رمان شهرزاد قصه گوی من به قلم مرجان ماه سپند و SARINA

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

همون جایی که شاهزاده قصه

همیشه دختر فقیر و می خواست

همون شهری که قد خود من بود

از این دنیا ولی خیلی بزرگتر

نه ترس سایه بود نه وحشت باد

نه من گم می شدم نه یه کبوتر

شهرزاد…زاده ی این شهر بزرگ…کاش میدونستی این کارت چطور سرنوشتتو تغییر میده…کاش وارد اون خونه نمیشدی…کاش…

مقدمه:

شهرزاد...زاده ی این شهر بزرگ...کاش میدونستی این کارت چطور سرنوشتتو تغییر میده...کاش وارد اون خونه نمیشدی...کاش...

قصه اول:

از پای تلویزیون بلند شدم و به سمت اتاقم دویدم و کتابها و جزوه های مورد نیازم را درون کیفم گذاشتم...مانتوی مشکی رنگ و شلوار جینم را پوشیدم بعد مقنعه به دست از اتاق بیرون آمدم...نیم نگاهی به تلویزیون انداختم که داشت سریال مورد علاقه ام را نشان میداد و همینطور بازیگر مورد علاقه ام را چند لحظه ماتم برد...با اینکه عجله داشتم اما تا لحظه ای که سکانس تمام نشد از جایم جم نخوردم.بعد به خود آمدم...وای خدایا دیرم شده! به روشویی رفتم و مسواک زدم و مقنعه ام را جلوی آینه سرم کردم و چروک بالایش را صاف کردم به پذیرایی برگشتم و تلویزیون را خاموش کردم و به اتاقم رفتم..اهل آرایش کردن نبودم فقط یک رژ صورتی کم رنگ زدم و بلند شدم....کیفم را برداشتم...گوشی ام را که به شارژ زده بودم کندم و داخل جیبم گذاشتم بعد به اتاق کناری رفتم...مادرم روی ویلچرش رو به پنجره ای که به حیاط باز میشد نشسته بود...به سمتش رفتم و گفتم:مامان گلم حاضری که ببرمت؟

با چشم جوابم را داد که یعنی :آره...آماده ام

دسته های ویلچر را گرفتم و کیف کوچکی را از روی تختش برداشتم و به سمت در خانه رفتم...با کمی کلنجار ویلچر را به حیاط رساندم...به سمت در که میرفتم در باز شد و فرزاد ... برادر بزرگ من و پسر ناخلف پدر و مادر وارد شد مثل همیشه با اخم هایی درهم...بیچاره پدرم از دست کارهای او دق کرد و مرد....مادرم هم به خاطر حرص خوردن از دست او سکته مغزی کرد و هم فلج شد و هم زبان بست...فرزاد با دیدن من پرسید:باز کجا داری میری؟

گفتم:سلام!...کجا رو دارم برم میرم دانشگاه دیگه....راستی خونه میمونی؟

_چطور؟

_گفتم اگه میمونی و تا برگشتنم نمیری بیرون مامان رو دیگه نبرم خونه ی مهری خانوم

_نه ببرش...من تا نیم ساعت دیگه باید برم جایی...یکی از دوستام برام کارگیر آورده...برم ببینم چطوره؟

_چه عجب...بالچیاخره آقا یه تکونی به خودشون دادن

_دیگه وقتی تو با فیس و افاده ت کارتو ول میکنی مجبورم

_خیلی بی حیایی فرزاد!

فرزاد که سرش داخل گوشی اش بود بی حوصله گفت:باشه ...قبول

_من رفتم،خداحافظ

در حالی که سرگرم گوشی اش بود چیزی مثل خداحافظ را زمزمه کرد...از خانه خارج شدم و به سمت خانه سمت راستی رفتم و زنگ زدم...چند لحظه بعد دختر جوانی در را به رویم باز کرد...او بهترین دوستم بود...ستیلا...که با دیدنم گفت:سلام خاله مریم!سلام شهی جون!

و کنار رفت و من ویلچر را به داخل حیاط هدایت کردم و گفتم:صد دفعه نگفتم با این مخفف کردن گند نزن تو اسمم؟

ستیلا در را بست و گفت:تو چرا میتونی بگی ستی من نگم شهی؟

_آخه شهی قشنگ نیست!بسه دیگه چرت و پرت گفتن!ستیلا شرمنده که اینقدر به تو و مامانت زحمت میدم کارگیرم بیاد یه پرستار واسه مامان میگیرم

_برو اینقدر تعارف تیکه پاره نکن

خندیدم و گفتم:راستی مامانت کو؟

_رفته خرید...برو مگه 11کلاس نداری؟ساعت 10/30رد شده!

به هول و ولا افتادم صورت مامان ستیلا را ب*و*سیدم و کفش های کتانی ام را سفت کردم و بیرون آمدم و به سمت ایستگاه مترو که 2خیابان انطرف تر بود رفتم...خانه مان چند ایستگاه تا میدان انقلاب فاصله داشت...خانه تنها یادگاری پدر بود و ما هیچکدام تمایلی نداشتیم که به آن دست بزنیم و بفروشیمش...خانه ی خوبی بود و جای بدی هم نبود...در یکی از مناطق متوسط تهران...اما وضع خودمان خوب نبود..اصلا خوب نبود...با مادری مریض و برادری علاف و خلاف و من و هزینه های دانشگاهم...تا هفته ی پیش در خانه ای بالا شهری کار میکردم اما وقتی دیدم نگاه های کثیف پسر صاحب خانه را و شنیدم پیشنهاد بی شرمانه اش را،جایز ندانستم بمانم و از آنجا بیرون آمدم...به ایستگاه مترو رسیدم و از پله برقی پایین رفتم و منتظر آمدن قطار شدم...یک دقیقه بعد آمد و من و چندین نفر دیگر وارد شدیم...خیلی ها هم خارج شدند...به زور جایی برای نشستن پیدا کردم و نشستم....همیشه دوست داشتم در بین مردم باشم...در مترو بنشینم و آدمها را نگاه کنم...آدمهایی که هر روز میبینیم و بی توجه از کنارشان رد میشویم بی آنکه فکر کنیم هر کدام یک قصه در دل دارند...هیچکس نیست که دردی نداشته باشد...وقتی به این موضوع میکنم و با خود میگویم:مطمئنا خیلی ها از تو وضع بدتری دارند...خیلی ها حتی سقفی برای آنکه با آرامش زیر آن بخوابند را ندارند دلم برای خودم آرام میگیرد...ناراحت میشوم از رنج دیگران اما خودم قوت قلب میگیرم...بالاخره بعد از یک ربع به مقصد رسیدم و پیاده شدم و وارد خیابان شلوغ و پر ازدحام انقلاب،آن هم در هوای سرد آذر ماه شدم و راه دانشگاه تهران را در پیش گرفتم...از سردر دانشگاه رد شدم و به سمت دانشکده علوم پایه رفتم...ترم پنجم رشته زیست شناسی بودم...تا به انجا رسیدم ساعت 11:10شد...وای خدایا....دیرم شده بود!!!بدو بدو و شلنگ تخته کنان از پله ها بالا رفتم...یکی از پسرها که در یکی دو درس با هم همکلاس بودیم اما نه در درس این ساعت حین عبورم گفت:بازم مدرسه ت دیر شد فرخزاد؟

بی اهمیت به دویدن ادامه دادم و جلوی در ایستادم...چند نفس عمیق کشیدم تا تنفسم تنظیم شود و لو نروم که چقدر دویده ام...در زدم و در را باز کردم و گفتم:استاد اجازه هست بیام داخل؟

استاد مجد از بالای عینکش نگاهم کرد و با لحنی کاملا جدی گفت:باز چه بهانه ای برای دیر کردن داری خانوم فرخزاد؟

من و من کنان گفتم:استاد...حواسم به ساعت نبود ...آروم آروم اومدم...ببخشید...

استاد گفت:بفرما داخل ولی خانوم فرخزاد این آخرین بار بود...دیگه دیر کردن رو نمی پذیرم

باشرمندگی گفتم:چشم استاد. قول میدم

یکی از پسرها از ته کلاس گفت:از همون قولا که به استاد فدوی میدی؟

دو سه نفری نیشخند زدند...دلم میخواست زبان سه متری اش را از حلقومش بیرون بکشم...پسره ی لوس....فکر میکرد خیلی بامزه ست!

در را بستم و به راه افتادم که یک صندلی خالی ببینم...دوستم الناز را دیدم که درست جلوی همان پسر خوشمزه...مهران قدیمی...برایم جا گرفته بود...کلاس به حالت عادی برگشت...الناز آرام پرسید:چرا باز دیر کردی؟

من هم به همان آهستگی گفتم:تا حاضر شدم و رسیدم اینجا دیر شد دیگه

صدای قدیمی از پشت سرم آمد که گفت:فرخی جون مسابقه دو ماراتن برگزار شده؟چرا منو خبر نکردی؟

سرم را کج کردم و گفتم:آخه میدونستم عرضه شو نداری و به 10 متر نرسیده پس میفتی فسیلی جون!!

الناز به آرامی خندید و مهران هم با صدای کوبیده شدن ماژیک به تخته نتوانست جواب دهد...

دو ساعت بعد کلاس تمام شد...استاد کیفش را از روی میز برداشت و گفت:خانوم فرخزاد یه ربع دیگه بیاید اتاق اساتید کارتون دارم........

