رمان من عاشقم یا تو به قلم سارا حسینی (سارگل)

ژانر: #عاشقانه #معمایی

خلاصه:

سوگل خبرنگاره و برای مصاحبه با مردی که این روزها سر و صدای زیادی کرده پذیرفته میشه .

یک مصاحبه ی ساده شروعه یک داستان پرماجراست .

سروش ، سوگل ، معین هر سه مهره هایی هستن که روی صفحه ی شطرنج زندگیشون دور خودشون میچرخن و کیش و مات ...

یعنی برملا شدن راز هایی مگو ...

مقدمه :

عاشق بودی ، عاشق منه رو سیاه ...

منی که خودم رو به خاطر گاز زدن به یه سیب کال و کرم خورده از بهشت وجودت روندم .

به قعر جهنم افتادم ، دوباره اومدی ...

اما این بار تو اون آدم عاشق نبودی !

خواستم حوا بشم اما راه برگشتی نداشتم ....

سردرگمم ، نمیدونم ...

من عاشقم یا تو ؟

ادعایی ندارم ، اگر عاشق بودم نمیرفتم .

اما تو اگر عاشق بودی میماندی .

با روی سیاهم برمیگشتم ؛

عاشق بودی میبخشیدی ، اما نه ...

روی این حس لعنتی بینمان نام عشق مضحک است .

به این نتیجه رسیدم که نه من عاشقم و نه تو ...

قبول کن ، بزرگ شدم اما دل کندن سخته .

قبول کن ، خیلی راحت دل کندی ...

قبول کن پشیمان شدم .

قبول کن نبخشیدی .

باشه عاشق نیستم....

تو هم عاشق نباش ...

بگذار به این دل تلقین کنم که عاشقی از بین رفته .

عاشقی رو از یاد میبرم ...

تو هم فراموش کن

*************

انگشت هامو در هم میپیچم ؛

هیجان داشتم ، برای اولین استقلال کاری که به عهده ام گذاشته بودن .

باورم نمیشد ، هم خوشحال بودم و هم از استرس دست و پام یخ زده بود .

رویای باورنکردنی بود ، من برای مصاحبه با یکی از تاجر های بزرگ ایران اومده بودم .

با معین صدرا ، کسی که آوازه ی موفقیتش این روز ها تیتر هر روزنامه و خبرگزاری بود .

نگاه زیرزیرکانه ای به اطراف میندازم ، همه جا از تمیزی برق میزنه ؛

دیزاینش انقدر شیک و قشنگه که برای من مثل رویا میمونه .

نیشگونی از کنار پام میگیرم و به خودم تشر میزنم :

-ندید بدید بازی ممنوع.

تشر میزنم اما به خودم حق میدم ، کی میتونست چشم هاشو روی اون همه جمال و جبروت ببنده ؟

اون هم منی که برای رسیدن به این جا انقدر تلاش کردم .

بالاخره ، بعد از کلی معطلی منشی جناب صدرا از جا بلند میشه و خطاب به من میگه :

-دنبالم بیاین خانم فرهد .

از جا بلند میشم ، کیفم رو ، روی شونم میندازم و پرونده ی موفقیت های جناب صدرا رو هم به دست میگیرم .

دیگه وقت بچه بازی و شیطنت نیست ، با جدیت تمام دنبال منشی میرم ، صدای تق تق پاشنه های کفشم بهم اعتماد به نفس و قدرت میده .

لباس های رسمیم ، منو حسابی برای ملاقات با این جناب کله گنده آماده کرده .

منشی ، در یک اتاق رو باز میکنه و با لفظی کشیده و زیبا جمله اشو بیان میکنه :

-خانم فرهد توی اتاق جلسه منتظر باشید تا جناب صدرا بیان برای مصاحبه .

لبخندی به روش میزنم و وارد اتاق میشم ، از اون اتاق هایی بود که با دیدنش ، دلت یک سوت جانانه میخواست اما شک داشتم که اون جا دوربین داره یا نه !

آخه از این پولدارها و کله گنده ها هر انتظاری میرفت ، بالاخره هر چه مقام بالاتر بره ، دشمناتم بیشتر میشن .

صدای غیر منتظره ی زنگ موبایلم ، باعث میشه سر جام بپرم .

با حرص سر کیفم رو باز میکنم و در همون حین زیر لب به خودم غر میزنم :

دختره ی احمق همین روز اولی گند بزن که اخراجت کنن .

آخه کی وسط مصاحبه با خودش موبایل روشن میاره ؟

از لابه لای وسایلم موبایلم رو پیدا میکنم ، با دیدن اسم سروش روی صفحه ی موبایلم ، تمام عصبانیتم فروکش میکنه .

