نویسنده رمان خاله بازی عاشقانه چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم آیه یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان خاله بازی عاشقانه در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه,طنز نوشته شده است.

آیا دانلود رمان خاله بازی عاشقانه رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان خاله بازی عاشقانه به قلم آیه

داستان دختری به اسم پریاست.دختری شیطون و دوست داشتنی که سَر ِ نترسی داره و کارهای خطرناکی رو انجام میده.روی پشت بام خوابگاه دانشگاهش اتفاق عجیبی روی میده که ذهنش رو مشغول میکنه در این بین بی هوش میشه،زمانیکه تو بیمارستان به هوش میاد متوجه میشه روح فرد دیگری در جسمش قراره داره و...

ژانر : عاشقانه، طنز

تخمین مدت زمان مطالعه : ۴ ساعت و ۲۳ دقیقه

مطالعه آنلاین خاله بازی عاشقانه

دختري شيطون و دوست داشتني که سَر ِ نترسي داره و کارهاي خطرناکي رو انجام ميده.روي پشت بام خوابگاه دانشگاهش اتفاق عجيبي روي ميده که ذهنش رو مشغول ميکنه در اين بين بي هوش ميشه،زمانيکه تو بيمارستان به هوش مياد متوجه ميشه روح فرد ديگري در جسمش قراره داره و...

مقدمه

نگاهم چيزي را در اعماق پنجره مي جست، که هرگز يافت نشد و تنها چيزي که مي شد ديد، همان مترسک حصيري و لاغري بود، که در ژرفاي انتظار دست هايش هميشه در مسير باد بود. مترسک تنها مانده بود، در درياي زرد بيکران گندم.

او دلش چه مي خواست؟

کلاغ هاي مزاحم را؟

آري به راستي مترسک ها هم نگران مي شوند؟

آن هم نگران کلاغ ها؟

پاييز کوله باري از غروب هاي نارنجي را بر زمين گرم تابستان کوفت و به هنگام شکستن بلور تابستان صداي قار قار کلاغ ها به هوا برخاست. چمدان انتظار بسته شد و گندم زار باز هم تماشاگر بازي مترسک بود .

ايام رخ مي نمودند. از پس شب هاي مخملي. و من در چهار چوب پنجره نظاره مي کردم که مترسک چگونه به ساز موسيقي باد مي ر*ق*صد. باد وزيد و مترسک را به ضيافتي در شفق فرا خواند. مترسک سري تکان داد و باد او را با خود برد تا کلاغ ها تفاوت بازي را با ترس درک کنند.

تا گندم زار قدر مترسک را بفهمد.

تا باري مترسکي ديگر ساخته شود.

اگر مترسک ها هميشه سراپا مي ماندند آيا کلاغ ها پس از دو روز، دوماه و درنهايت دوسال باز هم مي ترسيدند؟

مترسک رفت و به جاي او شاهين تنهايي بر روي شانه ي آدم برفي نشست.

و چه زيبا زم*س*تان آمد.

و بدن هاي بي روح و خشک شده درختان رادر جامه ي برف ها پوشاند و هيچ کس، هيچ کس حتي خورشيد هاي نارنجي پاييز هم نتوانستند درختان را از خواب شيرينشان در آ*غ*و*ش زم*س*تان بيدار کنند. جوانه ها بي هوش شدند و فراموش کردند که چگونه بايد جوانه زد؛ چگونه بايد سبز شد و طراوت بخشيد. و اما نگاه هاي خاکستري من هنوز هم نگران تنهايي آدم برفي بود.

او شب ها زير نور ماه ارغواني در قاب پنجره نقش مي بست تا اين که پرستو آمد.

و مژده ي طلوع پر رنگ خورشيد را براي ميزباني بهتر زير گوش کوه زمزمه کرد.

صدا در کوه انعکاس يافت و رسيد به گوش آدم برفي.

مشرق خود را براي بهترين طلوع سال با ستاره ها رنگين کرده بود. آسمان آذين بسته بود.

