رمان حریری به رنگ آبان به قلم سید آوید محتشم

خلاصه :

حکایتی از دو عاشق،دو دلداده . جدال با مردی خودخواه،خودشیفته،خودبین،خود رای… حکایتی متفاوت از یک عشق،عشقی که از دید من شاید سفید باشد و از دید تو سیاه…اصلا بیا آن را خاکستری ببینیم… خاکستری روشن…متمایل به سفید… یا نه!تصمیم با توست،علی و ساغر را،هر رنگی خواستی بکش…آنهارا در حریری به رنگ آبان،هرطور دوست داشتی رنگ آمیزی کن

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی ‎

مقدمه:

اينجا پاييز است

اينجا هوا سرد است

اينجا هوا ابريست

اينجا، هوا، هواي باران است

اينجا همه ي کوچه ها و خيابان ها خيس است

اينجا دلتنگي ها نارنجيست

اينجا يک دل عاشق، چشم انتظارست

و چه سخت است

هم پاييز باشد

هم ابر باشد

هم باران

هم جاده اي خيس.

هم قلبي عاشق

اما ...

نه دستي باشد براي فشردن

نه پايي براي قدم زدن

نه نگاهي براي زل زدن.

سخت است تنها زير باران قدم زدن

سخت است يخ زدن دست هايي، از سردي اين همه دلتنگي

سخت است نچشيدن طعم لب ها، در زير باران

سخت است باقي ماندن نگاه، در کوچه هاي انتظار

سخت است هر روز صبح

از شيشه ي باران خورده ي احساس

دلي را تماشا کردن که زير باران اين همه دلتنگي

زير باران اين همه حسرت

آرزوي دوباره ديدني را

زير چتري از باران ب*و*سه ها دارد

آري سخت است

اما ...

اينجا

همينجا که پاييز، هوايش سرد و ابري و بارانيست

همين جا که کوچه هايش، خيس از باران دلتنگي ست

و از همين پنجره ي باران خورده ي احساس

با همين قلب عاشق

کنار همان نيمکت چوبي اولين قرار

با باراني از ب*و*سه ها

کنار تک تک لحظه هاي باراني

خاطراتي مرور مي شود.

خاطراتي لا به لاي حريري به رنگ آبان!

دستمال کاغذي که بين انگشتاي بلند کشيدش مچاله شده بود، حالا داشت تيکه تيکه مي شد. دستمال نمناک بود. اينو کامل حس مي کرد ولي اين نمناکي به خاطر اشک نبود، حاصل مشت شدن دست ها و انگشتاش توي هم بود؛ لعنتيا عرق کرده بودن.

هميشه از اين عرق کردن شکايت مي کرد. اينکه هيچ وقت جرئت نداشت با کسي دست بده مگر اينکه اول يه دور دست هاش رو به مانتوش بکشه و مطمئن شه خشکن. مسلما هيچکس دوست نداشت يه دست نمناک رو تو دست بگيره.

نفس داغش به پنجره ي اتاق خورد. دوباره با دلشوره زل زد به صفحه ي گوشيش. تيکه هاي دستمال رو روي زمين ريخت و براي هزارمين بار شماره رو گرفت و براي هزارمين بار صداي «مشترک مورد نظر خاموش است.» گوشش رو آزار داد و خط کشيد رو اعصابش. لب پايينش رو توي دهن کشيد و با حرص مشغول مک زدن شد. عادتش بود؛ وقتي که به شدت استرس داشت يا به جون دستمال کاغذي مي افتاد يا لب پايينش. لبي که مادر اعتقاد داشت به خاطر زيادي مکيدن بد شکل شده، ولي ... ولي علي مي گفت لباش خيليم خوشگلن.

از يادآوري لبخند علي، وقتي اولين بار اين حرف رو بهش زده بود لبخندي صورتش رو پوشوند. گرم شد. خون دويد تو رگ هاش. چقدر فکر کردن به علي لذت بخش بود.

فکرش رفت به اون روز پاييزي. زير درختاي بدون برگ پارک روي نيمکتا نشسته بودن و هات چاکلت مي خوردن. اون روز به شدت استرس داشت. اولين بار بود که داشت کنار يه پسر، بدون اطلاع خونواده، تو خيابون، قدم برمي داشت. اولين بار بود که توي پارک، کنار هم نشسته بودن. اون روزم لب پايينش رو تو دهن کشيده بود و مي مکيد.

-ميشه بپرسم چرا لبتو مک مي زني؟

جا خورده بود. سريع لبش رو از بين دندوناش آزاد کرده بود و دستاي خيس از عرقش رو روي لبش کشيده بود تا اگه ردي از آب دهنش هست پاک شه. اين حرکتش، علي رو به خنده انداخته بود.

-منو ياد بچه هاي کودکستان مي ندازي!

اون روز در جواب علي فقط سرخ شده بود و سرش رو پايين انداخته بود. علي با محبت زل زده بود تو صورتش و گفته بود:

ـ لبات خيلي خوشگلن. اينجور بمکيشون، خشک ميشن. بد ميشه! اينکارو نکن!

ولي بعدها گفته بود وقتي لبتو مي کشي بين دندونات، دلم مي ريزه! دلم مي خواد که ...

ياد اين حرف علي که افتاد، غش غش خنديد و زير لب گفت:

ـ سياسوخته ي دوست داشتني خودمي! الهي من قربون خودت و احساساتت برم!

هنوز خوب نخنديده بود که باز استرس به جونش افتاد. دل و رودش بدجور توي هم مي پيچيدن. دستش رفت سمت جعبه ي دستمال کاغذي. خالي بود! با حرص جعبه رو پرت کرد. اين بار گلاويز دکمه ي بلوزي که پوشيده بود شد. يکي از بلوزهاي علي بود که به تنش زار مي زد. بوي تن اونو مي داد. يه بوي آرامش بخش. باز شماره رو گرفت و با تلاش براي مهار اشک هايي که تو چشماش حلقه زده بودن گفت:

-بردار! جون ساغر بردار. بردار وگرنه گريه مي کنم علي!

ولي در نهايت همون صداي سرد و بيروح رو شنيده بود: «مشترک مورد نظر ...»

ديگه نتونست اشک هاش رو کنترل کنه. با قدرت از حصار پلکاش بيرون زدن و روي صورتش جاري شدن.

ـ علي؟ علي کجايي تو؟ جون خودم رو قسم دادم علي!

درست چهل و شش ساعت بود که باهاش حرف نزده بود. صداي گرم و مردونش رو نشنيده بود. علي گفته بود اگه تا چهل و هشت ساعت ديگه روشن نشدم بدون که ...

ولي ساغر نشنيده بود. يعني نخواسته بود که بشنوه! حتي تصورشم سخت بود چه برسه به ...

