رمان هکر قلب به قلم مهلا علی راد

ژانر : #پلیسی #عاشقانه #معماییز

خلاصه :

من هلیا….ملقب به هکر قلب…

و تو پسری مرموز….ملقب به هکر ماشین…

من دختری که نه عاشق بوده و نه سعی به معشوق شدن داشته…

داستان من و تو داستان دو آدمی است پر غرور…

باخت از آن من نیست…..

عشق من تو را به زانو در خواهد آورد…

یاد من قدم هایت را سست میکند….

و نگاه من دین و ایمانت را به آتش میکشد و تو در خاکستر چشمان من خواهی سوخت….

این من نیستم که غرورم را شکسته و اعتراف میکند….

رمز قلبت در دستان من است….

پس زانو بزن…

و در آخر….

من دختری که عاشق نمیشوم….ولی وقتی در های قلبم برای تو باز شد تو را هم دیوانه ی خودم میکنم……پایان خوش

با عجله اومدم توی اتاقم.خیالم راحت شد.الان هیچی به اندازه ی یه شام دوستانه بهم نمیچسبید.حداقل خیلی بهتر از این بود که بشینم کنار عموو خونوادش و به حرفای اونا گوش بدم.از هر 5 تا جمله توی 4 تا از اونا میگفتن عروسم.عموبختیار دوست بابام بود.و بیشتر اوقات با خانمش و تک پسرش که آقا شروین باشن خونه ی ما بودن.من هم فرزند دومه خونوادم.بچه ی آخر.یه آبجی بزرگتر ازخودم دارم که در حال حاضر رفته کیش..چند سال پیش مادرم رو از دست دادم.و الان فقط با بابام و خواهرم زندگی میکنیم.مثل همیشه نشسته بودیم دور هم و حرف میزدیم که نسرین زنگ زد و ازم خواست شام با سودابه و شهلا بریم بیرون.بابا اوایل بهم اجازه نمی داد تنها برم بیرون.ولی چند بار که دید به خوبی تونستم از خودم محافظت کنم بهم اطمینان کرد.انواع کلاس های رزمی رو رفته بودم.بابا و مامان میگفتن لازمه واست.منم بدم نمیومد از رزم.برای همین با علاقه به کارم ادامه دادم.شلوار لی آبی روشنم رو پام کردم.و مانتوی قهوه ای بلند و اندامیم رو هم پوشیدم.سر کمد بودم تا شال انتخاب کنم که در اتاق زده شد.بی توجه به کارم ادامه دادم و فقط گفتم:بفرمایین

صدای باز و بسته شدن در رو شنیدم.بلاخره یه شال قهوه ای رو پسندیدم.حس کردم یه نفر پشتمه.برگشتم.شروین بود.اخماشو انداخته بود توی هم و نگاهم میکرد.سرمو کج کردم و گفتم:چیه؟کاری داری؟

_کجا داری میری؟

_یه بار به بابام گفتم.دلیلی نمیبینم دوباره توضیح بدم.اونم واسه ی تو.

با دستم کنارش زدم و رفتم سمت آینه.دنبالم اومد.در حالیکه سعی میکرد لحن صداش آروم باشه گفت:

_هیچ میدونی ساعت چنده؟یه دختر نباید این ساعت بره بیرون.

_پس بقیه ی دخترا چرا میرن بیرون.

نگاه خاصی بهم انداخت و گفت:خودتم میدونی که......

مکثی کرد و ادامه داد:برام با همه فرق داری.

بی توجه بهش شالمو درست کردمو گفتم:من میتونم مواظب خودم باشم.

کیفمو از روی تخت برداشتم.دستمو گرفت و با عصبانیت گفت:

_من نمیزارم این وقته شب بری بیرون.

خنده ی پر تمسخری کردم و گفتم:تو کی باشی؟مثل اینکه خیلی هوا برت داشته.نه عزیزم.این حرفایی که عمو و خاله میزنن فقط تورو خوشحال میکنه.دیگه نمیدونم باید به چه زبونی بهت بگم من با تو ازدواج نمیکنم.

با التماس نگاهم کرد.همه ی جذبه اش توی دو دقیقه تموم میشد و بعد کارش به ناز کشیدن و التماس میرسید.بدون توجه از اتاق زدم بیرون.آخه چقدر وقاحت...چطوری روش میشه بیاد توی اتاقم و ادای آقا بالا سر ها رو در بیاره.با لبخند از بقیه خداحافظی کردم.سوار پراید زرشکیم شدم.جدیدا ترکونده بودن منو به خاطر این پراید.از بس که متلک مینداختن.شده بودیم بچه پولدار.نفس عمیقی کشیدم.رفتم ماشینو روشن کنم که پشیمون شدم و دوباره نفسمو با آرامش بیرون دادم و شالمو توی آینه ی جلو درست کردم.کمربند رو بستم.آینه ی بغل هم یکم تکون خورده بود و اذیتم میکرد.اونو هم درست کردم.صندلیمو یکم آوردم بالا.چشمامو بستم.دنده رو جا انداختم و با یه گاز محکم پرواز کردم.فکر کنم صدا حتی تا طبقه ی دوازدهم که خونه ی سمیرا خانم همسایه ی توی ساختمونمون بود رفت.فکر کنم بچش افتاد.ما طبقه ی سوم بودیم.پشت چراغ قرمز با آرامش وایسادم.چند بار به بدنم کش و غوس دادم.سرعتم زیادی بالا بود.رژ لبمو با دقت فراوان تجدید کردم.چند بار لبامو روی هم فشار دادم.برگشتم سمت شیشه ی سمت چپ.یه پسر ریزه میزه با دهنی باز داشت به کار های من نگاه میکرد.بی تفاوت رومو برردوندم سمت جلو ولی نگاه متعجبشو هنوز حس میکردم.وقتی چراغ سبز شد حرکت کردم..بلاخره رسیدم به رستوران همیشگی.رفتم داخل.بچه ها دور یک میز نشسته بودن.در حالیکه دست همه روی میز بود و سنگینیشونو روی دست هاشون انداخته بودن و بدون هیچ حرفی یا به میز نگاه میکردن یا به گل روی میز.من هم بدون هیچ حرفی روی تنها صندلیه باقی مونده نشستم.مرموزانه به همه شون نگاهی انداختم و مثل یک ربات گفتم:

_گذارش.

اول شهلا شروع کرد:لپ تاپ داداشمو ترکوندم.ولی تا الان با مخفی کاری تونستم از عواقبش جوگیری کنم.

سودابه سرشو چند بار تکون داد و گفت:عالیه.

نگاهمو دوختم به نسرین که بعد از شهلا نشسته بود.

نسرین:امروز غروب توی قرارم با شهرام بهم پیشنهاد س...ک...س داد و من در یک اقدام شجاعانه با کیف کوبیدم روی دستش که باعث از دست دادن تعادل و برخورد ماشینش با ماشین عقبی شد.

سرمو با تاسف چند بار بالا پایین کردم و گفتم:واضح بود که همچین درخواستی رو میده.کاری بس به جا کردی.

به سمیرا نگاه کردم.طوطی وار گفت:

_در دعوای امروزم با مامان در یک کار لحظه به مامانم گفتم دوستت دارم و از یک طوفان جلوگیری کردم.

شهلا دستشو کوبید روی میز و گفت:آره خودشه.آفرین.

و بعد از این حرف همشون با کنجکاوی به من نگاه کردن.

_تحقیقمو کامل کردم.

چشمای هر 3 نفر گرد شد.و بعد از چند ثانیه یکی یکی به حرف اومدن.

سودابه:براوو هلیا.

شهلا:دمت جیلیز

نسرین با خنده ی شیطنت آمیزی گفت:کارش ساخته اس.

شهلا با هیجان گفت:فکر کنم وقتی استاد تحقیق تورو انتخاب کنه آتیش بگیره.پسره ی ایکبیریه خودخواه.

سودابه:خیلی دغل بازه.من که خوشحال میشم ضایع بشه.

بعد باپرسش نگاهم کرد و گفت:حالا مطمئنی که استاد تحقیق تورو به عنوان بهترین تحقیق انتخاب میکنه؟

نیشم باز شد و گفتم:شک ندارم.الان یه ماهه همه چیزو کنار گذاشتم و فقط داشتم روی این تحقیق کار میکردم.