قصه دوم:

صدای اوه اوه اوه بچه ها بلند شد و کمی ترس برم داشت...میترسیدم مجبورم کند واحدم را حذف کنم.به الناز گفتم:بیا بریم سلف یه قهوه بخوریم

کیفم را روی شانه ام جابجا کردم و همراه با الناز از کلاس خارج شدم و به سلف سرویس رفتیم.الناز پرسید:یعنی آقا خوشگله چه کارت دارن؟

_الناز استادمونه ها!

الناز شانه بالا انداخت و گفت:خوب مگه دروغ میگم جذاب و خوشتیپ و خوش هیکله...سنشم حداکثر 36باشه...کیس مناسبیه ها!

میدانستم شوخی میکند ...یک ربع بعد الناز را در سلف سرویس تنها گذاشتم و با کمی استرس به سمت اتاق اساتید رفتم و در زدم...وارد شدم و سرم را چرخاندم و دیدم در اتاق جز استاد محترم آقای مجد کسی نیست...آقای مجد با دیدنم بلند شد و گفت:بفرمایید خانوم فرخزاد

و با دست به مبل روبروی خودش اشاره کرد...نشستم...او هم سرجایش روبرویم نشست و با دیدن حالت عصبی و بیقرارم پرسید:چرا اینقدر هولی خانوم؟

_استاد تو رو خدا واحدمو حذف نکنین...میدونم هر بار دیر میرسم...میدونم یه خورده تو درستون ضعیفم اما قول میدم دیگه نه دیر برسم نه سستی کنم یه فرصت دیگه بهم بدین...من...

حرفم را قطع کرد و گفت:خانوم فرخزاد سرعتو کم کنین !من اصلا حرفم سر این موضوعات نیست

_پس؟؟

-_2 روز پیش داشتم با چند تا دیگه از اساتید صحبت میکردم که خانوم برزگر گفتن برای یه نفر دنبال کار میگردن و از ما پرسیدن که کاری سراغ نداریم؟من گفتم یه کار سراغ دارم اما باید بدونم کسی که قراره کار رو بهش محول کنم کیه...با کلی اصرار گفتن که شما برای خودتون دنبال کار میگردید...-سرم را پایین انداختم و با شزمندگی گوش دادم ...ادامه داد:-چه کاری میخواید؟من هر کاری که بخواید فروگذار نمیکنم و معرفیتون میکنم

با شرمندگی گفتم:چی بگم آخه...من...من هر کاری میکنم

آقای مجد گفت:من فکر کردم شما به خاطر دانشجو بودنتون نمیتونید کار تمام وقتی مثل منشی گری یا کلا کار توی شرکت و اداره انجام بدید...چطور بگم...مشکلی با کار تو خونه ی مردم ندارید؟

داشتم آب میشدم...دوست داشتم سر خانوم برزگر را به دیوار بکوبم که اینطوری جلوی بهترین استادم مرا خورد کرد...آقای مجد گفت:خانوم فرخزاد می میخوام کمکتون کنم پس باهام همکاری کنید و سرتونو پایین نگیرید...کار که عار نیست...از وقتی که فهمیدم دنبال کار میگردید ارزشتون برام خیلی بالا رفته..دخترای هم سن شما یا در بند این موضوعات و مشکلات نیستن یا برای کسب پول از راه های ناشایستی اقدام میکنن...اینکه شما اینقدر محکم در مقابل مشکلات سد شدید که کسی تا حالا پی به بی پولیتون نبرده یه افتخاره!

سرم را بالا گرفتم و دیدم آقای مجد از پشت عینک روی من زوم کرده...وقتی چشم در چشم شدیم به آرامی گفتم:من تا هفته ی پیش توی یه خونه کار میکردم اما محیطش مناسب نبود و بیرون اومدم اگه خونه ای که شما معرفی میکنید خوب باشه و خونواده ی درست و با فرهنگی توش باشن...قبول میکنم

آقای مجد گفت:خونه ی خوبیه من ضمانت میکنم که هیچ مشکلی براتون پیش نیاد.

_به ضمانت شما باشه...فقط آدرسشو بدید اگه میشه که من همین امروز برم...

_حتما!

و برگه ایی را برداشت و مشغول نوشتن آدرس شد.اما...اما کاش قبول نمیکردم و به ضمانت آقای مجد اعتماد نمیکردم...کاش میدانستم با ورودم به آن خانه تازه مشکلاتم شروع میشوند!

***

بعد از اتمام کلاس دیگرم بالاخره ساعت 4:30از دانشگاه خارج شدم و مسیر نیاوران را در پیش گرفتم...خانه ای که قرار بود در آن کار کنم آنجا بود..در راه با فرزاد تماس گرفتم

_الو...سلام

فرزاد گفت:سلام

_فرزاد این دوستت که کار معرفی کرده بود ...رفتی ببینی چه طوریه؟

_آره رفتم...حمالی بود...قبول نکردم

_دقیقا چه کاری بود؟

_کارگر ساختمون...فکر کن!مرتیکه ی لامروت میگه برم عملگی!

_من نمیدونم تو دنبال چه کاری میگردی؟فکر کردی با مدرک فنی حرفه ای زپرتیت چه کاری بهت میدن؟

_مدرک من کجاش زپرتیه؟متالورژی خوندم!

_فقط اسمش دهن پرکنه!تهش همون ریخته گری و آهنگریه دیگه!

_شهرزاد!کاری نکن برگشتی کبودت کنم ها!

_وای وای چقدر ترسیدم...از توی بی غیرت بعید نیست ...دارم میرم یه خونه که استادم معرفی کرده بشم کلفت خونه شون اونوقت تو مدرکتو نگاه کن و برام کلاس بذار

فرزاد طعنه ام را نادیده گرفت و پرسید:خونه ی درستیه؟...مثل قبلیه نباشه.

_اگه یکی مثل تو توش نباشه خونه ی خوبیه!

_خیلی روت زیاد شده شهرزاد بذار دستم بهت برسه

میدانستم هارت و پورت الکی میکند!پرسیدم:الان خونه ای؟

_آره

_د ِ برو مامانو از پیش ستیلا بردار بیار زشته!

_باشه بابا...

و خداحافظی نکرده قطع کرد...دوست داشتم هر چه فحش و ناسزا بلد بودم بارش کنم اما لایق آن هم نبود...بالاخره بعد از کمی گشتن خانه را پیدا کردم...البته به قصر بیشتر شبیه بود تا خانه...جلو رفتم و زنگ زدم...زنی جواب داد:بله؟

جلوی چشمی اف اف ایستادم و گفتم:سلام...من با خانوم محبی کار دارم...تشریف دارن؟

_بله میتونم بپرسم چه کاری؟

_من رو آقای مجد برای کار توی خونه معرفی کردن

_بیاید داخل...

و در باز شد ...وارد حیاط شدم که ماتم برد...چه حیاط بزرگ و زیبایی بود...تمام زمین چمن بود و راه باریک سنگفرش شده ای مسیر منتهی به خانه را نشان میداد...همانطور که آرام آرام و غرق در زیبایی خانه قدم برمیداشتم صدایی شنیدم...صدای پارس یک سگ که مرا به خود آورد و تند تند به سمت خانه رفتم...یک سگ تازی سیاه و براق جلوی در خانه به یک درخت بسته شده بود ...در حالی که با ترس نگاهش میکردم در باز شد و زنی میانسال که لباسهای زیبایی به تن داشت در قاب ایستاد و گفت:بیا...نترس!

آرم آرام از پله ها بالا رفتم و روبروی آن زن ایستادم و گفتم:سلام خانوم محبی شمایید؟

زن با لبخندی ملیح گفت:آره...بیا تو

و خودش جلوی من وارد خانه شد.داخل خانه خیلی زیباتر و شیک تر از حیاط بود...پشت سر خانوم محبی وارد پذیرایی مجلل خانه شدم...او روی یک مبل سلطنتی نشست و من همانطور ایستاده بودم ...گفت:بشین عزیزم!

قصه سوم

و من روی یک مبل یک نفره در همان سری نشستم .خانوم محبی گفت:گفتی آقای مجد معرفیت کرده...کدوم مجد؟

_راستش اسم کوچیکشون رو نمیدونم همونی که استاد دانشگاه هستن..

_آها...فهمیدم...از کجا میشناسیش؟

_استادم هستن....من دانشجوی رشته زیست شناسی هستم

_پس با وجود دانشگاه نمیتونی تمام وقت اینجا باشی...

_نه...راستش آقای مجد هم با قبول این موضوع من رو فرستادن...من میتونم ساعت کلاس هام رو عوض کنم و همه رو بندازم صبح و از بعد از ظهر تا شب بیام اینجا

_الان چند روزه که به خاطر وضع حمل خدمتکار قبلی همه ی کارای خونه به گردن من و دخترمه.با اومدن تو ما هم کارمون سبک میشه!

_مگه شما خدمتکار نمیخواین که کار نکنید؟

_نه1من خدمتکار میخوام که کارام سبک بشه....من از بیکار یه جا نشستن خیلی بدم میاد1راستی اسمتو نگفتی1

_شهرزاد...شهرزاد فرخزاد.

_خب شهرزاد جون...هر مبلغی بگی قبول میکنم

_اینجوری زشته!شما هر چی لطف کنید من قبول میکنم

_ما به خدمتکار قبلی روزی 35تومن میدادیم...حالا چون تو دانشجویی و سفارش شده ی آقای مجد هستی 40تومن در روز خوبه؟

_خیلی خوبه فقط یه خواهشی که دارم روزانه بهم حقوق ندید...ماهانه بدید ممنون میشم

_باشه...راستی میتونی یه تماس بگیری من با خانواده ت صحبت کنم؟

_خانوم پدرم فوت شده...مادرم هم نمیتونه صحبت کنه.

