رمان غوطه در گرداب به قلم م.صالحی

ژانر: #عاشقانه

خلاصه :

این رمان عاشقانه درباره ی دختری هست که در مسیر زندگی اش اتفاقات زیادی براش می افته...

با عجله وارد ساختمان شد و توسط آسانسور خود را به طبقه ی پنجم رساند ، عجله ی که داشت کاملاً در حرکات و رفتارش مشهود بود و می‌خواست خود را زود به مقصدش برساند ، طبقه ی پنجم از آسانسور خارج شد و سریع به سمت واحد ۱۰ رفت و زنگ را فشرد ، برای اینکه اهالی خانه زودتر در را باز کنند چندین بار پشت سر هم زنگ را زد که بالاخره در توسط جوانی همسن خودش گشوده شد و معترضانه گفت : چه خبرته ؟ مگه سرآوردی ؟

جوان عجولانه گفت : پیداش کردیم سامیار ، پیداش کردیم .

سامیار ابروی در هم کشید و گفت: آدالان ؟؟؟

- نه ، خواهرش .

- کجاست ؟

- توی آسایشگاه بیماران روانی بستریه .

سامیار متعجب گفت : آسایشگاه ؟ اونجا برای چی ؟

- نمی دونم ، رفته بودم روزنامه بگیرم واسه ت ، داشتم روزنامه ها را ورق می زدم که عکسش را ‌توی روزنامه دیدم ، بیا ببین .

و روزنامه را که در دست داشت به سمت سامیار گرفت، سامیار با دیدن عکس گفت : آره، خودشه .

- با شماره ی که زیرش نوشته تماس گرفتم گفتم من صاحب این عکس را می شناسم ، آدرس آسایشگاه را گرفتم و ‌اومدم اینجا .

- صبر کن حاضر بشم

- تو ماشین منتظرتم

- کامران با ماشین من می ریم ، ماشینت را ببر تو پارکینگ.

- باشه .

سامیار به داخل برگشت و خیلی زود حاضر شد ، کامران کنار سانتافه مشکی سامیار انتظارش را می کشید که با آمدن سامیار هردو‌سوار شدند و از پارکینگ خارج شدند .

اجازه ی ورود با ماشین را به آنها ندادند ، ناچارا از ماشین پیاده شدند و وارد حیاط بزرگ و زیبای آسایشگاه شدند، حیاطی بزرگ با درختانی سر به فلک کشیده که با ترتیب زیبای کنار هم ایستاده بودند و شمشادهای که خیلی زیبا هرس شده بود، سامیار نگاهی به اطرافش انداخت و گفت : خوبه ، خوشم اومد ، آسایشگاه زیبایه ، از اونچه که از آسایشگاه توی ذهنم بود کلی فرق داره .

- انگاری هتل هیلتون .

وارد ساختمان شدند ، نیمه ی کریدور را که پیمودند به ایستگاه پرستاری رسیدند .

- سلام خانم ،روزتون بخیر .

پرستار از جا برخواست و گفت : سلام بفرمایین .

سامیار روزنامه را مقابل پرستار گذاشت و گفت : ما این دختر را می شناسیم .

پرستار متعجب گفت : واقعا ؟

- اسمش آیلار ، خواهر دوستمون .

روان پرستار مکثی کرد و گفت : شما باید با آقای دکتر قانعی صحبت کنید ، اتاقشون انتهای همین کریدور ، سمت چپ ، اسمشون هم روی در هست .

- ممنون .

و هردو به راه افتادند ، دکتر قانعی مشغول صحبت با تلفن بود که ضرباتی به در خورد .

- بفرمایین .

سامیار و کامران وارد اتاق شدند ، دکتر با اشاره ی سر عذرخواهی کرد تا صحبتش را با کسی که پشت خط بود تمام کند .

- پس بیا خودت کارای هماهنگیش را انجام بده . منم واسه ت آرزوی موفقیت می کنم . فعلا خداحافظ .

تلفن را گذاشت و گفت: عذر می خوام ، بفرمایین .

- سلام آقای دکتر

- سلام بفرمایین

سامیار جلوتر رفت و ضمن اینکه دستش را برای دست دادن جلو می برد گفت : رفعت هستم، سامیار رفعت و دوستم کامران رضایی

دکتر دستش را جواب داد و گفت : خوشوقتم . چه کمکی می تونم بهتون بکنم ؟

سامیار روزنامه را به دکتر نشان داد و گفت : ما این دختر را میشناسیم .

دکتر خوشحال و ناباور گفت : واقعا ؟ پس شما بودید تماس گرفته بودید ؟

- دوستم کامران تماس گرفته بود .

- دکتر نیکان حتما از شنیدن این موضوع خیلی خوشحال میشه . بفرمایین بنشینید .

هردو نشستند و ‌دکتر هم پس از نشستن گفت : می تونم بپرسم چه نسبتی با اون دختر دارید ؟ می بخشید اسمش چیه ؟

سامیار و کامران نگاهی به انداختند وسامیار گفت : اسم کی ؟

- همین دختر خانم ؟

- اسمش آیلار ، آیلار برای چی اینجاست ؟ کی اون را آورده اینجا ؟؟

- یک ماه قبل جنگلبانا در حالی که زخمی بوده و سرگردون از توی جنگل پیداش کردن و به پلیس تحویلش دادن، چون هیچ مدرک شناسایی باهاش نبوده و هویتش مشخص نبود ما عکسش را توی روزنامه چاپ کردیم تا اگر کسی می شناستش بهمون خبر بده که خداروشکر بالاخره این اتفاق افتاد. می بخشید شما خانواده ی این دختر را می شناسید ؟

سامیار بی توجه به سوال دکتر گفت : متوجه نمی شم ، یعنی خودش از اسم و رسمش حرفی نزده ؟

- از وقتی آوردنش اینجا حتی یه کلمه هم حرف نزده ، گویا اتفاقی که واسه ش افتاده او را دچار شوک شدیدی کرده که باعث شده قدرت تکلمش را از دست بده ، گاهی مدتها یه جا می شینه و به یه نقطه زل می زنه ، گاهی هم‌ دچار حمله ی خشونت بار می شه و به اطرافیانش حمله می کنه که مجبور می شیم با آرامبخش های سنگین ساکتش کنیم ، گاهی اوقات به حضور مردا هم توی اتاقش حساس می شه و واکنش پرخاشگری نشون می ده ، راستی نگفتید شما چه نسبتی باهاش دارید ؟

سامیار مکثی کرد و گفت : از دوستای برادرش هستیم ، این خواهر و برادر تقریبا یک ماه قبل با هم رفتن مسافرت ولی بعد غیبشون زد ، ما هم نمی دونیم چه اتفاقی واسه شون افتاده ،خیلی دنبالشون بودیم تا پیداشون کنیم ، تا امروز صبح که عکس آیلار را توی روزنامه دیدیم ، می تونیم آیلار را ببینیم ؟

- بله حتما . بفرمایین من شما را راهنمایی می کنم .

هر سه از اتاق بیرون آمدند و به سمت پله ها می رفتند که صدای مردی را از پشت سر شنیدند

- آقای دکتر قانعی .

هر سه به سمت صاحب صدا چرخیدند دکتر قانعی با دیدن مرد جوانی که صدایش زده بود ، با شوق گفت : دکتر نیکان ، چه به موقع اومدی ؟

- سلام

- سلام ، می دونی این آقایون، اون دختر را می شناسن . آقای رفعت از دوستان برادر اون دختر هستن . آقای رفعت ایشون هم دکتر نیکان هستن ، روانپزشک آیلار .

دکتر نیکان متعجب گفت : آیلار ؟!!!!

سامیارجوابش را داد : اسمش آیلار .

دکتر قانعی گفت : می رفتیم تا آیلار را ببینن .

نیکان سری تکان داد و گفت : بفرمایین .

هر چهار نفر پله ها را پیمودند و وارد طبقه ی دوم شدند ، طبقه ی که به نسبت طبقه ی اول شلوغتر بود و چندین بیمار و پرستار در حال رفت و آمد بودند ، مقابل اتاقی ایستادند و‌دکتر نیکان گفت : وضعیت روحیش اصلا خوب نیست ، بهتره قبل از اینکه شما رو ببینه من باهاش صحبت کنم .

نیکان وارد اتاق شد و در را پشت سرش بست .

آیلار لبه ی تختش نشسته بود ، پاهایش را تکان می داد و به حرکت پاهایش خیره بود ، حتی با ورود دکتر نیکان سرش را بلند نکرد ، نیکان کیف دستی اش را روی صندلی که نزدیک در بود گذاشت و به سمتش رفت ، تا جایی که رو در رویش قرار گرفت ، لحظاتی او را نگاه کرد و بعد آرام گفت :

- آیلار .

حرکت پاهای آیلار متوقف شد ، سرش را آرام بالا آورد تا جایی که نگاهش در نگاه نیکان ثابت شد ، دکتر نیکان با لبخند مهربانی باز گفت :

- آیلار ، اسم زیبایه .

باز سکوت کرد تا عکس العمل آیلار را ببیند اما آیلار فقط نگاهش می کرد .

- دو نفر اومدن به دیدنت ، می گن از دوستای برادرت هستن .

لبهای آیلار تکانی خورد ، نیکان تصور کرد آیلار می خواهد حرف بزند اما صدای از دهان آیلار خارج نشد ولی نگاهش را به در اتاق داد .

- الان میگم بیان داخل .

نیکان به سمت در رفت ، در را باز کرد و‌ از آنها خواست به داخل بیایند ، اول دکتر قانعی بعد سامیار و‌کامران وارد اتاق شدند .

آیلار با دیدن آنها چشمانش رنگ وحشت گرفت و از روی تخت برخواست، نیکان با دیدن وحشت آیلار به سمتش رفت و گفت :

- آیلار چی شده ؟ این آقایون را می شناسی ؟

آیلار عقب عقب رفت تا جایی که با دیوار برخورد کرد، سامیار هم قدمی جلوتر رفت و با زهرخندی گفت :

- خوشم اومد ، عادلانه بود . دیوونگی در برابر دیوونگی .

نیکان ابروی در هم کشید و گفت :

- آقایون گویا آیلار حالش خوب نیست ، بهتره این اتاق را ترک کنید .

سامیار نگاهش را به نیکان داد و گفت :

- منم اصلا حالم خوب نیست ، یکسال که حالم خوب نیست .

و دوباره نگاهش را به آیلار داد و گفت : برادرت کدوم قبرستونیه که تو آواره ی آسایشگاه روانیا شدی ؟

نیکان که از برخورد سامیار جا خورده بود ، تقریبا فریاد زد : آقا لطفا از این اتاق برید بیرون .

دکتر قانعی دخالت کرد و گفت : آقای رفعت شما گفتید با برادر این دختر دوست هستید ، ولی حرفاتون چیزی دیگه ای نشون می ده

- خدا نکنه من با برادر این جونور دوست باشم .

نیکان با تندی گفت :

- پس به چه حقی خودتون را دوست برادرش معرفی کردید ؟

-- خب معلومه برای اینکه بتونم ببینمش، من به خون این خواهر و برادر تشنه ام .

و خواست به سمت آیلار برود که قامت بلند دکتر نیکان سد راهش شد و گفت :

- تا اینجا هم زیادی اومدی ، یا همین الان‌از اتاق می ری بیرون یا پلیس خبر می کنم .

سامیار با لبخند پر از تمسخری گفت :

- هیچ وقت واسه کسی که نمیشناسیش سپر بلا نشو ، منم یه روزی واسه این دختر حاضر بودم هر کاری بکنم ولی اون چنان از پشت بهم خنجر زد که باورم‌ نمیشد، این آدمی که پشت سرت خودش را زده به موش مردگی ، یه مجرم .

نیکان محکم گفت : دو گروهن که مجرما را می شناسن ؛ پلیسا و مجرما . تو از کدومشون هستی ؟

- زخم خورده ها هم آنها را خوب می شناسن ، من از این دختر و برادرش زخم خوردم و پی انتقامم ، مطمئن باش انتقامم را ازشون می گیرم .

- اونی که یه طرفه به قاضی میره برنده ی ماجراست ، تا وقتی که این دختر زبون باز نکرده و حرف نزده و از خودش دفاع نکرده ، هیچ حرفی را باور ندارم ، بهتره از اینجا برید آقای رفعت .

سامیار نگاهش را از ورای شانه ی نیکان به آیلار که با ترس او را نگاه می کرد دوخت و گفت :

- آخر این قصه را من می نویسم ، مطمئن باش .

سامیار یک قدم به عقب برداشت و گفت : فعلا .

و به همراه کامران اتاق را ترک کردند .

هر دو‌ساکت بودند و به ترانه‌ی آرامی که از ضبط پخش می شد گوش می دادند اما افکار هر دو جایی دیگری سیر می کرد، سامیار این سکوت را شکست و گفت : خیلی دلم می خواد بدونم چه اتفاقی واسه شون افتاده ؟

اما کامران غرق در افکارش بود که صدایی سامیار را نشنید، سامیار نیم نگاهی به او افکند و محکم روی پای کامران کوبید و گفت : به چی فکر می کنی ؟

کامران از این حرکت ناگهانی سامیار ترسید و به خودش آمد .

- چته سامیار ؟ چرا اینجوری می کنی ؟

- به چی فکر می کردی ؟

- به آیلار، سامیار این دختره اینجوری نبود، یادته خودت می گفتی آیلار زبون درازی داره و تو هم گاهی جلوش کم میاری، حالا دیدیش چطوری لال شده بود، ازت ترسیده بود، با وحشت نگات می کرد، اونم کی ؟ آیلار، همون دختری که صدتا مرد جلوش زبونشون کوتاه بود .

سامیار با زهرخندی گفت:

- چقدر تو ساده ی کامران، اون موقع که صدتا مرد به قول تو جلوش زبونشون کوتاه بود به این خاطر بود که گرگی مثل آدالان پشتش بود، از آدالان می ترسیدن که از خواهرش حساب می بردن . ولی حالا کجاست ؟ چه بلایی سرش اومده ؟ چرا آیلار به این روز افتاده ؟

- آدالان کم دشمن نداشت، شاید یکی از همونا یه بلایی سرش آوردن .

- باید ته و توی ماجرا را در بیاریم ، ببین می تونی بفهمی آیلار را دقیقا کجا پیداش کردن ؟

- دکتره که گفت جنگلبانا از تو جنگل پیداش کردن .

- می دونم تو جنگل بوده ، اما کدوم جنگل؟ کدوم منطقه ؟

- برای چی می خوای بدونی ؟

- می خوام بدونم آخرین جای که آدالان و خواهرش می رفتن کجا بوده ؟

- ترتیبش را می دم ، راستی نظرت در مورد این دکتر خوشتیپه چیه ؟ بدجور واسه آیلار سینه سپر کرده بود .

سامیار با خنده ی پر از تمسخری گفت :

- تابلو بود گلوش پیش آیلار گیر کرده ، خب حق داره آیلار دختر قشنگیه ولی اون دکتره هیچی نمی دونه .

کامران هم با زهرخندی نگاهش را به بیرون‌ داد .

از وقتی سامیار و کامران رفته بودند، آیلار وحشت زده گوشه ی اتاق نشسته بود و زانوهایش را بغل گرفته و به نقطه ی خیره بود، دکتر نیکان کلافه و عصبی بود، هر چقدر با آیلار صحبت کرد نتوانست کمی از وحشت او را کم کند یا تغییری در وضعیت او به وجود بیاورد بعد از سپردن آیلار به روان پرستارش از اتاقش بیرون آمد ، کلافه دستی به موهایش کشید و به طرف دکتر قانعی که مشغول صحبت با یکی از روان پرستارها بود رفت ، لحظه ی تامل کرد تا صحبت دکتر تمام شد و پرستار رفت، دکتر قانعی به سمت نیکان چرخید و گفت: چی شده ؟ چرا اینقدر به هم ریخته ای ؟

- اینا کی بودن آقای دکتر ؟

- منم مثل تو هیچی نمی دونم ، اومدن گفتن این دختر را می شناسن که بیراه هم نمی گفتن، منتها دروغ گفتن که دوست برادرش هستن .

- آیلار از وقتی اونا را دیده به قدری وحشت کرده که از جاش جم ‌نمی خوره ، بدنش از ترس سنگ شده .

- به نظر من این دختر اتفاق سنگین و‌ ناگواری را از سر گذرونده ، شاید‌ برای برادرش اتفاقی افتاده و اون شاهد بوده برای همین دچار این شوک سنگین شده .

- دکتر اومده بودم کارهای ترخیص آیلار را انجام بدم

- نیکان بهتر نیست با این اوضاع پیش اومده از تصمیمی که گرفتی منصرف بشی .

- برای چی ؟

- اون مرد حرف از انتقام می زد حتما نقشه های هم‌ توی سرش داره ،‌ بیرون از اینجا ممکنه برای اون دختر خطرناک باشه .

- مراقبشم ، .نگران نباشید .

- من برای خودت نگرانم نیکان .

نیکان با لبخندی گفت :

- نگران نباشید ، مراقبم، فعلا بااجازه تون

وقتی به خانه رسید از ماشین های پارک شده مقابل در متوجه شد که حتما مهمان دارند ، هم خسته بود هم کلافه برای همین حوصله ی مهمانی را نداشت اما چاره ی هم نداشت باید به داخل می رفت، تا وارد شد نگاه همه به سمتش چرخید ، مهمان هایشان افراد غریبه ی نبودند عمو و عمه ش و خانواده هایشان که تعدادشان هم کم نبود با همه سلام و احوالپرسی کرد و به بهانه ی تعویض لباسش به اتاقش رفت، کیفش را روی تخت انداخت و کت و شلوار دودی اش را با یک شلوار کتان سفید و یک تی شرت آبی تعویض کرد و بعد از اینکه آبی به دست و صورتش زد به پذیرایی بازگشت و‌در کنار پسرعمویش که صمیمی ترین دوستش نیز بود نشست و گفت : چه خبرا علی آقا؟

علی با شیطنت و با کنایه گفت :

- خبرا که دست شماست آقا محمد .

- دست ما خالیه و جز بی خبری هیچی نیست .

- ولی من یه چیزایی دیگه ی شنفتم . راسته ؟

ابروی در هم کشید و گفت :

- چی راسته ؟ چی شنفتی ؟

علی آروم گفت :

- شنفتم عاشق شدی و دل و دین باختی .

محمد با حرص گفت:

- دهن لق . خوبه گفته بودم به هیچ کس نگه .

علی خندید و گفت :

- من هیچ کس نیستما ، من شوهرشم . سایه ی سرشم .

- اولا چای نخورده پسرخاله نشو ، دوما..

علی پرید وسط حرفش و گفت:

- چای خورده و ‌نخورده پسرعموتم و پسرخاله ت نمیشم دوما نامزدیم ‌و‌ به همین زودیا عقد هم می کنیم‌ تا چش تو‌درآد ، حالا هم به جا این حرفا بگو ببینم این چه جور عشق و عاشقیه ؟ پسر مغزت پاره سنگ برداشته یا محیط کاریت روت تاثیر گذاشته تو هم خل شدی .

- ببین هر چی هیچی نمی‌گم داری پررو‌ میشیا ، هم به خودم هم به شغلم هم به بیمارام داری توهین می کنی .

علی بازم‌خندید و گفت :

- خیل خب بابا تسلیم ، ولی خدایی راسته محمد ؟ تو عاشق یکی از بیمارات شدی ؟

- آره .

- محیا می گفت دختره اصلا حرف نمیزنه و شما هم نمی دونید کیه و اسم و رسمش چیه ؟

- اسمش آیلار .

که یه دفعه محیا که نزدیکشان نشسته بود با خوشحالی و با صدای بلند گفت : بالاخره حرف زد ؟

همه ی نگاه ها به سمت محیا چرخید مخصوصا نگاه پر از اخم محمد و نگاه خندون علی ، مادرشان پروین گفت : کی حرف زد محیا جان ؟

محیا که از اخم برادرش ترسیده بود سکوت کرد و‌ علی با خنده گفت :

- الحق که تکه ی خودمه .

محیا هم با لبخندی گفت :

- من میرم چای بیارم .

- برا محمد آب خنک بیار ، فک کنم از عصبانیت داره سر سیلندر می سوزونه .

پدر علی صابر گفت :

- چی شده محمد جان ؟ چرا ناراحتی ؟

- ناراحت نیستم عمو جان فقط از دست این زن و‌شوهر دارم دیوونه می شم .

علی که انگاری کنترل خنده هاش دست خودش نبود با خنده گفت :

- دروغ میگه بابا ، این دیوونگیش مال یه چیز دیگه ست ، می گم‌عمو ، شما ...

صادق پدر محمد گفت : چی؟ بگو‌ علی جان .

محمد ابروی در هم کشید و گفت :

- بیا بریم بیرون کارت دارم .

و ‌دست علی را گرفت و با خودش از پذیرایی بیرون برد .

تا پا به حیاط گذاشتند ، علی با اعتراض گفت : مرتیکه خر تو عاشقی، داغی ، سرما حالیت نی ، منو تو این سرما آوردی تو حیاط که چی بشه ؟

- میشه یه دقیقه جدی باشی علی ؟

- پ فکر کردی به شوخی بهت گفتم مرتیکه خر ، خب بیا بریم‌ تو اتاقت حرفتو بزن .

- خیل خب بیا بریم .

و دوباره هر دو به داخل برگشتن و به اتاق محمد رفتند ، محمد در را پشت سر بست و گفت : برو اونجا بشین به چیزی هم دست نزن ، مثل یه بچه خوب ‌گوش کن ببین چی میگم.

علی نشست پشت میز تحریر محمد و دستانش را زیر چانه اش زد و‌ به محمد زل زد .

محمد با حرص گفت :

- جون به جونت کنن لوسی .

علی با خنده گفت : خب بنال دیه ، سه ساعته داره ناز میکنه .

- تو رو ‌با این اخلاق مسخره چطوری توی نیروی پلیس راه دادن ؟

- با کمال افتخار پذیرفتنم ، خب حالا می گی چی شده یا نه ؟

- خب ماجرای من را که محیا خداروشکر کامل واسه ت گفته .

- کامل کامل که نگفته فقط گفته یه دختره ست که یکی دو ماهیه آوردنش اونجا ، جنابعالی هم تا اونو دیدی زرتی عاشقش شدی ، هر چند نمی دونی دختره کیه و ننه باباش کی هستن اما تو عاشقشی و می خوایش . اینو هم گفته که جنگلبانا دختره رو از توی جنگل پیدا کردن ، اینو هم گفت احتمالا دختره از فک و فامیلای تارزان باشه ، من نمیگما محیا می گفت ، آها اینو هم گفته که می خوای اجازه ی دختره را بگیری و از آسایشگاه بیاریش بیرون و برید مسافرت بلکه آب و‌هوای بیرون حالش را بهتر کنه ، اینو هم گفته برای اینکه تو دست از پا خطا نکنی محیا هم باهاتون میاد ، منم چون جونم به جون محیا بسته اس احتمالا منم باهاتون میام .

علی حرف می زد و محمد دست به کمر زده بود و با حرص نگاهش می کرد

- خب حالا کجا می خواهید برید ؟ میگم بریم‌طرفای جنوب ، آب و‌هوای این فصل برای شمال رفتن اصلا خوب نیست ، منم تازگیا یه ماموریت داشتم که به خوبی و‌خوشی تموم شده برا همین بهم مرخصی میدن .

- پاشو‌گمشو برو بیرون .

علی با خنده گفت: خیل خب بابا غلط کردم تو بگو ، من گوش میدم .

محمد نفس عمیقی کشید و گفت : چند وقت قبل برای اینکه نشونی از خانواده ی آیلار پیدا کنیم عکسش را دادیم تو روزنامه چاپ کردن ، امروز دوتا مرد اومدن آسایشگاه و گفتن آیلار می شناسن ، اسمشم اونا به ما گفتن ، گفتن از دوستای برادرش هستن .

- خب ؟!

- به دکتر قانعی گفتن ، چند ماه قبل آیلار و برادرش با هم میرن مسافرت و بعد هیچ‌خبری ازشون نمی شه .

- خب ؟

- بعد می خواستن برن آیلار ببین ، باهم رفتیم به اتاق آیلار ، اما آیلار تا اونا را دید ترسید و‌ وحشت زده رفت یه گوشه واستاد ، یکی از اون مردها که اسمش سامیار رفعت بود تا آیلار دید شروع کرد دری وری بهش گفتن .

- چی می گفت ؟

- می گفت آیلار مجرم و ‌من ازش زخم خوردم و‌دنبال انتقامم و از این حرفا ، بعدم ‌این حرفهای چرت چی بود می گفتی منم امروز اونا رو تکرار کردم .

- چه حرفی‌؟

- همون حرفی که می گفتی ، دو گروهن که مجرما رو میشناسن . پلیسا و‌مجرما

- مگه گروه دیه ی هم هستن ؟

- آره زخم‌خورده‌ها .

علی با مسخرگی گفت :اینا از کجا پیداشون شد ؟

- زهرمار .

علی بازم‌ خندید و گفت :

- خب برادرزن جان، حالا من چه کاری از دستم برمیاد ؟

- می خوام بدونم چه اتفاقی برای آیلار و برادرش افتاده و‌ این سامیار رفعت کیه ؟ و چه دشمنی با آیلار ‌داره ؟

- اوه له له ، یعنی می خوای منو به عنوان پلیس خصوصی استخدام کنی ؟ مگه شرلوک هلمز هستم ؟

محمد با تندی گفت :

- پلیس که هستی .

- خیل خب بابا ، حالا چرا جوش میاری ؟

ضرباتی به در خورد و‌محیا با سینی چای وارد شد و گفت :

- چی شده محمد ؟

- انقدر دیر آب آوردی تا بالاخره سر سیلندر سوزوند .

محیا هم خندید و گفت :

- همش تقصیر تو که اذیتش می کنی .

- من چیکارش دارم‌، من نازکتر از گل بهش نگفتم .

- چی شده داداشی ؟ از چی عصبانی هستی ؟

- از این شوهر انتخاب کردن تو ، با دلقک ازدواج می کردی بهتر بود .

و عصبی لب تخت نشست و سرش را میان دستانش گرفت ، محیا به سمت علی رفت و آروم گفت:

- مگه نمی بینی حالش خوب نیست ، چرا سر به سرش میذاری ؟

علی یک فنجان چای را از توی سینی برداشت و با یه حبه قند ، در کنار محمد نشست و گفت : ببخشید ، بیا یه چای بخور بعد بهت می گم چیکار باید بکنی ؟

محمد سر بلند کرد و گفت: علی بخدا خیلی داغونم ، کمکم کن .

علی با یه حالت لوسی گفت: باشه .

- زهرمار .

و با خندیدن محیا و علی ، محمد هم به خنده افتاد.

سر میز بودند و‌مشغول خوردن شام که با زنگ‌خوردن موبایل محمد، با عذرخواهی از سر میز برخواست و برای جواب دادن به طرف دیگر سالن رفت .

- بله بفرمایین / خیلی ممنون / مهم نیست / چی شده ؟ / چی ؟ / آخه چطوری ؟

مکالمه ی محمد با کسی که با او‌تماس گرفته آنقدر نگران کننده بود که بقیه هم دست از غذا کشیده بودند و او را نگاه می کردند .

- نگهبانا اونجا چه غلطی می کردن ؟ / میام ببینم چی شده ؟

و تلفن را قطع کرد و تازه متوجه نگاه نگران‌بقیه شد .

صادق نگران پرسید : چی شده پسرم ؟ اتفاقی افتاده ؟

- یکی از بیمارام از آسایشگاه فرار کرده .

- همون ؟

محمد سری به علامت مثبت تکان داد و گفت : من باید برم آسایشگاه .

علی هم برخواست و گفت : منم باهات میام .

&&&&&

قبل از رسیدن آنها پلیس را خبر کرده بودند و‌ پرستارها مشغول توضیح دادن ماجرا به پلیس بودند ، محمد عصبی وارد شد و بدون توجه به حضور پلیس خطاب به پرستارها گفت :

- هیچ معلوم هست شماها اینجا چیکار می¬کنید ؟ آخه چطوری فرار کرده ؟ آیلار اصلا حالش خوب نبود .

علی سعی کرد محمد را آرام کند

- محمد سعی کن آروم باشی ، با داد زدن هیچ موضوعی حل نمی¬شه .

و رو کرد به افسر پلیس و گفت :

- خسته نباشید جناب سروان .

و ضمن نشان دادن کارت شناسایش گفت :

- همکارتون هستم ، سروان علی نیکان . ایشون هم دکتر محمد نیکان هستن پزشک معالج بیمار فراری .

- منم سروان احدی هستم

- خوشوقتم ، می¬شه بدونیم این بیمار چطور فرار کرده ؟؟

- این موضوعیه که هیچ کس نمی¬دونه ، فقط می دونن که اون بیمار الان‌توی آسایشگاه نیست .

علی نگاهش را به محمد داد و‌گفت : می تونم ‌اتاقش را ببینم .

- از اینطرف .

همگی به اتاق آیلار رفتند ، علی و سروان احدی اتاق را بررسی می کردند و بقیه تماشاچی بودند .

علی مقابل جای که دریچه ی کولر بود و‌ پایین دریچه یک صندلی بود ایستاد و خطاب به پرستار بخش گفت :

- آخرین باری که بهش سر زدید کی بود ؟

- ساعت ده شب ، باید آرامبخشش را تزریق می کردن

محمد متعجب گفت : از دریچه ی کولر فرار کرده ؟

- این دریچه درپوش نداشته ؟

پرستار : خیر نداشته .

علی : بریم روی پشت بوم

محمد خطاب به پرستار گفت :

- خانم به نگهبان بگید کلیدای پشت بوم را بیاره .

دقایقی بعد همه روی پشت بام بودند ، یکی از کولرها از جلوی دهنه کنار رفته بود

محمد گفت :

- آخه چطوری اینکارو‌ کرده ؟

- فقط کسی می¬تونه اینکارو کرده باشه که قبلا هم از اینکارا کرده باشه . ی

علی دور پشت بام می¬چرخید و از هر کجا پایین را بررسی می کرد تا اینکه پشت ساختمان را دید با لبخندی گفت : از اینجا رفته پایین ، از این لوله های انتقال گاز ، بعدم وارد حیاط شده و از تاریکی این حیاط استفاده کرده و به سمت دیوار رفته و‌ خودش¬رو به خیابون رسونده .

احدی متعجب گفت :

- عجب بیماری ؟ بیماریش چی بوده ؟

محمد جوابش را داد .

- شوک روانی ، مطمئنم تصمیم به فرارش را بعد از دیدن اون‌ آدما گرفته .

- کدوم‌آدما ؟

علی همه چیز را برای سروان‌احدی توضیح داد و بعد از محمد خواست برای پیدا کردن آیلار ‌عکسش را در اختیار پلیس بگذارد‌ .

روی مبلی چرمی مقابل تلویزیون لمیده بود و نگاهش به تلویزیون بود اما افکارش جای دیگری سیر می کرد ،دختری از آشپزخانه بیرون آمد و به سمت سامیار رفت و گفت :

- بهش فکر نکن هر چیزی توی زمان خودش اتفاق می افته .

سامیار نگاهش را به او ‌داد و شربت را از دستش گرفت و گفت :

- اسمت چی بود ؟

دختر با زهرخندی گفت :

- گیتی .

- چند وقت که با کامران‌ دوستی ؟

- هشت ماهی هست .

- چطور تو این مدت من تو رو ‌ندیدم‌؟

- خب افتخارش نصیبمون نمی‌شد و موقعیتش پیش نمی اومد

- کامران کجا رفت ؟

- شما خواب بودی ، رفت شام بگیره

گیتی با لبخند معنی داری گفت :

- اگر دوست داشته باشی تا وقتی که کامران بر می گرده کمی .

سامیار‌ با زهرخندی گفت :

- چه‌دختر خوبی ؟

گیتی با این‌حرف سامیار لبخندش پهن تر شد و گفت :

- نوش جون شربت رو بخور

و یک نفس تمام شربتش را نوشید اما سامیار فقط نگاهش می کرد ، گیتی از جا برخواست و‌ وقیحانه در کنار سامیار لب مبل نشست .‌ اما سامیار فقط نگاهش می کرد و‌ وقتی صورتش را جلو برد که سامیار جلو برد ، سامیار موهایش را از‌ پشت کشید، جیغ بلند گیتی در فضای ساکت خانه پیچید ، اما سامیار وحشیانه‌ سرش را روی میز عسلی کنارش‌کوبید و‌دوباره سرش‌ را عقب کشید و‌ تمام شربت را به صورتش پاشید و با تنفر گفت :

- از آدمای خائن بیزارم‌ ، می فهمی.

و باز بی رحمانه گیتی را روی زمین پرت کرد ، گیتی همینطور که از درد زیاد گریه می کرد به سمت سامیار غرید :

- وحشی آشغال .

تا این را گفت سامیار از جا برخواست و گفت :

- چی گفتی دختره ی ...

اما گیتی از ترس جیغی کشید و به داخل اتاقی فرار کرد . سامیار عصبی مشتی به در کوبید و گفت : دستم بهت برسه کشتمت .

به سمت مبل رفت که بنشیند‌ اما مکثی کرد و به سمت تلفن رفت و با کسی تماس گرفت دقایقی بعد به زبان ترکی مشغول صحبت شد .

سامیار : ( سلام / سامیارم/ تونستید ردی ازش پیدا کنید / عجله کنید من خیلی وقت ندارم / بسیار خب / خداحافظ )

تلفن را که گذاشت ، دستی به موهایش کشید و با خودش گفت : پیدات می کنم آدالان ، زیر سنگ هم بری پیدات می کنم .

و با عصبانیت مشتی به دیوار کوبید که ‌از شدت ضربه ناله ی از درد کشید و دستش را گرفت، برای نشستن به سمت مبل می‌رفت که صدای زنگ در او را به سمت در خانه کشاند از توی چشمی نگاه کرد و‌در را باز کرد ، کامران با سه تا پیتزا مقابلش بود .

- بفرمایین اینم از ...

اما با دیدن قیافه ی در هم سامیار بقیه ی حرفش در دهانش ماسید و گفت : چی شده ؟؟

- هیچی بیا تو.

کامران در را پشت سرش بست و گفت : گیتی کجاست ؟

- توی اون اتاق .

کامران پیتزاها را روی میز گذاشت و به سمت اتاق رفت ، خواست وارد اتاق شود اما در قفل بود ضرباتی به در زد .

- گیتی ، چرا رفتی تو اتاق ؟ چرا درو قفل کردی ؟

در اتاق باز شد و کامران به داخل رفت و‌در را پشت سرش بست .

سامیار از توی کابینی باند کشی برداشت و‌ دستش را بست و‌ به پذیرایی برگشت ، مقابل تلویزیون روی مبل لمید و‌ با صدای بلند کامران را صدا زد : کامران‌، کامران ...

کامران‌هم با صدای بلند از داخل اتاق جوابش را داد .

- سامیار جان من فعلا اینجا کار دارم‌ تو شامت را بخور داداش .

سامیار عصبی غرید : کارت بخوره تو سرت ، مرتیکه ی سست .

یکی از پیتزاها را برداشت و مشغول خوردن شد .

توی‌اتاقش روی تختش نشسته بود و لپ‌تاپش ‌روی پایش بود و‌مشغول کار بود که ضرباتی به در خورد و‌کامران که فقط یک‌شلوارک به بر داشت وارد اتاق شد و گفت : کارم‌داشتی ؟

سامیار ابروی در هم کشید و گفت : خسته نباشید .

لبخندی‌گوشه ی لب کامران نشست و گفت : خسته که هستم‌ ، تو چیکارم‌داشتی ؟

- نتیجه ی کاری که بهت سپرده بودم‌ چی شد ؟

- چقدر تو عجولی سامیار ؟ خب وقت می بره ، من که فکر می کنم آدالان مرده ، بیخود داریم ‌دنبالش می گردیم .

- برا چی فکر می کنی مرده ؟

- برا اینکه حال خواهرش خیلی‌خراب بود ، فقط‌یه اتفاق می تونست اینجوری آیلار داغون کنه ، اونم مرگ ‌آدالان بود .

- من آیلار می خوام ، ترتیبی بده از آسایشگاه بدزدنش .

- دیوونه شدی ، با حرفهای امروز تو به آیلار ، اگر اون غیبش بزنه پلیس مستقیم ‌میاد سراغمون .

- واسه م‌ مهم نیست ، می‌خوامش .

کامران به چهارچوب در تکیه زد و‌دست به سینه با شیطنت گفت :

- ببینم نکنه حس غیرتت غلغلک‌ شد از اینکه دیدی امروز اون دکتره از آیلار دفاع کرد .

- هه ، من هیچ وقت دوستش نداشتم ، الان اگر می خوامش برای اینه که می خوام طعمه ش کنم ، آدالان اگر زنده باشه میاد دنبال آیلار ، اون موقعست که خودم برای همیشه پرونده ش را‌ مختومه می کنم‌.

کامران پوفی کرد و گفت :

- خود دانی ، من ترتیبش را می دم و‌ آیلار واسه ت میارم .

و‌ داشت از اتاق بیرون ‌می رفت که سامیار باز گفت :

- در ضمن ، دیگه نمی خوام ریخت این دختره را توی خونه م ببینم .

کامران بدون اینکه به سمتش برگردد گفت : باشه ، دل خودمم زده ردش می کنم بره ، شبت خوش .

و از اتاق بیرون رفت و در را پشت سرش بست ، سامیار نگاهش را به لپ تاپ دوخت که عکسی خندان از آیلار روی صفحه نقش بسته بود با عصبانیت لپ‌تاپ‌را بست و‌زیر لب غرید :

- نمیذارم قسر در بری لعنتی .

@@@

با اینکه علی گفت که پلیس همه ی مکان های احتمالی را برای پیدا کردن آیلار سر خواهد زد اما محمد نمی پذیرفت و‌خودش می خواست بیمارستان ها را سر بزند و علی ناچارا همراهیش کرد ، ساعت تقریبا دو صبح بود که به خانه بازگشتند ، علی ، محمد را رساند و‌خودش رفت ، تا محمد وارد شد ، مادرش نگران به سمتش آمد و گفت : چی شد محمد ؟ پیداش کردید ؟

- نه ، عکسش را به پلیس دادیم دارن دنبالش می گردن .

صادق که کمی از این اوضاع دلخور بود گفت:

- محمد تو نمی خوای از این علاقه ی بی نتیجه دست برداری و یه کم عاقلانه فکر کنی ؟

- علاقه ی بی نتیجه ؟

صادق از جا برخاست و گفت :

- آره ، خودت هم خوب میدونی علاقه ت به این دختری که هیچی در موردش نمی دونی بی نتیجه و بی فایده ست .

محمد مکثی کرد و گفت :

- حرفهای شما را درک می کنم ، می دونمم کمی عجولانه عاشق شدم اما عاشقش شدم ، چیکار کنم ؟ دست خودم نبود ، همیشه فکر می کردم در رابطه با این موضوع می تونم عاقلانه تصمیم بگیرم ولی نتونستم .

صادق سری از روی تاسف تکان داد و گفت :

- مثل یه افیون‌ اسیرش شدی ، من حرفام را بهت زدم قبلا هم بهت گفتم مخالف این‌انتخاب توام ، اما چون پسرمی و‌دوست دارم به انتخابت احترام می ذارم فقط امیدوارم پشیمون نشی .

صادق این را گفت و به اتاقش رفت .

پروین دلجویانه گفت :

- محمد پسرم شامت را ‌گرم نگه داشتم ، بیا شامت را بخور . انشالله پیداش می کنن

- گرسنه ام نیست ، می رم بخوابم .

- محمد .

- چیه ؟

- هیچی برو بخواب ،شب بخیر .

با اینکه خواب را بهانه کرده بود ، اما خواب نمی رفت و‌تمام شب بیدار بود و به آیلار و‌ حرفهای که امروز صبح در موردش شنیده بود فکر می کرد ، به نحوه ی فرار کردنش و اینکه آیا سامیار راست می گفت و آیلار یک مجرم بود ، بعد از نماز صبح بود که چشمانش سنگین شد و خوابید .

