سلام آقای دکتر خوش آمدید.

به سمت یوسف که پشت سرم ایستاده بود چرخیدم.

ـ سلام آقا یوسف چه خبره باز صدای آهنگ بلنده؟

ـ آقا امروز مادرتون مهمان داشتن البته همه رفتن و فکر می کنم فقط چند تا مهمون داخل هستن.

آرام سر تکان دادم.

ـ حدس می زدم.

به سمت ساختمان رفتم. صدای آهنگ خاموش شده بود. در شیشه ای بزرگ را باز کردم.

مادرم و چند خانم دیگر که تقریباً هم سن مادرم بودند کنار پیانو ایستاده بودند و هنرنمایی دختر جوانی را که پشت پیانو نشسته بود تماشا می کردند. خواستم آرام و بی صدا از راهرو رد شوم و به سمت پله ها بروم که همه ی نگاهها به سمتم چرخید.

معذب بین ماندن و رفتن همانجا ایستادم.

مادرم لباس مشکی کوتاهی پوشیده بود و پوشیده ترین فرد جمع بود. با لبخندی به سمتم آمد و صورتم را بوسید و با افتخار دستش را دور بازویم حلقه کرد.

ـ آرمان جان عزیز دلم خوش آمدی.

ـ سلام مامان ببخشید نمی دونستم مهمان دارید.

یکی از خانمهای جمع با لحن شوخی گفت:

ـ یعنی اگه می دونستی زودتر از این می اومدی؟

بقیه خندیدند.

مادرم دستم را کشید و به طرف سالن برد.

ـ آذر جون اذیت نکن پسر خجالتی منو.

مخاطبش خندید.

ـ چقدر هم که پسر شما خجالتی هستن؟!

باز صدای خنده در سالن پر شد.

جلو رفتم و با احترام سلام کردم.

مادرم جلوتر رفت و سرش را بالا گرفت.

ـ به غیر از آذر جون فکر نمی کنم بقیه با پسرم آقای دکتر آرمان صدر آشنا باشن.

مادرم یکی یکی خانمها را معرفی کرد تا به دختر جوان رسید. لبخندی صورتش را پر کرد. دستش را روی شانه های ظریف و عریان دختر گذاشت.

ـ ایشون هم خانم فرحناز ابتهاج هستن، خواهرزاده ی آذر جون که امروز افتخار آشنایی باهاشون رو داشتم.

دختر جوان از صندلی پشت پیانو بلند شد و با غرور خاصی موهای طلایی و حلقه شده اش را به پشت شانه هایش هل داد.

ـ آشنایی با شما سِودا جون باعث خوشوقتی من هست و همین طور شما جناب دکتر.

قد بلندی داشت تقریباً هم قد بودیم البته به لطف پاشنه های کفش سیاه و بلندش.

به رنگ آبی خاص چشمهایش خیره شدم. شفاف تر از آن بود که طبیعی جلوه کند.

پرستیژ و کلاس خاصی داشت. خواستم از جمع زنانه جدا شوم که مادرم ادامه داد: فرحناز جون مدت کوتاهی هست که اومدن ایران و توی این مدت هم با پشتکار و همت عالی که دارن تونستن یه مهدکودک تأسیس کنن، توی بهترین منطقه از تهران.

سعی کردم چهره ام همچنان آرام و جدی بماند.

مادرم چنان از تأسیس مهد صحبت می کرد که انگار مخاطبش موفق به کسب نوبل شده.

نیم نگاهی به اندام کشیده و بلند فرحناز انداختم. واقعاً بی عیب بود. آرام زمزمه کردم: بسیار عالی!

فرحناز لبخند زد:

ـ آقای دکتر من خیلی به سلامت بچه هایی که به مهد سپرده می شن اهمیّت می دم ما یک روز در ماه بچه ها رو از نظر سلامتی چکاب کامل می-کنیم.

مادرم نگذاشت جمله اش به پایان برسد.

ـ چقدر خوب میشه آرمان بتونه با مهد همکاری کنه.

فرحناز با همان آرامش پاسخ داد: باعث افتخار ماست جناب دکتر صدر.

لبخند کجی به نگاه مشتاق مادرم که پشت فرحناز ایستاده بود زدم.

ـ راستش جدیداً کمی درگیر کاری و درسی ام بیشتر شده امّا خوشحال میشم در خدمت تون باشم.

مادر جلو آمد.

ـ آرمان جان علاوه بر کار در بیمارستانِ همسرم، دارن دوره فوق تخصصی رو هم می گذرونن.

همه تبریک گفتند. صدای زنگ گوشیم بلند شد. نفس راحتی کشیدم و با عذرخواهی کوتاهی از جمع زنانه دوستان مادرم بیرون آمدم و زیر نگاههای مشتاق مهمانها از پله ها بالا رفتم. با دیدن شماره فرزانه دکمه ی رد تماس را لمس کردم و به سمت اتاقم رفتم.