مثل همیشه با به یاد آوردنش لبخندی روی لب هام میاد و از اطرافم فارغ میشم

تماس رو وصل میکنم و روی مبل های گرون قیمت اون جا میشینم ، صدای مردونه ی سروش طنین انداز تارهای صوتیم میشه :

-کجایی عزیزم ؟

ماهیچه های گونه ام شل میشه ، لبخندی به پهنای صورتم میزنم و میگم :

-یه جای توپ ...

سروش: خوب پس تنها تنها میری جاهای توپ من چی ؟

دلم میگیره ، از این که به خاطر من تمام خوشی های زندگیش رو زیر پاش گذاشته و مردونه سر حرفش به پدرم ایستاده .

دلگیریم رو پشت صدای خندونم پنهون میکنم :

-امشب دوتایی بریم ؟ خیلی وقته بیرون نرفتیما ...

سروش : سوگل من که از خدامه باهات وقت بگذرونم ، این تویی که مدام کارتو بهونه میکنی ، گاهی اوقات به بقیه ی نامزدها غبطه میخورم .

بی حوصله میشم ، درست مثل این اواخر ...

-تو که شرایط زندگیمونو میدونی سروش خوب منم برای زندگیه جفتمون تلاش میکنم .

سروش : مشکلم همین جاست که راضی به کار کردنت نیستم ، حق با باباته این وظیفه ی منه که تو رو تامین کنم .

خسته از این بحث تکراری با صدایی که علنا بی میل شده میگم :

-عزیزم شب صحبت میکنیم باشه ؟ الان باید قطع کنم .

صدای آه کشیدنش رو میشنوم ، باشه ی آرومی میگه و منم آروم تر از اون خداحافظی زیر لب زمزمه میکنم .

تلفن رو خاموش میکنم و درست همون لحظه در اتاق جلسه باز میشه ؛

هول میکنم و از جا بلند میشم .

بالاخره میاد ، جناب معین صدرا ...

عکس هاشو دیده بودم اما عکس کجا و ملاقات حضوری کجا ؟

به خیرگیم لبخندی میزنه ، در اتاق رو میبنده ، باید اعتراف کنم ابهتش ، راه رفتنش شیک بودنش ، بدجور زبونمو بند میاره و مطمئنم خودش اینو خیلی خوب میفهمه .

انگار عادت داره به این نگاه ها و انگار میدونه چه قدر به ذهن ببینده اش نفوذ میکنه .

رو به روم می ایسته ، به خودم میام ...

بهتره بگم ، زبونم و وادار به حرف زدن میکنم .

این اولین تجربه ی کاریم بود و من حق هیچ گونه خطایی رو نداشتم .

با چند سرفه ی مصلحتی صدام و صاف میکنم و میگم :

-سلام آقای صدر سوگل فرهد هستم از خبرگزاری تابش مزاحمتون میشم برای مصاحبه درباره خودتون و فعالیت های اخیرتون تو بازار کار ؛ قبلا ازتون وقت گرفته بودیم اما من خودم رو مستلزم این دونستم که یک بار دیگه خدمتتون عارض بشم .

منتظر نگاهش میکنم ، لبخند کمرنگی کنج لب هاشه ، مطمئنا خوب فهمید دختری که داره این الفاظ رو به کار میبره کاملا با چنین لحن حرف زدنی بیگانه ست .

با دست اشاره ای به مبل میکنه و بالاخره افتخار شنیدن صداش رو به من میده :

-میتونید بشینید ، بنده آماده ام ...

لبخند دندون نمایی میزنم ، سعی میکنم زیاد به چشم های به رنگ شبش خیره نشم .

از توی کیفم ، ضبط صوت و همچنین کاغد قلمی رو بیرون میارم .

پرونده ی درخشان آقای صدر رو باز میکنم و بنا به فعالیت های اخیرش شروع میکنم :

-خوب راحت ترید تا من سوال بپرسم و شما پاسخ بدید یا خودتون هر چیزی که فکر میکنید برای یه مصاحبه ی کامل لازمه رو میگید ؟

دوباره لبخند میزنه ، همون طور گیرا و مردونه ؛

معین : یه مصاحبه ی خوب برمیگرده به یه مکالمه ی خوب ؛

اگر فقط من حرف بزنم و شما گوش بدی مصاحبه ی جالبی نمیشه .

در واقع هم صحبتی پیش نمیاد ؛

من هم دوست دارم مخاطبم به حرف هام ارزش بده و فقط یک شنونده نباشه .

البته من حدس میزنم شما تازه کار باشی .

آب دهنمو قورت میدم و توی دلم میگم : این دیگه کیه ؟ هنوز هیچی نگفتم یه تومار حرف بارم کرد .

لبخند مصنوعی میزنم و میگم :

-بله تازه کارم ، اما تازه کار بودنم دلیل بر مبتدی بودنم نیست ؛ مطمئن باشین شایسته ی این بودم که برای مصاحبه با شما فرستاده شدم .

