رمان محله ممنوعه(جلد اول) به قلم سحر نورباقری

ژانر : #ترسناک #معمایی‎

خلاصه :

داستان درباره پسری به اسم حسامه.حسام یک روز به همراه دوستش پا به مهمانی میگذاره و با دختری آشنا میشه بدون اینکه متوجه بشه هویت اون دختر چیه.پس از اون مهمونی اتفاقاتی برای حسام میوفته که اون رو متوجه حقیقت هایی در مورد خودش میکنه اینکه شاید نصف وجودش انسان نیست و ....

-حسام بيدار شو. صبح شده.

بازم شروع شد. خوبيش اينه كه نيومد تو اتاق جيغ بزنه. بي حوصله از اتاق خارج شدم.تو پله ها سام وسيما رو ديدم كه دارن با هم بحث ميكنن. اصلا حال و حوصله رو به رو شدن باهاشون رو نداشتم. مخصوصا سيما رو. بازم سام قابل تحمل تره. رفتم تو اشپزخونه. مامان سفره رو چيده بود.

-سلام.

-سلام. چه عجب بيدار شدي. ميذاشتي واسه ناهار ميومدي.

ترجيح دادم چيزي نگم و خودمو با ليوان نسكافه ي توي دستم مشغول كردم. سيما وارد اشپزخونه شد و با صداي فوق العاده لوسش گفت:

-سلام مامان گلم. صبح بخير.

انگار نه انگار كه حسامي هم اونجاست.به درك. بهتر. بابا رو نديدم برا همين از مامان پرسيدم:

-بابا كو؟

-رفته دنبال كاراش. امشب ميره ماموريت.

با شنيدن اين خبر نيشم باز شد و گفتم:- كي برمي گرده؟

-يه هفته ديگه.

خيلي خوشحال شدم. بابا مهندس معماره و هر چند وقت يه بار از طرف شركتشون ميره ماموريت. اون روزايي كه نيست بهترين روزاي عمر منه. چون نيست كه هي رو اعصابم رژه بره. سيما پوزخندي زد ومشغول خوردن شد. مي خواستم بزنم تو دهنش دختره ي پررو. سام هم وارد اشپزخونه شد و براي خالي نبودن عريضه يه سلامي هم به من داد.نسكافم كه تموم شد خواستم از اشپزخونه خارج بشم كه با صداي مامان برگشتم سمتش.

-ظهر قرار داري؟

-چطور؟

-خونه عموت دعوتيم.

-خب به من چه؟

-تو هم بايد بياي.

با عصبانيت كنترل شده اي گفتم:

- چرا مثلا؟

-زشته. بابات گفت بهت بگم حتما بايد بياي.

-باشه.

با عصبانيت به سمت اتاقم رفتم. اينم از شروع روزمون. موندم حضور من چه فايده اي داره جز اينكه اعصاب من و بقيه بهم بريزه. به شخصه چشم ديدنشونو ندارم. البته اونا هم هين حس رو نسبت به من دارن. تو اتاق گوشيم داشت خودشو مي كشت. سياوش بود.

-الو بنال سيا.

-سلامت كو بي ادب؟

-ميام ميزنم تو دهنتا.

-خوب بابا عصبي. چته؟

-ظهر قراره بريم خونه عمو اينا.

-خوب نرو.

-الاغ. اگه مي تونستم كه اينقدر حرص نمي خوردم. تازه بابامم هست.

-اوه. اوه. حالا چرا دانشگاه نيومدي؟

-دانشگاه؟ مگه امروز كلاس داشتيم؟

-خاك بر سرت. يعني يادت نبود ساعت 8:45 كلاس داشتيم؟

يه نگاه به ساعت كردم. 9:30 بود.

-اسكل كردي منو؟ اگه كلاس داريم چرا تو سر كلاس نيستي؟

-ديدم جنابالي نيومدي خودمم حال و حوصله ي كلاس نداشتم گفتم بمونم تو حياط.

-ديگه كلاس نداريم؟

-چرا ساعت10. مياي؟

-اره بهتر از تو خونه موندن و تحمل مامان و سيماست.

-منتظرتم.

-فعلا.

قبل از اين كه چيزي بگه قطع كردم. عادتمه قبل از اينكه طرف خدافظي كنه قطع ميكنم. زود لباس پوشيدم و بدون اينكه به كسي چيزي بگم از خونه خارج شدم. مطمئنا براشون مهم نيست كه كجا ميرم. ماشين سام تو حياط بهم چشمك ميزد اما حال نداشتم برم تو سوئيچ رو بردارم. تازه امكان داشت با مامان رو به رو بشم و كلي بهم گير بده. كلا بيخيال ماشين شدم وپياده راه افتادم. دانشگاه ما يكي از بهترين دانشگاه ها حساب ميشه. اما موندم چيش بهترينه. تو يه محله ي درب و داغونه و يه خرابه ترسناك كنارشه. استاداشم همه از دم قاطي دارن. يه سيگار روشن كردم و تو سكوت به دودش خيره شدم. سيگاري نبودم اما بعضي وقتا برا سرگرمي و در اوردن حرص بابا مي كشيدم.

-سلام اقا حسام.

خدايا بدبختي بالاتر از اين؟ ميگن وقتي روزت بد شروع بشه تا اخرش بده. منم با ديدن فاطمه به اين نتيجه رسيدم امروز روز بديه. با بي ميلي گفتم:

-سلام.

-خوب هستيد؟ خانواده خوبن؟

-من كه خوبم اما ازاوضاع بقيه خبر ندارم.

زد زير خنده و گفت:

-شما خيلي شوخ طبع هستيد.

جانم؟ من شوخ طبعم؟ اين حرفشو زياد جدي نگرفتم. احتمالا حواسش نبوده داره با من حرف ميزنه. براي اينكه خنده اش رو تموم كنه گفتم:

-شنيدم نامزد كرديد. مباركه.

خنده اش تبدیل به یه لبخند ذوق زده شد و گفت:

-بله. شما كه نيومديد. رضا خيلي دلش ميخواست شما رو ببينه. امروز كه مياين؟

-بله مجبورم. ببخشيد من ديرم شده. فعلا.

بعد سريع جيم شدم. از تصور ازدواج فاطمه خندم مي گرفت. فاطمه خيلي بچه بود. اون قدرا هم كه فك ميكردم ديدن فاطمه بد نبود. حداقل باعث شد كلي بخندم. به دانشگاه كه رسيدم سياوش و فريد و علي رو تو حياط ديدم. ظاهرا كلاس تموم شده بود. یه نگاه به ساعت کردم. كلاس بعدي هم يه ده دقيقه ديگه شروع ميشد.

رفتم طرفشون. قبل از اينكه چيزي بگم فريد گفت:

-به اقا حسام. شما كجا اينجا كجا؟ راه گم كرديد جناب؟

-سلام. خفه فريد.