خودش رو روي تخت انداخت و گفت:

- علي جواب بده! مي خوام يه خبر خوش بهت بدم! به خاطر من نه، به خاطر بچت جواب بده.

بچه! بچه اي که علي پدرش بود. چه بچه ي خوشبختي بود. علي، مرد قهرمان، کسي که ساغر براش حاضر بود ريسک کنه. اونم چه ريسکايي!

اشکاش شدت گرفتن. دستش نشست رو شکمش. شکمي که ميزبان يه کوچولوي سه هفته اي بود!

ساغر سعي کرد ذهنش رو از هر چي فکر منفي هست خالي کنه. دستش رو محکم روي شکمش فشار داد و زير لب گفت:

ـ دعا کن بابايي جواب بده! دعا کن حالش خوب باشه! دعا کن مامانم! دعا کن. من مي ترسم. از اينکه تنها بمونيم مي ترسم!

سرش رو به آسمون گرفت و گفت:

ـ خدايا به آبروي اين موجود بي گ*ن*ا*ه قسمت ميدم مراقبش باش! خيلي خيلي مراقبش باش!

بعد لبخند زده بود. دلش قرص بود. دو ساعت ديگه، صد و بيست دقيقه ي ديگه،علي زنگ مي زد! علي، علي، علي!

زل زد به ساعت رو به روش. عقربه ي بلند روي دوازده وايساد. زير لب زمزمه کرد:

ـ پنجاه و نه، پنجاه و هشت، پنجاه و هفت، پنجاه و شش ...

نگاهش از صفحه ي ساعت سر خورد. زانوهاش هر لحظه لرزون تر مي شدن عقربه بلند داشت به دوازده نزديک مي شد. داشت به چهل و هشت ساعت نزديک مي شد. اشک در چشمان قهوه اي و درشتش حلقه زد. دوباره به جون دستمال کاغذي ها تيکه تيکه ي کف اتاق افتاد. هر لحظه قلبش ديوانه وارتر مي تپيد. اشک تند تند روي گونه هاي برجستش غلت مي زد.

«دان دان! ساعت دوي بامداد؛ اينجا تهران است، صداي جمهوري اسلامي ايران!»

و ثانيه اي بعد قدم هايي بودند که روي هم تا خوردند، زني بود که روي زمين افتاد و ضجه هايي که سکوت عمارت را شکست. ضجه هايي که در آن ساعت از شب، خواب را از چشم ساکنين اين خانه مي گرفت.

چهل و هشت ساعت گذشته بود. علي سرش مي رفت قولش نمي رفت، اين يعني الآن ...

هق هقش اوج گرفت و زاري کردنش شديدتر شد. در اتاق باز شد و در آستانه ي در ماهرخ ظاهر شد.

-ساغر؟

بدن لرزون زن رو در ب*غ*ل گرفت و ناليد:

ـ الهي بميرم برات گلم!

هواي سرد آبان ماه لرز و بادي که سوزنده بود. سرگرد رفيعي آخرين نگاه رو به اطراف انداخت و به سمت باقي مونده ي سرباز ها رفت. صداي کوبيده شدن پاهايي همزمان به گوش رسيد، سرگرد پالتوش رو دور خودش پيچيد و گفت:

-همه با احمدي برگرديد پاسگاه! سروان!

سروان حسيني جلو اومد و بعد از احترام خيره شد به چشماي سرگرد رفيعي.

-بله سرگرد.

-باز کنترل کن ببين چيزي تو محل نمونده باشه. آخرين بررسي ها رو انجام بده و برگرد پاسگاه، تا فردا صبح گزارش کار روي ميز من باشه!

سروان مجددا اداي احترام کرد و دور شد. سرگرد لبخند محزوني زد و سوار ماشين آگاهي شد و به راننده اجازه ي حرکت داد. چشمش رو به دفترچه اي که تو دستش بود انداخت و آهي کشيد و زير لب گفت:

-خدا کنه طوريش نشده باشه!

-بريم پاسگاه؟

با جديت گفت:

-نه بريم بيمارستان، بايد از حال مصدومين باخبر بشيم!

راننده اجابت کرد و به سمت بيمارستان رفت. بي توجه به ذهن پر تشويش سرگرد رفيعي به رو به رو زل زد. او هم خسته بود و دوست داشت زير لحاف گرمش بخوابد ولي از بدي هاي آش خور بودن اين بود که بايد مطيع اوامر مافوق باشي! اونم چه مافوقي! سرگرد رفيعي!

اما در اون لحظه در سر سرگرد ولوله اي به پا بود. نگراني براي مصدومين حادثه، مخصوصا دوست و يار قديميش. نگران بود براي نيروي نفوذي. براي علي اي که به اجبار تن به اين کار داده بود.

آهي کشيد، نفهميد ماشين کي در حياط بيمارستان متوقف شد. حتما سرهنگ هم اينجا بود. با قدم هاي بلند به سمت اتاق دکتر رفت. با تقه اي وارد شد و رو به دکتر که داشت مطالعه مي کرد گفت:

-سرگرد رفيعي هستم، از دايره مبارزه با مواد مخدر!

دکتر لبخندي زد و عينکش رو از چشم برداشت و گفت:

-خسته نباشيد سرگرد، شب پر مصدومي داشتين!

سرگرد تلخ سر تکون داد. همه ي مصدوم ها به کنار، علي هم ...

با غمي که ناخواسته خط مي کشيد روي صداي کلفتش گفت:

-حال علي محب المصطفي چطوره؟

دکتر فکر کرد و با خونسردي گفت:

-هموني که تيربارون شده بود؟

فقط تونست سر تکون بده، شنيدن تيربارون شدنم وحشتناک بود چه برسه ...

-يازده تا تير خورده. پنج تا به پاهاش، سه تا به دستاش و باقي به قسمت شکم. جوون قوي اي هست. با اون همه خوني که از دست داده خوب طاقت آورده!

سرگرد با صداي لرزون گفت:

-اميدي به بهبودي هست؟

-تمام تيرها خارج شدن. بستگي داره که خونريزي بند بياد يا نه، بستگي داره بدنش مقاومت بکنه يا نه، ولي در موارد مشابه، خودت بهتر مي دوني سرگرد، يازده تا تير کم نيست!

سرگرد با غمي مشهود گفت:

-با انتقال اميدي حاصل ميشه؟

دکتر به سمت در رفت و گفت:

-نمي دونم، ما همه ي تلاشمون رو کرديم، ولي اگه دوست داريد انتقالش بديد.

ديگه از اتاق بيرون رفته بود. سرگرد چند دقيقه ي ديگر وايساد و با غصه گفت:

-تنها کاري که از دستم برمياد اينه که انتقالش بديم به تهران!

از اتاق بيرون زد. بعد دوباره آهي کشيد و ياد آخرين حرفاي علي افتاد.