ابرویی بالا میندازه و میگه :

-جسارت نکردم ، میتونید شروع کنید اما لطفا راجع به مسائل کاری سوال بپرسید ، امیدوارم شما مثل خبرنگارای دیگه فقط به فکر منفعت دفترتون نباشید و وارد ریزترین مسائل شخصی نشید .

لب هام میل عجیبی به کج و کوله شدن و مسخره کردن این تازه به دوران رسیده دارن اما باز پرستیژ خبرنگاریمو حفظ میکنم و به زدن یک لبخند کوتاه اکتفا میکنم .

ضبط صوت رو روشن میکنم و مصاحبه رو شروع میکنم ، با این که مسائل شخصی چنین آدم هایی بحث داغ تریه اما نمیخوام علارغم خواسته اش پیش برم و از فعالیت های اخیرش میپرسم ، وقتی از درآمد های میلیاردیش میگه ، وقتی از موفقیت هاش میگه بیشتر و بیشتر از قبل به چشمم بزرگ میشه .

نمیخوام بگم آدم هارو بسته به پولشون میسنجم اما عقیده ام اینه آدم ها با پوله که بزرگ میشن و همون پول سرپوش میشه روی نواقضشون .

مثال همین جناب صدر ، تا پارسال کجا بود ؟؟

توی این دنیای بزرگ کی این آدم رو میشناخت ؟

هیچ کس ...

اما الان چی ؟ همه ی سایت ها و خبرگزاری ها صف کشیدن تا کوچکترین اطلاعاتی از این آدم پیدا کنن .

اون وقت ما قشر متوسط جامعه گم شدیم ...

اما من از اون قشر متوسط نیستم ، من گلیمم رو از آب بیرون میکشم .

یه روزی منم میشم تاج سر این شهر ، یه روزی منم به مقامی که لایقمه میرسم .

من با این هدف جلو میرم و هر لحظه اراده امو قوی تر میکنم .

مصاحبه ام با جناب صدرا حدود یک ساعت و چهل و پنج دقیقه طول میکشه ، از سوالات پی در پی ام نه خسته میشه و نه عصبانی همه رو با یه آرامش خاصی جواب میده .

سوالاتم که تموم میشه ، ضبط صوت رو خاموش میکنم .

نفس آسوده ای میکشم زیر چشمی نگاهم میکنه .

انگار متوجه میشه در حال مزه مزه کردن حرف توی دهنم.

لبخند محوی میزنه و میگه:

_حرفتونو بزنید .

بدون تعارف میگم:

-پاسخگوییتون خیلی خوب بود اما…

منتظر نگاهم میکنه ، سوالی بدجور کنجکاویمو تحریک کرده و میدونم تا نپرسم آروم نمیگیرم ؛

به چشم هاش خیره میشم و مردد ادامه میدم :

-گفتین سوال شخصی نپرسم اما برای این که صفحه روزنامه امون کسل کننده نباشه میتونم یه کوچولو تو زندگی شخصیتون سرک بکشم ؟

بالاخره ، اون چهره ی بشاش در هم میشه .

اخم ریزی بین ابرو هاش جا خوش میکنه ، از حرفم پشیمون میشم ، فکر میکنم الان درخواستم و رد میکنه اما در کمال تعجب میگه :

-در خدمتم .

هیجان زده میشم ، انگشت هامو در هم میپیچم و میگم:

-شما زندگی مشترک دارید یا نه ؟ عقیده اتون مثل خیلی های دیگه توی این صنف اینه که کسی لایقتون نیست ؟؟

تک خنده ای میکنه و ردیف دندون های صاف و سفیدش رو به نمایش میذاره ، به چشم هام خیره میشه و گیرا میگه :

-خیر بنده نامزد دارم !

ابروهام بالا میپره ..

توی دلم نمیتونم منکر این بشم که زنش خیلی خوشبخته .

برای فرار کردن از زیر نگاه سنگینش خودم رو مشغول جمع کردن وسایلام میکنم و در همون حین میگم :

-بله حق باشماست ، مرسی که اجازه دادید پا به حریمتون بذارم .

از جا بلند میشم .

به احترام من ، اون هم بلند میشه و میگه :

-مصاحبه ی خوبی بود و البته ... هم صحبتی خوبی .

دستی به پیشونیم میکشم و میگم :

-گرچه ، مسائل خصوصی میتونه بحث داغ تری برای خبرگزاری ما باشه اما من این حق رو به شما دادم که نخواین از گذشته اتون ، موقعیت گذشتتون و همچین شهرت یک باره اتون در این کار حرف بزنید اما امیدوارم بعدها همکاری بهتری با خبرگزاری های رقیب نداشته باشید .

میخنده ؛

معین : به نظرم خبرنگاری شغل خیلی مهیجی باشه ؛

-نه برعکس ، یعنی من به عنوان یک تازه کار هیجانی ندیدم ؛

معین: شاید چون داستان زندگی آدم هارو نشنیدید ؛ فراز و نشیب های زندگیشونو درک نکردید .