هر موقع فريد رو مي بينم خنده ام ميگيره. اخه وقتي ميگم فريد تو ذهنم يه ادم هيكلي نقش ميبنده. اما اين فريد ما عين چوب شور ميمونه. لاغر و دارز. طبق معمول داشتم به فريد مي خنديدم كه زد تو سر و گفت:

-مرض. به چي ميخندي؟

صادقانه جواب دادم:- به تو.

-من كجام خنده داره؟

-هيچي تو به مخت فشار نيار.

سياوش:- بچه ها ميدونيد جلسه ي بعد امتحان داريم؟

فرید:- جون من؟ من كه جزوه ندارم.

علی:-منم جزوه ام کامل نیست.

من:- اصلا جزوه چیه؟

سياوش:- بچه ها اونجا رو.

به طرفي كه اشاره مي كرد نگاه كرديم. چند تا دختر رو يكي از نيمكت ها نشسته بودن و گه گاه بلند بلند مي خنديدند. رو به سيا گفتم:

-خب. ديديم. چيه مگه؟ چند تا دخترن ديگه.

-خاك بر سر. من چي كار به دخترا دارم؟

فريد:- پ چرا اونا رو نشون دادي؟

-بابا اون جزوه ي تو دستشون رو ميگم. دوباره همه به دخترا نگاه كرديم. تو دست يكيشون يه جزوه ي كلفت بود.

علي:- از قطرش معلومه كه خيلي نكته به نكته يادداشت كرده. كاش ميشد ازشون بگيريمش.

سيا يه لبخند شيطنت اميز زد و گفت:-اون با من.

من:- چيكار ميخواي بكني احمق؟

-صبر داشته باش برادر من.

بعد از ما جدا شد و به سمت دخترا رفت. با نزديك شدن سيا به دخترا اونا ساكت شدن و اونو نگاه كردن. چند دقيقه سيا باهاشون حرف زد كه به خاطر دوري از ما صداشونو نميشنيديم. اون دختره كه جزوه دستش بود با عشوه اي حال به هم زن اونو دست سيا داد. سيا هم سر خوشانه برگشت پيش ما.

سيا:- خدايي حال كردين؟ فك كنم ركورد مخ زني رو تو دنيا زدم. دقيقا 3دقيقه و24ثانيه.

من:- خف بمير بابا. بده من اون جزوه رو.

سيا جزوه رو پشتش برد و با حالت بچگونه اي گفت:-مال خودمه. خودم گرفتم.

ميخواستم به زور جزوه رو ازش بگيرم كه با شنيدن صدا ي فريد اين كار رو به زمان ديگه اي موكول كردم.:

-بچه ها بريم الان كلاس شروع ميشه.

راه افتاديم سمت كلاس. از سيا پرسيدم:

-الان با كي كلاس داريم؟

يه جوري نگام كرد كه گفتم الان پاميشه سياه وكبودم ميكنه.

سيا:- يعني تو حتي زحمت ديدن برنامه ات رو به خودت ندادي؟

-من كه سالي يه بار ميام دانشگاه چه فايده اي داره برنامه ام رو حفظ كنم؟

سيا سرشو با تاسف تكون داد و گفت:- استاد حكمتي.

هرچي به مغزم فشار ميوردم اين استاد حكمتي رو يادم نميومد. رفتيم تو كلاس و رديف اخر نشستيم. رو به بچه ها گفتم:-بچه ها من خسته شدم.

سيا:- از چه نظر؟

-ديگه نميتون مامان وسيما وبابا رو تحمل كنم.

علي:- ميخواي چيكار كني؟

-تصميم دارم يه خونه برا خودم بگيرم.

فريد:- با كدوم پول؟

-نميدونم بايد از بابام كمك بگيرم. مطمئنا وقتي بفهمن ميخوام از اونجا برم ذوق مرگ شن.

سيا:- تصميم با خودته اما....

با اومدن استاد حرف سيا نصفه موند. خروس بي محل كه ميگن اينه ها. اهان. حالا استاد حكمتي رو يادم اومد. استاد پير و مهربوني بود. وقتي حرف ميزد ادم خوابش ميگرفت. سر امتحانا هم يه كتاب ميگرفت دستش و كاري به كار ما نداشت. ما هم تا ميشد تقلب مي كرديم.استاد داشت واسه خودش حرف ميزد و درس ميداد. شرط ميبندم كه يه نفر هم به حرفاش گوش نمي كرد. بعضيا در و ديوار رو نگاه مي كردن. بعضي ها هم سرشون توگوشيشون بود. منم از بس نيومده بودم دانشگاه نميفهميدم استاد داره درمورد چي حرف ميزنه.سرمو به طرف پنجره برگردوندم. حاضرم قسم بخورم كه يكي داشت از پشت پنجره منو نگاه مي كرد و وقتي من سرمو به سمت پنجره برگردوندم ، سرشو دزديد. بيخيال شايد توهم زدم. بعد از اون كلاس كسالت اور با بچه ها رفتيم تو حياط و رو يه نيمكت نشستيم.

فريد:-حسام تو كلاس چي ميگفتي؟

-گفتم ميخوام با كمك بابام يه خونه بخرم.

علي:- باباتم حتما كمك كرد.

سيا:-يعني تحمل شرايط خونتون اينقدر سخته كه ميخواي تنهايي زندگي كني؟

-اره واقعا دارم از دست مامانمينا ديوونه ميشم.

ديگه بچه ها در اين باره حرفي نزدن. علي قرار بود برا چند ماه بره اصفهان پيش عموش تا كمك حالش باشه. يكم ديگه پيششون موندم و بعدبه سمت خونه راه افتادم. از كنار مخروبه ي كنار دانشگاه كه رد ميشدم حس كنجكاوي قلقلكم داد كه يه سركي تو اون مخروبه بكشم. یه چند باری سرکی تو حیاطش کشیدم اما هیچ وقت جرئت نکردم واردش بشم. اما اینبار یه حسی وادارم می کرد برم تو مخروبه. منم که فضول. اهل محل ميگفتن اينجا يه جن يا يه همچين موجودي زندگي ميكنه. من كه تا به حال تو عمرم همچين چيزي نديدم. اما حقيقتش دوست دارم يه بار هم كه شده باهاش رو به رو بشم. ميدونم ديوونگي محضه اما چه ميشه كرد؟ اهسته از در اهني زنگ زده گذشتم و وارد شدم.

يه ساختمون نيمه كاره پيش روم بود... از روي تپه ي خاكي كه دم در بود گذشتم و تا وسطاي حياط رفتم...حياط بزرگي نبود اما پر از درختاي خشكيده بود كه مانع از عبور نور به داخل حياط مي شدن... همه جا ساكت بود و گه گاهي باد پنجره ي شكسته ي خونه رو باز و بسته مي كرد كه صداي بدي توليد مي شد... اروم اروم وارد ساختمون شدم... خونه بر خلاف حياطش خيلي بزرگ بود...البته يه تعميير اساسي مي خواست تا قابل زندگي بشه...