_متاسفم

_ممنون

خانوم محبی بلند شد و گفت:خب...اسم منم تهمینه ست ...ببینم الآن میتونی یه سری کار انجام بدی؟

_بله خانوم...بفرمایید چه کار؟

_اول برو دست و روتو بشور من یه نوشیدنی واسه ت بیارم خستگیت در بره..بعدا بهت میگم.

من هم که خیلی برخورد گرم و به دور از غرور تهمینه خانوم خوشم آمده بود به روشویی رفتم و دست و رویم را شستم...مانتو و مقنعه ام را در آوردم و موهای بلند سیاهم را مرتب کردم و کلیپسی به ان زدم و بدون اینکه دوباره لباسهایم را بپوشم به پذیرایی مجلل و پر از اشیای آنتیک و مبل های شیک برگشتم.تهمینه خانوم با دیدنم لبخندی زد و گفت:بیا بشین شهرزاد جون

و من دوباره روبرویش نشستم.تهمینه خانوم گفت:من اینجا با پسر و دخترم زندگی میکنم...دخترم آریانا تقریبا هم سن توئه...آرین هم34سالشه و فعلا عذب مونده!

چند دقیقه بعد پس از نوشیدن قهوه وقتی سرحال شدم گفتم:خوب...من آماده م

تهمینه خانوم گفت:شهرزاد جون اتاقای طبقه ی بالا جز یه دونه اتاقی که درش قفله نیاز به تمیزی داره من خودم همه جا رو جارو کشیدم فقط یه گرد گیری میخواد.بیا این دوتا دستمال.

دستمال های نم دار را گرفتم و از پله ها بالا رفتم.طبقه دوم پنج اتاق داشت که با امتحان درها فهمیدم کدام در قفل است.از اتاقی که در انتهای راهرو قرار داشت شروع کردم...آنقدر وسواس به خرج دادم که پاک کردن و گردگیری همان یک اتاق حدود 1ساعت وقت برد...البته اتاق کوچکی هم نبود و به نظرم آمد اتاق مهمان باشد چون وسیله ی شخصی یا خاصی داخل اتاق نبود.کمد اتاق هم خالی بود و روی میز توالت هیچ وسیله ای نبود.بعد از گرد گیری آن اتاق دو دستمال گردگیری را درون روشویی اتاق شستم و خوب چلاندم و به اتاق دیگر رفتم ...این اتاق آنقدر شیک تر از قبلی بود که لحظه ای مات ماندم و بعد جلو رفتم...به داخل کمد ها و کشوها سرک نکشیدم چون میدانستم این اتاق آرین پسر تهمینه خانوم است...از دکوربندی ساده و شیکش فهمیدم...در اتاق یک تخت چوبی مشکی رنگ با لحاف مشکی و میز توالت و میز کامپیوتر و کمد و قفسه ی کتاب مشکی رنگ وجود داشت...مشغول تمیز کردن میز توالت بودم که از درون اینه چشمم به یک قاب عکس بزرگ با زمینه ی مشکی خورد...برگشتم و با دیدن عکس ماتم برد...عکس بالاتنه ی برهنه ی یک مرد 32،33ساله بود که ژستی جذاب و دختر کش!گرفته بود!شوک دوم با دیدن چهره ی صاحب عکس به من وارد شد!پس آرین پسر تهمینه خانوم همان آقای مجد استاد محترم بنده بود...چرا آقای مجد به من نگفت مرا برای کار در خانه ی خودش استخدام کرده؟هنوز مات عکس بودم و نمتوانستم نگا نکنم...بالاخره نگاهم را به هر زحمتی بود برگرفتم و به سمت در برگشتم که دیدم آقای مجد یا همان آرین در چارچوب در ایستاده و با دیدن من ماتش برده!

چند لحظه گذشت تا متوجه دلیل اینطور نگاه کردنش بشوم .با یک تاپ آبی کم رنگ و شلوار لی تنگ و سری بی حجاب جلویش ایستاده بودم .وقتی دید نگاهش میکنم سرش را پایین انداخت و گفت:سلام!

من بیچاره هم که از صد طرف شوکه بودم به زور گفتم:س...س...سلام!

با همان سر پایین افتاده گفت:از تو کمدم لباس بردار

عرق شرم بر پیشانی ام نشسته بود ...داغ کردم و تندی به سمت کمد رفتم و دنبال لباس گشتم و در آخر هم یک پیرهن سفید دکمه دار برداشتم و به تنم کردم و دکمه هایش را بستم .برای سرم نمیتوانستم کاری کنم اما حداقل بازو های لخت و تنگی شلوار جینم معلوم نمیشد.از پشت پاراوان که بیرون آمدم دیدم کیف سامسونت و کت مخمل کبریتی اش را روی تخت انداخته و در حالی که دستانش را وارد جیبهای شلوارش کرده به عکس خودش که من با دیدنش شوکه شده بودم نگاه میکند...گفتم:استاد واقعا شوکه شدم!

برگشت و با لبخندی جذاب گفت:از چی؟از اینکه اینجا خونه ی منه ؟یا این عکس؟

سرم را پایین انداختم .گفت:تمام رنگای عالم رو توی این یه دقیقه تو صورتت دیدم بسه دیگه دختر!بی حساب شدیم با هم!

خجالت زده سرم را بالا گرفتم و گفتم:اگه میگفتین قراره تو خونه شما کار کنم....

با کلافگی در حالی که درست زیر همان عکس به دیوار تکیه داده بود و دستهایش را صلیب کرده بود.گفت:قبول نمیکردی بیای؟

_نه...همنیجوری هم امروز به قدر کافی توی دانشگاه شرمنده شدم.

_خانوم فرخزاد من گفتم بیای اینجا چون میخواستم بهت بد نگذره...چون من و خانواده م برخلاف بقیه به کسی که برامون کار میکنه به چشم خددمتکار و کلفت نگاه نکیمنیم...چون خودمونو صرف پولدار بودن بالاتر نمیدونیم...باور کن من به همه جوانبش فکر کردم!حتی اینکه اینجوری من هم توی درس ها بهت کمک میکنم.

نتوانستم چیزی بگویم.خوشحال شدم از اینکه اینقدر به فکر من بوده.گفتم:ممنونم استاد

کمی جلو آمد و گفت:اینجا دیگه استاد نیستم شهرزاد خانوم...بهم بگو آرین

_ممنونم آقا آرین

_خب...کارت با اتاق من تموم شده؟

_نه کاملا اما من میرم بیرون شما که کارتون تموم شد میام داخل

_باشه

من هم از اتاق خارج شدم و بدو بدو به طبقه پایین رفتم.تهمینه خانوم در آشپزخانه بود.با دیدنم گفت:این چیه تنت؟

_تهمینه خانوم چرا خبر نکردین آقا آرین اومدن؟بیچاره هم خودشون سکته کردم هم من!

تهمینه خانوم که فهمید چه شده خنده ای کرد و گفت:چیزی نشده حالا عزیزم...پسرم چشمش پاکه!مانتو مقنعه ت رو به چوب لباسی دم در آویزون کردم.

من هم به همانجایی که گفته بود رفتم و مانتو و مقنعه ام را پوشیدم و با لباس آرین از پله ها بالا رفتم...در حین بالا رفتن از پله ها دیدم که از اتاقش خارج شد و با حوله ای در دست به سمت حمام که درش روبروی در اتاقش بود رفت...من هم هم وارد اتاقش شدم و باز هم مشغول گردگیری شدم. به خودم نهیب میزدم نگاه نکن شهرزاد..سرتو بالا نیاری ها!چند دقیقه بعد وقتی همه چیز تمیز شد کیفش را برداشت و روی میزش گذاشتم...کتش را هم به چوب رختی آویزان کرم..لباسی هم که تنم کرده بودم سرجایش داخل کمد گذاشتم و نگاهی به دور تا دور اتاق انداختم .در همین لحظه چند ضربه به در خورد در را باز کردم...آرین در حول حمام و با موهایی خیس وارد اتاق شد.گفتم:اتاقتون تمیز شد اس...ببخشید ..آقا آرین

آرین گفت:ممنونم

من هم از اتاق خارج شدم و در را پشت سرم بستم...

قصه چهارم

تقریبا 2ماه گذشت...در این دو ماه فرزاد هم بالاخره در یک کارگاه در و پنجره سازی مشغول به کار شد...من هم که تمام کلاسهایم را صبح انداخته بودم از ساعت 2بعد از ظهر تا 10شب در خانه ی آرین کار میکردم...خواهر آرین،آریانا دختری زیبا و مهربان بود و حدودا25سال داشت...او هم مثل مادر و برادرش با من خوب رفتار میکرد...در این شرایط بالاخره توانستیم نفس راحتی بکشیم...با در آمد من و فرزاد زندگی میگذشت.فرزاد هم از وقتی استخدام شده بود دیگر شر به پا نمیکرد و از بابت او هم خیالم راحت شده بود.در خانه آرین هم کار میکردم هم مثل عضوی از خانواده زندگی!نمیدانم با همه اینقدر خوب بودند یا به واسطه آشنایی من با آرین اینقدر رفتارشان خوب بود؟تا حدی که حتی شام و نهار را هم با هم میخوردیم...حدس میزدم آرین برای اینکه من ناراحت نشوم یا به غرورم بر نخورد از مادر و خواهرش خواسته بود با من تا این حد خوب و صمیمی باشند اما من هیچ تحمیلی را در رفتارهای تهمینه خانوم و آریانا نمیدیدم...برای آریانا شده بودم یک دوست واقعی...او هم برای من مثل یک دوست خوب بود.در دانشگاه آرین برای من همان استاد مجد بود و رفتارش خشک و جدی اما در خانه کلی سر به سرم میگذاشت و جوری رفتار میکرد انگار عضوی از خانواده اش هستم.

