رمان پسران مغرور دختران شیطون به قلم امیر فرهی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

گلشن قصه‌ی ما گریه کن مجالس ختمه و برادرش با شغل عجیبش کاملا مخالفه!

توی یکی از مراسم‌هایی که به عنوان دختر متوفی شرکت می‌کنه مردی برای عرض تسلیت بهش نزدیک می‌شه که اول گلشن رو با دخترعموی تازه از خارج برگشته‌اش اشتباه می‌گیره و این شروع ماجرای این رمانه!

و اما چرا دژاوو؟

گلشن شیش سالی می‌شه که توسط دوست پسرش بدون هیچ توضیحی ترک شده و حالا از دوباره عاشق شدن و دوباره ضربه دیدن می‌ترسه؛ اما مردی میاد و مرهمش می‌شه... مردی که چیزهایی رو ازش پنهون می‌کنه! مردی که گلشن می‌ترسه اونو دچار دژاوو کنه!!

فصل اول

روز‌های اول پاییز بود و هوا داشت رفته رفته تاریک می‌شد و هنوز گلشن برنگشته بود، این برای کسی مثل مرتضی فاجعه بود که دختری تا این وقت روز به خانه نیاید. تند تند قدم بر می‌داشت و طول و عرض حیاط را طی می‌کرد و انتظار می‌کشید... چانه اش را ناخواسته می‌خاراند، این عادتی بود که وقتی عصبانی می‌شد بی آنکه بداند به آن دچار می‌شد.

ستاره کنار گلدان‌های لب حوض نشسته بود و ناخن‌هایش را سوهان می‌کشید؛ گاهی زیر چشمی به او نگاه می‌کرد که چطور تیشرت زرداش توی تَنِ لاغرش زار می‌زد و به آن پوستی که در اثر مواد مخدر کدر شده بود، هم نمی‌آمد.

بالاخره از قدم زدن‌هایش کلافه شد و سرش به دوران افتاد. حرص می‌خورد؛ اما چون دوست نداشت با مرتضی حرفی بزند ترجیح می‌داد سکوت کند تا اینکه صبرش سر آمد و گفت:

- بسه دیگه مرتضی! سرم گیج رفت.

مرتضی که انگار منتظر تلنگری بود ایستاد و دستش را بالا اورد و در حالی که تهدید وارانه تکانش می‌داد گفت:

- من نمی‌فهمم این دختر تو این وقت غروب کجا مونده!

بعد چنگ برد توی موهای مجعد و سیاهش. در فلزی دستشویی گوشه‌ی حیاط با صدای جیر جیری باز شد و سهیل با آفتابه‌ای بیرون آمد، چهره درهم کشید و با لحن سرزنش گونه‌ای رو به مرتضی گفت:

- توِ مفنگی اگه غیرتت رو به کار می‌انداختی و کار می‌کردی گلشن تا این ساعت بیرون نبود!

مرتضی از سر خشم دندان قروچه‌ای کرد و قدم‌هایش را تندی بر داشت و به سمت سهیل رفت. روی سینه‌اش کوبید و با صدای دو رگه‌ای گفت:

- به تو چه هان؟؟

و بعد از او رو برگرداند و با چشم‌های بسته داد زد:

- تو این خونه هر کی سرش تو کار خودش باشه ناموسا!

دوباره رو به سهیل کرد و با اشاره به او و ستاره در همان لحن ادامه داد:

- من اگه تو زندگی شما دو تا خواهر برادر دخالت نمی‌کنم صرفا واس خاطر اینه که دخالت نبینم! بفهمید اینو!

ستاره مثل کسی که بهش برخورده باشد، اخم کرد و بلافاصله از لبه‌ی حوض آبی بلند شد و گفت:

- ولش کن بریم سهیل! این اگه حرف حالیش می‌شد ان‌قدر گُلی رو اذیت نمی‌کرد.

می‌دانست اگر بماند مرتضی عکس العملی نشان خواهد داد، به همین خاطر به سمت در اتاقشان رفت اما قبل از انکه وارد شود صدای چرخیدن کلید توی در را همگی شنیدند و نگاهشان به سمت درِ کوچک آهنی رفت که گلشن بازش کرد و وارد حیاط شد. اول نگاهی متعجب بین برادر، پسرعمو و دخترعمویش رد و بدل کرد و پرسید:

- باز چتونه صداتون دو کوچه پایین‌تر میاد؟؟

مرتضی به سمتش خیز برداشت، خشمی درون سیاهی چشمانش موج می‌زد. سهیل خیلی سریع آفتابه را با صدای بلندی روی زمین انداخت و به سمتش دوید. بازوی نحیف مرتضی را توی مشتش گرفت و مانع‌اش شد.

- واسه چی تا الان بیرون موندی؟؟ اون روسری وا مونده رو انداختی فرق سرت تو کدوم خیابونا هرهر کردی؟!

گلشن معترضانه پاسخ داد:

- چی می‌گی واسه خودت؟ مراسم طول کشید مجبور شدیم بیشتر بمونیم؛ بعدشم که ترافیک های معروف!

هر دو مرد مقابلش را کنار زد و بعد از هفت پله‌ی کوچکی که ورودی خانه‌شان بود بالا رفت و به سمت اتاق مشترکش با دخترعمویش رفت. ستاره پشت سرش وارد شد و بعد از بستن در پرده‌ی توری رنگ و رو رفته را کشید.

- اگه بدونی مرتضی چه حالی داشت!

گلشن اما اهمیتی نداد و لباس‌های تیره‌اش را از تنش دراورد و روی چوب لباسی قدیمی گوشه‌ی اتاق انداخت. نگاهش به برادر کوچک ترش امین افتاد که زیر یک پتوی پلنگی خوابیده بود.

- این بچه چرا انقدر زود خوابیده؟

- توی کوچه فوتبال بازی کرد زانوش بدجوری زخم شد! ان‌قدر اذیت شد که خوابش برد. پسرا با گاز زخمش رو بستن نگران نباش. بگو ببینم تو چکار کردی امروز؟

گلشن دست توی کیفش برد و ظرف حلوا را بیرون کشید و گفت:

- این رو ببر بذار توی یخچال!

ستاره ظرف یکبار مصرف حلوا را توی یخچال اتاقشان گذاشت و گفت:

- پولدار بودن؟؟

- آره؛ ولی دیگه نه خیلی! شام چی داریم؟

- دمی گوجه درست کردم.

گلشن از سر اشتیاق چشمانش را لحظه‌ای بست و گفت:

- وای خدا می‌میرم براش!

بلند شد تا به زیرزمین خانه برود. دمپایی هایش را با پنجه‌ی پا کنار هم کشید و پوشیدشان.

- میگم از اون ترشی میوه چیزی مونده؟

- آره برو بیارش!

پله‌ها را به آرامی پایین رفت و به محض اینکه در زیرزمین را باز کرد؛ بوی ترشی‌های مختلف پیچید زیر شامه‌اش. دستش را توی تاریکی روی دیوار کشید تا کلید برق را پیدا کند. آن را که زد هیچ نوری توی فضا نتابید. صدایی از پشت سرش گفت:

- سوخته!

سهیل بود که چند قدم پشت سرش روی یکی از پله‌ها ایستاده بود و صورتش در انعکاس نور موبایل توی دستش روشن شده بود. داشت چراغ قوه‌ی موبایلش را روشن می‌کرد.

بالاخره سروکله‌ی نور پیدا شد و گلشن با زیرزمین تمیز و مرتب که مواجه شد، احساس شرمندگی کرد چون مشخص بود که ستاره به تنهایی آن را سر و سامان بخشیده بود.

جلو رفت به سمت دبه‌ها و شیشه‌های کوچک و بزرگ انواع ترشی که همه‌شان را با کمک ستاره درست کرده بود. سهیل پشت سرش می‌رفت و نور می‌تاباند روی حرکت دست او.

- ان‌قدر بهونه دست مرتضی نده! تو که اخلاقش رو می‌شناسی.