خواستم قدم اول رو بردارم كه صداي شكستن شيشه رو از سمت راستم شنيدم... به سرعت اون سمت رو نگاه كردم... هيچ شيشه خرده اي نبود... راستش ترسيده بودم اما خودمو نباختم... دو رو اطرافمو نگاه كردم كه يه دفعه احساس كردم يه چيز سياه رنگي از كنارم رد شد و به اتاق ب*غ*لي رفت... با دقت كه نگاه كردم چيزي نديدم... ديگه كم كم داشتم خودمو خيس مي كردم... فضاي اين خونه عصبيم مي كرد... با يه تصميم ناگهاني به سمت در برگشتم كه قبل از رسيدن من به در خود به خود بسته شد...

دويدم سمت در و چند بار دستگيره رو بالا پايين كردم... لعنتي باز نمي شد... انگار قفل بود... صداي قدم هاي سنگين شخصي رو از پشت سرم شنيدم... صداي قدماش طوري بود كه حدس زدم داره يه پاش رو روي زمين مي كشه... جرئت نداشتم برگردم و پست سرم رو نگاه كنم...مطمئن بودم كه اگه چيز ناخوشايندي ببينم رواني ميشم... خدا رو چه ديدي شايد هم درجا تموم كردم...

صداي پچپچ ارومي هم از فاصله ي دور تر مي شنيدم... يه بار ديگه شانسمو امتحان كردم و دستگيره رو پايين كشيدم... وقتي در باز شد نزديك بود از خوشحالي گريه ام بگيره... بدون اينكه نگاهي به پشت سرم بكنم از اون خونه زدم بيرون... اينقدر عجله داشتم و از ترس دست و پاهام ميلرزيد كه دو بار تو حياط با مخ افتادم زمين...

كل مسير رو تا خونه دويدم. اصلا دوست نداشتم بايستم. وقتي رسيدم خونه محكم كوبيدم به در. مغزم درست كار نمي كرد و حواسم نبود كه زنگ ايفون رو بزنم. سام در رو باز كرد و كمكم كرد بيام تو خونه. رو تخت تو حياط ولو شدم. قلبم تند تند ميزد و صد در صد رنگم هم پريده بود. يكي نيست بگه اخه پسر مگه مغز خر خوردي كه تنهايي پا شدي رفتي اونجا؟

تو اون لحظه فقط به اين فك مي كردم اون صداي پا مال كي بود. اخه هيچكس جرئت وارد شدن به اون مخروبه رو نداره و جز من كله خر كسي اونجا نبود. هي نفس عميق مي كشيدم تا حالم بهتر شه اما بهتر كه نشد هيچ بدتر هم شد. مامان هم اومده بود تو حياط. براي اولين بار تو عمرم نگراني مامان رو نسبت به خودم ميديدم. البته اين ابراز نگراني در همين چند جمله خلاصه مي شد:

« چي شده؟»« حالت خوبه؟»

من كشته مرده ي اين ابراز احساساتم. گاهي وقتا هم زير لب مي گفت:

-حالا من جوابشونو چي بدم؟

همچين با عجز اين جمله رو مي گفت كه انگار داره در مورد يه جاني خونخوار حرف ميزنه. سيما هم كه عين خيالش نبود و منو ادم هم حساب نكرد. ادم كه زياده بايد بگم منو پشه هم حساب نكرد. اما داداش گلم خيلي نگران بود. مدام باهام حرف مي زد تا بفهمه چي شده و هي اب قند ميريخت تو حلقوم من بدبخت. حالم كه بهتر شد بدون جواب دادن به هيچكدوم از سوالاي سام رفتم تو اتاقم.يه زنگ به سيا زدم و همه چيز رو براش تعريف كردم.

سيا:- خاك بر سرت كنن خره. اخه مگه خلي كه همچين كاري كردي؟ من شنيدم بعضي ها زنده از اونجا بيرون نيومدن. اونوقت توي بيشعور تنهايي رفتي اونجا.

-واقعا شانس اوردم. داشتم از ترس ميمردم سيا.

-همين ديگه. تو كه دل و جرئت اين كارا رو نداري چرا همچين كاري مي كني كه به گه خوردن بيوفتي؟

-خب حالا. تو هم وقت گير اورديا. من حالم خوش نيست تو هم هي فحش بده.

-خب حقته ديگه. راستي بيا يه دفعه با هم بريم من اونجا رو ببينم.

-برو گمشو. من بميرمم اونجا نميرم. تو كه....

با صداي داد مامان حرفم نصفه موند. داشت از پايين داد ميزد:

-حســـام.حســـــام. بيا بابات اومده.

سيا:-هوي حسام مردي؟

-سيا بدبخت شدم.

-چي شده مگه؟

-بابا اومده.

-چي چي اورده.

–چرت و پرت نگو سيا. بگو من الان چه خاكي تو سرم بريزم؟ به خدا اگه بخواد در مورد اتفاق الان تيكه بندازه جوابشو ميدم.

-رس.

-ها؟ چي ميگي سيا حالت خوبه؟

-ميگي چه خاكي تو سرم بريزم منم ميگم خاك رس.

-برو گمشو مسخره.

-كاري نمي خواد بكني. فقط عين يه پسر خوب ميري پايين و سلام مي كني. هر چي هم بابات گفت سكوت مي كني. جان تو حسام تمام وسايل كمك اوليه ام ته كشيده. اينقدر كه تو از بابات كتك مي خوري و من پانسمانت مي كنم.

باز صداي مامان اومد. من دلم واسه اون حنجره ي بدبختش سوخت كه الان داره پارش ميكنه.

مامان:-حســـــام.

من:-اوه.اوه. سيا من رفتم ديگه. اگه دو دقيقه ديرتر برسم حكم قتلم صادر شده. فعلا.

قطع كردم و بدو خودمو رسوندم به سالن. بابا رو مبل دونفره نشسته بود كه تقريبا كل مبل و اشغال كرده بود. سعي كردم همونطوري كه سيا مي گفت رفتار كنم. يه سلام بلند گفتم كه در كمال تعجب بابا جوابمو داد.

يعني فك كنم دوتا شاخ گنده رو سرم در اومد. با تعجب كنار سام نشستم و در گوشش گفتم:

-خبريه؟

سام:-نميدونم والا. منم مثه تو بي خبرم.

كلا بابا عادت داشت طوري با من رفتار كنه كه يا اصلا وجود ندارم يا ارث باباشو خوردم. جواب سلام دادنش باعث تعجب همه ما شده بود. بابا سرفه اي كرد تا توجه همه رو جلب كنه.