آنروز در آشپزخانه در حال شستن ظرف بودم.تهمینه خانوم به خانه ی یکی از دوستانش رفته بود و آریانا هم همراهش رفته بود...آرین هم از وقتی آمده بود از اتاقش بیرون نیامده بود...زنگ اف اف بلند شد .تندی دستهایم را خشک کردم و برای جواب دادنش رفتم.گوشی اف اف را برداشتم و گفتم:بفرمایید؟

_منم!

با تعجب به مردی که جلوی چشمی اف اف ایستاده بود نگاه کردم و گفتم:منم یعنی کی؟

_د ِ آریانا شاهدم دیگه!

_ببخشید آقا من اریانا نیستم.

صدای ارین از بالای پله ها آمد:شهرزاد خانوم کیه؟

_آقا آرین یه آقاییه میگه شاهده!

_اِ شاهد اومد؟؟باز کن!

من هم دکمه را زدم و در چوبی ساختمان را باز کردم...مرد جوانی که خیلی خوش تیپ و خوش هیکل بود داشت به سمتم می آمد.برگشتم و دیدم آرین پشت سرم ایستاده.پرسیدم:دوستتونه؟

_نه...پسر عمه مه.

بالاخره شاهد به ما رسید و با دیدنش دهانم باز ماند!به زور خودم را جمع و جور کردم و بعد از یک سلام کوتاه و مختصر به سمت آشپزخانه رفتم.صدای شاهد را شنیدم که پرسید:این دختره کیه؟

و صدای آرین که گفت:شهرزاده...

و باز هم صدای شاهد اینبار با چاشنی خنده:اِ ؟پس شهرزاد خانوم ایشونن!!

صدای پا آمد...آرین پشت اپن ایستاد و گفت:شهرزاد خانوم دو تا لیوان ماگ قهوه درست کن بیار بالا تو اتاقم لطفا...

من گفتم:چشم آقا آرین.

آرین رفت و من مشغول آماده کردن قهوه شدم.داخل دو لیوان ماگ ریختم و با ظرف شکر روی سینی گذاشتم و به آرامی از پله ها بالا رفتم.قلبم در سینه میکوبید...وای خدایا...باورم نمیشی...شاهد امیری...بازیگر معروف و مورد علاقه من پسر عمه آرین بود؟چقدر دوستش داشتم...خدایا...خدایا آبروریزی نکنم جلوش!!در اتاق آرین باز بود...دم در گفتم:اجازه هست؟

آرین گفت:بیا داخل...

و من وارد اتاق شدم ارین روی تخت نشسته بود و شاهد روی صندلی چرخان پشت میز کامپیوتر . یک لیوان را روی پاتختی برای آرین گذاشتم و لیوان دیگر را روی میز کامیوتر و رو به شاهد گفتم:خوب هستید آقای امیری؟

_ممنون شهرزاد خانوم...خوبم.

در دلم قند آب میشد اما به روی خودم نیاوردم با آرامش ظرف شکر را روی میز کامپیوتر گذاشتم و گفتم:نوش جان!

آرین گفت:خیر سرم صاحبخونه منم ها!ظرف شکر رو اول میگیری جلوی اون؟

_اولا مهمون مقدم تره...دوما ابشون آقای امیری عزیز هستن!

_آقای امیری عزیز برای تو نون و آب نمیشه!!من هم استادتم مجبوری برای نمره گرفتن نازمو بخری شهرزاد خانوم!!

لبخندی زدم و گفتم:استاد دلتون میاد؟میخواین منو بندازین؟تازه من ناز شما رو خریدم خبر ندارین!

_چطور؟

_برای اینکه 2قاشق شکر و یه قاشق شیر خشکی که خودتون توی قهوه تون میریزید براتون ریختم...همش هم زدم!

با تعجب پرسید:جدی؟

_تست کنید ببینید خوبه؟

لیوانش را برداشت به دهان نزدیک کرد و بعد از مزه مزه کزردن گفت:نه...خوبه...نگران نباش نمیندازمت!

خندید و گفتم:با اجازه!

از اتاق خارج شدم و در رابستم دستم را روی قلبم گذاشتم و بدو بدو از پله ها پایین رفتم و مشغول آب کشین ظرف ها شدم...چند دقیقه بعد صدایی از طبقه بالا آمد.شاهد گفت:شهرزاد خانوم میشه چند لحظه بیاید بالا؟

_چشم آقای امیری.

در آیینه نگاهی به خودم انداختم .تیپ آبی آسمانی زده بودم...از پله ها بالا رفتم و گفتم:بله؟با من کاری دارید؟

شاهد گفت:کار که نه...شما تا حالا خوندن آرین رو از نزدیک دیدی؟

با لبخند گفتم:من از دور هم ندیدم!مگه آقا آرین میخونن؟

_آره...یه صدایی هم داره لامصب!

مرا به سمت اتاقی برد که قبلا دیده بودم درونش یک پیانو سنگین قرار دارد اما تاحلا ندیده بودم کسی از آن استفاده کند.دیدم آرین پشت پیانو نشسته و الکی دکمه های پیانو را میزند.باشنیدن صدای پایمان سر بلند کرد و گفت:منبه شاهد گفتم مزاحمت نشه اما مثل همیشه کار خودشو کرد.

_نمیدونستم خوانندگی هم بلدید!

شاهد گفت:خوانندگی به اون صورت نیست...بعضی وقتا که حس میگیره میخونه!

در را پشت سرم نبستم و جلو آدم...پشت سر آررین کنار شاهد روی کاناپه نشستم .آرین گفت:نخندیدن ها!شاهد جلف بازی در بیاری میکشمت!

شاهد بلند بلد خندید و گفت:بخون بابا نمیرم تو حست!

دستانش روی کلید های پیانو شروع به حرکت کردند...آوای دلنشین و ملایمی فضای اتاق را پرکرد...آنقدر زیبا و دل انگیز بود که نخوانده به خلسه ای شیرین رفتم...حدود 30ثانیه بعد آرین نفس عمیقی کشید و با صدای فوق العاده شروع به خواندن کرد:

تازه عادت کرده بودم که تو تنهایی بمونم

ولی وقتی تو رو دیدم دیگه گفتم نمیتونم

تازه عادت کرده بودم که باشم تنهای تنها

تا که دیدمت دلم گفت تویی اون عشق تو رویا!

تازه عادت کرده بودم...تازه عادت کرده بود...(مازیار فلاحی)

آنقدر غرق در نوای شیرین پیانو و صدای روح نواز آرین بودم که تا وقتی شاهد جلوی چشمم بشکن نزد متوجه نشدم آهنگ تمام شده!بعد گفتم:خیلی قشنگ بود آقا آرین!واقعا استعداد دارید.چرا حرفه ای ادامه ش نمیدید؟

آرین گفت:آخه خودت بگو اگه آلبوم بدم بیرون دیگه بچه های دانشگاه برام آبرو میذارن؟به جون خودم تا یه دهن براشون نخونم بی خیالم نمیشن!

با تصور اینکه استاد مجد خشک و سختگیر دانشگاه سرکلاس آواز بخواند زدم زیرخنده.آرین هم که فهمید به چه میخندم لبخند قشنگی زد و گفت:از فردا راه نیفتی بگی مجد خواننده ست ها!!

_نه بابا برای چی بگم؟اگه بگم نمیگن از کجا فهمیدی؟کلی حرف درست میشه!

در همین لحظه صدای در ورودی آمد و به دنبال آن صدای تهمینه خانوم که گفت:شهرزاد جان کجایی؟

آرین به شاهد گفت:برو هیکلت رو تکون بده...

شاهد رفت و من هم بلند شدم بروم که آرین گفت:فردا جمعه ست ها...یادت نره...ساعت 10صبح اینجا باش.

_یادم نمیره...شمام هم بیاد پایین شام حاضره.

_برو من هم الآن میام.

من هم رفتم و در را پشت سرم بستم در حین پایین رفتن شنیدم که میخواند:

دو سه روزه که مات و بی اراده م یه چیزی فکرمو مشغول کرده

همین عشقی که درگیر هواشم منو نسبت به تو مسئوول کرده

از اون رابطه ی معمولی ما چه عشقی سرگرفت تو روزگارم

دو سه روزه که بعد از اینهمه سال واسه تو ادعای عشق دارم

(ترک اعتراف...احسان خواجه امیری)

قصه پنجم:

تقریبا 6ماه دیگر هم گذاشت...بی هیچ اتفاقی مثل همیشه...دانشگاه...خانه آرین...خانه خودم...و من از این تکرار های بی هدف خسته شده بودم ...البته خانه ی آرین تکراری نمیشد...همیشه با دیدن شاهد که ظاهرا همیشه خانه ی آرین بود غرق شوق میشدم و با دیدن آرین غرق آرامش...اما دلم میخواست اتفاقی نو بیفتد که افتاد اما کاش نمی افتاد...

اواسط تیر ماه بود و من تازه امتحاناتم را تمام کرده بودم...خانواده مجد هم برای مسافرت 4،5روزه ای به شمال رفته بودندو من هم دیگر در خانه شان کاری نداشتم.