نقاش طبيعت قدم هاي بهار را روي بوم زندگي نقش مي زد و جوانه به ياد آورد که چگونه بايد روييد، چگونه بايد با ذرات خاک جنگيد و چگونه بايد رها شد، شکوفا شد. اگر زم*س*تان جوانه را مخفي نمي کرد همواره و در آ*غ*و*ش هر فصل جوانه مي روييد. آن وقت غنچه بي معنا بود. گل از زم*س*تان دريغ شد اما همه مفهوم بهار را فهميدند.

شاخه ها روييدند.

آه! آدم برفي دربرابر نورآسمان آب شدي. در گهواره ي زمين خواب شدي، تبخير شدي و همسايه آفتاب شدي و تا به ابد برديوار آسمان قاب شدي. افسوس عزيزک سردم!

اما چرا افسوس؟ اگر خورشيد اين کار را با او نمي کرد شايد آدم برفي ديگري ساخته نمي شد. وقتي هميشه آدم برفي باشد هميشه زم*س*تان است و ساختن گلوله ي برفي معني ندارد.

تابستان و پاييز و زم*س*تان واژه ي عشق را در لغت نامه ي سال معني کردند و رفتند و بهار آمد با دنيايي از عشق.

آري عشق همان کاري بود که زم*س*تان با جوانه کرد، خورشيد با آدم برفي و باد با مترسک.

فصل اول

آسمان روسري مخملي شب را سر کرده است. قطره ي مهتاب از هلال ماه نقره اي به روي دستم مي چکد. فضا پر مي شود از ترنم شبانه و من تمام اين زيبايي ها را با دمي به عمق وجودم مي کشم. شب هاي آخر بهار است و تابستان در ليست انتظار سال، منتظر پرواز نشسته است. چمدانش پر از ميوه هاي رنگين و شيرين است. دلتون را صابون نزنيد. براي شما سوغاتي نمي آره. به اندازه کافي از تابستون به شما رسيده.

من کيم؟ شايد اين سوال رو مختونه و داره آزارتون مي ده پس بهتره سريع تر جوابش رو بدونيد. من يه تيکه جواهر، ماشاالله هزار ماشاالله خانومي ام براي خودم. يه دسته گل. برم بزنم به تخته ممکن يکي اينجا چشمش شور و شيرين باشه. آهان بزنم به تخته، بزنم به تخته، رنگ و روم وا شده. بزنم به تخته، بزنم به تخته، صورتم ماه شده. البته ماه بود.

برگرديم سر اصل مطلب. من اسمم پرياست. الان توي راه خوابگاه از بچه ها جدا شدم و يه دفتر خاطره براي خودم خريدم. چه قدرم خوشگله لامصب. دلم مي خواد اين لحظات آخر عمري رو براي خودم ثبت کنم. نمي دونم چرا فکر مي کنم آخر عمرمه. کلا از اين فکرهاي مزخرف زياد به ذهنم مي آد. شما زياد جدي نگيريد. اما نکنه واقعا آخر عمرم باشه! نه خدايـــــا! يه چند وقت عزرائيل رو سرگرم کن من يه ذره توشه موشه پست کنم اون ور. گفتم که جدي نگيريد. اما از هر چه بگذريم سخن دوست خوش تر است. يعني سخن خودم.