-پاشيد سريع حاضرشيد كه بريم و دير نرسيم. در ضمن يه لباس ابرومند بپوشيد.

در حين حرف زدن هي به من لبخند ميزد. ديگه نزديك بود از تعجب پس بيوفتم. سام هم مثه من متعجب بود. با سام رفتيم بالا. در گوشم گفت:

-من اصلا احساس خوبي ندارم حسام. حواست به رفتارت باشه. با بابا دعوا راه نندازيا.

بي حرف رفتم تو اتاقم.صد در صد مطئن بودم امروز يه دعواي حسابي را ميوفته. مگه ميشه بابا و مامان و بقيه فاميل وقتي من كنارشون بودم تيكه نندازن؟ مگه ميشه منم جوابشونو ندم؟ در نتيجه يه دعواي حسابي راه ميوفته. در كمدمو باز كردم. حلا اگه بابا نمي گفت لباس ابرومند بپوشيد من قصد داشتم زيرپيرهن و بيژامه بپوشم. با اكراه كت و شلوارمو از تو كمد برداشتم و پوشيدم. واقعا به معناي كامل كلمه از كت شلوار متنفر بودم و كم پيش ميومد كت و شلوار بپوشم. جلوي اينه موهامو مرتب كردم و عطر مورد علاقه ام هم رو خودم خالي كردم. به قول سيا باهاش دوش گرفتم. از اتاق رفتم بيرون و پله ها رو دوتا یکی اومدم پایین. همه حاضر و اماده تو سالن نشسته بودن و فقط سيما بينشون نبود. موندم اين دخترا براي حاضر شدن چيكار مي كنن كه اينقدر طول مي كشه. بعد يه ساعت خانوم تشريف فرما شدن و از خونه زديم بيرن. ميگم يه ساعت يعني يه ساعتا. زود پريدم پشت فرمون و سام هم كنارم نشست.

بابا:-سام توچرا رانندگي نمي كني؟

اين سوالش برام تعجب برانگيز نبود. بابا دست فرمون منو قبول نداشت وهميشه ميگفت اگه من پشت فرمون بشينم بايد فاتحه ي بقيه رو بخونيم.

سام:-يكم پام درد مي كنه.

بابا ديگه اعتراضي نكرد و همين بازم منو متعجب كرد. يا بابا يه چيزيش شده يا من دارم خواب مي بينم. از اين دو حالت كه خارج نيست. اما مامان مخ همه مونو خورد از بس در مورد پاي سام سوال پرسيد و ابراز نگراني كرد. ماشين رو روشن كردم و راه افتادم. عجيب ه*و*س سيگار كرده بودم اما با وجود بابا و مامان كلا فراموشش كردم.سكوت بدي تو ماشين بود و داشت عصبيم مي كرد. ضبط رو روشن كردم. چند لحظه بعد صداي موسيقي سنتي تو ماشين پخش شد. خواستم ردش كنم كه بابا نذاشت. با خودم گفتم همين یه دونه اس ديگه الان تموم ميشه. اما وقتي تموم شد يكي ديگه شروع شد. از كارم پشيمون شدم. سكوت بهتر از اين بود.بعد نيم ساعت رسيديم خونه عمواينا. هيچ ماشيني دم در نبود و اين نشون ميداد ما زود تر از بقيه رسيديم. زن عموي حال بهم زنم به استقبالمون اومد.اومد طرفم و به گرمي گفت:

-خوبي حسام جان؟ خوش اومدي.

پوزخندي زدم و بي توجه از جلوش رد شدم. امروز همه يه چيزيشون ميشه. اون از بابا اينم از زن عمو كه تا ديروز به زور جواب سلاممو بهم ميداد. حالا اومد ميگه خوش اومدي. كنار هادي پسر عموم ، نشستم.درسته كلا پسر مزخرفيه و باهاش حال نمي كنم اما فعلا بهترين جاي ممكن كنار هادي بود. ساكت يه جا نشسته بودم كه يهو زن عمو پرسيد:

-چه خبرا حسام جان؟

اي درد و حسام جان.

-سلامتي.

-كم پيدايي.

-سرم شلوغ بوده.

بابا پوزخند صداداري زد. حتما پيش خودش داره ميگه تو که بیکار و بیعار تو خونه ول می چرخی. کجا سرت شلوغه؟ اين زن عمو هم كه ول كن ماجرا نيست.

زن عمو:-الان چيكارا مي كني؟ كار داري؟

يه لحظه احساس كردم وسط مراسم خواستگاري ام.

-من هنوز درسم تموم نشده كه دنبال كار باشم.

عمو يه دفعه داد زد:

-زهرا جان چاي بيار.

زهرا خواهر فاطمه و هاديه. خدا ميدونه چقدر از اين دختر نفرت دارم. زهرا با يه سيني چاي و در حالي كه يه چادر سفيد گل گلي سرش بود وارد سالن شد. واقعا فك كنم تو يه مراسم خواستگاري ام. اما كي از كي؟ شايد سام. يه نگاه به سام انداختم. پس چرا به من چيزي نگفت؟ لب به چاي نزدم چون اصلا به مذاقم خوش نمياد. حوصله ام سر رفته بود و دوست داشتم هر چه زودتر اين بساط خواستگاري شونو جمع كنن. دلم برا سام ميسوخت كه قرار بود با زهرا ازدواج كنه و داماد عمواينا بشه. بيچاره. چند دقيقه بعد عمو رو به زهرا گفت:

-زهرا جان با حسام برد تو اتاق حرفاتونو بزنيد.

ها؟!! يعني اين مراسم خواستگاري من از زهراست؟ من بميرم هم همچين غلطي نمي كنم. حاضرم تو اون مخروبه زندگي كنم اما با زهرا ازدواج نكنم

يه نگاه خشمگين به بابا انداختم و به اجبار دنبال زهرا راه افتادم. تنفرم از زهرا به خاطر اينه كه پشت اون چادر هر غلطي دلش ميخواد ميكنه. زهرا در يه اتاق رو باز كرد و وارد شد. پشت سرش رفتم تو و ر رو باز گذاشتم. نشستم رو تخت و منتظر به زهرا كه رو صندلي رو به روي من نشسته بود چشم دوختم. سرشو پايين انداخت.

-خب.

سرشو با تعجب بالا گرفت و گفت:- خب؟

-به نظر شما ما چرا الان اينجاييم؟

-خب شما اومديد خواستگاري و...

-ببخشيد. ببخشيد. همين الان يه نكته اي رو بهتون بگم. من خواستگاري هيچ احدالناسي نيومدم.

-پس الان اينجا چيكار مي كنيد؟

-من هيچ اطلاعي از اين مراسم مسخره نداشتم. وگرنه صد سال سياه پامو اينجا نمي ذاشتم. اگه يه درصد هم فرض كنيم بخوام ازدواج كنم مطمئن باشيد اون شخص شما نيستيد.