عصر یک روز گرم تابستان حیاط کوچک را آب پاشی کردم و در خنکای مطبوع آن گرم صحبت با ستیلا که به خانه مان آمده بود شدم...مادرم داخل اتاق بالای سرمان بود و پنجره ی اتاق را کاملا باز کرده بودم تا اوهم لطافت هوا را حس کند...فرزاد ه که طبق معمول خانه نبود.

ستیلا گفت:شهرزاد غلط نکنم آرین خاطرخوات شده.

_نه بابا !اون واسه همه آهنگ میخونه...هفته پیشم منو گیرآورد واسم خوند.

_ولی شهرزاد فقط این نیست که!الآن تو 8ماهه اونجا کار میکنی.خودت برام تعریف میکنی کاراشو...کارای اون فقط رنگ و بوی عشق میده.

_چه میدون ستی نگو تو رو خدا...هوایی میشم کار دست جفتمون میدم ها!!

_چرا دست جفتمون؟اگه بتونی تورش کنی تو خوشبخت میشی منو سننه؟

_تو حتی اگه نفعت تو دیدن شاهد باشه هم تلاش میکنی بهش برسی!

_خیلی بیشعوری شهرزاد...شاهد عشق تو بود نه من!

با ذوقی دخترانه گفتم:وای ستی اگه بدونی این پسر چقدر ماه و مهربونه...خیلی خوش برخورده و ...

ستیلا خندید و گفت:تو چرا ذوق میکنی؟مبارک صاحابش باشه!

با شیطنت گفتم:شاید صاحابش شدم!

گوشی ام که روی تخت چوبی و کنار دست ستیلا بود زنگ خورد.آن را برداشت و گفت:آقای امیری؟

گوشی را از دستش کشیدم و گفتم:حلال زاده!شاهده دیگه!

ستیلا گفت:بزن رو بلند گو صداشو بشنوم شهرزاد

من هم همان کار را کردم و بعد گفتم:بله بفرمایید؟

صدای گیرای شاهد به گوش هر دویمان رسید:سلام شهرزاد خانوم شاهدم.

_سلام!امرتون رو بفرمایید آقای امیری!

_راستش فردا شب خونه من یه مهمونی مجردیه...خواستم از شما دعوت کنم...میتونید بیاید؟

_آقا شاهد ...من...نمیتونم

_خانوم شهرزاد من روی اومدنتون اصرار دارم

نگاهی به ستیلا کردم که مات و مبهوت ناگهم میکرد.به آرامی گفتم:آخه من توی یه جمع غریبه...معذب میشم

شاهد گفت:آرین و آریانا هم میان...فردا صبح ظاهرا برمیگردن-کمی مکث کرد و بعد ادامه داد-اگه مشکل شما غریبه بودن توی جمعه میتونید با یکی از دوستاتون تشریف بیارید.

چشمان ستیلا برق زد.نخواستم توی ذوقش بخورد.بیشتر به خاطر او گفتم:چشم میایم...فقط اگه میشه ادرس رو برام اس ام اس کنید...

شاهد گفت:فردا که رفتید خونه آرین با همونا بیاید.

_پس مزاحم میشم...فعلا خدانگهدار

_خداحافظ

و گوشی را قطع کردم.ستیلا گفت:وای شهرزاد جدی جدی خودش بود.

_پس چی؟فکر کردی اینهمه وقت دارم دروغ میگم؟

_حالا برای مهمونی چه کار میکنی؟

_با هم میریم دیگه.فقط تو لباس داری؟من ندارم.

_خب فردا صبح با هم میریم خرید...پول که داری؟

_آره بابا...فکر کردی با گدا طرفی؟

_من غلط بکنم همچین فکری بکنم عزیزم....من فعلا برم رو مخ مامان و بابام کار کنم.فردا میام با هم بریم خرید

_باشه

تا دم در همراهمیش کردم و در را پشت سرش بستم.فکر اینکه فردا به مهمانی شاهد میروم که صد در صد کلی چهره مهروف دیگر آجایند کلی سر ذوقم آور و خوشحال تر شدم وقتی شنیدم که آرین را هم فردا میبینم...آرین برایم با همیشه فرق میکرد.عاشق...نبودم نمیدانم چه بود ولی بودن در کنار و دیدنش و احساس کردن نگاهش به روی خودم را دوست داشتم...گویا برایم عادت شده بود.یه عادت شیرین و قشنگ...

***

صبح روز بعد با ستیلا به یکی از فروشگاه های شیک که لبا شب میفروخت رفتیم نمیخواستم در مقابل آنهمه دختر رنگ و وارنگ و بالاشهری کم بیاورم پس در نهایت یک لباس خیلی شیک که خیلی گرانقیمت تر از قیمت واقعیش به نظر می آمد خریدم.یک لباس شب بلند بود طوری که اگر پاشنه بلند نمیپوشیدم دامنش زیر پاهایم میرفت.لباس قرمز رنگ بود و یقه ی بسته ای داشت در قسمت کمر تنگ میشد و بعد لَخت و صاف ادامه پیدا میکرد.آستین هایش بلند بود تا آرنج پارچه و از آرنج تا مچ توری بود.یکی کفش پاشته بلند قرمز براق هم گرفتم.خودم که خیلی راضی بودم.ستیلا هم لباس داشت و فقط یه کیف و کفش ست خرید تا با لباسش استفاده کند.ساعت حدود 2 بود که از مرکز خرید خارج شدیم و به ستیلا گفتم:بیا با هم بریم دیگه.

_نه شهرزاد روم نمیشه.

_روم نمیشه چیه؟بیا ببین من نصف روزمو تو چه بهشتی سر میکنم!اونجا با من عین کلفت رفتار نمیشه که بخواد با تو بشه!

یالاخره ستیلا را قانع کردم و با هم به سمت خانه آرین به راه افتادیم.در راه ستیلا به مادرش زنگ زد و گفت با من است و تا بعد از مهمانی به خانه بر نمیگردد.

حدود نیم ساعت بعد به خانه رسیدیم.زنگ زدم و در باز شد و من و ستیلا وارد شدیم.ستیلا هم مثل بار اولی که من پا به این خانه گذاشتم با بهت به اطراف نگاه میکرد!وارد خانه که شدیم ستیلا به استقبالمان آمد و با گرمی مرا در آغوش گرفت و گفت:چقدر دلم واسه ت تنگ شده بود شهرزاد!خیلی بهت عادت کردم دختر!

_لطف داری آریانا جون.راستی این دوستمه...ستیلا...از بچگی با هم بزرگ شدیم.

آریانا با ستیلا دست داد و گفت:خوشبختم ستیلا جان.دوست شهرزاد رو چشم ما جا داره!

ستیلا با کم رویی گفت:خجالتم ندید تو رو خدا.می نمیخواستم مزاحم شم شرمنده.شهرزاد منو به زور آورد.

وارد پذیرایی شدیم و روی مبل نشستیم گفتم:آریانا جون آقا شاهد من و ستی رو هم دعوت کرده به مهمونی چون آدرس رو بلد نبودم گفت بیایم اینجا با هم بریم واسه همین آوردمش.

_کار خوبی کردی منم داشتم ناهار رو گرم میکردم که بخورم برم آرایشگاه.

_نوبت گرفتی؟

_نه.شاهد همین دیشب بهم زنگ زد و دعوت کرد.

_خب پس رفتن نمیخواد ستیلا دوره آرایشگری رفته.کارش خیلی درسته!

آریانا با خوشحالی گفت:جدا ستیلا جون؟چه خوب من عزا گرفته بودم کجا برم که وقت داشته باشن .

پرسیدم:آقا آرین و تهمینه خانوم کجان؟

آریانا جواب داد:مامان رفته خونه دوستش امشب رو اونجا میمونه.چون امشب نمیتونه بیاد مهمونه نخواست تنها بمونه.آرین هم شرکت یکی از دوستاشه گفت خودش از اون طرف میره مهمونی

من با شنیدن این موضوع با خیال راحت مانتو و مقنعه ام را در آردم و پیرهنم را صاف کردم.بعد به ستیلا که هنوز معذب نشسته بود گفتم:نامحرم نیست در بیار لباستو!

آریانا گفت:میرم براتون یه لیوان شربت خنک بیارم.میدونم کلی پختین تو این گرما!

به سمت آشپزخانه رفت ستیلا که داشت دکمه های مانتو اش را باز میکرد آهسته پرسید:اینجا تو واسشون کار میکنی با اونا واسه تا کار میکنن؟

خدیدم و به آهستگی گفتم:قبلا که گفته بودم اینا خودمتکار خواستن که کارشون سبک بشه نه اینکه اصلا کار نکنن و بشینن یه گوشه دستور بدن!

بلند شدم و به سمت آشپزخانه رفتم آریانا آب سرد را داخل لیوانها ریخت و گفت:بیا بشین شربتتو بخور

_باشه این ظرفا رو میشورم میام.

آریانا از آشپزخانه خارج شد و به سمت پذیرایی رفت من هم تند تند ظرفها را شستم و کف آشپزخانه را طی کشیدم بعد به پذیرایی برگشتم .کنار ستیلا و روبروی آریانا نشستم.آریانا پرسید:لباس خریدی؟

_آره هم لباس هم کفش.

_مبارکت باشه.گفتم اگه نخرید یا نداری بریم لباسای منو نگاه کنی.

_دستت درد نکنه شاید اگه مهمونی دیگه ای خواستم برم ازت گرفتم

_هر وقت خواستی بیا بهت بدم

ستیلا که یخش باز شده بود گفت:ساعت چند مهمونی شروع میشه؟

آریانا گفت:ساعت8ولی ما زودتر میریم.خیر سرم مهمونی پسر عمه گلمه!

قصه ششم:

ساعت 7و نیم بود که ماشین آریانا وارد حیاط خانه شاهد شد...خانه ی او هم مثل خانه ی خانواده مجد در یک منطقه ی بالای شهر تهران واقع بود ظاهراً خانوادتاً ثروتمند بودند این خانواده!طوری که ستیلا هنگامی که از ماشین آریانا پیاده میشدیم آهسته به من گفت:فکر نکنم این قوم تاحالا از میدون ونک پایین تر اومده باشن!

با لبخندی تلخ بر لب گفتم:آرین اومده!دانشگاه تران میدون انقلابه!

ستیلا هم مثل من لبخند تلخی زد.به ساختمان اصلی نگاه کردم.دوبلکس بود اما آنچنان درندشت نبود و کوچکتر از خانه خوانواده مجد بود.همراه آریانا وارد خانه شدیم خدمتکاری با لباس فرم مانتومان را گرفت.آریانا و ستیلا شالشان را هم دادند اما من شال قرمزم را نگه داشتم و با خنده رو به ستیلا گفتم:خوب چشم آتیلا رو دور دیدی ها!

ستیلا با بیخیالی گفت:بدو برو بهش خبر بده!!

_شایدم رفتم!

_حالا انگار من خیلی از آتیلا...واااای!!!

ستیلا با چشمانی گشاد شده به سمتی نگاه میکرد همانطور که طول راهروی ورودی را طی میکردیم رد نگاه ستیلا را گرفتم .داشت به شاهد نگاه میکرد که در حال سلام و احوال پرسی با آریانا بود.آهسته به ستیلا گفتم:ستیلا امضا نگیری که آبرو واسه مون نمیمونه!

_چرا فکر کردی باید تو بهم آداب معاشرت یاد بدی کوچولو؟معلومه که نمیگیرم!

_خب خدا رو شکر!

بالاخره به شاهد رسیدیم ...چرا این موجود هیچ نقصی در وجودش نداشت؟از همه نظر عالی بود.البته پسر دایی جانش هم همینطور بود حالا آرین به واسطه موقعیت اجتماعیش به عنوان یک استاد دانشگاه جا افتاده تر ،معقول تر و مردانه تر جلوه میکرد .شاهد هم به اقتضای شغل و همکار هایی که داشت جوانانه تر،سرخوش تر و پسرانه تر برخورد میکرد.با اینکه آرین و شاهد با هم همسن بودند و طبق گفته آرین از بچگی با هم بزرگ شده بودند،دوران تحصیل پشت یک نیمکت می نشستند و هر کاری میکردند با هم فکری هم بود اما روحیاتشان خیلی با هم فرق میکرد.آرین آرام و پر از سکون و آرامش بود و شاهد آدمی پرشرو شور،اکتیو و پر از غافلگیری!شاید به همین خاطر بود که دیدن هرکدامشان مرا به سمتی می برد.آرامشی که با دیدن آرین و خیره شدن در چشمان زیبای در وجودم به وجود می آمد را با دنیا عوض نمیکردم اما شوق و شوری هم که در برخورد با شاهد درونم فوران میکرد دوست داشتم ...

با شاهد دست دادم و گفتم:سلام آفا شاهد!

_سلام شهرزاد خانوم!نشناختمت!چقدر عوض شدی!

نگاهی به سرتاپایش نداختم.شلوار کتان سفید پوشیده بود با پیرهن چهارخانه ی سفید و قرمز.آستین هایش را هم تا آرنج بالا داده بود.پرسیدم:بد شدم؟

_کی گفته بد شدی؟مواظب باش چشمت نزنن دخترای حسود اینجا!

خندیدم و گفتم:راستی!معرفی میکنم دوستم ستیلا که با اجازه شما با خودم آوردمش.

شاهد دستش را به سمت ستیلا دراز کردو ستیلا با لحظه ای مکث شاید از شدت بهت و ذوق مرگی با او دست داد و گفت:سلام آقای امیری...از دیدنتون خوشحالم!

_شما لطف دارید خانومِ؟...اسمتون چی بود؟

_ستیلا

_چه اسم قشنگی...تاحالا نشنیده بودم...یعنی چی؟

ستیلا که لبخند کج و کوله اش از روی لبش پاک نمیشد گفت:یعنی بانوی بزرگوار!

_بله...خب شهرزاد خانوم و بانوی بزرگوار تشریف ببرید داخل..آریانا که از این تعارفا حالیش نیست سرشو انداخت پایین رفت نشست!!

من و ستیلا لبخند کم رنگی زدیم و وارد پذیرایی شدیم.سالن بزرگی بود که سمت چپ آن رو به حیاط تماما پنجره بود و سمت راست کنار پله های مارپیچ منتهی به طبقه دوم آشپزخانه قرار داشت.تابلوهای هنری و زیبایی در سبک های مختلف روی دیوارها بود که بالای هرکدام یک لامپ قرار داشت و منحصرا به تابلو نور می پاشید.جز ما فقط 4نفر دیگر داخل پذیرایی بودند ظاهرا زود رسیده بودیم!خیلی زود!آریانا صدایمان زد که برویم و پیشش بنشینیم.

***

ساعتی بعد سالن شلوغ و پر از میهمان شده بود.مهمانی خوبی بود و جو سالمی داشت.همه موجه و متین بودند و شیطنتی در کار نبود!شاهد پس از استقبال از مهمانانش آمد و پیش ما نشست و مشغول صحبت با آریانا شد.در حالی که ستیلا حتی به قدر پلک زدنی هم چشم از او برنمی داشت!من هم به قسمتی از سالن که چند زوج در آن مشغول رقص آرامی بودند نگاه میکردم.اینم شد رقص آخه؟از کی تاحالا به چرخیدن میگن رقص؟والا!رقص خودمون چشه مردم میرن سراغ تانگو و سالسا؟مثلا میخوان ادعای کلاس کنن؟!همان موقع بود که توجهم به گفتگوی شاهد و آریانا جلب شد:

_ به خدا دیوونه م کرده آریانا!آخه چقدر یه آدم میتونه پررو باشه؟

_خب تو چرا دعوتش کردی؟

_دعوت؟!من غلط بکنم دعوتش کنم!بابا خبر مرگم داشته قضیه مهمونیو به شراره میگفتم تو تلفن اون کنه ظاهرا با شراره بوده میشنوه میگه منم میام!بگم نیا؟

آریانا خندید و گفت:چه کار کنه بیچاره؟افسون آقای سوپر استار اونم گرفتم!

شاهد شکلکی در آورد و گفت:این افسون ما هم نمیگیره نمیگیره اَد میاد این مریلای جلف ِ سبک رو میگیره!

آریانا گفت:به هر حال از من به تو نصیحت که تنهایی جایی نرو گیرت بیاره بدبخت شدی!

_من همون وقتی که خر مغزمو گاز گرفت ازش خوشم اومد بدبخت شدم!

_آریانا به دعوت یکی از پسرای فامیل بلند شد و به سمت قسمت رقص رفت.از شاهد پرسیدم:مریلا نامزدتونه؟

شاهد نگاهم کرد و گفت:نامزد که نه...دختر داییمه!نمیدونم چرا ازش خوشم اومد .یه مدت با هم یه رابطه معمولی و سطحی داشتیم که همون موقع یکی یه فیلم از مریلا نشونم داد.فیلم خیانت کثیف اون...دیگه نخواستمش و ولش کردم ولی اون ول کن من نیست!منِ ساده اونقدر تو روزای جهل و بی خبریم باهاش خوب بودم و ساپورتش کرده بودم که هنوزم نیمخواد باور کنه ازش متنفرم!

_خب شاید واقعا پشیمونه و میخواد رابطه ش رو با شما بازسازی کنه...شاید واقعا دوستتون داره!

_اما من اینطور فکر نمیکنم....مریلا منو به خاطر عشق نمیخواد.برای هر چیزی میخواد غیر از عشق...از پول گرفته تا پز دادن به این و اون و جذابیت ظاهری!

یعنی این بشر کوه اعتماد به نفس بود!خب البته حق هم داشت واقعا همه چیز تمام بود!گفتم:فکر نمیکنم یه دختر بتونه اینقدر پست باشه!

_ولی هست...از این دخترا زیاد هستن!عاشق نگاهتم شهرزاد ...انقدر پاکی که حتی سیاه ترین چیز ها رو هم برای خودت سفید جلوه میدی!

سرم را پایین انداختم و شاهد هم رفت تا به سایر مهمانانش برسد.من هم مشغول صحبت با ستیلا شدم.تقریبا دو ساعت از شروع مهمانی گذشته بود شاهد مدام در رفت و آمد بود .آریانا هم بیشتر با فامیل هایش بود تا من و ستیلا،آرین هم انگار هنوز نیامده بود چون تا آن لحظه او را ندیده بودم.ساعت حدود 10و نیم شب بود که شاهد به سمت من و ستیلا که داشتیم شام میخوردیم آمد و گفت:شهرزاد خانوم آرین تو حیاط پشتی منتظرتونه

_آقا آرین با من تو حیاط پشتی چه کار دارن؟

این را با تعجب پرسیدم .شاهد شانه بالا انداخت و گفت:به من نگفت!شاید میخواد بهت زیست درس بده!

لبخند کجی زدم و گفتم:بعید نیست!

بعد بلند شدم و بشقابم را روی میز گذاشتم از سالن که بیرون میرفتم از گوشه چشم دیدم که شاهد سر جای من کنار ستیلا نشست.وارد حیاط شدم و بعد از چند لحظه مسیر حیاط پشتی را پیدا کردم آرام آرام جلو میرفتم تا اینکه به حیاط پشتی رسیدم...جایی که آرین منتظرم بود...

قصه هفتم:

سطح زمین تماماً چمن سبز بود انگار مخملی به رنگ سبز روی خاک گسترده باشند.درخت های بزرگ و تنومند و پیچک های چندین ساله آنقدر در هم پیچ و تاب خورده بودند که برای حیاط سقف ساخته بودند.یک فواره کوچک وسط حیاط قرار داشت که صدای دلنشین شرشر آبش فضا را دلنشین تر کرده بود.آرین را دیدم که پشت به من ایستاده و به فواره نگاه میکرد.آرام جلو رفتم.آرین صدای پایم را شنید و بدون آنکه برگردد گفت:جای قشنگیه!

کنارش ایستادم و چندلحظه کوتاه به نیم رخش نگاه کردم بعد به آرامی گفتم:با من کاری داشتید؟

آرین که آن شب تیپ اسپرت سورمه ای زده بود گفت:آره...میخواستم باهات حرف بزنم.حرفایی که نمیشد تو اون شلوغی زد.

در حالی که نگاهم را به آب نما دوخته بودم سکوت کردم تا آرین حرفی که میخواهد را بزند.چند لحظه بعد آرین سرش را به سمتم چرخاند و نگاهم کرد.با اینکه رد نگاهش را دنبال نمیکردم و سرم به سمت دیگری بود اما سنگینی نگاهش را روی خودم حس میکردم.سرتا پایم را نگاه کرد و در آخر گفت:تا حالا با این ظاهر ندیده بودمت...خوشگل تر شدی!

کمی سرخ شدم...برایم سخت بود چنین مکالمه ای با استادم داشته باشم.آرین کاملا به سمتم چرخید و گفت:تو این 8ماهی که میومدی خونه ما اونقدر بهت عادت کرده بودم که5روز ندیدنت واسه م خیلی سخت بود...دلم برات تنگ شده بود!

حرفی نزدم...هم شوکه بودم و هم شرمگین.آرین هیچوقت از این حرفها نمیزد.نمیدانستم با این حرفها میخواهد به کجا برسد؟سرم را به سختی بالا گرفتم و به چهره زیبا و مهربان آرین چشم دوختم.تاب نگاه کردن در چشمهایش را نداشتم.چشمانی که در شرایط عادی هم مرا دیوانه میکرد چه برسد به این موقعیت!آرین پرسید:نمی خوای چیزی بگی؟

به سختی لب گشودم و گفتم:من...من نمیدونم چی بگم...اصلا هنوز منظور شما رو نفهمیدم آقا آرین.

آرین قدمی به جلو برداشت و در کمترین فاصله به من ایستاد.نتوانستم مقاومت کنم.به چشمانش نگاه کردم و در آرامش آن چشمان سیاه غوطه ور شدم.آرین با صدایی آهسته تر از معمول گفت:کی میخوای این آقا رو از اول اسمم برداری؟

به سختی جواب دادم:من اونقدر به شما نزدیک نیستم که بخوام این کار رو بکنم.

آرین که حاضر نبود حتی پلک بزند مبادا ارتباط چشمیمان قطع شود با صدایی در حد زمزمه گفت:میخوام بهت نزدیک شم!

دست راستش که دور کمرم حلقه شد باعث شد یخ بزنم.چند ثانیه بعد دست چپش نوازشگرانه پشتم را لمس کرد.رسما در آغوشش بودم.نفسم به شماره افتاده بود.ترسیده بودم...هرگز فکر نمیکردم با ارین در چنین موقعیتی قرار بگیرم.دست چپش پشتم را نوازش میکرد.به سختی پرسیدم:چقدر نزدیک؟

آرین دهانش را کنار گوشم آورد و گفت:تا جایی که بتونم بدون گ*ن*ا*ه بغلت کنم...

با صدایی که از ته چاه بیرون می آمد گفتم:پس قبول دارید که الان هر دومون رو به گ*ن*ا*ه انداختین.

آرین ب حالتی سرکش به چشمانم نگاه کرد و گفت:نه من روح القدسم نه تو مریم!!

_ته این حرفا یه؟

آرین مرا به خود فشرد و گفت:میخوامت...

نفسم بند آمد .مغزم برای چند ثانیه قفل کرد.چه می شنیدم؟استاد مجد جدی و سختگیر،مردی که13سال از من بزرگتر بود به من ابراز علاقه کرده بود؟ باید چه میکردم؟چه میگفتم؟بعد از چند ثانیه آرین پرسید:تو هم منو میخوای مگه نه؟

دستانم را روی سینه اش گذاشتم و آرام هل دادم.تکان نخورد اما مجبور شد حلقه دستانش را باز کند و مرا رها کند.نگاهم کرد.باحالتی پوزشگرانه.گفتم:انتظارشو نداشتم.

اما در اصل داشتم.آرین در آن8ماه با زبان بی زبانی خیلی چیزها را لو داده بود اما من اصلا نمیتوانستم تصور کنم رابطه ای غیر از اینکه داشتم با آرین برقرار کنم.نمیخواستم رویا پردازی کنم.من که حس خاصی به آرین نداشتم پس چرا با دادن پاسخ مثبت به ابراز علاقه اش خودم را درگیر جنگی نابرابر میکردم که شکستم در آن حتمی بود؟پرسیدم:منو واسه چه میخواین؟

آرین که انگار او هم خجالت زده شده بود گفت:برای اینکه تا آخر عمر مال هم باشیم...

آهی کشیدم و گفتم:نه!

چهره ش در هم رفت و ناباورانه نگاهم کرد.انگار مطمئن بود جواب مثبت مرا میشنود.پرسید:چرا نه؟

_دلایل زیادی داره.

_فکر نمیکنم مشکلی داشته باشم!

پوزخندی زدم.شاهد به آرین رفته بود یا آرین به شاهد؟جفتشان کوه اعتماد به نفس بودند!البته راست هم میگفت واقعا هیچ مشکلی نداشت. باشخصیت، جاافتاده، پولدار، دارای موقعیت اجتماعی بسیار خوب،خوش چهره و در مورد من...عاشق!به سختی از اینهمه ویژگی خوب چشم پوشیدم و گفتم:ما به هم نمیخوریم.

با ترشرویی گفت:منو اینطور از سر خودت وا نکن!

_آقا آرین دنیای من و شما خیلی باهم فرق میکنه!من نمیتونم این اختلاف طبقاتی رو نادیده بگیرم.

آرین حرفی نزد.ظاهرا قبول داشت که خیلی با هم فرق داریم.به زور و با بغض گفتم:کاش هیچوقت نمیفهمیدم شما به من نظر دارید اونموقع میتونستم توی جهل خودم راحت زندگی کنم اما حالا دیگه موندن جایز نیست.به فکر یه خدمتکار جدید واسه خونه تون باشید.

بعد چند قدم به عقب برداشتم و از حیاط پشتی خارج شدم.صدای قدمهایش را از پشت سرم شنیدم و بعد صدایش را که گفت:فکر نمیکردم اینقدر احمق باشی!

اهمیت ندادم...آره شاید واقعا جواب منفی دادنم به آرین حماقت محض بود اما من این حماقت را ترجیح میدادم به اینکه دلبسته شوم و بعد مجبور شوم که تنها بمانم.خوش خیالی بود اینکه فکر کنم میتوانم با آرین خوشبخت شوم.همه اعضای خانواده آرین مرا به عنوان کلفت خانه میشناختند .چطور قبول میکردند چنین کسی وارد خانواده شان شود؟در همین افکار بودم که آرین بازویم را گرفت و مرا چرخاند بعد به دیوار ساختمان تکیه داد.نگاهش پر از التماس بود.سرم را پایین انداختم .با لحنی پر از خواهش و تمنا گفت:شهرزاد من دوستت دارم!!

و من با بی رحمی و لحنی عصبی و نسبتا خشن گفتم:اما من ندارم!

فشار دستانم روی بازوهایم کم شد و پرسید:کسی تو زندگیت هست؟

در یک آن تصمیم گرفتم و گفتم:آره!

_خیلی دوست دارم بدونم کیه که نسبت به من برتری داره!

بدون فکر گفتم:همسایه مونه...

آرین پوزخندی زد و دستانش را از روی شانه هایم برداشت راست ایستاد و پرسید:چه کاره ست؟

_دانشجوئه.

آرین گفت:همسایه تونه که دانشجوئه!بدبخت تر از این هم ممکنه وجود داشته باشه؟

اخم کردم و پرسیدم:منظورت چیه؟

با اخمی غلیظ تر از مال من نگاهم کرد و گفت:لیاقتت همون دانشجوی بدبخت آس و پاسه!لیاقتت اینه که تا آخر عمر کلفت خونه مردم باشی...امثال تو لیاقت یه زندگی بهتر رو ندارن.باید تو همون گندی که هستین دست و پا بزنین...