گلشن داشت با دقت به محتویات یک شیشه نگاه می‌کرد تا توی آن نور کم تشخیص دهد ترشی سیر است یا میوه؟

- من بهونه دستش می‌دم؟ اون خودش بهونه تراشی می‌کنه!

- اون یه غرور وامونده داره تو هم که سرکشی! بابا حداقل تو کوتاه بیا که ان‌قدر درگیری بینتون پیش نیاد!

بالاخره ترشی مد نظرش را توی یک شیشه‌ی دیگر پیدا کرد. سهیل هنوز مشغول نصیحت کردن بود.

- قبول دارم مرتضی یکم رو مخ آدم راه میره ولی آخه به هرحال از همه‌مون بزرگتره فقط می‌خواد حس کنه مرد این خونه‌اس.

گلشن پوزخندی زد. شیشه را به آغوشش چسبانده بود و مقابل پسرعمویش ایستاده و به حرف‌هایش گوش می‌کرد.

- بزرگ این خونه باید خرده فروشی مواد کنه؟ سهیل تو خودتم به این حرف‌هایی که می‌زنی اعتقادی نداری و مدام باهاش درگیری! ممنون به خاطر نور... بیا بریم شام بخوریم.

سهیل از جوابش ماند و دیگر چیزی نگفت. حق با گلشن بود! هیچکس سر سازگاری با مرتضی را نداشت. دختر به آرامی از کنارش گذشت و رفت.

***

ستاره توی چشم‌های سیاه گلشن نگاه کرد و پرسید.

- یعنی... جدی جدی گریه می‌کنی؟

گلشن به نرمی خندید و گفت: من کارم گریه کردنه. اگه گریه نکنم که می‌اندازنم بیرون!

هردو نشسته بودند به دور یک زیرانداز پر از سبزی های معطر. پسرها اما توی اتاق کناری مشغول تماشای تلویزیون بودند.

گلشن به فرش لاکی زیر پایش نگاه کرد و غمگین گفت:

- اونجا که میری واسه مُرده ی دیگرون که گریه نمی‌کنی! خودت انقدر درد داری که فراموش می‌کنی داری ادای فک و فامیل یه مرده رو درمیاری!

شغلش برای ستاره همیشه مبهم و گیج کننده بود! برای امین هم همین‌طور. مرتضی به شدت مخالفت می‌کرد، اصلا همان روزی که وارد این کار شد مرتضی خون جلوی چشمانش را گرفته بود اما گلشن معتقد بود که این یک کارِ هنری است! می‌گفت از پس کاری به جز گریه کردن بر نمی‌آید. امین که به دنیا آمد و مادرشان مُرد نیمی از زندگیشان خراب شد و وقتی که پدرشان سکته کرد و او هم از دنیا رفت، نیمی دیگر! ستاره و سهیل هم که پدر و مادرشان از هم جدا شده بودند و این دو نفر را به حال خودشان رها کرده بودند و هر کدامشان زندگی مشترک جدیدی را تشکیل داده بودند.

مرتضی پنج سالی از او بزرگ تر بود و به دام اعتیاد افتاده بود، خرید و فروش می‌کرد و هیچ رقمه راضی به ترک کردن نبود! سهیل اما سالم زندگی می‌کرد و شدیدا معتقد بود که در قبال خواهرش مسئول است و گلشن از این بابت همیشه به ستاره غبطه می‌خورد هرچند که بروز نمی‌داد.

ستاره بندی که به دور سبزی‌های روی زیرانداز پیچیده بود را، با یک چاقو برید. دستکش پوشید و مشغول شد. گلشن هم جلو آمد تا کمکش کند.

- نمی‌خواد خودتو اذیت کنی خسته‌ای.

سری به نشانه‌ی نفی تکان داد و گفت:

- خسته نیستم بذار کارم رو بکنم!

مشغول پاک کردن شد و ستاره هم دیگر مخالفتی نکرد. مرتضی وارد اتاق شد. با ورودش گلشن کلافه پوفی کشید و رویش را برگرداند. مرتضی کنار در ایستاد و با لحنی سرزنش گونه گفت:

- خدا وکیلی فازت چیه میری واسه دیگرون زار زار گریه می‌کنی؟ چند بار گفتم بتمرگ تو این خونه و بذار من کارم رو بکنم؟

ستاره پوزخند کوچکی زد که از چشم کسی دور نماند. گلشن دسته‌ی کوچک سبزی که در دستش بود را با عصبانیت به سمت برادرش پرتاپ کرد و گفت:

- دهنت رو ببند دیگه! من اگه میرم کار می‌کنم واس خاطر این بچه اس! (به امین اشاره ای داد) فکر کردی می ذارم از اون کوفتی ها واسه این بچه نون بیاری؟!

- بابا کار من بیزنسه! تو میری میزنی تو سر و کله‌ی خودت که دو هزار پول بندازن کف دستت که چی؟ افسرده شدی بابا!

- تو مگه سرت به تلویزیون گرم نبود؟ چیه انگار کوک شدی باز؟

بعد با صدای بلند دو بار سهیل را صدا زد و گفت:

- بیا مرتضی رو وردار ببر من و ستاره کار داریم.

نگاهی به ساعت مچی ارزان قیمتش انداخت که ساعت نه صبح را نشان می‌داد. خمیازه‌ای کشید و همچنان در ایستگاه اتوبوس به انتظار نشست. دیشب تا صبح بیدار مانده بود و به ستاره کمک می‌کرد. حالا هم که پلاستیک بزرگ سبزی‌های پاک شده را کنار دستش گذاشته بود تا به مشتری‌اش برساند.

اتوبوس که از راه رسید پلاستیک را با دو دستش بلند کرد و با خودش به داخل اتوبوس برد. روزنامه‌ای را از کیف یک طرفه‌اش بیرون کشید و وارد صفحه‌ی استخدامی شهر تهران شد و آگهی‌ها را بالا و پایین کرد. تصمیم گرفته بود دنبال کار جدیدی بگردد تا از غر زدن‌های مرتضی خلاص شود؛ اما هر کاری بود از دستش بر نمی‌آمد. به ایستگاه مورد نظرش که رسید پیاده شد و سبزی های پاک شده و بسته بندی شده را به مغازه داری تحویل داد و دستمزدش را گرفت.

پلاستیک سبزی دیگری برداشت و در همان ایستگاه منتظر اتوبوس ماند تا به خانه برگردد! همه‌ی زندگی‌اش همین بود. سفارش می‌گرفت و به خانه می‌برد تا ستاره پاک کند، گاهی هم کمک می‌کرد. خودش هم که به گفته‌ی مرتضی برای مرده‌های دیگران گریه می‌کرد و پول می‌گرفت! پنجشنبه‌ها کارش خیلی بیشتر از روزهای دیگر بود. همیشه هم خرما، حلوا و چیزهایی از این قبیل با خودش به خانه می‌برد.

به خانه که رسید ستاره به استقبالش امد و گفت:

- این دفعه هم همونقدر اوردی؟

با خستگی پلاستیک را روی زمین گذاشت و گفت:

- آره! وای دستم درد گرفت!

- بده به من!

ستاره پلاستیک را گرفت و به گوشه‌ای برد.

- امروز پلیس اومده تو محله!

رنگش پرید و گفت:

- پلیس واسه چی؟

ستاره شانه ای بالا انداخت.

- اومده بودن تو کوچه پس کوچه ها می‌گشتن.

گلشن با نگرانی کنار حوض نشست و گفت:

- خدا لعنتت کنه مرتضی! ببینم آخرش می‌تونی ما رو به دردسر بندازی یا نه.

بعد کمی فکر کرد و حیرت زده پرسید:

- نکنه کسی مرتضی رو لو داده؟

ستاره خندید و گفت:

- یه حرف‌هایی می‌زنی ها! آدمای این دور و ور هر کدومشون به نحوی خلاف کارن چرا باید پای پلیس رو به این طرف بکشونن؟

- چه می‌دونم والله!

گلشن شالش را از سرش کشید و گفت:

- من برم یه دوش بگیرم.