-فکر میکنم پشت حرف هاتون داستان مگو و هیجان انگیزی پنهون شده .

معین : من بهش نمیگم داستان ، میگم تجربه ...

اصولا تجربه هامو هم بازگو نمیکنم .

-این یعنی سوالی نپرسم؟

معین : از اول هم سوالی نپرسیدید ببخشید اگه من جواب نامربوط دادم .

-نه نه نه اصلا ؛ حرف هاتون در عین این که ابهام داشت شیرین بود ممنون که وقتتونو در اختیارم گذاشتید ممنون از پاسخ گوییتون

خواهش میکنمی میگه ، موندن بیش از اون رو جایز نمیدونم همین الانشم کلی طولش دادم .

کیفم رو ، روی شونم جابه جا میکنم و بعد از خداحافظی مجدد از شرکت خارج میشم .

گوشیمو از توی جیبم بیرون میارم و روشنش میکنم ، با دیدن اون همه پیام و میسکال سنگ کوپ میکنم .

سروشه که بارها و بارها تماس گرفته ، میخوام بهش زنگ بزنم که خودش دوباره تماس میگیره .

وصل میکنم و همونطوری که با احتیاط از خیابون عبور میکنم میگم :

-سلام چیزی شده انقدر زنگ زدی ؟؟

صداش بلند میشه ، بلندتر از حد معمول ، عصبانی و کلافه ...

سروش: هیچ معلومه کجایی؟ دفتر که نیستی تلفنتم که خاموشه .

-بهت گفتم که مصاحبه دارم .

سروش : دوساعته تو داری مصاحبه میکنی ؟ تو اون خراب شده کسی جز تو نبوده بره برای مصاحبه .

اعصابم خورد میشه ، کنار خیابون می ایستم و میگم :

-شغلم اینه توقع داری نفرستن ؟؟

سروش : سوگل توقع دارم تو نری ...

-چرا همیشه پای تلفن با من بحث میکنی ؟ اونم سر مسائل بیخود .

سروش: دقت کردی تمام مسائلی که به من مربوطه برای تو بیخود شده ؟

-باز که بد برداشت کردی !

سروش : نه نکردم ، ببین منم کار دارم اما تمام حواسم پیش توعه ؛ حداقل کاری که میتونی برام بکنی اینه که بیای ببینمت البته اگه حوصله داری… سرت شلوغ نیست ، کارات عقب نیوفتاده خوابت نمیاد .

لبخند محوی میزنم ، حق با اون بود ، اما تنها دلیل این بود که نمیخواستم با دیدن همدیگه داغ دلمون تازه بشه و حسرت های جدید تری شکل بگیره

لحنم رو آروم تر میکنم و میگم :

-بریم پاتوق ؟؟

صداش به گوشم میرسه ، آروم و زمزمه وار :

-بابات خونه است ؟

میخندم ، منظورشو خوب متوجه میشم ؛

با خنده میگم :

-شب ساعت نه میاد خونه .

سروش : پس اگه زود خودتو برسونی میتونم سه ساعت با خانوم خوشگلم خلوت کنم .

-دفتر نمیرم ، الان تاکسی میگیرم یک راست میام خونه .

سروش: مگه با ماشین نرفتی ؟

-نه نرفتم خراب بود قراره امروز از تعمیر بفرستنش .

سروش: باشه ، رسیدی زنگ بزن خودم رو میرسونم .

باشه ای میگم و تلفن رو قطع میکنم

دستم رو برای اولین تاکسی دربستی بالا میبرم و سوار میشم .

آدرس خونه رو میدم و با بستن چشم هام سعی میکنم خودم رو آروم کنم .

دوباره تصویر معین صدرا جلوی چشمم میاد ، درست هم سن و سال سروش بود .

اما سروش شاگرد آتلیه بود و با عکاسی خرج دانشگاه رفتنش رو در میاورد و معین صدرا فقط به خاطر یه شانس خرکی این همه پولدار شده بود .

الحق که رشته ی مدیریت رو ، روسفید کرده بود با این پیشرفتش .

وارد کردن کالای خارجی و لوازم ماشین و فروختنش این جا و ساخت یک برند برای شرکتش ، خوب تونسته بود اون رو مورد توجه روزنامه نگارها قرار بده .

و شاید من آدم خوش شانسی بودم که برای مصاحبه با چنین شخصی پذیرفته شدم .

توی دلم به این فکر میکنم همسر چنین آدمی چقدر خوشبخته .

البته که من با وجود سروش نباید حسادت میکردم ، اون هم در شرایطی که انقدر عاشقش بودم اما منطقم نمیتونست پاسخ گوی ابراز احساساتش باشه .

به قول بابام ، با عشق که نمیشه شکم زن و بچه رو سیر کرد .

اصلا وقتی پولی نباشه ، مقامی نباشه عشق و علاقه هم از بین میره .