داشتم به سمت اتاقم می رفتم که صدای موسیقی سنتی که از اتاق آوا پخش می شد توجهم را جلب کرد. تازه به یادش افتادم. چرا در جمع زنانه دوستان مادرم ندیده بودمش؟!

در نیمه باز اتاقش را هل دادم. بوی رنگ و تینر پر شده بود در اتاق.

آوا روی صندلی پشت به در نشسته بود و داشت روی بوم سفید بزرگ طرح می زد.

به موهای بافته شده و بلندش که پیچیده بود بالای سرش با لبخند نگاه کردم. آستین های پیراهن مردانه و گشادش را تا زده بود و شلوار جین آبی-اش پر از نقش و نگار خودکار بود... لبخندم پررنگ تر شد به هیچ صفحه ی سفیدی برای نقاشی رحم نمی کرد.

جلو رفتم و ضربه ای به در زدم. آنقدر غرق در کار و همخوانی با خواننده موسیقی سنتی بود که متوجه حضورم نشد. کیفم را کنار در گذاشتم و آرام جلو رفتم و از پشت سر دستهایم را روی چشمهایش گذاشتم. بدون اینکه دستانم را لمس کند گفت:

ـ آقای دکتر آرمان صدر فخر خاندان صدر بوی عطرت خیلی قبل تر از اینکه چشمهامو ببندی اومد توی اتاق.

خندیدم و بهت زده روبه رویش ایستادم.

ـ آوا یعنی واقعاً توی این همه بوی رنگ و روغن و تینر و بنزین که راه انداختی متوجه بوی عطر من شدی؟!

گردنش را کج کرد و خندید.

ـ خواهرت توی بویایی با جوزف برابری می کنه!

لبخند زدم و به صورت زیبا و جذابش خیره شدم.

در بیست و دو سالگی مثل غنچه ای زیبا و دلربا شکفته بود.

ـ چرا نرفتی پائین پیش مهمونا؟!

ابروانش را بالا داد و پالت رنگ ها را گذاشت روی میز کوچک کنار دستش.

ـ خودت که می دونی از این جمع ها خوشم نمیاد.

ترجیح میدم به جای اینکه صورتم رو رنگ کنم روی بوم رنگ بریزم و نقش بزنم، این طوری حس بهتری دارم.

چرخیدم و به در و دیوار اتاقش که پر شده بودند از نقاشی نگاه کردم. نقش ها و طرح های متفاوت...

درست شبیه خودش خاص و متمایز از دیگران. به یاد جمله ی معروف مادرم افتادم که همیشه به آوا می گفت اگر آنقدر شبیه اش نبود مطمئن می-شد در بیمارستان با دختر مرد هنرمند و بی نوایی جابه جا شده...

ـ آرمان من فردا دارم می رم.

نگاهم را از نقاشی های دیوار برداشتم.

ـ کجا به سلامتی؟!

خندید.

ـ خونه بخت.

چشمانم گشاد شدن:

ـ واقعاً! یعنی مامان تونست با این همه ریخت و پاش و مهمونی بخت خواهر ما رو باز کنه؟!

گردنش را کج کرد و با اخم ساختگی به صورتم خیره شد.

ـ مطمئن باش قبل از من جنابعالی در صف بخت یابی هستید و مامان بیشتر از شوهر برای من دنبالِ یه عروس خوب و متشخص برای آقا پسر دکترش می گرده.

لبخندی زدم و به چال گونه هایش نگاه کردم.

ـ پس کجا به سلامتی؟!

ـ فردا دارم می رم با بچه های دانشکده کویر گردی.

ـ توی این فصل؟

خندید.

ـ همه ی فصل های کویر زیباست.

نفس عمیقی کشیدم.

ـ بله حق با شماست.

ـ آرمان برای سه شنبه هفته بعد برنامه ات خالیه؟!

گوشه ی ابرویم را خاراندم.

ـ باید با منشی ام هماهنگ کنین سرکار خانم.

لب هایش را با حرص بهم فشرد و دستهایش را به کمرش زد.

لبخند زدم.

ـ واقعاً چی در مورد من فکر کردی آوا خانم من از الآن نمی تونم در مورد سه شنبه هفته بعد تصمیم گیری کنم، آقای دکتری گفتن!

بلند شد و کش و قوسی به بدنش داد.

ـ آرمان هفته بعد جلسه آخر کلاس عرفان ام هست حتماً باید با همراه برم بعد هم می خوام برم سالگرد استادم.

نگاهش کردم. چشمهای عسلی اش می درخشیدند. چه می دانست چقدر برایم عزیز است. شاید بیشتر از پدر و مادرم...