حمام هم مثل دستشویی توی حیاط بود، وارد شد و بعد از اینکه لباس هایش را کند به زیر دوش رفت. ستاره پشت در آهنی حمام آمد و گفت: گلی صاحب کارت پیام داده رو گوشیت.

- بخون ببینم چی می‌گه؟

بعد از چند لحظه صدای خنده‌ی ستاره آمد و گفت:

- وای گلی ببین چی نوشته!

از زیر دوش بیرون آمد و حوله را دور خودش پیچاند و در حمام را نیمه باز کرد و گفت:

- خب بگو چی نوشته دیگه؟

ستاره میان خنده هایش گفت:

- می‌گه فردا مثل یه دختر از خارج اومده باش! مشتری خیلی سفارش کرده.

و بعد از خنده ریسه رفت. یک آن گلشن متوجه شد که یک دمپایی به سمتش پرتاب شد، تندی در حمام را بست. ستاره از خوردن ناگهانی دمپایی به سمت در حمام جیغی کشید و تند تند به سمت اتاق دوید و گوشی از دستش افتاد. مرتضی فریاد زد:

- ببند اون در وامونده رو!

گلشن از پشت در بسته عصبی فریاد زد:

- انقدر داد نزن! صد دفعه گفتم سر من داد نزن!

و تند تند لباس هایش را پوشید، موهایش را هم شانه نزده با کش مو بست. از حمام خارج شد و رو به مرتضی گفت:

- مثل اینکه امروز اومدن این اطراف رو گشتن!

مرتضی روی تخت چوبی قدیمی گوشه‌ی حیاط نشسته بود و سیگار می‌کشید.

- چه دخلی به من داره؟

گلشن کمی با نفرت گفت:

- نداره؟

مرتضی سیگارش را در هوا تکان داد و گفت:

- گلی انقدر رو اعصابم ندو!

در سکوت فقط نگاهش می‌کرد و به حالش تاسف می‌خورد. صدای پسری از دور دست‌ها به داخل خانه می‌آمد که فریاد می‌زد و نان خشک می‌خرید... صدای گنجشک‌های لای درختان جلوی خانه اما، واضح تر بود.

کنار برادرش نشست و دستانش را ستون بدنش قرار داد. تخت چوبی جیر جیری کرد!

به ماهی‌های قرمز توی حوض خیره شده و متفکرانه گفت:

- شاید بالاخره یه روز خوب بیاد!

- به چی دلخوش کردی دقیقا؟ به نظرم همون دورانی که بابا و مامان کنار هم بودن و از ته دل می‌خندیدیم و هیچ دغدغه‌ی فکری نداشتیم... روزای خوبمون بودن! روزهای خوب اومدن و رفتن ! انقدر الکی دل خوش نباش.

گلشن نفس عمیقی کشید و به کف دستانش نگاهی انداخت. یادش افتاد قبل‌ها آنقدر در حمام وقت تلف می‌کرد که سر انگشتانش چروک می‌افتاد اما حالا دیگر نه. حتی برای آن روزهایش هم دل تنگ می‌شد! مرتضی پشت سر هم به سیگارش پک می‌زد. در کوچک حیاط باز شد و سهیل در حالی که کتاب‌های زبان انگلیسی‌اش را زیر بغلش زده بود، وارد خانه شد. گلشن دود سیگار را به کناری زد و گفت:

- من برم داخل تا بیشتر از این بوی گند نگرفتم!

سهیل نگاهی به آن دو کرد و گفت:

- آره برو خونه! آقا داداشت با این کاراش ریه‌های همه‌مون رو سوزونده!

مرتضی حرصش گرفت و بلند شد و یک قدم به سمتش برداشت.

- باز تو زر زر کردی؟

سهیل دستش را به آرامی به سینه‌ی مرتضی کوباند و مرتضی قدمی عقب رفت.

- چی می‌گی هان؟ بدبخت ببین چی به روزت اومده که فوتت کنم افتادی!

گلشن تندی به سمتشان آمد و با دو دستش هر دو را به کناری زد و به هر دو توپید:

- باز شروع کردید؟ چه گناهی کردم که با شماها توی یه خونه زندگی می‌کنم؟

- من دیگه چرا؟ به برادر مفنگی خودت بگو.

با عصبانیت سهیل را کمی به عقب هول داد و گفت: دهنت رو ببند دیگه سهیل! انقدر به پر و پای این بیچاره نپیچ!

مرتضی سیگار سوخته‌اش را روی زمین انداخت و خطاب به سهیل گفت:

- می‌ری پول میدی زبون جدید یاد می‌گیری؟ دِ بدبخت هم محله‌ای هات از بی پولی لال شدن!

گلشن فورا تشر زد:

- مرتضی گفتم کافیه!

سهیل کمی حرص خورد اما جوابی نداد هر چند که همیشه جوابی آماده در آستین داشت. از مرتضی متنفر بود همه‌اش هم به خاطر اعتیادش. سهیل سر به راه بود و همین را عینا بر فرق سر پسر عمویش می‌کوبید بی آنکه بداند ناخواسته به گلشن هم زخم زبان می‌زند. گلشن به هر دو نفرشان نگاه کوتاهی انداخت و بعد دور شد، آب پاش پلاستیکی را پر از آب کرد و به شمعدانی‌هایش آب داد. عاشقشان بود و هر روز با عشق به آنها رسیدگی می کرد. مرتضی بیخیال روی تخت چوبی نشست و به سیگار کشیدنش ادامه داد.

- مگه نگفتی میری خونه تا بوی دود نگیری؟!

اما دختر بیچاره از داخل خانه ماندن، دلش پوسیده بود. چند قدم نرفته بود که دلش هوای گل هایش را کرده بود. زیر لب گفت:

- تو تا ابد نسبت به گلی که اهلی کرده‌ای مسئولی!

- شازده کوچولو زیاد می‌خونی یا دیالوگ‌هاش رو از این ور اون ور جمع می‌کنی؟

صدای نجواگونه اش از گوش مرتضی دور نمانده بود. لب‌هایش را با زبانش تر کرد و در جواب چیزی نگفت.

ستاره در اتاقشان را باز کرد و گفت:

- گلی شام چی بپزم به نظرت؟

- نمی‌دونم!

***

بهشت زهرا شلوغ بود و افراد زیادی برای خاکسپاری مرد میانسال تازه در گذشته‌ای آمده بودند. گلشن در وسط جمعیت نشسته بود و زار می‌زد! شالش را تا نیمه‌ی صورتش پایین کشیده بود و بر روی سینه‌اش می‌کوباند و متوفی را پدر صدا می‌زد.

- الهی بمیرم برات بابا!

صاحب کارش گفته بود تا می‌تواند سوزش را بیشتر کند و الحق که او هم سنگ تمام گذاشته بود.

همه‌ی اقوام دور و نزدیک آن مرحوم گمان می‌کردند که همان دختری است که از کودکی با مادرش به کانادا رفته بود و حالا با شنیدن خبر مرگ پدرش به ایران بازگشته است! دختری از همکارانش با لیوانی آب به او نزدیک شد و با ظاهر سازی با صدای بلند گفت:

- الهی قربونت برم یکم آب بخور!

لیوان آب را از دست دختر گرفت و بعد از اینکه یک قلپ از آن را خورد روسری دختر را به آرامی به سمت خودش کشید و کنار گوشش گفت:

- برو بگو تمومش کنن دو ساعته دارم گریه می‌کنم چشمه‌ی اشکم خشکید آخه!

دختر سری تکان داد و دور شد. حدود ربع ساعت بعد در بلندگو اعلام کردند که مراسم تمام شده و از میهمانان خواستند برای صرف ناهار به رستوران بروند. گلشن هم با کمک اطرافیان از کنار خاک متوفی بلند شد و با دستمال اشک‌های روی صورتش را پاک کرد. جمعیت رفته رفته کمتر می‌شد و هرکس به سمتی می‌رفت.

پشت لباسش را تکاند و رو به همکارانش گفت:

- خوب بود ها!