«تو رو خدا به ساغرم خبر بده. هرچي شد بهش بگو، تو انتظار نذارش. اون طاقت انتظار رو نداره!»

سرگرد با حرص نفسش رو بيرون فرستاد. زير لب غر زد:

-علي اين حماقت چي بود تو کردي. قاچاق مواد مخدرم حرفه بود رفتي سمتش؟ اگه نمي شناختمت غصم نمي شد ولي ... علي تويي که از دود متنفر بودي و اين همه بد و بيراه به قاچاقچيا مي گفتي. اين همراهي باهاشون چه کاري بود؟

محکم پاش رو روي زمين کوبيد، به ساغر چي مي گفت؟ مي گفت علي رو آبکش کردن؟ مي گفت علي تا شهادت يه قدم فاصله داره؟ مي گفت علي تا آخرين لحظه ساغر از دهنش نمي افتاده؟ چي مي گفت خب؟

اشک دويد تو چشماش، رسيده بود پشت در اتاق. سرهنگيم اون اطراف نبود که مانع ريزش اشک هاش شه! زل زد به صورت هم بازي قديمش. تيم فوتبال دبيرستان نصر. علي عضو قدر تيم بود، با اينکه از همه کوچيک تر بود ولي قدرتش تو دويدن ستايش شدني بود!

دوباره زل زد به صورت سبزه ي دوستش که با کلي دستگاه داشت نفس مي کشيد. اشک از چشماي سرگرد مي چکيد. دفترچه هنوز تو دستش بود. صداي علي تو گوشش، برق نگاهش تو چشماش «ساغر رو منتظر نذار. اين دفتر رو بده بهش! بگو عاشقشم تا ابد!»

سرگرد سرش رو به شيشه ي کوچک و پر خش آي سي يو تکيه داد و زل زد به علي. ناليد و گفت:

-روي گفتن ندارم علي! ساغر دلش به تو خوشه! مي ترسم!

در اون لحظه چقدر سخت بود فرياد نزدن، شيون نکردن، اکتفا کردن به اشک هايي که سر مي خوردند ولي ذره اي بغضت رو سبک نمي کردن، چقدر سخت بود شماره گرفتن و شنيدن صداي ساغر وقتي قرار بود بگه متاسفم. از امانتيت خوب مراقبت نکردم!

مشت گره کردش رو به ديوار کوبيد و ناليد:

-چرا من! من نمي تونم اينا رو به اون عاشق مظلوم بگم! ساغر. ساغر کاش الان اينجا بودي. من نمي تونم باهات حرف بزنم!

زير لب ناليد:

-خدايا خودت کمکم کن!

با کلي زحمت و خود خوري، با کلي درگيري و بالا پايين کردن کلمه ها به خودش جرات داد تا شماره اي که توي دفتر نوشته شده بود رو بگيره. مي دونست ساغر منتظره، درنگ بيشتر رو جايز ندونست انگشت شستش روي شماره ها تاب خورد. با استرسي که از سرگرد رفيعي بعيد بود گوشي رو به گوشش چسبوند و دو تا نفس عميق کشيد. هنوز بوق اول کامل خورده نشده بود که صداي گرفته ي زني خط انداخت بر اعصابش. ساغر بود!

-بفرماييد؟

آه تلخي کشيد و گفت:

-خانوم ساغر معتمد؟

صداي گرفته ي زن اومد:

-من مادرش هستم!

مادرش؟ چقدر صداي مادر ساغر جوون بود! بعد سريع فکر کرد چه خوب که خود ساغر جواب نداده.

-خودشون نيستن؟

صداي ريز گريه ي زن بلند شد:

-شما کي هستين آقا؟

-من سرگرد رفيعي هستم!

صداي زن براي چند لحظه قطع شد و بعد گفت:

-از علي خبر داريد؟

سرگرد نفس عميقي کشيد. با کلافگي دستش رو توي موهاش فرستاد و گفت:

-زنگ زدم بگم توي بيمارستانه، امشب منتقل ميشه تهران!

صداي هق هق زن اوج گرفت:

-چي شده؟ چه بلايي سرش اومده؟

-تير خورده!

صدا خفه شد و بعد گفت:

-زنده مي مونه؟

همون جمله اي رو به زبون آورد که ازش وحشت داشت. چي مي گفت؟ اينکه دکتر اميدوارش نکرده؟ با بغضي که گلوش رو چنگ مي کشيد ناليد:

-دعا کنيد!

صدا گريه يک لحظه هم قطع نمي شد. سرگرد رفيعي با کلافگي گفت:

-خانومش خوبه؟

صداي هق هق زن بلندتر شد:

-خوبه؟ داره مي ميره. از ديشب صدبار از حال رفته. از همه جا بي خبر بوديم، حتي نمي دونستيم با کي بايد تماس بگيريم!

قلب مرد هر لحظه بيشتر فشرده مي شد. با اين حال سعي کرد خونسرديش رو حفظ کنه.

-ساعت هشت مي رسه بيمارستان. بيايد اونجا، يه امانتي دارم براتون!

زن آه بلند بالايي کشيد و قطع کرد.

در حالي که فکر مي کرد چه طوري براي ساغر عاشق بگه علي ... اشک تندتر روي گونش سر خورد. ساغر حامله بود و استرس براش خطر آفرين!

زير لب ناليد:

-خدا از سرت نگذره فرامرز.

بعد با چشمايي اشک آلود کنار بستر ساغر نشست، دستش رو روي موهاي رنگ شدش کشيد و گفت:

-ساغرم؟ بيدار نميشي؟

چشماي تب دار ساغر باز شد. با ترس زل زد به چشماي اشک آلود ماهرخ.

-علي زنگ زد؟

ماهرخ لبش رو گاز گرفت:

-نه، سرگرد رفيعي نامي تماس گرفت، علي خوبه دخترم!

چشماي ساغر براي لحظه اي برق زدن و بعد با شک نگاهش رو به ماهرخ دوخت.

-چرا خودش زنگ نزده؟

ماهرخ آهي کشيد و گفت:

-خودش. چيزه ... يکم ناخوشه.

نتونست حرفش رو ادامه بده چون ساغر دستش رو گذاشت رو گوش هاش و با تمام وجود جيغ کشيد:

-نـــه!

-دکتر صفايي به آي سي يو. دکتر صفايي به آي سي يو!

نگاه سرگرد روي دکتر و کادر همراهش که با عجله به سمت آي سي يو مي دويدن خشک شد. آهي از سر ناعلاجي کشيد و توي دلش گفت:

«علي قوي تر از اون چيزيه که مي دونم. طاقت مياره.»

دوباره خيره شد به تخت دوستي که براش مثل برادر بود. هرچند زياد صميمي نبودن ولي قبولش داشت، رو سرش قسم مي خورد. علي يه مرد واقعي بود.