شهلا:به نظرتون عکس العملش چیه؟

بی تفاوت گفتم:خودش این بازی رو راه انداخت.درسته موضوعی که منو اون برای تحقیق پیشنهاد دادیم یکی بود و استاد چون کار منو بیشتر قبول داشت اونو رد کرد.ولی به نظر من این کارش که منو ترغیب کرد تا ببینیم تحقیق کی اول میشه یکم بچه گونه بود.

بچه ها به نشانه ی تایید سرشون رو تکون دادن.

سودابه:حالا میخوای تا چهار شنبه چیکار کنی؟

دستامو مالیدم به هم و گفتم:معلومه.فقط عشق و حال.

آهنگ کشک و دوغ متین معارفی رو گذاشته بودم و صداش هم تا آخر بود و همراه با آهنگ هم ورزش میکردم هم میخوندم.

به یاد من به نام تو به نام عشق وعاشقی که مرگ من رو از خدا بخواد

بخواه که من بمیرمو نباشمو نخونمو نفهممو ندونمو که خر باشم

که مستم از دعای مادرم که سمت عاشقی نرم به قول مادرم که عاشقی کشک و دوغو...

صفحه ی گوشیم که روی میز کامپیوتر بود روشن شد.از خوندن دست برداشتم و گشویمو گرفتم.اس ام اس جدید اومده بود.منم که خر شانس.از طرف شروین بود.نوشته بود:

_سلام هلیا.حالت چطوره؟تا نیم ساعت دیگه حاضر باش با هم بریم بیرون.خبرشو بهم بده.

نیشخندی زدم.اینم دل خوشی داشت..میدونستم کارم اشتباهه ولی بی توجه بهش دوباره به خوندن ادامه دادم:

به جان من به قران به اسمت قسم که عاشقی کردن حرومه.

تو جایی که بنز و منز و عشق و مشق و س...ک..س..و مکسو آدم پولدار سلیمه.

ب این زمان و آن زمان و این جهان و آن جهانو میخندم و میشینم کنار تو..

قول میدم که اعتیادمم ترک میکنم برای تو

قول میدم که آدم خوبی بشم به پای تو......به پای تو...

در اتاقم باز شد.بابام اخمی کرد و رفت سمت کامپیوتر و صدا رو قطع کرد.

_چرا صدارو قطع کردی بابا؟

بابا با دلخوری گفت:یک ساعته دارم صدات میکنم.

_مگه چیزی شده؟ببخشید بابا.نشنیدم.

_با این صدای بلند آهنگ باید هم نشنیده باشی.آخه من نمیدونم این آهنگا چیه گوش میدی دختر.روحیت خشن میشه.بابا جون بشین دو تا شجریانی استاد بنانی چیزی گوش کن.من نگرانتم از یه طرف این آهنگا رو گوش میکنی از یه طرف دیگه هم همیشه در حال کشتی کج دیدنی.

در حالیکه روی تختم میشستم گفتم:ای بابا پدر من..حرفایی میزنیا.هرکسی سلیقه ای داره دیگه.یکی مهرنوش گوش میده یکی سیاوش یکی ابی یک خواجه امیری یکی هم مثل من متین و یاس گوش میده.

بابا با ناراحتی طوری که انگار بهش برخورده باشه گفت:اونوقت بنان و شجریان رو کسی گوش نمیده؟

خندیدم و گفتم:بنان که تاج سره.

و با صدای آرومی زدم زیر خوندن و گفتم:

بــــــــــاز ای الهه ی نـــــــــــاز.

با دل من بســـــــاز.

بابا دستشو آورد بالا و گفت:باشه باشه دخترم.فهمیدم.اصلا هرکاری تو دوست داری بکن.حداقل صداش رو کمتر کن.

_چشم بابا

داشت از اتاق خارج میشد که گفتم:بابا نگفتین چی کار داشتین که صدام میکردین.

زد روی پیشونیش و در حالیکه با یه دستش به چارچوب در تکیه میداد گفت:حواس برام نمیزاری که دختر.شروین زنگ زد خونه.گفت چند باری برای گوشیت پیام فرستاده و زنگ زده جواب ندادی.منم گفتم ورزش میکنی حواست نیست.خواست بهت بگم حاضر بشی باهم برین بیرون.

کوبیدم روی تخت و گفتم:بابا.تو دیگه چرا؟از تو بعیده.فکر میکردم تو دیگه از حرکات و رفتارم میفهمی که من دلم نمیخواد با شروین زیاد اینور و اونور برم.مثل اینکه تو هم حرف خاله و عمو رو قبول داری.

بابا اخماشو انداخت تو هم و گفت:به هرحال من الان میخوام برم بیرون.بهتره تو هم بری دور بزنی که توی خونه حوصلت سر نره.

درو بست و رفت.بالشتو گرفتم وبا حرص گذاشتم روی سرم.هیچوقت به همه ی حرفام گوش نمیکرد.هرچقدر هم عمو و خاله براش مهم بودن نباید با آینده ی من بازی میکرد.همیشه بهم میگفت شروین تنها فرزند و نوه ی خوانواده ی شهابیه.هرچی ارث دارن به این میرسه.و دیگه به حرفای من گوش نمیکرد که چی میخوام.

پاشدم و گوشیم رو از روی میز کامپیوتر گرفتم و دوباره روی تخت دراز کشیدم.جز اس ام اس و زنگ شروین خبر دیگه ای نبود.دیگه مونده بودم باید چیکار کنم تا از دست شروین خلاص بشم.برای من که قلبی ندارم عشق و علاقه مزخرف ترین چیزیه که یه پسر میتونه در موردش باهام حرف بزنه.و چقدر این شروین مزخرف میگفت.من از کسایی که بهم آویزون باشن خوشم نمیاد....اگه کسی رو که میخوام پیدا کنم حتی اگه خودش هم نخواد کاری میکنم که عاشقم بشه....والا...بوی عرق گرفته بودم.تصمیم گرفتم برم یه دوش بگیرم و بعد به شروین زنگ بزنم و بگم باهاش میام.بابا که خونه نبود.پس زیاد هم پیشنهاد بدی نبود که یه دور بزنم و شروین رو اذیت کنم.البته یه گوشی هم بزارم توی گوشم تا حرفای اون رو نشنوم.

بعد از یه دوش سریع که فکر کنم 10 دیقه طول کشید اومدم بیرون.گوشیم داشت زنگ میخورد.شروین بود.چه بهتر خودش زنگ زد.

_بله؟

_سلام هلیا.چرا جواب نمیدادی؟میدونی چند بار به گوشی خودت و تلفن خونتون زنگ زدم؟دیگه داشتم نگران میشدم.

قیافمو در هم کردم و گفتم:با اجازه تون رفته بودم دوش بگیرم.

_درو باز کن من پشت درم.

میخواستم اینبار تا جای ممکن مهربون باشم و منطقی در یک فرصت مناسب بهش بگم بیخیال من بشو.

_باشه.

تلفن رو بدون حرف دیگه ای قطع کردم.از پشت آیفون دیدمش.دکمه ی آیفون رو زدم و در خونه رو هم باز گذاشتم و به سمت اتاقم برگشتم.چند بار موهامو بالا و پایین کردم.صدای بسته شدن در اومد و چند لحظه بعد کنار چارچوب اتاقم ظاهر شد.

با خوش رویی گفت:سلام عزیزم.

چپ چپ نگاهش کردم و گفتم:سلام.

لبخندش پررنگ تر شد و گفت:همیشه آرزوی دیدن همچین صحنه ای رو داشتم.

در حالیکه میومد توی اتاقم گفت:منو تو...تنها...توی یه خونه...تو از حموم میای....من برات میوه میارم...

پخ زدم زیر خنده....خوشم میاد همیشه میدونه وظیفه اش چیه.با همون خنده سشوار رو برداشتم و از جلوم کنارش زدم و سیمشو زدم به پریز که پشت شروین بود.

_چه عجب خنده ی شما رو هم دیدیم.

بی تفاوت گفتم:کجا میخوایم بریم؟

چند لحظه مکث کرد.دستم روی دکمه ی سشوار بود برگشتم سمتش و با تعجب گفتم:با تو بودم.کجا میخوایم بریم؟

من من کرد و گفت:امشب یک جشن خیلی مجللی برای پسر رییس کارخونه ی .....قراره برگزار بشه.میخواد واسه ی ادامه ی زندگی بره اسپانیا.یکی از دوستای منم هست.قراره یک همراه با خودم ببرم.منم از تو میخوام که باهام بیای.

با خشونت گفتم:ولی تو به من گفته بودی میخوایم بریم دور بزنیم.

اومد نزدیک تر و خواست شونه هام رو بگیره که پسش زدم:

_نمیخواستم از پشت تلفن بگم.چون راضی کردن تو کار سختیه.امشب همه ی کله گنده ها یک جا جمع میشن.

شاکی نگاهش کردم و گفتم:

_خب به من چه ربطی داره.

عاجزانه گفت:هلیا..خواهش میکنم یک بار به حرفام گوش کن.

_الان ساعت 8 و نیمه.یه ساعت طول میکشه تا من حاضر بشم.نرفته باید برگردیم.

در حالیکه متوجه شده بود یکم نرم شدم لبخند زد و گفت:تو نگران نباش عزیزم.جشن اینا تا نصفه شب ادامه داره.

چشمامو گرد کردمو گفتم:دیگه بدتر.خودت میدونی که بابا نمیزاره من تو اینجور جشنا شرکت کنم.

_عزیز من...

چشم غره ای بهش رفتم.مکثی کرد و گفت:

_با بابات صحبت کردم.اون کاملا به من اعتماد داره.از نظر اون مشکلی نبود.

پوزخندی زدم و سرمو بردم جلوی صورتش و گفتم:به تو!!

_بس کن هلیا.آخه تو تا به حال چه اشتباهی از من دیدی؟

با بیخیالی در حالیکه دوباره سشوار رو برمیداشتم گفتم:

_مشکل همینه که تو ظاهرت خوبه..ولی من بعید میدونم باطنت هم انقدر خوب باشه.حالا هم برو بیرون تا من حاضر شم.

سشوار رو روشن کردم.نگاه خیره اشو از توی آینه دیدم.بعد از چند ثانیه نفسشو با عصبانیت داد بیرون و از اتاق خارج شد.بعد از خشک کردن موهام پیرهن سورمه ای مو از توی کمد درآوردم و تنم کردم.متاسفانه برای بستن زیپش مشکل داشتم.در اتاقم رو باز کردم.شروین روی مبل نشسته بود و فیلم میدید.صداش کردم:شروین.

برگشت و نگاهم کرد.از دستم دلخور بود.ولی خب به من مربوط نبود.در ادامه ی حرفم گفتم:

_پاشو بیا زیپ پیرهنمو ببند.

از جاش بلند شد و اومد سمتم.پشتمو بهش کردم.زیپ لباس رو تا آخر بالا کشیدو گفت:امر دیگه ای؟

برگشتم سمتشو گفتم:نه.ممنون.فقط پوست میوه ای رو که خوردی از توی پیش دستی بردار بزیر تو سطل آشغال.بعدش هم پیش دستی رو بشور.

متعجب نگاهم کرد.رفتم توی اتاق و درو بستم.میخواست پیشنهاد نده.شونه هامو بالا انداختم.آرایش دخترونه ای ولی با خ چشم پررنگی کردم.پایین موهامو به سرعت فر کردم.کاشکی زودتر بهم میگفت حداقل آرایشگاه میرفتم.کار بیشتری از دستم بر نمیومد.محکم موهامو بالای سرم بستم.خوشم اومد.صورتم کشیده تر شد.گوشواره های بلندی رو به گوشم انداختم.مانتوی کوتاهی تنم کردم و شال مشکیم رو هم خیلی ملایم روی سرم گذاشتم.کفش پاشنه بلندمو از توی کمد برداشتم واسپری زدم و از اتاق بیرون رفتم.شروین با شنیدن صدای در از جاش بلند شد و رو بهم وایساد.چند لحظه بی حرکت نگاهم کرد.اومد کنارم.خیره شد بهم.دستشو گذاشت زیر چونه ام.من هم با چشمانی بی احساس و گستاخ بهش نگاه کردم.آروم زمزمه کرد:

_بی نظیری هلیا....بی نظیر....

خواست سرشو نزدیک بیاره که خیلی خونسرد کنارش زدم و بی توجه بهش به سمت در حرکت کردم.بعد از چند لحظه صدای کفش های اون رو هم شنیدم که به سمتم اومد.با آسانسور رفتیم پایین.متوجه نگاهش شده بودم.سرمو بالا کردم و ابرویی براش بالا انداختم.آسانسور ایستاد.با هم رفتیم بیرون.خواست دستمو بگیره که نذاشتم.ماشینش جلوی در پارک بود.درو برام باز کرد.سوار شدم.خودش هم سریع سوار شد.این کارها خیلی بهش میومد.خندم گرفت.ولی سریع جمعش کردم.اگه بهش رو میدادم تا ناکجا آباد میتاخت.واقعا موندم چطوری بابا به این اعتماد داره.

ماشینو روشن کردو راه افتاد.

_از قصد نبود.معذرت میخوام.

شروین بود که این رو گفت.بی خیال گفتم:

_مهم نیست.فقط دیگه تکرار نشه.

سرشو کج کرد و خیره نگاهم کرد و گفت:

_نمیدونم چرا تو همیشه خودتو از من بالا تر میبینی.

من هم نگاهش کردم و با تعجب گفتم:مگه نیستم؟

به رو به رو نگاه کرد.بعد از چند لحظه نفسشو با حرص بیرون داد و گفت:چرا...هستی....شاید واسه ی همینه که همیشه جلوت کوتاه میام.همین اخلاقت بود که باعث شد من یه دل نه صد دل عاشق و خواستارت باشم.

لبخندی زد...چشمامو بستم و با بی حوصلگی نفسم رو دادم بیرون و گفتم:بس کن ترخدا.این حرفا به مذاق گوش من خوش نمیاد.

آهنگی گذاشتم و به این صورت جلوی بیشتر حرف زدن شروین رو گرفتم.وارد باغ مجللی شدیم.ماشین رو کنار بقیه ی ماشین ها پارک کرد.همزمان با هم پیاده شدیم.اومد کنارم.و بازو هاشو آورد جلوم.توی چشماش نگاه کردم....جلوی دوستاش نمیخواستم سر افکنده باشه.بازوهاشو گرفتم.ولی بهش آویزون نشدم.هیچ صدایی از خونه بیرون نمیاد.ولی نور های رنگی از شیشه ها معلوم بود.

وارد خونه شدیم.وقتی در باز شد تازه صدای کر کننده ی آهنگ رو شنیدم.بیشتریا در حال رقصیدن بودن.اون هم رقص های بی معنی.فکر کنم هرکدومشون یه بشکه م*ش*ر*و*ب خورده بودن.خودمو بیشتر به شروین آویزون کردم.با اینکه خوشم نمیومد ولی تهنا آشنای این مهمونی شروین بود.همچین اون موقع گفت همه ی کله گنده ها جمعن که من فکر کردم الان با کلی افراد میانسال برخورد میکنم.ولی اینا بیشتر بچه های مفت خور کله گنده ها بودن.آروم دم گوش شروین گفتم:حق نداری م*ش*ر*و*ب بخوری.

با لبخند و صدایی که به زحمت شنیده میشد گفت:باشه خانمی.کمتر میخورم.

خواستم اعتراض کنم که یه پسر بهمون نزدیک شد.در حالیکه به هم دست میدادن پسره گفت:چقدر دیر کردی؟

شروین هم تقریبا داد زد:بخاطر خانم منتظر شده بودم.

پسره که تازه متوجه من شده بود بهم نگاه خریدارانه ای انداخت و با چشمای هیزش گفت:بَه...چه تیکه ای با خودت آوردی نامرد.

اخمام رفت تو هم.خواستم یه دونه بزنم جای حساسش که شروین دستشو گذاشت رو شونه های پسره و با جدیت گفت:چشم بد به هلیا نداشته باش که با من طرفی.سپس لبخندی بهش زد و با هم رفتیم یه گوشه.مانتو و شالمو درآوردم و دادم به یکی از خدمتکار ها.چشمای شروین روم ثابت موند.معذب شدم.برای همین گفتم:

_این کی بود؟

_کامران.صاحب جشن.

به من نگاه کردو ادامه داد:ازش ناراحت نشو.اخلاقش همینه.

خدمتکاری با سینی م*ش*ر*و*بات الکلی اومد کنارمون.شروین خواست برداره که به خدمتکار اشاره کردم بره و اونم رفت.رو به شروین که متعجب به من نگاه میکرد گفتم:

_به جون خودم اگه یه قولوپ هم از اینا بخوری من میرم.

با حرص نگاهم کرد.چشمم رو برگردوندم سمت چپ که نگاهم به دختر پسری افتاد که رو به هم و توی بغل همدیگه بودن و معلوم نبود که چیکار میکردن.خوشم نیومد و سرمو برگردوندم.بعد از چند لحظه ای که بینمون سکوت شد گفت:

_حداقل بیا بریم وسط برقصیم.

نگاهی به جمعیت وسط انداختم و گفتم:من از اینجور رقصا سر در نمیارم.معلوم نیست اون وسط چه خبره.نمیام.

_اگه یه نوشیدنی میخوردی دیگه لازم نبود رقصو بلد باشی.خود به خود اینطوری میرقصیدی.

چپ چپ نگاهش کردم و گفتم:من واقعا موندم.این چه جور اعتمادیه که بابام بهت داره.اگه امشب م*ش*ر*و*ب بخوریم و اتفاقی بیفته چیکار میتونیم بکنیم.

خنده ی خبیثانه ای کرد و گفت:این اتفاق که خیلی خوبه.خودم نوکرتم.میام خواستگاریت....

پریدم وسط حرفش و با بی حوصلگی گفتم:باشه باشه...تو برو وسط..من همین جا میمونم.

_یعنی نمیای دیگه؟

قاطع گفتم:نه.

_پس تو از این جا تکون نخور زود بر میگردم.

گذاشت رفت.به همین راحتی.خریت کردم که باهاش اومدم.اصلا از فضای اینجا خوشم نمیومد.مبلی گیر آوردم و روش نشستم.یه پسری رو دیدم که داره به سمتم میاد.احتمالا میخواست از نبودن شروین استفاده کنه.ولی وسطای راه کامران گرفتش و باهاش چند کلمه حرف زد.سپس خودش به سمتم اومد.کنارم نشست.بی توجه به وسط چشم دوختم که شروین در حال رقصیدن بود.کامران کاملا رو به من نشست و دم گوشم گفت:بی توجهیت تو حلقم.

خندم گرفت ولی نشون ندادم.با ظاهری سرد به سمتش برگشتم و گفتم:کاری داشتین؟

توی چشمام خیره نگاه کرد و گفت:صورت کشیده....بینی مناسب...لب های کوچیک و ناز....

از حرفاش حس خوبی پیدا نکردم.ولی اون ادامه داد:

چه چشمای قشنگی داری........تبارک الله....آدم محو میشه تو چشات.رنگ خاکستری....میدونستی چشم هاتون خیلی خاصه؟

_آره میدونستم.

_اعتماد به نفستم.........تو حلقم.قدت چنده؟

_فکر نمیکنم بهتن مربوط باشه.

خودش گفت:با توجه به هیکلتون فکر میکنم قد 172 یا 173 داشته باشین.وزنتون هم بیشتر از 56 کیلو نمیخوره.

خودشو بیشتر بهم نزدیک کرد و من هم بیشتر به دسته ی مبل تکیه دادم.با تعجب بهم گفت:خیلی سخت گیری.

من هم سرمو بردم نزدیکش و خیلی محکم بهش گفتم:چون از اینجور جشنا متنفرم که همه به هم چشم دارن.یکی از مزخرف ترین جشناییه که اومدم.حالا هم یکم از من فاصله بگیرین تا راحت باشم.

خنده ای کرد و ازم فاصله گرفت و گفت:خوشم اومد.خیلی جسوری.شروین رو دوست داری.

فقط نگاهش کردم و چیزی نگفتم.اون هم وقتی سکوتم رو دید ادامه داد: نظرت چیه که با هم باشیم؟

تحقیر آمیز و با خون سردی نگاهش کردم و گفتم:شما مستید؟

پاهاشو انداخت روی هم و به مبل تکیه داد و گفت:نه.چون این جشن مخصوص منه.زیاد جالب نیست که خودم مست باشم و نفهمم چیکار میکنم.

کسی از در وارد شد.من چون نزدیک در بودم متوجهش شدم.کامران هم وقتی دیدش بلند شد.اینکه سهیل بود...اون اینجا چیکار میکرد.کامران بعد از صحبتی که باهاش کرد به سمت من آوردش.وقتی به من رسیدن از جام به آرامی بلند شدم.به هرحال همکلاسی بود و نمیشد بی احترامی کنم.سهیل جدی و خیره داشت نگاهم میکرد.کامران گفت:هلیا خانم ایشون سهیل داداشم هستن...

پس برادر بودن.سهیل دستشو به سمتم دراز کردو گفت:سلام خانم طراوت.اینجا چیکار میکنین؟

باهاش دست دادم و در حالیکه لبخند میزدم گفتم:با یکی از آشناهامون اومدم.

اون هم ابرویی بالا انداخت و گفت:فکر نمیکردم اهل اینجور مجالس باشید.

سعی نکردم از خودم دفاع کنم.فقط دوباره با لبخند بهش خیره شدم.

کامرن با تعجب گفت:شما همدیگه رو میشناسید؟

_آره داداش.با ایشون تو یه دانشگاه هستم و اخیرا هم یه موضوع خیلی ما رو به هم مربوط کرده.

رو به من ادامه داد:تحقیقتون به جایی رسید؟

پرافتخار بهش نگاه کردم و گفتم:بله.تا فردا برای استاد ایمیلش میکنم.شما چطور؟

_من در برابر شما کم نمیارم.حتی اگه مجبور باشم از روش های کثیفی استفاه کنم.

خواستم حرف بزنم که دوباره رو به ما ادامه داد:من میرم اون سمت تا به دوستام سلام کنم.

و رفت.کامران متعجب در حالیکه زبونشو گاز گرفته بود و ابروهاش ناخودآگاه بالا رفته بودن به یه جا خیره بود و نشست.بعد از چند لحظه با چهره ای شاد به سمتم برگشت و میخواست حرف بزنه که شروین پیشمون اومد و گفت:کامران جان میتونم بشینم؟

کامران هم با لبخندی مسخره خودشو گوشه ای کشید و رو به شروین گفت:البته.

یکی از بچه ها اومد در گوش کامران چیزی گفت و کامران هم بعد از معذرت خواهی از ما رفت.شروین در حالیکه بخاطر جنب و جوشش سرخ شده بود رو بهم گفت:خوش میگذره عزیزم؟

دهنش بو میداد.عصبانی گفتم:م*ش*ر*و*ب خوردی؟

سرشو آورد نزدیکم و روی شونه هام گاشت و گفت:آره عزیز دلم.

از روی شونه هام بلندش کردم و گفتم:بلند شو بریم.

خمار نگاهم کردو گفت:کجا بریم؟جشن تازه شروع شده.

سپس خودشو بیشتر بهم نزدیک کرد و ادامه داد:چقدر داغ شدی هلیا.نکنه تب کردی.

_دیوونه خودش داغ کرده بود الان فکر میکردمشکل از منه.

دیگه دورتر نمیتونستم بشم.چون به دسته ی مبل چسبیده بودم.چند لحظه نگاهم کرد.معلوم بود حالش خراب شده.داشت سرشو میاورد جلو.نزدیک لبهام بود که خیلی ناگهانی پریدم.اون هم متعجب نگاهم کرد.

_بلند شو بریم؟

عصبانی شده بود:کجا بریم هلیا.بشین سر جات دیگه.

سهیل که از دور داشت نگاهمون میکرد اومد سمتمون و گفت:مشکلی پیش اومده خانم طراوت؟

لبخند زدمو گفتم:نخیر.ما دیگه داریم میریم.

شروین دوباره مستانه گفت:من هیچ جا نمیرم.

سهیل:مست کردن؟

ناچارا گتم:آره

_حاضر بشید من میرسونمتون.

جدی گفتم:ممنون.خودم میرم.

سپس رو به شروین گفتم:شروین سوییچ رو بده.

شروین:صبر کن تا آخر جشن با هم میریم.

اینطوری نمیشد.یکم ملایم باهاش حرف زدم و در آخر سوییچ رو ازش گرفتم و بعد از خداحافظی با سهیل اومدم بیرون.پسره ی احمق...بار آخرمه که باهاش میام بیرون.میگن آدم وقتی مسته ناموسشم فراموش میکنه همینه.اصلا براش مهم نبود که این موقع شب باید تنهایی برگردم.

به باغشون نگاه کردم.بهتر از خونه ی عمو بختیار بود.معلومه کله گنده ان.سوار ماشین شدم.شروین کور میشد فرداخودش میومد.

وقتی رسیدم خونه ساعت 12 بود.بابا هنوز نیومده بود.شک نداشتم که دوباره با عمو بختیار رفتن خوش گذرونی.رفتم دوش گرفتم و روی تخت دراز کشیدم.اصلا بهم خوش نگذشته بود.بودن سهیل هم برام مهم نبود.

_نه.نه.نه.نه.این غیر ممکنه.امکان نداره.

دوباره لپ تاپ رو روشن و خاموش کردم.نه نشد....وای خدا...بهم کمک کن.من قلبم ضعیفه....نزار جوون مرگ بشم.خدایا 1000 تا صلوات نذر میکنم اگه همش خواب بوده باشه و لپ تاپ درست شده باشه..خدایا قول میدم بابامو اذیت نکنم...با من اینکارو نکن.....درست نشد......بلند زدم زیر گریه.سرمو گذاشتم روی میز و هوار کشیدم.گوشیم زنگ خورد.جواب دادم.شهلا بود.داد زدم توگوشی.شیون کردم.بیچاره از اون سمت هول شده بود.نمیدونست باید چیکار کنه.

شهلا:چیشده ؟چته دختر؟گوشام کر شد.خوبی؟

با گریه گفتم:میگی چیشده؟بیچاره شدم.زندگیم به باد رفت.همه چیزم دود شد رفت روی هوا.حافظه ی لپ تاپم پاک شد.

شهلا با سردرگمی گفت:چی میگی؟یعنی چی حافظه لپ تاپم پاک شد؟کی؟

داد زدم:شــــــــــهلا...هکم کردن...

سکوت کرد.دهن اون هم قفل شده بود...بعد از چند لحظه گفت:الان میام.

گوشی رو قطع کردم.دوباره سرمو گذاشتم روی میز و آبغوره گرفتم.نیم ساعت بعد زنگ خونمون به صدا اومد.بدون اینکه بپرسم کیه باز کردم.کسی جز شهلا نمیتونست باشه.رفتم توی اتاقم.اون هم اومد.صدای دویدنش به سمت اتاق رو میشنیدم.درو باز کردو با صدای بلند گفت:زهرمو ترکوندی هلیا..زود باش توضیح بده چی شده.

درحالیکه گریم آروم تر شده بود گفتم:توی اینترنت بودم.یاهو و فیس بوکم هم باز بودن.داشتم توی فیس بوک دور میزدم.که دیدم یه ایمیل اومد.بازش کردم.چیزی توش نبود.5 دقیقه نگذشته بود که دیگه بعدش نمیدونم چیشد.خاموش شد.وقتی هم ویندوزبالا اومد هیچی توی لپ تاپم نبود.

شهلا کوبید روی صورتشو گفت:وای خاک به سرم.یعنی همه ی فیلم ها عکسات پاک شد.

بلند داد زدم:اونا به درک تحقیق....تحقیقم....امیدم....پاک شد...

چشمای شهلا به طرز وحشتناکی گشاد شدن.

شهلا:داری با من شوخی میکنی؟

سرمو به سمت بالا تکون دادم یعنی نه.

شهلا:فلش؟مموری؟توی اون نریخته بودی؟مطمئنا یه کپی ازش داشتی.

چیزی نگفتم.فقط نگاهش کردم.با گنگی چشم بهم دوخت و گفت:

_بدبخت شدی.

دوباره زدم زیر گریه.اومد آرومم کنه.مونده بودم باید چیکار کنم.کاشکی زودتر واسه ی استاد ایمیلش میکردم.کاشکی دیشب قلم پام خورد میشد نمیرفتم جشن به جاش این کوفتی رو میفرستادم واسه استاد.دلم میخواست یکی رو خفه کنم و اون یه نفر هم بدون شک شروین بود که از صبح تا الان روانیم کرده بود از بس زنگ زده بود و معذرت خواسته بود.لعنت به من.

شهلا:گریه نکن عزیزم.حالا نمیدونی کی هکت کرده؟

_نه.

دماغمو بالا کشیدم.

شهلا چهره ی متفکری به خودش گرفت و گفت:باید فکرامون رو بریزیم روی هم.امروز تازه شنبه اس.تا چهارشنبه 3 روز فرصت مفید داریم.

روشو کرد سمت من و گفت:ببینم صفحه های اینترنتی با کتاب هایی که ازشون استفاده کردی رو داری؟

چشمامو دوختم به لپ تاپ.سرشو با افسوس تکون داد.ناگهان یاد یه چیزی افتادم.داد زدم:

_شایان...آره شایان داشت.اون روز که رفته بودم تا بهم کمک کنه.همه ی صفحات اینترنتی رو ریختم توی کامپیوتر اون.

شهلا دستاشو با هیجان کوبید به هم و گفت:پس همه چی درست شد.

افسرده گفتم:چطوری میتونی بگی همه چیز درست شد؟میدونی من چقدر برای تنظیم اون صفحات و مرتب کردن نوشته ها وقت صرف کرده بودم؟حالا در طی سه روز و در حالی که دانشگاه هم میام چطوری میخوام دوباره اونو درست کنم؟اگر هم بتونم مطمئنن مثل اولش نمیشه.

شهلا:الان اینا مهم نیست.سریع یه زنگ به شایان بزن ببین اصلا صفحات رو نگه داشته یا نه؟

شایان پسر تنها خاله ام بود.دو تا برادر بودن.اون فرزند اول بود که 19 سال داشت.دوسال از من کوچیکتر بود.رشته ی علوم کامپیوتر رو میخوند.من هم روان شناسی میخوندم.خیلی باهوش بود برای همین توی تحقیقم از اون کمک گرفتم.برادر کوچیکش که اول دبیرستان رو میخوند شهروز بود.اون هم پسر کنجکاوی بود.گوشی رو برداشتم و بهش زنگ زدم.آهنگ پیشواز کیتارو رو گذاشته بود.

_سلام به دختر خاله ی بی معرفت.

_سلام شایان.کــــــمک میخوام.

با خون سردی گفت:چیز عجیبی نیست.خودم میدونستم.تو جز برای کمک گرفتن از من به دلیل دیگه ای زنگ نمیزنی.

_خب حالا اینا رو بیخیال.یادت میاد واسه ی تحقیقم اومدم خونتون؟

_آره.

_واسه ی تحقیقام روی صفحه ی دسکتاپت یه پوشه درست کردی.هنوز داریشون؟

یکم فکر کردو گفت:میدونی که وضعیت صفحه ی دسکتاپ من چه طوریه.هیچ چیزی رو پاک نمیکنم.پس اونم هست.

نفس راحتی کشیدم.

_خونه ای؟

_آره چطور؟

_تا چهارشنبه شدیدا به کمکت احتیاج دارم.تحقیقم پاک شده.

..........................................

سرکلاس نشسته بودم.این درس رو اون پسره هم برداشته بود.سهیل رجبی.هنوز وارد کلاس نشده بود.اولین نفری بودم که اومده بودم توی کلاس.دو روز از اون اتفاق شوم میگذشت.شایان و شهلا خیلی بهم کمک کردند.تونستم یه تحقیق مزخرف رو آماده کنم.امروز سه شنبه بود و تا فردا باید مقاله رو به استاد میرسوندم.هیچ امیدی برای اینکه مقالم اول بشه نداشتم.سهیل جلوی در نگاهی به من انداخت و وارد شد.درست صندلی سمت راست من نشست.پشت سرش بچه های دیگه هم وارد شدن.توی این کلاس تنها بودم و هیچ کدوم از دوستای صمیمیم نبودن.

_مقاله تون در چه حاله؟

به سهیل نگاه کردم.لبخندی اجباری زدم و گفتم:

_خوبه.خواستم بیام سلام رسوند.

نیشخندی زد و گفت:سلام منو هم بهش برسونین.

نمیدونم چرا.ولی روی لبخند و چشاش میخکوب شدم.......نکنه!.....خودشه...مطمئن م کار خود موزمارشه.

با همون لبخند گفت:

_خانم طراوت حواستون کجاست؟

چشمامو ریز کردم و گفتم:تو....کار توا....میدونم کار خودته...

جزوه رو جلوش بازکرد.همون لحظه استاد هم اومد.بیخیال گفت:

_نمیدونم در مورد چی حرف میزنید.ولی امیدوارم بتونید طی این مدت کم تحقیق خوبی بسازید

دیگه مطمئن شدم کار خودشه....اصلا ازش بعید نبود.خشمگین نگاهش کردم و مشت محکمی روی میز کوبیدم که باعث شد همه با تعجب منو نگاه کنن.خنده ی مسخره ای کردم و رو به استاد گفتم:ببخشید استاد.

و با لحنی آروم خطاب به سهیل گفتم:مواظب باش من هم این بلا رو سرت نیارم.چون آروم نمیشینم.

پوزخندی زد:بچه ای واسه اینکارا.

_بهت توصیه میکنم دیگه هیچوقت از کامپیوترت به اینترنت وصل نشی.

..............

بعد از کلاس اومدم بیرون و به شهلا زنگ زدم.

_بله؟

_شهلا حدس میزنم کار کی باشه؟

_چی؟

_فکر میکنم بدونم کی لپ تاپمو هک کرد؟

با تعجب گفت:کی؟

_رجبی

_نــــــــــــــــه

_آره

_نه بابا.مگه میشه؟

_آره میشه.این تحقیق برای منو اون چون سر لج و لجبازی بود خیلی مهم حساب میشد.من شک ندارم اگه میتونست حتی میمومد خونه مون و لپ تاپ و هرچی که مربوط به مقاله بود رو داغون میکرد.

شهلا که توی شوک رفته بود گفت:حالا میخوای چیکار کنی؟

دستمو گذاشتم جلوی دهنم و در حالیکه به سمت بوفه میرفتم

گفتم:نمیدونم...گیج شدم...به پلیس که نمیخوام چیزی بگم.ولی من این پسرو به همین راحتی ول نمیکنم.

_پس دیگه کاری نمیتونی بکنی.

با لبخندی مرموز گفتم:درسته که من نمیتونم هک کنم...ولی براش مثل کاب*و*س شبانه میشم.کاری میکنم واسه خودش عزاداری کنه.شک ندارم یه نمونه از مقالمو برداشته.

_فکری داری؟

_فردا میرم شرکت سایبری ایران. باید مقابله به مثل کنم تا دلم آروم بشه.

_چـــــــــــــی؟

جیغی کشید که تا دو روز گوش من در حال وز وز کردن بود.شب مقاله رو با همه ی کمبود هاش برای استاد ایمیل کردم.درسته فردا روز آخرش بود.ولی وقتی کار دیگه ای نمیتونستم بکنم همین بهتر که زودتر ارسالش کردم و خیالم راحت شد.در لپ تاپ رو بستم و روی تخت دراز کشیدم.از فردا شروع میکنم.

..............

وارد ساختمون شدم.با هزار زحمت و به کمک شایان تونستم شرکت سایبری ایران رو پیداکنم. داخلش خیلی با بیرون متفاوت بود.تزیین های عجیب و غریب و در عین حال مفهومی آدمو توی خلسه فرو میبرد.رسیدم کنار قسمتی که چند نفر برای پاسخ گویی نشسته بودن.رو به روی یه پسر جوون نشستم و از پشت شیشه براندازش کردم و گفتم:

_سلام.خسته نباشید

_سلام.ممنون.امرتون؟

یه لحظه کپ کردم.من اینجا چیکار داشتم؟الان باید چی میگفتم...ترسیده بودم..اه از بیرون باید در مورد حرفایی که میخواستم بزنم فکر میکردم.در یک تصمیم ناگهانی گفتم:

_من یک هکر قوی میخوام.

پسره چند ثانیه نگاهم کرد و کم کم خنده ای روی صورتش شکل گرفت و در عرض صدم ثانیه به قهقهه تبدیل شد.اطرافیان با تعجب نگاهمون کردن.سرمو بردم نزدیک تر و به آرومی گفتم:

_آقا چرا میخندین.حرف خنده داری براتون نزدم.

خنده شو جمع کرد و گفت:شما اصلا چطوری اینجارو پیدا کردین؟اینجا که جای بچه بازی نیست.

با کمی خشونت گفتم:شما با ایناش کاری نداشته باشین.هزینه شو پرداخت میکنم.

به صندلیش تکیه داد و گفت:کارتون چیه؟

_گفتم که یه هکر میخوام.

دوباره داشت میخندید که با عصبانیت گفتم:آقـــا.

دستاشو گرفت جلوش و گفت:اکی.....ولی خب تو مثل اینکه چیزی از اینجا نمیدونی.هکر های اینجا در خدمت دولت ایرانن.برای کار های شخصی نمیتونی به دیدنشون بری.تو کارتو به من بگو شاید من تونستم کمکت بکنم.

چپ چپ نگاهش کردم و گفتم:اگه بخوام خودم آموزش ببینم چقدر وقت میبره؟

_چندین ماه.البته اگه باهوش باشید.

_به باهوش بودنم که شک نکنید.

در حالیکه خودکارشو روی میز مبکوبید گفت:بر منکرش لعنت.

چند ماه خیلی زیاد بود.من میخواستم زودتر به هدفم برسم.همیشه توی کارهام عجول بودم.

_خودتون کی وقت دارید بهم کمک کنین؟

دستاشو گذاشت روی میز و خم شد روی مچ دستش و گفت:تو مشکلت رو بگو.

براش توضیح دادم که یه نفر اطلاعاتمو دزدیده و حالا من هم میخوام اطلاعاتمو از توی کامپیوتر اون پس بگیرم.

لبخندی اومد روی صورتش و گفت:برای اینکارها که باید برین پیش پلیس.این کاری که شما میخواهید من انجام بدم خلاف قوانینه.ولی.....

سرمو بردم جلو و گفتم:ولی چی؟

ابروهاشو انداخت بالا و گفت:ولی.....

_سر پول باهم کنارمیایم.

لبخند دو تامون عمیق شد.

با افتخار گفت:حالا که اینطوره نیم ساعت بیشتر وقت نمیبره.

با هیجان چشمامو درشت کردم و دستامو کوبیدم به هم و گفتم:واقعا؟

سرشو انداخت پایین و گفت:آروم تر.

_اوه.باشه باشه.

سر کامپیوترو بیشتر به سمت خودش برگردوند و گفت:آیدی طرف رو داری؟

سریع گوشیمو در آوردم و گفتم:البته.

آیدی سهیل رو توی گوشیم ذخیره کرده بودم.براش خوندم.و زل زدم بهش.با دقت داشت کارشو انجام میداد.....20 دقیقه ای گذشته بود.آدرس فیس بوکشم دادم...داشتم بال در میاوردم.تا 5 دقیقه ی دیگه مقاله رو میگرفتم و برای استاد ایمیل میکردم و میگفتم مقاله ای که دیشب فرستادم اشتباه بود.دستامو توی هم قفل کردم...وای ...چه حس خوبی...

پسره ناگهان با صدای نسبتا بلندی گفت:فهمید....

و سریع دستش رفت سمت دکمه ی پاور کیس و با عجله از همون جا خاموشش کرد.

متعجب گفتم:چیشد؟کی فهمید؟

چهره ی پسره وحشت زده شده بود.رو به من گفت:پاشو خانم..پاشو..برو بزار به کارامون برسیم.

من که کم کم داشتم از شوک بیرون میومدم و عصبانی میشدم.از جام بلند شدم و با صدای نسبتا بلندی که شبیه داد بود گفتم:درست حرف بزن...بگو اطلاعاتی که میخواستم چیشد.

توجه همه به سمت ما جلب شده بود.نگاهی به اطرافم انداختم.یک پسر حدودا سی ساله با لباس های نه چندان نو و شیک از پله ها پایین میومد..به خاطر داد من چند لحظه با تعجب سمت مارو نگاه کرد......عجب قیافه ای داشت....چه چشمایی....هیکلشو.....توی صدم ثانیه با خودم فک کردم اگه این لباس های بهتری میپوشید چه تیکه ای میشد.کم مونده بود بلند رو بهش بگم ای جونم...ولی اون فقط همون یک نگاه رو انداخت و بی توجه به ما به راه خودش ادامه داد.بقیه داشتن بهمون نگاه میکردن..به خودم اومدم و ادامه دادم:

_اگه کارمو انجام ندی این شرکتو رو سر خودتو اون صاحابش خراب میکنم.اصلا رییست کو؟

به همه نگاه کردم تا شاید کسی جوابمو بده.اون مرد بد تیپه همونی که قیافش جیگر بود کنار در که رسید چند لحظه صبر کرد و بعد رفت بیرون.شونه ای بالا انداختم.پسره که از عکس العمل من بیشتر ترسیده بود گفت:لطفا بشینین براتون توضیح میدم.

با عصبانیت دوباره سرجام نشستم و نفسمو دادم بیرون.

_توضیح نمیخوام.مقاله ی منو بده.

در حالیکه سعی میکرد آروم باشه و من رو هم آروم کنه گفت:ببینین خانم...من از همون اول هم اشتباه کردم.شما باید مشکلتون رو با پلیس در میون بزارید...

خواستم بیام وسط حرفش که دستشو آورد بالا و گفت:صبر کنین خانم تا حرفمو بزنم.

به دورو اطرافش نگاه کرد و سرشو آورد جلوتر و آروم طوری که فقط من بشنوم گفت:

_من سعی کردم وارد کامیپوترش بشم...ولی شما به من نگفته بودین با یه آدم فوق العاده حرفه ای طرفم...خودش هم توی اینترنت بود و نمیدونم چطوری فهمید که من دارم بهش نفوذ میکنم.غیر از اینکه خیلی سریع منو بیرون کرد نزدیک بود اطلاعات اینجارو هم به هم بریزه.میدونین اون وقت چه فاجعه ای رخ میداد؟رییسم میفهمید من بیچاره میشدم...

گنگ نگاهش کردم...یعنی سهیل تا این حد وارد بود؟

ادامه داد:شما میتونین پلیس رو در جریان بزارین...میتونن خیلی بهتون کمک...

اومدم وسط حرفش و نفهمیدم چی شد که این حرف خبیثانه رو زدم:

اگه بهم کمک نکنین رییستون رو در جریان میزارم.

پسره با تعجب و ترس نگاهم کرد.خودم هم بعد از حرفم پشیمون شدم.آخه این چه حرفی بود که زدم.خیلی نامردی کردم.ولی حاضر هم نبودم از حرفم برگردم..

بعد از یه مدت که با نگاهمون دوئل کردیم گفت:

_شما برین شنبه بیاین من با رفیقم که توی همین شرکت هکره میگم یه راه حلی پیدا کنه.

با اعتراض گفتم:ولی شنبه خیلی دیره.من میخوام همین امروز انجام بشه.

_خانم یه بار بهتون گفتم این کسی که شما میخواید هکش کنین یه کاربر عادی کامپیوتر یا یک بچه اسکریپتی نیست.

با پرسش گفتم:بچه اسکریپتی؟

کلافه گفت:یک نوع از هکر ها هستن.ولی خیلی وارد به کارشون نیستن.

از جام بلند شدم.سرمو تکون دادم و حرکت کردم.دوقدم نرفته بودم که برگشتم و گفتم:فقط تا شنبه صبر میکنم.

و دوباره راهمو گرفتم و رفتم..........

........

شنبه بعد از ظهر بایدمیرفتم دانشگاه.برای همین صبح زود به سمت شرکت سایبری رفتم.امشب هما هم از کیش برمیگشت.سردر گم شده بودم.از من بعید بود که این همه روی یه موضوع پافشاری کنم.شاید بهتر بود که به پلیس خبر میدادم.ولی خب دوست داشتم خودم سهیل رو سر جاش بشونم.آره باید خودم جلوش وایمیستادم.من هیچی کمتر از اون نداشتم.وارد شرکت شدم.پسره پشت میزش نبود.اطراف رو دنبالش گشتم که دیدم از توی آبدار خونه با یه فنجان قهوه اومد بیرون.وقتی من رو دید.چند لحظه سرجاش وایساد و دوباره به سمت میزش رفت.من م رفتم رو به روش نشستم.

پسره:سلام خانم طراوت

_سلام.خسته نباشید.

_ممنونم.

بی حوصله گفتم:مشکل من حل شد؟

_ببینین خانم طراوت.من نمیدونم همچین آدمی چطوری هک کردن رو یاد گرفته که حتی اسمش تو لیست شاگرد های اینجا هم نیست.ایشون در سطح خیلی...

اومدم وسط حرفش و گفتم:تونستین کاری بکنین؟

نگاهم کردو گفت:نه.

چند تا نفس عمیق کشیدم....باید خونسرد میموندم.نمیدونم چرا یهو آمپر ترکوندم.اون موضوع برای من خیلی مهم بود.من این شرکتو رو سرشون خراب میکنم اگه مشکل من رو حل نکنن.خودش ادامه داد:

_رفیق من واقعا توی این مسائل حرفه ایه.ولی ما نمیدونیم با چه جور آدمی طرفیم.شاید ایشون...

از جام بلند شدم.حوصله ی گوش دادن به حرفاش رو نداشتم.روی راه پله یه فلش زده بود به سمت دفتر مدیر.بدون توجه به پسره با عجله به اون سمت رفتم.اول تو شوک موند.بعدش دنبالم دوید.همه داشتن نگاهمون میکردن.من سریع تر از پله ها بالا رفتم.چند تا اتاق بود.که کنار یکیشون نوشته بود مدیر.یک منشی هم کمی اون طرف تر نشسته بود.منشی هم تا خواست به خودش بیاد خیلی دیر شده بود و من محکم درو باز کردم.اوضاع اون جا هم وخیم بود.چون یه آقایی با تیپ ساده روی میز وسط خم شده بود و رو به طرف مقابلش که فکر میکنم مدیر بود با فریاد گفت:

_به اونا هیچ ربطی نداره

کت و شلواری به من نگاه کرد ولی اون فرد عصبانی بدون نگاه کردن دوباره داد زد:خانم شهرزاد مگه نگفتم تا من نرفتم کسی پاشو توی اتاق نزاره.

سپس با خشونت به سمتم برگشت و وقتی منو دید متعجب شد.چون خانم شهرزاد پشتمون بود.پس این مدیر شرکت بود.به تیپش که اصلا نمیخورد.اینکه همون مرد اون روزیه که داشت از شرکت خارج میشد.با این تیپ ساده اش مگه میتونستم فراموشش کنم.توی ذهن من بیشتر به آبدارچی میخورد تا مدیر.البته خیلی جوون بود.نمیدونستم آدمی به جوونی این میتونه مدیر شرکت های خاصی مثل اینجا بشه.

سرجاش نشست و و به رو به روش خیره شد.شهرزاد رو به کت و شلواریه

گفت:ببخشید آقای وطنی.ناگهانی از پله ها اومدن بالا و پریدن توی اتاق.

آقای وطنی نگاهی به رو به روییش انداخت و بعد رو به شهرزاد گفت:اشکال نداره.شما بفرمایید بیرون.