و بعد باز هم کمی دیگر آب خورد. به همراه دوستانش قدم برداشت تا آنها هم به سمت ماشین هایشان بروند که صدایی چند بار به گوشش رسید.

- ترمه خانوم! ترمه خانوم...

اهمیتی نداد اما آنقدر این صدا لحظه به لحظه به او نزدیک تر می‌شد که از سر کنجکاوی به عقب برگشت. مردی جوان که سر تا پا مشکی پوشیده بود به سمتش آمد و سرانجام مقابلش ایستاد. گلشن سردرگم بود و متعجب! احتمالا منتظر بود بشنود که اشتباهی شده اما مرد جوان هم چنان مقابلش ایستاده بود.

- من واقعا بهتون تسلیت میگم!

حالا می‌فهمید که همان داستان همیشگی است! در نتیجه نقشش را خوب بازی کرده و ذاتا کسی او را با اقوام نزدیک متوفی اشتباه می‌گیرد و تسلیت می‌گوید. با احترام سری تکان داد و زیر لب تشکر کرد. قبل از آنکه بخواهد به راهش ادامه دهد، مرد دوباره به حرف آمد.

- ای کاش جای مناسب تری ملاقاتتون می‌کردم! فکر می‌کنم آخرین باری که همدیگه رو دیدم توی خونه باغ آقا جون بود! کاش می‌شد برگشت به اون روزا.

نمی‌دانست باید چه بگوید؟ همیشه از اینکه در منگنه قرار بگیرد می‌ترسید. هیچ وقت دیگر تا اینجا پیش نیامده بود که کسی آنقدر او را جدی بگیرد که از خاطرات گذشته نیز صحبت بکند.

گلشن قدمی پساپس رفت... دهان باز کرد تا چیزی بگوید اما وقتی یک بار دیگر مرد مقابلش را از نظر گذراند جملات از ذهنش پریدند و توانایی چرخاندن زبانش را از دست داد. همیشه از اینکه در چنین مواقعی چه نوع عکس العملی باید نشان بدهد باز می‌ماند و تکلیفش خیلی با خودش روشن نبود. صدایش را در گلو صاف کرد و گفت:

- با اجازه تون!

و تقریبا به سرعت خود را در میان جمعیت انداخت و از آنجا دور شد. مرد جوان بر سر جایش ماند و به رفتنش نگاه کرد بعد دست‌هایش را در جیب‌های شلوارش فرو برد و تکه سنگ جلوی پایش را بی‌حوصله با نوک کفشش به کناری پراند.

گلشن به عقب برگشت تا یک بار دیگر به آن مرد نگاهی بیاندازد؛ اما او دیگر آنجا نبود. قدم هایش را مرتب برداشت و به سمت ماشین رفت. وارد ون شد و روی نزدیک ترین صندلی نشست. دست زیر چانه‌اش زد و ذهنش بی اختیار به سمت آن مرد رفت! آخرین باری که با همچین شخص با جذبه‌ای برخورد داشته بود کی بود؟؟ خب یک خاطره‌ی خیلی تلخ در گوشه‌ی ذهنش خودنمایی می‌کرد اما این را هم به یاد داشت که هیچ وقت در نگاه اول خودش را دست و پا چلفتی حس نکرده بود! بعد به این فکر کرد که آخرین خواستگار را تقریبا دو سال پیش داشت آن هم پس از مدت ها... نه اینکه دختر بدی باشد! نه! همه‌اش به خاطر وجود مرتضی بود. همین آخرین خواستگارش به شدت او را می‌خواست اما تا فهمید مرتضی برادرش است پا پس کشید. گلشن این را به خوبی می‌دانست اما به روی مرتضی نمی‌آورد؛ تازه گاهی وقت‌ها اعتقادش را به این مسئله از دست می‌داد و می‌گفت اگر کسی او را بخواهد مرتضی را در نظر نمی‌گیرد، مگر می‌خواهد با مرتضی زندگی کند؟!

بالاخره ماشین به حرکت درامد اما قبل از آنکه سرعت بگیرد نگاهش تصادفا به همان پسر افتاد که مشغول صحبت با دو زن و یک مرد بود. موهایش نسبتا بلند و ته ریش روشنی داشت. چشمانش قهوه ای و بینی اش استخوانی و طبیعی بود و گلشن متوجه شده بود که یک فرو رفتگی کوچک نیز در چانه‌اش دارد. چیزی نمانده بود که تصویر آن جمع از دیدش خارج شود؛ در یک لحظه چنان دست از زیر چانه‌اش برداشت و خود را به پنجره نزدیک کرد که دختر کناری‌اش هینی کشید و از خواب سبکش پرید. خودش هم نفهمید که این رفتار عجیبش چه معنی می‌دهد. احتمالا فقط یک کنجکاوی!

*

مرتضی مدام غر می‌زد و گلشن دیگر سرش درد گرفته بود. باز هم از مراسمی برگشته بود و با نق زدن‌های مرتضی مواجه شده بود. همیشه همین ماجرا را داشت! هر زمان که با لباس های سیاه از بهشت زهرا بر می‌گشت، انگار که برادرش تازه یادش افتاده بود که شغلش چیست!

دست هایش را روی گوش هایش گذاشته بود بلکه صدای مرتضی را کمتر بشنود، هرچند که خیلی افاقه نمی‌کرد.

- د آخه من نمی‌فهمم بری واسه مرده‌ی مردم هم اشک بریزی میشه شغل و زندگی؟؟ بشین خونه قورمه سبزیت رو بپز!

گلشن دیگر تحمل نداشت به یکباره برخاست و فریاد کشید:

- بسه دیگه روانیم کردی! تو دردت چیه عوضی؟ میگی چکار کنم؟ بشینم خونه که تو پول مواد بذاری کف دستم یا برم تنمو بفروشم که تو دست ور داری؟؟

سیلی محکم مرتضی بر روی گونه‌اش فرود امد. آنقدر ناگهانی بود که نفس را در سینه‌ی گلشن حبس کرد. سهیل از اتاقش بیرون دوید و این بار انگار که نوبت او بود تا صدایش را هرچند کم بالا ببرد.

- شما ها چتونه؟؟ آبرو نذاشتید واسه ما به مولا! صداتون تو در و همسایه پخشه.

مرتضی از کنار گلشنی که هنوز هم توی بهت سیلی فرو رفته بود، به کناری رفت و به تندی دستش را در هوا تکان داد و گفت:

- این در و همسایه هر کدومشون به طریقی بی آبرو ان!

سهیل با تاسف سر تکان داد و زیر لب گفت: خاک بر سرت!

گلشن انگار که بالاخره از بهت بیرون امده بود، دستی به سمت مرتضی کشید و خطاب به سهیل گفت:

- این مشکلش اشک ریختن من واسه دیگرونه!

و بعد رو به مرتضی ادامه داد:

- کله خراب من واسه بدبختی‌های خودم گریه می‌کنم! واس خاطر بی لیاقتی تو! به خاطر درموندگی خودم. واس خاطر آینده‌ی امین! احمقِ بی شعور....

این ها را گفت و به داخل اتاق مشترکش با ستاره رفت. ستاره کاملا سرگرم پاک کردن سبزی‌هایش بود، داد و بیدادهای این دو کاملا برایش عادی شده بود و دیگر حتی پا درمیانی هم نمی‌کرد چون می‌دانست این دعوای همیشگی زود هم جمع می‌شود.

گلشن کنارش نشست و دستی به صورتش کشید که جای سیلی کز کز می‌کرد. ستاره نگاهی به او انداخت که دستش را بر روی گونه‌ی سرخش گذاشته بود.

- ببینمت! نکنه تو رو زده؟

پوزخند تلخی زد و گفت:

- ولش کن بابا.

و بعد جلو آمد و دسته‌ای سبزی برداشت. ستاره گردنش را با دست‌های نیمه گلی اش خاراند، تلاش کرد چیزی بگوید اما انگار توانایی چرخاندن زبانش را نداشت.