دکتر از بخش بيرون اومد و رو به روي سرگرد ايستاد و با خونسردي گفت:

-هيچ چيز مشخص نيست. نمي تونيم چيزي بگيم. خونريزي قطع شده. بايد صبر کنيم ببينيم هوشياري چقدر ميشه، من حدس مي زنم به سرش هم ضربه خورده باشه!

اينو گفت و گذشت. هنوز ساعت هشت نشده بود. زودتر رسيده بودند. هنوز ساغر رو نديده بود. کسي که دل و دين علي رو دزديده بود، کسي که علي به خاطرش ريسک مي کرد، با جونش. آهي کشيد. چطور دختري بود؟

از صداي جيغ و گريه ي برگشت. دو زن که نسبتا هم سن بودند به سمتش مي اومدن و زار مي زدن. هردو زيبا، هردو خوش پوش! کدوم ساغر بود؟

زني که سرتا پا مشکي پوشيده بود دو طرف همراهش رو گرفته بود و بدتر از اون گريه مي کرد و ازش مي خواست آروم باشه، گريه نکنه. داد نزنه، ولي صداي علي، علي زدن قطع نمي شد. به سمتشون دويد. ايستاد و زل زد به چهره ي رنگ پريده و استخواني زني که حدس ميزد ساغر باشه. موهاي رنگ کردش با صورت بي رنگ و حالش هيچ تناسبي نداشت. با غصه گفت:

-ساغر خانوم؟

نگاه اشک آلودش رو به صورت مرد انداخت. حس کرد خيلي آشناست. ديده بودتش؟

براي چند لحظه سکوت کرد. در سکوت هق هق کرد و خيره شد به مرد.

-سرگرد رفيعي هستم دوست ...

هنوز حرفش تموم نشده بود که کشيده اي مهمون صورتش شد. با بهت به زني که کشيده رو زده بود نگاه کرد. اين همون ساغر مظلوم علي بود؟

صداي ناله اش بلند شد:

-عوضي کثافت، به خاطر تو به اين روز افتاد، اينم راه بود کشيديش توش؟ چرا نذاشتي با همونا همکاري کنه؟ فوقش مي افتاد زندان. توي عوضي کشيديش به چهار راه مرگ. تو عليم رو به اين روز انداختي. کثافت، ازت نمي گذرم به خدا نمي بخشمت. اگه ... اگه فقط يه تار مو از سرش کم شه.

به زانو افتاد. زن مشکي پوش ب*غ*لش کرد. بي توجه به سرگرد که ماتش برده بود گفت:

-ساغر آروم باش. دخترم آروم. به فکر بچت باش.

نگاه خيس ساغر بالا خزيد. رو صورت برافروخته ي سرگرد، انگار نه انگار بيمارستان بود.

-به جون خودش، به جون بچش بلايي سرش بياد روز خوش نمي بيني سرگرد!

سرگرد رفيعي براي اولين بار ترسيد. از سماجت نگاه يک زن، از بغض صداي يک عاشق، از ضجه هايي که هر لحظه ضعيف تر مي شدن، از چموشي کلام ساغر! زن بهترين دوستش.

دفتر رو جلوي ساغر گذاشت و بي درنگ به سمت در خروجي رفت! مقصر بود؟ نبود؟ علي هم مثل بقيه ي اعضاي باند! سرش رو به سمت آسمون گرفت و ناليد:

-خدايا خودت کمکش کن!

و نفهميد ساغر از هوش رفت. حتي نتونست خودش رو به پشت شيشه ي آي سي يو برسونه. نتونست صورت عشقش رو ببينه!

نفسش رو پر صدا فوت کرد و گفت:

-چرا به اين راه رفتي علي؟ چرا؟

و فکر کرد اينا همش حاصل عشق بود؟ حاصل دوست داشتن؟

توقعي نبود مرد يخي اي که هيچ وقت عاشق نشده بود بتونه درک کنه علي و ساغر قصه رو. زوج عاشقي که سر راهشون پر بود از موانع!

آهي کشيد و به طرف رانندش رفت. زير لب زمزمه کرد:

-يعني چي ميشه؟

صداي هق هق ساغر يک لحظه هم قطع نمي شد. پرستار با مهربوني دستي روي موهاي ل*خ*ت و طلاييش کشيد و گفت:

-خانوم خوشگله، اينجوري بخواي گريه کني که از پا در مياي. به فکر خودت نيستي به فکر بچت باش.

هق هقش اوج گرفت. به کل بچه رو فراموش کرده بود، فراموش کرده بود يه جنين سه هفته اي رو توي شکم داره. دستش رو روي شکمش گذاشت و ناليد:

-دلم واسش مي سوزه!

پرستار با لبخند دستش رو روي دستاي لاغر و عرق کرده ي ساغر گذاشت و گفت:

-چرا؟ اينکه مامان به اين خوشگلي و باباي به اون قوي اي داره بده؟

ساغر با دست ديگش اشک چشماش رو پاک کرد و سعي کرد لبخند بزنه! باباي قوي، تنومند، تحصيل کرده، سياه سوخته، با چشماي نافذ مشکي! دلش لرزيد. علي همه کسش بود.

پرستار که ديد براي چند لحظه تونسته اشک رو از صورت ساغر کنار بزنه به وجد اومد و گفت:

-دوس داري درباره ي جنينت بدوني؟

ساغر سري تکون داد و خيره شد به پرستار. پرستار خوشگل و مهربون طوري باهاش برخورد مي کرد که انگار سال ها بود مي شناختش و دردش رو درک مي کرد.

-گفتي چند وقت از بارداريت مي گذره؟

با صداي گرفته گفت:

-سه هفته!

پرستار ابروي نازکش رو بالا داد و خنديد:

-اوخي. ني نيت هنوز خيلي کوچولوئه. کمتر از يه ميليمتره. يه توده اس از يه عالمه سلول. سلولايي که وحشي وار دارن تقسيم ميشن. ني ني شما الان داره دنبال راهي مي گرده که تو رحم جانشين شه! مي دوني الان تو چقدر احتياج به آرامش داري؟ به خونسردي؟ الان دوره ي خطرناکيه. خودتو اذيت کني يعني داري بچت رو اذيت مي کني. بچه اذيت شه صبح باباي هرکولش عصبي ميشه! سعي کن آروم باشي و توکل کني به خدا!

از جيب روپوش سفيدش قرآن کوچکي بيرون کشيد و به دستاي ساغر داد و گفت:

-بخونش. آرومت مي کنه. به جاي گريه و خود آزاري سعي کن دعا کني! شوهرت الان به دعا احتياج داره!

لبخند زد و دستي روي شونه ي ساغر گذاشت و بعد از اتاق بيرون رفت.