زهرا با عصبانيت به من خيره شد. با خونسردي كه بيشتر حرصشو در ميورد گفتم:

-من همين الان از اينجا ميرم. شما هم لطف كنيد به پدر و مادرتون بگيد ما به تفاهم نرسيديم. وگرنه...

بقيه حرفمو خوردم و از اتاق بيرون زدم. واقعا بابا و عمو چه فكري كردن كه ميخوان من و زهرا با هم ازدواج كنيم؟ رفتم پيش بقيه و گفتم:

-من دارم ميرم. فعلا.

بدون توجه به نگاه هاي تهديد اميز بابا و اشاره هاي مامان از خونه خارج شدم. يه سيگار روشن كردم و پياده به سمت خونه سيا راه افتادم. تنها جايي كه مي تونم ارامش داشته باشم خونه سياست. مامان سيا تو شهرستان با دخترش و برادرش زندگي مي كنه . باباشم 5سال پيش در اثر سكته قلبي فوت مي كنه. خونه سيا تو منطقه ي متوسط تهرانه. بارها و بارها ازم خواسته باهاش هم خونه شم اما اگه من بخوام خونه مجردي بگيرم ترجيح ميدم تنها باشم. تازه دليل خوب رفتار كردن هاي بابا و زن عمو رو ميفهمم. اعصابم حصابي خورد بود و تند تند سيگار روشن ميكردم.خونه ي سيا كه رسيدم دستمو گذاشتم رو زنگ و بر نداشتم. در عرض دو ثانيه در باز شد.

سيا:- هوي. چته الاغ. چرا عين رواني ها زنگ ميزني؟

بدون حرف زدمش كنار و رفتم تو خونه. فريدم تو هال نشسته بود. يه نگاه به فريد كردم و بدون اينكه جواب سلامشو بدم خودمو رو يه مبل پرت كردم.

سيا:- چي شده حسام؟ چته؟ مگه قرار نبود بريد خونه عموت؟ اينجا چيكار مي كني؟ با بابات دعوات شده؟

همين جوري پشت سر هم سوال مي پرسيد و فرصت جواب دادن به من نمي داد.

-امون بده منم جواب بدم. بله رفتيم خونه عموم اما مثه اينكه مراسم خواستگاري برگزار كرده بودن.

فريد:- كي از كي؟

با حرص گفتم:- من از زهرا.

يه دفعه سيا زد زير خنده. همچين قهقهه ميزد كه دلم مي خواست با پشت دست بکوبم تو دهنش. با عصبانيت رو به سيا غريدم:

-مرض. ببند نيشتو. سيا به خدا جفت پا ميام تو حلقتا.

به زور خودشو جمع و جور كرد و گفت:

-فك كن اين دوتا با هم ازدواج كنن. هر روز تو خونه شون جنگ جهانيه.

خودشو نتونست كنترل كنه و دوباره زد زير خنده. فريدم از خنده قرمز شده بود اما از ترس من نمي خنديد. اخه من وقتي عصبي ام ديگه دوست و اشنا حاليم نميشه. همه رو يه جا له و لورده مي كنم. رو به فريد گفتم:

-به خودت فشار نيار. راحت بخند.

بعد از اين حرفم از خنده منفجر شد. با ديدن خنده اونا منم خندم گرفت. واقعا تصور ازدواج من و اون ايكبيري خنده داره. بعد از اينكه خوب خنده هامونو كرديم سيا گفت:

-كي با يه دست بازي موافقه؟

من براي اينكه حال و هوام عوض شه با اشتياق گفتم:

-ايول سيا. من پايه ام.

فريدم سري به نشونه موافقت تكون داد. سيا دست به كار شد وps3 شو وصل كرد. تا شب پاي ps3 نشسته بوديم و بازي مي كرديم. چشمام قرمز شده بود و ناجور مي سوخت. گوشيمو كه برداشتم شاخ در اوردم. 43ميس از مامان وبابا. 27 ميس از سام داشتم.پس فاتحه ام خونده اس. همون موقع صداي زنگ گوشيم بلند شد. بابا بود.بلند گفتم:

-بچه ها فاتحه مو بخونيد كه عزرائيل زنگ زده.

بعد جواب دادم. قبل از گفتن هر حرفي از طرف من صداي داد بابا تو گوشم پيچيد:

-كدوم گوري رفتي يه دفعه اي هاااااا؟

همچين داد ميزد كه مجبور شدم گوشي رو 2متر از گوشم فاصله بدم. با ارامش جواب دادم:

-انتظار داريد تو مراسمي كه روحمم ازش خبر نداشت بمونم؟ والا قديما هم دخترا رو به زور شوهر ميدادن نه پسرا رو.

-حسام كجايي دارم بهت ميگم؟

-خونه سياوش. الان كار دارم. بايد برم. فعلا.

سريع قطع كردم. براي اولين بار تو عمرم جواب بابا رو دادم. اونم فقط به خاطر اينكه پشت تلفن بود. رو در رو كه از اين جربزه ها ندارم. مي ترسيدم شب برم خونه. معلوم نبود بابا ساعت چند ميره ماموريت. صد در صد اگه بابا منو ببينه جنازه مم به دست ديگران نميرسه. تصميم گرفتم شب خونه سيا بمونم كه اونم از خدا خواسته قبول كرد. از عكس العمل بابا مي ترسيدم. نكنه پاشه بياد اينجا. اونوقت چه گِلي به سرم بگيرم؟ فريد از جاش بلند شد و گفت:

-من ديگه بايد برم.

سيا:-كجا؟

-بدرقه ي علي. شما نمياين؟

من از خدا خواسته از جا پريدم . گفتم:- منم ميام.

اينطوري احتمال اينكه اگه بابا بياد اينجا و باهاش رو در رو بشم و اونم خفه ام كنه كمتره.

سيا:-پس صبر كنيد منم لباس بپوشم.

بعد 5دقيقه سيا با يه تيپ خفن اومد تو هال.

فريد:- بابا ايول. يادم باشه زنگ بزم 115 دنبالت راه بيوفته.

من:- تو 5دقيقه چطوري همچين مدل موي باحالي درست كردي؟

سيا بادي به غب غب انداخت و با غرور گفت:

- ما اينيم ديگه.

خندم گرفته بود همچين ژست گرفته بود كه ادم فك مي كرد چه كار شاقي كرده.

سيا:- مرض. ببند نيشتو.

اصلا اهميتي به حرفش ندادم و گفتم:

- بريم كه دير ميشه.

پشت سر هم از خونه خارج شديم. سرم پايين بود و داشتم به كفشام نگاه مي كردم. خاكي شده بود. سيا يهو ايستاد و منم به شدت بهش خوردم. حالا نه به شدت.

من:- هو. الاغ چته يهو وايميستي؟ نميتوني...