حتی یک روز هم نمیتونی برای خودت تفریح کنی و مدام باید با فکر سیر کردن شکمت باشی .

چشم هامو باز میکنم ، با خیره شدن به خیابون ها سعی میکنم کمتر به این فکر کنم که زن آدمی مثل معین چقدر میتونه موقعیت اجتماعی بالایی داشته باشه .

میرسیم و راننده ماشین رو جلوی خونه نگه میداره .

دست توی کیفم میکنم و میگم :

-چقدر میشه؟

راننده: بیست تومن .

اخم هام در هم میره ، طلبکارانه میگم :

-سر گردنه اینجا نیست دو تا چهارراه بالا تره . دوقدم راه آوردی میگی بیست تومن؟ فکر کردی من از پشت کوه اومدم ؟؟

از آیینه نگاهم میکنه

راننده: چه خبرته خواهر ؟ دوقدم راه چیه ؟ شما تو هپروت بودی یک ساعت توراهیم بیست تومن پوله؟؟

-عمویی نرخش ده تومنه یک قرون بیشتر هم نمیدم .

برمیگرده سمتم ، به قیافه ی میانسالش نگاه میکنم ؛

خیره میشه بهم که با لحن تندی میگم :

-نگاتو بنداز پایین ...

پوفی میکشه

راننده : عجب مصیبتی گیر افتادیم .

از ماشین پیاده میشم ، از توی کیفم ده تومن بیرون میارم از پنجره به دستش میدم و با همون لحنم میگم :

- تازه بخشش کردم بیشتر از حقت بهت دادم دفعه ی بعدم خواستی پول خون باباتو بگیری نگاه کن طرف خودش چیکارست .

انگار اعصاب بحث کردن نداره که دستی توی هوا تکون میده و بعد از گفتن برو بابا از جلوی چشمم گم میشه .

دستم و به کمرم میزنم، چرا مردم این روزها انقدر بی حوصله ان ؟؟

لعنتی ها دلم لک زده واسه یه دعوای جون دار .

صدای مردونه باعث میشه یک متر سر جام بپرم :

-غرق نشی خوشگله .

برمیگردم و با دیدن سروش با عصبانیت مشتی به شونه اش میزنم .

ابرویی بالا میندازه .

سروش : یعنی الان زدی ؟

-میخوای بگی دردت نگرفت ؟

سروش: چرا چرا از ناحیه کتف افلیج شدم ؛ آخه چشم گاوی من تو زورت کجا بود ؟؟

پشت چشمی نازک میکنم ؛

-چند بار بگم به من نگو چشم گاوی؟

دستم و توی دستش میگیره ؛ پشت دستم رو لمس میکنه و با حالت خاصی میگه :

-دلم برای چشم هات لک زده بود .

میخندم ، مثل هر بار که از میون دولبش عاشقانه نثارم میکنه و من ته دلم براش ضعف میکنم .

به دستم فشاری میاره و با همون لحنش ادامه میده :

-بریم داخل ؟

چشم هام رو به نشونه ی تایید میبندم ؛ دستم و میکشه ، دنبالش میرم .

کلیدمو از توی جیبم بیرون میارم درو باز میکنم .

پا به پای هم داخل خونه ی نقلی و حیاط دارمون میشیم .

به محض پا گذاشتن توی خونه صداش به گوشم میرسه ، پر از دلتتگی ، بی قرار و سرشار از عشق :

-سوگل ؟؟

برمیگردم و منتظر به چشم های عسلی رنگش خیره میشم .

ته ریشش بلند تر از همیشه شده و موهاش ، پرپشت تر ...

یک هفته بود از دیدار باهاش طفره میرفتم .

منم دلتنگش بودم ، به خدا قسم که بودم اما ، تحمل نداشتم هر بار نگاهمون با حسرت به هم دیگه دوخته بشه .

لبخندی میزنه ، تلخ ولی امیدوار ...

به سمتم میاد و بعد از مدت ها تجربه ی آغوش مردونه اش رو بهم هدیه میده .

نفس عمیقی میکشم ، بعضی مردها هم هستن تنشون بوی ادکلن گرون قیمت نمیده لباساشون مارک نیست اما بوی امنیت میدن ، وقتی بهشون نزدیک میشی تمام آرامش دنیا به دلت القا میشه .

یه حسی ته دلت میگه حتی اگه آسمون به زمین دوخته بشه ، حتی اگه چرخ روزگار به کامت نچرخه و از حرکت وایسته تو یه نفرو داری که مثل کوه پشتته.

من چنین حسی به سروش داشتم ، به غیرتش ، به مردونگیش به همین عطر تنش میبالم و غرق لذت میشم .

از این که همپای من توی این دنیا ، سروشه به خودم افتخار میکنم

اگر چه ثروت کلون و حساب بانکی پر پول نداره ، اما غرور داره و دستش رو جلوی هیچ بنی بشری دراز نمیکنه .