با تکان های سریعی از جایش پرید! ستاره مانند اجل معلقی بالای سرش ایستاده بود و بر روی صورتش می‌زد و تند تند می‌گفت:

- گلی بیچاره شدیم! پاشو... پاشو!

گلشن که خواب کاملا از سرش پریده بود با حیرت و نگرانی پرسید:

- چی شده؟؟

ستاره سر در گم بود... شاید هم عصبی و هراسان...

- مامورا اومدن تو کوچه دارن تک به تک خونه‌ها رو می‌گردن نمیدونم کی گزارش این کوچه رو داده!

مانند برق گرفته‌ها از جایش پرید و خودش را داخل حیاط انداخت. یک دور، دور خودش چرخید و سپس به درون اتاق پسرها دوید. نمی‌دانست باید چه کند و از کجا شروع کند... اول دشک و بالشت مرتضی را بشکافد یا جرز دیوارها را چک کند؟ به طرف فرش‌های کهنه و نازک کف اتاق شتافت و آن را به کناری انداخت و وقتی هیچ چیز دستگیرش نشد زبان به نفرین باز کرد...

- خدا از رو زمین ورت داره مرتضی!

ستاره حسابی ترسیده بود و اشک می ریخت. به لباس گلشن چنگ زد و گفت:

- می‌خوای چی‌کار کنی؟؟ نکنه می‌خوای بریزیشون دور؟ اگه بیاد و بفهمه معلوم نیس چه بلایی سرت بیاره!

گلشن صدایش را نسبتا بالا برد و گفت:

- پس چی می‌گی؟؟ بذارم مامورا بیان و با خودشون ببرنش؟

این را گفت و به طور جدی به کنکاش پرداخت. ملحفه‌های کهنه‌ی دشک و بالشتش را با دست پاره کرد و درونشان را چک کرد... چیزی دست گیرش نشد. به سمت کمد چوبی لباس ها دوید و همه را در هم ریخت اما باز هم بی‌فایده بود. ستاره همچنان در آستانه‌ی در ایستاده بود و با هق هق اشک می‌ریخت. گلشن دستش را بر روی پیشانی‌اش گذاشت و سرگردان به آرامی چرخی زد و نگاهش به قفسه‌ی کتاب‌های امین افتاد. به طرفشان دوید و لا به لای کتاب‌ها را گشت میان همه‌شان بسته‌ای پیدا کرد. اشک از چشم هایش جاری شد و به آرامی گفت:

- خدا لعنتت کنه!

باز هم چهار گوشه‌ی اتاق را جستجو کرد و باز هم بسته‌های دیگر پیدا کرد... همه را در مشتش گرفت و به سمت حیاط دوید همه را در آبراهه‌ای خالی کرد و شیر آب را باز کرد و گفت:

- برو یه سر و گوشی آب بده!

ستاره با گوشه‌های روسری‌اش اشک‌هایش را پاک کرد و به سمت در حیاط دوید. کمی خودش را تکاند و مرتب کرد و در را باز کرد و به آرامی سرش را بیرون کشید و نگاهی کوتاه به اول و سپس به آخر کوچه انداخت. ماشین پلیس را جلوی خانه‌ی یکی از همسایگان دید و پس از چند لحظه‌ی خیلی کوتاه دید که دو مامور در حالی که دست‌های مرد همسایه را گرفته بودند او را به درون ماشین راهنمایی می‌کردند. ستاره به آرامی در را بست و به سمت گلشن برگشت... گلشن با چشمانی منتظر نگاهش می‌کرد. ستاره سرش را به اطراف تکان داد و گفت:

- مثل اینکه نیومده بودن که اینجا رو بگردن! فکر کنم الکی اونا رو انداختی دور!

گلشن به معنای کلمه وا رفت! نمی‌دانست باید از اینکه کسی مرتضی را لو نداده بود خوشحال باشد یا اینکه قرار است با مرتضی عصبی رو به رو شود، ناراحت باشد! روی لبه‌ی حوض نشست و چشم‌هایش را به آرامی مالید. دستش را زیر چانه‌اش زد و به یک گوشه خیره ماند.

ستاره ناتوان نگاهش می‌کرد. به راستی دلش برایش سوخته بود آن هم مثل همیشه.

***

چهره‌ی مرتضی از خشم قرمز شده بود! تا حالا چند باری به سمت گلشن حمله برده بود که اگر سهیل جلودارش نبود، بدون شک دختر بیچاره را تا جایی که خشمش فروکش کند، کتک می‌زد. ستاره آنقدر استرس تمام وجودش را گرفته بود که تا حالا تمام ناخن‌هایش را جویده بود.

- دِ آخه واسه چی سر هیچ و پوچ همه رو به فنا دادی گُلی! د لامصب می‌دونی اونا چقدر پولشون بود؟!

سهیل یقه‌اش را چسباند و گفت:

- چقدر مثلا؟؟ بیچاره این همه پول میدی به این کوفتی‌ها یه دست لباس نو بخر واسه امین!

مرتضی خودش را از سهیل جدا ساخت و به کناری رفت. گلشن گوشه‌ی حیاط نشسته بود و کلمه‌ای بر زبان نمی‌برد. مرتضی انگار ظاهرا آرام شده بود اما به یکباره قصد کرد به سمتش یورش ببرد که سهیل خیلی زود متوجه شد و خودش را مقابل مرتضی انداخت و باری دیگر مانع شد. مرتضی رو به گلشن فریاد زد:

- خیلی عرضه داری بگرد دنبال یه کار درست درمون!!

مثل همیشه دست روی نقطه ضعف او گذاشته بود! گلشن دیگر تاب نیاورد و از جایش کنده شد و با صدای بلند گفت:

- کار درست درمون؟؟ جنابعالی به چی می‌گی کار درست درمون؟ اشک‌های من شرف دارن به فس‌فسی های تو!

سهیل هم از کوره در رفت و گفت:

- راست می‌گه دیگه! نکنه انتظار داری بیاد ور دست تو بشینه و بسته بندی کنه؟؟

مرتضی از جواب هایی که گرفته بود زبانش کوتاه شد و دیگر هیچ نگفت. سهیل را به کناری زد و وارد اتاقش شد. امین پشت در اتاق با کتابی در دست ایستاده بود و مناظره‌ی خواهر و برادرش را نگاه می‌کرد. مرتضی در اتاق را باز کرد و نیم نگاهی به امین انداخت.

- تو واس چی ایستادی اینجا؟

امین معصومانه پرسید:

- واسه چی انقدر باهاش دعوا می‌کنی؟ آبجی یه عالمه زحمت می‌کشه!

مرتضی ضربه‌ای آرام به شانه‌اش زد و به حالت چندش صورتش را جمع کرد و گفت:

- بزن کنار باد بیاد بابا... آدم شده واسه من!

گلشن لبه‌ی باغچه زیر درخت نارنج نشسته بود؛ دستش را زیر پیشانی‌اش زده بود و با دست دیگرش برگِ نیمه خشکیده‌ای را به بازی گرفته بود. مرتضی از اتاقش که خارج می‌شد نگاهش به او افتاد، دیگر خبری از خشمش نبود اما هنوز دلش می‌خواست چیزی بگوید و خواهرش را حرص دهد. جلو تر آمد و گفت:

- از اون فیلمه دیده بودی؟؟ چی بود اسمش؟

گلشن خیلی خوب می‌دانست از کدام فیلم حرف می‌زند اما لب باز نکرد. می‌دانست که اگر حرفی بزند مکالمه‌ای طولانی را باید متحمل شود پس سکوت انتخاب درستی بود.

- راستی می‌گم چرا فامیلی ما راز نبود؟ باحال می شدها.. فکرش رو کن! مرتضی راز.. امین راز.. گلشن راز..

و بعد خندید. گلشن برخاست و بی آنکه حرفی بزند یا دیگر چیزی بشنود از خانه بیرون زد. دلش کمی پیاده روی می‌خواست بلکه شاید آرام گیرد. از زندگی‌اش خسته شده بود و عمقش را فقط خودش می‌دانست و بس!