وقتي ديدم مات به يه نقطه خيره شده ادامه حرفمو خوردم و يه دونه پس گردني بهش زدم.

-حواست كجاست؟

بدون اينكه به من نگاه كنه يا پلك بزنه گفت:

- بدبخت شدم حسام.

-براي چي؟

-داره مياد. منو يه جا مخفي كن.

همچين با ترس و لرز حرف ميزد كه گفتم حتما يه هيولايي خون اشامي چيزي ديده. برگشتم و به اونجايي كه سيا نگاه مي كرد نگاه كردم تا اين هيولايي كه سيا رو ترسونده ببينم. وقتي چشمم به اون نقطه افتاد حق رو به سيا دادم. يه دختر چاق كه اندام فوق العاده افتضاحي داشت و مانتوي كوتاه و تنگي با يه شلوار جذب پوشيده بود اونجا ايستاده بود. موهاش كوتاه كوتاه بود و شالشم دو گردنش انداخته بود. موندم با چه اعتماد به نفسي اين لباسارو پوشيده بود. صورتشم كه هيچي. انگار بوم نقاشي بود. چيز ترسناك تو اون دختر تضاد بين اجزاي صورتش بود. چشماش اينقدر ريز بود كه فقط دوتا خط ديده ميشد. دماغم عملي و فقط دو تا سوراخ دماغ داشت. لباشم پروتز كرده بود. هر كدومش اندازه بازوي من بود. اومد جلو من و سيا ايستاد. اين فريد گور به گوري هم كه معلوم نيست كجا رفت. دختره با لحن پر عشوه اي گفت:

-سلام سيسي. چطوري؟ از ديدنت خيلي خوشحالم.

(منم كه كلا ادم نيستم.)

سيا با بي حوصلگي گفت:- برعكس تو من اصلا از ديدنت خوشحال نشدم.

-اوه سيسي. فردا تو ويلاي بابا مهمونيه. گفت بهت بگم حتما بياي. ساعت8. باي سيسي.

بعد ب*و*سیدن گونه ی سيا رفت.

با شيطنت گفتم:- نمي دونستم اسم م*س*تعار داري. سيسي. چه با ابهته.

-سر به سرم نذار كه حوصله شو ندارم.

-بي اعصاب.

خيلي دلم ميخواست بدونم اين دختره كي بود كه سيا اينطوري باهاش رفتار كرد. اخه سيا به قول خودش احترام خاصي براي دختر خانوما قائل بود. با ديدن چهره ي عصبي سيا تصميم گرفتم در اين مورد سوالي نپرسم. حتي جرئت نكردم سرفه كنم تا خارش گلوم از بين بره. اخه خيلي ميسوخت.

فريد از غيب ظاهر شد و گفت:

- بيايد ديگه دير شد. من حواسم نبود شما ايستاديد. تا سر كوچه رفتم.

سيا بدون هيچ حرفي راه افتاد.فريد با سر بهم گفت چشه. منم با اشاره بهش فهموندم كه بعدا بهش ميگم. سوار ابوقراضه فرید شدیم و حرکت کردیم. تو راه منو فريد سعي مي كرديم سيا رو از اون حالت عصباني خارج كنيم و به حرف بياريم كه با دادي كه سرمون زد عين دوتا بچه حرف گوش كن ساكت شديم.

فريد:-رسيديم.

من:-اوناهاش. علي اونجا ايستاده.

همه به سمت علي دويديم. البته سيا با قدم هاي اروم بعد يه ساعت تاخير به ما رسيد.

علي:-به. سلام رفقا. چطوريد؟

فريد:- ماخوبيم اما سياوش رو فك نكنم.

علي:-چرا؟ چته سيا؟

سيا:-هيچي.

لحن عصبي سيا باعث شد ديگه حرفي نزنيم. بعد چند دقيقه سكوت شماره پرواز علي اعلام شد. علي دسته ي چمدونشو گرفت وگفت:

-من رفتم ديگه.خوبي بدي ديديد حلال كنيد. مواظب خودتونم باشيد. كار بد و شيطوني هم نكنيد. درساتونم خوب بخونيد.

فريد:-چشم. امر ديگه پدربزرگ؟

علي فكري كرد و گفت:- نه ديگه. فعلا چيزي يادم نمياد. اگه چيزي يادم اومد زنگ ميزنم نوه هاي گلم.

-برو بابا. خدافظ.

من:-شرت كم. بري ديگه بر نگردي.

فريد:-ايشا الله.

علي:-بي شعورا.

بعد از رفتن علي ما هم از فرودگاه خارج شديم. سيا بعد از رفتن اون دختر حسابي قاطي بود. منم كاري به كارش نداشتم تا بعدا كه حالش خوب بود سوال جوابش كنم. وقتي به خونه سيا رسيديم ديدم يه مرد با عصبانيت به در خونه مشت ميزنه. دقت كردم و ديدم اون مرد كسي نيست جز پدر بنده. از ترس عرق سردي رو پيشونيم نشست. هنوز كه هنوزه عين چي از بابام ميترسم. پشت تير برق قايم شديم. فريد هول هولي از ما خدافظي كرد و در رفت. اخه بابا كلا با دوستاي من مشكل داره. بابا بعد نيم ساعت با عصبانيت لگدي به در زد و بعد از اينكه به اين نتيجه رسيد كه ما خونه نيستيم رفت. من و سيا هم سريع وارد خونه شديم. حال سيا بهتر شده بود و منم فرصت رو مناسب ديدم.

من:-سيا؟

-بگو.

-اون دختره كي بود؟

-اسمش زهره اس.

-با تو چي كار داشت؟

-خودت كه ديدي. براي مهموني باباش منو دعوت كرد.

-ميري؟

-اره ديگه. به خاطر باباش ميرم.

-منم ميام.

اخماي سيا درهم رفت و فقط گفت:-باشه.

بعد به سمت اتاق رفت و در رو محكم بست. ببخشيد. بست نه بهتره بگم كوبيد. طوري كه شيشه های خونه لرزيدن. ای خدا. اينم دوونه شد رفت. پوفي كردم و رفتم اشپزخونه و براي خودم يه نسكافه درست كردم. يه بسته نصفه بيسكوييت هم از تو كابينتا پيدا كردم و به عنوان عصرونه خوردم. معده ي بدبختم داشت سوراخ ميشد. حوصله ام سر رفته بود. اين سياوش گاوميشم معلوم نيست تو اون اتاق داره چه غلطي ميكنه كه بيرون نمياد. رفتم تو هال. خودمو پرت كردم رو مبل كه صداي گوشيم بلند شد. گوشي رو اپن بود. فقط منتظر بود تا من يه جا بشينم بعد صداش در بياد.به زور از جام بلند شدم و فاصله ي نيم متري بين مبل و اپن رو در عرض 10 دقيقه طي كردم. با اين سرعت به لاك پشت گفتم زكي. يارو پشت خط هم كه بيخیال نميشد. تلفن رو كه جواب دادم صداي اعصاب خرد كن سيما تو گوشم پيچيد:

-سلام حسام.