&&&

با صدای زنگ موبایلش از خواب پرید و با عجله به دنبال موبایلش می گشت که آن را در جیب کتش یافت ، اسم علی روی صفحه ی موبایل نقش بسته بود که خیلی سریع جواب داد .

- الو ، چی‌شد ؟ پیداش کردن ؟

- علیک سلام گل پسر‌، چطوری مجنون ؟

- سلام ، چی شد علی ؟

علی با خنده ی گفت :

- نه گویا پاک قافیه را باختی ، حاضر شو‌ دارم میام دنبالت .

- پیداش کردن ؟

- آره بابا ، چندتا خیابون بالاتر از آسایشگاه پلیس پیداش کرده .

- الان کجاست ؟

- کلانتری .

- پس زود بیا .

- باشه مجنون دارم میام‌.

تلفن را که قطع کرد نگاهی به ساعت انداخت ، ساعت ۹ و ده دقیقه صبح بود ، آبی به دست و صورتش زد و لباس پوشید ، از اتاقش بیرون رفت ، تنها مادرش خانه بود و مشغول تماشای برنامه ی آشپزی تلویزیون که با دیدن محمد گفت :

- کجا می ری مادر ؟

- علی زنگ زد و گفت آیلار پیداش کردن ، باید بریم کلانتری .

- با علی می ری ؟

- آره داره میاد دنبالم .

پروین از جا برخواست و به سمت آشپزخانه رفت و گفت :

- خب تا می رسه بیا صبحونه تو بخور .

محمد صندلی را عقب کشید و ‌نشست.

پروین ضمن ریختن چای گفت :

- محمد خیلی داری خودت را اذیت می کنی ، درست می شه نگران نباش .

- مامان .

- جونم .

- می خوام چند روزی بیارمش اینجا ، اجازه می دید؟

پروین استکان چای را مقابل محمد گذاشت و گفت :

- می دونی که من حرفی ندارم ، ممکنه پدرت مخالف باشه ، تو با اون دختر هنوز هیچ نسبتی نداری ، اگر یکی تو را با اون دختر ببینه واسه ت حرف در میاره ، مخصوصا اگر بیاریش‌اینجا و یکی از فامیلا بفهمه‌، همین عمو صابرت نمی دونی دیشب بعد از رفتنتون چقدر متلک گفت و غر زد که محمد با اینکارش داره هم آبروی خودش را می بره هم آبروی فامیل را، خودت که می دونی پدرت آدم سختگیری نیست ولی خب وقتی از این حرفا بشنوه اونم ناراحت می شه و نسبت به کارای تو حساسیت نشون می ده ، در ثانی عمو صابرت توقع داشته حالا که علی و محیا با هم نامزد کردن و قراره با هم ازدواج‌ کنن ، تو هم برای خواستگاری عاطفه پا پیش بذاری ولی تو ...

- خودشون گفتن ؟

- نه خب خودشون که نمی گن ولی عمه ثریات می گفت که حالا که علی با محیا ازدواج‌کرده خوبه علی هم با عاطفه ازدواج کنه . خب خودشون هم منظورو می‌رسونن ولی مستقیم نمی گن که .

محمد با زهرخندی گفت :

- علی خودش محیا را دوست داشته و انتخاب کرده منم می خوام برای زندگیم خودم تصمیم بگیرم .

پروین با لبخندی گفت :

- من به پسرم ایمان دارم می دونم که تصمیم اشتباه نمی گیره .

- الهی قربونتون برم که مثل همیشه ازم حمایت می کنید .

زنگ خانه به صدا در امد که محمد از جا برخاست و گفت :

- من رفتم ‌، خداحافظ .

- محمد مواظب خودت باش .

علی توی ماشین منتظر ش بود که محمد هم در جلو را باز کرد و‌ در کنارش نشست و گفت :

- کدوم‌کلانتری ؟

- تو بچه عاشق ، سلام کردن یادت رفته ، چقد بی ادب شدی .

- خیل خب بابا سلام ، راه بیفت دیگه .

- فرمانده مون هم اینجوری بهمون دستور نمیده

- ببخشید ، لطفا راه بیفت .

علی ‌ماشین را از جا کند و‌حرکت کرد و گفت :

- محیا رفته بود سرکار ؟

- آره ، یعنی نمی دونم . نگفتی کدوم کلانتری؟

- کلانتری نزدیک به آسایشگاه ، امروز صبح ساعت هشت و‌نیم پیداش کردن‌ و بردنش کلانتری ، البته مقاومت می کرده و‌ نمی‌خواسته بره‌که با اجبار و‌ دستبند بردنش .

- نمی فهمم این دختر دنبال چیه ؟ برای چی فرار کرده ؟

- این دختر نمی خواد حرف بزنه یا نمی‌تونه حرف بزنه ؟

- نمی خواد که حرف بزنه ، این یه نوع واکنش روانیه در برابر شوکی که بهش وارد شده . آیلار ‌دچار افسردگی شدیدیه که اگر درمان‌ نشه ممکن خیلی خطرناک باشه .

- با مصرف دارو خوب میشه .

- نه دارو فقط واسه ش مسکن اما دردشو ‌خوب نمی کنه ، اگر می دونستم ‌چه ‌اتفاقی واسه ش افتاده می تونستم کمکش کنم تا موضوع را هضم کنه و باهاش کنار بیاد ، بدی این موضوع اینه که نمی خواد کسی بهش کمک کنه .

- من امروز صبح که رفتم اداره در مورد این‌موضوع با مافوقم صحبت کردم‌، گفت که می شه ته‌و‌توی ماجرا را در آورد ، علی الحساب چون گفتی اون مردا گفتن آیلار مجرم‌ برای روشن شدن صحت این موضوع عکسش را دادم به تشخیص هویت ، اگر سابقه دار باشه مشخص میشه .