دست‌هایش را در جیب مانتواش فرو کرده بود و با سری پایین افتاده آرام قدم بر می‌داشت. با خودش فکر کرد آخرین باری که حسرت یک زندگی معمولی و بدون غم و غصه را کشیده چه موقع بوده؟؟ جواب این سوال نزدیک ترین خاطره‌اش بود. ای کاش حداقل مرتضی سر به راه بود!

به ایستگاه اتوبوس که رسید؛ بدون اینکه منتظر اتوبوس باشد روی نیمکت نشست و به گوشه‌ای خیره ماند. اشک روی گونه‌اش را با دست‌اش پاک کرد و نفس‌اش را بیرون داد.

- ترمه!

با شنیدن نام ترمه به یاد اتفاق دیروز نگاهی به اطرافش انداخت و باز همان شخص دیروزی را دید که به سمتش آمد و مقابل‌اش ایستاد. همان مردی که توجه‌اش را به خود جلب کرده بود...

- باورم نمیشه اینجا می‌بینمتون! همه‌ی هتل های شهر رو سراغتون گشتم شماره‌ای هم ازتون نداشتم. دیروز خیلی اشتباه بزرگی کردم که دنبالتون نیومدم!

گلشن برخلاف دیروز که قدرت تکلمش را از دست داده بود پس از لحظه‌ای که به مرد مقابلش خیره مانده بود گفت:

- فکر کنم شما منو با یه نفر اشتباه گرفتید.

- نه مگه میشه؟ چهره‌ی شما خوب یادمه.

گلشن لحظه‌ای چشم‌هایش را بست و سر تکان داد.

- نه نه... من همون خانوم دیروزی‌ام منتها ترمه‌ای که شما میگید نیستم!

مرد سردرگم لبخندی زد و گفت:

- یعنی چی؟

گلشن شانه‌ای بالا انداخت و گفت:

- خب! این شغل منه. من و گروهم به خواست یکی از بازمانده‌های اون مرحوم مراسمش رو برگزار کردیم.

مرد اخمی کرد و نگاهش را به سمت دیگر هدایت کرد. دستش را میان موهایش برد و سری به اطراف تکان داد. لب گزید و گفت:

- باورم نمیشه!

رو به گلشن ادامه داد:

- داری سر به سرم می ذاری؟

- نه! چرا باید این کار رو بکنم؟ یعنی شما با شغل من آشنایی نداشتید که انقدر براتون جای تعجب داشت؟

مرد ابرویی بالا انداخت و گفت:

- نه منظورم این نبود. فقط انتظار نداشتم دختر عموم برای فوت پدرش نیاد ایران.

- خب اگه اطلاع نداشتید پس کی با شرکت ما این قرارداد رو بسته؟

فرهاد شانه بالا انداخت و گفت:

- خب... نمی‌دونم! شاید پسرخونده‌‌ی عموم یا هرکس دیگه‌ای. ما با عموی خدابیامرزم خیلی ارتباط نداشتیم!

گلشن با بی میلی گفت:

- من دیگه این چیزا رو نمی‌دونم آقای محترم. اینکه خانواده‌ی مرحوم چطور آدم‌هایی هستن به ما ارتباط نداره ما کار خودمون رو می‌کنیم.

مرد خودش را روی نیمکت انداخت و نفس‌اش را از سر کلافگی بیرون فرستاد. گلشن سکوت کرده بود و زیر چشمی او را می پایید. فورا چشم از او برداشت؛ نمی‌خواست نگاهش شکار شود.

- پس شغل شما اینه!

گلشن لب تر کرد و گفت:

- بله!

- خب چرا یه شغل شاد برای خودتون پیدا نکردید؟

سر پایین انداخت و گفت:

- مناسب روحیه‌ام نبود!

مرد ابرو بالا انداخت:

- شادی مناسب روحیه‌تون نیست؟!

گلشن به یاد تمام مشاجره‌هایی که با برادرش بر سر شغل عجیبش داشت، نفس‌اش را توی سینه حبس کرد و پاسخ داد.

- من از شغلم راضی‌ام.

موتور سواری که از خیابان رد شد آنقدر صدای گاز دادنش زیاد بود که صدای گلشن به زحمت به گوش مرد رسید.

- انتظار همچین چیزی رو نداشتم.

گلشن اصلا نمی‌خواست بحث به درازا بکشد. چه معنا داشت با یک مرد غریبه که ذره‌ای نمی‌شناختش هم کلام شود؟ و خوب می‌دانست که گفت‌وگو با این مرد غریبه مرتضی را علیه او خواهد کرد؛ بنابراین از جایش بلند شد و به آرامی خداحافظی کرد و به قصد برگشت به خانه قدم برداشت.

***

صبح که در خانه را باز کرد فورا متوجه زانتیا مشکی رو به روی خانه شد. چهره‌ی راننده متعجبش ساخت. نگاهی به اطرافش انداخت تا مطمئن شود هیچ کدام از همسایه‌های فضول‌شان در این حوالی نیستند، سپس باری دیگر به سمت راننده‌ی آشنا سر چرخاند. مرد به نشانه‌ی سلام سر تکان داد. تصور اینکه این مرد شب قبل به تعقیبش پرداخته او را از عصبانیت سرخ کرد. قدم هایش را تند برداشت و به سمتش رفت.

- شما چرا جلوی خونه‌ی ما پارک کردید؟

مرد خیلی تصنعی ابرو بالا انداخت و گفت:

- عه؟ خونه‌ی شماست؟ نمی‌دونستم واقعا! می‌خواین تا محل کارتون برسونمتون؟ بهشت زهرا تشریف می‌بردین؟!

جمله‌ی آخرش را با تمسخر گفت و گلشن به خوبی متوجه‌ی لحن کلامش شد! به همین زودی کلافه شد و سرش را به عقب برگرداند. نفسش را به آرامی بیرون فرستاد تا از خشمی که داشت به سراغش می‌آمد جلوگیری کند. گلشن اصلا بحث کردن در مورد شغلش را نمی‌پسندید.

- اینجا موندن خیلی براتون خوب نیست آقا!

- فرهاد هستم! فامیلیم رو نمی‌گم که راحت باشین و با اسم کوچیک صدام بزنید! هوم؟

و بعد ابرو بالا انداخت اما گلشن اخمی کرد.

- احمق!

این را زیر لب گفت و قدم‌هایش را به تندی برداشت. فرهاد فورا از ماشین پیاده شد و با صدای نسبتا بالا گفت: نمی‌تونی که همین‌جوری بذاری بری! برگرد و به خاطر بی احترامی که کردی معذرت خواهی کن!

گلشن لحظه‌ای صبر کرد، کمی حرص خورد و سپس به راهش ادامه داد. فرهاد در ماشین‌اش را بست و با چند قدم بلند خود را به گلشن رساند و سد راهش شد.

- بهم بی احترامی کردید ولی چون باید باهاتون حرف بزنم فعلا ندید می‌گیرم!

گلشن نگاهی به اطرافش انداخت. نگاه زن همسایه که چادرش را جلوی دهانش گرفته بود آزارش می‌داد.

- شما در چه موردی می‌تونید با من حرف داشته باشید؟ اگه مراسمی دارین با من نمی‌تونید حرف بزنید و باید با...

فرهاد با لبخندی میان کلامش پرید.

- نه خدا نکنه مراسم عزا داشته باشیم!

گلشن سکوت کرد و منتظر نگاهش کرد. همچین مردی چه حرفی می تواند با او داشته باشد؟ سر تا پایش را بر انداز کرد. خیلی مرتب و شیک بود و یادش نمی آمد آخرین بار کی با همچین شخص به ظاهر ثروتمندی، هم صحبت شده است. فرهاد سرش را پایین انداخته بود و تمام حرف هایی که باید به گلشن می‌زد را در ذهنش مرور کرد بلکه بتواند آن ها را در یک کلمه به عنوان موضوع صحبتش تحویل دهد و اما در آخر چندان موفق نشد.

- من... به کمکتون نیاز دارم!