ماشاالله رو نيست که، سنگ پاي قزوينه. من يه بارم گفتم جهت اطلاع يه بارِ ديگه هم عرض مي کنم. پريام کوچيک شما. مي بينيد تواضع همين جوري داره از سر و روم مي پاشه. بچه ي دوم يه خانواده. حالا کدوم خانواده؟ به نکته ي ظريفي اشاره کرديد. خانواده ي ما از يه مادر و يه پدر و يه خواهر بزرگ به نام پرستو خانوم عزيز دردونه و يه دونه داداش کوچيک يکي يه دونه به نام پوريا و يه نخودي وسط اينا که من باشم، يعني پريا خوشگله تشکيل شده. خواهر بزرگه راه مامان خانوم را ادامه داده و وکيل شده و الان مشغول کاره. داداش کوچيکه قراره راه بابا را ادامه بده و حسابدار بشه. الانم در راه علم و ادب به مدت سه روز از مدرسه اخراج شده. البته يه جوري که کلاغ خوشگلا خبر آوردند. و باز هم من مثل اين نخود آش نه تو جاده خاکي بابام نه تو آزاد راه مامان. من اصلا از اون تافته هاي جدا بافته ام و با اجازتون توي يکي از دانشگاه هاي تهران معماري مي خونم. براي همين از خونه دور شدم. آه از آشيونه و کانون گرم خانواده جدا افتادم. البته خانه ما هم چندان دور نيست ها. همين قزوينه. پايتخت خوشنويسي ايران. حالا خوبه تو دل خوش نويسي بزرگ شدم و دست خطم تو آفتاب و مهتاب راه مي ره. اما از هر چي بگذريم هوش و استعدادم عاليه. بابا مي گه هوشت به خودم رفته، مامان هم مي گه حافظه ات به من رفته. اما خودمونيم نه اين يکي هوش داره و نه اون يکي حافظه.

کم کم دارم به ساختمون خوابگاه نزديک مي شم. خوابگاه ما از بيست تا واحد تشکيل شده که ما به خاطر اين که اقبال يه ذره از يار با ما اون ور تره، دقيقا اون طبقه آخريه ايم. آسانسورم اگه شما پول تعمير داشتيد حتما بهم بگيد شماره حسابم رو بهتون بدم. اما خب يه خوبي هم داره. اما چي؟ اين که همه ي واحدها ده تا دانشجو داره اما چون ما اون طبقه آخريم، ديگه دانشجو ته کشيده بوده ماها را پيدا کردند اون جا را دادند به ما و به خاطر اين که دانشجو مثل ما قانع پيدا نمي شه ما فقط پنج نفريم. يعني نصف بقيه واحدها. حالا کليد را مي خوام داخل قفل بچرخونم. کليد يه قر مي ده تو قفل يه چيريخ صدا مي ده و من وارد مي شوم.

صداي اين افسانه هم که هميشه رو مخه:

- به به، اليزابت تيلور تشريف آوردند. ضيافت را دست نخورده رو ميز چيديم منتظر جلوستون بوديم. کدوم گوري بودي تو؟ هـــا؟ دختره ي چشم سفيد.

بعد دستش رو گذاشت رو کمرش و اداي ننه قمرو اومد:

- نمي دوني ما دلمون فرسنگ ها زير دريا مي ره.

- ايشم شد. (به معناي چندشم شد.) اينه ضيافتتون؟!

پريسا يکي ديگه از هم اتاقي هامون گفت:

- دختره ي پرروي نمک نشناس! تنها کسي که تو اين محوطه دست پخت لذيذش رو مي ده بقيه بخورن منم. اون وقت تو براي من قيافه مي گيري؟!

من - آخه شما که زحمت کشيدي چرا زحمت مزخرف کشيدي. مَنگول خانوم تو که مي دوني من قورمه سبزي مي بينم شب مي آد تو خوابم.

- از بس بي سليقه اي ديگه. همه از خداشونه اين غذا را اونم با دستپخت کي، من، بخورند.

- حالا هرچي تدارک ديديد خودتون بخوريد. دستتون هم درد بکنه ايشالله تا يادتون باشه منم اين جا آدمم. الانم ميرم بيرون کار دارم.