درسته توی گذشته اش ، اتفاقاتی افتاده که از دانشگاهش عقب مونده اما پشتکار داره و اراده ی مردونه صرف زندگیش میکنه .

ازش فاصله میگیرم ، چشم هاش میخندن ، چشم های منم همین طور ...

هر دو مست عشقی شدیم که حقیقی بود

خیال و واهی نبود ، حقیقت داشت .

.

دستم رو میگیره و دنبال خودش میکشونه ، روی مبل های آبی رنگمون میشینیم .

هر دو دستم ، اسیر دست هاش میشه .

خیره به چشم هامه ، فشاری به دست هام میده و میگه :

-میخوام شیفت شب هم کار کنم ، دنبالشم اون جوری زودتر میریم سر خونه زندگیمون .

معترض میگم :

-میخوای خودتو بکشی مگه ؟؟

سروش : برای رسیدن به تو تلاش میکنم سوگل .

-توی تلاشت اغراق نکن . مگه میشه هم دانشگاه بری هم آتلیه هم شیفت شب ؟ .

سروش: تحمل میکنم ، این که بفهمم آخر این سختی ها به شیرینی داشتن تو ختم میشه تحمل میکنم .

میخندم ، ریز و دلربا ...

دوباره مجنون میشه و برای تصاحب این لیلی تاب و تحملش رو از دست میده .

دستم رو ول نمیکنه ...

جا به جا میشه و روی مبل دراز میکشه .

سرش رو ، روی پام میذاره و مثل پسر بچه ها با آرامش چشم هاشو میبنده .

میخندم ...

-باز بچه شدی ؟

خنده ی مردونه ای میکنه

سروش : آره ، میدونی که الان چی میخوام ؟؟

خنده ام پررنگ تر میشه .

میدونستم ؛

دست رو لابه لای موهای مجعدش فرو میبرم .

نوازش گرانه انگشت هامو لا به لای موهاش به حرکت در میارم .

آرامشی که بهش منتقل میشه رو درک میکنم .

با تمام عشق و علاقه به کارم ادامه میدم .

نوازشش میکنم و هر لحظه با شیفتگی بیشتری نگاهم رو به صورتش میپاشم .

چهره ای مردونه و در عین حال زیبا ...

همیشه به مژه های پرپشت و بلندش غبطه میخوردم .

علاوه بر مژه هاش ، قد بلند و هیکل مردونه و خدادادیش من رو مجذوب خودش کرده بود .

به آرامشش لبخند میزنم و میگم :

-کجا سیر میکنی ؟

سروش : کنار بچه هام ...

-پس من کجام ؟؟

سروش : تو کنار منی .

-چرا ؟ پس بچه هامون چی

سروش : بچه هامون سرشون به خودشون گرمه . از اون گذشته من حسودم میدونی که ؟

-نمیدونستم .

سروش: من تو رو حتی با خودتم شریک نمیشم ، تو تمام و کمال متعلق به منی .

-تعلق کامل هم خوب نیست ، آدم گاهی اوقات میخواد مال خودش باشه .

سروش: اون مال وقتی که دل آدم گرفته باشه ، من نمیذارم دلت بگیره.

-دل ... اسمش روشه ، دل ... سرکشه

حتی با قفل زنجیر محکمی به اسم عشق هم رام نمیشه .

سروش: نمیدونم ، دل من برعکسه چون حتی اگه گرفته باشه حتی اگه به سمت هزار و یک زیبایی کشیده بشه و غرق حسرت بشه ، فقط یک ثانیه یادآوری تو کافیه تا آروم بگیره .

-تعبیر قشنگی بود ، اما برای من نه ، غیر منطقی بود .

سروش: شاید چون من از تو عاشق ترم .

-منم عاشقم ..

سروش : هستی اما با یه تعبیر متفاوت ، من عاشقتم و دنیا فقط با وجود تو برام زیباست ، تو برعکس منی میخوای در کنار زیبایی های دنیا حس عشق رو هم تجربه کنی ،

تو چشم من تمام زیبایی های دنیا تو وجود تو خلاصه میشه ، اما تو میخوای منو بین زیبایی های دنیا ببینی حالا بگو سوگل من عاشق ترم یا تو ؟

-از سوالت خوشم نیومد .

آه میکشه ، نمیدونم چرا ؟ از این که عشقم و باور نداره ، دلخور میشم .

مثل همیشه ، کوتاه میاد و میگه :

-باشه اصلا بحث و تموم کنیم .

جوابش رو با سکوتم میدم ، نمیدونم تا چندین دقیقه سر سروش روی پامه و دست نوازش گر من روی سر اون ، اما با صدای زنگ آیفون هر دومون از اوج افکارمون پایین میایم .