گلشن هیچ چیزی از این یک جمله‌ی کوتاه سر در نیاورد و اخمی کرد. نگاهی به ساعت مچی‌اش انداخت. باید هر چه سریع‌تر می‌رفت و سفارش سبزی‌ها را می گرفت. دلش می‌خواست کلمه‌ای به زبان نیاورد و به راهش ادامه دهد. یک آن با خودش فکر کرده بود مگر چه کمکی از دستش بر می‌آید؟ در حالی که خودش بیشتر از هر کسی محتاج به کمک بود.

- از چی حرف می‌زنید؟

این تنها جمله‌ای بود که به ذهنش می‌رسید. فرهاد قدری از او بلندتر بود. گلشن احساس می‌کرد نگاهش از بالا به پایین است و دیگر از آن تواضع و ادب خبری نیست. فرهاد دستانش را به کمر زد. کت قهوه‌ای اش عقب رفته بود.

- می‌شه بریم یه جای دیگه حرف بزنیم؟

با لحنی که مشخص بود جلوی خنده‌اش را می‌گیرد ادامه داد:

- خانوم همسایه‌تون هنوز دم در خونشه و به ما نگاه می‌کنه.. می‌ترسم غذاش سر بره!

گلشن زیر چشمی خیلی کوتاه نگاهی به زن کرد و نتوانست جلوی خنده‌اش را بگیرد. سر به زیر انداخت و ریز خندید. حالا فرهاد هم می‌خندید. زن که متوجه‌ی بحث آن دو شده بود اخمی کرد و به داخل خانه‌اش رفت. گلشن نفسی گرفت و گفت: من واقعا نمی‌دونم چه چیزی هست که مایل هستید درموردش با من صحبت کنید ولی..

سری تکان داد و گفت:

- باشه!

فرهاد لبخندی از سر رضایت زد و ماشینش اشاره داد و گفت:

- پس بشین تو ماشین!

و خودش می‌رفت که سوار شود؛ گلشن اخمی کرد و از اینکه قبول صحبت کرده بود پشیمان به نظر می‌رسید. فرهاد با دیدنش شانه‌ای بالا انداخت و گفت:

- چیه؟ نکنه انتظار داری در ماشین رو باز کنم بگم بفرمایید؟ همین چند دقیقه پیش به من گفتی احمق‌ها! ای بابا...

گلشن اخمش را شدیدتر کرد و گفت:

- حرفم رو پس می‌گیرم!

- این یه چیزی! تو مایه‌های معذرت خواهیه.

- اینکه گفتم اجازه میدم باهام حرف بزنید رو پس می‌گیرم!

نگاهی به سر تا پایش کرد و ادامه داد:

- وگرنه سر اون حرفم هستم هنوز!

بی آنکه حرفی دیگر بزند راهش را کشید و رفت. دوست داشت به عقب برگردد و عکس العمل فرهاد را ببیند اما مناسب دید که این کار را نکند.

مرد جوان کلافه نفسش را بیرون فرستاد و زیر لب گفت:

- حیف که مجبورم وگرنه مغز خر نخورده بودم بیافتم دنبال تو!

سوار ماشینش شد و راه افتاد به گلشن که رسید سرعتش را کم کرد و شیشه‌ی پنجره را پایین کشید.

- ببین منو! من یه مامان بزرگ پیر دارم که داره می‌میره... ترمه رو می‌خواد ببینه. پونزده سالی می‌شه که ترمه رو هیچ کدوممون ندیدیم...

اما گلشن ذره‌ای بها نمی‌داد و به قدم زدن‌هایش به سمت سر کوچه‌شان ادامه می‌داد.

- الو؟؟ می‌شنوی؟ ای بابا...

گلشن دستی به صورتش کشید صبرش داشت لبریز می‌شد. هرکس که از کنارش رد می‌شد با تعجب نگاهش می‌کرد. اگر حرف نامربوطی به گوش مرتضی برسد چه؟

- می‌شنوی چی بهت میگم؟ میگم پیرزن بیچاره داره می‌میره می‌خواد ترمه رو ببینه.

گلشن دور از انتظار ایستاد، فرهاد فورا ترمز کرد و با کور سویی امید منتظرانه نگاهش کرد.

- آخه به من چه؟ مگه من تنها دختری‌ام که می‌تونید جای ترمه‌تون بزنید؟

- نه؛ ولی تنها دختری هستی که عکسش رو به عنوان ترمه به مامان بزرگم نشون دادم!

گلشن با تعجب به فرهاد نگریست اما او در جواب فقط ابرویی بالا انداخت؛ بعد گوشی‌اش را بالا اورد و عکسش را نشانش داد. یک عکس از او در مراسم!

ابروهایش را بالا انداخت و عصبی گفت:

- آخه چرا بدون اجازه من این کار رو کردید؟

- چی می‌زنی بابا؟ تو اون موقعیت بیام بهت بگم اجازه می‌دی سلفی بگیریم؟

گلشن بحث کردن را بی‌فایده دانست.

- این مشکل خودتونه به من ارتباطی نداره!

به سرعت به راه افتاد و از ماشین دور شد.

بیست دقیقه‌ای می‌شد که مستاصل کنار در مغازه ایستاده بود. نمی‌دانست که باید چه جوابی به ستاره بدهد آخر او با پول‌هایی که از طریق پاک کردن سبزی به دست می‌اورد با هزاران امید و آرزو جهیزیه می‌خرید! حالا دیگر مغازه دار سفارش سبزی پاک شده نمی‌گرفت که به آنها بدهد. دستی به صورتش کشید آنجا ماندن را بی‌فایده دانست و واقعیت هم همین بود. از وقتی این را فهمیده بود درمانده شده بود. اشک در چشمانش جمع شد... شاید گلشن اصلا قوی نبود و خیلی زود کم می‌اورد.. خیلی زود! بی‌اختیار قدم برداشت و به پارکی که آن اطراف بود رفت و روی نیمکتی نشست. چاره چه بود؟ چشمانش را با دستش پوشاند و به آرامی اشک ریخت. فرهاد دور از او شاهدش بود و وقتی غم گلشن را دید حقیقتا متاثر شد. حالا می‌فهمید که چرا از او شنیده بود که شادی با روحیه‌اش متناسب نیست! این خیلی عجیب بود؛ اما فرهاد هم مشکلات خاص خودش را داشت. خواست چند قدم به جلو بردارد؛ اما متوقف شد نمی‌خواست در نظر دختر سمج باشد. به طرف ماشین‌اش قدم برداشت و به سمت خانه راند. گلشن از جایش برخاست؛ به سمت خانه‌ی قدیمی‌شان قدم برداشت. حرف‌های زیادی در ذهنش مرور می‌شد اینکه ستاره با شنیدنش چقدر ناراحت خواهد شد؟ از این پس چه کند و دنبال چه کاری بگردد؟ یک لحظه بر سر جایش ایستاد و سرِ به زیر افتاده‌اش را بالا گرفت. از خودش پرسید مگر آخر دنیا رسید؟! نشد که نشد! اصلا از جایی دیگر سفارش می‌گیرد. آنقدرها هم مسئله‌ی غم انگیزی نیست..

تصمیم قطعی‌اش را گرفت و مغازه‌های سر راهش را تک به تک پرسید. می‌گفت خودش هم پاک می‌کند و هم بسته بندی اما...

***

کلید انداخت و در خانه را باز کرد ستاره کنار حوض نشسته بود و در حال شستن چند بشقاب بود. دست خالی گلشن را که دید به آرامی بلند شد و پرسید:

- مگه نرفته بودی دنبال سبزی‌ها؟

پله ها را پایین آمد. شانه‌هایش را بالا انداخت و با بی خیالی پرسید:

- خسته نشدی از بس سبزی پاک کردی؟ دختر یه نگاه به کف دستات کردی؟ سبز شدن!

- وا! این چه حرفیه؟ سبزی پاک نکنم چکار کنم؟

خودش را تقریبا روی لبه‌ی حوض انداخت و نفسش را با خستگی بیرون فرستاد.