در واحد را بستم و الان دارم پله هاي ترقي را (پله هاي خوابگاه را) ميرم بالا. شايد بپرسيد وقتي ما طبقه آخريم ديگه کجا دارم ميرم بالا واسه خودم. اما از بس که باهوشيد باز داريد به نکته ي مهمي اشاره مي کنيد. الان ديگه به مقصد رسيدم. از اين بالا مي تونم... فکر نکنيد مي تونم کل تهران را ببينم. مگه چه قدر ارتفاع ست؟! فقط اگه خودم را بکشم روي پنجه هام و بايستم شايد به زور بتونم همين محوطه خوابگاه را کامل ببينم. بــــله، چه قدر باهوشيد شما. الان من بالاي پشت بومم. مامانتون بهتون چي مي ده که اين قدر باهوش شديد کلکا؟ راستش را بخواهيد هر وقت که بتونم، يعني وقت داشته باشم ميام اين بالا. نمي دونم چرا اما اين جا وقتي نفس مي کشم احساس خيلي خوبي پيدا مي کنم. وقتي اين جا مي شينم انگار مي تونم ماه را از تخت سلطنتش تو آسمون بندازم پايين و بگم بيا بشين بابا. تو هم از خودموني.

حالا اين دفتر خاطراتي را که تازه خريدم گذاشتم جلوي خودم و دارم براتون از خودم مي نويسم. شايد اولين چيزي که لازم باشه براش توضيح بدم اينه که من چه جوري ميام بالاي پشت بوم. خوب اگه مشتاقيد بدونيد منم نميگم تا اين قدر مشتاق بمونيد که زير پاتون علف سبز شه.

اما از اون جايي که دل رحمم و شما هم بچه هاي خوبي هستيد ميگم. تقريبا ماه سومي بود که به خوابگاه اومده بودم. اون موقع ها اين جا را کشف نکرده بودم. بله. جونم براتون بگه که يه روز از همين روزا که خورشيد داره من از بس که شب خوب خوابيده بودم صبح دير بيدار شدم و در نهايت همين رفقاي عتيقه ي من بدون من رفتن. اون جا بود که بايد مي خوندم "منو تنها نذار، رو قلبم پا نذار." منم چشمتون روز بد نبينه بلند شدم در عرض تي ثانيه بساطم رو جمع کردم و با وجود اين که نيم ساعت از کلاس گذشته بود اومدم برم بيرون از واحد که صداي دعوا باعث شد نرم. منم که فضول پشت در فال گوش ايستادم. اون جوري که من متوجه شدم اکبر آقا نگهبان محوطه خوابگاه کليد پشت بوم را گم کرده بود و حالا مورد توبيخ بود. به خاطر اين که کليد دوباره گم نشه، از بس که اينا مخ بودن، برداشتن کليد رو گذاشتن زير پادري. منم که فرصت طلب. بعدا هر وقت زمان را مناسب ديدم رفتم اون بالا اما در عوض اين که من اين جاي خوشگل موشگل را پيدا کردم، اون روز از کلاس جا موندم و اون ترم هم از اون درس افتادم.

***

امروز يه روز ديگه است و من مثل هميشه از بچه ها جا موندم و دارم تک و تنها از عرض خيابون رد ميشم. مي دونيد چيه. به قول فرشته (اون يکي هم اتاقيم) اگر ما شانس داشتيم اسممون رو مي ذاشتن شانس علي. دقيقا همون موقع که من مي خواستم از خيابون رد شدم چراغ سبز شد. يه ماشي مشکي که نمي دونم مدلش چي بود شروع کرد بوق زدن. منم ريلکس داشتم رد مي شدم. دوباره دستش رو گذاشت رو بوق. يه نگاه کردم به ماشينش. از اينا بود که به قول پوريا سقفش مي رفت. زير لب گفتم: - اينم براي ما آدم شده. ايشم شد.

همون جور زل زل ماشنيش رو نگاه مي کردم. البته توجهي يه خودش نداشتم. فقط فهميدم يه تي شرت زرد پوشيده بود. يه عينک آفتابي رو چشماش بود. لبتابش هم رو صندلي کنارش بود. به آينه اش هم يه عروسکِ بامزه وصل بود. ديديد من چه قدر چشم و گوش بسته ام؟ در حالي که من داشتم اين مسائل مهم را کشف مي کردم برگشت گفت:

- چشمات در نياد. راه برو ديگه.