سروش که انگار خوابش گرفته به سختی از جا بلند میشه و با چشم های نیمه باز میگه :

-کیه ؟

شونه ای بالا میندازم ، از جا بلند میشم و به سمت آیفون میرم .

توی صفحه ی آیفون تصویر پگاه رو میبینم .

کلافه نفسی بیرون میدم و جوری که صدام به گوش سروش برسه میگم :

-پگاهه مثل همیشه خر مگسه معرکه .

تک خنده ای میکنه :

-این هر بار که منو تو با هم تنهاییم پیداش میشه .

درو باز میکنم ، پگاه مثل همیشه با خنده و هیجان داخل میشه و بدون سلام و احوال پرسی میگه :

-رفتی مصاحبه ؟ چیشد ؟ شبیه عکس هاش بود یا نه ؟ زن که نداره ؟

با چشم و ابرو بهش اشاره میکنم اما توجهی نمیکنه ، به سمت پذیرایی میره دنبالش میرم متوجه ی سروش نمیشه و ادامه میده :

-هنوز هم باورم نمیشه توعه نیم وجبی رفتی برای مصاحبه با معین صدرا ...

نگاهم با درموندگی بین سروش و پگاه در نوسانه ، به محض این که اسم معین صدرا از دهن پگاه بیرون میاد ، سر سروش چنان به سمت من میچرخه که برای لحظه ای وحشت میکنم .

پگاه که انگار تازه متوجه ی سروش شده با تعجب میگه :

-عه سروش این جایی؟؟

نگاهم به سروش دوخته شده گویا اصلا متوجه ی حرف های پگاه نمیشه ، به من خیره شده ، با نگاهی که برام غریبه است .

با چهره ی سرخ شده ای که از یه خشم غیر قابل قبول میگه ، ظاهرا پگاه هم متوجه میشه که خفه خون میگیره .

دلیل رفتارشو نمیدونم

با کار کردن من مخالف بود اما نه در حدی که این طوری از خشم سرخ بشه .

انگار زمان از حرکت ایستاده ، سروش با غضب و من با وحشت به هم نگاه میکنیم .

پگاه هم از این رفتار ها متعجبه و سکوت کرده .

بالاخره سروش از جاش بلند میشه ، توی همین چند ثانیه احساس میکنم یه آدم دیگه شده .

با قدم های بلند به سمتم میاد ، از ترس ماهیچه هام منقبض میشن .

بهم میرسه و بازوم و چنان توی دست میگیره که صورتم از درد جمع میشه .

صدام میلرزه اما میگم :

-چه مرگته تو ؟

خشمش بیشتر میشه ، اون قدری که از زل زدن توی چشم هاش واهمه دارم .

فکش قفل شده و با این حال از لابه لای دندون های به هم چفت شده اش ، درست مثل یک شیر زخمی غرش میکنه :

-بیا تا بهت بگم چه مرگمه!

اخم هامو در هم میکشم ، هیچ وقت اهل کوتاه اومدن نبودم ، حالا اون آدم میخواد سروش باشه یا هر کس دیگه ای .

با تمام قدرتم سعی میکنم بازومو از دستش بیرون بکشم که موفق نمیشم .

آخه زور و بازوی مردونه ی اون کجا و ظرافت و زنونگی من کجا؟

با صدایی که بلند تر از حد معمول شده و اصلا دوستانه به نظر نمیرسه میگم :

-دستمو ول کن تا وقتی دلیل رفتاراتو ندونم قدم از قدم بر نمیدارم .

سروش : سوگل نذار دستم روت بلند بشه ...

حیرت زده بهش زل میزنم ، باورم نمیشه این سروشه که به کتک زدن تهدیدم میکنه .

صدای لرزون پگاه بلند میشه:

-س..سروش اگه مشکلت منم میتونم برم .

سروش خیره به چشم های من دستش رو به علامت توقف جلوی پگاه میگیره .

حالت نگاهش عوض نمیشه که هیچ رفته رفته خشمگین تر میشه .

حس میکنم از اون گردن قرمز شده اش هرم آتیش بیرون میاد .

از حیرت من استفاده میکنه و منو دنبال خودش میکشونه ؛ توی رفتارش کوچکترین ملایمتی نداره .

بی توجه به پگاه، در اتاق خوابو باز میکنه و هلم میده داخل اتاق .

کارش باهام تموم نمیشه ، درو با تمام قوا پشت سرش میبنده و کشون کشون به سمت تخت میبرتم و نزدیک تخت بازومو با فشار رها میکنه ، طوری که پرت میشم روی تخت .

نگاهم پر میشه از کینه، از این که شخصیتمو بی هیچ دلیلی این طور زیر سوال میبره ازش بدم میاد .

درست مثل خودش نگاهش میکنم ، دستی به پشت گردنش میکشه ، انگار داره با تمام توان جلوی خودش می ایسته ؛

عجیبه اما احساس می کنم داره با خودش مقابله میکنه تا نزنه و منو خورد و خاکشیر نکنه اما دلیلش چیه ؟

من که بهش گفته بودم برای مصاحبه رفتم ، اصلا کار من همینه ...