- منظورت چی بود؟ میگم پس کو سبزی‌ها؟

گلشن نگاهی به دستانش انداخت و کمی فکر کرد بالاخره باید حقیقت را به دختر عمویش بگوید. پس سر بلند کرد و به دو چشم عسلی رو به رویش نگاه کرد.

- نیست ستاره! اون مغازه دیگه به ما سفارشی نمی‌ده.

ستاره اخمی کرد و با لحنی که نشان می‌داد چیزی سر در نیاورده است پرسید:

- چرا؟ مگه کسی اعتراض کرده؟ من خوب پاک می‌کردم که..

گلشن از جایش برخاست و بازوهای دختر عموی کوچکترش را در دست گرفت:

- مسئله این نیست عزیزم. کلا دیگه این کار رو نمی‌کنه. چند جای دیگه هم پرسیدم کسی نمی‌خواد.. بیخیال بابا ببین چی به روز خودت اوردی... تازه...

سر به زیر انداخت و نفسی تازه کرد تا شاید جلوی بغضش را بگیرد؛ حتی شاید جمله‌ای که می‌خواست به زبان بیاورد را با حسرت ادا می‌کرد.

- تازه سهیل که برای تو کم نمی‌ذاره که خودت رو مجبور به کار می‌کنی!

بی هیچ حرف دیگری به سمت اتاق قدم برداشت تا لباس‌هایش را عوض کند. صدای پیامک موبایل ساده‌اش نتوانست توجه‌اش را جلب کند حتما از طرف اپراتور سیم کارتش بود. می‌خواست به سمت اجاق گاز برود تا زیر سماور را روشن کند که پیامکی دیگر رسید. این بار به سمتش رفت و زیر لب غر زد: دست بر نمی‌دارن که!

- جلوی در خونه‌تونم.

مشکوکانه به شماره نگاه کرد ابدا نمی‌شناخت. پیام بعدی هم از همان شماره بود.

- یادم رفت بگم فرهادم! حالا به جا اوردی؟

چشمانش از تعجب گرد شد. شماره‌اش را از کجا می‌توانست به دست آورده باشد؟ به یک باره موبایلش را به زمین انداخت. انگار که به او گفته باشند دارای بیماری جزام است!

هراسان گفت:

- خدا لعنتت کنه از کجا پیدات شد یهو؟

با قدم‌هایی که بیشتر او را می‌دواندند به سمت در خانه رفت. ستاره را هم ترساند آنقدر که تند از جایش برخاست و به گمان اینکه ماموری به سراغ مرتضی آمده است نفسش بند آمد.

در را که باز کرد فرهاد مقابلش بود آن هم با یک شاخه‌ی گل! اصلا هم از چشم ستاره دور نماند. گلشن با دیدنش به سرعت به سمت ستاره برگشت که لبخند شیطنت آمیزی بر روی لبانش بود!

بی هیچ عکس العمل دیگری در خانه را محکم بهم کوفت و به آن تکیه زد. نفس نفس می‌زد و سعی می‌کرد خودش را کنترل کند. ستاره دست به سینه نگاهش می‌کرد؛ آنچه را که دیده بود او را به خنده وا داشته بود و موضوع سبزی‌ها را به کل از سرش پرانده بود.

شیطنت آمیز گفت:

- خیر باشه؟! شاهزاده‌ای چیزی بود؟ احیانا کفشت جایی نیافتاده؟ آخه همچین چیزی فقط تو قصه هاست!

گلشن جلو آمد و رو به رویش ایستاد.

- همچین چیزی نیست دختر. مبادا.. مبادا به مرتضی یا حتی سهیل چیزی بگی!

خود را به درون اتاقشان انداخت و فورا شماره‌ی فرهاد را گرفت. دو بوق بیشتر نخورد که صدای مورد نظر در گوشش پیچید.

- الو؟

همین یک کلمه کافی بود تا بر سرش آوار شود و عصبانیتش را به او نشان دهد.

- تو کی هستی هان؟؟ کی هستی؟ اصلا شماره منو از کجا گیر اوردی؟؟

اما مخاطبش کاملا خونسرد بود حتی از لحن صدایش می‌توانست به راحتی حدس بزند که می‌خندد.

- محل کارت رو پیدا کردم! از اونجا! بعدشم یه معذرت خواهی دیگه هم بدهکار شدی. آخه آدم این‌جوری با مهمونش برخورد می‌کنه؟ قول میدم هیشکی نمی‌گیرتت!

گلشن فورا از دهانش پرید:

- به تو ربطی نداره!

فرهاد این بار خیلی واضح خندید و گفت:

- اینکه کسی نمی‌گیرتت؟

گلشن دستش را مشت کرد و از سر حرص نفسش را حبس کرد.

- بی‌فرهنگ!

و بعد خیلی سریع تماس را قطع کرد، نشست و به دیوار تکیه زد. ستاره از پشت پنجره او را نگاه می‌کرد. جلو رفت و در اتاق را باز کرد.

- اون کی بود؟

گلشن چشمانش را بست و فرهاد از نظرش گذشت. جواب این سوال را خودش هم نمی‌دانست. یک مرد درست وسط زندگی‌اش طلوع کرده بود و از او به طور مضحکی کمک می‌خواست!

شانه‌ای بالا انداخت و خونسردانه گفت:

- نمی‌دونم واقعا! توی آخرین مراسمی که رفته بودم من رو با یه نفر اشتباه گرفته بود منم بهش گفتم اونی که فکر می‌کنه نیستم. همش همین.

- و گل؟

اخمی کرد و عصبی پرسید:

- داری ازم حساب پس می‌گیری؟

- ای بابا چرا عصبانی می‌شی؟ فقط دلم خواست بدونم موضوع چیه! واقعا تو رو با یه من عسل هم نمی‌شه خورد.

سر به زیر انداخت و در حالی که لبخند می‌زد با صدای آهسته‌ای ادامه داد:

- گفتم مثلا شاید یه عاشق‌ پیشه باشه... بلکه شاید اخم هاتو واسه یه نفر باز کرده باشی.

گلشن اخمی کرد و قاطعانه گفت:

- همچین چیزی نیست! حالا هم برو و فراموش کن چون مهم نبوده.

ستاره به گونه‌ای خیره‌اش بود که به او می‌فهماند اصلا هم قانع نشده است. گلشن شانه هایش را بالا انداخت و گفت:

- چیه؟

ستاره بی هیچ حرفی بیرون رفت. گلشن تکیه‌اش را به در داد. چشمانش را بست و دستانش را بر روی دهانش گذاشت. چشم که باز کرد نگاهش افتاد به عکس مادرش روی طاقچه... صورت گرد، گونه‌ها و لب‌های برجسته‌اش را از مادرش به ارث برده بود.

رابطه‌اش با مادرش خیلی صمیمی بود هر روزی که از مرگش می‌گذشت دلتنگ تر می شد و به خاکِ سرد بی اعتقاد تر! چشمان غمگینش را به عکس دوخته بود و سرش را به اطراف تکان می‌داد. تمام سال‌هایی که مادرش نبود، توی سرش با او حرف می‌زد! ذره ذره حرف‌هایش را به او می‌گفت و می‌دانست اگر بود حتما بابت بعضی‌هایشان سرزنشش می‌کرد. درست همان لحظه که خیره‌ی قاب مقابلش بود داشت به طلوع فرهاد توی زندگی‌اش فکر می‌کرد.

فرهاد با تمام رو مخی‌هایش برای گلشن باز هم حتی خیالش جذاب بود! نمی‌دانست می‌تواند پس از اتفاق آن روزها کسی دیگر را وارد قلبش کند یا نه! خیلی وقت بود که حتی به سایه‌اش هم اعتماد نداشت اما این بار احساسی داشت توی دلش به وجود می‌آمد! ابدا اسمش عشق نبود چون اصلا به عشق در نگاه اول اعتقادی نداشت اما اسمی هم برای احساسش نمی‌دانست. به افکارش پوزخندی زد و زیرلب گفت: