رمان همه حالتو میپرسن به قلم ف. کوئینی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان درمورد زنی به نام هستی هست که از همسرش جدا شده.داستان کمی به زندگی بعد از جداییش و مشکلاتش پرداخته و به علت جداییش اشاره میشه.و تاثیر انتخاب های اشتباه در زندگی...

-مامانی...

چشمم رو یک بار بستم و باز کردم.باز شروع شد...

-مامانی...

با حرص چرخیدم و سعی کردم حرصم توی چهره ام مشهود نباشه.

-دیگه چیه؟

خرگوشی های بافته شده اش رو به هم نزدیک و سرش رو کمی خم کرد.از دیدن چهره ی شیطون و در عین حال مظلومش دلم ضعف رفت.خم شدم و روی بینیش، ب*و*سه ای کاشتم.انگشت اشاره اش رو با لبخند شیطونی، روی گونه اش گذاشت.

-اینجا...

خنده ی از ته دلم رو نتونستم مهار کنم.خم تر ایستادم و با خنده، همون قسمت رو محکم ب*و*سیدم.لحظه ای ایستادم و صورتش رو بوییدم.

-اوم...چه بوی خوبی میدی مرواریدم...

انگار بوی زندگی می داد.چیزی که شاید ازش محروم بودم.دستهاش رو دور گردنم حلقه کرد و پاهاش هم دور کمرم حلقه شد و خودش رو بالا کشید.کمرم خم تر شد و خودم رو نگهداشتم تا نیفتم.نفسی گرفتم و دست راستم رو پشت کمرش محکم کردم و "یاعلی" گویان، صاف ایستادم.

-وای چقدر سنگین شدی...

کنار گوشم ملچ ملوچی کرد.

-مامانی دیروز که توی کوچه با نگین اینا بازی می کردم علی لپمو کشید...

به سختی خودم رو به مبل رسوندم و نشستم.تکیه ندادم تا پاهای کوچیک مروارید که پشتم بود اذیت نشه.سرم رو کمی عقب بردم تا صورتش رو ببینم.

-علی کیه؟

زبونش رو دور دهنش کشید.

-داداش نگینه.بعدش بابایی دید.دعوام کرد.

دهنش هنوز بوی شیر می داد.تازه با زور یک لیوان شیر و عسل خورده بود.چشمم درشت شد.

-دعوات کرد؟چرا؟

کمی فاصله گرفت تا من رو ببینه.

-گفت با پسرا حرف نزن.گفت خیلی وِل شدی همش توی کوچه ای.همش با پسرا حرف می زنی.ولی من با پسرا حرف نمی زنم.با علیَم حرف نزدم که...خودش لپمو کشید.تازشم منم بهش گفتم که لپمو نکشه.ولی اون گوش نداد.

توی صورتش دقیق شدم.

-علی چند سالشه؟

شونه ای به علامت ندونستن بالا انداخت.

-نمی دونم ولی خیلی گُندس.قدش خیلی بلنده.من همش دوست دارم منو روی شونَش بذاره.مثل وقتایی که نگینو کول می کنه.آخه میدونی مامانی، بابا منو کول نمی کنه.همش میگه آدم دخترو که دست نمی زنه.

از اینهمه حرفی که پشت سرهم میزد، سرگیجه ای گریبانم رو گرفت اما جمله ی آخر و از زبونش پدرش، توجهم رو جلب کرد.

-یعنی چی؟مگه بابات ب*غ*لت نمی کنه؟

لب برچید و آنی بغض کرد.

-نه.ولی باباهای دوستام ب*غ*لشون می کنن.ب*و*سشون می کنن.میان مدرسه دنبالشون.

به سمت خودم کشیدمش و صورتش رو ب*و*سیدم و فکر کردم:

-این مردیکه هنوز آدم نشده.شاید از من بدش می اومد.با این بچه چرا بد تا می کنه؟پس چرا اونطور بچه رو ازم دور کرد؟

آه کشیدم.

-عیبی نداره مرواریدم.لابد بابات حوصله نداره.حتما خستس.

کمی عقب رفت.اخم داشت.

-خب به من چیه؟

خندیدم.

-به من چیه یعنی چی؟باید بگی به من چه...یا به من چه ربطی داره؟

بی توجه به حرفم، حرف خودش رو زد.

-منم دلم می خواد برم پارک...برم سینما...با دوستام بازی کنم...با علی محمد اینا دوچرخه سواری کنم...اما بابا نمی ذاره.میگه نباید با پسرا حرف بزنی.بهت دست می زنن...

چشمم درشت شد و خواستم حرف بزنم که ادامه داد.

-مامانی یعنی چی پسرا بهم دست می زنن؟

بهت زده، کمی نگاهش کردم.

-احمق...

لب برچید و فهمیدم که بلند گفتم.فهمیدم فکر کرده "احمق" رو با اون بودم و نمی دونه با پدر ِ احمقش بودم.برای دلجویی، خم شدم و ب*و*سیدمش.

-با تو نبودم...

آه کشیدم و زمزمه وار، برای خودم ادا کردم.

-با اون به اصطلاح مرد، به اصطلاح پدر بودم...

کنار گوشم تکرار کرد.

-خب یعنی چی بهم دست می زنن؟

نمی دونستم چی باید بگم.نمی دونستم و از دست شایان، عصبی بودم.

-یعنی هیچی عزیزم.

تکونی خورد.

-بابا گفته اگه ببینه با پسرا حرف زدم پشت دستمو داغ می کنه.

چشمم درشت شد.

-اون بابای بی همه چیزت غلط...

جلوی خودم رو گرفتم و ادامه ندادم.من به تازگی تونسته بودم بعد از کلی دوندگی، مروارید رو ببینم.نمی خواستم با حرفی نسنجیده و از روی عصبانیت، کاری کنم که همین هفته ای یک بار رو هم نبینمش.چون می دونستم هر حرفی بزنم، مروارید از روی بچگی به پدرش میگه.نفس عمیقی کشیدم.

-برو لباس بپوش بریم بیرون.

با شوق از ب*غ*لم پایین پرید.

-کجا؟

لبخندی به برق چشمهاش زدم.لبخندی به این زود فراموشیش زدم.

-پارک خوبه؟

جیغی از خوشی کشید و دست زد.فکر کردم چقدر راحت میشه خوشحالش کرد و شایان، چقدر راحت این خوشی های کوچیک رو ازش می گیره.کمی گردنش رو کج کرد.

-بستنیَم می خریم؟

خندیدم و بلند شدم و دستی به زیر چونه اش کشیدم.

-آره قربونت بشم.بستنیَم می خریم.

کمتر از نیم ساعت بعد، لباس پوشیده و آماده باهم از خونه بیرون رفتیم.در حیاط رو می بستم که صدای مروارید بلند شد.

-سلام خاله هنگامه...

برگشتم.هنگامه با دو، خودش رو بهمون رسوند و مروارید رو به آ*غ*و*ش کشید.

-سلام لواشک ِ خاله...سلام آلوچه ی من...

لبخندی به ابراز علاقه ی خواهر کوچیکم زدم.

-سلام.

زانو زده روی زمین، سر بلند کرد و بهم چشم دوخت.

-سلام آبجی.کجا میرید؟

قبل از من، مروارید جواب داد.

-داریم می ریم پارک.

ملچ ملوچی کرد و با ذوق ادامه داد.

-بستنیَم می خریم.

لبخند هنگامه وسعت گرفت.

-اِ...خوش به حالتون...

ب*و*سه ی پر سر و صدایی از صورت مروارید گرفت.

-منم می برید؟

جیغ ِ خوشحالی ِ مروارید بلند شد و با ذوق به سمتم چرخید تا من اجازه ی اومدن ِ خاله ی دوست داشتنیش رو بدم.مروارید و هنگامه با فاصله ی سنی ِ نه چندان زیاد، دوستهای خوبی بودن و راحت باهم ارتباط برقرار می کردن. لبخند زدم.

-خسته نیستی هنگام؟

ابرو بالا انداخت.

-نه بابا مگه کلاس کنکور خستگی داره؟

با حسرت ادامه داد.

-خسته هم باشم مهم نیست.مگه چقدر این کیشمیش خانومو می بینم که حالا باهاتون نیام؟

پلک زدم.

-باشه.پس می خوای برو لباس عوض کن و بیا.

چون می دونستم با مقنعه دوست نداره جایی بره این پیشنهاد رو بهش دادم.سریع بلند شد و دست مروارید رو به دست گرفت.

-نه نمی خواد.با همینا میام.

می دونستم وقتی مروارید نباشه چقدر دلتنگش میشه.برای همین دیگه به مقنعه ی روی سرش اهمیت نمی داد.لبخند زدم.

-باشه.پس بریم برات یه شال بخرم.

با لبخند وسیعی ادامه دادم.

-جایزه ی گواهینامت...

البته هنوز گواهینامه نگرفته و فقط می خواست توی کلاسهاش ثبتنام کنه.با ذوق، صورتم رو ب*و*سید.

-الهی قربونت بشم.

قبل از جواب دادن ِ من، قبل از "خدا نکنه قربونم بشی" ِ من، برگشت و صورت ِ مروارید که از حسادت اخم کرده بود رو هم ب*و*سید.

-خب قربون ِ کلوچه ی خودمم میشم...

با لبخند و سه نفری به سمت سر کوچه حرکت کردیم.مروارید وسط و من سمت راستش، و هنگامه سمت چپش راه می رفتیم.با حسرت نگاه می کردم..مروارید توی سنی بود که موقع ِ اینطور بیرون اومدن ها، به جای خاله، پدرش باید کنارش می بود و نبود.سعی کردم این فکر رو از خودم دور کنم.حالا وقت حسرت خوردن نبود.که وقتی تنها شدم فرصت زیادی برای حسرت خوردن داشتم.

قبل از پارک، به مغازه ی شال و روسری فروشی رفتیم و به انتخاب هنگامه، شال شبرنگ ِ فسفری خریدیم.همونجا روی سر انداخت و مقنعه اش رو مچاله کرد و داخل کیفش گذاشت.اخمی به این کارش کردم.فردا برای مدرسه باید همین رو سر می کرد.شونه ای بالا انداخت و من هم نخواستم شادی ِ لحظه ایش رو ازش بگیرم.بیرون از مغازه، برگشتم و بهش چشم دوختم.با دیدن شال روی سرش لبخند زدم.

-چقدر بهت میاد هنگام...

چشمک زد.

-یعنی الان با این تیپ، پسرا دنبالم راه میفتن؟

لبخند زدم.هنوز توی سنی بود که خیلی براش اهمیت داشت پسرها بهش توجه نشون بدن.حتی اگه توجهات دروغین باشه.قبل از جواب دادن من، مروارید اظهار نظر کرد.

-خاله باباییم میگه نباید یه کاری کنی پسرا بهت نگاه کنن.میگه رنگای...

کمی مکث کرد تا یادش بیاد پدرش دقیقا چی گفته.

-آهان...رنگای جیغ فقط واسه دخترای خرابه...

ایستادم و اون دونفر هم ایستادن.من و هنگامه با چشمهای گرد، نگاهی به هم و نگاهی به مروارید انداختیم.این چه حرفهایی بود که به بچه می زد؟مروارید دوباره لب باز کرد.

-مامانی دختر ِ خراب یعنی چی؟کجاش خراب شده؟چطوری باید درستش کرد؟

نگاه متفکری به صورتم انداخت.

-بابایی هروقت ماشینش خراب میشه می بره تعمیرگاه.یعنی دخترایی که خراب میشنم می برن تعمیرگاه؟

نگاهم برای افکار شایان پر از تاسف شد و سعی کردم به صورت ِ ناراحت و دل شکسته ی هنگامه نگاه نکنم. می فهمیدم که بهش برخورده.مثل صدباری که به خودم برخورده بود.آه کشیدم.

-مرواریدم دیگه این حرفو نزن.خب؟

گردنش رو کج کرد و خرگوشی هاش به یه سمت رفتن.

-چرا؟پس چرا بابایی میگه؟

می خواستم بگم "بابات احمقه و مغزش پوک شده".اما سعی داشتم این جمله رو نگم و معادلش رو پیدا کنم.هنگامه به جای من که نمی دونستم چی بگم، با صدای گرفته ای جواب داد.

-میدونی آبنبات ِ من؟بابایی دخترا رو نمی شناسه.برای همین فکر میکنه بعضی کاراشون خوب نیست.ولی تو یاد بگیر تا وقتی کسیو نشناختی درموردش حرفی نزنی.باشه؟

راست می گفت.تا وقتی کسی رو نمی شناسی نباید اظهار نظر کنی و شایان هی چوقت این رو یاد نگرفت.لب های مروارید غنچه شد.

-باشه.

و دوباره هر سه نفر راه افتادیم.گهگاهی صدای آه های از ته دل هنگامه رو می شنیدم و نمی خواستم جلوی مروارید چیزی بگم.وگرنه دلم می خواست دلداریش بدم.که شایان کسی نیست تا بخواد به حرفهای پوچش اهمیت بده و براشون غصه بخوره.که من خواهرم رو بهتر از هرکسی می شناسم و می دونم به قول مروارید به تعمیرگاه نیازی نداره. آهی کشیدم و همزمان حرکت ِ آروم ِ ماشینی رو کنارمون حس کردم و فهمیدم شایان مثل همیشه کسی رو فرستاده تا به دنبالمون بیاد و مطمئن باشه که حرکتی خلاف ِ باورهاش انجام نمی دیم.نمی دونستم شایان کی بزرگ میشه؟کی از باورهای غلطی که مادرش توی مغزش ریخته دست می کشه.

تا نزدیک ساعت 8 مردوارید تا تونست بازی کرد و بستنی خورد.خورکی های دیگه ای هم می خواست و سعی می کردم علیرغم اینکه دلم می خواد دنیا رو براش بخرم و به پاش بریزم، به حرفش گوش ندم.نمی خواستم پرتوقع بار بیاد.من برای تربیت دخترم فقط همین آخر هفته ها رو داشتم.

وقتی همگی خسته شدیم، به سمت فست فودی همون نزدیکی رفتیم تا شام بخوریم.می دونستم مروارید چقدر بیرون غذا خوردن رو دوست داره.دخترم هم مثل خودم بود.لحظه ی ورود به فست فود، صدای شایان توی سرم پیچید"خوشم نمیاد زنمو ببرم بیرون مردم لقمه هاشو بشمارن.اصلا مگه نمیشه توی خونه غذا خورد؟".یاد تمام خواهش هام افتادم.دلم می خواست مثل باقی مردم، شبی-ظهری-بعد از ظهری، با همسرم بیرون برم و غذا رو بیرون از خونه بخوریم و شایان اجازه نمی داد و حسرت به دلم می موند.نمی خواستم دخترم اینطور حسرت ها رو لمس کنه. نمی خواستم به دنبال حسرتهاش، به سراغ غریبه ها بره.حسرت ها رو پس زدم و آه کشیدم و مروارید رو روی یکی از صندلی ها گذاشتم و خودم کنارش نشستم.هنگامه هم کنار من و روبروی مروارید نشست.چشمهای هردو، غرق نور بود و شادم می کرد.هر دو، اینطور جمع ها رو دوست داشتن.در لحظه، پسر جوونی بالای سرمون ظاهر شد.

-خانوما چی میل دارن؟

نگاهی به مروارید انداختم.

-چی می خوری مامانم؟

چشمهاش برق زد.خوشش می اومد وقتی نظرش رو درمورد چیزی می پرسیدم.

-پیتزا می خوام مامانی.

نگاهی به هنگامه انداختم.

-تو چی میخوری؟

گردنش رو کج کرد.

-مخلوط.

سری تکون دادم و رو به پسر جوون کردم.

-دو تا بزرگ و یه مینی مخلوط.

روی دفترش یادداشت کرد.

-سالاد...ماست...نوشابه؟

سلیقه ی هر دو رو می دونستم.

-3 تا نوشابه و 3 تا سالاد شیرازی.

گردنش رو خم کرد.قبل از رفتنش، "ممنون" نثارش کردم.لبخندی زد و رفت.کمی اطراف رو پاییدم.اکثر میزها خانوادگی نشسته و فقط یه میز بود که سه پسر، مجردی بودن.با نگاهم، یکی از پسرها که صورت تپلی داشت و رو به ما نشسته بود، نگاهم کرد.قبل از دزدیدن چشمهام، سر خم کرد و لبخند زد.حتی با دیدن این لبخند، فکر نکردم شاید مزاحم یا بیکار باشن.به چهره ی پسر، اینطور چیزها نمی خورد و حتما دوستانِ پشت به من نشسته اش هم مثل خودش بودن.که اگه غیر از این بود، احتمالا صاحب فست فود اجازه نمی داد بین اونهمه خانواده، چند پسر مجرد بشینن و شاید مزاحمت ایجاد کنن.

غذا توی محیط آرومی صرف شد.مروارید بعد از اونهمه شیطنت و بالا و پایین پریدن، اونقدر خسته بود که هنوز نیمی از پیتزا رو نخورده، خوابید.پول رو به دست هنگامه دادم و حساب کرد.مروارید به ب*غ*ل، از فست فود بیرون می رفتیم که صدایی از سمت راستم بلند شد.

-خانوم بدین من میارم خواهرتونو...

سرم رو خم کردم تا از پشت مروارید به سمت راستم نگاهی بندازم.مطمئن نبودم صاحب صدا من رو خطاب کرده باشه.نگاهم به همون پسر با صورت تپل افتاد.قد تقریبا بلند و هیکل تپلی داشت که چهره اش رو بامزه کرده بود.بلوز چهارخونه ی مشکی و قرمز و شلوار جین مشکی به تن داشت.متوجه کفهاش نشدم.نخواستم زیاد نگاهش کنم و برداشتی بکنه.نگاهم رو که دید لب باز کرد.

-بدین من میارمش.

و دستش رو دراز کرد.منظورش به مروارید بود.مشخص بود میخواد سر حرف رو باز کنه.ولی آدم بدی هم به نظر نمی رسید.فکر می کرد مروارید خواهرم هست نه دخترم.لبخند زدم و لب باز کردم.

-نه ممنون.

نخواستم توضیحی درمورد اینکه کوچولوی توی آ*غ*و*شم، دخترم هست بدم و با هنگامه ی خوابالود، راهی خونه شدیم.قبلا هرکسی من رو با مروارید میدید تاکید می کردم دخترم هست و نمی دونم چرا این بار چیزی نگفتم.با خودم فکر کردم مگه به این پسر ربطی داره؟همونطور که به بقیه ربطی نداشت و اشتباها بهشون توضیح می دادم.توی همین افکار بودم که به خونه رسیدیم.هنگامه کلید انداخت و در حیاط رو باز می کرد که صدای شایان رو از پشت سرم شنیدم.

-این وقت ِ شب بیرون چیکار می کردین؟

پلک زدم.چقدر پررو بود این آدم.اما حالا و با حضورش در کنارم متوجه شدم تمام طول راه، خودش کشیک می کشید.متوجه شدم این بار خودش اومده و کسی رو نفرستاده.نیم چرخی زدم تا توی زاویه ی دیدم قرار بگیره.

-این وقت ِ شب، جلوی خونه ی ما چیکار داری؟

ابروش رو مغرورانه بالا فرستاد.

-اومدم دنبال بچم.

ضربان قلبم بالا رفت و آنی از موضع قدرتم پایین اومدم.

-هنوز که یه روز کامل نشده.تو صبح آوردیش...

نگاهی به هنگامه که مظلومانه کنار در ایستاده بود انداخت.

-موهاتو بکن تو...

دست هنگامه که به سمت شالش رفت، تشر زدم.

-نمی خواد...برو تو...

اصلا دلم نمی خواست شایان بهش دستور بده.هنگامه که بچه نبود.اگه هم بود، خواهر اون که نبود.من خودم می تونستم کنترلش کنم که به قول شایان، تعمیرگاه لازم نشه.هنگامه نیم نگاهی به من انداخت و لب برچید.

-پس من میرم.تو هم زود بیا.

سر خم کردم.ادامه داد.

-درو باز می ذارم.

و رفت.دوباره به سمت شایان چرخیدم و نالیدم.

-بذار شب پیشم باشه.

دست راستش رو از زیر کتش، بند ِ کمرش کرد.

-این که خوابه.برای تو چه فرقی میکنه؟

بغض کردم.

-فرق میکنه.دلم براش تنگ میشه خب...

و سعی کردم گریه نکنم.با تمسخر، ابرو بالا انداخت.

-خیله خب حالا گریه نکن.

در خونه ی همسایه ی کناری باز شد و محمدرضا، پسر حمیرا خانم با سطل زباله بیرون اومد.با دیدن شایان کنارم اخم کرد.شایان رو می شناخت وگرنه شاید فردا مجبور به توضیح ِ اینکه سر شبی با کدوم مردی صحبت می کردم، به مادرش می شدم.در هرصورت همسایه بودیم و نمی خواستم حرفی پشت سرم دربیاد.هرچند که حمیرا خانم همچین زنی نبود اما خب...با صدای محمدرضا از فکر خارج شدم.

-سلام خانوم خوشبخت.

محمدرضا، یک سالی از من کوچکتر بود و برای همین موقع صحبت، با نام ِ فامیل خطابم می کرد.لبخند نیمبندی زدم.

-سلام آقا محمدرضا.مامان خوبن؟

نیم نگاهی به شایان انداخت.

-سلام دارن...

-سلام برسون.

کمی این پا و اون پا کرد."با اجازه" ای گفت و به سرکوچه رفت تا احتمالا زباله ها رو توی سطل مکانیزه ی شهرداری بذاره.

با صدای شایان، چشم از دور شدن محمدرضا برداشتم.

-هنوزم که با غریبه ها گرم می گیری...

نگاهش کردم.اخم کرده بود.نمی خواستم چیزی بگم تا عصبی بشه و مروارید رو ببره.می شناختمش.می دونستم دنبال بهانه می گرده تا اذیت کنه و نمی خواستم این بهانه رو به دستش بدم.نمی خواستم با وجود مروارید اذیتم کنه.تنها نقطه ضعف من در مقابل شایان، مروارید بود.

-من فقط سلام کردم.

به شایان ربطی نداشت.اما به خاطر مروارید کوتاه می اومدم.سر تکون داد.

-بچه رو بده من...

وسط حرفش پریدم.

-تو رو خدا بذار شب پیشم بمونه.

پوزخند زد.

-بذار حرفم تموم شه بعد التماس کن.

مکثی کرد.

-بده میارمش بالا.کمرت درد می گیره.

مروارید سنگین شده و کمرم همین حالا هم درد می کرد.پس مقاومت نکردم.سعی کرد بی لحظه ای برخورد، بچه رو ازم بگیره و موفق شد. وقتی وارد می شد، زنگ آیفون رو زدم و به هنگامه اعلام کردم شایان وارد خونه میشه و یا حجاب بگیره یا به اتاقش بره و پشت سر شایان وارد شدم.لحظه ی باز کردن در ورودی خونه، نتونستم جلوی زبونم رو بگیرم.

-حالا بد نشه برات؟

ایستاد و با چشمهای ریزشده نگاهم کرد.

-چی؟

ابرو بالا انداختم.

-اینکه به بچت دست زدی...

کمی نگاهم کرد.

-یعنی چی؟

نمی خواستم بحث کنم.

-هیچی...برو تو...

-گفتم یعنی چی؟تو هم همین الان جواب میدی.

و طلبکارانه نگاهم کرد.لب برچیدم.

-این حرفا چیه به بچه میزنی؟

سعی کردم ادای حرف زدنش رو درنیارم و ادامه دادم.

-آدم به دختر دست نمیزنه...

پوفی کرد.

-به تو ربطی نداره...

کفش هاش رو از پا خارج کرد و "یاالله" گویان وارد خونه شد.هنوز هم فکر می کرد کارهای مربوط به بچه، به من ربطی نداره.اما اگه به من که مادرش بودم ربط نداشت، به کی مربوط می شد؟بچه رو سر جایی که قبل از ورودمون هنگامه پهن کرده بود خوابوند و از کنارم رد شد و به سمت در خونه رفت.

-بیا درو قفل کن.

بی حرف، به سمت در رفتم.بیرون که رفت، "خداحافظ" آرومی گفتم و "یاعلی" تحویل گرفتم و در رو قفل کردم.به در تکیه دادم.ای کاش انقدر که ذکر "یاعلی" می گفت، مَنِشش هم مثل حضرت علی می شد.اما نبود.شایان هیچ نبود به جز حرف های قلمبه.آه کشیدم.

-بهت گفته بودم شایانو چقدر دوست داشتم؟

صدای هنگامه بود.برگشتم و نگاهش کردم تا ادامه بده.چادر سفید روی شونه اش افتاد و فکر کردم چقدر این دختر شبیه فرشته هاست.فکر کردم "یعنی کسی لایق ِ داشتن ِ این فرشته ی کوچیک و زیبا هست؟".

-وقتی شما عقد کردین من فقط یه سال از حالای مروارید بزرگتر بودم.بابا که نداشتیم.اونموقع حس می کردم خدا شایانو فرستاده تا بابای من باشه.خصوصا که همیشه برام عروسک می خرید.یا وقتایی که می رفتین بیرون اصرار می کرد که منم بیام.

پوزخند زدم.

-می گفت تو باهامون بیای تا یه وقت شیطون گولمون نزنه قبل از عروسی کارای خاک برسری کنیم.

پوزخندم پررنگتر شد.

-انگار حالا توی خیابون قراره وسط اینهمه آدم چی بشه...

لبخند آرومی زد.

-من به ایناش کاری ندارم آبجی.برای من که خوب بود.همیشه دلم می خواست یا مامانم یا بابام بیان مدرسه دنبالم. مامان همیشه پاش درد میکرد و نمی تونست پله بالا پایین کنه و دنبالم بیاد.تمام طول کلاس اول، حسرت خوردم.ولی بعدش شایان بود که میومد.همه می گفتن چه بابای جوونی داری.منم به هیچکس نمی گفتم که بابام نیست.خیلی خوشم میومد وقتی دستمو توی دستای بزرگش می گرفت و بهم میگفت نخود خانوم.

با نگاهم تشویقش کردم ادامه بده.هیچ وقت از احساساتش خبر نداشتم.

-من حتی الانم شایانو دوست دارم.وقتی می بینمش دلم می خواد مثل مروارید برم ب*غ*لش.اون هنوزم بابامه.

لب برچید.

-من خیلی بَدَم آبجی.اون تو رو خیلی اذیت کرده ولی من دوسش دارم...

بغض کردم.چقدر تنها بود که شایان رو با اون اخلاق بد، به جای پدرش دوست داشت.قطره اشکش که پایین چکید، به سمتش رفتم و ب*غ*لش کردم.دستی به پشتش کشیدم.

-عزیزم...عزیزم...

حرفی برای گفتن نداشتم.انقدر توی مشکلاتم غرق بودم که تنهایی های هنگامه رو نمی دیدم.دلم لرزید برای اینکه دل به کسی ببنده.دلم لرزید.حالا می فهمیدم به جز مروارید باید با دل هنگامه هم راه بیام.خدایا...چقدر کار دارم...

-وقتی بهم میگه موهاتو بکن تو خیلی خوشم میاد آبجی.احساس امنیت می کنم.

آه کشیدم و چیزی نگفتم تا آروم بشه.شاید راست می گفت.شاید شایان هرچقدر برای من بد بود، برای هنگامه سراسر خوبی بود.وقتی حس کردم آروم شده ازش جدا شدم.

-برو صورتتو بشور و بخواب که فردا خواب نمونی.

-فردا ثبتنام داری آجی؟

وقتهایی که خودش رو برام لوس می کرد "آجی" میشدم و وقتهای دیگه، "آبجی" بودم.لبخند زدم.

-آره.

پلک زد.

-پس تو هم برو بخواب.

لبخندم عمیق شد.

-باشه جوجه.

صورتش رو ب*و*سیدم و به سمت اتاق رفتم تا لباس عوض کنم.لباس راحتی که پوشیدم ساعت رو برای 6:30 صبح زنگ نگهداشتم تا هم مروارید رو به مدرسه ببرم هم خودم برای ثبتنام دانشگاه برم.با فکر دوباره دانشگاه رفتن لبخند زدم.فکر نمی کردم با اونهمه درس نخوندن، بتونم کارشناسی ناپیوسته، تهران قبول بشم.اما خدا با من بود و من رو دید و قبول شدم.الهی شکری گفتم و کنار رختخواب مروارید نشستم.با دیدن لبخند روی لبش، لبخندم وسعت گرفت.

-بچم بهش خوش گذشته...توی خوابم می خنده...

"آتیش پاره" ای نثارش کردم.گونه ی سرخش رو ب*و*سیدم و گیس باف ِ موهاش رو باز کردم تا راحتتر بخوابه.همونطور نشستم و بهش چشم دوختم.الان که می دیدمش می رفت تا هفته ی دیگه.صورتش رو باید تا اونموقع ذخیره کنم.از حالا و با فکر به یه هفته دوری، دلتنگش می شدم...

صبح با صدای زنگ گوشی بیدار شدم.همونطور نشسته خوابم برده بود.سر نوزادی ِ مروارید، هروقت اینطور می خوابیدم "یگانه" کوچکترین خواهر ِ شایان بهم لقب اسب می داد.پوزخندی با یادآوریش زدم.چه لطفی در حقم داشت و چقدر عاشقانه خطابم می کرد.البته از همچون مادری، همچون دختری هم انتظار می رفت.شونه ای بالا انداختم.فکر کردن بهشون چه فایده ای برام داشت؟حالا که چندسالی می شد همه چیز بین ما پایان گرفته بود.همه چیز به جز مروارید که پایانی هم نداشت.از اتاق خارج شدم و دست و صورتم رو شستم.صبحانه آماده کردم و به سراغ هنگامه رفتم.یقه ی تاپ ِ مارک "کیتی" ِ تنش روی شونه اش افتاده و موهاش بهم ریخته بود.صورت شیرین و قشنگی داشت.چشمهای قهوه ای تیره.مژه های کم پشت و کوتاه اما فِر مانند.موهای تازه کوتاه شده و به قول خودش "فَشِن".پوست سفید.بینی کوچیک که قوزی داشت.از نیم رخ این قوز کاملا مشخص بود اما چهره اش رو بامزه می کرد.خودش از این قوز روی بینیش راضی نبود و فکر می کرد پسرها رو باهاش دفع می کنه.اما معتقد بودم همین قوز کوچیک هم خاطرخواه خواهد داشت.دستی توی موهاش کشیدم و خم شدم و صورتش رو ب*و*سیدم.با این کار، تکون خفیفی خورد اما می دونستم هنوز خوابه.

-هنگام...هنگام جان پاشو ساعت یه ربع به هفته...

بعد از چندبار صدا زدنش و نوازش موهاش، به سختی یکی از چشم هاش رو باز کرد.

-آجی خوابم میاد.

لبخند زدم.

-صورتتو بشور خوابت می پره.

هر دو چشمش رو باز و اخم کرد.

-نمی خوام...می خوام بخوابم.

فقط نگاهش کردم.سرش رو خاروند.

-بابا هنوز اول ساله.زنگ اولم مهم نیست.من مثل مروارید، اول دبستانی نیستم که از همون روز اول برم.

ابرو بالا انداختم.

-پاشو تنبلی نکن هنگام.امسال مثلا کنکور داری...

و از اتاق بیرون رفتم.می دونستم خودش بلند میشه.به سراغ مروارید رفتم و اون رو هم با سختی ای چندبرابر هنگامه بیدار کردم و به دستشویی بردم.

-جیش ندارم...ندارم مامان...

اخم کردم.

-مگه میشه نداشته باشی؟شب اصلا بیدار نشدی بری جیش کنی.دیشبم که قبل از ساعت 9 خواب بودی.

و کمی فشارش دادم تا روی کاسه ی دستشویی بشینه.

-جیش نکنی نمی ذارم بلندشی.

کار همیشگیش بود.توی خونه سمفونی ِ "جیش ندارم جیش ندارم" به راه می انداخت و اشک و آه و ناله می کرد و فکر می کردی واقعا راست میگه.اما به محض ِ اینکه کمی از خونه فاصله می گرفتیم، "جیش دارم جیش دارم" کنار گوشم سر می داد و دستپاچه، باید به دنبال دستشویی عمومی می گشتم.مساجد که فقط زمان ِ اذان و نماز باز بودن و نمی شد روشون حساب کرد.انگار هم براشون مهم نبود کسی-مسافری از راه برسه و نیاز به دستشویی داشته باشه.دستشویی پمپ بنزین ها هم کثیف بود و مروارید حالش بد میشد و اون هم خط می خورد.فقط می موند پارک ها که توی اون زمان کم، پارک ِ دستشویی دار از کجا گیر می آوردم؟و مجبورا به جوی های آب متوسل می شدم و سرپا گرفتنش پشت ِ ماشین های پارک شده و لبخندهای الکی و بیخودی به رهگذرهایی که بعضی با تاسف و بعضی با خنده ای فروخورده، سر تکون می دادن.مادر بودن هم سخت بود...سخت...با صدای خنده ی هنگامه از پشت در ِ نیمه باز ِ دستشویی، از فکر ِ سرپا گرفتن مروارید کنار خیابون بیرون اومدم.

-مردم چه گرفتاری شدنا...دیگه به جیش کردنشم کار داری؟

مروارید دست به زیر چونه گذاشته، ریز خندید و ادای من رو درآورد.

-والا...

خودم هم خنده ام گرفت.اما به خاطر راه ِ نسبتا طولانی تا مدرسه اش، مجبور بودم این کار رو بکنم.جدا از مساله ی دستشویی های بیرون، توی مدرسه که من همراهش نبودم تا برای دستشویی رفتن کمکش کنم.خودش هم اهل ِ شستن ِ خودش نبود و می ترسیدم کلیه درد یا عفونت بگیره.از طرف دیگه، همیشه دقیقه نود به یاد دستشویی داشتنش می افتاد.فقط شانس آوردم شلوار مدرسه اش دکمه یا زیپ نداشت و کمر کِش بود و خودش به راحتی می تونست به دستشویی بره.زیپ و دکمه رو هنوز بلد نبود باز کنه.اگه هم بلد بود، براش زیادی سفت بودن و تا باز کنه، احتمالا کار از کار گذشته بود...

بالاخره کاری که ازش خواستم انجام داد و برای شستن صورتش جلوی روشویی ایستادیم.

-آی مامانی...بدم میاد آب نزن به صورتم.

چشمم درشت شد.

-یعنی چی؟صورتتو نشوری که بوی ترشیدگی می گیری.دوستات بدشون میاد بیان سمتت.

با زور و سختی صورتش رو شستم و به آشپزخونه رفتیم.برای صبحانه هم فیلمی مشابه با دستشویی و صورت شستن داشتیم.چون نون و پنیر و گردو دوست نداشت.

-عمه یگانه میگه اگه گردو بخورم صورتم لک میشه.

نگاهی به سقف کردم.

-ای بر پدر ِ...

دلم نیومد پدرش رو فحش بدم.هرچقدر بقیه بد بودن، بابا بهمن خوب بود.همیشه از ته دل بهش "بابا" می گفتم.پوفی کردم.

-بخور بچه.بخور انقدر منو حرص نده...

هینی کشید.

-اگه حرص بخوری صورتت چروک میشه...پیر میشی...