ساغر آهي کشيد و سعي کرد آروم باشه. قرآن رو باز کرد و مشغول خوندن سوره ي ياسين شد. اين سوره رو خيلي دوست داشت، بدجور به دلش مي نشست.

سرگرم خوندن اين سوره ي فشنگ بود که در باز شد و ماهرخ پا به اتاق گذاشت. با ديدن ساغر که در آرامش مشغول خوندن قرآن بود لبخندي زد و گفت:

-بهتري گلم؟

ساغر لبخند مادرخوندش رو با لبخند جواب داد و از تخت پايين اومد.

-آره خيلي بهترم. ميرم پيش علي!

ماهرخ مانع از رفتنش شد و دوباره ي روي تخت نشوندتش.

-بيا اين آب ميوه رو بخور. بعد برو اونجا!

ساغر سکوت کرد و مشغول مک زدن به ني شد و زل زد به چشماي ماهرخ و بدون در آوردن ني از دهنش گفت:

-بابا کي برمي گرده؟

ماهرخ نفس پر حرصي کشيد و گفت:

-الهي برنگرده. چه مي دونم!

سکوت برقرار شد. ماهرخ دستش رو به کيفش رسوند و دفترچه رو بيرون کشيد و گفت:

- اين دفتر رو سرگرد آورده بود!

قيافه ي ساغر درهم شد. با دست لرزون دفتر رو گرفت. بازش کرد و زل زد به دست خط آشناي علي.

«کم رنگ ترين قلم ها، از قوي ترين حافظه ها ماندگارتر است!

مي نويسم براي روزهايي که شايد فراموش کنم، به چه قيمتي به او رسيدم!»

به نام يگانه معبود عالم.

امروز خيلي اتفاقي تصميم گرفتم بنويسم، از روزمرگي هام، از زندگي فلاکت بار دانشجويي، از روزايي که به سختي شب ميشن، از اين شهر پر دود. البته ناگفته نماند برنامه اي که از تلويزيون هم ديدم به شدت در تصميم گيري من براي نوشتن موثر بود.

گفتم تلويزيون، امروز هاتف از خونه برگشت با خودش يه تلويزيون درب و داغون آورده بود از اونجايي که لنگه کفشم تو بيابون غنيمته کلي ذوق مرگ شديم. آنتن رو تنظيم کرديم و شبيه نديده ها رديف خوابيديم جلوي تلويزيون و شبکه هاي به شدت مهيج رو بالا پايين کرديم.

يه برنامه بود براي نوجوانان، از فوايد خاطره نويسي و روزنگاري مي گفت. تصميم گرفتم بنويسم. ضرري نداره، شايد يه روزي همين نوشته ها به دردم خورد، يه جمله ايم گفت که منو ياد دفتراي برنامه ريزي قلم چي انداخت، کمرنگ ترين قلم ها، از قوي ترين حافظه ها ماندگارترند!

با هاتف و سجاد رفتيم دفتر خريديم و تصميم داريم از امروز بنويسيم. شايد يه روز يه کله خراب پيدا شد و نوشته هاي ما رو چاپ کرد. شايد يکي به چشم داستان بلند و به قول سجاد نوول بهشون نگاه کرد. اصلا يه روز شايد اين دفتر و دادم دست پسرم و گفتم بخون پسر. ببين بابات همين جوري به اينجايي که هست نرسيده!

هه! مطمئنم با اين وضع اقتصادي و اجتماعي من سي سال ديگه از اينم بدترم. خدا به دادم برسه. اصلا کي زن يه آس و پاس آسمون جل ميشه؟ بي خيال اين حرفا!

بذار اول خودمو معرفي کنم. الان حس يه استاد دانشگاه رو دارم که تو انجمن چايي خوران تمرگيده رو صندلي و مي خواد خودشو معرفي کنه! آي چه قدر در اين لحظه حس مي کنم آدم مهميم!

من علي هستم، علي محب المصطفي. دانشجوي ترم آخر کارشناسي رياضيات و کاربردها. بيست و پنج سالمه، دير مشرف شدم به اين خراب شده ي به قول رفقا يوني!

تو يه خونواده ي متوسط رو به پايين به دنيا اومدم. پسر دوم هستم. پدرم بناست و مادرم آرايشگر. برادر بزرگم عادل، بيست و هشت سالشه، به زحمت درس خوند، مهندسي نفت و الانم تو شرکت نفت کار مي کنه، زن نداره، ميگه زن مايه ي آزاره. البته من مي دونم از پس مخارج برنمياد وگرنه کي دلش مي خواد عزب بمونه؟

يه خواهرم کوچيک تر از خودم دارم، عطيه. شانزده سالشه، سر به هوا و بازيگوشه، نمي خواد بياد دانشگاه، ديپلمشم از ترس من و عادل مي خواد بگيره. مامانم در حال تدارک ديدن جهيزيه اس تا عروسش کنه. منم که از بس شرايط مالي خونواده خوب بود يه دوسالي رو رفتم مکانيکي و ور دست بابام بنايي کردم تا تونستم يه چهار قروني پس انداز کنم و بيام دانشگاه. البته الان مثل هاپو پشيمونم از رشته اي که دارم مي خونم. چهار سال عمرم رفت، بين درساي سخت و فشار زندگي پوسيدم. حالام هيچي به هيچي. نه کاري نه باري. کار هست ولي نه کار پولساز! يا به قول استاد زبان عموميمون لوکرتيو! بگذريم.

با سه تا از دوستام، هاتف و سجاد و معين اينجا خونه گرفتيم. يه خونه ي چهل متري که شبيه زندان مي مونه. يه فرش سه در چهار رنگ و رو رفته کفش پهنه، چهار دست رخت خواب و بالش و يه دوتا قفسه کتاب و دوتا قابلمه درب و داغون زنگ زده و سه تا بشقاب و يه ماهي تابه و ده دوازده تا قاشق چنگال و دوتا ليوان، کل وسايل خونه ي ما رو تشکيل ميدن.

البته چهارتا بشقاب داشتيم ولي پريشب معين يکيشو شکست، از بس دست و پا چلفتيه. هرچند بود و نبود يه بشقاب تاثيري نداره ما غذامون رو تو لانچ مي خوريم. چقدر اين ظرفاي يه بار مصرف خوبن. فقط تازگيا گرون شدن.

فردا که چهارشنبه ست و من امتحان هندسه سرتاسري دارم، از اون درساييه که خود استادم نمي فهمه چي ميگه. فقط بايد دعا کنم نمره بيارم. البته اين امتحان نيس کوئيزه! زنيکه کوتوله ي سياسوخته دو جلسه اومده درس داده تاريخ کوئيز مشخص کرده. اي تف به ذات کثيف و عقده ايش.