-سلام. چي ميخواي سيما. زود بگو كه كار دارم.

-مامان گفت بهت زنگ بزنم بگم برگردي خونه.

-بابا رفت؟

-اره رفت. من نميدونم تو كه عين سگ از بابا ميترسي چرا عصبانيش ميكني.

-اين فضوليا به تو نيومده. سرت به كار خوت باشه. كاري نداري؟

-نه.

-پس فعلا.

بعد سريع گوشي رو قطع كردم.

گوشی رو پرت کردم رو عسلی و خودمم رو مبل ولو شدم که صداش بلند شد. فک کنم شکست.

-اخه غول تشن تو با این وزنت و با این هیکلت خجالت نمیکشی این طوری رو مبل میوفتی؟ بابا من پول دادم اونو خریدم.

سیا کی از اتاق اومد بیرون؟ چقدرم شنگول شده. غلط نکنم دوپینگ کرده.

-چیه شنگول شدی؟ تا همین دو دقیقه پیش همش پاچه می گرفتی.

-چش نداری شادی منو ببینی دیگه. کور شود هر که نتوان دید. جون به جونت کنن حسودی.

-برو بابا. کمتر چرت و پرت بگو لطفا.

-چون تو میگی چشم.

-سیا من گشنمه.

-مرتیکه پررو اخه ادم وقتی میره خونه یکی داد میزنه من گشنمه؟ خب برو گم شو خونتون اینجا چتر شدی. البته منم باهات موافقم. گشنمه.

-پس زنگ بزن یه چیزی بیارن.

-روتو برم. به سنگ پا گفتی برو من جات هستم.

همین جوری خیره خیره نگاش کردم. داشتم تصمیم می گرفتم که با مشت بزنمش یا دمپایی که گفت:

-حالا چی کوفت می کنی؟

-نخواستم. اشتهام کور شد.

-اره جان اون عمه ی فولاد زره ات. وقتی حرف از غذا میشه چه سیر باشی چه نباشی اب دهنت راه میوفته.

بعد بدون اینکه نظر منو بپرسه زنگ زد دو تا پیتزا سفارش داد.

-نظر منم میپرسیدی بد نبودا. شاید من یه چیز دیگه می خواستم.

-به من چه.

-خیلی بی ادب شدی سیا.

-به تو چه.

-الان اگه بخوام بپرسم کی غذاها رو میارن حتما میگی به تو چه نه؟

-دقیقا. به تو چه.

-زهر مار.

نیم ساعت طول کشید تا پیتزا ها برسه. من که داشتم هلاک میشدم. عین چی پریدم رو پیتزا. سیا بی حرکت نشسته بود و فقط منو نگاه می کرد. با دهن پر گفتم:

-ها؟ ادم ندیدی؟

-از بچگی ارزو داشتم یه بار یکی از اهالی قحطی زده سومالی رو از نزدیک زیارت کنم که خدا این توفیق رو تو این وقت عزیز بهم داد.

-خوب گشنمه.

-الهی خواهر نچسبت فدات شه. بخور بخور که از قدیم گفتن مال مفت خوردن داره.

-غذاتو بخور و اینقدر حرف نزن.

تو سکوت غذامونو خوردیم و جعبه هاش رو وسط هال ول کردیم. سیا دو لیوان قهوه اورد و کنار من رو مبل نشست. همین جوری بی هدف کانالای تلویزیون رو بالا پایین می کرد.

-میگم سیا. این مهمونیه مال کیه؟

-مال یه ادم پول پرست دیکتاتور.

-تو که از این ادما خوشت نمیاد چرا باهاشون میگردی؟

-یه بار این علی نفهم که ایشا الله خدا به زمین گرم بزنتش. ایشا الله داغش به دل ننه باباش بمونه. ایشا الله همین هواپیمایی که داره باهاش میره سقوط کنه از دستش راحت شیم. ایشا الله...

-کوفت. زهرمار. بقیه اش رو بگو.

-جونم برات بگه که همین علی اقا کارش پیش این یاروئه گیر می کنه و دست به دامن من میشه که چی؟ که تو راحت طرفو خر می کنی و این حرفا. اینقدر التماسم کرد که اخر سر قبول کردم که ای کاش نمی کردم. اقا من طرفو خر کردم و کار علی ردیف شد. حالا این یارو دست از سر من برنمی داره. میخواد دخترشو بندازه به من و ول کنم نیست.

-حالا دختره کیه؟

-زهره.

اینو که گفت من ترکیدم از خنده.

-ای درد ای کوفت ای زهر مار. بمیری که به درد دیگران میخندی. ایشا الله برای خودت یه زن دایناسور پیدا میشه اونوقت این منم که به تو می خندم.

-به دعای گربه سیاهه بارون نمیاد.

-حالا می بینیم.

بعد خوردن قهوه از خونه سیا زدم بیرون و راهی خونه شدم. وارد کوچه که شدم اول چراغای قرمز و ابی توجه ام رو جلب کرد. بعد متوجه شدم که اون چراغا مال چند تا ماشین پلیسه و نکته ی بد ماجرا این بود که اونا جلو در خونه ما ایستاده بودن. همه همسایه ها هم دم در خونه جمع شده بودن. با دیدن این صحنه برای یه لحظه قلبم از کار افتاد. دستام یخ زدن و قطره های عرق از رو پیشونیم سر خوردن. دیگه معطل نکردم و تا خونه دویدم. فقط خدا خدا می کردم اشتباه فک کنم و واسه مامان و سیما و سام اتفاقی نیوفتاده باشه. تو اون لحظه حتی نگران سیما هم بودم.

به زور از بین جمعیت رد شدم و پریدم تو حیاط. یه سربازه جلومو گرفت و گفت:

-لطفا برید بیرون.

سعی کردم هلش بدم کنار اما یه اینچم تکون نخورد.

من:- بابا من مال این خونه ام. برو کنار ببینم چی شده.

از زیر دستش در رفتم و رفتم تو خونه. با دیدن سام و سیما که رو مبل نشسته بودن خیالم کمی راحت شد. یه نگاه به اطراف خونه انداختم و مامان رو کنار یه پلیسه دیدم. نفس راحتی کشیدم و رو مبل ولو شدم. تازه متوجه وضع داغون خونه شدم. تمام وسایل گوشه ای پرت شده بودن و هیچی سر جای خودش نبود. مجسمه های قیمتی و گلدون های عتیقه مامان شکسته شده بود و خرده هاش همه جا پخش بود. با تعجب رو به سام پرسیدم:

-اینجا چه خبره؟

سام:- اول سلام بعد کلام.