و سریع مشغول خوردن شد.خندیدم.

-اینو کی گفته؟

با دهن پر جواب داد.

-مامان شکوه.

مادر شایان رو می گفت.با تموم نفرتم، ازش ممنون بودم همچون فکری رو توی ذهن مروارید انداخته و دیگه مجبور به التماس بیشتر نیستم.چون واقعا کشش بحث سر صبحانه رو نداشتم.صبحانه اش که تموم شد، آماده شدم و لباس مدرسه اش رو به تنش کردم.دو دست لباس مدرسه توی خونه ی من داشت و چند دست توی خونه ی پدرش.پیش دبستانی که می رفت، لباسهاش هرروز یا گِلی بودن و یا رد ِ مداد سیاه و قرمز روشون دیده می شد.باید شسته می شدن و برای بی لباس نموندنش، اقدام پیش گیرانه می کردیم.لقمه ای نون و پنیر و گردو براش درست کردم و توی کیفش گذاشتم.

-اینا رو میخوریا...

با شیطنت نگاهم کرد.هرچقدر هم از دخترم دور بودم، خوب می دونستم این نگاه شیطون یعنی لقمه ی مورد بحث رو معدوم می کنه و نمی خوره.چشم ریز کردم.

-مروارید تو هرکاری بکنی من می فهمم ها...مامانا یه جفت چشم اضافه دارن که هرروز با بچه هاشون می فرستن مدرسه...

با تعجب نگاهم کرد.

-واقعنی؟

سعی کردم نخندم و فقط لبخند زدم.

-واقعنی...

-پس خودت چجوری نگاه می کنی اگه چشمتو با من بفرستی؟

دست به کمر شدم.

-گفتم که...من چشم اضافه دارم.همه ی مامانا اینطوریَن...

چیزی نگفت و فقط متفکر به چشمهام خیره شد.با لبخند، لقمه ای هم برای هنگامه روی کیفش گذاشتم.از جلوی در صداش زدم.

-هنگام ما داریم میریم.

خودش رو بهمون رسوند.

-باشه.

به کیفش اشاره کردم.

-هم لقمه برات گذاشتم هم یه کم پول.نگاه کن ببین کافیه؟

منظورم به پول بود.نیم نگاهی به کیفش انداخت.

-آره دستت درد نکنه آجی.

دستی براش تکون دادم.

-داری میری درو قفل کن.این پسر روبروییه هم اگه اومد محلش نده یا زنگ ِ حمیرا خانومو بزن باهات تا سر کوچه بیاد.رسیدی مدرسه هم یه تک زنگ به من بزن خیالم راحت بشه.

کمی فکر کردم.

-گوشیتم یه جوری توی کیفت بذار که ناظمتون نبینه ازت بگیره.ولی خاموشش نکن شاید یه وقت بهت زنگ زدم. اگه جواب ندی نگرانت میشم.

صدای مروارید بلند شد.

-مامانی منم گوشی می خوام.

نگاهش کردم.

-دیگه چی؟بچه ی دبستانی مگه باید گوشی داشته باشه؟

به هنگامه اشاره کرد.

-پس برای خاله چرا خریدی؟

نیم نگاهی به صورت خندان هنگامه انداختم.

-خاله بزرگ شده.18 سالشه.شما هنوز کوچیکی.هنوز 7 سالته.

کمی مکث کردم.

-هروقت همسن خاله شدی، یکی برات می خرم.

دستش رو جلو آورد.

-از روی اینا بگو چندتا دیگه مونده همسن بشیم؟

لبخند زدم.هنوز اونقدر سواد نداشت تا عددی رو همینطوری بهش بگم و متوجه بشه.انگشتهای هر دو دستش رو توی دست گرفتم و یکی از انگشتهای خودم رو بهشون اضافه کردم.

-انقدر.

-زیاد نیست؟

سرم رو بالا انداختم.

-نه.زود می گذره.

انگار که قانع شد چون دیگه چیزی نگفت.به سمت هنگامه چرخیدم.

-مواظب خودت باش.

ب*و*سه ای توی هوا برای من و مروارید فرستاد.مروارید دستی براش تکون داد.

-خدافظ خاله جونی.

بعد از شنیدن "خدافظ فسقل ِ من" ِ هنگامه از خونه خارج شدیم.

تا ایستگاه، مروارید رو که می خواست به دنبال گربه ای بدوه، با زور به دنبال خودم کشیدم.وقتی سوار تاکسی می شدیم فکر کردم داشتن ِ یه ماشین برای من واجبه.اما بودجه ای براش نداشتم.پول مهریه ام رو که طی این چندسال، برای خرج و مخارج و سرمایه گذاری کنار می گذاشتم و خرید ماشین، فعلا خرج اضافه بود.به هر ترتیب، مروارید رو به مدرسه رسوندم.می خواستم به سر خیابون برم تا ماشین بگیرم و برای ثبتنام خودم رو به دانشگاه برسونم که صدایی مانع شد.

-کجا میری؟

برگشتم.شایان بود.اگه اینهمه که من رو تعقیب می کرد کمی به فکر مروارید و تربیت شدنش بود، حالا مروارید لااقل شمارش اعداد تا 10 رو بلد بود.اما مروارید در کنار مادربزرگ و عمه هاش، از لحاظ درسی و حتی فکری، عقب تر از هر بچه ای بود.با این فکرها به شایان چشم دوخت.الان اگه بهش تندی می کردم مشکلی نبود.دیدن ِ مروارید رفت تا جمعه.تا اونموقع هم تندی کردنم از یاد ِ شایان می رفت.اخم کردم.

-به تو چه؟

اخم کرد.

-سی سالت شده ولی مثل بچه ها جواب میدی.

"به تو چه" ی دیگه ای نثارش کردم.برای اولین تاکسی، "دربست" گویان دست تکون دادم و سوار شدم.به قیافه ی حرصی ِ شایان لبخند زدم و پیش به سوی سرنوشت.