در اين لحظه که ساعت يازدهه، من هنوز لاي جزوم رو باز نکردم. منتظرم اراذل همخونه کپه مرگشون رو بذارن بعد من بچپم تو بالکن و يکم بدرسم خبر مرگم. حالا تا اين الاغاي دي جي مي خوابن يکم توصيفشون مي کنم.

معين بيست و سه سالشه. مهندسي شيمي مي خونه، همشهريمه. يعني اهوازيه! قدش صد و هفتاد و نهه. وزنش آخرين بار شصت و هشت بود جديدا رو نمي دونم. يه موجود به شدت بي آزار، بي صدا و صد البته دست و پا چلفتي و چلمنگ. قيافش خيلي خيلي شبيه مندليفه! عادت داره لباساي سه سايز بزرگتر بپوشه و مرتب خر بزنه! راستي يادم رفت بگم معين جزو دانشجوهاي نخبه ي دانشگاهه، ترم دومِ کارشناسي ارشده!

همخونه ي دوم ما، موجودي به شدت پر سر و صدا، پر حرف، خاله زنک و دي جي، هاتفِ عزيزمه. همش در حال ورجه ورجه اس، قدش صد و هشتاد و دو هست. وزنش رو ديروز بهم گفت هفتاد و سه. مرتب هندزفري تو گوششه، مديريت بازرگاني مي خونه. ترم نهمه ولي به اين زوديا فارغ التحصيل نميشه. علاقه ي شديدي به دختر جماعت داره، هفته اي سه بار شکست عشقي مي خوره، کافيه دختري بهش بگه سلام تا هاتف آدرس خونه رو بهش بده و ما رو بفرسته پي نخود سياه و دختره رو برداره بياره خونه! اين بشر سرش به همه چي گرمه جز درس. به شدت احساس خوش صدايي مي کنه و صداي نکرش هميشه بلنده! آمار تمام دختراي يوني رو هم داره. راستي هاتف شيرازيه!

همخونه ي سوم من که کمي متعادل تشريف داره سجاده. قد دو متر، وزن شصت و سه کيلو. در معرض شکستن، پسري عاقل درسخون، البته در حد معمولي. نماز خون و متعهد، کاري، دانشجوي ترم آخر مهندسي آي تي. بابليه. با همه کنار مياد، به محض ايجاد دعوا و کنتاک ريش سفيدي مي کنه. عاشق دختر عموشه و به محض تموم شدن درسش قراره باهاش مزدوج شه. کارت سلفامون دستشه و هر روز اون واسمون از دانشگاه غذا مياره، خونه رو هم مرتب تميز مي کنه، معين بهش ميگه مامان، هاتف ميگه خانومم، منم که بهش ميگم کوزت!

منم که گل سرسبدِ هم خونه هاي رنگارنگمم. آدم معمولي، صبور، جدي و تا حدي اخمالوئم. قدم صد و نود و سه، وزن هشتاد و پنج. هي يادش بخير يه زماني قهرمان بوکس بودم، هاتف زن منه، شوهر معين! مي تونم بگم هرکي منو مي شناسه ازم حساب مي بره!

سجاد ميگه شبيه ويل اسميت هستم، خودم که قبول ندارم، پوستم تيره است. البته عطيه ميگه سبزه ولي با خودم که دروغ ندارم، من زيادي سياهم!

اهل دختربازي و چشم چرونيم نيستم. يعني فرصتشو ندارم. همراه درس خوندن تو يه موسسه کنکور، رياضي تدريس مي کنم و بعضي شبا هم تو پمپ بنزين شيفت مي ايستم، اين واسه وقتيه که کفگير به ته ديگ بخوره و بي پولي فشار بياره وگرنه در حالت عادي با همون کلاس کنکورا زندگي مي گذره.

صداي گوش خراش هاتف قطع شد. من برم هندسه بخونم. باي

ساغر نگاهش رو از شيشه ي پر خط و خش اتاق گرفت و ناليد:

-بميرم تو اين وضعيت نبينمت!

ماهرخ دستي روي شونش گذاشت و گفت:

-نشسته هم مي توني اون دفترچه رو بخوني. رو پا ايستادن واست خوب نيست!

ساغر آهي کشيد و از پنچره فاصله گرفت. روي صندلي نشست و نفسش رو آه مانند به بيرون هدايت کرد.

اون حتي نمي دونست علي تو پمپ بنزين کار مي کنه. نمي دونست پسر مغرور و خوش چهره ي دانشگاه، که يه کمي پوستش تيره بود. گاهي براي امرار معاش مجبوره چه کارايي بکنه!

قطره اشکي از گوشه ي چشمش چکيد. دفتر رو باز کرد و مشغول خوندن ادامه ي نوشته ها شد.

****

کوئيز رو خوب دادم، فکر مي کنم هر سه نمرش رو بگيرم. اين که از اين!

امروز بعد از کلاس تو محوطه هاتف رو ديدم، ايستاديم کنار هم و مشغول حرف زدن بوديم که چشماش چهارتا شد. هندزفري رو از گوشش بيرون کشيد و از کنار بازوم چشمشو دوخت به يه نقطه که در تير رس من نبود و گفت:

-قد حدودا صد و هفتاد، وزن نزديکاي پنجاه! خوشگل و تو دل برو، تا حالا نديدمش. احتمالا ترم بوقيه!

اخمي کردم و محکم روي دوشش کوبيدم:

-چند بار بگم وقتي کنار مني دخترا رو ديد نزن!

چشماشو چرخوند رو صورتم و گفت:

-برو بابا! من برم آمارشو دربيارم!

بعد ورجه ورجه کنان از کنارم گذشت. منم هوفي نفسم رو بيرون دادم و راهي خونه شدم. ساعت سه کلاس داشتم. اونم با کنکورياي گرامي، همون خنگايي که بايد با آرامش باهاشون حرف مي زدم که مبادا تو روحيشون تاثير بذاره ولي بعضي وقتا تحملشون به شدت سخت مي شد.

يکي از شاگردام هست که هنوز جمع جبري سه تا عدد صحيح رو بلد نيست، بعد تو روياهاش مي خواد معماري خواجه نصير قبول شه، آخه من چي مي تونم به اين بشر بگم!

داشتم با خودم غر غر مي کردم که موبايلم زنگ خورد. با ديدن شماره ي هاتف غرولندي کردم، اينکه الان اينجا بود! يعني چکارم داشت؟

با حرص جواب دادم:

-بنال!

-اي توف به گور بد اخلاقت!

زير لب غرغري کردم و گفتم:

-حرف بزن!

صداشو نازک کرد و گفت:

-شوهريه بدي هستي!

با جديت گفتم:

-هاتف بنال ببينم چي ميگي!

-آمارشو در آوردم.