-سلام. اینجا چه خبره؟

مامان اومد سمت من و با تشر گفت:

-کجایی تو حسام؟

-یکی به من بگه چی شده.

مامان:- دزد اومده.

با این حرف مامان خیلی تعجب کردم.

-چی؟ حالا چیا برده؟

سیما:- هنوز معلوم نیست. ما اومدیم خونه دیدیم همه جا بهم ریخته اس. برای همین زنگ زدیم پلیس.

لبخند محوی زدم و گفتم:

- خدا رو شکر.

سیما:- خدا رو شکر که دزد اومده؟

-نه. نه. من فک کردم اتفاقی براتون افتاده. اینکه می بینم سالمید میگم خدا رو شکر.

مامان یه لبخند به من زد و دوباره رفت سراغ مامورا که تو خونه ول می گشتن. امروز جزو یکی از گند ترین روزای زندگیم ثبت شد.حالا خوبه خودمم چیز با ارزشی ندارم که نگران باشم. نیم ساعتی طول کشید که مامورا رفتن و جمعیت دم در متفرق شدن. معلوم شد که چیزی از وسایل خونه کم نشده. منم ایمان پیدا کردم یا یارو روانی بوده یا دنبال یه چیز خاص می گشته که پیدا نکرده. شایدم یکی از رقیبای بابا بوده و خواسته زهر چشم بگیره.

مامان:- حسام بیا کمک اینجا رو مرتب کنیم.

یه نگاه ملتمس به مامان انداختم که اخم کرد و با جدیت به جارو اشاره کرد. ای خدا. کاش همون خونه سیا می موندم. مامان عین چی از من کار کشید و من تمام مدتی که داشتم حمالی می کردم، به این فک می کردم که اگه خونه سیا می موندم، الان خواب بودم. بعد از دو ساعت تلاش بی وقفه بنده؛ یعنی فقط فقط خود بنده؛ خونه به حالت عادی برگشت. سام یه خورده کمک کرد و مامانم رو کارا نظارت کرد. اما سیما نشسته بود جلو تلویزیون و فیلم نگاه می کرد. هر دو دقیقه هم میگفت:

-یواش تر. دارم فیلم نگاه می کنم.

یعنی دلم می خواست ظرف تخمه جلو روش رو تو سرش خرد کنم. بعد از اینکه کل خونه برق افتاد، مامان اجازه مرخصی داد و با خستگی چپیدم تو اتاق. سرم رو روی بالش نذاشته، بیهوش شدم.

*********

-پاشو دیگه. مگه به خواب زم*س*تونی رفتی؟ حسام پاشو.

-ای بر پدرت....

جمله امو نصفه ول کردم و بعد مکث کوتاهی گفتم:

-چته اول صبحی؟ مگه سر اوردی که اینجوری داد می زنی؟

سام لبخندی زد و با خونسردی گفت:

-سر نیاوردم. اومدم نجاتت بدم.

-از دست چی؟

-از دست چی نه. از دست کی.

-خب از دست کی؟

-از دست بابا.

عین فنر از جام پریدم و داد زدم:

-جان حسام راست میگی؟ بابا اومده؟ الان پایینه؟ اصلا چرا اومده؟

-هنوز نرسیده. ماجرای دیشب رو که شنیده، کار رو سپرده به همکارش و خودش داره میاد. زود حاضر شو و برو. هنوز سر اون تلفن از دستت شاکیه. ماشین منو بردار و از در پشتی برو.

بدون هیچ حرفی زود دست و صورتمو شستم و لباس پوشیدم. یه کت و شلوار هم برای شب برداشتم. با اینکه از کت و شلوار حالم بهم میخوره اما فک نمی کنم لباس اسپرت برای یه مهمونی رسمی لباس مناسبی باشه. سوئیچ سام رو گرفتم و تخته گاز به سمت خونه سیا روندم.از استرس زیاد نفس نفس می زدم. اگه سام به دادم نمی رسید معلوم نبود چه سرنوشت شومی در انتظارمه.

دستمو گذاشتم رو زنگ و بر نداشتم.

-چیه؟ چه خبرته؟ اومدم.

درو که باز کرد و منو پشت در دید گفت:

-بمیری که هیچ وقت مثه ادم زنگ نمی زنی. فک کنم یه بار دیگه بیای اینجا، این زنگ می سوزه. حالا چرا نمیای تو؟ تا شب میخوای پشت در بمونی؟

-اگه جنابالی برید کنار بنده هم میام تو.

از جلو در رفت کنار و دست منم کشید و برد تو خونه. خونه ی سیا حیاط نداشت و از در ورودی م*س*تقیم میرفتی تو هال. رو مبل کنار اشپزخونه نشستم و سیا هم رفت تو اشپزخونه.

-خوب حسام جان. کوفت میل داری یا زهرمار؟ اخه مرتیکه وقت نشناس کله سحر چرا اومدی اینجا منو هم بی خواب کردی؟ من از دست تو نباید خواب داشته باشم؟

-منم خودم از دست بابام بی خواب شدم.

دست خالی از اشپزخونه اومد بیرون و جلوی من نشست.

-بابات؟ مگه نرفته بود ماموریت؟

- ماجرای دیشب رو که شنیده، کار رو سپرده به همکارش و خودش پا شده اومده.

- ماجرای دیشب؟ چه ماجرایی؟

براش ماجرای اومدن دزد و اینکه چیزی ندزدیده رو گفتم.

-تو هم حتما می خوای یه مدت اینجا بمونی.

-اره.

-تا وقتی که بابات رضایت بده و برگرده سرکار.

-دقیقا.

-برو گمشو مگه اینجا هتله؟

با لحن مظلومی گفتم:

-سیا.

-نه.

-سیا.

-اصلا فکرشم نکن.

-سیا.

-به هیچ عنوان.

-سیا.

-عمرا.

-سیا.

-درد سیا. کوفت سیا. زهرمار سیا. حناق بگیری الهی. بمون. اوار شو رو سر من. فقط یه بار دیگه بگی سیا من میدونم و تو.

-دستت مرسی.

-ناهار چی میخوری؟

-ناهار؟ مگه ساعت چنده؟

یه نگاه چپکی به من انداخت و گفت:

-یعنی تو زحمت نگاه کردن به ساعتم به خودت ندادی؟ ساعت یکه.

-یک؟ تو تا الان خواب بودی؟ همچین به من گفتی کله سر پا شدی اومدی فک کردم ساعت هفته.

-خودت چی؟ تو هم تا همین الان خواب بودی.

-من دیشب دیر خوابیدم. راستی سیا. فک می کنی دلیل اینکه دزده فقط خونه رو بهم ریخته و هیچی نبرده چیه؟

-هر وقت دیدمش، ازش می پرسم. نگفتی. ناهار چی می خوری؟