با چشمانی که از کاسه بیرون زده بود به آرین بداخلاق و اخموی روبرویم نگاه کردم،این آرین بود که این حرفها را زده بود؟

اشک در چشمانم جمع شد ...هیچوقت کسی اینطور تحقیرم نکرده بود.هیچوقت کسی به این صراحت بدبختی و نداری ام را به رخم نکشیده بود...هرکس دیگری جای آرین بود آنقدر ناراحت نمیشدم اما از آرین توقع نداشتم به جبران پاسخ منفی ام به درخواستش این چنین بی رحمانه به من توهین کند.چه میگفتم؟ زبانم بند آمده بود ...وقتی اولین قطره اشک از چشمانم پایین افتاد بی آنکه دیگر نگاهش کنم یا حرفی بزنم به سمت حیاط اصلی دویدم.دنبالم نیامد...با آن کفش پاشنه بلند میدویدم تا فراموش کنم حرفهایی که شنیده بودم را اما صدای آرین مدام در گوشم میپیچید...شاید درست میگفت...شاید من و امثال من لیاقت یک زندگی بهتر را نداشتیم که همیشه در بدبختی دست و پا میزدیم اما حق نداشت این موضوع را به زبان بیاورد.حق نداشت تحقیر کند،توهین کند.وقتی به ساختمان رسیدم به هق هق افتاده بودم.در حالی که سرم را پایین انداخته بودم از پله های منتهی به طبقه دوم بالا رفتم و خودم را داخل توالت پرت کردم.از درون آینه خودم را نگاه کردم مقداری از ریمل و خط چشم سیاهم روی گونه ام ریخته بود.با نفس هایی عمیق به خودم مسلط شدم و با دستمال توالت زیر چشمانم را تمیز کردم.چه فایده چشمانم سرخم و م مرا لو میداد.چند لحظه بعد از تولت بیرون آمدم.ستیلا و شاهد را دیدم که پشت در ایستاده بودند و با نگرانی مرا نگاه میکردند.شاهد پرسید:چرا گریه کردی؟

ستیلا هم پرسید:اتفاقی افتاده؟

با چهره ای سرد و سنگی گفتم:مهم نیست.ستیلا حاضر شو باید بریم.

_آخه چی شده؟

_چشمم باز شده.جای من اینجا نیست.جای منِ آس و پاس اینجا نیست!

شاهد پرسید:آرین چیزی گفته؟

_آره!آرین بهم نشون داد کجای این دنیام.بهم یاد آوری کرد چقدر حقیرم اونم چون بهش جواب منفی دادم...

_اما...

با صدایی که از کنترلم خارج بود گفتم:اما چی؟بهش جواب منفی دادم چون اون آقا زاده ست و من کلفت خونه ش.!هر چقدرم که سعی کنید این فکر رو نکنم بازم تهش من همون بدبختِ آس و پاسم شماها اشراف زاده های بی درد!دنیای من و شما خیلی با هم فرق میکنه...تو دنیای امثال شما ماشین های گرون قیمت آخرین سیستم و خونه ی بالاشهری و اینجور مهمونی هاست ولی دنیای من تو بلیط های مترو و اتوب*و*س و یه سقف بالا سر و دوندگی و بدبختی خلاصه میشه-بعد رو به ستیلا گفتم-بریم ستیلا...میخوام برای همیشه برم که چشمم به هیچکدومشون نیفته...

قصه هشتم:

حدود 3ماه از آخرین باری که پا به خانه خانواده مجد گذاشتم می گذشت.چقدر دلتنگ آریانا و تهمینه خانوم بودم. دلم پر میکشید برای دیدن آرین و شنیدن صدای خالص و گیرایش... برای غرق شدن در آرامش چشمانش. ستیلا گاهی از دهانش می پرید که هنوز هم ارتباطش را با شاهد قطع نکرده...کاری به کارش نداشتم شاید او خوشبختی را پیدا کند و مثل من به آن لگد نزند.دل دیدن آرین را نداشتم. سه جلسه میشد که به کلاسش نرفته بودم آن روز هم قرار بود جلسه چهارم برگزار شود. از صبح زود که بیدار شدم روی تخت نشسته بودم و بی هدف به یک گوشه خیره شده بودم و مدام می پرسیدم:برم؟ نرم؟ برم؟ نرم؟ اما خب نمیشد نروم!درسش 5واحدی بود و خیلی مهم.با کلافگی پتو را از روی پاهایم کنار زدم و گفتم:خدا بگم چه کارت نکنه!

اما نمیدانستم با خودم هستم یا با آرین!از روی تخت بلند شدم و در اتاق را باز کردم و به روشویی رفتم.ساعت9صبح بود .تلویزیون را روشن کردم و روی کانال 3گذاشتم.شاهد آن اواخر به عنوان مجری یک برنامه صبحگاهی به صورت زنده روی آنتن میرفت.حتی دلم برای او هم تنگ شده بود.کمی چای شیرین خوردم به سمت اتاق مادرم رفتم.خواب بود.نخواستم بیدارش کنم حاضر شدم و بعد از آن از خانه خارج شدم.به سمت خانه ی بغلی رفتم و اف اف را زدم.مهری خانوم مادر ستیلا جواب داد: کیه؟

_سلام مهری خانوم.شهرزادم شرمنده باز مزاحم شدم.راستش مامانم خوابه بیدارش نکردم.میشه خودتون یا ستیلا هر نیم ساعت بهش سر بزنین؟

مهری خانوم در را باز کرد و گفت:بیا تو چند لحظه.

وارد شدم.مهری خانوم از خانه بیرون آمد و در حیاط با هم سلام و احوال پرسی کردیم بعد گفت:مشکلی نیست دخترم فقط ما کلید نداریم.

_ای وای حواسم نبود-بعد کلید خودم را به او دادم و گفتم:-بفرمایید... ستیلا کو راستی؟

_چی بگم والله؟دختره چند روزه پیله کرده میخوام برم کلاس بازیگری.دیشب باباش قبول کرد.الانم با آتیلا رفته واسه ثبت نام ببینیم چی میشه!

خندیدم و گفتتم:خدا رو چه دیدین؟ شاید ستیلا هم تو چیزی که دوست داره پیشرفت کنه!

_ایشالله! عزیزم دیرت نشه!

به سمت در رفتم و گفتم:بازم ممنون.خداحافظ!

و از خانه خارج شدم و به سمت ایستگاه مترو حرکت کردم.ساعت 10و نیم به دانشگاه رسیدم.هنوز کلی وقت داشتم.به کلاس رفتم و در آخرین ردیف متعلق به دخترها نشستم.کلاسورم را در آوردم و برای الناز کنار خودم جا گرفتم.هنوز کلی از دانشجوها نیامده بودند.یکی از دخترها از ردیف جلو برگشت و گفت: شهرزاد جلسه قبل هم که نیومدی قبل رفتنش با عصبانیت گفت به گوش فرخزاد برسونید اگه جلسه ی بعد نیاد این درسش حذف میشه!

کلاسورم را باز کردم و گفتم:آره میدونم... الناز گفت بهم!

در همین لحظه الناز کنارم نشست و گفت: من چی گفتم؟

به سمتش برگشتم و گفتم: سلام الی جونم!هیچی همین که مجد گفته اگه نیام درسم حذف میشه!

_خیلی دیوونه ای که درس به این مهمی رو سه جلسه نیومدی.

با کلافگی گفتم:مرده شور این درس و استادش رو با هم ببره!

الناز گفت:نگو شهرزاد!استاد به این ماهی گیر هرکسی نمیاد!

_من که اصلا از مجد خوشم نمیاد.

ولی داشتم دروغ میگفتم.داشتم پر میزدم که زودتر بیاید و ببینمش.

الناز گفت:تو خوشت نیاد ما که خوشمون میاد!

حرفی نزدم.دوست داشتم بگویم :ولی اون از من خوشش میاد و به شماها نگاه هم نمیکنه!راس ساعت 10:45آرین وارد شد و با ورودش نفس کشیدن برایم سخت شد...داشتم به این نتیجه میرسیدم که واقعا عاشق آرین شده ام !همان تیپ قدیمی اش را داشت...کت مخمل خاکستری رنگی تنش بود.سلام کرد و یک راست به سمت میز استاد رفت.کیف سامسونتش را پایین میز گذاشت و کتش را در آورد.حین در آوردن نگاهش تمام مارا کاوید و در آخر روی من ثابت شد.سنگینی نگاهش عذاب آور بود اما سرم را پایین نینداختم و خیره نگاهش کردم.کتش را روی پشتی صندلی انداخت.یادم آخرین باری که دیدمش افتادم.دستش که دور کمرم حلقه شده بود و مرا به اغوش گرمش می فشرد...تمام آن 3ماه را با یادآوری و زنده کردن آن شب سپری کردم...دوستش داشتم ... وقتی دوست داشتنی بود نمیشد دوستش نداشت...حتی با وجود آن حرفهایی که زد هم نمیتوانستم انکار کنم که عاشقانه میخواهمش...بالاخره سرم را پایین انداختم .او هم گفت:به به!خانوم فرخزاد بالاخره منت بر دیده گذاشتن و تشریف آوردن!

فوراً گفتم:درگیر بودم استاد!

_درگیریتون فقط به ساعت کلاس من مربوط میشد که واسه ساعت های بعدش میومدید؟

به سختی گفتم:استاد براتون توضیح میدم!

و با نگاهم به او هشدار دادم که در مقابل سی و چند نفر ایستاده و فقط من و او در اتاق نیستیم.او هم نفس عمیقی کشید و رو به تخته کرد و با ماژیک یک بنام خدای زیبا بالای تخته نوشت و درس را شروع کرد.

***

یک ربع به پایان کلاس مانده بود که ارین گفت:برای امروز کافیه.جلسه بعد یه راست برید آزمایشگاه.

بعد مشغول جمع کردن وسایلش شد که یکی از پسرهای سر و زبان دار کلاس گفت:استاد میشه یه سوال خصوصی بپرسم؟

آرین سرش را بلند کرد و گفت:در چه حد خصوصی؟