لحظه ای که در داشت بسته میشد چهره ی ملتمس پسره رو پشت در دیدم.دیگه انقدر هم نامرد نبودم که لوش بدم.

آقای وطنی در حالی که توی خودش بود گفت:ببین دخترم اینجا قوانین خاص خودش رو داره.دلیلی نمیشه که چون الان مراقبا جلوی در نیستن بدون هیچ اجازه ای وارد اتاق بشید.اگه مشکلی پیش اومده بگید.

حرفاش حوصله مو سر برد.رو به اون تیپ سادهه کردم و گفتم:آقای مدیر من چند تا حرف باهاتون داشتم.

نگاهی بهم انداخت و به آقای وطنی نگاه کرد و گفت:مدیر ایشونن.

با تعجب گفتم:پس شما؟

با خون سردی جواب داد:من هم ارباب رجوعم.

میخواستم بگم منم گوش مخملیم ولی دیدم اوضاع خیلی خیط میشه.آقای وطنی بهم نگاه کرد و گفت:بفرمایین بشینین خانم

رفتم روی مبل های رو به روی آقای وطنی و کنار اون پسره نشستم و گفتم:

_من مشکلی برام پیش اومده که ازتون کمک میخوام.نمیخواستم با پلیس در میون بزارم.برای همین اومدم اینجا.

پسره روزنامه ای که روی میز بود رو برداشت.اینطوری میخواست خودش رو سرگرم کنه.خسته شدم از بس تو ذهنم پسره صداش کردم.آقای وطنی کنجکاوانه گفت:شرکتتون مورد حمله قرار گرفته؟!البته این رو هم باید بدونید که باید چند تا نامه برامون بیارین.در ضمن شما برای اینکار ها باید میرفتید پیش آقای سربلندی.ولی خب حالا که انقدر مهمه که بدون هماهنگ کردن اومدید مشکلی نیست.

در تمام مدتی که این داشت حرف میزد چشمام گرد شده بود.آخه منو چه به شرکت.پشیمون شدم از اومدنم.آبروم میره اگه بگم برای چی اومدم.کل ابهتم میره زیر سوال...من چرا جدیدا بدون فکر عمل میکنم...اگه بگم فکر میکنن روانیم.کم مونده بود گریم بگیره و بلند شم برم.ولی خب اینکار ضایع تر بود.نباید از روی حرص عمل میکردم.آقای وطنی دوباره به حرف اومد:

_خانم منتظرم مشکلتون رو بگین.

اون پسره هم روزنامه رو گذاشت روی میز و با کنجکاوی به من نگاه کرد.وضعیت بدتر شد.زیر نگاه دو تاشون داشتم آب میشدم.سرمو بالا کردم و در حالیکه از درون به خودم شک داشتم با اعتماد به نفس گفتم:

_منو هک کردن.یک نفر از طریق ایمیلم وارد لپ تاپم شد و کل اطلاعاتمو برداشت.مهم ترین مقاله ی دانشجوییه من هم بینشون بود.بعدش هم ویندوز ریست شد و کل حافظم پاک شد.

ساکت شدم.دو تاشون چند لحظه با تعجب منو نکاه کردن.قیافه یآقای وطنی از عصبانیت سرخ شده بود.داشتم میترسیدم که ناگهان صدای خنده ی خیلی بلندی اومد.شوک زده به دسته ی مبل تکیه دادم و به پسره نگاه کردم.خنده اش هم بند نمیومد.آقای وطنی هم از عکس العملش متعجب شده بود.با خشونت گفتم:مشکل من اصلا خنده دار نبود.من با کارکناتون در میون گذاشتم ولی کمکم نکردن.برای همین اومدم اینجا.

پسره در حالیکه هنوز ته مایه های خنده توی صورتش بود رو به من گفت:خیلی جسوری دختر.واسه ی همچین چیزی اومدی تو اتاق مدیر؟

و دوباره زد زیر خنده.داشتم عصبانی میشدم:شاید از نظر شما خنده دار و پیش پا افتاده باشه ولی از نظر من.

آقای وطنی ساکت شده بود و پسره حرف میزد:چرا با پلیس در میون نزاشتید؟مطمئنن از پس این مشکل بر میومدن.

چی بهش میگفتم؟میگفتم از سر لج و لج بازی میخوام هکش کنم؟اینطوری که همین قدر احترامم برام قایل نمیشن و از اتاق پرتم میکنن بیرون.

وقتی سکوتم رو دید گفت اطلاعاتی از اون فرد داری؟

آقای وطنی با اعتراض گفت:ولی آقای پارسیان...

بلاخره فامیلیشو فهمیدم.ولی از بحث اون دو تا متعجب بودم.پارسیان گفت:

_آقای وطنی از جسارتش خوشم اومد.اگه از نظر شما اشکالی نداشته باشه میخوام بهش کمک کنم.و دوباره رو به من پرسید:داری؟

مثل ربات در حالیکه از این اتفاقات گیج شده بودم گفتم:آره دارم.

لپ تاپشو از توی کیفش درآورد و روشن کرد.چه لپ تاپی بود لامذهب.آدم عشق میکرد فقط نگاهش کنه.داشتم بال در میاوردم.بهش نمیومد هک کردن بلد باشه.شاید هم زیاد وارد نیست.آخ حال میکنم جلوی آقای وطنی ضایع بشه.سرعت لپ تاپش نجومی بود.مخصوصا سرعت اینترنتش.یه لحظه فکر کردم از کشور خارج شدیم.این سرعتا به ایران نمیومد.در حالیکه چشمم به لپ تاپ بود و داشت کار میکرد گفت:چه اطلاعاتی داری؟

_آیدی و فیس بوکشو دارم.

نمیدونم چرا ولی دوباره خندید.حس میکردم خیلی در برابرش بچه ام و این اصلا برای من که همیشه از بقیه سر تر بودم خوب و خوشایند نبود.با همون لبخند مضحکش گفت:خب بهم بدشون.

با حرص گوشیمو در آوردم و براش خوندم.یه لحظه مکث کرد.نمیدونم دلیلش چی بود.ولی عکس العملش بعد از خوندن آیدی و فیس بوک کمی تعجب داشت....از اینکه کارشو شروع کنه گفتم:مواظب باشین آقای پارسیان. چند تا از همکاراتون وقتی میخواستن هکش کنن به خودشون حمله شد.یه وقت اطلاعات کامپیوترتون نپره؟

دستاشو گرفت جلوی دهنش تا خنده شو جمع کنه ولی زیاد موفق نبود.دیگه داشت به حد مرگ روونیم میکرد.با خنده رو به آقای وطنی گفت:نمیدونستم افراد اینجا هم قانون شکن شدن.

آقای وطنی که داشت خون خونشو میخورد و من دلیلشو نفهمیده بودم گفت:از این خانم اسماشون رو میگیریم مطمئن باشین باهاشون برخورد خیلی محکمی میشه.

پارسیان سرشو تکون داد و به کارش مشغول شد.خبیثانه گفتم:ولی من هیچ اطلاعاتی به شما نمیدم.اینکارا به من نیومده.

پارسیان با تعجب نگاهم کرد ولی وطنی با عصبانیت گفت:خانم اینجا قاون داره.حتی اگه شما هم کمکمون نکنین پیداشون میکنیم.این شرکت جای همچین آدمایی نیست.

دوست نداشتم به خاطر من برای اون دو تا اتفاقی بیفته.گفتم:ولی اونا بخاطر من اینکارو کردن.من خیلی بهشون اصرار کردم.قصد نداشتن همچین کاری رو بکنن.من با قوانینتون آشنا نیستم.

وطنی با طعنه گفت:کاملا معلومه که شما با قوانین آشنا نیستید.

از متلکش بدم اومد و بعد از اینکه با حرص نگاهش کردم چشممو به لپ تاپ دوختم.صدای پارسیان رو شنیدم که گفت:فکر میکنم بهتر باشه این یه بار یک تذکر عمومی به همه بدین و بترسونینشون که هم خطاکار ها دیگه دنبال این کار نرن هم تذکری باشه واسه ی بقیه.البته این یک تقاضاس.