درسته اولین تجربه ام بود اما من خبر نگارم دیر یا زود کارم به طور رسمی آغاز میشد ، سروش هم خیلی خوب این رو میدونست .

بالاخره از قدم رو برداشتن ، دست برمیداره .

رو به روم می ایسته ، نفس هاش کشدار و بلند شدن .

خیره به چشم هام شمرده ، شمرده میگه :

-تو امروز با کی مصاحبه داشتی ؟

سکوت میکنم ، یک سکوت توام با اخم و عصبانیت .

لب هاش رو ، روی هم فشار میده ؛

نفس عمیقی میشه و سوالش و دوباره تکرار میکنه ، این بار با عصبانیت بیشتر :

-تو امروز با کی مصاحبه داشتی ؟

حق به جانب میگم :

-چرا باید توضیح بدم وقتی انقدر غیر منطقی رفتار میکنی ؟؟

حرف بدی نزنم اما حرف هام روی آتیش دلش حکم بنزین رو داره .

داد میزنه .. بلند ، گوش خراش ؛

اون قدری که علاوه بر چهارستون خونه ، چهار ستون بدن من هم به لرزه در میاد :

-غیر منطقیه که شوهرت ازت بپرسه کجایی و چه غلطی میکنی ؟؟

میترسم اما لحنش خونم رو به جوش میاره ؛

از جا بلند میشم و درست مثل خودش داد میزنم :

-حرف دهنتو بفهم ؛ غلطو تو میکنی که نمیدونی چه طور با نامزدت حرف بزنی !

متوجه میشم که چقدر لحنم بده ، متوجه میشم که دست هاش مشت میشن تا مبادا توی صورت من فرود نیان ؛

میبینم که از خشم ، چطور رگ های شقیقه و گردنش بیرون زده اما سرکشانه بهش نگاه میکنم .

پشتش و بهم میکنه ، تمام رفتار هاش فرقی با جون کندن نداره ؛ میفهمم و با حرفی که میزنه مطمئن میشم :

-سوگل داری بد میکنی ، در حالی که من دارم خودم و میکشم تا حرمت بینمونو از بین نبرم تو خیلی راحت داری این کارو میکنی .

نمیخوام به چشم هات نگاه کنم ، نمیتونم که نگاه کنم ، میخوام یه سوال بپرسم و با این که میدونم جوابت قانعم نمیکنه اما بشنوم ،بشنوم تا شاید اونی که توی ذهن منه حقیقت نداشته باشه .

حالا بگو ببینم ، تو امروز با کی مصاحبه کردی ؟؟؟

سکوت میکنم ، عمیق و معنادار ...

اگه کوتاه بیام و حرفم رو بزنم از غرور و شخصیتم کم میشه ؟

مسلما نه ؛

اما کوتاه اومدن هم کار من نبود ؛

سکوتو خود درگیریمو احساس میکنه اما همچنان منتظر میمونه ، براش سخته اما منتظره .

باورم نمیشه اما کوتاه میام ، کوتاه میام و با صدای ضعیفی میگم :

-با معین صدرا ...

زیر نظرش دارم ، پشتش به منه ...

ایستاده اما من حس میکنم ، میفهمم تا این اسم رو به زبون میارم، کمر سروش هم خم میشه .

میفهمم اندام مردونه اش رو لرز خفیفی بر میداره .

میفهمم برای سقوط نکردن تلاش میکنه اما چرا؟

چرا باید سروش با شنیدن اسم معین صدرا انقدر به هم بریزه؟

دلم نمیاد ، نمیتونم با بی تفاوتی نظاره گره حال خرابش باشم .

با قدم های آهسته به سمتش میرم ، دستم رو بالا میبرم و روی شونه اش میذارم .

برنمیگرده ، هیچ عکس العملی به حضورم نداره .

از بی توجهیش صورتم در هم میشه، با جدیت میگم:

-برگرد ببینم .

سکوت میکنه ، انگار فراموش کرده من چقدر از بی پاسخ موندن حرفم بیزارم .

این بارو کوتاه میام ؛

شاید به خاطر حرف سروش که گفت:

من دارم تمام سعیمو میکنم یه حرمت هایی از بین نره .

آهی میکشم، هر چند از بین برد اما من عذاب کشیدنش رو شاهد بودم .

دستم از روی شونه اش پایین میوفته .

با چند قدم آهسته، روبه روش می ایستم .

چه سری پشت این چشم های عسلی با رگه های قرمز بود ؟

چرا قرمز ؟

آدم ها وقتی که چشم هاشون قرمز میشه یک حالت داره ، اونم اینه که درونشون آتیش به پا شده .

معین صدرا ، با اسمش چه آتیشی به جون سروش انداخت ؟