رمان خیانتکار عاشق 2 (جلد دوم ) به قلم فاطمه عبدالله زاده

سخن نویسنده:

این رمان فصل دوم و ادامه ی فصل اول رمان خیانتکار عاشق ( فصل اول )است

برای خوندنش باید حتما فصل اول خونده بشه

خلاصه :

روایت زندگی دختر چهار سال پیشه...

همون خیانتکار عاشق که ویرانگر بود و ویران شد...

سنگدل بود و دلشکسته شد

لاشی بود و لاشه شد...

همون دختری که سقوط کرد با قلبی که زیره پای عشقش

موند...!

ادامه ی داستان عاشق های ویرانگر زخم خورده

خیانتکارهای عاشقی که به اشتباه عاشق شدن و تقاص

پس دادن.

پایان خوش

( تمام اتفاقات و صحنه ها و شخصیت های این رمان ساختگی هستند و هر گونه تشابهی کاملا اتفاقی است.

رمان براساس زندگینامه ی یک شخص غیرواقعی و یک دانای کل در قالب اول شخص نوشته شده است)

♡♡♡

#یادداشت_چهارصد

21october

13:35p.m

آغاز فصل دوم!

این آغاز فصل دوم زندگی منه

رویاآریانصب

تانیا مرد!

همراه مردی،که عاشقش بودم.

من باز هم رویام

اما یه رویای دیگه...!

رویایی متفاوت از اون دختر قوی و بی احساس!

رویایی که از بین تموم دارایی های دنیا یک قلب داشت هم همراه تانیاداناوان مرد.

چون یه قلب شکسته براش موند.

من تبدیل به دختری شدم که خنده هاش درد می کردن، رفتار هاش خار داشتن‌، و خودش رو از دنیا و آدم ها سوا کرده بود.

چهار سال بدون قلبی که توی اون پرتگاه جا موند، زندگی کردم.

رویاآریانصب اون موقع کاراکتر محبوبم نیست.

رویایی که رایان رو نشناخته بود و با خیال راحت زندگی می کرد، رو هنوز هم دوست دارم.

اما تانیاراینر چیزیه که به دست آوردم.

کاراکتری که رایان عاشقشه

بریم پیش رویاآریانصب.

ورژن جدید، رویای هفت سال پیش دختری که آثار دیوونه بازیاش هنوز هم رو قلب منه.

اما الان نه.

این دختر رویا نیست.

داستان زندگی دوم من رو از کاترینا شروع می کنیم

کاترینا استندال، دختری که بخاطر شباهتش به رائیکاسعادت هم که شده، باید با رائیکاسعادت روبه رو شه.

( کاترینا )

لبخنده فریبنده ای زدم.

و با عشوه موهام و از روی صورتم کنار زدم.

_چشم آقای رئیس، امره دیگه ای نیست ؟

از پشت میزش بلند شد.

و در حالیکه بهم نزدیک می شد گفت:

_قراره امشب یادت نره!

از آغوشش فاصله گرفتم‌، و پوزخندم رو در قالب لبخندی نثارش کردم

_مگه می شه رئیس دستور بده و من اطاعت نکنم؟

***

در با صدایه تیکی باز شد

به آرامی وارد شدم و در رو پشته سرم بستم

کفش هایه پاشنه بلندم رو برای جلوگیری از سر و صدا در آوردم و تو دستم گرفتم.

قدم هام رو به سمته راه پله تند کردم.

با صدایی که توی گوشم پیچید روی پاگرد دوم متوقف شدم

_تا این موقعه ظهر کجا بودی؟

دیشب هم که نیومدی، مگه بهت نگفتم تاخیرات رو اطلاع بده تا نگران نشیم؟

با نارضایتی برگشتم سمتش و دسته خالیم رو به کمرم زدم.

از دیدن نگاهه بی حوصلم با سرزنش بیشتری پرسید:

_چرا گوشیت و جواب ندادی؟

بی تفاوت گفت:

_سایلنت بود نشنیدم...

و سریع تر ادامه دادم

_خستم!

حالا که از دیدنم مستفیض شدی، برم کپه ی مرگم رو بزارم

و قبله گرفتن جواب‌ کفش هام رو با سر وصدا به یه گوشه ی خونه پرت کردم

به پله ها رو دوتا یکی بالا رفتم.

_تانیا؟!

سره جام ایستادم اما به سمتش نچرخیدم.

عصبی لب هام رو هم فشار دادم و بدون حرف به راهم ادامه دادم

با عصبانیته بیشتری چند تا از پله ها رو به دنبالم بالا اومد

_با توم. خانم کاترین

به چهره ی عصبانیش خیره شدم و با لحنه خونسرده اعصاب خوردکنی گفتم:

_حالا دردت رو بگو و سردرم رو بیشتر نکن

عصبی چند تا ضربه به شقیقش زد

آدامسم رو جوئیدم و قبله فورانش گفتم:

_بی خیال شو پگی!

الان نه حال و حوصلش رو دارم، نه وقتش و.

پس سره جدت، بی خیاله مخه تیلیت شده ی من شو.

کاش می تونستم همشون رو از این خونه ی نکبت زده بیرون کنم و به درد خودم بمیرم.

سوال ها و نگرانی های الکی و گیرهای بی موردشون، اعصاب نداشتم رو خورد می کرد.

نیاز به سکوت و تمرکز داشتم،

تا بتونم ماموریتم رو به پایان برسونم.

( دانای کل )

پگاه وقتی به خودش اومد، که از صدایه بهم زدنه در اتاق گوشش سوت می کشید

با حرص به سمته آشپزخونه رفت.

بین راه نگاهی به ساعت انداخت که دو ظهرو نشون میداد

با صدایه پایه نازنین به سمتش برگشت و پرسید:

_فکر کردم خوابیدی!

نازنین دستی به چشم هاش کشید و با چشم غره گفت:

_از سروصداهایه اون زنجیره ای بیدار شدم

پگاه با نگرانی به اتاقش اشاره کرد و گفت:

_نمی دونم باز چشه رم کرده!

نازنین خمیازه ای کشید و شونه هاش رو با بی قیدی بالا انداخت

_رم نکنه، تعجب داره

و عصبی ادامه داد

_ اگه گذاشت استراحت کنیم.

اه...

روانی بود، روانی تر شد.

انگار با شکستن وسیله ها عقده هاش خالی می شه

پگاه به فکر فرو رفت.

ناگهان با صدای شکسته شدنه چیزی، شوکه از جاش پرید

نازنین از دیدن ترسش خندید

با حرص دستش و رو قلبش گذاشت

نازنین با پوزخند گفت:

_هر وقت خونست، من ده کیلو کم می کنم.

انقدر روانیه نمی شه طرفش رفت

پگاه اخم کرد، تا بتونه اشک هایه جمع شده تویه چشم هاش رو پس بزنه

***

( کاترینا )

منو رو به گارسون دادم و به محیط دنجه رستوران نگاهه سرسری ای انداختم

صدایه کارل توی گوشم پیچید:

_از اینجا خوشت میاد؟

مغرورانه نگاهم رو از اطراف گرفتم و به چشم هایه آبیش دوختم

_سلیقه ی شما همیشه خوبه، قربان

کارل نگاهه سرزنش آمیزی بهم انداخت و تکرار کرد

_قربان؟

مگه اینجا شرکته؟

لخنده متینی زدم و خیره به چشم های مرموزش گفتم:

_رئیس کارمندش رو به صرف شام دعوت کرده، مگه غیره اینه؟

با شیفتگی ای که نمی تونسم میزان صداقت درونش رو ارزیابی کنم صدام زد:

_کاترینا؟!

_بله قربان؟

_تو برای من خیلی ارزش داری

_اگه نداشتم که معاون تون نمی شدم؟

از حاضر جوابی های همیشگیم جا نخورد، و با لبخندی گفت:

_عزیزم!

تو صاحبه قلبه منی نه دفتر معاونت

با لوندی ای مخصوص کاترینا و نگاهی معنی دار، گفتم:

_اونوقت سندش کو؟

خندید و دستش رو به دستم نزدیک کرد، نگاهه کوتاهی به دستش انداختم که بهم نزدیک می شد.

برام عادی شده بود

که نه دستش رو پس بزنم نه دستم رو پس بکشم

_برایه چیزایه ارزشمند باید صبر داشت

پوزخندم رو به لب نیاوردم.

_آقای رئیس، سند نمی خوام یه درخواست دارم

_من به درخواست های کارمندهام پاسخ نمی دم.

لبخنده اجباری ای زدم

_کارل...!

لبخنده وقیحی روی لب هاش نشست و با لحنی متفاوت از قبلی جواب داد

_بگو عزیزم!

هر چیزی که تو بخوای، من نه نمی گم.!

ناگهان نفس عمیقی کشیدم.

الان وقتش نبود.

و بهش مشکوک بودم!

نمی تونستم درحالیکه از احساسش مطمئن نیستم، ریسک بکنم.

سکوتم رو که دید اصرار نکرد.

بلند شد و دستش رو به سمتم دراز کرد

_مادموازل افتخار یه دور رقص و میدین؟

نگاهه سرسری ای به طبقه ی بالا انداختم که صدایه آهنگ ازش میومد.

با اخمی در دل و لبخندی بر لب دست سردم رو توی دستش گذاشتم

_البته!

با لمس دستم، هیجانش اوج گرفت و توی بغل کشیدم.

سعی کردم نگاهه عصبیم رو از چشم های عجیبش بردارم!

وانمود کردن به عشقی که نداشتم راحت بود، اما نه با زل زدن توی چشم هایی که حس می کردم می تونن نفرت درونم رو از پشت لنز ببینن

دستش رو دوره کمرم گذاشت و با ریتم خاص آهنگ وادار به رقصیدن کرد.

ناراضی، و با لبخندی حرصی پا به پاش رقصیدم.

به آرامی زمزمه کردم:

یکدفعه بیا توم حل شو و خودت و خلاص کن دیگه!

بخاطر صدایه بلنده آهنگ چیزی نشنید

سرشو نزدیک گوشم برد و نفسش رو زیره گوشم فوت کرد

_کاترینا؟!

ولی نمی دونست که با این چیزها نمی تونه احساساتم رو تحریک کنه.

زمانی کسی بود که از صدای نفس ها و تپش قلبش هم به هیجان میومدم.

اما الان با هیچ ترفندی رام نمی شم

_بله؟

_می خوام برم مسافرت!

با تعجب پرسیدم:

_کی؟

_چهار روز دیگه

_به چه مناسبت؟

_کاری، البته دوست داشتم تو هم همراهم بیای

ولی دوست دارم، زمانی ببرمت که تمام وقت پیشه هم باشیم

_هر طور تو مایلی، چقدر طول می کشه؟

_یه هفته

قیافه ی مغمومی به خودم گرفتم

_ناراحت نشو عزیزم.

برای برگشت یه مهمونی بزرگ می گیرم...به عشقه تو

با هیجان ساختگی لبخندی زدم

_واااو کارل!

این عالیه ...

شیطون ادامه داد

_فقط به عشقه من.!

_فقط به عشقه تو

خم شد تا لب هام رو ببوسه

دستش رو خوندم و با زرنگی یه پیک شراب برداشتم و با ابرو اشاره ای به سینی کردم.

ناراضی اما با لبخند پیک بزرگی رو برداشت.

یه دائم الخمر واقعی بود، که همیشه ی خدا مست و پاتیل بود.

نقطه ضعفه خوبی محسوب می شد

جامش رو به جامم زد.

دنیل با سرخوشی کاذب گفت:

_به سلامتیت

متقابلا لبخنده مصنوعی ای زد و آروم گفتم:

_انشاءلله سره قبرت

چطور فکر می کنه من انقدر احمقم که نفهمم هنوز با دوس دختره سابقشه!

فهمیدن اینکه رئیس کارل جنسن، چقدر عاشق آنیتاست رساده ترین چیزی بود که فهمیدم

این مسافرت هم به اصرار آنیتا و برایه با هم بودنشون بود.

شک ندارم که برای دنیل بیشتراز یه بازیچه نیستم

بازیچه ای که بهش مشکوکه

پس فقط سه روز وقت دارم

****

سرنگ و برداشتم و فرو کردم تو رگم.

چشم هام رو از درد و لذت همزمانش بستم و سرنگ و زمین انداختم

چشم هام رو باز و بسته کردم و لنگان و پاتیل به سمته تراس رفتم.

شهر از این بالا خیلی جذاب تره

اما در قلبم زیبایی ای نمی بینم

جامو یه ضرب سر کشیدم...

از سوزش گلوم لبخندی زدم و عین دیوونه ها قهقهه زدم

به اطرافم نگاه کردم.

با هجوم خاطرات، لبخنده تلخی زدم و با کرختی از کناره دیوار سر خوردم.

جامه خالی رو تویه دستم گرفتم و چرخوندم

_دلت برای اون دختره دست وپاچلفتی، پررو، بی ادب، زبون دراز تنگ نشده؟

خیره به جام موندم

با عصبانیتی کنترل نشدنی به زمین کوبیدمش که هزار تیکه شد.

جیغ زدم و به موهام چنگ زدم

_تنگ نشده؟؟؟!

روی زمین زانو زدم...

دست هام و رویه زمین گذاشتم، درده شیشه خورده ها رو در برابره درده قلبن حس نمی کردم

پگاه با ترس اومد داخل و با دیدنم، بعده مکثی داد زد

_چه غلطی می کنی روانی؟

پاشو تا بدتر تو دست و پات نرفتن

با چشم هایه سرخم به سرتاپاش نگاهه بی حالی انداختم.

اون کسی نبود که بتونه من و آروم کنه

با شک گفت:

_باز...

باز مصرف کردی؟

تیکه ی آخرو داد زد

بی تفاوت نگاهش کردم و لبخنده هیستریکی زم

_برو...بیرون

شماتت بار داد زد

_تانیاااا؟

عصبی، جیغ زدم و تهدید آمیز انگشتم رو به سمتش گرفتم

_برو بیرون.

به تو ربطی نداره.

_چی چی و ربط نداره؟

تو چه مرگته؟

چت شده؟

لبخندی زدم و به در اشاره کردم

_گفتم که به تو ربطی نداره...

_من نگرانت...

حرفش رو قطع کردم...

نیشخندی زدم و با لحنه کشداری گفتم:

_آره خیلی.

از تو و نگرانیات زیاد به من رسیده...

عصبی تر ادامه داد_حالا گمشو...

_تانیاا...رویا، کاترین نمی دونم...

پوزخندد زدم و داد زدم

_نمی دونی من کیم و وانمود می کنی نگرانمی؟

تانیا و رویا همون چهار پیش به درک واصل شدن!‌‌برو...بیرون.

با تردید قدمی به سمتم برداشت.

اشک هاش رو پاک کرد

_تو مثله خواهر منی..شیش ساله که هستی از وقتی با هم به ماموریت رفتیم.

من باور نکردم که مردی، که شکست خوردی، برایه همین...

برای همین..

به پشت به دیوار تکیه دادم و بهش نگاه کردم.

بعده چند ثانیه پوزخندی زدم

_برایه همین هیچ کاری برام نکردی، یا نکردین...

با بی حسی به خونه دستم زل زدم

_من بخاطر شما مرد،م ولی هیچکدومتون حتی نخواستین کوچک ترین کمکی بهم بکنین...

من حتی جونمم دادم، ولی هیچکس حتی دنبالم هم نگشت

با کلافگی گفت:

_ما تحت تعقیب بودیم، چند تا از بچه گیر افتادن و کشته شدن م...

دستم رو به علامت سکوت برد بالا

_برو بیرون.

هیچی نه عوض می شه، نه درست!

اگه می خواستین هم نمی تونستین...

سرم رو لایه دستای خونیم بردم و آروم گفتم:

_دیگه برو بیرون

با استرس صدام زد

_کاترین...

بدون نگاه کردن بهش لب زدم

_خوبم...برو بیرون

_بزار دستتو پانسمان...

_نمی خواد.

فقط برو!

بهتر که شدم خودم میام.

******

پای چپم و روی پای راستم انداختم

_تو همین روز ها می خوام تمومش کنم

پگاه با تعجب لیوانه قهوش و روی میز گذاشت

_زود نیست؟

کوتاه گفتم:

_نه...

نازنین سوهانو به آرامی رویه ناخناش کشید و تو همون حالت گفت:

_مدارک تو شرکته؟

_نه

_پس کجا...

سریع گفتم:

_نمیدونم

عصبی گفت:

_اگه نمی دونی، چطور می خوای تمومش کنی؟

فکر می‌ کنی تو خونش باشه؟

_نمی دونم

_می خوای تا قبله سفرش بری بگردی؟

_ نمی خواد!

صابری گشت، چیزی پیدا نکرد

_پس کدوم گورین؟

با خونسردی قهوه ی داغ و سر کشیدم، که تا فیخالدونم رو سوزوند

_یعنی فقط خوده بی شرفش می دونه کجاست...

نازنین با تمسخر گفت:

_قهوت رو با خونسردی بخور و برو ازش بپرس...

با ادا ادامه داد:

_عجقم مدارکه شرکت و زمین های تهران و کرج کجان؟

بی تفاوت نگاش ‌کردم و گفتم:

_دقیقا...شاید هم کمی اکشن تر

چشماش رو ریز کرد

_چه فکری تو سرته روانی؟

پوزخندی زدم و به سمته اتاق رفتم تو همون حال گفتم:

_به شماها ربط نداره، بهتره از این خونه بریم

رویه تخت نشستح و لپ تابم رو روشن کرد م

پوزخندی زم

آفرین جی پی اس!

پس پیشه آنیتا جونتی رئیس!

باشه.

لپ تاب و بستم.

و دستی به پانسمانم کشیدم...

فشاره آرومی بهش وارد کردم و مستانه خندیدم

کشو رو با کرختی باز کردم و چند تا قرص و همزمان و بدون آب قورت دادم

به سمت تراس رفتم

جایه خون و شیشه های شکسته روی زمین بود

بی خیال کام عمیقی از سیگار گرفتم و به دودش خیره شدم.

بین دو انگشتم گرفتمش و خیره بهش نگاه کردم لبخنده کجی زدم.

سیگار می کشم تا دود کنم خیال بودنش رو...

ریه هام بی تقصیرن...

دارن تاوان ندونم کاریای دلم و میدن...

و منم دارم تاوانه به دنیا اومدنم و می دم.

و خیلی چیز ها که نمی دونم و می دونم و نمی خوام بدونم...

بغضم رو قورت دادم

خیلی وقت بود گریه نکرده بودم

مگه اشکی هم برام مونده بود؟!

به آینه نگاه کردم

پوزخندی زدم و فرقه کجم رو کنار زدم...

به شقیقم دست کشیدم.

بعده چند ثانیه اخم هام تو هم رفتن.

از درده زخمه قلبم که روی شقیقم به طور هلالی جا انداخته بود و بهم دهن کجی می کرد

با پوزخندی لباسم رو بالا زدم و به رده گلوله نگاه کرد م

انگار جفتشون داشتن می گفتن:

لیاقته جهنمه اون دنیارو نداشتی، که اسیره جهنمه این دنیایی!

لبخندی زدم و با ضربه ای آینه صد تیکه شد

پشت بندش در با شتاب باز شد

بی تفاوت نگاهم رو به چشم هایه عسلیش دوختم پوزخندی زدم.

و موهام و تو صورتم ریختم

_کی اومدی؟

به خودش اومد و با اخم از درگاهه در کنار رفت و روی تخته بهم ریختم نشست.

نگاهه سرسری ای به تیکه های آینه درآور انداخت

سوالی نگاهم کرد و پرسید:

_تاوانه عقده ای بازی های تو رو آینه و وسایل داخل اتاق باید پس بدن؟

_خوشم نیومد...

_از خودت؟

لبه ی تابم رو کشیدم پائین تر، لبخنده کجی زدم و گفتم:

_از دختری که توی آینه بود ولی شبیه من نه!

آراد به دیوار تکیه داد و یه نخ سیگار از جیبش درآورد و فندک رو روش گذاشت

طی یک حرکت سیگار و از دستش قاپیدم و روی لبم گذاشتم

_تعارف بلد نیستی؟

_نه تو بلدی...

با مکث کوتاهی ادامه داد

_می ترسم ازون دخترک شیطون، بی خیال، موفق‌...

یه زنه تنها و شکسته با یه نخ سیگار توی دس تو یه پاکت تویه جیبش بمونه...

تویه چشمام نگاه کرد و گفت:

_حالیته که؟

روم رو ازش برگردوندم

_نه

من یه احمقم که حرف شماها رو نمی فهمم.

کامیار اخمه غلیظی کرد و عصبانیت سرم داد زد

_مرضت چیه؟

چهار ساله هفت جد و آبادمون و پیاده کردی...

بسه دیگه!

با سردی تویه چشمایه عسلیش که انگار کوره ی آتیش توشون بود، نگاه کردن و با پوزخنده خرص درآری کامه عمیق تری گرفت

_تو دود میبینی من چشماشو....

تو دود میبینی من خاطرات و...

مکثه کوتاهی کردم، به اندازه ی یه پک دیگه!

براق شدم توی چشماش

_نامردیاتونو می بینم

عصبی لب هاش رو رو هم فشار داد تا فکم رو پیاده نکنه

به سمتم هجوم آورد

و چسبوندم به دیوار

_من چه نامردی ای در حقه تویه خر کردم؟

بدتر از خودش فریاد کشیدم:

_نکردی؟

تو نکردی؟

تو نبودی اصرار کردی اون فلشو من بیارم؟

تو تهدید نکردی؟

منو تو آمپاس نذاشتی؟

تو عمدا گیر نیفتادی تا من و بینه خودت و رایان گیر بندازی؟

نمی خواستی حتی اگه شده بمیری هم، من و از رایان دور کنی؟

حتی اگه بمیرم...!

تو نبودی اطلاعاته مانور و دادی تا فقط رایان و بکشن؟!بلند تر داد زدم و در همون حالت یه قطره اشکه سمج از چشمم چکید

_تو ندیدی من چقدر دوسش داشتم؟

یا نخواستی ببینی من چه قدر عذاب دیدم؟

دستم رو به قفسه سینم، جایه گلوله زدم

_تو فکر کردی به من لطف کردی که کمک کردی زنده بمونم و خارجم کردی؟