زبون زدم به لبم و گفتم:

-آمار کي رو؟

حالا نوبت اون بود غرغر کنه:

- اَه. همون قد صدو هفتاد وزن پنجاه رو!

خندم گرفت.

-اي گند بزنن ذات پليدتو! به اين سرعت؟

-اوه! خانومتو دست کم گرفتي!

-نه يادم نبود تو خاله زنکي هستي بدون لنگه!

-بگم؟

خنديدم.

-اول بگو چطوري فهميدي کيه؟

-همراهيش دوس دخترم بوده!

-آهان، خب؟

-دختره ترم آخر آمارِ دانشگاه يزد بوده ،ترم آخرشو انتقالي گرفته براي اينجا!

من مونده بودم چطوري در عرض اين مدت کوتاه تونسته بود اينا رو بفهمه.

-اسمش ساغره، فاميليشم معتمد. فعلا همينا رو مي دونم!

خنديدم و گفتم:

-عشق دو روز آيندتون اين ساغر خانومه؟

به جاي جواب گفت:

-کجايي؟

-دارم ميرم سمت سردر!

-علي؟

-بله؟

-يه چي بگم پاچه نمي گيري؟

خندم گرفت، به زبون بي زبوني داشت بهم مي گفت هاپو.

-نه خيالت راحت!

-اين دختره ... چيزه، حس مي کنم، يعني فقط من حس مي کنم. لنگه ي خودته!

ابروهام بالا پريد. چي داشت مي گفت؟

-منظورت چيه هاتف؟

يکم منِ و منِ کرد و در نهايت گفت:

-مي ترسم سگ شي!

غريدم:

-يا حرفي نزن، يا ...

-منظورم واضح بود علي! به خدا من جاي تو بودم درنگ نمي کردم و بهش پيشنهاد دوستي مي دادم. تو نديديش ولي من ديدمش. خوشگله علي! خيلي خوشگل!

پوزخند زدم و گفتم:

-خوشگلا رو که واسه تو کنار گذاشتن.

عصبي شد.

-الاغ جان! اون خوشگليايي که با من رفيق ميشن آدم نيستن که! ولي اين دختره يه معصوميت تو چهرشه! مي فهمي منظورم رو؟

وقتي هاتف از معصوميت دختري حرف ميزد يعني بايد رو سرش قسم خورد!

-علي. لنگه ي خودته، هم مغرور بودنش،هم معصوميتش!

ديگه نتونستم جلوي خندم رو بگيرم. غش غش خنديدم و بي توجه به دخترايي که با تعجب نگام مي کردن گفتم:

-هاتف! اينا همه رو تو همون يه نگاه فهميدي؟

پوفي کرد و گفت:

-اصلا تو آدم نيستي! من رفتم!

بيب تلفن رو قطع کرد. من موندم هاتف کجا و اين لحن حرف زدن! هيچ وقت اين قدر جدي نديده بودمش، ولي ... گذشت ديگه. البته، دروغه اگه بگم حرص نخوردم که چرا دختره رو نديدم. کاش ديده بودمش. هاتف داشت از معصوميتش مي گفت. يعني کي بود؟

ساغر معتمد؟ معتمد! چه فاميلي! حتما از اين خر پول مايه داراست. اصلا به من چه کيه!

نگاهي به ساعت درب و داغون قديميم انداختم. خواب رفته بود، به ناچار صفحه ي گوشيم رو نگاه کردم. يک و نيم بود. ديگه فرصت خونه رفتن و نهار خوردنم نبود. گوشي رو تو جيب شلوارم چپوندم و به سمت سردر دويدم. تا هشت شب قرار بود گرسنگي رو تحمل کنم ولي ملالي نيست. علي رو هيچي نمي تونه از پا دربياره! هيچي!

ديشب يه خواب ... ديدم، استغفرا... چه خوابي بود! بهش فکر مي کنم مو به تنم سيخ ميشه! چي بود اون خواب? خدايا! با خوردن لگدي به پهلوم مجبور شدم چشمامو باز کنم. سجاد بود که داشت تک تکمون رو واسه نماز صبح بيدار مي کرد!

اصلا کشش و روحيه ي بلند شدن از رخت خوابم رو نداشتم. مخصوصا وقتي به اون خوابه فکر مي کردم ولي ... چاره اي نبود. سجاد وقتي ميگه پاشيد، يعني پاشيد!

هاتف تو آشپزخونه داشت وضو مي گرفت. البته وضو که نه، داشت دوش مي گرفت. صد بار درست وضو گرفتن رو يادش داده بودم بازم روز از نو، روزي از نو. معينم رفته بود دستشويي خوابش برده بود. سجاد هم قامت بسته بود و داشت نمازشو با دقت مي خوند. نفسم رو پر صدا بيرون دادم و اومدم برم سمت حموم که صداي خنده هاي هاتف بلند شد.

-به به! چه شب خجسته اي بوده ديشب! خوش گذشت؟

اخمي بهش کردم و گفتم:

-ببند گاله رو!

ورجه وورجه کرد و اومد سمتم و دستاشو دور گردنم حلقه کرد و آويزونم شد و با جيغ جيغ گفت:

ـ مگه من مردم تو خواب مي بيني!

يعني من آدمي به شنگولي و پر انرژي اي هاتف نديدم. با چندش از خودم جداش کردم و گفتم:

-باز شروع کردي؟

-خب من زنتم ديگه!

صداي خنده ي معين اومد.

-ولش کن هاتف! زشته اين حرفا!

هاتف برگشت و با غر و لند و اخم ساختگي بهش گفت:

-ضعيفه، نبينم تو کار ما دخالت کني! من و شوهريم بايد با هم صحبت کنيم!

دوباره دستاشو دور گردنم حلقه کرده و با جيغ و ويغ شروع کرد به غر زدن. خندم گرفته بود از دستش! مي خواست لبامو بب*و*سه اول صبح مشعوف شم. هرچيم من اينور اونور مي کردم خودمو، ول کن نبود! صداي سجاد ختم کننده ي قائله بود!

-هاتف ولش کن بره غسلشو کنه نمازش قضا شد.

بالاخره از دست اين موجود به شدت پر سر و صدا آزاد شدم. چپيدم تو حموم و وايسادم زير دوش آب گرم. چه حالي مي داد زير همون دوش بخوابي، ولي ... نمازم قضا مي شد. تندي موهامو شامپو زدم و غسليدم و پريدم بيرون! لباسامو دو ثانيه اي پوشيدم و وايسادم به نماز، هر چند تمرکز حواس، وقتي هاتف داشت رپ مي خوند بعيد به نظر مي رسيد ولي چاره اي نبود!

سجاد سفره رو پهن کرد و گفت:

-ديرمون شد. بازم نون خريدن رو سپرديم به اين معين، رفته و برنگشته!