جلوی در دانشگاه، از ماشین پیاده شدم و بعد از چونه زدن با راننده سر کرایه، در رو بستم.ماشین حرکت کرد و دور شد.نگاهی به سر در دانشگاه انداختم.امتداد نگاهم رو تا اطراف بردم.اصلا جای خوبی قرار نداشت.انگشت اشاره ام رو بین دندونهام گرفتم.

-اینهمه از این دانشگاه تعریف می کردن، اینه؟

قدمی به عقب برداشتم تا برگردم.درس خوندن رو دوست داشتم اما نه توی همچون محیطی.به هرچیزی شبیه بود جر محیط فرهنگی.همون نزدیکی، پسری نزدیک خرابه ای نشسته و احتمالا مواد تزریق می کرد.جایی که امنیت نداشته باشه که به درد تحصیل نمی خوره.با دلسوزی به پسر نگاه کردم.

-خدا همه رو به راه راست هدایت کنه.ولی اینجا مگه میشه درس خوند؟

-چیه مثل اینکه توی ذوقت خورده...

با شنیدن این جمله، نگاهی به سمت چپم کردم.دختری با قد متوسط و صورتی گرد و چشمهای مشکی رنگ، کنارم ایستاده و با لبخند نگاهم می کرد.لبخند نیمه جونی زدم.

-سلام...آره.اینجا دیگه چجور جاییه؟خیلی داغونه...

لبخندش پررنگ شد.

-ببخشید سلام یادم رفت...سلام...

چیزی نگفتم.

-ثبتنامی هستی؟

کیفم رو روی شونه جا به جا کردم.

-آره.شمام برای ثبتنام اومدی؟

تایید کرد.

-آره...اینهمه درس خوندیم حالا با اون رتبه های عالی اومدیم اینجا.

لبش رو تر کرد.

-ولی خب دانشگاه انقدر بزرگ هست که نیازی نباشه این اطراف چرخ بزنیم.

دستی به زیر بینیش کشید و با دیدن چهره ی درهم ِ من، ادامه داد.

-می دونم معتاد اینجا زیاده.اما اولا که همه جا اینطوریه...بعدشم قرار نیست هیچ کس اینجاها تنها بیاد.ایشالا وقتی کلاسا شروع شد، گروهی میایم و میریم.

لب برچیدم.کمی مکث کرد.

-راستی خودمو معرفی نکردم.من ماهرخ شکوهی هستم.

دستم رو به سمتش دراز کردم.نمی دونم چرا اما خیلی به دلم نشست.

-منم هستی خوشبخت هستم.

لبخند زد.

-چه اسم و فامیلی قشنگی...

سرش رو کج کرد.

-بریم توی دانشگاه؟

با دیدن ماهرخ و تنها نبودن، کمی نرم شدم.

-بریم.

موقع گرفتن فرمها بود که فهمیدم ماهرخ، هم رشته ایم هست و خوشحال بودم همین اول، دوست پیدا کردم.فرم رو از مسئول آموزش گرفتم و به سمت میزی که دورش حسابی شلوغ بود رفتم.به فیلد ِ تاهل/تجرد که رسیدم، لحظه ای مکث کردم.

-چی بزنم؟

کمی فکر کردم و نتیجه گرفتم حالا که مجرد هستم.و مربع ِ کنار مجرد رو علامت زدم.ماهرخ هم کنارم بود و فرم پر می کرد.لحظه ای سرش رو جلو آورد.

-یا خدا...

با تعجب دست از نوشتن برداشتم و نگاهش کردم.

-چیه؟چی شده؟

دست زیر چونه ام گذاشت.

-هستی...تو 30 سالته؟

و اشاره ای به تاریخ تولدم کرد.خنده ی آرومی کردم.

-آره.مگه چیه؟

خودش رو جلو کشید.

-من فکر می کردم یکی دو سال ازم کوچیکتر باشی.

-مگه تو چند سالته؟

با بهت، چندباری پلک زد.

-23...

و ادامه نداد.مثل تمام دخترها و خانمها، خوشم اومد از اینکه سنم کمتر از چیزی که هست به نظر می رسه.صدایی از پشت سرم بلند شد.

-خانوم...جای این کارا که اینجا نیست...فاصله بگیرید لطفا...فاصله بگیر خواهر...

به سمت صدا چرخیدم.دختر یا زنی بود که مقنعه اش رو زیادی جلو کشیده و فقط از ابرو تا بالای چونه اش مشخص بود.به دست ماهرخ که زیر چونه ام بود اشاره کرد.کمی هول شدم و سرم رو عقب بردم.از عکس العملم خندید و مقنعه اش رو عقب کشید و چند تاری از موهاش روی پیشونی افتاد.دیگه دستی به مقنعه ی بهم ریخته اش نکشید.

-ترسیدی؟شوخی کردم...

لبخند لرزونی زدم و به اطراف نگاه کردم تا ببینم کسی متوجه ما شده یا نه اما هرکسی مشغول کار خودش بود. کنار ِ همون دختر، دختر دیگه ای ایستاده بود.با نگاهم لبخند زد.

-این حدیثه همینه.کاردانی هم که بودیم همه رو اینطوری اذیت می کرد.

با خنده ای مهار شده ادامه داد.

-یه بارم با چادر اومده بود دانشگاه.استادا رو سر کار می ذاشت می گفت مادر یکی از بچه هاست و اومده کارنامه ی بچشو بگیره.

به شیطنتش خندیدم.

-یعنی از کاردانی باهم هستین؟

خود دختر که دیگه اسمش رو می دونستم لب باز کرد.

-آره.من حدیثه مظفریَم.اینم اعظم فرخ نژاده.رشتمونم کامپیوتره.

لبخند پهنی زدم.

-من و دوستمم...

و به ماهرخ اشاره کردم.

-کامپیوتر هستیم.

دختر دیگه ای نفس زنان نزدیک شد.

-وای حدیث بیا این استاده رو ببین.یه ج*ی*گ*ریه...

با دیدن من و ماهرخ، هول شد و سکوت کرد.حدیثه خندید.

-نترس.اینام از خودمونن.

به سمتم نگاه کرد.

-راستی اسمتو نگفتی...دوستتم همینطور.