يه تيکه از نون بيات چند روز گذشته رو برداشتم و گفتم:

-حالا هر روز نون تازه نخورين نميشه؟

هاتف با حرص چاييشو هم زد.

-نخير نميشه! پوستم خراب ميشه. همين جوريش تو بهم نگاه نمي کني شبا خواب از ما بهترون مي بيني، چه برسه به اينکه نون بياتم بخورم!

اخم کردم و زل زدم بهش.

-تمومش کن! اَه، اول صبي اعصاب نمي ذاري واسه آدم! گ*ن*ا*ه که نکردم! بهتر از توام که هر روز با يکي مي خوابي!

سجاد طبق عادتش پريد وسط و گفت:

-علي بي جنبه شدي! هاتف داره شوخي مي کنه!

حرصي برگشتم سمتش و گفتم:

-از وقتي بيدار شديم يه ريز داره ميگه! به اون چه اصلا!

سجاد خنديد و گفت:

-با هم دوس باشين!

آي که چقدر از اين جمله بدم مي اومد، يعني چي با هم دوس باشين؟ مگه ما مهدکودکي بوديم؟ اگه هاتفم مهدکودکي بود من که نبودم!

خلاصه بعد از کلي تاخير معين شل و ول رسيد و همي نطور که نفس نفس مي زد گفت:

-تمام مسيرو دويدم!

هاتف که بي خيال من شده بود گير داد به معين.

-ضعيفه، ما رو گشنه ول کردي کدوم گوري رفتي؟ باعث شدي ما يه دعوا بکنيم اول صبي! مگه تا نونوايي چقدر راهه؟

معين طبق عادت هميشگيش سکوت کرد! چقدر اين آدم صبور و بي سر و صدا بود! درد و بلاش دو دستي وسط سر هاتف!

بعد از صبحونه هر چهارتامون شال و کلاه کرديم بريم دانشگاه. پنجشنبه ها رو دوس نداشتم. از اول صبح کلاس بوديم تا آخر شب! سجاد کارت سلفامون رو به دستمون داد و مثل يه مامان مهربون گفت:

-نهار بريد بخوريد! شام امشبم که رويدادهاي هفته ست!

هاتف کارتش رو توي جيبش گذاشت و باز اون هندزفرياشو بيرون کشيد و گفت:

-رويداد هفته هيچي نداريم! بايد علي غذا بپزه!

با چشماي باز گفتم:

-من؟

سجاد بلافاصله برنامه اي که اول ترم نوشته بود کشيد بيرون و گفت:

-پنجشنبه ها، نون با معينه، آب و چايي با هاتف، جارو زدن با من، شام با علي!

هوفي نفسم رو بيرون فرستادم و با غصه گفتم:

-اوکي!

از هيچکاري به اندازه آشپزي بدم نمياد! حس مي کنم شخصيتم رو مياره پايين!

خط واحد دانشگاه جلومون ترمز زد و چهارتايي پريديم بالا! همه ي صندلي ها پر بودن به ناچار وسط وايساديم! نگاهم رو از دخترايي که عين چي زل زده بودن بهمون گرفتم و مشغول حرف زدن با سجاد بودم که ويز ويز هاتف بلند شد:

-علي؟

برگشتم ببينم چي ميگه که ديدم صورتش از هيجان گل انداخته. با ابرو به پشت سرش اشاره کرد و زمزمه وار گفت:

-مقنعه مشکي، موهاي قهوه ايشو کج تو صورتش ريخته، فر مژه زده، داره با گوشيش ور ميره!

سريع موردي رو که گفت بين دخترايي که روي صندلي نشسته بودن پيدا کردم. تنها چيزي که ازش ديدم دستاي به شدت سفيدش بود که مي رفت موهاش رو بفرسته توي مقنعه!

براي کسري از ثانيه سرش رو بلند کرد و نگاهش افتاد تو چشمام. قلبم ريخت! نفسم قطع شد. نمي دونم چي تو نگاهم ديد که يه لبخند خجالتي زد و باز سرش رو انداخت تو گوشيش! نگاهم رو برگردوندم و چشم تو چشم شدم با معيني که داشت منتظر نگاهم مي کرد. انگار وضع نگاهم خيلي اسفناک بود که تو گوش هاتف گفت:

-از دست رفت!

اينقدر بي طاقتيم عيان بود که معين بي دست و پا هم فهميد! خدايا توبه!

***

به اينجاي نوشته ها که رسيد ساغر ناخواسته لبخندي زد. فکرش رفت به او روزا؛ اون روزي که براي اولين بار نگاه علي رو متوجه خودش ديده بود! اون روز رو خوب به خاطر داشت. دهم مهر بود. هوا نسبتا گرم بود. يه تي شرت مشکي جذب با شلوار لي سورمه اي پوشيده بود، تعريفش رو از همکلاسياش زياد شنيده بود، اينکه پسر مغروريه و به هيچ کس حتي نگاه نمي کنه!

ساغر چقدر در اون لحظه احساس غرور مي کرد که نگاه اون رو روي خودش حس کرده. سعي کرد دوباره تک تک اعضاي صورت علي رو به خاطر بياره، ولي چيزي جز دوتا برق نگاه مشکي تو ذهنش نبود! همون اولم دلش براي اين برق نگاه لرزيده بود! براي چشماي مشکي اي که به صورت سبزه اش جذبه داده بودن! اون روز تمام مدت ساغر به علي فکر کرده بود. به موهاي ساده و مرتبش، به تيپ قشنگش و به برق خاص چشماش! دوستاش راست مي گفتن؛ هيکل قشنگي داشت؛ بزرگ و ماهيچه اي، البته نه اونقدر که آدم رو به وحشت بندازه! مثل آندر تيکر و جان سينايي که پسرهاي فاميل مي مردند تا اون شکلي شن، نبود!

اين پسر چشم مشکي، در عين درشت بودن، رو فرم بود! حق مي داد به دخترهايي که براش سينه چاک مي دادند!

دوباره زل زد به دست خط علي مهربونش. پسر مغروري که با يه نگاه دلش رو برده بود.

****

نمي دونم چرا اينقدر ذهنم درگيرش شده بود. چرا يه دختر تونسته بود اينقدر منو مشغول کنه که از کلاس اول و دومم هيچي نفهمم.

براي نهار راهي سلف شدم، هر چند به شدت احساس سيري مي کردم. کوله پشتيمو روي ميز انداختم و سرم رو روش گذاشتم. کاش مي شد تصوير لبخندش رو پاک کنم، جذابيت پوست سفيدش رو، موهاي خوش رنگ قهوه ايش ... خدايا چه جاذبه اي تو اين دختر بود؟ من که پسر دبيرستاني نبودم که با يه نگاه بخوام دل بدم، پس اسم اين احساسم چي بود؟